Ισπανικό ποδόσφαιρο

[RASTA]

Στους πραγματικούς ήρωες! – Η Ρεάλ Σοθιεδάδ πανηγύρισε το Κύπελλο με τους γιατρούς του Νοσοκομείου

Οι παίκτες της Ρεάλ Σοθιεδάδ έκαναν μια “απονομή” αλλιώτικη από τις άλλες και παρέδωσαν συμβολικά το Κύπελλο στους γιατρούς του νοσοκομείου του Ντονόστι (Σαν Σεμπαστιάν).

Πριν από λίγες μέρες, η Ρεάλ Σοθιεδάδ βγήκε νικήτρια στον “βασκικό εμφύλιο”, νίκησε την Αθλέτικ Μπιλμπάο στον τελικό του Κυπέλλου και έφερε στο Ντονόστι (το Σαν Σεμπαστιάν στη γλώσσα των Βάσκων) τον πρώτο τίτλο μετά από 33 χρόνια -και ουσιαστικά, μετά από 34, γιατί η πανδημία ανέβαλε τον περσινό τελικό, ως την άνοιξη του ’21!

Μπορεί οι παίκτες της Ρεάλ Σοθιεδάδ να μην το γιόρτασαν όπως θα ήθελαν αυτόν τον τίτλο, μαζί με τους οπαδούς της ομάδας και την πόλη να τους υποδέχεται σαν ήρωες, προχώρησαν όμως σε μια συμβολική κίνηση, μαζί με τους πραγματικούς ήρωες της εποχής μας: το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που δίνει τη δική του μάχη καθημερινά, για να σώσει ανθρώπινες ζωές.

Επισκέφτηκαν λοιπόν το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης και παρέδωσαν το Κύπελλο στους γιατρούς, σε μια απονομή αλλιώτικη από τις άλλες…

https://twitter.com/CabineSport/status/1380609618506870790?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1380609618506870790%7Ctwgr%5E%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.gazzetta.gr%2Ffootball%2Fcopa-del-rey%2Farticle%2F1582343%2Fi-sosiedad-panigyrise-tin-kataktisi-toy-kypelloy-me-giatroys-pics-vid

http://www.katiousa.gr/athlitismos/stous-pragmatikous-iroes-i-real-sothiedad-panigyrise-to-kypello-me-tous-giatrous-tou-nosokomeiou/

[fon7]

Η 'κατάρα' έσπασε. Στην 6η της προσπάθεια να περάσει από τη φάση των ημιτελικών η Βιγιαρεάλ επιτέλους τα κατάφερε, οπότε στον τελικό η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα αντιμετωπίσει μια ομάδα που ακόμα κι αν μετέφερε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της πόλης της στο Όλντ Τράφορντ, το 1/3 του γηπέδου θα έμενε άδειο.



Το Μαδριγάλ χωράει περίπου 25.000 ανθρώπους ή, εναλλακτικά, τους μισούς κατοίκους της πόλης! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η ομάδα που πρωταγωνίστησε αρκετές φορές τα τελευταία 10-15 χρόνια σε Ισπανία αλλά και Ευρώπη και τη φανέλα της οποίας φόρεσαν αρκετοί μεγάλοι παίκτες προέρχεται από μια πόλη του μεγέθους της Κομοτηνής." https://www.sombrero.gr/2016/05/villareal-semifinals/
El Sombrero

[fon7]

Το ‘κίτρινο υποβρύχιο’ και η κατάρα των ημιτελικών

Βιγιαρεάλ, Τρίτη 25 Απριλίου 2006, τοπική ώρα 22.29. Στο γήπεδο της πόλης η τοπική ομάδα δίνει το μεγαλύτερο παιχνίδι της ιστορίας της και η μπάλα είναι στημένη στο σημείο του πέναλτι ένα λεπτό πριν τη λήξη του αγώνα. Το σκορ είναι 0-0. Το καμάρι της πόλης θέλει ένα γκολ για να ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα και να στείλει τον ημιτελικό με την Άρσεναλ στην παράταση, τριάντα εξτρά λεπτά που θα της επιτρέψουν να ψάξει ένα ακόμα γκολ που θα την στείλει στον μεγάλο τελικό του Παρισιού. Το αστέρι της ομάδας, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε (“ο Ρικέλμε μου έδειξε πως το ποδόσφαιρο είναι εύκολο” είπε κάποτε ένας άλλος μεγάλος παίκτης της Βιγιαρεάλ, ο Ρομπέρτ Πιρές) παίρνει αρκετά μέτρα φόρα και πλασάρει στη δεξιά πλευρά της εστίας. Ο Λέμαν πέφτει σωστά και απομακρύνει. Το ματς λήγει ισόπαλο, η μεγάλη ευκαιρία χάνεται. Εκείνο το βράδυ σχεδόν κανένας δεν μιλιέται στην πόλη.

Κι όταν λέμε σχεδόν κανένας, δεν υπερβάλλουμε καθόλου. Η Βιγιαρεάλ είναι ο ορισμός του “μια πόλη-μια ομάδα”. Το Μαδριγάλ χωράει περίπου 25.000 ανθρώπους ή, εναλλακτικά, τους μισούς κατοίκους της πόλης! Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο σύλλογος με τους περισσότερους κατόχους διαρκείας (κοντά στους 19.000!) σε συνάρτηση με τους κατοίκους της πόλης που εδρεύει. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η ομάδα που πρωταγωνίστησε αρκετές φορές τα τελευταία 10-15 χρόνια σε Ισπανία αλλά και Ευρώπη και τη φανέλα της οποίας φόρεσαν αρκετοί μεγάλοι παίκτες προέρχεται από μια πόλη του μεγέθους της Κομοτηνής.

Ένα μέρος που ζει κυριολεκτικά στους ρυθμούς της ομάδας, κάτι που μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις βλέποντας απλά τα κοντινά πλάνα που κάνει η κάμερα στις κερκίδες στα εντός έδρας παιχνίδια. Σε ελάχιστα άλλα γήπεδα στην Ευρώπη θα δεις τόσους πολλούς ηλικιωμένους και τόσες πολλές γυναίκες στις εξέδρες. Μπορεί εξαιτίας αυτού το Μαδριγάλ να μη φημίζεται για τη “φασαρία” του αλλά αναμφίβολα η εικόνα ανθρώπων κάθε ηλικίας που ντυμένοι στα κίτρινα τραγουδάνε με πάθος μια ντόπια, ισπανική παραλλαγή του “Yellow submarine” των Beatles είναι πανέμορφη και πάρα πολύ χαρακτηριστική.



Κι ας μην ήταν το κίτρινο το χρώμα της εξ αρχής. Μέχρι το 1947 η Βιγιαρεάλ φορούσε ασπρόμαυρα. Αυτό άλλαξε εκείνη τη χρονιά και πιο συγκεκριμένα τη μέρα που ο γιος του προέδρου επισκέφτηκε στη γειτονική Βαλένθια το μαγαζί που προμήθευε με ρουχισμό την ομάδα και διαπίστωσε ότι οι μόνες φανέλες που ήταν διαθέσιμες άμεσα ήταν κίτρινες. Η αλλαγή αυτή δεν έκατσε καθόλου άσχημα στους παίκτες που με την ευκαιρία επέλεξαν να αλλάξουν και το χρώμα του σορτς, φτιάχνοντας τον συνδυασμό κίτρινο-μπλε τον οποίο και προτιμούσε η ομάδα μέχρι πριν μερικά χρόνια όταν και κατέληξε στις κατακίτρινες εμφανίσεις.

Μαζί με το κίτρινο στις φανέλες ήρθε αρκετά χρόνια μετά και το δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της Βιγιαρεάλ. Το “Yellow submarine” που έγινε ύμνος και παρατσούκλι της. Υπεύθυνος γι’αυτό θεωρείται ένας ντόπιος παπάς, ο Μοσέν Γκιγιέρμο Σάντσις, φανατικός οπαδός της ομάδας, ο οποίος σύμφωνα με το θρύλο (τον οποίο δέχεται και η επίσημη Βιγιαρεάλ, που λίγες μέρες πριν έφτιαξε και σχετικό βίντεο) κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 60′ – όταν η ομάδα βολόδερνε ακόμα στην 3η κατηγορία – έβαλε ένα βράδυ στο τζουκ-μποξ ενός μπαρ να παίζει το τραγούδι των Beatles, που είχε κυκλοφορήσει λίγα χρόνια πριν στο μακρινό Λίβερπουλ. Οι θαμώνες ενθουσιάστηκαν, έκαναν τη σύνδεση των στίχων με τα χρώματα της ομάδας και λίγο καιρό μετά το τραγούδι έπαιζε πριν την έναρξη όλων των αγώνων από ένα παλιό, κλασικό κασετόφωνο με μπαταρίες που βρισκόταν στο ένα πέταλο.

Ο ημιτελικός του 2006 με την Άρσεναλ δεν ήταν πάντως η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια της ομάδας να βρεθεί σε έναν τελικό. Δυο χρόνια πριν ήταν η γειτόνισσα Βαλένθια που της στερούσε αυτή τη χαρά, παίρνοντας την πρόκριση για τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με τα ίδια ακριβώς σκορ (1-0 στην έδρα της και 0-0 στο Μαδριγάλ). Ακόμα χειρότερα, δεν ήταν και η τελευταία. Το κακό τρίτωσε το 2010. Ξανά ημιτελικοί, αυτή τη φορά του Γιουρόπα Λιγκ, ξανά πίκρα και αντίο. Η πολύ ισχυρή τότε Πόρτο καθάρισε ουσιαστικά την πρόκριση από το πρώτο ματς στην Πορτογαλία, νικώντας με το εντυπωσιακό 5-1, με τέσσερα γκολ του φορμαρισμένου τότε Φαλκάο.

