Άρθουρ Μίλλερ-Ο δραματουργός που αψήφησε το Μακαρθισμό

[RASTA]

http://www.katiousa.gr/logotechnia/prosopa/arthour-miller-o-dramatourgos-pou-apsifise-makarthismo/

[ΛΑΜΙΑ FANS]

https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=1721

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Μέριλιν Μονρόε – Άρθουρ Μίλερ: Ωδή στην έλξη των ετερωνύμων

Η σχέση της Μέριλιν Μονρόε και του Άρθουρ Μίλερ ήταν το ίδιο το κυνήγι της ευτυχίας. Κι όπως έλεγε και ο Ευγένιος Ο’ Νιλ, είναι σπουδαίο παιχνίδι το κυνήγι της ευτυχίας, ακόμα κι όταν το χάνεις.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Παρασκευή, 29 Ιουνίου 1956. Ούτε δέκα το πρωί δεν ήταν καλά – καλά. Ο ήλιος πάντως, έμπαινε σαν αχόρταγος πρωτάρης εραστής από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα μοιράζοντας χρυσά χάδια στους τοίχους, στα έπιπλα και σε όλες εκείνες τις ατέλειωτες ντάνες των βιβλίων, πάνω στις οποίες σκουντουφλούσαν ιδιοκτήτες, μα και καλεσμένοι σε καθημερινή βάση. Άρωμα καφέ απλωνόταν από τη μία άκρη του διαμερίσματος ως την άλλη, ωστόσο κανείς δεν ήξερε να πει με βεβαιότητα εάν οι κουρτίνες αναριγούσαν απλώς στην καυτή αναπνοή του καλοκαιριού ή στο παρακλητικό «Let me go, lover» της Patti Page που ακουγόταν από το ραδιόφωνο. Είχε κιόλας βολευτεί στην αγαπημένη του ψάθινη πολυθρόνα ο θεατρικός συγγραφέας με τα πόδια του τεντωμένα στο χαμηλό τραπεζάκι απέναντι. Το πούρο κρεμόταν σαν σε καταστολή στα χείλη του, ενώ ο «Οδυσσέας» του Τζόυς, βρισκόταν για δεύτερη φορά στα χέρια του σαν απασφαλισμένο αναγνωστικό πιστόλι. Όταν ξύπνησε η ξανθιά ηθοποιός και ανακλαδίστηκε μπροστά του τυλιγμένη στη λευκή ρόμπα της, την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια σα να προσπαθούσε να διαρρήξει την ψυχή της. «Δεσμεύομαι να σε κάνω πάντα να χαμογελάς. Ανέμελα, όπως τώρα. Παντρέψου με σήμερα, μικρή», τής ζήτησε φιλώντας το χέρι της. «Αν καταφέρεις, Άρθουρ Μίλερ, να κάνεις ένα κορίτσι να χαμογελάσει με την καρδιά του έστω μια φορά, μπορείς να το πείσεις να κάνει οτιδήποτε. Ακόμα και να σου πει το ναι», τού έκλεισε πονηρά το μάτι εκείνη.

Αυτή ήταν η θρυλική Μέριλιν Μονρόε. Καλή, αλλά όχι κι άγγελος. Αμάρταινε περιστασιακά, αλλά δεν ήταν και ο διάβολος. Ήταν ένα μικρό κορίτσι μες σε ένα μεγάλο κόσμο, όπου γύρευε εναγωνίως να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ένα κορίτσι υπέρ το δέον ελκυστικό, με προβληματική παιδική ηλικία, ένα σωρό κατάλοιπα αλλά και καλά κρυμμένες ανασφάλειες, που χάρη στα παιχνίδια του με το φακό και τους άνδρες, πέρασε γρήγορα στη συνείδηση του Αμερικανικού λαού και όχι μόνο, ως το απόλυτο σύμβολο του σεξ και της λαγνείας. Ένα κορίτσι που κατάλαβε από νωρίς ότι η εύκολη ζωή είναι δύσκολη υπόθεση. Ότι αν πρόκειται να είσαι διπρόσωπος, καλό θα ήταν να κάνεις το ένα από τα δύο πρόσωπα ακαταμάχητο. Ότι η καριέρα είναι θεόσταλτο δώρο που όμως δε θα σου επιτρέψει να κουλουριαστείς μαζί του τις μοναχικές σου νύχτες, και ότι αν τύχει και χάσεις επαφή με τον εαυτό σου, δε θα έχει κανένα απολύτως νόημα να ελπίζεις στην επαφή με τους άλλους. Γεννημένη την 1η Ιουνίου 1926 και παιδί αγνώστου πατρός και ψυχολογικά διαταραγμένης μητρός, έμελλε να γνωρίσει την επιτυχία με τις ταινίες «Η ζούγκλα της ασφάλτου» και «Όλα για την Εύα», ενώ επίσης να προκαλεί σκάνδαλα με τις προκλητικές της φωτογραφήσεις και τις σχέσεις της με το άλλο φύλο. Αυτή ήταν η αινιγματική Μέριλιν Μονρόε που χωρίς να προσπαθήσει πολύ στα τριάντα της, μάγεψε τον σαρανταενάχρονο Άρθουρ Μίλερ.

