Ινιάκι Γουίλιαμς: Τα όνειρα περνούσαν από την έρημο
Ο Ινιάκι Γουίλιαμς εξελίσσεται στον απόλυτο «στρατιώτη» της Μπιλμπάο και γράφει ιστορία. Πριν γίνει όμως αυτό, η πίστη του δοκιμάστηκε, αντιμετωπίζοντας την πείνα, την φτώχια και το ρατσισμό.
73 ώρες οδήγησης. Τόσος χρόνος χρειάζεται από την Άκρα, την πρωτεύουσα της Γκάνας ως την Μελίγια, την μία από τις δύο αυτόνομες ισπανικές πόλεις στα βορειοδυτικά του Μαρόκου.
Ωστόσο, για την Μαρία και τον Φέλιξ, το αυτοκίνητο ήταν πολυτέλεια κι έτσι έπρεπε να κάνουν αυτή τη διαδρομή με τα πόδια. Ο Φέλιξ ξυπόλητος και η Μαρία με ένα παιδί στην κοιλιά της.
Διένυσαν 5.000 χιλιόμετρα μέσα στην καυτή άμμο της Σαχάρας με στόχο την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για αυτούς αλλά και για το παιδί τους. Στον δρόμο αυτό, είδαν ανθρώπους να πεθαίνουν, είτε από θερμοπληξία, είτε από πείνα. Όταν όμως έφτασαν στα σύνορα σώοι, ήξεραν πως αυτή θα ήταν η αρχή για κάτι νέο.
Πήδηξαν χωρίς δεύτερη σκέψη τον φράχτη που χώριζε την Αφρική από την Ευρώπη αλλά είδαν το όνειρο να σβήνει νωρίς. Η αστυνομία ήξερε από ποια σημεία εισέρχονταν οι μετανάστες και αναπόφευκτα τους συνέλαβαν.
Ο φράχτης στην Μελίγια. Από εκείνο το σημείο εισρέουν καθημερινά δεκάδες μετανάστες από την Αφρική στην Ευρώπη.
Ευτυχώς για αυτούς, υπήρχε η «Καρίτας», μία οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ένας δικηγόρος, συμβούλεψε το ζευγάρι να πει πως έρχεται από τη Λιβερία όπου είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος και να αιτηθεί άσυλο στην Ισπανία.
Έτσι κι έγινε. Η Μαρία και ο Φέλιξ βγήκαν από τη φυλακή ξεκινώντας… το πραγματικό ταξίδι για την επιβίωση. Από την Μελίγια πήγαν στην Μαδρίτη κι από εκεί στον τελικό προορισμό τους, το Μπιλμπάο.
Εκεί συνάντησαν έναν ιερέα, τον Ινιάκι Μαρδόνες, ο οποίος τους βρήκε ένα μέρος να μείνουν και τους βοήθησε να βρουν δουλειά.
Ο Ινιάκι Μαρδόνες κρατάει τον μικρό Ινιάκι αγκαλιά λίγο μετά τη βάφτισή του. Δίπλα του οι Φέλιξ και Μαρία, γονείς του μικρού Ινιάκι.
Λίγους μήνες μετά, στις 15 Ιουνίου του 1994, η Μαρία γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι. Το ζευγάρι ζήτησε από τον ιερέα Μαρδόνες να βαφτίσει το γιο τους και αποφάσισαν να του δώσουν το δικό του όνομα. Δύο ζωές, γνώρισαν αμέτρητα βάσανα για μία νέα ζωή, αυτή του Ινιάκι Γουίλιαμς Αρτουέρ.
Η ζωή στην Ευρώπη ήταν γεμάτη… φράχτες
Τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε. Με το ζόρι έμπαινε ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι κι έτσι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Παμπλόνα. Ο Φέλιξ βρήκε δουλειά σε μία φάρμα και η Μαρία δούλευε περιστασιακά, την ίδια ώρα που ο Ινιάκι κλότσαγε μια μπάλα ως αργά το βράδυ στη γειτονιά της Ροτσαπέα.
«Όταν ήμουν 12 χρονών, ο αδερφός μου ήταν μόλις δύο. Μια μέρα γύρισα σπίτι και δεν είχαμε τίποτα να φάμε ενώ δεν είχαμε και ρεύμα. Καταστάσεις σαν αυτή, σε κάνουν να προσπαθείς κάθε μέρα και πιο πολύ. Ήθελα να υποστηρίξω την οικογένειά μου. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για την μητέρα μου».
Σε αυτή την ηλικία, ο Ινιάκι κατάλαβε πως μάλλον έχει ταλέντο στο ποδόσφαιρο και ξεκίνησε να παίζει στην τοπική ομάδα της Παμπλόνα, διατηρώντας το όνειρό του. Ευτυχώς για εκείνον, δεν ήταν ο μόνος που πίστευε κάτι τέτοιο.