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε πέρσι την άνοιξη. Μετά τους τρεις χαμένους ευρωπαϊκούς ημιτελικούς η ομάδα του Μαρσελίνιο πλησίασε στην πρώτη της υπέρβαση στο κύπελλο Ισπανίας. Για κακή της τύχη απέναντι της στους ‘4’ βρέθηκε η πιο φορμαρισμένη Μπαρτσελόνα των τελευταίων χρόνων, που είχε ξεκινήσει ήδη το σπριντ της για το τρεμπλ. Ήττα στη Βαρκελώνη με 3-1, ήττα στο Μαδριγάλ με 1-3 και η λίστα των αποτυχημένων ημιτελικών απέκτησε μια νέα εγγραφή.



Ένα χρόνο μετά απ’αυτό η, μικρή σε μέγεθος αλλά αποδεδειγμένα πεισματάρα, Βιγιαρεάλ βρίσκεται ξανά, για πέμπτη φορά, ένα βήμα πριν από έναν τελικό. Απόψε το βράδυ στο Άνφιλντ θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί το 1-0 του πρώτου αγώνα και να βρεθεί αυτή στον τελικό στη Βασιλεία σε δυο εβδομάδες. Σε περίπτωση που αποτύχει ξανά τον δρόμο τον έχει μάθει για τα καλά: το κεφάλι κάτω, σκληρή δουλειά και σύντομα θα προκύψει μια νέα ευκαιρία. Αν πάντως καταφέρει επιτέλους να σπάσει την κατάρα των ημιτελικών το σίγουρο είναι ότι βρίσκεται στην κατάλληλη πόλη για να μεθύσει ακούγοντας το αγαπημένο της τραγούδι.
sombrero.gr

[fon7]

Το Τέλος Εποχής του Ισπανικού Ποδοσφαίρου
«Εγώ δέχθηκα την πρόταση που μου έκανε ο σύλλογος για ένα χρόνο, αλλά όταν απάντησα θετικά μου είπαν ότι η προσφορά είχε λήξει»

Σέρχιο Ράμος, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου

«Δέχθηκα μείωση αποδοχών 50%, δεν ήξερα τι άλλο έπρεπε να κάνω για να μείνω, δεν μου έδωσαν άλλη πρόταση από το σύλλογο»

Λιονέλ Μέσι, στη δική του αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου



Οι δύο μεγάλοι της Ισπανίας δεν μπορούν να κρατήσουν πια τους παίχτες βιτρίνα τους. Και μπορεί ο Σέρχιο Ράμος να μην είναι αστέρας πρώτης γραμμής στην επίθεση, όμως ήταν ο αρχηγός, τόσα χρόνια στο σύλλογο και ο παίχτης βιτρίνα της ομάδας. Πολύ απλά, η Ρεάλ Μαδρίτης δεν μπορεί να δίνει πλέον 20Μ/χρόνο σε έναν κεντρικό αμυντικό.

Για τον Μέσι η ιστορία είναι θλιβερή. Είκοσι χρόνια στη Μπαρσελόνα, από τις ακαδημίες, ο παίχτης βιτρίνα του αθλήματος ολόκληρου, ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος που φόρεσε τη φανέλα του συλλόγου (επειδή παίζει να έρθουν σχόλια για Ροναλντίνιο, Μαραντόνα, Κρόιφ, Κουμπάλα, δείτε σας παρακαλώ τους τίτλους που κατέκτησαν με την Μπάρσα όλοι αυτοί πρώτα), το σύμβολο της αλλαγής επιπέδου του συλλόγου, της Μασία, της πόλης, των πάντων εδώ στη Βαρκελώνη. Αυτός που ήθελε να μείνει και απλώς δε γινόταν. Διότι τα οικονομικά έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.

Για τη Ρεάλ Μαδρίτης τα δεδομένα που έχουμε είναι τελείως στον αέρα και αναξιόπιστα. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ εδώ και έξι χρόνια έχει αλλάξει το καταστατικό του συλλόγου και έχει γίνει αυτοκράτορας. Φημολογείται ότι προ-κορωνοϊού τα χρέη των Μερένχες ήταν στα 312Μ ευρώ. Τώρα κανείς δεν ξέρει πόσα μπορεί να είναι, ας μείνουμε στο επίσημο νούμερο που λέει 523Μ. Η μαζική έξοδος μεγάλων συμβολαίων (και του Ζιντάν μέσα σε αυτά) δείχνει ότι ο Πέρεθ παίζει κρυφτό για τα οικονομικά, και όσο και αν πουλάει το όνομα του Μ’Μπαπέ ως στόχο, είναι οικονομικά αδύνατον.

Αντίθετα για τη Μπαρσελόνα τα νούμερα είναι ξεκάθαρα καθώς λόγω αλλαγής της διοίκησης βγήκαν όλα στη δημοσιότητα. Με τον κορωνοϊό και το κλείσιμο των κερκίδων, άρα και την κάθετη πτώση του μερτσαντάιζ από το γήπεδο, το χρέος του συλλόγου πήγε από τα 430Μ στα 826M (1,2δις στο σύνολο). Η διαχείριση των τελευταίων ετών του Μπαρτομέου που έφερε την Μπαρσελόνα να έχει το πιο ακριβό ρόστερ στην Ευρώπη με τραγικά αγωνιστικά αποτελέσματα σε συνδυασμό με την κρίση που δημιούργησε η πανδημία έκαναν τη βόμβα να σκάσει. Βαρίδια όπως οι Κουτίνιο, Πιάνιτς, Ουμτιτί και τα μεγάλα συμβόλαια Μέσι, Γκριζμάν, Πικέ, Μπουσκέτς, Ζόρντι Άλμπα εκτίναξαν το μισθολόγιο στο 115% των εσόδων. Και το χειρότερο είναι τα βραχυπρόθεσμα χρέη, καθώς οι πιστωτές χτυπάνε ήδη την πόρτα.

Σε όλα αυτά έρχεται και η ισπανική Λίγκα που λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπισαν οι ισπανικοί σύλλογοι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης έχει βάλει ένα μισθολογικό ταβάνι στο 70% των εσόδων για να μπορέσει ένας σύλλογος να εγγράψει ποδοσφαιριστές στο πρωτάθλημα και να έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτό. Η Μπαρσελόνα ακόμα και αν ο Μέσι έπαιζε με μηδενικό συμβόλαιο δε θα μπορούσε να τον εγγράψει, αφού χωρίς αυτόν είναι στο 95%. Σε όλο αυτόν τον πανικό η Λα Λίγα προσπάθησε να δώσει στους δυο μεγάλους ένα τυράκι με μια νέα τηλεοπτική συμφωνία. Μόνο που είναι ελαφρώς αποικιοκρατική, δηλαδή δεσμεύει τους συλλόγους για 50 χρόνια, κάτι που οι μεγάλοι μπορούν να αρνηθούν, ενώ οι μεσαίοι και οι μικροί όχι.


Μετάφραση βασικών όρων: Pasivo Neto: Καθαρό Παθητικό Deuda Neta: Καθαρό Χρέος Corto plazo: Βραχυπρόθεσμα Largo plazo: Μακροπρόθεσμα

Η έξοδος του Μέσι από την Μπαρσελόνα είναι ένα τεράστιο πλήγμα για το σύλλογο, σε εικόνα, σε κύρος αλλά και οικονομικά (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η πρώτη εκτίμηση είναι για απώλεια 115Μ σε μερτσαντάιζ). Αγωνιστικά προφανώς όταν μια ομάδα έχει μάθει να κινείται γύρω από τον αστέρα της τόσα χρόνια θα είναι τεράστιο σοκ αρχικά, αλλά μακροπρόθεσμα ίσως και να βγει σε καλό. Ο Αργεντινός είναι πια 34, δε θα υπάρχουν τα γκολ του και οι πάσες του, αλλά μπορεί να χτιστεί μια νέα ομάδα. Βασικά, θα μπορούσε, διότι ο Λαπόρτα και στην προηγούμενη θητεία του ξεκίνησε με μια μεγάλη ήττα γοήτρου. Είχε εκλεγεί τάζοντας τον Μπέκαμ, που τελικά πήγε στη Μαδρίτη. Έφερε όμως στη θέση του τον Ροναλντίνιο και έχτισε την πρώτη ομάδα πρωταθλητισμού γύρω του, πριν την Πεπ-τιμ. Τώρα αυτό το πλάνο δεν υπάρχει. Ο Κούμαν έμεινε ενώ κανείς δεν τον ήθελε επειδή δεν υπήρχε άνθρωπος να αναλάβει τη μετά-Μέσσι εποχή χωρίς υλικά για χτίσιμο. Ένας Πέδρι και ένας Ντε Γιόγκ δε φτάνουν. Και σε αυτά να προσθέσουμε ότι η διοίκηση έδειξε να μη σκοτώνεται να κρατήσει το Μέσσι. Πρώτα έφερε νέους παίχτες, που όσο κι αν οι μεταγραφές τους κόστισαν ελάχιστα έως καθόλου τα συμβόλαιά τους μπαίνουν στη μισθολογική σούμα, χωρίς ταυτόχρονα να διώξει κανέναν. Αν καιγόταν για τον Μέσι πρώτα θα έδιωχνε, ώστε να κατεβάσει το όριο εκεί που μπορούσε να τον ανανεώσει, και μετά θα έφερνε κόσμο.

