Λατινική Αμερική

[fon7]

Όσο εμείς κοιμόμασταν, στην Παραγουάη ζούσαν ένα από τα πιο απίστευτα φινάλε πρωταθλήματος των τελευταίων πολλών χρόνων. Η 2η στη βαθμολογία Γουαρανί υποδεχόταν την πρωτοπόρο Σέρο Πορτένιο και με νίκη της έκλεβε το πρωτάθλημα, αφού τους χώριζαν δυο βαθμοί. Οι φιλοξενούμενοι έμειναν με 10 παίκτες στο 15' και βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 2-0 στο 51'. Ο σπίκερ φώναζε "η Γουαρανί είναι πρωταθλήτρια" αλλά το ματς δεν είχε τελειώσει. Ο αγώνας είχε 11 λεπτά καθυστερήσεις. Στα πρώτα εξ αυτών οι γηπεδούχοι είδαν δυο κόκκινες (η μια στον gk γιατί τράβηξε έναν πεσμένο συμπαίκτη του μέσα στο γήπεδο για να καθυστερήσει ο αγώνας!) και με παίκτη παραπάνω η Σέρο Πορτένιο μείωσε στο 99' και πέτυχε στην τελευταία φάση του αγώνα το γκολ που της χάρισε ένα αδιανόητο πρωτάθλημα. Δεν περιγράφω άλλο.


Football bloody hell:

El Sombrero

[fon7]

Δεκέμβριος 2019. Η Γουαρανί φτάνει ως τον τελικό του κυπέλλου Παραγουάης. Εκεί αντιμετωπίζει την Λιμπερτάδ και χάνει με κατεβασμένα τα χέρια, με 3-0.

Δεκέμβριος 2020. Η Γουαρανί φτάνει ως τον τελικό του πρωταθλήματος, όπου και παίζει με την Ολίμπια, σε ένα ντέρμπι μεταξύ των παλιότερων ομάδων στη χώρα. Προηγείται με 2-0 μέχρι το 57' αλλά τελικά καταφέρνει να χάσει το ματς στα πέναλτι, με μοιραίο παίκτη τον γνωστό μας, Ραούλ Μπομπαντίγια, που έστειλε το τελευταίο πέναλτι στο δοκάρι.

Δεκέμβριος 2021. Ως το 91' του τελευταίου αγώνα της χρονιάς η Γουαρανί προηγείται με 2-0, παίζει με παίκτη παραπάνω και είναι αγκαλιά με το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 5 χρόνια και μόλις το 3ο της τα τελευταία 37. Τη συνέχεια είτε τη διαβάσατε ήδη στο προηγούμενο ποστ, είτε τη φαντάζεστε...

El Sombrero

[pastakis]

Πρωταθλητες Clausura ή Αpertura;

[pagourenko1966]

Ε καλά αυτά δεν είναι τίποτα
Εδώ αντέξαμε 30 χρόνια
Χρηστίδη
Κολεμπα
Κούγια
Χριστοβασιλη

[fon7]

Πρωταθλητες Clausura ή Αpertura;

https://en.wikipedia.org/wiki/2021_Paraguayan_Primera_Divisi%C3%B3n_season

Κλαουσούρα αλλά δεν ξέρω τι θα γινόταν σε θέμα πρωταθλητή αφού ενώνουν τις βαθμολογίες.

[fon7]

Η Κόλο-Κόλο, είναι ομάδα που αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Χιλής, συγκεκριμένα κατοικοεδρεύει στην περιοχής Μακούλ της πόλης του Σαντιάγο.
Ιδρύθηκε στις 19 Απριλίου 1925 και δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ. Έχει έδρα το στάδιο Μονουμεντάλ Νταβίδ Αρεγιάνο, χωρητικότητας 47.000 θέσεων.
Έχει κατακτήσει 29 πρωταθλήματα, 10 Κύπελλα, 1 Κόπα Λιμπερταδόρες το 1991, 1 Ρεκόπα Σουδαμερικάνα το 1992 και 1 Κόπα Ιντεραμερικάνα το 1992.

Dieci

[fon7]

Η Ομάδα που Έχει Επίσημο Μπαλοναυαγοσώστη
Κι εσείς, όπως κι εκείνοι, ξέρετε πως η ζωή μας, με τον τρόπο που τη ζούμε, είναι μια φάρσα, όλοι είναι ικανοί να το παραδεχτούν, μα κανείς δεν το κάνει, γιατί ο καθένας έχει ανάγκη, επιπλέον, να προστατεύει μια προσωπική φάρσα. Κι εγώ το ίδιο φυσικά.

Χουάν Κάρλος Ονέτι, Το Ναυπηγείο

Η Ουρουγουάη με το γκάρα τσαρούα της είναι ο ορισμός της έννοιας “ποδοσφαιρομάνα”. Μια χώρα με πληθυσμό λίγο πάνω από 3 εκατομμύρια και ανάμεσα σε δύο γίγαντες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία. Εκεί στο Μοντεβιδέο όλοι γνωρίζουν τους δύο μεγάλους συλλόγους της χώρας, την Πενιαρόλ και τη Νασιονάλ. Όμως πέρα από τη σκιά αυτών των δύο, ο κατά γενική ομολογία τρίτος στη σειρά σπουδαιότητας σύλλογος είναι η Ράμπλα Τζούνιορς, που έχει στις όχθες του Ρίο δε Λα Πλάτα ένα από τα πιο γραφικά γήπεδα με αμέτρητες μπάλες να έχουν περάσει «σιν παπέλες» στη Αργεντινή μέσω του ποταμού.



Το παρατσούκλι τους είναι «Πικαπιέρδας» (Αυτοί που Σπάνε Πέτρες), που είναι το όνομα των Φλίντστοουνς στα ισπανικά. Το παρατσούκλι το έχουν από το γήπεδό τους, που είναι σαν αυτά που ανεβάζουμε κατά καιρούς σε γραφικά τοπία. Τη δεκαετία του 1960 ήθελαν να το ανακαινίσουν και οι ίδιοι οι οπαδοί πήγαν και έσπαγαν πέτρες από το μόλο γύρω εκεί δίπλα ώστε να μπορέσουν να χτίσουν τον τοίχο που χωρίζει τη Νότια και την Ανατολική πλευρά του γηπέδου από το Ρίο δε Λα Πλάτα.

Το ίδιο το γήπεδο λεγόταν από το 1920 (ναι, πριν την ανακαίνιση των σίξτις) Πάρκε Νέλσον, όμως σε μια ακόμα κίνηση Λατινοαμερικάνικης παράνοιας το 1980 μετονομάζεται σε «Ολίμπικο». Το όνομα είναι τουλάχιστον ειρωνικό, καθώς δεν υπάρχει στίβος, δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις για οποιοδήποτε άλλο άθλημα και, όπως αναφέραμε ήδη, οι κερκίδες του δεν είναι καν κυκλικές. Βασικά, στην Νότια πλευρά είναι το ναυπηγείο που ενέπνευσε τον Ονέττι να γράψει το ομώνυμο αριστούργημα, και στην Ανατολική του το ποτάμι. Συγκεκριμένο ο κόλπος της Μπαΐα του Μοντεβιδέο.



Έτσι, το Ολίμπικο του Μοντεβιδέο είναι ένα στάδιο στο οποίο η μπάλα μπορεί να κυλάει στο χορτάρι, να κολλάει στη λάσπη, να πεταχτεί για κανένα μπανάκι στο ποτάμι από πίσω. Η ιδιότητα της αμφίβιας μπάλας έκανε την πρώην πρόεδρο της ομάδας, Ισαμπέλ Πένια, να δηλώσει κάποτε «Ο Μαραντόνα είπε ότι η μπάλα δε λεκιάζεται διότι είχε δει το γήπεδό μας και ήξερε ότι θα την πλύνει το ποτάμι». Η Ισαμπέλ Πένια είναι η μόνη γυναίκα πρόεδρος συλλόγου στην πρώτη κατηγορία της Ουρουγουάης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε δίπλα στο στάδιο και είναι από 6 χρονών στις κερκίδες. Ήταν το παιδικό της όνειρο να γίνει πρόεδρος του συλλόγου που αγαπούσε από μικρή και θεωρεί ότι η πιο έντονη στιγμή που έχει ζήσει στη ζωή της ήταν όταν ανέβηκαν κατηγορία το 1980.

Για κάποια χρόνια η Ομοσπονδία δεν επέτρεπε στη Ράμπλα Τζούνιορς να χρησιμοποιεί το στάδιό της. Η Πένια όμως θεωρούσε ότι το στάδιο είναι η ταυτότητα και ο χαρακτήρας του συλλόγου. Πάλεψε πολύ για την επιστροφή στο Ολίμπικο, ενώ παράλληλα ήταν η υπεύθυνη για τη δημιουργία του γυναικείου ποδοσφαίρου στη χώρα. Η συμβολή της στην ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου τσαρούα έκανε την Ομοσπονδία να της κάνει το χατήρι και η Ράμπλα Τζούνιορς επέστρεψε στο γήπεδο της.



Η Πένια είναι μια θρυλική φιγούρα στην Ουρουγουάη. Όχι μόνο έφτιαξε το γυναικείο ποδόσφαιρο, έγινε πρόεδρος του συλλόγου που υποστήριζε από μικρή και τον επανέφερε στη φυσική του έδρα, αλλά όλα αυτά τα έκανε με τη ματιά της απλής οπαδού. «Σήμερα υπάρχουν πολλά μηχανήματα, εγώ έζησα την εποχή της αξίνας και της πέτρας. Ξέρετε, πολλοί που έσπαγαν πέτρες για να φτιαχτεί αυτός ο τοίχος έχουν ταφεί πίσω από αυτόν, ως τελευταία τους επιθυμία. Άλλοι έχουν ζητήσει να σκορπιστούν εκεί οι στάχτες τους. Ακόμα λέμε στους παίχτες μας ότι αν δεν παίζουν καλά θα σηκωθούν τα φαντάσματα πίσω από τον τοίχο να τους πάρουν με τις πέτρες που είχαν σπάσει στη ζωή τους. Ακούγεται αστείο αλλά είναι ο πιο ισχυρός σύνδεσμος με αυτό το σύλλογο», δήλωνε η Πένια στην ομιλία της επιστροφής στο Ολίμπικο.

«Η μπάλα έχει δύο πεπρωμένα εδώ, ή να καταλήξει στο τέρμα ή στο Ρίο δε Λα Πλάτα». Ο Ροδρίγο Οδιοθόλα είναι ο τερματοφύλακας της Ράμπλα Τζούνιορς. Υπεύθυνος για αρκετές μπάλες που έχουν καταλήξει στο ποτάμι και λογιστής στο επάγγελμα, αναγνωρίζει ότι το κόστος για μπάλες που έχει ο συγκεκριμένος σύλλογος δεν το έχουν ούτε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. «Φυσικά και μας κοστίζει χρήματα. Υπάρχουν φορές που μένουμε χωρίς μπάλα και πρέπει να πάρουμε μια απόχη για να ψαρέψουμε κάποια», συμπληρώνει η Ισαμπέλ Πένια, «αλλά δείτε το γήπεδο στο γκούγκλ μαπς, δείτε την τοποθεσία του. Έχουμε ένα μοναδικό στάδιο που οι επιβάτες από τις βάρκες και τα φέρυ που περνάνε συμμετέχουν στο παιχνίδι και μας εμψυχώνουν. Ειδικά το απόγευμα η θέα είναι καταπληκτική και έρχονται στο γήπεδο να τη θαυμάσουν ακόμα και άτομα που δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο».



Το 2014 στο τουρνουά Απερτούρα και ενώ στο Νότιο ημισφαίριο ήταν χειμώνας, με θερμοκρασία 12 βαθμών, μια ακόμα μπάλα πήγε να διώξει τις λάσπες από πάνω της στο Ρίο δε λα Πλάτα. Ο Τζόναθαν Βέρα, που έβλεπε το ματς από τον τοίχο, δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή και βούτηξε στο ποτάμι. Ξαφνικά όλη η προσοχή της κερκίδας έφυγε από το παιχνίδι και στράφηκε σε αυτόν τον τρελό που πήγε να ψάξει τη μπάλα. Μεταξύ ζητωκραυγών και συνθημάτων ο Βέρα ανέκτησε τη μπάλα. Την επόμενη μέρα η Πένια του πρότεινε να γίνει ο «αγουαδόρ», νερουλάς δηλαδή, του συλλόγου. Πλέον δουλεύει 8 χρόνια εκεί, σε ένα μοναδικό πόστο στην ιστορία του ποδοασφαίρου. Έχουμε δει πολλές ιστορίες με μπολμπόιζ, αλλά η Ράμπλας Τζούνιορς μπορεί να περηφανεύεται ότι είναι ο μοναδικός σύλλογος στον πλανήτη που έχει γουότερ μπολ μπόι, νερομπαλομαζώχτρα δηλαδή.

Η Ισαμπέλ Πένια έχει αφήσει την προεδρία του συλλόγου. Αφού τα πέτυχε όλα θέλησε να γυρίσει εκεί που ανήκει από 6 ετών. Στην κερκίδα του γηπέδου που αγάπησε και στο οποίο φρόντισε να επιστρέψει η ομάδα. Πριν αποχωρήσει όμως, πρόλαβε να δημιουργήσει ένα μοναδικό πόστο στην ιστορία του παιχνιδιού.
sombrero.gr

[fon7]

Κόπα Περού: Η διοργάνωση της τρέλας

Σκεφτείτε για λίγο την εικόνα: Μια παρέα φίλων που έχει μόλις τελειώσει το κλασικό, εβδομαδιαίο παιχνίδι της στα 8Χ8 χαζολογάει πίνοντας μπύρες. Πάνω στο χαβαλέ και την ικανοποίηση από το πως εξελίχθηκε το ματσάκι κάποιος πετάει μια ιδέα: “Και γιατί να μην κάνουμε κι εμείς μια κανονική ομάδα; Μια χαρά τα πάμε στα τουρνουά που παίρνουμε μέρος. Πού ξέρεις, μπορεί κάποτε να φτάσουμε να παίξουμε και στις μεγάλες κατηγορίες”. Κάποιοι γελάνε, κάποιοι του πετάνε ξηρούς καρπούς αλλά στο τέλος, χάρη και στη βοήθεια του αλκοόλ, όλοι ενδίδουν. “Γιατί όχι; Φάση θα έχει”.

Σύντομα η ομάδα ιδρύεται και εντάσσεται στις πιο χαμηλές κατηγορίες του τοπικού. Ένα μόνο χρόνο αργότερα, αυτή η παλιοπαρέα φουλ ερασιτεχνών βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο του ‘Αλεχάντρο Βιγιανουέβα’ και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει μπροστά σε 35.000 κόσμο την πρωταθλήτρια της χώρας, Αλιάνσα Λίμα, στο πλαίσιο ενός αγώνα της πρώτης κατηγορίας! Η ιστορία είναι φανταστική, ακούγεται αδιανόητα ακραία αλλά, όσο κουλό κι αν  ακούγεται, τυπικά είναι εφικτή. Μπορεί να γίνει. Πώς; Καλώς ήρθατε στον μαγικό κόσμο του Κόπα Περού.



To Κόπα Περού ακούγεται και μοιάζει με διοργάνωση κυπέλλου αλλά δεν είναι. Έχει μέσα του ένα σύστημα διεξαγωγής που θυμίζει πολύ ένα κλασικό πρωτάθλημα αλλά δεν είναι ούτε αυτό. Το Κόπα Περού είναι κάτι άλλο, κάτι μοναδικό, κάτι που δεν χωράει σε μια λέξη, πιθανόν και σε μια πρόταση. Το Κόπα Περού είναι μια τρέλα, σε μια ήπειρο που εδώ και πολλές δεκαετίες κάνει έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα σκεφτεί και θα υλοποιήσει την καλύτερη, την μεγαλύτερη, την πιο ακραία.

Η εισαγωγική και μόνο πρόταση της περιγραφής του αρκεί για να πειστείς: Κανείς δεν ξέρει πόσες ομάδες συμμετέχουν στο Κόπα Περού. Αρκετοί έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να τις μετρήσουν. Ελάχιστοι τα κατάφεραν. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το πόρισμα τους ήταν σωστό. Πριν λίγα χρόνια ένας θαρραλέος χρήστης του twitter με πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο έβγαλε τις ομάδες εκείνης της χρονιάς κάτι παραπάνω από 22.000! Είκοσι δυο χιλιάδες. Ένας άλλος, μια άλλη χρονιά τις έφτασε στις 25.000 και κάτι ψιλά. Όπως και η ηλικία όμως, το νούμερο των ομάδων που συμμετέχουν δεν έχει σημασία. Είναι απλά ένας αριθμός. Σημασία έχει η τρέλα. Κι από αυτή άλλο τίποτα.



Στο Κόπα Περού συμμετέχουν όλοι. Χωρίς καμία δόση υπερβολής. Όποιος θέλει φτιάχνει μια ομάδα πριν να ξεκινήσει η διοργάνωση, της δίνει ό,τι όνομα μπορεί να φανταστεί (“Ομάδα Χουάν Ρομάν Ρικέλμε”, “Ομάδα Χο-Τσι-Μιν”, “Οι γατοφάγοι”, ό,τι θέλει. Μια από τις αγαπημένες ασχολίες κάποιων γραφικών Περουβιανών είναι να ψάχνουν κάθε χρόνο τα πιο αστεία ονόματα, που αρκετές φορές θυμίζουν κωμικές εμπνεύσεις παρέας που λαμβάνει μέρος σε τουρνουά 5Χ5 με έπαθλο ένα μπουκάλι στην Πάολα) την καταχωρεί στο μητρώο της ΠΟ του Περού και είναι έτοιμος να λάβει μέρος στον πιο μεγάλο ποδοσφαιρικό μαραθώνιο του πλανήτη. Οι μόνες ομάδες που εξαιρούνται είναι αυτές που συμμετέχουν στις δυο πρώτες κατηγορίες του Περού, καθώς ο στόχος όλων είναι αυτές. Ο δεύτερος του τουρνουά κερδίζει αυτόματα την άνοδο στην δεύτερη κατηγορία της χώρας. Και ναι, όπως πιθανόν το φανταστήκατε ήδη, ο νικητής της διοργάνωσης κερδίζει την απ’ευθείας άνοδο στην Πριμέρα Ντιβιζιόν! Αν η ερώτηση είναι “Παράλογο;” η απάντηση είναι “Λατινοαμερικάνικο!”.

