Γαλλικό ποδόσφαιρο

[fon7]

Πώς σταματάς τους Μέσσι-Εμπαπέ-Νειμάρ; Το πιο δύσκολο save του Γουίλ Στιλ

“Αν κάποιος ερχόταν σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου και μου έλεγε ότι στα 30 θα είμαι πρώτος προπονητής στη Λιγκ 1 θα του έλεγα να με βαρέσει στο πρόσωπο. Η ιδέα ότι στα 30 μπορεί να κοουτσάρω μια ομάδα απέναντι στον Νειμάρ, τον Εμπαπέ, τον Ράμος και τον Βεράτι είναι απλά τρελή.”

Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το κείμενο που έγραψε τον Δεκέμβριο για λογαριασμό της ιστοσελίδας Coaches Voice ο Γουίλιαμ Στιλ. Το όνομα του πιθανόν να μην σου λέει τίποτα καθώς μέχρι πριν από τρεις μήνες δεν το γνώριζε σχεδόν κανένας. Για την ακρίβεια το ήξεραν μερικοί στο Βέλγιο αλλά το Βέλγιο ως γνωστόν δεν υπάρχει, οπότε καταλήγουμε πάλι στο “σχεδόν κανένας”.

Ο Στιλ γεννήθηκε σε αυτή τη θολή και μπερδεμένη περιοχή ανάμεσα στην Ολλανδία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία από Άγγλους γονείς που βρέθηκαν εκεί λόγω δουλειάς. Η αγάπη του πατέρα του για το ποδόσφαιρο και τη Γουέστ Χαμ τον έστειλε από νωρίς σε κάποιες τοπικές ακαδημίες όπου πειραματίστηκε με το ρόλο του τρεχαλατζή αμυντικού χαφ. Η ανακάλυψη όμως πως του λείπει το απαραίτητο ταλέντο για να κάνει μια αξιόλογη καριέρα τον έστειλε πρόωρα πίσω στο σπίτι.



Όταν η πρώτη, βασική επιλογή απορρίφθηκε, ο Στιλ άρχισε να ψάχνει δευτερεύοντες ρόλους που θα τον κρατούσαν κοντά στο παιχνίδι. Άλλωστε από μικρό παιδί εκτός από το να παίζει μπάλα στους δρόμους αγαπούσε και το να παίζει μαζί με τον αδερφό του με τις ώρες Championship Manager/Football Manager στον υπολογιστή του πατέρα του. “Ήμουν σαν όλα τα παιδιά που παίζουν Manager” δήλωσε σε μια πρόσφατη συνέντευξη του. “Ξεκινούσα κάθε νέα έκδοση του παιχνιδιού αναλαμβάνοντας την ομάδα που υποστηρίζω, τη Γουέστ Χαμ. Έχω ζήσει πολλές φορές αυτό το σκηνικό που στις 10 το βράδυ σκέφτεσαι «ένα ακόμα παιχνίδι και τέλος» και ξαφνικά στις 4 το πρωί συνειδητοποιείς ότι είσαι ακόμα εκεί. Αυτό που ανακαλύπτω τώρα είναι ότι το παιχνίδι είναι πραγματικά πολύ ρεαλιστικό.”

Στα 18 του αποφάσισε να πάει στο Πρέστον για να σπουδάσει σε ένα τμήμα που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και να εξειδικευτεί σε θέματα όπως το αθλητικό μάρκετινγκ και η ανάλυση βίντεο. Εκεί γνώρισε για πρώτη φορά τον κόσμο του σκάουτινγκ, της τακτικής ανάλυσης και προετοιμασίας, των ασκήσεων φυσικής κατάστασης και της φυσιοθεραπείας. Εκεί ερωτεύτηκε δηλαδή την προπονητική. Όταν οι σπουδές ολοκληρώθηκαν επέστρεψε στο Βέλγιο αποφασισμένος να βρει μια οποιαδήποτε βοηθητική θέση σε κάποιον σύλλογο. Όπως λέει ο ίδιος, χτύπησε όλες τις πόρτες αλλά κανένας δεν φαινόταν διατεθειμένος να του δώσει μια ευκαιρία. Κανένας εκτός από έναν.

Ο Γιανίκ Φερέρα, που τώρα κάθεται στον πάγκο της Ομόνοιας, ήταν τότε προπονητής στη Σιντ-Τρέιντενσε στη 2η κατηγορία. Αυτός δέχτηκε να τον δοκιμάσει, ζητώντας του για αρχή κάτι πολύ απλό. Να βιντεοσκοπήσει την επόμενη αντίπαλο της ομάδας του και να του παραδώσει μια μικρή αναφορά γι’αυτήν μέσα σε 48 ώρες. Χάρη στην όρεξη και την τρέλα των μόλις 22 χρόνων του ο Στιλ πέρασε κυριολεκτικά όλο το διήμερο πάνω από την ανάλυση αυτή και εντυπωσίασε τον Βέλγο τεχνικό που τελικά τον κράτησε δίπλα του. Η θέση δεν περιλάμβανε μισθό αλλά αυτό δεν είχε σημασία τότε για τον Γουίλ Στιλ. Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Είχε καταφέρει να μπει στο ποδόσφαιρο.



Τα επόμενα χρόνια ο ρόλος του εξελίχθηκε και από απλός αναλυτής έγινε κανονικός βοηθός προπονητή, με βασικό ρόλο στον σχεδιασμό και την εποπτεία των προπονήσεων. Οι θητείες του σε διαφορετικές ομάδες στις δυο πρώτες κατηγορίες του Βελγίου του έδωσαν την εμπειρία που χρειαζόταν για να υπερκαλύψει την όποια δυσπιστία υπήρχε λόγω της ηλικίας του. Του έδωσαν και κάτι παραπάνω. Σε δυο περιπτώσεις που ο πρώτος προπονητής απολύθηκε, ο Στιλ ανέλαβε καθήκοντα υπηρεσιακού για μικρό διάστημα και τα πήγε ανέλπιστα καλά. Στη μια από αυτές μάλιστα οδήγησε τη Λιρς σε ένα σερί εφτά νικών στη 2η κατηγορία κι αυτό σε ηλικία – κρατηθείτε – 24 ετών! “Δεν με νοιάζει που είσαι μικρός ή τι πιστεύουν οι άλλοι. Μου αρέσεις, έχεις καλές ιδέες και θα αναλάβεις την ομάδα” ήταν το μήνυμα του προέδρου όταν του ανακοίνωσε τα νέα. Το συγκεκριμένο όνειρο δεν κράτησε τελικά πολύ καθώς ο κανονισμός του πρωταθλήματος δεν επέτρεπε σε προπονητές που δεν είχαν το κατάλληλο δίπλωμα της ΟΥΕΦΑ να κάθονται στον πάγκο μιας ομάδας για πάνω από 60 μέρες.

