Υπόλοιπη Ευρώπη

[fon7]

Δυο ντουζίνες άνθρωποι μένουν όλοι κι όλοι σε Ανδόρα και Γιβραλτάρ και κανόνισαν φιλικό μεταξύ τους Δευτεριάτικα. Να ακυρώσει κανείς τελευταία στιγμή γιατί έπεσε δουλειά στο γραφείο, να πιάσουν μετά ένα-ένα τα ονόματα στον τηλεφωνικό κατάλογο και να αρχίσουν τα παρακάλια, "δεν πειράζει που είστε συνταξιούχος κύριε Λουίς, από τέρμα ξέρετε;"
El sombrero

[fon7]

Όταν ήταν ακόμα παιδί, η Νάντια Ναντίμ έχασε τον πατέρα της, τον οποίο σκότωσαν οι Ταλιμπάν.
Το έσκασε από το Αφγανιστάν, μέσα σε ένα φορτηγό, σε ηλικία έντεκα ετών για να καταφύγει στην Δανία.
Σήμερα έχει φορέσει 98 φορές την φανέλα της Εθνικής Δανίας ποδοσφαίρου γυναικών και έχει πετύχει συνολικά 38 γκολ. Παράλληλα, μελετάει ιατρικές επιστήμες, μιλάει πάνω από έντεκα γλώσσες και αναγράφεται στην λίστα του Forbes των πιο ισχυρών γυναικών του διεθνούς αθλητισμού.

Dieci

[fon7]

Σεξουαλικό σκάνδαλο στην Μπραν, 12 ποδοσφαιριστές πήγαν με γυναίκες στο γήπεδο για σεξ!

Διαστάσεις έχει πάρει στη Νορβηγία ένα σεξουαλικό σκάνδαλο που αφορά την… μισή ομάδα της Μπραν.
Μεγάλη έκταση έχει πάρει στη Νορβηγία ένα σεξουαλικό σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται 12 ποδοσφαιριστές της Μπραν.

Οι παίκτες σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, βγήκαν έξω για να ξεσκάσουν, αλλά προχώρησαν σε κάτι εντελώς ανεπίτρεπτο, το οποίο ενδέχεται να φέρει και την τιμωρία τους. Αφού τα… ήπιαν, πήραν αιθέριες υπάρξεις και κατευθύνθηκαν στο γήπεδο της ομάδας τους όπου συνέχισαν το ξενύχτι ως το πρωί κάνοντας σεξ με τις συνοδούς τους…

Ωστόσο, το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης του σταδίου κατέγραψε την είσοδό τους στις εγκαταστάσεις και αυτό δεν έμεινε στα κρυφά από την ασφάλεια του γηπέδου. Ηδη έχουν γίνει συστάσεις στους ποδοσφαιριστές, ενώ αναμένεται να τους επιβληθεί και τιμωρία, σύμφωνα με εκπρόσωπο της ομάδας.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, συνοδεία των 12 ποδοσφαιριστών ήταν 4 γυναίκες, όλες περίπου 20 ετών, με το... πάρτι να τελειώνει στις 5 το πρωί.

Σουηδικό δημοσίευμα της Bergens Tindede αναφέρει επίσης ότι οι νεαρές έτρεχαν κατά μήκος του αγωνιστικού χώρου, φορώντας ελάχιστα πάνω τους...

Κι όλα αυτά ενώ η ομάδα παραπαίει στο πρωτάθλημα καθώς είναι τελευταία με 7 βαθμούς, πέντε πίσω από τα μπαράζ παραμονής και έξι από την σωτηρία, ενώ έχει ολοκληρώνεται ο πρώτος γύρος αυτό το Σαββατοκύριακο.
gazzetta.gr

[fon7]

Ιστορίες από την Υπερδνειστερία: η Σέριφ Τίρασπολ

Υπερδνειστερία. Ας το πούμε ξανά μια φορά. Υπερδνειστερία.  Αν ήταν ερώτηση σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων, το πιο πιθανό είναι οι περισσότεροι να απαντούσαν ότι πρόκειται για πάθηση στα μάτια, παρά ότι είναι μια χώρα.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά όμως. Ναι, θα μιλήσουμε για μια ποδοσφαιρική ομάδα που κατάφερε να μπει για πρώτη φορά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά δεν γίνεται να μην μιλήσουμε για τις ιδιαιτερότητές της. Σημερινό θέμα, είναι η Σέριφ Τίρασπολ. Η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Μολδαβίας που κατορθώνει κάτι παρόμοιο. Ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό θαύμα, ειδικά από τη στιγμή που απέκλεισε ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας και η Διναμό Ζάγκρεμπ. Και μια ιστορία που γίνεται ακόμα πιο μπερδεμένη, χάρη στην περίεργη γεωπολιτική κατάσταση της περιοχής. Βλέπετε, η Σέριφ Τίρασπολ θα εκπροσωπεί τη Μολδαβία, αλλά δεν είναι από τη Μολδαβία.


Αριστερά η Μολδαβία, δεξιά η Υπερδνειστερία

Με τη διάσπαση της Ε.Σ.Σ.Δ., η Μολδαβία ήταν μια από τις σοβιετικές δημοκρατίες που ανεξαρτητοποιήθηκαν. Όλη η Μολδαβία;  Όχι. Μια ολόκληρη περιοχή, σαν γαλατικό χωριό, η Υπερδνειστερία (που σημαίνει “πέρα από τον ποταμό Δνείστερο“) δεν συμφωνούσε ιδιαίτερα, εξαιτίας του φόβου μιας πιθανής προσάρτησης της Μολδαβίας στη Ρουμανία. Οι Μολδαβοί δεν ήταν εκεί η πλειοψηφία, καθώς υπήρχε μεγάλο ποσοστό Ρώσων, αλλά και άλλων εθνικοτήτων (κυρίως Ουκρανών). Οι κάτοικοι δεν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο (οι περισσότεροι δεν μιλούν καν “μολδαβικά”, όπως ονομάζουν οι ίδιοι τα ρουμανικά) και ήθελαν να παραμείνουν Σοβιετικοί. Η Υπερδνειστερία αποφάσισε το 1990 να αποσχιστεί από τη Μολδαβία, προλαμβάνοντας πιθανή προσάρτησή της στη Ρουμανία (κάτι που δεν έγινε τελικά), με το όνομα Υπερδνειστεριακή Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Η απόσχιση δεν αναγνωρίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση (ήταν δηλαδή αυτοανακηρυγμένη σοβιετική δημοκρατία που δεν την αναγνώριζε η Σοβιετική Ένωση, κομματάκι επικό αν το σκεφτεί κανείς) και με τη διάλυσή της Ε.Σ.Σ.Δ., οδηγηθήκαμε σε μια πολεμική σύρραξη μεταξύ της Μολδαβίας και της Υπερδνειστερίας (με αρκετούς Σοβιετικούς στρατιώτες να βοηθούν εθελοντικά), με στόχο την ανεξαρτησία της. Η σύρραξη σταμάτησε το 1992 και ακόμα και σήμερα η περιοχή βρίσκεται σε κατάσταση “κατάπαυσης του πυρός“, ο πόλεμος με λίγα λόγια δεν έχει τελειώσει επίσημα. Η Υπερδνειστερία διατηρεί από τότε το ανεξάρτητο καθεστώς της μεν, δεν είναι όμως αναγνωρισμένη από κανένα κράτος του Ο.Η.Ε. δε. Οι μόνες χώρες που την αναγνωρίζουν είναι παρόμοιας φύσης, όπως η Αμπχαζία και η Νότια Οσετία. Παρόλα αυτά, μιλάμε για μια υπαρκτή χώρα που έχει δική της κυβέρνηση, δικό της στρατό, αστυνομία και φυσικά δικό της νόμισμα. Ένα νόμισμα βέβαια που δεν έχει κάποια αξία εκτός της χώρας. Η Υπερδνειστερία μοιάζει να έχει κολλήσει στον χρόνο, στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, σαν να μην την έχουν ενημερώσει για τη διάλυσή της. Tο σφυροδρέπανο κυματίζει στη σημαία της, είναι γεμάτη με παλιά καλά γνήσια σοβιετικά μνημεία, προτομές του Λένιν και δρόμους με ονόματα της περιόδου. Περίπου 40.000 τόνοι οπλισμού και πυρομαχικών του σοβιετικού στρατού έμειναν στη χώρα μετά τη διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ. και δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται… πρωτεύουσα στο λαθρεμπόριο όπλων χάρη στη χαλαρή αστυνόμευση των συνόρων της με την Ουκρανία. Η χώρα είναι αρκετά φτωχή και οι συνθήκες όχι οι καλύτερες δυνατές, κυρίως εξαιτίας της διαφθοράς.


O δεύτερος πρόεδρος της χώρας κατά την ορκωμοσία του.
Πέντε χρόνια αργότερα θα διέφευγε από τη χώρα με τη γυναίκα του, πρώην υπουργό Εξωτερικών.

Ο πρώτος πρόεδρος της χώρας, Ιγκόρ Σμιρνόφ, γεννημένος στην Καμτσάτκα, μόλις 7.000 χιλιόμετρα μακριά, έτυχε να είχε τοποθετηθεί από το Κ.Κ. ως επικεφαλής ενός εργοστασίου στην πρωτεύουσα Τίρασπολ, λίγο πριν γίνει ο κακός χαμός. Από διευθυντής σε εργοστάσιο, έγινε κάτι σαν στρατιωτικός ηγέτης στον πόλεμο και στη συνέχεια ο πρώτος πρόεδρος, μένοντας στη θέση από το 1991 μέχρι το 2011 (το 2001, σε μια περιοχή, κατάφερε να κερδίσει ποσοστό 103,6%), όταν και η Ρωσία απέσυρε τη στήριξή της. Είχε αρχίσει ήδη μια διαμάχη στο εσωτερικό της χώρας, καθώς η εταιρεία Σέριφ (μα είδατε ότι θα καταλήγαμε κάπως στην μπάλα;) αποκτούσε δύναμη, φτιάχνοντας το δικό της κόμμα. Η Σέριφ είναι μια εταιρεία λίγο από όλα που ασχολείται σχεδόν με τα πάντα. Στο… portfolio της βρίσκονται ξενοδοχεία, βενζινάδικα, σούπερ μάρκετ, τηλεοπτικός σταθμός, κατασκευαστική εταιρεία, διαφημιστική εταιρεία, αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, εταιρεία κινητής, εργοστάσια οινοπνευματωδών (με σπεσιαλιτέ τα κονιάκ και τα κρασιά), τραπεζικές υπηρεσίες, ιατρικό κέντρο, βαμβακερά υφάσματα και ρούχα, ξενοδοχειακό συγκρότημα, αναπαραγωγή οξύρρυγχου (για χαβιάρι) και πολλά ακόμα (με τις κακές γλώσσες να λένε ότι δεν είναι όλες τις οι ασχολίες πολύ νόμιμες). Ένας από τους διευθυντές της, ο Γεβγκένι Σεφτσούκ, έγινε σημαίνουσα πολιτική προσωπικότητα και παρότι στην πορεία ήρθε σε σύγκρουση με τους παλιούς του εργοδότες, κατάφερε ως “αντι-συστημικός” υποψήφιος να διαδεχθεί τον Σμιρνόφ το 2011, κερδίζοντας τον πρώην πρόεδρο, αλλά και τον Ανατόλι Καμίνσκι, τον υποψήιο που στήριζε τόσο η Ρωσία, όσο και η εταιρεία Σέριφ. Ο Σεφτσούκ έμεινε πρόεδρος μέχρι το 2016, αλλά τα προβλήματα στη χώρα μεγάλωσαν. Έχασε πανηγυρικά από τον νέο υποψήφιο της Σέριφ, τον Βαντίμ Κρασονσέλσκι, και αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα κατηγορούμενος για σωρεία αδικημάτων. Κάποιοι λένε ότι πήρε ταξί μέχρι τη Μολδαβία, άλλοι ότι έφυγε πιο ρομαντικά, πάνω σε μια βάρκα στον ποταμό. Καταδικάστηκε ερήμην (σύμφωνα με τους υποστηρικτές του άδικα, για να τεθεί εκτός του πολιτικού στίβου) σε 16 χρόνια και ένα τεράστιο πρόστιμο σε τοπικά ρούβλια (που σύμφωνα με την ανεπίσημη αναλογία αντιστοιχεί σε 36 εκατομμύρια δολάρια). Από το 2016 και μετά λοιπόν, ο πρόεδρος είναι φιλο-Ρώσος και παράλληλα, εκλεκτός της Σέριφ.

Σε μια “χώρα” με αυτές τις ιδιαιτερότητες, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Και το καμάρι της πρωτεύουσας και της χώρας είναι η Σέριφ Τίρασπολ. Ο Βίκτορ Γκουσάν και ο Ίλια Καζμάλι είναι οι τυπικοί επιχειρηματίες στην μετά-Ε.Σ.Σ.Δ. εποχή. Δύο πρώην πράκτορες της KGB που βρήκαν την ευκαιρία και έγιναν εντρεπρενούρς. Το 1993 ίδρυσαν την εταιρεία Σέριφ, αρχικά ως εταιρεία security, που είδαμε πριν ότι γιγαντώθηκε, και τέσσερα χρόνια αργότερα την ομάδα με το ίδιο όνομα. Οι “Κιτρινόμαυροι” ή “Σφήκες” αγωνίζονται στο στάδιο της ομάδας που λέγεται Σέριφ Στάντιουμ και αποτελεί μέρος ενός αθλητικού κέντρου που συνολικά στοίχισε πολλές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ότι το γήπεδο της Σέριφ είναι το πιο σύγχρονο κτίριο σε ολόκληρη την περιοχή. Κι η αλήθεια είναι ότι όλο το κέντρο, με τα προπονητήρια, τα κλειστά γήπεδα και το ξενοδοχείο θα το ζήλευαν πολλές πιο “υπαρκτές” χώρες από την Υπερδνειστερία. Άλλωστε, μέχρι εκεί έφτασε και η χάρη του Σεπ Μπλάτερ που πήγε και το επισκέφτηκε, χαρακτηρίζοντάς το “υπέροχο”. Παρά την επένδυση της Σέριφ πάντως, οι 12.000 θέσεις δεν γεμίζουν, καθώς ο μέσος όρος κινείται σε πολύ χαμηλά νούμερα. Σε μια χώρα που το 2006 ψήφισε να ενωθεί με τη Ρωσία σε ποσοστό περίπου 97% (παρότι δεν έχει κοινά σύνορα, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες βρε αδερφέ), δεν κάνει εντύπωση ότι στις εξέδρες ακούγεται συχνά το “Ρωσία-Ρωσία”. Κι αν αναρωτιέστε, μα καλά τι πρωτάθλημα έχει η Υπερδνειστερία, φτάνουμε στο ακόμα πιο περίεργο της υπόθεσης. Δεν έχει.

Γι’ αυτό άλλωστε, η Σέριφ, με την ίδρυσή της, μπήκε στα πρωταθλήματα της Μολδαβίας. Της χώρας δηλαδή από την οποία ανεξαρτητοποιήθηκε η πρωτεύουσα Τίρασπολ. Παράλογο; Η Σέριφ όχι μόνο πήρε μέρος στο πρωτάθλημα της άλλης χώρας, αλλά έκανε τη διαφορά πολύ γρήγορα. Ανέβηκε αμέσως από τη Γ’ εθνική και μόλις το 1999 κατέκτησε το πρώτο της κύπελλο. Κάτι που μεταξύ μας λέει και πολλά για το επίπεδο του πρωταθλήματος της Μολδαβίας. Από το 2001 και μετά κατέκτησε δέκα σερί πρωταθλήματα στη χώρα, ενώ έκανε και τρεις φορές το νταμπλ. Τα τελευταία 20 χρόνια, έχει χάσει το πρωτάθλημα της Μολδαβίας μόλις δύο φορές. Πλήρης κυριαρχία. Και φέτος, έχοντας δύο Έλληνες ποδοσφαιριστές, κατάφερε κάτι απίστευτο. Να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί που ο Αθανασιάδης και ο Κολοβός θα ζήσουν μια μοναδική εμπειρία.

Όπως καταλαβαίνει κανείς βέβαια, δεν είναι κάτι που κάνει όλους τους Μολδαβούς χαρούμενους. Το γεγονός ότι η Σέριφ έχει έδρα στην άλλη πλευρά του Δνείστερου και βασίζεται στα χρήματα μιας εταιρείας που επί της ουσίας αποτελεί το μονοπώλιο στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής δεν γεμίζει με τόσο μεγάλη υπερηφάνεια τους Μολδαβούς. Ο συνδυασμός μιας… σχεδόν δυστοπικής μεγα-εταιρείας, που θα φανταζόμασταν ότι υπάρχει μόνο σε βιβλία και ταινίες, με background μια χώρα που μοιάζει να ζει ορισμένες δεκαετίες πίσω, είναι εξαιρετικά μοναδικός στην Ευρώπη. Ειδικά στα σαλόνια του Τσάμπιονς Λιγκ.

Εκτός όμως από τα μοναδικά αυτά χαρακτηριστικά, η Σέριφ Τίρασπολ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως… κοσμοπολίτικη. Πέρα από τους δύο Έλληνες και ορισμένους Μολδαβούς, έχει ένα ρόστερ με παίκτες από τη Βραζιλία, την Ουκρανία, το Μάλι, την Κολομβία, την Γουινέα, το Περού, το Λουξεμβούργο, τη Βοσνία, το Μαλάουι, το Ουζμπεκιστάν, τη Σερβία, τη Γκάνα και 4-5 ακόμα χώρες. Ένα κράμα Ανατολικής Ευρώπης, Αφρικής και Νότιας Αμερικής, όλα υπό τις οδηγίες ενός Ουκρανού προπονητή. Και όπως έγραψε και η El Pais στο πρόσφατο αφιέρωμά της στη Σέριφ, η Ρεάλ Μαδρίτης ονειρευόταν πριν λίγους μήνες μια ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ και τώρα θα παίξει σε μια χώρα που… δεν υπάρχει. Ταξιδεύοντας φυσικά πρώτα στο αεροδρόμιο του Κισινάου, της πρωτεύουσας της Μολδαβίας, καθώς η Τίρασπολ δεν έχει επιβατικό. Και η περήφανη χώρα της Υπερδνειστερίας θα υποδεχτεί το σεντόνι και τη γειτονική Σαχτάρ για αρχή.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Κυκλοφόρησε τελευταία η παραπάνω εικόνα.Οι οπαδοί της ΑΙΚ έκαναν κορεό με έναν πιτσιρικά που υποστηρίζει την ομάδα.Αν γινόταν κάτι αντίστοιχο στο Ζωσιμάδες,το πρώτο σαν εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το παρακάτω.



