Για τους εραστές του Αγγλικού.....

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Πάμε ρε Πιτερμποράρα!!!

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Η Πιτερμποράρα συνεχίζει ακάθεκτη, μάκαρι να ανέβει απευθείας ... και γιατί όχι και με πρωτάθλημα!
1η είναι η Πορτσμουθ ,2η η Πιτερμπορο και 3η με έναν αγώνα λιγότερο η ιστορική Σάντερλαντ που έχει πάρει την κατιούσα αφού καθε χρόνο έπεφτε και απο μια κατηγορία για να καταλήξει εν τέλει Λιγκ Α.

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Και έτσι κατρακυλησαμε στην 3η θέση...

[RASTA]

http://www.england365.gr/article/203671/Απόλυση-συγκίνηση:-Τρομερές-εικόνες-από-το-King-Power-Stadium-(pics)-

[RASTA]

Πίτερ Τέιλορ: Ο «αφανής» ήρωας μιας ποδοσφαιρικής εποποιίας
Το όνομα του κοσμεί τη κεντρική θύρα στο «Σίτι Γκράουντ» της Νότιγχαμ, το άγαλμά του στέκεται επιβλητικά έξω από το γήπεδο της Ντέρμπι και έχει κατακτήσει δύο συνεχόμενες φορές το κύπελλο Πρωταθλητριών. Το όνομα του είναι Πίτερ Τόμας Τέιλορ και το στίγμα που έχει αφήσει στο αγγλικό ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγαλύτερο από τη φήμη του.



Το ημερολόγιο έγραφε 17 Δεκεμβρίου 1977 και η Νότιγχαμ διέλυε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο “Όλντ Τράφορντ” με σκορ 4-0 και παράλληλα εδραιωνόταν στη πρώτη θέση. “Στρατηγός” της ομάδας ο διάσημος Μπράιαν Κλάφ που οδηγούσε τους "κόκκινους” στη κορυφή, με τη διαφορά πως στο σύλλογο υπήρχε και ένας άσημος “Στρατάρχης” και δεν ήταν άλλος από τον Πίτερ Τέιλορ.
 
Μόλις στα 14 του γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του και άρχισε να παίζει ως τερματοφύλακας στην ερασιτεχνική ομάδα του πατέρα της ωσότου τον δει κάποιος από την Νότιγχαμ Φόρεστ και τον πάρει στην ομάδα. Εκεί δεν κατάφερε να καθιερωθεί και πήρε μεταγραφή στη Κόβεντρι όπου έκανε και τις πρώτες του επίσημες συμμετοχές. Το 1955 πήρε μεταγραφή στη Μίντλεσμπρο, εκεί έμεινε για έξι χρόνια παίζοντας βασικός αλλά το πιο σημαντικό είναι πως γνώρισε τον μετέπειτα συνεργάτη του Μπράιαν Κλάφ. Λένε πως η πρώτη ποδοσφαιρική “ανακάλυψη” του Τέιλορ ήταν ο τότε 22χρονος επιθετικός. Με την καθοδήγησή του, ο Κλάφ πέτυχε 197 γκολ σε 213 συμμετοχές και έφτασε μέχρι την εθνική πριν τραυματιστεί σοβαρά και αποσυρθεί πρόωρα. Το 1962 ένιωσε πως δεν ήταν σε κατάσταση να παίζει βασικός, με την όρεξη να μην είναι πλέον η ίδια και πήρε τη δύσκολη απόφαση της απόσυρσης.
 
Τότε, ο πρόεδρος της Μπάρτον διέκρινε τις ικανότητες και τις ιδέες του Τέιλορ, μέσω αυτών που είχε πετύχει με τον Κλάφ και του έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσει τη προπονητική του καριέρα. Το μεγάλο ταλέντο του Τέιλορ όμως δεν ήταν το κοουτσάρισμα αλλά η ικανότητα του να ξεχωρίζει μικρούς και ταλαντούχους παίκτες. Έδιωξε σχεδόν όλο το στάφ και τους παίκτες, διατηρώντας μόλις τέσσερις σε σχέση με τη προηγούμενη χρονιά ενώ οι δύο πρώτες μεταγραφές που έκανε στη Μπάρτον έγιναν οι κορυφαίοι σκόρερ στην ιστορία της ομάδας (μέχρι και το 2016) με σύνολο 308 γκολ.
 
«Μου προσέφεραν τη θέση του προπονητή στη Χάρτλπουλ, η ιδέα δεν με τρελαίνει αλλά αν έρθεις μαζί μου, θα το σκεφτώ», αυτά ήταν τα λόγια του Κλάφ στο τηλεφώνημα που έκανε στο Τέιλορ πριν του το κλείσει στα “μούτρα”. Είχαν να μιλήσουν τέσσερα χρόνια αλλά από εκείνο τον Ιούλιο του 1965 και μετά οι δυο τους θα δημιουργούσαν ένα έπος. Ο Τέιλορ φυσικά και δέχθηκε. Εκεί έμειναν μόλις δύο χρόνια χωρίς να κατακτήσουν κάποιο τίτλο αλλά κατάφεραν να κάνουν ολική μεταμόρφωση της ομάδας που όταν πήγαν εκεί αποτελούταν κυρίως από «αλκοολικούς, χρεωμένους και άπιστους».
 
Το 1967 πήγαν στη Ντέρμπι δημιουργώντας και πάλι νέα ομάδα. Η τακτική -αγοράζω φθηνά, πουλάω ακριβά- συνεχίστηκε για τον Τέιλορ λέγοντας πως, «ένας προπονητής θα πρέπει πάντα να ψάχνει για σημάδια αποσύνθεσης σε μια νικηφόρα ομάδα και στη συνέχεια να πουλάει αυτούς που ευθύνονται για αυτό πριν η φθορά τους παρατηρηθεί από πιθανούς αγοραστές». Με αυτή τη λογική έφερε στην ομάδα τους Τζόν Μακγκόβερν(ο οποίος έκανε σπουδαία καριέρα μαζί τους και στην Νότιγχαμ) και Ρόι Μακφάρλαντ, έναν ποδοσφαιριστή που εξελίχθηκε σε σημαία της ομάδας της κεντρικής Αγγλίας με 434 συμμετοχές. Εκεί η επιτυχία “άργησε” δυο χρόνια, τόσο τους πήρε να ανεβάσουν την ομάδα από τη δεύτερη στη πρώτη κατηγορία της Αγγλίας ενώ άλλα τόσα χρόνια τους πήρε για να καταφέρουν να πάρουν το πρωτάθλημα από κορυφαίες ομάδες της εποχής όπως η Λίβερπουλ και η Λίντς. «Έφτιαξαν ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα από ένα ναυάγιο», είχε πει ο Σάμ Λόνγκσον, ο τότε πρόεδρος της Ντέρμπι. Το 1973 και μετά από σχεδόν έξι χρόνια επιτυχιών, συμπεριλαμβανομένης και της πρόκρισης στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών όπου αποκλείστηκαν από τη Γιουβέντους, οι σχέσεις του Λόνγκσον με τους Τέιλορ και Κλάφ ήρθαν σε ρήξη.
 
