ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΨΟΥΡΕΖΜΑΣ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΖΩΖΜΑΔΕΣ ΜΑΣ
«Πάλι τὸν καῦκον ἔπιες,. πάλιν τὸν νοῦν ἀπώλεσας»
πάηκε ο Μπίρμπας σιούρξε ντιπ, τι λες κι συ φλάι ντάτσμαν παπαγάλι;
«Ἂν µὴ γελῶµεν Πάσλες, τὸν εμόν βίον, τὸν εν κερκίδει, δραπέτην εκόντα,
τύχην τε πόρνης ομάδος, ῥεύµασιν Χανδάκος κινουμένην, ούτως αναστώμεν,
ἑαυτοῖς τε και αλλήλοις και εν τοις πάσι, το Πάς ὀλέ ούκ ομνύοντες, ὀδύνην προξενοῦµεν,
όπερ, τους ἀναξίους ὁρῶντες εὐτυχεστέρους, τη δε γάρ ημετέρα τύχη, δυστυχή Πας άπασα και αεί νοσούσα.»
καταλάγαροόσα γράφω κι όσα λέω, ξέρω πού κι ποιόν τα λέω
εινι κάποιοι απ’ τα παλιά, απ’ δε τσ έφαγαν τα σκ’λιά
κι όχι για τα δυο τρια τριαρια, απ’ απ’ δεν έχνε ντιπ παπάρια
κι μοστράρ’νε Πασολέδες, πάφλες, τσιόκια, ντινικέδες
είν’ κι ολόκληρ’ κοινωνία, π’ δε γουστάρ’ αυτήνη τ’ μανία
όσων πλάν’ πατργιωτιζμό, κι φουντών’ν το ρατσιζμό
απ’ παλεύ’ απ΄ τα θρανία, να ρίξ’ κόκκινη στη βία
για των γ’πέδων τν ηρεμία, μι ζητούμ’νο τ’ φιλαθλία
κάποτ’ ενας, κάπ’τε δυο, τσιπρο κι μιζε στα δυο
τωρα στη γκιρκίδα μύδια, τίγκα μπαφγιασμενα φίδια
τωρα μπυρις κι τσιαγακια, κατά τ’ άλλα πίν’ν’ τσιπρακια
ίδια κι όμοια στρατγιωτάκια, του χουλιγκανζμού τζιράκια
καταλαγαρο του πινω κι στ’ αυτί μ’ γ’κούγω κλαρινο
κι σιρφάρω κι γκουγκλάρω, μι το λάφτοπ μ’ στο τελάρο
κι θελώνω τ’ στεναχωρια μ’, απου πνίγ’καν τα βαπορια μ’
να πνιγούν κι όλ’ οι δγιαόλοι, απ τα βάν’ν’ μι το Ντιμόλη
να πνιγούν κι όλ’ οι ‘υεργέτες, απ’ κουκλώθ’καν μι τσ’ γκουβέρτες
κι να φάν’ κι ενα σκαμπίλ’, π’ δε χωνεύν’ τον Κιτσιομπίλ’
να πνιγούν κι ολ’ οι μιζεδες κι ‘υρωπαίγοι ψευτοτζεδες
απ’ δε ξέρ’νε οι φλωραδες, τσι που πέφτ’νε οι Ζωσ’μάδες
να πνιγούν κι οι δισποταδες, απ’ ψοφούν για σαμαντάδες
να μι λεν’ πως εινι Πας κι αφορίζ’νε σαν ο παπάς
για τα τσίπρα ειν’ οι ωραίγοι, για τ’ αμαξια οι σιοφεραίγοι
για τα παντιλόνια οι τζεδες, για τα φστανια οι κιορτζεδες
για τη μπιάτσα οι μπερμπατιαρδες, για τ’ σφαλιαρα οι ντατσκαναρδες
διοτ, τα τσίπρα ειν’ για πγιιιί κι ο Πας για τ’ σουπιρλιιιί
κι ας ρετάρ’ του κάθι Τσλιιιί, απ’ στον Τσιάτσο κλάν’ μαλλιιιί
καταλάγαρο του πινω κι στ’ αυτί μ’ λαλάει κλαρινο
μη μ’ του παί’ειζς δημοκρτάτς, όντας, τζουφιος φαλοκρατς
άλλο ο χαλονοστουμπς κι άλλο ο χαλβαδογκλιουμπς
