Αυτό ήταν και για φέτος. Ό,τι είδαμε, είδαμε.
Καλό, κακό, αυτό ήταν.
- Δίκαιοι πρωταθλητές οι Αμερικάνοι. Οι εφεδρείες τους, για να είμαστε ακριβείς. Κανένας δεν ήταν καλύτερός τους και δίκαια το πήραν.
- Τεράστια ομάδα - ψέμα η Τουρκία. Η διαιτητική εύνοια που είχε ήταν από προκλητική έως εκνευριστική. Τη σιχάθηκα πραγματικά.
- Η Σερβία έχει πολύ μέλλον και σίγουρα δικαιούταν το αργυρό μετάλλιο.
- Έλειπαν πολύ απ' τη Λιθουανία ο Λαβρίνοβιτς κι ο Σάρας. Δε τραβάει μόνος του ο Κλέιζα.
- Η Αργεντινή αν είχε φανέλα, σίγουρα θα ήταν στα μετάλλια. Εκτός απ' τον Σκόλα, που είναι σταθερή αξία, ο Ντελφίνο δείχνει ότι είναι πάρα πολύ βελτιωμένος παίχτης και μπορεί να γίνει εν δυνάμει ηγέτης.
- Η Ισπανία ήταν άλλη ομάδα χωρίς τους Π. Γκασόλ και Καλντερόν. Ο Μ. Γκασόλ είναι πολύ λάιτ, για να διαδεχθεί τον αδερφό του. Ναβάρο και Ρούντι Φερνάντεθ δεν είναι αρκετοί για να σηκώσουν το βάρος της φανέλας από μόνοι τους, ενώ ο Γκαρμπαχόθα είναι παίχτης ψυχολογίας.
- Στη Ρωσία λείπει μια ηγετική προσωπικότητα στη θέση "1", όπως ο J. R. Holden. Και φυσικά ο Κιριλένκο.
- Πάμε και στα δικά μας. Η άποψή μου για το Γιαννάκη δεν είναι και η καλύτερη. Δε μπορώ όμως, να μην αναγνωρίσω ότι, αν μη τι άλλο, είχε μια πειθαρχία η ομάδα του και γι' αυτό κατάφερε, ό,τι κατάφερε(ίσως με το υλικό που είχε, μπορούσε και παραπάνω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Όσο η ομοσπονδία ή όποιος τέλος πάντων αποφασίζει, συνεχίζουν να στέλνουν παίχτες με τόσο ισχυρές προσωπικότητες, "γαλουχημένους" μπασκετικά στη κόντρα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, χωρίς προπονητή με ηγετικό χαρακτήρα και επιβολή, τότε η πορεία της ομάδας θα είναι φθίνουσα και δυστυχώς αυτό ήταν μόνο η αρχή. Σαφώς μερίδιο έχουν και οι παίχτες και μάλιστα τεράστιο, γι' αυτό θα πρέπει οι ίδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους κι όχι να ...αποσύρονται σαν θιγμένες αδερφές.