Δεν έχει σημασία από πόσο χαμηλά ξεκινήσατε, αν το ρόστερ της ομάδας σας έχει 14 παίκτες όλους κι όλους, αν το γήπεδο σας είναι ένα χωράφι σε κάποιο χωριό ψηλά στις Άνδεις, αν το μπάτζετ σας είναι πιο μικρό κι από αυτό ελληνικής οικογένειας το 2022 ή αν τις φανέλες τις πλένει η μάνα του αρχηγού στη σκάφη. Αν με κάποιον μαγικό τρόπο η ομάδα σας κερδίζει τα παιχνίδια μέσα στο γήπεδο (ή και έξω από αυτό) μπορεί μέσα σε λιγότερο από 12 μήνες να φτάσει να παίζει στην υψηλότερη κατηγορία, σε μεγάλα γήπεδα, απέναντι σε διεθνείς ποδοσφαιριστές!



Το τουρνουά ξεκινάει κάθε χρόνο τον Φεβρουάριο από το επίπεδο γειτονιάς και έχει ουσιαστικά πέντε στάδια. Τους πρώτους τρεις μήνες γίνεται το ξεσκαρτάρισμα στην “Συνοικιακή φάση”, κοινώς παίζουν οι ομάδες των πόλεων μεταξύ τους. Μιας και κάθε πόλη ή περιοχή έχει άλλο αριθμό ομάδων, λόγω διαφορετικού πληθυσμού, κάποια από αυτά τα τουρνουά (ειδικά στις μεγάλες πόλεις) έχουν εξτρά κατηγορίες και εξτρά νοκ άουτ και κάπου εδώ χάνεται εύκολα η μπάλα αν θέλει κάποιος να καταγράψει όλα τα παιχνίδια. Τον Ιούνιο και τον Ιούλιο οι ομάδες που προκρίθηκαν παίζουν στην ‘Επαρχιακή Φάση’, κοινώς αντιμετωπίζουν και ομάδες που απέχουν μερικά χιλιόμετρα από την έδρα τους.

Στην 3η φάση, που φτάνει μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού περίπου, το τουρνουά ανοίγει λίγο ακόμα και οι ομάδες αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους νικητές της περιφέρειας τους. Μιας και η χώρα έχει 25 περιφέρειες, οι δυο πρώτες κάθε επιμέρους τουρνουά προκρίνονται στην “Εθνική Φάση”, εκεί που το πράγμα σοβαρεύει αρκετά αφού το ενδιαφέρον είναι πλέον πανεθνικό. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο σε αυτό το στάδιο να διαβάσεις ειδήσεις πως κάποια ομάδα βρήκε ξαφνικά νέους χορηγούς και ανακοίνωσε μέσα σε μια μέρα 5, 10 ή 15 μεταγραφές εν όψει του πρωταθλήματος της “Εθνικής Φάσης”! Σε αντίθεση με τις προηγούμενες φάσεις, που οι αγώνες συνήθως είναι νοκ άουτ, σε αυτό το επίπεδο γυρνάμε σε ένα φορμάτ πρωταθλήματος. Αν θέλεις να το αποκαλέσεις έτσι. Που πιθανόν να μην θέλεις.



Η κάθε μια από τις 50 ομάδες παίζει τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο 6 αγώνες. Τρεις εντός έδρας, τρεις εκτός έδρας. Ερωτήσεις όπως πώς επιλέχθηκε το 6, πώς βγαίνουν οι αντίπαλοι της και πώς κρατιόμαστε για να μην κατουρηθούμε από τα γέλια δεν πρόκειται να απαντηθούν. Όλα τα αποτελέσματα συγκεντρώνονται σε μια ενιαία βαθμολογία και στο τέλος των 6 αυτών περίεργων αγωνιστικών οι 32 πρώτες συνεχίζουν σε μια κλασική φάση νοκ άουτ. Μετά από τους αγώνες των 32, των 16 και των 8, οι τέσσερις ομάδες που θα φτάσουν ως τα ημιτελικά θα προχωρήσουν στην 5η και τελική φάση, που αποκαλείται “La Finalísima”.

Σε αντίθεση με αυτό που περιμένεις να ακούσεις (κάτι που λογικά δεν σου προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη εφόσον έχεις φτάσει ως εδώ – και μπράβο σου γι’αυτό), η “La Finalísima” δεν είναι δυο ημιτελικοί και ένας τελικός. Είναι ένα μικρό πρωταθληματάκι, όπου όλοι παίζουν με όλους σε ένα ουδέτερο γήπεδο. Ο δεύτερος της βαθμολογίας κερδίζει την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία, ο πρώτος παίρνει το τρόπαιο και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την επόμενη σεζόν τους ‘μεγάλους’ της χώρας.

Σε όλο αυτό το χαοτικό σύστημα η παράνοια κάνει πάρτι, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που συνοδεύουν μια τέτοια κατάσταση. Στους πρώτους μήνες όπου ο ερασιτεχνισμός αγγίζει ταβάνι, τα ευτράπελα είναι αμέτρητα και ο σοβαρός έλεγχος εκ μέρους των διοργανωτών σχεδόν ανύπαρκτος. Οι ιστορίες που προκύπτουν στα χιλιάδες παιχνίδια ανά τη χώρα δεν μπορούν εύκολα να συμβαδίσουν με τη σκέψη ότι ο νικητής του τουρνουά μπορεί την επόμενη χρονιά να διεκδικήσει το πρωτάθλημα του Περού.



Υπάρχουν αγώνες που έχουν διακοπεί γιατί το γήπεδο έγινε πέρασμα αγελάδων ή… χώρος ανακούφισης (Μετάφραση: Τουαλέτα) άλλων ζώων, υπάρχουν παιχνίδια στις πρώτες φάσεις που διεξήχθησαν για λόγους ανωτέρας βίας σε αυτοσχέδια γήπεδα στην πλατεία χωριού, δίπλα σε αυτοκίνητα και μαγαζιά, υπάρχουν κωμικοτραγικά σκηνικά με κατηγορίες για στησίματα συμπαικτών μπροστά στις κάμερες, υπάρχουν γήπεδα σε τεράστια υψόμετρα στις Άνδεις στα οποία κάποιοι φιλοξενούμενοι τα φτύνουν μέσα σε μερικά λεπτά (για παράδειγμα στη φετινή “Εθνική Φάση” υπάρχουν 21 ομάδες με έδρα σε υψόμετρο σαν του Ολύμπου και μια που το γήπεδο της βρίσκεται στα 4.330 μέτρα!), υπάρχουν περιπτώσεις που μια ομάδα παίρνει στο κυνήγι τον διαιτητή που ξεφεύγει πηδώντας φράχτες, υπάρχουν περιπτώσεις που και οι δυο ομάδες παίρνουν στο κυνήγι τον διαιτητή, υπάρχουν περιπτώσεις που η μια ομάδα παίρνει στο κυνήγι την άλλη ομάδα, υπάρχουν περιπτώσεις που μια ομάδα φεύγει από το γήπεδο με το λεωφορείο της αστυνομίας, υπάρχουν αγώνες που δεν ξεκίνησαν στην ώρα τους γιατί ο διαιτητής ήταν τόσο ντίρλα που δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος.

Υπάρχει μπόλικο ξύλο από αυτά που, δυστυχώς, συναντάς σε ντέρμπι τοπικών κατηγοριών. Υπάρχουν άπειρα δολοφονικά τάκλιν, κατσαπλιάδες αμυντικοί που θεωρούν πιο εύκολο και μαθηματικά λογικό να σημαδέψουν τα πόδια (ή το… κεφάλι) παρά τη μπάλα, και γήπεδα που ο αγωνιστικός χώρος μοιάζει με χρησιμοποιημένο ναρκοπέδιο. Γι’αυτό κιόλας στο Περού το τουρνουά αποκαλείται “El Fútbol Macho”. Το ποδόσφαιρο των αρσενικών. Το Κόπα Περού σου δίνει μια τρελή ευκαιρία να φτάσεις από τον πάτο στην κορυφή του ποδοσφαίρου της χώρας μέσα σε λίγους μήνες. Αλλά για να το καταφέρεις αυτό είναι δεδομένο ότι θα υποφέρεις.



Το πιο αξιοπερίεργο ίσως δεδομένο πίσω από όλη αυτή την συμπυκνωμένη γραφικότητα είναι ότι αρκετές φορές οι ομάδες που ξεπετάγονται από το τουρνουά δεν αντιμετωπίζονται ως σάκος του μποξ στη μεγάλη κατηγορία. Σε ένα από τα πιο ακραία παραδείγματα μάλιστα, η Ντεπορτίβο Μπινασιονάλ, μια ομάδα που ιδρύθηκε στα τέλη του 2010, κατάφερε το 2017 να κατακτήσει το Κόπα Περού και μέσα στα επόμενα τρία χρόνια πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα και έπαιξε στο Κόπα Σουνταμερικάνα και στο Κόπα Λιμπερταδόρες! Μια ομάδα που έγινε ουσιαστικά επαγγελματική το 2018, χάρη στο Κόπα Περού. Εκτός από τις ομάδες που γίνονται διάσημες από το πουθενά μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το τουρνουά αναδεικνύει νέους, ικανούς προπονητές και νέα ποδοσφαιρικά ταλέντα που φτάνουν να παίξουν μέχρι και στην εθνική και υπό άλλες συνθήκες πιθανόν να σπαταλούσαν αρκετά χρόνια παίζοντας σε τοπικό επίπεδο ή να μην εντοπίζονταν ποτέ και να χανόνταν για πάντα.

Όπως είναι λογικό, ένα τόσο περίεργο εγχείρημα έχει αρκετούς φίλους, που απολαμβάνουν αυτό το μείγμα γραφικότητας, κωμωδίας και (ας το πούμε) ρομαντισμού και άλλους τόσους εχθρούς που στέκονται κυρίως στις ακρότητες που λαμβάνουν χώρα στις πρώτες φάσεις με πρόφαση την πιθανή μελλοντική αναγνωρισιμότητα και το όνειρο μιας θέσης στην πρώτη κατηγορία. Η φετινή πάντως θα είναι η τελευταία σεζόν που ο νικητής θα πάρει αυτόματα το εισιτήριο για την Πριμέρα Ντιβιζιόν. Από του χρόνου, ο τίτλος θα συνδυάζεται με μια άνοδο στη 2η κατηγορία, ώστε να είναι λίγο πιο λογική και σταδιακή η μετάβαση ενός συλλόγου από φουλ ερασιτεχνικός σε φουλ επαγγελματικός. Ακόμα και έτσι όμως, το όνειρο διατηρείται ζωντανό για αμέτρητους ερασιτέχνες Περουβιανούς που περνάνε τα σ/κ τους κυνηγώντας μια μπάλα. Ο σύντομος δρόμος για τις επαγγελματικές κατηγορίες παραμένει ανοιχτός. Το… μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να ξεχωρίσουν από τις υπόλοιπες ομάδες.

Από τις υπόλοιπες 25.000 ομάδες.
El Sombrero
blog.stoiximan.gr

[born_in_drakolimni]

 

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Ρίβερ Πλέιτ: Νεκρός οπαδός της που έπεσε από το υψηλότερο διάζωμα του σταδίου εν ώρα αγώνα! (vid)

Επιμέλεια: Παναγιώτης Παπαδημητρίου

Ένας φίλαθλος της Ρίβερ έπεσε από το δεύτερο διάζωμα στην κάτω εξέδρα και έχασε τραγικά τη ζωή του, με την αναμέτρηση κόντρα στη Ντεφένσα Ι Χουστίσια να διακόπτεται οριστικά.
Τραγικό θάνατο βρήκε ένας φίλος της Ρίβερ Πλέιτ που έχασε τη ζωή του πέφτοντας από το υψηλότερο διάζωμα στην κάτω εξέδρα του «Μονουμεντάλ». Σύμφωνα με «TyC Sports» πριν την πτώση του ο άτυχος φίλαθλος υπέστη καρδιακή ανακοπή.

Οι γιατροί του γηπέδου έσπευσαν να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, ωστόσο οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό και ο οπαδός των Millonarios άφησε την τελευταία του πνοή στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας.

Αυτό συνέβη στο 25ο λεπτό της αναμέτρησης μεταξύ των Millonarios και της Ντεφένσα Ι Χουστίσια, με το παιχνίδι εν τέλει να διακόπτεται οριστικά. Οι παίκτες των δύο ομάδων και ο κόσμος που βρισκόταν στο γήπεδο χειροκροτούσαν συγκινημένοι χωρίς να μπορούν να πιστέψουν τι έχει συμβεί.

Επιπλέον, θα υπάρξει έρευνα αν στο συγκεκριμένο μέρος της κερκίδας βρέθηκαν περισσότεροι οπαδοί από το επιτρεπτό όριο.

από Gazzetta.gr

[fon7]

Το 2006 ο Όσκαρ Ταμπάρες γίνεται προπονητής της Ουρουγουάης και πηγαίνει στα γραφεία της ομοσπονδίας με έναν μεγάλο φάκελο. Η "Διαδικασία" δεν ήταν απλά ένα πλάνο για το πώς θα προκρινόταν η εθνική στο επόμενο Μουντιάλ. Ήταν μια ολοκληρωτική αναδιοργάνωση του ποδοσφαίρου της χώρας.
Πολλά χρόνια μετά, σε μια συνέντευξη του θα πει: "Στην Ουρουγουάη κάθε χρόνο περίπου 70.000 παιδιά παίζουν μπάλα σε ομάδα. Από αυτά καριέρα θα κάνει μόνο το 0,06%, γι'αυτό δεν πρέπει να προετοιμάζουμε μόνο ποδοσφαιριστές αλλά και ανθρώπους. Tο ποδόσφαιρο δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο αλλά είναι ένα ιδανικό μέσο για να πετύχεις στόχους που ξεπερνάνε το παιχνίδι, όπως το να γίνεις σωστός άνθρωπος. Η μαγική λέξη στο χώρο μας είναι σεβασμός. Σεβασμός προς όλους όσους κάνουν ό,τι μπορούν για να  βοηθήσουν. Αυτούς που πλένουν τις φανέλες, που κόβουν το χόρτο, που κουβαλάνε τα νερά."
Προχθές η εθνική ομάδα κάτω των 20 της Ουρουγουάης προκρίθηκε στα ημιτελικά του Μουντιάλ U20. Αυτή είναι η τρίτη φορά στα πέντε τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα που φτάνει στα ημιτελικά!
Η Ουρουγουάη έχει πληθυσμό 3,4 εκατομμύρια κατοίκους.


"Εμφανίστηκε με το διάσημο “Proceso” την πρώτη ημέρα της δουλειάς. Έναν μεγάλο φάκελο που είχε ως τίτλο “Η θεσμοθέτηση της διαδικασίας της εθνικής ομάδας και της ανάπτυξης των παικτών“. Κάτι που ακούγεται αρκετά ως τίτλος μιας βαρετής συνεδρίασης που δείχνει το κανάλι της Βουλής. Κι όμως, το “Proceso”, η Διαδικασία, ήταν αυτή που άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης από το 2006 και μετά..."
El Sombrero

[fon7]

Ο “Δάσκαλος” Ταμπάρες: ο άνθρωπος που άλλαξε το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης
Τέταρτο πέναλτι. Λίγα μέτρα φόρα. 3,5 περίπου εκατομμύρια ζευγάρια μάτια πάνω του. Ο Μαρσέλο Ζαλαγιέτα εκτελεί. Ο Μαρκ Σβάρτσερ αποκρούει. Οι Αυστραλοί στις εξέδρες πανηγυρίζουν κι ο Τζον Αλοΐσι παίρνει σειρά. Ευστοχεί. Η Αυστραλία κερδίζει και προκρίνεται στο Μουντιάλ του 2006, έχοντας ξεπεράσει στα μπαράζ την Ουρουγουάη με τα δύο ματς να λήγουν 1-0. Πίσω στο Μοντεβιδέο τα δάκρυα κυλούν, είναι μια ακόμα εθνική καταστροφή. Μια χώρα που ζει για την μπάλα, μια χώρα που πολλοί ίσως να μην τη γνώριζαν αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο. Κι όμως, ίσως εκείνο το χαμένο πέναλτι να άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου της χώρας.

Ο κόουτς Φοσάτι αποχωρεί κι η Ομοσπονδία τον αντικαθιστά με τον Όσκαρ Ουάσινγκτον Ταμπάρες. Δεν είναι άγνωστο όνομα, το αντίθετο. Σαν ποδοσφαιριστής δεν έκανε μεγάλη καριέρα. Έπαιζε ως σέντερ μπακ και δεξί μπακ σε διάφορες μικρομεσαίες ομάδες, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Παράλληλα, ήταν και δάσκαλος σε δημοτικά σχολεία, κυρίως στην 4η και στην 6η τάξη, ενώ αργότερα έγινε και διευθυντής. Η μόνη αξιομνημόνευτη στιγμή της ποδοσφαιρικής του καριέρας ήταν όταν έδωσε συνέντευξη σε ένα περιοδικό το 1968, με τον τίτλο “Ο ποδοσφαιριστής που σπουδάζει Φιλοσοφία“. Σκεφτείτε το. Δεκαετία 1960, Ουρουγουάη, τότε που οι παίκτες μάζευαν τα σκαλπ των αντιπάλων, όπως οι σημερινοί τα τατουάζ. Κι αυτός ήταν παιδαγωγός.