Χάρη στο ‘αγροτικό’ αυτό στο Βέλγιο το όνομα του έφτασε κάποια στιγμή στα αυτιά και των Γάλλων. “Όταν με πήραν τηλέφωνο από τη Ρεμς για να γίνω βοηθός του Όσκαρ Γκαρθία δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μου φαινόταν σουρεαλιστικό ότι ήξεραν ποιος ήμουν και ακόμα περισσότερο ότι παρακολουθούσαν την πρόοδο μου τα προηγούμενα χρόνια!” Στα 28 του ο Γουίλ Στιλ καθόταν πλέον σε έναν πάγκο ομάδας της Λιγκ 1, μερικά μόνο μέτρα μακριά από μεγάλα αστέρια του εγχώριου αλλά και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και όπως ακριβώς συνέβη και παλιότερα όταν η διοίκηση αποφάσισε να ξεφορτωθεί τον προπονητή, η πρώτη της σκέψη ήταν να αναλάβει προσωρινά ο νεαρός, δραστήριος βοηθός του για τον οποίο όλοι έλεγαν τα καλύτερα λόγια.

Το “προσωρινά” δεν άργησε να γίνει “μέχρι το τέλος της σεζόν”. Δεν άργησε γιατί η αλλαγή στην απόδοση και τα αποτελέσματα της ομάδας ήταν κάτι παραπάνω από θεαματική και γρήγορη. Η Ρεμς είχε μόλις μια νίκη σε εννιά παιχνίδια με τον Γκαρθία που την είχε αφήσει στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας. Σήμερα είναι 11η, αρκετά μακριά από τη ζώνη του υποβιβασμού, έχει προκριθεί στους ’16’ του Κυπέλλου και τρέχει ένα τρομερό σερί 12 αγώνων χωρίς ήττα σε όλες τις διοργανώσεις. Όλα αυτά έχοντας στον πάγκο έναν τύπο που έκλεισε πρόσφατα τα 30 και είναι πέντε χρόνια μικρότερος από τον αρχηγό της ομάδας του! Με έναν προπονητή που ακόμα δεν έχει προλάβει να πάρει το απαραίτητο επαγγελματικό δίπλωμα της ΟΥΕΦΑ που θα του επιτρέπει να κάθεται στον πάγκο μιας γαλλικής ομάδας 1ης κατηγορίας (θα το πάρει το καλοκαίρι), κάτι που σημαίνει ότι η Ρεμς για κάθε αγώνα μέχρι το τέλος της σεζόν θα πληρώνει πρόστιμο 25.000 ευρώ! Ένα σεβαστό ποσό δεδομένου του μπάτζετ της ομάδας (η σούμα βγαίνει κοντά στις 600.000) που για την ώρα, και όσο ο σύλλογος σκαρφαλώνει συνεχώς στη βαθμολογία, η διοίκηση το βλέπει ως “καλή επένδυση”.



Πώς τα έχει καταφέρει όλα αυτά σε μια ηλικία που θεωρείσαι νήπιο για τα προπονητικά δεδομένα; Σύμφωνα με τον ίδιο η πολύ μικρή ηλικία δεν είναι τόσο μεγάλο μειονέκτημα όσο νομίζει ο κόσμος. Τουλάχιστον όχι στη συγκεκριμένη ομάδα που έχει το ρόστερ με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας στη Γαλλία. “Νομίζω ότι βοηθάει πολύ ότι μιλάω τη γλώσσα τους. Είμαι σαν κι αυτούς. Ξέρω ποιες λέξεις πρέπει να χρησιμοποιήσω για να τους πείσω να κάνουν αυτό που θέλω. Καταλαβαίνω το πώς νιώθουν και τι περνάνε. Ακούμε την ίδια μουσική, έχουμε τις ίδιες εμπειρίες. Είμαι ο Γουίλ γι’αυτούς και όχι κάποιος απόμακρος, τυπικός σε όλα προπονητής.” Με την οπτική αυτή συμφωνούν και οι ποδοσφαιριστές του. “Όλοι θέλαμε να συνεχίσουμε μαζί του” υποστηρίζει ο 35χρονος αρχηγός Γιουνίς Αμπντελχαμίντ. “Έτσι κι αλλιώς αυτός μας προπονούσε τις περισσότερες φορές. Ξέρει πώς να μιλάει σε όλους, πώς να εξηγεί τι ακριβώς ζητάει και είναι πολύ δραστήριος σε όλα. Έχει τη φρεσκάδα ενός νέου ανθρώπου.”

Ακόμα και το κόλλημα του με το Manager τον έχει επηρεάσει και βοηθήσει με διάφορους τρόπους. Από το να χρησιμοποιεί τη βάση δεδομένων του για σκάουτινγκ μέχρι να πειραματίζεται με μεθόδους προπόνησης. Όσο ήταν στην Σιντ-Τρέιντενσε ζούσε μια σουρεαλιστική κατάσταση αφού στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε ταυτόχρονα και ένα save όπου ήταν προπονητής της και στο Manager! Στην πραγματική ζωή βέβαια τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα απ’ότι στον υπολογιστή. “Στο παιχνίδι αγοράζεις απλά έναν ποδοσφαιριστή. Εδώ το πακέτο είναι διαφορετικό γιατί μπαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας. Πώς θα καταφέρεις να ταιριάξεις τον Άγγλο που μόλις αγόρασες στη γαλλική κουλτούρα; Με ποιους θα μιλάει; Πώς θα τον εντάξεις στις προπονήσεις ώστε να νιώσει άνετα και να μπορεί να δείξει τον πραγματικό του εαυτό; Δεν είναι καθόλου απλό.”



Το βράδυ της Κυριακής η Ρεμς θα παίξει το δυσκολότερο φετινό παιχνίδι της μέσα στην έδρα της Παρί σεν Ζερμέν. Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Στιλ θα βρεθεί απέναντι στους παίκτες-ατραξιόν του πρωταθλήματος. Το πρώτο του παιχνίδι μετά τη φυγή Γκαρθία ήταν ο αγώνας του πρώτου γύρου με την ίδια ομάδα. Το χειρότερο δυνατό σενάριο για πρώτη αγωνιστική εμπειρία ενός 30χρονου άβγαλτου προπονητή. “Εκείνη ήταν μια από τις πιο αγχωτικές εβδομάδες της ζωής μου. Η βασική μου σκέψη ήταν «Μόνο να μη μας διασύρουν με 6-0». Με τέτοια αντίπαλο υπάρχει πάντα αυτή η πιθανότητα.”

Οι πρωταθλητές Γαλλίας κατέβηκαν στο παιχνίδι χωρίς τον τραυματία Μέσσι και η ομάδα του Στιλ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει ανεκμετάλλευτη. Παίζοντας σκληρά, στα όρια του αντιαθλητικού, χάλασαν το ρυθμό της Παρί, εκνεύρισαν τους παίκτες της, έκλεισαν καλά τους χώρους, και κατάφεραν να πάρουν μια πολύτιμη ισοπαλία με 0-0. Εκείνη ήταν η πρώτη (και μοναδική μέχρι πριν από λίγες μέρες) φορά που η Παρί τέλειωσε φέτος ένα παιχνίδι χωρίς να σκοράρει.



Αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο ζόρικα, αφού το παιχνίδι διεξάγεται στο Παρίσι και στην ενδεκάδα των πρωτοπόρων θα βρίσκεται και ο ασταμάτητος φέτος Μέσσι. Όπως και να εξελιχθεί η συγκεκριμένη βραδιά όμως, ο Γουίλ Στιλ έχει προλάβει να δείξει τα προπονητικά διαπιστευτήριά του και αυτά πλέον δεν είναι τα Τσάμπιονς Λιγκ που κέρδισε με τη Γουέστ Χαμ στο Manager. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι σε περίπτωση που όλα πάνε στραβά την Κυριακή απέναντι στα αστέρια του Γκαλτιέ, στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει η δυνατότητα του Quit/Load.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Το γήπεδο της Λανς έχει χωρητικότητα 38.000 θεατών, χωράει δηλαδή 6.000 περισσότερους ανθρώπους από όσους μένουν στην πόλη! Το γήπεδο της Λανς είναι sold out σε κάθε αγώνα. Και πέρσι που πετούσε η ομάδα και φέτος που είναι στις τελευταίες θέσεις.
Μια άλλη ιδιαιτερότητα του είναι ότι οι οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας δεν κάθονται στα πέταλα αλλά στο κάτω διάζωμα της κεντρικής κερκίδας. Για την ακρίβεια δεν κάθονται, αφού η κερκίδα της Λανς είναι από τις πιο δυνατές της Γαλλίας, οπότε το γήπεδο έχει μια κεντρική κερκίδα στην οποία χιλιάδες θεατές βλέπουν τα ματς όρθιοι. Αυτό καθιερώθηκε από έναν παλιό πρόεδρο που ήθελε οι πιο πιστοί οπαδοί να έχουν και τις καλύτερες θέσεις.
Εκτός από φημισμένη κερκίδα, η Λανς έχει κι ένα από τα πιο ωραία και γνωστά οπαδικά τραγούδια της χώρας, που μιλάει για τους ανθρακωρύχους της περιοχής, τη ζωή στα ορυχεία και τη δύσκολη καθημερινότητα τους. Το "Les Corons" ακούγεται σε κάθε ματς οπότε δεν θα μπορούσε να λείψει από το χθεσινό, πρώτο εντός έδρας παιχνίδι σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ μετά από 20 χρόνια, που έληξε με έναν μεγάλο θρίαμβο επί της Άρσεναλ και μάλιστα με ανατροπή.
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Στη Λανς το τραγούδι δεν σταματά
Είναι Πρωτοχρονιά, άλλοι τη ζουν με τα δικά τους αγαπημένα πρόσωπα, απολαμβάνοντας τη γαλήνη και την οικογενειακή θαλπωρή και άλλοι προσπαθούν να συνέλθουν από το ξενύχτι και το ποτό. Κάπου στα βόρεια της Γαλλίας υπάρχει μια άλλη εναλλακτική. Περίπου 38.000 νοματαίοι γεμίζουν το Σταντ Μπολάρ-Ντελελί για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να αγωνίζεται απέναντι στην αήττητη από τον περασμένο Μάρτιο και σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια των τελευταίων ετών Παρί Σαν Ζερμέν. Η επιλογή τους για… το ρεβεγιόν του 2023 δικαιώνεται. Η Λανς θα επικρατήσει με 3-1 σε μια νίκη που πανηγυρίζεται λες και είναι τελικός. Λίγο μετά το τέλος, ο προπονητής Φρανκ Εζ παίρνει την ντουντούκα, μαζεύει τους παίκτες γύρω του και δίνει το σύνθημα:

Olélé olala, mais qu’est ce qui s’est passé?
On les a chicotés

Οι παίκτες τραγουδούν τα λόγια και στη συνέχεια μαζί με τους θεατές ξεσπούν σε νέους πανηγυρισμούς και χορούς. Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι ψάχνουν να βρουν από πού προέρχεται το νέο σύνθημα. Στη Λανς το τραγουδούσαν από το 2019, όταν ακόμη έπαιζαν στη Λιγκ 2, αλλά η προέλευσή του τελικά είναι ακόμα πιο μακρινή. Από το Κονγκό (τη Λαϊκή Δημοκρατία του) και διάφορους ποδοσφαιριστές από εκεί που το μετέφεραν στις ομάδες τους. Στην αρχική κονγκολέζικη μορφή του σημαίνει “Μα τι έγινε; Τους μαστιγώσαμε” (με μια χαρακτηριστική κίνηση του σώματος), για τους Γάλλους είναι λίγο πιο ευγενές, ας πούμε «τους πατήσαμε». Και πράγματι, με το 3-1 επί της ΠΣΖ αυτό έγινε. Μα άξιζε τέτοια χαρά για μια απλή νίκη; Η απάντηση είναι ναι. Η Λανς δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο (αν και η 2η θέση στη Γαλλία είναι σχεδόν τίτλος), αλλά λίγες εβδομάδες αργότερα είναι ακόμα κοντά στην κορυφή. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι θα καταφέρει να την πατήσει, αλλά ο κόσμος της έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται και, κυρίως, να απολαμβάνει τη στιγμή. Μια στιγμή που έρχεται μετά από τα πέτρινα χρόνια του συλλόγου. Από το 2008 και μετά, η Λανς έχει περάσει περισσότερο χρόνο στη Λιγκ 2, παρά στην 1η κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Και φυσικά, γιατί αυτά συνήθως πηγαίνουν μαζί, πολλές διοικητικές ανακατατάξεις και οικονομικά προβλήματα. Από την πώληση στην γαλλική τράπεζα Crédit agricole, μέχρι τον Αζέρο επιχειρηματία Μαμάντοφ που την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια αφήνοντας φέσια και την εμπλοκή της Ατλέτικο Μαδρίτης (μέσω ενός από τους μετόχους της). Τη σεζόν 2017-18 χάνει τα επτά πρώτα παιχνίδια της στη Λιγκ 2, την επόμενη χρονιά φτάνει στα μπαράζ ανόδου, αλλά πληρώνει τις γκάφες του τερματοφύλακά της και δεν ανεβαίνει. Το καταφέρνει το 2020 χάρη στην οριστική διακοπή των πρωταθλημάτων λόγω COVID και ανεβαίνει όχι απλά για να σωθεί, αλλά για να έχει μια ανταγωνιστική παρουσία πέρσι και μια ακόμα καλύτερη σεζόν όπως βλέπουμε φέτος.

