Ευχόμουν να μην χρειαστεί να γραφτεί τίποτε για τον Κώστα Κατσούλη με την ελπίδα ότι θα ανάρρωνε κ η περιπέτειά του θα έληγε...με ψυχικά τραύματα κ μόνον.
Δυστυχώς τα νέα είναι δυσάρεστα κ ο φίλαθλος του συμπαθούς Εθνικού διευρύνει τον κύκλο των θυμάτων του ποδοσφαίρου...πραγματικά είναι τραγικό να χάνεις τη ζωή σου για τις ομάδες.
Τα κάθε λογής συλλυπητήρια είναι λίγα για να απαλύνουν τον ανείπωτο πόνο κ αστεία μπρος στο ακατανόητο γεγονός της απώλειας μια ζωής για το τίποτε.
Γράφω κ εδώ πέρα από τα αυτονόητα για τον άδικο χαμό του Κώστα Κατσούλη κ ως αλληλεγγύη στους φίλους οπαδούς του Εθνικού.
Είναι χρέος μου να αναφέρω ότι τουλάχιστον εγώ όποτε πήγα να δω την ομάδα μου στην όποια έδρα του Εθνικού, ήμουν πραγματικά φιλοξενούμενος κ απόλαυσα το ποδόσφαιρο που αγαπώ κ την ομάδα μου, χωρίς να απειλούμαι αλλά σε συνθήκες φιλίας κ αλληλεγγύης.
Δυστυχώς στο ποδόσφαιρο που αγαπάμε κυκλοφορούν πολλά ζώα.
Καλό ταξίδι Κώστα.
