Μου είναι αδιάφορο το εφέσιμο και το αφέσιμο.
Με ή χωρίς το ματς θα γίνει.
Στους Ζωσιμάδες.
Παρακάτω.
Μπορεί
κάποιοι σήμερα, να θεωρούν προσωπική τους υπόθεση τα ΤΣΑΤΣΙΚΑ, αλλά στις μέρες μας, Γαλουχούμενοι είναι όσοι οι Ασχολούμενοι με αυτά.
Νηπιαγωγεία και Κοκκινοσκουφίτσες.
Καρτούν Συνδεσμιακά, Οπαδική Νουτέλα και Μαλλί Γριάς.
.
Η υπόθεση θυμίζει κάτι από Γενίτσαρους, κάτι από Μπρεζνιεφικούς Κνίτες, κάτι από την αρνητική άποψη των σύγχρονων Τουρκικών σχολικών εγχειρίδιων, για τον Κολοκοτρώνη ή και αντίστοιχα των Ελληνικών περί τα Τουρκικά.
Κανένας γνήσιος – σερνάμενος ανάπηρος πολέμου του 1940 – 45 δεν πήρε σύνταξη και άδεια περιπτέρου, πλήν των ρουφιάνων, των τσάτσων και των δισίλογων.
Κανείς
«Μπαραζικός και Μπαραζόπληκτος» δεν έχει σήμερα το νου του στο Μπαραζ, πλήν την πορεία - μέλλον της ΟΜΑΔΑΣ.
Μόνο επαγγελματίες οι Μπαραζοέμποροι και Χατζιρλικωτοί Κερκιδοφύλακες.
Τα τότε μωρά, τα μαμούνια με την Πιπίλα, τον Τουίτι, τη Χάιντι και την Κουβερνάντα από τη χώρα της Φρουτοπίας, μασάνε τώρα κουτόχορτο και πουλάνε πορδοτσογλανιλίκι στα γήπεδα. Σκουλίκια.
Αν, κάποιοι θεωρούν προσωπική τους υπόθεση τα ΡΟΔΟΤΣΑΤΣΙΚΑ, σημαίνει ότι τους δίνεται η ευκαιρία να ΡΟΔΟΤΣΑΤΣΕΨΟΥΝ και ΡΟΔΟΥΠΟΒΑΘΜΙΣΟΥΝ τον ΑΓΙΑΞ.
(κάποτε παρεξηγηθήκαμε εντός φόρουμ (ευτυχώς υπήρξε κατανόηση), αλλά όσοι εκτός και αλλού, διαθέτουν πασόμετρα, να τα βολέψουν κάπως … και ιδιαιτέρως τα πορδοτόγλανα της Μπontaφοn)
Είχα πάρει ένα σάντουιτς με αυγά απέναντι από το Phodes, απάτητο.
Τρέχοντας προς το γκρουπ, μου την έπεσαν πέντε Τσάτσοι.
Μετά από λίγη ώρα πανικού και γενναίας άμυνας, με μάζεψε ο Ξάδερφος μου, με σπασμένο τό αριστερό χέρι.
Δεν είχα πάει γι αυτά στη Ρόδο.
Τώρα δεν έχω την πολυτέλεια των σάντουιτς με αυγά, αλλά ούτε και Τσάτσους παραγγέλλω.
Εκείνοι που έχουν τα αυγά, έχουν και τους Τσάτσους.
Έχω δει διάφορα κακότεχνα οφεοσποτάκια στο διαδίκτυο, που προβάλλουν τα χρόνια ψυχοπαδικά σύνδρομα των δημιουργών τους.
Αδιάφορα εντελώς.
Και βέβαια δεν ξεχνώ.
Δεν ξεχνώ ΠΟΤΕ ότι, ήμουν τότε ειρηνικά και φίλαθλα κοντά στη Ομάδα μου.
Δεν ξεχνώ ΠΟΤΕ ότι, υπήρξαμε θύματα μιας ειδεχθούς ποδοσφαιρικής πολιτικής.
Δεν ξεχνώ ποτέ ότι, τα πάντα στη ζωή είναι Φως.
Ως μνεία, καταθέτω σήμερα, αγάπη, φροντίδα και προστασία για την Ομάδα μου και την Πασολέδικη ιστορία.
Έχω ΟΜΑΔΑ και με χρειάζεται σύστοιχο με τους Στόχους της.
Αυτή θα ικανοποιήσει κάθε προσδοκία μου.
Το μεγάλο Μπαραζ σήμερα, είναι το Μπαραζ της κοινωνικής τύφλας και της οικονομικής αναπηρίας στο οποίο μας υποθήκευσαν οι τριακονταετείς εξουσίες.
Να υποθηκέψω την ΟΜΑΔΑ μου στο παραποδοσφαιρικό παρελθόν ή στην ένθεν κακείθεν νέομπαραζοκαπηλεία;
ΠΟΤΕ!!!
Αν αυτή η πολιτεία δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΣΑΤΣΟΣ ΣΤΟΥΣ ΖΩΣΙΜΑΔΕΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΛΕ