Κεν Λόουτς: Ο καπιταλισμός στη θεωρία ....

[RASTA]

....είναι πολύ δυνατός, αλλά στην πράξη πολύ αδύναμος

http://www.katiousa.gr/politika/ken-loouts-o-kapitalismos-sti-theoria-einai-poly-dynatos-alla-stin-praksi-poly-adynamos/

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Ο αντικαπιταλιστής Κεν Λόουτς και το σίκουελ της «Λάμψης»
Λήδα Γαλανού

Δυστυχώς απουσιάζατε
(Sorry we missed you, Ην. Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, 2019, 101’)

σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς

ηθοποιοί: Κρις Χίτσεν, Ντέμπι Χάνιγουντ

Στη σημερινή Αγγλία –στη σημερινή Ευρώπη, για την ακρίβεια– το ατομικό όνειρο για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια ξεφτίζει ακόμα μια φορά μπροστά στην καπατσοσύνη του καπιταλισμού, στη νέα ταινία του Κεν Λόουτς, με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κανών και… στην απανταχού ανθρώπινη συνείδηση.

Πιστός στο ευαίσθητο, ανθρωποκεντρικό σύμπαν του, ο Λόουτς καταπιάνεται με μια βρετανική οικογένεια βιοπαλαιστών. Τα δυο παιδιά μεγαλώνουν σε μια αγκαλιά αγάπης, η μητέρα απολαμβάνει τη δουλειά της να φροντίζει ηλικιωμένους. Οταν, ωστόσο, ο πατέρας αποφασίζει να πάρει το σύστημα στα χέρια του και να αναλάβει το δικό του franchise ταχυμεταφορών, η ψευδαίσθηση της αυτονομίας και αυτάρκειας θα φέρει το μεγαλύτερο πλήγμα στον ίδιο και τους δικούς του.

Με σκηνοθεσία ρεαλιστική και ήρεμη, με μια δύναμη που βγαίνει από τα πρόσωπα, πιστό στις ανθρωπιστικές και σοσιαλιστικές αξίες του, το φιλμ δεν προδίδει, αλλά και δεν ξεχωρίζει σε τίποτα μέσα στη φιλμογραφία του δημιουργού του. Προβλέψιμο, άνευρο, στερεοτυπικό, έχει, ωστόσο, όπως πάντα το σινεμά του Λόουτς, μια πηγαία τρυφερότητα για τους ήρωές του και ένα μάτσο αφοπλιστικά φυσικές ερμηνείες που λένε περισσότερα για την απόγνωση από το ίδιο το σενάριο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΑΤΛΑΝΤΙΣ, ΒΑΡΚΙΖΑ, ΔΑΝΑΟΣ, ΔΙΑΝΑ, ΕΛΛΗ, ΖΕΑ, ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX, ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ, ΟΣΚΑΡ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ


«Η Δύναμη της Αλήθειας» του Σεργκέι Λοζνίτσα

Η δύναμη της αλήθειας
(Donbass, Γερμανία, Ουκρανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ρουμανία, Πολωνία, 2018, 122’)

σκηνοθεσία: Σεργκέι Λοζνίτσα

ηθοποιοί: Ταμάρα Γιατσένκο, Λουντμίλα Σμοροντίνα, Μπόρις Καμόρζιν

Τον μινιμαλισμό του «Προσώπου της ομίχλης» αντισταθμίζει με σκόπιμο μαξιμαλισμό ο Σεργκέι Λοζνίτσα στη νέα του ταινία, θέλοντας, λες, να τρίψει στη μούρη του κόσμου (και του Φεστιβάλ Κανών όπου έκανε πρεμιέρα) μια μαύρη κωμωδία-κατηγορώ για το σήμερα της Ουκρανίας. Το «Donbass» μοιάζει να κορυφώνει την οργή που ο δημιουργός εκφράζει σε κάθε δουλειά του: Το φιλμ, γυρισμένο με την ωμότητα σχεδόν ενός ντοκιμαντέρ, τοποθετείται στην περιοχή Ντόνμπας, στα ανατολικά σύνορα της χώρας, εκεί όπου από το 2014 αλλά και ώς τώρα, ξετυλίγεται ένας πόλεμος-υβρίδιο, μεταξύ του ουκρανικού στρατού και σεπαρατιστικών συμμοριών υποστηριζόμενων από ρωσικές δυνάμεις.