Μπορεί να είναι μια θλιβερή στιγμή για την ομάδα όμως νομίζω είναι η πιο χαρακτηριστική.Τουλάχιστον στα τελευταία χρόνια.Μπορεί να υπάρχουν και άλλες βέβαια.Άλλωστε στην Ήπειρο έχουμε τραγούδια που έχουν πόνο μέσα τους.Οπότε γιατί όχι και ο ΠΑΣ σαν κομμάτι της κουλτούρας μας.

[fon7]

Η ομορφιά του να επιλέγεις το δύσκολο δρόμο
Λίγο πριν από το φινάλε της “Άγριας συμμορίας”, μια συμμορία κοινών εγκληματιών που μόλις έχει κάνει το τελευταίο καλό ‘χτύπημα’ πριν την απόσυρση, καλείται να πάρει μια μεγάλη απόφαση, όταν ένα από τα μέλη της μπλέκει με τον Μεξικανό διεφθαρμένο στρατηγό που οργάνωσε αυτό το τελευταίο χτύπημα: Ή θα παρατήσουν τον συνεργάτη τους, θα χωριστούν και θα πάρει ο καθένας το δρόμο του, έχοντας εξασφαλίσει το μέλλον του, ή θα αδιαφορήσουν για τις ανέσεις της νέας ζωής που ανοίγεται μπροστά τους και θα υπερασπιστούν τον φίλο τους γνωρίζοντας ότι πηγαίνουν προς έναν σίγουρο θάνατο.



Η ταινία του τεράστιου Σαμ Πέκινπα, από το μακρινό 1969, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το καλύτερο γουέστερν όλων των εποχών για αμέτρητους λόγους, που σχετίζονται με το σενάριο, τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και την εξαιρετική και αντισυμβατική σκηνοθεσία. Αλλά αυτό που το ανυψώνει και το μετατρέπει σε διαχρονικό αριστούργημα που ξεφεύγει από τα στενά όρια του κλασικού αμερικάνικου γουέστερν βρίσκεται ακριβώς σ’αυτή τη στιγμή της μεγάλης επιλογής.

Εκεί που τέσσερις πραγματικά κακοί τύποι, τέσσερις κλέφτες και δολοφόνοι που δεν έχουν τίποτα ηρωικό πάνω τους, τέσσερις τύποι που δεν είναι καν φίλοι με την κλασική έννοια, τέσσερις τύποι που σε οποιαδήποτε άλλη χολιγουντιανή ταινία θα ήταν οι κακοί της υπόθεσης, αποφασίζουν πως όλα τα υλικά αγαθά και όλες οι προοπτικές μιας άνετης και ωραίας ζωής, τα οποία και κυνηγούσαν τόσο καιρό με πάθος, δεν αξίζει να τοποθετηθούν πάνω από την αξιοπρέπεια τους. Και το αποφασίζουν χωρίς φιλοσοφικές αναλύσεις, δακρύβρεχτους κινηματογραφικούς μονολόγους, χειροκροτήματα από το βάθος ή συγκινητικές μελωδίες από πίσω. Απλά, λιτά και αντρικά. Με ένα κοίταγμα, ένα υπέροχο χαμόγελο αμοιβαίας κατανόησης και δυο κοφτές ατάκες: “Let’s go”, “Why not?”. Και “ίσως εκεί αρχίζει η ομορφιά του ανθρώπου…”

Το καλοκαίρι του 2005 οι οπαδοί της ιστορικής Αούστρια Σάλτσμπουργκ βρέθηκαν μπροστά σε ένα πολύ μεγάλο δίλημμα. Η αυστριακή Red Bull αγόρασε την ομάδα τον Απρίλιο και αρχικά όλοι πίστευαν ότι με τη βοήθεια της θα μπορούσε να σταθεί ξανά η Αούστρια στα πόδια της, να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα που είχε και να επιστρέψει στην κορυφή της χώρας αλλά και στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης. Τα αληθινά κίνητρα της εταιρείας φάνηκαν λίγους μήνες αργότερα. Η Red Bull προχώρησε άμεσα στην αλλαγή του ονόματος, του σήματος αλλά και των χρωμάτων της ομάδας, που δεν ταίριαζαν με αυτά της εταιρείας, αλλαγές που συνοψίστηκαν με την επίσημη δήλωση-θέση “αυτή είναι μια νέα ομάδα, χωρίς ιστορία”. (Για να το εμπεδώσουν καλά όλοι στο μυαλό τους αυτό, άλλαξαν ακόμα και τη χρονολογία ίδρυσης, βάζοντας το 2005 στη θέση του 1933, αλλαγή που ακυρώθηκε όμως από την ΠΟ της Αυστρίας, που ενημέρωσε την εταιρεία πως αν θέλει να κρατήσει την άδεια της ομάδας που αγόρασε θα πρέπει το έτος ίδρυσης να μην αλλάξει.)

Όπως είναι αναμενόμενο, οι φίλαθλοι αντέδρασαν αλλά η συνέχεια ήταν ακόμα χειρότερη. Οπαδοί που πήγαιναν στο γήπεδο φορώντας τις παραδοσιακές μοβ εμφανίσεις έτρωγαν ‘πόρτα’, οι αντιδράσεις τους σχολιαζόταν από τη νέα διοίκηση ως “πρακτικές νηπιαγωγείου” ενώ στις τέσσερις συναντήσεις που έγιναν μεταξύ των δυο πλευρών για να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, το αποτέλεσμα ήταν οι οπαδοί να αποχωρήσουν απορρίπτοντας χωρίς δεύτερη σκέψη τη… γενναιόδωρη προσφορά των ανθρώπων της Red Bull. Ποια ήταν αυτή; Να προχωρήσουν όλες οι αλλαγές και σε αντάλλαγμα να παραμείνουν μοβ οι κάλτσες του τερματοφύλακα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Κάπως έτσι, οι οπαδοί της Αούστρια, 72 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση της, βρέθηκαν στη δύσκολη θέση που έπρεπε να αποφασίσουν το δρόμο που θα ακολουθήσουν.



Αρκετοί από αυτούς συμβιβάστηκαν, αποδέχτηκαν όλες τις αλλαγές, πίστεψαν σε ένα καλύτερο μέλλον με μια ισχυρή οικονομικά εταιρεία από πίσω, γλυκάθηκαν από την ιδέα των μελλοντικών τίτλων, άλλαξαν χρώματα στη γκαρνταρόμπα και στα οπαδικά αξεσουάρ τους και υποστήριξαν την ιδέα της Red Bull. Δώδεκα χρόνια μετά, με δεδομένη πάντα την κοσμοθεωρία και τις προτεραιότητες τους, πρέπει να νιώθουν δικαιωμένοι. Η Red Bull Σάλτσμπουργκ, όπως ονομάζεται πλέον αυτό το ποδοσφαιρικό μόρφωμα, μετράει 7 πρωταθλήματα και 4 κύπελλα Αυστρίας και τα πανηγύρια διαδέχονται το ένα το άλλο στο υπερσύγχρονο ‘Red Bull Arena’.

(Βέβαια, στην αρχή της φετινής σεζόν οι… πιστοί οπαδοί της ομάδας της Red Bull διαμαρτυρήθηκαν έντονα προς τη διοίκηση γιατί τα τελευταία δυο χρόνια 8 από τους καλύτερους παίκτες αποχώρησαν από το σύλλογο με προορισμό μια συγκεκριμένη ανερχόμενη Γερμανική ομάδα που εδρεύει στη Λειψία, η οποία όλως τυχαίως ανήκει κι αυτή στη Red Bull. Με μια ανοιχτή επιστολή προς τον αυστριακό ιδιοκτήτη της εταιρείας, οι οπαδοί του υπενθύμιζαν ότι δεν πρέπει να ξεχνάει το ‘σπίτι’ του και του τόνιζαν ότι δεν είναι σωστό να ενισχύει μια επένδυση του σε άλλη χώρα, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα την ομάδα της πατρίδας του. Αλλά αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε γι’αυτούς τους οπαδούς.)



Από την άλλη πλευρά, κάποιες χιλιάδες οπαδοί πήραν μια πιο δύσκολη απόφαση. Αδιαφορώντας για το αστραφτερό, γεμάτο επιτυχίες, μέλλον που τους υποσχόταν η εταιρεία με σήμα τον ταύρο, δημιούργησαν μια νέα ομάδα, η οποία έχει το όνομα, το σήμα και τα χρώματα αυτής που αγάπησαν από μωρά παιδιά, αυτής που πιθανόν υποστήριζαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους, αυτής, που όπως θα έλεγε κάθε ρομαντικός οπαδός αυτού του πλανήτη, που τους διάλεξε τη μέρα που γεννήθηκαν. Στις 7 Οκτωβρίου 2005 το όνομα Αούστρια Σάλτσμπουργκ επανήλθε στις λίστες του αυστριακού ποδοσφαίρου, έστω και στο χαμηλότερο σκαλοπάτι του, την 7η κατηγορία.

Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Γουίμπλεντον, η νέα ομάδα αγκαλιάστηκε άμεσα από αρκετούς ανθρώπους και αυτή η αγάπη συντέλεσε στο να σκαρφαλώσει σιγά-σιγά στις επαγγελματικές κατηγορίες, παίζοντας ακόμα και με μικρά χωριά που ο πληθυσμός τους ήταν ίσος με τον αριθμό των εκδρομέων της Αούστρια, και να φτάσει πέρσι στη 2η κατηγορία, στην οποία όμως δεν κατάφερε να παραμείνει και φέτος. Αυτό όμως δεν πτόησε κανέναν. Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε πως αν ψάχνει κάποιος οπαδούς που ζούνε για τους τίτλους και τις φιέστες, σίγουρα δεν θα τους βρει στο μικρό ερασιτεχνικό γηπεδάκι των 1566 θέσεων στο οποίο μετακόμισαν οι άνθρωποι αυτοί που επέλεξαν να συνεχίσουν να φοράνε μοβ.

Το Σάββατο που μας πέρασε μερικές εκατοντάδες εξ αυτών ταξίδεψαν ως την Αγγλία, απλά και μόνο για να δούνε την αγαπημένη τους ομάδα να παίζει ένα φιλικό παιχνίδι. Αντίπαλος τους ήταν ένας άλλος ιδιαίτερος σύλλογος, η FC Γιουνάιτεντ του Μάντσεστερ, που όλως τυχαίως επίσης ιδρύθηκε το 2005, από φίλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που διαφωνούσαν με την πώληση της στην οικογένεια Γκλέιζερ.

Οι Αυστριακοί εκδρομείς πήγαν με πορεία ως το μικρό γηπεδάκι των Άγγλων, χειροκροτήθηκαν έντονα κατά την είσοδο τους στην κερκίδα και δεν σταμάτησαν λεπτό να τραγουδάνε και να κουνάνε τις σημαίες τους. Μετά το τέλος του αγώνα, και παρά την ήττα με 3-0, αποθέωσαν τους παίκτες τους, τους αγκάλιασαν όταν αυτοί ανέβηκαν στην κερκίδα για να τους χαιρετίσουν και κατευθύνθηκαν στις γειτονικές παμπ όπου τα ήπιαν παρέα με οπαδούς των γηπεδούχων, συνεχίζοντας να τραγουδάνε για μια ομάδα που είναι πολύ πιθανό να μην τους δώσει ποτέ τη χαρά να πανηγυρίσουν ένα τίτλο αλλά μπορεί να περηφανεύεται ότι δεν έχασε ποτέ την αξιοπρέπεια της.

Αν ζούσε ακόμα ο Σαμ Πέκινπα, κάτι μου λέει ότι βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους να επιλέγουν το δύσκολο δρόμο, απλά και μόνο γιατί κάτι μέσα τους κάποια στιγμή τους είπε ότι αυτό είναι το σωστό, θα χειροκροτούσε όρθιος και θα έπινε μερικές βότκες μαζί τους.
sombrero.gr

[fon7]

Ο δάσκαλος του Κιέβου
Είναι απ’ τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου ο μύθος ωχριά απέναντι στην πραγματικότητα. Απ’ αυτές τις ιστορίες που είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια και που η εικόνα δεν γίνεται να αποδοθεί με λέξεις μιας και δεν υπάρχουν οι κατάλληλες για να χαρακτηρίσουν την ποδοσφαιρική τελειότητα. Γιατί αν για τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους η Βραζιλία του ’82 είναι η “καλύτερη ομάδα που δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ”, η Δυναμό Κιέβου των 70s και των 80s είναι “η καλύτερη ομάδα που δεν κατέκτησε Κύπελλο Πρωταθλητριών”. Όλα αυτά σε μια περίοδο που στο Σοβιετικό ποδόσφαιρο δέσποζε η τεράστια μορφή του Βαλερί Λομπανόφσκι και υπήρχαν ποδοσφαιριστές που στις μέρες μας θα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα μεγαθήρια της Ευρώπης. Εννοείται πως εκείνα τα χρόνια δεν μπορούσαν -ούτε ως σκέψη- να αφήσουν τη Σοβιετική Ένωση για κάποια ομάδα του “κακού” δυτικού πολιτισμού.



Ο Λομπανόφσκι ήταν η απάντηση των Σοβιετικών στο Ρίνους Μίχελς και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο των Ολλανδών, έχοντας πολλά κοινά σημεία αλλά και πολλές τρανταχτές διαφορές. Η μεγαλύτερη απ’ αυτές ήταν πως όλα ήταν σχεδιασμένα με μαθηματική ακρίβεια και είχαν δουλευτεί υπερβολικά ακόμα και στην πιο μικρή τους λεπτομέρεια. Ο σπουδαίος προπονητής άλλωστε ήταν ένας άριστος γνώστης του ποδοσφαίρου σε θέματα τακτικής αλλά και ένας άκρως ευφυής άνθρωπος -έτσι ήταν και ως παίκτης- με Ακαδημαϊκή μόρφωση που ήθελε πάντα να φτάνει τους ποδοσφαιριστές του στα όρια τους, εκτός απ’ το αθλητικό και στο πνευματικό κομμάτι. “Οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να αποδώσουν καλύτερα στο γήπεδο ανεξαρτήτως του ταλέντου τους” έλεγε και δεν είχε καθόλου άδικο. Εννοείται όμως πως είχε να διαχειριστεί -μόνο- παίκτες κορυφαίου επίπεδου. Κάτι που έκανε τη δουλειά του ευκολότερη. Παρέα με τον συνεργάτη του Ανατόλι Ζελέντσοφ (έναν άνθρωπο ειδικό σε θέματα τακτικής, φυσικής κατάστασης και κυρίως ομαδικής λειτουργίας) αλλά και κορυφαίους χορογράφους των μπαλέτων Μπολσόι, δούλεψε τους παίκτες της Δυναμό και δημιούργησε μια ομάδα που έφτασε να χαρακτηρίζεται απ’ τη δύση ως “Η ομάδα του 2000”, παρομοιάζοντας τους παίκτες της με ρομπότ. Αν ο Άγιαξ ήταν μια ψυχεδελική ταινία του Κιούμπρικ εκείνη η Δυναμό ήταν μέρος της ονειρικής λογικής του Ταρκόφσκι. Τέλειες και οι δύο, αλλά από μια κοινή και τόσο διαφορετική σκοπιά. Εννοείται πως εκείνη η Δυναμό Κιέβου ήταν ο βασικός τροφοδότης της ποδοσφαιρικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Λομπανόσφκι άλλωστε εκτός από προπονητής της Δυναμό ήταν και ο προπονητής του εθνικού συγκροτήματος.



Το 1975 η Δυναμό έχοντας μεγάλο αστέρι τον Όλεγκ Μπλαχίν θα διαλύσει στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων τη Φερεντσβάρος με 3-0 και θα γίνει η πρώτη Σοβιετική ομάδα που κατακτά Ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στο τέλος της σεζόν ο σπουδαίος Ουκρανός επιθετικός θα βραβευτεί με τη Χρυσή Μπάλα και η ομάδα του Λομπανόφσκι θα ξεκινήσει μια χρυσή δεκαετία για την ίδια. Την ίδια σεζόν θα κατακτήσει και το Σούπερ Καπ Ευρώπης διαλύοντας την τεράστια Μπάγερν Μονάχου των Μπεκενμπάουερ, Μίλλερ, Ρουμενίγκε, Βέντελ και Μάιερ με όργια του Μπλαχίν. Δύο χρόνια αργότερα θα φτάσει στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αλλά η Γκλάντμπαχ του Ούντο Λάντεκ θα αποδειχτεί πολύ σκληρό καρύδι για τους Σοβιετικούς και θα πάρει το εισιτήριο για τον τελικό κόντρα στη Λίβερπουλ. Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1980 η ομάδα θα ενισχυθεί -ίσως- με την καλύτερη φουρνιά Ουκρανών ποδοσφαιριστών και παρέα με τον Όλεγκ Μπλαχίν θα φτάσει σε ακόμα μία κατάκτηση Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1986. Οι Αλεξέι Μιχαϊλιτσένκο, Αλεξάντερ Ζαβάροφ, Ιγκόρ Μπελάνοφ και ο Βασίλ Ρατς έμοιαζαν κυριολεκτικά ανίκητοι και διέλυσαν την Ατλέτικο Μαδρίτης του Λουίς Αραγονές με 3-0 στον τελικό της Λυόν. Σε εκείνη την αναμέτρηση ο Όλεγκ Μπλαχίν είχε σκοράρει το δεύτερο τέρμα της αναμέτρησης. Ένα τέρμα απ’ τα καλύτερα που έχουν μπει ποτέ σε τελικό. Ένα τέρμα τέλειο. Μια στιγμή αγνής ποδοσφαιρικής μαγείας. Σε μια επίθεση που -όπως είχε δηλώσει ο Λομπανόφσκι- είχε δουλευτεί εκατοντάδες φορές στην προπόνηση για να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή για να αποδοθεί στο γήπεδο. Εκεί που τα Μπολσόι συνάντησαν τη στρατιωτική προσήλωση και το ποδόσφαιρο βρήκε μια απ’ τις κορυφαίες του στιγμές ομαδικής άρτιας εκτέλεσης. Αυτό δηλαδή που ήταν εκείνη η Δυναμό Κιέβου. Αυτό που πρέσβευε και το καθεστώς της χώρας. Όλοι ίσοι να δουλεύουν για το σύνολο και για το κοινό (ποδοσφαιρικό) καλό.