Από τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα και σιγά σιγά άρχισε να γίνεται διάσημος, με αποκορύφωμα το Κόπα Λιμπερταδόρες που κατέκτησε με την Πενιαρόλ. Αυτό του άνοιξε για πρώτη φορά την πόρτα της εθνικής Ουρουγουάης. Την οδήγησε στο Μουντιάλ του 1990, με μια ισοπαλία απέναντι στην Ισπανία και μία ήττα από το Βέλγιο. Οι δημοσιογράφοι πίσω στην πατρίδα ήταν επικριτικοί κι η εμφάνιση στο τρίτο ματς με τη Ν. Κορέα ήταν κακή. Ένα γκολ στις καθυστερήσεις έφερε την πρόκριση, αλλά στους 16 η Ιταλία επικράτησε με 2-0 στο κατάμεστο Ολίμπικο. Η Ουρουγουάη γύρισε πίσω και ο Ταμπάρες έφυγε από την εθνική.

Οι πορείες Ουρουγουάης και Ταμπάρες ήταν αντίστροφες όμως. Ενώ η Σελέστε έμεινε εκτός των δύο επόμενων Μουντιάλ, ο Ταμπάρες σήκωνε πρωτάθλημα με την Μπόκα (σπάζοντας 11 χρόνια ανομβρίας), έκανε εξαιρετική πορεία με την Κάλιαρι και έφτανε μέχρι και τον πάγκο της Μίλαν, έστω και για λίγους μήνες. Μάζευε εμπειρίες. Ο “Μαέστρο” (δάσκαλος) ετοιμαζόταν, χωρίς ίσως να το ξέρει κι ο ίδιος, για τη δουλειά της ζωής του. Όταν ο Ζαλαγιέτα έχανε το πέναλτι, ο Ταμπάρες βρισκόταν στον τέταρτο συνεχόμενο χρόνο του μακριά από του πάγκους. Πολλοί πίστευαν ότι είχε αποσυρθεί. Η Ομοσπονδία όμως του χτύπησε την πόρτα. Κι ο Μαέστρο απάντησε θετικά, όχι γιατί ήταν άνεργος. Αλλά γιατί είχε πραγματικό σχέδιο.

Εμφανίστηκε με το διάσημο “Proceso” την πρώτη ημέρα της δουλειάς. Έναν μεγάλο φάκελο που είχε ως τίτλο “Η θεσμοθέτηση της διαδικασίας της εθνικής ομάδας και της ανάπτυξης των παικτών“. Κάτι που ακούγεται αρκετά ως τίτλος μιας βαρετής συνεδρίασης που δείχνει το κανάλι της Βουλής. Κι όμως, το “Proceso”, η Διαδικασία, ήταν αυτή που άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης από το 2006 και μετά.

Ο Ταμπάρες έβαλε όλον του τον εαυτό στη Διαδικασία. Τόσο του δασκάλου, όσο και του προπονητή. Δεν ήταν απλά ένα πλάνο για το πώς θα προκρινόταν η Ουρουγουάη στο επόμενο Μουντιάλ, ήταν μια ολόκληρη αναδιοργάνωση του ποδοσφαίρου της χώρας. Για το πώς μια τόσο μικρή χώρα θα εξασφάλιζε ένα σταθερό επίπεδο ποδοσφαίρου αντλώντας από μία πηγή 3,5 εκατομμυρίων ψυχών. Κι όλα αυτά πάνω σε μια παιδαγωγική βάση με έμφαση στο σεβασμό. Ναι εντάξει, μπορούμε να γελάσουμε λίγο. Για την Ουρουγουάη μιλάμε. Γνωστή για το σκληρό παιχνίδι, για τα δολοφονικά τάκλιν. Αλλά ο Ταμπάρες προσπάθησε να αλλάξει τα πράγματα και εν μέρει τα κατάφερε. Το σχέδιό του ήταν τόσο μεγαλόπνοο που πίστευε ότι θα βοηθούσε τη χώρα ολόκληρη, όχι μόνο το ποδόσφαιρό της.



“Είμαι άνθρωπος του ποδοσφαίρου, αλλά γνωρίζω ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν όμως και πράγματα στα οποία το ποδόσφαιρο μπορεί να βοηθήσει. Ο αθλητισμός βοηθά στην υγεία και την εκπαίδευση, που είναι μεγέθη που μετρούν την ανάπτυξη, όχι μόνο ο πλούτος. Το ποδόσφαιρο πρέπει να βοηθά ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας, να δίνει ίσες ευκαιρίες, να ενθαρρύνεται από το κράτος η ενασχόληση με αυτό“.

Ο Ταμπάρες δεν ανέλαβε για να σηκώσει κούπες. Ανέλαβε για να κάνει παιδιά-αθλητές που θα είναι και καλοί πολίτες. Να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Ανέλαβε επί της ουσίας όλες τις ομάδες, από την Κ15 μέχρι την ανδρική. Ξεκίνησε από το προπονητικό κέντρο που το γέμισε με φωτογραφίες παλιών θρυλικών παικτών της εθνικής και με ένα μεγαλοπρεπές έμβλημα που το έβλεπε όποιος έμπαινε για να καταλάβει πού βρίσκεται, πόσο μεγάλη τιμή του γίνεται και πόσες μεγάλες ευθύνες φέρει.. Και φυσικά έδωσε οδηγίες για να εγκατασταθεί μία παραδοσιακή ουρουγουανική ψησταριά, εκεί που τα πιτσιρίκια μαζεύονται, τρώνε και ακούνε το Δάσκαλο να λέει ιστορίες. Ο Φορλάν θυμάται ένα ταξίδι της εθνικής Ανδρών στην Ιαπωνία. Οι παίκτες είχαν εντυπωσιαστεί από τη χώρα και ο Ταμπάρες έκατσε το βράδυ και τους ανέλυσε την ιστορία και την κουλτούρα της. Τα πιτσιρίκια της εθνικής Ουρουγουάης πηγαίνουν σε μουσεία και θέατρα, μαθαίνουν ιστορία, οι μικρές ομάδες είναι σχολεία. Ο Ταμπάρες έχει μέχρι και γνώσεις βοτανολογίας. Πρώτα απ’ όλα όμως, τα παιδιά μαθαίνουν τρόπους. Το “Proceso” ήταν τόσο ενδιαφέρον που μέχρι κι ο διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σχολής της χώρας τον συνάντησε ώστε να πάρει ιδέες για την εκπαίδευση των δικών του μαθητών. Ο Μαέστρο, ακόμα και τώρα παίρνει τηλέφωνα τους παίκτες του όταν αποβάλλονται από τις ομάδες τους και τους κάνει παρατηρήσεις. Παρακολουθεί τους αγώνες των μικρών από κοντά και βλέπει τους μεγάλους που αγωνίζονται στην Ευρώπη.



“Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στα 13χρονα παιδιά είναι να χαιρετούν όπου κι αν μπαίνουν κι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν τους ξέρουν. Να λένε ευχαριστώ σε όσους δουλεύουν γι’ αυτούς: τους πλένουν τα ρούχα, σε όσους τους σερβίρουν κ.ο.κ.”

Πέρα όμως από την “παιδεία” που δίνει το Proceso, τις γνώσεις, αλλά και τα μαθήματα συμπεριφοράς, ο Ταμπάρες ασχολήθηκε και με τα πιο ποδοσφαιρικά. Όταν ανέλαβε, οι παίκτες που είχε στην εθνική ήταν κάποιοι που έφυγαν στα 17 τους για την Ευρώπη. Έχοντας τόσους λίγους διαθέσιμους πιτσιρικάδες, έπρεπε να βρεθεί λύση. Δεν μπορούσε να γίνει δουλειά έτσι: “Οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να μεγαλώνουν μόνοι τους και η διαδικασία της εκμάθησης δεν πρέπει να διακόπτεται.” Έτσι το Proceso ξεκινά νωρίτερα. Τα παιδιά από τα 13 τους περίπου μπαίνουν στο κλίμα της Σελέστε, γίνονται μέλη αυτής της οικογένειας και διαμορφώνονται ποδοσφαιρικά και ως χαρακτήρες ώστε να μπορούν να παίξουν με το στιλ της Ουρουγουάης. Παιδιά που μπορεί να χάνονταν στους συλλόγους, δουλεύονταν παραπάνω στις εθνικές ομάδες. Παράδειγμα ο Σουάρες, που στη Νασιονάλ δεν τον πίστευαν πολλοί. Ο Ταμπάρες τον πίστεψε από την αρχή, δούλεψε πάνω του και τον εξέλιξε. Σιγά σιγά μια ολόκληρη φουρνιά παικτών που δουλεύτηκαν από μικρές ηλικίες έφτασε στους άνδρες. Όπως είπε ο πρόεδρος της Π.Ο. της χώρας πριν λίγες ημέρες: “Ο Μαέστρο συντονίζει τα πάντα σε όλες τις εθνικές ομάδες. Είδε όλα αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν. Ξέρει από πού προέρχονται, γνωρίζει τις οικογένειές τους, τα πάντα γι’ αυτούς. Έτσι εξηγούνται τα αποτελέσματα“.



“Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει μόνο το να παίζεις όμορφα”
– Όσκαρ Ταμπάρες

Ο Ταμπάρες προσπάθησε παράλληλα να αλλάξει το DNA του Ουρουγουανού ποδοσφαιριστή. Ή μάλλον καλύτερα αυτό που είχε φτάσει να θεωρείται ως δεδομένο. Στην Ουρουγουάη υπάρχει μια έκφραση που περιγράφει το λαό: “garra charrúa“. Στην κυριολεξία σημαίνει “τα νύχια των Τσαρούα” της φυλής των ιθαγενών της χώρας, αλλά με τα χρόνια σημαίνει αυτό το πνεύμα του πολεμιστή, που με την πλάτη στον τοίχο θα πολεμήσει όσο πιο δυνατά μπορεί. Το πείσμα και η επιμονή των Ουρουγουανών, ειδικά όταν οι πιθανότητες είναι εναντίον τους. Ο Ταμπάρες δεν θέλει να το αφαιρέσει αυτό, θέλει όμως να απομακρύνει το βρώμικο παιχνίδι, την άνευ λόγου σκληράδα, τις πολλές κόκκινες. Κάποιες φορές το καταφέρνει (δείτε πόσες λίγες κίτρινες έχει πάρει η Ουρουγουάη μέχρι τώρα στο Μουντιάλ), κάποιες άλλες όχι, όταν ο Σουάρες αντί για τα νύχια βγάζει τσαρούα δόντια και δαγκώνει αντιπάλους. Για τον Ταμπάρες όμως είναι σημαντικό να καταλάβει όλη η χώρα ότι οι επιτυχίες στο ποδόσφαιρο πριν έναν αιώνα περίπου είχαν τόσο τη garra charrúa, όσο και ποιοτικό ποδόσφαιρο. Μίλησε με πολλούς από τους ποδοσφαιριστές του 1950 και του Μαρακανάσο και κατάλαβε ότι η Ουρουγουάη τότε δεν ήταν απλά τσαμπουκάς, ήταν και ποιοτικό ποδόσφαιρο. Συνηθίζει να λέει ότι στον τελικό του Μαρακανά η Ουρουγουάη έκανε μόλις 11 φάουλ. Κάτι που η ίδια η χώρα ξέχασε και βυθίστηκε στο στερεότυπο της σκληράδας.



“Η ιστορία μας είναι ένα σημαντικό προσόν μας, αλλά πρέπει να την καταλάβουμε καλά. Κάναμε λάθη στο παρελθόν, όταν δεν ερχόταν ένα καλό αποτέλεσμα, λόγω ανικανότητας αντιδρούσαμε. Αποκτήσαμε μια κακή φήμη, πιστεύω λίγο υπερβολική, που την εκμεταλλεύονταν οι αντίπαλοί μας. Τα τελευταία χρόνια αλλάξαμε αυτή την τάση. Το 2010 στη Ν. Αφρική η Ουρουγουάη ήταν η ομάδα με τις λιγότερες κάρτες, παρ’ ότι ήμασταν η ομάδα που κουβαλούσε λιγότερο την μπάλα και είχε την καλύτερη άμυνα”

Το Proceso τα πήγε εξαιρετικά. 4η θέση στο Κόπα Αμέρικα του 2007, κατάκτηση το 2011 μέσα στην Αργεντινή. Τρομερή πορεία και 4η θέση στο Μουντιάλ του 2010, καλή εμφάνιση και το 2014 που κόπηκε από τη φοβερή Κολομβία. Κάποιοι θα πουν ότι η Ουρουγουάη ήταν τυχερή γιατί “έτυχε” να έχει παικταράδες τύπου Φορλάν, τύπου Σουάρες. Η αλήθεια είναι όμως ότι πλέον τους παικταράδες τους φτιάχνει αυτή.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Ταμπάρες δεν δέχεται κριτική. Πολλοί αντέδρασαν στην τελευταία ανανέωση του συμβολαίου του. Είπαν ότι έδωσε όλα όσα μπορούσε. Κάποιοι θεωρούν ότι οι επιτυχίες δεν είναι μεγάλες. Στα δύο τελευταία Κόπα Αμέρικα η ομάδα έμεινε πίσω, η γενιά του χρυσού 2010 άρχισε να μεγαλώνει. Άλλοι τον κατηγορούν ότι το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης δεν είναι δημιουργικό. Ο Μαέστρο στα 71 του είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία προπονητής στο Μουντιάλ και διαφωνεί μαζί τους. Όσοι δεν τον γνωρίζουν είδαν στα γήπεδα της Ρωσίας έναν τύπο με μπαστούνι να είναι στον αγωνιστικό χώρο και ίσως αναρωτήθηκαν. Ο Ταμπάρες πάσχει από μία χρόνια νευροπάθεια, λέγεται ότι είναι το σύνδρομο Guillain–Barré, αλλά ο ίδιος δεν μιλάει γι’ αυτό. Έχει κάνει δύο επεμβάσεις στην σπονδυλική στήλη. Το πάθος του είναι τέτοιο που πριν από δύο χρόνια έκανε τις προπονήσεις με ένα μικρό αυτοκινητάκι για άτομα με κινητικά προβλήματα. Κάποιες φορές πονάει πολύ όταν προσπαθεί να ανέβει σκάλες. “Θα συνεχίσω, όσο τα αποτελέσματα δεν λένε το αντίθετο”, απαντά. Η Ομοσπονδία δεν έχει κανένα πρόβλημα, το ίδιο κι οι παίκτες. Ο Ταμπάρες θα είναι προπονητής στην Ουρουγουάη μέχρι να φύγει ο ίδιος.

Ο χθεσινός ήταν ο 200ος αγώνας του στον πάγκο της εθνικής Ουρουγουάης, ένα ρεκόρ που πιθανόν δεν θα καταρριφθεί ποτέ. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν ήταν αυτό που περίμεναν όλοι. Αρκετοί ήταν αυτοί που γκρινιάζουν για τον τρόπο παιχνιδιού του Περού και για τη χρήση του VAR. Ο Όσκαρ Ταμπάρες δεν είναι ένας απ'αυτούς: "Το αποτέλεσμα μας αφήνει με μια μεγάλη πικρία αλλά πρέπει να το δεχτούμε. Προσπαθήσαμε να επιβάλλουμε το παιχνίδι μας αλλά αποτύχαμε ιδιαίτερα σ'έναν τομέα, τα οφσάιντ. Το Περού προσπάθησε να μειώσει το ρυθμό του αγώνα αλλά δεν έκανε τίποτα εκτός κανονισμών. Στο παρελθόν το ίδιο πράγμα έχουμε κάνει κι εμείς κάποιες φορές. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Πρέπει να ξέρεις και πως να χάνεις."

Ο Μαέστρο δεν δουλεύει όμως για το σήμερα μόνο. Μπορεί να έχει μια χρυσή ευκαιρία να φτάσει ξανά στα ημιτελικά ενός Μουντιάλ ξεπερνώντας τη Γαλλία, όσο δύσκολο και να είναι αυτό χωρίς τον Καβάνι, μπορεί Σουάρες και Ματαδόρ να παίζουν πιθανότατα στο τελευταίο τους Μουντιάλ, αλλά τα πράγματα δεν είναι άσχημα. Η προεργασία έχει γίνει. Ο Γκοντίν μεγάλωσε, αλλά ο Χιμένες δίπλα του είναι μόλις 23. Ο Μπετανκούρ είναι 20, ο Νάντες κι ο Τορέιρα 22, ο ντε Αρασκαέτα 24, ο Λαξάλτ 25. Ο Μάξι Γκόμες που δεν έχει πάρει χρόνο 21. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ουρουγουάη ήρθε στο Μουντιάλ χωρίς Αρέβαλο Ρίος, Χόρχε Φουσίλε, Άλβαρο Περέιρα, Ντιέγκο Λουγκάνο και Ντιέγκο Φορλάν που έπαιζαν το 2014. Το Proceso φαίνεται ότι δουλεύει καλά, οι Ουρουγουανοί πιστεύουν ότι στην Κ20 υπάρχουν κι άλλοι αξιόλογοι. Και αν δεν βγουν Φορλάν ή Καβάνι, τουλάχιστον θα συνεχίσουν να κρατούν μια χώρα με πληθυσμό κάτι λιγότερο από αυτόν του Βερολίνου στις ψηλές θέσεις του ποδοσφαίρου. Κυρίως όμως, η νίκη για τον Ταμπάρες είναι να τους έχει κάνει σωστούς ανθρώπους, με σεβασμό. Το σεβασμό που δείχνει κι ο ίδιος όπως είπε και στην τελευταία συνέντευξη τύπου: “Αν θέλεις να φτιάξεις ένα καλό σύνολο, θα πρέπει να δείχνεις τον ίδιο σεβασμό σε αυτόν που είναι διάσημος και σε αυτόν που δεν είναι“.
sombrero.gr

[fon7]

Όταν ο κόσμος της Πενιαρόλ έκανε έρανο για το είδωλό του (και μια μοναδική υποδοχή αεροδρομίου)
Το όνομα Φερνάντο Μορένα μπορεί να μην λέει πολλά στους περισσότερους. Μόνο οι πολύ παλιότεροι ή όσοι είναι άρρωστοι με το ποδόσφαιρο της Λατινικής Αμερικής θα τον γνωρίζουν. Πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές που έβγαλε η Ουρουγουάη. Κρατά μέχρι και σήμερα το ρεκόρ των περισσότερων γκολ στο πρωτάθλημα της χώρας, αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο συχνά σκόραρε με ένα Μ.Ο. γκολ ανά αγώνα που άγγιζε το 1. Παράλληλα είναι και ο 2ος σκόρερ όλων των εποχών στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Όπως καταλαβαίνει κανείς λοιπόν, μιλάμε για έναν γκολεαδόρ ολκής.