Η ταινία αποτελείται από 13, χαλαρά συνδεόμενες, δραματικές σκηνές, που καταγγέλλουν τη βία, τη χυδαιότητα, τη διαφθορά και την προπαγάνδα της καθημερινότητας στην περιοχή. Κάθε ιστορία είναι μεταφορά πραγματικών γεγονότων που ο Λοζνίτσα βρήκε σε βίντεο πολιτών στο διαδίκτυο.

Σαν αμετάκλητη βουτιά ολοένα και πιο βαθιά στον εφιάλτη, η ταινία του Λοζνίτσα, τόσο σκληρή κι επιθετική που δοκιμάζει τις αντοχές του θεατή με τις γκροτέσκ επιλογές της, ξεκινά και τελειώνει με αυτό που κάποιος θα έλεγε «fake news» ή, πιο παραδοσιακά, προπαγάνδα, τον μηχανισμό που ο Ουκρανός δημιουργός θεωρεί, έτσι κι αλλιώς, το μέγιστο Κακό της εποχής.


«Η Οικογένεια Άνταμς» των Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον

Η οικογένεια Ανταμς
(The Addams family, ΗΠΑ, Καναδάς, 2019, 86’)

σκηνοθεσία: Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον

με τις φωνές των: Οσκαρ Αϊζακ, Σαρλίζ Θερόν, Κλόι Γκρέις Μορέτς

Ο Γκόμεζ και η Μορτίσια Ανταμς και ολόκληρη η απολαυστική, γκοθ οικογένειά τους γνωρίζει μια ακόμα «μεταμόρφωση», αυτή τη φορά σε animation για να κερδίσει μια φρέσκια γενιά θεατών. Η οικογένεια Ανταμς εγκαθίσταται σ’ ένα καθώς πρέπει, αποστειρωμένο προάστιο. Η καινούργια φίλη της κόρης, Γουένσντεϊ, στο σχολείο, θα πυροδοτήσει μια ακόμα περιπέτεια για τους αγαπημένους της, από τους γονείς της ώς τον θείο Φέστερ και το Πράγμα.

Βασισμένη, όπως πάντα, στην ιδέα της διαφορετικότητας αλλά και σε μια ανατρεπτική έκφραση της ανθρώπινης τρυφερότητας, αυτή εδώ η Οικογένεια Ανταμς διχάζεται ελαφρώς μεταξύ της μεγάλης παράδοσής της και της επιθυμίας της να «εξηγηθεί» στο παιδικό κοινό που δεν τη γνωρίζει και κάτι χάνει από την πρωτοτυπία και το χιούμορ της.


«Δόκτωρ Ύπνος» του Μάικ Φλάναγκαν

Δόκτωρ Υπνος
(Doctor Sleep, ΗΠΑ, 2019, 151’)

σκηνοθεσία: Μάικ Φλάναγκαν

ηθοποιοί: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Τζέικομπ Τρεμπλέι

Οταν ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ διασκεύασε στο πανί ένα απ’ τα πρώτα βιβλία του Στίβεν Κινγκ, τη «Λάμψη», κράτησε μονάχα τον βασικό σκελετό της πλοκής ώστε να τον συνταιριάξει στο αδιαπραγμάτευτο κινηματογραφικό όραμά του. Ο πληθωρικός γρίφος τρόμου του Κιούμπρικ που εγκλώβισε τους θεατές στους κατάφωτους διαδρόμους του Overlook Hotel, δεν ικανοποίησε ποτέ τον Κινγκ, ο οποίος συνέχισε την ιστορία του μικρού Ντάνι στο «Doctor Sleep». Ο Μάικ Φλάναγκαν, σύγχρονο ταλέντο του κινηματογραφικού τρόμου («Τhe Haunting of Hill House»), ανέλαβε φέτος τη σκηνοθεσία αυτού του μακάβριου όσο και ηθικολογικού παραμυθιού, που εστιάζει κάπως μονοδιάστατα στη μάχη του καλού με το κακό και στην απομάκρυνση του ανθρώπου από το πνεύμα.

