Κώστας Μανιάτης
Η πρώτη μέρα του Lemmy στην Κόλαση
Ο Σατανάς, ο νέος του υπηρέτης και η επεισοδιακή του συνάντηση με τον Kurt Cobain.
Έσβησε το τσιγάρο του με την άκρη της μπότας και κοίταξε γύρω του. Η αφόρητη ζέστη και τα τραγούδια του Justin Bieber, δεν του άφηναν και πολλά περιθώρια για να υποθέσει που βρισκόταν. Ήταν στην κόλαση. Και ήταν χαρούμενος γι’ αυτό.
Δεν πρόλαβε να κάνει ούτε ένα βήμα και ένας σκυφτός τύπος με αφύσικη καμπούρα εμφανίστηκε κουτσαίνοντας μπροστά του.
-«Καλώς ήρθατε. Η αλήθεια είναι ότι δεν σας περιμέναμε τόσο νωρίς».
-«Ποιος σκατά είσαι εσύ»;
-«Εγώ είμαι ο Παρασκευάς, ο πιστός υπηρέτης σας», είπε γλείφοντας αηδιαστικά τα κενά του ούλα. «Δυστυχώς ο Κύριος λείπει. Αλλά μου άφησε ένα μήνυμα για εσάς».
Ο υπηρέτης άνοιξε μία τσάντα και άρχισε να ανακατεύει ένα σωρό από γράμματα. «Για να δούμε... χμμμμ... όχι, αυτό δεν είναι για σας. Ούτε αυτό... Εδώ γράφει Ozzy... Για να δούμε... Αυτό γράφει Keith Richards, χμμμ... Α να, εδώ είστε».
Ο Lemmy πήρε στα χέρια του ένα τσακισμένο γράμμα και άρχισε να το διαβάζει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μαντέψει ποιος μπορεί να το έχει γράψει.
«Καλησπέρα σας, κύριε Kilmister,
Ποιος είμαι εγώ; Ω, μα με ξέρετε με τόσα πολλά ονόματα. Ας μη χάνουμε άλλο τον χρόνο μας.
Σας περιμένω απ’ το 1975. Είμαι σίγουρος ότι κι εσείς δεν έχετε ξεχάσει το συμβόλαιό που έχουμε υπογράψει.
Χαίρομαι. Βλέπετε, εγώ τίμησα το δικό μου μέρος της συμφωνίας. Τώρα είναι η δική σας σειρά.
Επιστρέφω από τη Συρία σε μερικούς μήνες, ίσως και χρόνια αν όλα πάνε καλά, και τότε θα μιλήσουμε από κοντά.
Βολευτείτε. Τον Παρασκευά θεωρείστε τον δικό σας άνθρωπο. Ο δικός μου δούλος είναι και δικός σας».
Δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε στην μπροστινή τσέπη του μαύρου σακακιού του. Γύρισε προς τον Παρασκευά, ο οποίος φαινόταν απορροφημενος απ’ το παιχνίδι του με μία ακρίδα. Το άτυχο έντομο προσπαθούσε να ξεφύγει από τα χέρια του υπηρέτη, πράγμα που εν μέρει κατάφερε, αν και δύσκολα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το εσωτερικό του στόματος του Παρασκευά ήταν ένα καλύτερο μέρος για οποιοδήποτε έμβιο ον. Ο υπηρέτης άρχισε να τη μασάει λαίμαργα, όταν ξαφνικά πρόσεξε τον Lemmy να τον κοιτάζει αηδιασμένος.
-«Επιθυμεί κάτι ακόμα ο κύριος;», ρώτησε ο Παρασκευάς, χαμηλώνοντας το κεφάλι του από ντροπή.
-«Ένα Τζακ, δυο ποτήρια και να μου δείξεις που είναι το δωμάτιο του Dio».
-«Δυστυχώς ο Dio δεν είναι μαζί μας. Είναι στον Παράδεισο. O Άρχοντάς μας δεν του συγχώρεσε ποτέ ότι επέλεξε να κάνει καριέρα με το όνομα του Θεού και όχι το δικό του».
-«Fuck. Και τι κάνει εκεί πάνω ολομόναχος»;
-«Δεν είναι μόνος του, Κύριε. Είναι και ο George Harrison εκεί».
-«Ακόμα χειρότερα. Κανένας άλλος δεν είναι πάνω»;
-«Κανένας, Κύριε. Ολοι είναι εδώ και ανυπομονούν να σας δουν».
O Lemmy έβγαλε το καπέλό του. Ο τόπος έβραζε κυριολεκτικά. Σκούπιζε τον ιδρώτα του, όταν ξαφνικά παρατήρησε κάποιο γνωστό πρόσωπο από μακρυά. Πλησίασε γρήγορα, με τις γροθιές του να σφίγγουν ασυναίσθητα.
-«Έι, εσύ με το μισό κεφάλι, Kurt δεν σε λένε»;
-«Ναι, ποιος εί...».
Ο Cobain ένιωσε να διαλύεται ό, τι είχε απομείνει απ’ το σαγόνι του και έπεσε σχεδόν αναίσθητος στο ποτισμένο από λάβα και καπνούς έδαφος.
«Αυτό ήταν επειδή στα 80s η μουσική τα’ σπαγε. Και μετά ήρθες εσύ και τα γάμησες όλα», γρύλισε ο Lemmy μέσα απ’ τα δόντια του, συνεχίζοντας τον δρόμο του.
Ο Παρασκευάς έδειξε στον Lemmy το δωμάτιο του. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν δωμάτιο, ήταν ένα ατέλειωτο στριπτιτζάδικο, με βελούδινους καναπέδες και πρόθυμες γυναίκες.
-«Εδώ θα είστε άνετα. Εγώ θα είμαι στο διπλανό δωμάτιο. Για ό, τι χρειαστείτε, χτυπήστε αυτήν εδώ την καμπάνα. Προσοχή όμως, να μην είναι ο Bon Scott κοντά. Θα νομίσει ότι τον κοροϊδεύετε που έλειπε απ’ τον καλύτερο δίσκο των AC/DC. Καλή ξεκούραση. RIP».
-«Έι που πας; Εξήγησέ μου κάτι πρώτα», του φώναξε ο Lemmy.
-«Παρακαλώ».
-«Πού είναι τα γαμημένα καζάνια για τα οποία μιλούσαν όλοι; Οι διάβολοι; Τζάμπα τόσα τραγούδια; Δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά»;
-«Ω, μα υπάρχουν Κύριε, σας διαβεβαιώνω πως είναι πέρα για πέρα αληθινά. Νιώθετε τη ζέστη που έρχεται από κάτω; Εκεί βρίσκονται όλοι οι αμαρτωλοί, προορισμένοι να βασανίζονται στη φωτιά που καίει αιώνια».
-«Και εγώ γιατί δεν είμαι εκεί μαζί τους»;
-«Ω, μας εσείς Κύριε και όσοι ακόμα φέρατε εκατομμύρια νέων πιστών στην αγκαλιά του Άρχοντά μου, έχετε δικό σας όροφο, έναν όροφο ας πούμε λίγο πιο άνετο. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να σας ευχαριστήσουμε», είπε χαμογελαστά ο Παρασκευάς. «Θα ήθελε κάτι άλλο ο Κύριος»;
-«Όχι, μαν», του είπε ο Lemmy, ανυπομονώντας να δοκιμάσει τις «ανέσεις» του νέου του σπιτιού. "Μπορείς να φύγεις".