Αγωνίζεται στην Πενιαρόλ και το όνομά του περνάει τα όρια του Ατλαντικού. Εκείνα τα χρόνια άλλωστε, τα ταλέντα δεν έφευγαν από τα 18 και τα 19 τους για να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Φτάνουμε στο 1979 και ο Μορένα μετά από μία εξαετία στη Πενιαρόλ παίρνει μεταγραφή στην Ισπανία και τη Ράγιο Βαγιεκάνο. Η ομάδα από τη Μαδρίτη προσπαθεί να μην υποβιβαστεί και δίνει τη μάχη της, τερματίζει τελικά όμως 16η και 2 βαθμούς μακριά από τη σωτηρία. Γι’ αυτό σίγουρα δεν ευθύνεται ο Νάντο Μορένα. Σκοράρει 21 φορές, μόλις τρία γκολ λιγότερα από τον πρώτο σκόρερ Κίνι και μόλις ένα κάτω από τον Μάριο Κέμπες. Η Βαγιεκάνο δεν μπορεί να τον κρατήσει και έτσι ο Μορένα παίρνει μεταγραφή για τη Βαλένθια. Ανεβαίνει επίπεδο και την επόμενη σεζόν κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Η Βαλένθια τερματίζει 4η και κατακτά την έξοδο στο ΟΥΕΦΑ, μόλις όμως τρεις βαθμούς από την πρωταθλήτρια Ρεάλ Σοσιεδάδ σε ένα συναρπαστικό φινάλε, με το πρωτάθλημα του 1981 να κρίνεται στο τέλος. Ο Μορένα θα φορέσει τη φανέλα των νυχτερίδων σε 31 ματς συνολικά και θα σκοράρει 16 φορές, αλλά θα πέσει και θύμα μιας άδικης απόφασης όταν θα τιμωρηθεί με αρκετές αγωνιστικές, σε μια ιστορία που έχει να κάνει με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία και ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, αλλά και πιέσεις ώστε το πρωτάθλημα να μην πάει σε… λάθος χέρια. Θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά με αυτό.


Εδώ με τον Γιόχαν

Καλοκαίρι 1981. Ο κόσμος της Πενιαρόλ βλέπει την ομάδα του όχι απλώς να χάνει το πρωτάθλημα, αλλά να μένει και εκτός Λιμπερταδόρες. Την ίδια στιγμή, η μισητή Νασιονάλ κατακτά το δεύτερο Κόπα Λιμπερταδόρες της ιστορίας της. Ο λαός της Πενιαρόλ είναι απογοητευμένος, οι αντιπαθητικοί γείτονες πανηγυρίζουν στους δρόμους του Μοντεβιδέο. Η διοίκηση ξέρει ότι πρέπει να κάνει μια δυνατή κίνηση, τόσο εντυπωσιασμού, όσο και ουσίας. Αποφασίζει να φέρει πίσω το ίνδαλμα Φερνάντο Μορένα. Το να πάρει μια ομάδα της Ουρουγουάης παίκτη από την Ισπανία ακουγόταν όσο εξωφρενικό ακούγεται και τώρα.  Ο παίκτης δεσμεύεται με συμβόλαιο και θα πρέπει να γίνει αγορά από τη Βαλένθια. Η αλήθεια είναι όμως ότι η Βαλένθια αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και χρωστάει χρήματα και στον ίδιο τον Μορένα. Συνεπώς, δεν είναι τόσο αδύνατο όσο ακούγεται. Η Πενιαρόλ κάνει ότι μπορεί στις διαπραγματεύσεις. Ο πρόεδρος ταξιδεύει στην Ισπανία.

Η Βαλένθια ζητάει πάνω από 1 εκατομμύριο δολάρια, ποσό που είναι αρκετά υψηλότερο από αυτό που είχε ξοδέψει η Ράγιο για να τον αγοράσει από την Πενιαρόλ. Ο ίδιος ο Μορένα δέχεται να πάρει λιγότερα από όσο έπαιρνε στην Ισπανία, καταλαβαίνοντας τη θυσία που γίνεται και συγκινημένος που θα γυρίσει πίσω στην αγαπημένη του ομάδα. Η Πενιαρόλ παζαρεύει λίγο και καταφέρνει να κατεβάσει την τιμή λίγο πιο κάτω. Ο πρόεδρος Ουάσινγκτον Κατάλντι καταφέρνει κάτι που φαινόταν απίθανο. Η συμφωνία ολοκληρώνεται τελικά και ο παίκτης ξαναγίνεται κιτρινόμαυρος.

Η επιστροφή του Μορένα θυμίζει επιστροφή πολιτικού αρχηγού μετά από εξορία

6 Απριλίου 1981. Το Αεροπουέρτο ντε Καράσκο έχει γεμίσει με χιλιάδες κόσμου. Μοναδικές στιγμές. Το αεροπλάνο προσγειώνεται και ο Νάντο πατάει ξανά το χώμα της Ουρουγουάης. Ο κόσμος έχει κατακλύσει το αεροδρόμιο και τους δρόμους. Ο Μορένα μπαίνει στο αυτοκίνητο του γιου του προέδρου. Από πίσω ένα καραβάνι συνοδεύει τον παίκτη σε όλη τη διαδρομή του από το αεροδρόμιο. Κόρνες, κόσμος σταματημένος να αποθεώνει τον παίκτη σε κάθε γωνία, μοναδικές στιγμές. Το καραβάνι περνά και από εκεί που προπονούνται οι άλλοι παίκτες της Πενιαρόλ. Σταματούν την προπόνηση και βγαίνουν να χαιρετίσουν το ίνδαλμα. Να αγκαλιάσουν τον παλιό και νέο τους συμπαίκτη. Η τουρνέ του Μορένα συνεχίζεται και φτάνει στον τερματικό της σταθμό. Τα γραφεία της Π.Ο. της Ουρουγουάης. Πλήθος κόσμου τον περιμένει και εκεί. Ο ποδοσφαιριστής αποθεώνεται, κάνει δηλώσεις: «Αν είχα φανταστεί πόσο πολύ με αγαπάει ο κόσμος, δεν θα είχα φύγει ποτέ», θα πει.


Το καραβάνι ξεκινά από το αεροδρόμιο

Υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια όμως. Η Πενιαρόλ έχει συμφωνήσει μεν με τη Βαλένθια, αλλά η ομάδα της Ισπανίας περιμένει την τραπεζική εγγύηση. Για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή, η Πενιαρόλ χρειάζεται χρήματα που δεν τα έχει. Η συμφωνία αγγίζει το 1 εκατομμύριο σε τρεις περίπου δόσεις, με την πρώτη να πρέπει να πληρωθεί όταν θα γίνει ένα φιλικό μεταξύ των δύο ομάδων στο Μοντεβιδέο. Γίνεται έκκληση στον κόσμο, καθώς φτάνει η ώρα οι οπαδοί να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να πραγματοποιηθεί η τραπεζική χρηματοδότηση. Ο κόσμος δεν μένει αμέτοχος. Αντί για «Επιχείρησις Γης Μαδιάμ» όπως θα έλεγε και ο ΘουΒου, στήνεται το «Οπερασιόν Ρετόρνο Φερνάντο Μορένα» (επιχείρηση επιστροφής Φερνάντο Μορένα) με σλόγκαν «Όλοι εμείς θα φέρουμε τον Μορένα». Η λατρεία και η τρέλα φτάνουν σε τέτοιο σημείο που βγαίνει μέχρι και τραγουδάκι:

Τον Μορένο θα τον φέρουμε όλοι
Γιατί είμαστε Πενιαρόλ
Και θα δείξουμε στον κόσμο όλο
ότι μπορούμε, μπορούμε
να φέρουμε τον καμπεόν

Οι εξορμήσεις θυμίζουν πολιτική προσπάθεια, με το μπλοκ στο χέρι οι υπεύθυνοι πηγαίνουν στους απλούς οπαδούς του συλλόγου για την εισφορά. Η τρέλα του κόσμου είναι τέτοια που κανείς δεν σκέφτεται να μην βοηθήσει. Τα λεφτά βρίσκονται, η μεταγραφή ολοκληρώνεται χάρη στον λαό της Πενιαρόλ. Κι ο Μορένα; Κάνει τίποτα ή τζάμπα ο κόπος; Φυσικά και κάνει. Η Πενιαρόλ θα κατακτήσει μαζί του δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και κυρίως το Λιμπερταδόρες του 1981. Εκεί που στο 89′ του αγώνα ρεβάνς, ο Μορένα θα σκοράρει το μοναδικό γκολ των δύο αναμετρήσεων με την Κομπρελόα. Και λίγο καιρό αργότερα, η Πενιαρόλ θα κατακτήσει και το Διηπειρωτικό, επικρατώντας της Άστον Βίλα με 2-0 (από εκεί και η αρχική φωτογραφία του κειμένου μας). Ο Μορένα θα μπει στο πάνθεον των παικτών του συλλόγου, ο παίκτης που η αγάπη του κόσμου (και φυσικά ένας ικανός πρόεδρος) έφεραν πίσω στην Ουρουγουάη για να οδηγήσει την ομάδα στην κορυφή του κόσμου.


Aπόδειξη αγάπης στον έρανο

Δυστυχώς για τη Λατινική Αμερική, το Κόπα Λιμπερταδόρες τείνει να εξελιχθεί κι αυτό σε μια αποκλειστικότητα δύο χωρών, της Αργεντινής και της Βραζιλίας. Στα φετινά προημιτελικά έχουμε πέντε ομάδες από τη Βραζιλία και τρεις από την Αργεντινή. Γίνεται λίγο Τσάμπιονς Λιγκ με λίγα λόγια, τουλάχιστον στο άνοιγμα της ψαλίδας. Η Πενιαρόλ μπορεί να συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Ουρουγουάης, κατάφερε όμως να κατακτήσει το τελευταίο της Κόπα Λιμπερταδόρες το μακρινό 1987. Ο Μορένα έχει φτάσει τα 70 του πλέον και αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας. Είχε θέση στην αγαπημένη του ομάδα, αλλά λόγω των θεμάτων υγείας δεν μπορούσε πλέον να εργάζεται. Η διοίκηση αποφάσισε ότι ο Μορένα θα συνεχίσει να λαμβάνει τον μισθό του εφ’ όρου ζωής, θα μετατραπεί σε σύνταξη για να τιμήσει αυτόν τον ιστορικό ποδοσφαιριστή που έγραψε ιστορία στις δεκαετίες του 1970 και του 1980.  Τον άνθρωπο που ο κόσμος έφερε πίσω κι αυτός τον ευχαρίστησε με τα κορυφαία τρόπαια.
sombrero.gr

[fon7]

Οι 9 σφαίρες του Εσκομπάρ που σταμάτησαν το ποδόσφαιρο της Κολομβίας

Όσοι είναι εθισμένοι στην μπάλα και ψάχνουν να βρουν κάτι να δουν ή να ασχοληθούν το καλοκαίρι, ίσως διαπίστωσαν ότι το πρωτάθλημα Κολομβίας τελείωσε με τη Μιγιονάριος να επικρατεί στον τελικό επί της Ατλέτικο Νασιονάλ που θα πρέπει να πνίξει τον καημό της στο Κόπα Λιμπερταδόρες. Ο 16ος τίτλος για την ομάδα από την Μπογκοτά, σε ένα πρωτάθλημα που τρεις ομάδες βρίσκονται πολύ κοντά σε κατακτήσεις. Η Ατλέτικο Νασιονάλ, οι Μιγιονάριος και η Αμέρικα του Κάλι. Αν μπει κάποιος στη λίστα με τους νικητές της Πριμέρα Α της Κολομβίας και δει τις χρονιές, θα ανακαλύψει ότι το 1989, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει το όνομα του νικητή, υπάρχει μια μεγάλη παύλα. Κανένας δεν πήρε το πρωτάθλημα. Εύλογα έτσι θα αναρωτηθεί τι συμβαίνει. Αν ξέρει μερικά πράγματα από Κολομβία βέβαια και τι γινόταν εκείνη την εποχή στη χώρα, θα υποψιαστεί τι μπορεί να έχει συμβεί. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Το σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος Κολομβίας το 1989 ήταν όπως ακριβώς το φαντάζεται κανείς. Παρανοϊκό. Και ναι, αγαπημένε αναγνώστη, για μια ακόμα φορά θα το περιγράψουμε σαδιστικά γιατί ναι, μας δίνει μεγάλη χαρά. Στο πρωτάθλημα συμμετείχαν 15 ομάδες, κάτι που στα απαίδευτα ευρωπαϊκά μας μάτια φαίνεται περίεργο, αλλά συνέβη τότε για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές, εννοείται με ψιλοδιαφορετικό σύστημα κάθε σεζόν. Το 1989 το πρωτάθλημα είχε (για αρχή) τρεις ξεχωριστές φάσεις. Η πρώτη ήταν η Απερτούρα που έγινε με σύστημα όλοι-με-όλους με 14 ματς. Απλό. Η δεύτερη ήταν το Κόπα Κολόμπια. Θα πείτε, κύπελλο; Θα πούμε, κύπελλο.


Η Ιντεπεντιέντε Σάντα Φε κατέκτησε τελικά το κύπελλο (που ήταν και πρωτάθλημα, μέρος του δηλαδή)

Το κύπελλο Κολομβίας είναι μια περίεργη κατάσταση. Ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950, σταμάτησε, παίχτηκε το 1981 για μία σεζόν και μετά το θυμήθηκαν πάλι το 1989 (για να το ξεχάσουν ξανά μέχρι και το 2008). Αλλά το 1989 έγινε ως η δεύτερη φάση του πρωταθλήματος. Οπότε κάποιοι αναγνωρίζουν τη νικήτρια ως κυπελλούχο, άλλοι λένε ότι αφού ήταν κομμάτι του πρωταθλήματος δεν είναι κύπελλο και γενικά υπάρχει ένα μπέρδεμα. Το κύπελλο αυτό έγινε με το σύστημα τριανγκουλάρ (τριγωνικό δηλαδή) με τις ομάδες του πρωταθλήματος να χωρίζονται σε τρία γκρουπ των πέντε με γεωγραφικά κριτήρια. Κάθε γκρουπ είχε ξανά το σύστημα όλοι-με-όλους σε διπλούς αγώνες. Αλλά εδώ τελειώνουν τα εύκολα. Το σύστημα ήταν ό,τι πιο γελοίο έχει γίνει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αν μια ομάδα κέρδιζε και τα δυο ματς της με μία άλλη στον όμιλο, έπαιρνε 3 βαθμούς. Αν κέρδιζε το ένα και έφερνε ισοπαλία στο άλλο έπαιρνε 2 βαθμούς. Και σε περίπτωση νίκης-ήττας, κέρδιζε 1 βαθμό η ομάδα με καλύτερη διαφορά τερμάτων. Αν τα τέρματα ήταν ίδια, οι δυο ομάδες έπαιζαν πέναλτι για τον 1 βαθμό. Από αυτό το μπλέξιμο, προκρίνονταν τελικά οι δυο καλύτερες κάθε ομίλου και οι δυο συνολικά καλύτερες τρίτες, ώστε να φτάσουμε επιτέλους σε ένα λογικό νούμερο οκτώ ομάδων, όπου μετά θύμιζε κανονικό κύπελλο με φάση προημιτελικών, ημιτελικών και τελικό. Και αν κάποιος αναρωτηθεί, τι σχέση είχε αυτό με το πρωτάθλημα, θα απαντήσουμε: ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Μπορεί εμείς να συνεχίσαμε μέχρι τελικό, αλλά οι βαθμοί που μετρούσαν στο πρωτάθλημα ήταν μόνο από τον όμιλο. Για παράδειγμα: Οι Μιγιονάριος που αποκλείστηκαν στα προημιτελικά του κυπέλλου, έβαλαν 10 πόντους στο σακούλι του πρωταθλήματος, όσους πήραν στους ομίλους. Αντίθετα, η Ουνιόν Μαγδαλένα που έφτασε στον τελικό, πήρε μόνο 5. Διάλειμμα για ψυχοφάρμακα και συνεχίζουμε.


