Για τους εραστές του Αγγλικού.....

[fon7]

Το πρωτάθλημα των τριών μαέστρων και η χαρά του επιθετικού παιχνιδιού


Έφτασε, και πάλι, η εποχή που από τα χείλη πολλών φίλων ( του ποδοσφαίρου ακούγεται η φράση που είναι χειρότερη κι από ταινία δράσης με τον Βιν Ντίζελ. Αυτό το εκνευριστικά ρηχό: «Έλα μωρέ τώρα, ποιος Γκουαρδιόλα», από ανθρώπους που βλέπουν το ποδόσφαιρο ως μια μπάλα που πηγαινοέρχεται πάνω κάτω, ανάμεσα σε τέσσερις γραμμές, προσπαθώντας να σφηνωθεί, με κάθε τρόπο, στα δίχτυα. Για τους υπόλοιπους, μόλις τελείωσε ο φανταστικός πρώτος γύρος της Πρέμιερ Λιγκ. Η Λίβερπουλ είναι στην κορυφή, με +7 από την Σίτι, και η Τότεναμ, του Ποτσετίνο, συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα (και εμένα προσωπικά να με εκθέτει μιας και δεν περίμενα την εξαιρετική της πορεία). Ας μη γελιόμαστε. Η Τότεναμ κάνει -και αυτή- πορεία πρωταθλητισμού, βρίσκεται εντός και των τεσσάρων στόχων της (όπως και η Σίτι), παρουσιάζει όμορφο ποδόσφαιρο, δίχως να έχει ενισχυθεί καθόλου το καλοκαίρι και δίχως να αγωνίζεται στο γήπεδό της. Ακούγεται υπέροχο και είναι υπέροχο.

Η Σίτι μέχρι και τη νίκη της Λίβερπουλ επί της Έβερτον, με το γκολ του Οριτζί στις καθυστερήσεις, με την μπάλα να ζωντανεύει και να παίζει βόλεϊ στο δοκάρι, άγγιζε τους «μαγικούς» περσινούς της αριθμούς, δίχως τον εγκέφαλό της και κορυφαίο της παίκτη, τον Κέβιν Ντε Μπρούινε. Από τότε, αν και συνεχίζει να παρουσιάζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, οι αριθμοί της έχουν πέσει αισθητά, κάτι που μεταφράζει και την πεσμένη της αποτελεσματικότητα, σε άμυνα και επίθεση, χάνοντας βαθμούς. Η κατοχή βρίσκεται στο 63.9% από το 65.3%. Τα ποσοστά επιτυχίας στις πάσες είναι στο 89.1%, από το 90.1%. Η ομάδα έχει τρεις λιγότερες τελικές, σε κάθε αναμέτρηση, και δέχεται μια παραπάνω καθαρή ευκαιρία για τέρμα. Όλα αυτά δείχνουν την πτώση της και τις τρεις ήττες που έκανε, τον τελευταίο καιρό, έτσι ώστε να δει το +2, από την Λίβερπουλ, να μετατρέπεται σε -7. Βέβαια σε όλα αυτά θα πρέπει να μπει στην εξίσωση ο απίστευτος πρώτος γύρος της ομάδας του Κλοπ, που συνεχίζει αήττητη, όπως και ο παράγων – τύχη. Αυτό το τελευταίο θα παίζει άλλωστε πάντα σημαντικό ρόλο στον ομαδικό αθλητισμό.



Για παράδειγμα: Στο Στάμφορντ Μπριτζ, η Σίτι, στο ‘α ημίχρονο ήταν καταπληκτική, και με βάση τους αριθμούς της θα έπρεπε να βρίσκεται στο 45’ μπροστά στο σκορ ακόμα και με 3-1. Το τελικό αποτέλεσμα όμως βρήκε νικητές τους «μπλε», με 2-0, σε ένα αποτέλεσμα που δεν μπορούσε να εξηγηθεί εύκολα με την «ποδοσφαιρική λογική». Στις δύο κολλητές ήττες, από Κρίσταλ Πάλας και Λέστερ, είχαμε την τύχη (ο Πεπ την ατυχία) να δούμε δύο γκολ σπάνιας ομορφιάς να μπαίνουν στα δίχτυα του Έντερσον. Το τέρμα του Τάουνσεντ, και το τέρμα του Ρικάρντο Περέιρα, λογικά, θα βρίσκονται στα κορυφαία της σεζόν, μιας και είναι γκολ που -ακόμα και στην Πρέμιερ Λιγκ- δεν τα βλέπουμε πλέον πολύ συχνά, και φυσικά δεν ήρθαν από καμία οργανωμένη επίθεση. Βέβαια αυτό το απρόβλεπτο είναι και ένα μέρος της μαγείας του ποδοσφαίρου, αλλιώς θα μιλούσαμε -και θα γράφαμε- για σκάκι.

Αυτό που θέλω να πω, και για να μην μπερδευόμαστε, είναι πως η Σίτι συνεχίζει -και φέτος- να κάνει πορεία πρωταθλητισμού και να παρουσιάζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, άσχετα με την βαθμολογική της θέση, στην παρούσα φάση. Με μια μεγάλη όμως διαφορά, σε σχέση με την περσινή της, εξωπραγματική, σεζόν. Στην δύσκολη περίοδο των φετινών γιορτών κάνει την «κοιλιά» που δεν έκανε σε κανένα σημείο της περσινής σεζόν, με τον Γκουαρδιόλα να έχει να διαχειριστεί πολλούς τραυματισμούς και το φυσιολογικό ( ντεφορμάρισμα αρκετών βασικών παικτών. Απ’ την άλλη, η μοναδική «μεγάλη γκέλα» της ομάδας -για μένα- είναι η ήττα απ’ την Πάλας, στο Έτιχαντ. Αυτή δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Μια ήττα στο Λέστερ και μια ήττα στο Στάμφορντ Μπριτζ δεν νομίζω να θεωρούνται γκέλες στο επίπεδο της Πρέμιερ Λιγκ. Δεν έχει υπογράψει κανένας, όσο σπουδαίος και να είναι, συμβόλαιο με τη νίκη και ούτε μια ήττα μειώνει την αξία του και την δουλειά του. Ας μην ψάχνουμε την εξαίρεση για να βγάλουμε άκυρο τον κανόνα. Το ματς-κλειδί για τους «πολίτες» θα είναι αυτό με την Λίβερπουλ στο Έτιχαντ. Αν εκεί η διαφορά δεν μειωθεί ή -ακόμα χειρότερα- μεγαλώσει, τότε θα έχουν αρχίσει τα πραγματικά δύσκολα για τον Καταλανό και την ομάδα του. Χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να μειώνει την άρτια δουλειά του.

Η Σίτι με τον Ντε Μπρουίνε να μπαίνει σιγά- σιγά στην ομάδα, φτάνοντας στο 100%, μετά τον τραυματισμό του, και φυσικά με τις επιστροφές των Μεντί και Φερναντίνιο θα αρχίσει να βρίσκει και πάλι τον πραγματικό της εαυτό. Βέβαια θα πρέπει να έχει μαζί της και το συστατικό που χρειάζονται όλες οι ομάδες για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό που φέτος -ως ώρας τουλάχιστον- δείχνει να έχει αφήσει την γαλάζια πλευρά του Μάντσεστερ. Όπως άλλωστε έχει γράψει και ο Γάλλος συγγραφέας Σταντάλ «Η τύχη σ’ αρπάζει απ’ τα μαλλιά, αλλά η ίδια είναι φαλακρή».  Ίσως έτσι εξηγείται και η φετινή γκαντεμιά του Πεπ Γκουαρδιόλα. Ν’ αφήσει πάντως μαλλιά ο Γκουαρδιόλα, δεν γίνεται. Να αρχίσει και πάλι ένα μεγάλο νικηφόρο σερί η Σίτι, γίνεται.



Η Τότεναμ είναι η μεγάλη αποκάλυψη της φετινής σεζόν. Συνεχίζει μάλιστα να κάνει πορεία πρωταθλητισμού έχοντας ρίξει, λίγο είναι η αλήθεια, τους αριθμούς της. Η κατοχή μπάλας, στη μέση του πρώτου γύρου, ήταν στο 57.4%. Πλέον βρίσκεται στο 55%. Έχει το ίδιο ποσοστό επιτυχίας στις πάσες (στο 82%). Δημιουργεί δύο λιγότερες τελικές ευκαιρίες και δέχεται τον ίδιο αριθμό σουτ προς την εστία της (12), σκοράροντας όμως 2.2 γκολ ανά παιχνίδι. Καθόλου άσχημα για μια ομάδα που είναι ακριβώς ίδια με πέρσι, με τον προπονητή της να έχει να διαχειριστεί την κούραση -και την φόρμα- πολλών βασικών παικτών που πρωταγωνίστησαν και στο Μουντιάλ, έχοντας μεγάλους αντιπάλους δύο ομάδες που θεωρούνται -και είναι- ανάμεσα στις κορυφαίες του πλανήτη φέτος. Την Σίτι και τη Λίβερπουλ.

Αν υπάρχει ένας σημαντικός παράγοντας -εκτός φυσικά του σπουδαίου Ποτσετίνο που κάνει «παπάδες»- αυτός δεν είναι άλλος από τον Νοτιοκορεάτη μεσοεπιθετικό Σον Χιούνγκ-Μιν. Ένας παίκτη που στην αρχή της σεζόν άφησε το Λονδίνο για να αγωνιστεί με την εθνική της χώρας του, γνωρίζοντας πως αν δεν κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο, θα έπρεπε να αφήσει το ποδόσφαιρο για να παρουσιαστεί για δύο χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, βάζοντας ουσιαστικά τέλος στην επαγγελματική του καριέρα. Ευτυχώς για όλους μας, τα κατάφερε, και συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο στο κορυφαίο επίπεδο.

Ο Σον μετράει στην φετινή Πρέμιερ Λιγκ 9 εμφανίσεις, έχοντας σκοράρει 7 τέρματα σε 832 λεπτά, φτάνοντας το δικό του ranking στο φοβερό 7.30, για το αγγλικό πρωτάθλημα. Για την ιστορία, στο τελευταίο παιχνίδι κόντρα στην Μπόρνμουθ, στη νίκη των Σπερς με 5-0, ο Σον είδε το προσωπικό του ranking να αγγίζει -σχεδόν- το τέλειο, με 9.90 μονάδες. Ο Σον είναι για τη φετινή Τότεναμ, ο άνθρωπος που κάνει τη διαφορά (απ΄τον Κέιν βλέπουμε αυτά που περιμέναμε) στο επιθετικό της κομμάτι και την ανεβάζει ακόμα ένα επίπεδο, με την ενέργεια και την ποιότητά του. Ο γλυκός σοφιστικέ «δολοφόνος» που σε ξεγελάει με το όμορφο παρουσιαστικό του και στην φέρνει εκεί που δεν το περιμένεις. Αν είχατε την τύχη να απολαύσετε το αριστούργημα του Λι Τσάνγκ-Ντονγκ «Burning» (προσοχή ακολουθούν spoilers), και είστε φίλοι της Τότεναμ, (ή έστω της Πρέμιερ Λιγκ) δεν γίνεται να μην είδατε στο πρόσωπο του Μπεν (τον υποδύεται εξαιρετικά ο Στίβεν Γέουν του The Walking Dead), τα «δολοφονικά» ένστικτα που βλέπει κάθε ποδοσφαιρόφιλος στο χαμογελαστό και γεμάτο  ποδοσφαιρική «υγεία» πρόσωπο του Σον, κάθε αγωνιστική, στα γήπεδα της Αγγλίας.

Αν μπορεί να καταφέρει η Τότεναμ την υπέρβαση; Όπου υπέρβαση βάλτε δίπλα το πρωτάθλημα, θεωρώ πως όχι. Όσο και αν διαθέτει ένα φανταστικό προπονητή και ένα ρόστερ γεμάτο νιάτα, ταλέντο, φρεσκάδα και δίψα για τίτλους που δείχνει να ρολάρει επικίνδυνα. Απ’ την άλλη, τρομάζω στην ιδέα, να δούμε του χρόνου τον Ποτσετίνο να περνά το κατώφλι του Όλντ Τράφορντ, φέρνοντας μαζί του και 2-3 παίκτες απ’ τους Σπερς. Όχι γιατί δεν θέλω να δω την Γιουνάιτεντ να πρωταγωνιστεί ξανά, τουναντίον, αλλά επειδή ίσως δούμε το καλύτερο πρωτάθλημα όλων των εποχών, με τρεις ομάδες που θα παίζουν όμορφο ποδόσφαιρο, να μονομαχούν μέχρι τέλους για τον τίτλο. Υπάρχει κάποιος αληθινός φίλος του ποδοσφαίρου που δεν θα το ήθελε αυτό; Δεν το νομίζω.



Για το τέλος άφησα την Λίβερπουλ. Την πρώτη Λίβερπουλ. Μια Λίβερπουλ που πλέον είναι στο 100% ομάδα του Κλοπ, με ένα ξεκάθαρο δικό του πλάνο, με παίκτες καθαρά δικές του επιλογές και με μια φιλοσοφία που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο και την λατρεύω. Στη μέση του ‘α γύρου έγραφα πως η Λίβερπουλ θα πρέπει να βελτιωθεί, να ανοίξει το rotation απ’ τον Κλοπ, να μπει στην εξίσωση ο Σακίρι (και οι υπόλοιποι νέοι παίκτες), να βρει ξανά τον καλό του εαυτό ο Σαλάχ και φυσικά να συνεχίσει να έχει μαζί της την «Θεά Τύχη». Μια τύχη που της έχει γυρίσει την πλάτη τόσες και τόσες φορές στο πρόσφατο παρελθόν, για να κάνει την υπέρβαση. Όπου υπέρβαση, βάλτε τη λέξη «πρωτάθλημα». 11 αγωνιστικές μετά από εκείνο το κείμενο, όλα τα παραπάνω, τα βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα. H Λίβερπουλ έχει ανεβάσει την κατοχή της στο 57.5% απ’ το 54.2%. Έχει δύο τελικές παραπάνω και σκοράρει 2.2 τέρματα ανά αγώνα, έχοντας την ίδια επιτυχία στις πάσες (στο 85%). Από τα 15 γκολ της 8ης αγωνιστικής έχει φτάσει στα 43 στην 19η, έχοντας δεχθεί μόνο 7 τέρματα, την ίδια ώρα που η Σίτι έχει δεχθεί 15 και η Τότεναμ 18. Επίσης συνεχίζει την σταθερή της παρουσία στο αμυντικό της κομμάτι, δεχόμενη 8.1 σουτ ανά αγώνα και έχοντας δύο λιγότερα τάκλιν και τρία λιγότερα κλεψίματα από τους πρώτους 8 αγώνες της σεζόν, έχοντας καλύτερη αμυντική λειτουργία.

Η Λίβερπουλ μετρά 15 περισσότερους βαθμούς, σε αυτό το χρονικό σημείο, σε σχέση με πέρσι, κάτι που φαντάζει αρκετά λογικό -αν και υπερβολικό- μιας και πέρσι, τέτοια εποχή, δεν είχε ούτε Φαν Ντάικ, ούτε Φαμπίνιο, ούτε Κεϊτά, ούτε τον (φετινό) Ρόμπερτσον, ούτε φυσικά το «πολυεργαλείο» που ακούει στο όνομα Σακίρι και που μπορεί να συμπληρώνει και να καλύπτει όλα τα κενά, όλων των παικτών, σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Δεξιά, αριστερά, στην κορυφή, στον άξονα. Κι αυτή είναι ακόμα μια μεγάλη τακτική νίκη του Κλοπ. Ο Γερμανός ήξερε πως με την τριάδα των βασικών (Σαλάχ, Μανέ, Φιρμίνο) ο παίκτης που θα έρχονταν από τον πάγκο θα έπρεπε να διαθέτει την απαιτούμενη ποιότητα για να καλύπτει και τους τρεις, χωρίς φυσικά να γκρινιάζει. Καλύτεροι παίκτες απ’ τον Ελβετό υπάρχουν πολλοί, καλύτεροι παίκτες στον ρόλο του μπαλαντέρ, που έχει ο Σακίρι στη Λίβερπουλ, όμως κανένας. Ο Κλοπ έχει καταφέρει κάτι το μοναδικό. Έχει καταφέρει να αμβλύνει τις όποιες «αντιθέσεις» ενός ρόστερ που δεν έχει τους τεράστιους αστέρες, ψάχνοντας -και βρίσκοντας- την απόλυτη ισορροπία ανάμεσά τους, σε όλες τις γραμμές.

Υπάρχει και κάτι που έθιξα στην αρχή, και φυσικά χρειάζεται πάντα, για να φτάσει κάποιος στην κορυφή – όσο καλός και να είναι. Την τύχη. Μια τύχη που η Λίβερπουλ την προκαλεί και φυσικά την έχει. Μια τύχη που δεν είχε στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις που άξιζε (και μπορούσε) να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Το 2009 και το 2014. Φυσικά και η τύχη του ενός έρχεται πάντα σε συνάρτηση με την ατυχία του άλλου. Όταν για παράδειγμα η Γιουνάιτεντ κέρδιζε 6 βαθμούς, απ’ το πουθενά, στις καθυστερήσεις, με τον Μακέντα (του ΠΑΟ) τη σεζόν 2008-2009, η Λίβερπουλ έμενε στο 0-0 εντός, με Στόουκ και Φούλαμ, δημιουργώντας ένα σωρό ευκαιρίες. Σε μια σεζόν που η Λίβερπουλ είχε κερδίσει την Γιουνάιτεντ και την Τσέλσι, εντός και εκτός, και είχε χάσει το πρωτάθλημα έχοντας μόνο δύο ήττες σε ολόκληρη τη σεζόν, όντας η μοναδική ομάδα που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Φέτος και η τύχη δείχνει να αλλάζει. Η Λίβερπουλ θα μπορούσε πολύ εύκολα να έχει -8 βαθμούς απ’ τα παιχνίδια με Έβερτον, Σίτι και Τσέλσι, που δεν ήταν καλύτερη, με τους δύο απ΄αυτούς να έχουν πάει στη Σίτι. Έχουν υπάρξει άλλωστε πολλές «τυχερές» και «άτυχες» στιγμές σε αρκετές απ’ τις μεγάλες σεζόν της Πρέμιερ Λιγκ. Στο τρεμπλ της Γιουνάιτεντ το ’99, στο αήττητο της Άρσεναλ το 2004, στο πρωτάθλημα της Γιουνάιτεντ το ’09, στο πρωτάθλημα της Σίτι το ’12 και το ’14. Και πιστέψτε με, έχουμε να δούμε πολλά ακόμα στον β’ γύρο της φετινής Πρέμιερ Λιγκ, μιας και τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Γι’ αυτό ας χαρούμε τη μάχη τριών κορυφαίων ομάδων και τριών κορυφαίων προπονητών. Είμαστε πολύ τυχεροί που τους ζούμε μαζί, στο ίδιο πρωτάθλημα, να παλεύουν για τον τίτλο.

sombrero.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Μπαρνσλεη - Πιτέρμπορο 2-0

Άκρινγκτον Στάνλεϊ - Πιτέρμπορο 0-4

Εντός στόχων η Πιτερμποραρα.

[fon7]

Το 1976 η Σεντ Μίρεν επέλεξε την Καραϊβική για την προετοιμασία της. Σ'ένα φιλικό στη Γουιάνα οι παίκτης της υπέφεραν από τους σκληροτράχηλους ντόπιους που βαρούσαν στο ψαχνό. Οι διαμαρτυρίες των Σκωτσέζων στον διαιτητή αποδείχτηκαν άκαρπες κι έτσι στο ημίχρονο ο εκνευρισμένος 35χρονος προπονητής τους πήρε την κατάσταση στα χέρια του: Έβαλε αλλαγή τον εαυτό του! "Στην πρώτη φάση πήρα εκδίκηση από τον σέντερ μπακ τους και λίγο μετά κανόνισα τον παίκτη που χτυπούσε τον επιθετικό μου. Όσο αυτός παρίστανε τον νεκρό, ο διαιτητής μ'έστελνε έξω". Με την κίνηση του αυτή έδειξε στους παίκτες του τι είναι ικανός να κάνει γι'αυτούς και αυτό αποδείχτηκε ευεργετικό για το κλίμα των αποδυτηρίων. Στο τέλος της σεζόν η Σεντ Μίρεν κέρδισε εύκολα την άνοδο στην 1η κατηγορία ενώ αρκετά χρόνια μετά ο νεαρός τεχνικός θα γινόταν γνωστός παγκοσμίως ως "Σερ Άλεξ".

El Sombrero

Ένα απίστευτο ματς που δεν είδε σχεδόν κανείς


Ψάχνοντας σχεδόν σε καθημερινή βάση στο ίντερνετ για ποδοσφαιρικές ιστορίες από όλο τον κόσμο καταλήγεις μετά από κάποιο σημείο, το οποίο φυσικά βρίσκεται χρονικά πολύ μακριά από τη μέρα που ξεκίνησες, να πιστεύεις πως έχεις διαβάσει τόσο αδιανόητα πράγματα που τίποτα δεν μπορεί να σε εκπλήξει πλέον. Λάθος. Τεράστιο λάθος. «It’s a very, very mad world» που τραγουδούσαν και οι Tears for Fears.

Την Πρωτοχρονιά του 1940, με τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται σε εξέλιξη, στο Εδιμβούργο διεξήχθη το παραδοσιακό ‘New Year derby’, μεταξύ των δυο μεγάλων ομάδων της πόλης. Της Χάρτς και της Χιμπέρνιαν. H αντιπαλότητα των δυο ομάδων ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους και με δεδομένο ότι ιδρύθηκαν κοντά στο 1870 το συγκεκριμένο ντέρμπι θεωρείται ένα από τα πιο παλιά του πλανήτη.

Τη συγκεκριμένη χρονιά το κλασσικό ραντεβού της Πρωτοχρονιάς δόθηκε στο Ίστερ Ρόουντ, την έδρα της Χιμπέρνιαν και στο γήπεδο βρέθηκαν 14.000 τυχεροί-άτυχοι, που για χρόνια μετά μπορούσαν να περηφανεύονται ότι ήταν παρόντες σε ένα από τα πιο απίστευτα ντέρμπι των δυο ομάδων, το οποίο είχε σχεδόν τα πάντα: 11 γκολ (5-6 το τελικό σκορ!), με 3 ανατροπές του σκορ, 1 χατ τρικ, αμέτρητες φάσεις, σκληρά τάκλιν και έναν εισβολέα που προκάλεσε τέτοια σύγχυση που ο διαιτητής σφύριξε για το ημίχρονο δυο λεπτά πιο νωρίς, ανακάλεσε λίγο μετά, φώναξε τους παίκτες να γυρίσουν πίσω και στα εναπομείναντα λεπτά που παίχτηκαν η Χάρτς πρόλαβε και σκόραρε δυο φορές. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους είδαν ελάχιστα απ’όλα αυτά που έγιναν στον αγωνιστικό χώρο!

Όλα ξεκίνησαν όταν οι δυο ομάδες και ο διαιτητής έφτασαν στο γήπεδο και ανακάλυψαν ότι η ομίχλη ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσες να δεις καλά σε απόσταση μεγαλύτερη των δέκα μέτρων. Παρ’ όλο που εκείνα τα χρόνια πολλά ματς γινόταν κανονικά ακόμα και με τόσο τραγικές συνθήκες, οι περισσότερες αναφορές από το συγκεκριμένο ματς συμφωνούν ότι σε φυσιολογικές περιόδους το παιχνίδι δεν θα ξεκινούσε καν. Αλλά η περίοδος μόνο φυσιολογική δεν ήταν. Με εντολή του Γραφείου Πολέμου της Μεγάλης Βρετανίας το παιχνίδι έπρεπε να διεξαχθεί κανονικά και να μεταδοθεί, όπως ήταν προγραμματισμένο, από το ραδιόφωνο του BBC, το οποίο θα μετέφερε την εξέλιξη του στους στρατιώτες που πολεμούσαν στο εξωτερικό αλλά φυσικά και στους Γερμανούς που κατασκόπευαν τα πάντα. Και εκεί ήταν το πρόβλημα. Οι Βρετανοί δεν ήθελαν να μάθουν οι Γερμανοί πως στο Εδιμβούργο υπάρχει έντονη ομίχλη, η οποία θα ωφελούσε και θα ενθάρρυνε την πτήση βομβαρδιστικών της Λούφτβαφε πάνω από την πόλη. Και έτσι ξεκίνησε η ‘κωμωδία’.

Ο αγώνας έγινε κανονικά (τρόπος του λέγειν βέβαια το «κανονικά»), οι θεατές απόλαυσαν ένα μικρό μέρος από το θέαμα και το δυσκολότερο φορτίο έπεσε στον σπίκερ του BBC, Μπόμπ Κίνγκσλει, που έλαβε ξεκάθαρες εντολές να περιγράψει με κάθε φυσικότητα ένα ματς που δεν έβλεπε, χωρίς φυσικά να αναφέρει την ύπαρξη ομίχλης. Και το κατάφερε.



Με αρκετή εφευρετικότητα (οργάνωσε ένα μικρό δίκτυο βοηθών, που κάθε τρεις και λίγο πηγαινοερχόταν δίπλα στη γραμμή και τον ενημέρωναν για τις σημαντικές στιγμές) και πολύ περισσότερη φαντασία ο Κίνγκσλει έπλαθε με το μυαλό του φάσεις, τις οποίες συνδύαζε με κάποιες μεγάλες πραγματικές στιγμές του αγώνα που μπορούσε να καταλάβει από την αντίδραση της κερκίδας και από την ενημέρωση των βοηθών. Όπως αποκάλυψε μετά, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα οι μόνοι παίκτες που μπορούσε να διακρίνει από το σημείο που βρισκόταν ήταν οι δυο που έπαιζαν πάνω στην πλάγια γραμμή, δηλαδή ο εξτρέμ της μιας και ο μπακ της άλλης.

