Υπόλοιπη Ευρώπη

[papari7]

Η Φατμά Τσολάκ ηλικίας 105 ετών (!) είναι η γηραιότερη οπαδός στον κόσμο. Υποστηρίζει με θέρμη τη Γαλατασαράι.



Η Φατμά Τσολάκ γεννήθηκε το 1905, τη χρονιά που ιδρύθηκε και η Γαλατασαράι. Στα 105 χρόνια ζωής έχει βιώσει όλη την ιστορία του τουρκικού συλλόγου.
Η υπεραιωνόβια φαν των "λιονταριών" παρά την προχωρημένη ηλικία της είναι υγιής και παρακολουθεί τις αναμετρήσεις της αγαπημένης της ομάδας.
 
Μάλιστα όποτε της δίνεται η ευκαιρία πηγαίνει και στο γήπεδο. Την περασμένη Κυριακή προσκλήθηκε στο "Χουσείν Αβνί Ακέρ" για να υποστηρίξει τη Γαλατασαράι στην Τραπεζούντα κόντρα στην Τραμπζονσπόρ.

[fon7]

Το Τσερνόμπιλ και η χαμένη ευκαιρία της Πρυπιάτ


«Chernobyl», η μίνι σειρά-φαινόμενο, του HBO, που αν ασχολείσαι με τηλεοπτικές σειρές δεν είναι δυνατόν να μη την έχεις δει ή, στην χειρότερη των περιπτώσεων, να μην έχεις ακούσει, διαβάσει και ψάξει γι’ αυτή. Το καλό με αυτές τις, εξαιρετικές είναι η αλήθεια, παραγωγές, όταν μιλάμε για τηλεόραση ή κινηματογράφο, είναι αυτό που ακολουθεί όταν αυτές τελειώσουν. Με το κοινό να τις έχει ολοκληρώσει. Και δεν αναφέρομαι στις συζητήσεις μεταξύ των «φίλων» και των «εχθρών», και τις βαθμολογίες σε σελίδες όπως το Imdb, που μας δίνουν -ευτυχώς- το δικαίωμα της ψήφου αλλά και της κριτικής, αλλά για το γεγονός πως, όλοι μας, με πρώτα και καλύτερα σε όλο αυτό τα διαδικτυακά «μαγκαζίνο», αρχίζουμε να ξεψαχνίζουμε κάθε πιθανή, και απίθανη, ιστορία γύρω από το καθετί. Αυτό συμβαίνει εδώ και πολλές μέρες, εννοείται, και με αυτή τη σειρά, σε όλο το διαδίκτυο. Και τι δεν έχουμε διαβάσει γύρω από το φοβερό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Ιστορίες μοναδικές και ξεχασμένες (ή καλά κρυμμένες) που μικρότεροι, αν και είχαμε ακούσει αμυδρά γι’ αυτές, τις αφήσαμε σε μια γωνιά του μυαλού μας, μέχρι κάτι να τις επαναφέρει και πάλι στο επίκεντρο ώστε, αρκετοί από εμάς, να τις ψάξουμε, επιτέλους, σε βάθος.

Ο Πυρηνικός Σταθμός Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ βρίσκεται στην εγκαταλελειμμένη πλέον κωμόπολη Πρυπιάτ, στην Ουκρανία. Η κωμόπολη ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1970 και είχε ως σκοπό να εξελιχθεί σε μια τεχνολογικά προηγμένη πόλη. Εκείνα τα χρόνια άλλωστε, και σύμφωνα με τους Σοβιετικούς, η παραγωγή της πυρηνικής ενέργειας ήταν ασφαλέστερη από αυτή του άνθρακα. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία εγκαταστάσεων στην περιοχή του Τσερνόμπιλ και φυσικά στο Πρυπιάτ. Εκεί βρέθηκαν περίπου στους 50.000 νέους κατοίκους, με μέση ηλικία τα 26 έτη, για να ζήσουν και να εργαστούν σε αυτές τις τόσο καινοτόμες, για τον κόσμο, εγκαταστάσεις. Το 1977 το εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ μπήκε σε πλήρη λειτουργία. Το 1986 συνέβη το γνωστό ατύχημα, όταν σε μια καθιερωμένη άσκηση δοκιμών, και μετά από ανθρώπινο λάθος, έγινε η έκρηξη στον αντιδραστήρα 4, έχοντας ως αποτέλεσμα, τις τραγικότερες των συνεπειών για πολλούς ανθρώπους της περιοχής και φυσικά το περιβάλλον, όχι μόνο στην εκεί περιοχή.



«Ναι βρε φίλε αλλά εδώ γράφουμε για ποδόσφαιρο» θα πείτε πολλοί και δίκιο θα έχετε. Ας περάσουμε λοιπόν σε αυτό το κομμάτι. Αν γράψετε την λέξη «Pripyat» στο Google, και αναζητήσετε φωτογραφίες, απ’ τις πρώτες που θα εμφανιστούν είναι του σταδίου Άβανχαρντ, χωρητικότητας 5.000 θέσεων. Για να το θέσω καλύτερα, του ερειπωμένου σταδίου, μιας και στο Πρυπιάτ δεν κατοικεί κανένας, απ’ το δυστύχημα και μετά. Οι μόνοι που συνεχίζουν τις επισκέψεις αναψυχής, στο μέρος, είναι διάφοροι instagram influencers (!) που ταξιδεύουν ως εκεί, για μια selfie (!) στα ερείπια, έχοντας ως απώτερο σκοπό τα likes (!). Εννοείται πως στα 70s, και στα 80s, στην περιοχή ανθούσε ο αθλητισμός, όπως φυσικά και σε ολόκληρη την Σοβιετική Ένωση, και υπήρχαν γήπεδα στίβου, γυμναστήρια, σκοπευτήρια, πισίνες και γήπεδα μπάσκετ, με το ποδόσφαιρο -εννοείται- να κερδίζει τη μερίδα του λέοντος από τους περισσότερους άντρες. Ήταν η περίοδος που κατασκευάστηκαν αρκετά γήπεδα στην περιοχή της Ουκρανίας, όπως και δημιουργήθηκαν πολλές ομάδες, αρκετές απ’ τις οποίες συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι και στις μέρες μας, έστω σε μικρές κατηγορίες της Ουκρανίας. Η ομάδα της περιοχής, η Στρόιτελ Πρυπιάτ, δημιουργήθηκε στα μέσα του 1970 και ξεκίνησε να αγωνίζεται στα μικρότερα γήπεδα της περιοχής μιας και το Άβανχαρντ δεν υπήρχε ακόμα. Το γήπεδο ολοκληρώθηκε λίγο πριν το δυστύχημα και, όπως είναι εύκολο να γίνει κατανοητό, η Στρόιτελ Πρυπιάτ δεν πρόλαβε ποτέ να αγωνιστεί σε αυτό. Όπως φυσικά και καμία άλλη ομάδα.

Ο βασικός υπεύθυνος για την ομάδα της πόλης ήταν ο παρασημοφορημένος με το μετάλλιο Λένιν για τις υπηρεσίες του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, Βασίλι Κιζίμα Τροφίμοβιτς. O Τροφίμοβιτς έβλεπε τους εργάτες της περιοχής να δουλεύουν ασταμάτητα και αποφάσισε πως ο καλύτερος τρόπος για να ξεφεύγουν μετά τη δουλειά, και να μη το ρίχνουν στο ποτό, δεν ήταν άλλος απ’ το ποδόσφαιρο. Εκτός όμως των πρωταθλημάτων μεταξύ φίλων, αποφάσισε πως θα έπρεπε να υπάρχει και μια κανονική ομάδα, στην οποία, θα μπορούσαν να αγωνίζονται οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της περιοχής. Κάπως έτσι ξεχύθηκε με τους συνεργάτες του, σε όλες τις γύρω περιοχές, ψάχνοντας για καλούς ποδοσφαιριστές. Κάπως έτσι, η Στρόιτελ Πρυπιάτ έγινε και επίσημα ομάδα, φτάνοντας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσει και το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της Ουκρανίας. Ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω απ’ την ομάδα έκανε ακόμα και τον σπουδαίο, πρώην αστέρα της Τσερνομόρετς, Ανατόλι Σέπελ, να αγωνιστεί για την Πρυπιάτ στις αρχές της δεκαετίας του 1980, φτάνοντάς την ακόμα και μια ανάσα απ’ τις εθνικές κατηγορίες. Το 1985 και μετά από μια επική νίκη με 13-0 επί της Λοκομοτίβ Ζναμένκα αποφασίστηκε πως έπρεπε να αλλάξουν έδρα. Το Άβανχαρντ θα άνοιγε τις πόρτες του επισήμως την Πρωτομαγιά του ’86, στην γιορτή της μέρας του εργάτη, και όπως ήταν φυσικό, αυτό θα ήταν και το καλύτερο δώρο σε όλους τους εργάτες της περιοχής που λάτρευαν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό.



Στις 26 Απριλίου του 1986, την ίδια μέρα με το πυρηνικό δυστύχημα, η Στρόιτελ Πρυπιάτ θα έπαιζε στον ημιτελικό του Κυπέλλου ερασιτεχνών. Όπως ήταν λογικό η αναμέτρηση ακυρώθηκε όπως και όλες οι αγωνιστικές δραστηριότητες της περιοχής. Οι παίκτες έμαθαν για την ακύρωση καθώς βρίσκονταν στο γήπεδο, για ζέσταμα, και έφυγαν από αυτό με ελικόπτερο. Το ελικόπτερο μάλιστα είχε προσγειωθεί στο κέντρο του γηπέδου και οι θεατές για μια στιγμή νόμισαν πως αυτό ήταν μέρος ενός πρωτόγνωρου θεάματος, γι’ αυτούς, από αυτά που μάθαιναν, και ίσως έβλεπαν, αν ήταν τυχεροί, «στα κλεφτά», για σπουδαία αθλητικά, και όχι μόνο, γεγονότα του Δυτικού πολιτισμού.

Οι σειρήνες και ο βίαιος τρόπος που οι στρατιώτες τους έριξαν στο ελικόπτερο, φορώντας ακόμα τις ιδρωμένες ποδοσφαιρικές τους στολές, τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πως κάτι πολύ κακό είχε συμβεί. Δυστυχώς, είχαν δίκιο. Η περιοχή άδειασε σε μερικές ώρες. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να φύγουν και άφησαν την τελευταία τους πνοή, παλεύοντας για ώρες, και μέρες, αρκετοί από αυτούς, με αφόρητους πόνους. Στους δρόμους τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν στα πρόθυρα του εφιάλτη. Πρόσωπα γεμάτα αμηχανία. Μια αμηχανία που έδωσε πολύ γρήγορα τη θέση της στην θλίψη και την αβεβαιότητα. Πρόσωπα γεμάτα φόβο, πόνο και αυτές τις «φανταστικές μυρωδιές» που περιέγραψε τόσο τέλεια ο Ρεμπώ στο ποίημα των φωνηέντων. To τοπίο έγινε θλιβερό σε διάστημα ολίγων ημερών και οι άνθρωποι της περιοχής έγιναν πολύ γρήγορα μέρος αυτού του άρρωστου τοπίου. Αυτού του νεκρού τοπίου που δεν θα έβρισκε ποτέ ξανά τη χαρά, το φως, τη ζωντάνια, το χαμόγελο, το δικαίωμα στο όνειρο. Την ίδια τη ζωή.

Η Στρόιτελ Πρυπιάτ επέστρεψε και πάλι το 1987, με άλλο όνομα και πολλούς νέους ποδοσφαιριστές, πριν διαλυθεί το 1988 με όλους τους παίκτες να φεύγουν, για άλλες ομάδες, και αρκετούς από αυτούς να αφήνουν τη χώρα, σιγά σιγά, τα επόμενα χρόνια. Μετά την πτώση του Κομμουνισμού, η ομάδα επέστρεψε ως Στρόιτελ Σλάβουτικ, το 1994, και συνεχίζει έτσι μέχρι και τις μέρες μας. Για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και ολόκληρης της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής, θα είναι για πάντα εκείνη η εξαιρετική ομάδα που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το βήμα παραπάνω, και να ξεφύγει από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες, σε μια περίοδο που έδειχνε ικανή και ώριμη για να το καταφέρει. Η ομάδα που δεν αγωνίστηκε ποτέ στο νέο και σύγχρονο γήπεδό της. Το γήπεδο που θα την ανέβαζε τουλάχιστον ένα επίπεδο από μόνο του και θα της έδινε την απαιτούμενη ώθηση ώστε να αρχίσει να κάνει όνειρα για μεγαλύτερες κατηγορίες, με την ανερχόμενη περιοχή, να βοηθάει υπερβολικά σε αυτό το εγχείρημα. Τα συντρίμμια του Άβανχαρντ, και το Τσερνόμπιλ, απ’ την άλλη, θα μας θυμίζουν για πάντα αυτή την τόσο θλιβερή ιστορία για την χώρα, την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, σε μια περίοδο που τα πάντα άλλαξαν τόσο απότομα .

sombrero.gr

[fon7]

Μια τέτοια μέρα πριν από 12 χρόνια η Σταυρούλα Σοφοκλέους έχασε τον άντρα της, μαζί με τον οποίο, εκτός όλων των άλλων, παρακολουθούσε ανελλιπώς την πορεία της Ανόρθωσης. Σήμερα το πρωί η 94χρονη πήρε τη σύνταξη της, επισκέφτηκε τη μπουτίκ της ομάδας, αγόρασε 5 εισιτήρια διαρκείας για το πέταλο και ζήτησε να δοθούν σε 5 πιτσιρικάδες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν.

El Sombrero

[fon7]

Ένα πέναλτι πριν τον πόλεμο


Στις 30/06 του 1990 η Γιουγκοσλαβία αποκλείστηκε στα πέναλτι του Μουντιάλ της Ιταλίας από την Αργεντινή, χάνοντας την ευκαιρία να αλλάξει τη μοίρα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και ίσως της ίδιας της ύπαρξης. Του Θάνου Σαρρή.

Αυτά τα «what if» στον αθλητισμό. Αμείλικτα, αχαλίνωτα. Τι θα γινόταν αν ο Ντράζεν δεν σκοτωνόταν στο τροχαίο; Αν ο Ντιέγο δεν πιανόταν  ντοπέ; Αν ο Ρονάλντο ήταν καλά στον τελικό της Γαλλίας;  Επιτρέπουν στο συλλογικό φαντασιακό να δημιουργήσει αξίες, να χαράξει μονοπάτια της ιστορίας που για μια σύμπτωση, ή για λεπτομέρεια, δεν έγιναν κεντρικοί δρόμοι. Όπως για παράδειγμα, ένα πέναλτι.

Η Εθνική Γιουγκοσλαβίας αποτελεί ένα τεράστιο «what if» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Από το Μουντιάλ Νέων του 1987, που η ομάδα «κατέβηκε» στη Χιλή μόνο και μόνο για να μην υπάρξουν κυρώσεις και πήρε την κούπα, μέχρι το Euro του 1992, όπου ο πόλεμος της στέρησε τη συμμετοχή, η Δανία πήρε τη θέση της συγκεντρώνοντας παίκτες από τις παραλίες και έφτασε στην κατάκτηση του τίτλου. Σε αυτή την πενταετία οι ζυμώσεις που οδήγησαν στον πόλεμο και τη διάλυση κορυφώθηκαν. Στα μέσα τους, ωστόσο, υπήρχε μια ομάδα που κάποιοι πιστεύουν ακόμα ότι μπορούσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Και μια μέρα σαν τη σημερινή, στο Αρτέμιο Φράνκι της Φλωρεντίας, χάθηκε για πάντα.

O Γιάρνι, ο Προσινέτσκι, ο Σούκερ, ο Μπρνόβιτς προστέθηκαν από την ομάδα του '87 στους μεγαλύτερους Κάτανετς, Σαμπανάτζοβιτς, Στοΐκοβιτς, Γιόζιτς, Πάντσεβ, Μπόκσιτς, Βιούγοβιτς, Σαβίσεβιτς και άλλους, δίνοντας στον Ίβιτσα Όσιμ την δυνατότητα να δημιουργήσει μια ομάδα γεμάτη ατομική ποιότητα και ελεύθερο ποδόσφαιρο, το οποίο εντυπωσίασε τους ουδέτερους στα γήπεδα της Ιταλίας. Οι Βαλκάνιοι έφτασαν στη χώρα έχοντας υποσκελίσει τη Γαλλία, χωρίς ήττα στα οκτώ ματς των προκριματικών. Γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αλλά και με με τα πόδια να μην πατούν στο έδαφος, προσγειώθηκαν απότομα στο Σαν Σίρο με μια τεσσάρα από την Δυτική Γερμανία. Στη συνέχεια, αναδείχθηκαν ισόπαλοι 1- με την Κολομβία και πέρασαν στα νοκ άουτ συντρίβοντας τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Απέναντι στους Κολομβιανούς, αστόχησε σε πέναλτι ο αρχηγός Φαρούκ Χατζιμπέγκιτς. Η απώλεια δεν είχε κόστος, δεν προκάλεσε κάποιον πρόωρο αποκλεισμό. Θα στοίχειωνε για πάντα όμως τον μετέπειτα παίκτη της Σοσό, ο οποίος φιλοξενούσε μετά το ξέσπασμα του πολέμου στο σπίτι του πρόσφυγες. «Σήμερα πιστεύω ότι καταλαβαίναμε αυτό που αισθάνονταν πίσω στη χώρα. Τότε το λαμβάναμε σαν κάτι νορμάλ, ωστόσο τα πράγματα άλλαζαν, οι οικογένειές μας υπέφεραν. Ο Ίβιτσα Όσιμ προσπαθούσε ώστε να μην επηρεαστούμε, ωστόσο ήταν πολύ δύσκολο. Είναι αλήθεια ότι τότε δεν υπήρχαν οι τεχνολογίες που έχουμε τώρα, όμως τελικά μάθαινες τι γινόταν στην πατρίδα από τη γυναίκα σου ή οποιονδήποτε συγγενή είχε έρθει στην Ιταλία. Πολλοί από τους παίκτες της εθνικής έπαιζαν ακόμα στη Γιουγκοσλαβία και μιλούσαν με συμπαίκτες. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση», θυμάται ο  παλαίμαχος στόπερ. «Όταν παίζαμε στην Ιταλία ακόμα δεν είχε συμβεί τίποτα, αλλά μιλούσαμε για πράγματα εκτός ποδοσφαίρου. Υπήρχαν συζητήσεις για μια πιθανή διάλυση, άκουγες πράγματα. Μεταξύ μας προσπαθούσαμε να μην μιλάμε γι' αυτά, αλλά ακούγαμε πολλά. Μετά την Ιταλία, ήταν σαν η σύγκρουση να απελευθερώθηκε..», έλεγε στη συνέχεια ο Γιάρνι.