Ο Φέλιξ Μπούργκουϊ, που ανακάλυψε επίσης τους Μουνιαίν, Χάβι Μαρτίνεθ και Μικέλ Σαν Χοσέ, διέκρινε το ταλέντο του και αποφάσισε να τον πάρει μαζί του σε μία θυγατρική ομάδα της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Κάπως έτσι, άρχισαν όλα…
Ο Φέλιξ Μπούργκουϊ δίπλα σε μία από τις ανακαλύψεις του, τον Μικέλ Σαν Χοσέ. Μπροστά του ο γνώριμός μας, Ερνέστο Βαλβέρδε.
Τα πρώτα χρόνια ως ποδοσφαιριστής…
Ο Ινιάκι δεν άργησε να δείξει τις ικανότητές του και βρέθηκε γρήγορα στη Λεθάμα. Την ακαδημία της Μπιλμπάο. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε μακριά από την μητέρα του σε ηλικία 18 ετών. Για κάθε παιδί, μια τέτοια μετακίνηση είναι δύσκολη. Νέο πρόγραμμα, νέες συνήθειες, νέοι άνθρωποι.
Βέβαια, για τον Γουίλιαμς ήταν λίγο δυσκολότερα. Βλέπετε, ήταν ο μόνος μαύρος ποδοσφαιριστής των ακαδημιών. Αυτό διότι, η Μπιλμπάο δεν αγοράζει παίκτες που δεν είναι γεννημένοι στη Χώρα των Βάσκων.
Το καλοκαίρι του 2012, πέτυχε 34 γκολ στην ακαδημία και με συμπαίκτες τους Κέπα Αριζαμπαλάγα, Γεράι Αλβάρεθ, Ουνάι Λόπεθ και Άλεξ Ρεμίρο αποτελούσαν το μέλλον του συλλόγου.
Κέπα και Ινιάκι αφότου κουρεύτηκαν με την… ψιλή για να στηρίξουν τον Γεράι Αλβάρεζ, ο οποίος έκανε χημειοθεραπείες για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο στους όρχεις.
Η πρώτη του συμμετοχή με τη μεγάλη ομάδα ήρθε τον Δεκέμβριο του 2014. Ο Άριτς Αντούριθ τραυματίστηκε και ο Ινιάκι ήταν ο μοναδικός επιθετικός στον πάγκο. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν το σκέφτηκε και τον πέρασε στο ματς. Μπορεί να μην σκόραρε και η ομάδα του να ηττήθηκε τελικά με 1-0 από την Κόρδοβα αλλά η εμφάνισή του ήταν ενθαρρυντική.
Μάλιστα ήταν τόσο ενθαρρυντική που ο Βαλβέρδε δύο μήνες μετά τον έβαλε για πρώτη φορά βασικό σε ματς της Μπιλμπάο εναντίον της Τορίνο για τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.
Χρειάστηκε μόλις εννιά λεπτά για να σκοράρει το πρώτο του γκολ με την ομάδα και να γίνει ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που το πετυχαίνει με τη φανέλα της Μπιλμπάο.
«Δεν περίμενα να παίξω εκείνη τη μέρα. Όταν σκόραρα, έτρεξα προς τους φωτογράφους φωνάζοντας, “έβαλα γκολ, έβαλα γκολ”. Τα όνειρά όντως γίνονται πραγματικότητα για αυτούς που ξέρουν να περιμένουν».
Ο… καρκίνος του αθλητισμού δεν τον άφησε ανεπηρέαστο
Ο Ινιάκι δεν χρειάστηκε να πηδήξει φράχτες, ούτε να διανύσει την έρημο αλλά τα εμπόδια στη ζωή του δεν ήταν λίγα. Αποκορύφωμα όλες αυτές οι φορές που δέχθηκε ρατσιστικές επιθέσεις, κυρίως από οπαδούς αντίπαλων ομάδων.
«Πάντα κάποιος σχολιάζει κάτι αν και δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που σε πληγώνουν με τις προσβολές τους, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν τα λογαριάζω πάντα. Η ένταση της στιγμής μπορεί να σε κάνει να πεις πολλά που δεν θες. Όταν με φωνάζουν “γαμημένο μαύρο”, κάνω πως δεν το ακούω. Στον δρόμο είναι αλλιώς, δεν μπορείς πάντα να το αγνοείς».