Μετά από πλάγιο του Ντεμιανένκο η μπάλα έφτασε στον Ρατς (βρισκόμαστε στην αριστερή πτέρυγα επίθεσης των Σοβιετικών). Ο εξαιρετικός εξτρέμ άφησε τη μπάλα να κυλήσει και έτρεξε μαζί της για αρκετά μέτρα μέχρι να έρθουν πάνω του δύο παίκτες. Περιμένοντας ήρεμος το πρώτο ρήγμα. Όταν αυτό έγινε, έκοψε τη μπάλα προς τα μέσα για τον επερχόμενο Μπελάνοφ που με τη σειρά του έκανε το ίδιο για τον Γεφτουτσένκο που έτρεχε δίπλα του. Με όλη την άμυνα να έχει βγει για να κλείσει προς την πλευρά των επιτιθεμένων ο Γεφτουτσένκο θα πασάρει δίπλα του και αυτός, στον επερχόμενο Μπλαχίν, με τον τελευταίο να τη χαϊδεύει, να τη σηκώνει όσο πρέπει και να τη στέλνει στα δίχτυα του Φιγιόλ που είχε βγει μερικά μέτρα απ’ τη εστία του. Ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς και εκτέλεσης. Ένα γκολ που θεωρείται -δικαίως- στα κορυφαία όλων των εποχών. Ένα γκολ που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο το στυλ παιχνιδιού και την εν γένει φιλοσοφία εκείνης της ομάδας. Τα αστέρια εκείνης της ομάδας (συν τους Λιτόφτσενκο και Προτάσοφ) με προπονητή το Λομπανόφσκι βρέθηκαν -ως φαβορί εννοείται- και στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1986 αλλά είδαν δύο καθαρά τέρματά τους να ακυρώνονται ως οφ σάιντ και ηττήθηκαν με 4-3 απ’ το Βέλγιο στη φάση των 16. Δύο χρόνια αργότερα  η ίδια ομάδα (δίχως τον Μπλαχίν) στο Ευρωπαϊκό της Δυτικής Γερμανίας θα φτάσει ως τον τελικό αλλά η σπουδαία Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς θα επικρατήσει με 2-0 χάρις στα τέρματα των Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν. Ήταν μια κόντρα δύο κορυφαίων ομάδων και δύο εξαιρετικών προπονητών που θα μνημονεύεται για πάντα στην ιστορία του λαοφιλέστερου σπορ με χρυσά γράμματα.



Με τη Σοβιετική Ένωση να έχει μπει στην περίοδο της Περεστρόικα και -ουσιαστικά- με τον Κομμουνισμό να βρίσκεται προ των πυλών της κατάρρευσης εκείνη ήταν και η τελευταία μεγάλη ομάδα των Σοβιετικών (μην ξεχνάμε επίσης πως η ΕΣΣΔ είχε κατακτήσει και το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το ’88 κόντρα στη Βραζιλία των Ρομάριο και Μπεμπέτο σε μια χρυσή περίοδο για τον αθλητισμό της χώρας). Οι μεγάλοι αστέρες άφησαν τη χώρα για ομάδες του εξωτερικού και το ίδιο έπραξε και ο Λομπανόφσκι για τα χρήματα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας των Η.Α.Ε και του Κουβέιτ πριν επιστρέψει στον πάγκο της Δυναμό το 1997 και δημιουργήσει την τελευταία σπουδαία ομάδα των Ουκρανών (μέχρι την επόμενη), με αστέρια τους Σεφτσένκο και Ρεμπρόφ. Μια ομάδα που έφτασε μέχρι τους τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ και αποκλείστηκε -όπως και η ομάδα του 1977- από Γερμανούς. Τώρα ήταν η Μπάγερν Μονάχου.

Στις 7 Μαΐου του 2002 ο τεράστιος Ουκρανός προπονητής υπέστη εγκεφαλικό μετά από ένα παιχνίδι με τη Μέταλουργκ Ζαπορίζια και πέθανε μια βδομάδα αργότερα. Θεωρείται ως η σπουδαιότερη μορφή του Ουκρανικού και κατ επέκταση του Σοβιετικού ποδοσφαίρου. Καινοτόμος, επιδραστικός. δάσκαλος και ένας εκ των μεγαλύτερων προπονητών όλων των εποχών.
sombrero.gr

[PAS and stale bread]

Τρίφον Ιβανόφ: Ο αντισυμβατικός αμυντικός που αγαπήθηκε πολύ και έφυγε νωρίς

Ο Βούλγαρος στόπερ που έπρεπε να παίξει στην Ιταλία



Αν υπάρχει ένας αμυντικός που αγαπήθηκε τόσο πολύ σε όλο τον πλανήτη χωρίς να έχει κάνει τεράστια καριέρα, είναι αναμφίβολα ο Τρίφον Ιβανόφ.



Εζησε με το προσωνύνιο “Λύκος της Βουλγαρίας”, το οποίο οφειλόταν στην έντονη τριχοφυία του και γενικά το παρουσιαστικό του, το οποίο δεν παρέπεμπε σε ποδοσφαιριστή. Ο ίδιος δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τον ρόλο του ως τέτοιος, αλλά δεν υπήρχε κάποιος που να παίρνει τον οποιοδήποτε αγώνα πιο σοβαρά από αυτόν. Δεν έκρυψε ποτέ πόσο του άρεσε να αλητεύει εκτός γηπέδου, κατάφερε να υπάρξει στο ίδιο 90λεπτο εκτός αποστολής και σκόρερ, τίμησε όσο λίγοι το πνεύμα του Μουντιάλ, ένωσε αντίπαλα στρατόπεδα και όταν έφυγε πρόωρα από τη ζωή, κατάλαβαν όλοι ότι συνεχίζει να ζει στη μνήμη και στην καρδιά όλων. Γιατί ο Τρίφον Ιβανόφ δε γίνεται να ξεχαστεί…



Το Μουντιάλ το μάθαμε κάποτε ως μια μεγάλη διοργάνωση που μας έδινε την ευκαιρία να βλέπουμε καθημερινά παίκτες που δε βλέπαμε τότε κάθε εβδομάδα, στην τηλεόραση μας ή στην οθόνη του λάπτοπ ή του κινητού μας. Κάποιοι ήταν παικταράδες και το επιβεβαιώναμε βλέποντας τους στο παγκόσμιο κύπελλο, κάποιους τους μαθαίναμε εκεί. Το καλοκαίρι του 1994, στα γήπεδα των ΗΠΑ, είδαμε πολλά… Τη νοσοκόμα που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο αμέσως μετά το Αργεντινή-Νιγηρία για να πάρει τον Μαραντόνα από το χέρι και να τον βγάλει ντοπέ, τον Μπεμπέτο να λανσάρει τον πανηγυρισμό με την κούνια στο νεογέννητο, την Ελλάδα να τρώει 10 γκολ σε τρεις αγώνες, τον Μπάτζιο να χάνει ένα πέναλτι που τον σημάδεψε και έγινε μέχρι και διαφήμιση, τον Εφενμπεργκ να υψώνει το μεσαίο του δάχτυλο στους Γερμανούς και να εκδιώχνεται από την αποστολή, τον Χάτζι να παίζει μπαλάρα, τον Στόιτσκοφ να οδηγεί τη Βουλγαρία στους “4”…



Το καλοκαίρι που τον μάθαμε (και τον λατρέψαμε)



Ο Χρίστο ήταν παικταράς και το ξέραμε. Ο Εμίλ Κονσταντίνοφ ή ο Κρέζιμιρ Μπαλάκοφ ήταν μπαλαδόροι και επίσης το ξέραμε. Τον θρυλικό Γιορντάν Λέτσκοφ, την πιο συμπαθητική καράφλα στην ιστορία των Μουντιάλ, τον μάθαμε με εκείνη την κεφαλιά κόντρα στη Γερμανία και τον Τρίφο Ιβανόφ τον… φοβόμασταν. Σχήμα λόγου, βασικά, για να περιγράψουμε την εμφάνισή του ή τον τρόπο παιχνιδιού του. Μακρύ μαλλί, γένια μέχρι και τα… μάτια, άγριες εκφράσεις του προσώπου και κλωτσιά στον οποιοδήποτε, σε οποιαδήποτε στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο. Κι αν ήθελε κάποιος, ας του ζητούσε τον λόγο.



Κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε με την ίδια απάθεια, αδιαφορία ή ειλικρίνεια, με την οποία απάντησε στον πρόεδρο της Νοσατέλ Ξαμάξ κάποτε, όταν έπαιζε στην Ελβετία, ότι έμεινε εκτός επειδή ο προπονητής -με τον οποίο δεν είχαν καλές σχέσεις- τον έπιασε να καπνίζει και να πίνει πριν το ματς. Στο ίδιο ματς τελικά, επειδή ο πρόεδρος μάλλον πήρε το μέρος του και… έδωσε χαρτάκι στον προπονητή, ο Ιβανόφ μπήκε ως αλλαγή και έβαλε και το γκολ της νίκης! Ενα από τα λίγα της καριέρας του, αν και το έψαχνε πάντα. Κυρίως με μακρινά σουτ, αυτούς τους κεραυνούς που τον χαρακτήριζαν, αφού αρκετές φορές έκανε τους τερματοφύλακες να ανησυχούν και να αισθάνονται τυχεροί όταν η μπάλα έφυγε ελάχιστα άουτ.



Ο σεβασμός του Καντονά


Το ίδιο συναίσθημα, αυτό της τύχης, ένιωθαν και οι συμπαίκτες του, γιατί ήξεραν ότι θα είναι πάντα εκεί για αυτούς. Ακόμη κι αν… απουσίαζαν οι ίδιοι. Πριν την έναρξη ενός ματς της Ραπίντ Βιέννης με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ, στο Champions League, ο Βούλγαρος επέστρεψε στα αποδυτήρια και δε βρήκε κανέναν, αφού άπαντες είχαν πάει στη μπουτίκ και τα καταστήματα του γηπέδου για να αγοράσουν διάφορα σουβενίρ. Οταν επέστρεψαν, ο Λύκος… ούρλιαζε. Και λίγη ώρα μετά, ήταν ο βασικός λόγος που το σκορ έμεινε μόνο στο 2-0, κερδίζοντας τον σεβασμό ακόμη και του “πολύ” ή “αλαζόνα” Καντονά, ο οποίος αρνήθηκε να δώσει τη φανέλα του σε όποιον του τη ζήτησε, λέγοντας πως «αυτή ανήκει στον Ιβανόφ γιατί την κέρδισε».



Γενικά αυτό ήξερε να το κάνει. Να κερδίζει. Είτε ήταν ματς, είτε ήταν τίτλοι, είτε ήταν ο σεβασμός. Το σημαντικότερο όλων. Ο Τρίφον τον είχε αυτόν τον σεβασμό, όχι με το να τον ζητάει ή να τον απαιτεί με το… άγριο παρουσιαστικό του, αλλά με το να τον κερδίζει. Τίμιος στο 100% μέσα στο γήπεδο αλλά και στις προσωπικές του σχέσεις, ντόμπρος στη συμπεριφορά του, ο Βούλγαρος πήγε από τη Ραπίντ Βιέννης στην Αούστρια χωρίς να του κρατήσει κανείς κακία, ενώ το ίδιο συνέβαινε και με τον προπονητή του στην εθνική ομάδα στο Μουντιάλ 1994. «Μην ανησυχείς για τίποτα, μόλις με δουν θα τα κάνουν πάνω τους», είπε στον Ντίμιταρ Πένεφ πριν τον προημιτελικό με τη Γερμανία, όπου ήταν από τους καλύτερους. Οπως ήταν πάντα, γι’ αυτό και ο κόουτς μπορούσε να ανεχθεί το να τον βλέπει στην πισίνα του ξενοδοχείου με τσιγάρο, ουίσκι Black Label 12 (το αγαπημένο του) και τηγανιτές πατάτες. Είπαμε, δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του ή το επάγγελμα του…



Το πρόωρο τέλος…


Αν το έπαιρνε, ίσως να μην ήταν και τόσο καλός. Ο Ιβανόφ έδειχνε ότι αυτό που ήθελε ήταν να περνάει καλά και αυτό μπορούσε να το κάνει χωρίς να χτυπιέται στα γυμναστήρια, να ακολουθεί αυστηρά ωράρια και να ασχολείται με το πώς θα… καλλωπιστεί. Και το να είναι “περιποιημένος” ή “τζέντλεμαν” δεν τον απασχόλησε ποτέ, όντας πάντα ο εαυτός του. Αυτός, για παράδειγμα, που ξάπλωσε τον Τζανλούκα Βιάλι κάποτε σε ένα φιλικό με την Ιταλία, εξηγώντας ότι «γύρισε και με έφτυσε, οπότε αντέδρασα όπως αντέδρασα, γιατί ένας άνθρωπος δε γίνεται να ελέγχει πάντα τα συναισθήματα του».



Ούτε την καρδιά του, θα προσθέσουμε εμείς, και αυτή του Λύκου σταμάτησε -ξαφνικά- να χτυπάει στις 13 Φεβρουαρίου 2016. Ηταν μόλις 50 ετών και τρεις μήνες μετά, στο φιλικό-γιορτή για τα 50ά γενέθλια του Χρίστο Στόιτσκοφ με καλεσμένους αστέρες με τους οποίους υπήρξε συμπαίκτης ή αντίπαλος, η άγρια μορφή του εμφανίστηκε στα μάτριξ του γηπέδου για να πάρει το ζεστό χειροκρότημα όλων και το κλάμα του γονατισμένου στον αγωνιστικό χώρο εορτάζοντα… Γιατί ο Τρίφον Ιβανόφ ήταν τέλειος συμπαίκτης, πραγματικός φίλος, άνθρωπος και παντοτινός ήρωας των Μουντιάλ για όλους όσοι τον γνώρισαν το καλοκαίρι του 1994…



Υ.Γ.: Στη Βραζιλία -από όλες τις χώρες του κόσμου- καθιερώθηκε από το 2013 το τουρνουά ποδοσφαίρου “Copa Trifon Ivanov». Την ώρα των αγώνων γινόταν μπάρμπεκιου και οι παίκτες μπορούσαν να τσιμπάνε κάτι καθώς έπαιζαν, ενώ οι διοργανωτές ενθάρρυναν τους παίκτες να πίνουν ή να καπνίζουν ακόμη και στη διάρκεια των ματς. Αξιοι!

https://italians.gr/afieromata/11432/trifon-ivanof-o-antisymvatikos-amyntikos-pou-agapithike-poly-kai-efyge-noris/

[fon7]

Οπαδισμός είναι να είσαι σε αυτή την ηλικία που συνήθως αράζει στα καφενεία, χαζεύει τα νιάτα και λέει "εμείς στην ηλικία τους...", να μαθαίνεις ότι επειδή το γήπεδο είναι κλειστό λόγω έργων οι οπαδοί της ομάδας σου θα μαζευτούν από έξω για να στηρίξουν από εκεί τους παίκτες και να πηγαίνεις κι εσύ για να βοηθήσεις όσο μπορείς, δυο ώρες όρθιος μπροστά από ένα ντουβάρι που σε χωρίζει από το ματς.
βίντεο

To βίντεο είναι από το χθεσινό Ναϊμέχεν-Χρόνινγκεν. Το γήπεδο της Ναϊμέχεν είναι προσωρινά κλειστό εξαιτίας του ατυχήματος στην κερκίδα πριν μερικές μέρες. Μετά το τέλος του αγώνα (3-0 το σκορ) οι οπαδοί αποθέωσαν έτσι τους παίκτες:

El Sombrero

Fans weren't allowed inside because their stand collapsed in the match against Vitesse. They still figured out to make a great party out of the situation.

[fon7]

Πριν από λίγες μέρες ο τερματοφύλακας της Γκιόζτεπε, Ιρφάν Τσαν Εριμπαγιάτ, και η γυναίκα του έχασαν το μωρό τους στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης. Παρά τις προτροπές του προπονητή του, που του είπε ότι μπορεί να λείψει για όσο καιρό χρειαστεί, ο 23χρονος ζήτησε να αγωνιστεί κανονικά στο χθεσινό ματς με την Γκαζιχεσίρ. Η ομάδα του κέρδισε με 2-1 και με το τελευταίο σφύριγμα όλοι οι συμπαίκτες του έτρεξαν αμέσως πάνω του για να τον αγκαλιάσουν. Μετά το τέλος δήλωσε: "Κανονικά δεν θα έπαιζα σήμερα. Η γυναίκα μου είπε ότι πρέπει να παίξω για το μωρό μας. Τρείς φορές σήμερα η μπάλα βρήκε το δοκάρι. Ήταν σαν να προστάτευε την εστία μου."


Το βίντεο: https://twitter.com/futbolarena/status/1467940657952083969
El Sombrero

[fon7]

Το Μπραν-Γιερβ ξεκίνησε σαν ένας απλός αγώνας πλέι οφ που θα έκρινε ποια ομάδα θα αγωνίζεται του χρόνου στην 1η κατηγορία της Νορβηγίας και ολοκληρώθηκε 2,5 ώρες μετά ως ένα κουλό ποδοσφαιρικό έπος που έστειλε τη Γιερβ στην 1η κατηγορία για πρώτη φορά στην 100χρονη ιστορία της! Ενδιάμεσα οι φίλοι των δυο ομάδων είδαν 8 γκολ, εκ των οποίων τα 6 στην παράταση (στο 112' το σκορ ήταν 1-2, στο 120' το τελικό σκορ ήταν 4-4!), 38 σουτ, 19 κόρνερ, 2 δοκάρια, 18 εκτελέσεις στη διαδικασία των πέναλτι, 2 χαμένα πέναλτι στην κανονική διάρκεια (και τα 2 από τη Μπραν) και 1 κόκκινη.

Αρκετά από αυτά βέβαια περισσότερο τα φαντάστηκαν παρά τα είδαν, αφού καθ'όλη τη διάρκεια του αγώνα το γήπεδο ήταν καλυμμένο με ομίχλη!


Εδώ μπορείτε να δείτε (τρόπος του λέγειν) τα γκολ του αγώνα:

Έγιναν πραγματάκια:

El Sombrero

[fon7]

- Μαμά φεύγω. Θα πάω εκδρομή με το σύνδεσμο. Παίζουμε εκτός έδρας σήμερα.
- Παλτό και τραγιάσκα να πάρεις.