Ο άνδρας με το τετραπέρατο συγγραφικό ταλέντο, τις άνετες εναλλαγές των έργων και των διαθέσεών του από το ρεαλισμό στον εξπρεσιονισμό και τον ιμπρεσιονισμό, αυτός που βρέθηκε ενώπιον της επιτροπής του Μακάρθι κι αρνήθηκε να δώσει ονόματα φιλο – κομμουνιστών με κίνδυνο να φυλακιστεί, πλάι της δυστυχώς θα διαπίστωνε πως είναι θλιβερό κάποιος που ξέρεις να γίνεται κάποιος που ήξερες, πως πολλές φορές οι λαμπεροί άνθρωποι διάγουν βίους απελπισίας και πως το να είσαι σύμβολο ερωτισμού είναι βαρύ φορτίο, ειδικά εάν είσαι μια κουρασμένη, μπερδεμένη και βαθιά πληγωμένη γυναίκα. Ο Μίλερ που δεν δίστασε να ασκήσει οξεία κριτική στην αμερικανική κοινωνία καταγγέλλοντας τον ρατσισμό, την κερδοσκοπία και τη γενικευμένη αδιαφορία της, θα ζούσε τέσσερα βωβά χρόνια με τη Μονρόε. Ο δημιουργός των εμβληματικών «Ο θάνατος εμποράκου», «Ήταν όλοι τους παδιά μου», «Οι Μάγισσες του Σάλεμ» και «Πάνω από τη γέφυρα», θα παρακολουθούσε τη σύζυγό του να κλείνεται σταδιακά στον εαυτό της, να καπνίζει πάνω από άδεια μπουκάλια με αλκόολ και να πασχίζει για να πνίξει σε αυτό τις στενοχώριες της. Δεν ήξερε άραγε η Μέριλιν πως αυτές ήταν δεινές κολυμβήτριες, και ότι αργά ή γρήγορα θα τη νικούσαν; Ο Άρθουρ Μίλερ, γεννημένος από Εβραίους γονείς στις 17 Οκτωβρίου 1915 κι επίμονος παρατηρητής του κόσμου, του εαυτού του και μιας αγάπης που βάλτωνε, συνήθιζε να κρατά ένα ημερολόγιο για τη Μέριλιν. Κάθε φορά που την ένιωθε όλο και πιο μακριά του, σιγουρευόταν πως υπάρχει βαθιά σκιά εκεί όπου υπάρχει πολύ φως, πως το βασικότερο πρόβλημα σε ένα γάμο είναι ότι ερωτεύεσαι μια προσωπικότητα και στο τέλος αναγκάζεσαι να ανεχτείς έναν ιδιότροπο χαρακτήρα, πως στην κόλαση οδηγούμαστε όχι για όσα κάνουμε, αλλά για όσα παραλείπουμε και πως από ένα σημείο κι έπειτα, με τη Μέριλιν δεν ήταν ότι δεν ταίριαζαν. Απλώς, δεν είχαν τίποτα να πουν.

