"Σημερα, και την ιδια μερα καθε χρονο, ο ανθρωπος αφυπνιζεται απο το βαθυ υπνο του και στεκει μπροστα στα φαντασματα των Αιωνων, κοιταζοντας με δακρυσμενα ματια προς το Γολγοθα για να δει τον Ναζωραιο, καρφωμενο, πανω στο σταυρο... Μα σαν τελειωνει η μερα, οι ανθρωποι επιστρεφουν και γονατιζουν μπροστα στα ειδωλα, στημενα σε καθε λοφο, σε καθε λιβαδι, σε καθε ανταλλαγη σταριου".
"Σημερα, οι ψυχες των χριστιανων, καβαλανε τα φτερα της θυμησης και πετανε στην Ιερουσαλημ. Εκει θα μαζευτουν σε πληθη χτυπωντας τα στηθια τους, κοιταζοντας Τον στεφανωμενο με ακανθινο στεφανι. Τα χερια του ειναι απλωμενα στον ουρανο και Εκεινος, ατενιζει πισω απο το πεπλο του Θανατου τα βαθη της Ζωης".
"Μα σαν πεφτει η αυλαια της νυχτας στης μερας τη σκηνη και ολοκληρωνεται το δραμα, οι χριστιανοι επιστρεφουν σπιτι τους και ξαπλωνουν στη σκια της ληθης, μεσα στα παπλωματα της αγνοιας και της νωθροτητας".
Συνταυροι, η κατασταση στην ομαδα δε χωραει αλλη απραξια, αλλες φωνες χωρις εργα. Πρεπει πλεον ειτε να αντιδρασουμε, ειτε δυναμικα να... απουσιασουμε πληρως μεχρι να ξεβρωμισει η κατασταση οριστικα.
Αν αντιδρασουμε, θα πρεπει να αναλαβουμε το κοστος των πραξεων μας. Θελει πολυ σκεψη.
Οταν λεμε απουσια, εννοω να σταματησουμε να ενισχυουμε οικονομικα το αληταριο που λοιμαινεται την ομαδα. Ουτε ενα ευρω.
Δεν εννοω να εξαφανιστουμε, οχι, τετοιο χατηρι δεν θα τους κανουμε ΠΟΤΕ.
