Ήταν καλοκαίρι του όχι και πολύ μακρινού 2013.
Ο ΠΑΣ είχε κερδίσει την έξοδό του στην Ευρώπη, την οποία έχασε αργότερα στα χαρτιά, αν θυμάστε.
Βέβαια είχε συμμετάσχει και στα πλέιόφια της περιόδου. Όπου στο τέλος του πρώτου γύρου ήταν πρώτος.
Κι είχε βγει ο πρόεδρας της ομάδας που προηγείτο στα πλειόφια κι έιχε πει, ότι η ομάδα ΤΟΥ δεν είναι για τσάμπιονσλίγκια...
Και ο ΠΑΣ στον δεύτερο γύρο κατέρρευσε και τερμάτισε τελευταίος.
Κι είχε τότε γράψει ο
Αποδυτηριάκιας τα παρακάτω (τόχω στο πισι μου αποθηκευμένο, προφανώς κάπου θα υπάρχει και στα νετια, αν έχετε την ευγενή καλωσύνη, γράφτε κάποιος την πηγή, εγώ δεν έχω μα καμία όρεξη να σερφάρω ...πέφτω στο 2-0 και χαλιέμαι χειρότερα).
Τα μπολντ είναι θκάμ (εκτός του τίτλου νταξ):
ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΣΤΟ ΜΑΓΚΑΝΟΠΗΓΗΔΟ
03/06/2013
Δύο νίκες ο ΠΑΣ Γιάννινα στα πλαίη-οφ και ήταν μέχρι εκεί. Πήρε μία ακόμα ισοπαλία, εκτός έδρας, και τελείωσε. Τελευταίος και ιδρωμένος τερμάτισε στα πλαίη-οφ. Γιατί; Επειδή έχει πρόεδρο μικρό. Όπως το λέω. Πρόεδρο που βλέπει μέχρι τον ίσκιο του, όχι παραπέρα.
Το λένε οι πολιτικοί, αυτές οι καραπουτάνες, που έχουν πιάσει το νόημα. Έχουμε όραμα, σου λένε. Κι έτσι είναι. Για να πας μπροστά όχι στην πολιτική, με την πολιτική δεν πας πουθενά. Έχεις, δεν έχεις όραμα μέσω της πολιτικής είσαι καταδικασμένος να πηγαίνεις μόνον προς τα πίσω. Διαπιστωμένο αυτό. Ιστορικά.
Στα Γιάννινα αυτός που ασπρίζει τις γραμμές στο γήπεδο, δεν έχει όρεξη, δεν έχει όραμα. Τι μας λες, ρε αποδυτηριάκια; Σοφές κουβέντες, σου λέω. Ο κλητήρας στο γήπεδο, αυτός που μαζεύει τις μπάλλες στα αποδυτήρια, το παιδί για τα θελήματα στην ΠΑΕ, όλοι αυτοί πρέπει να αισθάνονται ότι εργάζονται σε ομάδα με όραμα. Και το πράμα ξεκινάει από επάνω, από το κεφάλι.
Δεν μιλάμε μόνον για τα Γιάννενα. Η κουβέντα είναι ακαδημαϊκή. Λοιπόν.
Οι παίκτες κάποια στιγμή θα σε σπρώξουν.
Ο προπονητής θα αβαντάρει το σπρώξιμο των παικτών, για να βγει το κάρο από τη λάσπη.
Δεν φθάνουν ούτε οι φίλαθλοι να γεμίζουν το σινεμά, που για να γίνει Παράδεισος χρειάζεται το γαμημένο όραμα.
Και το όραμα στο λανσάρει, στο εμπνέει, με συγκεκριμένες ενέργειες, στην πράξη, η προεδράρα. Ο αρχηγός. Το αφεντικό του μαγαζιού. Με φουκαρά μπροστάρη, με βιοπαλαιστή, μ'αυτόν που νοιάζεται μονάχα πως θα την βγάλουμε καθαρή, μία ζωή θα είσαι στο ίδιο μαγκανοπήγαδο
Και τελειώνω με το θκομ:
...μια στάλα όραμα να υπήρχε, μια στάλα εγωισμός, καθολου βόλεμα με τα μέτρια κι είναι η εποχή, με τα χάλια του ελληνικού κλωτσοσκουφίου, για τα πολύ μεγάλα.
Αλλά στόχοι ποτέ δε μπήκανε, για τα, έστω σκέτα, μεγάλα, το ...όσα πάνε κι όσα έρθουν, αρκεί να βγαίνει η χρονιά, μόνο στόχος δεν είναι.