Όσο εκείνη πάλευε με τους δαίμονες, τη μέθη και τη μοναξιά της, τον κατηγορούσε πως λογάριαζε την Τέχνη του σημαντικότερη από την ίδια. Επέμενε πως δεν αγαπούν όσοι δεν δείχνουν την αγάπη τους και έκλαιγε μέρα νύχτα μπροστά σε καθρέφτες μονολογώντας πως οι άνθρωποι που έχουν τις περισσότερες επιλογές, είναι κι αυτοί που έχουν συνήθως το πάνω χέρι στις σχέσεις, ενώ ήταν βέβαιη πως ο Θεός δεν θα πρόσεχε όσα έγραφε ή διάβαζε κλεισμένος με τις ώρες στο γραφείο του, μα θα τον τιμωρούσε για τις πληγές της αποξένωσης που τής είχε ανοίξει. Στις 5 Αυγούστου 1962, κι αφού είχαν χωρίσει οριστικά κι αμετάκλητα, έδωσε τέλος στη ζωή της. Τα υπνωτικά χάπια που κατανάλωσε έκαναν τη δουλειά τους με αποτέλεσμα τα εκφραστικά της μάτια να κλείσουν για πάντα. Όταν ο θάνατός της έκανε το γύρο του κόσμου και μαζί κάθε τρελό ή λογικό σενάριο συνωμοσίας γι’ αυτόν, ο Μίλερ είχε ξαναφτιάξει τη ζωή του, μα δε θα παρέλειπε ποτέ την τελευταία σελίδα στο ημερολόγιό του. Δε συμφωνούσε με τον Νόρμαν Μέιλερ που για τους δυο τους είχε πει πως το Μεγάλο Αμερικανικό μυαλό είχε σμίξει με το Μεγάλο Αμερικανικό κορμί. Για αυτόν η ένωσή τους ήταν κάτι βαθύτερο. Ήταν το ίδιο το κυνήγι της ευτυχίας. Κι όπως έλεγε και ο Ευγένιος Ο’ Νιλ, είναι σπουδαίο παιχνίδι το κυνήγι της ευτυχίας, ακόμα κι όταν το χάνεις.

https://www.culturenow.gr/merilin-monroe-arthoyr-miler-odi-stin-elxi-ton-eteronymon/

[ΛΑΜΙΑ FANS]

ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΘΕΑΤΡΟ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Άρθουρ Μίλερ

Ο αμε­ρικανός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ συγκαταλέγεται στους κορυφαίους δραματουργούς του 20ού αιώνα. Σε γενικές γραμμές στο έργο του απεικονίζεται η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου.

Ο αμε­ρικανός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ συγκαταλέγεται στους κορυφαίους δραματουργούς του 20ού αιώνα. Το έργο του, που συνδυάζει την επίγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας με τη διερεύνηση της εσωτερικής ζωής των χαρακτήρων του, μπορεί να συνοψιστεί στην ρήση του: «Το κοινωνικό δράμα της γενιάς μας πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο από το να αναλύει και να δικάζει το περίγραμμα των κοινωνικών σχέσεων. Πρέπει να σκάψει μέσα στην ανθρώπινη φύση και να ανακαλύψει ποιες ανάγκες υπάρχουν μ’ ένα τέτοιο τρόπο, που αυτές οι ανάγκες να πάρουν έκταση και προβολή κοινωνικής σημασίας». Όπως εύστοχα έχει επισημανθεί η δύναμη του λογοτεχνικού μύθου του είναι εφάμιλλη των δραματουργών της αρχαίας τραγωδίας.

Σε γενικές γραμμές στο έργο του Άρθουρ Μίλερ απεικονίζεται η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου. Λογοτεχνικά, είναι περισσότερο γνωστός για το θεατρικό του «Ο θάνατος τού εμποράκου» («Death of a Salesman», 1941) και κοινωνικά, από τον γάμο του με την ντίβα του κινηματογράφου Μέριλιν Μονρόε (1956-1961).


Ο Άρθουρ Μίλερ γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1915 στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά των πολωνοεβραίων μεταναστών Άιζαντορ και Αουγκούστα Μίλερ. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης βιοτεχνίας γυναικείων ενδυμάτων και η μητέρα του είχε εργαστεί ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Η προσωπικότητα του νεαρού Άρθουρ διαμορφώθηκε από την επίδραση που άσκησε στη ζωή του η Μεγά­λη Οικονομική Κρίση, απότοκος του Χρηματιστηριακού Κραχ του 1929. Η βαθιά ύφεση της αμερικάνικης οικονομίας σήμανε την οικονομική καταστροφή του πατέρα του και τον ανάγκασε να συνειδητοποιήσει την ανασφάλεια της σύγχρονης ύπαρξης.

Στο σχολείο δεν διακρινόταν για τις επιδόσεις του. Ήταν πολύ κακός μαθητής και το μόνο που τον απασχολούσε ήταν το αμερικάνικο ποδόσφαιρο και το χόκεϊ. «Όταν το όνομά μου έγινε γνωστό οι πρώην καθηγητές μου δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν ότι ήμουν εγώ. Τελείωσα το λύκειο τελείως απαρατήρητος» είχε πει σε μια του συνέντευξη.

