Αποστολέας Θέμα: Η σκοτεινή εποχή των φιλάνθρωπων  (Αναγνώστηκε 1280 φορές)

Αποσυνδεδεμένος RASTA

  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 3.384
    • Προφίλ
Η σκοτεινή εποχή των φιλάνθρωπων
« στις: Κυρ 06 Φεβ 2011 16:07 »
1. Οι φιλάνθρωποι είναι η πιο αξιοθρήνητη φάρα της Γης. Καλύπτουν το έλλειμμα πνευματικότητας που τους χαρακτηρίζει με αγαθοεργίες. Αυτή θεωρούν είναι και η ηθική αμοιβή τους. Μπορεί στη ζωή τους να κάνουν τα πάντα για το κέρδος, αλλά φροντίζουν ανελλιπώς για τις στιγμές εκείνες που θα ξεπλύνουν από πάνω τους κάθε αρνητική γνώμη. Αυτές οι στιγμές έχουν να κάνουν με τον πλησίον.

2. Η φιλανθρωπία είναι το πιο αγαπητό σόου. Εκεί ο φιλάνθρωπος γίνεται περφόρμερ και μέσω της διαφήμισης ασκεί τον τσαρλατανισμό του για να «περιορίσει ...την πείνα και τον πόνο». Ο πλησίον φτωχός είναι το πιο φτηνό εμπόρευμα για να διαφημίσει ο φιλάνθρωπος το όνομά του. Ο,τι κάνει φροντίζει να κοινοποιείται σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Η τιμή του φτωχού ανεβαίνει ή κατεβαίνει ανάλογα με το μέγεθος της κατάντιας του. Στη λίστα πρώτη θέση έχουν τα παιδιά. Αν πάσχουν από σοβαρή ασθένεια ...τόσο το καλύτερο! Ακολουθούν οι παρίες με τις θλιβερές ιστορίες τους, κυρίως όσον αφορά την αμαρτωλή σχέση τους με τα ναρκωτικά. Οι φιλάνθρωποι οφείλουν να γίνονται κάθε φορά όλο και πιο εφευρετικοί και να υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας τηλεθέασης το εμπόρευμά τους. Πολλές φορές το μακιγιάρουν με μια δόση θανάτου κι έπειτα, μόλις κλείσουν τα φώτα, με τη μικροπρέπεια που τους χαρακτηρίζει «ταχυδρομούν» το εμπόρευμα στο κράτος για να αναλάβει εκείνο από δω και στο εξής την ευθύνη του.

3. Ο φιλάνθρωπος είναι ανεξέλεγκτος, αδιάντροπος και φιλάργυρος. Πρώτος αυτός δίνει το χέρι του στον πλησίον, εξηγώντας του τι πρέπει να κάνει αν θέλει να έχει μια καλύτερη ζωή. Στην ουσία δεν του προσφέρει τίποτα, αφού ο πλησίον βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση ανάγκης, ιδίως στις μέρες μας όπου αγγίζει τα όρια της εξαθλίωσης. Ο πλησίον δεν έχει κανένα δίκιο με το μέρος του, και ο φιλάνθρωπος το γνωρίζει καλά.

4. Ο φιλάνθρωπος πιστεύει στον θεό για οικονομικούς λόγους, οι οποίοι και του δίνουν το δικαίωμα να κερδίζει ακόμα και από τον διάβολο. Κερδίζει επίσης από ένα κράτος που παίζει καθημερινά κορόνα - γράμματα τον πολίτη του. Καθιερώνοντας ως εθνική φράση: «ο πιο δυνατός θα τα πάρει όλα», πετά όλες τις αρετές στα σκουπίδια και εκπαιδεύει αδυνάμους και παρίες σαν κατοικίδια ζώα που διασκεδάζουν τους φιλάνθρωπους. Η τέλεια αυτή συγχορδία συμπληρώνεται από τις φρικαλεότητες των μπάτσων για όσους δυστυχισμένους δεν πειθαρχούν και κυκλοφορούν αδέσποτοι.

5. Λόγω της μεγάλης ζήτησης που έχουν οι δυστυχισμένοι, έχει ξεσπάσει διαμάχη μεταξύ των φιλανθρώπων για το αν θα πρέπει να είναι ελεγχόμενο είδος οι παρίες. Η πρόταση να δημιουργηθούν εκτροφεία για το είδος βρίσκει σύμφωνους τους φιλάνθρωπους εξουσιαστές. Η άλλη πλευρά, που είναι ενάντια στο σχέδιο, αποτελείται από χριστιανούς φιλάνθρωπους (με το αζημίωτο φυσικά) που προτιμά οι παρίες να είναι ελευθέρας βοσκής. Απ' ό,τι μαθαίνω, και ο πρωθυπουργός σχεδιάζει μια μέρα του χρόνου να γιορτάζεται η φιλανθρωπία πλάι στις γιορτές της 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου. Και εις ανώτερα.