Στη Ρεάλ Μαδρίτης από την άλλη τα πράγματα έγιναν πιο σταδιακά επειδή ο Κριστιάνο έφυγε αρκετά νωρίς. Αντικαταστάτης δε βρέθηκε, εκτός αν θεωρείται τέτοιος ο Αζάρ των τραυματισμών και της κοιλιάς «γκολ στην πείνα», και η ομάδα πέφτει σταδιακά επίπεδο κάθε χρόνο. Τώρα έδιωξε το κεντρικό αμυντικό της δίδυμο, το κέντρο της αν αθροίσουμε την ηλικία των τριών βασικών περνάμε τα 100 χρόνια και στην επίθεση έχει μείνει ο Μπενζεμά για να σώσει ό,τι μπορεί μόνος του. Η Ρεάλ φρόντιζε εδώ και χρόνια να έχει στα αποδυτήρια παιδιά και αποπαίδια, δηλαδή πολύ ψηλά και πολύ χαμηλά συμβόλαια, οπότε το όριο του 70% δε θα έχει ιδιαίτερο θέμα για να το πιάσει. Επιπλέον, τα περισσότερα χρέη της είναι μακροπρόθεσμα. Όμως όλα αυτά έχουν κόστος στην ποιότητα της ομάδας, κάτι που φαίνεται και από την επιλογή για προπονητή του Καρλέτο Αντσελότι, που τελευταία φαίνεται να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Και φυσικά ο Πέρεθ μπορεί να θέλει τον Μ’Μπαπέ, αλλά και τα λεφτά να έβρισκε από το πουθενά, ο Γάλλος θα ερχόταν τώρα στη Μαδρίτη για να παίξει σε αυτό το πρότζεκτ;



Και εδώ μπαίνουν οι άλλοι. Οι Ισπανοί έχουν τεράστιο πρόβλημα στα οικονομικά και οι κανόνες δε γίνονται λάστιχο για τον κάθε Άραβα ή Ρώσο ιδιοκτήτη. Η Ατλέτικο χωρίς να είναι καλύτερη από τις παλιότερες χρονιές, που έχανε το πρωτάθλημα από το Νοέμβρη, πέρυσι το πήρε λόγω πτώσης των δύο μεγάλων, επειδή βρήκε στο πρόσωπο του Σουάρες το εύκολο γκολ που της έλειπε. Αλλά και αυτή έχει οικονομικό θέμα και λογικά θα πουλήσει ένα-δύο παίχτες και κάπως θα ισορροπήσει. Μισθολογικά άλλωστε δεν έχει πρόβλημα. Η Σεβίλλη πάλι με την χρηστή διαχείριση του Μόντσι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει θέμα με το μισθολογικό. Απλώς θα έχει ομάδα αντίστοιχου επιπέδου με πέρυσι. Μετά από αυτήν την τετράδα το χάος. Σύλλογοι με λίγα ή πολλά προβλήματα, πρότζεκτ που έμειναν στη μέση (Σοσιεδάδ, Μπέτις), ομάδες με 1-2 παίχτες και μετά συμπληρώματα μέσης ή χαμηλής ποιότητας.

Το ισπανικό ποδόσφαιρο περνάει μια τεράστια κάμψη, αντίστοιχη της περιόδου 2002-2006. Και αποδεικνύεται και το γιατί είχαν οι δύο μεγάλοι της Ισπανίας τόση κάψα για την ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν λεφτά (στα ίδια χάλια είναι και η Ιταλία αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο κείμενο). Οι καλύτεροι παίχτες είναι αλλού, οι καλύτεροι προπονητές είναι αλλού και η εγχώρια παραγωγή ταλέντων είτε κινείται σε χαμηλά επίπεδα είτε αυτοί που βγήκαν και έδειξαν να είναι σταρ είναι ακόμα πάρα πολύ μικροί (Πέδρι μου). Σύλλογοι χωρίς πόρους, ομάδες γερασμένες ή με χάσμα γενεών και προπονητές είτε κουρασμένοι (Σιμεόνε), είτε ξεπερασμένοι (Αντσελότι), είτε από το δεύτερο ράφι (Κούμαν). Και το χειρότερο είναι ότι δε φαίνεται, αντίθετα με την προηγούμενη κοιλιά, κάποιος τρόπος εξόδου από αυτήν την κρίση.
sombrero.gr

[fon7]

1993. Η Ατλέτικο φέρνει στη Μαδρίτη τον 26χρονο διεθνή Ζλάτκο Γιάνκοφ από τη Λέφσκι Σόφιας. Σε μια εποχή χωρίς ίντερνετ, κανένας φίλος της δεν ξέρει τι να περιμένει. Μέχρι που φτάνει η ώρα της παρουσίασης. Λογικά οι Ισπανοί είπαν στον Βούλγαρο "δυο-τρία τσαλιμάκια θα κάνεις κι αυτοί θα πάρουν μερικά πλάνα και μερικές φωτογραφίες", αυτός θα απάντησε "ρε παιδιά, εγώ Βαλκάνιος αμυντικός χαφ είμαι, τι τσαλιμάκια και φρου-φρου μου λέτε και δεν έχω πιει και την πρωινή μου μπύρα", αυτοί επέμειναν "έλα μωρέ τώρα, μην κάνεις σαν παιδί, 5' δουλειά είναι, 2-3 κοντρόλ, 2-3 χαμόγελα και τέλος" και κάπως έτσι προέκυψε αυτό το Ε-Π-Ο-Σ.
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Ο άνθρωπος που έμενε μέσα στο γήπεδο της Ρεάλ Σοσιεδάδ

Ο κανόνας ήταν απλός: Αν τις Κυριακές που η Ρεάλ Σοσιεδάδ αγωνιζόταν στο Ατότσα έβλεπες ξαφνικά στον ουρανό του Σαν Σεμπαστιάν δυο πυροτεχνήματα, αυτό σήμαινε ότι οι γηπεδούχοι είχαν μόλις σκοράρει. Αν έβλεπες ένα μόνο πυροτέχνημα, τότε το γκολ το είχαν βάλει οι φιλοξενούμενοι. Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, από τις αρχές των 60s έως το 1993 που η ομάδα μετακόμισε στο Ανοέτα, στο οποίο αγωνίζεται μέχρι και σήμερα, χάρη σε αυτή την ιδιαίτερη παράδοση όλη η πόλη μάθαινε την εξέλιξη του σκορ, ακόμα κι αν δεν είχε πρόσβαση σε κάποια τηλεόραση ή κάποιο ραδιόφωνο. Ο θρύλος λέει πως όλο αυτό ξεκίνησε για χάρη των ψαράδων που ήθελαν να ξέρουν τι γίνεται στον αγώνα ακόμα κι όταν βρίσκονταν μακριά από τη στεριά. Εμπνευστής της ιδέας ήταν ένας απλός οπαδός, ο Πάτσι Αλκόρτα, αλλά από ένα σημείο και μετά υπεύθυνος για το όλο τελετουργικό έγινε ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, η ψυχή του συλλόγου, ο Αμαντέο Λαμπάρτα.

Λέγεται συχνά ότι μια ομάδα δεν είναι ο πρόεδρος της, ο προπονητής της ή οι παίκτες της. Είναι μόνο οι οπαδοί της, αυτοί που βρίσκονται δίπλα της και στα εύκολα και στα δύσκολα, που την ακολουθούν και τη στηρίζουν χωρίς να κερδίζουν τίποτα ουσιαστικό από αυτή. Αυτή η πρόταση δεν κρύβει πάντα όλη την αλήθεια. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις ομάδων που στους οπαδούς προσθέτεις δίπλα και κάποιους ανθρώπους που τυπικά είναι εργαζόμενοι αλλά ουσιαστικά έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο σύλλογο σε τέτοιο βαθμό που κανένας μισθός δεν μπορεί να ξεπληρώσει. Ο Λαμπάρτα ήταν ένας από αυτούς.


To Aτότσα ήταν το γήπεδο της Ρεάλ Σοσιεδάδ από το 1913 έως το 1993. Εδώ μια φωτογραφία του από τη δεκαετία του 60′

O Αμαντέο Λαμπάρτα Ρέι γεννήθηκε το 1905 σε μια μικρή πόλη κοντά στο Σαν Σεμπαστιάν και στα 20 του μετακόμισε εκεί για χάρη της Ρεάλ Σοσιεδάδ, που δέχτηκε να του δίνει 10 πεσέτες τη μέρα, όσες δηλαδή κέρδιζε ως τότε δουλεύοντας σε ένα τοπικό χυτήριο (η αρχική πρόταση, να δουλεύει ταυτόχρονα σε ένα διάσημο εργοστάσιο καπνού της περιοχής, δεν προχώρησε γιατί ο διευθυντής του εργοστασίου είχε κουραστεί να κάνει χάρες στη διοίκηση, προσλαμβάνοντας συνέχεια νέους παίκτες της). Στα 11 χρόνια που αγωνίστηκε στο κέντρο της ομάδας των Βάσκων πανηγύρισε τρεις φορές το πρωτάθλημα της Γκιπούσκοα, έπαιξε σε ένα τελικό Κυπέλλου Ισπανίας απέναντι στη Μπαρτσελόνα και ήταν μέλος της πρώτης ενδεκάδας που κατέβασε η Ρεάλ Σοσιεδάδ στο πρώτο ισπανικό πρωτάθλημα, που διεξήχθη τη σεζόν 1929-30.