κι όντες Πας μι τσ’ Πασολεδαι, μι μ’ κβαλας κι ολνους τσ’ λελέδαι
κι πάρ’ πασόμτρα, δώστ’ ελέγχ’ς κι ηχόμιτρα από τσ’ μπέχ’ς
Λάρσα Πας, τρία μι μ’δέν κι νεότ’ρο άλλο ουδέν
κι όντες πέρα τα χωραφια, μας κυν’γούσαν μπάτσ’ ξουραφια
κεί, στη Ροδο στο μπαραζ, που πουνάς κι που σι σφάζ’
κι μιλαν’ κατ’ μ’κρά παγουρια, που ‘χαν τοτες τα γενν’τούρια
μέσα κι όξω ειδα Πας, γυρα στα ‘φτακόσια ματς
από Πας χαρές εντάξ’ κι ποτές στν γκερκιδα βλάξ
κι για ταυτο ειμ’ δω μεσα, απ’ η κβέντα εχει μια μπέσα
όμως κάν’ κι το σταυρό, το μπελιά μου μη κι ’βρω
από κανα δυο ζαγάρια, μκρά π’ τα τάισαν μαν’τάρια
απ’ νομίζ’νε πως έχν’ τον Πας, σα το σταυρουδάκι τσ’ Νουνάς
δε το πίστευα ου καημένος, να ‘μαι πλέο ξουφλημενος
κι οτ’ ο Πας ειν’ κικλειζμενος κι υπεργολαβια δοζμενος
σι μαϊμούνια μπαφιασμένα, ντιπ Ευρω Ποκ μαγαριζμένα
απ’ ζαγκανιέτ’ η Πας γκιρκιδα, σα κοινη απειρωτανίδα
εχς το έναν κι εχς τον άλλο, μ’ ξσνίζ’ ετουτο μι τ’ δίν’ του άλλο
κι η λογοκρισία πάει γόνα κι από Πας, μήδ’ νια σταγόνα
καταλαγαρο του πινω κι στ’ αυτί μου το κλαρινο
γράφω λεω κι προτεινω κι λογαριασμο σας δίνω
κι μερκοι κι όσ’ εινι Πας, ας μας σεβαστουν κι ‘μας
διοτ’ άλλο είν’ Γκιωνάκς κι άλλο είν’ Κοντουγιωργάκς (
κι όσοι απ’ πλάν’ ψαχνο από Πας, λίγο μπούτ’ κομματ’ κι ‘μας
για να φάμε στα ‘πουράνια κι να πιουμι κι τ’ σαμπανια
να ‘συχάσ’νε λέω μΠας, όσ’ είν’ μι πατεντα Πας
κι κατοπ’ καιρο όπως Πας, ‘δώ Παπάς π’ουν ου Πας;
στν τελεοροσ’ βολεμενος, τελεια πληχτρουλουγημενος
τσέλσι, μπαρτζα, ανιβαζμένος κι στο στοίχ’μα κιρδιζμένος
ορ’, τήρα ομαδα από σκατά, το Ζωσμα τον κερατά
τι χαλεύ’ς να είσι Πας, ετσ’ ριμντίμ’ να γκιζεράς;
π’ουν ο Πας π’ουν ο Παπάς; ‘κειά π’ τον άφ’σες κι οπ’ τον π’λάς
γιατ’ μωρ’ σιέμο μ, ο παράς σ , θα μουχλιάσ’ στον κουμπαρά σ’
κι δωστ’, τα μπινιλικια γόγκα, στον Καργιολη κι τ Σπιναλόγκα
κι όχι για τ’ Πας μας τον αγωνα, αλλ’ ‘π’δής χάν’ η Μπαρτσαλώνα
κι συνέχατουν του μπαφο σ’, απ’ ειν’ βουρ ταμαμ ου ταφος
κι το Ζωσιμά τον γράφτ’ς κι όλο μι το γκόζμο τα ‘χ’ς
τι να σ’ κάμ’ ορε ο Πας, ‘κεί απ’ πίνς κι ‘κεί απ’ τραγδάς;
κι ερχεσαι κατοπ’ κιμάς κι τον γκόζμο τον αλ’χτάς
κι γυρνας κι τν πλάτ’ στο νΤαυρο κι κβεντιαζεις μι το γαύρο
μ’ λες κατοπ πως εχς κι γκαύλο, κι όλο σιοροπιάειζ’ς το βάζλο
