Εμείς να κάναμε ομάδα, θα τους κερδίζαμε
Οι περισσότεροι θα θυμάστε την ιστορία που έγινε γνωστή πριν μερικά χρόνια. Τότε, που στα πλαίσια των Αγώνων του Ειρηνικού για το 2015, η ομάδα του Βανουάτου κέρδισε τις Ομόσπονδες Πολιτείες της Μικρονησίας με το απίστευτο… 46-0. Στο ποδόσφαιρο πάντα. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση οι εθνικές έπαιζαν με τις ομάδες Κ23 τους. Όπως καταλαβαίνει κανείς, οι χώρες αυτές είναι μικρές, το ποδόσφαιρο όχι πολύ υψηλού επιπέδου. Οι διαφορές όμως θεωρητικά δεν θα έπρεπε να είναι τόσο μεγάλες. Η Μικρονησία αποτελείται από ένα σύμπλεγμα περίπου 600 νησιών, χωρισμένων σε τέσσερις πολιτείες. Ο συνολικός πληθυσμός είναι περίπου στους 100 χιλιάδες ανθρώπους. Όχι τρομερά μακριά από τις περίπου 300 χιλιάδες του Βανουάτου, ενός συμπλέγματος 83 νησιών, από τα οποία κατοικούνται τα 65. Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο μια ομάδα να δέχεται ένα γκολ ανά δύο λεπτά; Οι φωνές για “στημένο” παιχνίδι, δεν άργησαν να έρθουν από τους κλασικούς “πονηρεμένους”.
Το Βανουάτου άλλωστε δεν είναι καμία ποδοσφαιρομάνα. Η εθνική ανδρών έπαιξε το πρώτο της παιχνίδι το 1951 (ένα 9-0 από τη Νέα Ζηλανδία) και προς τα τέλη του περασμένου αιώνα άρχισε να συμμετέχει σε προκριματικά Μουντιάλ, αλλά και σε άλλες τοπικές διοργανώσεις. Συνήθως μαζεύοντας γκολ, αλλά έχοντας και μερικές μεγάλες επιτυχίες, όπως το 18-0 απέναντι στο… Κιριμπάτι, αλλά και ένα ιστορικό 4-2 επί της Νέας Ζηλανδίας το 2004. Το Βανουάτου μπορεί να μην είχε εθνικό πρωτάθλημα μέχρι το 2009, αλλά υπάρχει ένα στοιχειώδες ποδόσφαιρο. Την ίδια στιγμή, η Μικρονησία έπαιξε για πρώτη φορά ως εθνική το 1999, ενώ σύμφωνα με τη wikipedia είχε παίξει μέχρι το 2003 μόλις σε 9 παιχνίδια (πιθανώς αυτά να έχουν αυξηθεί, αλλά η ουσία δεν αλλάζει). Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν η εθνική ανδρών είναι πρακτικά ανύπαρκτη, η Κ23 δεν θα διαφέρει πολύ.
Όπως είπε ο Αυστραλός κόουτς της Μικρονησίας Σταν Φόστερ: «Διάλεξα εφήβους που είχαν όρεξη για μπάλα. Οι περισσότεροι δεν είχαν φύγει ποτέ από τα χωριά τους, το πρώτο τους ταξίδι ήταν για τη διοργάνωση. Χρειάστηκε να τους μάθω να χρησιμοποιούν το ασανσέρ». Να πούμε εδώ ότι σύμφωνα με τα λόγια του Φόστερ, είναι ο μοναδικός προπονητής με πτυχίο στη χώρα. Ο στόχος του ήταν να μαζέψει μια ομάδα που σιγά σιγά θα μάθαινε τα βασικά και θα μπορούσε στο μέλλον να αποτελέσει μια εθνική ανδρών. Τα παιδιά δεν γνωρίζονταν καλά καλά μεταξύ τους, αφού ήταν δύσκολο να βρεθούν όλα μαζί εξαιτίας των γεωγραφικών δυσκολιών, ενώ τα περισσότερα έπαιζαν μπάλα στο χώμα στα νησιά τους. Άλλωστε, πριν φτάσουμε στο 46-0, υπήρξαν άλλα δύο παιχνίδια για τη Μικρονησία. Το ντεμπούτο με τη Ταϊτή ήρθε 30-0, με το πρώτο γκολ να μπαίνει στο 2′ και το τελευταίο στο 94′. Το δεύτερο παιχνίδι ήταν με τα Φίτζι και ξεκίνησε με γκολ στο 1ο λεπτό. Το σκορ στο ημίχρονο ήταν 21-0 και ο Φόστερ προχώρησε σε μια κίνηση τακτικής, βγάζοντας τον τερματοφύλακα και βάζοντας στη θέση του τον χαφ Ντομινίκ Γκαντάντ (που είχε παίξει τερματοφύλακας για πρώτη φορά μόλις 3 βδομάδες πριν). Η κίνηση αποδείχτηκε σοφή, καθώς ο Γκαντάντ δέχτηκε μόλις 17 γκολ στο 2ο ημίχρονο. Το τελικό 38-0 ήταν παγκόσμιο ρεκόρ, ξεπερνώντας το Αυστραλία-Αμερικανική Σαμόα 31-0, αλλά η ΦΙΦΑ δεν το αναγνωρίζει, καθώς η Μικρονησία δεν είναι μέλος της.