Ο Μίλερ αποφοίτησε τελικά από το λύκειο «Αβραάμ Λίνκολν» του Μπρούκλιν, αλλά δεν έγινε δεκτός στα πανεπιστήμια Kορνέλ και Μίσιγκαν, εξαιτίας των κακών βαθμών του, αλλά και της αδυναμίας του πατέρα του να καλύψει τα δίδακτρα. Έκανε διάφορες δουλειές, για να συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό και τελικά το 1934 έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όπου ξεκίνησε σπουδές δημοσιογραφίας. Παράλληλα εργαζόταν ως νυχτερινός ρεπόρτερ στην εφημερίδα «Michigan Daily» και παρακολούθησε μαθήματα θεατρικής γραφής. Κατά την διάρκεια της φοίτησης του ανέβασε στο πανεπιστήμιο το πρώτο του θεατρικό έργο με τίτλο «No Villain», το οποίο βραβεύτηκε.


Μετά την αποφοίτησή του, το 1938, επέστρεψε στην Νέα Υόρκη, όπου άρχισε να γράφει θεατρικά έργα για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς CBS και NBC, ενώ παραάλληλα εργαζόταν ως οδηγός φορτηγών και φορτοεκφορτωτής για να συμπληρώνει το εισόδημά του. Το 1940 νυμφεύτηκε την συμφοιτήτριά του Έλεν Σλάτερι με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Το ζευγάρι θα χωρίσει το 1956, όταν στην ζωή του θα εμφανισθεί η Μέριλιν Μονρόε και θα κλέψει την καρδιά του.

O Άρθουρ Μίλερ κέρδισε κάποια δημοσιότητα το 1945 με το μυθιστόρημα «Focus», στο οποίο καταγγέλλει τον ρατσισμό και ιδιαίτερα τον αντισημιτισμό. Το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» («All My Sons»), ήταν το πρώτο σημαντικό θεα­τρικό έργο του, με έντονη την επίδραση του Ίψεν και ιδιαίτερα του θεατρικού του «Η αγριόπαπια». Το έργο, που ανέβηκε στις 29 Ιανουαρίου 1947 στο Μπρόντγουεϊ σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, περιστρέφεται γύρω από έναν βιομήχανο που κατα­σκευάζει ελαττωματικό πολεμικό υλι­κό. Ήταν το πρώτο έργο του Άρθουρ Μίλερ, που ανέβηκε σε ελληνική σκηνή, από το θέατρο Τέχνης, σχεδόν ταυτόχρονα με την παράσταση του Μπρόντγουέϊ.

Ο Κάρολος Κουν σύστησε στο ελληνικό κοινό και το επόμενο έργο του Μίλερ, το κλασικό πλέον «Ο θάνατος του εμποράκου», που πρωτοανέβηκε στην Νέα Υόρκη (Μπρόντγουεϊ) στις 10 Φεβρουαρίου 1949, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Είναι η τραγωδία ενός ανθρωπάκου, του πλανόδιου έμπορου Γουίλι Λόμαν, που πέφτει θύμα κίβδηλων αξιών, οι οποίες αποτελούν κατά ένα μεγάλο μέρος τις αξίες της κοινωνίας όπου ζει.


Το επόμενο σπουδαίο έργο του είναι «Η Δοκιμασία ή Οι Μάγισσες του Σάλεμ» («The Crucible», 1953), το οποίο βασίζεται στις δίκες μαγισσών που έγιναν στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1692, εποχή που ο Μίλερ έβρισκε ότι είχε πολλά κοινά σημεία με τη δεκαετία του 1950, όταν είχε ξεκινήσει και είχε πάρει μεγάλη έκταση, ένα πολιτικό «κυνήγι μαγισσών». Το 1956 ο Μίλερ κλήθηκε να εξεταστεί από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Κο­γκρέσου υπό τον γερουσιαστή Μακάρθι. Επειδή αρνήθηκε να κατονο­μάσει πρόσωπα που είχε δει δέκα χρόνια πριν σε μια συγκέντρωση συγ­γραφέων η οποία είχε χαρακτηριστεί ως κομμουνιστική, καταδικάστηκε για απείθεια και ασέβεια σε φυλάκιση τριάντα ημερών με αναστολή και χρηματικό πρόστιμο πεντακοσίων δολαρίων. Έκανε έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο και, τον επόμενο χρόνο, αθωώθηκε.

Το 1955, παρουσίασε δύο μονόπρακτα, τα «Από Δευτέρα σε Δευτέρα» («Α Memory of Two Mondays») και «Πάνω από τη γέφυρα» («A View from the Bridge»), που παίχτηκαν σε ενιαία παράσταση.