Ο εμφύλιος πόλεμος που ξεκίνησε το 1936 αποτέλεσε και την ταφόπλακα της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Όπως οι περισσότεροι νέοι της περιοχής, ο Λαμπάρτα άφησε τα πάντα στην άκρη για να πολεμήσει απέναντι στις εθνικιστικές δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο. Σε μια από τις μάχες που έγιναν έξω από το Μπιλμπάο τραυματίστηκε σοβαρά στο μάτι και πιάστηκε αιχμάλωτος. Αρχικά κρατήθηκε σε κάποιο γειτονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη φυλακή, όπου και πέρασε μεγάλο μέρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το τέλος του πολέμου τον βρήκε σε τραγική κατάσταση. Υποσιτισμένος, μονόφθαλμος πλέον και με αρκετά προβλήματα στα χέρια, αναγκάστηκε να στραφεί στο χώρο που του είχε δώσει φαγητό πριν τον εμφύλιο: Το ποδόσφαιρο.

Πρώτα έκανε την ‘πρακτική’ του δουλεύοντας ως βοηθός προπονητή στην αγαπημένη του Ρεάλ Σοσιεδάδ και μετά ανέλαβε καθήκοντα πρώτου προπονητή στη Μπούργκος, την οποία και ανέβασε στην 3η κατηγορία. Η σύντομη προπονητική του καριέρα ολοκληρώθηκε λίγα χρόνια αργότερα στην Παμπλόνα, όπου και κάθισε για δυο σεζόν στον πάγκο της Οσασούνα. Η επιστροφή του στο γήπεδο που αγωνίστηκε για πάνω από μια δεκαετία έγινε το καλοκαίρι του 1952, όταν και έγινε γνωστό πως ο ηλικιωμένος επιστάτης του γηπέδου, ο Φιντέλ Τεράν Βισάριο, θα αποχωρούσε από τη θέση του, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια σε εκείνο το πόστο (ήταν επιστάτης του Ατότσα από τη μέρα που εγκαινιάστηκε!). Ο Λαμπάρτα ενδιαφέρθηκε να καλύψει το κενό και από τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς ήταν και επίσημα ο κηπουρός-φροντιστής-άνθρωπος για όλες τις δουλειές στο γήπεδο.



Το πάθος του ‘Ινδιάνου’, όπως ήταν το παρατσούκλι του όσο έπαιζε ποδόσφαιρο, για τη νέα του δουλειά ήταν τέτοιο που λίγο καιρό μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ζήτησε να μετακομίσει μόνιμα στο γήπεδο, σε ένα μικρό χώρο που βρισκόταν ακριβώς πάνω από τα εκδοτήρια. Για τα επόμενα 37 χρόνια, το Ατότσα έγινε το κανονικό σπίτι ενός ανθρώπου που ως τότε το έβλεπε ως “δεύτερο σπίτι”, όπως οι περισσότεροι οπαδοί νιώθουν το γήπεδο της ομάδας τους. Στον ίδιο χώρο ζούσαν μαζί του η γυναίκα του αλλά και η ηλικιωμένη μητέρα του, που συχνά κρεμούσε τη μπουγάδα της οικογένειας στους σωλήνες των κερκίδων.

Στο διάστημα αυτό ο Λαμπάρτα αφιέρωσε ολοκληρωτικά τη ζωή του στη Σοσιεδάδ. Αυτός καθάριζε τις κερκίδες, αυτός έφτιαχνε τις γραμμές, αυτός φρόντιζε το χόρτο, αυτός επισκεύαζε ό,τι χαλούσε, αυτός έκανε καφέδες ή έφερνε χυμούς στους παίκτες, αυτός οργάνωνε το πέταγμα των φωτοβολίδων στα γκολ, αυτός προετοίμαζε το πρωί των αγώνων το γήπεδο για να υποδεχτεί τους φιλάθλους, αυτός έβαζε τις καθημερινές κρυφά τους πιτσιρικάδες μέσα και τους έκανε μια γρήγορη ξενάγηση για να νιώσουν λίγη από τη μαγεία του. Ο τρόπος ήταν απλός: Ήθελες να μπεις στο γήπεδο, να το περπατήσεις, να νιώσεις λίγη από την αίγλη που νιώθουν οι ποδοσφαιριστές; Χτυπούσες την πόρτα του μικρού διαμερίσματος του κυρίου Αμαντέο και αυτός αναλάμβανε τα υπόλοιπα.



Κι αν κάποιοι πιστεύουν πως ένας απλός επιστάτης δεν έχει κάποιο ουσιαστική συνεισφορά στην επιτυχία μιας ομάδας, ο τεράστιος Αλφρέντο ντι Στέφανο μάλλον διαφωνεί. Όταν το 2009 μια βασκική εφημερίδα τον ρώτησε ποιος παίκτης της Σοσιεδάδ τον δυσκόλευε περισσότερο, η απάντηση του θρύλου της Ρεάλ ήταν: “Αυτός που θυμάμαι περισσότερο από όλους ήταν ο επιστάτης του Ατότσα. Ο μονόφθαλμος που φρόντιζε το χόρτο. Ήταν ο καλύτερος γιατί ήξερε πως παίζαμε και γι’αυτό πριν από τη σέντρα έβρεχε περισσότερο κάποια συγκεκριμένα σημεία του αγωνιστικού χώρου και μας δυσκόλευε στην ανάπτυξη. Έκανε διάφορα τέτοια κολπάκια. Κάποιες φορές έπιαναν, κάποιες άλλες όχι.”

Ο παμπόνηρος Αμαντέο Λαμπάρτα έκανε αυτή τη δουλειά μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Με αυτόν ακόμα επιστάτη η Ρεάλ Σοσιεδάδ έζησε τις καλύτερες στιγμές της, τη χρυσή δεκαετία του 80′, όταν και κατέκτησε δυο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο κι ένα Σούπερ Καπ. Τον Ιούλιο του 1989 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, κι έτσι δεν πρόλαβε να ζήσει τη μετακόμιση της ομάδας στο Ανοέτα, ούτε να δει το Ατότσα να ερημώνει και τελικά να κατεδαφίζεται. Ευτυχώς, θα προσθέταμε εμείς, γιατί αν για κάθε οπαδό της ομάδας αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, φανταστείτε για κάποιον που έζησε εκεί μέσα ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

Σαν να λέμε ο κυρ Φάνης και ίσως μερικούς ακόμα

[fon7]

Φόρεσε τη φανέλα της Ατλέτικο για 10 χρόνια, έκανε 7 θητείες στον πάγκο της και πανηγύρισε μαζί της 11 τίτλους. Όταν έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια, στο Καλντερόν δεν ακουγόταν τίποτα για 8 ολόκληρα λεπτά. Από σήμερα ο Λουίς Αραγόνες έχει το δικό του άγαλμα έξω από το Μετροπολιτάνο.



Το αντίο της Ατλέτικο σε έναν θρύλο της
Ο θάνατος του Λουίς Αραγονές ήταν ένα δυσάρεστο γεγονός για όλη την Ισπανία, αλλά πιο πολύ για τον σύλλογο στον οποίο είχε μεγαλουργήσει, την Ατλέτικο Μαδρίτης. Την ομάδα στην οποία έπαιξε 10 χρόνια ως επιθετικός, την ομάδα στην οποία ήταν προπονητής σε τέσσερις διαφορετικές θητείες. Το πρόσωπο του Δον Λουίς ήταν παρόν με ένα εντυπωσιακό πανό στις εξέδρες. Οι παλιοί του φίλοι και συμπαίκτες τον τίμησαν μαζεμένοι στο κέντρο του γηπέδου. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε δακρυσμένος στον πάγκο, ο Νταβίντ Βίγια που σκόραρε το πρώτο γκολ (ανοίγοντας τον δρόμο για την πρώτη θέση στους κολτσονέρος) έκανε την κίνηση να δείξει τον ουρανό αφιερώνοντάς το στον κόουτς.



Το αγαπημένο του νούμερο 8 παντού. Μια φανέλα κρεμασμένη με το όνομά του στα αποδυτήρια, να προκαλεί δέος στους τωρινούς παίκτες της ομάδας. Η θύρα 8 μετατράπηκε σε μνημείο με τους οπαδούς της ομάδας να αφήνουν αναμνηστικά στην είσοδό της. Και το πιο εντυπωσιακό, ο αγώνας ξεκίνησε και το Βιθέντε Καλντερόν ήταν εκκλησία. Κανείς δεν μιλούσε. Για 8 λεπτά υπήρχε μια ησυχία, ένας φόρος τιμής στον απόντα με βάση το αγαπημένο του νούμερο. Και μόλις τα 8 λεπτά πέρασαν, μια έκρηξη με το όνομα Λουίς Αραγονές να γίνεται σύνθημα. Ένα αντίο σε έναν ακόμα άνθρωπο του ποδοσφαίρου που κατάφερε να γίνει κι αυτός αθάνατος χάρη στα όσα κατάφερε εν ζωή. Ο ιδανικός αποχαιρετισμός…

sombrero.gr

Ο απαισιόδοξος οπαδός της Σαραγόσα βλέπει ότι η ομάδα είναι χωρίς νίκη εδώ και 8 ματς. Ο αισιόδοξος οπαδός της Σαραγόσα βλέπει ότι η ομάδα είναι αήττητη εδώ και 8 ματς.

sombrero.gr

[fon7]

Η πιο δυνατή εικόνα του σ/κ: O μικρός Μιγκέλ είχε όνειρο να ζήσει μια φορά από κοντά την ατμόσφαιρα ενός αγώνα και το όνειρο του έγινε πραγματικότητα σήμερα, στο παιχνίδι Ατλέτικο-Μπέτις.