Ο λόγος ήταν κυρίως πως παρά τα κατορθώματά τους δεν είχαν τη πλήρη στήριξη της διοίκησης και του προέδρου και έτσι αποχώρησαν.
 
Μετά από ένα αποτυχημένο διάλειμμα στη Μπράιτον, όπου Τέιλορ και Κλάφ πήραν για λίγο χωριστά μονοπάτια ήρθε η ώρα της επανένωσης και της καταξίωσης για το καλύτερο προπονητικό δίδυμο στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι δυο τους ανέλαβαν τη Νότιγχαμ Φόρεστ όπου στη πρώτη τους σεζόν κατάφεραν και ανέβηκαν απευθείας από τη δεύτερη στη πρώτη κατηγορία ενώ την ακριβώς επόμενη χρονιά στέφθηκαν πρωταθλητές Αγγλίας. Ένα επίτευγμα που δεν έχει ξαναγίνει μέχρι και σήμερα. Εκείνη τη χρονιά ο Τέιλορ ίσως να έκανε τη μεγαλύτερή του “ανακάλυψη” αγοράζοντας τον Πίτερ Σίλτον, τον έως και σήμερα ρέκορντμαν συμμετοχών με την εθνική Αγγλίας. Ακολούθως Τέιλορ και Κλάφ κατέκτησαν δύο σερί κύπελλα Πρωταθλητριών μεγαλώνοντας τον μύθο τους ακόμα περισσότερο. Άρτσι Γκέμιλ. Τρέβορ Φράνσις (ο πρώτος Άγγλος που “έσπασε” το φράγμα του ενός εκατομμυρίου λιρών), Μάρτιν Ο’Νίλ και Γκάρι Μπέρτλς είναι λίγοι από τους σπουδαίους ποδοσφαιριστές που ανέδειξε κατά τη θητεία του στη Νότιγχαμ ο ευφυέστατος Πίτερ Τέιλορ.
 
Ο Κλίφ Ράιτ, πρώην παίκτης της Χάρτλπουλ είχε πει πως, «μοιάζουν σαν το καλό μπάτσο και τον κακό μπάτσο, ο Κλάφ θα σε χτυπούσε με μανία στο έδαφος ενώ ο Τέιλορ θα σε σήκωνε και θα προσπαθούσε να σε συνεφέρει». Η αλληλεπίδραση που είχαν ο ένας με τον άλλον ήταν τρομακτική, καθότι ήταν στιγμές που ο ένας συμπλήρωνε φράσεις του άλλου. Μπορεί ο Κλάφ να είναι ο διάσημος και αναγνωρίσιμος της ιστορίας αλλά ο Τέιλορ ήταν το μυαλό και ο πραγματικός γνώστης του ποδοσφαίρου που κρατούσε σε ισορροπία τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του “Κλάφι”. Το πόσο εξαρτιόταν ο ένας από τον άλλον φάνηκε και όταν ο Κλάφ έμεινε σχεδόν έντεκα παραπάνω χρόνια στη Νότιγχαμ χωρίς τον Τέιλορ και κατάφερε να κατακτήσει μόλις δυο Λίγκ Κάπ.
«Δεν έχω την ικανότητα να προπονήσω επιτυχημένα χωρίς τον Πίτερ Τέιλορ, εγώ είμαι η βιτρίνα και αυτός τα καλούδια στην αποθήκη».
 
Θάνος Κονταξης
england365.gr/

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

[fon7]

Η νέα Αγγλία δεν θυμίζει Αγγλία


3 Ιουλίου 2018. Μόσχα. Ο Έρικ Ντάιερ θα σκοράρει στο 5ο (και τελευταίο) πέναλτι απέναντι στην Κολομβία. Θα γράψει το 3-4 και θα χαρίσει στην Αγγλία την πρόκριση για την τελική 8αδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη για τα «λιοντάρια» σε νοκ-άουτ αναμέτρηση απ’ το 2006 και η πρώτη στην διαδικασία των πέναλτι, μετά από εκείνο το 4-2 επί των Ισπανών, στο Γιούρο της Αγγλίας, πριν 22 χρόνια. Πολλοί δεν είχαν ακούσει ξανά γι’ αυτή τη νίκη. Περισσότεροι ίσως θεωρούσαν πως δεν έγινε και ποτέ και πως ήταν απλά ένας «μύθος» των Άγγλων, βγαλμένος από σελίδες βιβλίου του Ρέι Μπράντμπερι, του Τζόρτζ Όργουελ ή του Άλντους Χάξλεϋ. Πως είναι δυνατόν να κέρδισε η Αγγλία σε διαδικασία πέναλτι; Οι Άγγλοι θα φτάσουν ως τον ημιτελικό γεμίζοντάς μας χαρά εμάς τους φίλους τους. Θα προηγηθούν με την γκολάρα του Τρίπιερ και θα αγγίξουν την παρουσία στον Τελικό, αλλά η Κροατία -και το γκολ του Μάντζουκιτς- στην παράταση, θα τους στερήσει την ολοκλήρωση ( του «θαύματος». Ακόμα μία πίκρα. Γλυκιά πίκρα όμως αυτή τη φορά, αν καταλαβαίνεις κάποια σημαντικά πραγματάκια για το ποδόσφαιρο.

Η Αγγλία του Σάουθγκεϊτ δεν ήταν μια ομάδα που παρουσίασε εξαιρετικό ποδόσφαιρο στο τελευταίο Μουντιάλ. Όλοι το είδαμε αυτό. Σε πολλά σημεία των παιχνιδιών της μάλιστα, ίσως ήταν παραπάνω βαρετή από τα όρια της βαρεμάρας που επιτρέπουν σε κάποιον -που δεν είναι και φίλος της- να μην κλείσει την τηλεόραση, για να ξεχυθεί σε κάποια παραλία. Η Αγγλία ήταν όμως ώριμη. Ήταν επιτέλους σοβαρή. Με παίκτες, και προπονητικό τιμ, γεμάτο από ρεαλιστές. Άνθρωποι που γνώριζαν -και γνωρίζουν- τις δυνάμεις τους. Η Αγγλία διαθέτει -επιτέλους- και παίκτες με σπάνιο ταλέντο, σε όλες τις θέσεις, και είναι ολοφάνερο πως γίνεται εξαιρετική δουλειά, σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν όμως έτοιμη για να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και ίσως είχε ξεπεράσει και το ταβάνι της φτάνοντας ως τον ημιτελικό. Αν έπρεπε να βάλω σε όλα αυτά μια επικεφαλίδα αυτή θα ήταν: «Η Αγγλία δεν θυμίζει Αγγλία».

