Mετά τη λήξη του αγώνα, ένοιωθα όπως ο πολεμιστής που γύρισε από τη μάχη, νικητής μεν, γεμάτος εκδορές δε.
Συγχαρητήρια στην ομάδα του Απόλλωνα , η οποία αδικείται από τη βαθμολογική της θέση : Της λείπει ο φορ και το γκολ (αν τον είχε θα ήταν καλύτερα), αλλά παίζει στρωτά.
Ήμουνα από αυτούς που γκρίνιαζα μετά το 75', ενώ δεν το κάνω σχεδόν ποτέ.
Ο λόγος ;
Η κακή νοοτροπία, η ψυχολογία loser, η έλλειψη φρεσκάδας, η νωχελικότητα.
Έτσι δεν πάμε πουθενά.
Αν και μεμονωμένα ατομικά οι παίχτες μας δεν είναι κακοί, έχουν μια σχετική ποιότητα και σίγουρα μια εμπειρία, κάτι δε λειτουργεί σωστά.
Βασικά σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια, διακρίνω μια υπεροπλία του αντιπάλου στο κέντρο, μια υπεραριθμία θα έλεγα.
Ας προσευχηθούμε να μας βγει ο Πάντελιτς για να ανέβει λίγο το ηθικό.
Ο Νικολιάς επίσης κάπου με χάλασε γιατί ενώ έχει την αμέριστη συμπαράσταση της κερκίδας (εν αντιθέσει με το Γιάκο που αδικείται) δεν εμφανίζεται τόσο θετικός όσο θα τον ήθελα. Το καλό είναι ότι μάλλον δένει με το Λεό που επανέρχεται.
Μπράβο Μάνο.
Μας θύμισες έντονα Πέδρο στο 1-0.
Περιμένω περισσότερα στον αγώνα με ΑΡΗ.
Ίδωμεν.