Η φωτογραφία είναι του Javi Gomez. Σημαντικό ρόλο στο να βρεθεί ο μικρός στο Μετροπολιτάνο έπαιξε το ίδρυμα "Ambulancia del Deseo" που βοηθάει ασθενείς που αντιμετωπίζουν κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας να πραγματοποιήσουν κάποιες ευχές τους. https://twitter.com/JaviGomezCh/status/1454895020260081664
El Sombrero

[fon7]

Πριν 1,5 χρόνο γράφαμε για τον Άλβαρο Θερβέρα, που πήρε την Κάδιθ από την 3η κατηγορία, την ανέβασε στην Πριμέρα και την έφτασε με πενιχρά μέσα ως τη 12η θέση. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν. Από προχθές ο Θερβέρα αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο αλλά ο κόσμος δεν ξεχνάει τόσο εύκολα. Σε μια πρωτάκουστη ενέργεια, εκατοντάδες οπαδοί συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία, άναψαν καπνογόνα, αποθέωσαν τον πρώην προπονητή τους και τον ευχαρίστησαν για όσα πρόσφερε στο σύλλογο!
El Sombrero

http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=3733.msg220686#msg220686

[fon7]

Στα μέσα των 90s η κυρία Γουίλιαμς έφυγε από τη Γκάνα με τον άντρα της και ελάχιστα πράγματα σε ένα σακίδιο, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Αφού διέσχισαν ένα μέρος της ερήμου Σαχάρα με τα πόδια και αφού πέρασαν μερικές μέρες στο κρατητήριο στη Μελίγια, εγκαταστάθηκαν στο Μπιλμπάο, όπου και γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά τα δυο της αγόρια, o Ινιάκι και ο Νίκο. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, η περήφανη μάνα πανηγύριζε κλαίγοντας από την κερκίδα τη χθεσινή πρόκριση της Αθλέτικ στον τελικό του Σούπερ Καπ, μια πρόκριση που ήρθε χάρη στο γκολ του 19χρονου Νίκο.

El Sombrero

[fon7]

Τον λένε Ρούμπεν Γκαρθία, παίζει στην Οσασούνα και στην Παμπλόνα είναι γνωστός για τους πανηγυρισμούς του ως Τζόκερ και για τις δράσεις αλληλεγγύης του. Αυτές τις μέρες συγκεντρώνει τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης τα οποία στις 24 του μήνα θα μεταφερθούν στα σύνορα της Ουκρανίας ενώ κατά την επιστροφή το ανθρωπιστικό αυτό κομβόι θα μεταφέρει πρόσφυγες που προορίζονται για την Ισπανία. Όπως όλα δείχνουν, οδηγός σε ένα από τα 4 φορτηγάκια θα είναι ο ίδιος ο Γκαρθία, αφού η Πριμέρα έχει διακοπή την άλλη εβδομάδα.

El Sombrero

Εδώ κάποιες από τις πολλές μάσκες που έκανε δώρο στο τοπικό νοσοκομείο όταν αυτό είχε έλλειψη στην αρχή της πανδημίας.

El Sombrero

[fon7]

"Το να είσαι Μπέτις σημαίνει να υποφέρεις. Διαλέγεις μια ζωή γεμάτη απογοητεύσεις. Ακόμα και το σλόγκαν μας λέει ουσιαστικά «Ζήτω η Μπέτις, παρ'όλο που ξέρουμε ότι θα χάσεις». Όταν είσαι Μπέτις δεν χαλαρώνεις ποτέ. Ακόμα κι όταν είσαι μπροστά στο σκορ. Ίσα-ίσα τότε υποφέρεις ακόμα περισσότερο γιατί περιμένεις ότι κάτι θα πάει στραβά."
Τον Μάιο η Μπέτις έφτασε κοντά στο πρώτο της τρόπαιο μετά από 17 χρόνια. Στον τελικό με τη Βαλένθια προηγήθηκε αλλά, όπως περίμεναν αρκετοί, κάποια στιγμή το έφαγε. Το ματς πήγε στα πέναλτι. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, οπαδοί της δεν άντεχαν να βλέπουν, έφυγαν από την κερκίδα και περίμεναν στον διάδρομο. Κάποιοι έκαναν βόλτες, κάποιοι είχαν κάτσει στο πάτωμα, κάποιοι κοιτούσαν απλά τον τοίχο, κάποιοι έκλειναν ακόμα και τα αυτιά τους. Η Μπέτις αυτή τη φορά κέρδισε. Υπέφερε μεν ξανά αλλά κέρδισε. Ήταν μόλις το 4ο τρόπαιο στην 114χρονη ιστορία της.
El Sombrero (βίντεο)

Πραγματικά αξίζει να διαθέσετε λίγο χρόνο και να δείτε μέχρι τέλους αυτό το υπέροχο βίντεο του COPA90 για τη Μπέτις, την τρέλα του να υποστηρίζεις μια ομάδα που σου φέρνει κυρίως πίκρες και τον τελικό του κυπέλλου με τη Βαλένθια. Από εκεί είναι και οι ατάκες στην αρχή του ποστ. https://youtu.be/kAB0ajb0GEA

Το παραπάνω βίντεο είναι ενωμένα αποσπάσματα από τις αντιδράσεις σε ένα εύστοχο πέναλτι της Βαλένθια, στο χαμένο πέναλτι της Βαλένθια και στο τελικό εύστοχο πέναλτι της Μπέτις. Εδώ υπάρχει ολόκληρο το 9λεπτο βίντεο: https://youtu.be/WyVkdj5e0Kw
El Sombrero

[PAS and stale bread]

Κάπου είχα ακούσει ένα αφιέρωμα για την Μπέτις και το αμοιβαίο μίσος με την συμπολίτισσα Σεβίλλη μάλλον στο fight club πριν χρόνια. Περισσότεροι οι πράσινοι στην πόλη κάνοντας τρελά πειράγματα στους άλλους. Θυμάμαι είχαν πει ότι ένας παλιός πρόεδρος της Μπέτις ονόμασε την εγγονή του Σεβίλλια ή κάτι τέτοιο γιατί όπως είπε "στην περιοχή μας σε λίγα χρόνια δεν θα ακούγετε καθόλου το όνομα της ωραίας μας πόλης από κανέναν γιατί το μόνο που ακούγετε είναι το όνομα της Μπέτις και είναι κρίμα."

Και το πιο ωραίο ότι ένας παλιός πρόεδρος δεν θυμάμαι ποιας από τις δυο ομάδες ζήτησε να του τοποθετήσουν λεκάνη στην τουαλέτας του σπιτιού του με σκαλιστό τα ανάγλυφο σήμα της αντιπάλου ομάδας έτσι ώστε όταν πηγαίνει αυτός ή οι καλεσμένοι του εκεί για την ανάγκη τους να "περιποιούνται" τους απέναντι.     

[fon7]

"Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την εισφορά αλληλεγγύης που θέλουν να προσθέσουν στη φορολογία των ποδοσφαιριστών. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε σε τι καιρούς ζούμε. Χαίρομαι που θα αυξηθούν οι φόροι μου εφόσον τα χρήματα πάνε εκεί που πρέπει. Οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν καμία ιδιαίτερη αξία για μια κοινωνία. Σημαντικός είναι ένας δάσκαλος που προσπαθεί να εκπαιδεύσει και να δώσει αξίες στα παιδιά."
(Ραούλ Γκαρθία, σε σημερινή συνέντευξη του στην El Pais)

El Sombrero

[fon7]

Το όχι και τόσο μοντέρνο ποδόσφαιρο
Ασβεστωμένοι τοίχοι, χαμένες μπάλες σε ένα ρέμα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα πίσω από μια εστία, ένα μεγάφωνο με κακό ήχο, στραβές γραμμές στο χορτάρι που είναι γεμάτο λακούβες, μερικές καρέκλες για τους λιγοστούς θεατές όταν δεν υπάρχουν εξέδρες. Όσοι έχουν παίξει μπάλα ερασιτεχνικά ή όσοι έχουν μια μικρή ομάδα στο χωριό τους ή ακόμα και στην πόλη, σίγουρα έχουν αυτές τις εικόνες στο κεφάλι τους. Το ποδόσφαιρο από εκεί που ξεκίνησε. Χωρίς ανέσεις, φτιασίδια, σπόνσορες. «Ο κόσμος βλέπει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, αλλά όσοι έχουν πατήσει στο χορτάρι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται και τη μεγάλη προσπάθεια που απαιτείται, ακόμα κι αν έχεις μικρό όφελος. Γιατί παίρνεις μια προσωπική ικανοποίηση από το παιχνίδι και είναι αυτό που μετράει», είναι τα λόγια ενός από τους ανθρώπους που μιλούν στο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους “Modern Football”.

https://vimeo.com/289701608

Στα 9 και κάτι ψιλά λεπτά του ταξιδεύουμε στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στην Αραγωνία της Ισπανίας, εκεί στα βορειοανατολικά της χώρας. Το μέρος δεν έχει τόση σημασία. Θα μπορούσε να είναι μια άλλη περιοχή, μια άλλη χώρα. Το ποδόσφαιρο είναι μια παγκόσμια γλώσσα άλλωστε. Σημασία έχει η αγάπη γι’ αυτό. Διάφοροι πρωταγωνιστές παρελαύνουν, μικροί ήρωες (έστω κι αν δεν το βλέπουν έτσι) που βοηθούν ώστε να μπορούν αυτοί οι αγώνες να γίνονται. Παίκτες, προπονητές, φροντιστές, όσοι βάφουν με λευκές γραμμές το χορτάρι ή το χώμα. Ένας άλλος κόσμος. Αυτός είναι κι ο στόχος των παραγωγών της Kauri Multimedia που βρίσκεται πίσω από το φιλμάκι (το οποίο μπορείτε να δείτε με αγγλικούς υπότιτλους) και των συντελεστών της. Να μας μεταφέρουν σε αυτό το ποδόσφαιρο και να δώσουν φωνή στους ανθρώπους που μοχθούν για να μη σβήσει αυτό το κομμάτι του αθλήματος που αγαπούμε.