Τον Αύγουστο του 2016, στην έδρα της Χιχόν, ο Ινιάκι έγινε είδηση σε όλη την Ισπανία αλλά όχι για τους λόγους που θα ήθελε. Οι οπαδοί της τοπικής ομάδας έκαναν ήχους μαϊμούς και φώναζαν ρατσιστικά συνθήματα για εκείνον. Ο σύλλογος και οι οπαδοί τιμωρήθηκαν αλλά δεν ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο.
Τον Ιανουάριο του 2020, η Μπιλμπάο έπαιζε εκτός έδρας με την Εσπανιόλ. Κατά τη διάρκεια της αλλαγής του Ινιάκι, οι φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας έκαναν και πάλι αυτούς τους ήχους. Δεν τιμωρήθηκε κανείς.
Το πρωτοσέλιδο της Marca αλλά και στιγμιότυπα από το περιστατικό ρατσιστικής επίθεσης που δέχθηκε ο Ινιάκι.
Τρεις μέρες μετά, η ομάδα του ταξίδεψε στην Τενερίφη για έναν αγώνα κυπέλλου και οι οπαδοί των γηπεδούχων, τού έκαναν standing ovation ως ένδειξη συμπαράστασης.
«Αν συμβεί ξανά κάτι τέτοιο, θα έχω την υποστήριξη πολλών ανθρώπων. Θα πάρω τους συμπαίκτες μου και θα φύγω, έχω μιλήσει μαζί τους και θα το κάνουν ακόμα και αν χάσουμε το ματς στα χαρτιά».
Η άμμος δεν τον εμπόδισε γιατί ήξερε να… χορεύει στο χορτάρι
Κάποιες ενοχλήσεις στο μηρό, δεν τον άφησαν να αγωνισθεί εναντίον της Μάλαγα στις 17 Απριλίου του 2016. Ήταν και η τελευταία φορά που ο Ινιάκι Γουίλιαμς έχασε ματς πρωταθλήματος. Από εκείνον τον Απρίλιο μέχρι και σήμερα, έχει παίξει σε 172 διαδοχικά παιχνίδια με την Μπιλμπάο, όντας ο τέταρτος ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα σερί ματς στην ιστορία του πρωταθλήματος.
Στο ματς με την Βιγιαρεάλ ξεπέρασε τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και μπροστά του έχει τους Άντονι Θουμπιθαρέτα (184), Λουίς Μιγκέλ Αρκονάδα (188) και Γιον Άντονι Λαρανιάγα (202).
Όπως φαίνεται είναι θέμα χρόνου, να σπάσει όλα τα ρεκόρ. Κι αυτό γιατί, ο Ινιάκι δεν σκοπεύει να αφήσει τη μεγάλη του αγάπη. Μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι, απέρριψε πρόταση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να υπογράψει εν τέλει εννεαετές(!!!) συμβόλαιο με την Μπιλμπάο, το οποίο περιλαμβάνει ρήτρα αποδέσμευσης ύψους 135 εκατομμυρίων ευρώ.
Ο δύο ετών Ινιάκι Γουίλιαμς με τη φανέλα της Μπιλμπάο.
Ο 25χρονος Ινιάκι υπογράφει συμβόλαιο ζωής με την Μπιλμπάο.
Έχει κάνει ήδη 264 συμμετοχές με την ομάδα, έχοντας σημειώσει 62 γκολ ενώ έχει και μία εμφάνιση με τα εθνικά χρώματα της Ισπανίας. Είναι μόλις 26 ετών.
«Είμαι στην Μπιλμπάο γιατί αυτό πραγματικά θέλω. Πάντα το έλεγα και πάντα θα το λέω. Αυτό είναι το σπίτι μου και θέλω να συνεχίσω εδώ μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Το να αποσυρθώ στην Αθλέτικ είναι μια πολύ ρεαλιστική επιλογή και θέλω να την κάνω».
Τα όνειρα του Ινιάκι ήταν μεγάλα και δύσκολα. Τα κατάφερε όμως, δίνοντας στην οικογένειά του αυτό που της έλειπε. Μία αξιοπρεπή ζωή κάτω από μία στέγη.
Όσα κι αν έχει καταφέρει, δεν θα ξεχάσει ποτέ το παρελθόν. Εξάλλου, όσα πέτυχε δεν αφορούν μόνο εκείνον αλλά κι όλους αυτούς που «πολεμούν» καθημερινά για να έχουν τα βασικά.
«Είμαι αυτός που είμαι και ο ρατσισμός δεν με αγγίζει. Ωστόσο, τους ανθρώπους που έρχονται από μακριά με σκοπό να βρουν ένα κομμάτι ψωμί, για αυτούς και τα παιδιά τους, πρέπει να τους φροντίζουμε».
Πηγές: wikipedia.org, transfermarkt.com, thesefootballtimes.co, athletic-club.eus, athletic.elcorreo.com
inthezone.gr
