Παίζαμε με τον Ποσειδώνα, στους Νέους Πόρους. Ήταν η εποχή που οι παίχτες μας πήγαν ο καθένας μόνος με το αυτοκίνητό του...
Κάπου στη μέση της εθνικής οδού, είχαμε δεν θμάμαι ποιοι νότιοι ραντεβού με δεν θμάμαι ποιους βόρειους, εκεί στο πρατήριο απέναντι από την είσοδο του Πλαταμώνα.
Βρεθήκαμε και κινήσαμε 2 - ή τρία ήτανε; - αμάξια για τους Νέους.
Βγαίνουμε στον παράδρομο ...κι εκεί στη μέση του πουθενά στη κυριολεξία, ένας τύπος κατηφόριζε μέσα στον δρόμο.
Πριν προφτάσω να μπινελικώσω π πάαινε σαν πρόβατο επί σφαγή στη διάθεση κάθε ζουρλού οδηγού ...ΡΕ Ο ΛΑΧΑΝΟΠΤΑΣ!
Σταματάω...
Γιατρέ μου πας γήπεδο; Εκεί πάω κι εγώ! Μ άφησε το λεωφορείο ζν εθνική!
(Ημουν ο γιατρός του απ' όταν τούχαν σπάσει το χέρι και τούλεγα να μην ανησυχεί θα γίνει τελείως καλά.
Αλήθεια λες; Και που το ξέρεις; Γιατρός είσαι;
Ε ναι γιατρός είμαι για να σκάσεις χαμόγελο ρε Φίλε.
Είχαμε επιστημονικές αναλύσεις τότε, αλλά κι αργότερα, μέχρι να ησυχάσει ότι όλα καλά θα πάνε.)
Πολύ πριν αρχίσει το παιχνίδι ήμασταν στην παραλία των Νέων.
Ε πάμε για κανα τσίπρο.
Ο Λαχανόπιτας, δεν έκανε τράκα ουτε μπουκιά, αλλά κύριος βγάζει το ταπεράκι του και μας κάνει παρέα στη μάσα.
Έφυγε ένας από τους τελευταίους, μέχρι ελπίζω τους επόμενους, αγνός φίλαθλος του ΠΑΣ.
Έφυγε ένας φίλαθλος σήμα κατατεθέν της κερκίδας μας.
Καλό ταξίδι.
Η φωτό από το λιμάνι του Πειραιά ...τότε.