Πρώτος νοκ άουτ αντίπαλος η Ισπανία. Με τον Στοΐκοβιτς μεγάλο πρωταγωνιστή, η Γιουγκοσλαβία πέρασε στην παράταση. Απέναντί της, ο μεγάλος νικητής του clasico Βραζιλία - Αργεντινή. Η Αλπισελέστε του Μαραντόνα και του Κανίγια κατάφερε να αποκλείσει για πρώτη φορά στην ιστορία της Σελεσάο, για να γίνει σύνθημα στα χείλη των Αργεντινών. Η εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας έδειχνε έτοιμη για την έκπληξη που χρειαζόταν τόσο πολύ πίσω στα εδάφη της. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται δύσκολη. «Αυτό θα έπρεπε να είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι, αλλά διεξήχθη τη λάθος στιγμή, επειδή είχαμε πολλά άλλα προβλήματα και η ομάδα δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί», έλεγε ο Όσιμ, τονίζοντας ότι ο Σρέτσκο Κάτανετς του ζήτησε να μην τον χρησιμοποιήσει, λόγω των απειλών που υπήρχαν για την οικογένειά του στη Σλοβενία, η οποία μαζί με την Κροατία αποτελούσαν τις πιο πλούσιες χώρες της Ομοσπονδίας και η πρώτη που αποσχίστηκε. Τα εθνικιστικά κινήματα στις χώρες της Ομοσπονδίας θέριευαν και λίγους μήνες πριν τη διοργάνωση το γυαλί είχε σπάσει, όταν στο τελευταίο συνέδριο της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομουνιστών οι Σλοβένοι και οι Κροάτες αντιπρόσωποι αποχώρησαν  απογοητευμένοι. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Κροατίας, Σέρβοι εθνικιστές δημιούργησαν αυτόνομη κοινότητα, η οποία οδήγησε στη λεγόμενη «επανάσταση των κορμών». Η κατάσταση μύριζε μπαρούτι.

Χωρίς τον Κάτανετς, λοιπόν και με τον Σαμπανάτζοβιτς να αποβάλλεται στο 31', οι Βαλκάνιοι κράτησαν το ματς στο 0-0 και οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Ο Στοΐκοβιτς έστειλε την μπάλα στο δοκάρι και στην τελευταία προσπάθεια, ο Χατζιμπέγκιτς είδε τον Γκοϊκοετσέα να πιάνει την δική του εκτέλεση. Η Αργεντινή ήταν στα ημιτελικά. Η Γιουγκοσλαβία στα χαρακώματα.

Ο Όσιμ έχει δηλώσει πως εκείνο το πέναλτι αποτελεί τη μία από τις δύο σκέψεις που τον επισκέπτονται κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί. Η άλλη, είναι οι δύο φορές που είπε όχι στη Ρεάλ Μαδρίτης. «Ακόμα αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν περνούσαμε την Αργεντινή. Ίσως είμαι υπερβολικά αισιόδοξος, αλλά πιστεύω πως τα πράγματα στη χώρα θα ήταν διαφορετικά αν παίζαμε στον τελικό ή κατακτούσαμε το Μουντιάλ. Ίσως δεν ξεσπούσε ο πόλεμος. Όποτε ξαπλώνω στο κρεβάτι τη νύχτα, το σκέφτομαι». «Στη χώρα μας ζούσαν με μεγάλη ένταση εκείνο το παγκόσμιο Κύπελλο και το θυμούνται ακόμα. Όποτε επιστρέφω για διακοπές, υπάρχει κόσμος που με σταματά στο δρόμο και μου λέει "αν είχες ευστοχήσει σε εκείνο το πέναλτι.... Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί, αλλά ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε το Μουντιάλ και νομίζω πως όλα θα ήταν διαφορετικά..»

Στις 13 Μαΐου του 1990, στο Μαξιμίρ ο εμφύλιος ξεκινούσε ανεπίσημα μέσα από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα της Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα. Ήταν και ο λόγος που ο Μπόμπαν δεν βρέθηκε με την ομάδα του Όσιμ στα γήπεδα της Ιταλίας. Θα μπορούσε το ίδιο άθλημα να τον «παγώσει», ενάμιση μήνα αργότερα; Ένα χαμένο πέναλτι δεν μας άφησε να το μάθουμε ποτέ...

gazzetta.gr

[fon7]

Τα παιδιά του “Μαραντόνα των Καρπαθίων”

Ήταν Οκτώβριος του 1998 όταν σε ένα μαιευτήριο της Κωνσταντινούπολης γεννήθηκε ένα αγοράκι που οι γονείς του το έβγαλαν Ιάνις. Παρ’ ότι γεννήθηκε στην Τουρκία, δεν είχε καταγωγή από εκεί. Ο πατέρας του όμως ήταν από τους πιο δημοφιλείς ανθρώπους στην πόλη. Τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή της πλευρά, εκεί στο Γαλατά. Ο Γκεόργκι Χάτζι αφού άφησε την Ισπανία στην οποία έβγαλε το ψωμί του για αρκετά χρόνια παίζοντας στη Ρεάλ και την Μπαρσελόνα, μετακόμισε στη Γαλατασαράι για τα τελευταία ένσημα.

¨Η έτσι πίστεψαν πολλοί. Ο Μαραντόνα των Καρπαθίων δεν είχε πάει εκεί όμως απλά για τα χρήματα. Ήθελε να αποδείξει ότι δεν είχε τελειώσει. Κι αν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα που κατέκτησε στην Τουρκία δεν είναι ίδιας αξίας με την Πριμέρα ή τη Σέριε Α (μια που πέρασε και από την Μπρέσια), ήρθε το 2000 για την μεγαλύτερη διασυλλογική επιτυχία της Τουρκίας. Η Γαλατά πέρασε τη Ραπίντ Βιέννης, μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και εκεί μετά από μία αμφίρροπη μάχη, πέρασε τη Μίλαν και κατέκτησε την 3η θέση, πίσω από την Τσέλσι και τη Χέρτα. Για έναν βαθμό δεν κατάφερε να συνεχίσει, αλλά μάλλον αυτό ήταν ό,τι καλύτερο της συνέβη ποτέ. Η Γαλατά, με παίκτες όπως ο Ταφαρέλ, ο Χακάν Σουκούρ, ο Χασάν Σας, ο Οκάν και φυσικά με ηγέτη τον Χάτζι, συνέχισε στο ΟΥΕΦΑ κι απέκλεισε Μπολόνια, Ντόρτμουντ, Μαγιόρκα και τη Λιντς, φτάνοντας στον τελικό με την Άρσεναλ. Εκεί που μετά από 120′ χωρίς γκολ, κατέκτησε το τρόπαιο στα πέναλτι απέναντι στην Άρσεναλ. Ο Χάτζι είχε φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του, αυτή τη φορά όμως όχι αγωνιστικά. Ο Τόνι Άνταμς έκοψε την ντρίμπλα του, οι δύο παίκτες μπλέχτηκαν μεταξύ τους, ο έμπειρος Άνταμς εκνεύρισε τον ευερέθιστο Χάτζι με κάποια μικροχτυπήματα κι ο Ρουμάνος χτύπησε για τα καλά τον γερο-Τόνι. Ο διαιτητής Νιέτο έδειξε την απευθείας κάρτα.

Ο Ιάνις Χάτζι ήταν 1,5 έτους τότε και δύσκολο να θυμάται πολλά. Ο πατέρας του συνέχισε ακόμα μια σεζόν στην Πόλη, αποχώρησε όχι ως τελειωμένος, αλλά ως ίνδαλμα της Γαλατά. Ο απίστευτα προικισμένος ποδοσφαιριστής Χάτζι έκλεισε μια τεράστια καριέρα με πολλούς τίτλους και φυσικά ένα υπέροχο Μουντιάλ το 1990 με εξαιρετικά γκολ και ηγετική παρουσία. 124 φορές έπαιξε με τη Ρουμανία και έγινε πρώτος σκόρερ της. Άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του όχι μόνο στο ποδόσφαιρο της Ρουμανίας, αλλά σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό, σε μια περίοδο που τα Βαλκάνια έβγαζαν σπουδαίους παίκτες.

Η προπονητική του καριέρα δεν ήταν όμως εξίσου επιτυχημένη. Όπως συχνά συμβαίνει σε θρύλους του ποδοσφαίρου, ίσως βιάστηκε, ίσως δεν “σκότωσε” γρήγορα τον ποδοσφαιριστή μέσα του. Ένα κύπελλο Τουρκίας με τη Γαλατά δεν ήταν αρκετό για να κρατήσει τη θέση του εκεί. Τα περάσματά του από την Μπούρσασπουρ, την εθνική Ρουμανίας, τη Γαλατά (δύο φορές), τη Στεάουα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτρια. Τα πράγματα έδειχναν ότι ο Χάτζι θα έμενε στην ιστορία σαν ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Σαν τον Ντιέγκο ας πούμε.

Το 2009 ιδρύει τη Βιτόρουλ στην Κωστάντζα και ξεκινά από τη 3η κατηγορία της Ρουμανίας. Το σκεπτικό του είναι φτιάξει ακαδημίες και να μαθαίνει μπάλα στα παιδιά, να βγάζει νέα ταλέντα, να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, να κάνει κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό χι μόνο για τη Ρουμανία, αλλά και για πολλές χώρες. Η Βιτόρουλ ανεβαίνει αμέσως στη Β’ εθνική και μετά από άλλα δύο χρόνια εκεί, κερδίζει την άνοδό της στην Α’ εθνική της χώρας. Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα στο “success story” του Χάτζι. Οι ακαδημίες δούλευαν σωστά, η ομάδα βελτιωνόταν, αλλά τα οικονομικά προβλήματα ήταν μεγάλα. Τα έσοδα του συλλόγου πενιχρά και τα δάνεια που είχε πάρει ο Χάτζι αποτελούσαν πρόβλημα. Η ομάδα έδειξε ανέτοιμη και πάλεψε για τη σωτηρία της, την οποία κέρδισε την τελευταία στιγμή νικώντας την Στεάουα FC FCSB του Τζίτζι Μπεκάλι σε ένα ματς για το οποίο ακούστηκαν πολλά.

Θεούλης Χάτζι διώχνει το γιατρό της ομάδας και λέει στον παίκτη του να μην κάνει καθυστέρηση.

Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Χάτζι αποφασίζει σε μια στιγμή βαλκανικού μεγαλείου να γίνει εκτός από ιδιοκτήτης και πρόεδρος, πλέον και προπονητής της ομάδας. Η διαφορά είναι ότι δεν το έκανε από ψώνιο παραγοντισμού, είχε εμπειρία και αποφάσισε ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος. Και τελικά δικαιώθηκε. Η Βιτόρουλ σώθηκε την πρώτη χρονιά του πιο άνετα και τη δεύτερη τερμάτισε 4η στην κανονική περίοδο, κερδίζοντας τελικά έξοδο στην Ευρώπη. Ένα χρόνο αργότερα τρέλανε τη χώρα καταφέροντας να κερδίσει το πρωτάθλημα. Μια ομάδα με μόλις 8 χρόνια ζωής, βασισμένη σε συντριπτικό ποσοστό σε νέους παίκτες, βγαλμένους από τα σπλάχνα της. Οι “μεταγραφές” της εκείνη τη σεζόν κόστισαν 50 χιλιάδες Ευρώ, ενώ οι πωλήσεις της έφεραν στο ταμείο περίπου 8 εκατομμύρια. Κάτι παρόμοιο γίνεται κάθε σεζόν. “Τα παιδιά του Χάτζι” έγιναν brand name στη Ρουμανία.

Είναι προφανές ότι στο ποδόσφαιρο του 2019 τίποτα δεν κινείται χωρίς τους μάνατζερς και ο Χάτζι κατάφερε να δικτυωθεί αρκετά, αλλά μια ομάδα με σκάρτα δέκα χρόνια ζωής δεν γίνεται να μην έχει κάνει και δουλειά, όταν βγάζει συνέχεια παίκτες και καταφέρνει να τερματίζει και ψηλά. Κι οι αποδείξεις είναι μπροστά μας. Ο μικρούλης Ιάνις έχει φτάσει τα 20 του και παρά το αποτυχημένο πέρασμα από τη Φιορεντίνα, είναι ξανά σε εξαιρετική κατάσταση. Πολλοί θα μιλήσουν για νεποτισμό, ειδικά από τη στιγμή που ο Ιάνις Χάτζι είναι σε μια τέτοια ηλικία αρχηγός της Βιτόρουλ στην οποία επέστρεψε. Ο Ιάνις όμως έβαλε 10 γκολ στο πρωτάθλημα και κατέκτησε το δεύτερο τρόπαιο της ομάδας, το κύπελλο Ρουμανίας, δείχνοντας συχνά εξαιρετικά στοιχεία, σκοράροντας μέχρι κι από απευθείας κόρνερ.

Της μιλάει της μπάλας ο μικρός

Και πλέον είναι από τα αστέρια της K21 της Ρουμανίας, μιας ομάδας που λίγοι περίμεναν, αλλά κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά του Euro U21 όπου κι αντιμετώπισε τη Γερμανία, παλεύοντας μέχρι το τέλος. Μια Ρουμανία που δεν έφτασε τυχαία μέχρι εδώ. Πέρασε από ένα προκριματικό όμιλο με ομάδες όπως η Πορτογαλία, η Ελβετία κι η Βοσνία, έχοντας δεχτεί μόλις 4 γκολ (το καλύτερο ρεκόρ). Και στην τελική φάση, έμεινε αήττητη στον όμιλό της κερδίζοντας με 4-1 την Κροατία, με 4-2 την Αγγλία και φέρνοντας ισοπαλία με τη Γαλλία.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Ιάνις η απόδειξη για το έργο του πατέρα του. 11 παίκτες από τους 23 της Ρουμανίας έχουν περάσει από τις ακαδημίες του Χάτζι και τη Βιτόρουλ. Ο τίτλος “τα παιδιά του Χάτζι” δεν είναι καθόλου υπερβολικός. Κι η ποδοσφαιρική Ρουμανία χρωστάει πολλά στον Γκεόργκι, όπως βέβαια και στην απόφαση της Ομοσπονδίας που “υποχρεώνει” τις ομάδες να έχουν έναν παίκτη κάτω των 21 σε κάθε ματς. Ο Ιάνις έχει ανεβάσει ξανά τις μετοχές του και αρκετά από τα άλλα παιδιά μπορεί να βρουν μεταγραφές. Η Ρουμανία δεν είναι ένα πυροτέχνημα. Η δουλειά που γίνεται στη Βιτόρουλ είναι μοναδικό φαινόμενο και σε μια χώρα όπως η Ρουμανία κάνει τεράστια διαφορά (ας μην πούμε στο κλισέ να κάνουμε σύγκριση με την Ελλάδα, τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους). Όσοι γνωρίσαμε τον Χάτζι ως ποδοσφαιριστή να οδηγεί την εθνική Ρουμανίας σε πολλές διοργανώσεις, δεν θα φανταζόμασταν ότι η μεγαλύτερη προσφορά του στο ποδόσφαιρο της χώρα θα ερχόταν περίπου 20 χρόνια αργότερα.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[ΛΑΜΙΑ FANS]

[fon7]

Ο Λούκας Γκβιάζντα αγωνίζεται ως επιθετικός στη 2η κατηγορία της Β. Ιρλανδίας. Την προηγούμενη εβδομάδα εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης του, καθώς δεν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο τη μέρα της δικής του. Ο θεούλης Γκβιάζντα δεν φάνηκε να πτοείται πάντως από αυτό και εχθές έδωσε κανονικά το παρών στο παιχνίδι πρωταθλήματος της ομάδας του, όπου και σκόραρε. Ποια ήταν η αντίπαλος; Η PSNI, η ομάδα ποδοσφαίρου της αστυνομίας της Β. Ιρλανδίας!

El Sombrero

Θεούλης

[fon7]

Φωτογραφία με νόημα για όποιον θέλει και μπορεί να καταλάβει..
Ο Βαιναλντουμ σκοράρει ο Ντε Γιονγκ τον πλησιάζει και πανηγυρίζουν μ'αυτον εδώ τον τρόπο.
Λένε και λέμε..ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΌ.

Dieci

[fon7]

3η κατηγορία Τουρκίας. Πέναλτι στο 90'. Ο τερματοφύλακας το πιάνει. Ο διαιτητής του δείχνει κάρτα γιατί βγήκε εκτός εστίας πριν την εκτέλεση και δίνει επανάληψη. Ο τερματοφύλακας το πιάνει ξανά! Πάλι επανάληψη, πάλι κάρτα και αποβολή. Στο τέρμα κάθεται ένας αμυντικός. Την κατάληξη της φάσης την φαντάζεστε...
https://www.facebook.com/sombrerogr/videos/498206660894006/
El Sombrero

[fon7]

1932. Μια οικογένεια Βλάχων από την Καβάλα αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη Ρουμανία. Εκεί σ'ένα χωριό στα ανατολικά της χώρας θα γεννηθεί στις 5 Φλεβάρη του 1965 o Γκεόργκε Χάτζι που θα αγαπήσει το ποδόσφαιρο χάρη στον βοσκό παππού του που του έκανε δώρο την πρώτη αυτοσχέδια μπάλα. Τρεις δεκαετίες μετά θα οδηγήσει τη Ρουμανία στους '8' του Μουντιάλ και θα γίνει θρύλος όχι μόνο της χώρας αλλά και των Βαλκανίων.

