Είναι οι ώρες αυτές οι παράξενες που μένω ν' αναρωτιέμαι...
Τί θα μπορούσε κανείς να ζητήσει άλλο από σένα?
Τί θα μπορούσε άραγε να θέλει άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι:
Ένας ''τρελός ταξιδευτής'' μέσα στο χρόνο,σ'ένα ταξίδι που έμοιαζε πάντα χωρίς προορισμό...
Που πέρασες κάποτε μπροστά μου κι έτρεξα πίσω σου να ζήσω ''την στγμή''.
Αυτήν μονάχα!!
Σε μια διαδρομή έξω απ' τα μέτρα,χωρίς κανέναν συμβιβασμό!
Σ' έναν μονόδρομο πάντα άνισο για σένα.Ασυνήθιστο,ατελείωτο,ενίοτε και αυτοκαταστροφικό...
Κι όμως δεν θέλησα ποτέ μου να 'σαι αλλιώτικος,καθώς στο χρόνο έστεκες
πάντα ανίκητος,περήφανος,αξοπρεπής!
Κι ούτε ποτέ σου καταδέχτηκες να γίνεις κάτι άλλο!
Πουθενά δεν χωράς! Ούτε κι αναλύεσαι με των ανθρώπων τις λέξεις!
Δεν είσαι φτιαγμένος από γνωστό υλικό.Απ' των Θεών το υλικό είσαι φτιαγμένος!
Κι όλα τ' ακραία στη ζωή μαζί σου τα έχω ζήσει:
Τόσες στιγμές υπεράνθρωπες με έναν ''απείθαρχο χαρακτήρα'',από πεποίθηση και
ανάγκη να παραμείνεις μοναδικός!
Χωρίς κανέναν ολόιδιο,χωρίς παρόμοιος να υπάρχει.
Κι εγώ που δίπλα σου έγινα μαζί με σένα ''ένα'', απ' των Θεών σου το κρασί ξεδίψασα
κι είδαν τα μάτια μου αυτά που οι άνθρωποι δεν βλέπουν.
Γιατί τα μάτια των ανθρώπων μόνο τα εύκολα πράγματα,τα γνώριμα και τα πιθανά
καλοδέχονται κι ό,τι είναι έξω απ' τα μέτρα το ξορκίζουν.
Γιατί δεν είναι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα σπάνια,τα δύσκολα και τα δυνατά.
Κι ούτε ποτέ τα συνηθίζουν!
Υ.Γ. (Το κείμενο είναι συνέχεια και ολοκλήρωση παρόμοιου κειμένου που
δόθηκε στο παλιό forum το 2009 και είχε τίτλο ''ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ'')