18 Νοεμβρίου 2018. Λονδίνο. Η Αγγλία υποδέχεται την φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κροατία, στο Γουέμπλεϊ, και θέλει μόνο νίκη για να βρεθεί στα τελικά του Nations League, στα γήπεδα της Πορτογαλίας, τον ερχόμενο Ιούνιο. Έχει προηγηθεί το σπουδαίο διπλό επί των Ισπανών με 2-3. Ένα διπλό μετά από 21 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το 2-4, στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, με τα «όργια» και τα 4 γκολ του σπουδαίου Γκάρι Λίνεκερ. Στα σημαντικά της πρόσφατης αναμέτρησης είναι ότι η Αγγλία, αν και ήταν πολύ καλύτερη των Κροατών και δέχτηκε πρώτη γκολ (στο 57′) κόντρα στην ροή του αγώνα (υπέροχο ποδοσφαιρικό κλισέ αυτό), δεν «πελάγωσε», όπως δηλαδή μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, και με προσήλωση στο πλάνο της, χειρουργική ηρεμία και σωστές επιλογές, κατάφερε πρώτα να ισοφαρίσει με τον Λίνγκαρντ (στο 78′) και τελικά να πάρει το «χρυσό τρίποντο» με τον σεσημασμένο Χάρι Κέιν λίγο πριν συμπληρωθεί το 90λέπτο. Πριν την περίοδο Σάουθγκεϊτ, ας μην γελιόμαστε, ένα τέτοιο παιχνίδι θα είχε λήξει με ένα ωραιότατο 0-2 υπέρ των Κροατών και τώρα οι Άγγλοι θα έψαχναν -για ακόμη μία φορά- τι έφταιξε για αυτό το νέο «ναυάγιο». Αυτή φυσικά είναι η μεγαλύτερη «νίκη» της νέας Αγγλίας. Στα δικά μου τουλάχιστον μάτια.

Όσοι παρακολουθούν φανατικά αγγλικό ποδόσφαιρο και τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας, δεν είναι δυνατόν να μην έχουν πάρει χαμπάρι την σπουδαία δουλειά που γίνεται στους κορυφαίους συλλόγους και φυσικά το ταλέντο που υπάρχει σε τεράστιο βαθμό στο Νησί τα δύο τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο πως το 2017 η Αγγλία κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U-20, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U-17 και φυσικά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U-19. Δεν είναι επίσης διόλου τυχαίο ότι παίκτες όπως ο Φιλ Φόντεν (της Σίτι) και ο Τζέιντον Σάντσο (της Ντόρτμουντ), μέλη εκείνης της U-17, έχουν σημαντικό ρόλο στις σπουδαίες ομάδες που αγωνίζονται. Ο δεύτερος μάλιστα λογίζεται ως κανονικό μέλος πλέον και της εθνικής Ανδρών, μόλις στα 18 του χρόνια, με όλο το μέλλον να του ανήκει. Όλο το μέλλον ανήκει φυσικά και στον Φόντεν. Το λέει άλλωστε και ο Γκουαρδιόλα και μπροστά στο Πεπ εγώ προτιμώ να μείνω σιωπηλός. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον μέσο της Μπόρνμουθ, Λίουις Κουκ, μέλος της Αγγλίας U-20, που έχει ήδη κάνει το ντεμπούτο του με τους ανδρες και έχει παίξει πολλά παιχνίδια για τα «κεράσια» τα δύο τελευταία χρόνια.

Οι σπουδαίοι προπονητές που βρίσκονται στις κορυφαίες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ έχουν αλλάξει τον Άγγλο ποδοσφαιριστή προς το καλύτερο, δίνοντας ιδιαίτερο βάρος τόσο στην τεχνική όσο και στην τακτική, αλλάζοντας ουσιαστικά την έννοια που είχε ο περισσότερος κόσμος για τον «Άγγλο παίκτη» μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία.  Φυσικά και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ως έξυπνος άνθρωπος που είναι, συνεχίζει από αυτό το σημείο κάνοντας, με σταθερά βήματα, και την Αγγλία μια πραγματικά δυνατή και μοντέρνα ομάδα. Εννοείται πως οι Άγγλοι θα πρέπει να ευχαριστούν γι’ αυτό το γεγονός προπονητές όπως ο Γκουαρδιόλα, ο Κλοπ και φυσικά ο Ποτσετίνο, που έχουν αλλάξει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το dna του  Άγγλου ποδοσφαιριστή και όλοι εμείς οι φίλοι της Αγγλίας μπορούμε να κυκλοφορούμε με το κεφάλι ψηλά γεμάτοι περηφάνια.

Τον περασμένο Γενάρη έγραφα πως η Αγγλία θα πρέπει να πατήσει (όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο) πάνω στο στυλ της Σίτι του Γκουαρδιόλα, και στο παιχνίδι με τους Κροάτες -τηρουμένων πάντα των αναλογιών- είδα να συμβαίνει αυτό για πρώτη φορά τόσο καλά. Ο Σάουθγκεϊτ, αφήνοντας την τριάδα στην άμυνα, παρέταξε την Αγγλία με 4-1-2-3 έχοντας τον Μπάρκλεϊ ως εσωτερικό μέσο με τον Ντελφ δίπλα του. Με τετράδα στην άμυνα, και τους Ράσφορντ και Στέρλινγκ στα «φτερά» της επίθεσης έχοντας τον Κέιν στην κορυφή αυτής. Η Αγγλία είχε την κατοχή μπάλας με 62%. Εξαιρετικό ποσοστό επιτυχίας στις πάσες με 86%. 16 επιτυχημένες ντρίμπλες (με μόλις 5 των Κροατών), 17 σουτ με τα 8 εντός της εστίας (με τους Κροάτες να έχουν μόλις 3) και φυσικά 10 φάσεις για γκολ από στημένες φάσεις. Κάτι που είχαμε γράψει εν μέσω Μουντιάλ για την δουλειά των Άγγλων σε αυτό τον τομέα.



Το σημαντικότερο όλων φυσικά δεν είναι άλλο από τις λίγες επιτυχημένες πάσες των Κροατών στο αμυντικό κομμάτι των Άγγλων και φυσικά το γεγονός πως οι φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν απείλησαν σχεδόν καθόλου από στημένες φάσεις τα «λιοντάρια». Όλα τα παραπάνω φυσικά και δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πως η Αγγλία είναι εμφανώς βελτιωμένη από το καλοκαίρι και αυτό το κάνει παίρνοντας πλέον και σπουδαία αποτελέσματα απέναντι σε κορυφαίες ομάδες όπως είναι η Ισπανία και η Κροατία. Η ουσία άλλωστε είναι οι νίκες. Όταν βέβαια συνδυάζονται και με καλό ποδόσφαιρο τότε αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Εκτός κι αν είσαι ο Ζοσέ ο Μουρίνιο.