Το μεγαλύτερο υστέρημα της ταινίας είναι η προσπάθειά της να συνδεθεί με τη «Λάμψη» του 1980 και οι συνειρμοί δεν την ευνοούν. Επιπλέον, όλα τα στοιχεία «απειλής» παρουσιάζονται εκλογικευμένα, χάνοντας την όποια δυναμική τους. Το κακό (μια αγέλη παράνομων που κλέβει τις ψυχές όσων «Λάμπουν») δεν είναι αναίτιο αλλά έχει ξεκάθαρη προέλευση, μορφή και στόχο. Ο Γιούαν MακΓκρέγκορ είναι πειστικός στον ρόλο του – είναι ιδανικός άλλωστε στο να ερμηνεύει καθημερινούς ανθρώπους με μια δόση παράνοιας ή τραύματος.

Το φιλμ όμως δεν σε αφήνει να αφεθείς στην ατμόσφαιρά του και δεν σου επιτρέπει να το αντιμετωπίσεις σαν τίμια μεταφορά της τρομακτικής εικονογραφίας του Κινγκ, ώστε να λάβει μια περίοπτη θέση δίπλα στα έργα του Φρανκ Ντάραμποντ. Ο λόγος; Η διαρκής μάχη του Φλάναγκαν να «νικήσει» πνευματικά τη «Λάμψη», κάνοντας ταυτόχρονα τη χάρη στον Κινγκ να του χαρίσει το φινάλε που ο Κιούμπρικ τού στέρησε. Αυτό φυσικά δεν του βγαίνει σε καλό και όλα δείχνουν ότι σε λίγα χρόνια θα ασχολούμαστε με το «Doctor Sleep» όσο ασχοληθήκαμε και με το «2010: The Year We Make Contact».

NOVACINEMA ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ, ODEON ESCAPE ΙΛΙΟΝ, TOWN CINEMAS, VILLAGE MALL, VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ, VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ, VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ, WEST CITY ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ, ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ, ΑΕΛΛΩ CINEMAX, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΑΝΟΙΞΗ ΧΑΪΔΑΡΙ, ΖΕΑ, ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX, ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ, ΝΑΝΑ CINEMAX, ΟΝΑΡ, 3 ΑΣΤΕΡΙΑ Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ


«Zombieland: Διπλή Βολή» του Ρούμπεν Φλάισερ

Zombieland: διπλή βολή
(Zombieland: double tap, ΗΠΑ, 2019, 99’)

σκηνοθεσία: Ρούμπεν Φλάισερ

ηθοποιοί: Γούντι Χάρελσον, Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Εμα Στόουν, Αμπιγκεϊλ Μπρέσλιν

Μια δεκαετία μετά την πρώτη κινηματογραφική περιπέτειά τους, οι τέσσερις αδίστακτοι μαχητές απέθαντων βρίσκονται στην αμερικανική ενδοχώρα: αυτή τη φορά έχουν ν’ αντιμετωπίσουν όχι μόνο νέα, μεταλλαγμένα είδη ζόμπι, αλλά και τις εντάσεις στις μεταξύ τους σχέσεις.

Τρόμος και υπερβατική κωμωδία, σ’ ένα σίκουελ που διασκεδάζει με τον εαυτό του και που χαρίζει, τουλάχιστον, στιγμές αχαλίνωτου γέλιου.