Όπως είναι φυσικό το ματς που περιέγραψε δεν είχε καμία σχέση με το ματς που γινόταν λίγα μέτρα μπροστά του. Χαρακτηριστικό είναι ότι η περιγραφή του κράτησε 15 λεπτά περισσότερα από τον ίδιο τον αγώνα, όσος χρόνος δηλαδή χρειάστηκε για να τον ενημερώσει κάποιος ότι πρέπει να κλείσει τη σύνδεση γιατί το ματς είχε λήξει. Κι αν κάποιος απορεί για το πόσο παχιά ήταν η ομίχλη για να συμβεί όλο αυτό το κωμικοτραγικό σκηνικό, η εφημερίδα Scotsman έγραψε την επόμενη ότι ένας παίκτης της Χάρτς ξέμεινε μετά το τέλος στον αγωνιστικό χώρο περιμένοντας στην αριστερή πλευρά του γηπέδου πότε θα έρθει η μπάλα προς τα εκεί!

Πολλά χρόνια αργότερα ο Σκωτσέζος θεατρικός συγγραφέας Andrew Dallmeyer έγραψε ένα ολόκληρο θεατρικό βασισμένο στην απίθανη ιστορία του Κίνγκσλει, το οποίο ονόμασε «Playing a Blinder». Το θεατρικό μεταδόθηκε ζωντανά από το BBC Radio 4 την Πρωτοχρονιά του 2002, ακριβώς 62 χρόνια μετά τη μέρα που χιλιάδες άνθρωποι άκουσαν ένα συναρπαστικό ματς που υπήρχε μόνο στη φαντασία ενός ανθρώπου.

sombrero.gr

Ο άνθρωπος που χάθηκε στην ομίχλη


Όσοι παρακολούθησαν προχθές την ποδοσφαιρική αναμέτρηση ΠΑΣ Γιάννινα – Παναθηναϊκός έγιναν μάρτυρες της πιο κακιασμένης ομίχλης που έχει συναντήσει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πως είναι δυνατόν να στερεί αυτό το φυσικό φαινόμενο από όλους εμάς το δικαίωμα να δούμε μπαλίτσα και φυσικά πως είναι δυνατόν ο επιστήμονας διαιτητής να σκέφτεται επί 30 – και βάλε – λεπτά το αν θα διακόψει οριστικά αυτή τη φαρσοκωμωδία; Ειλικρινά ήταν στιγμές, όταν έβλεπα την αναμέτρηση, που σκεφτόμουν εικόνες απ’ την ταινία του Φρανκ Ντάραμποντ «Η Ομίχλη» και περίμενα να εμφανιστεί κάποιο τέρας και να φάει τον Αρετόπουλο. Δυσκολευόμαστε – που δυσκολευόμαστε – να δούμε κάποια ωραία φάση σε αυτή τη λίγκα ήρθε και η ομίχλη και μας έκοψε κάθε «σύνδεση» με το «υπερθέαμα». Όχι, αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα για τη σούπερ λίγκα εν έτει 2015.

Οι πιο ψαγμένοι ποδοσφαιρικά – μετά τα χθεσινά – θα έφεραν στο μυαλό τους εικόνες του 1937 όταν η Τσέλσι είχε υποδεχθεί την πρωτοπόρο Τσάρλτον (ανήμερα των Χριστουγέννων) με την ομίχλη να σκεπάζει τα πάντα στο Στάμφορντ Μπριτζ και το θρύλο τερματοφύλακα των Ρέντ Ρόμπινς, Σαμ Μπάρτραμ να μας χαρίζει μια μοναδικά αστεία ιστορία. Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και ενώ το σκορ ήταν στο 1-1 η ομίχλη άρχισε να πέφτει πολύ βαριά και πυκνή σε σημείο που δεν έβλεπε κανένας τίποτα ούτε στο μισό μέτρο. Σύμφωνα πάντα με τον παίκτη. Ο Άγγλος keeper, όπως έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του, έμεινε στο τέρμα αλλά άρχισε να μην καταλαβαίνει το λόγο που είχε να δει κάποιο παίκτη, να ακούσει κάποια φωνή ή να δεχθεί μια μπάλα από αντίπαλο ή συμπαίκτη για αρκετή ώρα. Σε κάποιο σημείο τρόμου βαρεμάρας είδε μπροστά του ένα αστυνομικό και έμαθε το «μοιραίο». Ο αγώνας είχε διακοπεί πριν 15 λεπτά.



Το όργανο της τάξης τον βοήθησε να φτάσει μέχρι τα αποδυτήρια όπου και βρήκε τους συμπαίκτες του να έχουν έχουν πλυθεί, να έχουν ντυθεί και να είναι έτοιμοι να αφήσουν το γήπεδο. Τα πειράγματα που δέχθηκε ο Μπάρτραμ όπως είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος συζητιούνται ακόμα στο Τσάρλτον και φυσικά μεταφέρονται από γενιά σε γενιά (με τις απαραίτητες σάλτσες) μιας και ο Big Sam ήταν, είναι και θα είναι θρύλος για την ομάδα του Νοτιοανατολικού Λονδίνου. Αυτή είναι η δεύτερη πιο διάσημη Λονδρέζικη ομίχλη μετά απ’ αυτή που συνάντησε ο Κλάπτον στο καμαρίνι του Μάρλευ στο διάσημο κλαμπ Χάμερσμιθ το 1974. Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Μπάρτραμ υπάρχει το υπέροχο βιβλίο του Μαϊκ Μπλέηκ «The Story Of A Goalkeeping Legend». Απ’ την άλλη αν θέλετε κάποια ωραία ιστορία ομίχλης υπάρχει και ο Στίβεν Κινγκ.

sombrero.gr

[fon7]

Ας μιλήσουμε για φαντασιώσεις: Tον λένε Πιτ Γουάιλντ, είναι 33 χρονών και εχθές έζησε το όνειρο των περισσότερων οπαδών. Όντας φανατικός φίλαθλος της Όλνταμ από μικρό παιδί είχε κλείσει εδώ και καιρό τα εισιτήρια για την εκδρομή στην έδρα της Φούλαμ. Όταν η Όλνταμ απέλυσε τον προπονητή της όμως, η διοίκηση του ανέθεσε προσωρινά την ομάδα μιας και είναι υπεύθυνος των ακαδημιών. Έτσι, αντί να δει το ματς με τη Φούλαμ από τις κερκίδες με την παρέα του όπως πάντα, βρέθηκε στον πάγκο και οδήγησε την αγαπημένη του ομάδα σε μια πολύ σπουδαία πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου!

El Sombrero

Ένας ιστορικός σύλλογος που βρίσκεται μόλις για 2η φορά σε 139 χρόνια ιστορίας στη Γ' εθνική κι ο κόσμος τον ακολουθεί σε όλα τα ματς, σε όλα τα γήπεδα, σπάζοντας τα ρεκόρ προσέλευσης. Η τραγική πορεία της Σάντερλαντ, ένα αξιόλογο ντοκιμαντέρ κι η ιστορία μιας πόλης συνυφασμένης με την ομάδα της.



Στο Σάντερλαντ δεν τα παρατάνε ποτέ

Πριν μερικές μέρες κυκλοφόρησε μία εντυπωσιακή είδηση. 46.039 άτομα βρέθηκαν στις κερκίδες ενός αγώνα της τρίτης κατά σειράς κατηγορίας στην Αγγλία στη διάσημη Boxing Day. Περισσότερα από όσα βρέθηκαν στο Γουέμπλει την ίδια ημέρα. Και σε όλη τη Βρετανία, μόνο στο Ολντ Τράφορντ, στο Άιμπροξ και στο Άνφιλντ βρέθηκαν περισσότεροι οπαδοί από το Στάδιο του Φωτός στο Σάντερλαντ. Οι οπαδοί της Σάντερλαντ (κι οι αρκετοί οπαδοί της Μπράντφορντ) έσπασαν το ρεκόρ της League One που είχε η Λιντς από το σχετικά μακρινό 2008 και αποτέλεσαν το μεγαλύτερο κοινό σε αγώνα τρίτης κατηγορίας της Αγγλίας από το ντέρμπι του Σέφιλντ πριν 39 χρόνια.

Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, 2.600 οπαδοί της Σάντερλαντ έκαναν περίπου 1.000 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα για να ταξιδέψουν μέχρι το Πόρτσμουθ για έναν ακόμα αγώνα της League One. Την Πρωτοχρονιά, στο Μπλάκπουλ από τους 10.000 περίπου οπαδούς στο γήπεδο οι 7.800 ήταν εκτός έδρας οπαδοί της Σάντερλαντ (η φωτογραφία στην αρχή του κειμένου είναι από αυτό το ματς). Και μπορεί το αγγλικό ποδόσφαιρο να είναι γεμάτο με κόσμο που απλά υποστηρίζει την τοπική του ομάδα, με ανθρώπους που ζουν για λίγη μπάλα το Σαββατοκύριακο (και τις καθημερινές) και ταξιδεύουν συνέχεια, αλλά αυτό που συμβαίνει φέτος με τη Σάντερλαντ είναι αξιοσημείωτο ακόμα και για τα αγγλικά δεδομένα. Ειδικά για έναν σύλλογο με τόσο μεγάλη ιστορία που έχει πιάσει πάτο.

– Και τι κάνατε την Πρωτοχρονιά;
– 400 χιλιόμετρα για να δούμε τη Σάντερλαντ

Η Σάντερλαντ δεν είναι η πιο διάσημη ομάδα της χώρας. Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι γνωρίζουν τα βασικά. Από πού κρατάει η σκούφια της, ότι έχει ένα από τα πιο όμορφα γήπεδα στη χώρα και φυσικά τον Κέβιν Φίλιπς. Αυτό που προσωπικά με έκανε να ασχοληθώ περισσότερο με την ομάδα ήταν το ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε στο Netflix με τίτλο Sunderland ‘Til I Die. Ένα ντοκιμαντέρ που είχε στόχο να ακολουθήσει την ομάδα στη δύσκολη χρονιά της για την επιστροφή στην Πρέμιερ Λιγκ μετά τον υποβιβασμό της τη σεζόν 2016-17.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Όταν ο Σαμ Άλαρνταϊς εγκατέλειψε το σύλλογο για να αναλάβει την εθνική Αγγλίας το 2016, στον πάγκο κάθισε ο Ντέιβιντ Μόγιες και έγραψε το χειρότερο ξεκίνημα ομάδας στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ με 2 βαθμούς στα πρώτα 10 ματς. Οι “μαυρόγατες” τερμάτισαν στην τελευταία θέση, 16 βαθμούς μακριά από τη σωτηρία και μετά από 10 χρόνια συνεχούς παρουσίας τους στην Α’ Εθνική της Αγγλίας υποβιβάστηκαν. Το πρόβλημα για την πορεία δεν ήταν οικονομικό. Από το 2008, όταν ο Αμερικάνος επιχειρηματίας Έλις Σορτ ανέλαβε, δόθηκαν πάρα πολλά χρήματα. Η Σάντερλαντ έδωσε πολλά χρήματα σε πολλούς παίκτες, συνήθως όμως κάνοντας κακές επιλογές, ενώ είχε μια τάση να αλλάζει εύκολα προπονητές. Μετά την αρκετά μεγάλη θητεία του Ρόι Κιν, παρέλασαν πολλά ονόματα από τον πάγκο και συχνά ήταν οι φταίχτες σε αποτυχίες, παρά το γεγονός ότι ήταν γνωστοί προπονητές. Στιβ Μπρους, Γκας Πογιέτ, Μάρτιν Ο’ Νιλ, Ντικ Άντβοκατ ήταν μερικοί από αυτούς που έκατσαν στον πάγκο της ομάδας.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2017 με τον κόσμο της ομάδας απογοητευμένο να περιμένει την άμεση επιστροφή στην Πρέμιερ Λιγκ. Κάπου εκεί ξεκινάει κι η ιστορία του ντοκιμαντέρ με την εισαγωγή για το τι εστί Σάντερλαντ. Μια πόλη που βρίσκεται στη βορειοανατολική Αγγλία, αρκετά κοντά στο Νιούκαστλ ώστε να έχει μια μεγάλη κόντρα, σε μια περιοχή που συνολικά έχει περίπου 300.000 κατοίκους (η ίδια η πόλη έχει αρκετούς λιγότερους). Ένα ιδιαίτερα σημαντικό λιμάνι, με καράβια να κατασκευάζονται εκεί από τον 14ο αιώνα ακόμα και τον κόσμο να δουλεύει σε μεγάλο ποσοστό στα ναυπηγεία που τροφοδότησαν σε τεράστιο ποσοστό τη Μ. Βρετανία, ενώ παράλληλα αρκετός κόσμος εργαζόταν και στα ανθρακωρυχεία. Μια κατ’ εξοχήν εργατική περιοχή που όπως αρκετές ακόμα γνώρισε τεράστια οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 1980 και μετά. Το τελευταίο ναυπηγείο έκλεισε το 1988 και το τελευταίο ανθρακωρυχείο το 1994 με πολύ κόσμο να μένει άνεργος. Ο βορράς και τα Μίντλαντς ήταν τα μέρη που κυρίως χτυπήθηκαν από τα οικονομικά προβλήματα και την ύφεση.

Ρετρό εικόνες του Σάντερλαντ από το Pathé

Μέσα σε όλα αυτά, ο κόσμος είχε αποκούμπι του την τοπική ομάδα. Έναν σύλλογο με ιστορία από το 1879, έναν σύλλογο που έχει ίδια πρωταθλήματα με την Τσέλσι και ένα περισσότερο από τη Σίτι. Βέβαια το πρώτο είναι το 1891 και το τελευταίο το 1936, αλλά όπως και να έχει η Σάντερλαντ έχει 6 πρωταθλήματα στην Αγγλία κι ο κόσμος της περηφανεύεται γι’ αυτά. Κι όταν ζεις σε μια περιοχή που δεν την λες και την πιο ενδιαφέρουσα του κόσμου, δεν την λες και τουριστικό προορισμό κι όταν η ανεργία θερίζει, η φτώχεια είναι σε υψηλά επίπεδα, το να βλέπεις κάθε βδομάδα την ομάδα της πόλης σου είναι μια ψυχοθεραπεία, είναι ένα δίωρο που σε βοηθάει, είναι υπερηφάνεια.

Εκτός από όταν δεν είναι. Γιατί το καλοκαίρι του 2017 η Σάντερλαντ είχε να δει νίκη εντός έδρας από τον Δεκέμβριο του 2016 και τα ματς στο Στάντιουμ οφ Λάιτ είχαν γίνει βασανιστήριο για τον κόσμο που δεν έβλεπε νίκη με τίποτα. Παράλληλα, ο Έλις Σορτ είχε ήδη δείξει τις προθέσεις του, να σταματήσει την οικονομική ενίσχυση της ομάδας. Αλλά οι οπαδοί είναι οπαδοί και όταν υποβιβάζεσαι σκέφτεσαι την επιστροφή. Και τα πρώτα άσχημα αποτελέσματα ήταν απλά μια αναποδιά στο μυαλό του κόσμου. Μόνο που τα πράγματα δεν άλλαζαν. Η Σάντερλαντ είχε μαζέψει ένα σωρό αδιάφορους παίκτες, με μεγάλα συμβόλαια που δεν ήθελαν να βρίσκονται εκεί. Δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει μεταγραφές επιπέδου και δεν είχε και τους κατάλληλους ανθρώπους για να ετοιμάσουν μια καλή ομάδα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σε μια ομάδα που πάσχιζε να βρει δανεικούς που θα ήθελαν να φορέσουν την φανέλα της, οι σκάουτ του συλλόγου για κάποιον μυστήριο λόγο είχαν στη λίστα τους τον… Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Λες και άνοιξαν τη λίστα με τους ελεύθερους στο Μάνατζερ.


Ένα από τα πιο όμορφα γήπεδα της Αγγλίας.
Κι ο τόπος βασανιστηρίων των οπαδών της Σάντερλαντ.

Και πολύ γρήγορα, το όνειρο για επιστροφή έγινε άγχος μήπως και γίνει κάτι χειρότερο. Όποιος έχει ζήσει παρόμοιες στιγμές στην ομάδα του, θα αναγνωρίσει πολλά στοιχεία. Τον “αδιάφορο” ιδιοκτήτη/επενδυτή που απλά θέλει να σταματήσει να ρίχνει χρήματα σε μια μαύρη τρύπα, τον κόσμο να ζει τη Μέρα της Μαρμότας από αποτυχία σε αποτυχία, αλλά να ελπίζει ότι το επόμενο “ματς τελικός” θα είναι η αρχή μιας ανάκαμψης (και τελικά να πηγαίνει στον επόμενο τελικό και μετά στον μεθεπόμενο), τον κόουτς που γίνεται ο πιο εύκολος στόχος, τις γκαντεμιές που πάντα υπάρχουν, λες και η μια φέρνει την άλλη. Η ομάδα που μέχρι πριν λίγο καιρό έπαιζε στο τοπ επίπεδο, έδινε μάχες και συνήθως τις έχανε από πολύ μέτριες ομάδες.

Όποιος έχει την ευκαιρία να δει το εξαιρετικά καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ θα μπει για τα καλά μέσα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, θα καταλάβει πώς σκέφτονται οι (όχι-και-τόσο) επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, θα δει μια οικογενειακή ομάδα με υπαλλήλους που είναι πρώτα οπαδοί και πώς όταν σκορπάς χρήματα χωρίς στρατηγική, μπορείς εύκολα να οδηγηθείς σε μια καταστροφή. Παρακολουθεί τη σεζόν, μέσα από τα μάτια απλών οπαδών, ανθρώπων που ζουν για το σύλλογο και γράφουν χιλιόμετρα, ενώ παράλληλα βρίσκεται μέσα στα όσα γίνονται, με τους πρωταγωνιστές να μιλάνε. Για όποιον θέλει να μάθει το τέλος, το μεγάλο spoiler υπάρχει ήδη στην αρχή του κειμένου. Η Σάντερλαντ υποβιβάστηκε εκ νέου, καθώς τερμάτισε τελευταία με 37 βαθμούς, έξι μακριά από τη σωτηρία. Ο γνωστός μας από το πέρασμά του στην ΑΕΛ Κρις Κόουλμαν προσπάθησε αρκετά, έκανε κι ο ίδιος λάθη, αλλά η χρονιά δεν σώθηκε. Οι δύο συνεχείς υποβιβασμοί είναι κάτι σχετικά σπάνιο, ένα κατόρθωμα που έχουν καταφέρει οι Γουλβς δύο φορές και παλιότερα η Μπρίστολ κι η Σουίντον. Το Sunderland Till I Die έγινε η ωδή σε μια ποδοσφαιρική τραγωδία. Ο όρος δεν είναι υπερβολή. Στα 139 χρόνια ιστορίας του συλλόγου, είναι μόλις η δεύτερη φορά που αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία. Ένα πλήγμα για τους “Μάκεμς” και σίγουρα μια χαρά για τους άσπονδους φίλους τους στο Νιούκαστλ. Αυτό που θα γυριζόταν ως η καταγραφή της ανόδου της ομάδας στην Πρέμιερ, έγινε μια οδύσσεια και ένα δράμα για ακόμα έναν υποβιβασμό.

Αρχές Αυγούστου, πρεμιέρα. Η Τσάρλτον προηγείται με πέναλτι μέσα στην έδρα της Σάντερλαντ.
Οι οπαδοί τρέμουν ότι θα δουν πάλι μια καταστροφική χρονιά. Η λύτρωση έρχεται στο 96′.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Έλις Σορτ πλήρωσε τα χρέη του συλλόγου και πούλησε την ομάδα στον Στιούαρτ Ντόναλντ έναν άνθρωπο που φαίνεται πολύ πιο προσεκτικός στα οικονομικά. Ο Σκωτσέζος Τζακ Ρος, που αναδείχθηκε καλύτερος προπονητής πέρσι στη Σκωτία, ανέλαβε την ομάδα και το βαρύ φορτίο να φέρει τα χαμόγελα ξανά στο Σάντερλαντ. Η ομάδα πάει σχετικά καλά και πριν αντιμετωπίσει την Τσάρλτον σε ένα σημαντικό ματς, την ομάδα που κέρδισε την 1η αγωνιστική, βρίσκεται μέσα στις θέσεις των πλέι-οφ, δίνοντας μάχη με τις Πόρτσμουθ και Λούτον για την απευθείας άνοδο. Ο κόσμος κάνει τα πάντα. Ο κακός ιδιοκτήτης έχει φύγει κι οι οπαδοί ακολουθούν όπως είδαμε την ομάδα παντού, ελπίζοντας ότι επιτέλους θα χαμογελάσουν. Όπως γράφει κι ο Μπάρι Γκλέντενινγκ στον Guardian: “είναι η ελπίδα που σκοτώνει τους οπαδούς της Σάντερλαντ, την απόγνωση ξέρουν να την αντιμετωπίζουν”. Και ίσως, ίσως, μια 2η σεζόν με happy ending να γυριστεί φέτος.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Πιτέρμπορο - Σκάνθορπ Γιουνάιτεντ 0-2

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Τσέλσι Κ21 - Πιτέρμπορο 1-3

[fon7]

O ψηλός και ο κοντός του Μπρίστολ


Με τον όρο Smash and Grab, στο ποδόσφαιρο, εννοούμε τη νίκη μιας ομάδας που έρχεται ξαφνικά και σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα της στο γήπεδο. Ο αντίπαλος έχει την κατοχή, ο αντίπαλος έχει τις -κλασικές- ευκαιρίες, ο αντίπαλος δείχνει πως εύκολα ή δύσκολα θα το κερδίσει το «τριποντάκι», αλλά εμείς θα το πάρουμε το ματσάκι ως «κλέφτες» απ’ το πουθενά, με μια φάση.

Στα 70s υπήρξε μια ομάδα στην Αγγλία που δανείστηκε αυτό τον τίτλο, κέρδισε τις εντυπώσεις, σκόραρε γκολάρες με το κιλό και διαλύθηκε, δίχως να κάνει την υπέρβαση (που ίσως και να άξιζε) επειδή αυτή είναι η μοίρα -δυστυχώς- του «φτωχού» στον αθλητισμό εδώ και δεκάδες χρόνια. Ίσως κι από πάντα. Κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει και ποτέ, είναι η αλήθεια. Το όνομα αυτής Μπρίστολ Ρόβερς και δημιουργός της ο παλιός κεντρικός αμυντικός της, Ντον Μέγκσον. Ο Μέγκσον σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1971 και αμέσως ανέλαβε τα ηνία της ομάδας έχοντας κατά νου να δημιουργήσει μια ομάδα στα κλασικά Βρετανικά πρότυπα. Μια ομάδα που θα σήκωνε τη μπάλα στον αέρα και θα δημιουργούσε αυχενικό στους φιλάθλους στις κερκίδες. Μια ομάδα που θα έπαιζε δυνατά και θα προσπαθούσε να χτυπήσει στις αντεπιθέσεις. Μια ομάδα που θα είχε ως σήμα κατατεθέν τον «ψηλό και τον κοντό» στην επίθεση, με τον ένα να συμπληρώνει τον άλλο. Στην ομάδα υπήρχε ήδη ο επιθετικός Μπρους Μπάνιστερ (κοντούλης, γρήγορος, γκολτζής και με καλή τεχνική) αλλά έλειπε ο παίκτης που ως άλλος Αντώνης Αντωνιάδης θα κατέβαζε τις μπαλιές-κανονιές απ’ την άμυνα, θα «έσπαγε» τη μπάλα, θα έπαιζε ξύλο και φυσικά θα άνοιγε διαδρόμους στο Μπάνιστερ. Το όνομα αυτού Άλαν Γουόρμποϊς. Με καριέρα στη Σέφιλντ Γουένσντέϊ και την Κάρντιφ (είχε πάει για 42.000 λίρες μετά τη φυγή του Τζον Τόσακ για τη Λίβερπουλ). Ψηλός σαν πλάτανος και δυνατός σαν ταύρος. Ας αφήσουμε όμως το βουκολικό τοπίο και ας επιστρέψουμε στο ποδόσφαιρο. Η εποχή των Smash and Grab του Μπρίστολ μόλις ξεκινούσε.



Η Μπρίστολ Ρόβερς βρίσκονταν στην τρίτη κατηγορία της Αγγλίας (μιλάμε για τη σεζόν 1972-1973) και ο Μέγκσον δεν κρύφτηκε πίσω απ’ το δάχτυλο του θέτοντας ως στόχο την άνοδο. Τα γκολ των Μπάνιστερ και Γουόρμποϊς άλλωστε δεν μπορούσαν να μη δώσουν δικαίωμα στο όνειρο της ανόδου. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι πως οι δύο παίκτες εκτός της άψογης συνεργασίας που είχαν στο γήπεδο (σε αυτό βοηθούσε και ο εξαιρετικός εξτρέμ Κέννι Στήβενς) είχαν αναπτύξει -απ’ την πρώτη στιγμή- μια σπάνιας μορφή φιλίας και αλληλοσεβασμού. Μια φιλία που συνεχίζεται ακόμα και στις μέρες μας και μετρά σχεδόν 45 χρόνια. Η ομάδα τελικά δεν κατάφερε να πάρει το εισιτήριο της ανόδου καθώς τα εμπόδια των Μπέρνλι και ΚΠΡ αποδείχτηκαν απροσπέλαστα αλλά πήραν όλες εκείνες τις εμπειρίες για τη μαγική σεζόν που θα ακολουθούσε.

