Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά....

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Οι "ήρωες" του Ευρωμπάσκετ, 30 χρόνια μετά
Επιμέλεια: Λεωνίδας Πιστιόλης

Οι 14 πρωταγωνιστές της Εθνικής που έβαλε το μπάσκετ στην καθημερινότητα των Ελλήνων, όπως είναι 30 χρόνια μετά το έπος του 1987.

14 Ιουνίου 1987. Αν υπάρχει μία ημερομηνία που έχεις ζήσεις και είναι αδύνατο να ξεχάσεις στον ελληνικό αθλητισμό, είναι αυτή. Η 14η Ιουνίου 1987 είναι η μέρα που η Ελλάδα ταυτίστηκε όσο ποτέ ξανά με μία ομάδα. Η μέρα που η Ελλάδα βγήκε για πρώτη φορά στους δρόμους για ένα αθλητικό γεγονός. Είναι η μέρα που κανείς δεν μας σταμάτησε, όπως γράφει και στο ομώνυμο βιβλίο του ο Γιάννης Φιλέρης.

Τριάντα χρόνια πέρασαν από τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987, εκείνο το βράδυ που η Ελλάδα νίκησε την κραταιά Σοβιετική Ενωση 103-101 και έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κάνοντας εν τέλει το “μπαμ” που είχε προαναγγείλει λίγο πριν από την έναρξη της αναμέτρησης ο Κώστας Πολίτης με το ιστορικό “guarantee” του. Τριάντα χρόνια μετά τον θρίαμβο του 1987, λοιπόν, το Sport24.gr αναζήτησε τους 12 + 2 υπεύθυνους για το “μπαμ” που συντάρραξε την Ευρώπη και τον ελληνικό αθλητισμό.


4. Νίκος Γκάλης
Ο ερχομός του “γκάνγκστερ” άλλαξε για πάντα το ελληνικό μπάσκετ και το “θαύμα” του 1987 σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε αυτόν. Ο Νίκος Γκάλης ήταν ο ηγέτης της Εθνικής, ο πρώτος σκόρερ του Ευρωμπάσκετ (με 37 πόντους κατά μέσο όρο) και ο MVP της διοργάνωσης. Ήταν φυσικά και ο πρωταγωνιστής του τελικού με τη Σοβιετική Ενωση, την οποία είχε φορτώσει με 40 πόντους εκείνο το ιστορικό βράδυ. Ήταν η τρίτη “40άρα” του στο τουρνουά.

Σήμερα, 60 ετών πια, ο Νίκος Γκάλης ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη με τη σύζυγό του και την 11 ετών κόρη τους. Δεν ασχολείται ενεργά με το μπάσκετ, παρακολουθεί όμως τις εξελίξεις και του αρέσει να βλέπει κυρίως ΝΒΑ, αθλείται ακόμα και παίζει τένις.

Η στατιστική του το 1987: 37 πόντοι, 2,5 ριμπάουντ, 1,7 ασίστ, 0,6 κλεψίματα, 2,6 λάθη μ.ό..

5. Νίκος Σταυρόπουλος
Ο “Μάτζικ” είχε αγωνιστεί στα πέντε από τα οκτώ παιχνίδια του Ευρωμπάσκετ, ωστόσο δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής στο τουρνουά. Ο 28χρονος, τότε, γκαρντ του ΠΑΟΚ δεν είχε παίξει καθόλου στον τελικό με τη Σοβιετική Ενωση. Μετά το τέλος της καριέρας του (1993) ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την προπονητική και σήμερα είναι τεχνικός διευθυντής στον ΠΑΟΚ. Παράλληλα έχει και το “Magic” Basketball Camp, ενώ πριν από δύο μήνες έγινε Επίκουρος Καθηγητής στα ΤΕΦΑΑ.

Η στατιστική του το 1987: 0,2 πόντοι, 0,6 ριμπάουντ, 0,4 κλεψίματα, 0,2 λάθη μ.ό..

6. Παναγιώτης Γιαννάκης
Ο “δράκος” του ελληνικού μπάσκετ ήταν το alter-ego του Γκάλη στην Εθνική του 1987. Ο παίκτης που τον συμπλήρωνε ιδανικά, σε άμυνα (κυρίως) κι επίθεση. Ο Γιαννάκης ήταν ο δεύτερος σκόρερ της ελληνικής ομάδας, ο πρώτος πασέρ του Ευρωμπάσκετ, ο δεύτερος καλύτερος “κλέφτης” και ένας από τους τρεις παίκτες που είχαν ψηφιστεί για το βραβείο του MVP.

Έκλεισε την καριέρα του το 1996 και τα επόμενα 17 χρόνια έκανε εξίσου μεγάλες επιτυχίες και ως προπονητής, με κορυφαίες φυσικά το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005 και το αργυρό στο Μουντομπάσκετ του 2006. Πέρα από την Εθνική, εργάστηκε ως προπονητής σε Πανιώνιο, Μαρούσι, Ολυμπιακό, Λιμόζ και Κίνα. Εδώ και πολλά χρόνια είναι ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητής Καλαθοσφαίρισης (ΣΕΠΚ).