El Sombrero

[davelis]

Επίσης μεταγραφικό θρίλερ κάθε καλοκαιριού, για καμμια δεκαετία 

[ΛΑΜΙΑ FANS]

1932. Μια οικογένεια Βλάχων από την Καβάλα αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη Ρουμανία. Εκεί σ'ένα χωριό στα ανατολικά της χώρας θα γεννηθεί στις 5 Φλεβάρη του 1965 o Γκεόργκε Χάτζι που θα αγαπήσει το ποδόσφαιρο χάρη στον βοσκό παππού του που του έκανε δώρο την πρώτη αυτοσχέδια μπάλα. Τρεις δεκαετίες μετά θα οδηγήσει τη Ρουμανία στους '8' του Μουντιάλ και θα γίνει θρύλος όχι μόνο της χώρας αλλά και των Βαλκανίων.

El Sombrero

Αν είχε γεννηθεί στην Ελλάδα θα τον έλεγαν Γιώργο Χατζή;

Μεγάλος παιχταράς πάντως!

[fon7]

Το πιο πολυσχολιασμένο γήπεδο αυτής της εβδομάδας στο ίντερνετ βρίσκεται στην πόλη Κβαρέλι στη Γεωργία και για να ψαρώνουν οι αντίπαλοι αντί για κερκίδες έχει αρχαία τείχη!

El Sombrero

Επόμενος στόχος το κάστρο να αποκτήσει το δικό του γήπεδο

[fon7]

Μέχρι πριν λίγα χρόνια έπαιζε στην 3η κατηγορία και είχε απλήρωτους τους πάντες. Σήμερα η ΛΑΣΚ ετοιμάζεται να αποκαθηλώσει την πανίσχυρη και μόνιμη πρωταθλήτρια Αυστρίας Ρεντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ, την ίδια ώρα που διεκδικεί απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μια θέση στα προημιτελικά του Γιουρόπα!



Απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια: Η ιστορία της ΛΑΣΚ

Αύγουστος 2018. Ο Απόλλων Σμύρνης ανακοινώνει την απόλυση του Βαλεριέν Ισμαέλ μια μόλις αγωνιστική μετά την έναρξη της σεζόν! Ο Γάλλος προπονητής, που δεν κατάφερε όχι παρέλαση να προλάβει αλλά ούτε καν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, θα αποχωρήσει από την Ελλάδα κατηγορώντας τη διοίκηση του Απόλλωνα ότι προσπάθησε να παρέμβει στο έργο του, λέγοντας του ποιους παίκτες να βάλει και τι αλλαγές να κάνει. Μέσα στους επόμενους μήνες από τον πάγκο της ‘Ελαφράς Ταξιαρχίας’ θα περάσουν αρκετοί ακόμα τεχνικοί και η σύντομη παρουσία του Ισμαέλ εκεί θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα.

Μάρτιος 2020. Ο Βαλεριέν Ισμαέλ βλέπει την ομάδα του στην κορυφή του αυστριακού πρωταθλήματος και ετοιμάζεται για δυο πολύ μεγάλα παιχνίδια απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για μια θέση στα προημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ. O Γάλλος, που θα κλείσει σε λίγους μήνες ένα χρόνο παρουσίας στον πάγκο της ΛΑΣΚ Λιντς, βρήκε στην Αυστρία όλα αυτά που δεν είχε στην Ελλάδα και κατάφερε μέσα σε μερικούς μήνες να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Λίντσερ, όπως είναι το κανονικό όνομα του συλλόγου που οι περισσότεροι αποκαλούν απλά ΛΑΣΚ. Η αλήθεια όμως είναι ότι χρωστάει πολλά στον προκάτοχο του, Όλιβερ Γκλάσνερ, τον Αυστριακό προπονητή που τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια έβαλε τα θεμέλια για να κάνει η ΛΑΣΚ φέτος την υπέρβαση αλλά και στο γκρουπ επενδυτών με την ονομασία ‘Φίλοι της ΛΑΣΚ’ που πριν λίγα χρόνια κυριολεκτικά έσωσαν την ομάδα.



Δεκέμβριος 2013. Η ΛΑΣΚ βρίσκεται στην 3η κατηγορία αφού τον Απρίλιο του 2012 η ομοσπονδία αρνήθηκε να της χορηγήσει πιστοποιητικό συμμετοχής για τη 2η κατηγορία, μιας και τα οικονομικά της ήταν σε τραγική κατάσταση. Με ορατό το ενδεχόμενο της διάλυσης, καθώς όλοι στο σύλλογο ήταν απλήρωτοι για μήνες και τα έσοδα δεν έφταναν ούτε για να καλύψουν τα έξοδα του γηπέδου, μερικοί οικονομικά εύρωστοι φίλαθλοι της ένωσαν τις δυνάμεις τους, έδωσαν τα απαιτούμενα χρήματα και ανέλαβαν τη διαχείριση της μια μέρα πριν από τα Χριστούγεννα. Χάρη σ’αυτούς τους 14 επιχειρηματίες (αργότερα προστέθηκαν άλλοι 4 στο εγχείρημα) το… κάρο της ΛΑΣΚ ξεκόλλησε επιτέλους από τη λάσπη των γραφικών γηπέδων των ερασιτεχνικών κατηγοριών της Αυστρίας.

Μέσα στα επόμενα χρόνια με αργά αλλά σταθερά βήματα, και χωρίς να κάνουν ούτε ένα οικονομικό άνοιγμα που δεν θα μπορούσε να αντέξει η τσέπη τους, τα νέα αφεντικά της ομάδας επανέφεραν το σύλλογο στις επαγγελματικές κατηγορίες. Το 2014 η ΛΑΣΚ επέστρεψε στη 2η κατηγορία και το 2017, μετά από μια εκπληκτική σεζόν στην οποία τερμάτισε 17 βαθμούς πάνω από τον δεύτερο της βαθμολογίας, βρέθηκε στην Μπουντεσλίγκα μετά από έξι χρόνια απουσίας.

Ακόμα και εκεί όμως το πλάνο δεν άλλαξε. Το μπάτζετ της ομάδας παρέμεινε σε πολύ χαμηλά επίπεδα και αυτό ανάγκαζε τους ανθρώπους της να τελειοποιήσουν το σκάουτινγκ φτηνών παικτών που θα μπορούσαν να αποκτηθούν είτε ως ελεύθεροι είτε με ελάχιστο κόστος. Μέχρι και σήμερα το ρεκόρ μεταγραφής της ομάδας από το Λιντς (όχι της Αγγλίας) δεν έχει ξεπεράσει τις 500.000 ευρώ ενώ στο φετινό ρόστερ της ομάδας υπάρχουν όλοι κι όλοι 5 ξένοι!



Εδώ κάπου μπαίνει στην ιστορία και ο Βαλεριέν Ισμαέλ που παρέλαβε πέρσι μια ομάδα που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια τεράστια βήματα προόδου και την έχει ωθήσει να κάνει αυτό το βήμα παραπάνω που χρειαζόταν για να φτάσει στην κορυφή της Αυστρίας. Με ένα 3-4-3 που βασίζεται κυρίως στα ατέλειωτα τρεξίματα των παικτών του και στις αλληλοκαλύψεις και όχι τόσο στο ατομικό ταλέντο και χωρίς κανένα μεγάλο όνομα στην ομάδα ή κάποιον που να ξεχωρίζει με τις ικανότητες ή την προσωπικότητα του, ο Γάλλος έχει φτιάξει ένα πολύ ισορροπημένο σύνολο από άγνωστους στον περισσότερο κόσμο Αυστριακούς που έχουν αφομοιώσει απόλυτα το σύστημα του προπονητή τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του 21χρονου Μάρκο Ραγκούζ που πέρσι αγωνιζόταν στη 2η κατηγορία της Αυστρίας και φέτος φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των σκόρερς του Γιουρόπα Λιγκ και ετοιμάζεται να γίνει διεθνής! “Είναι πολύ απλό αυτό που κάνουμε”, λέει ο Ισμαέλ: “Το αστέρι της ομάδας μας είναι το σύστημα μας. Οι βασικές ιδέες του παιχνιδιού μας είναι να θυσιάζεσαι για την ομάδα και να έχεις διάθεση να τρέχεις ασταμάτητα. Γι’αυτό είμαστε πολύ προσεκτικοί στους παίκτες που διαλέγουμε στη μεταγραφική περίοδο”.



Αν και η χρηματιστηριακή αξία των παικτών της είναι τουλάχιστον 4 φορές μικρότερη από αυτή των παικτών της μόνιμης πρωταθλήτριας Αυστρίας τα τελευταία χρόνια, Ρέντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ, η ομάδα του Ισμαέλ έχει καταφέρει φέτος να βάλει από κάτω την ομάδα του πολυεθνικού κολοσσού και ονειρεύεται το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας της, 55 χρόνια μετά την κατάκτηση του πρώτου.

Οι 17 νίκες σε 22 παιχνίδια που έχει φέτος είναι ρεκόρ κατηγορίας και αποτυπώνει ιδανικά την απίστευτη σεζόν των ‘ασπρόμαυρων’, που έχουν καταφέρει κάτι επίσης σπάνιο, να κερδίσουν όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια τους (11 στα 11!). Σύμφωνα με τον Ισμαέλ: “Η πρόσφατη νίκη μας με 2-3 μέσα στην έδρα της Ρέντ Μπουλ ήταν σαν δήλωση ότι μπορούμε να κερδίσουμε οπουδήποτε. Η Ρέντ Μπουλ είναι η κυρίαρχη ομάδα στην Αυστρία και στο οικονομικό κομμάτι είναι σε άλλο επίπεδο από εμάς. Αλλά στο αγωνιστικό σκέλος δείξαμε ότι έχουμε καλύψει τη διαφορά”.



H προσωρινή αποκαθήλωση της Ρέντ Μπουλ από την Αυστρία δεν είναι όμως η μόνη φετινή υπέρβαση της ΛΑΣΚ. Στην πρώτη τους συμμετοχή σε ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ οι Αυστριακοί κατάφεραν να κάνουν την έκπληξη, καταλαμβάνοντας την 1η θέση σε έναν όμιλο που είχε ακόμα την Σπόρτινγκ, την PSV και τη Ρόζενμποργκ.

Σαν να μην έφτανε αυτό, στη φάση των 16 πέταξαν έξω την ισχυρή φέτος Άλκμααρ, που διεκδικεί το πρωτάθλημα Ολλανδίας, και τώρα ετοιμάζονται για τα μεγαλύτερα παιχνίδια της ιστορίας τους, απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. “Με αυτή την κλήρωση ένα παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα” δήλωσε πριν λίγες μέρες ο 24χρονος τερματοφύλακας της ομάδας, Αλεξάντερ Σλάγκερ.

&feature=emb_title

Για κακή τους τύχη η εξάπλωση του κορονοϊού δυσκολεύει κι άλλο το ήδη ζόρικο έργο αφού η αρχική απόφαση για την διεξαγωγή των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών  αναμένεται να έχει και οικονομικές συνέπειες. Οι άνθρωποι της ΛΑΣΚ στήριζαν πολλά στον παράγοντα έδρα και για οικονομικούς λόγους (“Για εμάς τα κέρδη από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν είναι απλά το βούτυρο στο ψωμί, είναι η μαρμελάδα πάνω στο βούτυρο στο ψωμί” όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο γενικός διευθυντής της) αλλά και για αγωνιστικούς, αφού εντός έδρας στην Ευρώπη η ΛΑΣΚ μετρούσε ως τώρα 4 νίκες σε 4 παιχνίδια.

Ακόμα κι έτσι όμως, το κλίμα παραμένει αισιόδοξο αφού, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, από μια τέτοια κλήρωση με ομάδες του επιπέδου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις. Ειδικά αν είσαι μια άσημη ομάδα ενός υποβαθμισμένου πρωταθλήματος που παίζεις σε ένα γηπεδάκι 6.000 θέσεων και μέχρι πριν λίγα χρόνια αγωνιζόσουν στην ερασιτεχνική 3η κατηγορία της Αυστρίας.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Συνεχίζουμε τις "βρείτε-μου-τρόπο-να-δω-λίγη-μπάλα-γιατί-δεν-την-παλεύω-να-βλέπω-yfsf-με-τη-γυναίκα-μου" προτάσεις μας με μια ταινία από τα Βαλκάνια. Βρισκόμαστε στο 1930 και οι Γιουγκοσλάβοι θέλουν να πάρουν μέρος στο πρώτο Μουντιάλ της ιστορίας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό διεξάγεται στη μακρινή Ουρουγουάη...


Το δύσκολο ταξίδι για το Μοντεβιδέο

Ένα συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι για τους Σέρβους δεν υπάρχει μέση οδός. Είτε τους αγαπάς, είτε τους αντιπαθείς. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τον κινηματογράφο τους. Η ταινία του 2010 με τίτλο “Montevideo, Bog te video” είναι μια τέτοια περίπτωση κλασικού σέρβικου/γιουγκοσλάβικου σινεμά. Ο αγγλικός τίτλος είναι “Montevideo, God bless you” και η σκηνοθεσία του Ντράγκαν Μπιέλογκρλιτς για μια ταινία που γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Σερβία, τόσο που η εκτεταμένη έκδοσή της κόπηκε σε κομμάτια και παίχτηκε σαν σειρά στην τηλεόραση της Σερβίας. Ήταν επίσης η συμμετοχή της Σερβίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά δεν έφτασε στον… τελικό.

Βρισκόμαστε στο μακρινό 1930, στο… Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας υπό τον Βασιλιά Αλέξανδρο τον 1ο που ονειρεύεται μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Σερβία (και κατ’ επέκταση η Γιουγκοσλαβία) προσπαθεί να συνέλθει από τον Μεγάλο Πόλεμο και μέσα σε όλα τα άλλα το ποδόσφαιρο αρχίζει να γίνεται δημοφιλές. Παρτιζάν και Ερυθρός Αστέρας δεν υπάρχουν (δημιουργήθηκαν στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία επί Τίτο αργότερα) και έτσι το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Μπέογκραντ Σπορτς Κλουμπ (σημερινή ΟΦΚ Βελιγραδίου) και την Σπόρτσκι Κλουμπ Γιουγκοσλάβια (που διαλύθηκε επί Τίτο). Όταν για πρώτη φορά ανακοινώνεται ότι θα πραγματοποιηθεί Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου στην μακρινή Ουρουγουάη, οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου της χώρας ονειρεύονται το ταξίδι στο Μοντεβιδέο. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι εύκολα, καθώς χρήματα δεν υπάρχουν και οι Κροάτες δεν ενθουσιάζονται στην ιδέα μιας εθνικής Γιουγκοσλαβίας. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία των πρωταγωνιστών (πραγματικών και μη) για την επίτευξη του μεγάλου ονείρου, με βασικό φόντο τη σχέση των δυο καλύτερων παικτών της ομάδας.

&feature=emb_title

Η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλή και η ατμόσφαιρα θυμίζει κάποιες στιγμές Κοστούριτσα και Γούντι Άλεν μεταφέροντας τόσο την τρέλα και την γραφικότητα των Σέρβων, όσο και τις ιδιαιτερότητες της εποχής. Οι ηθοποιοί είναι επίσης αρκετά καλοί, η μουσική το ίδιο και η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα. Και αν μέχρι στιγμής την εκθειάζω, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα τέλεια γιατί γίνεται σε αρκετά σημεία λίγο (ως πολύ) γλυκαναλάτη για τα δικά μου γούστα. Πιθανότατα να μην φταίει η ίδια η ταινία αλλά το βιβλίο στο οποίο είναι βασισμένη, βιβλίο με τον ίδιο τίτλο από τον Σέρβο αθλητικογράφο Βλαντιμίρ Στάνκοβιτς. Από την άλλη ίσως είναι είναι καλό αυτό γιατί βλέπεται άνετα και με γυναικεία παρουσία (χωρίς την γκρίνια του στυλ “μα καλά είπαμε να δούμε ταινία και πάλι μπάλα βλέπουμε;”) μια που έχει και το απαραίτητο love story. Αν λοιπόν σας αρέσει η σέρβικη κουλτούρα και το ποδόσφαιρο, μάλλον θα διασκεδασετε.
sombrero.gr

[fon7]

Τέτοιες μέρες μια δεκαετία πριν η Φούλαμ υποδεχόταν τη Γιουβέντους έχοντας χάσει μέσα στο Τορίνο με 3-1. Αυτό που ακολούθησε θεωρείται μέχρι και σήμερα μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.



Όταν οι μικροί σηκώνουν κεφάλι
Ένα από τα στοιχεία που κάνει το ποδόσφαιρο τον “βασιλιά των σπορ” είναι και το γεγονός ότι (ακόμα και στις μέρες μας, που η ψαλίδα μεταξύ των οικονομικά δυνατών και αδυνάτων ομάδων μεγαλώνει) ο ‘μικρός’ μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει την έκπληξη και να κερδίσει τον ‘μεγάλο’, ένα στοιχείο που αναμφίβολα χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Ελλάδα, τη Δανία και την περιοχή του Λέστερ.

Ακολουθούν, σε τυχαία σειρά, 5 αποκλεισμοί σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις που προκάλεσαν έκπληξη στους ποδοσφαιρόφιλους της ηπείρου:

Φούλαμ-Γιουβέντους, Γιουρόπα Λιγκ 2009-10
Χρειάστηκαν αρκετά να γίνουν για να δούμε αυτή την έκπληξη που οι οπαδοί της Φούλαμ θα διηγούνται στις επόμενες γενιές εκεί στις παμπ κοντά στο Κρέιβεν Κότατζ. Κατ’ αρχάς η Γιουβέντους δεν ήταν στα καλύτερά της. Παρά το γεγονός ότι έκανε κάποιες σχετικά καλές σεζόν μετά την επιστροφή της από τη Σέριε Β, η συγκεκριμένη χρονιά ήταν μάλλον η χειρότερη, αφού τερμάτισε 7η. Από εκεί και πέρα το ρόστερ της αν το δεις αντικειμενικά ήταν σχετικά μέτριο. Στη σύνθεσή της είχε παίκτες όπως ο Μάνινγκερ, ο Πόουλσεν, ο Λεγκροτάλιε, ο Γκριγκέρα, ο Μοχάμεντ Σισοκό. Ακόμα κι ο Ντιέγκο στο κακό του πέρασμα.

