Τo doping στον πρωταθλητισμό είναι κάτι που ελάχιστα με απασχολεί. Όποιος θέλει αρκετά ευρώ και εφήμερη δόξα υποθηκεύοντας την υγεία του, ας το κάνει. Ας αυτοκτονήσει. Μεγάλα παιδιά είναι κι έχουν την ευθύνη των πράξεών τους. Η λύση δεν είναι ούτε να πάνε φυλακή, ούτε να ξεσηκωθεί ο κόσμος.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι όταν το doping έρχεται στον ερασιτεχνικό και τον μαζικό αθλητισμό, ο οποίος είναι και ο πραγματικός. Τι εννοώ; Υπάρχουν γονείς παιδιών, μαθητών λυκείου, που πηγαίνουν τα παιδιά τους στο στάδιο να τα προπονησει κάποιος γυμναστής, με σκοπό να περάσουν τα αθλήματα των ΤΕΦΑΑ ή των υποψηφίων στρατιωτικών σχολών, και απαιτούνε οι ίδιοι οι γονείς από τους προπονητές να χαπακώσουν τα παιδιά τους. Αν κάποιος τους πει ότι δεν δίνει (η συντριπτική πλειοψηφία της πόλης μας δηλαδή), τους θεωρούνε άσχετους και ψάχνουν άλλον.
Επίσης, αν στα σχολικά πρωταθλήματα γινότανε έλεγχος doping, θα εκπλήσσοταν πολλοί από τα αποτελέσματα. Γονείς και πάλι ντοπάρουν τα παιδιά τους για να κατακτήσουν ένα πανελλήνιο μετάλλιο σε σχολικό πρωτάθλημα και να μπούνε στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις (ή να πάρουν επιπλέον μοριοδότηση).
Δεν τα λέω στην τύχη, αλλά έχω δει περιστατικά με τα μάτια μου.
Αυτά είναι τα σημαντικά που πρέπει να μας απασχολούν και δευτερευόντωςη Δεβετζή, ο Καχιασβίλι και η Θάνου με τη...γενειάδα.
Επίσης θα πρέπει να μας προβληματίσουν και τα ομαδικά αθλήματα, στα οποία δεν θυμάμαι κι εγώ πόσα χρόνια έχει να πιαστεί παίχτης ντοπαρισμένος στην Ελλάδα... Δεν απορεί κανείς; Το είχα ξαναγράψει πριν 1-2 χρόνια. Έχει αναρωτηθεί κανείς τι απέγινε εκείνος ο Σαμαράς, που έπαιζε δεξί μπακ στον ΠΑΣ επί Κούγια; Ξέρει κανένας ότι στα 25 του έκοψε τη μπάλα λόγω προβλημάτων στην καρδιά; Και ξέρει κανείς πού αποδίδουν οι ίδιοι οι γιατροί του ΠΑΣ το πρόβλημα;