«Κλέφτες Αλόγων» του Χανς Πέτερ Μόλαντ

Κλέφτες αλόγων
(Ut og stjæle hester, Νορβηγία, Σουηδία, Δανία, 2019, 123’)

σκηνοθεσία: Χανς Πέτερ Μόλαντ

ηθοποιοί: Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Μπιορν Φλόμπεργκ, Τομπίας Σάντελμαν

Επειτα από χρόνια μιας καλής, γεμάτης ζωής στην πόλη, ο 67χρονος Τροντ επιστρέφει στο σπίτι όπου μεγάλωσε, στην καρδιά του νορβηγικού δάσους, για να περάσει μόνος την Πρωτοχρονιά και ν’ αντιμετωπίσει την απώλεια της γυναίκας του. Εκεί θα συναντήσει ανθρώπους και μνήμες από το καλοκαίρι του 1948, όταν ο πατέρας του τον προετοίμαζε για μια άλλου είδους απώλεια κι ο νεαρός Τροντ πέρασε το κατώφλι της ερωτικής και υπαρξιακής ενηλικίωσης.

Το παγκόσμιο best seller του Νορβηγού Περ Πέτερσον μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον Χανς Πέτερ Μόλαντ τού «Με σειρά εξαφάνισης», ο οποίος, εδώ, εγκαταλείπει τη μαύρη σάτιρα κι απορροφά τη μοναχική, μεγαλειώδη ομορφιά της φύσης. Ενα στιβαρό δράμα, με πρεμιέρα στην Berlinale που στους τρεις χρονικούς άξονές του και στα γυρίσματα της αφήγησής του παγιδεύεται σε μια εστέτ σοβαροφάνεια.


«Ποτέ δεν Είναι Αργά Κύριε Καθηγητά» του Γουέιν Ρόμπερτς

Ποτέ δεν είναι αργά κύριε καθηγητά
(Richard says goodbye, ΗΠΑ, 2018, 90’)

σκηνοθεσία: Γουέιν Ρόμπερτς

ηθοποιοί: Τζόνι Ντεπ, Ρόουζμαρι ΝτεΓουιτ

Μόλις ο Ρίτσαρντ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο, μαθαίνει ότι η ζωή του τελειώνει, αποφασίζει να τη γεμίσει απολαύσεις, καταχρήσεις και επί τούτου ξεγνοιασιά. Στερεοτυπικό, μελιστάλαχτο δράμα που, ωστόσο, θυμίζει ότι, έστω κι ως ξεπέτα, ο Τζόνι Ντεπ δίνει πάντα θαυμάσιες ερμηνείες κι εξακολουθεί να είναι διαβολεμένα σέξι.

https://www.efsyn.gr/tehnes/sinema/217945_o-antikapitalistis-ken-looyts-kai-sikoyel-tis-lampsis

[pextempalla]

....είναι πολύ δυνατός, αλλά στην πράξη πολύ αδύναμος

http://www.katiousa.gr/politika/ken-loouts-o-kapitalismos-sti-theoria-einai-poly-dynatos-alla-stin-praksi-poly-adynamos/

Όταν βλέπω τέτοιους τίτλους με πιάνουν τα γέλια.
Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοαναιρείται λέγοντας:
"Δεν ακούω από τους αυτονομιστές Καταλανούς αιτήματα για κοινωνικές αλλαγές, για προβλήματα όπως η ανεργία. Πού είναι η εργατική τάξη; Επί Φράνκο οι Καταλανοί διώχτηκαν γιατί είχαν τέτοια αιτήματα. Πού είναι τώρα το σοσιαλιστικό κοινωνικό πρόγραμμα;"

Εγώ θα έκανα μια αντιστροφή και θα έλεγα ότι ο σοσιαλισμός είναι πολύ δυνατός στη θεωρία, αλλά πολύ αδύναμος στην πράξη.
Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά και ίσως το δυστύχημα είναι ότι πάντα υπεισέρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας για την αποτυχία στην εφαρμογή όλων των συστημάτων.