Το Ίστβιλ έζησε την επόμενη σεζόν -ίσως- τις κορυφαίες του στιγμές ως γήπεδο. Στιγμές μοναδικές. Γκολ σπάνιας ομορφιάς και πλήρη υποταγή ακόμα και από κορυφαίες μορφές του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Η χημεία του επιθετικού διδύμου της ομάδας ήταν μοναδική και η απόδοση των δύο φίλων μνημονεύεται ακόμα και στις μέρες μας απ’ τους οπαδούς -και όχι μόνο- της ομάδας. Τα 40 τέρματα στο πρωτάθλημα (22 απ’ τον Γουόρμποϊς και 18 απ’ τον Μπάνιστερ) έδωσαν στη Μπρίστολ Ρόβερς τη δεύτερη θέση και την άνοδο με 61 βαθμούς (στο -1 απ’ την πρώτη Όλνταμ) και δικαίωσαν πλήρως το πλάνο και το όραμα του προπονητή Ντον Μέγκσον. Από εκείνη την ονειρική σεζόν δε γίνεται να μη διηγηθώ μια απ’ τις ωραιότερες ιστορίες του Αγγλικού ποδοσφαίρου (στο γήπεδο που έμελλε να ντεμπουτάρει 19 χρόνια αργότερα ο Ντέηβιντ Μπέκαμ) και που μας χάρισαν ο Μπάνιστερ, ο Γουόρμποϊζ και ο Μπράιαν Κλάφ.

Ο Κλαφ είχε αναλάβει τη Μπράιτον στις αρχές Νοεμβρίου (στο μεσοδιάστημα απ’ τη Ντέρμπι στο καταστροφικό πέρασμα από τη Λιντς) με στόχο την παραμονή σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα. Όταν έφτασε η στιγμή να υποδεχτεί τη Μπρίστολ Ρόβερς, η ομάδα των Smash and Grab βρίσκονταν στη μέση ενός αήττητου σερί 27 αγώνων. Ένα σερί που οδήγησε τελικά και στην άνοδο. Πριν την αναμέτρηση του Γκόλντστόουν Γκράουντ είχε ακυρωθεί λόγω καιρού η αναμέτρηση της Τσέλσι με τη Λιντς, με τους «μπλε» να τρέχουν και αυτοί ένα μεγάλο αήττητο σερί. Εκείνη την αγωνιστική το γεγονός πως είχαν ακυρωθεί πολλά παιχνίδια στο Λονδίνο και περίπου ακόμα 20 αναμετρήσεις σε ολόκληρη τη χώρα, έστρεψε όλα τα φώτα στο παιχνίδι της Μπρίστολ με τη Μπράιτον. Απ’ τη μία τα όργια του επιθετικού διδύμου των «πειρατών», απ’ την άλλη ο Κλαφ, δεν ήθελε και πολύ για να γίνει το γεγονός της αγωνιστικής. Και έγινε. Ο Μπρους Μπάνιστερ και ο Άλαν Γουόρμποϊς είχαν κρατήσει την καλύτερή τους παράσταση για αυτή την αναμέτρηση. Έχοντας ως αντίπαλο τον κορυφαίο Άγγλο προπονητή στην ιστορία του αθλήματος και υπό το βλέμμα μιας χώρας που γουστάρει να φτιάχνει ποδοσφαιρικά θαύματα και να πορεύεται με αυτά.

Ο Μπάνιστερ είχε σκοράρει χατ-τρικ πριν κλείσει το πρώτο ημίχρονο και ο Γουόρμποϊς συμπλήρωνε ακόμα τέσσερα για το τελικό 2-8 σε μια αναμέτρηση που συζητιέται ακόμα (και θα το κάνει πάντα) στο Μπρίστολ. Όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος ο Μπάνιστερ, αυτό ήταν το παιχνίδι που τους ανέβασε επίπεδο και έδειξε σε όλη τη χώρα «για τι ακριβώς ήμασταν ικανοί». Αυτό όμως που ακολούθησε μετά το τελικό σφύριγμα έχει χαρίσει στην αναμέτρηση μια περίοπτη θέση στη σφαίρα του «μυθικού». Σύμφωνα πάντα με τον Μπάνιστερ: «Βρισκόμουν με ένα βαθύ σκίσιμο κάτω απ’ το μάτι και δεχόμουν τις πρώτες βοήθειες στο ιατρείο του γηπέδου όταν άνοιξε η πόρτα αργά και τον είδα να μπαίνει στην αίθουσα. Ήταν ο Κλάφι και με κοίταζε με εκείνο το ειρωνικό βλέμμα που τον χαρακτήριζε. Με αργά και σταθερά βήματα (ίσως να τα είχε τσούξει λιγάκι) άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου. Με πλησίασε, στάθηκε μπροστά μου και μου είπε. Παραδέξου το. Το σκίσιμο στο μάτι το έκανες μόνος σου. Κανένας αμυντικός μου δεν σε ακούμπησε σήμερα. Όλοι χαμογέλασαν και ο Κλάφι μου γύρισε την πλάτη και έφυγε. Από τότε τον είδα αρκετές φορές στα γήπεδα που έπαιζα ποδόσφαιρο ως θεατή. Πάντα με το γιο του, τον Νάιτζελ. Ο Νάιτζελ άλλωστε έχει παραδεχθεί πως είχε δανειστεί πολλές απ’ τις κινήσεις μου όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Πραγματικά τον ευχαριστώ και τον εκτιμώ πολύ γι’ αυτό».

Η Μπρίστολ συνέχισε στη δεύτερη κατηγορία, πάλεψε για να ανέβει στην πρώτη, δεν το κατάφερε και τελικά οι δρόμοι των δύο φίλων χώρισαν (για λίγο) το 1976. Ο Γουόρμποϊς πήρε μεταγραφή για τη Φούλαμ σε μια περίοδο που η ομάδα είχε στις τάξεις της παίκτες όπως ο (γερασμένος) Μπόμπι Μουρ, ο Τζώρτζ Μπεστ και ο Πήτερ Στόρεϊ και έβαζε στόχο να βρεθεί στη μεγάλη κατηγορία και ο Μπάνιστερ έφυγε για την άσημη Πλίμουθ με σκοπό να ηγηθεί της προσπάθειας να μείνει στην κατηγορία. Και οι δύο ομάδες βρίσκονταν τότε στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας, και οι δύο απέτυχαν παταγωδώς στους στόχους τους. Η Πλίμουθ έπεσε, η Φούλαμ δεν ανέβηκε και οι δύο φίλοι έδειχναν να βρίσκονται αρκετά μακριά απ’ τον καλό τους εαυτό. Το 1978 ο Κεν Χιούτον θα φέρει και τους δύο στη Χαλ Σίτι, προσπαθώντας να ενώσει τα συστατικά και να δημιουργήσει -και πάλι- εκείνη τη μοναδική χημεία του Μπρίστολ. Δυστυχώς δεν το κατάφερε και κάπου εκεί οι καριέρες των δύο ποδοσφαιριστών άρχισαν να δείχνουν ότι σιγά-σιγά έφταναν στο τέλος τους. Ίσως τελικά αυτό το «δέσιμο» να ήταν δημιούργημα του Μέγκσον. Ίσως εκείνη η Μπρίστολ να ταίριαζε μόνο σε αυτούς. Υπάρχου κι άλλα «ίσως» που δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ για ένα απ’ τα κορυφαία επιθετικά δίδυμα των μικρών κατηγοριών της Αγγλίας που κατάφερε να κερδίσει -έστω και για λίγο- τα φώτα ολόκληρης της χώρας. Στις μέρες μας ο Γουόρμποϊς δουλεύει ως οδηγός φορτηγού και ο Μπάνιστερ έχει κατάστημα με αθλητικά είδη. Μοναδικοί, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Ήρωες ιστοριών που το Αγγλικό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από δαύτους και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα στις μέρες μας. Σε ένα ποδόσφαιρο «σύγχρονο», άοσμο και αποκομμένο -δυστυχώς- από συναίσθημα.

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω το ποδόσφαιρο ως ένα όμορφο σπορ. Τον αγαπημένο μου παππού.

sombrero.gr

[fon7]

O Χιούζ και τα δύο παιχνίδια σε διάστημα λίγων ωρών
Χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυκλοφόρησε μια φωτογραφία του Γκάρεθ Μπέιλ. Ο Ουαλός σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης, μετά τα δύο τέρματα επί της Μπέτις – στο 5-0 της βασίλισσας – πήρε το τζετ, ντύθηκε ανάλαφρα, άραξε στο μεγαλοπρεπέστατο κάθισμα του και έφυγε για Ουαλία. Η ομάδα του Κρις Κόλεμαν (ναι της Λάρισας) αντιμετωπίζει την Κύπρο στις 3/9 και το Ισραήλ στις 6/9 και εννοείται ο Μπέιλ θα βρίσκεται στη βασική 11αδα για να ηγηθεί της προσπάθειας που γίνεται για να βρεθεί – επιτέλους – η Ουαλία στα τελικά ενός Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Εθνικών Ομάδων. Προσωπικά της το εύχομαι. Η στυλάτη φωτογραφία μου έφερε στο μυαλό την ιστορία του Μαρκ Χιούζ που ως παίκτης της Μπάγερν Μονάχου αγωνίστηκε σε μία μέρα, σε δύο παιχνίδια, σε δύο διαφορετικές χώρες. Ένα με τη φανέλα της Ουαλίας και ένα με τη φανέλα της Μπάγερν για το κύπελλο Γερμανίας. Ακούγεται απίστευτο  κι όμως είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Αν θα το έκανε ο Μπέιλ ή κάποιος άλλος σύγχρονος ποδοσφαιρικός αστέρας; Ας σοβαρευτούμε.



Το καλοκαίρι του 1986, ένα χρόνο μετά τα τραγικά γεγονότα του Χέιζελ και τον αποκλεισμό των Αγγλικών ομάδων απ’ τα κύπελλα Ευρώπης, πολλοί ήταν οι Βρετανοί αστέρες που δοκίμασαν την τύχη τους εκτός Νησιού. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο σπουδαίος Μαρκ Χιούζ που υπέγραψε 8ετές συμβόλαιο με τη Μπαρτσελόνα του Τέρι Βέναμπλς. Για Βαρκελώνη ταξίδεψε παρέα με τον Άγγλο επιθετικό Γκάρι Λίνεκερ. Ο πρώτος άφηνε τη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ (σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα) και ο δεύτερος την Έβερτον. Ο Βέναμπλς είχε στο μυαλό του ένα σούπερ επιθετικό μοντέλο για τη Μπάρτσα με κορυφή το Βρετανικό – φονικό – δίδυμο. Κάτι που δυστυχώς έμεινε μόνο στο μυαλό του. Η πρώτη σεζόν ήταν απογοητευτική για τον Ουαλό με μόλις τέσσερα γκολ με το Βέναμπλς να τον παραχωρεί δανεικό στη Μπάγερν Μονάχου την επόμενη σεζόν, μπας και βρει τον καλό του εαυτό. Και εδώ αρχίζει η ιστορία.

Τη μέρα που ο Χιούζ συναντήθηκε με τον γενικό διευθυντή της Μπάγερν, Ούλι Χένες, έμαθε για την κλήση του στο επερχόμενο παιχνίδι της Ουαλίας κόντρα στην Τσεχοσλοβακία στην Πράγα. Το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο για τις 11 Νοεμβρίου του 1987 και εννοείται ο Ουαλός δεν μπορούσε να το χάσει με τίποτα και για κανένα λόγο. Την ίδια μέρα η Μπάγερν έπαιζε κόντρα στη Γκλάντμπαχ για το Γερμανικό κύπελλο και – εννοείται – ο Χένες ήθελε τον Χιούζ στο γήπεδο. «Τι ώρα παίζετε;» Ρώτησε ο Χένες. «Στις 4.30» απάντησε ο Χιούζ ξέροντας πως δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να χάσει το απόγευμα του στη μαγευτική Πράγα μετά το παιχνίδι. «Μια χαρά» του απάντησε ο Χένες. «Εμείς παίζουμε βράδυ, θα σε δηλώσω κανονικά. Θα πάρεις το αεροπλάνο και θα σε περιμένει αυτοκίνητο για να  έρθεις στο γήπεδο. Προλαβαίνεις». Ο Χιούζ πάγωσε αλλά στην καμπή που βρίσκονταν η καριέρα του δεν μπορούσε να το αρνηθεί στο «αφεντικό» του. Ο Χένες άλλωστε είχε κάνει ακριβώς το ίδιο στο Δανό Σόρεν Λέρμπι δύο χρόνια νωρίτερα.



Έτσι και έγινε. Ο Χιούζ αγωνίστηκε και στα 90 λεπτά της Πράγας και γνώρισε την ήττα με 2-0 απ’ τους Τσεχοσλοβάκους. Πήρε το αεροπλάνο, πέρασε τα σύνορα και έφτασε στο Μόναχο. Το αυτοκίνητο που τον περίμενε έφτασε στο ημίχρονο της αναμέτρησης στο γήπεδο, με τον Μαρκ Χιούζ να αλλάζει γρήγορα-γρήγορα και να κάθεται κουρασμένος στον πάγκο. Με το σκορ στο 0-1 ο Γιούπ Χάινκες πέρασε τον Χιουζ στη θέση του Λούντβιχ Κεγκλ στο 63′ και ο τεράστιος Λόταρ Ματέους ισοφάρισε για τη Μπάγερν λίγα λεπτά αργότερα. Το τελικό 3-2 (στην παράταση) βρήκε τους γηπεδούχους να πανηγυρίζουν μια σπουδαία πρόκριση με τον Χιούζ να γράφει ιστορία ως ο παίκτης που αγωνίστηκε σε κορυφαίο επίπεδο, σε δύο παιχνίδια, σε διαφορετικές χώρες, σε διάστημα λίγων ωρών. Πραγματικά ακούγεται σαν σκηνή από ταινία μα είναι πέρα ως πέρα αληθινό γεγονός. Στη Γερμανία ο Χιούζ βρήκε και πάλι τον καλό του εαυτό και επέστρεψε στην Αγγλία για λογαριασμό της Γιουνάϊτεντ το καλοκαίρι του 1988 βάζοντας και αυτός το λιθαράκι του στη γιγάντωση της ομάδας στα 90’s.

sombrero.gr

Όταν η Λιντς βρισκόταν σε δύο χώρες ταυτόχρονα


Ήταν 5 Μαΐου του 1990 όταν οι χούλιγκανς της Λιντς, οι περιβόητοι Leeds United Service Crew, έκαναν επέλαση στο γραφικό Μπόρνμουθ. 104 συλλήψεις και 12 τραυματισμοί ήταν ο απολογισμός των μαχών στους δρόμους της πόλης. Εκμεταλλευόμενοι την banking holiday στην Αγγλία, εφόρμησαν κατά χιλιάδες χωρίς εισιτήρια στο Μπόρνμουθ και όπως ήταν λογικό, πολλοί από αυτούς είχαν άσχημες διαθέσεις. Η Λιντς δεν μπόρεσε να γιορτάσει όπως θα ήθελε την επιστροφή της στην Α’ Εθνική της Αγγλίας, καθώς με τη νίκη 0-1 επί της τοπικής ομάδας κατακτούσε το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Οι παίκτες του Γουίλκινσον, μεταξύ τους ο Ντέιβιντ Μπάτι, ο Γκάρι Σπιντ, ο Γκάρι Μακάλιστερ και ο Γκόρντον Στράχαν πανηγύριζαν και ταυτόχρονα προσπαθούσαν να πουν ότι υπάρχει και καλός κόσμος της ομάδας, εκτός από τους χούλιγκανς.



Την ίδια μέρα, ένας επιχειρηματίας από το Γιορκσάιρ με όνομα Τζον Γκρέιαμ προσγειωνόταν στη Λουσάκα, την πρωτεύουσα της Ζάμπια και με έκπληξη είδε ένα λεωφορείο ντυμένο στα χρώματα της Λιντς και κάποιους νεαρούς να μπαίνουν μέσα. Το γεγονός του προξένησε έκπληξη, αλλά εκείνη την ώρα δεν κατάλαβε και πολλά. Όταν όμως έφτασε στο ξενοδοχείο και άνοιξε την τηλεόραση στο δωμάτιο, είδε το πλήρες ρεπορτάζ. «Η αγγλική ομάδα Λιντς έφτασε σήμερα για να παίξει σειρά φιλικών με ομάδες της χώρας μας». Οι φάτσες των παικτών που είδε ο Γκρέιαμ φυσικά δεν είχαν καμία σχέση με τους πραγματικούς παίκτες της Λιντς, ενώ ο προπονητής που έκανε δηλώσεις με περίσσεια σοβαρότητα για την άνοδο της ομάδας δεν ήταν ο Γουίλκινσον.


Ο γνήσιος Γκόρντον Στράχαν

Τα ίδια ρεπορτάζ υπήρχαν και σε εφημερίδες της χώρας και μάλιστα ένας κοκκινομάλλης άγνωστος εμφανιζόταν σε φωτογραφία ως Γκόρντον Στράχαν. Όταν η Λιντς έπαιξε το πρώτο φιλικό με τους Ρεντ Άροουζ της Ζάμπια έχασε για πλάκα 3-0. Δεν κέρδισε τελικά κανένα από τα τρία παιχνίδια που έδωσε. Οι ντόπιοι άρχισαν να ψάχνονται, καθώς η Λιντς που έβλεπαν στο χορτάρι ήταν τόσο μέτρια ώστε να χάνει από τις τοπικές ομάδες. Όσο και να είχε βελτιωθεί το ποδόσφαιρο της Ζάμπια (που δεν είχε βελτιωθεί), θα έπρεπε οι Άγγλοι να είναι πιο ανταγωνιστικοί. Κάπως έτσι η «Λιντς» αναγκάστηκε να επισπεύσει την αναχώρησή της. Τι είχε γίνει όμως πραγματικά;

Η ομάδα ήταν όντως από το Λιντς, την… πόλη. Απλώς ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα του κολεγίου Κάρνεγκι και οι παίκτες της έπαθαν πλάκα όταν είδαν ρεπόρτερς και πούλμαν να τους περιμένουν στο αεροδρόμιο. «Μείναμε στο καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης, πάθαμε πλάκα όλοι. Δεν είχαμε ξαναμείνει σε τέτοιο μέρος, ήταν λες και ήμασταν γαλαζοαίματοι». Οι διοργανωτές για να έχει επιτυχία η τουρνέ της ομάδας αποφάσισαν να την προμοτάρουν ως την κανονική Λιντς και κατάφεραν γρήγορα να μαζέψουν τον κόσμο που ήθελαν. Σε μια εποχή χωρίς Ίντερνετ και πολλά τηλεοπτικά κανάλια δεν ήταν δύσκολο. Γρήγορα οι άνθρωποι του κολεγίου μπήκαν κι αυτοί στο κόλπο και ο προπονητής έκανε και δηλώσεις ως Γουίλκινσον. Ο Κόλιν Μόρις ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να υποστηρίξει ότι έχει σχέση με την Λιντς, την ομάδα, αφού είχε περάσει ένα φεγγάρι ως προπονητής της ομάδας νέων του συλλόγου. Ίσως του ήταν πιο εύκολο απ’ ότι ήταν για τους πιτσιρικάδες φοιτητές που δεν μπορούσαν να κερδίσουν τους επαγγελματίες της Ζάμπια. Η φυγή της… μαϊμού Λιντς έγινε την κατάλληλη στιγμή, καθώς όπως έμαθαν αργότερα οι παίκτες του Κάρνεγκι οι εξαγριωμένοι και εξαπατημένοι φίλαθλοι ξέσπασαν εις βάρος των υπεύθυνων. Από την ομάδα του Κάρνεγκι κανείς δεν έκανε σπουδαία καριέρα. Η πραγματική όμως Λιντς δυο χρόνια αργότερα κατακτούσε το πρωτάθλημα στην Αγγλία.


Οι οπαδοί της Λιντς στο περιβόητο ματς με την Μπόρνμουθ

Πηγή: Sabotage Times

sombrero.gr

[fon7]

Πάντα οι μπάλες θα χάνονται πιτσιρίκο


«Τι είναι το αγόρι τώρα που έχασε την μπάλα του. Τι πρέπει να κάνει; Την είδα να κυλά, γκελάροντας χαρωπά, κάτω στο δρόμο, κι έπειτα, χαρωπά ν’ αναπηδά. Να’ τη, μες στο νερό τώρα. Μάταιο να πεις υπάρχουν κι άλλες μπάλες. Μια θλίψη απόλυτη, φοβούμενη, ακινητοποιεί το αγόρι. Έτσι όπως στέκεται άκαμπτο, τρεμάμενο, κοιτώντας κάτω. Όλα τα χρόνια της νεότητάς του μες το λιμάνι, όπου έπεσε η μπάλα του. Μια δεκάρα, μι’ άλλη μπάλα, δεν έχουν σημασία τώρα. Αισθάνεται πρώτη φορά ευθύνη. Μέσα σε ένα κόσμο ιδιοκτησιών, άνθρωποι θα παίρνουν μπάλες. Πάντα οι μπάλες θα χάνονται πιτσιρίκο»

Τα λόγια που μόλις διαβάσατε ανήκουν στον Αμερικάνο ποιητή Τζον Μπέρρυμαν και είναι λόγια απ’ το ποίημα του «Το ποίημα της μπάλας». Γραμμένο τη δεκαετία του ’50, μιλά -για τι άλλο- για την απώλεια μιας μπάλας από κάποιον πιτσιρίκο. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να έχει παίξει ποδόσφαιρο σε κάποιο δρόμο και να μην έχει χάσει έστω μια μπάλα. Εγώ, απ’ όσο θυμάμαι, είχα χάσει πολλές. Βέβαια δεν είμαι εγώ το κυρίως θέμα, σε αυτό εδώ το κείμενο, αλλά μια χαμένη μπάλα. Όχι δική μου. Ίσως η πιο διάσημη, χαμένη, μπάλα που γνώρισε ποτέ το άθλημα. Πιο διάσημη -για να αστειευτώ κιόλας- ακόμα κι από ‘κείνη που είχε στείλει ο Σέρχιο Ράμος, λογικά, στη στρατόσφαιρα, μετά το χαμένο του πέναλτι, απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου, το 2012. H ιστορία που θα διαβάσετε αφορά την μπάλα του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. Ενός τελικού που είχε βρει την Αγγλία Πρωταθλήτρια κόσμου, τον πιτσιρίκο Τζεφ Χερστ, ήρωα εκείνης της αναμέτρησης και τον Γερμανό Χέλμουτ Χάλερ, βασικό υπαίτιο για την ιστορία που διαβάζετε. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή.



Το τελευταίο σφύριγμα του Ελβετού διαιτητή, Γκότφριντ Ντινστ, είχε βρει νικητές τους Άγγλους, με 4-2, απέναντι στους Γερμανούς, μετά από μια μυθική παράταση που είχε κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το πιο αμφιλεγόμενο γκολ που έχει μπει ποτέ σε τελικό. Ο Χερστ είχε σκοράρει χατ-τρικ και, σύμφωνα με την αγγλική παράδοση, έπρεπε να κάνει δική του και την μπάλα της αναμέτρησης. Οι Γερμανοί, σε μια πρωτόγνωρη κίνηση μακριά από κάθε σεβασμό προς τον αντίπαλο και το άθλημα, αποφάσισαν να αρπάξουν την μπάλα και να επιστρέψουν μαζί της στη δική τους χώρα. Ο τυχερός που έκλεψε την μπάλα ήταν ο μεσοεπιθετικός της Μπολόνια, Χέλμουτ Χάλερ, σκόρερ μάλιστα τoυ πρώτου γκολ της αναμέτρησης.

Όπως ο ίδιος έχει παραδεχτεί, η μπάλα του τελικού έφτασε στη Γερμανία το 1973, και όχι το 1966, μιας και τότε αποφάσισε να αφήσει την Ιταλία, για να αγωνιστεί στη χώρα του, μετά το πέρασμά του από Μπολόνια και Γιουβέντους, και η μπάλα δεν τον ενδιέφερε σχεδόν καθόλου ως «σημαντικό τρόπαιο» για να την έχει αφήσει νωρίτερα σε κάποιο ποδοσφαιρικό μουσείο της χώρας του. Ήταν μάλιστα τέτοια η δική του απάθεια για την ιστορική μπάλα, που την είχε χαρίσει στον γιο του. Ο μικρός, με τη σειρά του, έπαιζε ποδόσφαιρο με την μπάλα του τελικού, με τους φίλους του, στον κήπο του σπιτιού του. Όταν τη βαρέθηκε, την πέταξε, ευτυχώς για όλους, σε μια παλιά αποθήκη, δίπλα στο σπίτι τους, στο Άουσμπουργκ. Η Αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα μέχρι και το 1996. Και δεν θα το έκανε ούτε τότε αν το Ευρωπαϊκό Κύπελλο εθνικών ομάδων δεν διεξαγόταν στην Αγγλία. Τότε ήταν που ξεκίνησε και η μεγάλη μάχη γραφικότητας για να βρεθεί η μπάλα του τελικού και να επιστρέψει στο σπίτι της.

Τα βρετανικά τηλεοπτικά κανάλια και οι πιο γνωστές εφημερίδες της χώρας άρχισαν πόλεμο στον Χάλερ μιας και υπήρχαν φωτογραφίες μετά τη λήξη του Τελικού που τον έδειχναν να κρατά την μπάλα. «Είσαι ένας ανέντιμος κλέφτης, φέρε πίσω την μπάλα μας» άρχισαν να φωνάζουν όλοι μαζί για να σταματήσει αυτή η αδικία 30 ολόκληρων ετών, με τον ίδιο απλά να δηλώνει πως πήρε την μπάλα επειδή δεν το έκανε κάποιος άλλος και πως αν την ήθελαν, θα την έδινε, αν φυσικά έπαιρνε χρήματα γι’ αυτό, μιας και η μπάλα ήταν πλέον δική του και όχι δική τους. Οι Άγγλοι σε μια πρωτόγνωρη κίνηση, ακόμα και γι’ αυτούς, θα στείλουν στη Γερμανία ομάδα ερευνητών για να ψάξουν, και να σιγουρέψουν, πως η μπάλα του Χάλερ ήταν όντως η αυθεντική. Όταν αυτό θα αποδειχτεί, ο πρόεδρος της Virgin, Ρίτσαρντ Μπράνσον, θα δώσει 70.000 λίρες στον Χάλερ και σε συνεργασία με την Mirror η μπάλα θα προγραμματιστεί να επιστρέψει, μετά Βαΐων και Κλάδων, στην Αγγλία, στις 26 Απριλίου για να εκτεθεί στο Λονδίνο καθ’ όλη τη διάρκεια του Γιούρο.