&feature=emb_title

Παρ’ όλα αυτά, κέρδισε σχετικά εύκολα τον Απρίλιο του 2010 στο Τορίνο με ένα 3-1. Το γκολ του Ντίξον Ετούχου αποδείχθηκε καθοριστικό, όσο και αν ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τη ρεβάνς. Ακόμα κι αυτοί που είπαν να χαζέψουν το ματς μπορεί να έκλεισαν την τηλεόραση όταν ο Νταβίντ Τρεζεγκέ μόλις στο 2′ άνοιγε το σκορ στο Λονδίνο. Η συνέχεια όμως ήταν μυθική για τη Φούλαμ. Ο φουτμπολμανατζερικός Μπόμπι Ζαμόρα ισοφάρισε στο 9′ και μερικά λεπτά αργότερα έγινε η φάση που έκρινε το ματς και βοήθησε να γίνει η έκπληξη. Ο Καναβάρο κράτησε τον Γκέρα και παρ’ ότι υπήρχε κι άλλος παίκτης, ο διαιτητής Κάιπερς έβγαλε απευθείας κόκκινη στον στυλοβάτη της άμυνας της Γιούβε και έναν από τους λίγους με προσωπικότητα σε εκείνη την ομάδα. Οι Ιταλοί κατέρρευσαν, δυο γκολ του Γκέρα ισοφάρισαν το σκορ του πρώτου αγώνα και το παιχνίδι έγινε κόλαση. Στο 82′ ο Κλιντ Ντέμπσεϊ είχε μια μαγική έμπνευση, έκανε ένα τσίμπημα εκτός περιοχής και ο Αντόνιο Κιμέντι (ο Μπουφόν ήταν τραυματίας) είδε την μπάλα να πηγαίνει στα δίχτυα του για το τελικό 4-1. Η ιστορία γράφτηκε.

Αρτμέντια-Σέλτικ, Τσάμπιονς Λιγκ 2005-06
Ήταν κάτι μέρες σαν αυτές, στα τέλη Ιουλίου του 2005, όταν η Σέλτικ ξεκινούσε την πορεία της προς τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα του Γκόρντον Στραχάν είχε ενισχυθεί εκείνο το διάστημα με παίκτες αξίας όπως ο Ρόι Κιν και ο Σουνσούκε Νακαμούρα και στόχευε (κλασικά) στην κορυφή του σκωτσέζικου πρωταθλήματος αλλά και σε μια αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη. Άλλωστε, δυο μόλις χρόνια πριν είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.

Απέναντι της στο πρώτο της παιχνίδι στη διοργάνωση βρέθηκε η Αρτμέντια Μπρατισλάβας, μια ομάδα τόσο χαμηλής δυναμικότητας που ο μόνος τρόπος να την ξέρεις/θυμάσαι είναι να είσαι οπαδός του ΠΑΟ, που έτυχε να την αντιμετωπίσει δυο χρόνια μετά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η εύκολη πρόκριση της Σέλτικ που περίμεναν όλοι όμως, δεν ήρθε ποτέ.

&feature=emb_title

Σε ένα από τα πιο σοκαριστικά αποτελέσματα στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, οι άσημοι Σλοβάκοι διέσυραν με 5-0 τη Σέλτικ στο πρώτο παιχνίδι, ένα σκορ που αποτελούσε τη μεγαλύτερη ήττα των Σκωτσέζων σε ευρωπαϊκό ματς. “Είμαι προπονητής 8 χρόνια και παίκτης άλλα 25 και αυτή είναι με διαφορά η χειρότερη νύχτα που έχω ζήσει” δήλωσε μετά το ματς ο Στραχάν. Στον επαναληπτικό η Σέλτικ έκανε τα πάντα για να σώσει την υπόληψη της αλλά το 4-0 δεν αρκούσε για να χαλάσει το παραμύθι που ζούσαν οι Σλοβάκοι.

Ίντερ-Χέλσινμποργκ, Τσάμπιονς Λιγκ 2000-01

&feature=emb_title
Γιόμες και κεφαλιές

Σκεφτείτε μια ομάδα με τον Μαρσέλο Λίπι στον πάγκο και παίκτες όπως Πίρλο, Ζέεντορφ, Γιούγκοβιτς, Ζαμοράνο, Ρεκόμπα, Μπλαν, Κόρδοβα (Ιβάν). Και απέναντι σκεφτείτε μερικούς τίμιους Σουηδούς (κατά κύριο λόγο) σε ένα Σαν Σίρο με περίπου 50.000 θεατές. Οι Σουηδοί είχαν κάνει την έκπληξη στο πρώτο ματς και με ένα γκολ του Χάνσον στο 81′ πήραν τη νίκη. Οι κακές γλώσσες λένε ότι οι Ιταλοί δεν ήξεραν καν με ποιον έπαιζαν και όταν έφτασαν στο Χέλσιμπονργκ, έμειναν έκπληκτοι γιατί πίστευαν ότι ο αντίπαλος ήταν από τη Δανία και όχι τη Σουηδία.

&feature=emb_title

Στον επαναληπτικό, και με το διακύβευμα να είναι η είσοδος στους ομίλους, οι Ιταλοί ήταν αποφασισμένοι να καθαρίσουν από νωρίς την πρόκριση. Οι φάσεις πολλές. Τι δοκάρια, τι τετ-α-τετ, τι αποκρούσεις από τον ηρωικό Σβεν Άντερσον. Το γκολ όμως δεν ερχόταν και όσο περνούσε η ώρα το άγχος μεγάλωνε. Μέχρι που στο 89′ σε ένα χέρι, η Ίντερ κέρδισε πέναλτι. Ο ντι Μπιάτζιο ρώτησε τον Ρεκόμπα αν θα το εκτελέσει. Ο Ουρουγουανός απάντησε καταφατικά, πήρε την μπάλα, εκτέλεσε αρκετά καλά, αλλά ο Άντερσον ήταν ανίκητος. Το 0-0 έμεινε, η Ίντερ για 180′ δεν σκόραρε και αποκλείστηκε.

Σάλτσμπουργκ-Ντουντελάνζ, Τσάμπιονς Λιγκ 2012-13
Ναι, το ξέρουμε πως η Ρέντ Μπουλ Σάλτσμπουργκ δεν είναι και κανένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο ώστε ένας αποκλεισμός της να θεωρείται σοκ για την υπόλοιπη ήπειρο αλλά εδώ μιλάμε για τόσο χαοτική διαφορά μεγεθών που είναι κρίμα και άδικο να μην κερδίσει η μικρούλα Ντουντελάνζ τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούται.

Από τη μια λοιπόν είχαμε την πρωταθλήτρια Αυστρίας και ομάδα του γνωστού ενεργειακού ποτού που πόνταρε πολλά (από άποψη χρημάτων και πρεστίζ) στην είσοδο της στους ομίλους και από την άλλη μια παντελώς άγνωστη ομάδα από το Λουξεμβούργο που στελεχωνόταν κυρίως από ημιεπαγγελματίες και ερασιτέχνες παίκτες, που αγωνιζόταν σε γήπεδο 2500 θέσεων και που μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 έπαιζε στην 3η κατηγορία του πρωταθλήματος του Λουξεμβούργου (!), μια κατηγορία που λογικά είναι στο ίδιο επίπεδο με ένα μέτριας δυναμικότητας τουρνουά 5Χ5 στην ανατολική Θεσ/νίκη.

Οι ερασιτέχνες αποδείχτηκαν όμως σκληρά καρύδια, κέρδισαν το εντός έδρας ματς με 1-0 (μπροστά σε 1567 ανθρώπους) και πήραν την ιστορική πρόκριση, χάνοντας με 4-3 μέσα στην Αυστρία, παρά το ότι τέλειωσαν το ματς με 10 ποδοσφαιριστές. “Το μόνο που εύχομαι είναι να μπορούν όλοι οι παίκτες μας να πάρουν ξανά ρεπό για τον επόμενο γύρο” δήλωσε μετά το ματς ένας εκ των σκόρερ της Ντουντελάνζ  κι αυτή η δήλωση τα λέει όλα για το μέγεθος της αποτυχίας των Αυστριακών πρωταθλητών.



Βίντεοτον-Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ, Kύπελλο ΟΥΕΦΑ 1984-85
Πολλοί νεότεροι μπορεί να αναρωτιέστε τι είναι το “βίντεοτον”. Κάποιο φάρμακο των 500mg; Κάτι σαν το Discman και το Walkman αλλά για βίντεο που πλέον δεν υπάρχει; Οι παλιότεροι και όσοι διαπιστώσατε ότι η ουγγρική ομάδα εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο πρόσφατα θα την ξέρετε. Και ίσως να ξέρετε για την τρελή της πορεία μέχρι τον τελικό του ΟΥΕΦΑ το 1985. Απέκλεισε την Ντούκλα Πράγας (μιλάμε για εποχές που το ποδόσφαιρο της ανατολικής Ευρώπης ήταν ισχυρό), την Παρί σεν Ζερμέν, την Παρτιζάν και στους 8 συνάντησε τη Γιουνάιτεντ. Ένα γκολ του Στέιπλετον έδωσε μικρό προβάδισμα στους Άγγλους στο ματς του Ολντ Τράφορντ.

&feature=emb_title

Στο λασπωμένο Σόστοι όμως της πόλης… Σεκεφσ, Ζεκφσ, Szekesfehervar τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ο Μπράιν Ρόμπσον, ο Μαρκ Χιουζ και ο Γκόρντον Στράχαν είδαν στο 19′ το φάουλ του Γκέζα Βίτμαν να κοντράρει και να καταλήγει στα δίχτυα του Μπέιλι. Στα υπόλοιπα περίπου 70 λεπτά δεν άλλαξε κάτι, το ματς πήγε στην παράταση και τελικά και στα πέναλτι. Ο Στέιπλετον σούταρε άουτ το τρίτο πέναλτι, αλλά τελικά στο 10ο και τελευταίο αστόχησαν κι οι Ούγγροι. Στην… παράταση των πέναλτι ήταν η σειρά του Άλμπιστον να αστοχήσει και οι Ούγγροι πήραν μια ιστορική πρόκριση. Στα ημιτελικά απέκλεισαν την Ζελέζνιτσαρ, αλλά στον τελικό η Ρεάλ ήταν ανώτερη. Πήρε με 0-3 το πρώτο ματς και στον επαναληπτικό οι Ούγγροι πήραν τη νίκη της τιμής με 0-1. Το Βίντεοτον-Γιουνάιτεντ ήταν το τελευταίο ευρωπαϊκό ματς στην ιστορία των Άγγλων πριν την εποχή Φέργκιουσον.
sombrero.gr

[fon7]

Η εξαφάνιση της Λετονής αυτοκρατόρισσας

Για πολλά χρόνια σε ένα έθνος της Βόρειας Ευρώπης, ο πρωταθλητής κάθε χρονιά έβγαινε σχεδόν αυτόματα, σαν προκαθορισμένος. Μετά από 14 σερί κατακτήσεις πρωταθλήματος Λετονίας, η Skonto Riga εκθρονίστηκε, κέρδισε το πρωτάθλημα μόνο άλλη μία φορά και το 2016 παραδόθηκε στα οικονομικά της προβλήματα κηρύσσοντας διάλυση.
 

Όπως συμβαίνει και με εμάς, το 2004 μπορεί να θεωρηθεί ως η κορυφαία χρονιά στην ιστορία του λετονικού ποδοσφαίρου. Η εθνική ομάδα από την προηγούμενη χρονιά έχει εξασφαλίσει την παρθενική της συμμετοχή σε διηπειρωτική διοργάνωση, στο Euro της Πορτογαλίας, έχοντας τερματίσει δεύτερη στον όμιλό της πίσω από την Σουηδία και κάνοντας την έκπληξη στα play-offs, αφήνοντας εκτός διοργάνωσης την Τουρκία. Το καλοκαίρι θα φανεί αρκετά ανταγωνιστική. Θα σκοράρει το μοναδικό της γκολ με τον γνωστό σε μας Māris Verpakovskis και θα αναγκάσει την Γερμανία σε λευκή ισοπαλία, πριν η Ολλανδία της δώσει το εισιτήριο για τον δρόμο της επιστροφής στο χέρι. Έκτοτε δεν έφτασε καν κοντά σε συμμετοχή σε άλλη διοργάνωση.

Την ίδια χρονιά, η Skonto Riga παίρνει το πρωτάθλημα. Είναι το 14ο της, 14ο συνεχόμενο, σε 14 χρόνια πρωταθλήματος από την ανεξαρτησία της χώρας το 1991. Η Skonto ήταν το μονοπώλιο στη χώρα, εξαλείφοντας κάθε μορφή ανταγωνισμού για τα ηνία του πρωταθλήματος. Η «Virslīga» ήταν δική τους. Συγκριτικά με τις άλλες ομάδες, ήταν πλούσιοι. Είχαν τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας, στο σημείο που η εθνική ομάδα βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στο δικό της ρόστερ. Η επιτυχία της εθνικής ομάδας στο Euro, οφείλεται σε αυτήν. Ανέβασε επίπεδο το ποδόσφαιρο της Λετονίας, σκόραρε το πρώτο γκολ του Champions League με τη νέα του μορφή το 1992, φιλοξένησε μεταξύ άλλων ομάδες όπως την Barcelona, την Chelsea κι την Inter σε ευρωπαϊκούς αγώνες ανά τα χρόνια.



Όμως το 2004 ήταν η τελευταία χρονιά που η Skonto κράτησε τα σκήπτρα. Τα χρήματα σιγά σιγά στέρεψαν και, νομοτελειακά, το ίδιο μονοπάτι ακολούθησαν και τα τρόπαια. Ο Guntis Indriksons, ιδιοκτήτης της ομάδας ήταν επίσης και πρόεδρος της Λετονικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (LFF), καθώς και πρώην πράκτορας της KGB με αμφιλεγόμενο παρελθόν. Τον Σεπτέμβριο του 2010 αποχώρησε πουλώντας την στον επιχειρηματία Bislan Abdulmuslimov, που τον ερχόμενο Φεβρουάριο την ξαναπούλησε σε μία κυπριακή εταιρεία. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2010 έμελλε να είναι η τελευταία και έξι χρόνια μετά ο σύλλογος έβαλε λουκέτο.



Το ποδόσφαιρο ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση στη Λετονία. Από τη σοβιετική εποχή οι λετονικές ομάδες βολόδερναν στις κατώτερες κατηγορίες της σοβιετικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας, ανίκανες να ανταγωνιστούν τις ρωσικές κι ουκρανικές δυνάμεις, δίνοντας προτεραιότητα στο μπάσκετ και στο χόκεϊ επί πάγου να μπουν στις καρδιές των ντόπιων. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, θεωρήθηκε πως κανένα άθλημα δε θα καταφέρνει να επανέλθει από τις οικονομικές κρίσεις και τους πειρασμούς της Δύσης. Ήταν ο Indriksons όμως που διαφωνούσε, και με τα επιχειρηματικά του ρίσκα που τον έκαναν πλούσιο ώντας σχετικά άγνωστος ακόμη, ιδρύει την ομάδα ως «Forums Skonto», χωρίς να κάνει τις προθέσεις του καθαρές. Ανταμείβεται για την επιλογή του, αφού με ρεκόρ 15-2-1 δε τη σταματάει κανείς και στέφεται πρωταθλήτρια. Εκτός από την βραχυπρόθεσμη επιτυχία, ο Indriksons φρόντισε και για τη μακροπρόθεσμη. Η Skonto ανέπτυξε ένα εκτεταμένο σύστημα scouting και ακαδημιών, ώστε ό,τι ταλέντο φύτρωνε στη χώρα, να καταλήγει στην ίδια. Από το 1998, αναλαμβάνει και πρόεδρος στην LFF. Η παντοκρατορία της Skonto δεν χωράει αμφισβητήσεις. Για σχεδόν δύο σεζόν δεν είχαν χάσει παιχνίδι. Έφτασαν να τελειώσουν αγώνα με σκορ 15-2, πυρπολώντας την FK Valmiera. Εκείνη την περίοδο πούλησε και δύο απ’ τους καλύτερους παίκτες της στην Αγγλία. Ο Vitālijs Astafjevs μεταγράφηκε στην Bristol Rovers για ο Marians Pahars στην Southampton.



Στο μεγαλύτερο κομμάτι της κυριαρχίας της, η Skonto είχε τον ίδιο άνθρωπο στο τιμόνι της. Ο Aleksandrs Starkovs έκατσε στον πάγκο της Skonto από το 1993 μέχρι το 2004, την εποχή δηλαδή που η ομάδα ήταν ασταμάτητη και άφησε το στίγμα της και στην Ευρώπη. Οι ποδοσφαιριστές της Skonto ήταν πειθαρχημένοι, είχαν όμως κι έξτρα, οικονομικά κίνητρα. Κάθε γκολ που πετύχαιναν σήμαινε λίγα χρήματα παραπάνω στον λογαριασμό τους, ευκαιρία που ενάντια στις πιο αδύναμες ομάδες δε πήγαινε χαμένη. Μία θέση στη βασική ενδεκάδα άξιζε πολλά, ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός.

Δεν υπήρχε ιδιαίτερη περηφάνεια βέβαια. Ήξεραν πόσο μπροστά απ’ όλους ήταν, πόσο πολύ βοηθούσαν οι εγκαταστάσεις, οι προπονητές, οι ευκαιρίες για μεταγραφή στο εξωτερικό. Και φυσικά, τα χρήματα. Φήμες ήθελαν μεγάλο μέρος αυτών να προέρχονται από εγκληματικές ενέργειες. Ο Indriksons όμως δεν ήταν πάντα σε θέση να ρίξει χρήματα στην ομάδα. Τα προβλήματά του ξεκίνησαν από τα τέλη των 90s, που σήμαινε όλο και λιγότερες επενδύσεις στη Skonto, που σήμαινε μικρότερο κενό ανάμεσα σε αυτή κι όλους τους υπόλοιπους. Ακόμα κι η πώληση αστέρων όπως ο Māris Verpakovskis στην Dynamo Kiev κι ο Juris Laizāns στην CSKA Moscow, δεν έφεραν αρκετά χρήματα για να κάνουν τον σύλλογο υγιή. Η κακή τροπή που πήραν οι επιχειρήσεις του Indriksons δε γινόταν να μη χτυπήσουν και τη Skonto.