Την ίδια περίοδο η προσωπική του ζωή σημαδεύτηκε με τον χωρισμό του από την πρώτη του σύζυγο και τον γάμο του με την σταρ του Χόλιγουντ Μέριλιν Μονρόε. Ένωσαν τις τύχες τους με κάθε μυστικότητα, στις 29 Ιουνίου 1956, σ' ένα δικηγορικό γραφείο της Νέας Υόρκης, Ο λαμπρός θεατρικός συγγραφέας ήταν 41 ετών και το απόλυτο σύμβολο του σεξ 30. Ο μύθος του Πυγμαλίωνα αναβίωνε στη σύγχρονη Αμερική, που εξεπλάγη μόλις έμαθε το νέο. Η δημοσιότητα, κατόπιν εορτής, μεγάλη. Οι κακές γλώσσες δεν έδιναν μεγάλη διάρκεια στον γάμο, εξαιτίας των διαφορετικών χαρακτήρων των νεονύμφων. Η πρόβλεψή τους θα επιβεβαιωθεί πέντε χρόνια αργότερα. Κατά την διάρκεια του γάμου τους,ο Μίλερ έγραψε το σενάριο της ταινίας «Οι αταίριαστοι» («The Misfits», 1961), που σκηνοθέτησε ο Τζον Χιούστον, με πρωταγωνιστές τον Κλαρκ Γκέιμπλ, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και την Μέριλιν Μονρόε.


Το 1962, θα παντρευτεί για τρίτη φορά με την διάσημη αυστριακή φωτογράφο Ίνγκε Μόρατ, με την οποία θα ζήσει αρμονικά έως τον θάνατό της το 2002. Το ζευγάρι θα αποκτήσει μια κόρη την μετέπειτα σκηνοθέτρια Ρεμπέκα Μίλερ (γ. 1962), σύζυγο του ηθοποιού Ντάνιελ Ντεϊ-Λιούις.

Ο Άρθουρ Μίλερ θα συνεχίσει να τροφοδοτεί το θέατρο με αξιόλογα έργα. Το 1964 παρουσίασε το «Μετά την πτώση» («After the Fall»), που αναφέρεται στο ναυάγιο των ανθρωπίνων σχέσεων και τις συνέπειές του. Στο θεατρικό «Η τιμή» («The Price», 1968), συνέχισε τη διερεύνηση τού θέματος της ενοχής και της ευθύνης τού ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του και απέναντι στους άλλους, εξετάζοντας την ένταση στις σχέσεις ανάμεσα σε δύο αδελφούς. Το έργο αυτό σκηνοθέτησε ο ίδιος, το 1969.

Τον ίδιο χρόνο επισκέφτηκε την Σοβιετική Ένωση με τη γυναίκα του και στην συνέχεια δημοσίευσε μαζί της το ταξιδιωτικό ημερολόγιο με τίτλο «In Russia». Γύρισε επίσης την αλληγορική αντιπολεμική ταινία «Τhe Reason Why» και αρνήθηκε την παρουσίαση της στην Ελλάδα για να δείξει την αντίθεσή του στην καταπίεση που υφίσταντο οι Έλληνες συγγραφείς από το δικτατορικό καθεστώς.
Το 1977 παρουσίασε στην Ουάσιγκτον το έργο «Το ταβάνι του αρχιεπισκόπου» («The Archbishop’s Ceiling»), στο οποίο ελέγχει τη μεταχείριση των διαφωνούντων συγγραφέων στη Σοβιετική Ένωση.


Μια συλλογή διηγημάτων του με τον γενικό τίτλο «Δεν σε χρειάζομαι πια» («I Don’t Need You Any More») εκδόθηκε το 1967 και μια συλλογή θεατρικών δοκιμίων του το 1977. Το 1987 δημοσιεύτηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Στη δίνη του χρόνου» («Τimebends: A Life»).

Ο Άρθουρ Μίλερ πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 2005, λίγες εβδομάδες αφότου είχε ολοκληρώσει αντικαρκινική θεραπεία σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος είχε ζητήσει να περάσει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του στο όμορφο αγρόκτημά του στο Ρόξμπερι του Κονέκτικατ, το οποίο είχε αγοράσει το 1958, όταν ήταν παντρεμένος με την Μέριλιν Μονρόε. Μετά τον θάνατο της τρίτης του συζύγου συζούσε με την αρκετά μικρότερή του ζωγράφο Ανιές Μπάρλεϊ, την οποία σκόπευε να νυμφευτεί.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2238

© SanSimera.gr