Θυμάμαι τον σπουδαίο Αρίγκο Σάκι να λέει για τον Στίβεν Τζέραρντ: «Είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, κάνει πολλές δουλειές στο γήπεδο, έχει ταλέντο και ηγετικά χαρίσματα αλλά δεν ξέρει να παίξει ποδόσφαιρο». Αυτή ήταν σίγουρα μια άκρως καυστική ατάκα για τον λατρεμένο πρώην αρχηγό των «κόκκινων» που έδειχνε όμως, με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που δεν είχαν οι κορυφαίοι Άγγλοι παίκτες σε τόσο μεγάλο βαθμό που να τους επιτρέπει την υπέρβαση σε επίπεδο εθνικής. Την ηρεμία στο παιχνίδι τους. Την καθαρή σκέψη. Την πραγματική γνώση της τακτικής. Αυτό που έβλεπες δηλαδή σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε παίκτες από την Ιταλία, την Ισπανία και φυσικά την Γερμανία. Σε παίκτες που μπορεί να μην είχαν μεγαλύτερο ταλέντο και περισσότερες δυνάμεις από τους Άγγλους αλλά κατάφερναν πάντα να δείχνουν καλύτεροί τους. Και συνήθως να τους κερδίζουν. Έστω και στα πέναλτι.

Αυτό δείχνει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια ακόμα και σε παίκτες λάτρεις της ντρίμπλας και του απρόβλεπτου, όπως είναι ο Ράσφορντ, ο Στέρλινγκ, ο Ντέλε Άλι και φυσικά σε ποιοτικούς αμυντικούς (που θα το κάνουν και το τσαλιμάκι) όπως ο Τζον Στόουνς, ο Τζο Γκόμεζ και φυσικά ο Κάιλ Γουόκερ και ο Μπεν Τσίλγουελ. Σε αυτό φυσικά και έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης οι κορυφαίοι (και σύγχρονοι) ξένοι προπονητές που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ. «Ξαναμαθαίνω ποδόσφαιρο δίπλα στον Πεπ» δήλωσε πολύ πρόσφατα ο Στέρλινγκ και αυτό είναι κάτι που είναι ολοφάνερο στο γήπεδο αν βλέπεις τακτικά τα παιχνίδια της Σίτι. Ο Σάουθγκεϊτ εννοείται πως δεν ανήκει σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο, στην ελίτ δηλαδή που ανήκει ο Πεπ και ο Κλοπ, αλλά είναι ένας σύγχρονος προπονητής, με γνώση, που δείχνει να ακολουθεί αυτό το μονοπάτι, όσο μπορεί, φτιάχνοντας σιγά-σιγά μια νέα, ελκυστική εθνική Αγγλίας, με πολύ μέλλον και ταβάνι -μακάρι- την κορυφή.
sombrero.gr

[fon7]

Η θλιβερή ιστορία ενός πρίγκιπα



Ήταν 5 Σεπτεμβρίου του 1931, όταν στο Άιμπροξ Παρκ λάμβανε χώρα ένα Old Firm που οι οπαδοί και των δύο ιστορικών ομάδων της Σκωτίας θα προτιμούσαν να μην έχει γίνει ποτέ. Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου ο τερματοφύλακας της Σέλτικ Τζον Τόμσον και ο επιθετικός της Ρέιντζερς Σαμ Ίνγκλις, σε μια διεκδικούμενη φάση, έπεσαν μαζί πάνω στην μπάλα. Το γόνατο του Ίνγκλις συγκρούστηκε με το κεφάλι του Τόμσον, σύγκρουση που προκάλεσε κάταγμα στο κρανίο του Τόμσον και ρήξη αρτηριών, και τελικά απέβη μοιραία για τον 22χρονο τερματοφύλακα της Σέλτικ, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή λίγες ώρες μετά σε νοσοκομείο της Γλασκώβης.



Μικροκαμωμένος και αδύνατος με κοντά χέρια, ο νεαρός Σκωτσέζος, δεν έπειθε με το παρουσιαστικό του, ήταν όμως η ευκινησία του αλλά κυρίως το θάρρος του, στα όρια του παράτολμου, και η αυτοθυσία του την ώρα του αγώνα, αυτά που τον έκαναν ξεχωριστό και αγαπητό στους οπαδούς της Σέλτικ. Στοιχεία που ήδη του είχαν κοστίσει ένα σπασμένο σαγόνι, δύο χαμένα δόντια και κατάγματα στην κλείδα και σε κάμποσα πλευρά, σε μια βουτιά που έκανε για να αποκρούσει, ένα χρόνο πριν τη μοιραία βουτιά στο τελευταίο Old Firm της καριέρας και της ζωής του. Προφανώς αυτά ήταν πολύ ασήμαντα για να πτοήσουν έναν άνθρωπο που στα 14 χρόνια του δούλευε σε ορυχείο 250 μέτρα κάτω από τη γη. Και ήταν το θάρρος και η αυτοθυσία για την ομάδα του αυτά που καθόρισαν και τον επίλογο της σύντομης ζωής του, επίλογος που ήταν η απαρχή ενός παίκτη-θρύλου, ενός αιώνιου συμβόλου για τους οπαδούς της Σέλτικ.

Η κηδεία του έγινε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1931 στο Κάρντεντεν, την πόλη που μεγάλωσε, και την παρακολούθησαν πάνω από 30.000 άνθρωποι, Προτεστάντες και Καθολικοί, που γέμισαν ασφυκτικά την εκκλησία και το νεκροταφείο. Πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν από τη Γλασκώβη διανύοντας με τα πόδια μια απόσταση 90 χιλιομέτρων, ενώ άλλοι 20.000 μαζεύτηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό της Γλασκώβης, απλά για να συνοδεύσουν τους 2.000 ανθρώπους που είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τα 4 σελίνια που κόστιζε το εισιτήριο για το τρένο, δίνοντας με τον τρόπο τους το δικό τους,  νοητό, «καλό κατευόδιο».



Και απ΄ό,τι φαίνεται η κληρονομιά που άφησε ο αδικοχαμένος Τζον Τόμσον δεν έχει ημερομηνία λήξης. 80 χρόνια μετά το θάνατό του οπαδοί της Σέλτικ περπάτησαν τα ίδια 90 χιλιόμετρα από τη Γλασκώβη ως το νεκροταφείο του Μπόουχιλ για να τον τιμήσουν, στο Κάρντεντεν διοργανώνεται κάθε χρόνο μαθητικό ποδοσφαιρικό τουρνουά που φέρει το όνομά του, ενώ μόλις πέρυσι, στην επέτειο των 125 χρόνων της Σέλτικ, ο προπονητής και οι παίκτες της ομάδας κατέθεσαν στεφάνι στο μνήμα του. Η ομάδα και ο κόσμος της δεν δείχνουν καμία διάθεση να λησμονήσουν τον αγαπημένο τους «Πρίγκιπα των Τερματοφυλάκων».