Το ιστορικό ματς
Κάπως έτσι φτάσαμε στο τρίτο και τελευταίο ματς, αυτό με το Βανουάτου. Το Βανουάτου ήθελε νίκη με 30 γκολ διαφορά για να έχει ελπίδες με συνδυασμό αποτελεσμάτων. Το σκορ άνοιξε μόλις στο 2′ από τον Τόνι Καλτάκ και μέχρι το 4′ είχε γίνει 3-0. Ο αδερφός του, Ζαν Καλτάκ, σκόραρε συνολικά 16 γκολ από τα 46 του αγώνα. Το άλλο αποτέλεσμα δεν ευνόησε το Βανουάτου που κατέκτησε τελικά την 3η θέση στον όμιλο και αποκλείστηκε. Η Μικρονησία επέστρεψε με 0 βαθμούς και παθητικό 114 γκολ σε τρία παιχνίδια. Δεν υπήρχε κάτι επιλήψιμο, κάτι πονηρό, απλώς μια τεράστια διαφορά δυναμικότητας, από παιδιά μικρότερης ηλικίας που δεν είχαν καμία ποιότητα στο παιχνίδι τους. Ακόμα κι έτσι όμως, μπορείς να τρως γκολ σε κάθε δύο λεπτά; Κάνε λίγη καθυστέρηση βρε αδερφέ, θα πει κάποιος. Πήγαινε σιγά σιγά στη σέντρα, σούταρε την μπάλα μακριά, κάνε ένα φάουλ, λίγο θέατρο να κερδίσεις δευτερόλεπτα.
Ένα ματς πρόβλημα για τις αθλητικές εκπομπές
Τα ίδια ερωτήματα είχαν περίπου 14 χρόνια πριν, το 2001, και στη μακρινή Αργεντινή κάποιοι δημοσιογράφοι. Στα γραφεία του ιστορικού ποδοσφαιρικού περιοδικού της χώρας El Gráfico κάποιος έφερε στην κουβέντα το παιχνίδι της Αυστραλίας με τη Σαμόα που έληξε με 31-0. Και όπως σε κάθε σωστή ποδοσφαιροκουβέντα, κάποιος είπε την (απ’ ότι φαίνεται διεθνή) ατάκα: “εμείς να κάναμε ομάδα, θα τους κερδίζαμε”. Μόνο που σε αντίθεση με τις υπόλοιπες παρέες του κόσμου που θα τσούγκρισαν τα ποτήρια μπύρας, θα τσίμπησαν ακόμα ένα λουκάνικο και θα είπαν “να βρεθούμε να παίξουμε κανένα 5×5” γνωρίζοντας ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, οι δημοσιογράφοι του περιοδικού το πήγαν ένα βήμα παραπέρα.
Αποφάσισαν να κάνουν πραγματικότητα την ιδέα τους και άνοιξαν τη βαθμολογία της Primera D, της ας πούμε Ε’ εθνικής της Αργεντινής, και βρήκαν την τελευταία ομάδα της βαθμολογίας. Την ιστορική Ντεπορτίβο Παραγκουάγιο. Μια ομάδα φτιαγμένη από την κοινότητα των Παραγουανών που ζουν στο Μπουένος Άιρες, ιδρύθηκε το 1961 και ακόμα και σήμερα δεν έχει δικό της γήπεδο (βρίσκεται υπό κατασκευή). Μπορεί να έχει όμορφα γραφεία τα οποία λειτουργούν ως πολιτιστικός σύλλογος για τα μέλη, με εκδηλώσεις και διάφορες ενέργειες, αλλά το ποδοσφαιρικό τμήμα χωλαίνει. Έχει φτάσει μέχρι το 4ο επίπεδο του αργεντίνικου ποδοσφαίρου και συνήθως βρίσκεται στην Ε’ εθνική. Εκείνη τη χρονιά ήταν σε άθλια κατάσταση, τελευταία, με ρεκόρ 0-3-7.
Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική νίκη, σύμφωνα με τη ΦΙΦΑ
Κάπως έτσι, οι άνθρωποι του περιοδικού οργάνωσαν το μεγάλο ματς με την Ντεπορτίβο Παραγκουάγιο. Στόχος ήταν να φέρουν καλύτερο αποτέλεσμα από αυτή της Σαμόα (είπαμε, η ιστορία είναι από το 2001, αρκετά χρόνια πριν το θαύμα της Μικρονησίας). Κάθε ήττα με σκορ μικρότερο από 31-0, θα ήταν νίκη. Το ραντεβού κλείστηκε, οι δυο ομάδες συναντήθηκαν και το παιχνίδι ξεκίνησε. Η “Ντεπόρ” δεν το είδε σαν φιλικό, άλλωστε αυτό της είχαν ζητήσει. Ο κόουτς έδινε εντολές στους παίκτες του, έκανε παρατηρήσεις, τους καθοδηγούσε, λες και ήταν κάποιο σοβαρό ματς. Σε αντίθεση με τη Μικρονησία και τη Σαμόα, οι εργαζόμενοι του El Gráfico κράτησαν το μηδέν μέχρι και το 13ο λεπτό. Οι χομπίστες ποδοσφαιριστές τα πήγαν αρκετά καλά, καθώς στο ημίχρονο έχαναν “μόλις” με 6-0. Δέκα λιγότερα από όσα είχε φάει η Σαμόα.
Παρά την κούραση και την εμφανή διαφορά της φυσικής κατάστασης, οι παίκτες του περιοδικού έφτασαν κοντά στο γκολ, με τον τερματοφύλακα της Παραγκουάγιο να αποκρούει, ενώ ζήτησαν και πέναλτι. «Θα άλλαζε όλο το ματς αν το σκορ γινόταν 1-10 σε εκείνο το σημείο, υπήρχε χρόνος» είπε κάποιος, «αν ήταν η Μπόκα θα το δίνατε», είπε ένας άλλος (προφανώς οπαδός της Ρίβερ). Το σκορ όμως παρέμεινε στο 10-0 και η ομάδα δέχτηκε ακόμα δύο γκολ ως το τέλος για το 12-0 που αντιμετωπίστηκε ως θρίαμβος. Είναι δύσκολο να βρεις τις αναλογίες μεταξύ των ματς Ντεπορτίβο Παραγκουάγιο-Ελ Γκράφικο, Αυστραλίας-Αμερικανικής Σαμόα και Μικρονησίας-Βανουάτου. Να δεις ποιο ήταν το καλύτερο και ποιο το χειρότερο σκορ. Στην πρώτη περίπτωση, μια ερασιτεχνική ομάδα από ποδοσφαιρομάνα χώρα, αλλά στο πιο χαμηλό της επίπεδο, απέναντι σε ανθρώπους που δεν ήταν ποδοσφαιριστές και δεν είχαν καν κάποια εκγύμναση. Στη δεύτερη περίπτωση, η Αυστραλία κατέβασε τα δεύτερα, αλλά κι η Σαμόα είχε θέματα με διαβατήρια ορισμένων παικτών, με αποτέλεσμα να σκεφτούν την Κ20. Ούτε εκεί βρέθηκε όμως λύση, καθώς πολλοί ποδοσφαιριστές είχαν εξετάσεις στο… λύκειο. Η Σαμόα αναγκάστηκε να πάρει μέχρι και 15χρονους μαζί της, με μερικά παιδιά να έχουν μηδενική εμπειρία. Το 31-0 λοιπόν, απέναντι σε μια υπαρκτή ποδοσφαιρικά χώρα, υπό αυτές τις συνθήκες δεν ήταν κακό. Ίσως τελικά το χειρότερο αποτέλεσμα να ήταν αυτό της Μικρονησίας, καθώς θεωρητικά οι διαφορές έπρεπε να είναι μικρότερες και το σκορ ήταν εξωφρενικά μεγάλο.
Όλα φαίνονται λίγο κωμικά μέχρι περίπου το 1.50 του βίντεο. Όταν βλέπεις την συγκίνηση και τη χαρά των ανθρώπων που κέρδισαν την άνοδο στη Δ’ εθνική, σταματάς να χαζογελάς από το χαμηλό ποδοσφαιρικό επίπεδο.
ΥΓ Η Ντεπορτίβο Παραγκουάγιο, 20 χρόνια μετά, δεν έχει καταφέρει ακόμα να ανέβει κατηγορία. Πριν λίγες εβδομάδες έφτασε στα μπαράζ της ανόδου και έχασε από μια άλλη ιδιαίτερη ομάδα, την Κλουμπ Ατλέτικο Άτλας. Η Άτλας έγινε γνωστή πριν μερικά χρόνια, εξαιτίας του ντοκιμαντέρ-reality show του Fox Sports που έδειχνε τη δύσκολη πορεία της στα ερασιτεχνικά, ακολουθώντας τους παίκτες με μια κάμερα και με σλόγκαν “η χειρότερη ποδοσφαιρική ομάδα”. Η Παραγκουάγιο λοιπόν κατάφερε και έχασε από την Άτλας.
sombrero.gr