Προσπαθήστε να εξηγήσετε πώς μια ομάδα με 4 νίκες, 1 ισοπαλία και 3 ήττες τερμάτισε 3η στον όμιλό της στο  Κόπα Κολόμπια με… 3 βαθμούς

Η τρίτη φάση του πρωταθλήματος ήταν απλοϊκή, όλοι μας με όλους σας, το Φιναλιζισιόν με 14 ματς. Στη συνέχεια βγάλαμε την συνολική βαθμολογία των τριών φάσεων και τον πρωταθ…  Θα θέλατε. Φυσικά και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το πρωτάθλημα συνεχίζεται. Υπό νορμάλ συνθήκες εδώ θα έμπαιναν κανονικά και τα… μπόνους. Ναι, καλά ακούτε. Εκείνα τα χρόνια έπαιζε και το μπόνους (κάτι σαν ενισχυμένη αναλογική), ανάλογα με τις θέσεις στις προηγούμενες φάσεις. Και επειδή δεν μιλάμε για φυσιολογικούς ανθρώπους, τα μπόνους ήταν με δεκαδικά. Ο πρώτος παίρνει μπόνους 1 βαθμό, ο δεύτερος… 0,75, ο τρίτος 0,50 και ο τέταρτος 0,25. Σας ορκίζομαι, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου:


Η βαθμολογία του πρωταθλήματος του 1990 με δεκαδικούς. Για όσους δεν μας πιστεύουν.

To 1989 όμως, όπως είπαμε, το πρωτάθλημα δεν έμελλε να ολοκληρωθεί. Η παράνοια μετά τις τρεις πρώτες φάσεις όμως είχε συνεχιστεί. Χωρίς κανέναν απολύτως λόγο ξεκινάμε το Κουαδρανγκουλάρ Ινισιάλ: Στον πρώτο όμιλο έπαιζαν οι ομάδες στις θέσεις 1-4 της συνολικής βαθμολογίας από τις πρώτες τρεις φάσεις. Στον δεύτερο οι ομάδες 5-8. Οι δύο πρώτες του 1ου γκρουπ παίρνουν απευθείας την πρόκριση για την τελική τετράδα. Οι δύο τελευταίες μαζί με τις δύο πρώτες του δεύτερου ομίλου θα παίξουν σε ΝΕΟ ΟΜΙΛΟ μπαράζ, για να βγουν εκ νέου δύο ομάδες που θα έπαιζαν στον απολύτως-σίγουρα-δεν-κάνουμε-πλάκα-τελικό-όμιλο με τέσσερις ομάδες, το Κουαδρανγκουλάρ Φινάλ. Από αυτό το τουρνουά και τις τέσσερις ομάδες του θα προέκυπτε και ο τελικός πρωταθλητής. Θα…

26 Οκτωβρίου 1989. Βρισκόμαστε στον όμιλο μπαράζ που είπαμε παραπάνω. Οι Τζούνιορ και Μιγιονάριος έχουν προκριθεί για την τελική φάση από τον 1ο όμιλο και περιμένουν τον όμιλο των μπαράζ με Ουνιόν Μαγδαλένα, Αμέρικα ντε Κάλι, Ατλέτικο Νασιονάλ και Ιντεπεντιέντε Μεντεγίν. Δύο από αυτές θα περάσουν και θα δώσουν την απόλυτη μάχη για την κούπα. Η ομάδα του Κάλι συναντά ξανά τις ομάδες του Μεντεγίν, σε μια κόντρα που έχει, εκτός από όλα τα υπόλοιπα, το βαρύ φορτίο των δύο καρτέλ κοκαΐνης της χώρας. Το καρτέλ του Κάλι έχει την Αμέρικα, ενώ ο “Ελ Πατρόν” Εσκομπάρ σαν φιλάνθρωπος στηρίζει συχνά πυκνά και τις δύο ομάδες του Μεντεγίν. Στο Πασκουάλ Γκερέρο του Κάλι η Αμέρικα υποδέχεται τη Ιντεπεντιέντε του Μεντεγίν και προηγείται με 3-2. Η Μεντεγίν ισοφαρίζει δύο λεπτά πριν τη λήξη σε 3-3 με ένα ψαλιδάκι, αλλά ο 37χρόνος διαιτητής Άλβαρο Ορτέγκα ακυρώνει το γκολ για επικίνδυνο παιχνίδι. Το παιχνίδια θα λήξει 3-2. Οι άνθρωποι και οι οπαδοί της Μεντεγίν βράζουν με την απόφαση (αν και όπως λένε διαιτητές της εποχής ήταν σωστή).


Ο διαιτητής Ορτέγκα που θα πλήρωνε με αίμα ένα σφύριγμα

Ο φόβος για τον διαιτητή Ορτέγκα είναι μεγάλος. Πριν μόλις έναν χρόνο, ο Αρμάντο Χόγιος, ένας άλλος διαιτητής, είχε πέσει θύμα απαγωγής στο Μεντεγίν από κουκουλοφόρους που εκπροσωπούσαν “έξι αδικημένες ομάδες” και ήθελαν να σταματήσει η εύνοια της Αμέρικα. Ο Χόγιος αφέθηκε ελεύθερος τελικά και μάλιστα διαιτήτευσε και στον τελικό του Μουντιάλ του 1990. Ο φόβος όμως υπήρχε, ειδικά από το μήνυμα που είχαν στείλει οι απαγωγείς: «Τον επόμενο που θα κάνει λάθος σφύριγμα, θα τον σβήσουμε». Η μοίρα φέρνει τον Ορτέγκα να κληρώνεται στη ρεβάνς του ίδιου αγώνα ως επόπτης γραμμών, στις 15 Νοεμβρίου. Η Ομοσπονδία τον διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, το παιχνίδι είναι ουσιαστικά αδιάφορο βαθμολογικά. Συνάδελφοι προσπαθούν να τον πείσουν να μην πάει στο Μεντεγίν. Αυτός το κάνει. Όταν φτάνει στο ξενοδοχείο, δέχεται απειλητικό τηλεφώνημα. Μαζί του είναι κι ο διαιτητής Χεσούς Ντίας, ίσως ο καλύτερος διαιτητής της Κολομβίας εκείνη την περίοδο και φίλος του Ορτέγκα. Ο Ντίας τον βλέπει κάπως ανήσυχο και τον ρωτάει τι έγινε. Ο Ορτέγκα δεν του λέει τίποτα για το  περιεχόμενο του τηλεφωνήματος και αποφασίζει να παίξει κανονικά στον αγώνα που λήγει 0-0, χωρίς κάποια περίεργη φάση.

Συνοδεία αστυνομίας φεύγει από το γήπεδο μαζί με τον Ντίας, αλλά αφού όλα φαίνονται κανονικά, λέει στους αστυνομικούς να τους αφήσουν λίγα μέτρα πιο μακριά από το ξενοδοχείο για να φάνε κάτι. Γυρίζουν με τα πόδια και λίγο πριν φτάσουν στο ξενοδοχείο, ένα αυτοκίνητο έρχεται με ταχύτητα και φρενάρει, ο εκτελεστής βγαίνει, λέει στον Ντίας να κάνει στην άκρη και ρίχνει μία σφαίρα στον Ορτέγκα που προσπάθησε να ξεφύγει. Τον βρίσκει στο πόδι και ο Ορτέγκα πέφτει κάτω. «Με χτύπησαν», λέει στον φίλο του μέσα στα αίματα. Ο εκτελεστής πηγαίνει δίπλα του, τον παίρνει σχεδόν αγκαλιά και τον εκτελεί με άλλες οκτώ σφαίρες. Ο Ντίας, μόλις ξεπερνά το σοκ, τρέχει και ορμάει στο αυτοκίνητο, πάει να πιάσει μόνος τον δολοφόνο, αλλά εκείνος βγάζει το όπλο και τον σημαδεύει. «Ηρέμησε, μόνο αυτόν θέλουμε. Μην μας δημιουργείς προβλήματα με το αφεντικό», θα πει ο ψύχραιμος δολοφόνος και θα φύγει. Ο Ντίας προσπαθεί να σώσει τον φίλο του. Κανείς δεν θέλει να σταματήσει βράδυ στο Μεντεγίν, να βοηθήσει έναν τραυματία. Ένας ταξιτζής δεν θέλει να γεμίσει με αίματα το αυτοκίνητό του. Ο Ντίας μαζί με έναν άστεγο (που κλέβει το πορτοφόλι του τραυματία), σταματούν την κίνηση και τελικά τον βάζουν σε ένα αυτοκίνητο μέχρι την πιο κοντινή κλινική. Οι γιατροί θα ανακοινώσουν στον Ντίας ότι ο Ορτέγκα έχει ήδη πεθάνει.


O Ποπάι. Πέθανε πριν τρία χρόνια στα 57 του στη φυλακή από καρκίνο.

Δεν έγινε ποτέ καμία σύλληψη και ο εισαγγελέας του Μεντεγίν παραδέχτηκε ότι οι έρευνες δεν προχώρησαν, μέχρι χρόνια μετά η υπόθεση να μπει στο αρχείο. Είκοσι χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία, ο Τζον Χαΐρο Βελάσκες με το παρατσούκλι Ποπάι, ένας από τους πιο διαβόητους σικάριο του Εσκομπάρ [βάση για τον χαρακτήρα Βελάσκο στη σειρά Narcos], από τη φυλακή (στην οποία βρισκόταν για 257 φόνους που διέπραξε ο ίδιος και συμμετοχή συνολικά σε 3.000 δολοφονίες και μία τρομοκρατική ενέργεια) διηγήθηκε ότι εκείνο το 3-2 το έβλεπε μαζί με τον Εσκομπάρ, με τον Πατρόν να έχει ποντάρει πολλά χρήματα στο παιχνίδι. Το γκολ που ακυρώθηκε έκανε τον αρχιεγκληματία να εκνευριστεί. «Αυτό ήταν η ληστεία», φέρεται να είπε ο Εσκομπάρ, προφανώς ως ειδικός στο θέμα. Δίνει την εντολή. Ο Ορτέγκα πρέπει να πεθάνει. «Αν μου είχε πει για εκείνο το τηλεφώνημα στο ξενοδοχείο, θα ήταν ζωντανός. Θα τον είχα πάρει και θα φεύγαμε την ίδια στιγμή», λέει με παράπονο ο Ντίας. Χρόνια μετά, συνεχίζει να επισκέπτεται τον τάφο του φίλου του και να αφήνει λουλούδια, εξακολουθεί να παίζει στο μυαλό του τις στιγμές. Να σκέφτεται τι διαφορετικό θα μπορούσε να είχε κάνει. Ο Ντίας σταμάτησε τη διαιτησία, παρότι λίγα χρόνια πιο πριν είχε σφυρίξει παιχνίδια Μουντιάλ στο Μεξικό.


Άρθρο εφημερίδας της εποχής. «Το πρωτάθλημα ακυρώθηκε»

318 αγώνες παίχτηκαν εκείνη τη σεζόν και θα παίζοντας μερικοί ακόμη, αλλά τελικά όλη εκείνη η παράνοια με τους ομίλους, τα κύπελλα, τις παράξενες βαθμολογίες, τα δεκαδικά ψηφία και τα μπαράζ δεν οδήγησαν πουθενά. Το πρωτάθλημα βάφτηκε από το αίμα ενός διαιτητή εξαιτίας των εντολών ενός εγκληματία. Για ένα σφύριγμα. Στις 22 Νοέμβριου η Π.Ο. της Κολομβίας ανακοίνωσε την οριστική διακοπή του πρωταθλήματος. Είναι η μοναδική χρονιά που δεν ανακηρύχθηκε πρωταθλητής στη χώρα. Τα καρτέλ που κατέστρεφαν τη χώρα, κατέστρεψαν και το ποδόσφαιρό της.
El Sombrero
blog.stoiximan.gr

[fon7]

Η απίθανη ιστορία του πρώτου Μουντιάλ που δεν έμοιαζε καθόλου με Μουντιάλ
Σύμφωνα με τα στατιστικά που ανακοίνωσε η ΦΙΦΑ τον Δεκέμβριο του 2018, το Μουντιάλ της Ρωσίας παρακολούθησαν περισσότεροι από 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι ενώ την ώρα του τελικού περισσότεροι από 1,1 δις ήταν συντονισμένοι σε κάποια από τα εκατοντάδες κανάλια που μετέδιδαν το παιχνίδι. Τα νούμερα αυτά απλά επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι λόγω εμπειρίας ξέρουμε. Κατά τη διάρκεια ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου σχεδόν όλος ο πλανήτης στρέφει το βλέμμα του σε μια διοργάνωση που τα περισσότερα παιδιά ονειρεύονται κάποτε να παίξουν. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι.

Η ιδέα της διοργάνωσης ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου συζητήθηκε για πρώτη φορά επίσημα τον Μάιο του 1928 σε ένα συνέδριο της ΦΙΦΑ στο Άμστερνταμ. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας τότε, Ζιλ Ριμέ έπεισε τους πάντες ότι το ποδόσφαιρο χρειαζόταν ένα ακόμα μεγάλο τουρνουά, πέρα από αυτό των Ολυμπιακών Αγώνων, και η Ουρουγουάη ανέλαβε να φιλοξενήσει την πρώτη εκείνη προσπάθεια το καλοκαίρι του 1930. Σε πλήρη αντίθεση με το σήμερα, που για να βρεθείς σε ένα Μουντιάλ πρέπει να μοχθήσεις πολύ και για πολλούς μήνες, σε εκείνη την πρώτη διοργάνωση το μόνο που χρειαζόταν ήταν να θέλεις να παίξεις και να μπορείς να φτάσεις εκεί έγκαιρα.

Ο αρχικός προγραμματισμός της ΦΙΦΑ έλεγε πως το Μουντιάλ θα ξεκινήσει στις 15 Ιουλίου, θα κρατήσει ένα μήνα και θα περιλαμβάνει 16 ομάδες που θα προσπαθήσουν να φτάσουν στον τελικό μέσω νοκ-άουτ παιχνιδιών. Ο αρχικός προγραμματισμός της ΦΙΦΑ αποδείχτηκε πιο αποτυχημένος και από πλάνο μελέτης Έλληνα φοιτητή στο 2ο έτος. Με τον πλανήτη να υποφέρει από την οικονομική ύφεση του 1929, το ποδόσφαιρο να βρίσκεται ακόμα σε ημι-ερασιτεχνική κατάσταση και τα υπερατλαντικά ταξίδια να μοιάζουν ατέλειωτα, καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν φαινόταν διατεθειμένη να χαραμίσει δυο μήνες για να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου και να παίξει μερικά παιχνίδια για μια άγνωστη, πειραματική διοργάνωση. Λίγους μήνες πριν την υποτιθέμενη ημερομηνία έναρξης, οι μόνες ομάδες που είχαν δηλώσει συμμετοχή ήταν οι λατινοαμερικάνικες και οι ΗΠΑ.


H αφίσα του πρώτου Μουντιάλ είναι συλλεκτική καθώς οι ημερομηνίες της δεν είναι σωστές. Το τουρνουά τελικά ξεκίνησε στις 13 Ιουλίου και τελείωσε στις 30

Μπροστά στον κίνδυνο να εξελιχθεί όλη αυτή η πρωτοβουλία σε ένα τεράστιο φιάσκο, ο Ζιλ Ριμέ έβαλε όλα τα διαθέσιμα μέσα για να σώσει ό,τι σώζεται. Η πρώτη του επιλογή ήταν και η πιο εύκολη: Η πατρίδα του. Οι Γάλλοι πείστηκαν τελικά να στηρίξουν την έμπνευση του συμπατριώτη τους αλλά από την ομάδα που έστειλαν έλειπαν δυο βασικά μέλη που δεν μπόρεσαν να πάρουν άδεια από τις κανονικές τους δουλειές: Ο προπονητής Γκαστόν Μπαρό, που εργαζόταν ως καθηγητής μουσικής, και ο αμυντικός Μανουέλ Ανατόλ. Όταν η αποστολή της Γαλλίας επιβιβάστηκε στο πλοίο Κόντε Βέρντε που θα τη μετέφερε στο Μοντεβίδεο, οι Ρουμάνοι είχαν καταγράψει ήδη αρκετά χιλιόμετρα και πολλά μίλια.

Ο Ζιλ Ριμέ έψησε τον Ρουμάνο βασιλιά Κάρολο τον Β’ και αυτός, σύμφωνα με κάποιες καταγραφές, ανέλαβε προσωπικά να οργανώσει την ομάδα που θα εκπροσωπούσε τη χώρα του. Μιας και ο ρόλος των προπονητών ήταν σε μεγάλο βαθμό διακοσμητικός τότε, ο Κάρολος επέλεξε μόνος του τους παίκτες της αποστολής και τους εγγυήθηκε προσωπικά ότι όταν επιστρέψουν δεν θα έχουν χάσει τη δουλειά τους. Κάπως έτσι δυο ντουζίνες Ρουμάνοι μπήκαν στο τρένο που τους μετέφερε ως τη Γένοβα και εκεί επιβιβάστηκαν στο Κόντε Βέρντε. Στο ίδιο πλοίο ανέβηκαν λίγο αργότερα, στη Βαρκελώνη, και οι Βέλγοι, που όπως και οι Γάλλοι δέχτηκαν να λάβουν μέρος μετά από πιέσεις του ομοεθνή αντιπροέδρου της ΦΙΦΑ. Κι αυτοί όμως ταξίδεψαν με απουσίες, αφού ο καλύτερος τους παίκτης, ο επιθετικός Ρέιμοντ Μπραιν είχε αποκλειστεί από την εθνική λίγους μήνες πριν, εξαιτίας της κατακριτέας εκείνη την εποχή απόφασης του να ανοίξει ένα καφέ.