Αντί επιλόγου η σύντομη επιγραφή που είναι σκαλισμένη στον τάφο του:

«Δεν πεθαίνουν ποτέ αυτοί που ζουν στις καρδιές όσων αφήνουν πίσω τους»

sombrero.gr

[fon7]

Ακολουθώντας το όνειρο: η δύσκολη πορεία του Λούκας Τορέιρα

Ορισμένες φορές τα όνειρα ενός πατέρα γίνονται εφιάλτες για το παιδί. Στην περίπτωση όμως του Ουρουγουανού Λούκας Τορέιρα συνέβη το αντίστροφο, καθώς ο εφιάλτης του πατέρα του έγινε τελικά ένα όνειρο που ο γιος πλέον ζει. Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο παππούς Τορέιρα εγκατέλειψε την Κορούνια και την Ισπανία και μετανάστευσε στο Μπουένος Άιρες. Μέχρι που μια μέρα πέρασε στην άλλη όχθη του ποταμού Λα Πλάτα, ερωτεύτηκε μια ντόπια και έμεινε για πάντα στην Ουρουγουάη. Έκανε δύο γιους κι ο Ρικάρντο είναι ο πατέρας του ήρωα της σημερινής μας ιστορίας, ο άνθρωπος που εν πολλοίς καθόρισε την πορεία και του γιου του. Ο Ρικάρντο Τορέιρα λάτρευε το ποδόσφαιρο και το 1981 αποφάσισε να αφήσει το Φράι Μπέντος και να δοκιμαστεί μαζί με άλλους 150 πιτσιρικάδες σε ομάδα της πρωτεύουσας.

Επιλέχθηκε μεν, αλλά δεν έβγαζε χρήματα, δεν μπορούσε να συντηρηθεί κι αναγκάστηκε να κάνει δύο δουλειές. Να σηκώνεται στις 5 τα χαράματα, να πουλάει εφημερίδες μέχρι τις 9, μετά να καθαρίζει τα γραφεία μιας εταιρείας και το απόγευμα να πουλάει και πάλι εφημερίδες στα λεωφορεία. Η ποδοσφαιρική του καριέρα φυσικά σταμάτησε γρήγορα κι επέστρεψε άφραγκος στο Φράι Μπέντος. Παντρεύτηκε κι έκανε οικογένεια που κι αυτή λατρεύει την μπάλα. Ο γιος του Κλαούντιο προσπάθησε κι αυτός να παίξει, αλλά δεν τα κατάφερε. Ήταν τότε η σειρά του Λούκας Τορέιρα να δοκιμάσει την τύχη του στο ποδόσφαιρο. Ο πατεράς του, που θυμάται ακόμα το πόσο πεινούσε εκείνα τα χρόνια που κυνήγησε το όνειρο μιας καριέρας, έδωσε μια συμβουλή: “Μη φτάσεις ποτέ στη δική μου κατάσταση, γύρισε πίσω”. Ο Λούκας το υποσχέθηκε κι έφυγε για το Μοντεβιδέο, αλλά όταν έφτασε εκεί είδε ότι η ομάδα δεν μπορούσε να του καλύψει τη διαμονή. Στα 14 του, γύρισε πίσω με τα φτερά κομμένα. Επέστρεψε στην τοπική ομάδα και τρία χρόνια αργότερα, με όλα τα χρήματα της οικογένειας, όσα λίγα μπορούσε να του δώσει ο πατέρας του, έφυγε ξανά για να δοκιμαστεί στις μικρές ομάδες των Γουόντερερς.


Πιτσιρικάς, χτυπώντας το τύμπανο για την ομάδα της περιοχής του “18 ντε Χούλιο”

Ο Λούκας επιλέχθηκε κι έμενε στην πρωτεύουσα με την αδερφή του. Η ομάδα δεν πλήρωνε τους πιτσιρικάδες κι απλώς τους έδινε κάποια εισιτήρια για τις μεταφορές τους και τη δυνατότητα να τρώνε σε ένα εστιατόριο. Ο Τορέιρα πήγαινε με το ταπεράκι του και έπαιρνε ό,τι περίσσευε για το σπίτι. «Αυτό το φαγητό με έσωσε όσο ήμουν στο Μοντεβιδέο», θυμάται. Ο κοντούλης που ξεκίνησε ως επιθετικός κι έγινε γρήγορα χαφ ξεχώριζε. Περίμενε μία κλήση στις μικρές εθνικές, αλλά τελικά κόπηκε από την Κ17 που θα πήγαινε στο Παγκόσμιο. Ήταν ένα πλήγμα για την οικογένεια που είχε την ελπίδα πως μέσω της εθνικής, ο Λούκας θα κατάφερνε να κάνει επαγγελματική καριέρα και να μην περιμένει τα χρήματα από τον μπαμπά. Μία συμφωνία όμως του συλλόγου με την ιταλική Πεσκάρα, ήταν αυτή που τα άλλαξε όλα. Ο πρόεδρος των Γουόντερερς είχε σχέσεις με Ιταλούς μάνατζερ κι αυτοί διάλεξαν τέσσερις νεαρούς να ταξιδέψουν στην Ιταλία για να δοκιμαστούν. Ο Λούκας δεν ήταν ανάμεσά τους, ο πρόεδρος όμως τον πίστευε, επέμεινε κι οι Ιταλοί δέχτηκαν να ταξιδέψει κι ένας πέμπτος. Ο Τορέιρα υπέγραψε συμβόλαιο νέου με την ομάδα του Μοντεβιδέο, πήρε 13.000 πέσος και ταξίδεψε μαζί με τα άλλα παιδιά στην Ιταλία. Από τους πέντε, μόνο αυτός κλήθηκε μερικούς μήνες αργότερα να επαναλάβει το ταξίδι. Υπέγραψε και μπήκε στην ομάδα των νέων της Πεσκάρα το 2014. Τα έδινε όλα εκεί, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, τιμώντας την καταγωγή του. Ο σκάουτ της Πεσκάρα Ρομπέρτο Ντρούντα θυμάται ότι τον έβλεπε να μην πατάει καλά. Πήγε τον Τορέιρα στον γιατρό και τελικά εκεί ανακάλυψαν ότι το πόδι του ήταν γεμάτο μυρμηκιές (ακροχορδώνες ιατρικά, θηλώματα του δέρματος), αυτός πονούσε επί μήνες, αλλά δεν έλεγε σε κανέναν τίποτα. Δεν ήθελε να χάσει ούτε λεπτό μπάλας κάνοντας κάποια επέμβαση.