Τα τελευταία χρόνια ο σύλλογος πέρασε τρομερές δυσκολίες, κυνηγώντας προθεσμίες για να πάρει αδειοδότηση, ψάχνοντας δικαιολογίες όταν τα λεφτά του Μαμάντοφ δεν έρχονται (“είναι εθνική επέτειος στο Αζερμπαϊτζάν και οι τράπεζες είναι κλειστές“), αντιμετωπίζοντας υποβιβασμούς, απαγορεύσεις μεταγραφών, απογοητεύσεις στα μπαράζ. Αλλά ο κόσμος είναι μαθημένος σε αυτά και ίσως και υπερήφανος για τις κακουχίες. Η Λανς έχει τα χρώματα του αίματος και του χρυσού (αν και η επιλογή του κόκκινου-κίτρινου οφείλεται στην ισπανική σημαία), αυτό είναι και το παρατσούκλι της και το σήμα της έχει πάντα πάνω ένα φανάρι. Το φανάρι που κουβαλούσαν οι εργάτες στα ορυχεία της περιοχής. Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο γνωστό οπαδικό τραγούδι της Γαλλίας είναι αυτό της Λανς. Το “Les Corons” που μιλάει για τους ανθρακωρύχους στη Βόρεια Γαλλία. Ένα τραγούδι του Πιερ Μπασλέ σε στίχους του Ζαν Πιερ Λανγκ. Το τραγούδι γράφτηκε τη δεκαετία του 1980 και έγινε κάτι σαν ύμνος των Λανσουά. Παρότι ο τραγουδιστής είναι Παριζιάνος και η Λανς αρχικά ήταν η ομάδα της αστικής τάξης της πόλης, στην πορεία της πέρασε στα χέρια των εργατών στα ορυχεία από τη δεκαετία του 1930 και μετά. Η μπάλα ήταν η διασκέδαση των ανθρακωρύχων τις Κυριακές. Στους στίχους του, το τραγούδι μιλάει για την καθημερινότητα των εργατών και την αλληλεγγύη στις εργατικές τους κατοικίες. Πώς να μην εκφράζει σε μεγάλο μέρος την ιστορία του συλλόγου, όσο κι αν εκείνες οι ημέρες έχουν περάσει; Στη δεκαετία του 1990 που ο σύλλογος ζούσε καλές στιγμές, οι οργανωμένοι οπαδοί άρχισαν να το τραγουδούν στους αγώνες.

To ΥοuTube είναι γεμάτο με υπέροχα βίντεο των οπαδών της Λανς να τραγουδούν το διάσημο τραγούδι, εντός και εκτός έδρας:
«Στον Βορρά υπήρχαν οι εργατικές κατοικίες
Η γη ήταν το κάρβουνο
Ουρανός ήταν ο ορίζοντας
Οι άντρες ανθρακωρύχοι»

Όταν ο Πιερ Μπασλέ έφυγε από τη ζωή το 2005, όλο το Μπολάρ το τραγούδησε προς τιμήν του και πλέον έγινε το τραγούδι όλων των φιλάθλων του συλλόγου, ο ύμνος του. Το 2016 συμπληρώθηκαν 110 χρόνια από την καταστροφή του Κουριέρ. «110 χρόνια μετά, δεν έχουμε ξεχάσει. Αναπαυθείτε εν ειρήνη» λέει το πανό, προς τιμήν των 1.099 θυμάτων της ομώνυμης γαλλικής περιοχής, στη μεγαλύτερη τραγωδία σε ορυχείο στην ιστορία της Ευρώπης. Το γήπεδο θα τραγουδήσει το Corons προς τιμήν τους. Πολλοί από τους φιλάθλους έχουν πατεράδες ή παππούδες που έκαναν αυτή τη δουλειά, αρκετοί μάλιστα με ρίζες στην Πολωνία. Σε χαρές και λύπες, το Corons είναι το τραγούδι τους και ακούγεται όταν ξεκινά το 2ο ημίχρονο. Ακόμα και εκτός έδρας, ακόμα και σε ξένες έδρες με τους αντιπάλους οπαδούς να τους σφυρίζουν, όπως το 2014 στο Σταντ ντε Φρανς:

Για μια ομάδα με μόλις ένα πρωτάθλημα η υποστήριξη και η πίστη είναι μεγάλη. Μη νομίζετε άλλωστε ότι η περιοχή είναι τεράστια. Η ίδια η πόλη έχει λιγότερο κόσμο από όσο χωράει το γήπεδο και συνολικά η πόλη με τις γειτονικές “κοινότητες” φτάνει λίγο πάνω από τις 200 χιλιάδες κατοίκους, δεν μιλάμε για κάποια μητρόπολη-γίγα. Αλλά είναι η ομάδα της περιοχής, αυτή που τους εκφράζει, αυτή που δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά τους εργάτες πριν 110 χρόνια, δεν ξεχνά τον Καμερουνέζο Μαρκ Βιβιέν Φοέ που έφυγε από τη ζωή και προς τιμήν του έχει αποσυρθεί το νούμερο 17 και φυσικά δεν ξεχνά τον κόσμο της, το νούμερο 12 δεν το φοράει κανείς, μόνο το κοινό, ο 12ος παίκτης της ομάδας. Οι Λανσουά δεν πετάνε στα σύννεφα, θέλουν να ζήσουν μεγάλες στιγμές ναι, αλλά κυρίως θέλουν να επιστρέφουν σε μια εποχή που δεν θα ανησυχούν για την επόμενη ημέρα του συλλόγου τους. Γι’ αυτό και τραγουδούν.
sombrero.gr

[fon7]

Αν υλοποιηθεί κάποια στιγμή η ιδέα των μεγάλων για ένα κλειστό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο οποίο η συμμετοχή θα επιτρέπεται μόνο στις γνωστές και εμπορικές ομάδες, η Μπρεστ είναι μια από αυτές που δεν θα μπορούν να περάσουν ούτε από έξω, έστω για να πάρουν μυρωδιά. Ένας μικρός σύλλογος με ένα γηπεδάκι 15.000 θέσεων, χωρίς γνωστούς παίκτες, χωρίς μεγάλο μπάτζετ, χωρίς επιτυχίες στο παρελθόν, χωρίς απήχηση στο εξωτερικό. Με απλά λόγια, ένας σύλλογος που «δεν πουλάει».

Για την ώρα όμως η Βρέστη μπορεί να χαίρεται και να πανηγυρίζει για το καμάρι της που τρέλανε τους πάντες φέτος στη Γαλλία και κέρδισε ένα εισιτήριο για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ! Μια ομάδα που την τελευταία 20ετια τα περισσότερα χρόνια ήταν στη 2η κατηγορία, που η καλύτερη θέση που είχε τερματίσει ποτέ ήταν η 8η (κάπου στα 80s), που κάθε σεζόν ξεκινάει με στόχο την παραμονή, που έχει το 4ο μικρότερο μπάτζετ στη Λιγκ 1, που ξόδεψε για μεταγραφές 3,5 εκατομμύρια (συνολικά), που έχει προπονητή έναν τύπο που είχε δώδεκα χρόνια να κάτσει σε πάγκο. Αυτή η ομάδα βγήκε 3η και θα αντιμετωπίσει του χρόνου κάποια από τα μεγαθήρια της Ευρώπης.