Το προαναφερθέν κενό καλύφθηκε μετά το 14ο πρωτάθλημα. Το 2005 τερμάτισε δεύτερη με διαφορά 13 πόντων από την πρωταθλήτρια FK Liepājas Metalurgs (η οποία επίσης έχει πλέον διαλυθεί). Ο προπονητής Starkovs έφυγε το 2004 για χάρη της Spartak Moscow και μέχρι να επιστρέψει έξι χρόνια μετά, η Skonto δεν είχε κερδίσει ξανά τίποτα. Πήρε μαζί του ακόμη ένα πρωτάθλημα στον ένα χρόνο που έκατσε, το 2010, που ήταν και το τελευταίο της.

Ήδη από την επόμενη χρονιά, τα πράγματα είχαν χειροτερέψει ξανά. Προκειμένου να μαζέψει κόσμο στο γήπεδο, ο Indriksons πρόσφερε εκπτώσεις σε οικογένειες και νέους, μοίραζε δωρεάν εισιτήρια στα σχολεία της Ρίγας, με αποτέλεσμα για ένα μικρό χρονικό διάστημα η προσέλευση να φτάσει ένα τετραψήφιο νούμερο, γυρνώντας όμως γρήγορα σε κυρίως άδειες θέσεις, παρά λίγους φανατικούς που συνέχιζαν να δίνουν την ψυχή τους στην ομάδα. Την ομάδα άρχισε να πληγώνει κι ο (πρώην) ιδιοκτήτης της. Παρά τις δύο αλλαγές ιδιοκτησίας, ο Indriksons δεν είχε φύγει. Η ενασχόλησή του με την Skonto συνεχίστηκε, την οποία και άρχισε πλέον να χρησιμοποιεί προς όφελός του. Οι μισθοί των παικτών έμεναν απλήρωτοι, κι όταν υπήρχαν έσοδα από κάποια πώληση, τα χρήματα εξαφανίζονταν. Πιθανότατα ήξερε ήδη ο ίδιος την τροπή που έπαιρνε η ομάδα και δεν μπήκε καν στη διαδικασία να τη βοηθήσει.

Η ομάδα ήταν ήδη «με το ένα πόδι στον τάφο». Λόγω προβλημάτων στο δικό της γήπεδο ξεκίνησε τη σεζόν σε άλλο γήπεδο, που ήταν επίσης σε μέτρια κατάσταση. Στην πρώτη αναμέτρηση, κόπηκαν μόνο 100 εισιτήρια. Ο προπονητής Starkovs είχε ξαναφύγει, οι παίκτες των 14 πρωταθλημάτων είχαν κάνει το ίδιο προ πολλού. Η UEFA την απέκλεισε κι από το Europa League λόγω των οικονομικών της, με την ομάδα να χάνει διαφυγόντα έσοδα κι από την Ευρώπη. Το μέλλον της Skonto ήταν κάθε άλλο παρά ευοίωνο. Οι παίκτες, που μένανε απλήρωτοι για πολλούς μήνες και παίρνανε μόνο υποσχέσεις, σταμάτησαν να προσπαθούν. Το 2016 η ομάδα υποβιβάζεται, παρά την δεύτερη θέση της την προηγούμενη χρονιά, καθώς δεν κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια συμμετοχής από την ομοσπονδία. Στην δεύτερη κατηγορία καταλαμβάνει την 8η θέση και τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς πλέον, κηρύσσει πτώχευση και παύει να υπάρχει.

Παρότι δεν είναι η μόνη ομάδα στη χώρα που κήρυξε πτώχευση, αποτελεί την ομάδα με τη μεγαλύτερη πτώση. Αποδείχθηκε πως όλη η φήμη κι η ιστορία της δεν σήμαιναν τίποτα όταν έμεινε εγκαταλελειμμένη από κάλυψη. Αν και ακόμη καμία ομάδα δεν έχει τα μέσα για να φτάσει τα ύψη που κάποτε έφτασε η Skonto, υπάρχει η ελπίδα πως το λετονικό ποδόσφαιρο στο μέλλον θα είναι σταθερότερο, με υγιή ανταγωνισμό για το πρωτάθλημα, ο οποίος ήδη υπάρχει. Από το τελευταίο πρωτάθλημα της Skonto το 2010, πέντε διαφορετικές ομάδες έχουν στεφθεί πρωταθλήτριες. Πλέον μία νέα ομάδα, η Riga FC προσπαθεί να κάνει κάτι καινούργιο και να επανενώσει την πρωτεύουσα, κατακτώντας τα δύο τελευταία πρωταθλήματα. Δεν αναμένεται όμως από τους ντόπιους να επαναληφθεί η ιστορία της Skonto, εφόσον δεν εμφανιστεί κάποιος τρελός επενδυτής. Το μέλλον όμως, δεν φαίνεται λαμπρό. Η εθνική στα προκριματικά του Euro έκανε μόνο μία νίκη σε δέκα αγώνες, οι ομάδες στην Ευρώπη έχουν μείνει πολύ πίσω συγκριτικά με τον ανταγωνισμό και η ανέγερση ενός εθνικού σταδίου δεν είναι ακριβώς κοντά. Η διοίκηση στην LFF έχει αλλάξει, μένει να φανεί αν θα σημάνει αυτό αλλαγές και στην πράξη.

Η ιστορία της Skonto είναι μοναδική για την Λετονία. Η κληρονομιά του συλλόγου είναι ένας διχασμός ανάμεσα στο αν βελτιώθηκε το ποδόσφαιρο στα χρόνια της, ή αν η ηγεμονία της του έκανε κακό και το κράτησε πίσω. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον μεγάλο της ρόλο στην ποδοσφαιρική ιστορία του έθνους. Η επιρροή της παραμένει ζωντανή, αφού οι ακαδημίες του συλλόγου παραμένουν ενεργές, με την ελπίδα πως έστω κι έτσι, η εθνική ομάδα θα βοηθηθεί ξανά από μία πολυτροπαιούχα ομάδα, που πλέον είναι ανάμνηση.

 

Συντάκτης: Άγγελος Παλιακούδης
eyap.gr

[fon7]

Σκοράροντας ένα γκολ που ίσως δεν έπρεπε
Όταν η Αγγλία υποδέχτηκε την Αυστρία στο Στάμφορντ Μπριτζ το 1932 ήταν η πρώτη φορά που οι δύο χώρες έπαιξαν μεταξύ τους. Οι Αυστριακοί δεν ήταν κάποια αμελητέα ομάδα. Το παρατσούκλι “Wunderteam” δεν είχε βγει τυχαία. Πριν από το παιχνίδι στην έδρα της Τσέλσι, είχε διαλύσει τη Σκωτία με 5-0 και τη Γερμανία με 6-0. Οι Αυστριακοί σε αντίθεση με τους γείτονές τους, έπαιζαν ένα όμορφο, διαφορετικό ποδόσφαιρο, “το ποδόσφαιρο του Δούναβη” όπως έλεγαν πολλοί τότε. Ο αγώνας ήταν εντυπωσιακός, η Αγγλία επικράτησε τελικά με 4-3, αλλά οι τοπικές εφημερίδες εκθείασαν την αυστριακή ομάδα και τους παίκτες της. Μεταξύ αυτών ήταν κι ο Ματίας Ζίντελαρ (ο κύριος δεξιά στην παραπάνω φωτογραφία), ένας γητευτής της μπάλας, που παρά την όχι και τόσο δυνατή του σωματοδομή ξεχώριζε χάρη στην τεχνική, τις ντρίμπλες και την οξυδέρκειά του. Οι Αυστριακοί είχαν μαζευτεί για να ακούσουν τη μετάδοση του αγώνα και να φανταστούν το γκολ αριστούργημα του “Ζίντι” ή “Der Papierene” όπως ήταν το παρατσούκλι του.

&feature=emb_title
Πλάνα από το Αγγλία-Αυστρία από το British Pathé

Οι αγγλικές εφημερίδες αποκάλεσαν τον Ζίντελαρ μια ιδιοφυΐα και γρήγορα σύλλογοι όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτόν. Ο Ματίας ήταν τσεχικής καταγωγής, γεννημένος στο Κοζλόφ (που σήμερα ανήκει στην Τσεχία, αλλά τότε ήταν μέρος της Αυστροουγγαρίας) και η οικογένειά του μετακόμισε στη Βιέννη όταν ήταν μόλις 2 ετών. Ο Ζίντελαρ λάτρευε το ποδόσφαιρο και πέρασε σχεδόν όλη την περίοδο της καριέρας του στην Αούστρια Βιέννης (που εκτός των άλλων, ήταν και η ομάδα των περισσότερων Εβραίων, της μεγάλης κοινότητας της Βιέννης). Το ποδόσφαιρο ήταν ένα ακόμα από τα “προϊόντα” εκείνης της εποχής για τη Βιέννη που βρισκόταν σε μια τεράστια ακμή, αποτελώντας το πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης. Κι ο Ζίντελαρ ένα από τα σπουδαιότερα τέκνα της πόλης, με το όνομά του να συζητιέται στα διάσημα καφέ της πόλης, παρότι δεν ήταν φιλόσοφος ή συγγραφέας.

Η Wunderteam όμως δεν είχε μεγάλη διάρκεια κι ο Ζίντελαρ δεν τα κατάφερε στο Μουντιάλ του 1934. Η Αυστρία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, αλλά στον κακό αγωνιστικό χώρο του Σαν Σίρο, απέναντι στη σκληροτράχηλη Ιταλία (που διψούσε για τον τίτλο, ώστε ο Μουσολίνι να εκμεταλλευτεί πολιτικά την κατάσταση), η τεχνική και το “στρωτό” ποδόσφαιρο των Αυστριακών δεν είχαν αποτέλεσμα. Οι Ιταλοί επικράτησαν με 1-0 (με τη διαιτησία να είναι τουλάχιστον ύποπτη) και στη συνέχεια κατέκτησαν τον τίτλο. Δεν ήταν όμως μόνο αγωνιστικά τα προβλήματα που έφεραν το τέλος της Wunderteam. Η άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία, δεν άφηνε ασυγκίνητη και την Αυστρία. Ήταν πολύς ο κόσμος που στήριζε το Ναζισμό, ας μην ξεχνάμε και την καταγωγή του Χίτλερ, και τα πράγματα πήραν σιγά σιγά τον δρόμο τους.



Ο Ζίντελαρ δεν είχε κάποια σχέση με τα πολιτικά και σίγουρα δεν ήταν υπέρ των ναζιστών, το αντίθετο μάλιστα. Αυτό που έκανε ήταν να παίζει την μπάλα του, να σκοράρει (υπολογίζονται σε πάνω από 600 τα γκολ με την Αούστρια), να κατακτά τίτλους με την ομάδα του και φυσικά να αγωνίζεται με την εθνική Αυστρίας. Όλα αυτά φυσικά άλλαξαν εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων. Η επιθυμία για το περιβόητο Anschluss (την προσάρτηση με λίγα λόγια της Αυστρίας στη Γερμανία και τη δημιουργία ενός μεγάλου κράτους) ήταν πολύ έντονη. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών όμως την απαγόρευσε και έτσι ιδρύθηκε το αυστριακό κράτος. Οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων της Αυστρίας έφεραν νέες αναταραχές στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και το 1938 προκηρύχθηκε δημοψήφισμα, αλλά πριν καν γίνει οι Ναζί πήραν τον πλήρη έλεγχο στη χώρα. Για να μην ξεφεύγουμε από το ποδοσφαιρικό (άλλωστε υπάρχουν αρκετές πηγές πολύ καλύτερες από μας για τα ιστορικά), ο Χίτλερ έκανε εκλογές και με ποσοστό κοντά στο 100% οι Αυστριακοί έδωσαν την πλήρη εξουσία στους Ναζί και συμφώνησαν σε προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία.

Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό επηρέασε και το ποδόσφαιρο. Οι εβραϊκές ομάδες διαλύθηκαν κι οι εβραϊκής καταγωγής ποδοσφαιριστές σταμάτησαν να παίζουν, θύματα διώξεων. Ο συμπαίκτης του Ζίντελαρ στην Αούστρια και φίλος του Καρλ Μους, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα, καθώς η γυναίκα του ήταν Εβραία. Στελέχη της Αούστρια δεν μπορούσαν πλέον να βρίσκονται στον σύλλογο και αποχώρησαν. Η εθνική Αυστρίας είχε κερδίσει τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ του 1938 και παρά τα χρονάκια των αστεριών της, θα ήταν και πάλι μια από τις σπουδαίες ομάδες της διοργάνωσης. Οι Ναζί όμως αποφάσισαν να διαλύσουν την εθνική Αυστρίας και η Π.Ο. της Αυστρίας έστειλε επιστολή στη ΦΙΦΑ ανακοινώνοντας ότι σταματά τη λειτουργία της. Αν και οι Αυστριακοί ως λαός ήταν συντριπτικά υπέρ της ένωσης και του καθεστώτος (και φυσικά ανάμεσά τους και αρκετοί ποδοσφαιριστές), υπήρχε έντονη ποδοσφαιρική κόντρα που είχε δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Οι Γερμανοί παίκτες θεωρούσαν τους Αυστριακούς υπερόπτες και αλαζόνες, οι Αυστριακοί πίστευαν ότι οι Γερμανοί έπαιζαν ανέμπνευστο ποδόσφαιρο, βαρετό, βασισμένο στο στιλ της Σάλκε, σε αντίθεση με το αυστριακό. Η κόντρα ήταν μεγάλη και η απόφαση για μια ενωμένη εθνική Γερμανίας δεν άρεσε στους παίκτες. Όπως μάλιστα αναφέρεται στο βιβλίο “Tor! The Story of German Football”, υπήρχε εντολή από τα ανώτατα πολιτικά κλιμάκια για… ποσόστωση στην εθνική. Η εντεκάδα θα έπρεπε πάντα να ήταν στο 6-5 μεταξύ Αυστριακών και Γερμανών, είτε υπέρ της μίας ή υπέρ της άλλης χώρας. Ο τότε κόουτς της εθνικής Γερμανίας Χέρμπεργκερ έπρεπε να κάνει τους αντιπάλους να συνεργαστούν, κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο.



Ανάμεσα σε όλο αυτό το κλίμα βρισκόταν κι ο Ζίντελαρ. Η ιστορία του έχει γραφτεί με αρκετούς μύθους και είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ήταν αληθινό ή τι μυθοπλασία. Αυτό που λέγεται είναι ότι στα αρχεία των Ναζί, ο φάκελος του Ζίντελαρ έγραφε ότι συμπαθούσε το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και είχε Εβραίους φίλους. Δύο πράγματα που δεν άρεσαν στο καθεστώς. Καθώς τα πράγματα στα αποδυτήρια της εθνικής Γερμανίας δεν ήταν καλά (οι καβγάδες μεταξύ Αυστριακών και Γερμανών συχνοί), ο Χέρμπεργκερ αποφάσισε να προσεγγίσει τον Ζίντελαρ. Ο προπονητής του ζήτησε να έρθει στην ομάδα, τον πίεσε, αλλά ο Ζίντελαρ ήταν αρνητικός και αμετάπειστος. Δεν θα συμμετείχε στην ενωμένη εθνική Γερμανίας. Η δικαιολογία του ήταν η μεγάλη του ηλικία, ο Ζίντελαρ στα 35 του ένιωθε ότι δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο Χέρμπεργκερ όμως αποκόμισε την εντύπωση ότι ο Ζίντελαρ φοβόταν, ότι δεν του άρεσε καθόλου η πολιτική κατάσταση.

Όπως είπαμε, ο μύθος και η πραγματικότητα μπλέκονται, αλλά ο Ζίντελαρ δεν έτρεφε συμπάθεια για τους Ναζιστές και πολλοί αποδίδουν σε αυτό το γεγονός την άρνησή του. Μια άρνηση που θα τον έφερνε εκτός Μουντιάλ, κάτι που δεν τον ένοιαζε. Όμως η ιστορία θα γραφόταν στο τελευταίο παιχνίδι της εθνικής Αυστρίας. Το ναζιστικό καθεστώς, για να σημάνει με κάθε επισημότητα την ένωση των δύο εθνικών, διοργάνωσε ένα τελευταίο παιχνίδι μεταξύ Αυστρίας και Γερμανίας στη Βιέννη. Το “Παιχνίδι της Συμμαχίας” ήταν ένα φιλικό για να στηρίξει την προπαγάνδα της εποχής. Ο Ζίντελαρ φαίνεται ότι ξέχασε τα χρονάκια του και αποφάσισε να αγωνιστεί με τη φανέλα της Αυστρίας, φορώντας μάλιστα το περιβραχιόνιο της ομάδας. Λέγεται ότι η εντολή ήταν να έρθει το παιχνίδι ισόπαλο ή να μην σκοράρει η Αυστρία, είναι άγνωστο αν αληθεύει. Αυτό που επιβεβαιώνεται όμως είναι ότι οι Αυστριακοί και ειδικά ο Ζίντελαρ έχασαν ορισμένες κλασικές ευκαιρίες στο 1ο ημίχρονο, ίσως και κάπως προκλητικά. Ειδικά για την ποιότητα του Ζίντελαρ.