Το ότι έπαιζε στην Ιταλία βέβαια, δεν σημαίνει ότι αμέσως έλυσε και το οικονομικό του πρόβλημα. Με τα 1.200€ που έπαιρνε ήταν δύσκολο να ζήσει, αφού περισσότερα από τα μισά πήγαιναν στο ενοίκιο. Η Πεσκάρα είχε υποσχεθεί να του πληρώνει και το φαγητό κι ο πατέρας του που μετακόμισε για καιρό μαζί του θυμάται τον Λούκας να μαζεύει μανιωδώς αποδείξεις από παντού για να τις πάει στην ομάδα. Καθώς δεν είχε αυτοκίνητο, προσπαθούσε να βρει κάποιον να τον μεταφέρει μετά από κάθε προπόνηση. Το πρόβλημα λύθηκε (ας πούμε) με έναν απίστευτα γραφικό τρόπο. Ο Τορέιρα είχε γίνει πολύ φίλος με έναν κουρέα στη γειτονιά κι αυτός του υποσχέθηκε να τον κουρεύει τζάμπα, αν του φέρει πελάτες παίκτες της Πεσκάρα και τις γυναίκες τους. Μετά από λίγο καιρό, όταν έμαθε ότι ο Τορέιρα είχε πρόβλημα να πάει στις προπονήσεις, ο κουρέας εμφανίστηκε κάτω από το σπίτι του παίκτη και κόρναρε. Ήταν μέσα σε ένα Μίνι. “Λούκας αυτό είναι το δώρο μου. Βέβαια κάποτε θα πρέπει να μου το πληρώσεις γιατί η γυναίκα μου θα με σκοτώσει. Εμάς δεν μας χωράει.” Όπως θυμάται ο μπαμπάς Τορέιρα δεν είχαν χρήματα ούτε καν για βενζίνη, ευτυχώς ο άνθρωπος το άφησε γεμάτο. Κανείς τους επίσης δεν είχε δίπλωμα, ο Λούκας έβαζε έναν συμπαίκτη του να οδηγεί.


Στη Σαμπ φορούσε το 34 και έτσι ονόμασε το χασάπικο που αγόρασε για τον πατέρα του

Παρά τις δυσκολίες, ο Τορέιρα δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ζούσε και ζει για το ποδόσφαιρο. Για καιρό η διατροφή μπαμπα και γιου ήταν σχεδόν αποκλειστικά κεμπάμπ από ένα μαγαζί απέναντι, επειδή στοίχιζαν μόνο 1,5€. Την επόμενη χρονιά όμως, η ομάδα του έδωσε καλύτερο συμβόλαιο και τουλάχιστον μπορούσε να ζει αξιοπρεπώς κι έναν χρόνο αργότερα, η Σαμπντόρια είδε μια καλή ευκαιρία και με σχετικά μικρό πόσο πήρε τα δικαιώματά του και τον άφησε δανεικό στην Πεσκάρα, ομάδα που τον θεωρούσε νέο Μάρκο Βεράτι, το νέο δημιούργημά της. Στη Σαμπ επέστρεψε το 2016 και γρήγορα έγινε από τους κορυφαίους της ομάδας. Ο Λούκας για να ευχαριστήσει τον πατέρα του αγόρασε ένα χασάπικο στο οποίο δουλεύουν συγγενείς και φίλοι. Σιγά σιγά άρχισαν να αυξάνονται κι οι φωνές για την εθνική. Το γεγονός ότι δεν έπαιξε ποτέ στην Ουρουγουάη και ήταν άγνωστος, αλλά και ότι ανέβηκε με πολύ κόπο από μία μικρή ομάδα της Ιταλίας δεν βοηθούσε. Παρ’ όλα αυτά τα νούμερα του κι η απόδοσή του ήταν εκεί. Σταθερά από τους πρώτους στη Serie A σε τάκλιν, κλεψίματα, κοψίματα, από τους κορυφαίους σε συνολικές πάσες και μέσα στους τοπ σε ντρίμπλες. Ένα πλήρες πακέτο που αρχικά το 1.66 του (οι τιμές παίζουν από 1.65 μέχρι 1.68 στο Ίντερνετ) και τα 60κατι κιλά του δεν σε κάνουν να εκτιμάς. Αλλά ό,τι χάνει σε μπόι και σε σωματοδομή, το έχει σε ψυχή και σε ποιότητα.



Παρ’ ότι δεν ήταν στις πρώτες επιλογές του “Μαέστρο” Ταμπάρες, ο Τορέιρα άρπαξε την ευκαιρία στα γήπεδα της Ρωσίας. Κλήθηκε στην αποστολή την τελευταία στιγμή, ξεκίνησε ως αλλαγή και τελικά έγινε βασικός σε κρίσιμα ματς, όπως με την Πορτογαλία, παίζοντας εξαιρετικά. Έκανε το όνομά του γνωστό πέρα από τη Γένοβα, πέρα από την Ιταλία. Κι όταν ήρθε η πρόταση από την Άρσεναλ, ο Τορέιρα δεν τρόμαξε. Δεν φοβήθηκε να γίνει από 10αρι αμυντικό χαφ, δεν φοβήθηκε την πείνα, το άγνωστο και κάπως έτσι δεν φοβήθηκε το απαιτητικό σε φυσικά προσόντα αγγλικό πρωτάθλημα. Προς το παρόν δείχνει να κερδίζει και αυτή τη μαχή. Σε ένα πρωτάθλημα που η Άρσεναλ τα πηγαίνει εξαιρετικά, αλλά δεν κερδίζει τόση δημοσιότητα επειδή υπάρχουν κι οι άλλοι, ο Τορέιρα έχει γίνει από τους βασικότερους μοχλούς της ομάδας του Έμερι. Ο κόσμος τον έχει ήδη λατρέψει κι ο Ουρουγουανός καταθέτει ψυχή σε κάθε παιχνίδι. “Αν ο Τορέιρα ήταν 1.80 θα κόστιζε 100 εκατομμύρια και θα ήταν από τους καλύτερους ρετζίστα στον κόσμο” είχε δηλώσει ο Μάρκο Τζιαμπάολο. Τελικά η Άρσεναλ τον πήρε με 30 εκατομμύρια.