Η φωτογραφία είναι από παλιότερο εκτός έδρας παιχνίδι της Djurgårdens (διαβάστε το όπως γουστάρετε). Υπάρχει και βίντεο:

El Sombrero

[fon7]

Για το φαινόμενο Μπόντο Γκλιμτ έχουμε μιλήσει αρκετές φορές αλλά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε πάλι. Μια άσημη νορβηγική ομάδα από μια πόλη 50.000 κατοίκων, με ανύπαρκτο μπάτζετ, έναν άγνωστο Νορβηγό προπονητή και ελάχιστους ξένους, που πουλάει συνεχώς τους καλύτερους παίκτες που βγάζει, μετράει δυο σερί πρωταθλήματα, έριξε 6αρα στη Ρόμα, προκρίθηκε αήττητη από τον ευρωπαικό όμιλο της και χθες κέρδισε με 1-3 μέσα στην έδρα της Σέλτικ, παρά το ότι το χειμώνα πούλησε 4 από τους πιο σημαντικούς παίκτες της και από το ότι είχε να παίξει επίσημο ματς πάνω από 2 μήνες! Κι όλα αυτά παίζοντας κατά βάση επιθετικό ποδόσφαιρο.

El Sombrero

http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=1022.msg221983#msg221983

[dk]

Για το φαινόμενο Μπόντο Γκλιμτ έχουμε μιλήσει αρκετές φορές αλλά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε πάλι. Μια άσημη νορβηγική ομάδα από μια πόλη 50.000 κατοίκων, με ανύπαρκτο μπάτζετ, έναν άγνωστο Νορβηγό προπονητή και ελάχιστους ξένους, που πουλάει συνεχώς τους καλύτερους παίκτες που βγάζει, μετράει δυο σερί πρωταθλήματα, έριξε 6αρα στη Ρόμα, προκρίθηκε αήττητη από τον ευρωπαικό όμιλο της και χθες κέρδισε με 1-3 μέσα στην έδρα της Σέλτικ, παρά το ότι το χειμώνα πούλησε 4 από τους πιο σημαντικούς παίκτες της και από το ότι είχε να παίξει επίσημο ματς πάνω από 2 μήνες! Κι όλα αυτά παίζοντας κατά βάση επιθετικό ποδόσφαιρο.

El Sombrero

http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=1022.msg221983#msg221983

Ζηλεύω

[PAS and stale bread]

Απίθανες σκηνές στη Βουλγαρία: Πρόεδρος έπιασε από το λαιμό παίκτη που ήθελε να εκτελέσει πέναλτι

Η Τσάρσκο Σέλο της Βουλγαρίας έγινε… ρεντίκολο με όσα συνέβησαν στον αγωνιστικό χώρο.


Απίστευτο περιστατικό συνέβη στον αγώνα της Τσάρσκο Σέλο με την Λοκομοτίβ Σόφιας για τα playoffs σωτηρίας στη Βουλγαρία.


Οι γηπεδούχοι, που ήθελαν πάση θυσία τη νίκη για να έχουν ελπίδες να μείνουν στη μεγάλη κατηγορία, κέρδισαν πέναλτι στις καθυστερήσεις και ο επιθετικός Γιουσούφ Γιαφά πήρε μόνος του την απόφαση να το εκτελέσει. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση του συνήθη εκτελεστή, αρχηγού της ομάδας Μάρτιν Καβντάνσκι.
Ο Γιαφά δεν έδινε με τίποτα την μπάλα, με αποτέλεσμα να μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο ο πρόεδρος της ομάδας, Στόινα Μανόλοφ, για να αρπάξει από το λαιμό τον ποδοσφαιριστή και να δώσει τελικά την μπάλα για την εκτέλεση στον Καβντάνσκι. Ο Αφρικανός άσος απομακρύνθηκε με άνδρα της ασφάλειας από τον αγωνιστικό χώρο, αλλά ο αρχηγός της Τσάρσκο Σέλο δεν κατάφερε να σκοράρει. Αυτό προκάλεσε την ειρωνική αντίδραση του Γιαφά και ακολούθησε νέος κύκλος προπηλακισμών με τον πρόεδρο, μέχρι να σταματήσουν να καταγράφουν οι κάμερες.
Το τελικό 1-1 είδε την Τσάρσκο Σέλο να υποβιβάζεται, αλλά να γίνεται παγκοσμίως ρεζίλι με τις viral ντροπιαστικές σκηνές που έλαβαν χώρα στον τελευταίο της αγώνα.

&t=3s


https://www.sport-fm.gr/article/Viral/boulgaria-proedros-epiase-paikti-apo-to-laimo/4301164





Βαλκάνια forever!!!

[fon7]

Ποιος είπε ότι ένας τελικός ανόδου στη.. Sunday League της Ολλανδίας (ανάμεσα στην 6η και 5η κατηγορία) δεν μπορεί να έχει ατμόσφαιρα;

📷: Lars Smit

#football #fans #holland #sundayleague #amateurfootball #netherlands #pyro
https://www.instagram.com/p/CgYu7xtI2M7/?utm_source=ig_web_copy_link

[fon7]

Η Γκενκ θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου, αλλά κέρδισε εκατομμύρια κι έγινε υπόδειγμα για την Ελλάδα



Η Γκενκ αποτελεί το υπόδειγμα για κάθε σύλλογο που αγωνίζεται σε πρωτάθλημα εκτός top-5, αφού μία λειτουργία που κοστίζει ελάχιστα, οι ακαδημίες, της έχει αποφέρει σχεδόν 70.000.000 κέρδος μόνο μέσα σε μία δεκαετία, παράγοντας παίκτες όπως ο Κέβιν ντε Μπρόινε και ο Τιμπό Κουρτουά.

Η Γκενκ ιδρύθηκε το 1988, τρία χρόνια πριν γεννηθεί ένας από τους κορυφαίους απόφοιτους των ακαδημιών της, ο Κέβιν ντε Μπρόινε. Η συγχώνευση των Βάτερσχεϊ και Βίντερσλαγκ αποδείχθηκε ό,τι καλύτερο για την πόλη της Λιμβουργίας στα σύνορα με τη Γερμανία, σε αθλητικό επίπεδο και όχι μόνο. Διότι αυτό που συμβαίνει με τις ακαδημίες της καθιστούν το σύλλογο επίκεντρο διεθνούς ενδιαφέροντος και υπόδειγμα για κάθε ομάδα που δεν ανήκει στην ελίτ, όπως για παράδειγμα οι ελληνικές.

Ο Ντε Μπρόινε δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Ένας κανόνας που περιλαμβάνει τους Τιμπό Κουρτουά, Καλιντού Κουλιμπαλί, Γιανίκ Καράσκο, Σεργκέι Μιλίνκοβιτς Σάβιτς, Ρουσλάν Μαλινόβσκι και μία σειρά αστέρων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που ξεχωρίζουν την τελευταία δεκαετία και στα χρόνια διάπλασης, είτε ως ενήλικοι είτε ως ανήλικοι, φόρεσαν τα χρώματα του συλλόγου.

Το πώς κατάφερε μία ομάδα που κυριολεκτικά δεν υπήρχε πριν από κάποια χρόνια να δημιουργήσει μία τέτοια ακαδημία κι ένα τέτοιο σύστημα παραγωγής δεν είναι κρυφό: το αποκάλυψαν οι ίδιοι οι άνθρωποί της, αφού δεν έχουν να φοβηθούν τον ανταγωνισμό. Τουναντίον, τον καλωσορίζουν, μέχρι να καταφέρει κάποια άλλη ομάδα να κλείσει πώληση 10.000.000 ευρώ για δύο χρόνια μετά, όπως συνέβη με τον Μάαρτεν Βαντεβόρντ, που θα πάει στη Λειψία το καλοκαίρι του 2024!

Εν αρχή ην η εκπαίδευση
Η Γκενκ πρωτοεμφανίστηκε στην Pro League, την κορυφαία κατηγορία του εγχωρίου πρωταθλήματος, μόλις το 1996-1997. Τρία χρόνια αργότερα είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Βελγίου, κατόρθωμα που επανέλαβε το 2001-2002. Το status quo είχε αλλάξει άρδην και το 2003 αποφασίστηκε η νέα κατευθυντήριος γραμμή, με την αναμόρφωση των ακαδημιών της.

Οι πόροι από το Champions League βοήθησαν ώστε ο σύλλογος να πετύχει το στόχο του. Ήδη, στα τμήματα υποδομής υπήρχαν αστέρια που οι προπονητές διέβλεπαν το αγλαό μέλλον τους, Ο Κουρτουά ήταν ένας εξ αυτών (στις ακαδημίες από το 1999), όμως το οικοδόμημα δεν έπρεπε να βασιστεί πάνω σε πρόσωπα, αλλά πάνω σε αρχές. Η πιο σημαντική εξ αυτών; Η εκπαίδευση.

Thibaut Courtois de niño en las inferiores del Genk.

Οι εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στο σύλλογο δεν επιτρέπεται να αριστεύσουν μόνο στο ποδόσφαιρο, όσο αποτελούν στελέχη των ακαδημιών. Το σύστημα της Γκενκ τους ωθεί στο να αριστεύουν και στα μαθήματά τους. Αν αυτό δεν είναι εφικτό διότι τα σπίτια τους είναι μακριά από τις εγκαταστάσεις και σπαταλούν πολύ χρόνο στις μετακινήσεις, η Γκενκ έχει φροντίσει (με τη συγκατάθεση της οικογένειας φυσικά) ώστε αυτά τα παιδιά να εγγραφούν σε τοπικά ολοήμερα σχολεία, όπου μπορούν να κοιμούνται και να διαβάζουν εκεί. Για τα παιδιά από άλλες χώρες όπως ήταν ο Νιγηριανός μέσος Γουίλφρεντ Εντίντι έχει προβλεφθεί ακόμα και σύστημα ανάδοχων οικογενειών, οι οποίες τους παρέχουν ένα σπιτικό, ώστε εκείνα να μπορούν απρόσκοπτα να ασχοληθούν μόνο με τις υποχρεώσεις που σχετίζονται με την ομάδα.

Όταν διευθετηθεί αυτό το ζήτημα, στο προσκήνιο έρχονται οι ποδοσφαιρικές αρχές που έχουν εμφυσήσει οι προπονητές στους "μαθητές" τους. Σκοπός είναι η ανάδειξη ποδοσφαιριστών με όσο το δυνατόν πιο άρτια τεχνική κατάρτιση και ποδοσφαιρικό μυαλό, παρά γυμνασμένοι αθλητές. Η μπάλα είναι πάντα πιο σημαντική από τις αθλητικές επιδόσεις στις προπονήσεις.

"Έχουμε υπομονή με τους μικρόσωμους παίκτες. Τα καλά πόδια και το καλό ποδοσφαιρικό μυαλό είναι προτεραιότητές μας", εξηγεί ο διευθυντής των ακαδημιών, Ρόλαντ Μπρέουγκελμανς.

Πολύ σημαντικός παράγοντας είναι κι η πειθαρχία. Οι παίκτες των ακαδημιών πρέπει να φορούν ολόμαυρα παπούτσια και να μαζεύουν τους κώνους και τις μπάλες μετά το πέρας του προγράμματος.

Την ίδια στιγμή, οι προπονητές και οι άνθρωποι των ακαδημιών βρίσκονται σε μία αέναη αναζήτηση έμπνευσης για τη βελτίωση της λειτουργίας, αναζητώντας καινοτόμες ιδέες από τμήματα υποδομής άλλων συλλόγων. "Πιστεύουμε σε αυτό που κάνουμε, αλλά κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά για προτάσεις και ειδίκευση από άλλες χώρες και συλλόγους που θέλουν να μας βοηθήσουν", εξηγεί ο επικεφαλής των τμημάτων υποδομής και πρώην παίκτης του συλλόγου και της εθνικής Βελγίου, Κουν Ντάρντεν.

⚽️ Transfer performance of 🇧🇪 teams in the last five seasons

Στο κυνήγι των ταλέντων
Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Οι ακαδημίες της Γκενκ άρχισαν να συγκεντρώνουν ταλέντα από την περιοχή και τις γύρω πόλεις ή και από μακρινές περιοχές, τα οποία πέτυχαν να σφυρηλατήσουν με τις ιδέες τους. Χωρίς να δαπανούν εκατομμύρια, κατάφεραν να βρουν ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε εντός των συνόρων και ορισμένες φορές ακόμα και εκτός.

Ο Κουρτουά κατευθύνθηκε στο Γκενκ από το Μπρε, μία πόλη 25 χιλιόμετρα μακριά. Οι Στίβεν Ντεφούρ και Ντένις Πρατ γεννήθηκαν επίσης σε γειτονικές πόλεις. Ο Ντε Μπρόινε ήταν από τα "ακατέργαστα διαμάντα" στις ακαδημίες της μεγάλης αντιπάλου, Γάνδης, που οι άνθρωποι της Γκενκ κατάφεραν να πείσουν να αλλάξει στέγη. Ο Κριστιάν Μπεντέκε αποκτήθηκε το 2006, σε ηλικία 15 ετών, από τη Σταντάρ και ο Καράσκο ένα χρόνο νωρίτερα, στα 12, από μικρή ομάδα των Βρυξελλών.

Δεν αρκούσαν τα δίχτυα στις κοντινές περιοχές ή σε εγνωσμένης αξίας ομάδας, όμως. Ο σύλλογος ανέπτυξε ένα δίκτυο εκτεταμένου σκάουτινγκ σε όλη τη χώρα. Ο Ντιβόκ Ορίγκι εντοπίστηκε στη βορεινή άκρη του Βελγίου, με τους σκάουτ της ομάδας να φτάνουν μέχρι τα νότια σύνορα με τη Γαλλία για να εξορύξουν το επόμενο χρυσάφι.

Δρέποντας τους καρπούς
Αρχίζοντας από τμήματα κάτω των 7 και φτάνοντας μέχρι την ομάδα Κ21, η Γκενκ "εξοπλίστηκε" όλα αυτά τα χρόνια με μία σειρά νεαρών παιδιών που είχαν ένα κοινό στόχο, να φτάσουν στην πρώτη ομάδα. Η τελευταία είχε φροντίσει ώστε όταν συνέβαινε αυτό, να είναι έτοιμη να τους υποδεχθεί.

"Το DNA κι η φιλοσοφία του συλλόγου είναι να αναπτύξει και να δώσει ευκαιρία σε νεαρούς ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα. Γενικά, στόχος της ακαδημίας είναι να αναπτύξει ταλαντούχους παίκτες και να τους βοηθήσει να εξελιχθούν σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Χρειαζόμαστε την ακαδημία, προσπαθούμε να αναπτύξουμε όλο και περισσότερους παίκτες για την πρώτη ομάδα", εξηγεί ο Ντάρντεν.

Το 2010-2011 ο σύλλογος επέστρεψε στην κορυφή του Βελγίου για το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Βασικοί ήταν ο 19χρονος Ντε Μπρόινε και ο 18χρονος Κουρτουά. Κανείς από τους δύο δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει στο "Φένιξσταντιον", αφού οι μνηστήρες ήταν πολλοί και κάπου εκεί άρχισε να δραστηριοποιείται το business κομμάτι του βελγικού συλλόγου.

ΟΙ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΠΑΙΚΤΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ

https://infogram.com/oi-pwlhseis-paiktwn-apo-tis-akadhmies-1ho16vow0q19x4n

Η "χρυσή γενιά" κι οι πωλήσεις
Η Γκενκ είχε καταφέρει και στο παρελθόν να εντοπίσει νεαρούς, ταλαντούχους παίκτες, να τους βελτιώσει και να τους πουλήσει με κέρδος, είτε αυτοί φοίτησαν στις ακαδημίες της είτε αποκτήθηκαν σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία. Τη δεκαετία του '90 οι Μπράνκο Στρούπαρ, Φιλίπ Κλεμάν και Μπαρτ Χορ ήταν τρεις τέτοιες περιπτώσεις, την επόμενη δεκαετία οι Γουέσλεϊ Σονκ, Ντεφούρ, Μα μ##$%  Νταγκανό, Ντιντιέ Ζοκορά, Άαρον Μοκοένα ήταν μερικές αντίστοιχες περιπτώσεις.

Αν βάλουμε ως "σημάδι" την πρωταθληματική σεζόν 2010-2011, τότε οι πρώτες πωλήσεις που οφείλονται στις ακαδημίες της ήταν οι Κουρτουά και Ντε Μπρόινε. Οι δύο πρώην κολλητοί, που τα "έσπασαν" για μία γυναίκα (η τότε σύντροφος του δεύτερου τον απάτησε με τον πρώτο) απέφεραν 16.950.000 στα ταμεία της ομάδας, αμφότεροι καταλήγοντας στην Τσέλσι με έξι μήνες διαφορά. Ο δεύτερος τερματοφύλακας της Γκενκ και προϊόν των ακαδημιών της, Κουν Καστέλς, πωλήθηκε στη Χόφενχαϊμ για 1.200.000. Το 2011-2012 έφυγε για τη Μαγιόρκα με 2.400.000 κι ο Μάρβιν Ογκουντζίμι που αποκτήθηκε στα 17 του.

Το 2012-2013 ήταν η σειρά του Μπεντέκε να πάρει μεταγραφή στην Άστον Βίλα ύψους 8.800.000. Εκείνη τη σεζόν, η Γκενκ αγόρασε έναν 21χρονο Σενεγαλέζο στόπερ από τη Μετς, τον Κουλιμπαλί, που το καλοκαίρι του 2014 τον πούλησε στη Νάπολι για 7.750.000. Τον επόμενο χρόνο ο Γέλε Βόσεν αποχώρησε με συνολικό αντίτιμο 4.150.000 για το δανεισμό και την πώλησή του σε Μίντλεσμπρο και Μπέρνλι, όμως η πιο ακριβή πώληση του 2015 ήταν αναπόφευκτα ο Μιλίνκοβιτς Σάβιτς, που πήγε στη Λάτσιο για 12.000.000.

Μέσα στο 2016-2017 ο σύλλογος εισέπραξε 45.700.000, τα περισσότερα εκ των οποίων τον Ιανουάριο του 2017, όταν πούλησε τους Εντίντι στη Λέστερ και Λίον Μπέιλι στη Λεβερκούζεν. Πιο πρόσφατα, ο Σάντερ Μπέργκε έσπασε το ρεκόρ πώλησης με τα 23.000.000 που έδωσε η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ τον Ιανουάριο του 2020 και δώδεκα μήνες αργότερα ο Γιόακιμ Μάλε κόστισε 13.700.000 στην Αταλάντα.

