να πω ενα ευχαριστω σε οσους ποσταραν σ αυτο το θεμα....επειδη ειμαι στη δλεια,εκατσα κ το συμαζεψα,κ τοστειλα σε 5-6 νοματαιους,παγουραδες κ μη.Να μου συχωρεσουν οι γραφοντες,την αυθαιρεσια μου,αλλα ειναι το λιγοτερο ομορφο,σαν κειμενο......διαβαστε το ενιαιο,κ εχω τη γνωμη να μπει με καποιο τροπο στην αρχικη σελιδα απ τσ' μοντερειτορς...
Ηπειρώτης χωρίς φευγιό,δε γίνεται.....
Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε μια απο τις Αθηναικές ομάδες, ξυπνάνε μέσα μου ,μνήμες διάφορων προελεύσεων.
Στο βάθος ο βάζελος. Το πόσο μεγάλος είναι ο επόμενος αντίπαλος μας ,φάνηκε και χτες στο παιχνίδι με τον αιώνιο του. Μεγάλες ομάδες, πολύ μεγάλες... Του πρωκτού τα εννιαήμερα.... Πάντοτε στην Ελλαδάρα μας ,τα μεγαλειώδη πράγματα αποκτούσαν τις διαστάσεις τους πριν καν δημιουργηθούν. Δήμαρχοι, νομάρχες, πρόεδροι κομμάτων, πρωθυπουργοί, αθλητικά σωματεία και πάει λέγοντας, καμιά φορά και κλαίγοντας. Σώνει και καλά, κάποιος να είναι μεγάλος. Αρωστημένα πράγματα. Οι δυο μεγάλες ομάδες της Αθήνας, κυρίως αυτές αλλά όχι μόνο, είναι ο καθρέφτης της Ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία 30 χρόνια. Έξω κούκλα μέσα πανούκλα. Φτιασιδωμένη απαστράπτουσα ομορφιά, είδωλα απλόχερα προσφερόμενα σε στρατιές επίδοξων ειδωλολατρών, που βιώνουν τις δικές τους εωσφωρικές αυταπάτες. Αυτές οι ομάδες απαιτούν εκ των προτέρων το σεβασμό, τους τίτλους, τα χρήματα ,και την ανυπαρξία αντίλογου. Την ισχύ τους ,όποια μορφή και αν έχει ,την κάνουν λάβαρο, πίσω απ το οποίο στοιχίζονται χιλιάδες οπαδών ,που κρύβουν τα πραγματικά προβλήματα τους κάτω από το χαλί, ζώντας στον ονειρικό κόσμο της παντοδυναμίας του συμβόλου. Ακούω συζητήσεις από το πρωί, για το πως ο ΠΑΣ Γιάννινα των χίλιων προβλημάτων θα σταθεί απέναντι στον ΠΑΟ τον πανίσχυρο εντός και εκτός γηπέδων, τον οικονομικό γίγαντα... Γιατί ο ΠΑΟ είναι ισχυρός και έχει και λεφτά, και εκτός απο λεφτά έχει και πολλά άλλα, και μήπως να παζαρεύαμε για να μας δώσει το τρίποντο στο τέλος (Αν βέβαια δεν το χρειάζεται). Ο τόπος μας είναι σκληρός και άγονος, και κατά βάση φτωχός. Πολλές φορές εκλήθησαν οι Ηπειρώτες για παζάρια και αλισβερίσια, προκειμένου κάτι να εκποιήσουν. Κάποτε, κάποιος πρότεινε σε κάποιους υπερορεισίβιους Ηπειρώτες να φύγουν απο τον τόπο τους για να... ζήσουν αλλού, καλύτερα. Ιστορικός καλοθελητής. Η απάντηση είχε ως εξής "Τα βράχια της πατρίδος μας ,ειναι πολυτιμότερα απ όλους τους παραδείσους της πλάσης όπου εσύ μας τάζεις, προχώρησε λοιπόν άπιστε."
Καπετάν Λάμπρος Τζαβέλας.
Εγώ πάντως ξέρω ότι άλλος αέρας πνέει μετά το τουνέλι και το Κουκλέσ΄.