Οι πρωταγωνιστές μιλούν, πάντα χωρίς να τους βλέπουμε να το κάνουν και ενώ απλά ποζάρουν, για τη σημασία του ποδοσφαίρου στις μικρές επαρχιακές κοινότητές τους. Στην προσπάθεια που γίνεται με πολλή αγάπη, αφοσίωση και μεράκι. Όχι γιατί είναι πιο θεαματικό από το ποδόσφαιρο του Τσάμπιονς Λιγκ ή της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Αλλά γιατί είναι κάτι δικό τους, μέρος της ζωής τους. Κι αυτό που έχει σημασία στο τέλος της ημέρας, είναι όλοι να διασκεδάζουν. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές να φτάσουν και στο άλλο, το πραγματικά “μοντέρνο ποδόσφαιρο. Άλλωστε, ο Εντουάρντο Γκαλεάνο (με μια ατάκα του οποίου ανοίγει το βίντεο) έχει γράψει:

Και μια ωραία μέρα, η θεά του ανέμου φιλάει το πόδι ενός άντρα, αυτό το ταλαιπωρημένο και καταφρονεμένο πόδι κι από αυτό το πόδι γεννιέται ένα είδωλο. Γεννιέται σε μια αχυρένια φάτνη, σε μια καλύβα με τσίγκινη οροφή και έρχεται στον κόσμο κρατώντας σφιχτά μια μπάλα.

Μπορεί αυτή η θεά του ανέμου να κυκλοφορεί και κάπου στην Αραγωνία.
https://www.sombrero.gr/2019/02/futbol-moderno/

[fon7]

Την πρώτη φορά που μπήκε στο Ριαθόρ ήταν 4 ετών. Μερικά χρόνια μετά ήταν στις κερκίδες και πανηγύριζε το μοναδικό πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου. Όταν μεγάλωσε έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και φόρεσε τη φανέλα της Ντέπορ για μερικές σεζόν.

Σήμερα ο Λούκας Πέρεθ αφήνει την Πριμέρα και την Κάντιθ για να πάει να παίξει στην 3η κατηγορία και να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα να κερδίσει επιτέλους την άνοδο. Ήταν τόσο αποφασισμένος να επιστρέψει που από το 1Μ που κόστισε η μεταγραφή, ο ίδιος έβαλε από την τσέπη του τα μισά!

El Sombrero

[fon7]

Είναι πολιτισμός αυτό??
Είναι το φυσιολογικό??
Πείτε το όπως θέλετε...
Όπως και να έχει, είναι κάτι όμορφο στο μάτι, που σίγουρα αντιτίθεται στη βία.
Απο το χθεσινό ντέρμπι των Βάσκων, Ρεάλ Σοσιεδάδ - Αθλέτικ Μπιλμπάο!

Dieci

[fon7]

Με 4 μόνο ξένους στο ρόστερ, με αρκετούς παίκτες που προέρχονται από την εξαιρετική ακαδημία της και με 20.000 θεατές μ.ο. φέτος (σε ένα γήπεδο 23.000 θέσεων και σε μια πόλη 200.000 κατοίκων) η Οσασούνα, μια από τις ελάχιστες ισπανικές ομάδες που δεν είναι εταιρεία αλλά ανήκει ακόμα 100% στους οπαδούς της, προκρίθηκε στον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας για δεύτερη φορά στην ιστορία της.
Γι'αυτό και η Παμπλόνα την υποδέχτηκε κάπως έτσι. Στις 3 το βράδυ.

Για να το καταφέρει αυτό χρειάστηκε να παίξει για 4η σερί φορά σε παράταση, αυτή τη φορά μέσα στο Μπιλμπάο: https://www.instagram.com/p/CqpWBRxI63C/
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Η Ντεπορτίβο λα Κορούνια κλείνει φέτος τρία χρόνια στην 3η κατηγορία και πέντε χρόνια μακριά από την Πριμέρα. Για άλλη μια φορά συμμετέχει στα πλέι οφ διεκδικώντας την άνοδο και χθες υποδέχτηκε στο Ριαθόρ την Καστεγιόν για τη φάση των ημιτελικών.
Τουλάχιστον δεν είναι μόνη της.


Ο κόσμος της έσπασε το ρεκόρ της κατηγορίας (σχεδόν 29.000 εισιτήρια), η Ντέπορ κέρδισε με 1-0 και πάει να υπερασπιστεί το σκορ στη ρεβάνς στην Καστεγιόν σε μια εβδομάδα.

El Sombrero

[fon7]

"It’s not only about football."…
https://twitter.com/RCD_MallorcaEN/status/1702607393698279446
El Sombrero

[fon7]

"Όρθιοι και μόνοι, μες στη φοβερή ερημία του πλήθους"

(Εικόνα από το σημερινό ντέρμπι των Βάσκων)

Tο βίντεο είναι βέβαια ακόμα καλύτερο: https://twitter.com/LaLigaCorp/status/1708227882357608949
El Sombrero (φωτογραφία)

[fon7]

Αθλέτικ Μπιλμπάο και Μαγιόρκα παίζουν το βράδυ στον τελικό του κυπέλλου.
Οι Βάσκοι έχουν να κερδίσουν το κύπελλο 40 χρόνια. Οι νησιώτες 21.
Ο τελικός γίνεται στη Σεβίλλη, μια πόλη που ως γνωστόν έχει δυο μεγάλες ομάδες.
Εκεί βρίσκονται σήμερα περίπου 100.000 οπαδοί των δυο φιναλίστ, αφού πολλοί ταξίδεψαν χωρίς να έχουν εισιτήριο για το ματς!
Αρκετές χιλιάδες πήγαν εκεί από χθες και το διασκεδάζουν με την ψυχή τους:

Όπως ήταν αναμενόμενο, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου (και το 100% αυτών που πήγαν χωρίς εισιτήριο) είναι Βάσκοι. Ενημερωτικά, η απόσταση Μπιλμπάο-Σεβίλλη είναι κοντά στα 900 χλμ.

El Sombrero η Μαγιόρκα δεν είναι ακριβώς δίπλα. 950 χιλιόμετρα λέει το Google. Και υπάρχει το πρόβλημα της θάλασσας. Ξέρω άτομο που πήγε Μαγιόρκα - Κανάρια - Σεβίλλη και θα γυρίσει Σεβίλλη - Μιλάνο - Μαγιόρκα.

El Sombrero (βίντεο)

Χρειάστηκε να περιμένουν 40 χρόνια, να ζήσουν την πίκρα έξι χαμένων τελικών από τότε, να μείνουν πίσω στο σκορ και σήμερα, να πάνε στην παράταση και μετά στα πέναλτι αλλά τελικά τα κατάφεραν.
Οι νέοι κυπελλούχοι Ισπανίας:

El Sombrero (φωτογραφία)

[fon7]

Τη σεζόν 2002-03 η Μαγιόρκα, που έχει στην επίθεση τον Ετό και τον Παντιάνι, στο κέντρο τους γνωστούς μας Ιμπαγάσα και Ριέρα, στην άμυνα τον θείο Ναδάλ και στο τέρμα τον Λέο Φράνκο, κάνει ένα φινάλε στη σεζόν που μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικό.
Αρχικά πετάει εκτός κυπέλλου στα προημιτελικά τη Ρεάλ των «γκαλάκτικος» με μια επιβλητική 4αρα στον επαναληπτικό στη Μαγιόρκα. Στα ημιτελικά στέλνει σπίτι της την πανίσχυρη τότε Ντεπορτίβο, χάρη σε ένα 2-3 μέσα στο Ριαθόρ που μέχρι το 89' ήταν περίπατος με 0-3. Περιμένοντας τον τελικό, ζει ένα μαγικό εικοσαήμερο τον Μάιο. Σε αυτό ρίχνει άλλη μια τριάρα (3-0) στη Ντέπορ, αυτή τη φορά για το πρωτάθλημα, και κάνει δυο επικά διπλά: 1-2 μέσα στο Καμπ Νου και 1-5 (Ένα-Πέντε!) με ανατροπή κιόλας μέσα στο Μπερναμπέου, απέναντι σε μια Ρεάλ που διεκδικεί τον τίτλο!
Η χρονιά κλείνει ιδανικά με το πρώτο και μοναδικό τρόπαιο της ιστορίας της, αφού στον τελικό του κυπέλλου ο αφηνιασμένος Ετό κάνει πάρτι απέναντι στην αδύναμη Ουέλβα (3-0).
Αύριο η Μαγιόρκα θα παίξει ξανά σε τελικό, για πρώτη φορά μετά το 2003. Απέναντι θα βρει την Αθλέτικ Μπιλμπάο που ψάχνει το πρώτο της κύπελλο μετά από 40 χρόνια.
El Sombrero

