- Εραμούσπε: Άλλη μια ηγετική εμφάνιση, σιγουριά στα μετόπισθεν, με έγκαιρες επεμβάσεις, και συμμετοχή από την ανάπτυξη μέχρι και την πίεση στα δικά μας στημένα. Αν η χρονιά μας αποδιδόταν στο πρόσωπο ενός παίκτη, αυτός θα ήταν σίγουρα ο μέγας Ροντρίγκο. Δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτε εξεζητημένο αυτή τη φορά, απλά με συνέπεια ήταν και πάλι ο ΗΓΕΤΗΣ αυτής της ομάδας στο δρόμο για τη νίκη. Φινέτσα, δύναμη, πείσμα, πάθος, νεανικός ενθουσιασμός και εμπειρία. Αν έλειπε, θα καταλαβαίναμε το μέγεθος της απουσίας του.
- Αθανασίου: Μολονότι δεν τον "πιστεύω" και θεωρώ ότι η προχθεσινή εμφάνιση ήταν οι εξαίρεση στον κανόνα, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην εμφάνισή του, όχι τόσο για τις σπουδαίες αποκρούσεις - έκανε δύο πολύ καλές - αλλά γιατί σε όλο το παιγνίδι ήταν αξιόπιστος και ενέπνεε τη σιγουριά του βασικού τερματοφύλακα στους υπόλοιπους, καθαρίζοντας και τρεις φάσεις με έγκαιρες και σταθερές εξόδους - που, από τον Τσιντώτα σπανίως έχουμε δει.. Μπράβο μικρέ...
- Ροσέρο: στο σκάρτο μισάωρο που έπαιξε, θύμισε τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτόν, τι μπορεί να κάνει και πόσο μπορεί να ταλαιπωρήσει αντίπαλες άμυνες. Ακόμη και "ντουβάρι" να ήταν, βρέθηκε μέσα σε τρεις φάσεις και βεβαίως, έβαλε και το γκολ της νίκης. Μπράβο και σε σένα μικρέ μου. Περιμένουμε και άλλα.
ΥΓ. Θα μπορούσα να βάλω και άλλους, όπως τον Παντελάκη, τον Τζίνο και τον μόνιμο MVP της καρδιάς μου, τον Πέδρο, αλλά επιτρέπονται μέχρι τρεις επιλογές. Παρεμπιπτόντως, στις δύο πρώτες επαφές του με την μπάλα, ο λατρεμένος μου πήγε σαν "κοτούλα" προσέχοντας μη σπάσει τ` αυγά. Από την τρίτη επαφή του και μετά, πιο fit από ποτέ, έδειξε τι μας υπόσχεται για του χρόνου, και βρέθηκε και σε μία φάση για γκολ - ευτυχώς ή ατυχώς το γκολ εκεί δεν ήρθε και το γήπεδο γλύτωσε τη "φωτιά" που θα άναβε και θα το "έκαιγε"...
ΥΓ2. Το έχω ξαναγράψει: λατρεύω τα ματς με τον Αστέρα και τους λατίνους του. Παιγνίδια ροντέο, με κλωτσομπουνίδια συνήθως, σπρωξίματα και παντός είδους τσαμπουκάδες - αν και αυτή τη φορά υστέρησε λίγο - που όμως, μόλις τελειώνει το ματς, ακολουθούν αγκαλιές, χαμόγελα και "πάμε για το επόμενο". Μακάρι να ήταν έτσι όλα τα παιγνίδια. Προσωπικά σιχαίνομαι τα ματς με Αγρίνια, Λάρισες (όπως την κατάντησαν την έρμη) και λοιπές "προοδευτικές" μανουσοομαδούλες, όπου οι καραγκιόζηδες κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκονται στο έδαφος, σερνάμενοι σαν τα σκουλίκια, μπας και πάρουν κανα σφύριγμα...