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=6/2/2011&id=13082&pageNo=6&direction=1
" Ανυποχώρητος: σημαίνει να είναι το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου κι εσύ να του λες άντε γαμήσου... "

Fidel Castro

Αποσυνδεδεμένος ΛΑΜΙΑ FANS

  • Global Moderator
  • Hero Member
  • *****
  • Μηνύματα: 21.908
  • ΠΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΛΑΜΙΑ!
    • Προφίλ
Απ: Η σκοτεινή εποχή των φιλάνθρωπων
« Απάντηση #1 στις: Κυρ 04 Αύγ 2019 15:30 »
Παράθεση
Ένα ερώτημα που όσο απλό και αν φαντάζει, τόσο δύσκολα μπορεί να απαντηθεί.

Δύο έννοιες με βάθος που τις χωρίζει ένα ρηχό διαζευκτικό. Στέκουν αντίκρυ η μια στην άλλη και περιμένουν με ανυπομονησία να δουν ποια θα κερδίσει. Ποια θα είναι ικανή να ξεπεράσει την άλλη. Ποια θα ευαισθητοποιήσει. Ποια θα πείσει για την ανιδιοτέλεια της. Ποια θα υπερισχύσει. Και γιατί κάποιος να βρεθεί σε αυτό το δίλημμα; Γιατί να πρέπει να διαλέξει; Το βέβαιο είναι πως κάπου στα άδυτα της σκέψης του μπορεί να βρει την απάντηση.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την σκέψη μας. Φιλανθρωπία. Φίλος + άνθρωπος. Μια σύνθετη λέξη με απλό περιεχόμενο. Η ετυμολογία της εύκολα μαρτυρά το βαθύ της περιεχόμενο. Τα συνθετικά της δένουν αρμονικά και συνθέτουν την ιερή της έννοια. Αγγίζουν τη ανθρώπινη ψυχή και την πλουτίζουν με αληθινή αγάπη. Ωστόσο, αρκετά συχνά η έννοια της φιλανθρωπίας καλύπτεται από δυσπιστία και καχυποψία για την ανιδιοτέλεια της φύσης της. Από την στιγμή που οι πράξεις φιλανθρωπίας απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, τότε αυτός δεν είναι προαπαιτούμενος; Πώς γίνεται λοιπόν η ανθρώπινη δυστυχία να είναι η βάση μιας καλής πράξης; Ο πόνος, το πάτημα για το καλό; Γνώμη μου είναι πως φιλανθρωπία δεν είναι ευκαιρία για καλή πράξη. Δεν αυτοπροσδιορίζεται δηλαδή με βάση το στιγμιαίο χαρακτήρα της ή τη δυνατότητα για προσφορά αλλά με βάση την επιθυμία για προσφορά. Είναι πράξη
προσφοράς προς τον συνάνθρωπο με κύριο σκοπό την απάλυνση του ανθρώπινου πόνου. Σε μεγάλο βαθμό ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία αποτελούν έννοιες εγγενείς. Η φιλανθρωπία εμπεριέχει τον εθελοντισμό και την προσφορά. Εκεί αρχίζει και προσεγγίζει την έννοια της αλληλεγγύης. Έννοια συνώνυμη της αλληλοβοήθειας και της συνεισφοράς. Είναι λάθος να συνδέουμε την φιλανθρωπία με την δυνατότητα και μόνο των "εχόντων” για προσφορά. Είναι λάθος, καθώς πηγή της αποτελεί η θέληση και όχι η δυνατότητα για προσφορά. Σαφώς η δυνατότητα, κάνει την θέληση πράξη, αλλά χωρίς τη θέληση η πράξη δεν θα υπήρχε. ΗΑλληλεγγύη αναμφίβολα υπερισχύει. Δεν προϋποθέτει τον πόνο ούτε υπάρχει για να τον απαλύνει. Αποτελεί έμπρακτη έκφραση και γλυκό καρπό πραγματικής αγάπης, μακριά από κάθε είδους υλική παροχή. Παρόλα αυτά, δεν θα έπρεπε να τίθεται δίλλημα μεταξύ των δύο εννοιών. Γιατί άλλωστε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο έννοιες προσφοράς και στήριξης στους συνανθρώπους μας; Συνεπώς αγώνας μεταξύ των δύο δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Και θα σταματήσει μονάχα όταν καταλάβουμε πως ο προορισμός τους είναι κοινός και πως το κοινό τους “έπαθλο” δεν είναι άλλο από εκείνο το κρυφό χαμόγελο, εκείνη την ανακούφιση των ανθρώπων που δεχτούν, σαν μοιραστούν και απαλύνουν τον
ανθρώπινο πόνο.

Γράφει η Μαρία Φαϊτά: Γεννημένη στην Κέρκυρα, Πολιτική Επιστήμονας, απόφοιτη του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών και
μεταπτυχιακή φοιτήτρια, ως Υπότροφος του Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων (ΕΟΠΕ) στην Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση. Είναι Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής στο
νεανικό τμήμα του Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων.

https://dinamiprosforas.gr/archives/2618
ΚΕΡΚΙΔΑ ΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟ ΛΑΜΟΓΙΑ!!!