Η στατιστική του το 1987: 12,6 πόντοι, 6,5 ριμπάουντ, 2,1 ασίστ, 2,7 κλεψίματα, 3,5 λάθη μ.ό.


7. Αργύρης Καμπούρης
Ο “τίμιος γίγαντας” δεν ήταν “σταρ” στην Εθνική του 1987, έβαλε όμως τις πιο αξέχαστες ελεύθερες βολές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία της εθνικής ομάδας σε εκείνο το τουρνουά. Ήταν επίσης ένας από τους έξι παίκτες που σημείωσαν διψήφιο αριθμό πόντων στον τελικό (10), αν και το μεγάλο παιχνίδι του στο τουρνουά το είχε κάνει στον προημιτελικό με την Ιταλία.

Μετά το τέλος της καριέρας του (1996) έγινε προπονητής και σήμερα εξακολουθεί να ασχολείται ενεργά με το μπάσκετ, καθώς εδώ και πολλά χρόνια είναι τεχνικός σύμβουλος στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού. Παράλληλα δεν χάνει αγώνα του 25χρονου γιου του, Νίκου, που παίζει τα τελευταία τρία χρόνια στον Αμύντα.

Η στατιστική του το 1987: 6,6 πόντοι, 5,9 ριμπάουντ, 0,5 ασίστ, 1,5 κλεψίματα, 0,75 κοψίματα, 0,6 λάθη μ.ό.

8. Νίκος Λινάρδος
Αν και δεν αποτέλεσε μέρος του rotation στην Εθνική του 1987 (έπαιξε μόνο στους αγώνες με Ρουμανία και Ισπανία), είναι και αυτός άρρηκτα συνδεδεμένος με τη “χρυσή” ομάδα του 1987. Άλλωστε φόρεσε 30 φορές τη φανέλα της Εθνικής και ήταν ένας από τους καλύτερους Ελληνες φόργουορντ της εποχής του. Μετά το τέλος της αθλητικής καριέρας του ασχολήθηκε με την προπονητική, ενώ βρίσκεται σταθερά και στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Παράλληλα διατηρεί το Nikos Linardos Basketball Camp στο Σοφικό Κορινθίας και είναι τεχνικός διευθυντής στην ομάδα της Νίκης Δροσιάς.

Η στατιστική του το 1987: 2 πόντοι, 1 ριμπάουντ, 1 λάθος μ.ό.

9. Παναγιώτης Καρατζάς
Ο Παναγιώτης Καρατζάς ήταν ο δεύτερος μικρότερος σε ηλικία παίκτης του 1987 και ο τρίτος σέντερ της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ. Ως εκ τούτου δεν είχε μεγάλη συμμετοχή στο τουρνουά, αφού έπαιξε μόνο στον εναρκτήριο αγώνα με τη Ρουμανία. Πέρασε σχεδόν όλη την αθλητική καριέρα του στο Παγκράτι και εν συνεχεία δεν ασχολήθηκε ενεργά με τον αθλητισμό. Διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια πρακτορείο ΟΠΑΠ στον Αλιμο, ενώ πρόσφατα άνοιξε "καφέ" στον Κορυδαλλό.

Η στατιστική του το 1987: 2 πόντοι, 1 ριμπάουντ, 1 λάθος μ.ό.

10. Μιχάλης Ρωμανίδης
Ο “βενιαμίν” της Εθνικής. Ο Μιχάλης Ρωμανίδης δεν είχε κλείσει καν τα 21 του χρόνια τη βραδιά που η Ελλάδα ανέβαινε στην κορυφή της Ευρώπης. Στο Ευρωμπάσκετ του '87 είχε πάντως χρόνο συμμετοχής και αγωνίστηκε στα έξι από τα οκτώ παιχνίδια. Πέτυχε 3 πόντους στον τελικό της 14ης Ιουνίου. Σταμάτησε το μπάσκετ το 1994 και έκτοτε εξακολουθεί να βρίσκεται αθόρυβα στο ελληνικό μπάσκετ, είτε ως τεχνικός διευθυντής, είτε ως μάνατζερ. Εδώ και αρκετά χρόνια συνεργάζεται με το Ρέθυμνο BC και είναι παράλληλα στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.

Η στατιστική του το 1987: 3,5 πόντοι, 2,3 ριμπάουντ, 0,5 ασίστ, 0,5 κλεψίματα, 0,3 λάθη μ.ό.