Στο 2ο ημίχρονο όμως τα πράγματα άλλαξαν. Και μπορεί η αγαπημένη ταινία “Η Απόδραση των 11” να μη βασίστηκε σε αυτά τα γεγονότα, αλλά σε διαφορετική ιστορία, ο αγώνας όπως που έγινε στις 3 Απριλίου του 1938 έφερε αρκετά κοινά. Η Αυστρία βγήκε αποφασισμένη για τη νίκη και πράγματι, αν ο Ζίντελαρ στο πρώτο ημίχρονο είχε χάσει επίτηδες τις φάσεις για να καταδείξει την ανωτερότητα της Αυστρίας, στο 2ο δεν λάθεψε και άνοιξε το σκορ. Οι περισσότερες διηγήσεις λένε ότι ο 35χρονος παίκτης της Αούστρια όχι μόνο άνοιξε το σκορ, αλλά πήγε και πανηγύρισε έντονα μπροστά στους επισήμους και τις σβάστικες, κάτι που έκανε τα μεγάλα κεφάλια να εξοργιστούν. Λίγο αργότερα η Αυστρία έκανε το 2-0 που ήταν και το τελικό σκορ, με τους 60.000 θεατές να φωνάζουν ρυθμικά “Αυστρία, Αυστρία”. Μπορεί πολιτικά να μην είχαν κανένα πρόβλημα, αλλά στο ποδόσφαιρο, η εθνική Αυστρίας ήταν ακόμα η ομάδα τους και το κύκνειο άσμα της ήταν εντυπωσιακό.



Η ενωμένη Γερμανία, όντως δεν αποδείχτηκε τόσο ενωμένη και αποκλείστηκε μόλις στην πρώτη φάση στα τελικά του Μουντιάλ του 1938 της Γαλλίας από την Ελβετία. Το… σύστημα 6-5 δεν βοήθησε και το πλήγμα ήταν μεγάλο για τους Γερμανούς. Ο Ζίντελαρ φυσικά δεν βρισκόταν εκεί. Δυστυχώς όμως δεν θα βρισκόταν ούτε στον κόσμο για πολύ ακόμα. Τον Ιανουάριο του 1939 έφυγε από τη ζωή. Ο θάνατός του, όπως και η ζωή του έχουν επίσης μεγάλα ερωτηματικά. Ο Ζίντελαρ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι της αγαπημένης του Καμίλα Καστανιόλα. Η επίσημη αιτιολογία ήταν δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα, καθώς η καπνοδόχος ήταν ελαττωματική. Αυτό αμφισβητήθηκε από πολλούς. Κάποιοι είπαν ότι οι Ναζί δεν συγχώρεσαν ποτέ το γκολ του εκείνο και τον πανηγυρισμό. Οι φήμες που διέρρεαν, ότι δηλαδή ο ίδιος κι η Καμίλα ήταν εβραϊκής καταγωγής, δεν είχαν βάση αλήθειας. Αλλά ο φάκελός του υπήρξε και θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία θανάτου. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο Fasciscm and Football, υπάρχει ακόμα μία εκδοχή. Ότι ο Ζίντελαρ, χωρίς να μπορεί να αντέξει την κατάσταση, αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Μάλιστα, ο φίλος του Έγκον Ούμπιρχ διηγείται μια ιστορία με τον δήμαρχο να ρωτάει αν θέλουν ο Σίντελαρ να ταφεί δημοσία δαπάνη, κάτι που θα γινόταν μόνο αν ήταν ατύχημα. Για να φύγει με τιμές ο Ζίντελαρ, ο Ούμπιρχ βρήκε κάποιον αστυνομικό που έγραψε ψευδώς στην έκθεσή του ότι ο θάνατος ήταν ατύχημα από τη σόμπα. Με τον τρόπο αυτό, 15.000 άνθρωποι ήταν παρόντες στην κηδεία του. Ο Τζόναθαν Γουίλσον, σε άρθρο του στον Γκάρντιαν το 2007, δεν φαίνεται να πείθεται και πιστεύει ότι όντως ήταν ατύχημα. Όποια και να είναι η αλήθεια, ο Ζίντελαρ έφυγε με τις τιμές που του άξιζαν, ένας ποδοσφαιρικός μύθος που έγραψε και μια παρόμοια μυθική ζωή. Και αν οι ιστορικές εξελίξεις ήταν διαφορετικές, ίσως το όνομά του ποδοσφαιρικά να ήταν σήμερα εκεί ψηλά με άλλα ιερά τέρατα του ποδοσφαίρου. Θα παραμείνει πάντως ψηλά για την άρνησή του να αγωνιστεί με εκείνη τη Γερμανία και για εκείνο το γκολ του, σε ένα φιλικό που δεν αναφέρεται στις επίσημες ιστορίες των Π.Ο. της Γερμανίας και της Αυστρίας, σαν να θέλουν να το διαγράψουν, μαζί με όλα εκείνα τα χρόνια.
sombrero.gr

[fon7]

Στη Νορβηγία μερικές φορές τα γήπεδα έχουν ατμόσφαιρα ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ψυχή στις κερκίδες.

El Sombrero

[fon7]

Μπασακσεχίρ: Η πρωταθλήτρια του... Ερντογάν που δεν έχει οπαδούς


Σε έξι χρόνια, το Καθεστώς του Ταγίπ Ερντογάν δημιούργησε μία ομάδα από το πουθενά, την οδήγησε στον τίτλο, αλλά παρά τα χρήματα και το... σπρώξιμο, αδυνατεί να την εντάξει στην οπαδική και ποδοσφαιρική κουλτούρα.

Συνέβη μέσα σε έξι χρόνια. Από ομάδα που πάλευε για την παραμονή, βρέθηκε πρωταθλήτρια στη μεγάλη κατηγορία. Η ασύλληπτα επιβλητική ανέλιξη της Μπασακσεχίρ μέχρι την κορυφή του τουρκικού ποδοσφαίρου σχετίζεται σε τεράστιο βαθμό με την πολιτική, τα χρήματα και την ιδεολογία του Προέδρου της χώρας, του Ταγίπ Ερντογάν.

Πριν από περίπου 10 μέρες, η νίκη επί της Καϊσέρισπορ, της έδωσε τον πρώτο απρόσμενο τίτλο στην ιστορία της. Ωστόσο, αυτή η επιτυχία πανηγυρίστηκε δίχως οπαδούς. Επειδή αυτή η ομάδα μπορεί να διαθέτει τη στήριξη της πολιτικής ηγεσίας, αλλά δεν έχει κοινό για να γιορτάσει μαζί της.

Η Μπασακσεχίρ δεν διαθέτει υποστηρικτές ούτε καν μέσα στον πυρήνα της ύπαρξής της, μέσα στη βάση της. Αυτή βρίσκεται στην πιο περιποιημένη γειτονιά της Κωνσταντινούπολης. Σούπερ γυάλινα ψηλά κτήρια, μοντέρνες κατοικίες, πάρκα με λουλούδια, παντού φρεσκοκομμένο γρασίδι, κυριλέ αίθουσες για εκδηλώσεις και γάμους.

Ισλαμική... προτροπή
Οικογένειες και ζευγάρια κάνουν βόλτες σε αυτά τα πάρκα και στις άψογες γειτονιές της συνοικίας, με τα περισσότερα κορίτσια να φορούν τη μαντήλα, χαρακτηριστικό των υποστηρικτών τους ισλαμικού κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν, το οποίο αδιάλειπτα κυβερνά τη χώρα από το 2002. Δεν λείπουν βέβαια και οι γυναίκες που εξακολουθούν να τιμούν το “nicab”, έχοντας εντελώς καλυμμένο το πρόσωπό τους.

Στην εν λόγω συνοικία επομένως υπάρχει ευδιάκριτη η έννοια της θρησκευτικής πίστης. Οχι όμως και του ποδοσφαίρου. Αναμφίβολα κανείς συναντά περισσότερα τζαμιά από γήπεδα μικρά ή κανονικά. “Εγώ οπαδός της Μπασακσεχίρ; Οχι βέβαια”, είναι η απάντηση των περισσοτέρων που κυκλοφορούν έξω από το γυάλινο και υπερσύγχρονο παλατάκι της ομάδας. Η “Φατίχ Τερίμ Αρένα” χτίστηκε το 2011 και χωράει 17.500 θεατές, μα σπάνια γεμίζει (μικρότερος μ.ο. θεατών στη Λίγκα, 2.892 ανά ματς). “Η ομάδα είναι καινούργια, δεν έχει ρίζες εδώ”, εξηγούν τρεις περαστικοί πιτσιρικάδες, που δηλώνουν οπαδοί της Μπεσίκτας.



Χρήμα και πολιτική
Και είναι αλήθεια. Ο σύλλογος απέκτησε την τωρινή μορφή και ονομασία του μόλις το 2014, παίρνοντας τη θέση μίας άλλης ομάδας, της Πόλης, της Μπουγιουκσεχίρ που είχε ιδρυθεί το 1990. Το καινούργιο club ονομάστηκε Μπασακσεχίρ από την εν λόγω συνοικία στα βορειοανατολικά της Κωνσταντινούπολης και με με κάποιον τρελό τρόπο βρέθηκε σε αυτές τις έξι σεζόν να πρωταγωνιστεί στη Σούπερ Λίγκα της Τουρκίας. Κάπως έτσι τερμάτισε σταδιακά 4η, 4η, 2η, 3η, 2η και φέτος πήρε τον τίτλο.

Πώς όμως κατάφεραν να ανέβουν τόσο γρήγορα τις κατηγορίες; “Αναμφίβολα έχουν κάνει πολύ σωστά κάποιες σημαντικές κινήσεις, αλλά είναι ξεκάθαρο πως έχουν και τη τη στήριξη της κυβέρνησης”, εξηγεί ο δημοσιογράφος, Μπαγκίς Ερτέν. “Αρχικά, το ότι εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη, βοηθάει στο να δεχτούν να παίξουν εκεί σημαντικοί ποδοσφαιριστές. Επίσης, έχουν δώσει τα ηνία σε έναν εξαιρετικό προπονητή, τον Αμπντουλάχ Αβτσί. Τα οικονομικά του συλλόγου είναι σε τέλεια κατάσταση και πάντοτε πληρώνουν στην ώρα τους τους παίκτες, κάτι που δεν συνηθίζεται στην Τουρκία. Επομένως, όλοι θέλουν να παίξουν εκεί”.

Πίσω απ' όλη αυτήν την ευημερία όμως, βρίσκεται μάλλον απροκάλυπτα η κυβέρνηση. Ο σκοπός της ήταν να δημιουργήσει έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο βασισμένο στη δική της ισλαμική ιδεολογία, ώστε να μπορέσει να αντιταχθεί στις τρεις παραδοσιακές δυνάμεις της χώρας, Γαλατάσαραϊ, Φενερμπαχτσέ, Μπεσίκτας, που εκφράζουν ένα πιο κοσμικό κατεστημένο..

Η τρίτη απόπειρα...
“Η πρώτη απόπειρα της κυβέρνησης ήταν να το πράξει με την Καϊσέρισπορ, ομάδα της πιο συντηρητικής Ανατολίας. Επειτα το δοκίμασαν με την Κασίμπασα, η οποία είναι και η γενέτειρα του Ερντογάν στην Πόλη, αλλά ούτε εκεί υπήρξε επιτυχία. Οπότε, αυτή τη φορά το δοκίμασαν με μία ομάδα δίχως οπαδούς, ιστορία, η οποία ήταν πιο εύκολο να οδηγηθεί εκεί που ήθελε το Καθεστώς”, εξηγεί ο Ερτέν.

Τα χρήματα δεν έλειπαν. Ο σύλλογος υπέγραψε το 2015 ένα τρομερό deal για χορηγία με μία εταιρεία ιατρικών υπηρεσιών, τη “Medipol”, που διαθέτει δικά της νοσοκομεία, ακόμα και δικό της πανεπιστήμιο. Ισχυρός άντρας αυτής της εταιρείας είναι ο μέχρι το 2018 υπουργός υγείας της Τουρκίας. Κατά συνέπεια, δεν είναι λίγοι όσοι αποκαλούν τη Μπασακσεχίρ ως “ομάδα του Ερντογάν” και σίγουρα έχουν τους λόγους τους. Ακόμα και τα χρώματα της είναι ίδια με εκείνα του κόμματος του Τούρκου Προέδρου (πορτοκαλί, γαλάζιο, λευκό), ενώ στις εξέδρες του γηπέδου της συχνά πυκνά υπάρχουν προεκλογικές διαφημίσεις υπέρ του AKP.

Υπάρχουν όμως και άλλα που δένουν τις δύο πλευρές. Ο πρόεδρος του club, Γκιοκσέλ Γκιουμουστάγκ, είναι εκπρόσωπος του κόμματος στην Πόλη και παντρεμένος με την ανιψιά της συζύγου του Ερντογάν, Εμινέ. Ακόμα και ο ίδιος ο Ερντογάν έφτασε να φορέσει την εμφάνισή της και να αγωνιστεί σε συμβολικό ματς στο γήπεδό της, ενώ το κόμμα παροτρύνει ανοικτά τη νεολαία του να γίνουν οπαδοί της Μπασακσεχίρ.



Χωρίς οπαδούς και... κουλτούρα
“Μπορεί να πήρε και τον τίτλο, αλλά παρά τις προσπάθειες του Καθεστώτος, η Μπασακσεχίρ δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει οπαδούς και συγκεκριμένη ταυτότητα. Κανείς δεν την αποδέχεται ως μοντέλο, καθώς άπαντες αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για επιτυχία της κυβέρνησης και όχι πραγματικά ποδοσφαιρικής. Μπορεί λοιπόν να αγοράζουν τους πιο ακριβούς παίκτες αυτή τη στιγμή, αλλά δεν έχουν τίποτ' άλλο σημαντικό”, προσθέτει ο Ερτέν.

Στην Ελλάδα μάθαμε καλύτερα τη Μπασακσεχίρ το περασμένο καλοκαίρι, όταν και αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό στον 3ο προκριματικό γύρο του Champions League, για να μπει στη συνέχεια σε όμιλο του Europa League, κάτι που είχε καταφέρει ξανά το 2017-'18. Ωστόσο, η σεζόν της δεν έχει ολοκληρωθεί, μιας και την ερχόμενη Τετάρτη θα προσπαθήσει κόντρα στην Κοπεγχάγη να υπερασπιστεί το υπέρ της 1-0 του πρώτου αγώνα της φάσης των “16” του Europa League.

Και αυτή τη στιγμή η Μπασακσεχίρ έχει ένα πλεονέκτημα σε κάθε αντίπαλο στην εποχή του κορονοϊού, επειδή ουσιαστικά έχει μάθει να αγωνίζεται δίχως οπαδούς. Αυτό πιστεύουν στην Τουρκία ότι λειτούργησε τρομερά υπέρ της και πήρε το πρωτάθλημα μετά την καραντίνα.

* Πηγή “Marca”
gazzetta.gr

[fon7]

Η φανέλα της Τραμπζονσπόρ για την επόμενη σεζόν δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, αλλά παρουσιάστηκε με ασυνήθιστο τρόπο. Ο σύλλογος, έδωσε το σχέδιο σε έναν οπαδό για να το ζωγραφίσει σε μια κουβέρτα για την κόρη του, η οποία γεννήθηκε με κάποιου είδους αναπηρία και παραπληγία. Καθώς είναι καθηλωμένη συνεχώς και δεν μπορεί να σηκωθεί, ο πατέρας εγκατέστησε έναν καθρέφτη στο ταβάνι του δωματίου της και έτσι είδε ότι ήταν η πρώτη που φόρεσε την φανέλα της ομάδας.
Το πρόσωπο της ευτυχίας της μικρής, τα λέει όλα.

Dieci

[fon7]

Το ματωμένο ντέρμπι του Μάξιμιρ λίγο πριν τον πόλεμο
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, λαμβάνουν χώρα σημαντικές πολιτικές αλλαγές. Καθεστώτα δεκαετιών δοκιμάζονται κάτω από την πίεση και τις αντιδράσεις του κόσμου και αρκετά από αυτά καταρρέουν. Χρονικά, Πολωνία και Ουγγαρία είναι οι πρώτες χώρες στις οποίες γίνονται αλλαγές. Θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, αλλά και οι αναταραχές στην Κίνα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, υπάρχει και η ιδιόμορφη περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Η Γιουγκοσλαβία που ιδρύθηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ένα ομόσπονδο κράτος, κατάφερε χάρη στον ισχυρό έλεγχο του Τίτο να βάλει κάτω από τα χαλάκι τα πάθη. Πάθη που δεν είχαν να κάνουν τόσο με πολιτικές ιδέες, αλλά κυρίως με εθνικές διαφορές και βαρβαρότητες. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Κροάτες εθνικιστές Ουστάζε συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα, σκοτώνοντας χιλιάδες Σέρβους, Ρομά και Εβραίους. Από την άλλη πλευρά, οι Σέρβοι Τσέτνικς έκαναν εγκλήματα εις βάρος των Κροατών και τον Μουσουλμάνων. Το μίσος ήταν μεγάλο.

Όλα αυτά όμως, λίγο πολύ, μπήκαν στην άκρη όταν δημιουργήθηκε η ενωμένη Γιουγκοσλαβία των 6 δημοκρατιών υπό τον Τίτο. Πριν αρχίσουν τα: “Ρε Σομπρέρο ασχολήσου με την μπάλα και άσε την ιστορία“, θα ολοκληρώσουμε αυτή τη μίνι αναδρομή γιατί είναι αρκετή σημαντική για τα όσα ακολούθησαν. Ο θάνατος του Τίτο και τα οικονομικά προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας (που έφεραν μέχρι και το ΔΝΤ τη δεκαετία του 1980) δημιούργησαν ένα αρνητικό κλίμα και σιγά σιγά τα πάθη εμφανίζονταν ξανά. Οι Σέρβοι, μέσω του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, προσπαθούσαν να πάρουν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο, οι υπόλοιποι ήθελαν όλο και μεγαλύτερη αυτονομία και μέσα σε ένα κλίμα οικονομικής αστάθειας (ανάμεσα στα κράτη υπήρχαν σημαντικές οικονομικές διαφορές, λίγο πολύ όπως συμβαίνει και στην Ε.Ε., με τη Σλοβενία για παράδειγμα να τα πηγαίνει πολύ καλύτερα από τη Σερβία), αλλά κυρίως μέσα στη γενικότερη κατάρρευση των σοσιαλιστικών κρατών, τα πράγματα δεν έδειχναν να βρίσκονται σε καλό σημείο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, χωρίς πλέον την παρουσία του “πατερούλη” Τίτο, δεν μπόρεσε να γεφυρώσει τις διαφορές στο 14ο του Συνέδριο και τον Ιανουάριο του 1990 ουσιαστικά διαλύθηκε, αφού Κροάτες και Σλοβένοι αποχώρησαν από τις συνομιλίες. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας έγιναν εκλογές με περισσότερα από ένα κόμματα και τόσο στη Σλοβενία, όσο και στην Κροατία επικράτησαν οι παρατάξεις που ήταν υπέρ της αυτονομίας, με το κομμουνιστικό καθεστώς να καταρρέει σταδιακά. Ο Φράνιο Τούτζμαν που εκλέχθηκε στην Κροατία το έκανε με βασικό σύνθημα “να προστατέψει την Κροατία από τον πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς“.


