Σιγή, ανάσα ο κόσμος και δυο τρεις σπίθες χιόνι.
Αυτό ήταν ο Σπύρος;
Ο Σπύρος.
Όμορφος.
Με Θείο χαμόγελο.
Ανεπιτήδευτο πειραχτήρι ο Τζες.
Χαμόγελο και κίνηση, κίνηση πέρα απ’ τη χαρά των ασυγκίνητων.
Και το μουστακάκι του;
Τι λέτε Φίλοι;
Το μουστάκι του.
Το μουστάκι του που συμπλήρωνε, που πονήρευε και γοήτευε το άχρονο, το παιδικό του χαμόγελο.
Πως λες … χάρισέ μου μια ωραία μέρα
ή
όπως λες … πες κάτι που θα φέρει τα πάνω κάτω, κάτι που θα μας θα βγάλει απ τη συνήθεια.
Κάτι ζωηρό.
Ζαγορίσιο.
Σύμπτωση;
Βιασύνη;
Κλήση;
Θυσία;
Όλοι ξέρουν.
Όλοι μαθητεύουν.
Όλοι γίνονται καλύτεροι.
Πείτε ό,τι θέλετε!!!
Εγώ πέφτω στη φωτιά.
Αδερφέ Σπύρο …
… μου ‘λεγες, κάθε φορά που σε τσάκωνα σβέρκο στην παλάμη μου, μου λεγες «Πώς ΠΑΣ με το χέρι σου;» Καλά τι λες τώρα; … το ίδιο χέρι έχουμε ρε … του λεγα εγώ.
«Δε το βάζουμε κάτω εμείς, μου ‘λεγε … εμείς μεγαλώσαμε φλυαρώντας και παλεύοντας… αλλά τα παιδιά μας δε παίζονται. Έχουμε καλά παιδιά. … στα χωριά μας. Δεν είμαστε τουρίστες, ούτε επιχειρηματίες ... έλεγες»
Ναι
Καλό Παιδί
Μοναχικό Παιδί
Δεν είμαστε
«Ο κυρ-Σπύρος» chilly … Αstralon, Paslen, Παιδιά … ο Σπύρος μας