[fon7]

H άνοδος και η πτώση της Μαγιόρκα
“Μπαίνει ένας Καναδός μπασκετμπολίστας, ένας Ισπανός τενίστας και ένας Γερμανός εντερπρενέρ σε ένα μπαρ…” Αυτή θα μπορούσε να ήταν η εισαγωγή ενός ξεκαρδιστικού ανέκδοτου αλλά το πιθανότερο είναι πως κανένας στη Μαγιόρκα δεν θα γελούσε μ’αυτό, αφού οι πρωταγωνιστές του είναι μέρος της πονεμένης ιστορίας της ομάδας του την τελευταία δεκαετία. Μια δεκαετία γεμάτη πίκρες, ευτράπελα, συνεχείς αλλαγές προσώπων σε όλα τα πόστα, υποβιβασμούς και χρέη. Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή και ας γυρίσουμε σχεδόν δυο δεκαετίες πριν, όταν όλα ήταν πολύ διαφορετικά.

Καλοκαίρι 1997. Η Μαγιόρκα επιστρέφει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν μετά από 5 χρόνια στη δεύτερη κατηγορία και καταφέρνει άμεσα να κλέψει τις εντυπώσεις. Με πρωταγωνιστή έναν γνώριμο μας, τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ, που καθόταν για πρώτη φορά σε έναν ευρωπαϊκό πάγκο, η μεγάλη ομάδα του νησιού έκανε μια τρομερή σεζόν, ξέφυγε από νωρίς από τις χαμηλές θέσεις και τελικά τερμάτισε 5η, εξασφαλίζοντας την έξοδο της και στην Ευρώπη. Εξίσου πετυχημένη ήταν και η πορεία της στο Κύπελλο Ισπανίας, εκεί που κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό, τον οποίο και έχασε στα πέναλτι από τη Μπαρτσελόνα του Ριβάλντο, του Φίγκο και του Ζιοβάνι.



Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, εκείνη η σεζόν δεν ήταν ένα ‘πυροτέχνημα’. Μέσα στα επόμενα 5 χρόνια, η Μαγιόρκα τερμάτισε δυο φορές στην 3η θέση της βαθμολογίας, κέρδισε ένα Κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ απέναντι στη Μπαρτσα (που είναι και τα μοναδικά τρόπαια στην 103χρονη ιστορία της), έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων και έκανε μια αξιοπρεπέστατη πορεία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ένας απολογισμός αν μη τι άλλο εντυπωσιακός για μια ομάδα τέτοιου μεγέθους.



Σ’εκείνη τη χρυσή 6ετια η Μαγιόρκα μετατράπηκε από μια ομάδα-ασανσέρ σε κανονική πρωταγωνίστρια ενός εκ των καλύτερων πρωταθλημάτων του κόσμου. Οι επιτυχίες της δεν περιορίστηκαν εντός συνόρων. Η μαγική πορεία στο Κύπελλο Κυπελλούχων του 1999 άλλωστε το αποδεικνύει. Οι Ισπανοί (που στα ημιτελικά πέταξαν έξω την Τσέλσι), έφτασαν μερικά λεπτά μακριά από την παράταση του τελικού, παίζοντας απέναντι σε μια Λάτσιο που ήταν γεμάτη αστέρια: Σάλας, Βιέρι, Νέντβεντ, Νέστα, Κονσεισάο, Μαντσίνι, Μιχαίλοβιτς. Το γκολ του Νέντβεντ στο 81′ που έκανε το 2-1, έδωσε τελικά τον τίτλο στους Ιταλούς και άφησε τον Κούπερ με την πικρία ενός δεύτερου χαμένου τελικού, στον οποίο όμως για μια ακόμα φορά ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ.

Ακόμα και μετά τη φυγή του Αργεντινού τεχνικού για τη Βαλένθια λίγες εβδομάδες μετά, οι νησιώτες συνέχισαν να βρίσκουν τρόπους ώστε να παραμένουν αξιόμαχοι σε όλες τις διοργανώσεις που συμμετείχαν. Κοιτώντας κάποιος τους παίκτες που πέρασαν από την ομάδα εκείνα τα χρόνια, μπορεί να εντοπίσει αρκετά γνωστά ονόματα: Αριέλ Ιμπαγάσα, Λέο Φράνκο, Χουάν Κάρλος Βαλερόν, Ντιέγκο Τριστάν, Ντάνι Γκαρθία, Άλμπερτ Ριέρα, Χερμάν Μπούργκος, Άλμπερτ Λούκε, Βάλτερ Παντιάνι και φυσικά Σαμουέλ Ετό.



Ο Καμερουνέζος βρέθηκε στη Μαγιόρκα δανεικός για 6 μήνες όταν κατάλαβε ότι δεν είχε θέση στην επίθεση της Ρεάλ και τελικά έμεινε εκεί για 5 χρόνια, στα οποία μέτρησε 70 γκολ σε 165 παιχνίδια. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ετό, η περίοδος εκείνη ήταν από τις πιο ωραίες της καριέρας του: “Πάντα μου άρεσε η Βαρκελώνη αλλά έχω μια αδυναμία στη Μαγιόρκα. Όταν ήταν να τελειώσω την καριέρα μου, ο γιος μου με παρακαλούσε να γυρίσω να παίξω εκεί ξανά. Έχω σπίτι εκεί και νιώθω ένας απ’αυτούς, σαν να είμαι μέλος της οικογένειας τους, όπως ακριβώς στο Καμερούν”.

Ήταν τέτοια η αγάπη του Ετό για τη Μαγιόρκα και η ιδιαίτερη σχέση που είχε με τους φιλάθλους της που όταν η ομάδα έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου το 2003, απέναντι στην άλλη έκπληξη του θεσμού, την Ουέλβα, ο Καμερουνέζος προσφέρθηκε αρχικά να χρηματοδοτήσει το ταξίδι των οπαδών από το νησί έως την πόλη διεξαγωγής του τελικού, το Έλτσε. Όταν τον ενημέρωσαν πως η μετακίνηση των οπαδών είχε οργανωθεί ήδη, χρησιμοποίησε τα λεφτά του με έναν άλλο ευφάνταστο τρόπο. Όπως περιέγραψε ο ίδιος: “Η αρχική μου ιδέα ήταν να πληρώσω το ταξίδι των οπαδών μας αλλά τελικά δεν χρειάστηκε. Αντ’αυτού, προσφέρω τελικά τα 30.000 ευρώ ώστε να μπορούν όλοι όσοι ταξιδέψουν εκεί να απολαύσουν ένα τζάμπα γεύμα. Προσκαλώ όλο τον κόσμο σε μια τεράστια, δωρεάν παέγια!”

Λίγες μέρες αργότερα ο Ετο έγινε ξανά ήρωας, αυτή τη φορά εντός γηπέδου, αφού σκόραρε δυο φορές στο θριαμβευτικό 3-0 επί της Ουέλβα. Χάρη στον Καμερουνέζο, οι τυχεροί εκδρομείς της Μαγιόρκα γύρισαν στο σπίτι τους και κυπελλούχοι και χορτάτοι, ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο μια μαγική σεζόν απ’την οποία ξεχώρισαν δυο ακόμα παιχνίδια. Και τα δυο απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Τη Ρεάλ Μαδρίτης!

Ένας θρίαμβος με 4-0 στον προημιτελικό του Κυπέλλου και ένα ανεπανάληπτο διπλό με 1-5 μέσα στο Μπερναμπέου στις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος (λίγο καιρό πριν είχε φύγει με ‘τρίποντο’ και από το Καμπ Νου, με 1-2!), παραμένουν μέχρι και σήμερα δυο από τις πιο ιστορικές νίκες στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Μέσα σε λίγους μήνες, η μικρούλα Μαγιόρκα πετύχαινε 9 γκολ απέναντι στη Ρεάλ των ‘γκαλάκτικος’ και έδειχνε σε όλους ότι όποιος δεν την υπολογίζει σοβαρά, κινδυνεύει να εκτεθεί πολύ άσχημα.

Όλα τα ωραία όμως κάποτε συνήθως τελειώνουν, ειδικά αν λέγεσαι Μαγιόρκα. Από το κερδισμένο κύπελλο του 2003 και μετά, ακολούθησε μια δεκαετία σταδιακής πτώσης, η οποία ολοκληρώθηκε με μια αγωνιστική πτώση στη 2η κατηγορία, τη σεζόν 2012/13. Χρόνο με το χρόνο τα χρέη αυξανόταν, η ιδιοκτήτρια εταιρεία κατέρρεε και ο σύλλογος έφτασε πολύ κοντά στην οικονομική ασφυξία και τη διάλυση. Κάπου εκεί άρχισαν να εμφανίζονται οι κλασικοί επίδοξοι σωτήρες. Κάποιοι εξ αυτών είχαν ως μοναδικό στόχο το βραχυπρόθεσμο κέρδος, κάποιοι άλλοι ενδιαφερόταν πραγματικά να σώσουν την ομάδα.