Torreira, whoahhh
He comes from Uruguay
He’s only five foot five
– Δημώδες άσμα των οπαδών της Άρσεναλ

Σε ματς ειδικών συνθηκών όπως το σημερινό ντέρμπι του Λονδίνου με την Τότεναμ, ο Τορέιρα θα πρέπει να δώσει το κάτι παραπάνω. Δεν παίζονται απλά τρεις βαθμοί, παίζονται πολλά παραπάνω σε θέματα ψυχολογίας, στην κόντρα μεταξύ των δύο εχθρών. Ο Εμανουέλ Πετί δήλωσε πρόσφατα ότι ο Τορέιρα είναι αυτό που έλειπε από την Άρσεναλ, ότι τα χαφ της ήταν πολύ σοφτ τα τελευταία χρόνια κι ο Ουρουγουανός έφερε πίσω τη σκληράδα. Τα βραβεία παίκτη του αγώνα έρχονται. Τα όνειρα όμως δεν σταματούν εδώ. Από ένα πιτσιρίκι που χτυπούσε το τύμπανο της 18 ντε Χούλιο στις εξέδρες, από την Ε’ εθνική της Ουρουγουάης στην Πρέμιερ Λιγκ. Κι ο πατέρας του άλλωστε, ζει το δικό του όνειρο αφού έχει γίνει αθλητικός σχολιαστής στην Ουρουγουάη. Όσο για την επιστροφή του Τορέιρα στην πατρίδα του; Ακόμα δεν το σκέφτεται. Προέχει η καριέρα στην Ευρώπη. Άλλωστε ένα από τα άλλα όνειρά του είναι να παίξει κάποτε στην αγαπημένη του ομάδα. Την Μπόκα.

blog.stoiximan.gr

[fon7]

Ισόβιος αποκλεισμός στον οπαδό της Τότεναμ
Με ισόβιο αποκλεισμό από το γήπεδο της Τότεναμ πλήρωσε ο οπαδός της λονδρέζικης ομάδας, που πέταξε την μπανανόφλουδα προς τον Πιέρ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ, στο ντέρμπι με την Άρσεναλ.

Χαρακτηριστικό το στιγμιότυπο από την κερκίδα των φίλων της Τότεναμ

Με ισόβιο αποκλεισμό από το γήπεδο της Τότεναμ πλήρωσε ο οπαδός της λονδρέζικης ομάδας, που πέταξε την μπανανόφλουδα προς τον Πιέρ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ, στο ντέρμπι με την Άρσεναλ.

Οι κάμερες του γηπέδου τον εντόπισαν και συνελήφθη για την ρατσιστική συμπεριφορά του και σήμερα η διοίκηση της Τότεναμ ανακοίνωσε ότι δεν τον θέλει στις εξέδρες του γηπέδου της και γι’ αυτό προχωρά σε δια βίου απαγόρευση εισόδου, ενώ αναμένεται να του επιβληθεί ποινή αποκλεισμού και από όλα τα γήπεδο της Αγγλίας.

novasports.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Έκανε μεγάλη μαλάκια όντως,αλλά να του κόψουν το γήπεδο είναι και αυτό απαράδεκτο.

[pastakis]

Eλληνικη παιδεια ειχε το παλικαρι.

[fon7]

Ας πρόσεχε.Με την ατιμωρησία και το δεν βαριέσαι δεν υπάρχει προκοπή.

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Εύγε πιτερμποραρα μας!

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Πιτερμποραρα - ΠΑΣ Αγγλίας 2-2

[fon7]

Αγγλικές ιστορίες μειονοτήτων
Το καλοκαίρι του 1979 η Ρεάλ Μαδρίτης θα κάνει μια ιστορική κίνηση για την ίδια αλλά και για το Βρετανικό ποδόσφαιρο. Θα βγάλει από τα ταμεία της το ποσό των 950.000 λιρών και θα κάνει δικό της τον ταχύτατο εξτρέμ της Γουέστ Μπρομ, Λόρι Κάνινγκχαμ. Η κίνηση ήταν ιστορική για δύο λόγους. Ο πρώτος, γιατί ο Άγγλος ήταν ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής, τεχνίτης και γκολτζής (άσχετα αν δεν ήταν φορ περιοχής) και βοήθησε την ομάδα αμέσως να κερδίσει το νταμπλ. Ο δεύτερος, επειδή ο Κάνινγκχαμ γίνονταν τότε ο πρώτος Βρετανός ποδοσφαιριστής στην ιστορία της ομάδας, σε μια περίοδο που οι Βρετανοί δεν άφηναν το Νησί για κανέναν λόγο. Ο Κάνινγκχαμ είχε προλάβει δύο χρόνια νωρίτερα να βάλει δίπλα στο όνομά του ακόμα ένα άτυπο ρεκόρ, πολύ σημαντικό όμως για τις γενιές ποδοσφαιριστών που ακολούθησαν. Το 1977 είχε γίνει ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που είχε φορέσει τη φανέλα των «τριών λιονταριών». Πολύ πριν τον σπουδαίο Τζον Μπάρνς, τον Πολ Ίνς, τον Ίαν Ράιτ και τόσους άλλους. Για την ιστορία, την ίδια χρονιά είχε φορέσει τη φανέλα της Λίβερπουλ και ο Χάουαρντ Γκέιλ. Ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του κλαμπ.



Τα 60s, τα 70s και τα 80s ήταν αρκετά ιδιόρρυθμα για τη Βρετανία. Υπήρχε σίγουρα μεγάλος κοινωνικός αναβρασμός. Αύξηση των ρατσιστικών περιστατικών, κλίμα μεγάλης καταπίεσης και ένας υπέρμετρος συντηρητισμός στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να είχε τα καλά του μουσικά μιας και ξεπήδησαν ένα σωρό μπάντες που έγραψαν τη δική τους ιστορία και ένα σωρό τάσεις στο στυλ και τη στάση ζωής, αλλά στο ποδόσφαιρο και κυρίως στο οπαδικό κομμάτι αυτού έφεραν πολλά και μεγάλα προβλήματα. Μην ξεχνάμε πως όταν η Αγγλία του Αλφ Ράμσεϊ κατακτούσε το Μουντιάλ του ’66 και οι δημοσιογράφοι άρχισαν να ξεκοκαλίζουν το ιστορικό του σπουδαίου προπονητή, βρίσκοντας πως -μάλλον- έχει καταγωγή Ρομά, είχε δημιουργηθεί τεράστιο σούσουρο και ένας αρνητισμός προς το πρόσωπό του. Ο ίδιος πάντα ένιωθε άβολα και είχε και αρκετές εκρήξεις βίας όταν κάποιος έθιγε δημόσια το θέμα. Σε καμία των περιπτώσεων δεν ήθελε να βρίσκεται το δικό του όνομα στην ίδια πρόταση με τη λέξη Ρομά. Για το τελευταίο, ήταν ξεκάθαρος. Και κάθετος.