Η Mirror κυκλοφόρησε την επόμενη μέρα, έχοντας στο εξώφυλλό της, τους Χάλερ, Χερστ και Μπράνσον με την ιστορική μπάλα και με τον πικάντικο τίτλο «They think it’s all over, it is now». Μια φράση που θεωρείται θρυλική -και είναι- για τους Άγγλους, μιας και την είχε ξεστομίσει ο εκφωνητής του τελικού του 1966 Κένεθ Γουλστενχόλμ. Η Sun μάλιστα, στο εξώφυλλό της, είχε χλευάσει τους Γερμανούς, και φυσικά τον Χάλερ, για τις 70.000 λίρες και ζητούσε να δοθούν τα χρήματα σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Ο Χάλερ, την ώρα που επικρατούσε ο κακός χαμός με την επιστροφή της μπάλας, είχε βρεθεί να παραπατάει μεθυσμένος σε γνωστό Λονδρέζικο κλαμπ και κάπως έτσι η ιστορία έλαβε τέλος. Το 2012 άφησε την τελευταία του πνοή στο Άουσμπουργκ. Οι Γερμανοί τελικά πήραν την εκδίκησή τους στον ημιτελικό της διοργάνωσης, αποκλείοντας τους Άγγλους και κατακτώντας το τρόπαιο απέναντι στους Τσέχους, μέσα στο Γουέμπλεϊ. Η μπάλα του ’66, με το τέλος της διοργάνωσης, μπήκε σε περίοπτη θέση στο Μουσείο Ποδοσφαίρου στο Πρέστον με τη μπάλα του τελικού του ’96 να ταξιδεύει, νόμιμα αυτή τη φορά, για τη Γερμανία. Ελπίζω τουλάχιστον να μη βρίσκεται σε καμιά αποθήκη στο Βούπερταλ. Οι μπάλες -όπως είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό- θα χάνονται πάντοτε (για τους Άγγλους) πιτσιρίκο.

sombrero.gr

Εγκαταλείποντας το σπίτι σου: η ιστορία του Γουάιτ Χαρτ Λέιν

Η διαδρομή ήταν η ίδια. Αυτή που είχαν κάνει δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη ζωή τους. Ένα πολύβουο μελίσσι από τον σταθμό Seven Sisters και το High Road που όσο πήγαινε πιο βόρεια πύκνωνε κι άλλο. Η διαδρομή που πολλοί την έκαναν με τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους, η διαδρομή που έκαναν παλιότερα οι πατεράδες τους, οι παππούδες τους ή κι οι πιο παλιές γενιές. Ήταν ένα ακόμα ματς των αγαπημένων τους Σπερς, μια ακόμα βόλτα στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν. Αλλά εκείνη η διαδρομή ήταν διαφορετική στις 14 Μαΐου του 2017 όταν 31.848 άνθρωποι είδαν την τελευταία παράσταση της Τότεναμ στην ιστορική της έδρα, λίγο πριν αυτή αποτελέσει παρελθόν για να μετατραπεί σε μια νέα. Η διοίκηση της Τότεναμ αποχαιρέτισε το γήπεδο γράφοντας σε ένα μεγάλο πίνακα “Το Φινάλε” κι ο κόσμος είχε ένα περίεργο συναίσθημα, μια γλυκόπικρη γεύση.

Από την μια, τα πλάνα για τη γιγάντωση του συλλόγου με ένα νέο, μεγαλύτερο, υπερσύγχρονο γήπεδο που θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα, από την άλλη, η στενοχώρια για ακόμα έναν ναό του ποδοσφαίρου που θα γκρεμιζόταν μετά από 118 χρόνια ζωής.  Γλυκόπικρη επίσης γιατί η ομάδα έδωσε τη μάχη της για τον τίτλο, αλλά δεν άντεξε στο τέλος. Η ομάδα του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο κατέκτησε τη 2η θέση και τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος αποχαιρέτισε το Γουάιτ Χαρτ Λέιν με μια νίκη με 2-1 επί της Μάντεστερ Γιουνάιτεντ με πολλούς ανθρώπους που φόρεσαν τη φανέλα της να βρίσκονται εκεί για το φινάλε. Αρντίλες, Ζινολά, Κράουτς, Ντάβιντς, Μπερμπάτοφ ήταν εκεί για να δουν τον Χάρι Κέιν να σκοράρει το γκολ 5.272 μέσα στο ίδιο γήπεδο και να χαρίζει τη 1.472η νίκη των Σπερς, παρά το γκολ του Γουέιν Ρούνεϊ. Πολύς κόσμος πάτησε χορτάρι μετά τη λήξη και γιόρτασε το τέλος ενός τεράστιου κεφαλαίου, ελπίζοντας ότι στην αρχή της σεζόν 2018-19 θα μπορούσε να παρακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα στο νέο γήπεδό της.


Η εικόνα του νέου σταδίου της Τότεναμ

13 Ιανουαρίου 2019, η Τότεναμ αντιμετωπίζει ξανά τη Γιουνάιτεντ σε ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι και για τις δύο ομάδες. Πολλά έχουν αλλάξει, πολλά έχουν μείνει ίδια. Το γήπεδο όμως των Σπερς δεν είναι ακόμα έτοιμο. Το αρχικό πλάνο ώστε να μπει η ομάδα στο παιχνίδι με τη Λίβερπουλ τον Σεπτέμβριο δεν τελεσφόρησε. Το Γουέμπλεϊ πήρε παράταση τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβριο και στη συνέχεια, μέσα στο Δεκέμβριο ανακοινώθηκε ότι ούτε το ματς με τη Γιουνάιτεντ θα μπορέσει να διεξαχθεί στο νέο γήπεδο. Το νέο πλάνο είναι στις 2 Μαρτίου να μπορέσει να υποδεχτεί την Άρσεναλ στο σπουδαίο ντέρμπι του Βόρειου Λονδίνου, αλλά με τόσες καθυστερήσεις κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της Άρσεναλ που δηλώνουν σίγουροι ότι δεν θα παίξουν εκεί, καθώς λένε ότι η Τότεναμ φοβάται πάρα πολύ να εγκαινιάσει το νέο στάδιο με το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Μια ήττα απέναντι στη μισητή Άρσεναλ. Λέγεται ότι ίσως κι η Πρέμιερ Λιγκ να μην αφήσει την ομάδα να αλλάξει έδρα για τα τελευταία 2-3 εντός έδρας ματς της σεζόν, αν έχουμε και νέα καθυστέρηση. Ένα φιάσκο που εκτός από την χρονική καθυστέρηση, στοιχίζει και οικονομικά. Τα πρώτα νούμερα για κόστος 400 εκατομμυρίων λιρών φάνηκαν υπερβολικά αισιόδοξα, πήγαμε στα 750 και πλέον οι υπολογισμοί δείχνουν ότι το ποσό φτάνει στο 1 δις, με τους Σπερς να έχουν πάρει δάνεια ύψους 450 εκατομμυρίων. Όπως είναι λογικό, αυτό έχει επηρεάσει τη μεταγραφική πολιτική του συλλόγου, που δίνει τη μάχη του στο χορτάρι με πολύ μικρότερο μπάτζετ από των αντιπάλων και δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της Τότεναμ που αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν η ομάδα είχε μείνει στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν κι αγόραζε ποδοσφαιριστές.


Εκπληκτική φωτογραφία από ματς απέναντι στην Τσάρλτον το 1932

Ένα γήπεδο που άνοιξε τις πόρτες του το 1899 όταν η Τότεναμ αναγκάστηκε να ψάξει για έδρα καθώς αγωνιζόταν σε δημόσια έκταση και συνεπώς δεν μπορούσε να κόψει εισιτήρια και να έχει έσοδα. Η έκταση που βρέθηκε ήταν ιδιοκτησία μιας ζυθοποιίας η οποία είχε εκεί θερμοκήπια. Όπως λέει η ιστορία, το γήπεδο για αρκετά χρόνια δεν είχε όνομα και το Γουάιτ Χαρτ Λέιν (που δεν ήταν το επίσημο όνομα) δεν είναι σίγουρο πώς προέκυψε τελικά, μια που ο συγκεκριμένος δρόμος δεν είναι ακριβώς δίπλα στο γήπεδο. Πιθανότερη εκδοχή ότι οφείλεται στο γεγονός ότι εκεί μαζεύονταν οι οπαδοί πριν τους αγώνες. Όπως και να ‘χει, οι κερκίδες από την παλιά έδρα μεταφέρθηκαν στη νέα τοποθεσία κι η Τότεναμ απέκτησε ιδιόκτητη έδρα, ένα γήπεδο που φυσικά επεκτάθηκε και μεγάλωσε πολλές φορές μέσα στη ζωή του από το 1899 μέχρι το 2017, καθώς ξεκίνησε από 5.000 περίπου θέσεις, έφτασε μέχρι τις 75.000 τη δεκαετία του 1930 για να πέσει στις 36.000 στα τελευταία του χρόνια.


Ο πετεινός κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης του σταδίου το 1934

Ένα από τα χαρακτηριστικά του γηπέδου ήταν ο μεγάλος χάλκινος πετεινός πάνω στην μπάλα, το έμβλημα της ομάδας που υπήρχε στο γήπεδο από το 1909. Σύμφωνα με τον ιστορικό της Τότεναμ Τζον Φένλι σε συνέντευξή του στον Γκάρντιαν, ο κόσμος για μια περίοδο πήγαινε στα ματς κουβαλώντας μαζί του ζωντανούς πετεινούς, ενώ για κάποιο χρονικό διάστημα, στο γήπεδο υπήρχε “υπάλληλος” που κοπανούσε σκουπιδοτενεκέδες για να διώχνει τα περιστέρια που πήγαιναν και κάθονταν στο άγαλμα. Κάπου μεταξύ 1940 και 1950 είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι το άγαλμα ήταν μέσα γεμάτο χρυσό και μάλιστα είχε συλληφθεί κάποιος που προσπάθησε να ανέβει ψηλά και να το κλέψει. Αρκετά αργότερα, τη δεκαετία του 1980 ο τότε πρόεδρος της Τότεναμ Ίρβινγκ Σκόλαρ αποφάσισε να σταματήσει τις φήμες για τον κρυφό… θησαυρό. Έδωσε εντολή και ο πετεινός ανοίχτηκε για να ανακαλύψουν ότι μέσα υπήρχε μόνο ένα παλιό εγχειρίδιο. Μία ρέπλικα κατασκευάστηκε με 3D και έχει τοποθετηθεί στην στέγη του νέου σταδίου, αντιγράφοντας μέχρι και τα σημάδια του αρχικού πετεινού (που ο αστικός μύθος θέλει να έχει προξενήσει ο Γκασκόιν με ένα αεροβόλο). Τα παλιότερα αγάλματα θα χρησιμοποιηθούν σε άλλα σημεία του νέου γηπέδου.

Θα ακουστεί ρομαντικό και γλυκανάλατο, αλλά οι ιστορίες που έχουν να πουν αυτά τα γήπεδα δεν μπορούν να συγκριθούν με τα σημερινά νέα στάδια των ανέσεων που συχνά δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα. Η ανατολική εξέδρα χρησιμοποιήθηκε κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο από το Υπουργείο Πολέμου της Αγγλίας και μετατράπηκε σε εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών, αλλά και προστατευτικών αντικειμένων, όπως μάσκες αερίου. Στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ίδιος χώρος έγινε νεκροτομείο για τα θύματα των βομβαρδισμών. Ένα γήπεδο που ήταν κάτι περισσότερο από χώρος διεξαγωγής αγώνων ποδοσφαίρου, ήταν μέρος της ιστορίας του Λονδίνου, σχεδόν ένας ζωντανός οργανισμός.

Και φυσικά μέρος της ιστορίας της Τότεναμ. Εκεί που έκανε μια μαγική ανατροπή στο πρώτο της ευρωπαϊκό παιχνίδι για το Πρωταθλητριών, κερδίζοντας με 8-1 την Γκόρνικ από την Πολωνία και γυρίζοντας το 4-2 του πρώτου αγώνα. Ενός αγώνα για τον οποίοι οι Πολωνοί έλεγαν ότι οι παίκτες της Τότεναμ δεν… ήταν άγγελοι κι έπαιξαν πολύ βρώμικα και σκληρά. Αυτό προξένησε αντιδράσεις στο Λονδίνο και το Γουάιτ Χαρτ Λέιν κόχλαζε στη ρεβάνς. Οπαδοί εμφανίστηκαν ειρωνικά ντυμένοι άγγελοι και το “Glory, glory Hallelujah, and the Spurs go marching on” έγινε το τραγούδι της ομάδας. Το… θεατρικό μετατράπηκε σε μόδα και οι οπαδοί συνήθιζαν να εμφανίζονται μασκαρεμένοι στα παιχνίδια της ομάδας εκείνη τη χρυσή διετία, όταν κι η Τότεναμ μπροστά σε σχεδόν 65.000 θεατές κέρδισε την Μπενφίκα του Εουσέμπιο στα ημιτελικά, αλλά τελικά αποκλείστηκε. Ο κόσμος της Τότεναμ έζησε στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν τα πρωταθλήματα της ομάδας, τις πορείες για τα αρκετά της κύπελλα σε Αγγλία και Ευρώπη. Φυσικά έζησε και απογοητεύσεις. Οι οπαδοί της περιμένουν το νέο τους σπίτι για να μπορέσουν μαζί να ζήσουν μια νέα εποχή του συλλόγου.

Ο 1,5 χρόνος που πέρασε από το τελευταίο παιχνίδι στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν δεν άλλαξε και πολλά στην Τότεναμ. Η ομάδα συνεχίζει να παλεύει στις υψηλότερες θέσεις, συνεχίζει να έχει καλά αποτελέσματα, να δίνει μάχες για την κορυφή, συνεχίζει να παλεύει με εξαιρετικά προσεγμένο μπάτζετ και συνεχίζει να έχει προπονητή τον Ποτσετίνο. Το όνομά του παίζει όλο και περισσότερο για τη Γιουνάιτεντ, ο κόσμος ανησυχεί γιατί θεωρεί ότι σε μεγάλο ποσοστό η εικόνα της Τότεναμ οφείλεται στον προπονητή και φοβάται ότι η είσοδος στο νέο στάδιο μπορεί τελικά να βρει την ομάδα σε χειρότερη κατάσταση αν χάσει τον προπονητή της και συνεχίσει την ίδια πολιτική στις μεταγραφές (κάτι από το οποίο επηρεάστηκε κι η Άρσεναλ με το δικό της γήπεδο). Ο Αργεντινός κόουτς έκανε δηλώσεις πρόσφατα στις οποίες σύγκρινε τα χρήματα που έχει ξοδέψει η ομάδα του με άλλες ομάδες, λέγοντας ουσιαστικά ότι για να μείνει ανταγωνιστική η Τότεναμ θα πρέπει να ξοδέψει περισσότερα για παίκτες. Μήνυμα αποχώρησης ή απλά περιγραφή πραγματικότητας; Κατά σύμπτωση. απέναντί του θα βρει τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, που είχε φτάσει πολύ κοντά να φορέσει τη φανέλα της Τότεναμ το 1998 όταν και δεν ήταν βασική επιλογή στη Γιουνάιτεντ. Ο Νορβηγός αρνήθηκε να φύγει, αποφάσισε να δώσει μάχη για να δείξει την αξία του στο Ολντ Τράφορντ κι η ιστορία είναι γνωστή, με την Τότεναμ να ζημιώνεται φυσικά. Αρκετά χρόνια μετά, τα πρώτα καλά αποτελέσματά του έχουν κάνει ήδη αρκετούς να ζητούν τη μονιμοποίησή του στο Ολντ Τράφορντ. Κι ίσως ο Νορβηγός να παίξει και πάλι ρόλο, έστω και άθελά του, στην ιστορία της Τότεναμ.

El Sombrero
blog.stoiximan.gr

O άνθρωπος της τελευταίας στιγμής

Ήταν Ιούλιος του 1996 όταν στο Όλντ Τράφορντ εμφανίστηκε ένας αδύνατος πιτσιρικάς, με ξανθά μαλλιά και πρόσωπο τόσο παιδικό που σου έδινε την εντύπωση ότι ο κάτοχος του βρίσκεται ακόμα στην εφηβεία. Όταν τον αντίκρισε ο υπεύθυνος ξενάγησης του γηπέδου, υπέθεσε ότι ο μικρός θέλει να κάνει το κλασικό τουρ για να θαυμάσει το ‘Θέατρο των ονείρων’ κι έτσι τον πήρε μαζί του και του έδειξε όλο το γήπεδο. Όταν η ξενάγηση τελείωσε ο υπεύθυνος αντιλήφθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον νεαρό και τον ρώτησε ευθέως: “Τι κάνεις εδώ πέρα;”

Με σπαστά αγγλικά ο ξανθομάλλης τον ενημέρωσε ότι βρίσκεται εκεί για να υπογράψει με τη Γιουνάιτεντ. Ο υπεύθυνος έμεινε αρχικά άφωνος, αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που ακούει, αλλά όταν δόθηκαν περισσότερες εξηγήσεις χάρισε το στυλό του στον νεαρό, ελπίζοντας ότι θα του φέρει καλή τύχη. Λίγες μέρες μετά, με το στυλό αυτό ο 23χρονος Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ έγινε επίσημα παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.



Η παρεξήγηση που δημιουργήθηκε εκείνη τη μέρα λόγω και της εμφάνισης του δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τον Νορβηγό. “Ξέρω καλά πως όταν ήρθα στην ομάδα έδειχνα πολύ μικρός. Αυτό μου δημιουργούσε συχνά προβλήματα. Θυμάμαι μια φορά που κάναμε οικογενειακές διακοπές στη Μαγιόρκα, ήθελα να ανέβω σε μια τσουλήθρα. Σου επέτρεπαν να ανέβεις όμως μόνο αν ήσουν 15 χρονών ή έστω πάνω από 1,40. Εγώ ήμουν 15 αλλά παρ’όλα αυτά δεν μ’άφησαν να ανέβω γιατί ήμουν πολύ μικροκαμωμένος.”

Λίγο το παιδικό σουλούπι του, λίγο το ότι προερχόταν από ένα άγνωστο πρωτάθλημα και λίγο το ότι οι περισσότεροι ήλπιζαν πως η Γιουνάιτεντ θα αποκτήσει εκείνο το καλοκαίρι τον Άλαν Σίρερ, είχε ως αποτέλεσμα ο ερχομός του Σόλσκιερ στο Μάντσεστερ να περάσει τελείως απαρατήρητος. Μέχρι που στα τέλη Αυγούστου ο Άλεξ Φέργκιουσον του έκανε νόημα να σηκωθεί για προθέρμανση, σ’έναν αγώνα με τη Μπλάκμπερν. Ο “δολοφόνος με το παιδικό (ή αγγελικό) πρόσωπο”, όπως έγινε αργότερα γνωστός, μπήκε αλλαγή στο 64′ του αγώνα και χρειάστηκε μόλις 6 λεπτά για να δείξει σε όλους πόσο καλή σχέση διατηρούσε με τα δίχτυα.

Τα επόμενα 11 χρόνια ο Νορβηγός κατέκτησε σχεδόν τα πάντα με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ, πετυχαίνοντας περισσότερα από 100 γκολ. Παρά το γεγονός ότι αργότερα καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα του Φέργκιουσον, στη μνήμη των περισσότερων ο Σόλσκιερ συνδέθηκε με την εικόνα του παίκτη που μπαίνει αλλαγή στα τελευταία λεπτά και προλαβαίνει να σκοράρει το κρίσιμο γκολ που δίνει στην ομάδα τη νίκη, γι’αυτό και χαρακτηρίστηκε πολλές φορές ως ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής. Δεν είναι τυχαίο ότι και το τελευταίο του γκολ με τη Γιουνάιτεντ μπήκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μπήκε το πρώτο: Έξι λεπτά αφότου είχε μπει αλλαγή σε εντός έδρας αγώνα με τη Μπλάκμπερν!

Από τα 126 γκολ που πέτυχε συνολικά με τους ‘κόκκινους διαβόλους’, τα 29 μπήκαν σε αγώνα στον οποίο είχε ξεκινήσει στον πάγκο. Απ’αυτά τα 29, τα 17 επιτεύχθηκαν σε αγώνα πρωταθλήματος, ένα νούμερο που τον φέρνει στην πρώτη θέση της σχετικής κατάταξης, στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. “Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές ήταν ενοχλητικό. Αλλά ο προπονητής ήξερε καλά πότε με χρειάζεται και ήξερε ότι κάθε φορά που με έβαζε έδινα τα πάντα για να του αποδείξω ότι πρέπει να παίζω περισσότερο. Πάντως προτιμώ να έχω αυτόν τον ρόλο και να κάνω τη διαφορά παρά να παίζω 200 ματς και να είμαι ένας μέτριος παίκτης”.

Το να του ζητήσεις να ξεχωρίσει ένα γκολ από τα δεκάδες που πέτυχε είναι φυσικά ανούσιο. Η απάντηση είναι πιο εύκολη και από πλασέ σε άδειο τέρμα. “Όταν ήμουν μικρός στο μυαλό μου πετύχαινα συνεχεία το νικητήριο γκολ ενός ευρωπαϊκού τελικού. Φυσικά δεν πίστευα ποτέ ότι θα συμβεί αυτό και στην πραγματική ζωή. Με τίποτα”. Πως νιώθει κανείς άραγε όταν πετυχαίνει ένα τέτοιο γκολ; “Η πρώτη μου σκέψη ήταν μήπως είμαι οφσάιντ. Φοβήθηκα ότι ο διαιτητής θα το ακυρώσει. Μετά όμως ήταν απλά χάος. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Ήταν τόσο έντονος εκείνος ο πανηγυρισμός που έκανα ζημιά στα πόδια μου και κατέληξα να χάσω κάποια παιχνίδια της εθνικής εκείνο το καλοκαίρι. Εννοείται πως άξιζε.”



Δυο δεκαετίες μετά από εκείνο τον αξέχαστο τελικό, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ είναι και πάλι στο Όλντ Τράφορντ, σε άλλο πόστο μεν αλλά με την ίδια λογική δε. Είναι ξανά ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, αυτός που επιστρατεύτηκε όταν όλοι κατάλαβαν πως η Γιουνάιτεντ κινδυνεύει σοβαρά να μείνει από τον χειμώνα εκτός του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ. Όπως ακριβώς συνέβη και όταν ήταν παίκτης, ο ερχομός του δεν ενθουσίασε πολλούς.

Στο βιογραφικό του υπάρχει το πετυχημένο πέρασμα από τη δεύτερη ομάδα της Γιουνάιτεντ αλλά και από τη Μόλντε (εκεί που το 2011 οδήγησε την ομάδα στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της, το οποίο και διατήρησε και την επόμενη χρονιά) αλλά η φήμη του νορβηγικού πρωταθλήματος δεν έχει αλλάξει καθόλου, από τα μέσα των 90s ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχει και μια αποτυχημένη θητεία στην Κάρντιφ. “Στην Κάρντιφ ήμουν μάλλον ο λάθος άνθρωπος τη λάθος στιγμή. Τόσα χρόνια στις ομάδες που ήμουν είχα συνηθίσει να παίζω επιθετικό ποδόσφαιρο και να κυριαρχώ στους αγώνες προσφέροντας θέαμα αλλά οι ομάδες μου ήταν δεν ήταν τόσο δυνατές αμυντικά. Στην Κάρντιφ έμαθα ότι χρειάζεται κι αυτό.”

“Τι σας ζητάω; Κάντε σουτ! Ας έχει παίκτες, σουτάρετε!”
Η νορβηγική έκδοση του ξεσπάσματος του Αλκέτα Παναγούλια

Από την πρώτη μέρα που επέστρεψε στο Όλντ Τράφορντ η ταμπέλα του προσωρινού προπονητή τον ακολουθούσε παντού και οι συζητήσεις επικεντρωνόταν γύρω από τα ονόματα του Ποκετίνο, του Ζιντάν και του Κόντε, που είναι οι επικρατέστεροι να αναλάβουν τη θέση το ερχόμενο καλοκαίρι. Έξι αγώνες αργότερα η κατάσταση στο θέμα της διαδοχής δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, αφού οι άνθρωποι της Μόλντε επιμένουν ότι ο Σόλσκιερ βρίσκεται με μορφή δανεισμού στο Μάντσεστερ, κάτι που σημαίνει ότι τον Μάιο πρέπει να επιστρέψει στη Νορβηγία, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι τελείως διαφορετικά.

Ο 45χρονος τεχνικός έχει μεταστρέψει ολοκληρωτικά το κλίμα, έχει αλλάξει τη φιλοσοφία παιχνιδιού της ομάδας και μετράει 6 σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις, ένα κατόρθωμα που δεν έχει καταφέρει κανένας άλλος νέος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου (ο Σερ Ματ Μπάσμπι είχε 5 σερί νίκες στο πρωτάθλημα το μακρινό 1946). Τα γκολ μπαίνουν πολύ πιο εύκολα απ’ότι πριν, η εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο δεν συνδέεται πλέον με τις λέξεις “πούλμαν” και “κατενάτσιο” ενώ στη βαθμολογία έχει πιάσει την Άρσεναλ στην 5η θέση και έχει μειώσει στους 6 πόντους τη διαφορά από τις θέσεις που οδηγούν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκτός αυτού, τα αστέρια της εμφανίζονται μεταμορφωμένα προς το καλύτερο ενώ σε κάθε ευκαιρία πλέκουν το εγκώμιο του Νορβηγού, τονίζοντας πόσο πιο απελευθερωμένοι είναι τώρα και πόσο περισσότερο ευχαριστούνται το ποδόσφαιρο.



