Τον είπαν ΑΓΙΑΞ, τον είπαν εφτάψυχο.
Τον έκαναν μύθο, τον είπαν Θεό.
Τον ζήλεψαν, τον φοβήθηκαν, τον θαύμασαν, τον μίσησαν.
Τον πρόδωσαν, τον διέσυραν, τον αποκαθήλωσαν, τον κατέβασαν χαμηλά.
Τον απαξίωσαν, τον εκμεταλλεύτηκαν, τον ενέπαιξαν, τον αποδυνάμωσαν, τον έφεραν στο μηδέν ξανά και ξανά... και ξανά.
Τον χλεύασαν, τον αποδοκίμασαν, τον υποτίμησαν, τον εγκατέλειψαν...
Δεν τους κάνει τη χάρη. Δεν αλλάζει την φύση του.
Υπήρξε πολύ πριν από όλους. Θα μείνει και μετά από αυτούς.
Θα υπάρχει για πάντα!
Θα θυμίζει τον μύθο του σε κάθε γενιά που περνάει, θα φανερώνει ότι ο θρύλος της πόλης του είναι Αυτός και κανείς άλλος!
Θα είναι εδώ σε στιγμές αναπάντεχες και σε στιγμές καθημερινές, να υπερβαίνει κυρίως τις δυνάμεις του, να σπάει τα δεσμά του, να δίνει τις μάχες του, να γυρνάει ακόμα κι από τον Άδη...
Θα αντανακλά το φως και την λάμψη του και θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την αθλιότητα, από την ευτέλεια και την αχρειότητα που βυθίζει την πόλη όλο και γρηγορότερα στην απαξία, στην παρακμή και στον βέβαιο ξεπεσμό της...