Όπως δήλωσε και ο προπονητής της, Έρικ Ρόι: "Aν ένας σεναριογράφος είχε γράψει αυτό το σενάριο, το πιθανότερο είναι πως θα τον λέγαμε τρελό".

El Sombrero

[fon7]

Ο πρόεδρος που γύρισε από το Κάλι (ζωντανός και με μεταγραφή)
Ο Φρανσουά Υβινέκ, μεσήλικας ιδιοκτήτης μιας μικρής βιομηχανίας ζαχαρωτών στη Βρετάνη της Γαλλίας, βρίσκεται σε ένα ξενοδοχείο στην Μπογκοτά της Κολομβίας με εισαγγελική απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και δυο σωματώδεις, οπλισμένους τύπους έξω από την πόρτα του δωματίου του. Οι μπράβοι έχουν σταλεί από την Γαλλική Πρεσβεία με εντολή του πρωθυπουργού Ζακ Σιράκ, διότι η ζωή του φιλήσυχου κυρίου Υβινέκ κινδυνεύει.

Είναι Δεκέμβριος του 1987. Τα καρτέλ της κοκαΐνης, αυτό του Μεντεγίν αλλά και το ανερχόμενο του Κάλι, είναι παντοδύναμα κι έχουν πάρει τον νόμο, κι άλλα πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και διάφορες ποδοσφαιρικές ομάδες, στα χέρια τους. Και η ζωή του Γάλλου, που είναι κι αυτός πρόεδρος ομάδας, της γαλλικής Μπρεστ –Σταντ Μπρεστουά 29 σήμερα, Μπρεστ Αρμορίκ τότε – κινδυνεύει ακριβώς γι΄αυτό.

Ο Υβινέκ δε μασάει. Είναι το τρίτο του ταξίδι από το καλοκαίρι. Μεράκι του είναι ο Ρομπέρτο «Πάνθηρας» Καμπάνιας, ο θεαματικός επιθετικός που στα 18 του οδήγησε την Παραγουάη στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα και στα 19 βρέθηκε στην Κόσμος της Νέας Υόρκης. Έμαθε μπαλίτσα από τον Πελέ – που τον συμπάθησε ιδιαίτερα – έπαιξε δίπλα στον Κινάλια και τον Μπεκενμπάουερ και αναδείχτηκε καλύτερος παίκτης του αμερικάνικου πρωταθλήματος το 1983.

Μετά τη διάλυση της Κόσμος, ο Καμπάνιας βρέθηκε στην Κολομβία, στην Αμέρικα του Κάλι, την ομάδα που από το 1979 γνωρίζει μια περίοδο ακμής με δυο πρωταθλήματα το 1985 και το 1986 και τρεις συνεχόμενους – χαμένους – τελικούς του Κόπα Λιμπερταδόρες. Η οικονομική της ευμάρεια οφείλεται στην αδυναμία που της έχει ο Μιγκέλ Ροντρίγκεζ Ορεχουέλα.

Ο Μιγκέλ, παρατσούκλι El Señor, είναι ο μικρότερος από τους δυο αδελφούς Ροντρίγκεζ Ορεχουέλα που δημιούργησαν το αιμοσταγές Καρτέλ του Κάλι, το οποίο θα γινόταν σύντομα και σύμφωνα με τους Αμερικάνους διώκτες του «η πιο επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση στον κόσμο».

Πού έχει μπλέξει ο βιομήχανος μπισκότων;

Οι δυο ομάδες έχουν, υποτίθεται, συμφωνήσει από τα τέλη Αυγούστου για την μεταγραφή, η Μπρεστ έχει δώσει 305 χιλ. δολάρια προκαταβολή κι υπάρχει και συμβόλαιο με την υπογραφή του Παραγουανού ο οποίος έτσι κι αλλιώς ψάχνεται να φύγει – έχει τσακωθεί με τον προπονητή και έχει και ένα μπλέξιμο με την κόρη ενός ναρκέμπορα. Ξαφνικά, η διοίκηση της Αμέρικα αρνείται ότι υπάρχει συμφωνία και καταθέτει μήνυση για πλαστογραφία και απόπειρα απάτης εναντίον του μάνατζερ του παίκτη, ο οποίος έχει ήδη φύγει νύχτα από την Κολομβία, αλλά κι εναντίον του Υβινέκ που μόλις έχει φτάσει από τη Γαλλία για να λύσει την παρεξήγηση. Η ΦΙΦΑ τον δικαιώνει, αλλά του απαγορεύεται η έξοδος από τη χώρα – μέτρο πρωτοφανές για τέτοια υπόθεση, αλλά είπαμε, τα καρτέλ έχουν τις ακρούλες τους στη δικαιοσύνη. Κι έτσι, ο Γάλλος βρίσκεται εδώ κι έξι εβδομάδες αποκλεισμένος στην Κολομβία χωρίς διαβατήριο, μετακινούμενος μόνο με συνοδεία σωματοφυλάκων και πάντα σε τεθωρακισμένο όχημα.

Η υπόθεση συγκλονίζει την Γαλλία. Ο Σιράκ δηλώνει πως αν συνεχιστεί η ομηρεία, δεν θα επιτραπεί σε κανέναν Κολομβιανό να πάρει μέρος στον ποδηλατικό Γύρο της Γαλλίας. Ο Μιγκέλ Ροντρίγκεζ απαντά ότι, αν του τη δώσει, θα αγοράσει και τον Γύρο της Γαλλίας, κι αν χρειαστεί και το Παρίσι. Ο Υβινέκ δίνει τηλεφωνική συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό της Βρετάνης, κι ανάμεσα σε άλλα καθησυχαστικά που λέει, γλιστράει μια λέξη της βρετόνικης διαλέκτου, ribin, μυστικό πέρασμα, αναγγέλλοντας, κωδικοποιημένα ώστε να μην τον πάρουν είδηση οι διώκτες του, ότι σχεδιάζει να διαφύγει. Αλλά όχι χωρίς τον Καμπάνιας!