Η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα που επέλεξε διαφορετικό μέσο μετακίνησης ήταν η Γιουγκοσλαβία, που καθυστέρησε περισσότερο από τους υπόλοιπους να συμφωνήσει, με αποτέλεσμα να μην βρει εισιτήρια για το Κόντε Βέρντε. H επιλογή των Γιουγκοσλάβων ήταν το κρουαζιερόπλοιο Φλόριντα που ξεκινούσε από τη Μασσαλία, ένα καράβι που κανονικά θα έπρεπε να μεταφέρει και την μοναδική εκπρόσωπο της Αφρικής, Αίγυπτο, αλλά το πλοίο που την πήγαινε στη Γαλλία καθυστέρησε υπερβολικά λόγω καταιγίδας. Οι Αιγύπτιοι ζήτησαν από τη ΦΙΦΑ να αναβάλλει την έναρξη μπας και προλάβουν αλλά το αίτημα δεν έγινε αποδεκτό και σε εκείνο το σημείο, δυο μόλις εβδομάδες πριν την πρεμιέρα, οριστικοποιήθηκαν οι ομάδες του πρώτου Μουντιάλ. Μιας και ο αριθμός ήταν μονός (13), η ιδέα των νοκ-άουτ πήγε περίπατο και επιλέχθηκε η γνώριμη, πλέον, διαδικασία των ομίλων.

Το ταξίδι από την Ευρώπη ως την Ν. Αμερική διαρκούσε περίπου 15-20 μέρες κατά τις οποίες οι προπονητές προσπαθούσαν να κρατήσουν τους παίκτες τους σε μια υποτυπώδη φόρμα. Σύμφωνα με τα όσα κατέγραψαν κάποιοι παίκτες στα ημερολόγια τους, αυτό σήμαινε κυρίως τρέξιμο και βασικές ασκήσεις γυμναστικής στο κατάστρωμα, ανεβοκατέβασμα σκαλιών, κολύμπι στην πισίνα αλλά καθόλου μαθήματα τακτικής. Ο Γάλλος επιθετικός Λουσιέν Λορέν περιγράφει χαρακτηριστικά την οπτική των παικτών: “Δεν είχαμε καταλάβει πλήρως τη σημασία αυτού του ταξιδιού. Πολλά χρόνια μετά συνειδητοποιήσαμε τι θέση έχουμε στην ιστορία. Τότε το βλέπαμε σαν μια νέα περιπέτεια. Ήμασταν νέοι που περνούσαν καλά. Οι 15 μέρες στο Κόντε Βέρντε ήταν 15 ευτυχισμένες μέρες”.


Η εθνική Γαλλίας εν πλω

Όσο οι Ευρωπαίοι διέσχιζαν αργά τον Ατλαντικό οι διοργανωτές ετοιμάζονταν πυρετωδώς. Η κατασκευή του γιγαντιαίου Σεντενάριο (είχε χωρητικότητα κοντά στις 80.000 σε μια χώρα που τότε είχε πληθυσμό κάτω από 1,5 εκατομμύριο) είχε καθυστερήσει λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών και οι Ουρουγουανοί, που ήθελαν να διεξαχθούν όλα τα παιχνίδια στο νέο υπερσύγχρονο τότε γήπεδο, επιστράτευσαν δυο μικρότερα γήπεδα του Μοντεβίδεο για τους πρώτους αγώνες του τουρνουά. Στο αγωνιστικό σκέλος η ‘σελέστε’, που ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα στον κόσμο εκείνη την περίοδο, προετοιμαζόταν σκληρά για να επιβεβαιώσει τον τίτλο του φαβορί.

Για να μην χάσουν οι παίκτες τη συγκέντρωση τους, η ομάδα είχε κλειστεί στο προπονητικό κέντρο μερικές εβδομάδες πριν την πρεμιέρα. Αυτό δεν εμπόδισε τον τερματοφύλακα και πασίγνωστο γόη της εποχής, Αντρές Ματσάλι, να το σκάσει κρυφά τη νύχτα για να συναντήσει μια από τις αμέτρητες ερωμένες του, που περιγράφεται ως “μια πανέμορφη ξανθιά” (και σύμφωνα με κάποιες πηγές αργότερα έγινε γυναίκα του). Δυστυχώς γι’αυτόν η απουσία του έγινε αντιληπτή, ο μόλις 32χρονος προπονητής του, Αλμπέρτο Σουπίτσι, του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι και η Ουρουγουάη έμεινε λίγες μέρες πριν την έναρξη του τουρνουά χωρίς τον βασικό της τερματοφύλακα αφού ο Σουπίτσι δεν πείστηκε ούτε από τις χιλιάδες υπογραφές που συγκεντρώθηκαν για να τον δεχτεί πίσω.


Οι κουτσουρεμένοι όμιλοι

Η πρώτη σέντρα έγινε το μεσημέρι της 13ης Ιουλίου 1930 σε δυο γήπεδα ταυτόχρονα. Μιας και στο νότιο ημισφαίριο ο Ιούλιος είναι χειμωνιάτικος μήνας, το κρύο ήταν κάτι παραπάνω από τσουχτερό και έτσι κανένα από τα δυο γήπεδα δεν γέμισε. Το πρώτο γκολ του Μουντιάλ μπήκε στο Γαλλία-Μεξικό, το έβαλε ο 23χρονος Γάλλος Λουσιέν Λορέν και το πανηγύρισε αρχικά χαλαρά, με μια απλή χειραψία με τους συμπαίκτες του, και αρκετές ώρες αργότερα λίγο πιο έντονα, με μια εορταστική επίσκεψη σε κοντινό οίκο ανοχής. Η είδηση της πρώτης νίκης της Γαλλίας πέρασε στα ψιλά στον υπόλοιπο πλανήτη. Ακόμα και στο Παρίσι οι άνθρωποι πληροφορήθηκαν τη νίκη λίγες μέρες μετά, από ένα μονόστηλο στην εφημερίδα στο οποίο αναγραφόταν το σκορ (4-1) αλλά όχι και τα ονόματα των ιστορικών σκόρερς.

Μιας και η οργάνωση δεν ήταν ξεκάθαρα ένα από τα φόρτε της ΦΙΦΑ εκείνη την εποχή, το πρόγραμμα ήταν τόσο αλλόκοτο που η Γαλλία έπαιξε το δεύτερο της παιχνίδι δυο μόλις μέρες μετά το πρώτο, ενώ η Χιλή που ήταν στο ίδιο όμιλο δεν είχε παίξει ακόμα ούτε ένα. Αντίπαλος των ‘τρικολόρ’ ήταν η Αργεντινή, που κουβαλούσε τη φήμη της σκληρόκαρδης ομάδας. Σύμφωνα με κάποιες πηγές ο τερματοφύλακας των Γάλλων τραυματίστηκε νωρίς και μιας και τότε δεν υπήρχαν αλλαγές τη θέση του πήρε ένας αμυντικός. Παρά το αριθμητικό μειονέκτημα, το σκληρό παιχνίδι των Αργεντινών και την έλλειψη κανονικού τερματοφύλακα η Γαλλία άντεξε ως το 81′, όταν και οι Αργεντίνοι σκόραραν με απ’ευθείας εκτέλεση φάουλ. Η πιο μαγική στιγμή του παιχνιδιού ήρθε όμως τρία λεπτά αργότερα. Την ώρα που οι Γάλλοι έβγαιναν μπροστά σε μια πολλά υποσχόμενη αντεπίθεση, ο Βραζιλιάνος διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα. Στο 84′!

(Οι κακές διαιτησίες δεν είναι προνόμιο των καιρών μας. Κρίνοντας από τα παράπονα των περισσότερων ομάδων και τις διάφορες ιστορικές καταγραφές, στο πρώτο εκείνο Μουντιάλ το επίπεδο της διαιτησίας σε αρκετά παιχνίδια κυμαινόταν μεταξύ του “ο διαιτητής έχει μυωπία” και του “ο διαιτητής δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο”. Στους 15 διαιτητές που κλήθηκαν να σφυρίξουν τα παιχνίδια υπήρχαν 4 μόνο Ευρωπαίοι, ένας εκ των οποίων ήταν ο Τζον Λανγκενούς που ταξίδεψε στο Μοντεβίδεο με διπλή ιδιότητα αφού εκτός από διαιτητής ήταν και δημοσιογράφος. Μετά το τέλος κάθε αγώνα ο γλωσσομαθής Βέλγος έτρεχε στα αποδυτήρια για να προλάβει να γράψει και να στείλει έγκαιρα την ανταπόκριση του στο γερμανικό Κίκερ. Επίσης, ανάμεσα στους 15 βρισκόταν και 2 προπονητές. Κανονικοί προπονητές. Προπονητές ομάδων που συμμετείχαν στο Μουντιάλ! Ο Ρουμάνος Κονσταντίν Ραντουλέσκου και ο Βολιβιανός Ουλίσες Σαουσέντο.)



Όταν οι Ουρουγουανοί στις κερκίδες κατάλαβαν τι ακριβώς σφύριξε ο διαιτητής τα αίματα άναψαν. Εκατοντάδες θεατές, που δεν έτρεφαν καθόλου φιλικά αισθήματα για τους αιώνιους εχθρούς Αργεντινούς, προσπάθησαν να εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο. Ακολούθησαν μερικές στιγμές χάους, με τους παίκτες των δυο ομάδων να τρέχουν πανικόβλητοι στα αποδυτήρια. Μετά από κάμποσα λεπτά και αρκετές διαβουλεύσεις και παραινέσεις ο διαιτητής κατάλαβε το λάθος του και κάλεσε τους παίκτες να επιστρέψουν από τα αποδυτήρια για να παιχτούν τα τελευταία έξι λεπτά. Η ζημιά για τους Γάλλους είχε όμως γίνει. Το παιχνίδι τέλειωσε 1-0.

Οι νικητές Αργεντίνοι αντιμετώπισαν στο επόμενο παιχνίδι τους Μεξικάνους με δυο σημαντικές απουσίες. Η μια ήταν ο αρχηγός τους Μανουέλ Φερέιρα που έπρεπε να επιστρέψει εσπευσμένα στο Μπουένος Άιρες για να δώσει ένα μάθημα για την εξεταστική του στη σχολή νομικής. H άλλη ήταν ο επιθετικός Ρομπέρτο Τσέρο, που από την πίεση που ένιωθε και τα όσα έγιναν στο ματς με τους Γάλλους (οι ντόπιοι επιτέθηκαν μετά το ματς και στο λεωφορείο που μετέφερε τους Αργεντινούς), έπαθε νευρικό κλονισμό και έθεσε εαυτόν εκτός ομάδας. Τη θέση του πήρε ο Γκιγιέρμο Σταμπίλε που στα επόμενα 4 ματς πέτυχε 8 γκολ και ανακηρύχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης! Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτά ήταν και τα μοναδικά του γκολ με τη φανέλα της Αργεντινής, αφού μετά το Μουντιάλ πήρε μεταγραφή στην Ιταλία και δεν κλήθηκε ποτέ ξανά στην εθνική.

Πρωταγωνιστής του αγώνα με το Μεξικό ήταν πάντως ο 34χρονος Βολιβιανός διαιτητής-προπονητής που σφύριξε τρία πέναλτι. Η πρόκριση στην επόμενη φάση κρίθηκε στο τελευταίο παιχνίδι, εκεί που η Αργεντινή αντιμετώπισε τη Χιλή που μετρούσε επίσης δυο νίκες. Πιστοί στις λατινοαμερικάνικες παραδόσεις οι δυο αντίπαλοι κλότσησαν με πάθος ό,τι κλοτσιόταν και ήρθαν στα χέρια αρκετές φορές, αναγκάζοντας τους αστυνομικούς να εισβάλλουν στο γήπεδο για να τους χωρίσουν. Η ‘αλμπισελέστε’ επικράτησε με 3-1 και προκρίθηκε στα ημιτελικά.


Λίγο μετά το τελικό σφύριγμα του επεισοδιακού Αργεντινή-Χιλή. Όπως φαίνεται κάποιοι παίκτες έπαιζαν φορώντας μπερέ, γιατί “ναι, είμαστε λαϊκά παιδιά που κυνηγάνε ένα τόπι αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε στυλ”

Εκεί θα αντιμετώπιζε μια από τις εκπλήξεις της διοργάνωσης, τις ΗΠΑ. Οι Αμερικάνοι συμμετείχαν στο Μουντιάλ με μια ομάδα που περιείχε κάποιους έμπειρους παίκτες γεννημένους στη Σκωτία, με παραστάσεις στο βρετανικό ποδόσφαιρο (κάποιοι από αυτούς είχαν παραστάσεις και από τον 1ο ΠΠ όπως ο 30χρονος Άντι Όλμ που πολέμησε στη Μάχη του Σομμ), άφησαν άναυδους τους πάντες στη φάση των ομίλων, ρίχνοντας δυο τριάρες σε Βέλγιο και Παραγουάη, και ανάγκασαν τους ‘New York Times’ να γράψουν τον πομπώδη τίτλο: “Οι ΗΠΑ είναι φαβορί για να κερδίσουν τον παγκόσμιο τίτλο στο ποδόσφαιρο”.


Στιλάτη αναμνηστική φωτογραφία πριν από το Βραζιλία-Γιουγκοσλαβία

Στον άλλον ημιτελικό οι διοργανωτές Ουρουγουανοί θα έπαιζαν με την άλλη μεγάλη έκπληξη, τη Γιουγκοσλαβία. Οι Γιούγκοι είχαν πάει στην Ουρουγουάη χωρίς τους Κροάτες παίκτες τους και με ένα πολύ νεανικό ρόστερ, γεμάτο 20χρονους, αλλά στο πρώτο τους παιχνίδι κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τους Βραζιλιάνους, που είχαν στη σύνθεση τους μόνο παίκτες από την περιοχή του Ρίο, και να προηγηθούν νωρίς με 2-0. Το τελικό 2-1 ουσιαστικά τους έδινε και την πρόκριση, αφού η τρίτη ομάδα του ομίλου, η Βολιβία, ήταν εύκολα αντιληπτό πως ήταν σάκος του μποξ για όλους. Το μοναδικό που έμεινε από τους Βολιβιανούς ήταν η φιλότιμη προσπάθεια τους να κερδίσουν τη συμπάθεια των ντόπιων βγαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο με φανέλες που έγραφαν ‘Viva Uruguay’.


Βρες το γράμμα που φορούσε ο Βολιβιανός παίκτης που λείπει από την αναμνηστική φωτογραφία επειδή κατέληξε στο νοσοκομείο μετά από σκληρό τάκλιν ενός Γιουγκοσλάβου

Όσο οι Γιουγκοσλάβοι φιλοδωρούσαν με τέσσερα γκολ τους τουρίστες Βολιβιανούς η Ουρουγουάη ετοιμαζόταν να μπει τελευταία στο χορό, αφού το πρώτο της παιχνίδι πήγε πίσω χρονικά για να προλάβουν οι εργάτες να τελειώσουν το Σεντενάριο. Στις 18 Ιούλη το νέο γήπεδο άνοιξε για πρώτη φορά τις θύρες του και περίπου 60.000 άνθρωποι είδαν πρώτα όλες τις ομάδες να παρελαύνουν με τις σημαίες τους (εκτός από τους Βέλγους που, καθώς είναι γνωστό πως δεν υπάρχουν, ξέχασαν να πάρουν σημαία μαζί τους) και λίγο αργότερα τη χώρα τους να κερδίζει δύσκολα το Περού με 1-0. Σκόρερ του πρώτου τέρματος στην ιστορία του γηπέδου ήταν ο Έκτορ Κάστρο. Μια μικρή λεπτομέρεια: Το δεξί χέρι του Έκτορ Κάστρο ήταν κομμένο! Στα αξιοσημείωτα αυτού του αγώνα συναντάμε την πρώτη καταγραφή παρέμβασης αστυνομικών στις κερκίδες, όταν ένας ενθουσιασμένος ή εξαγριωμένος (δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ) θεατής έβγαλε το όπλο του σε κοινή θέα, προκαλώντας τις αντιδράσεις των γύρω του.

Η αναμενόμενη πρόκριση της ‘σελέστε’ στα ημιτελικά σφραγίστηκε με μια εύκολη τεσσάρα απέναντι στους Ρουμάνους, που όπως οι περισσότερες ομάδες που αντιμετώπισαν λατινοαμερικάνους, δεν μπορούσαν ακόμα να συνέλθουν από το ματς με το σκληροτράχηλο Περού: “Τα αποδυτήρια μας βρωμούσαν οινόπνευμα και ιώδιο. Ένιωθα σαν νοσοκόμα αφού συνέχεια έπρεπε να αλλάζω κομπρέσες. Ήταν λες και ήμουν σε πολεμικό νοσοκομείο” έγραψε στο ημερολόγιο του ο αρχηγός τους, Ρούντι Βέτζερ.

Οι δυο ημιτελικοί εξελίχθηκαν σε περίπατο για τις δυο Λατινοαμερικάνικες ομάδες (κέρδισαν αμφότερες με 6-1) αλλά τα παράπονα δεν έλειψαν. Οι Αμερικάνοι ισχυρίζονται ότι οι Αργεντίνοι τους τσάκισαν στο ξύλο, μια κατηγορία που φυσικά δεν παραξενεύει κανέναν. Για την ακρίβεια, οι ΗΠΑ βρέθηκαν να παίζουν από νωρίς με παίκτη λιγότερο, αφού ο μέσος τους Ράφαελ Τρέισι αποχώρησε με σπασμένο πόδι. Λίγο αργότερα ένας ακόμα παίκτης τους χρειάστηκε ιατρική βοήθεια όταν ένα αργεντίνικο παπούτσι προσγειώθηκε στο στόμα του, κάνοντας του τέτοια ζημιά που η αποκατάσταση της θα έκανε πλούσιο ευτυχισμένο κάθε οδοντίατρο.

