Χθες μου ερχόταν να χτυπήσω το κεφάλι στον τοίχο που μας πέρασε η Λιβαδειά για έναν πόντο και τσίμπησε την 7η θέση που
ίσως οδηγεί εις τας Ευρώπας. Σκεφτόμουν κυρίως τους 2 πεταμένους βαθμούς με τον Εργοτέλη των 9 παιχτών.
Σήμερα όμως που καθόμουν και ρέμβαζα σκέφτηκα το άλλο και μπορώ να πω ότι το προτιμώ που ήρθαν έτσι τα πράγματα: η 7η θέση δικαιωματικά ήταν του Άρη, ούτε του Λεβαδειακού ήταν ούτε του ΠΑΣ. Του έκλεψαν 3 βαθμούς με την Τριπολιτσά και την ιστορία με το μπουκάλι.
Σίγουρα δεν φταίει ούτε ο Λεβαδειακός ούτε κι εμείς θα φταίγαμε αν βγαίναμε 7οι (η Τριπολιτσά όλο και κάπου φταίει, γκουχ-γκουχ) αλλά δεν θα ένιωθα σαν ΠΑΣολές άνετα να έπαιρνα τη θέση άλλου.
Ίσως με χαρακτηρίσετε υπερβολικά ρομαντικό και βλάκα αλλά έτσι τα βλέπω τα πράγματα. Για να προλάβω παρεξηγήσεις δεν έχω κάποια συμπάθεια στον Άρη. Και αυτοί και τα ΠΑΟΚια μου είναι μάλλον αντιπαθείς. Απλώς αυτή η ιστορία με το μπουκάλι και το -3 βρωμάει. Τόσα και τόσα γίνονται στα άλλα γήπεδα (και έγιναν και τις τελευταίες 2 αγωνιστικές μετά το συμβάν στη Θεσ/νίκη) αλλά τιμωρία πουθενά. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Αρειανός που το 'ριξε ξέρει σημάδι ενώ τα άλλα καλόπαιδα βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη.
Εύχομαι σύντομα να καταφέρει η ομάδα να βγει Ευρώπη με το σπαθί της και να το γουστάρουμε σαν ΠΑΣλες που είμαστε.