Τα υπόλοιπα γίνονται άνετα ταινία: ο Υβινέκ έχει ραντεβού στο Κάλι με την εισαγγελέα που χειρίζεται την υπόθεσή του – λεπτομέρεια: η συνάντηση έχει κανονιστεί να γίνει στο πεζοδρόμιο μπροστά από το δικαστικό μέγαρο διότι οι δικαστικοί υπάλληλοι απεργούν. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1987 πληρώνει τον λογαριασμό του ξενοδοχείου και φεύγει για το αεροδρόμιο. Έχει κλείσει εισιτήριο σε μια πολύ πρωινή εσωτερική πτήση, κανονίζοντας όμως να είναι στη λίστα αναμονής. Δεν μπαίνει στο αεροπλάνο. Με τη συνεργασία ενός άλλου επιβάτη καταφέρνει να επιβιβαστεί ως κ. Λόπεζ σε μια πτήση για Παναμά. Από εκεί, παίρνει ένα άλλο αεροπλάνο για το Καράκας της Βενεζουέλας, όπου τον περιμένουν ο Καμπάνιας, η διερμηνέας του και μέλλουσα σύζυγος του Υβινέκ, κι ένας δημοσιογράφος της Εκίπ που έχουν ταξιδέψει ξεχωριστά. Το παρεάκι φτάνει μετά από πολλές περιπέτειες στη Βρέστη και γνωρίζει υποδοχή ηρώων. H πιθανότατα δυσκολότερη μεταγραφή της ιστορίας είχε μόλις ολοκληρωθεί αλλά όλα ήταν σχεδόν μάταια. Σχεδόν.


Από την υποδοχή των ηρώων που νίκησαν το Καρτέλ του Κάλι

Η Μπρεστ έπαιξε το πρώτο μισό του πρωταθλήματος του 1987-1988 χωρίς τον πολυπόθητο Παραγουανό. Έτσι, ενώ ο πρόεδρος βρισκόταν στην Κολομβία, αποκτήθηκε ο Κάρλος Τάπια της Μπόκα. Αποτέλεσμα; όταν ο Καμπάνιας πατάει την τιμημένη γη της Βρετάνης, δεν υπάρχει ελεύθερη θέση ξένου στην ομάδα, η οποία έτσι κι αλλιώς πάει καρφωτή για υποβιβασμό.

Για τους επόμενους μήνες ο Καμπάνιας θα βλέπει τη νέα του ομάδα από την κερκίδα. Κι όμως, όχι μόνο δεν θα φύγει στο τέλος της σεζόν αλλά θα κάνει πράματα και θάματα στη δεύτερη κατηγορία : βάζει 21 γκολ, τα πανηγυρίζει ανεβαίνοντας στα κάγκελα του πετάλου, παίζει με σπασμένη μύτη και μάσκα στα μπαράζ ανόδου, κι οδηγεί τη Μπρεστ ξανά στην ελίτ. Την επόμενη χρονιά, θα δικαιώσει και πάλι τον Υβινέκ. Μια μέρα πριν το ματς με τη Μαρσέιγ, που είχε τότε φοβερή ομάδα μέσα – με Γουάντλ, Παπέν, Φραντσέσκολι, Ντεσάν…– κι έξω από τα γήπεδα, καταγγέλει απόπειρα δωροδοκίας του. Την επόμενη, κάνει αυτό:

&t=49s

Στο τέλος της σεζόν, ο Καμπάνιας φεύγει στη Λυόν και με τα λεφτά της μεταγραφής θα γίνουν προσπάθειες να μπαλωθούν μερικές από τις τεράστιες τρύπες στον προϋπολογισμό – ματαίως.

Βρισκόμαστε ήδη στην αρχή του τέλους του ονείρου του Φρανσουά Υβινέκ.

Μικρή επιστροφή στο παρελθόν.

Ο Υβινέκ γίνεται πρόεδρος το 1981 με όνειρο να κάνει την ομάδα του τόσο ισχυρή ώστε να ανταγωνίζεται στα ίσα την Μπορντό, τη Ρασίγκ ή τη Μαρσέιγ του Μπερνάρ Ταπί. Ο δρόμος για να το πετύχει μοιάζει μακρύς. Η Μπρεστ είναι μια μικρή ομάδα που ανεβαίνει στην πρώτη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της στα τέλη της δεκαετίας του 1970, με παίκτες δημιουργικούς στο γήπεδο αλλά κι έξω από αυτό. Δυο από αυτούς, ο Ζοέλ Ανρί κι ο Μπερνάρ Παρντό – που αργότερα θα μπλεχτεί και σε μια ιστορία διακίνησης ναρκωτικών – έχουν ένα μπαρ, ενώ κι τεχνικός διευθυντής της ομάδας διατηρεί ένα άλλο, το «Χρυσό Παπούτσι»· αυτά είναι μόνο δύο από τα πολλά στα οποία συχνάζουν κάθε βράδυ όλοι οι ποδοσφαιριστές, παραβιάζοντας συχνά το μετρίως αυστηρό ωράριο κατακλίσεως που τους επιβάλλει η διοίκηση – «παιδιά, στις 4 το πρωί το αργότερο να έχετε γυρίσει σπίτι!». Πολλές φορές, για να γιορτάσουν κάποιο ευτυχές γεγονός, όπως τη γέννηση του παιδιού του συμπαίκτη τους Πασκάλ Ντυπρά, εξαφανίζονται για μέρες ώστε να γνωρίσουν τη νυχτερινή ζωή και σε άλλες πόλεις της Γαλλίας. Τις ομιλίες του προπονητή τις διακόπτουν συχνά αυτοσχέδιοι αγώνες ταχύτητας ζωντανών αστακών – βρισκόμαστε στην Αρμορική χερσόνησο και το συμπαθές αρθρόποδο αποτελεί ένα από τα τοπικά προϊόντα.

Ο καινούργιος πρόεδρος, όμως, αλλάζοντας συνεχώς προπονητές και ξοδεύοντας λεφτά που δεν έχει αλλά που καταφέρνει και ξετρυπώνει από διάφορους ευκαιριακούς χορηγούς, φέρνει σε αυτήν τη μικρή, επαρχιακή ομάδα διάφορους ξένους σούπερ-σταρ, κατά προτίμηση νοτιοαμερικάνους, όπως ο αμυντικός της Εθνικής Βραζιλίας Ζούλιο Σέζαρ – που θα περάσει στα γεράματα κι από τον Παναθηναϊκό– και ο Αργεντίνος παγκόσμιος πρωταθλητής Χοσέ Λούις «Τάτα» Μπράουν, σκόρερ του πρώτου γκολ στον τελικό του Μουντιάλ του 1986 απέναντι στη Γερμανία.


Τάτα Μπράουν, Ζούλιο Σέζαρ ως σωσίας του Ντένζελ Γουάσιγκτον στο Αμέρικαν Γκάνγκστερ, Φρανσουά Υβινέκ κι ένας κύριος με καρό σακάκι

Χάρη σ΄αυτούς, η Μπρεστ θα πετύχει τη σεζόν 1986-1987 να βρεθεί στην όγδοη θέση του πρωταθλήματος με φιλοδοξίες για έξοδο στην Ευρώπη την επόμενη χρονιά.