11. Νίκος Φιλίππου
Ο άτυχος εκείνης της Εθνικής. Ο Νίκος Φιλίππου ήταν βασικός στο ξεκίνημα της διοργάνωσης, ωστόσο έπαθε διάστρεμμα στο δεύτερο ματς και έχασε τα τέσσερα από τα οκτώ παιχνίδια του τουρνουά, μαζί και τη θέση του στην αρχική πεντάδα. Δεν βοήθησε όσο ήθελε (και περίμενε), ωστόσο δεν χρειάστηκε κιόλας... Όταν έκλεισε το κεφάλαιο “αθλητής”, ο Φιλίππου έγινε προπονητής, αργότερα τιμ μάνατζερ στην εθνική ομάδα και διευθυντής στο ΣΕΦ. Σήμερα είναι συνταξιούχος αστυνομικός και παράλληλα επιχειρηματίας, καθώς είναι συνιδιοκτήτης σε καφέ της παραλιακής.

Η στατιστική του το 1987: 4 πόντοι, 2,5 ριμπάουντ, 0,2 κλεψίματα, 0,2 κοψίματα, 0,2 λάθη μ.ό.

12. Λιβέρης Ανδρίτσος
Έμεινε στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που οδήγησε τον τελικό του 1987 στην παράταση. Αν και αυτό ελάχιστοι το μνημονεύουν. Ο Λιβέρης Ανδρίτσος αγωνίστηκε στους επτά από τους οκτώ αγώνες της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ και πέτυχε 10 πόντους στον τελικό με τη Σοβιετική Ενωση, συμπεριλαμβανομένων και των βολών που έκαναν το σκορ 89-89 με 36'' να απομένουν για το τέλος του δεύτερου ημιχρόνου. Μετά το κλείσιμο της καριέρας του ως αθλητής ο Ανδρίτσος έγινε προπονητής και υπήρξε τεχνικός διευθυντής και υπεύθυνος των εθνικών ομάδων στην ΕΟΚ. Σήμερα είναι καθηγητής φυσικής αγωγής.

Η στατιστική του το 1987: 3,7 πόντοι, 2,6 ριμπάουντ, 0,3 ασίστ, 0,4 κλεψίματα, 0,1 κόψιμο, 0,4 λάθη μ.ό.


13. Παναγιώτης Φασούλας
Η “αράχνη” της Εθνικής ήταν ένας από τους τέσσερις πυλώνες εκείνης της ομάδας. Ο Παναγιώτης Φασούλας ήταν κορυφαίος σέντερ της διοργάνωσης (και μέλος της καλύτερης πεντάδας), καθώς ολοκλήρωσε το Ευρωμπάσκετ όντας πρώτος μπλοκέρ και δεύτερος ριμπάουντερ, ενώ ήταν και τρίτος σκόρερ της Εθνικής. Η Ελλάδα δεν θα είχε αναδειχθεί ποτέ πρωταθλήτρια Ευρώπης (και) χωρίς αυτόν.

Ο “Πάνι” σταμάτησε το μπάσκετ σε ηλικία 36 ετών και έπειτα από πολλά χρόνια ενασχόλησης με την πολιτική (υπήρξε βουλευτής Α' Πειραιά από το 2000 έως το 2006 και Δήμαρχος Πειραιά από το 2007 έως το 2010) επέστρεψε στο χώρο του μπάσκετ, έχοντας σήμερα ρόλο συμβούλου στην ΕΟΚ.

Η στατιστική του το 1987: 12,3 πόντοι, 11 ριμπάουντ, 0,1 ασίστ, 0,6 κλεψίματα, 5,3 κοψίματα, 0,8 λάθη μ.ό.

14. Μέμος Ιωάννου
Ο Μέμος Ιωάννου συμμετείχε σε έξι αγώνες στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και σημείωσε συνολικά 16 πόντους. Τους μισούς εξ αυτών τους έβαλε στον τελικό! Ο γκαρντ του Παναθηναϊκού (εκείνη την εποχή) ήταν ένας από τους πολλούς αφανείς ήρωες εκείνης της ομάδας. Σταμάτησε το μπάσκετ το 1993 σε ηλικία 35 ετών και έγινε προπονητής, έχοντας κοουτσάρει από τον Αρη και τον Πανιώνιο μέχρι τον ΑΠΟΕΛ και (την περασμένη αγωνιστική περίοδο) τον Χολαργό στην Α2.

Η στατιστική του το 1987: 2,7 πόντοι, 1,8 ριμπάουντ, 0,2 ασίστ, 0,7 κλεψίματα, 0,2 κόψιμο, 1,3 λάθη μ.ό.

15. Φάνης Χριστοδούλου
Ο θρυλικός “μπέμπης” του ελληνικού μπάσκετ και της εθνικής ομάδας. “Βαφτίστηκε” από πολλούς (και εν πολλοίς δικαίως) το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαλε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ. Το 1987 ήταν 22 ετών και ένας εκ των τεσσάρων “σωματοφυλάκων” της Εθνικής, μαζί με τους Γκάλη, Γιαννάκη και Φασούλα. Σταμάτησε το μπάσκετ σε ηλικία 33 ετών και έκτοτε δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά ξανά ενεργά με αυτό. Σήμερα ζει μόνιμα στην Πάρο μαζί με τη σύζυγό του και τις τρεις κόρες του, όπου διατηρεί πρακτορείο ΟΠΑΠ.

