Σ' το έχω πει κι άλλες φορές, χρόνια ολόκληρα τώρα σ' το λέω.
Εγώ, ήμουν εκεί από πριν, και έχω δει και το τότε σου.
Είδα και την κατάληξή του.
Όπως και τώρα..., έτσι και τότε, η αλόγιστη και προκλητική, δήθεν σιγουριά, και η απόφαση των τότε σου ιθυνόντων πως ήσουνα πλήρης, σε άφησε αβοήθητο και "απογυμνωμένο" στον απόηχο μιας αρμάδας παικτών και μιας Ιστορίας, που έμελλε τον επίλογο της θλιβερής σου σελίδας, που εξαΰλωσε την τότε σου ύπαρξη και που ποτέ σου δεν έζησες ήσυχα ύστερα...
Και ήτανε τότε που η βολή της φοβερής προδοσίας ως επιστέγασμα, σε άφησε να "πλανάσαι"
νεκρός - ζωντανός μέχρι τώρα.
Το έχεις ακόμα το σημάδι...
Το έχω κι εγώ... κι ας παριστάνω 30 χρόνια τώρα
ότι ποτέ σου δεν "έλειψες"....
Γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να συνεχίσω.
Έτσι είναι τα παιδικά "τραύματα"...
Δεν φεύγουν ποτέ.
Μένουν πληγές, που πρέπει να κλείσουν με ψέμματα
για να κυλήσει ο χρόνος.
Κι εσύ μου κάνεις τη χάρη να ανασταίνεσαι
που και που, για να πιστεύω ότι υπάρχεις.
Και έγινε τόσες φορές, που ξέχασα την αλήθεια...
Όμως, εσύ, έχεις μείνει "εκεί" και το "εδώ" σου, σε κατατρώει χειρότερα.
Εσύ, αγωνίζεσαι χρόνια να ξαναζήσεις, κι εγώ τρέχω μπρος - πίσω στο χρόνο, για να κρατιέμαι απ' τις αναμνήσεις και να βρίσκω τους τρόπους να σου δίνω καινούργια διαδρομή...
Εσύ, δεν φταις τίποτε.
Δώρο που δεν ήξερε κανένας να σε φροντίσει ήσουνα.
Που από τη λάμψη σου μαγεύτηκαν όλοι.
Και θέλησαν όλοι να πάρουν κομμάτι σου.
Και το 'κάναν...
Το "εκεί" σου και το "εδώ" σου, αποτιμάται σε κέρδος.
Όχι για 'μένα. Για άλλους. Όμως κι εγώ...
Μου αρκούσε να μην λέω τίποτε, αρκεί να σε βλέπω.
Να ξαναζώ απ' τον μύθο σου κι ας ήταν για λίγο.
Κι εσύ... τόση ήταν η χαρά σου, που με αντάμειψες
με το Μεγάλο Ταξίδι.
Αυτό που δεν κάναμε ποτέ και που ονειρευόμασταν πάντα.
Εγώ, Εσύ κι ο κόσμος σου.
Αυτός σου ο κόσμος..., μαζί του κι εγώ...
Που ήξερε μόνο ν' αγαπά... κι αυτό ήταν όλο.
Που στεκόταν εκεί, σημαντικός κι ανύπαρκτος στη θυσία σου από πάντα.
Του έλειπε το πάθος, του έλειπε ο κραδασμός κι ακόμα του λείπει. Τώρα λείπει και ο ίδιος εντελώς...
Πού κουράγιο για τέτοια...
Αλλά και τί να του κατηγορήσεις?
Τί να του καταλογήσεις?
Ότι του έλειπε το πάθος και η ορμή?
Θα σε κοιτούσε χωρίς να καταλαβαίνει τί του λες.
Και άλλωστε, πού να τον βρεις να του του πεις οτιδήποτε.
Κανένας δεν έμεινε πια...
Φαντάσματα "ονείρων" έγινε ο κόσμος σου...
κι αυτό το λυπημένο σου "κάλεσμα", δεν αρκεί να τον φέρει πίσω, γιατί πέρασε τη ζωή του με πικρές διαπιστώσεις και με πικρές συνειδητοποιήσεις, για τον ίδιο και για τη μοίρα σου.
Γιατί όλα έγιναν όπως ήταν επόμενο να γίνουν.
Πώς να τα υπολογίσεις από πριν και πού να τα ξέρεις...
Τί να εικάσεις και τί να προβλέψεις?
Τί να περάσει απ' το μυαλό σου...?
Τις αξιολογήσεις και τις υποθέσεις τις κάνεις μετά.
Πριν, ούτε που μπορούσες να φανταστείς την εξέλιξη των καταστάσεων και των γεγονότων... και των δημιουργημένων περιπτώσεων που θα επακολουθούσαν... και το αποτέλεσμά τους σε σχέση με το πριν...
Αυτά, όλα, έρχονται ύστερα και σε βρίσκουν αδύναμο ν' αντιδράσεις. Άφωνο να πεις οτιδήποτε.
Κουρασμένο κι απαρηγόρητο να δεχτείς την αλήθεια, που σου αποκαλύπτονταν μέρα τη μέρα σε όλη σου τη ζωή, μα δεν ήθελες να την δεις.
Αυτό είναι το τρομερό να αγαπάς πίσω από μία επιφανειακή αθωότητα...
Γιατί βάζεις σε δοκιμασία τις ευαισθησίες σου, και τις προκαλείς διαρκώς.
Μέχρι που έρχεται μια στιγμή που δεν είναι πια δικές σου.
Εδώ είμαστε τώρα. Αυτό μας έχει συμβεί.
Σε σένα και σε μένα.
Και δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός...
Εσύ μόνος κι εγώ εδώ.
Τόσο κοντά, αλλά όχι δίπλα σου...
Βλεπόμαστε από μακρυά και τα βάζουμε με τον εαυτό μας.
Εγώ..., αγωνίζομαι να σε ξαναγεννήσω από την αρχή, χωρίς καν να βοηθώ...
κι εσύ..., νοιώθεις και πάλι το δειλινό του "εδώ" σου να έρχεται, μα εγώ το αρνούμαι.
Κι άλλη μια φορά, όλα θα πάρουν το δρόμο τους και τη σειρά τους... και τα όνειρά μας θα περάσουν στη λήθη όπως τόσες και τόσες φορές σαν να μην έγινε τίποτε, αρκεί να υπάρχεις όπως - όπως...
για να κρατιόμαστε κι οι δυο απ' τις αναμνήσεις μιας άλλης ζωής που δεν ζήσαμε, όπως θα έπρεπε και στους δυό μας...
