Κατά την ταπεινή μου, αλλά εγκυρότατη γνώμη
, οι Ιάπωνες εχθές το έχασαν μόνοι τους,
πριν την ώρα του - πιστεύω ότι θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα στην παράταση (λόγω φυσικών, σωματοδομικών διαφορών των αντιπάλων).
Και τα δύο γκολ με τα οποία ισοφαρίστηκαν, μπήκαν με κεφαλιές, αφού πιο πριν είχε ενισχύσει την "αεροπορία" του ο Προπονητής του Βελγίου. Αν θυμάστε το παιγνίδι, από τη στιγμή που το Βέλγιο δεν έβρισκε λύσεις απέναντι στους άριστα στημένους Ιάπωνες, επέλεξε να παίξει παιγνίδι "αέρος αέρος" - ξεπερασμένο μεν, αποδοτικό δε, λόγω του μη ύψους των Ιαπώνων. Ότι σέντρα έγινε στην περιοχή των τελευταίων κατέληξε σε κεφαλιές των Βέλγων. Και σε όποια κόρνερ κέρδιζαν οι Ιάπωνες, οι σέντρες τους κατέληγαν σε κεφαλιές των Βέλγων ή στα χέρια του keeper τους, ελλείψει προφανώς, φυσικών προσόντων των Ιαπώνων.
Σε ένα τέτοιο κόρνερ λοιπόν, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, οι Ιάπωνες, απονενοημένα, ανέβασαν 6-7 παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, προκειμένου, ως γνήσιοι απόγονοι των ΚΑΜΙΚΑΖΙ, να διεκδικήσουν τη μοιραία κεφαλιά, λες και είχαν κερδίσει καμία μέχρι τότε. Σέντρα - ενώ η μπάλα μπορούσε και ΕΠΡΕΠΕ να παιχθεί στα πλάγια (υπήρχε παίκτης δίπλα σε αυτόν που έκανε το κόρνερ) - Κουρτουά και η συνέχεια γνωστή ... Μα να μην τους φωνάξει κανείς (ούτε ο προπονητής);;;
Συμπέρασμα: το ποδόσφαιρο δεν είναι έντεκα και έντεκα μαντράχαλοι που κλωτσάνε μια μπάλα ... Είναι, αν όχι πρωτίστως, ασφαλώς και
ΜΥΑΛΟ. Καλό το πάθος, η θέληση, η αυταπάρνηση, αλλά από μόνα τους, σπανίως σε οδηγούν στη νίκη... Και ήταν κρίμα για την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλαν.
Αυτά ας τα έχουμε όλοι κατά νου, γιατί καλό είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ακόμη
καλύτερο όμως, να μαθαίνουμε από τα λάθη των άλλων.