Η στατιστική του το 1987: 8,8 πόντοι, 6,2 ριμπάουντ, 1,5 ασίστ, 1,4 κλεψίματα, 0,2 κοψίματα, 2,4 λάθη μ.ό.


Κώστας Πολίτης
Ο “ευρωκόουτς” το είχε προβλέψει: “Είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο μπαμ” έλεγε λίγη ώρα πριν από την έναρξη του τελικού. Ο Κώστας Πολίτης δεν έπεσε έξω εκείνη την ιστορική μέρα. Ήταν ο άνθρωπος που κοουτσάρισε την Εθνική του 1987, στο αποκορύφωμα μιας πορείας που διήρκεσε έξι χρόνια στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος (1982-1987). Κοουτσάρισε ακόμα τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, τη Νήαρ Ηστ, την ΑΕΚ. Εδώ και πολλά χρόνια είναι υπεύθυνος των αναπτυξιακών προγραμμάτων της ΕΟΚ.

Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου
Ο συνεργάτης του Κώστα Πολίτη στην Εθνική και διάδοχός του. Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου υπήρξε προπονητής στην Εθνική από το 1987 έως το 1994 και στη συνέχεια έκατσε στους πάγκους του Παναθηναϊκού, του Ηρακλή, του ΠΑΟΚ και του Αρη. Σήμερα δεν ασχολείται με το μπάσκετ. Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

sport 24.gr

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Το εκπληκτικό κείμενο του Μανόλη Ανδρόνικου για το Eurobasket 1987
Το gazzetta.gr αναδημοσιεύει το ιστορικό κείμενο του Μανόλη Ανδρόνικου στο «BHMA» με αφορμή την κατάκτηση του Eurobasket 1987.

Το εκπληκτικό κείμενο του Μανόλη Ανδρόνικου για το Eurobasket 1987

Ο καθηγητής Μανόλης Ανδρόνικος πρόσφερε πολλά κι εντυπωσιακά κείμενα. και ένα εξ αυτών είχε ως αφορμή τον άθλο της Εθνικής Ελλάδας.

Το gazzetta.gr αναδημοσιεύει το κείμενο από το βιβλίο «Η Οργάνωση Του Λόγου», του Άρη Γιαβρή. Πρόκειται για συλλογή κειμένων, βοήθημα για τα παιδιά της Γ' Λυκείου. Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα στις 21/6/1987.

Το gazzetta.gr ευχαριστεί τον εκπαιδευτικό και καλό φίλο του μπάσκετ Χρήστο Βακάλη από τον Φιλώτα Αμυνταίου.
 
«Αναξιφόρμιγγες Ύμνοι
 
Έτσι θα ταίριαζε ν’ αρχίσουμε τον λόγο μας για τους δικούς μας νικητές, όπως αρχίζει ο μεγάλος υμνητής των αρχαίων αθλητών τον δεύτερο Ολυ- μπιόνικό του. Φαντάζομαι τον Πίνδαρο να συνθέτει τον επινικό του γι’ αυ- τά τα δώδεκα παλικάρια που μας γέμισαν χαρά και περηφάνια, τις τελευταίες μέρες. Τούτων, θα ’λεγε, «μαιομένων μεγάλαν αρετάν θυμώ λαβείν, των δε μόχθων αμπνοάν» (που λαχταρούσαν να κερδίσει η καρδιά τους τη με- γάλη αρετή και να βρουν ανακούφιση οι μόχθοι τους) «μέγα το κλέος αιεί» (μεγάλη η δόξα για πάντα).
 
Γιατί «αρεταί δ’ αεί μεγάλαι πολύμυθοι» (πάντα οι μεγάλες αρετές γεννούν πολλούς λόγους). Κι ακόμα «ει τις ανδρών ευτυ- χήσαις ή συν ευδόξοις αέθλοις ή σθένει πλούτου κατέχει φρασίν αυνή κό- ρον άξιος ευλογίαις αστών μεμείχθαι» (αν κάποιος άντρας ευτυχήσει ή με τους αγώνες που χαρίζουν όμορφη δόξα ή με τη δύναμη του πλούτου κι όμως χαλινώνει με το μυαλό του την ατέρμονη αλαζονεία, είναι άξιος να σμίξει στους επαίνους των πολιτών). Όμως πώς να συνθέσεις επίνικο μαδώντας από δω και από κει φυλ- λαράκια από τα περίλαμπρα στεφάνια που έπλεξε ο Θηβαίος λυρικός;
 