Σύμφωνα με τον επιθετικό και σκόρερ του μοναδικού γκολ των Αμερικάνων, Τζίμι Μπράουν, στο τέλος του αγώνα μόνο 6 παίκτες των ΗΠΑ δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα τραυματισμού. Στην πιο μαγική στιγμή αυτού του αγώνα (πίστευες ότι δεν θα υπάρχει;) ο αγανακτισμένος γιατρός των Αμερικάνων μπήκε κάποια στιγμή στον αγωνιστικό χώρο για να διαμαρτυρηθεί στον Βέλγο διαιτητή. Πάνω στην ένταση και την ώρα που προσπαθούσαν οι υπόλοιποι να τον ηρεμήσουν, σκόνταψε και έπεσε μαζί με το βαλιτσάκι των πρώτων βοηθειών. Ανάμεσα στα μπουκαλάκια που έσπασαν από την πτώση ήταν κι αυτό που περιείχε χλωροφόρμιο. Ο γιατρός τελικά αποχώρησε υποβασταζόμενος και σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.



Στο άλλο παιχνίδι οι Γιουγκοσλάβοι προηγήθηκαν μόλις στο 4′ αλλά το προβάδισμα δεν κράτησε πολύ. Οι διαμαρτυρίες των φιλοξενούμενων εστιάζουν σε ένα ακυρωμένο γκολ τους πριν την ισοφάριση και στο 3ο γκολ της Ουρουγουάης, κατά το οποίο η μπάλα πέρασε καθαρά έξω από την πλάγια γραμμή και ένας από τους αστυνομικούς που βρισκόταν περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου την κλώτσησε μέσα στο γήπεδο προς την περιοχή των Γιουγκοσλάβων. Για κάποιον λόγο ο διαιτητής δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε, η φάση συνεχίστηκε και η Ουρουγουάη σκόραρε δευτερόλεπτα μετά. Εντελώς συμπτωματικά διαιτητής της αναμέτρησης ήταν ο Βραζιλιάνος που τα είχε κάνει θάλασσα στο Αργεντινή-Γαλλία.

Το πρώτο Μουντιάλ της ιστορίας ολοκληρώθηκε με τον τελικό που περίμεναν όλοι. Οι δυο κορυφαίες ομάδες της εποχής, Ουρουγουάη και Αργεντινή, είχαν αρκετά προηγούμενα και γι’αυτό ο Βέλγος Τζον Λανγκενούς δέχτηκε να διαιτητεύσει το μεγάλο παιχνίδι μόνο αφού έλαβε όλες τις απαραίτητες εγγυήσεις. Το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο αρκετές ώρες πριν και η κατάσταση πιθανόν να έφευγε εκτός ελέγχουν αν χιλιάδες Αργεντίνοι που ξεκίνησαν με κάθε πιθανό τρόπο από το Μπουένος Άιρες (είτε με πλοία της γραμμής, είτε με μικρά καΐκια) δεν καθυστερούσαν πολύ να φτάσουν στο Μοντεβίδεο λόγω της πυκνής ομίχλης.

https://www.facebook.com/sombrerogr/posts/10158754448735931?ref=embed_post

Το πρόβλημα για το ποια μπάλα θα χρησιμοποιηθεί λύθηκε έγκαιρα χάρη στη διπλωματικότητα του Βέλγου. Έτσι στο 1ο ημίχρονο θα έπαιζαν με τη μπάλα των Αργεντινών και στο 2ο με αυτή των γηπεδούχων. Ένας εκ των δυο εποπτών ήταν ο Βολιβιανός προπονητής-διαιτητής-επόπτης-τα-κάνω-όλα-και-συμφέρω Ουλίσες Σαουσέντο. Περιέργως ο τελικός ξεκίνησε στην ώρα του και τέλειωσε χωρίς σοβαρά απρόοπτα (εξαιρούνται κάποιες, διαχρονικές όπως αποδεικνύεται, γκρίνιες των ομάδων για μερικές περιπτώσεις οφσάιντ) με τους Ουρουγουανούς να γυρνάνε το παιχνίδι στην επανάληψη και να επικρατούν με 4-2. Για την ιστορία, το κερασάκι στην τούρτα έβαλε στο 89ο λεπτό ο Έκτορ Κάστρο. Ναι, αυτός με το ένα χέρι!

Σύμφωνα πάντως με τον Αργεντινό επιθετικό Φρανσίσκο Βαράγιο, το κλίμα ήταν εξ αρχής πάρα πολύ εχθρικό και κάποιοι συμπαίκτες του είχαν δεχθεί απειλές θανάτου από τους ντόπιους, που επηρέασαν εμφανώς την απόδοση τους. Εκτός αυτού, αποδείχτηκε ότι οι Ουρουγουανοί δεν υστερούσαν καθόλου και στον τομέα του σκληρού παιχνιδιού (ω, τι έκπληξη). Ο Βαράγιο θυμάται: “Είχα χτυπήσει στο παιχνίδι με τη Χιλή και δεν έπρεπε να παίξω στον τελικό αλλά δεν γινόταν να χάσω τέτοιο παιχνίδι. Έπαιξα με την ψυχή μου αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ο πόνος έγινε αβάσταχτος. Ουσιαστικά παίζαμε με 10 παίκτες και λίγο μετά χάσαμε δυο ακόμα με τραυματισμούς. Δεν υπήρχαν αλλαγές οπότε ήταν σαν να παίζαμε 11 με 8. Τι μπορείς να κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν είχαμε καμία ελπίδα στο τέλος”.

Η Ουρουγουάη γιόρτασε τη νίκη της με κάθε επισημότητα, μετατρέποντας την επόμενη μέρα σε εθνική αργία. Την ίδια ώρα στο Μπουένος Άιρες ο Τύπος κατηγορούσε τη γειτονική χώρα για το πολεμικό κλίμα που επικρατούσε στο γήπεδο (οι Αργεντίνοι μιλάνε για τουλάχιστον 300 στρατιώτες που βρισκόταν περιμετρικά του γηπέδου και προκαλούσαν το φόβο στους παίκτες τους) ενώ κάποιοι εξαγριωμένοι οπαδοί πέταξαν πέτρες στο προξενείο της Ουρουγουάης.

Όσο οι Λατινοαμερικάνοι ανέβαζαν το επίπεδο της έντασης μεταξύ τους, φτάνοντας κοντά και σε διπλωματικό επεισόδιο, οι Ευρωπαίοι έπαιρναν τον μακρύ δρόμο του γυρισμού. Ένα ταξίδι που έμεινε αξέχαστο στους Ρουμάνους. Τις τελευταίες μέρες της παραμονής τους στο Μοντεβίδεο ο 22χρονος Άλφρεντ Εισενμπέισερ έπαθε πνευμονία προσπαθώντας να ‘ρίξει’ μια Βραζιλιάνα που γνώρισε σε ένα μπαρ. Το δύσκολο ταξίδι που ακολούθησε επιδείνωσε την κατάσταση του και όταν το καράβι μπήκε στη Μεσόγειο ο Ρουμάνος μέσος φαινόταν πως είναι στα τελευταία του, έχοντας χάσει 15 κιλά. Σύμφωνα με το ημερολόγιο ενός συμπαίκτη του, ο προπονητής κάλεσε μέχρι και παπά για να τον διαβάσει. Όταν η αποστολή κατέβηκε στη Γένοβα ο Εισενμπέισερ δεν ακολούθησε τους υπόλοιπους στη Ρουμανία, αφού κρίθηκε απαραίτητο να νοσηλευτεί σε ένα τοπικό νοσοκομείο. Μετά από κάποιες εβδομάδες χωρίς νέα του και επηρεασμένη από τις στενάχωρες διηγήσεις των συμπαικτών του και κάποιες ανυπόστατες φήμες μια ρουμάνικη εφημερίδα έγραψε ότι ο νεαρός δεν τα κατάφερε. Η είδηση συγκλόνισε την ποδοσφαιρική Ρουμανία και φυσικά την οικογένεια του. Η περίοδος πένθους κράτησε περίπου ένα μήνα αλλά διακόπηκε απότομα όταν η μητέρα του άνοιξε μια μέρα την πόρτα και αντίκρισε τον γιο της ολοζώντανο να της χαμογελάει! Η καημένη μάνα λιποθύμησε και χρειάστηκε ώρα για να συνέλθει. Ο Εισενμπέισερ δεν νίκησε απλά την βαριά πνευμονία του αλλά συνέχισε χωρίς προβλήματα την καριέρα του και μετά το τέλος της ξεκίνησε και μια νέα, αυτή τη φορά στο σκι.

Την εποχή που ο Εισενμπέισερ έπαιρνε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν σκιέρ, ο μέσος και αρχηγός της Γαλλίας στο Μουντιάλ, Αλεξάντρ Βιλαπλάν, έμπαινε φυλακή γιατί προσπάθησε να στήσει μια κούρσα στις ιπποδρομίες μαζί με έναν Έλληνα που κυκλοφορούσε στην πιάτσα με το πρωτότυπο παρατσούκλι ‘ο Έλληνας’. Όταν λίγο αργότερα ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεργάστηκε με τους Ναζί αρχικά μέσω της γαλλικής Γκεστάπο και στη συνέχεια μέσω των SS. Κατά τη θητεία του εκεί θεωρήθηκε έμμεσα ή άμεσα υπεύθυνος για το θάνατο τουλάχιστον 52 αμάχων. Εκτελέστηκε από τους Γάλλους το 1944, λίγους μήνες μετά την απελευθέρωση του Παρισιού.


Ο Φρανσίσκο Βαράγιο λίγα χρόνια πριν το θάνατο του

Όσο ο Βιλαπλάν κυνηγούσε συμπατριώτες του αντιστασιακούς στη Γαλλία, στο Μπουένος Άιρες ο Φρανσίσκο Βαράγιο ολοκλήρωνε μια σπουδαία καριέρα κατά την οποία πέτυχε 194 γκολ σε 222 ματς με τη Μπόκα, παρά το γεγονός πως, όπως και οι περισσότεροι που λαβώθηκαν σοβαρά σε εκείνο το Μουντιάλ, έκανε χρόνια να ξεπεράσει ολοκληρωτικά τον τραυματισμό του, αφού η αποθεραπεία βρισκόταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Ο νεότερος παίκτης του τελικού του 1930 και τελευταίος επιζών από εκείνο το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο έφυγε από τη ζωή το 2010, λίγους μήνες μετά τα 100α γενέθλια του. Μαζί του πήρε και τις τελευταίες αναμνήσεις ενός απίστευτου και περίεργου τουρνουά που παρά τις πολλές δυσκολίες και τα αρκετά ευτράπελα του, έθεσε τις βάσεις για να έχει έναν αιώνα μετά ο κόσμος μια καλή δικαιολογία για να ρίξει ρυθμούς για ένα μήνα κάθε τέσσερα χρόνια, να μαζευτεί με τους φίλους του, να ανοίξει μερικές μπύρες και να διασκεδάσει χαζεύοντας 22 τύπους που κυνηγάνε μια μπάλα σε κάτι κοντοκουρεμένα χορτάρια.
sombrero.gr

[fon7]

Μια τέτοια μέρα πριν από 50 χρόνια ο Αουγούστο Πινοσέτ κατέλαβε την εξουσία στη Χιλή με στρατιωτικό πραξικόπημα. Τα χρόνια της δικτατορίας του πολλά από τα γήπεδα μετατράπηκαν σε χώρο βασανιστηρίων και εκτελέσεων χιλιάδων ανθρώπων.

Στο Εθνικό Στάδιο της Χιλής, εκεί που το 2015 πανηγύρισε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας της, πίσω από τη μια εστία υπάρχει ένας μικρός περιφραγμένος χώρος που έχει παραμείνει όπως ακριβώς ήταν το 1973, για να υπενθυμίζει σε όλους τους Χιλιανούς τα εγκλήματα που έλαβαν χώρα (και) εκεί.

Πάνω από τις παμπάλαιες ξύλινες θέσεις αναγράφεται το μήνυμα: "Ένας λαός χωρίς μνήμη είναι ένας λαός χωρίς μέλλον"


"Σε ένα ωραίο αφιέρωμα που έκαναν οι New York Times, ασχολήθηκαν με τη μαύρη ιστορία του γηπέδου και μίλησαν με ανθρώπους που είχαν φυλακιστεί και βασανιστεί σε αυτό. Ανθρώπους που κατάφεραν χρόνια μετά να βρουν το κουράγιο να επισκεφτούν το ίδιο μέρος για να παρακολουθήσουν κάποιο ποδοσφαιρικό ματς:"

Σε αυτό το κείμενο είχαμε αναφερθεί στον μουσικό-σκηνοθέτη-ποιητή Βίκτορ Χάρα, που βασανίστηκε και εκτελέστηκε εκείνες τις μέρες από τις δυνάμεις του δικτάτορα Πινοσέτ.
Εφτά στρατιωτικοί καταδικάστηκαν για το έγκλημα αυτό.
Πριν 10 μέρες.
Πενήντα χρόνια μετά.
El Sombrero

[fon7]

Ένα γήπεδο με μαύρο παρελθόν
Την Τετάρτη το βράδυ οι οικοδεσπότες Χιλιανοί θα αντιμετωπίσουν την Ουρουγουάη για το πρώτο ματς των προημιτελικών του φετινού Κόπα Αμέρικα. Το παιχνίδι θα διεξαχθεί στο ‘Εθνικό στάδιο της Χιλής’, που φιλοξένησε και την πρεμιέρα της διοργάνωσης και στο οποίο θα γίνει και ο μεγάλος τελικός στις 4 του Ιούλη.

Μπορεί πλέον το συγκεκριμένο στάδιο να αποτελεί μέρος χαράς και διασκέδασης, όπως όλα τα υπόλοιπα του πλανήτη, αλλά τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Στην κερκίδα πίσω από τη μια εστία ένας μικρός περιφραγμένος χώρος έχει παραμείνει όπως ακριβώς ήταν το 1973, τη χρονιά που ο δικτάτορας Αουγόστο Πινοσέτ κατέλαβε με στρατιωτικό πραξικόπημα την εξουσία, για να υπενθυμίζει σε όλος τους Χιλιανούς τα εγκλήματα που έγιναν στον ίδιο ακριβώς χώρο (εκεί που κάποτε η Χιλή πήρε μια πρόκριση για Μουντιάλ σκοράροντας χωρίς αντίπαλο) εκείνες τις ‘μαύρες’ ημέρες.

Σε ένα ωραίο αφιέρωμα που ανέβηκε πριν λίγες μέρες οι New York Times ασχολήθηκαν με τη μαύρη ιστορία του γηπέδου και μίλησαν με ανθρώπους που είχαν φυλακιστεί και βασανιστεί σ’αυτό, ανθρώπους που κατάφεραν χρόνια μετά να βρουν το κουράγιο να επισκεφτούν το ίδιο μέρος για να παρακολουθήσουν κάποιο ποδοσφαιρικό ματς:

Mr. Agüero, a soccer fan who said he had attended many games at the stadium in his youth, was a 21-year-old student and member of a small political party in Allende’s socialist coalition. In an interview at his Santiago office of the Ford Foundation last week, where he serves as a program director for human rights in the Andean region, he described his treatment inside Estadio Nacional.

He said he was blindfolded and subjected to routine beatings, including being thrown against the concrete walls beneath the stands, at times headfirst. He said he was subjected to “massive amounts of electricity” over his entire body and burned with cigarettes.

He has since returned to the stadium to attend soccer matches, he said, “but it took me a long while to go back.”

Εκτός από ιστορίες επιζώντων στο άρθρο υπάρχουν και αναφορές σε αυτούς που δεν κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τα γήπεδα της Χιλής:

At least one American was among those killed in the stadium: Frank Teruggi, an economics student and social activist whose story is a subplot in the 1982 film “Missing.” Teruggi’s younger sister, Janis Page, is an assistant professor of journalism and mass communication at New Mexico State. In 2007, she visited Santiago for the first time. Upon discovering she was staying close to the stadium, she said she made a conscious effort to avoid it.

But she said she was happy that others can enjoy it now, and that sports, music and democracy have returned to a place that was once synonymous with tyranny. It is O.K., she said, as long as the memorials to those who were abused and killed, including her older brother, remain.

Πέρα από την εξαιρετική ταινία του Κώστα Γαβρά, που αναφέρεται και στο κείμενο της εφημερίδας, μια καλή επιλογή για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα είναι και το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ ‘Nostalgia for the light’ που επικεντρώνεται στους φυλακισμένους που δεν βρέθηκαν ποτέ και τους δικούς τους ανθρώπους που τόσες δεκαετίες μετά συνεχίζουν να τους ψάχνουν με πείσμα και τρόπους που δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους.

sombrero.gr

[fon7]

Ο Βίκτορ Χάρα και το πιο εύκολο γκολ της ιστορίας
Το πρωί της 12ης Σεπτεμβρίου 1973 το Εθνικό Στάδιο της Χιλής, στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχτεί αμέτρητους πολιτικούς κρατούμενος που είχαν συλληφθεί την προηγούμενη μέρα κατά την οποία συνέβη το περίφημο coup d’état της χώρας, κατά το οποίο εκδιώχτηκε από την εξουσία ο εκλεγμένος πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε για να αναλάβει ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ. Μέσα στις επόμενες μέρες τα περισσότερα στάδια έγιναν τόπος σκληρών βασανιστηρίων για τους περισσότερους κρατούμενους και η τελευταία κατοικία της ζωής για αρκετούς εξ αυτών.