Όμως, το καλοκαίρι του 1987, λίγους μήνες πριν από την κολομβιανή του περιπέτεια, ο Υβινέκ θα διώξει τον προπονητή Ρεμόν Κερυζορέ. Αιτία της σύγκρουσης; Ο πρόεδρος υποστήριξε, επικαλούμενος μάλιστα πηγές των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, πως ο αριστερός συνδικαλιστής και γνωστός από τη θητεία του στη Ρεν ως «μαοΐστρια μάγισσα» – ο κόοουτς είναι μακρυμάλλης – Κερυζορέ συνωμοτούσε στα αποδυτήρια με τους παίκτες προκειμένου να ανατρέψουν την διοίκηση και να επιβάλλουν την αυτοδιαχείριση. Μαζί με τον προπονητή θα φύγει ο βασικός χορηγός – μια αλυσίδα σούπερ-μάρκετ – και οι δυο νοτιοαμερικάνοι.

Αλλά, είπαμε, ο πρόεδρος δεν μασάει. Συνεχίζει αυτήν την ξέφρενη πορεία προς το όνειρό του με κάθε μέσο. Πείθει την περιφερειακή διοίκηση να χτίσουν καινούργιο γήπεδο και προπονητικό κέντρο· το εργοτάξιο πιάνει φωτιά και τελικά τα έργα κοστίζουν το τριπλάσιο από το αναμενόμενο ενώ η περιοχή που επιλέχτηκε για προπονητικό κέντρο γίνεται στόχος επιδρομής χιλιάδων σαλιγκαριών και τα σχέδια αναγκαστικά ανατρέπονται. Για να αντικαταστήσει τον Μπράουν και τον Σέζαρ και ενώ βρίσκεται ακόμη σε διαπραγματεύσεις για τον Καμπάνιας, φέρνει από την Μπόκα Τζούνιορς τον σκληροτράχηλο Αργεντίνο Χόρχε «Πίπα» Ιγκουαΐν. Ο συμπαθέστατος Χόρχε θα βάλει ένα μοναδικό γκολ εναντίον των Καννών.

Δεν προλαβαίνει να θαμπώσει με την απόδοσή του αλλά απολαμβάνει την ζωή στη Βρετάνη. Πηγαίνει για ψάρεμα, παίζει χαρτιά και πετάνκ, μαθαίνει τη γλώσσα, αποκτά φίλους και γνωρίζει τις χαρές της πατρότητας: στη διάρκεια της μιας και μοναδικής σεζόν που έμεινε στη Βρέστη, θα γεννηθεί ο γιος του, Γκονσάλο, ο οποίος, θεωρητικά, μπορεί έτσι να αποκτήσει γαλλική αθλητική υπηκοότητα. Ο Ρεμόν Ντομενέκ θα καλέσει στα 2006 τον 18χρονο τότε Πιπίτα στην Εθνική Γαλλίας για ένα φιλικό με την Ελλάδα – ο Γκονσάλο δεν δέχτηκε, προτίμησε την Εθνική Αργεντινής κι όλοι ξέρουμε πού τον οδήγησε αυτή η επιλογή και πού οδήγησε και την Αργεντινή…



Στην πραγματικότητα, η Μπρεστ, παρόλο το κάπως οικογενειακό και ερασιτεχνικό κλίμα που κυριαρχούσε, διέθετε πλούσια δεξαμενή ταλέντων χάρη στην καλή δουλειά που γινόταν στις νεανικές ομάδες που ήταν απο τις καλύτερες στη Γαλλία, ενώ το έμπειρο μάτι των ατζέντηδων με τους οποίους συνεργαζόταν τής επέτρεπε να στρατολογεί νεαρότατους πολλούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.

Από το δυναμικό της θα περάσουν, εκτός από όσους έχουμε αναφέρει, δυο μελλοντικοί Γάλλοι παγκόσμιοι πρωταθλητές – ο Στεφάν Γκιβάρς και ο Κλοντ Μακελελέ –, η μισή Παρί Σεν Ζερμέν που θα αναδειχτεί πρωταθλήτρια Γαλλίας το 1994 – Πολ Λε Γκουέν, Νταβίντ Ζινολά, Μπερνάρ Λαμά, Βενσάβ Γκεράν, Πατρίκ Κολτέρ – και, χρόνια αργότερα, κι ο Φρανσουά Ριμπερί.

Όμως, η πτώση της και θα είναι αναπόφευκτη καθώς, κοντά σε όλες τις άλλες περιπέτειες, θα μπλεχτεί σε ένα μεγάλο πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο. Μετά την πώληση του Καμπάνιας, ο Υβινέκ στρέφεται σε έναν μυστήριο τύπο, τον τραπεζίτη Αχμέντ «Σαρλί» Σακέρ, φίλο και συνεργάτη – εμπορευόταν όπλα – του Γιασέρ Αραφάτ και του Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Σακέρ εμφανίζεται ως πάμπλουτος και γενναιόδωρος οπαδός της Μπρεστ, και χρηματοδοτεί, μεταξύ άλλων φιλανθρωπιών, την αγορά του ήρωα τερματοφύλακα του Μουντιάλ του 1990 Σέρχιο Γκοϊκοετσέα.

Στην πραγματικότητα, ο Σακέρ είναι μεγάλο μούτρο. Η τράπεζά του, όπως και διάφορες άλλες επιχειρήσεις του στο Ιράκ, στην Ιταλία και στη Βρετάνη, είναι μια μεγάλη απάτη μέσω της οποίας μπήκαν στην τσέπη του καταθέσεις 120 εκ. φράγκων (18 εκ. ευρώ) μικροκαταθετών. Στη συνέχεια θα αποδειχθεί ότι εμπλέκεται και σε μια σκοτεινή ιστορία χρηματοδότησης πολιτικών. Θα καταλήξει στη φυλακή, εκεί όπου μέλλει να πάει κι ο Υβινέκ.


30 Νοεμβρίου 1991. Ο Ζινολά κι ο Πασκάλ Πιερ εγκαταλείπουν το γήπεδο στο τελευταίο ματς πριν τη διάλυση

Η Μπρεστ, στο τέλος της σεζόν 1990-1991, κι ενώ έχει τερματίσει κάπου στη μέση της βαθμολογίας, θα υποβιβαστεί για οικονομικούς λόγους. Έξι μήνες αργότερα και μετά από ένα ντου των οπαδών στη διάρκεια ενός ντέρμπι με την Γκενγκάν, θα πέσει στο ερασιτεχνικό λόγω οριστικής χρεοκοπίας. Για πολλούς αυτή η σκληρή μοίρα οφείλεται και στην προσωπική βεντέτα που είχε ανοίξει ο Υβινέκ με τον πανίσχυρο Μπερνάρ Ταπί – η Μπρεστ είχε αρνηθεί την αναβολή του μεταξύ τους αγώνα πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ τον Μάιο του 1991 ενώ ένα άλλο σημείο τριβής ήταν ότι δεν έδωσε με μεταγραφή τον Ζινολά. Ο θρύλος λέει ότι ο Νταβίντ έψαχνε σε κάτι χωράφια να δείρει τον πρόεδρό του για κάτι χρωστούμενα αλλά, όπως είπαμε, εκείνος είχε γνωρίσει και χειρότερες περιπέτειες. Και τον περίμεναν και άλλα.