Συνολικά, από το 2011-2012 μέχρι και τη φετινή μεταγραφική περίοδο, η Γκενκ εισέπραξε 246.420.000 από τις πωλήσεις και τους δανεισμούς ποδοσφαιριστών, χωρίς να υπολογίζονται τα μπόνους μεταπώλησης και τα τροφεία, που σε περιπτώσεις όπως του Ντε Μπρόινε και του Κουρτουά πρόκειται για αξιοσημείωτα ποσά. Οι αγορές δε κόστισαν 165.830.000, κάτι που σημαίνει ότι το μεταγραφικό ισοζύγιο έχει θετικό πρόσημο κατά 80.590.000.

Υπογραμμίζεται ότι το μεγαλύτερο ποσό που εισέπραξε είναι τα 23.000.000 του Νορβηγού αμυντικού μέσου και ακολουθούν τα 15.560.000 του Λεονάρντο Τροσάρ (Μπράιτον). Ποτέ δεν προχώρησε σε πώληση με κάποιο εξωφρενικό ποσό, αντιθέτως φρόντισε να διατηρεί μία παραγωγική διαδικασία και να πουλάει παίκτες φτάνοντας περίπου σε οκταψήφιο ποσό, δηλαδή χρήματα που θα μπορούσαν να ζητούν ακόμα και οι ελληνικές ομάδες για τα δικά τους ταλέντα.

ΤΟ ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΤΗΣ ΓΚΕΝΚ

https://infogram.com/to-metagrafiko-isozygio-ths-gkenk-1ho16vow0q1m84n

Τι θα γινόταν αν τους κρατούσε
Ο Πάτρικ Γιάνσεν, με την ιδιότητα του διευθύνοντος συμβούλου της ομάδας μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018, είχε την εποπτεία αρκετών από τις μεταγραφές της ομάδας και εξηγούσε ότι ο σύλλογος έχει ως σκοπό την ανάδειξη της πόλης και όχι τον πλουτισμό των μετόχων: "Ο σύλλογος αναπτύσσεται σταδιακά, αλλά διατηρεί τη δομή του, που σημαίνει κανείς δεν μπορεί να τον αγοράσει ή να τον πουλήσει. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει χρήματα μέσω μερισμάτων ή με κάποιον άλλον τρόπο. Δεν είναι ξεχωριστός ιστορικά, όμως γίνεται ολοένα και πιο σπάνιος".

Στο τιμόνι τον διαδέχθηκε μία θρυλική μορφή του βελγικού ποδοσφαίρου, ο Έρικ Γκέρετς, ο οποίος δεν είχε πρόθεση να πειράξει τον τρόπο λειτουργίας. Οι θεμελιώδεις αρχές παρέμειναν ίδιες και οδήγησαν στο πρωτάθλημα του 2018-2019. Τα επόμενα χρόνια δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένα, αν και το 2020-2021 κατακτήθηκε το κύπελλο της χώρας, το πέμπτο στην ιστορία της ομάδας.

Ίσως η μεγαλύτερη κατάκτηση να είναι πως τη σεζόν 2021-2022, η Γκενκ δεν είχε στο ρόστερ της ποδοσφαιριστή άνω των 29 ετών. Αντιθέτως, είχε τον νεαρότερο τερματοφύλακα που έχει αγωνιστεί στο Champions League σε ηλικία 17 ετών και 287 ημερών, τον γεννημένο στο Νότιγχαμ Βάντενβορτ, δηλαδή τη... μεθεπόμενη μεγάλη πώληση, όπως έχει συμφωνηθεί με τη Λειψία.

Αν ο σύλλογος κατάφερνε με κάποιον παρανοϊκό τρόπο να κρατήσει όλα τα αστέρια της, θα προσέφερε στο κοινό ίσως την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Ο Κουρτουά θα βρισκόταν στο τέρμα, οι Κουλιμπαλί, Καστάνε και Νατάν Καμπαζέλ θα βρίσκονταν στην άμυνα, ο Εντίντι θα υπερασπιζόταν αυτήν την τριπλέτα από τη μεσαία γραμμή με τους Μιλίνκοβιτς Σάβιτς και Ντε Μπρόινε μπροστά τους, ο Καράσκο θα έτρεχε ακατάπαυστα στα δεξιά, ο Πρατ στα αριστερά και οι Μπεντέκε και Ορίγκι θα σκόραραν από την κορυφή. Παίκτες όπως οι Καστέλς, Μάλε, Μπέιλι, Τροσάρ, Μαλινόβσκι, Ομάρ Κόλεϊ θα βρίσκονταν στον πάγκο και μία πλειάδα ποδοσφαιριστών ακόμα θα έριζε για χώρο στην αποστολή.



Αυτό που δεν θα γινόταν είναι αυτή η ομάδα να αγωνίζεται σε ένα αντίστοιχα καλό πρωτάθλημα όπως εκείνα του top-5 και κατά συνέπεια οι παίκτες που παρήγαγε δεν θα έφταναν ποτέ στο "ταβάνι" τους, κάτι που συμβαίνει μόνο όταν βρεθούν στο υψηλότερο επίπεδο όπου μπορούν να ανταπεξέρθουν. Φυσικά, δεν θα υπάρχαν και αυτά τα 80.000.000 κέρδους από το μεταγραφικό ισοζύγιο της τελευταίας δεκαετίας. Στο τέλος της ημέρας, η συνεχιζόμενη παραγωγική διαδικασία της Γκενκ δεν είναι απλά επιλογή, είναι ένας τρόπος επιβίωσης και εν τέλει επιτυχιών για μία ομάδα από το Βέλγιο που "γεννήθηκε" τρία χρόνια πριν από τον Ντε Μπρόινε.
sport24.gr

[fon7]

Πώς να επιβιώσεις στον πόλεμο, πώς να γίνεις θρύλος της ομάδας σου και άλλες ιστορίες

Μια μέρα του Ιουλίου του 1944 ο Φρέντερικ Ζακ Φίλιπς βρισκόταν στα γραφεία της, πασίγνωστης σήμερα, εταιρείας του στο Αϊντχόφεν όταν κάποιος γνωστός του τον ενημέρωσε ότι οι ναζί είχαν αποφασίσει να τον συλλάβουν και να τον στείλουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία. Ο “Φριτς”, όπως τον φώναζαν όλοι, κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη βγαίνοντας από το παράθυρο και παρέμεινε κρυμμένος στις σοφίτες φίλων μέχρι την απελευθέρωση της πόλης από τους συμμάχους δυο περίπου μήνες αργότερα. Η πληροφορία εκείνη του έσωσε τη ζωή αλλά προηγουμένως ο ίδιος είχε φροντίσει να σωθούν εκατοντάδες άλλες.

Ο γιος του Άντον Φίλιπς, ενός εκ των δυο ιδρυτών της διάσημης εταιρείας, γεννήθηκε το 1905 και από μικρός προοριζόταν να διαδεχθεί τον πατέρα και τον θείο του και να αναλάβει τα ηνία της οικογενειακής, τότε ακόμα, επιχείρησης. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, ξόδευε ένα μέρος του χρόνου του παρακολουθώντας και στηρίζοντας την ομάδα που δημιούργησαν στις αρχές της δεκαετίες του 1910 οι εργαζόμενοι του πατέρας του, με τη στήριξη βέβαια της διοίκησης της επιχείρησης. Ο Φριτς Φίλιπς ήταν μάλιστα αυτός που κλώτσησε για πρώτη φορά τη μπάλα στη σέντρα του πρώτου αγώνα στην ιστορία της PSV που διεξήχθη στο σημείο που βρίσκεται και σήμερα το γήπεδο της ομάδας. Ήταν μόλις 5 ετών.

Ο “κύριος Φριτς” αγαπήθηκε ιδιαίτερα στο Αϊντχόφεν γιατί συμπεριφερόταν σε όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, αδιαφορώντας για το αν είναι απλοί εργαζόμενοι ή μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Αυτή ήταν γενικότερα η στάση ζωής του. Ακόμα και στο γήπεδο δεν ήθελε να ξεχωρίζει, παρ’ότι θεωρούνταν πάντα και από όλους ο “Νο1 οπαδός της ομάδας”. Αν και η οικογένεια του είχε στη διάθεση της την καλύτερη σουίτα, ο ίδιος δεν πατούσε το πόδι του εκεί. Καθόταν σε μια απλή θέση στην κεντρική κερκίδα, δίπλα ακριβώς με τους υπόλοιπους ανώνυμους φιλάθλους. Όταν έφυγε από τη ζωή, λίγους μήνες μετά τη γιορτή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2005 κατά την οποία ο Φαν Μπόμελ ανέβηκε στην κερκίδα για να του δώσει να κρατήσει κι αυτός το τρόπαιο, η ομάδα τοποθέτησε πάνω ακριβώς από τη θέση του μια τιμητική πλακέτα για να υπενθυμίζει σε όλους ότι εκεί καθόταν για χρόνια ένας άνθρωπος που έζησε κυριολεκτικά μια ολόκληρη ζωή δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα. Από την πρώτη της σέντρα μέχρι την κατάκτηση του 35ου τίτλου της σχεδόν έναν αιώνα μετά!



Η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής του όμως δεν ήταν ούτε επιχειρηματική, ούτε ποδοσφαιρική. Στα μέσα της δεκαετίας του 30 ανέλαβε το πόστο του υποδιευθυντή στη Φίλιπς αλλά τα δεδομένα άλλαξαν λίγα χρόνια μετά όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Μετά την εισβολή του Χίτλερ στην Ολλανδία όλα τα μέλη της οικογένειας έφυγαν εσπευσμένα για τις ΗΠΑ, καθώς είχαν εβραικές ρίζες. Ο Φριτς ήταν ο μόνος που επέλεξε να μείνει για να προσπαθήσει να κρατήσει ζωντανή την επιχείρηση. Τελικά κατάφερε πολλά περισσότερα.

Όταν οι ναζί κατέλαβαν την πόλη, ζήτησαν από τη Φίλιπς να κατασκευάσει διάφορα ηλεκτρονικά εξαρτήματα για τους Γερμανούς. Επειδή κάποια από τα εργοστάσια της εταιρείας είχαν καταστραφεί, δημιουργήθηκε ένα ειδικό τμήμα κατασκευής μέσα στο κοντινό στρατόπεδο Φουχτ, εκεί όπου κουμάντο έκαναν τα Ες-Ες. Μέσω αυτού ο Φίλιπς βρήκε μια χρυσή ευκαιρία για να σώσει όσους περισσότερους Εβραίους μπορούσε.

Σαν άλλος Όσκαρ Σίντλερ, έπεισε τους αξιωματούχος των ναζί ότι οι εργαζόμενοι του είναι αναντικατάστατοι και με αυτό τον τρόπο τους εξασφάλιζε μεγαλύτερες μερίδες φαγητού και, το πιο βασικό από όλα, τους κρατούσε στη ζωή. Κάθε λίγες εβδομάδες εκατοντάδες κρατούμενοι από το Φουχτ (που ήταν κατά κύριο λόγο Εβραίοι και αντιφρονούντες από την Ολλανδία και το Βέλγιο), μεταφέρονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας και της Πολωνίας, εκεί που οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν πρακτικά ελάχιστες. Σχεδόν όλοι όσοι δούλευαν στη Φίλιπς όμως, έμεναν εκτός αυτής της διαδικασίας επιλογής, παρ’ότι αρκετοί από αυτούς είχαν ελάχιστη επαφή με το αντικείμενο, αφού είχαν προσληφθεί εικονικά με μοναδικό σκοπό να αποφύγουν τη μεταφορά στη Γερμανία.


Ο Φρις Φίλιπς στην αγαπημένη του θέση στο γήπεδο

Για μερικά χρόνια ο Φριτς Φίλιπς προσπαθούσε καθημερινά να κρατήσει μια μαγική ισορροπία, ‘μαγειρεύοντας’ σε αρκετές περιπτώσεις τα νούμερα της εταιρείας. Από τη μια η Φίλιπς δεν έπρεπε να πιάνει τους στόχους της για να μην ενισχύεται, έστω και έμμεσα, η γερμανική πολεμική μηχανή (σύμφωνα με κάποιες καταγραφές πολλά προιόντα που παρήγαγε εκείνη την περίοδο ήταν ελαττωματικά και όχι από κάποιο τυχαίο λάθος), από την άλλη όμως έπρεπε να εμφανίζει και κάποιο έργο για να πείθει τους Γερμανούς ότι αξίζει να κρατήσουν ζωντανούς τους εκατοντάδες εργαζόμενους της. “Είναι πολύ δύσκολο να κυνηγήσεις κουνέλια με απρόθυμα σκυλιά” ήταν η ατάκα που είχε χρησιμοποιήσει για να περιγράψει την κατάσταση.

Ο Φίλιπς υπερασπίστηκε τους εργαζόμενους του ακόμα και το 1943, όταν οι εργάτες όλης της χώρας κατέβηκαν σε γενική απεργία. Γι’αυτή του την αδυναμία να ‘συμμορφώσει’ τους ανθρώπους του συνελήφθη και πέρασε και αυτός πέντε μήνες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, αυτή τη φορά ως κρατούμενος. Όπως υπολογίστηκε, από τους 469 Εβραίους εργαζόμενους του κατάφερε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να σώσει τους 382! Το 1996 κάποιοι εξ αυτών τον πρότειναν για το βραβείο Γιαντ Βασέμ, που δίνεται σε ανθρώπους που ρίσκαραν τη ζωή τους για να σώσουν Εβραίους την περίοδο του Ολοκαυτώματος. Κατά την απονομή του βραβείου ο Φριτς Φίλιπς δήλωσε ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα και ότι αρκετοί άνθρωποι συνεργάστηκαν για να καταφέρουν να σωθούν οι εργαζόμενοι του.

Την ίδια εποχή που ο Φριτς Φίλπς κρυβόταν σε μια σοφίτα, 111 χιλιόμετρα μακριά από το Αϊντχόφεν ο Γιάαπ φαν Πράαχ καθόταν ακίνητος σε μια καρέκλα σε ένα σκοτεινό πατάρι στο Άμστερνταμ, προσπαθώντας να αποφύγει οποιοδήποτε θόρυβο που μπορει να τον προδώσει. Για 2,5 χρόνια!


Στα δεξιά της φωτογραφίας ο Γιάαπ φαν Πράαχ, περιβόητος γυναικάς της εποχής του

Ο φαν Πράαχ, που πριν ξεσπάσει ο πόλεμος είχε ένα μαγαζί με μουσικά είδη, βίωνε τον ίδιο εφιάλτη με χιλιάδες άλλους Ολλανδούς που είχαν εβραικές ρίζες. Σύμφωνα με κάποια στατιστικά, από τους 80.000 που ζούσαν στο Άμστερνταμ στη δεκαετία του 30′ μόνο το 20% επιβίωσε! Τους πρώτους μήνες μετά την απαρχή των διώξεων ο 30χρονος είχε εκμεταλλευτεί την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τον Άγιαξ και είχε βρει καταφύγιο στο σπίτι ενός ποδοσφαιριστή της ομάδας. Όταν τα πράγματα ζόρισαν, κάποιοι φίλοι του τον βοήθησαν να τρυπώσει στο εγκαταλελειμμένο πατάρι ενός γειτονικού φωτογραφείου, εκεί που πέρασε τα επόμενα 2,5 χρόνια αποφεύγοντας τις εργάσιμες μέρες οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να προκαλέσει φασαρία γιατί ο ιδιοκτήτης του μαγαζίου δεν γνώριζε τίποτα για τον απρόσκλητο μουσαφίρη του.

Όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Ολλανδία και ο φαν Πράαχ βγήκε επιτέλους από την κρυψώνα του ανακάλυψε το μέγεθος της προσωπικής τραγωδίας που είχε συντελεσθεί μέσα στα πλαίσια της γενικότερης παγκόσμιας τραγωδίας. Οι γονείς του και η αδερφή του είχαν δολοφονηθεί στο Άουσβιτς, πολλοί φίλοι του είχαν εξαφανιστεί και κανένας δεν γνώριζε αν ζούσαν ή πέθαναν και η γυναίκα του, που δεν είχε χρειαστεί να τον ακολουθήσει στο πατάρι γιατί δεν είχε εβραικές ρίζες, τον είχε παρατήσει για χάρη του καλύτερου του φίλου!


Μίχελς και φαν Πράαχ πριν από τον τελικό στο Γούεμπλει απέναντι στον Παναθηναικό

Μετά το τέλος του πολέμου χρειάστηκε μερικά ακόμα χρόνια για να ορθοποδήσει αλλά όταν αυτό έγινε η επιστροφή του στα κοινά ήταν δυναμική. Τη δεκαετία του 60′ εκτός από το μαγαζί του, είχε αποκτήσει μια εκπομπή στην τηλεόραση και το 1964 έκανε ένα από τα όνειρα του πραγματικότητα: Ανέλαβε την προεδρία του Άγιαξ. Στα 14 χρόνια που έκατσε στο τιμόνι του ο ‘Αίαντας’ έζησε την καλύτερη περίοδο της ιστορίας του, κυριάρχησε εντός και εκτός συνόρων και σήκωσε τρία συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών. Όλα αυτά ο φαν Πράαχ τα κατάφερε σε μεγάλο βαθμό κάνοντας μια απλή αλλά πολύ σωστή επιλογή στο ξεκίνημα της θητείας του: Στο τέλος της πρώτης του σεζόν ως πρόεδρος προσέλαβε τον 37χρονο πρώην παίκτη της ομάδας Ρίνους Μίχελς ως προπονητή. H παρουσία αυτού στον πάγκο σε συνδυασμό με την ανέλιξη ενός αδύνατου πιτσιρικά από τις ακαδημίες, ονόματι Γιόχαν Κρόιφ, συντέλεσαν στο να αλλάξει ο Άγιαξ επίπεδο.