Οι εκδρομείς του Ερυθρού Αστέρα που θα έγραφαν ιστορία στα γεγονότα της εποχής

Λίγες ημέρες μετά την εκλογή του, στις 13 Μαΐου του 1990 στο Μάξιμιρ του Ζάγκρεμπ, η Διναμό Ζάγκρεμπ (2η στη βαθμολογία) υποδεχόταν τον Ερυθρό Αστέρα που είχε κατακτήσει ήδη τον τίτλο. Όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, κάθε πλευρά παρουσιάζει τα γεγονότα διαφορετικά. Θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε όλες τις πτυχές. Περίπου 2 με 3 χιλιάδες οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα, οργανωμένοι των Delije, ταξίδεψαν με το τραίνο από το Βελιγράδι. Ανάμεσά τους κι ο εκ των ηγετών τους Ζέλικο Ραζνάτοβιτς (κρατάμε το όνομα για μετά). Στην πόλη του Ζάγκρεμπ ξέσπασαν επεισόδια ανάμεσα στους Σέρβους και τους Bad Blue Boys (BBB για τους φίλους) της Διναμό Ζάγκρεμπ. Το κλίμα μεταφέρθηκε στη συνέχεια και στο γήπεδο.

Τα συνθήματα είχαν ξεφύγει. “Είμαστε οι Τσέτνικς, είμαστε οι πιο δυνατοί” φωνάζουν οι Σέρβοι, “Όταν είσαι χαρούμενος χτύπα έναν Σέρβο, όταν είσαι χαρούμενος μαχαίρωσε έναν Σέρβο” απαντούν οι Κροάτες. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε και δεν μείναμε σε συνθήματα. Οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα ήρθαν σε μάχες σώμα με σώμα με τον κόσμο στις διπλανές εξέδρες και οι ΒΒΒ βγήκαν από το πέταλό τους και όρμησαν στον αγωνιστικό χώρο. Η μια πλευρά λέει ότι οι Σέρβοι ξήλωσαν τις διαφημιστικές πινακίδες και επιτέθηκαν απρόκλητα στους φιλάθλους. Η άλλη πλευρά λέει ότι οι οπαδοί του Αστέρα ξήλωσαν τις πινακίδες για να τις βάλουν πάνω από τα κεφάλια τους και να προστατευτούν από τον πετροπόλεμο των Κροατών. Οι Σέρβοι υποστηρίζουν ότι τα επεισόδια ήταν στημένα από τον Τούτζμαν και τους ανθρώπους του. Στέκονται στο γεγονός ότι οι BBB μπήκαν εύκολα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, τα συρματοπλέγματα είχαν κοπεί (ή λιώσει με οξύ κατά μια θεωρία) από το προηγούμενο βράδυ. Από την πλευρά τους, οι Κροάτες στέκονται στα επεισόδια στην πόλη και λένε ότι οι Σέρβοι ήρθαν για πόλεμο, φωνάζοντας συνθήματα όπως “το Ζάγκρεμπ είναι Σερβία” και “Θάνατος στον Τούτζμαν” και στη συνέχεια επιτέθηκαν στον κόσμο. Υποστηρίζουν ότι οι αστυνομικές δυνάμεις που είχαν Σέρβο επικεφαλής δεν άγγιζαν τους οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα και χτυπούσαν με αγριότητα μόνο τους Κροάτες οπαδούς της Διναμό. Υπάρχει μέχρι και μια θεωρία ότι τα επεισόδια προκάλεσαν οπαδοί της… Ριέκα που βρέθηκαν στο γήπεδο. Ο αγώνας δεν ξεκίνησε ποτέ και ο απολογισμός ήταν 79 τραυματίες αστυνομικοί και 59 οπαδοί.

&feature=emb_title
Τα ιστορικά επεισόδια του 1990

Κάπου στο γήπεδο βρίσκονταν και οι ποδοσφαιριστές που είχαν βγει για να πατήσουν το χορτάρι. Μεταξύ τους κι ο Ζβόνιμιρ Μπόμπαν, ένας υπερταλαντούχος χαφ 22 ετών, αρχηγός της Διναμό. Ο Μπόμπαν είδε κάποιον οπαδό της ομάδας να τρώει ξύλο από την αστυνομία και χωρίς δεύτερη σκέψη πήγε κατευθείαν εκεί. Μπλέχτηκε κανονικά στον καβγά, επιτέθηκε στους αστυνομικούς κι η εναέρια κλωτσιά του στον αστυνομικό Ρέφικ Αχμέτοβιτς απαθανατίστηκε από τους φωτογράφους και έχτισε τον μύθο του Μπόμπαν στην Κροατία. Ο νεαρός σταρ έγινε εθνικός ήρωας, σύμβολο της αποφασιστικότητας των Κροατών. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Π.Ο. της Γιουγκοσλαβίας τον τιμώρησε με εννιά μήνες αποκλεισμό από την εθνική και έτσι έχασε το Μουντιάλ της Ιταλίας. Αλλά ο συμβολισμός έμεινε ανεξίτηλος (και υπάρχει ακόμα και σήμερα ζωγραφισμένος σε τοίχους του Ζάγκρεμπ, όπως βλέπουμε στην αρχή του κειμένου). Ο Μπόμπαν, όπως είναι γνωστό, έκανε στη συνέχεια σπουδαία καριέρα στη Μίλαν, αλλά και την (επίσημη πια) εθνική Κροατίας. Ήταν αρχηγός της ομάδας που έφτασε στην 3η θέση στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Με εκείνη την επιτυχία αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο και φυσικά συνέχισε να υποστηρίζει τον Τούτζμαν και να τον εκθειάζει.


Η ιστορική κλωτσιά του Ζβόνιμιρ Μπόμπαν έγινε σύμβολο για τους Κροάτες

Δικαιώνοντας εν μέρει τους Σέρβους που υποστήριζαν ότι τα επεισόδια βόλευαν τους Κροάτες, ο πρόεδρος Τούτζμαν εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα της 13ης Μαΐου και τη στάση της αστυνομίας. “Πώς μπορεί η αστυνομία τους να προστατεύει εμάς“, αναρωτήθηκε ρητορικά ο Τούτζμαν βρίσκοντας την ευκαιρία να περάσει νέες μεταρρυθμίσεις υπέρ της αυτονομίας της Κροατίας, κάνοντας παράλληλα διακρίσεις εις βάρος των Σέρβων που βρίσκονταν στην Κροατία. Σέρβοι που δούλευαν σε κρατικές υπηρεσίες και το δημόσιο στην Κροατία έχασαν τις δουλειές τους. Οι επικεφαλής σε καίριες θέσεις που ήταν τοποθετημένοι από το Κόμμα απομακρύνθηκαν. Ο διαβόητος αυτός αγώνας αναφέρεται συχνά ως το ματς που ξεκίνησε τον πόλεμο μεταξύ Κροατίας-Σερβίας. Υπάρχουν ντοκιμαντέρ, δημοσιευμένες επιστημονικές έρευνες και βιβλία που ασχολούνται με το θέμα. Η αλήθεια είναι όμως ότι το παιχνίδι αυτό ούτε έφερε τον πόλεμο, ούτε αποτέλεσε την αφορμή για τον πόλεμο. Ήταν όμως η στιγμή που έντρομος ο κόσμος έβλεπε από τις τηλεοράσεις του να γίνεται αυτό που φοβόταν (ή ήλπιζε). Τη διάλυση ενός κράτους. Το Διναμό Ζάγκρεμπ-Ερυθρός Αστέρας ήταν περισσότερο από αφορμή, το σύμβολο της διάλυσης, η απόδειξη ότι δεν υπήρχε επιστροφή πλέον για μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος άλλωστε άρχισε αρκετά αργότερα και μεσολάβησαν και άλλα ποδοσφαιρικά γεγονότα όπως θα δούμε παρακάτω, είναι κάπως υπερβολικό να πούμε ότι ξεκίνησε από το ματς.


“Μετά τον πόλεμο, ο αθλητισμός είναι το πρώτο πράγμα με το οποίο μπορείς να ξεχωρίσεις τα έθνη” – Φράνιο Τούτζμαν

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, η Χάιντουκ Σπλιτ έκανε τουρνέ φιλικών στην Αυστραλία και αφαίρεσε το “γιουγκοσλάβικο” σήμα από τη φανέλα της, χρησιμοποιώντας το παλιό της έμβλημα, δείγμα ότι δεν θεωρούσε ότι ανήκει στη χώρα. Λίγο καιρό αργότερα, στο πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας για το 1990-91 που θα ήταν και το τελευταίο ενωμένο πρωτάθλημα ποτέ, η Χάιντουκ υποδεχόταν την Παρτιζάν. Οι οργανωμένοι οπαδοί της με το όνομα Τορσίδα μπήκαν στο γήπεδο, έκαψαν τη γιουγκοσλαβική σημαία, σήκωσαν τη δική τους κροατική σημαία και φώναζαν “Κροατία – ανεξάρτητη”, διακόπτοντας τον αγώνα. Την ίδια στιγμή, το ανώνυμο, μη-οργανωμένο πλήθος φώναζε “κάψτε τη σημαία”. Τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Ο Τούτζμαν που γνώριζε καλά τη δύναμη του ποδοσφαίρου κατάφερε τον Οκτώβριο του 1990 να διοργανώσει ένα φιλικό μεταξύ της (μη αναγνωρισμένης) εθνικής Κροατίας με τις ΗΠΑ με αφορμή την επαναφορά του αγάλματος ενός εθνικού ήρωα της Κροατίας που το κομμουνιστικό καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας είχε αφαιρέσει. Είχε προηγηθεί τον Ιούνιο του 1990 το φιλικό μεταξύ Γιουγκοσλαβίας-Ολλανδίας στο Μάξιμιρ, φιλικό προετοιμασίας για το Μουντιάλ. Ένα παιχνίδι με 20.000 Κροάτες να γιουχάρουν τον εθνικό ύμνο της Γιουγκοσλαβίας και τον προπονητή Ίβιτσα Όσιμ και να πανηγυρίζουν τα γκολ των Ράικαρντ και φαν Μπάστεν. Η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν πια η χώρα τους.

Ο αγώνας της 13ης Μαΐου του 1990 δεν ήταν το τελευταίο παιχνίδι Διναμό-Ερυθρού Αστέρα. Το επόμενο πρωτάθλημα (που κατέκτησε και πάλι ο Ερυθρός Αστέρας με δεύτερη ξανά τη Διναμό) είχε και άλλα δυο επίσημα ματς μεταξύ τους και ένα φιλικό. Η μοίρα όμως έφερε τις δυο ομάδες να βρίσκονται στις ίδιες θέσεις (τον πρωταθλητή Ερυθρό Αστέρα μάλιστα λίγο πριν παίξει στον τελικό του Πρωταθλητριών και κατακτήσει το τρόπαιο), σχεδόν ένα χρόνο μετά από εκείνη τη συνάντησή τους. Ήταν 16 Μαΐου του 1991 και το κλίμα ήταν τεταμένο στο Ζάγκρεμπ. Ο Ερυθρός Αστέρας κέρδιζε με 0-2, αλλά τελικά η Διναμό πήρε το ματς με 3-2, μια ανατροπή που γέμισε με χαρά όλους τους Κροάτες. Ένα παιχνίδι όμως που έμεινε κι αυτό στην ιστορία για λάθος λόγους. Ο Ρόμπερτ Προσινέτσκι, που παρότι Κροάτης έπαιζε ακόμα στον Ερυθρό Αστέρα, δήλωσε χρόνια μετά ότι αυτός κι οι συμπαίκτες του άφησαν τη Διναμό να κερδίσει. Ο προπονητής Πέτροβιτς είπε ότι το ματς δεν ήταν “στημένο” ή “προσυμφωνημένο”, αλλά ότι η Διναμό έπρεπε να κερδίσει. Ο Τούτζμαν βρισκόταν στις εξέδρες και ήθελε να το εκμεταλλευτεί πολιτικά. Η Διναμό μείωσε με ένα πέναλτι σε βουτιά του Νταβόρ Σούκερ, ο Πέτροβιτς αποβλήθηκε και το κλίμα στα αποδυτήρια έδειχνε ότι μοναδικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι η νίκη των γηπεδούχων. Η νίκη της Διναμό θα ενίσχυε κι άλλο το προφίλ του Τούτζμαν.


Από τα πέταλα των γηπέδων, στον πόλεμο. Ο Αρκάν.

Οι πρώτες εχθροπραξίες είχαν ήδη λάβει χώρα. Τον Ιούνιο του 1991 η Κροατία ανακοίνωνε την ανεξαρτητοποίησή της και στη συνέχεια ο πόλεμος έγινε πραγματικότητα. Ανάμεσα στους πολεμιστές ήταν και πολλοί οργανωμένοι οπαδοί ομάδων. Οι Delije κι οι BBB μετά το Μάξιμιρ ήρθαν ξανά αντιμέτωποι, αυτή τη φορά σε άλλο “γήπεδο”. Το ίδιο κι οι οργανωμένοι των άλλων ομάδων όπως της Παρτιζάν και της Χάιντουκ. Ο αρχηγός των οργανωμένων του Ερυθρού Αστέρα Ζέλικο Ραζνάτοβιτς που αναφέραμε παραπάνω δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο που έμεινε γνωστός με το όνομα Αρκάν. Αρχηγός μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης εθελοντών, ο Αρκάν έγινε ένας από τους πιο διαβόητους ανθρώπους εκείνης της περιόδου, αφού ρίχτηκε στις μάχες με πολλούς από τους συνοπαδούς του και σύμφωνα με όσα είναι γνωστά ο Αρκάν κι οι Τίγρεις του προέβησαν σε αρκετές βαναυσότητες. Το όνομά του σχετίστηκε με διάφορα εγκλήματα πολέμου, ειδικά στον πόλεμο του Κοσόβου, αλλά πήρε πολλά μυστικά μαζί του μια που δολοφονήθηκε στο Βελιγράδι το 2000. Είχε προλάβει να ασχοληθεί ξανά με το ποδόσφαιρο, αυτή τη φορά ως ιδιοκτήτης της μικρής Όμπιλιτς. Ο Αρκάν κατάφερε χρησιμοποιώντας κάθε πιθανή μέθοδο να κάνει την Όμπιλιτς πρωταθλήτρια το 1998, αλλά με το φαινόμενο Όμπιλιτς και τα όσα ακούγονταν εκείνα τα χρόνια για τις μεθόδους των ανθρώπων της θα ασχοληθούμε άλλη φορά.

Έξω από το στάδιο Μάξιμιρ έχει φτιαχτεί ένα μνημείο και ο κόσμος της Διναμό πηγαίνει κάθε χρόνο στις 13 Μαΐου για να τιμήσει τους νεκρούς. Η επιγραφή λέει: “Για όλους τους οπαδούς της Διναμό για τους οποίους ξεκίνησε ο πόλεμος και ολοκληρώθηκε με αυτούς να χαρίζουν τις ζωές τους για την κροατική πατρίδα”. Το παιχνίδι έχει τη δική του συμβολική σημασία. Η κροατική τηλεόραση γύρισε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “Ο πόλεμος για την πατρίδα ξεκίνησε στο Μάξιμιρ“. Στα Βαλκάνια δεν είναι δύσκολο να δημιουργηθούν θρύλοι και πολλοί πιστεύουν ότι εκείνο το παιχνίδι έφερε τον πόλεμο. Ο Τούτζμαν αργότερα ήρθε σε κόντρα με τους ίδιους τους οπαδούς που τον βοήθησαν τόσο πολύ. Η απόφασή του για αλλαγή του ονόματος της Διναμό Ζάγκρεμπ (εξαιτίας του “κομμουνιστικού του παρελθόντος”) σε Κροάσια τον έφερε σε μεγάλη κόντρα με τους BBB που του είχαν στρώσει τον δρόμο λίγες εβδομάδες μετά την επανεκλογή του. Όμως ο μύθος εκείνου του αγώνα δεν περιορίζεται μόνο στους Κροάτες. Ο πρόεδρος της Σερβίας Αλεξάντερ Βούτσιτς υποστηρίζει ότι βρισκόταν στο Μάξιμιρ εκείνη την ημέρα. To “Ήμουν κι εγώ στο Μάξιμιρ” σου δίνει πόντους αν είσαι πολιτικός στη Σερβία. Ανεξάρτητα από τι πραγματικά έγινε, ο αγώνας εκείνος δημιούργησε πρωταγωνιστές. Πρωταγωνιστές πολιτικούς (ο Τούτζμαν θα έμενε πρόεδρος της Κροατίας μέχρι τον θάνατό του το 1999), ποδοσφαιριστές (ο Μπόμπαν εκτός από εξαιρετικός παίκτης, έγινε εθνικός ήρωας), οργανωμένους οπαδούς (ο Αρκάν αποτέλεσε μια φιγούρα που τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις για την επόμενη δεκαετία). Ένα παιχνίδι που δεν έφερε τον πόλεμο, αλλά έδειξε για μια ακόμα φορά τη δύναμη του ποδοσφαίρου και τη δυνατότητά του να παίζει τον δικό του ρόλο στην ιστορία.
sombrero.gr

[fon7]

Το μισό λεπτό ευτυχίας του Σαν Μαρίνο
22ο λεπτό του αγώνα Σαν Μαρίνο-Πολωνία, οι φιλοξενούμενοι βρίσκονται μπροστά στο σκορ με 0-1 και οι γηπεδούχοι εκτελούν φάουλ από τα δεξιά. Ο 31χρονος Αλεσάντρο Ντέλα Βάλε ξεφεύγει από τους αμυνόμενους και με πολύ ωραία κεφαλιά στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Ακολουθεί έκρηξη χαράς και ευτυχίας.