Aπόψε το απόγευμα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υποδέχεται τη Μπράιτον και ελπίζει ότι θα μπορέσει να πλησιάσει κι άλλο την τετράδα, αφού η Τσέλσι δοκιμάζεται στο Emirates με την Άρσεναλ. Ακόμα κι αν δεν καταφέρει στο τέλος να ανατρέψει την πολύ ζόρικη κατάσταση που συνάντησε πάντως, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ έχει ήδη αποδείξει δυο πράγματα: Ότι, σε αντίθεση με όσα λεγόταν από αρκετούς τους προηγούμενους μήνες, η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να συνδυάσει τις νίκες με ελκυστικό ποδόσφαιρο και ότι η ικανότητα του να μπαίνει στο παιχνίδι καθυστερημένα και παρ’όλα αυτά να βρίσκει τρόπο να βοηθήσει τη Γιουνάιτεντ, δεν τον έχει εγκαταλείψει ούτε και τώρα που το πρόσωπο του δεν είναι πλέον παιδικό.

El Sombrero
blog.stoiximan.gr

[fon7]

Σίριλ Ρίτζις: O ήρωας με το χαμόγελο


Ήταν τέλη Σεπτέμβρη του 1978 όταν η Τσέλσι υποδεχόταν στο Στάμφορντ Μπριτζ τη Γουέστ Μπρομ. “Το να πηγαίνεις στο γήπεδο εκείνη την εποχή όντας μαύρος ήταν μια αρκετά άβολη εμπειρία. Έπρεπε να έχεις το κεφάλι χαμηλωμένο και να κρατάς τις σκέψεις σου για τον εαυτό σου” θυμάται ο Έρμαν Ούσλι, μετέπειτα βουλευτής και πρόεδρος της αγγλικής ποδοσφαιρικής αντιρατσιστικής καμπάνιας ‘Kick It Out’. Όταν μπήκε στο γήπεδο η Γουεστ Μπρομ οι οπαδοί της Τσέλσι ξεσηκώθηκαν και ένα απίστευτο γιουχάισμα κάλυψε κάθε άλλο ήχο . Στόχος τους ήταν τρεις συγκεκριμένοι παίκτες, γνωστοί τότε και ως ‘Three Degrees’ (παρατσούκλι επηρεασμένο από το ομώνυμο γυναικείο συγκρότημα, που αποτελούταν από τρεις μαύρες γυναίκες): οι Σίριλ Ρίτζις, Λόρι Κάνιγχαμ και Μπρέντον Μπάτσον. Ο λόγος; Ήταν μαύροι.

“Όταν ξεκίνησε το ματς, αρκετοί πετούσαν φρούτα προς το μέρος τους. Κάθε φορά που κάποιος εξ αυτών ακουμπούσε τη μπάλα, το γιουχάισμα που ακουγόταν ήταν τρομαχτικό. Κάπου στο 20λεπτο όμως, ο Λόρι έκανε μια κούρσα, έδωσε στον Σίριλ και η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα. Οι τύποι γύρω μου εξαγριώθηκαν κι άλλο. Σηκώθηκαν όρθιοι και έβριζαν με μίσος” συνεχίζει τη διήγηση του ο Ούσλι. “Λίγο αργότερα το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε. Κι άλλο γκολ. Τότε ένας από τους εξαγριωμένους ‘γορίλες’ που καθόταν μπροστά μου γύρισε και είπε στον διπλανό του: ‘Πάντως, αυτοί οι μαύροι είναι και γαμώ τους παίκτες, δεν νομίζεις;’ Αυτή ήταν μια στιγμή έμπνευσης για μένα. Μου έλεγε ότι ανεξάρτητα από τις πιθανότητες, μπορείς πράγματι να κερδίσεις τους ανθρώπους με το ταλέντο και την επιμονή σου.”

——

Η δεκαετία του 70′ ήταν μια εποχή κατά την οποία η αγγλική κοινωνία, και κατ’επέκταση το αγγλικό ποδόσφαιρο, μαστιζόταν από φαινόμενα ρατσισμού. Τα κρούσματα ρατσιστικής βίας ήταν καθημερινό φαινόμενο, το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο (National Front) είχε αυξήσει αισθητά τη δύναμη του και οι περισσότεροι μαύροι ποδοσφαιριστές ή δεν έπαιρναν ποτέ ευκαιρίες για να δείξουν την αξία τους ή παρατούσαν από νωρίς την προσπάθεια, απογοητευμένοι και φοβισμένοι από τις απειλές, τις προσβολές και τα αντικείμενα που δεχόταν από την κερκίδα.



Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε ο Σίριλ Ρίτζις. “Όταν ψάχναμε να νοικιάσουμε σπίτι βλέπαμε συνέχεια ταμπέλες που έλεγαν ‘Όχι μαύρους, όχι σκυλιά, όχι Ιρλανδούς’. Ήμουν μικρός τότε και δεν καταλάβαινα αλλά βλέποντας τα απογοητευμένα πρόσωπα των γονιών μου ήξερα ότι κάτι δεν ήταν σωστό” δήλωσε ο ίδιος σε μια συνέντευξη του χρόνια μετά. “Εκείνα τα χρόνια στο Λονδίνο ο ρατσισμός ήταν συνέχεια δίπλα σου. Έφτανες σε μια ηλικία 13-14 όπου πλέον καταλάβαινες τι σήμαιναν αυτά που σου έλεγαν και σκεφτόσουν ‘Τι ακριβώς συμβαίνει; Είμαι διαφορετικός; Φταίει το χρώμα μου;’”

Ο Ρίτζις είχε φτάσει με την οικογένεια του στην Αγγλία από τη Γαλλική Γουιάνα όταν ήταν 5 χρονών και μεγάλωσε με την προοπτική να γίνει ηλεκτρολόγος. Το ποδοσφαιρικό του ταλέντο όμως ήταν τέτοιο που δεν γινόταν να μην το παρατηρήσει κάποιος που γνωρίζει σε βάθος το παιχνίδι. Αυτός ο κάποιος ήταν ο αρχισκάουτ της Γουέστ Μπρόμιτς, Ρόνι Άλεν, που τον ανακάλυψε το 1977 βλέποντας έναν αγώνα ερασιτεχνικής κατηγορίας. Η μεταγραφή έκλεισε στις 5.000 λίρες και ο 19χρονος Ρίτζις από ηλεκτρολόγος, που στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε μπάλα σαν χόμπι, έγινε μέσα σε μια νύχτα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής μιας ομάδας πρώτης κατηγορίας!



Το νεαρό της ηλικίας του σε συνδυασμό με το χρώμα του δέρματος του προκάλεσαν έντονο προβληματισμό στους κόλπους της Γουεστ Μπρομ αλλά η διάψευση όλων των αρνητικών προβλέψεων έγινε με τον πιο άμεσο και εμφατικό τρόπο. Ντεμπούτο στο Λιγκ Καπ, 4-0 νίκη η Γουέστ Μπρομ, δυο γκολ ο Ρίτζις. Ντεμπούτο στο πρωτάθλημα, 2-1 νίκη η Γουέστ Μπρομ, ένα γκολ ο Ρίτζις. Όλες οι αμφιβολίες ξεπεράστηκαν, όλες οι ενστάσεις εξαφανίστηκαν, ήταν πλέον ξεκάθαρο σε όλους ότι ο 19χρονος επιθετικός ήξερε να βάζει τη μπάλα στα δίχτυα.

Τα γκολ δεν ήταν όμως το μεγαλύτερο κατόρθωμα της καριέρας του. Εκείνη την εποχή οι μαύροι παίκτες στο αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν ελάχιστοι, έτσι η παρουσία των ‘Three Degrees’ στα αγγλικά γήπεδα ήταν από μόνη της μια μικρή επανάσταση. Καμία άλλη ομάδα δεν είχε τρεις μαύρους παίκτες στη σύνθεση της. Οι αντιδράσεις σε κάθε εκτός έδρας ματς ήταν ενδεικτικές του πως αντιμετώπιζε ο κόσμος τους ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα: Υποδοχή από το λεωφορείο ακόμα, γιουχάισμα, μπινελίκια, απειλές, χειρονομίες, ήχοι που έμοιαζαν με κραυγές μαϊμούς, ρίψεις αντικειμένων και φρούτων (κυρίως μπανάνες) και φτυσίματα. “Σε αρκετά παιχνίδια ο θείος μου αναγκαζόταν στο ημίχρονο να αλλάξει φανέλα γιατί ήταν γεμάτη από πάνω έως κάτω με φλέματα” αποκάλυψε χρόνια μετά ο ανεψιός του Ρίτζις, Τζέισον Ρόμπερτς.



Η στοχοποίηση δεν τελείωνε φυσικά με τη λήξη των αγώνων. Παρά τη φαινομενική διασημότητα τους οι μαύροι παίκτες αντιμετώπιζαν, όπως όλοι, ρατσιστικές επιθέσεις στο μετρό, στις παμπ και στο δρόμο ενώ τα απειλητικά γράμματα που έφταναν στο σπίτι τους ήταν αμέτρητα. Σε μια περίπτωση μάλιστα, κάποιοι πέταξαν ακόμα και μολότοφ στην είσοδο του σπιτιού του Λόρι Κάνιγχαμ (o οποίος το 1979 έγινε ο πρώτος Βρετανός που πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης).

Ο Σίριλ Ρίτζις όμως ήταν αποφασισμένος να πετύχει και για να το κάνει αυτό έπρεπε να μπορεί να αγνοεί και να προσπερνάει τις προκλήσεις. “Από νωρίς αποφάσισα πως θα χειριζόμουν αυτή την κατάσταση. Σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να τους κάνω να πονέσουν και κατέληξα πως ο καλύτερος τρόπος ήταν να διοχετεύω όλο μου το θυμό στο παιχνίδι μου, να προσπαθώ να γίνομαι ακόμα καλύτερος. Ήταν σαν να τους έλεγα ‘Θα σας δείξω ποιος είμαι, βάζοντας τη μπάλα στα δίχτυα σας’. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω αυτούς τους φανατικούς να χαλάσουν το όνειρο μου. Αυτή ήταν η καλύτερη δυνατή απάντηση”.



Όπως αποδείχτηκε, ο Ρίτζις τα κατάφερε και με το παραπάνω. Με το χαμόγελο μόνιμα καρφιτσωμένο στο πρόσωπο του (χαμογελούσε επιδεικτικά ακόμα και όταν οι αντίπαλοι τον ‘έλουζαν’ με λεκτικό ρατσιστικό οχετό!), έπαιξε για 15 χρόνια στην πρώτη κατηγορία, σκοράροντας δεκάδες γκολ, μερικά εκ των οποίων τόσο εντυπωσιακά που φιγούραραν στις πρώτες θέσεις των διαγωνισμών για το καλύτερο γκολ της χρονιάς. Ευγενικός, πρόσχαρος, ήρεμος ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, ο Ρίτζις έλεγε για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο αγγλικό ποδόσφαιρο και εκμεταλλευόταν τη φήμη του για να βάλει στο τραπέζι του διαλόγου το ανέγγιχτο έως τότε θέμα του ρατσισμού στα γήπεδα, την ίδια ώρα που η επιτυχία του εντός των τεσσάρων γραμμών αποτελούσε από μόνη της ένα ψυχολογικό στήριγμα για όλα τα πιτσιρίκια που ήθελαν να γίνουν ποδοσφαιριστές αλλά φοβόταν να κυνηγήσουν το όνειρο τους λόγω του χρώματος του δέρματος τους.

Τον Φεβρουάριο του 1982 έγινε μόλις ο τρίτος μαύρος παίκτης στην ιστορία της εθνικής Αγγλίας. Οι αντιδράσεις δεν έλειψαν ούτε τότε. Ανοίγοντας ένα από τα γράμματα των ‘θαυμαστών’ ανακάλυψε ένα σημείωμα που έλεγε ‘Αν πατήσεις τα πόδια σου στο χόρτο του δικού μας Γουέμπλει, θα φας μια τέτοια στα πόδια’. Μέσα στο φάκελο ανακάλυψε μια σφαίρα. “Την έχω κρατήσει αυτή τη σφαίρα” αποκάλυψε χρόνια μετά. “Σαν υπενθύμιση της δύναμης που έχει ο θυμός και η κακία που είχαν κάποιοι μέσα τους τότε. Ήταν κίνητρο πάντως για την υπόλοιπη καριέρα μου, μια υπενθύμιση ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να με σταματήσουν”.



Τη Δευτέρα που μας πέρασε ο Σίριλ Ρίτζις άφησε την τελευταία του πνοή, μερικές μέρες πριν κλείσει τα 60 του. Ο πρόωρος χαμός του βύθισε το αγγλικό ποδόσφαιρο στο πένθος. Δεκάδες παλαίμαχοι αλλά και εν ενεργεία ποδοσφαιριστές βγήκαν και μίλησαν για την τεράστια επιρροή που είχε στην καριέρα και τη ζωή τους. “Ήταν ο ήρωας μου, ο πρωτοπόρος, ο λόγος που ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο” δήλωσε ο σπουδαίος Άντι Κόουλ. “Ήταν ένα είδωλο, μια πηγή έμπνευσης, ένας απόλυτος θρύλος” είπε ο επίσης σπουδαίος Ίαν Ράιτ. “Ήταν έμπνευση για μένα αλλά και για πολλούς παίκτες της γενιάς μου. Έφτιαξε μια διαδρομή για κάθε μαύρο παίκτη που τον ακολούθησε” πρόσθεσε ο Μαρκ Μπράιτ. “Το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω σαν κι αυτόν. Ήταν ένας ήρωας. Αν δεν ήταν αυτός δεν θα γινόμουν ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής” σχολίασε συγκινημένος ο Ντιον Ντάμπλιν.

Ο θάνατος του δεν προκάλεσε αντιδράσεις μόνο στους μαύρους παίκτες. Ανάμεσα στους εκατοντάδες γνωστούς που θέλησαν να υπενθυμίσουν στον κόσμο την αξία του Ρίτζις και τη συμβολή του στη βελτίωση του αγγλικού ποδοσφαίρου, συναντάει κανείς τον Άλαν Σίρερ, τον Γκάρεθ Μπέιλ και τον Γκάρι Λίνεκερ. Μετά από αρκετές πιέσεις, η Πρέμιερ Λιγκ έστω και καθυστερημένα ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι σε όλα τα γήπεδα της θα κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ενώ είναι δεδομένο πως αυτό θα συμβεί και σε πολλά γήπεδα των υπόλοιπων κατηγοριών.

Ο Σίριλ Ρίτζις δεν ήταν υπερήρωας, δεν φορούσε κάπα, δεν έσπαγε ρεκόρ, δεν κέρδισε τίτλους (μοναδική εξαίρεση, ένα Κύπελλο Αγγλίας με την Κόβεντρι το 1987), δεν έβγαλε εκατομμύρια, δεν έπαιξε σε μια μεγάλη ομάδα. Ήταν όμως (μαζί με μερικούς ακόμα) πρωτοπόρος. Ήταν σκληρός όχι γιατί κλωτσούσε δυνατά ή γιατί έμπλεκε σε καβγάδες, όπως άλλοι διάσημοι ‘σκληροί’ του ποδοσφαίρου. Ήταν σκληρός γιατί δεν τον λύγισαν τα όσα βίωνε. Έγινε ήρωας και πρότυπο γιατί αντιμετώπισε όλα τα σκατά της συντηρητικής κοινωνίας εκείνης της εποχής και δεν τα άφησε να τον πνίξουν.

Με μοναδικά όπλα το ταλέντο του, το χαμόγελο του, την αυτοπεποίθηση και το πείσμα του βοήθησε όσο λίγοι ώστε να εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό ο ρατσισμός από τα αγγλικά γήπεδα και να κάνει το ποδόσφαιρο ένα βήμα προς το μεγάλο στόχο του: Να γίνει ένα παιχνίδι μέσα στο οποίο όλοι είναι ίσοι, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας ή καταγωγής. Έγινε ασπίδα για να μπορούν σήμερα χιλιάδες άνθρωποι να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Κι αυτό το κατόρθωμα δεν μετριέται σε νίκες, κούπες ή ατομικά βραβεία. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ντιον Ντάμπλιν: “Ήταν τόσο δυνατός που όλοι εμείς οι μαύροι παίκτες σταθήκαμε στους ώμους του. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Θα τον θυμόμαστε πάντα ως έναν άνθρωπο που είχε πολύ θάρρος, τεράστιο ταλέντο και το μεγαλύτερο χαμόγελο που μπορείς να φανταστείς”.

sombrero.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Μπρίστολ Ρόβερς - Πιτέρμπορο 2-2

[fon7]

Οπαδοί μιας άλλης εποχής
Την σήμερον ημέρα για να λέγεσαι σωστός οπαδός πρέπει να έχεις στην συλλογή σου μια σειρά προϊόντων της ομάδας που υποστηρίζεις. Έτσι, αν ψαχουλέψεις το σπίτι ενός πωρωμένου θα χρειαστείς ολόκληρο τετράδιο για να καταγράψεις τα πράγματα που σχετίζονται με την ομάδα του: πρώτη φανέλα της ομάδας για την φετινή σεζόν, δεύτερη φανέλα της ομάδας για την φετινή σεζόν, τρίτη φανέλα της ομάδας για την φετινή σεζόν, φανέλα του τερματοφύλακα για την φετινή σεζόν (σπάνιο, όχι απίθανο), πρώτες/δεύτερες/τρίτες φανέλες προηγούμενων χρόνων, μπλούζες, κοντομάνικα, βραχιόλια, μπουφάν, καπέλα, αδιάβροχα, στρινγκ, κρασιά, ζώνες, φόρμες, μπρελόκ, δαχτυλίδια, τάβλι, ποτήρια, βρακιά, κάλτσες, περικάρπια, σκουφάκια, κασκόλ σε κάθε πιθανό σχέδιο και χρώμα, κασκόλ κάποιων συνδέσμων, κασκόλ επετειακών αγώνων, σημαίες, παντόφλες, κουβέρτες και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά…



Στο εξωτερικό τα πράγματα έχουν ξεφύγει ακόμα περισσότερο και με κυρίαρχη λογική πάντα το «καταναλώνω άρα υπάρχω» οι Άγγλοι έχουν βγάλει ‘άρωμα Λίβερπουλ’ και οι Ισπανοί τοστιέρα Ατλέτικο Μαδρίτης. Τοστιέρα δηλαδή που στιγματίζει τα ψωμάκια, τα οποία πρόκειται να ..εξαφανίσεις μέσα στα επόμενα λεπτά, με το σήμα της ομάδας. Μην ρωτάς γιατί. Γιατί απλά μπορούσαν να την φτιάξουν!

Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι…


(28 Φεβρουαρίου 1948, Φωτογράφος: William Vanderson/Picture Post/Getty Images)

sombrero.gr

[fon7]

Η μεγάλη μέρα της Νιούπορτ Κάουντι

Για τον Πεπ Γκουαρντιόλα και τους παίκτες του, η σημερινή είναι μια ακόμα μέρα στη δουλειά. Από αυτές τις βαρετές μέρες μάλιστα, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι η δουλειά σου δεν θα σου προσφέρει καμία ιδιαίτερη συγκίνηση και το μόνο που σε απασχολεί είναι πότε θα επιστρέψεις σπίτι για να χωθείς κάτω από την κουβέρτα σου. Οι παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι θα σηκωθούν το πρωί, θα ασχοληθούν με άλλα πράγματα τρώγοντας το πρωινό τους, θα μπούνε στο πούλμαν που θα τους μεταφέρει στο γήπεδο, εκεί θα αντιμετωπίσουν το απόγευμα στα πλαίσια της 5ης φάσης του Κυπέλλου Αγγλίας κάποια Νιούπορτ Κάουντι, την οποία αρκετοί εκ των ξένων της ομάδας πιθανόν δεν έχουν ακούσει ποτέ ξανά, και μόλις τελειώσει το ματς, θα το ξεχάσουν μέσα σε λίγες ώρες, αφού θα πρέπει να αφοσιωθούν στο παιχνίδι που πραγματικά τους ενδιαφέρει, αυτό της Τετάρτης με τη Σάλκε, για το Τσάμπιονς Λιγκ. Στην άλλη πλευρά όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Στα 107 χρόνια ιστορίας της (στα οποία συμπεριλαμβάνεται ένα διάλειμμα δέκα ετών στα 90s όταν η ομάδα χρεοκόπησε) η Νιούπορτ Κάουντι έχει φτάσει στην 5η φάση του Κυπέλλου Αγγλίας μόλις μια φορά ακόμα. Πριν από 70 χρόνια! Ένα στατιστικό που δικαιολογείται απόλυτα αν κοιτάξει κανείς τα υπόλοιπα κατορθώματα της μικρής ομάδας από τη νότια Ουαλία, που τα περισσότερα χρόνια ανεβοκατεβαίνει τις χαμηλές και πολύ χαμηλές κατηγορίες της Αγγλίας (φέτος βρίσκεται στην 4η κατηγορία): Ένα κύπελλο Ουαλίας το 1980, μια ανέλπιστα καλή πορεία στο Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης περιόδου και μερικές καλές προκρίσεις στους πρώτους γύρους του Κυπέλλου Αγγλίας μια στο τόσο.



Με δεδομένα όλα αυτά, οι σκηνές που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες στο Νιούπορτ δεν φαίνονται καθόλου υπερβολικές. Το καμάρι της πόλης, που μετράει ήδη φέτος δυο σπουδαίες διαδοχικές προκρίσεις απέναντι στη Λέστερ και τη Μίντλεσμπρο, υποδέχεται μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και κανένας δεν θέλει να λείπει από αυτή την ιστορική μέρα. Οι ουρές για τα λίγα διαθέσιμα εισιτήρια (το γήπεδο μετά βίας χωράει 7800 θεατές) ξεκίνησαν να σχηματίζονται από τα ξημερώματα και εκτεινόταν για χιλιόμετρα! Η ανυπομονησία των φιλάθλων της Κάουντι έφτασε σε τέτοια επίπεδα που υπερνίκησε ακόμα και την κλασικής τυπικότητα των νομοταγών Βρετανών.

Σ’ένα βίντεο που έγινε viral στην Ουαλία αυτές τις μέρες, ένας τύπος καταγράφει έξω από το γήπεδο μια ατέλειωτη σειρά αυτοκινήτων που έχουν ‘σημαδευτεί’ με κλήση από τη δημοτική αστυνομία, αφού οι ιδιοκτήτες τους τα παράτησαν όπως-όπως μέσα στα άγρια χαράματα, στην προσπάθεια τους να πιάσουν καλή θέση στην ουρά μπροστά από τα εκδοτήρια. Η αστυνομία απάντησε με μια ανακοίνωση, στην οποία έλεγε ότι κατανοεί απόλυτα τον ενθουσιασμό των κατοίκων αλλά αυτός δεν δικαιολογεί την παράνομη στάθμευση και ότι όλοι πρέπει να παραμείνουν ψύχραιμοι εν όψει του μεγάλου αγώνα. Κάτι τέτοιο φαίνεται πάντως δύσκολο, ειδικά όταν μιλάμε για οπαδούς που έχουν ζήσει μια ολόκληρη ζωή βλέποντας τις μεγάλες ομάδες αποκλειστικά από την τηλεόραση.



Σε ένα άλλο βίντεο που παίχτηκε αρκετά αυτές τις μέρες και επίσης αποτυπώνει χαρακτηριστικά τη φρενίτιδα που επικρατεί στην περιοχή (καθώς και την διαχρονική τρέλα των Βρετανών με το ποδόσφαιρο), η Τζέσικα Μόρντεν, που είναι βουλευτής εκλεγμένη από αυτή την περιφέρεια, παίρνει το λόγο στη βουλή μόνο και μόνο για να ενημερώσει με περηφάνια στους συναδέλφους της, εν μέσω συζήτησης για άλλα σοβαρότερα θέματα, ότι η μικρούλα Νιούπορτ Κάουντι “κρατάει ζωντανή τη μαγεία του Κυπέλλου Αγγλίας”.

Ανάμεσα στους τυχερούς που θα βρεθούν σήμερα στο γήπεδο υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που ξεχωρίζουν. Αρχικά ο Μαρκ Τζένκινς, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νιούπορτ, υποστηρίζοντας την τοπική ομάδα. Ο Τζένκινς μετακόμισε πριν από δυο δεκαετίες στην Αυστραλία, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, αλλά η απόσταση των 10.000 μιλίων που τον χωρίζει από την πατρίδα δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην επιθυμία του να βρεθεί σε ένα τόσο σπουδαίο ματς. Η είδηση ότι κάποιος θα κάνει το ταξίδι Αυστραλία-Ουαλία και ξανά πίσω μόνο και μόνο για να δει ένα ποδοσφαιρικό ματς μιας ομάδας 4ης κατηγορίας κυκλοφόρησε σε όλα τα τοπικά μέσα, που εδώ και μέρες ξετρυπώνουν συνεχώς γραφικές ιστορίες, που υπενθυμίζουν σε όλους πως στην Αγγλία ο κόσμος αγαπάει με πάθος και στηρίζει τις μικρές ομάδες.



Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Ρον Τζόουνς, που φέτος θα κλείσει τα 102! Ο ηλικιωμένος (που στο Β’ Π.Π. πιάστηκε αιχμάλωτος των Γερμανών και πέρασε σχεδόν δυο χρόνια σε στρατόπεδα κοντά στο Άουσβιτς, όπου ο μόνος τρόπος που είχε για να ξεχαστεί ήταν το να παίζει ποδόσφαιρο με τους συγκρατούμενους του στην αυλή) ακολουθεί τη Νιούπορτ Κάουντι από τη δεκαετία του 20, όταν ο πατέρας του τον πήγε για πρώτη φορά στο τότε γήπεδο της ομάδας! Έναν αιώνα μετά, ο Τζόουνς είναι ακόμα εκεί, πιστός σε μια ομάδα προορισμένη να ζει για πάντα στην αφάνεια: “Είναι η ομάδα της περιοχής μου, δεν είναι; Ακόμα και σήμερα νιώθω ένα σκίρτημα όταν τη βλέπω. Ήμουν πάντα αφοσιωμένος οπαδός και για χρόνια πήγαινα σε όλα τα ματς, εντός και εκτός έδρας” είχε πει σε συνέντευξη στο BBC λίγα χρόνια πριν, όταν η αγαπημένη του ομάδα έπαιζε για πρώτη φορά στην ιστορία της στο Γουέμπλει, στον τελικό του κυπέλλου των μικρών κατηγοριών.



Εκτός από τους οπαδούς όμως, την ίδια ανυπομονησία έχουν και οι παίκτες της ομάδας, που απολαμβάνουν τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας. “Θα ήθελα πολύ στο τέλος να ανταλλάξω τη φανέλα μου με τον Ντε Μπρούιν ή τον Σανέ αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα θέλουν, εκτός κι αν χρειάζονται κάτι για να καθαρίσουν το αμάξι τους” δήλωσε εχθές χιουμοριστικά ο Ρόμπι Γουίλμοτ, o άνθρωπος που άνοιξε το δρόμο για την πρόκριση επί της Μπόρο, σκοράροντας το ένα από τα δυο γκολ της Κάουντι. Η ιστορία του 28χρονου μέσου είναι μια απ’αυτές τις κλασικές που συναντάμε στο ποδόσφαιρο και επιβεβαιώνουν το πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή.

Ο ήρωας της Νιούπορτ Κάουντι ήταν ένα βήμα πριν παρατήσει το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι του 2017. Η καριέρα του είχε πιάσει πάτο, καθώς είχε βρεθεί να παίζει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες με part-time μισθό, και γι’αυτό αναγκαζόταν να ζει με τον πατέρα του και να δουλεύει σαν βοηθητικός υπάλληλος σε ένα τοπικό κατάστημα Tesco, εκεί όπου κουβαλούσε κιβώτια και τοποθετούσε προϊόντα στα ράφια. “Πολλοί ποδοσφαιριστές δεν θα το έκαναν, για να μη χαλάσουν την εικόνα τους αλλά εμένα δεν με πείραζε. Ήταν βέβαια πολιτισμικό σοκ το ότι έπρεπε να ξυπνάω από 5.15 αλλά αλήθεια πέρασα καλά εκείνο το διάστημα, το χρειαζόμουν αυτό”.

Όλοι φυσικά στο Νιούπορτ γνωρίζουν ότι οι ελπίδες της Κάουντι είναι απειροελάχιστες απόψε. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται απλά για ένα ματς, το οποίο μάλιστα γίνεται εντός έδρας σε έναν ταλαιπωρημένο από τις βροχές και τους αγώνες ράγκμπι της τοπικής ομάδας, αγωνιστικό χώρο, η Σίτι δεν είναι ούτε Μίντλεσμπρο, ούτε Λέστερ. Αλλά τα όνειρα δεν έχουν ταβάνια, γι’αυτό και στα ρεπορτάζ με συνεντεύξεις οπαδών υπάρχουν αρκετοί που… πουλάνε τρέλα, θυμίζοντας στους ‘μπλε’ του Μάντσεστερ ότι από το γραφικό ‘Ρόντνει Παρέιντ’ λίγες μεγάλες ομάδες έχουν περάσει. “Με τις ομάδες της 4ης κατηγορίας έχουμε πρόβλημα, με τις μεγάλες τα πάμε μια χαρά” τόνισε χαρακτηριστικά ένας εξ αυτών.



Ακόμα και η Τότεναμ πέρσι το μόνο που κατάφερε ήταν να αποσπάσει μια ισοπαλία με 1-1 μ’ένα λυτρωτικό γκολ του Χάρι Κέιν στο 82′, σε ένα παιχνίδι που οι ντόπιοι είχαν κάνει επίδειξη του αυτοσαρκασμού τους, τραγουδώντας, κάτω από έναν υπέροχο μοβ ουρανό “We know what we are, we know what we are, sheep shagging bastards, we know what we are”.

Αν υπάρχει άλλωστε ένας θεσμός που να συνδέεται με τις εκπλήξεις, αυτός είναι σίγουρα το Κύπελλο Αγγλίας. Αυτό το ξέρει καλά και ο προπονητής των Ουαλών, Μάικ Φλιν: “Θυμάμαι κάποτε τη Ρέξαμ να κερδίζει την Άρσεναλ, παλιότερα την Χέρεφορντ να κερδίζει τη Νιουκαστλ και αρκετές ακόμα τέτοιες εκπλήξεις. Αυτή είναι η μαγεία του Κυπέλλου. Αν τα καταφέρουμε απέναντι στην πρωταθλήτρια Αγγλίας θα είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του θεσμού”.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Οι “γλάροι” επέστρεψαν


Το απόγευμα της 3ης Μαΐου 1997, 3.000 περίπου ηρωικοί εκδρομείς-φίλοι της Μπράιτον, που είχαν ταξιδέψει στο Χέρεφορντ, περίμεναν καρτερικά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Αυτά πρέπει να ήταν 15 από τα χειρότερα λεπτά της ζωής τους. Ήταν η τελευταία αγωνιστική της σεζόν για τη League 2 (την τέταρτη κατηγορία της Αγγλίας και την τελευταία πριν την ερασιτεχνική Κόνφερενς) και το παιχνίδι έκρινε ποια ομάδα θα υποβιβαζόταν. H Μπράιτον χρειαζόταν τουλάχιστον την ισοπαλία για να σωθεί. Το σκορ όμως ήταν 1-0 (με αυτογκόλ), οι γηπεδούχοι έπαιζαν καλύτερα και ο αγωνιστικός χώρος ήταν σε άθλια κατάσταση. Κι αυτά τα άσχημα δεδομένα περιγράφουν μόνο ένα μικρό μέρος της τραγικής κατάστασης που βίωνε ο σύλλογος.

Η σεζόν εκείνη ήταν με διαφορά η χειρότερη στην μακροχρόνια ιστορία της Μπράιτον. Οι “Γλάροι” (όπως είναι το παρατσούκλι της ομάδας) είχαν ξεκινήσει το πρωτάθλημα με -2 βαθμούς, τιμωρία που τους είχε επιβληθεί επειδή αγανακτισμένοι οπαδοί είχαν κάνει ντου στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι της προηγούμενης σεζόν. Ο λόγος; Η απόφαση της τότε διοίκησης να ξεπουλήσει όσο-όσο το γήπεδο, για να καλύψει ένα μέρος των χρεών.



Μια ομάδα καταχρεωμένη, που ξέρει ότι παίζει για τελευταία χρονιά στο γήπεδο της, με οπαδούς που διαμαρτύρονται με κάθε πιθανό τρόπο εναντίον της διοίκησης (με μαζικές αποχωρήσεις από τις κερκίδες εν ώρα αγώνα ή ακόμα και με ρίψεις φωτοβολίδων προς τη σουίτα του προέδρου); Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: Για μεγάλο μέρος της σεζόν η Μπράιτον ήταν ουραγός και ο υποβιβασμός, που θα σήμαινε ταυτόχρονα και την εξαφάνιση του συλλόγου, έμοιαζε βέβαιος. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από ιστορίες που οι βεβαιότητες πάνε περίπατο εκεί που δεν το περιμένεις.

Ακόμα και με το εκπληκτικό σερί των τελευταίων αγωνιστικών όμως, οι “Γλάροι” βρισκόταν στο φινάλε της σεζόν 45 μόνο λεπτά μακριά από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Μέχρι που στα μισά της επανάληψης, σχεδόν από το πουθενά, o Κρέγκ Μάσκελ έπιασε ένα καλοζυγισμένο σουτ έξω από την περιοχή, η μπάλα χτύπησε στο αριστερό δοκάρι, επέστρεψε στη μικρή περιοχή και έφτασε στα πόδια του 23χρονου επιθετικού Ρόμπι Ρέινελτ, που είχε περάσει σαν αλλαγή. Με ένα ψύχραιμο πλασέ ο Ρέινελτ ισοφάρισε το ματς και καταχώρησε το όνομα του στην Ιστορία. Μπορεί να μην τον ξέρει κανείς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αλλά στην περιοχή του Μπράιτον χιλιάδες άνθρωποι θα τον μνημονεύουν για πολλά χρόνια ακόμα.



Εκείνο το απόγευμα του Μαΐου η Μπράιτον μπορεί να γλίτωσε τον αφανισμό αλλά δεν άφησε οριστικά πίσω της τις δυσκολίες. Ελλείψει γηπέδου, φιλοξενήθηκε τα δυο επόμενα χρόνια στο γειτονικό Tζίλιγχαμ, που απέχει 70 μίλια, πριν καταφέρει να επιστρέψει στην πόλη της το 1999, για χάρη του μικρού γηπέδου ‘Γουίθντιν’, που τότε χρησιμοποιούταν κυρίως για αγώνες στίβου ενώ στο ‘βιογραφικό’ του είχε να καυχιέται ότι είχε γίνει κάποτε και ζωολογικός κήπος!

Παρά τη μικρή χωρητικότητα του γηπέδου (που σήμαινε και ελάχιστα έσοδα), οι “Γλάροι” κατάφεραν αρχικά να σταθεροποιηθούν στις μικρότερες κατηγορίες, μακριά από νέα σενάρια υποβιβασμού στην Κόνφερενς και στη συνέχεια να κάνουν τα πρώτα δειλά βήματα για πιο ψηλά. Σημαντικό ρόλο σ’αυτό έπαιξαν για άλλη μια φορά οι οπαδοί, που τσόνταραν από το εισόδημα τους για να καλυφθούν τα ελλείμματα και να μαζευτούν λεφτά για νέο γήπεδο, διοργανώνοντας εράνους υπό τον εμπνευσμένο τίτλο Alive and Kicking Fund, και βγάζοντας cd single, που έφτασε μέχρι το νούμερο 17 των αγγλικών charts. Στην προσπάθεια τους αυτή είχαν βέβαια και τη βοήθεια των παικτών, που πουλούσαν Χριστουγεννιάτικες κάρτες, ντυμένοι μόνο με τα απολύτως απαραίτητα.

Τα δύσκολα αυτά χρόνια των εράνων και της άδειας τσέπης τέλειωσαν το 2009, όταν η ομάδα πήρε έγκριση και βρήκε χρηματοδότηση για να χτίσει επιτέλους ένα νέο, σύγχρονο και – κυρίως – μεγάλο γήπεδο. Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλει αυτή την επιτυχία, και ο οποίος έγινε σύντομα και πρόεδρος της, είναι ο Τόνι Μπλουμ, ένας 39χρονος (τότε) εκατομμυριούχος. Ο Μπλουμ δεν είναι ένας άσχετος πλούσιος, που έψαχνε μια οποιαδήποτε ομάδα να αγοράσει.


Ναι, αυτός είναι ο εκατομμυριούχος Τόνι Μπλουμ

Ο παππούς του ήταν αντιπρόεδρος του συλλόγου στα τέλη των 70s και η ζωή του ήταν τόσο συνδεδεμένη με την ομάδα, που άφησε την τελευταία του πνοή στο πούλμαν, όταν η Μπράιτον επέστρεφε από ένα εκτός έδρας παιχνίδι με τη Στόουκ. Το πιο αξιοσημείωτο όλων είναι πως, αν και εκατομμυριούχος (και σε πλήρη αντίθεση με τους περισσότερους “λεφτάδες” που ξέρουμε στο παγκόσμιο αλλά και ελληνικό ποδόσφαιρο), ο Μπλουμ χρησιμοποιεί το τρένο για να πάει στο γήπεδο, στοιβάζεται στα βαγόνια με τους υπόλοιπους οπαδούς και συζητάει μαζί τους οτιδήποτε τους απασχολεί σχετικά με τη λειτουργία της ομάδας, μια συνήθεια που δεν αλλάζει ούτε και στα μακρινά εκτός έδρας παιχνίδια που απαιτούν πολύωρα ταξίδια.

Ο τρόπος που απέκτησε την περιουσία του παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστος, καθώς ο ίδιος αποφεύγει να μοιραστεί οποιαδήποτε προσωπική πληροφορία. Εκτός από επενδύσεις και ακίνητα, ένα μεγάλο μέρος του πλούτου του προήλθε από το διαδικτυακό τζόγο και το πόκερ, στους χώρους του οποίου θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους παίκτες. Από τα λίγα πράγματα που ξέρουμε γι’ αυτόν, είναι ότι τη δεκαετία του 90, που η Μπράιτον έφτανε μια ανάσα από τη διάλυση, αυτός ακόμα ‘πειραματιζόταν’ με το τζόγο, παίζοντας στα “φρουτάκια” και ποντάροντας σε αγώνες κρίκετ, μέχρι που έπιασε την καλή, προβλέποντας την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1998 από τη διοργανώτρια Γαλλία.

Μπορεί τα προσωπικά οικονομικά του να είναι καλά κρυμμένα, οι επενδύσεις του όμως στη Μπράιτον ‘φωνάζουν’ από μακριά. Εκτός από το γήπεδο, ο Μπλουμ ανακατασκεύασε το προπονητικό κέντρο, έδωσε λεφτά για να βελτιωθούν θεαματικά οι ακαδημίες και, χωρίς να προβεί σε σπατάλες και θεαματικές μεταγραφές, έφτιαξε μια υγιέστατη ομάδα που δεν ξεπουλάει τα ταλέντα της και εδώ και μερικά χρόνια χτυπάει συνεχώς την πόρτα της Πρέμιερ Λιγκ. Μια πόρτα όμως, η οποία πεισματικά δεν άνοιγε με τίποτα (3 αποτυχημένες προσπάθειες τα τελευταία 4 χρόνια στα πλει-οφ της Τσάμπιονσιπ). Μέχρι φέτος.


Ο Τόνι Μπλουμ με τον πρώτο προπονητή που επέλεξε όταν έγινε πρόεδρος

Με τη νίκη της επί της Γούιγκαν την προηγούμενη Δευτέρα, η Μπραίτον εξασφάλισε και μαθηματικά την άνοδο της στην πρώτη κατηγορία, εκεί που έχει να βρεθεί 34 χρόνια, από το μακρινό 1983 όταν και υποβιβάστηκε μια μόλις εβδομάδα πριν παίξει το μεγαλύτερο ματς της ιστορίας της, έναν τελικό κυπέλλου με αντίπαλο τη Γιουνάιτεντ στο Γουέμπλει. Οι “γλάροι” έφτασαν κυριολεκτικά μια ανάσα μακριά από το πρώτο και μοναδικό τρόπαιο τους αλλά στο τελευταίο λεπτό του αγώνα ο Γκόρντον Σμιθ αστόχησε σε τετ-α-τετ από τα 5 μέτρα. Το ματς τελικά έληξε 2-2, πήγε σε επαναληπτικό και εκεί η ανώτερη Γιουνάιτεντ κέρδισε με ένα άνετο 4-0.



Στο τέλος της ημέρας παίκτες και κόσμος θα διασκεδάσουν μαζί στις παμπ της πόλης, όπως ακριβώς είχαν κάνει μετά την εξασφάλιση της ανόδου, όταν και οι φίλαθλοι είχαν μεταφέρει, κυριολεκτικά, σηκωτούς τους παίκτες στα βαγόνια του τρένου με το οποίο κατευθύνονταν παρέα προς το κέντρο της πόλης, όπου και έστησαν ένα νέο πάρτι.

Η έναρξη της τεράστιας πρόκλησης που ακούει στο όνομα ‘Πρέμιερ Λιγκ’ άλλωστε, βρίσκεται 4 μήνες μακριά, ένα διάστημα αρκετό για να ξεμεθύσουν οι οπαδοί, που έχουν ήδη αποκτήσει μια νέα ιστορία για τα γεράματα τους, μετά από εκείνη για το μίζερο απόγευμα του Μαΐου του 1997, τότε που κάποιος Ρόμπι Ρέινελτ με ένα κοντινό πλασέ έσωζε την ομάδα από τον αφανισμό.

sombrero.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Δυστυχώς δεν κατάφερε να μπεί στα πλέη οφ της Λιγκ 1 για να διεκδικησει το 3ο εισιτήριο ανόδου στην Τσάμπιονσιπ, τερματίζοντας 7η , έναν βαθμό πίσω από την Ντόνκαστερ.

[fon7]

Ομάδα πανεπιστημίου της Ουαλίας θα αγωνιστεί στο Europa League (pic)


Το πανεπιστήμιο του Κάρντιφ είναι γνωστό περισσότερο για τα αξιόλογα προγράμματά του παρά για την Cardiff Met University FC!

Και όμως η ομάδα του πανεπιστημίου της Ουαλίας, που αποτελείται από προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς αλλά και διδακτορικούς φοιτητές κατάφερε κάτι που φάνταζε αδύνατο μέχρι σήμερα.

Εξασφάλισε ευρωπαϊκό εισιτήριο και θα παίξει στον πρώτο προκριματικό γύρο του Europa League την επόμενη σεζόν.

λινκ

Αποτελούμενη από ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές στο σύνολό της, η Cardiff Met University FC κατάφερε και μπήκε τελευταία στα πλέι οφ του πρωταθλήματος αλλά επικράτησε της Caernarfon Town στα ημιτελικά.

Η Bala Town έμοιαζε το αδιαφιλονίκητο φαβορί ωστόσο με υπερπροσπάθεια οι φοιτητές από το Κάρντιφ έστειλαν το ματς στα πέναλτι και εκεί μίλησε το άστρο του τερματοφύλακά της Γουίλ Φούλερ που απέκρουσε τρεις εκτελέσεις των αντιπάλων του.

Ο Έλιοτ Έβανς ανέβαλε την εκτέλεση του κρίσιμου πέναλτι και η  Cardiff Met University FC έγραψε ιστορία όχι απλά στην Ουαλία αλλά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο…

βίντεο

youngtalents.gr

[fon7]

Πώς ο Ποκετίνο και η Τότεναμ εξέθεσαν ένα έθνος με εμμονή στις μεταγραφές


Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε ότι η επιτυχία της Τότεναμ του Μαουρίσιο Ποκετίνο ίσως να οφείλεται σε αυτό για το οποίο όλοι προέβλεπαν την αποτυχία της.

Μην το πείτε στον Μαουρίσιο Ποκετίνο, αλλά η σεζόν της Τότεναμ προοριζόταν για αποτυχία από την αρχή. «Η Τότεναμ έγραψε ιστορία στη μεταγραφική περίοδο για όλους τους λάθος λόγους», ήταν ένας από τους τίτλους τον περασμένο Αύγουστο, το πρωί που οι Spurs έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Premier League που δεν αγόρασε κανέναν στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο. Μετά την πιο όμορφη στιγμή στη νεότερη εποχή του κλαμπ, το βράδυ της Τετάρτης, μπορούμε να πούμε ότι το καλοκαίρι μοιάζει να είναι πολύς καιρός πίσω. Ή τουλάχιστον έτσι θα έμοιαζε, αν δεν μας υπενθύμιζαν όλοι δύο φορές κάθε εβδομάδα, ότι η Τότεναμ δεν αγόρασε κανέναν. Σκεφτείτε ότι την ημέρα της ανατροπής κόντρα στον Αγιαξ, μια εφημερίδα έγραφε: «Η πρόοδος στο Champions League καλύπτει μια σειρά από προβλήματα στην Τότεναμ καθώς ο Ποκετίνο αντιμετωπίζει ένα κρίσιμο καλοκαίρι».

Αυτοί είναι μόνο τίτλοι και όντως υπήρχε νόημα σε όσα γράφονταν στα κομμάτια που ακολουθούσαν. Την ίδια ώρα, όμως, όλα αυτά φανερώνουν πολλά για το πόσο τρελό και τι εμμονή με τις μεταγραφές έχει πλέον το αγγλικό ποδόσφαιρο. Τόσο, ώστε κάποια στιγμή να αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν η ουρά έχει αρχίσει να δαγκώνει το σκυλί, όταν η επιτυχία εντός του γηπέδου μπορεί σοβαρά να εκλαμβάνεται σαν "κάλυψη των προβλημάτων" που μπορεί να υπάρξουν στην μεταγραφική περίοδο που ακολουθεί.

Λέγεται συχνά ότι τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια διαβάζονται μέσα από το πρίσμα του αποτελέσματος, αλλά η φετινή σεζόν μας έδωσε και μια άλλη οπτική: Τα αποτελέσματα αναλύονται μέσα από το πρίσμα των μεταγραφών. Η Τότεναμ κουβαλούσε φέτος από την αρχή της ετικέτα της ομάδας που δεν απέκτησε κανέναν και αυτό ήταν το πρώτο που λεγόταν ή γραφόταν σε οποιαδήποτε ανάλυση έπειτα από οποιοδήποτε αρνητικό αποτέλεσμα. Κανείς, όσο ο Ποκετίνο οδηγούσε την... σιδερένια ομάδα του σε ακόμη μία σεζόν ιστορικής υπέρβασης, δεν σκέφτηκε ότι ίσως δεν είναι οι Spurs αυτοί που έκαναν λάθος. Ισως είμαστε εμείς. Ισως η Τότεναμ δεν είναι εκεί παρά το γεγονός ότι αρνείται να ξοδέψει λεφτά - ίσως είναι εκεί λόγω αυτού.

Είναι εύκολο να δεις γιατί, στη σημερινή Premier League, μια τέτοια ερώτηση θα έμενε αναπάντητη. Είναι, στο κάτω-κάτω, ανάθεμα σε έναν κόσμο όπου η μεγαλύτερη ιστορία κάθε καλοκαιριού είναι μια μεταγραφική υπόθεση. Ενας κόσμος, όπου πάντα μας ρωτάνε "ποιος κέρδισε την μεταγραφική περίοδο;", ένας κόσμος όπου οι οπαδοί με απογοήτευση ζητάνε από τη διοίκηση "να ξοδέψει, να ξοδέψει, να ξοδέψει»



Φυσικά, θα πρέπει να καταγραφεί ότι είναι επίσης ένας κόσμος όπου μιλάει το χρήμα και στον οποίο τα πλουσιότερα κλαμπ κατακτούν τα τρόπαια. Κάποιος λόγος θα υπάρχει για το γεγονός ότι σε 26 χρόνια ιστορίας της Premier League, τα μοναδικά κλαμπ που κατάφεραν να μπουν στην ελίτ και να παραμείνουν εκεί, είναι αυτά που έχουν για ιδιοκτήτες έναν Ρώσο ολιγάρχη και έναν Αραβα. Αλλά μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ξεχάσαμε την πιθανότητα το να μην ξοδεύεις λεφτά, το να μην πας με όλα για τον πλησιέστερο διαθέσιμο σταρ την τελευταία μέρα των μεταγραφών, ίσως να έχει και κέρδη. Για να έχουμε μια ξεκάθαρη ένδειξη για αυτό, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ρίξουμε μια ματιά σε αυτό που έγινε στο Αμστερνταμ το βράδυ της Τετάρτης.

Εκεί όπου οι καλύτεροι παίκτες ήταν ο Λούκας Μόουρα, του οποίου οι πρώτοι 18 μήνες στο βόρειο Λονδίνο ήταν εξαιρετικά ασταθείς, και ο Μούσα Σισοκό, ο οποίος πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο στην Τότεναμ σαν μία από τις χειρότερες μεταγραφές στην ιστορία του κλαμπ. Αμφότεροι κόστισαν λεφτά στο κλαμπ. Αλλά "κόστισαν" επίσης υπομονή, πίστη και δεύτερες ευκαιρίες. Είναι οι δύο παίκτες που θα ήταν στον πάγκο ή θα είχαν πουληθεί, αν είχαν γίνει μεταγραφές το περασμένο καλοκαίρι. Και ίσως τα όσα εκπληκτικά έκαναν στο Αμστερνταμ, να δείχνουν και ότι εκτίμησαν κάποια πράγματα και φέρθηκαν αναλόγως.

Για να δεις το ίδιο σημείο από διαφορετικές γωνίες, ρίξτε μια ματιά στην Αρσεναλ και στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ειδικά στους παίκτες που αποκτήθηκαν για να αποδείξουν τελικά το mismanagement των δύο κλαμπ. Αλέξις Σάντσες και Μεσούτ Οζίλ, κάποτε παίκτες που αποδείκνυαν τις υψηλές φιλοδοξίες των εργοδοτών τους, τώρα υπάρχουν εκεί ως προβλήματα που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: Ζοφερή στασιμότητα.



Ξανά: Δεν είναι σύμπτωση. Είναι απλά ο μεγάλος κίνδυνος που υπάρχει στο να ξοδεύεις για να ξοδεύεις. Οι Οζίλ και Σάντσες παίζουν σε ομάδες με περισσότερους σταρ που χρειάστηκαν περισσότερα λεφτά για να "συναρμολογηθούν" από τους Spurs, αλλά είναι η Τότεναμ αυτή που στέκεται όχι μόνο σαν μνημείο ομάδας που πιστεύει σε παλιομοδίτικες έννοιες όπως η επιμέλεια και η επιμονή, αλλά και ως φιναλίστ της διοργάνωσης στην οποία οι Αρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέτυχαν να προκριθούν καν (μέσω πρωταθλήματος).