κι σι φταιν’ κι νέοι προέδροι, απ’ δεν ειν’ Γιαννιώτες βέροι
κι τσ αδειάσ’τανε τ’σ Ζωσμάδες, πέντε φλώρ’, δυο μασκαραδες
γράφτουν κι εφημερίδαι κι διαλέονται κι οι μερίδαι
άμα δεν γυρίσ’τε τ’ φ’λλάδα, θα ‘πομείν’ντε μι τ’ φασλάδα
ου καθενας στο παιγνιδ’ τ’, κι βοσκάει κι οπ’ θέλ’ το γίδ’ τ’
κι όσες χ’λιάδες είχ’νε ο Πας, άδειο κάθ’ζμα τωρα ακ’μΠάς
ελα ορ’ Κοζμε να σι ‘δούμε, τα παλια για να θ’μηθούμε
τωρα ο Πας είν’ντος εδώ κι σι Πας μι το στανιό;
νέο γήπ’δο κι τρανό, φαίν’ται να ‘ναι μόν’ αυτό
δεν ειν’ άλλο από τσ Ζωσμαδες, όπ’ ο Πας γουσταρ’ καντάδες
πάησε, ανέβ’κε σ’τ σουπιρ λι κι στν παλια ψόφ’σε το σ’κλί
κι αμα δε το πίν’ς το τσίπρο, να μη μΠας ρε Καραμήτρο
φτάν’ να παν οι Πασλοτζέδες κι όλ’ οι νέοι οι Πασολέδες
μι σιτηριάκι φτ’νό κι μι χαλονάκι σωστό
ειν’ ωραίγοι οι Πασολεδες, ‘ξον από μερκους χαλέδες
χρειάζ’νται όμως ‘κόμ’ κι αυτήν’, καποιος το κρδαρ’ να χύν’
να πετάει κανα μπουκάλ κι όχι για τ’ εχει άδειο κεφάλ’
αλλ’ ειν’ βαλτός, είν’ κληρωτός κι στ’ν γκιρκίδα αγαπ’τός
αλλά φέ’γω απ’ τη ‘κβέντα, επ’δής γκάβωσα τν αφέντρα
απ’ είν’ ροζ, απ’ ειν’ κι μπλε κι είν’ κι ολίγο μπουστερλέ
κι κατ’ σιέμοι, απ’ σπάνι νεύρα, από μόν’τς θα πάν’νε σ’τ σέντρα
διοτ’ εμέ, δε γέν’σε μάνα, αλλά του Ζωσ’μά η αλάνα
μη νομί’ιζς πως γίν’σαι Πας, δυο σφηνάκια όντας χ’τΠάς
τρεις φανέλις, δυο χασκόλια κι τσ’ γκιρκίδας καρακόλια
ο Πασ’λές, δεν είν’ γκρινιάρ’ς, είν μποέμ,ς κι είν’ αλανιάρ’ς
‘ποστηρίζ’ τυφλά τν ομάδα κι τσ’ ανάβει κι μια λαμπάδα
εύκομαι να καταλάβ’τε, ποιό είν’ το γήπ’δο, κειό απ’ πάτε
ποια ομάδα, υποστηρίζ’τε κι τι λέτε όντας να βρίζ’τε
‘κόμ’, ποιά γλώσσα πρέπ’ να μ’λάτε κι ποιό κάγκι’λου καβαλάτε
αν, γουστάρ’ς να ‘δείς σαλόνια, ειδαλλιώς λικνίσ’ στ’ αλώνια
διοτ’ του Πας η ιστορία, δεν έχει σχέσ’ μι τ’ λιτσαρία
είν’ ο Αγιαξ της Ηπείρου κι του ζωντανού τ’ ονείρου
όσ’ νομίζ’τε ότ’ είστι φύρα, πάν’τε πιέτε κανιά μπύρα
Ποκοσυνδεζμοι μέσα στ’ν Πόλ’, να μι μείν’ ούτι χασκόλ’
κόζμος πάν’ κόζμος διαβαίν’ κι ο Πας μας τώρα αν’βαίν’
βάλτε στ’ν άκρ’ τ’ δόξα τ’ν παλιά, είν’ καιρός ν’ αρχ’νίκ’τε δ’λειά
Κίτσιο, ο Πας δε κάθ’ται στν Άλφα, μι το σπάγκο σ’τ’ σακοράφα,
ρίξ’ παρά για τ’ σούπιρ λί κι κατέβα στ’ν τσαμπιολί
κι να γραψ’ η ιστορία, για του Ταύρου τ’ γοητεία
κι να σ’ φκιάκoυν μια ‘κκλησιά, ‘ντίκρυ από τ’ Ασλάν πασιά