Είναι το πρώτο του γκολ στην καριέρα του με τη φανέλα της εθνικής (επίτευγμα που έχουν καταφέρει μόλις 11 άλλοι παίκτες στην ιστορία της ομάδας), είναι το πρώτο γκολ του Σαν Μαρίνο στα προκριματικά του Μουντιάλ (μέχρι εκείνο το σημείο ο απολογισμός των γκολ έλεγε 0-39), είναι το πρώτο επίσημο γκολ της παρέας αυτής των ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών από αυτό το μικρό μέρος του πλανήτη, την οποία κάποτε διέσυραν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο κάποιοι ξεδιάντροποι Ολλανδοί και η οποία έχει κερδίσει ένα μόνο παιχνίδι στα 23 χρόνια παρουσίας της (κι αυτό ήταν ένα φιλικό με το Λιχτενστάιν), από τον Οκτώβρη του 2008, πέντε χρόνια πριν! Απογυμνωμένο απ’ όλα τα υπόλοιπα δεδομένα όμως παραμένει ένα γκολ. Κι αυτό έχει σημασία. Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι σχετικά.

Πριν καν περάσουν 30 δευτερόλεπτα από το τέλος των έξαλλων πανηγυρισμών των γηπεδούχων ο Μπλαζικόφσκι βγαίνει τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα του Σαν Μαρίνο και κάνει το 1-2 για τους Πολωνούς. Όπως όλοι ξέρουμε, τα ωραία πράγματα κρατάνε λίγο. Κάποιες φορές πολύ λίγο.


sombrero.gr

[fon7]

Οι εξέδρες των γηπέδων αδειάζουν ξανά. Όχι όμως αυτές της Χέρενφεϊν.

Αυτές γέμισαν με 15.000 λούτρινα αρκουδάκια που έστειλαν ένα δυνατό μήνυμα στήριξης και ευαισθητοποίησης για τα παιδιά με καρκίνο.

Τα αρκουδάκια απόλαυσαν μια μεγάλη νίκη με 4-0, της ομάδας τους, που την έφερε στη 3η θέση της Eredivisie.

Αυτά μπορεί να μην μπορούν να πανηγυρίσουν τη νίκη, αλλά το μήνυμα που προσφέρουν μπορεί να κάνει χιλιάδες παιδιά να πανηγυρίσουν τη δική τους νίκη απέναντι σε αυτή τη καταραμένη αρρώστια.

gazzetta.gr

Πανέμορφη κίνηση από τη Χέρενφεϊν, τοποθέτησε 15.000 αρκουδάκια στις εξέδρες για τα παιδιά με καρκίνο (pics & vid)


Αξιέπαινη και τρυφερή η πρωτοβουλία των ανθρώπων της Χέρενφεϊν, οι οποίοι γέμισαν τις εξέδρες με 15.000 αρκουδάκια για να ευαισθητοποιήσουν τη κοινή γνώμη για τα παιδιά με καρκίνο.

Σε μια συμβολική και συνάμα υπέροχη κίνηση προχώρησε η Χέρενφεϊν στο ματς με αντίπαλο την Έμεν για την Eredivisie. Οι γηπεδούχοι αγωνίστηκαν μπροστά σε γεμάτες κερκίδες, όχι όμως από φιλάθλους, αλλά από 15.000 λούτρινα αρκουδάκια τα οποία τοποθετήθηκαν στα καθίσματα του «Abe Lenstra Stadion», για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για τα παιδιά με καρκίνο!

Οι ιθύνοντες του ολλανδικού κλαμπ σε συνεργασία με το KiKa Foundation, επιμελήθηκαν αυτής της προσπάθειας να τεθεί ξανά το θέμα στην επιφάνεια και η «μάχη» όλων των παιδιών που νοσούν στη χώρα, η οποία λόγω κορονοϊού πέρασε σε δεύτερο πλάνο και επιφύλαξαν αυτόν τον πανέμορφο τρόπο για να κεντρίσουν την προσοχή. Αναμφίβολα, το έκαναν, χαρίζοντας υπέροχες εικόνες από το ματς, το οποίο για την ιστορία έληξε με 4-0 υπέρ της Χέρενφεϊν, σε μια νίκη που την έστειλε στην 3η θέση του βαθμολογικού πίνακα.

twitter

twitter

gazzetta.gr

[fon7]

Το τέλος της κυριαρχίας των Ούγγρων και η “κατάρα” του Γουάνκντορφ
Στις 29 Οκτωβρίου του 1956 η Ουγγρική Χόνβεντ, έχοντας στο τιμόνι τον τεράστιο Ζένο Κάλμαρ, ταξίδεψε στην Βασκωνία για να αγωνιστεί με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, για τη φάση των “16” του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι Ούγγροι έσφυζαν από ταλέντο. Επίσης είχαν την τύχη να διαθέτουν τρεις εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της εποχής. Μιας εποχής γεμάτης από πραγματικά ντελικάτους ποδοσφαιριστές, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης όπου υπήρχε ποδόσφαιρο. Σε εκείνη την Χόνβεντ -κρατηθείτε- υπήρχαν, και συνεργάζονταν αρμονικά, ο Σάντορ Κόσιτς, ο Ζόλταν Κζίμπορ και ο Φέρεντς Πούσκας. Εννοείται, πως ήταν το μεγάλο φαβορί απέναντι στους Βάσκους, όπως και απέναντι στις περισσότερες ομάδες που υπήρχαν στην διοργάνωση. Πέντε μέρες μετά το ταξίδι, σοβιετικά τανκς εισέβαλαν στην Βουδαπέστη για να διαλύσουν την Ουγγρική Επανάσταση. Την αντισοβιετική εξέγερση δηλαδή που είχε ξεκινήσει λίγες μέρες νωρίτερα και είχε ως στόχο την κυβέρνηση της Ουγγαρίας. Τα νέα έφτασαν στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η Ουγγρική αποστολή πολύ γρήγορα και -όπως ήταν λογικό- δεν χαροποίησαν κανένα μέλος της αποστολής και δεν άφησαν ανεπηρέαστο κανένα ποδοσφαιριστή, με την αναμέτρηση να περνάει σε δεύτερη μοίρα. Όλοι ρωτούσαν αγχωμένοι τι ακριβώς συμβαίνει και αν οι άνθρωποί τους είναι καλά. Αυτή άλλωστε ήταν και η λογική αντίδραση.

Σχεδόν ένα μήνα αργότερα η Χόνβεντ αγωνίστηκε στο Σαν Μαμές και ηττήθηκε με 3-2, με τα τρία μεγάλα αστέρια της να μην θέλουν να επιστρέψουν στην Ουγγαρία και να σκέφτονται ακόμα και να μην αγωνιστούν στη ρεβάνς, μετά τις συνθήκες χάους που είχαν προηγηθεί. Τελικά μετά από πολλές διαπραγματεύσεις, το δεύτερο παιχνίδι (που ήταν στον αέρα), και δεν μπορούσε να γίνει στην Ουγγαρία, έγινε στο Χέιζελ των Βρυξελλών, με τις δύο ομάδες να μένουν στο 3-3 και την Αθλέτικ να παίρνει την πρόκριση. Ο αποκλεισμός αυτός ήταν -ουσιαστικά- και το τέλος της Ουγγρικής κυριαρχίας στο ποδόσφαιρο. Ένα τέλος που ήρθε ξεκάθαρα μέσα από εξωαγωνιστικούς/πολιτικούς παράγοντες. Ακόμα ένα “έργο” λυπηρό (και χιλιοπαιγμένο) κατά του αθλήματος του ποδοσφαίρου (και όχι μόνο).

Σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο για την Ουγγαρία και με όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο να βρίσκεται στα πόδια τους, φάνταζε λογικό -οι Ούγγροι σούπερ σταρ- να θέλουν να αφήσουν τη χώρα τους για άλλες, κορυφαίες ομάδες, του εξωτερικού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως  επί Σοβιετικής Ένωσης οι αθλητές δεν είχαν δικαίωμα εξόδου απ’ τη χώρα. Οι αθλητές θεωρούνταν “ερασιτέχνες”, δεν είχαν μισθό απ’ την ομάδα τους (παρά μόνο κλειστό “συμβόλαιο” μαζί της) και έπαιρναν τα χρήματα που τους αναλογούσαν, ως στρατιωτικοί. Εννοείται πως οι περισσότεροι δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε κάποιο γραφείο στρατιωτικής υπηρεσίας. Ουσιαστικά, για να αγωνιστεί κάποιος σε άλλη χώρα έπρεπε να γίνει πρόσφυγας (και “προδότης”). Οι τρεις ποδοσφαιριστές βρήκαν εν τέλει καταφύγιο στην Ισπανία, εκεί δηλαδή που είχε βρει πρώτος “στέγη”, ως πρόσφυγας, ο σπουδαίος Λάσλο Κουμπάλα το 1949, αρνούμενος να μείνει άλλο στην Σταλινική Ουγγαρία, χάνοντας έτσι το δικαίωμα να αγωνίζεται με τα χρώματα της χώρας του (ο Κουμπάλα αγωνίστηκε τόσο με τα χρώματα της Ισπανίας όσο και με αυτά της Καταλωνίας σε μια περίοδο που οι μνήμες απ’ τον Ισπανικό εμφύλιο ήταν ακόμα νωπές και οι “πληγές” δεν είχαν κλείσει – όχι ότι έκλεισαν και ποτέ βέβαια). Ο Κόσιτς και ο Κζίμπορ έγιναν συμπαίκτες του Κουμπάλα (και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές) στην Μπαρτσελόνα το ’58 (μετά από απραξία σχεδόν ενός έτους), συνθέτοντας μια μαγική τριπλέτα, απ’ τις κορυφαίες που έχει δει το Καμπ Νου, με τον Πούσκας να γίνεται τελικά κάτοικος Μαδρίτης. Εκεί δηλαδή που συνάντησε τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και την -σχεδόν- ανίκητη Ρεάλ Μαδρίτης, των πέντε σερί Πρωταθλημάτων Ευρώπης.

Η Ουγγαρία -με τον Γκούσταφ Σέμπες στο τιμόνι- είχε κατακτήσει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Ελσίνκι το 1952 επικρατώντας με 2-0 των Γιουγκοσλάβων, ένα χρόνο αργότερα την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα κεντρικής Ευρώπης (ανάμεσα σε χώρες όπως η Ιταλία, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Ελβετία και η Γιουγκοσλαβία) και φυσικά είχε φτάσει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το ’54, τρέχοντας ένα αήττητο σερί 32 αγώνων, πριν η Γερμανία υπογράψει το “Θαύμα της Βέρνης” στο στάδιο Γουάνκντορφ στις 4 Ιουλίου. Η Ουγγαρία εκείνης της περιόδου ήταν η κορυφαία ομάδα και πήγε το ποδόσφαιρο πολλά βήματα μπροστά, χαρίζοντας απίστευτες ποδοσφαιρικές συγκινήσεις σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης. Η ομάδα που είχε διαλύσει τους ανίκητους -ως τότε Άγγλους- στο Γουέμπλεϊ, η ομάδα που είχε διαλύσει τους Σκοτσέζους μπροστά σε 160.000 κόσμο. Η ομάδα που δεν μπορούσαν να κερδίσουν ούτε οι τέλειοι Σοβιετικοί εκείνων των ετών. Μια ομάδα πολύ μπροστά απ΄την εποχή της, με παίκτες σπάνιας ποδοσφαιρικής ποιότητας. Μια ομάδα που όσα χρόνια και αν περάσουν πάντα θα μνημονεύεται -και θα συγκαταλέγεται- σε αυτές που άλλαξαν το παιχνίδι και έδειξε σε όλους πως πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο. Πως πρέπει να παίζεται το σωστό ποδόσφαιρο.


O Zόλταν Κζίμπορ απέναντι στους Γερμανούς

Δύο μήνες μετά τον χαμένο τελικό από τους Γερμανούς για τον τελικό του Μουντιάλ η Ουγγαρία ξεκίνησε να δίνει και πάλι αγώνες. Το μεγαλύτερο επιθετικό όπλο (και ένα απ’ τα μεγάλα αστέρια της ομάδας) δεν ήταν άλλος από τον Σάντορ Κόσιτς. Ο Κόσιτς είχε κερδίσει το βραβείο του πρώτου σκόρερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου του ’54, σκοράροντας 11 τέρματα, μάλιστα στα πρώτα 10 παιχνίδια που έδωσε η Ουγγαρία, μετά την ήττα απ’ τους Γερμανούς, πρόλαβε να ματώσει τα δίχτυα 16 φορές. Για την ιστορία, από το 1948 μέχρι το 1956 που φόρεσε την φανέλα της εθνικής Ουγγαρίας, πρόλαβε να σκοράρει 75 τέρματα σε 69 παιχνίδια, κάτι που εννοείται αποτελεί και ρεκόρ σε ποσοστό γκολ ανά συμμετοχή σε διοργανώσεις της ΦΙΦΑ. Με την φανέλα των “μπλαουγκράνα” πρόλαβε να σκοράρει 42 γκολ σε 75 εμφανίσεις. Φυσικά το καλύτερο ρεκόρ είναι τα 153 γκολ σε 142 εμφανίσεις με τη φανέλα της Χόνβεντ. Όπως είναι εύκολο να καταλάβουμε, η υπόθεση-γκολ  ήταν  για τον Κόσιτς κάτι τόσο εύκολο όσο είναι για όλους εμάς να βάλουμε ένα ποτήρι νερό στην βρύση του σπιτιού μας. Ο Κόσιτς παρέα με τον Κζίμπορ και φυσικά τον “παλιό” Λάσλο Κουμπάλα συνέχισαν τα μαγικά τους -όχι με την φανέλα των Μαγυάρων- αλλά με αυτή της Μπαρτσελόνα, έχοντας βάλει ως μεγάλο στόχο την κατάκτηση του κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, όπως έκανε δηλαδή ο άλλος σπουδαίος της πρώην παρέας, ο Πούσκας, με την φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης το 1959 και το 1960.


Κουμπάλα και Πούσκας σε κλάσικο το 1960

Την σεζόν 1960-1961 η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ να τεθούν αντιμέτωπες για τους “16” του Πρωταθλητριών με τους “μπλαουγκράνα” να παίρνουν και την σπουδαία πρόκριση με συνολικό σκορ 4-3. H μεγάλη ώρα έδειχνε να είχε φτάσει για την Ουγγρική τριάδα της Μπάρτσα που λογάριαζε όμως δίχως έναν άλλο Ούγγρο και δίχως τα “φαντάσματα” του γηπέδου που είχε διεξαχθεί ο τελικός του 1954 κόντρα στους Γερμανούς. Η Μπαρτσελόνα πέρασε την Τσέχικη Σπαρτάκ Hradec στα προημιτελικά και το Αμβούργο στα ημιτελικά, φτάνοντας στον τελικό. Εκεί που θα αντιμετώπιζε δηλαδή την σπουδαία Μπενφίκα του Ούγγρου Μπέλα Γκούτμαν στο στάδιο Γουάνκντορφ της Βέρνης. Εκεί που ο Κόσιτς και ο Κζίμπορ είχαν γνωρίσει την πιο οδυνηρή ήττα της ζωής, τους εφτά χρόνια πριν. Το άγχος τεράστιο μιας και σε κάθε γωνία του γηπέδου έρχονταν οι μνήμες εκείνου του χαμένου τελικού. O Κόσιτς άνοιξε το σκορ στο 21′ με υπέροχη κεφαλιά και ο Κζίμπορ σκόραρε ένα απίστευτο γκολ εκτός περιοχής στο 75′, αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την ήττα μιας και το επικό αυτογκόλ του τερματοφύλακα Άντονι Ράμαλετς έκανε  τρία τα γκολ για τους Πορτογάλους. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησε και η ατυχία για τους Καταλανούς σε τελικούς, μια ατυχία που σταμάτησε 31 χρόνια μετά στο Γουέμπλεϊ. Στο τέλος της σεζόν ο Κουμπάλα και ο Κζίμπορ άφησαν την Μπαρτσελόνα (με τον Κόσιτς να ακολουθεί τέσσερα χρόνια αργότερα). Ένα χρόνο μετά -το 1967- και ο σπουδαίος Φέρεντς Πούσκας ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, βάζοντας ουσιαστικά τέλος σε μια σπουδαία περίοδο για το Ουγγρικό ποδόσφαιρο.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε διαλυθεί εκείνη η εθνική ομάδα και δεν είχαν σκορπίσει όλοι οι αστέρες της. Ίσως στο Μουντιάλ του 1958 να ήταν όλα διαφορετικά.  Ίσως η Χόνβεντ να είχε κατακτήσει ένα κύπελλο πρωταθλητριών (ίσως και παραπάνω), κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά μιας και η ιστορία έχει ήδη καταγραφεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως εκείνη η φουρνιά των Ούγγρων είναι μία ανάμεσα στις κορυφαίες που έχει γνωρίσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και είναι σίγουρο πως, πολύ δύσκολα, μια τόσο μικρή χώρα θα ξαναβγάλει -μαζεμένους- τόσους πολλούς κορυφαίους ποδοσφαιριστές. Aπ’ την άλλη το Ουγγρικό ποδόσφαιρο δεν κατάφερε ποτέ ξανά να πρωταγωνιστήσει, μελαγχολώντας τους παλιούς (ρομαντικούς) φίλους του. Μια ποδοσφαιρική μελαγχολία σαν αυτή που προκαλούν -ασυναίσθητα- οι υπέροχες μελωδίες του Ούγγρου συνθέτη Μίχαλι Βιγκ στις ταινίες του Μπέλα Ταρρ. Δεν ξέρω πόσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο “Η Μελαγχολία της Αντίστασης” του Λάσλο Κρασναχορκάι, μα μέσα στις σελίδες του μπορείτε να καταλάβετε (και να δείτε) πολλά για την Ουγγαρία εκείνων των ετών και να καταλάβετε πολλά και για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, εκείνα τα χρόνια. Φυσικά και οι ποδοσφαιριστές -τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια- απλοί άνθρωποι ήταν κι αυτοί.
sombrero.gr