Αν είναι τα πιο δυνατά παραδείγματα, δεν είναι και τα μοναδικά. Θυμάστε τον Ραδαμέλ Φαλκάο; Τον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ; Τον Βίλφριντ Μπονί; Ολοι τους, προκάλεσαν μεγαλύτερο ενθουσιασμό υπογράφοντας τα συμβόλαια τους, παρά αγγίζοντας την μπάλα. Η Τσέλσι αυτή την στιγμή δίνει 250.000 λίρες την εβδομάδα στον Γκονσάλο Ιγουαΐν και δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από όταν ξόδεψε 35 εκατ. λίρες για τον Ντάνι Ντρίνκγουοτερ. Ξοδέψτε, ξοδέψτε, ξοδέψτε - αυτή είναι η τελική απάντηση σας;

Δεν είναι κάτι νέο, το να τονίσουμε ότι ο θρίαμβος της Τότεναμ του Ποκετίνο είναι κατά βάθος ένας θρίαμβος του coaching, του team building, της σταθερής και συνεχόμενης βελτίωσης. Είναι όμως κάτι που θα πρέπει να το σημειώσουμε ενόψει ακόμη ενός καλοκαιριού, στο οποίο το βασικό θέμα των ΜΜΕ θα είναι οι σούπερ-μάνατζερ, οι απαιτήσεις τους και όλα αυτά.

Η απόκτηση ενός σούπερσταρ, αν γίνει σωστά, μπορεί να μεταμορφώσει μια ομάδα, ένα κλαμπ. Αλλά υπάρχει ένας λόγος που ομάδες που "γεννήθηκαν" μέσα σε παρακμή -οι Galacticos της Ρεάλ Μαδρίτης, η σημερινή Παρί Σεν Ζερμέν ή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ- είναι συνήθως πιο soft. Το ομαδικό πνεύμα και οι δυνατές δαπάνες δεν είναι ακριβώς αντίθετοι πόλοι στο ποδόσφαιρο, αλλά σίγουρα είναι διαμετρικές δυνάμεις. Τίποτα δεν σκοτώνει το πιο ανιδιοτελές ένστικτο ενός ατόμου, όπως ένας μεγάλος σωρός από μετρητά. Ή όπως το έθεσε ο Ζαν Ρενό στο Ronin: «Ολοι είναι ο αδερφός σου μέχρι να έρθει το ενοίκιο».

Οσα ηρωικά έκανε η Τότεναμ την Τετάρτη, ήταν μια υπέροχη υπενθύμιση ότι η πραγματική δόξα στο ποδόσφαιρο, έρχεται στον αγωνιστικό χώρο. Και ότι οι σπουδαιότερες επιτυχίες, αυτές που σου δίνουν δόξα, είναι αυτές που έρχονται μέσω ομαδικότητας. Ιδανικά, ήταν ένας πρώην αρχηγός των Spurs που τόνισε ότι το ομαδικό πνεύμα είναι μια ψευδαίσθηση, μετά τη νίκη. Ισως είναι αλήθεια. Αλλά για τον δακρυσμένο Ποκετίνο και τους στρατιώτες του στο Αμστερνταμ, η ψευδαίσθηση ήταν πολύ ζωντανή. Και πραγματικά ανεκτίμητη...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo

gazzetta.gr

Tο πρωτάθλημα της ελίτ των προπονητών


Ο ένας πρωταθλητής, οι δύο στον τελικό του Champions League. Ο Θάνος Σαρρής γράφει για την Αγγλία, που πλέον ορίζει τη σύγχρονη προπονητική σκέψη στο κορυφαίο επίπεδο του ποδοσφαίρου.

Είναι ανάλογα το πώς το βλέπει κανείς. Για κάποιους, ο Πεπ Γκουαρδιόλα είναι ίσως αποτυχημένος επειδή δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει το Champions League εκτός Βαρκελώνης. Για τη διοίκηση της Μπάγερν Μονάχου, μάλλον ισχύει το αντίθετο, καθώς του πρότεινε λίγο πριν μπει το 2016 να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής στον κόσμο. Ο ίδιος όμως ήταν σίγουρος ότι είχε κλείσει τον κύκλο του. Προ ημερών, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ραϊμόντ Φερχάιγιεν, ένας εκ των γκουρού στον τομέα της φυσικής κατάστασης παγκοσμίως, τόνισε πως «νομίζω πως οι προπονητές που έχουν πολύ θετικό αντίκτυπο στον ποδοσφαιρικό κόσμο είναι άνθρωποι σαν τον Πεπ Γκουαρδιόλα. Γιατί πάντα αναζητά νέες ιδέες». Τις ιδέες του αυτές ο Πεπ τις εξέλιξε στη Σίτι, σε ένα πρότζεκτ που πήρε παγκόσμια διάσταση, επένδυσε στις ακαδημίες και κατέκτησε δύο σερί Premier League. Οι «Πολίτες» έδωσαν στον Καταλανό το χώρο και το χρήμα για να δώσει υπόσταση στο επόμενο κεφάλαιο του ποδοσφαιρικού του βιβλίου, να βάλει στην ίδια ομάδα ποδοσφαιριστές που ανεξαρτήτως κόστους, θεωρήθηκαν ικανοί για να υπηρετήσουν το πλάνο.

Πέρυσι κατέρριψαν μια σειρά από ρεκόρ και φέτος, όπου όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης ασχολήθηκε με τη Λίβερπουλ, κατάφεραν να την ξεπεράσουν και να συγκεντρώσουν 98 βαθμούς. Έναν περισσότερο από τους Ρεντς, ο οποίος όμως ήταν αρκετός για να τους χαρίσει τον έκτο τίτλο της ιστορίας τους. Ναι, η Σίτι δεν κατέκτησε το Champions League, όμως ο Μαραθώνιος της Premier League απαιτεί πολλά περισσότερα, όπως άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος ο Καταλανός. Μια λεπτομέρεια, όπως το ακυρωθέν γκολ στη ρεβάνς με την Τότεναμ που κρίνει μια πρόκριση σε νοκ-άουτ τουρνουά, στο πρωτάθλημα δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο, ακόμα κι αν αυτό κριθεί τελικά στον πόντο. Η Σίτι έκανε «κοιλιά», κατάφερε όμως να την ξεπεράσει. Και ο Πεπ παρουσίασε ένα σύνολο ικανό όχι μόνο να κυριαρχήσει και να συντρίψει τα ρεκόρ, αλλά και να προσαρμοστεί στις συνθήκες των αντιπάλων, όπως στη νίκη της τρίτης Ιανουαρίου που ήρθε με σαφώς λιγότερη κατοχή και πάσες από τον μέσο όρο της ομάδας του. Να εξελίξει παίκτες, όπως ο κομβικός φέτος Μπερνάντο, να δώσει 13 συμμετοχές στον Φόντεν και 14 στον Ζιντσένκο, να πάρει 17 γκολ από τον Στέρλινγκ που οι Άγγλοι έσπευσαν να σταυρώσουν για τις χαμένες ευκαιρίες του με την Εθνική, να βελτιώσει ακόμα και τον Κουν Αγουέρο που έδειχνε ότι δεν έχει άλλα περιθώρια. Το έργο του Πεπ στο Νησί έφερε τους μπακ στον άξονα, έδωσε διαφορετική διάσταση στο χτίσιμο από την άμυνα και στον ρόλο του τερματοφύλακα και πάνω από όλα βάζει τον πήχη συνεχώς ψηλότερα.



Τα γκολ, ο αριθμός των νικών και γενικώς τα ρεκόρ που έχει καταρρίψει όλα αυτά τα χρόνια για κάποιους ίσως μοιάζουν φυσικό επακόλουθο, αλλά δεν είναι έτσι. Ο αγώνας του Γκουαρδιόλα είναι ένα συνεχές κυνήγι της τελειότητας σε όλους τους τομείς και δεν είναι αποκλειστικά δικός του. «Βάζει τόσο υψηλούς στόχους, που είναι σχεδόν αδύνατο να τους πετύχεις. Αυτό που δεν βλέπουν όσοι βρίσκονται απ' έξω είναι η πίεση που βάζει στον εαυτό του και τους άλλους στην προσπάθεια για να πετύχει την τελειότητα». Μπορεί να φτάσει ψηλότερα στην Αγγλία, όπως προειδοποίησε τον Γιούργκεν Κλοπ για του χρόνου; Ίσως, αν κατακτήσει το πρωτάθλημα «καλύτερα», όπως έλεγε και ο Μπράιαν Κλαφ. Όμως, είναι δεδομένο πως του χρόνου η πίεση θα είναι μεγαλύτερη στην Ευρώπη, όπως και είναι δεδομένο ότι θα δούμε ξανά νέα πράγματα στο παιχνίδι των πρωταθλητών, την ώρα που συνεχίζει τη διαδικασία γιγάντωσης στους υπόλοιπους τομείς.

Όσον αφορά τον Κλοπ, οι... αμερικανιές ότι ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα ευτυχώς δεν δείχνουν να τον επηρεάζουν. Η εξέλιξη της Λίβερπουλ με τον Γερμανό στο τιμόνι είναι απίστευτη και πέραν της τακτικής και πνευματικής βελτίωσης, ο «Κλόπο» έχει να υπερηφανεύεται για τον τρόπο που ανέδειξε αναπάντεχους πρωταγωνιστές. Ο Ρόμπερτσον κι ο Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ είναι τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αντίστασης στο δόγμα των τρελών μεταγραφών. Μια στιβαρή δήλωση ότι ακόμα και στις μέρες μας ο εντοπισμός του ταλέντου και η υψηλού επιπέδου δουλειά μπορούν να πλάσουν έναν πλάγιο μπακ από την υποβιβασμένη Χαλ και ένα ταλέντο από την ακαδημία σε συνθήκες πρωταθλητισμού. Ο Φερχάιγιεν, στον οποίο αναφερθήκαμε πριν, έχει συχνά στο παρελθόν επικρίνει δημόσια τον Κλοπ για την έλλειψη περιοδισμού σε βάθος χρόνου. Το periodisation έχει να κάνει τον μακχρονόνιο σχεδιασμό των προπονήσεων και των αγώνων, προκειμένου να μην υπάρχει συσσώρευση κόπωσης, τραυματισμοί και έλλειψη φρεσκάδας.

Ουσιαστικά, αφορά τον καταρτισμό ενός μακροχρόνιου προπονητικού πλάνου, ο οποίος λαμβάνει πλήρως υπόψιν του διαφορετικές αρχές και νόμους που διέπουν την προπονητική. Η ισορροπία στην προπονητική δομή βοηθάει τον αθλητή να εξελιχθεί περισσότερο και να αποδώσει καλύτερα. Όπως όμως αναγνώρισε ο Ολλανδός στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο Κλοπ έμαθε από τα λάθη του, με αποτέλεσμα φέτος να παρουσιάσει μια ομάδα με τον υψηλότερο ρυθμό, σε βάθος χρόνου, πιθανότατα σε όλη την Ευρώπη. Μια ομάδα που εντυπωσίασε τους πάντες τον πρώτο καιρό του Ολλανδού με το πρέσινγκ και την ταχύτητα της, όμως δούλεψε στη συνέχεια στη νοοτροπία και τις αδυναμίες της.

Στην αμυντική συμπεριφορά και τις προσωπικότητες που την καθορίζουν, στο σχεδιασμό προκειμένου να μην κάνει τις «κοιλιές» του παρελθόντος, οι οποίες είχαν καθοριστική σημασία σε ένα γκρουπ μαθημένο να παίζει σε τόσο υψηλό ρυθμό, στο ρόστερ. Με επενδύσεις, αλλά και με εξέλιξη του υπάρχοντος ρόστερ, με προσθήκες που χλευάστηκαν, όπως ο Σακίρι, με εναλλακτικές που ελάχιστοι πίστεψαν, όπως ο Μάτιπ. Δεν θα της απονεμηθεί κάποιος τίτλος επειδή έφτασε τους 97 βαθμούς, φυσικά. Όμως κράτησε μέχρι τέλους τη μάχη απέναντι στη μηχανή από το Μάντσεστερ, η οποία για πολλούς παρατηρητές στο ξεκίνημα της σεζόν θεωρούταν αδιανόητο να χτυπηθεί. Το πάνω διάζωμα της φετινής Premier ήταν ξεκάθαρα σε άλλο επίπεδο από τους υπόλοιπους διώκτες και ο Κλοπ έχει καταφέρει με την προσωπικότητα και το έργο του να συσπειρώσει όλο το Λίβερπουλ. Σε μια ομάδα με τόσο μεγάλη ιστορία που απέχει για πολλά χρόνια από τα πρωταθλήματα, δεν είναι καθόλου εύκολο.

βίντεο

Και ο Ποκετίνο; Παρότι η Τότεναμ τερμάτισε 27 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την Μάντσεστερ Σίτι, ο τρόπος χτισίματός της και η εκτόξευσή της για πρώτη φορά στον τελικό του Champions League τον βάζουν στο βάθρο μαζί με τους άλλους δύο. Γιατί, κάποιος, πρέπει να συνυπολογίζει όλες τις παραμέτρους. Έχουμε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια σταθεί στην εξελικτική διαδικασία της Τότεναμ, η οποία φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Αργεντινού. Το πρότζεκτ του χτίστηκε από τα χαμηλά, χωρίς φανφάρες και βεντέτες, παρουσιάζοντας διαρκή εξέλιξη. Ένας ζωντανός οργανισμός μπολιασμένος από τη φιλοσοφία του Αργεντινού, ο οποίος άλλαξε συθέμελα το White Hart Lane, ξηλώνοντας νοοτροπίες και τακτικές βαθιά ριζωμένες στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό του χώρο.

«Δεν είμαστε ένας σύλλογος που σήμερα μπορεί να χτυπηθεί με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Σίτι για έναν παίκτη. Δεν μπορούμε να δώσουμε μια τέτοια μάχη. Εμείς έχουμε διαφορετικό τρόπο», έλεγε το καλοκαίρι του 2017 ο Ποκετίνο. Ο δικός του τρόπος ήταν βασισμένος στην εξέλιξη με τους «πολεμιστές» που είχε ήδη δημιουργήσει, αφού η κατασκευή του νέου γηπέδου κράτησε την Τότεναμ χωρίς ενίσχυση για δύο σερί μεταγραφικές περιόδους, ενώ τις αμέσως προηγούμενες οι προσθήκες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο Λούκας Μόουρα, μεγάλος πρωταγωνιστές με χατ-τρικ της ιστορικής ανατροπής επί του Άγιαξ τον Ιανουάριο του 2018, ο Ντάβιντσον Σάντσες, ο Οριέ, ο Γιορέντε και ο Φόιθ το καλοκαίρι.  Μόνο ο Ισπανός φορ και ο Κολομβιανός κεντρικός αμυντικός έγραψαν πάνω από 20 εμφανίσεις φέτος.

Σε μια εποχή όπου τα χρήματα για μεταγραφές στην Premier League ξέφυγαν τελείως, ο τρόπος που πορεύτηκαν οι Σπερς αποτελεί κανονική ποδοσφαιρική επανάσταση. Επομένως, η όλη εκτόξευση των Λονδρέζων, που έβγαιναν σταθερά αυτά τα χρόνια στο Champions League, έχει να κάνει με τη διαδικασία εξέλιξης ποδοσφαιριστών, οι οποίοι συνεχώς έβαζαν νέα στοιχεία στο παιχνίδι τους και προσαρμόζονταν όλο και περισσότερο στους λεπτομερείς ρόλους του προπονητή τους. Ο Σισοκό, φαντάζει πραγματικά διαφορετικός παίκτης από τον μέσο της υποβιβασμένης κάποτε Νιούκαστλ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κορμός της Εθνικής Αγγλίας που σκόρπισε μετά από χρόνια ελπίδα, οικοδομήθηκε πάνω στους παίκτες του Ποκετίνο. Η δική του διαδικασία χτισίματος, είναι η περισσότερο εντυπωσιακή κι ας μην κατέκτησε κάποιο τίτλο.



Είτε ο Ποκετίνο, είτε ο Κλοπ θα μείνουν και φ έτος χωρίς τίτλο. Παρακολουθώντας όμως την εξέλιξη των ομάδων τους, την εικόνα που εμφανίζουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, το πού ήταν και το πού έφτασαν, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πορεύονται, είναι δεδομένο πως τούτη τη στιγμή, αποτελούν μαζί με τον φετινό πρωταθλητή μια τριάδα μη Άγγλων προπονητών, που ηγούνται των εξελίξεων στο ποδόσφαιρο των ημερών μας. Άλλαξαν τον τρόπο αντίληψης του πρέσινγκ, της διαδικασίας επανάκτησης της μπάλας, του αιφνιδιασμού του αντιπάλου και της αντίληψης του χώρου, παρότι το έκαναν με διαφορετικό «δόγμα» ο καθένας. Ανέδειξαν πρωταγωνιστές, έκαναν ξανά ελκυστικό το ρίσκο στην μετά-Μουρίνιο και Λέστερ εποχή, έφεραν νέους τρόπους αντιμετώπισης των κλειστών αμυνών, διαμόρφωσαν νέους, υβριδικούς αγωνιστικούς ρόλους για τους παίκτες τους και τακτικές. Βοήθησαν στην άνοδο του αγγλικού ποδοσφαίρου τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Η Premier League έχει την τύχη να τους έχει στους κόλπους της την ίδια εποχή.

gazzetta.gr

[fon7]

Μια διδακτική ιστορία: Πώς οδηγήθηκε η Μπόλτον στο χάος;


Από τα χρόνια της σταθερότητας στην Premier League και την Ευρώπη, σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης και στη League One με -12. Τι ακριβώς συνέβη στην Μπόλτον; Του Θάνου Σαρρή.

To καλοκαίρι του 2006, οι ομάδες της Premier League ξόδεψαν το ποσό ρεκόρ των 300 εκατομμυρίων λιρών για μεταγραφές. Τη σεζόν που ακολούθησε, η Μπόλτον του Σαμ Άλαρνταϊς, του Στέλιου Γιαννακόπουλου, του Νικολά Ανελκά, του Ιβάν Κάμπο και του Ελ Χατζί Ντιούφ τερμάτισε στην έβδομη θέση της βαθμολογίας. Τον Νοέμβριο της ίδιας σεζόν, η εκπομπή Panorama του BBC έβαλε φωτιά στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο μυστικός ρεπόρτερ του βρετανικού δικτύου ντύθηκε ατζέντης και η κάμερά του κατέγραψε περιπτώσεις διαφθοράς και παράνομων πληρωμών στο αγγλικό ποδόσφαιρο.

Ανάμεσα στα ονόματα που βρίσκονταν στο ντοκιμαντέρ ήταν και ο προπονητής της Μπόλτον. Ο Σαμ Άλαρνταϊς και ο γιος του, Κρέιγκ, ο οποίος δούλευε ως μάνατζερ, κατηγορήθηκαν ότι έπαιρναν μίζες για να στέλνουν στην ομάδα συγκεκριμένους παίκτες.  Θορυβημένη, η Αγγλική Ομοσπονδία ζήτησε από τον πρώην Διευθυντή της Μητροπολιτικής Αστυνομίας να κάνει έρευνα, ενώ ακολούθησαν κάποιες συλλήψεις, διώξεις, εκ νέου έρευνες, δικαστήρια. Παρά τον ντόρο που έγινε, την επόμενη χρονιά η Μπόλτον βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο. Κατέληξε στον Γκάρι Μέγκσον ως προπονητή και για να «τρέξει» τη διαδικασία εύρεσης νέου τεχνικού προσέλαβε τον... ατζέντη του, Μαρκ Κέρτις, ο οποίος, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν πλέον φίλος του. Κανείς δεν θα το μάθαινε ποτέ, αν δεν μιλούσε, αηδιασμένος από τη διαδικασία, ο έτερος υποψήφιος Γκρέιαμ Σούνες.



Ο Φιλ Γκαρτσαϊντ ήταν τότε πρόεδρος, επιβλέποντας τις διαδικασίες. Ο Γκάρτσαϊντ έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2016 και επί των ημερών του οι Γουόντερερς έζησαν ιστορικές στιγμές. Ήταν εκεί στα χρόνια της Premier League, καθώς και στην πρώτη έξοδο στην Ευρώπη της ιστορίας τους. Το «θαύμα» όμως σταδιακά οδηγήθηκε στην καταστροφή. Το χρέος της Μπόλτον τον Δεκέμβριο του 2014 έφτασε στα 168.3 εκατομμύρια και ο Γκάρτσαϊν απέφευγε συστηματικά να απαντήσει για το πώς συσσωρεύτηκε.  Τρελά ποσοστά σε ατζέντηδες, υπέρογκοι μισθοί, επενδύσεις χωρίς λογική. Ο Ελμάντερ, για παράδειγμα, κόστισε συνολικά στη Μπόλτον 15 εκατομμύρια και έφυγε ελεύθερος για τη Γαλατάσαραϊ. Στο μεταξύ, υποβιβασμένη από το 2012, η Μπόλτον δεν κατάφερε να επιστρέψει στην κατηγορία και επέλεξε μια επιθετική οικονομική πολιτική για να το καταφέρει στα πρώτα δύο χρόνια, όπου είχε το μπόνους των «parachute payments» από την Premier League. Δεν τα κατάφερε, μένοντας με τα «βαριά» συμβόλαια και τα χρέη να την σέρνουν προς τον πάτο.

Τα χρήματα του ιδιοκτήτη Έντι Ντέιβις κρατούσαν τη φούσκα, όμως κάποια στιγμή κι εκείνος δεν μπορούσε να ξοδεύει άλλο. Έτσι, κουρασμένος και γερασμένος, τον Μάρτιο του 2016 πούλησε το 94.6% του συλλόγου που είχε στην κατοχή του σε κονσόρτιουμ επιχειρηματιών, στο οποίο ηγούταν ο πρώην επιθετικός της ομάδας Ντιν Χόλντσγουορθ. Για την ακρίβεια, ο Ντέιβις ήθελε τόσο πολύ να πουλήσει, που ήταν διατεθειμένος να διαγράψει εξ ολοκλήρου τα 185 εκατομμύρια που είχε δανείσει ο ίδιος στον σύλλογο! Ο Κεν Άντερσον, ο οποίος αποτελεί πλέον το «κόκκινο πανί» για τους οπαδούς, ήταν ανάμεσά στους νέους επενδυτές, οι οποίοι σύντομα βρέθηκαν χωρισμένοι σε στρατόπεδα. Έναν χρόνο αργότερα, κατάφερε να βγάλει εκτός τον Χόλντσγουορθ και να πάρει τα ηνία. Ο πρώην στράικερ της ομάδας βρέθηκε με τις μεθοδεύσεις του συνεργάτη του εκτός αποφάσεων, ενώ οι φήμες ήθελαν τους ανθρώπους της νέας διοίκησης να ψάχνονται με χρήματα που μπήκαν και βγήκαν από τον σύλλογο. Ο Άντερσον επικράτησε. Εκ των υστέρων, φάνηκε ότι ο σκοπός του ήταν να επαναφέρει κάπως την Μπόλτον στον ίσιο δρόμο και στη συνέχεια να την πουλήσει.

 Έχει ενδιαφέρον, όμως, το ποιος είναι ο Άντερσον. Το 2005, o όμιλος εταιρειών του οδηγήθηκε στη χρεωκοπία και εκδόθηκε εις βάρος του ένταλμα σύλληψης για φοροαποφυγή και φοροδιαφυγή. Δεν κατάφεραν να τον εντοπίσουν, όμως του απαγορεύτηκε για τα επόμενα οκτώ χρόνια να αναλάβει διευθυντική θέση σε οποιαδήποτε βρετανική εταιρεία. Όταν μπήκε στη Μπόλτον, τα χρόνια είχαν περάσει κι εκείνος ζούσε στην Ελβετία. Έτσι, πέρασε από τον έλεγχο της Football League. Μολονότι κατάφερε να ανεβάσει τους Γουόντερερς από την League One στην Championship και την κράτησε στην κατηγορία, τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα ήταν εκεί από την αρχή της θητείας του.

Το καλοκαίρι του 2018 οι παίκτες κατέβηκαν σε απεργία επειδή δεν τους καταβάλλονταν μισθοί, οι προμηθευτές έμεναν απλήρωτοι για μήνες και έτσι η διοργανώτρια αρχή επέβαλε μεταγραφικό εμπάργκο. Κι όμως, οι λογαριασμοί έδειξαν ότι Άντερσον είχε πληρώσει 525.000 ευρώ για «συμβουλές», ενώ ακόμα 125.000 είχαν πληρωθεί σε συμβουλευτική εταιρία που άνηκε σε μέλος της οικογένειάς του. Χωρίς να έχει πληρωθεί το αρχικό δάνειο για την αγορά της ομάδα από το κονσόρτιουμ, ο Άντερσον δανείστηκε επιπλέον πέντε εκατομμύρια από τον πρώην ιδιοκτήτη Έντι Ντέιβις, λίγες μέρες πριν ο δεύτερος πεθάνει. Ο εκπρόσωπος της οικογένειάς του που έμεινε στον σύλλογο, ήταν εκείνος που τελικά υπέγραψε για την διαδικασία οικονομικής διαχείρισης.



Tον Ιανουάριο, ο πρόεδρος της Φόρεστ Γκριν, Ντέιλ Βινς, εξαπέλυσε μια πρωτοφανή επίθεση κατά του Άντερσον. Ο λόγος ήταν πως οι Trotters είχαν πάρει δανεικό από την ομάδα του τον Κρίστιαν Ντόιτζ, αφήνοντάς τον απλήρωτο! «Δεν πλήρωσαν τίποτα, απολύτως τίποτα, για μισή σεζόν και δεν τους νοιάζει. Μου είπε (ο Άντερσον): "μπορείς να ζητήσεις εκκαθάριση, να χρεοκοπήσεις την ομάδα. Δεν με ενδιαφέρει, είμαι ασφαλισμένος. Θα πάρω τα χρήματά μου πίσω και εσύ θα πάρεις μόνο 10 πένες"». Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ομάδας, καλούσε τον αντίπαλό του να καταστρέψει την Μπόλτον, αφού τα δικά του χρήματα ήταν εξασφαλισμένα!