Μετά τον υποβιβασμό, θα κατηγορηθεί για δόλια χρεοκοπία και κατάχρηση. Θα μείνει πενήντα μία μέρες προφυλακισμένος και τελικά θα δικαστεί σε έναν χρόνο με αναστολή. Το μόνο αδίκημα για το οποίο κρίθηκε ένοχος ήταν κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί και τίτλος τιμής για έναν πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας: ξόδευε περισσότερα λεφτά από όσα διέθετε. Στο δικαστήριο, θα έρθει να τον υπερασπιστεί, ανάμεσα σε άλλους, ο Νταβίντ Ζινολά. Ο πρόεδρος σήμερα ζει στην Ισπανία κι ασχολείται με τη ζωγραφική. «Όταν ανέλαβα την Μπρεστ, ήξερα τι με περίμενε, ότι έπρεπε να είμαι έτοιμος να πάω ακόμη και φυλακή».

Πριν λίγα χρόνια, οι Ιγκουαΐν, πατέρας και γιος, γύρισαν στη Βρετάνη. Ο Γκονσάλο ουσιαστικά τη γνώριζε για πρώτη φορά: «Η Βρέστη δεν είναι η ομορφότερη πόλη του κόσμου, δεν είναι όμως και η πιο άσχημη. Είναι μια πόλη λαϊκή κι οι κάτοικοί της είναι καλοί άνθρωποι». Και αγαπούν παθολογικά την μπάλα. Ένας από αυτούς, ο συνθέτης και τραγουδιστής Κριστόφ Μιοσέκ, θα γράψει αυτό το τραγούδι, τρυφερή και πικρή ανάμνηση μιας μαγικής περιόδου: «Κι όμως, είχαμε τον Γκοϊκοετσέα, τον Γκιβάρς, τον Ζινολά, τον Λαμά […] και παρόλα αυτά βρήκαμε τρόπο να εκτροχιαστούμε».

Η Μπρεστ ανέβηκε ξανά φέτος μετά από εννιά χρόνια στη Λιγκ 1. Από τον Αύγουστο θα είναι μια ακόμη από αυτές τις, συνήθως μονοσύλλαβες, γαλλικές ομάδες που υποχρεώνουν τους φανατικούς του στοιχήματος να μελετήσουν γεωγραφία για να μην τις μπερδεύουν. Είναι όμως διαφορετική· μια ομάδα που έζησε στιγμές δόξας και περιπέτειας στη διάρκεια της μυθικής, έτσι κι αλλιώς, δεκαετίας του 1980. Όπως θα έλεγε κι ο Καπετάνιος Χάντοκ στον Τεν Τεν: «Μα τους χίλιες χιλιάδες κεραυνούς της Βρέστης, δεν είναι δυνατόν να έχουν συμβεί όλα αυτά!». Και όμως.
sombrero.gr

[fon7]

Την είδηση ότι η Μπορντό κήρυξε πτώχευση και έχασε την επαγγελματική της άδεια λογικά την έχετε διαβάσει οι περισσότεροι. Κάποιοι ίσως να αναρωτήθηκαν «και τώρα, τι;». Γι'αυτό είναι εδώ το Σομπρέρο.
Μετά τη «διάλυση» οι Γάλλοι έψαξαν να βρουν μια λύση για να σώσουν ό,τι σώζεται. Οι προσπάθειες όμως δεν έπιασαν τόπο και ο σύλλογος ξέμεινε με μια μόνο επιλογή: Να ξεκινήσει από την 4η κατηγορία ως ερασιτεχνικό σωματείο. Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να επιλυθούν κάποια θεματάκια. Η Μπορντό είχε χάσει το γήπεδο, το προπονητικό κέντρο και όλους τους παίκτες της.
Με συνοπτικές διαδικασίες η διοίκηση ανακοίνωσε την Τετάρτη το νέο της ρόστερ. Όλο. Με τη μια. Το ρόστερ φτιάχτηκε σε κάποιο βαθμό με τη λογική «ξέρεις κανέναν που να είναι καλός στη μπάλα, να έχει χρόνο και να είχε όνειρο να φορέσει τη φανέλα μιας ιστορικής ομάδας;». Αυτό το συνονθύλευμα βετεράνων, πιτσιρικάδων που ξέμειναν από την ακαδημία και μερικών άλλων άγνωστων νεοφερμένων γυρολόγων είχε τρεις ολόκληρες μέρες στη διάθεση του για να φτιάξει μια αξιόμαχη εντεκάδα και να παίξει το Σάββατο το πρώτο του ματς απέναντι στην 6η της βαθμολογίας (το πρωτάθλημα βρίσκεται στην 3η αγωνιστική, οι πρώτοι δυο αγώνες της Μπορντό αναβλήθηκαν γιατί... τότε δεν υπήρχε Μπορντό).
Το παιχνίδι διεξήχθη σε ένα γηπεδάκι λίγο έξω από την πόλη και ήταν κεκλεισμένων των θυρών. Η αποστολή της Μπορντό αποτελούταν από 14 ποδοσφαιριστές. Ακόμα κι έτσι εκατοντάδες οπαδοί συγκεντρώθηκαν στο σημείο αναχώρησης του πούλμαν, τους αποθέωσαν και τους εμψύχωσαν. Το γεγονός ότι αρκετοί παίκτες δεν ήξεραν τα ονόματα όλων των συμπαικτών τους έκανε μπαμ εξ αρχής. Η Μπορντό δέχτηκε αρκετές φάσεις και αναπόφευκτα έμεινε πίσω στο σκορ στο 50'. Το 0-1 έμεινε μέχρι το 95ο λεπτό. Στην τελευταία φάση του αγώνα η Μπορντό κέρδισε φάουλ σε καλή θέση για ένα γέμισμα στην περιοχή. Η σέντρα έγινε και από όλους τους πιθανούς σκόρερ, τη μπάλα έστειλε στα δίχτυα ο τελευταίος στη λίστα. Ο τερματοφύλακας της!
Το ματς έληξε 1-1, ο πόντος μπήκε στο σακούλι και η ιστορία έγραψε ότι το πρώτο γκολ στη νέα εποχή της Μπορντό του Ζιντάν, του Ζιρές, του Τιγκανά το έβαλε ένας 21χρονος ερασιτέχνης τερματοφύλακας!
Τόσα χρόνια καταγραφής ιστοριών και ακόμα μας εντυπωσιάζει το πόσο υπέροχα τρελό μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο.

Μπορντό στα εύκολα, Μπορντάρα (χμμμ... ή και όχι) στα δύσκολα!

El Sombrero (βίντεο-φώτο)