Μπορούμε μονάχα να πούμε πως τα παιδιά αυτά μας χάρισαν το πιο απί- στευτο δώρο: την ευτυχία ενός ολόκληρου λαού, που «απέθεσε» για λίγες μέρες «πάσαν την βιοτικήν μέριμναν» και κατάλαβε «ξυν όλη τη ψυχή» πως αξίζει να ζεις για «τ’ άχρηστα και τ’ ανωφέλευτα», για ένα όνειρο, μια ιδέα, μέσα σ’ ένα παραλήρημα γοητευτικό, σαν ν’ ακούς μια μουσική συμ- φωνία ή σαν να βλέπεις έναν ωραίο ζωγραφικό πίνακα. Μας έπεισαν πως όλοι μας και μπορούμε και θέλουμε να βγούμε από τις μικρόχαρες καθημε- ρινές μας έγνοιες. Πρώτα λοιπόν και κύρια τους χρωστούμε αυτή την έξαρ- ση.
Όμως η ομάδα των δώδεκα παιδιών με τον ηγέτη τους, τον προπονητή, μας δίδαξαν και πολλά άλλα. Με τον δικό τους τρόπο, κάθε βράδυ που κα- τέβαιναν στον στίβο, μας διάβαζαν το ευαγγέλιο του Μακρυγιάννη: «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι... δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει να λέγει "εγώ"· όταν όμως αγω- νίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε "εμείς".
 
Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο ΄΄εγώ’’». Κι όποιος δεν το καταλάβαινε την ώρα του αγώνα, φρό- ντιζαν τα ωραία αυτά παιδιά να του πουν αμέσως ύστερα από τον αγώνα όταν με τον ιδρώτα στα φωτισμένα πρόσωπά τους έδιναν τη συνέντευξη. «Όλα τα παιδιά παίξαμε», «θα προσπαθήσουμε να αναπληρώσουμε το κενό 1 Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Κυπέλου, τον Ιούνιο του 1987, από την Εθνική μας ομάδα μπάσκετ.  του τραυματία συμπαίκτη μας», «νιώθουμε σαν μια οικογένεια», ήταν οι φράσεις που επαναλαμβάνονταν από όλους κάθε βράδυ. Όλοι τους ήξεραν πως κάποιος έδωσε πιο πολλά, όμως αυτός ο κάποιος ποτέ δεν είπε εγώ' ούτε ο αρχηγός της ομάδας ούτε ο πιο λαμπρός πρωταγωνιστής, αυτός που ανακηρύχτηκε ο καλύτερος αθλητής των αγώνων.
 
Είπε σε μια από τις σπά- νιες εμφανίσεις του στην τηλεόραση: «χωρίς τα άλλα παιδιά δεν μπορώ να κάνω τίποτε». Μας δίδαξαν ακόμα πως πρέπει να έχεις πίστη σ’ αυτό που κάνεις. Πί- στη έμπεδη και ακλόνητη όχι όμως παράλογη και ανεδαφική. Ξεκίνησαν με φιλοδοξίες, αλλά και μετριοφροσύνη· ιεράρχηση των στόχων και συγκέ- ντρωση για να τους επιτύχουν: να επιτύχουν την πρόκριση στους οχτώ- ό- ταν το πέτυχαν, αγωνίστηκαν να είναι μέσα τους τέσσερις- το κατάφεραν κι αυτό- ήταν ικανοποιημένοι, αλλά δεν χαλάρωσαν την προσπάθειά τους· κα- τάφεραν να φτάσουν στον τελικό· θα μπορούσαν να είναι περήφανοι κι ευ- τυχισμένοι- κι εμείς μαζί τους· όμως ήταν η στιγμή της μέγιστης απόφασης, να παλέψουν για τη μεγάλη νίκη. Και αυτό που όλοι θεωρούσαμε ακατόρ- θωτο, αυτά τα δώδεκα παιδιά το κατόρθωσαν. Το πώς, το είδαμε όλοι. Χρειάστηκε να μπουν όλοι στον αγώνα, ακόμη κι ο τραυματίας· κι όσο κι αν ήταν θαυμαστή η συμβολή αυτών που έπαιξαν τον μεγαλύτερο χρόνο, δεν ήταν λιγότερο πολύτιμη η προσφορά κι όλων των άλλων. Γιατί όλοι μα- ζί πίστεψαν στον κοινό στόχο και ο ένας εμψύχωνε τον άλλον, ξεχνώντας τους εαυτούς των. Σ' αυτή την υπέρτατη ένταση μας αποκάλυψαν μιαν άλλη αρετή: την α- ντοχή τους, τη σωματική και την ψυχική.
 