Πως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για ένα λαό που 70 χρόνια πίσω, όταν το ποδόσφαιρο βρίσκονταν σε εμβρυακό στάδιο, είχε δείξει σημάδια πραγματικής αλληλεγγύης στις μειονότητες. Πόσο αρνητικά εννοώ. Στο Αγγλικό ποδόσφαιρο βρίσκουμε εκτός του πρώτου μαύρου επαγγελματία ποδοσφαιριστή, του Άρθουρ Γουόρθον τερματοφύλακα της Ντάρλιγκτον το 1885, τον Ραμπ Χόουελ. Τον πρώτο δηλαδή επαγγελματία ποδοσφαιριστή με καταγωγή Ρομά που έφτασε να αγωνιστεί με τα χρώματα της εθνικής Αγγλίας, το μακρινό 1895. Ο Χόουελ είχε γεννηθεί το 1869 στο Γουϊνκονμπανκ του Σέφιλντ και είχε μεγαλώσει σε καραβάνι Ρομά. Σε κανονικό. Σαν αυτά που βλέπουμε σε ταινίες με τον Βοσκόπουλο. Με άλογα, με σκηνές, με φωτιές τη νύχτα και χορούς γύρω από αυτές. Αυτός ο σκληρός τρόπος ζωής έκανε τον Χόουελ τον παίκτη που θαύμασαν όλοι εκείνα τα χρόνια σε Σέφιλντ αλλά και Λίβερπουλ. Όχι ιδιαίτερα τεχνίτης αλλά με απίστευτες φυσικές αντοχές και δυνάμεις. Ο συμπαίκτης του στις «λεπίδες» Έρνεστ Νίντχαμ δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει για τις αντοχές του φίλου του και μάλιστα θεωρούσε πως ο Χόουελ ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να παίξει στα κόκκινα δύο σερί παιχνίδια και μετά να ξενυχτήσει μέχρι το πρωί. Μαζί κέρδισαν ένα πρωτάθλημα και έχασαν ακόμα ένα στις λεπτομέρειες από την εξαιρετική, εκείνα τα χρόνια, Σάντερλαντ.


O Ραμπ Χόουελ

Η ζωή του Χόουελ θεωρείται ακόμα και σήμερα αμφιλεγόμενη. Για να φύγει για τη Λίβερπουλ λέγεται πως είχε σκοράρει σε κρίσιμο παιχνίδι δύο αυτογκόλ επειδή δεν τον έδινε η Σέφιλντ. Επίσης υπάρχουν ένα σωρό περίεργες ιστορίες που χτίζουν το μύθο του και που ποτέ δεν θα μάθουμε ποιες είναι αληθινές και ποιες όχι. Όποιος θέλει να μάθει για τη ζωή του παίκτη υπάρχει το βιβλίο «The Evergreen of red and white» που κυκλοφόρησε το 2014 ο Steven Kay. Οι υπόλοιποι ας αρκεστούν σε αυτά τα ολίγα αυτού εδώ του κειμένου. Για την ιστορία ο πλάγιος μέσος (στο σύστημα 2-4-4 της εποχής) είχε μετρήσει δύο συμμετοχές με την Αγγλία. Η πρώτη στο 9-0 κόντρα στην Ιρλανδία στο Ντέρμπι (σκοράροντας και ένα γκολ) και η δεύτερη κόντρα στην Σκωτία το 1899 στο 2-1 του Μπέρμινγκχαμ. Ο Χόουελ πέθανε στο Πρέστον υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες το 1937 στα 68 του χρόνια. Στο Πρέστον είχε βάλει τέλος και στην σπουδαία του καριέρα το 1903 λόγω τραυματισμού. Όπως και να έχει ήταν ο πρώτος (μαζί με τον Άρθουρ Γουόρθον) που έδειξαν το δρόμο στις μειονότητες και θα μνημονεύονται πάντα ως αυτοί που έφεραν την αλλαγή και την ισότητα στο χώρο του ποδοσφαίρου στο Νησί. Μην ξεχνάμε πως στον υπόλοιπο «πολιτισμένο» κόσμο και ιδίως στην Αμερική έπρεπε να περάσουν πολλές δεκάδες χρόνια για να μπορέσουν οι μαύροι (και οι λοιπές μειονότητες) να αγωνιστούν δίπλα στους λευκούς.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα μέρος του βιβλίου.

sombrero.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Α ρε Αγγλία...

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Περάσαμε μετά από εκτέλεση πέναλτι (4-4 κανονική διάρκεια) και έτσι στην επόμενη φάση του FA cup ,θα συναντήσουμε την Μίντλεσμπρο!

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Στις χαμηλές κατηγορίες βρίσκεις γήπεδα που πάγωσαν κυριολεκτικά στον χρόνο!! Πολύ 50's θυμίζει και είναι ωραίο!!

[fon7]

Οι Άγγλοι έβγαλαν ήδη ντοκιμαντέρ για την επική πορεία τους μέχρι την... 4η θέση στο Μουντιάλ και η γραφικότητα όχι απλά έπιασε ταβάνι, αλλά έφυγε εκτός ηλιακού συστήματος και σε λίγο θα φτάσει το Voyager-1.
El Sombrero

[fon7]

Φωτογραφίζοντας το ποδόσφαιρο


O Danny Last είναι φωτογράφος (μια πρόταση που τώρα που την διαβάζω ξανά δεν λέει απολύτως τίποτα καθώς τη σήμερον ημέρα όλοι είναι φωτογράφοι). Για λόγους που σχετίζονται κατά βάση με αισθήματα ζήλιας και μίσους δεν εντρύφησα στο βιογραφικό του για να μπορώ να μεταφέρω αν είναι επαγγελματίας που ζει απ’ αυτό το πράγμα ή απλά κάποιος ερασιτέχνης με άνεση χρόνου και χρημάτων που ταξιδεύει αρκετά και φωτογραφίζει ποδοσφαιρικές στιγμές. Το θέμα είναι ότι στα διάφορα φωτογραφικά άλμπουμ του μπορείς να χαζέψεις δεκάδες ενδιαφέρουσες εικόνες από γήπεδα της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ιταλίας και της Σερβίας και να χαθείς για αρκετή ώρα παρατηρώντας τους ανθρώπους και τα πράγματα που απαρτίζουν το ποδόσφαιρο, είτε όταν αυτό παίζεται σε ημι-επαγγελματικό επίπεδο σε κάποιο μικρό γήπεδο της Αγγλίας, είτε όταν παίζεται στο Μπερναμπέου από φημισμένους, εκατομμυριούχους παίκτες.

Εδώ μπορείς να δεις τη συλλογή του στο flickr κι εδώ το προφίλ του στο instagram.


sombrero.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Σριούσμπερι- Πιτερμπορο 2-2

[fon7]

- Πωωω, τι έβγαλε...
- Πωωω, τι έχασε!
- Πωωω, τι έσωσε!
- Πωωω, τι έχασε!
- ΑΣΤΑΔΙΑΛΑ, κουράστηκα. Aς το βάλει κάποιος ή ας τη διώξει κάποιος.
βίντεο)

Η φάση είναι από τον αγώνα Wingate&Finchley - Dulwich Hamlet, για κάποια από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες της Αγγλίας.

El Sombrero

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Πιτέρμπορο - Ουάλσαλ 1-1

Αν συνυπολογίσουμε πως τις περισσότερες ευκαιρίες αλλά και ένα χαμένο πέναλτι είχε Ουάλσαλ, τότε μια χαρά κύλησε ο αγώνας για την 5η στην βαθμολογία πλέον, Πιτέρμπορο.