Ο Γιάαπ φαν Πράαχ σκοτώθηκε σε τροχαίο στο Άμστερνταμ το 1987 σε ηλικία 77 ετών. Ο Φριτς Φίλιπς πέθανε μετά από επιπλοκές που προκλήθηκαν από μια πτώση στον κήπο του το 2005 σε ηλικία 100 ετών. Και οι δυο κατάφεραν να επιβιώσουν από τη φρίκη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με έναν σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο, να ζήσουν μια γεμάτη ζωή, να δουν τις αγαπημένες τους ομάδες να κυριαρχούν στο ολλανδικό ποδόσφαιρο κερδίζοντας τους περισσότερους τίτλους και να αποκτήσουν μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία τους.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Η Κόνιασπορ τερμάτισε πριν λίγους μήνες στην 3η θέση του πρωταθλήματος της Τουρκίας, έχοντας τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών εντός έδρας από όλες τις ομάδες.
Η Βαντούζ είναι μια ομάδα από μια πόλη στο μέγεθος της Κρύας Βρύσης και από μια χώρα με πληθυσμό σαν της Καρδίτσας και αυτή τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται στην 8η θέση της βαθμολογίας. Της 2ης κατηγορίας της Ελβετίας! (Το Λίχτενσταϊν δεν έχει καν δικό του πρωτάθλημα).
Κι όμως, η Βαντούζ, που έκανε την τελευταία προπόνηση της εχθές στους δρόμους της τουρκικής πόλης (!), πέρασε στα πλέι οφ του Κόνφερενς κερδίζοντας μέσα στην Τουρκία με 2-4!


El Sombrero


El Sombrero

Το κέντρο της Βαντούζ που, για τους λάτρεις των λεπτομερειών, μάλλον προφέρεται Φαντούτς:

El Sombrero

[fon7]

Ανζί Μαχατσκαλά: Μια ιστορία ρωσικής παντοδυναμίας που κατέληξε σε τραγωδία


Η Ανζί εισέβαλε… βιαίως στις ζωές μας τον χειμώνα του 2011 κι όσο ξαφνικά εμφανίστηκε, τόσο ξαφνικά έγινε καπνός. Η ρωσική ομάδα ξόδεψε σχεδόν 250 εκατ. ευρώ σε τέσσερα χρόνια για τη δημιουργία μίας νέας ευρωπαϊκής δύναμης, ωστόσο, τα όνειρα βυθίστηκαν νωρίς και μαζί τους, η ίδια η ομάδα.

Ήταν Ιανουάριος του 2011 όταν γινόταν γνωστό πως ένας Ρώσος μεγιστάνας, αγόραζε το 100% των μετοχών μίας άσημης ομάδας την πρώτης κατηγορίας της χώρας. Ο Σουλεϊμάν Κερίμοφ, πέραν των πολλών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του, ήθελε να προσθέσει στη ζωή του λίγη… γεύση κι έτσι αποφάσισε να εξαγοράσει την ομάδα της πόλης στην οποία μεγάλωσε. Αυτή δεν ήταν άλλη από την Ανζί Μαχατσκαλά.



Η Μαχατσκαλά είναι μία όμορφη πόλη της νοτιοανατολικής Ρωσίας, η οποία «βρέχεται» από την Κασπία Θάλασσα και βρίσκεται λίγο βορειότερα από τα σύνορα με Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν, στα βόρεια του Καυκάσου. Η Ανζί ιδρύθηκε το 1993 και είχε καταφέρει να ανέβει γρήγορα στην πρώτη τη τάξει κατηγορία της Ρωσίας. Τότε, ήταν που θα άλλαζαν όλα.

Ο Κερίμοφ έδωσε κάμποσα εκατομμύρια ευρώ για να «μπει» στην ομάδα (φήμες λένε πως είχε την πλήρη οικονομική υποστήριξη του Προέδρου του Νταγκεστάν, Μαγκομετσαλάν Μαγκομέντοφ) και στις πρώτες του δηλώσεις, ανέφερε πως θα διέθετε πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές με σκοπό η ομάδα, σε βάθος τριετίας, να έπαιρνε το πρωτάθλημα και να προκρινόταν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Σαν να μην έφτανε αυτό, υποσχέθηκε στους φιλάθλους του συλλόγου, υπερσύγχρονο γήπεδο 40.000 θέσεων αλλά και δημιουργία ακαδημιών.

Με ένα απλό σκρολάρισμα στο ίντερνετ θα ανακάλυπτε κανείς πως μόνο η περιουσία του ίδιου του Κερίμοφ άγγιζε τα 10 δις ευρώ. Ο τύπος δεν αστειευόταν.

Ένας νέος ποδοσφαιρικός κόσμος, εμφανίστηκε σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη
Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί των φίλων της Ανζί αλλά και προτού η άγνοια των δημοσιογράφων μετουσιωθεί σε βεβαιότητα, ο Κερίμοφ πραγματοποίησε καμιά 20αριά μεταγραφές αξίας 31 εκατομμυρίων ευρώ. Καταρχάς, έφερε πίσω από την… απόσυρση τον Ρομπέρτο Κάρλος. Ο 37χρονος Βραζιλιάνος ήταν έτοιμος να κρεμάσει τα παπούτσια του, έχοντας κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα του. Ωστόσο, όταν έφτασε η πρόταση της Ανζί στα χέρια του, αποφάσισε να κάνει λίγο υπομονή ακόμα.



Ο Κερίμοφ του υποσχέθηκε 10 εκατομμύρια ευρώ για δύο χρόνια και ο Ρομπέρτο Κάρλος δέχθηκε. Μάλιστα, είχε προσυμφωνηθεί πως ο παίκτης θα αγωνιζόταν ως αμυντικός χαφ κι όχι ως αριστερός μπακ. Κι επειδή, το χρήμα έρρεε άφθονο, ο Κερίμοφ έκανε δώρο στον Ρομπέρτο Κάρλος στα γενέθλιά του μία Bugatti Veyron αξίας ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Στο ίδιο μεταγραφικό παζάρι, «λιμάνι» στην Ανζί έπιασαν μεταξύ άλλων:
Όνομα   Ομάδα   Ποσό
Ζουσιλέι   Κορίνθιανς   10 εκατ. €
Μουμπαράκ Μπουσουφά   Άντερλεχτ   8 εκατ. €
Ντιέγκο Ταρντέλι   Ατλέτικο Μινέιρο   5 εκατ. €
Σαμίλ Γιαχιγιάλοφ   Κρασνοντάρ   5 εκατ. €
Ζοάο Κάρλος   Γκενκ   2.5 εκατ. €

Οι πρώτες επιτυχίες, άνοιξαν την… όρεξη
Με το πρωτάθλημα να βρίσκεται σε εξέλιξη, καθότι είχε αρχίσει Μάρτη του ‘11 και θα τέλειωνε τον Μάιο του ‘12, η Ανζί συνέχισε να τινάζει την μπάνκα.



Ακολούθησε ίσως η πιο πολύκροτη μεταγραφή της ομάδας, αυτή του Σαμουέλ Ετό. Ο 30χρονος Καμερουνέζος, είδε με καλό μάτι το project της ομάδας κι αποφάσισε να αφήσει το κρύο του Μιλάνου και την Ίντερ για το ακόμα πιο παγωμένο Μαχατσκαλά. Το… μπουγιουρντί έφτασε τα 27 εκατομμύρια ευρώ με τον Ετό βέβαια να αρνείται να μείνει μόνιμα στην Μαχατσκαλά, φοβούμενος για τη σωματική του ακεραιότητα. Έτσι, αποφάσισε να βρει σπίτι στη Μόσχα και να διανύει αεροπορικώς καθημερινά 2000 χιλιόμετρα για να παρευρεθεί στην προπόνηση.

Συνολικά, ο Κερίμοφ έβγαλε από την τσέπη του 88 εκατομμύρια ευρώ το καλοκαίρι του 2011, με τις πιο σημαντικές προσθήκες να είναι οι εξής:

Όνομα   Ομάδα   Ποσό
Γιούρι Ζίρκοφ   Τσέλσι   15 εκατ. €
Κριστοφέρ Σαμπά   Μπλάκμπερν   14 εκατ. €
Μπάλαζ Τζούτζακ   Αϊντχόφεν   14 εκατ. €
Μεχντί Καρσελά   Σταντάρ Λιέγης   5.7 εκατ. €

Η μεγαλύτερη μεταγραφή βέβαια, έγινε στον πάγκο της ομάδας. Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου προσλήφθηκε ο Γκους Χίντινκ για να καθοδηγήσει το… παράξενο καράβι της Ανζί και το έκανε μάλιστα αρκετά καλά. Ο σύλλογος τερμάτισε στην 5η θέση του πρωταθλήματος και προκρίθηκε στο Γιουρόπα Λιγκ της επόμενης περιόδου.

Η απότομη ακμή, έφερε και απότομη παρακμή…
Η ομάδα έδειχνε να μπαίνει στο σωστό δρόμο, τουλάχιστον αγωνιστικά. Ωστόσο, η κατάσταση μόνο ρόδινη δεν ήταν. Τον επόμενο ενάμιση χρόνο, ο σύλλογος ξόδεψε πάνω από 120 εκατομμύρια ευρώ, φτάνοντας έτσι τα 250 σε σχεδόν τέσσερα χρόνια.

Όνομα   Ομάδα   Ποσό
Γουίλιαν   Σαχτάρ Ντόνετσκ   35 εκατ. €
Λασίνα Τραορέ   Κουμπάν   18 εκατ. €
Έβερτον   Κοΐμπρα   5.5 εκατ. €
Λασανά Ντιαρά   Ρεάλ Μαδρίτης   5 εκατ. €
Αλεκσάντρ Κοκόριν   Ντιναμό Μόσχας   19 εκατ. €
Ίγκορ Ντενίσοφ   Ζενίτ   15 εκατ. €
Κριστοφέρ Σαμπά (Ναι, ξανά)   QPR   12 εκατ. €

Η ομάδα τερμάτισε στην τρίτη θέση αυτή τη φορά, την υψηλότερη στην ιστορία τους, χάνοντας την ευκαιρία για το Τσάμπιονς Λιγκ για λίγο. Εκτός της τρίτης θέσης στη ρωσική Πρέμιερ Λίγκα, η Ανζί έφτασε ως τους «16» του Γιουρόπα Λιγκ, αποκλείστηκε όμως από τη Νιούκαστλ, ενώ κατέγραψε και μια μεγάλη νίκη επί της Λίβερπουλ στους ομίλους με 1-0.



Εκεί άρχισε η κατρακύλα. Ο Κερίμοφ αποφάσισε να κόψει τα 2/3 του μπάτζετ της ομάδας ενώ ανέβαλλε τα σχέδια για το γήπεδο και απλά έκανε ανακατασκευή του παλιού Khazar Arena. Ουσιαστικά το μόνο που έγινε ήταν να αυξηθούν οι θέσεις των θεατών, να αλλάξει την ονομασία του σε Anzhi Arena και να φέρει την Cher και τον Flo Rida να τραγουδήσουν στην επίσημη επαναλειτουργία του γηπέδου.

Το Νταγκεστάν, τα χρήματα και η έλλειψη γνώσεων έφερε την τελική κατάρρευση!
Η απόφαση του Κερίμοφ δεν ήρθε ξαφνικά. Σε συνεννόηση με τον Πρόεδρο του Νταγκεστάν, είδαν πως αυτό που επιχείρησαν, δεν θα τους έφερνε πίσω ούτε τα μισά, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Σε συνδυασμό με τις συνθήκες… πολέμου που επικρατούν μέχρι και σήμερα στη Δημοκρατία του Νταγκεστάν, λόγω κυρίως γεωγραφικής θέσης, κατάλαβαν γρήγορα πως το project Ανζί, ήταν καταδικασμένο να αποτύχει.

Αυτό που οικειοθελώς δεν ανέφερα παραπάνω, είναι πως στη Δημοκρατία του Νταγκεστάν (η Ρωσία μέχρι και σήμερα έχει 85 διοικητικές περιφέρειες στις οποίες χωρίζεται, οι 22 έχουν δική τους γλώσσα, κουλτούρα και νομοθεσία), συναντά κανείς πληθυσμιακές ομάδες τουρανικής προέλευσης αλλά και με προέλευση από τα βουνά του Καυκάσου, το Ιράν και την Τουρκία ενώ η πλειονότητα είναι μάλιστα μουσουλμάνοι. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, πως οι διαμάχες, οι προστριβές και τα… συμφέροντα είναι πολλά στην συγκεκριμένη περιοχή.



Κάπως έτσι, το 2013 ο Χίντινκ πήρε… τον ομματιών του και έφυγε ενώ ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι big earners της ομάδας με τη σειρά. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, η Ανζί έβαλε στα ταμεία της περίπου 210 εκατομμύρια από μεταγραφές, not bad θα πω εγώ. Μόνο το καλοκαίρι του ‘13, η ρωσική ομάδα κέρδισε από πωλήσεις 160 εκατ. €. Τουτέστιν, αποχώρησαν περίπου 30 ποδοσφαιριστές και ήρθαν άλλοι τόσοι ως ελεύθεροι. Ωστόσο, η ζημία στην… τσέπη του Κερίμοφ ήταν περί των 5.5 δις ευρώ εκείνη την τετραετία. Ουπς!

Όπως είναι φυσικό, η ανησυχία στις τάξεις των οπαδών μεγάλωνε. Η διοίκηση όμως θέλησε να τους ενημερώσει πως: «Η απότομη επιδείνωση της υγείας του ιδιοκτήτη μας, Σουλεϊμάν Κερίμοφ λόγω της έλλειψης επιτυχιών του συλλόγου, μας ανάγκασε να κάνουμε τις πωλήσεις». Ναι.

Το αποτέλεσμα ήταν πικρό. Η ομάδα υποβιβάστηκε την αμέσως επόμενη σεζόν ενώ ο Κερίμοφ πούλησε τις μετοχές του στον Οσμάν Καντίγεφ τρία χρόνια αργότερα. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα. Αυτό γιατί ο Ρώσος μεγιστάνας είχε αφήσει τέτοια οικονομική «τρύπα» στο σύλλογο που το 2019 δεν κατάφερε να πάρει αδειοδότηση για τη συμμετοχή του στην επόμενη αγωνιστική σεζόν κι έτσι η Ανζί υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία της χώρας (όπου βρίσκεται ως σήμερα), συνοδευόμενη από αρκετές ακόμα κυρώσεις.

Πηγές: transfermarkt.com, givemesport.com
inthezone.gr

[fon7]

Ίλαν Σορ: Το αφεντικό της Μιλσάμι και η μεγαλύτερη τραπεζική κλοπή του αιώνα



Η άνοδος της Μιλσάμι, μία τραπεζική απάτη που έφερε το κράτος της Μολδαβίας στα όρια της χρεοκοπίας και η αμφιλεγόμενη φιγούρα του Ίλαν Σορ…

Δεν είναι λίγες οι φορές που ποδοσφαιρικές ομάδες και γενικότερα το άθλημα του ποδοσφαίρου χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται προκειμένου κάποιοι να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις της μάζας καλύπτοντας άλλα πράγματα, που δεν θέλουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως γίνεται τώρα για παράδειγμα στο Μουντιάλ του Κατάρ ή εδώ και καιρό στην Ουγγαρία.

Επομένως ένα ακόμα τέτοιο παράδειγμα, πέρα από τα δεκάδες ακόμα που δεν αναφέραμε, δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον στην υπόθεση του Ίλαν Σορ και της Μιλσάμι είναι το μέγεθος του εγκλήματος για το οποίο κατηγορήθηκε και εν τέλει καταδικάστηκε, αφού κόντεψε να φέρει ολόκληρο το κράτος της Μολδαβίας σε κατάσταση χρεοκοπίας.

Πάμε, όμως, να πάρουμε με την σειρά τα πράγματα και να δούμε πως ο ιδιοκτήτης της Μιλσάμι έφτασε να καταδικαστεί για την μεγαλύτερη τραπεζική απάτη του 21ου αιώνα και παρ’ όλα αυτά να είναι ακόμα ελεύθερος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το τρόπος με τον οποίο χρησιμοποίησε τόσο την ομάδα, όσο και ολόκληρη την πόλη του Ορχέι στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Το πορτρέτο του Ίλαν Σορ



Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1987 στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ από Μολδαβούς γονείς, με την οικογένειά του να επιστρέφει στην χώρα καταγωγής της, όταν ο Ίλαν ήταν σε ηλικία 2-3 ετών. Ο πατέρας του έπαιρνε από πολύ νεαρή ηλικία τον γιο του μαζί του στις επιχειρήσεις βάζοντάς τον μάλιστα να παρίσταται και σε συμβούλια για να μαθαίνει από πρώτο χέρι τον τρόπο που εκείνος διοικούσε.

Λένε ότι ξεκίνησε την πρώτη του επιχείρηση μόλις στα 15 του έτη και ήταν ένα μαγαζί που πουλούσε κινητά τηλέφωνα. Αυτό αποδείχθηκε πολύ σημαντικό, αφού, όταν ο πατέρας του απεβίωσε αιφνιδιαστικά το 2005, εκείνος ήταν έτοιμος να αναλάβει τις «δουλειές» της οικογένειας και το έκανε μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Η πιο γνωστή επιχείρησή του είναι η Shor Holdings, στο χαρτοφυλάκιο της οποίας ανήκουν εταιρείες, όπως η Dufremol που ασχολείται με Duty-free.

Και δεν έμεινε μόνο εκεί αφού και απέκτησε την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης Ορχέι όπου κατοικούσε, την Μιλσάμι. Ακόημ, ασχολήθηκε με την πολιτική και εκλέκτηκε δήμαρχος στην Ορχέι για τέσσερα χρόνια ενώ ίδρυσε και κόμμα. Τέλος, έγινε και πρόεδρος του συμβουλίου του τραπεζικού ιδρύματος Saving Bank of Moldova, μία επιλογή που αποδείχθηκε ευχή και κατάρρα όπως θα δείτε στην συνέχεια.

Παντρεύτηκε με την ρωσίδα τραγουδίστρια Τζασμίν το 2011, με την οποία απέκτησαν άλλα δύο παιδιά, πέρα απ’ αυτό που είχε η ίδια ήδη, μάλιστα παραμένουν ζευγάρι μέχρι και σήμερα.

Η ενασχόλησή του με την Μιλσάμι και το ιστορικό πρωτάθλημα με την τριπλή ισοβαθμία



Η Μιλσάμι ιδρύθηκε μόλις το 2005 με το όνομα Βιτορούλ Στεπ–Σότσι. Τρία χρόνια μετά και αφότου είχε ανέβει ήδη στην δεύτερη κατηγορία του μολδαβικού ποδοσφαίρου μεταφέρθηκε στην πόλη Ορχέι των 21.065 κατοίκων (σύμφωνα με την απογραφή του 2014). Εκεί μετονομάστηκε σε Βιτορούλ Ορχέι και αγωνιζόταν στο γήπεδο «Complexul Sportiv Raional Orhei» ή αλλιώς «CSR Orhei», το οποίο ανακαινίστηκε το 2007 (κόστισε περίπου 26 εκατ. ευρώ) και πλέον χωράει 2.539 θεατές. Δύο χρόνια μετά, όταν δηλαδή η ομάδα πέρασε στα χέρια του 23χρονου Ίλαν Σορ, κι ενώ είχε ήδη ανέβει στην πρώτη κατηγορία, το όνομά της θα αλλάξει και πάλι και θα γίνει Μιλσάμι Ορχέι. Αυτό δεν έγινε τυχαία αφού το Μιλσάμι αποτελούσε ουσιαστικά μία σύνθετη λέξη που προέκυψε από το αρχικό γράμμα του ονόματός του, αλλά και των δύο «συμπαικτών» του.

Στην πρώτη σεζόν της ομάδας υπό τη νέα διοίκηση του Σορ εκείνη σημείωσε την καλύτερη πορεία της ιστορίας τερματίζοντας στην τρίτη θέση και εξασφαλίζοντάς έτσι την έξοδό της στην Ευρώπη. Εκεί αποκλείστηκε εύκολα από την Ντινάμο Τυφλίδας την επόμενη σεζόν, έμεινε 4η στο πρωτάθλημα, αλλά κέρδισε το πρώτο της τρόπαιο, αφού κατέκτησε το Κύπελλο Μολδαβίας. Μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της ομάδας έπαιξε η μεταγραφή του Αντεμάρ, που αποκτήθηκε από ομάδα της Γουατεμάλας κι έκανε πραγματικά την διαφορά τελειώνοντας ως πρώτος σκόρερ της ομάδας τη σεζόν έχοντας επτά τέρματα ενώ αγωνιζόταν ως μέσος.

Καλή η ανάπτυξη παικτών από τις ακαδημίες, όμως χρειαζόντουσαν και τέτοιες ποιοτικές «ενέσεις» για να αρχίσει η ομάδα να συμβαδίζει τόσο γρήγορα με τις φιλοδοξίες του ιδιοκτήτη της. Τη σεζόν 2014-2015 κατέκτησε το πρώτο της πρωτάθλημα, όντας η πρώτη ομάδα που κατάφερνε κάτι τέτοιο και δεν προερχόταν είτε από την πρωτεύουσα της χώρας Κισινάου είτε από το Τίρασπολ. Σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της αυτή έπαιξε ο ερχομός τριών εξαιρετικών Ρουμάνων ποδοσφαιριστών, με τον εξτρέμ Ρομέο Σούρντου να είναι εκείνος που ξεχώρισε παραπάνω έχοντας 11 γκολ σε 23 ματς.

Το εντυπωσιακό εκείνης της χρονιάς ήταν πως το πρωτάθλημα κρίθηκε σε τριπλή ισοβαθμία με τις Ντάτσια Κισινάου και Σέριφ Τίρασπολ κι ενώ οι ομάδες είχαν και ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Μάλιστα, η Μιλσάμι με την Ντάτσια ήταν ισόπαλες ακόμα και στην διαφορά των γκολ. Τελικά, αυτό που της έδωσε τον τίτλο ήταν τα αποτελέσματα στα παιχνίδια απέναντι στις δύο αντιπάλους της στην κούρσα για την κούπα του πρωταθλητή. Ακολούθησαν ένα ακόμη Κύπελλο το 2018 και δύο δεύτερες θέσεις το 2017 και το 2018.

Η μεγάλη απάτη του 2014 και η εμπλοκή του Ίλαν Σορ


Ο Ίλαν Σορ κατά την σύλληψή του για το οικονομικό σκάνδαλο του 2014!

Τον Νοέμβριο του 2014 ανακαλύφθηκε πως 1 δις δολάρια είχαν κάνει φτερά από τρεις εκ των μεγαλύτερων τραπεζών της Μολδαβίας (Banca de Economii, Unibank και Banka Sociala). Ειρήσθω εν παρόδω και τα τρία αυτά τραπεζικά ιδρύματα είχαν αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος το 2012 από ανθρώπους που φαινομενικά δεν είχαν σχέση μεταξύ τους. Τα χρήματα μεταφέρθηκαν σε εικονικές εταιρείες στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Χονγκ Κόνγκ κι από εκεί διοχετεύτηκαν μέσα από μία σειρά εταιρειών σε λογαριασμούς αλλοδαπών κατόχων στην Λετονία (Latvijas Pasta Banka) σύμφωνα με τα ευρήματα της Kroll.

Η Kroll είναι η εταιρεία που μίσθωσε το δημόσιο για να ξεκινήσει μία έρευνα σχετικά με τα όσα συνέβησαν τότε με σκοπό να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να βρεθούν και τα χρήματα, αν αυτό ήταν δυνατόν.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της απάτης που επετεύχθη, το ΑΕΠ της Μολδαβίας το 2015 άγγιζε μόλις τα 7,75 δις δολάρια, ήτοι εξαφανίστηκε μέσα σε λίγες μέρες από τις τράπεζες αυτές ποσό ίσο με σχεδόν το 13% του ΑΕΠ της χώρας.

Η κυβέρνηση αναγκαστικά στήριξε τις τράπεζες αυτές παρέχοντάς τους 870 εκατ. δολάρια για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό της σύστημα, όμως η καταστροφή δεν μπόρεσε να αποφευχθεί. Η χώρα ήταν ήδη η φτωχότερη στην Ευρώπη εξαιτίας της διαφθοράς που υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια που ήταν ανεξάρτητο κράτος, με τους ολιγάρχες και τους πολιτικούς να κερδοσκοπούν με κάθε τρόπο. Αυτό οδήγησε σε έντονες διαδηλώσεις για την αλλαγή της κυβέρνησης, όπως και συνέβη, όμως η κατάσταση δεν άλλαξε ιδιαίτερα.

Τι σχέση είχε όμως ο Ίλαν Σορ με το σκάνδαλο αυτό;
Ο Ίλαν Σορ ήταν συνιδιοκτήτης και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Banca de Economii, μίας εκ των τριών τραπεζών που μετείχαν στο σκάνδαλο, ενώ φαίνεται πως σχετιζόταν και με αρκετές από τις εταιρείες που πέρασαν τα χρήματα. Ο ίδιος δήλωσε πως όσα συνέβησαν στην τράπεζα που ήταν ο ίδιος πρόεδρος αποτελούσαν αποτέλεσμα λανθασμένης στρατηγικής στην χορήγηση δανείων, ενώ τόνισε πως αυτός δεν γνώριζε για το ύψος των χρεών όταν ανέλαβε. Του το κράτησαν μυστικό, όπως ο ίδιος υποστήριξε. Μάλιστα, όταν το έμαθε προτίμησε να μην το δημοσιοποιήσει για να μην ενεργοποίησει μία «βόμβα» και καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Όμως, ο δανεισμός του συγκεκριμένου τραπεζικού του ιδρύματος αυξήθηκε κατά τη δική του θητεία και μάλιστα, εταιρείες που συνδέονταν με τον Σορ εκείνη την περίοδο αύξησαν κατακόρυφα τον δανεισμό τους, σε σημείο να έχουν φτάσει να χρωστούν 1 δις δολάρια στις τράπεζες. Μάλιστα, άλλες εταιρείες του μετέφεραν περί τα 600 εκατ. δολάρια σε μυστηριώδης offshore εταιρείες στις 25 και 26 Νοεμβρίου του έτους αυτού σύμφωνα με την αναφορά της Kroll.

Όσον αφορά τις άλλες δύο τράπεζες ισχυριζόταν πως δεν είχε καμία σχέση μαζί τους, πέρα απ’ αυτή που είχε ως πελάτης τους, όμως σύμφωνα πάλι με την αναφορά της Kroll, η Banca Sociala, ελεγχόταν από εταιρείες που συνδέονταν μαζί του και είχε παραχωρήσει δάνεια ύψους 750 εκατ. δολαρίων σε πέντε εγχώριες εταιρείες, που πάλι φαίνεται να συνδέονταν με κείνον.

Μία απ’ αυτές ονομάζεται Caritas Group SRL και είχε δανειστεί 143 εκατ. δολάρια. Όταν οι αρχές πήγαν να βρουν τα γραφεία της συνειδητοποίησαν πως υπήρχε μόνο ένα μικρό συγκρότημα εργαστηρίων και γραφείων στο οποίο αυτή νοίακιαζε ένα απ’ αυτά. Όταν προσπάθησαν να βρουν τον ιδιοκτήτη που νοίκιασε τις εγκαταστάσεις, ενημερώθηκαν από μία γειτόνισσά του πως είχε πλέον φύγει.

Ένας άλλος βασικός λόγος για τον οποίο πολλές σκέψεις για το τι συνέβη κατέληγαν σε κείνον ήταν ένα βαν της εταιρείας klassika Force, το οποίο πρώτα αναφέρθηκε πως κλάπηκε και μετά τυλίχτηκε στις φλόγες υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες ενώ περιείχε μέσα 12 σάκους αρχείων που αφορούσαν παραχωρηθέντα δάνεια της τράπεζας Banca de Economii.

Διαβάστε ακόμη: Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ: Η εξωτερική πολιτική του Τραμπ εξόντωσε τους ρατσιστές της ”La Familia”!
Ο κυβερνήτης της εθνικής τράπεζας της Μολδαβίας θεώρησε το όλο συμβάν σκηνοθετημένο και έλεγε πως αποσκοπούσε στην καταστροφή των εγγράφων, γιατί δεν υπήρχαν πραγματικά αρχεία για τους δανεισμούς της τράπεζας: «Αν έχεις συναλλαγές που είναι ψεύτικες και δεν υπάρχουν έγγραφα, πρέπει να δείξεις με κάποιο τρόπο πως αυτά εξαφανίστηκαν».

Ο Σορ αποτελούσε έτσι τον Νο.1 ύποπτο του εθνικού κέντρου της καταπολέμησης της διαφθοράς της Μολδαβίας και για μια περίοδο τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό τον Μάρτιο του 2015. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, λίγο μετά το πρώτο πρωτάθλημα της Μιλσάμι, κέρδισε τις δημοτικές εκλογές, συγκεντρώνοντας ποσοστό 62% (!!) κι έγινε δήμαρχος του Ορχέι. Σε μία πόλη στην οποία ο ίδιος είχε επενδύσει αρκετά χρήματα καταστώντας την ίσως αυτή με το καλύτερο βιοτικό επίπεδο στην χώρα. Η πόλη είχε δωρεάν μετακίνηση με λεωφορεία, οι δρόμοι και τα κτήρια ήταν όλα καλοδιατηρημένα ενώ απέκτησε κι ένα πάρκο αναψυχής το οποίο είχε επίσης δωρεάν είσοδο.

Αυτή ήταν μία συνήθης πρακτική που ακολουθούσαν πολλοί επιχειρηματίες, οι οποίοι ήθελαν να έχουν την στήριξη της κοινής γνώμης σε περίπτωση που χρειαζόταν κάποια στιγμή, αν κάτι δεν πήγαινε καλά στα υπόλοιπα σχέδιά τους, όπως στην περίπτωση του Σορ, ο οποίος χρησιμοποίησε τόσο τα «κοινά» όσο και τον αθλητισμό (Μιλσάμι) για να πετύχει το σκοπό του. Και πράγματι είχε αποτέλεσμα, αφού οι κάτοικοι του Ορχέι είτε δεν πίστευαν πως αυτός σχετίζεται με την απάτη, είτε δεν νοιάζονταν γι’ αυτό, μιας και η δική τους ζωή είχε βελτιωθεί.

Το 2017 ο Σορ τελικά καταδικάστηκε για τα εγκλήματα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, της απάτης και της κατάχρησης της εμπιστοσύνης και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 7,5 ετών. Όμως, εμεινε ελεύθερος, αφού κατέθεσε έφεση, μέχρι την εκδίκαση της οποίας δεν κρίθηκε σκόπιμο προφυλακιστεί.

Και μαντέψτε τι συνέβη; Βρήκε την ευκαιρία και κάπου μεταξύ 14-17 Ιουνίου του 2019 έφυγε από την χώρα σαν κύριος από το αεροδρόμιο χωρίς να τον σταματήσουν οι αρχές, παρ’ ότι δεν είχε δικαίωμα εξόδου. Κατέληξε στο Ισραήλ όπου είχε την υπηκοότητα μιας και είχε γεννηθεί εκεί κι έτσι προστατευόταν. Την ίδια χρονιά το κόμμα που είχε ιδρύσει το 2016 με το όνομα Σορ (προς τιμήν του εαυτού του) βγήκε τέταρτο στις εκλογές εξασφαλίζοντας επτά θέσεις στην Βουλή ενώ ο πρόεδρός του ήταν φυγάς και υπόδικος. Μαντέψτε ποιος είναι μέχρι και σήμερα κανονικα βουλευτής στην Μολδαβία;

Ο Ιλάν Σορ διατηρεί φυσικά κανονικά και την θέση του πρόεδρου της Μιλσάμι, την οποία συνεχίζει να χρηματοδοτεί μαζί με τους συνεργάτες του. Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα, οι Μολδαβοί απέκλεισαν την Πανεβέζις με νίκη εντός έδρας με 2-0 και «λευκή» ισοπαλία στην Λιθουανία και να προκρίθηκαν στον δεύτερο προκριματικό γύρο του UEFA Conference League, που θα αντιμετωπίσουν την φινλανδική Κουόπιο. Να σημειώσουμε σ’ αυτό το σημείο πως δεν έχει μπει ποτέ σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και το μακρύτερο ταξίδι της είχε τελικό προορισμό τα Play-offs του Europa League τη σεζόν 2015-2016.

Θα συνεχίσει η μικρή ομάδα από την Μολδαβία να βρίσκεται στο επίπεδο αυτό καταφέρνοντας συνεχώς να διακρίνεται ή τώρα ο Ίλαν Σορ εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ και δεν μπορεί να γυρίσει στην χώρα του, ειδικά σε περίπτωση που απορριφθεί η έφεσή του, θα σταματήσει να ασχολείται με την ομάδα και την πόλη του; Όποια κι αν είναι η απάντηση καλό είναι τόσο μία ποδοσφαιρική ομάδα όσο και έτι περισσότερο μία πόλη να μην φτάνει εξαρτιέται από ανθρώπους οι οποίοι επιδίδονται σε τέτοιες πράξεις και δραστηριότητες.

Πηγές: Wikipedia, NYTimes, ΒBC, BalkanInsight, HITC
inthezone.gr

[fon7]

Η επιστροφή ενός κοιμώμενου γίγαντα
Αν κοιτάξεις τη λίστα των ομάδων με τα περισσότερα πρωταθλήματα Βελγίου, στις πρώτες θέσεις θα συναντήσεις κάποια ονόματα γνώριμα ακόμα και σε κάποιον που δεν ασχολείται καθόλου με το ποδόσφαιρο της χώρας. Άντερλεχτ, Κλαμπ Μπριζ, Σταντάρ Λιέγης. Κάπου εκεί ανάμεσα όμως, στην τρίτη θέση συγκεκριμένα, υπάρχει και ένα όνομα που λογικά ελάχιστοι γνωρίζουν: Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ. Γίνεται να υπάρχει μια ευρωπαϊκή ομάδα με τόσα πολλά πρωταθλήματα που να μην την ξέρει σχεδόν κανένας; Κι όμως γίνεται αν αυτή έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο εδώ και σχεδόν μισό αιώνα.

Με χρονολογία ίδρυσης το 1897 η Ουνιόν έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές της τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της. Μέχρι και λίγο πριν την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου η ομάδα από τα νότια των Βρυξελλών κυριαρχούσε στο βελγικό ποδόσφαιρο, σαρώνοντας τους τίτλους και σπάζοντας αρκετά ρεκόρ. Το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι το σερί των 60 αγώνων χωρίς ήττα που έκανε από το 1933 έως το 1935, που της έδωσε και το παρατσούκλι “Ουνίον 60”. Ένα επίτευγμα που δεν έχει επαναληφθεί στο βελγικό πρωτάθλημα μέχρι και σήμερα. Όταν το 1939 η μπάλα σταμάτησε να τσουλάει εξαιτίας του πολέμου, η Ουνιόν μετρούσε ήδη 11 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα και το όνομα της ήταν σχεδόν συνώνυμο του βελγικού ποδοσφαίρου. Από τις υπόλοιπες τρεις σύγχρονες ‘μεγάλες’ της χώρας, η μόνη που είχε κερδίσει κάτι έως τότε ήταν η Μπριζ, κι αυτή ένα μόνο πρωτάθλημα.



Τα κατορθώματα της δεν περιορίζονταν εντός συνόρων. Σε μια εποχή που οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις βρίσκονταν ακόμα στα σπάργανα, η Ουνιόν, ως η πιο αναγνωρίσιμη βελγική ομάδα, συμμετείχε σε αρκετά φιλικά παιχνίδια αλλά και σε ανεπίσημα τουρνουά με ξένους συλλόγους. Όταν δημιουργήθηκε λίγο μετά τον πόλεμο το Κύπελλο Εκθέσεων, κατάφερε να αποκλείσει τη Λειψία και τη Ρόμα και φτάσει μέχρι τα ημιτελικά, όπου και αποκλείστηκε από τη Μπέρμιγχαμ (που μετά ηττήθηκε στον διπλό τελικό από τη Μπαρτσελόνα). Κάπου εκεί όμως ξεκίνησε και ο κατήφορος.

Χρόνο με το χρόνο η ομάδα εμφανιζόταν όλο και πιο αποδυναμωμένη, γι’αυτό και ο υποβιβασμός από την πρώτη κατηγορία τον Μάιο του 1973 δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Αυτό που όμως δεν περίμεναν οι περισσότεροι είναι ότι ο σύλλογος θα χρειαζόταν 48 ολόκληρα χρόνια για να επανέλθει στα μεγάλα σαλόνια. Στο διάστημα αυτό, έφτασε μέχρι και την 4η κατηγορία ενώ κάποιες φορές πλησίασε ακόμα και τη διάλυση λόγω οικονομικών δυσκολιών. Ο κόσμος της συρρικνώθηκε, η δυναμική της χάθηκε και το όνομα της ξεχάστηκε. Το σημαντικό όμως είναι ότι έστω και δύσκολα άντεξε. Και έναν άλλο Μάιο, αρκετές δεκαετίες μετά από εκείνο το τελευταίο παιχνίδι της στην πρώτη κατηγορία απέναντι στη Μπέρχοστ, βρήκε τον σωτήρα της στο πρόσωπο ενός Άγγλου πρώην παίκτη του πόκερ!