Το «ευδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες» (κρίνοντας πως την ευδαιμονία την κερ- δίζει με την ελευθερία, και την ελευθερία με την ευψυχία) κέρδισαν την ευ- δαιμονία που τους άξιζε. Ο λαός μας λέει: «θέλει ψυχή», «είναι εμψυχωμέ- νος» και καταλαβαίνει τι θα πει αυτό. Και τα παιδιά αυτά, που αποτελούν την πιο άξια αντιπροσωπεία αυτού του λαού, από την μακρινή Αστυπάλαια ο ένας, από τη Μακεδονία ο άλλος, από τις «χαμένες πατρίδες» ο τρίτος κι από τη μακρινή Αμερική μετανάστης ο τέταρτος, σίγουρα και είχαν ψυχή και ξέρουν τι θα πει «ψυχωμένος». Όλες αυτές οι αρετές μπορούσαν όμως να μείνουν άγονες, αν δεν ήξε- ραν να τις υποτάξουν στις οδηγίες του ηγέτη τους, του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για τις στρατηγικές και τακτικές κινήσεις του παιχνιδιού. Με μια συνειδητή πειθαρχία, που δεν έχει καμιά σχέση με τον καταναγκασμό, ακο- λουθούσαν τις οδηγίες που έπαιρναν, ο ένας διαδεχόταν τον άλλον ή καθό- ταν υπομονετικά στον πάγκο, όσο να έρθει η ώρα του, αν ερχόταν. Κανένας δεν βαρυγκώμησε καμιά στιγμή και για τίποτα. Κι αν κάποιοι έκλαψαν, για- τί αναγκάστηκαν να διακόψουν τον αγώνα, ήταν γιατί ένιωθαν σαν να πρό- διναν τους συμπαίκτες τους, την ομάδα τους.
 
Και ξανάκλαψαν όλοι, αυτοί κι εμείς μαζί τους, όταν η θαυμαστή ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση του συναγωνιστή τους οδήγησε στις δυο έσχατες εύστοχες βολές. Όμως αυτά τα παιδιά δεν τα θαυμάσαμε μονάχα- τα αγαπήσαμε. Τα α- γαπήσαμε για το ήθος τους και για το φρόνημά τους. Ατσάλινοι και μαχητι κοί ως την αυτοθυσία μέσα στον στίβο, γεμάτοι ευγένεια, ανθρωπιά, μετρι- οφροσύνη, απαλότητα, παιδιάστικη αθωότητα μόλις κέρδιζαν τη νίκη. Δεν μεθούσαν με την επιτυχία τους, αλλά είχαν πάντα τον καλό λόγο για όλους τους άλλους, τους φιλάθλους, τους δημοσιογράφους, προπάντων για τους αντιπάλους τους.
 
Ίσως ένα ποσοστό της νίκης τους να οφείλεται στο ότι ού- τε μια στιγμή δεν υποτίμησαν τους αντιπάλους. Αναγνώριζαν την αξία τους, χωρίς αυτό να τους κάνει να λιποψυχούν. Ήξεραν πως το «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων», σημαίνει πως ο άριστος έχει να ξεπεράσει έναν πολύ καλό και δεν βασίζεται στην αδυναμία του ανταγωνιστή του. Ίσως ενσάρκωση και έκφραση όλων αυτών των αρετών να ήταν ο ηγέ- της τους, που με τόση σοφία και αγάπη τους οδήγησε από τη μια νίκη στην άλλη. Όλες του οι δηλώσεις συνόψιζαν όσα προσπάθησα να επισημάνω με πολύ αμυδρό τρόπο.
Ψύχραιμος, αντικειμενικός, μεθοδικός, χωρίς άλογες εξάρσεις ή καταπτώσεις προχωρούσε από τον έναν αγώνα στον επόμενο, νικητής ή ηττημένος αδιάφορο, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη και στη δου- λειά του και στα παιδιά του, που τα έβλεπε πάντα με μιαν απέραντη αγάπη. Άφησα τελευταίο κάτι που είναι και το πιο σημαντικό: την αδιάκοπη, πολύχρονη και συστηματική δουλειά. Θα έπρεπε να το συμπεράνουμε και χωρίς να μας το πουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, όμως πολύ καλά έκαναν και μας το τόνισαν πολλές φορές όλοι τους. Χωρίς αυτή τη σκληρή καθη- μερινή δουλειά που απαιτεί και μόχθο και θυσία, κανένα ταλέντο δεν ευδο- κιμεί.
 
Είναι ανάγκη να το καταλάβουμε καλά εμείς οι Έλληνες αυτό που τα 12 αυτά ελληνόπουλα και ο προπονητής τους μας δίδαξαν τις 15 μέρες των αγώνων: συστηματική και πολύχρονη δουλειά είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην επιτυχία και σε γόνιμα αποτελέσματα. Και ίσως η μεγαλύτερη προφορά που θα μπορούσαν να κάνουν οι χθεσινοί νικητές είναι να πείσουν τους νέους, για τους οποίους τώρα πια αποτελούν τα άξια πρότυπα, πως οι δικές τους αρετές αξίζει και πρέπει να γίνουν αρετές όλων. Πως αν δεν κα- τορθώσουν όλοι να γίνουν εύστοχοι στα καλάθια, μπορούν να είναι εύστο- χοι ο καθένας στον δικό του στόχο ή καλύτερα στους στόχους της ομάδας του. Σήμερα όμως η τιμή ανήκει στους 12 αυτούς και στον διδάσκαλο τους· που μας τίμησαν, μας έδωσαν μιαν ανεκτίμητη νίκη και μας ένωσαν όλους χωρίς εξαίρεση σ' αυτή την τεράστια και τόσο μικρή γωνιά της γης, στον τόπο που όλοι φαίνεται πως αγαπούμε με πάθος ασυγκράτητο.
 