Μόλις φτάνω κείγιας, πατάω μια άγρια κόρνα, ενημερώνω τον νομό ότι έρχομαι, και δάκρυα μόρχονται στα μάτια μ'.
Όσο και να μεγαλώσω (κι έχω μεγαλώσει πολύ που να πάρ΄ο διάλος) αυτά τα βράχια δε θα σταματήσουν ποτέ
να κάνουν αυτό το ζεστό και αλμυρό ταυτόχρονα υγρό ,να ξεπηδάει απ΄τα μάτια μου.
Α ρε Γιαννενάρα μου, χώματα άγρια και άγια...
Αχ αυτά τα βουνά...
Για χρόνια ερχόμουν απο βόρεια, μεγάλα ταξίδια παλιά αυτά, πέρναγα κάμπους, πέρναγα πεδιάδες κι ένοιωθα χαμένος στο πουθενά.
Ξένα μέρη για μένα αυτά.
Μετά την Καλαμπάκα κι αρχίζοντας να ανεβαίνω τα βουνά, ένοιωθα καλά, ένοιωθα οτι ζυγώνω στα μέρη μου, ότι είμαι κοντά κι ας ήθελε ώρες ακόμα, άνοιγε η ψυχή μου.
Η δε τελευταία στροφή στο Δρίσκο που φαίνονταν τα Γιάννινα, σκέτη απόλαυση, μεγάλη αγαλίαση.
Για χρόνια μετά ερχόμουν απο νότια.
Κι αυτά μεγάλα ταξίδια.
Κει που γράφει η πινακίδα στην Άρτα ,"καλώς ήρθατε στην Ήπειρο", ηρεμούσα κι έκοβα γκάζι, γιατί μέχρι τότε του σκοτωμού να καταπιώ τα χιλιόμετρα, κι άνοιγα και τα παράθυρα τέρμα να νοιώσω την αλλαγή στη θερμοκρασία.
Απο Φιλιππιάδα και μετά, αργά και απολαυστικά, να χορτάσει το μάτι κι η ψυχή απο αίσθηση.
Αυτά τα βουνά που άμα έρχονται οι ξένοι στα μέρη μας για βόλτα τους αρέσουν, αλλά άμα είναι να μείνουν νοιώθουν ένα ψυχοπλάκωμα κι ενα κλείσιμο απο παντού, είναι για μένα τα πάντα.
Νοιώθω να είμαι ψηλά, ν' αγγίζω τον ουρανό, χορταίνει το μάτι μου θέα, πράσινο, νερά, νοιώθω να είμαι ελεύθερος πραγματικά, να ''χάνομαι'' μέσα σ' αυτά.
Να είμαι επάνω στα βουνά μου, να έχει σύννεφα και να τα βλέπω ''όλα''.
Και να με παίρνει κι ένα παράπονο μυστήριο, ν' ακούω μέσα μου ενα αργό παραπονιάρικο κλαρίνο που μου ''μιλάει'' για ξενιτιά, για τα φτωχά έρημα κι αδικημένα μέρη μας για χρόνια, να μου ''μιλάει'' για περηφάνια.
Όλα μαζί αυτά είμαι εγώ, κι όλα μαζί αυτά είναι ο ΠΑΣ Γιάννινα για μένα.
Δεν το μπορώ το ίσωμα.
Και να μην ξεχνάμε και τα σημεία ορόσημα που ορίζουν τα ταξίδια μας.Την Αμφιλοχία που σε καλωσορίζει στην μάνα Ήπειρο,Τον τρύπιο βράχο με όλες τις φοβερές ιστορίες που ακούγονται γ αυτόν(άλλοι λένε ότι πέρασε ο Αι Γιώργης από μέσα,Άλλοι λένε ότι έριξε μια κατραπακιά στον Δράκο και πέρασε το μοσχάρι από μέσα).Το όχι πάνω στα βουνό και τα ποτάμια.....
Ευλογημένος όταν πας,καταραμένος όταν φεύγεις.Έτσι είναι όμως.Ηπειρώτης χωρίς φευγιό δεν γίνεται.