Στους δεύτερους ανήκει και ο Ράφα Ναδάλ, που αν και οπαδός της Ρεάλ προέρχεται από το νησί. Μαζί με τον θείο του, τον Μιγκέλ Άνχελ Ναδάλ που φόρεσε τη φανέλα της Μαγιόρκα για πάνω από 10 χρόνια και έχει περάσει από αρκετά πόστα μέσα στο σύλλογο, ο διάσημος τενίστας αγόρασε μετοχές το 2010, σε μια συλλογική προσπάθεια να βγει η ομάδα από το οικονομικό αδιέξοδο. Μια προσπάθεια που είχε μπροστάρη τον, επίσης γνωστό μας, Λορένσο Σέρα Φερέρ, που ανέλαβε και τη θέση του αντιπροέδρου.

Το εγχείρημα τελικά δεν πέτυχε, η Μαγιόρκα πετάχτηκε και εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων λόγω των χρεών της, και στη συνέχεια ανέλαβε δράση ένας νέος ‘παίκτης’, ο Γερμανός επιχειρηματίας, συγγραφέας, εντερπρενέρ και πολλά άλλα, Ουτζ Κλάεσεν. Ο Κλάεσεν, μια λίγο γραφική μορφή βγαλμένη από τα 80s, απέκτησε σταδιακά μεγάλο μέρος των μετοχών και τελικά έγινε πρόεδρος της ομάδας το 2014.


Ουτζ, τα παιδιά. Παιδιά, ο Ουτζ.

Ούτε με τον Γερμανό όμως η μοίρα της ομάδας άλλαξε. Τα οικονομικά δεν βελτιώθηκαν, τα χρέη παρέμεναν, οι πληρωμές δεν γινόταν στην ώρα τους, το ρόστερ είχε σοβαρή έλλειψη ποιότητας, νέα ταλέντα δεν εμφανιζόταν και κάπως έτσι η ομάδα όχι μόνο δεν μπορούσε να διεκδικήσει την επιστροφή της στην Πριμέρα αλλά συχνά-πυκνά πάλευε για την παραμονή της στη Σεγούντα Ντιβιζιόν. Η κατάσταση ήταν τόσο ζόρικη που σε μια από τις πιο άβολες ανακοινώσεις όλων των εποχών, η διοίκηση απαγόρευε στους παίκτες, εκτός πολλών άλλων (ανάμεσα τους το πίρσινγκ, τα ακραία κουρέματα και τα… καπέλα εντός των αποδυτηρίων), να κλέβουν από τις εγκαταστάσεις του συλλόγου τα χαρτιά τουαλέτας!

Κι αν κάποιος πιστεύει ότι αυτή ήταν η πιο αμήχανη στιγμή που έζησε ο σύλλογος όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, τότε μάλλον βιάζεται. Ένα σκαλί πιο πάνω βρίσκεται η επιστροφή το 2013 του Γκρεγκόριο Μανθάνο, ενός προπονητή που λίγα χρόνια πριν είχε ζητήσει δημόσια να διαλυθεί η ομάδα, εξαιτίας της αδυναμίας της να τον πληρώσει αυτά που του όφειλε από την τελευταία θητεία του εκεί! Και στην κορυφή των άβολων καταστάσεων υπάρχει αυτή η περιγραφή του Βραζιλιάνου αμυντικού Άντερσον Κονσεϊσάο: “Θυμάμαι υπήρχε μια περίοδος που δεν παίζαμε καθόλου καλά και τα αποτελέσματα ήταν πολύ άσχημα. Τότε μια μέρα, πριν από ένα ματς με την Αθλέτικ, ο προπονητής μας, ο Καπαρός, μας έδειξε ένα βίντεο που περιείχε σκηνές από ταινία πορνό! Οι φάτσες μας πρέπει να ήταν όλα τα λεφτά, γιατί φυσικά κανένας δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε. Αυτό κράτησε για πάνω από μισό λεπτό και φυσικά θα μου μείνει αξέχαστο. Ο Καπαρός πίστευε ότι με αυτό το βίντεο θα ‘έσπαγε τον πάγο’, θα βελτίωνε το κακό κλίμα και θα ανέβαζε το ηθικό μας. Μας είπε μάλιστα: ‘Η ένταση σας στο ματς πρέπει να είναι ίδια με αυτή του ηθοποιού που βλέπετε’. Δυστυχώς, αυτό δεν έφερε αποτέλεσμα, αφού χάσαμε εκείνο το ματς με 0-1 και λίγο καιρό μετά απολύθηκε.”

Το τελευταίο κεφάλαιο της διοικητικής (και όχι μόνο) περιπέτειας της Μαγιόρκα ξεκίνησε να γράφεται τον Γενάρη του 2016, όταν ο Κλάεσεν πούλησε το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών του σε μια ομάδα επενδυτών με επικεφαλής τον επιχειρηματία Ρόμπερτ Σάρβερ, που είναι γνωστός στον κόσμο του NBA αφού είναι ο ιδιοκτήτης των Φοίνιξ Σάνς. Στην εξαγορά και κατ’επέκταση στη νέα ιδιοκτησία, συμμετέχει και ο Καναδός μπασκετμπολίστας, Στιβ Νας, που στο παρελθόν είχε εκφράσει αμέτρητες φορές την αγάπη του για το ποδόσφαιρο.

Με τον Νας, τον Αμερικανό πρώην ποδοσφαιριστή Στου Χόλντεν και τον Άγγλο, επίσης πρώην ποδοσφαιριστή, Γκρέιαμ Λε Σο να συνεργάζονται ενεργά στο οργανωτικό και αγωνιστικό σκέλος, οι νέοι επενδυτές έβαλαν ως βασικό τους στόχο την επιστροφή στην Πριμέρα. Η προσπάθεια όμως στέφτηκε με απόλυτη αποτυχία. Στην πρώτη σεζόν της διοίκησης τους, αντί να ανέβει, η Μαγιόρκα έπεσε στην 3η κατηγορία για πρώτη φορά μετά από 37 χρόνια!


“Η χειρότερη σεζόν σε 101 χρόνια ιστορίας”

Δυο χρόνια και αρκετές διορθωτικές κινήσεις μετά, το κλίμα έχει αλλάξει αισθητά. Οι νησιώτες επανήλθαν άμεσα στη Σεγούντα και κατάφεραν εξίσου γρήγορα να βρεθούν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, που οδηγούν στα μπαράζ. Εκεί, και αφού ξεπέρασαν το πρώτο εμπόδιο της Αλμπαθέτε, είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν το τελευταίο εισιτήριο που οδηγεί στα μεγάλα σαλόνια της Ισπανίας. Αντίπαλος τους είναι η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, μια ακόμα ομάδα που πρωταγωνιστούσε στην Ισπανία την ίδια πάνω-κάτω περίοδο στα τέλη των 90s.

Στο πρώτο παιχνίδι στη Γαλικία, η Ντέπορ εκμεταλλεύτηκε την έδρα της και το γεγονός ότι η Μαγιόρκα έπαιξε ένα ολόκληρο ημίχρονο με παίκτη λιγότερο και πήρε μεγάλο προβάδισμα για την άνοδο, κερδίζοντας με 2-0. Την Κυριακή οι δυο ομάδες θα αναμετρηθούν ξανά και το βράδυ θα ξέρουμε αν τη νέα σεζόν στα γήπεδα της Πριμέρα θα βλέπουμε ξανά την ιστορική Ντέπορ ή την ομάδα για την οποία οι οπαδοί της τραγουδάνε “Όταν με ρωτάνε στο δρόμο αν είμαι Μπάρτσα ή Μαδρίτη, τους απαντάω περήφανα πως είμαι Μαγιόρκα”.
sombrero.gr

[fon7]

Τον λένε Ρούμπεν Γκαρθία, αγωνίζεται στην Οσασούνα και στην Παμπλόνα είναι γνωστός για τους πανηγυρισμούς του ως Τζόκερ και για τις δράσεις αλληλεγγύης του. Το Σάββατο έπαιξε ως αλλαγή στο παιχνίδι πρωταθλήματος απέναντι στη Βαγιαδολίδ και στη συνέχεια ζήτησε άδεια από τη διοίκηση για να λείψει μερικές μέρες. Αν και η Οσασούνα παίζει σήμερα αγώνα κυπέλλου, το αίτημα του έγινε αποδεκτό.
Αμέσως μετά ο Γκαρθία γέμισε ένα βανάκι με είδη πρώτης ανάγκης και ξεκίνησε για τη Βαλένθια. Αφού μοίρασε αυτά που είχε φέρει μαζί του, πήρε μια σκούπα, χώθηκε στις λάσπες και προσπάθησε να βοηθήσει τους κατοίκους στην Παϊπόρτα να καθαρίσουν την περιοχή τους.

Αν το όνομα σας λέει κάτι, ίσως να θυμάστε ένα παλιότερο ποστ μας από τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου στην Ουκρανία. Τότε ο Γκαρθία γέμισε 5 βανάκια με τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης και τα πήγε στα σύνορα της Πολωνίας με την Ουκρανία για να τα μοιράσει στους πρόσφυγες. Κι όταν λέμε τα πήγε, το λέμε κυριολεκτικά. Ο ίδιος οδήγησε ως εκεί το ένα από αυτά, εκμεταλλευόμενος τη διακοπή των πρωταθλημάτων λόγω εθνικών.
El Sombrero (βίντεο)