Τους ευχα- ριστούμε και τους ευχόμαστε να ’ναι γεροί και ωραίοι.
 
Μανόλης Ανδρόνικος
ΤΟ ΒΗΜΑ, 21/6/1987»

από Gazzetta.gr

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Εκδήλωση για την ομάδα του 87 χώρις Γκάλη και Γιαννάκη, είναι σαν φαγητό χωρίς αλατοπίπερο.

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Βασιλακόπουλος: "Εκαναν λάθος ο Γκάλης και ο Γιαννάκης"

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μίλησε σε ραδιοφωνικό σταθμό για την απουσία των Γκάλη-Γιαννάκη από την εκδήλωση για το Ευρωμπάσκετ του 1987 και τοποθετήθηκε στο θέμα του προπονητή της Εθνικής.

Τιμήθηκαν οι πρωταγωνιστές του 1987
 
Μία ημέρα μετά τη βράβευση της ομάδας του 1987 για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μίλησε στον Arena FM για τη μεγάλη επιτυχία και την παρακαταθήκη εκείνης της εθνικής ομάδα, ενώ προανήγγειλε επίσης ότι η Εθνική θα έχει σύντομα προπονητή -"και μάλιστα Έλληνα", όπως είπε.

Ο Πρόεδρος της ΕΟΚ δεν παρέλειψε πάντως να αναφερθεί και στην απουσία από τη χθεσινή εκδήλωση των δύο μεγάλων σταρ της Εθνικής, του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη, χαρακτηρίζοντας λανθασμένη την απόφαση τους να μην παραβρεθούν στο ΔΑΪΣ.

Αναλυτικά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μίλησε:

Για τα συναισθήματα που έμειναν από την επιτυχία του '87:

"Ήταν τόσο έντονες οι συγκινήσεις το '87 που δε φεύγουν ποτέ από το μυαλό. Είχαμε προετοιμαστεί όμως να υποδεχθούμε και να αξιοποιήσουμε τον κόσμο που ήρθε κοντά στο μπάσκετ. Θέλαμε να μπούμε στις μεγάλες δυνάμεις, αλλά δεν περιμέναμε να βγούμε πρώτοι σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ".

Για τη διάρκεια που έχει επιδείξει το ελληνικό μπάσκετ:

"Συνεχίσαμε βέβαια με πολύ μεγάλες επιτυχίες και στην ανδρών και στους εφήβους και στους παίδες. Είμαστε συνεχώς στο προσκήνιο. Υπήρχε ένα σχέδιο και ένα πλάνο, αλλά και η ενότητα η διοικητική για να κρατάει το χώρο του μπάσκετ ενωμένο. Όλο αυτό όμως είναι βασισμένο σε αρχές και αξίες που σήμερα δύσκολα τις βρίσκεις".

Για την απουσία των Παναγιώτη Γιαννάκη και Νίκου Γκάλη:

"Ήταν όμορφη η χθεσινή εκδήλωση έτσι όπως θέλουμε να είμαστε ταπεινοί και λιτοί. Όσο για τη μη παρουσία Γκάλη, Γιαννάκη, έδωσε μια απάντηση ο Σταυρόπουλος που με καλύπτει απόλυτα. Δε θέλω να πω κάτι άλλο. Μέσα σε μια οικογένεια αναπτύσσονται διαφωνίες, αλλά έκαναν λάθος που δεν ήρθαν. Δεν υπάρχει χώρος για μικρότητες.

Έπρεπε να μπουν όλα στο πλάι και να είναι όλοι εκεί στη γιορτή. Νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε πέρα από αυτά που μας χωρίζουν. Σέβομαι απόλυτα τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, που πρόσφεραν τόσα και ήταν οι κύριοι εκφραστές του θριάμβου".

Για το θέμα του προπονητή της Εθνικής:

"Θα έχουμε σύντομα προπονητή στην Εθνική και μάλιστα Έλληνα".

από Sport 24.gr

Ο "καρκίνος" του ελληνικού μπασκετ θα πιάσει στο βρωμόστομα του, τα "ιερά τέρατα" του ελληνικού αθλητισμού! Ούστ σίχαμα!

[ΛΑΜΙΑ FANS]

[ΛΑΜΙΑ FANS]

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Σαν χθες ήρθε για πρώτη φορά ο ΜΕΓΑΣ ΓΚΑΛΗΣ στην Ελλάδα.