To πως ακριβώς έκανε λεφτά ο Τόνι Μπλουμ παραμένει ακόμα άγνωστο, αν και το όνομα του βρίσκεται στην επικαιρότητα για πάνω από μια δεκαετία. Ο 51χρονος επιχειρηματίας από το Μπράιτον ήταν για πάρα πολλά χρόνια ένας φανατικός τζογαδόρος που ξόδευε μεγάλο μέρος της μέρας του στοιχηματίζοντας ή παίζοντας πόκερ. Η τεράστια επιτυχία του στα διάφορα μεγάλα τουρνουά πόκερ υπολογίζεται ότι του έβαλε στην τσέπη περισσότερα από 3,5 εκατομμύρια ευρώ, ενώ χάρη στις επενδύσεις του μετά και την είσοδο του στον χώρο των ακινήτων η περιουσία του μεγάλωσε απότομα. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως από το 2009 ο Μπλουμ είναι ιδιοκτήτης και πρόεδρος της αγαπημένης του Μπράιτον, την οποία και ανέβασε στην Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια.


Ένας άνθρωπος που δεν θα ήθελες ποτέ να έχεις αντίπαλο σε μια παρτίδα πόκερ

Όταν τον Μάιο του 2018 ενδιαφέρθηκε για την απόκτηση και της Ουνιόν όλοι πίστεψαν πως αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να φτιάξει ένα ‘φυτώριο’ για τη Μπράιτον, που ταυτόχρονα θα του πρόσφερε λύσεις στα γραφειοκρατικά προβλήματα που πιθανόν θα δημιουργούσε το Brexit στους αγγλικούς συλλόγους. Η επιφυλακτικότητα με την οποία τον αντιμετώπισαν οι Βέλγοι δεν κράτησε πολύ. Αν και η σχέση μεταξύ των δυο ομάδων είναι αναμενόμενα πολύ καλή, τρία χρόνια μετά η σύνδεση τους παραμένει σχετικά μικρή. Την ομάδα των Βρυξελλών ‘τρέχουν’ άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με τον αγγλικό σύλλογο, με επικεφαλής τον Άλεξ Μούζιο, που εκτός από πρόεδρος είναι και κάτοχος του 10% των μετοχών, ενώ μέχρι και σήμερα οι παίκτες που έχουν πάει στο Βέλγιο ως δανεικοί από το Μπράιτον είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. “Δεν είμαι ο κλασικός πρόεδρος, που αποφασίζει τα πάντα μόνος. Περισσότερο είμαι ένας ειδικός πάνω στην επεξεργασία δεδομένων” λέει ο Μούζιο και μας εξηγεί: “Όλοι ξέρουν να αναγνωρίζουν έναν καλό παίκτη και όλοι καταλαβαίνουν πότε κάτι είναι φτηνό. Το δύσκολο είναι να συνδυάσεις αυτά τα δυο. Αυτό ουσιαστικά κάνω εγώ.”

Το βασικότερο όλων είναι ότι χωρίς να μπούνε στην ομάδα λεφτά με τη σέσουλα (το μπάτζετ της παραμένει αρκετά χαμηλό ακόμα και για τα επίπεδα του βελγικού πρωταθλήματος), ο “κοιμώμενος γίγαντας” των 30s έδειξε για πρώτη φορά μετά από αρκετές δεκαετίες κάποια σημάδια ζωής. Ο Μπλουμ έφερε μαζί του την τεχνογνωσία της Πρέμιερ Λιγκ και ένα πολύπλοκο σύστημα αξιολόγησης νέων ποδοσφαιριστών που αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η καινούργια Ουνιόν. Όταν εκείνο το πρώτο καλοκαίρι οι υπεύθυνοι του μεταγραφικού σχεδιασμού παρέλαβαν μια λίστα με 15 μεταγραφικούς στόχους που είχε φτιάξει ο τότε προπονητής Μαρκ Γκροζάν, έβαλαν τα ονόματα στη βάση δεδομένων τους και μετά από μια γρήγορη ανάλυση του επέτρεψαν τη λίστα με όλα τα ονόματα διαγραμμένα. Κανείς τους δεν είχε τον κατάλληλο συνδυασμό ποιότητας και τιμής που έψαχναν. Η Ουνιόν είχε μπει και επίσημα σε μια νέα, διαφορετική εποχή.

Τρεισήμισι χρόνια μετά οι φίλοι της ομάδας ζούνε ένα όνειρο. Μετά από αρκετές δεκαετίες στην 2η και την 3η κατηγορία η Ουνιόν επέστρεψε επιτέλους φέτος στα μεγάλα σαλόνια και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση καθώς τερμάτισε με 18 βαθμούς διαφορά από την 2η, παίζοντας κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Όπως μάλιστα φαίνεται, γύρισε με άγριες διαθέσεις κι αυτό δεν το λέμε απλά επειδή κέρδισε στην πρεμιέρα μέσα στην έδρα της γειτονικής Άντερλεχτ με 1-3. Έντεκα αγωνιστικές μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, βρίσκεται στην 1η θέση της βαθμολογίας, ισόβαθμη με την Μπριζ, έχοντας την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα στη χώρα. Το Σαββάτο που μας πέρασε πρόσθεσε ένα ακόμα κεφάλαιο στο βιβλίο της φετινής τρελής πορείας της, όταν και επικράτησε με 4-2 της Σεραίνγκ παρ’ότι έχανε με 0-2 ως το 55′ και ενώ έπαιζε με παίκτη λιγότερο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο!



Για την ώρα στα νότια των Βρυξελλών κανένας δεν αναφέρεται στη λέξη ‘τίτλος’, ούτε καν στην πιθανότητα εξόδου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο βασικός στόχος παραμένει να μείνει η Ουνιόν όσο πιο μακριά γίνεται από το άγχος μιας μάχης για τη σωτηρία. Από την άλλη, αυτό που έχει σημασία ως τώρα είναι πως η επιστροφή στο προσκήνιο βοήθησε στο να ακουστεί ξανά το όνομα του συλλόγου, να γίνει γνωστό το ένδοξο παρελθόν του, που τόσο καιρό παρέμενε ξεχασμένο στα βιβλία της ιστορίας, και να μπει πάλι στον ποδοσφαιρικό χάρτη το ξεχωριστό γηπεδάκι της, στο πάρκο Ντούντεν στα νότιο-δυτικά της πόλης.

Ένα μικρό, παλιό και γραφικό γήπεδο δίπλα ακριβώς στο δάσος, χωρίς VIP αίθουσες, εύκολο πάρκινγκ και αναπαυτικά καθίσματα, με εξέδρες που σε κάποια σημεία γίνονται ένα με το διπλανό λόφο (από τον οποίο παρακολουθούν αρκετοί τους αγώνες τζάμπα, συχνά σκαρφαλωμένοι και σε δέντρα), με μια μεγάλη κερκίδα για όρθιους που κάθε old school ποδοσφαιρόφιλος θέλει να επισκεφτεί έστω μια φορά, ειδικά σε κάποιο ντέρμπι με κάποια ομάδα της πόλης. Γι’αυτό άλλωστε συχνά στις κερκίδες του συναντάς πολλούς φοιτητές από άλλες χώρες που μένουν στις Βρυξέλλες και ψάχνουν μια ιδιαίτερη ποδοσφαιρική εμπειρία. Όπως δήλωσε άλλωστε και ο Μούζιο, ένας από τους αρκετούς λόγους που επιλέχθηκε η Ουνιόν ήταν το προφίλ των οπαδών της, που είναι εκδηλωτικοί αλλά ταυτόχρονα χαλαροί και ανοιχτοί σε όλους τους ανθρώπους εκτός της περιοχής τους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής ή θρησκείας.

Ένα γήπεδο που είναι κανονικό μνημείο, αφού το κτίριο της κεντρικής θύρας του, με την εντυπωσιακή αρτ ντεκό πρόσοψη που χτίστηκε έναν αιώνα πριν, έχει χαρακτηριστεί προστατευόμενο. Αυτό βέβαια σημαίνει πως η Ουνιόν δεν έχει σχεδόν καμία δυνατότητα ανακαίνισης του αφού σύμφωνα με τον πρόεδρο της, “ακόμα και αν θέλουμε να γκρεμίσουμε έναν μικρό τοίχο, χρειαζόμαστε ειδική άδεια από πολλούς φορείς”. Σύμφωνα με τον Άγγλο αμυντικό της ομάδας, Κρίστιαν Μπέρτζες: “Το γήπεδο μας μοιάζει λες και είναι βγαλμένο από τη ρωμαϊκή εποχή, σαν ένα περίεργο αμφιθέατρο με τα σκαλοπάτια να καταλήγουν σχεδόν μέσα στο δάσος.”

Μέσα στα σχέδια των Άγγλων, που ήδη έχουν ρίξει αρκετά λεφτά στη βελτίωση των εγκαταστάσεων του προπονητικού κέντρου και στη δημιουργία ακαδημιών, είναι να αποκτήσει κάποια στιγμή η ομάδα ένα νέο, μοντέρνο γήπεδο αλλά αυτό λογικά θα αργήσει, αφού το να βρεθεί χώρος στις Βρυξέλλες και να αποκτηθούν οι κατάλληλες άδειες είναι εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο. Μέχρι τότε οι φανατικοί της Ουνιόν θα πρέπει να περιμένουν υπομονετικά στις μεγάλες ουρές που σχηματίζονται στις λιγοστές εισόδους και στις παλιές τουαλέτες, κάτι που πάντως δεν φαίνεται να πτοεί κανέναν, αφού όπως λένε αρκετοί, “εδώ το κάναμε και μας άρεσε στις εποχές που παίζαμε στην 3η κατηγορία, θα έχουμε πρόβλημα τώρα;”
sombrero.gr

[vaggelis]

Άλκμααρ – Ουτρέχτη 5-5: Έξι «ελληνικά» γκολ από Παυλίδη – Δουβίκα, ποτέ κάτι αντίστοιχο εφέτος στη Superleague 1

Τάσος Δουβίκας και Βαγγέλης Παυλίδης «έλαμψαν» στην ισοπαλία της Άλκμααρ με την Ουτρέχτη, καθώς πέτυχαν αμφότεροι χατ τρικ! Σε κανένα ματς της τρέχουσας Super League δεν είχαμε έξι «ελληνικά» γκολ εφέτος.

Γαλανόλευκη ματσάρα στην Eredivisie! Σε ένα απίστευτο ματς η Άλκμααρ και η Ουτρέχτη αναδείχθηκαν ισόπαλες με 5-5 με πρωταγωνιστές τους Τάσο Δουβίκα και Βαγγέλη Παυλίδη, οι οποίοι έκαναν αμφότεροι χατ τρικ, ενώ ο πρώτος είχε και δυο ασίστ. Βασικοί και αναντικατάστατοι ο Παντελής Χατζηδιάκος για τους γηπεδούχους και ο Βασίλης Μπάρκας για τους φιλοξενούμενους.

Oι φιλοξενούμενοι πήραν προβάδισμα δυο γκολ με τον Δουβίκα, ο Ντέκερ μείωσε σε 1-2 στο 20' και στη συνεχεία... ανέλαβε ο Παυλίδης. Στο 30' έκλεψε τη μπάλα, βγήκε τετ α τετ με τον συμπαίκτη του στην Εθνική, Βασίλη Μπάρκα και τον νίκησε με διπλή προσπάθεια. Στο 34' μετά από σέντρα του Μιχαΐλοβιτς κοντρόλαρε με το στήθος, βγήκε σε θέση βολής και με δυνατό σουτ ανέτρεψε το σκορ. Η Ουτρέχτη βρήκε το γκολ της ισοφάρισης στο 41' όταν ο Δουβίκας έκανε τακουνάκι μέσα στην περιοχή και ο Βιργκέβερ εξ επαφής διαμόρφωσε το 3-3

Στο δεύτερο μέρος ο πρώην επιθετικός του Αστέρα Τρίπολης και του Βόλου έκανε το 4-3 στο 65' με σουτ μέσα από την περιοχή και ισοφάρισε πέντε λεπτά αργότερα ο Ντε Βιτ. Στο 78' ο Παυλίδης υπέγραψε τη δεύτερη ανατροπή της ομάδας του με προβολή από το ύψος του πέναλτι. Στο 80΄ο Δουβίκας έδωσε τη δεύτερη του ασίστ και ο Φαν Ντε Στρεκ διαμόρφωσε το τελικό 5-5, με τον 23χρονο Έλληνα σέντερ φορ να έχει εμπλοκή και στα πέντε γκολ της ομάδας του!

Χαρακτηριστικό είναι πως σε κανένα ματς της τρέχουσας Super League μέχρι στιγμής δεν έχουν μπει έξι «ελληνικά» γκολ. Το φετινό... highscore είναι τα τέσσερα τέρματα που μπήκαν στην ισοπαλία του Ολυμπιακού με τον ΠΑΣ Γιάννινα στου Ζωσιμάδες, από Φορτούνη (δις), Παμλίδη και Λιάσο.

O Παυλίδης έφτασε τα 15 γκολ σε 19 εμφανίσεις στην τρέχουσα σεζόν, ενώ ο Δουβίκας σε ίδιο αριθμό συμμετοχών έχει σκοράρει έντεκα φορές και έχει δώσει δυο ασίστ.

https://www.gazzetta.gr/football/eredivisie/2192376/alkmaar-oytrehti-5-5-exi-ellinika-gkol-apo-paylidi-doybika-pote-kati

[fon7]

Στο πιο ακραίο φινάλε πρωταθλήματος των τελευταίων χρόνων, η Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ, η Γκενκ και η Αντβέρπ διεκδικούσαν στο Βέλγιο τον τίτλο έχοντας ένα μόνο βαθμό διαφορά.
Μέχρι το 88' πρωταθλήτρια ήταν η Ουνιόν που κέρδιζε 1-0 εντός την αδιάφορη Μπριζ. Μετά κατάφερε και έφαγε... τρία (3) γκολ!
Από το 89' έως το 94' πρωταθλήτρια ήταν η Γκενκ, που στο διάστημα αυτό κέρδιζε με 2-1 την Αντβέρπ.
Στο 94' η μπάλα στρώθηκε έξω από την περιοχή στον Τόμπι Αλντερβάιρελντ (στον 34χρονο σέντερ μπακ Τόμπι Αλντερβάιρελντ!), αυτός την έστειλε συστημένη στο παραθυράκι της εστίας, έκανε το 2-2 και χάρισε στην Αντβέρπ το πρώτο της πρωτάθλημα από το 1957!
Ο ορισμός του "Αυτά δεν γίνονται!".


Απόδοση στο να γίνει αυτή η ιστορία κείμενο στο Σομπρέρο μετά από 10-15 χρόνια: 1,05

Πώς κύλησε το 90λεπτο:


El Sombrero

[fon7]

Τον Αύγουστο του 2018 ο προπονητής της ισλανδικής Γκρότα, Όσκαρ Θόρβαλντσον, έβαλε αλλαγή σε ένα ματς 3ης κατηγορίας τον γιο του, Όρι Όσκαρσον. Ο Όσκαρσον (δηλαδή ο "Γιος του Όσκαρ") πρόλαβε να σκοράρει δυο φορές στο ντεμπούτο του. Λίγες μέρες μετά είχε γενέθλια. Έκλεισε τα 14!
Κάποια στιγμή η Κοπεγχάγη ανακάλυψε τον μικρό, τον «τσίμπησε», τον έστειλε μια σεζόν δανεικό και φέτος τον υπολογίζει κανονικά για την πρώτη ομάδα. Στον χθεσινό προκριματικό του CL απέναντι στην πρωταθλήτρια Ισλανδίας, Μπρέιδαμπλικ, τον ξεκίνησε βασικό στην επίθεση και ο 18χρονος έβαλε 3 γκολ και έδωσε μια ασίστ!
Οι Δανοί νίκησαν με 6-3 και διέκοψαν την ιστορική πορεία της Μπρέιδαμπλικ που για πρώτη φορά έκανε τρεις σερί προκρίσεις στην Ευρώπη. Προπονητής των Ισλανδών είναι ο... Όσκαρ Θόρβαλντσον. Ο μπαμπάς του.

El Sombrero

O τερματοφύλακας Γιόναταν Γιόχανσον είχε παρατήσει το ποδόσφαιρο το 2021 και δούλευε ως ηλεκτρολόγος. Κάποια στιγμή όμως του έλειψε η μπάλα και την άνοιξη γύρισε στα γήπεδα προσωρινά ως σέντερ μπακ (!) σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Νορβηγίας.
Στις αρχές Ιουνίου και ενώ ήταν διακοπές στη Ρόδο ένας παλιός συμπαίκτης του που είναι τώρα προπονητής στην Κλάκσβικ από τα Νησιά Φερόε τον πήρε τηλέφωνο για να τον ρωτήσει αν θέλει να δοκιμάσει ξανά την τύχη του κάτω από τα δοκάρια, καθώς έχει ξεμείνει από τερματοφύλακες.
Ο 31χρονος δέχτηκε την πρόταση, πήγε ως λύση ανάγκης "για μερικές εβδομάδες", φόρεσε ξανά τα γάντια του μετά από δυο χρόνια, κράτησε ανέπαφη την εστία στα 3 από τα 4 ματς ως τώρα των προκριματικών του CL και το φθινόπωρο θα παίζει σε ευρωπαϊκούς ομίλους, αφού οι απίθανοι «ψαράδες» απέκλεισαν μετά τη Φερεντσβάρος και την πρωταθλήτρια Σουηδίας, Χάκεν!
Και το όνειρο συνεχίζεται...


Με άλλα λόγια, μια ομάδα από μια πόλη 5.000 κατοίκων των Νησιών Φερόε είναι δυο προκρίσεις μακριά από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ!
Κι αν αυτό το σενάριο ακούγεται ακόμα ως ουτοπικό, το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά θα υπάρχει μια ομάδα από εκεί σε ευρωπαϊκούς ομίλους (Γιουρόπα ή Κόνφερενς, ανάλογα τι θα κάνουν στον επόμενο γύρο με τη Μόλντε).
El Sombrero