Γνωστότερη όλων παραμένει η ιστορία του δασκάλου-ποιητή-τραγουδιστή Βίκτορ Χάρα ο οποίος εκτελέστηκε εν ψυχρώ μπροστά στους υπολοιπους στον επίλογο μιας τραγικής σκηνής κατά την οποία οι στρατιωτικοί του ζητούσαν ειρωνικά να παίξει με μια κιθάρα τα φημισμένα τραγούδια του την ώρα που τα περισσότερα κόκαλα των χεριών του είχαν σπάσει από τα βασανιστήρια που προηγήθηκαν. Ο μύθος λέει ότι ο αιμόφυρτος αλλά απτόητος Χάρα ξεκίνησε να τραγουδάει ένα μέρος του λαϊκού τραγουδιού «Venceremos» (“Θα νικήσουμε”), με αποτέλεσμα ένας αξιωματικός να βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφο του και να πυροβολήσει (από τις καταθέσεις σε δικαστήριο που έγινε το 2009 αποκαλύφτηκε ότι πριν πυροβολήσει έπαιξε «ρώσικη ρουλέτα» με το κεφάλι του Χάρα ενώ στην συνέχεια και μετά από εντολή του αξιωματικού δυο στρατιώτες «ολοκλήρωσαν το έργο του»). Για λίγες μέρες το πτώμα του τοποθετήθηκε στην είσοδο του γηπέδου για να το βλέπουν οι υπόλοιποι κρατούμενοι. Ήταν 40 χρόνων.



Έναν περίπου μήνα μετά, στις 21 Νοεμβρίου, το Εθνικό Στάδιο της Χιλής άνοιγε ξανά τις πόρτες του, αυτή τη φορά για χάρη του ποδοσφαίρου. Η Χιλή φιλοξενούσε τη Σοβιετική Ένωση στο επαναληπτικό παιχνίδι των διηπειρωτικών πλέι οφ για την ομάδα που θα συμπλήρωνε το πρόγραμμα του Μουντιάλ του 1974 που θα διεξαγόταν στην Δυτική Γερμανία. Το πρώτο παιχνίδι στην Μόσχα είχε λήξει ισόπαλο 0-0 και όλα θα κρίνονταν στην ρεβάνς. Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους οι παίκτες της εθνικής ομάδας της Χιλής (μαζί με το διαιτητικό τρίο) παρατάχθηκαν κανονικά στον αγωνιστικό χώρο, έκαναν τυπικότατα την σέντρα και αφού αντάλλαξαν μερικές πάσες κατεβαίνοντας προς την αντίπαλη περιοχή, σκόραραν με τον αρχηγό της ομάδας. Απέναντι τους δεν υπήρχε κανείς.

Η Σοβιετική Ένωση σε μια από τις πιο γνωστές φορές της Ιστορίας που η πολιτική και το ποδόσφαιρο συναντήθηκαν και έχασαν τον ξεχωριστό τους χαρακτήρα, αρνήθηκε να αγωνιστεί σε ένα γήπεδο στο οποίο είχαν πρόσφατα εκτελεστεί τόσοι κρατούμενοι, κυρίως αριστερών φρονημάτων, και στο οποίο όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε την εποχή εκείνη “μπορούσες ακόμα να διακρίνεις κηλίδες αίματος”. Η ΦΙΦΑ με την σειρά της δεν δέχτηκε να γίνει το παιχνίδι σε ουδέτερη χώρα κι έτσι με το πιο εύκολο γκολ που έχει μπει ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα η Χιλή πήρε το εισιτήριο για το παγκόσμιο κύπελλο.

sombrero.gr

[fon7]

Ο μονόχειρας Θεός της Ουρουγουάης
To απόγευμα της 27ης Μάϊου 1934 η προσοχή όλων στην Ουρουγουάη ήταν στραμμένη στο Σεντενάριο, εκεί όπου οι δυο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, η Πενιαρόλ και η Νασιονάλ, έπαιζαν το πρωτάθλημα σε ένα παιχνίδι μπαράζ, καθώς το τέλος της σεζόν τις είχε βρει ισόβαθμες στην κορυφή της βαθμολογίας.

Στο 70ο λεπτό του αγώνα και με το σκορ στο 0-0 σε μια πολύ περίεργη φάση η μπάλα βρήκε το βαλιτσάκι των πρώτων βοηθειών που είχε αφήσει κατά λάθος ο γιατρός της Νασιονάλ δίπλα ακριβώς στη γραμμή του άουτ και επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο. Ο διαιτητής δεν είδε την παράβαση, η Πενιαρόλ συνέχισε την επίθεση σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά πέτυχε γκολ (το οποίο έμεινε γνωστό ως “το γκολ της βαλίτσας”). Ακολούθησε χαμός.

Οι παίκτες της Νασιονάλ διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον διαιτητή και πάνω στα νεύρα και την ένταση έπεσαν και μερικές ψιλές. Αποτέλεσμα; Τρεις παίκτες της Νασιονάλ αποβλήθηκαν, ο διαιτητής οδηγήθηκε στο ιατρείο και τον αγώνα κλήθηκε να συνεχίσει μετά από αρκετή ώρα ο 4ος διαιτητής, που σαν καλός διπλωμάτης και με αφορμή την έλλειψη κατάλληλου φωτισμού (αφού είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά), διέκοψε το παιχνίδι οριστικά.


Το περιβόητο βαλιτσάκι και η μπάλα του αγώνα βρίσκονται πλέον στο μουσείο της Νασιονάλ

Δυο ολόκληρους μήνες μετά (!), στις 30 Ιουλίου, η ομοσπονδία κατάφερε να βγάλει απόφαση για τη μοίρα του «τελικού»: Το γκολ της Πενιαρόλ ακυρωνόταν, όπως και μια από τις τρεις αποβολές της Νασιονάλ, και οι δυο ομάδες θα έπρεπε να παίξουν τα εναπομείναντα 20 λεπτά κεκλεισμένων των θυρών. Στις 25 Αυγούστου λοιπόν, έναν ολόκληρο μήνα μετά την απόφαση και τρεις μήνες μετά τη μέρα που έγινε το μπαράζ, οι 20 παίκτες (11 της Πενιαρόλ και 9 της Νασιονάλ) επέστρεψαν στο Σεντενάριο για να συνεχίσουν το παιχνίδι.

Το 20λεπτο έληξε χωρίς σκορ κι έτσι αποφασίστηκε να υπάρξει 30λεπτη παράταση. Η παράταση έληξε κι αυτή χωρίς σκορ και τότε (* drum roll *) σε μια στιγμή αυθεντικής λατινοαμερικάνικης μαγείας αποφασίστηκε να υπάρξει και δεύτερη 30λεπτη παράταση! (Γιατί; Γιατί… Ουρουγουάη, διάολε! Πηγαίνουμε σιγά-σιγά κοντά στη Λογική, της κάνουμε τάκλιν από πίσω, την τσαλαπατάμε με τις βρώμικες τάπες του αριστερού ποδιού μας, την αφήνουμε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθει και μετά την πατάμε ξανά με μεγαλύτερη δύναμη με τις τάπες του “καλού” δεξιού ποδιού μας.)

Αν και αγωνιζόταν για 20+30+30 λεπτά αγώνα με δυο παίκτες λιγότερους η ηρωική Νασιονάλ κατάφερε να κρατήσει το 0-0 ως το τελευταίο σφύριγμα και της δεύτερης παράτασης κι έτσι το μπαλάκι επέστρεψε στην Ομοσπονδία. Κάπως έπρεπε να κριθεί το πρωτάθλημα. Η απόφαση αυτή τη φορά ήταν άμεση: Νέο μπαράζ, σε μια εβδομάδα, ξανά στο Σεντενάριο, αυτή τη φορά με κόσμο. Αποτέλεσμα 90λεπτου; 0-0. Τι κάνουμε; Ξανά παράταση. Αποτέλεσμα παράτασης; 0-0. Και τώρα; (* drum roll ξανά αρχίζει να παίζει ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης *) Τι ερωτήσεις είναι αυτές; Ξανά δεύτερη 30λεπτη παράταση, μα τον Τουτάτη μα τον Ομπντούλιο Βαρέλα! Τελικό αποτέλεσμα μετά από 90+30+30 λεπτά αγώνα; Αυτό ακριβώς που φαντάστηκες. Μηδέν-μηδέν.

Έχουμε πλέον μπει κανονικά στο φθινόπωρο του 1934 και η χώρα δεν έχει ακόμα πρωταθλητή για τη σεζόν 1933-34! Απεγνωσμένη από το όλο φιάσκο η Ομοσπονδία ψάχνει ξανά λύσεις και τελικά με ρυθμούς Βασίλη Τσιάρτα παίρνει μια εξαιρετικά πρωτότυπη απόφαση μετά από δυο ολόκληρους μήνες συλλογισμού: Πρέπει να ξαναπαίξουν! Στις 18 Νοεμβρίου Πενιαρόλ και Νασιονάλ πηγαίνουν για τέταρτη φορά στο Σεντενάριο και, ευτυχώς, για το καλό όλων αυτή τη φορά βρίσκουν δίχτυα. Με χατ-τρικ του Έκτορ Κάστρο η Νασιονάλ κερδίζει με 3-2 και έξι μήνες μετά το πρώτο μπαράζ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια Ουρουγουάης.



Και ενώ έχεις φτάσει στο σημείο που πιστεύεις ότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να σε εκπλήξει, βλέπεις τον άνθρωπο που με το χατ-τρικ του χάρισε τον τίτλο στη Νασιονάλ (και έσωσε όλη τη χώρα από ένα, πιθανόν, ατέλειωτο μαρτύριο κατά το οποίο μέχρι και σήμερα οι δυο ομάδες θα έπαιζαν μπαράζ για τον τίτλο του 1933, μπαράζ που μετά από δυο παρατάσεις θα έληγαν πάντα 0-0) και συνειδητοποιείς ότι κάτι λείπει.

—–

Ο Έκτορ Κάστρο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο 29 χρόνια πριν από τα μπαράζ του “μεγαλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου”, όπως έμεινε στην ιστορία το πρωτάθλημα του 1933. Η οικογένεια του ήταν τόσο φτωχή που αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά από τα 10 του σε ένα κοντινό ξυλουργείο. Στα 13 του και μετά από ένα λάθος χειρισμό του ηλεκτρικού πριονιού έχασε το ένα του χέρι από τον αγκώνα και κάτω. Παρά το σοβαρό του ατύχημα ο Κάστρο έδειξε από μικρός ότι είχε μέσα του μπόλικο από το περίφημο “garra” των Ουρουγουανών. Ακόμα και με ένα χέρι συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο και μάλιστα με αξιοσημείωτη επιτυχία.

Μόλις στα 19 του βρέθηκε στη φημισμένη Νασιονάλ, την οποία και βοήθησε να κατακτήσει το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν. Με την ταχύτητα, τη δύναμη, τον τσαμπουκά και την εξαιρετική αίσθηση του γκολ που είχε, κατάφερνε να υπερκαλύψει την έλλειψη τεχνικής αλλά και το σωματικό του μειονέκτημα, μη διστάζοντας μάλιστα να χρησιμοποιήσει το κουτσουρεμένο χέρι του για να σπρώξει αντιπάλους και για να κερδίσει μονομαχίες στον αέρα. Ο δυναμικός τρόπος παιχνιδιού του δεν άφηνε περιθώριο σε κανέναν αντίπαλο να τον λυπηθεί. Όσο ατίθασος και ζωηρός ήταν στον αγωνιστικό χώρο άλλο τόσο ήταν και εκτός γηπέδων: Μεγάλος πότης, φημισμένος γυναικάς, λάτρης της νύχτας, δεινός χορευτής, φανατικός καπνιστής και άρρωστος τζογαδόρος.



Οι επιτυχίες του σε συλλογικό επίπεδο του έδωσαν γρήγορα μια θέση και στην επίθεση της εθνικής, σε μια εποχή που η Ουρουγουάη σάρωνε όποιον έβρισκε αντίπαλο. Ο Κάστρο αποσύρθηκε από την εθνική το 1935, σε ηλικία 31 χρονών, με τέσσερα σημαντικά τρόπαια στο παλμαρέ του. Δυο Κόπα Αμέρικα, χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο κι όλα αυτά μέσα σε εννιά χρόνια είναι ένας απολογισμός που δεν συναντάς συχνά. Στα 25 παιχνίδια που έπαιξε με τη φανέλα της «Σελέστε» σκόραρε 18 φορές. Τα δυο πιο διάσημα γκολ του μπήκαν στο Μουντιάλ του 1930, που ήταν και το πρώτο της ιστορίας. Ήταν αυτός που πέτυχε το πρώτο γκολ της Ουρουγουάης στη διοργάνωση, στο εναρκτήριο παιχνίδι με το Περού, και αυτός που στο 89′ του τελικού με την Αργεντινή καθάρισε το παιχνίδι, κάνοντας το 4-2.

(Στα αξιοσημείωτα εκείνου του πρώτου τελικού συγκαταλέγεται το ότι επειδή οι δυο αντίπαλοι είχαν ήδη πολλά προηγούμενα, δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ούτε καν για τη μπάλα του αγώνα. Έτσι, για να ικανοποιήσει τους πάντες, ο διαιτητής αποφάσισε να παιχτεί ένα ημίχρονο με τη μπάλα των γηπεδούχων Ουρουγουανών και ένα με τη μπάλα που είχαν φέρει οι Αργεντίνοι. Συμπτωματικά ή όχι, η Αργεντινή κέρδιζε με 1-2 στο πρώτο ημίχρονο που παίχτηκε με τη μπάλα της και κατέρρευσε στο δεύτερο που παίχτηκε με τη μπάλα των Ουρουγουανών.)



Ένα χρόνο μετά την απόσυρση του από την εθνική, ο Κάστρο κρέμασε οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Λίγα χρόνια μετά έγινε προπονητής της Νασιονάλ και πανηγύρισε μαζί της από τον πάγκο άλλα έξι πρωταθλήματα. Τον Σεπτέμβρη του 1960, σε ηλικία 56 ετών, πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Λίγους μόλις μήνες πριν είχε αναλάβει προπονητής της εθνικής Ουρουγουάης. Μέχρι και σήμερα παραμένει ο μόνος μη αρτιμελής παίκτης που κατάφερε να κερδίσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα κατόρθωμα που πάρα πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί.

Ο μικρός “σακάτης”, όπως τον αποκαλούσαν τα πρώτα χρόνια οι αντίπαλοι σε μια προσπάθεια να τον εκνευρίσουν και να του τσακίσουν την ψυχολογία, έφυγε από τη ζωή έχοντας γράψει με μεγάλα γράμματα το όνομα του στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ουρουγουάης. Εκτός αυτού, κατάφερε να αποκτήσει και ένα πολύ καλύτερο παρατσούκλι, που θα τον συνοδεύει για πάντα: Ο μονόχειρας Θεός.


sombrero.gr

[fon7]

Τον λένε Ρόμπερτ Καρμόνα, είναι από την Ουρουγουάη, έχει περάσει από 5 χώρες και 47 (ή 48, δεν είναι και σίγουρος) ομάδες, τηρεί ευλαβικά το πρόγραμμα υγιεινής ζωής που ακολουθούσε και ο Κώστας Νεμπεγλέρας (όχι αλκοόλ, όχι καταχρήσεις, όχι ξενύχτια) και στα 61 του συνεχίζει να παίζει μπάλα στις χαμηλές κατηγορίες της Ισπανίας!
Η αγαπημένη μας λεπτομέρεια στην ιστορία του γερόλυκου Ρόμπερτ όμως είναι ότι φέτος φοράει τη φανέλα του Ηρακλή.
(Του Ηρακλή του Αλικάντε)


Η απάντηση στην ερώτηση που σκέφτεστε είναι: "Δεν γνωρίζουμε αν κι αυτός ο Ηρακλής έχει ως παρατσούκλι το «γριές»"
El Sombrero

[born_in_drakolimni]

 

[fon7]

Η φημισμένη για την αντισυμβατικότητα της CONMEBOL αποφάσισε μάλλον να κάνει ένα κοινωνικό πείραμα.
Γι'αυτό το λόγο όρισε τους δυο βραζιλιάνικούς εμφυλίους των προημιτελικών του Λιμπερταδόρες την ίδια μέρα, στην ίδια πόλη, σε γήπεδα που τα χωρίζουν λίγα χιλιόμετρα! Υπολογίζεται ότι περίπου 100.000 οπαδοί των τεσσάρων ομάδων θα βρεθούν εκείνες τις ώρες σε δυο κοντινές περιοχές που απέχουν λίγες στάσεις μετρό.
Κι αν αυτό δεν ακούγεται αρκούντως ανησυχητικό, να προσθέσουμε ότι την ίδια μέρα στην πόλη θα βρίσκονται και αρκετοί Ουρουγουανοί οπαδοί για το δικό τους παιχνίδι την επομένη στην ίδια ακριβώς περιοχή. Επίσης, έτσι για το κερασάκι στην τούρτα του μπάχαλου, εκείνη την εβδομάδα το Ρίο θα υποδεχτεί και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες για το μουσικό φεστιβάλ «Rock in Rio».
Isso vai acabar bem.
(μτφ. "Καλά θα πάει αυτό")


Οι πιο ψαγμένοι στα οπαδικά της Βραζιλίας προσθέτουν και μια ακόμα αισιόδοξη οπτική στο θέμα:
«For those who don't know the risk this represents, I'll summarize: Fluminense will face Atlético Mineiro, which has a strong alliance with Vasco's organized fans. Botafogo will face São Paulo, which has a strong alliance with Flamengo's organized fans. There will be many organized fans on the "track", which means the city will be too small for these people...»
https://explosaotricolor.com.br/a-pm-do-rio-de-janeiro-bancara-a-decisao-da-conmebol/
El Sombrero