[PAS and stale bread]

Όταν η εθνική μπάσκετ της ΕΣΣΔ ήρθε το ’87 στα Γιάννενα



Σε λίγες μέρες κλείνουν 35 ολόκληρα χρόνια από το «μαγικό ‘87», το  Ευρωμπάσκετ που κατέκτησε η εθνική Ελλάδας, δημιουργώντας τις βάσεις για  μια τεράστια αθλητική παράδοση, που όπως όλες οι παραδόσεις έχει τις  καλές και τις κακές της στιγμές.

Στον τελικό της 14ης  Ιουνίου 1987 ως γνωστόν, ο Αργύρης Καμπούρης «μύρισε τυρινίνη» που λέει  και το γνωστό ανέκδοτο και με δύο βολές –παρότι τότε ήταν… συνήθεια τα  σέντερ να είναι άστοχα από τη γραμμή του φάουλ- έδωσε το ευρωπαϊκό  πρωτάθλημα μπάσκετ στην Ελλάδα, που νικούσε την εθνική της ΕΣΣΔ.

Λίγες  μέρες πριν, η φαινομενικά ανίκητη μπασκετική στρατιά υπό τον «συνταγματάρχη» Γκομέλσκι, βρέθηκε στα Γιάννενα όπου έκανε προπόνηση στο  κλειστό της Λιμνοπούλας, ενώ έδωσε και αγώνα επίδειξης.

Η μπασκετική ΕΣΣΔ λοιπόν ήρθε τον Μάιο του 1987 στα Γιάννενα, καλεσμένη  του Δήμου Ιωαννιτών, επί της πρώτης δημαρχίας Φίλιου, που είχε εκλεγεί με το ΚΚΕ. Οι παίκτες και οι  προπονητές επισκέφθηκαν το δημαρχείο και πήραν μέρος σε κοινή εκδήλωση για τη φίλια των δύο χωρών, Ελλάδας και ΕΣΣΔ.


«Είμαστε κατενθουσιασμένοι με τη φιλοξενία των κατοίκων της πόλης σας» είπε στο  χαιρετισμό του ο επικεφαλής της αποστολής και συνέχισε: «Μαζί πολεμήσαμε ενάντια στον φασισμό, κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιστεύω πως θα έρθει η μέρα που θα λείψουν τα όπλα και οι χώρες θα συναγωνίζονται μόνο  στα αθλήματα. Ζήτω η φιλία των λαών Ρωσίας και Ελλάδας». Ο δήμαρχος Φίλιππας Φίλιος ευχαρίστησε στην εθνική της ΕΣΣΔ και τόνισε πως η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στη φιλία των λαών των δύο χωρών.

Ο δε Γκομέλκσι ευχαρίστησε για τη φιλοξενία και αυτός, ενώ τόνισε ότι η  παραμονή της ομάδας στα Γιάννενα «είναι μια ευχάριστη νότα. Τα Γιάννινα είναι μια πολύ ωραία πόλη με πολλές φυσικές ομορφιές».

Στις  φωτογραφίες της εποχής είναι όλο το παρεάκι: οι Τιχονένκο, Παγκράσκιν,  Μπαμπένκο, Ταρακάνοφ, Έντεν, τα δύο «πενταδάτα» γκαρντ, ο Χομίτσιους και  ο δαιμόνιος Βάλτερς, αλλά και οι δύο νέοι αστέρες της ομάδας, ο  Σαρούνας Μαρτσουλιόνις και Αλεξάντερ Βολκόφ.  Αυτοί οι δύο μάλιστα ήταν και εκείνοι που κέρδισαν τις εντυπώσεις στον αγώνα επίδειξης που διεύθυναν οι Κεφάλας-Μπασιάς στη Λιμνοπούλα. Ο αγώνας είχε και  διαγωνισμό τριπόντων και καρφωμάτων.

Τα τρίποντα κέρδισε ο Γιοβάισα (που  ευτυχώς αστόχησε στο τελευταίο του τελικού) και στα καρφώματα, κέρδισε ο  Βαλέρι Γκομπόροφ, ο οποίος ήταν τότε το δεύτερο back up του Βλαντ  Τκατσένκο που καλά καλά δεν χωρούσε στο πλαίσιο των φωτογραφιών. Ο  Γκομπόροφ, το τρίτο μεγάλο νέο ταλέντο εκείνης της εθνικής, σκοτώθηκε δύο χρόνια αργότερα σε τροχαίο, στη Μόσχα.

Από αυτή την ομάδα που  κατέβαλε η εθνική Ελλάδας δύο βδομάδες αργότερα, έλειπαν ο Μπελοστένι που δεν «χώρεσε», ο Ρίμας Κουρτινάιτις που ήταν ασθενής και φυσικά, ο Άρβιντας Σαμπόνις.

Στις 3 Ιουνίου η σοβιετική αποστολή έφυγε από τα Γιάννενα για την Αθήνα. Έντεκα μέρες αργότερα, έγινε αυτό:

(φωτογραφία από τον "Ηπειρωτικό Αγώνα" της εποχής)

https://typos-i.gr/article/otan-h-e8nikh-mpasket-ths-essd-hr8e-87-sta-giannena