 Η Φόρεστ Γκριν ζητούσε εφαρμογή των νέων κανονισμών της Football League, που της επιτρέπουν την τιμωρία ιδιοκτήτη ή διευθυντή ομάδας για «ανάρμοστη συμπεριφορά». Τον Απρίλιο, η εντολή εκκαθάρισης του συλλόγου για χρέη στην εφορία πήρε παράταση, δίνοντας στο σύλλογο επιπλέον χρόνο για να βρει νέο ιδιοκτήτη. Ήταν η έκτη φορά που η Μπόλτον έφτασε μια ανάσα από την διάλυση μέσα σε 18 μήνες. Στο μεταξύ, ο παράγοντας που άφηνε το προσωπικό του στην πείνα, εξόριζε δημοσιογράφους που του ασκούσαν κριτική και αρνούταν να απαντήσει στον κόσμο που ζητούσε απαντήσεις, με αποτέλεσμα να κλιμακώνει τις αντιδράσεις του σε κάθε ματς των Wanderers. Απαντήσεις όμως δεν έδινε ούτε η διοργανώτρια αρχή, η οποία θα μπορούσε από την αρχή να τον αφήσει εκτός παιχνιδιού. Πριν από λίγες μέρες, οι απλήρωτοι αθλητές αρνήθηκαν να κατέβουν στο ματς με την Μπρέντφορντ. Όσον αφορά τους εργαζόμενους, είναι κυριολεκτικά στην πείνα. Ομάδα της Championship που δεν αποκάλυψε το όνομά της έστειλε κουπόνια αξίας 2.000 λιρών για να ταΐσουν τις οικογένειές τους.

Ο Άντερσον, σύμφωνα με τον ίδιο, προσπάθησε να πουλήσει την ομάδα στον πρώην ιδιοκτήτη της Γουότφορντ, Λορένς Μπασίνι, ο οποίος όμως δεν παρουσίασε ποτέ τα χρήματα. Έτσι, οι Trotters μπήκαν σε καθεστώς διαχείρισης, χρωστούν πάνω από ένα εκατομμύριο στην εφορία και θα ξεκινήσουν του χρόνου στη League One με -12. Ήδη τα σενάρια για την επόμενη μέρα έχουν πάρει σάρκα και οστά. Ομάδα Κινέζων επιχειρηματιών, η οποία θα ξαναφέρει στο σύλλογο τον Σαμ Άλαρνταϊς και περίμενε το καθεστώς διαχείρισης για να κάνει την κίνησή του.

Ας δούμε μερικά συμπεράσματα από την ιστορία της Μπόλτον. Ο τρόπος διαχείρισης μετά τα χρόνια της Premier League έφερε τα πρώτα σύννεφα και συσσώρευσε το χρέος, κάνοντας τα πράγματα πολύ δύσκολα για τον οποιοδήποτε. Σε αντιδιαστολή, υπάρχουν μοντέλα ομάδων όπως αυτό της Νόριτς, που δείχνουν τον σωστό δρόμο. Από την άλλη, τα περίφημα «fit and proper test» της Football League, που υποτίθεται ότι κρίνουν αν ένας ιδιοκτήτης ή director είναι απατεώνας, για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι δεν λειτουργούν σωστά. Και έπειτα, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι ένιψαν τας χείρας τους.

 Άνθρωποι σαν τον Άντερσον υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα στο ποδόσφαιρο και είναι στο χέρι των ποδοσφαιρικών θεσμών να τους κρατήσουν εκτός ή να τους στρώσουν κόκκινο χαλί. Όταν κάποιος αφήνει τους υπαλλήλους του απλήρωτους για μήνες και σπονσοράρει παράλληλα υπηρεσίες συγγενών του, κάπως πρέπει να τεθεί εκτός παιχνιδιού. Οι οπαδοί που πιέζουν εδώ και μήνες για τον διωγμό του δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό από μόνοι τους, εκτός από λίγες περιπτώσεις, όπως η Μπλάκπουλ. Μπορούν όμως να πιέσουν και να προετοιμάσουν το έδαφος για ένα μοντέλο λαϊκής βάσης, που στην Αγγλία είναι αρκετά δημοφιλές πλέον σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Εκτός βέβαια αν προλάβουν οι εξ Ανατολής επενδυτές...

gazzetta.gr

[fon7]

Κι η αγάπη πάλι θα καλεί


Ο Θάνος Σαρρής γράφει για την ευτυχία που επέστρεψε σε έναν σύλλογο που βρέθηκε από την Premier League στη League Two, κατεστραμμένος από τους χειρισμούς της ιδιοκτησίας.

«Να θυμάσαι ότι το ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς είναι απλά μερικοί άνθρωποι που κλοτσάνε μια μπάλα. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι οι οπαδοί φέρνουν τα χρήματα στο παιχνίδι, οπότε δεν μπορούν να μας αγνοήσουν αν δουλεύουμε από κοινού». Η παραπάνω φράση ανήκει στον επί έξι χρόνια πρόεδρο του Dons Trust, του οπαδικού φορέα που οδήγησε στην αναγέννηση της Γουίμπλεντον από τις στάχτες της. Την... διηγήθηκε στους πρωταγωνιστές της «Μπάλας στην κερκίδα», μαζί με μερικούς ακόμα «τρελούς» που μίλησαν στον γράφοντα για τις ανάγκες του βιβλίου, εξηγώντας το πώς μπορούν να λειτουργήσουν στην πράξη μοντέλα λαϊκής βάσης και δημοκρατικής διοίκησης ποδοσφαιρικών συλλόγων. Ή, ακόμα κι αν δεν αναλάβουν την διοίκηση, το πώς μπορούν να αποτελέσουν δίχτυ ασφαλείας όταν οι μεγαλοπαράγοντες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ομάδα στον αφανισμό.

Την κατεύθυνση αυτή του αφανισμού έχει πάρει και η Μπλάκπουλ. Μια ομάδα που το 2009-10 ανέβηκε στην Premier League και έγινε η πρώτη αγγλική που κερδίζει άνοδο από κάθε επαγγελματική ποδοσφαιρική κατηγορία στην Αγγλία μέσω των play-off. Τα «μανταρίνια» ιδρύθηκαν το 1887  και η προ δεκαετίας συμμετοχή τους στην πρώτη κατηγορία ήταν η πρώτη μετά από 39 χρόνια. Στους δρόμους της πόλης συγκεντρώθηκαν περίπου 100.000 άνθρωποι για να αποθεώσουν τους πρωταγωνιστές του θριάμβου. Άλλωστε, παρά τη μακρά ιστορία τους στο αγγλικό ποδοσφαιρικό σύστημα, η μεγαλύτερη διάκρισή τους ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου το μακρινό 1953, έχοντας πρωταγωνιστή τον θρυλικό Στάνλεϊ Μάθιους.

βίντεο

Ωστόσο, αντί να χτίσει στα εκατομμύρια της ανόδου και τα τεράστια έσοδα του μαγικού κόσμου της Premier League, η συμπαθής ομάδα με τα πορτοκαλί αποδείχθηκε παράδειγμα προς αποφυγή για την διαχείριση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου. Η οικογένεια Όιστον, η οποία απέκτησε τον σύλλογο το 1987, έγινε μετά τη χρονιά-πυροτέχνημα κόκκινο πανί. Για την ακρίβεια, είχε αρχίσει να γίνεται από πριν. Το 1996 ο Όουεν Όιστον, γιος του πρώτου ιδιόκτητη και πρόσφατος ισχυρός άνδρας του συλλόγου, καταδικάστηκε για βιασμό ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού. Ο κόσμος της ομάδας δεν ήθελε καμία σχέση μαζί του, αλλά τα περιβόητα fit and proper test της ποδοσφαιρικής αρχής δεν βρήκαν λόγο για να «κοπεί».

Πέραν όμως του προσωπικού ζητήματος, ο τρόπος διοίκησης ήταν εκείνος που οδήγησε τους οπαδούς στα άκρα. Παντελής έλλειψη επενδύσεων σε όλους τους τομείς, αλλαγές προπονητών σαν να είναι πουκάμισα, ανύπαρκτος προγραμματισμός, ενδιαφέρον μόνο για τα ακίνητα του κλαμπ, το οποίο σήκωσε υποψίες, μιας και έχουν μεσιτική εταιρεία. Είναι χαρακτηριστικό πως δύο εβδομάδες πριν το ξεκίνημα της σεζόν 2014-15, όπου αποχώρησαν 27 παίκτες, στο ρόστερ βρίσκονταν μόλις 8 ποδοσφαιριστές και κανένας τερματοφύλακας! Το προπονητικό κέντρο έχρηζε άμεσης ανακαίνισης, αλλά αντίθετα οι επενδύσεις γίνονταν σε ξενοδοχεία και χώρους δεξιώσεων.Oι Όιστον αποκαλούσαν με απαξιωτικά λόγια τους οπαδούς που διαμαρτύρονταν εναντίον τους, σέρνοντας κάποιους από αυτούς στα δικαστήρια. Ακόμα και για σχόλια που έγραφαν στο internet. Το 2015 ένας 67χρονος συνταξιούχος αναγκάστηκε να πληρώσει 20.000 λίρες στον στον Όουεν Όινστον, για σχόλιο που έκανε στο Facebook. Οι οπαδοί άνοιξαν ερανικό λογαριασμό και συγκέντρωσαν τα χρήματα σε τρεις ημέρες.

Η πτώση δεν είχε τελειωμό. Τον Απρίλιο του 2015, η Μπλάκπουλ «σφράγισε» μαθηματικά τον υποβιβασμό της στην League One έξι ματς πριν τη λήξη της σεζόν, ενώ την επόμενη σεζόν υποβιβάστηκε ξανά για την League Two. Μέσα σε έξι χρόνια, οι «Seasiders» βρέθηκαν από την κορυφή στον πάτο και έδειχναν απόλυτα αφημένοι στη μοίρα τους, με την κακοδιαχείριση να αποδεικνύεται και επίσημα. Τον Νοέμβριο του 2017 το Ανώτατο Δικαστήριο υποχρέωσε τον Όουεν Όινστον να επιστρέψει στον μικρομέτοχο και αμφιλεγόμενο πρώην διοικητικό παράγοντα Βάλερι Μπελόκον 25 εκατομμύρια λίρες, τα οποία, όπως τόνιζε «είχαν παρανόμως αφαιρεθεί» από το σύλλογο έπειτα από την άνοδο στην Premier League. Ο «μεγάλος» Όινστον, αφού είχε καταφέρει να περιορίσει την επιρροή του Μπελόκον, χάρη στα χρήματα του οποίου επιτεύχθηκε η άνοδος, έδωσε μπόνους στον εαυτό του 11 εκατομμύρια. Στη συνέχεια, με δάνεια κατάφερε να βγάλει μερικές δεκάδες εκατομμύρια ακόμα. Ο εκτελεστικός διευθυντής της Premier, Ρίτσαρντ Σκάνταμορ, του είχε ξεκαθαρίσει ότι σε περίπτωση που η ομάδα έμενε στην κατηγορία, θα έπρεπε να αποχωρήσει. Ο υποβιβασμός λειτούργησε μια χαρά για εκείνον, καθώς για την Football League δεν υπήρχαν λόγοι για να τον οδηγήσει στην έξοδο.

Στο μεταξύ, οι παίκτες έπαιζαν μπροστά σε λιγότερους από 4.000 οπαδούς, ακόμα και στα μεγάλα ματς. Η μεγάλη μάζα του κόσμου, έκανε μποϊκοτάζ διαρκείας και διαδήλωνε με κάθε τρόπο απέναντι στους Όιστονς. Είτε με απλά πανό και τρικάκια πριν από κάθε ματς, είτε με πιο ακραίες δράσεις, όπως η εισβολή στον αγωνιστικό χώρο στον τελευταίο αγώνα της Championship το 2015 με αντίπαλο τη Χάντερσφιλντ, ο οποίος διεκόπη.



Αυτό ήταν και το τελευταίο ματς που βρέθηκαν στο γήπεδο πολλοί από εκείνους που μεγάλωσαν υποστηρίζοντας την ομάδα της πόλης τους. Αφοσιώθηκαν στο πώς θα βγάλουν στη φόρα τα άπλυτα της οικογένειας, απέχοντας επ' αόριστον από το γήπεδο. Ο Γκάρεθ Γουάιτ, ο οποίος κληρονόμησε την αγάπη για την Μπλάκπουλ από τον πατέρα του, δεν είχε πάει ούτε μια χρονιά τον 7χρονο γιο του στο γήπεδο, παρότι το ονειρευόταν από την ημέρα που γεννήθηκε. «Περνάμε δίπλα από το γήπεδο τα τελευταία χρόνια και του λέω: "Κοίτα, εδώ συνήθιζε να πηγαίνει ο πατέρας σου, οι θείοι σου και ο παππούς σου για να δουν ποδόσφαιρο», έλεγε στον μικρό. «Ήταν ένα μακρύ και δύσκολο μονοπάτι. Όμως τα καταφέραμε και η μέρα επιτέλους ήρθε. Και δεν θα ερχόταν ποτέ χωρίς τη θυσία που έκαναν όλοι αυτοί οι οπαδοί», τόνισε στους Times, που κατέγραψαν την επιστροφή του κόσμου στο Bloomfield Road. 

Η θυσία δεν εξαντλήθηκε στην αποχή και στις συνεχείς δράσεις για να φύγει ο μεγαλοϊδιοκτήτης. Μέλη του Supporters Trust Ταξίδευαν σε συνέδρια και συσκέψεις, ενημέρωναν τις πολιτικές αρχές για τις εξελίξεις και σε συνεργασία με φορείς όπως οι Supporters Direct, έθεταν πάντα ζητήματα χρηστής διοίκησης και διαφάνειας. «Ως υποστηρικτές του κλαμπ που έγινε υποκείμενο πιθανότατα των χειρότερων ιδιοκτητών του κόσμου, δεν θα είχε νόημα για εμάς να διαδηλώνουμε για την εκδίωξή τους αγνοώντας την μεγάλη εικόνα: Την απουσία ισχυρής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης, που επιτρέπει σε αθέμιτους ιδιοκτήτες να προκαλέσουν όλεθρο, εάν δεν εφαρμοστούν σύντομα πιο αποτελεσματικοί έλεγχοι». To 2015 κατέθεσαν πρόταση 15 εκατομμυρίων για την εξαγορά του συλλόγου, η οποία έπεσε στο κενό.

Τον προηγούμενο μήνα, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε μπροστά σε μια γεμάτη από οπαδούς αίθουσα να τεθεί ο σύλλογος σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης, οδηγώντας ύστερα από τόσα χρόνια την οικογένεια Όιστον στην έξοδο. Ο λόγος ήταν εκείνα τα χρήματα που οφείλονταν στον Μπελόκον. Έφταναν με τόκους τα 31 εκατομμύρια, εκ των οποίων μόλις τα δέκα είχαν πληρωθεί. Ο Τιμ Φίλντινγκ, πρώτος πρόεδρος του Trust, τόνισε ότι το μποϊκοτάζ έπαιξε το δικό του ρόλο στην απόφαση, «γιατί ο δικαστής κατάλαβε ότι για να συγκεντρώσει ο σύλλογος ένα επαρκές ποσό για να πληρώσει τον Μπελόκον, τότε έπρεπε να απελευθερωθεί. Και για να συμβεί αυτό, ο Όιστον έπρεπε να απομακρυνθεί». Έτσι, ο σύλλογος βγήκε στο σφυρί, προκειμένου να πωληθεί και από τα έσοδα να πάρει χρήματα ο Λευκορώσος, ο οποίος δεν μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι της διοίκησης διότι έχει καταδικαστεί στην πατρίδα του για ξέπλυμα. Από όποια πλευρά κι αν το πιάσεις, το αμαρτωλό παρελθόν της διοίκησης κάνει την εμφάνισή του. Όμως για τον κόσμο ξημέρωσε μια νέα μέρα. Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε ότι το μακρύ χέρι του ιδιοκτήτη δεν θα είχε πια πρόσβαση στα εισιτήρια, η τοπική κοινότητα κινητοποιήθηκε μαζικά.

βίντεο

Έμενε μια εβδομάδα για τον αγώνα με την Σάουθεντ και έπρεπε όλα να είναι έτοιμα. Περίπου 200 εθελοντές πήραν κουβάδες και σφουγγάρια, αναλαμβάνοντας να καθαρίσουν τις ερημωμένες εξέδρες από τις κουτσουλιές, να φροντίσουν για τις τουαλέτες και οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν. Ο αντιπρόεδρος του Supporters Trust μπήκε στην προσωρινή διοίκηση και οι εθελοντές στελέχωσαν τα εκδοτήρια εισιτηρίων, στα οποία σχηματίζονταν ξανά ουρές. Ο Όιστον, στο μεταξύ, επικοινώνησε με την τοπική εφημερίδα θέλοντας να περάσει το δικό του μήνυμα, αλλά βρήκε την πόρτα κλειστή. «Περπατώντας ξανά προς την ευτυχία», έγραφε χαρακτηριστικά ένα πανό. Οι δρόμοι έξω από το γήπεδο γέμισαν ξανά τις ώρες πριν τη σέντρα, έφτασαν στο Μπλάκπουλ από διαφορετικά μέρη. Υπήρξε μέχρι και οπαδός από την Ουρουγουάη, ενώ ένας 18χρονος ταξίδεψε από την Πολωνία.

Kάθε γωνιά της πόλης ήταν ξανά γεμάτη από αγνή αγάπη. Όχι λόγω τίτλων, διακρίσεων ή καμιάς ακριβής μεταγραφής, αλλά γιατί και πάλι ο σύλλογος που έμαθαν να αγαπούν, το καμάρι της κοινότητας, ήταν ξανά εκεί γι' αυτούς. Το γεγονός το αντιλήφθηκαν φυσικά και οι παίκτες, οι οποίοι δήλωσαν ότι ήταν σαν να παίζουν για διαφορετική ομάδα. Το ματς έληξε 2-2 και στο γήπεδο βρέθηκαν σχεδόν 16.000 κόσμου, γεμίζοντας τις εξέδρες, την μπουτίκ, τις παμπ. Μόνο και μόνο από την επιστροφή του κόσμου έπειτα από 4 σεζόν, η οικονομική δυναμική αυξάνεται κατακόρυφα.

Το happy end αργεί ακόμα, καθώς είναι πιθανόν να υπάρξει αφαίρεση βαθμών από την ομάδα για τις οικονομικές ατασθαλίες, ενώ ακόμα δεν έχει βρεθεί ποιος θα αναλάβει το σύλλογο για την επόμενη ημέρα. Το Trust των οπαδών προσπάθησε στο παρελθόν να πάρει τον έλεγχο, όμως τα χρήματα που ζητούσε ο Όινστον ήταν εξωπραγματικά. Είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να έχει ρόλο στην επόμενη μέρα, για την οποία θα αποφασίσουν οι διαχειριστές. Όμως τα θεμέλια μπήκαν. Η αγάπη γύρισε, η ευτυχία ζωγραφίστηκε ξανά και η τοπική κοινωνία επέστρεψε στο γήπεδο που της είχαν στερήσει. Τα πάντα πια μοιάζουν ευκολότερα.

*Ο τίτλος είναι από τραγούδι των Διάφανων Κρίνων

gazzetta.gr

[fon7]

People have the power!
Με αφορμή την επίσκεψη στον τελικό του League Cup, το G-Weekend Journal σας ξεναγεί στην πανέμορφη ιστορία της AFC Γουίμπλεντον με τη βοήθεια του Mάθιου Μπριτς, προέδρου του Dons Trust, το οποίο δημιουργήθηκε από οπαδούς και επανέφερε την ιστορική ομάδα στις επαγγελματικές κατηγορίες της Αγγλίας.


Την Κυριακή (27/2) το πρωί, το κέντρο του Λονδίνου κινούταν σε ρυθμούς τελικού League Cup. Παντού έβλεπες γαλάζιες και κόκκινες αποχρώσεις, οπαδούς της Λίβερπουλ και της Σίτι με την πρώτη κούπα της χρονιάς να κάνει το μάτι τους να γυαλίζει. Το gazzetta.gr ήταν εκεί.

Στα νοτιοδυτικά της πόλης, στο Κίνγκστον, τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήρεμα. Το εκπληκτικό σερί της AFC Γουίμπλεντον στη League Two τερματίστηκε με εντός έδρας ήττα από την Όξφορντ Γιουνάιτεντ, ενώ ακολούθησε την Τρίτη εκτός έδρας ισοπαλία με την Νορθάμπτον, η οποία άφησε τους Ντονς στην 8η θέση.

Θα αναρωτηθεί κανείς, «μα καλά, ο άλλος ταξίδεψε στο Νησί για τελικό Σίτι-Λίβερπουλ κι ασχολείται με την AFC Γουίμπλεντον;». Κι όμως. Η ιστορική ομάδα του ευρύτερου Λονδίνου κρύβει τη δική της μαγεία.

Ήταν τον Μάιο του 2002, όταν ο πρόεδρος Τσαρλς Κόπελ διεμήνυσε στην FA ότι αν ο σύλλογος της Γουίμπλεντον δεν άλλαζε έδρα θα οδηγούταν στη χρεοκοπία. Το πλάνο είχε στόχο τη δημιουργία ενός εντελώς νέου brand, με άλλο όνομα, σήμα και χρώματα στην νεοσύστατη πόλη του Μίλτον Κέινς. Η απουσία γηπέδου καθυστέρησε τη μετακίνηση, ωστόσο από την πρώτη στιγμή οι οπαδοί των Wombles βρέθηκαν απέναντι.

Σύντομα, όταν κατάλαβαν πως ο κύβος ερρίφθη, αποφάσισαν την σύσταση ενός νέου σωματείου, βασισμένου στην οπαδική βάση της παλιάς Γουίμπλεντον, το οποίο θα ξεκινούσε από τον πάτο των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων του Νησιού. Αποτέλεσμα; Πέντε άνοδοι σε εννιά χρόνια και εισαγωγή στις επαγγελματικές κατηγορίες! Οι Ντονς βρίσκονται στη League Two και η τρομερή φετινή τους πορεία αφήνει υποσχέσεις για άνοδο στη League One! Παρότι έχασαν τελευταία έδαφος, η ελπίδα τους παραμένει ζωντανή. Από την ένατη κατηγορία στην τέταρτη λοιπόν, ενώ κατάφεραν να πάρουν έγκριση για την ανέγερση νέου γηπέδου, στα παλιά τους λημέρια!



Η άδεια για το χτίσιμο του ολοκαίνουργιου «σπιτιού» στο Plough Lane, όπου έπαιζε η παλιά Γουίμπλεντον πριν οδηγηθεί στην πρώτη/// έξωση και στο Σέλχαστ Παρκ της Κρίσταλ Πάλας, εγκρίθηκε τον Δεκέμβριο του 2015. Το νέο γήπεδο θα έχει αρχικά 11.000 θέσεις, με στόχο να φτάσει τελικά τις 20.00 και να ανεβάσει ακόμα περισσότερο τη δυναμική του συλλόγου.

Προφανώς, για να εξελιχθεί ένα τόσο μεγαλόπνοο και σημαντικό πλάνο, χρειάζεται πλήρη οργάνωση. Δεν μαζεύτηκαν απλά οπαδοί από την κερκίδα και τους δόθηκαν διοικητικά πόστα. Το Dons Trust δημιουργήθηκε για να διασφαλίσει την ομαλή διοίκηση και τον δημοκρατικό έλεγχο του συλλόγου από τα μέλη του. Κάθε μέλος, έχει δικαίωμα ψήφου.

Πρόεδρος του Trust αυτή τη στιγμή είναι ο Μάθιου Μπριτς, ο οποίος μίλησε στο Gazzetta Weekend Journal για τη διαδρομή της AFC Γουίμπλεντον, τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της δημοκρατικής διοίκησης, καθώς και τα όνειρα για το μέλλον.



Πώς αντέδρασαν οι οπαδοί όταν αποφασίστηκε ότι ο αγαπημένος τους σύλλογος, με 104 χρόνια ιστορίας, θα μετακινούταν σε άλλη πόλη με διαφορετικό όνομα;

«Όχι καλά! Υπήρχε οργή και πάνω από το 90% των οπαδών μποϊκόταρε το νέο σύλλογο και ξεκίνησε από την αρχή με την AFC Γουίμπλεντον».

Γιατί αποφασίσατε να ξεκινήσετε από την αρχή και όχι απλά να ακολουθήσετε την MK Ντοντς; Ήταν η απόσταση ή κάτι παραπάνω; Υπήρχε κόσμος που προτίμησε την Ντονς;

«Φαντάζομαι ότι η απόσταση έπαιξε το ρόλο της, γιατί προηγουμένως είχαμε μετακινηθεί μερικά μίλια από το Γουίμπλεντον στο Σέλχαστ Παρκ. Το βασικό όμως ήταν πως μας έγινε ξεκάθαρο ότι η κίνηση αυτή θα έσπαγε τους δεσμούς με την τοπική κοινωνία, οπότε απλά δεν έγινε αποδεκτή από τον κόσμο. Υπολογίζεται ότι λιγότεροι από 100 οπαδοί πήγαν στα ματς της ΜΚ Ντονς όταν έγινε η μετακίνηση. Την ίδια στιγμή, η νεοσύστατη AFC Γουίμπλεντον συγκέντρωνε σχεδόν 3000 θεατές μέσο όρο, παρότι έπαιζε στη χαμηλότερη δυνατή κατηγορία, απέναντι σε ομάδες που τις περισσότερες φορές δεν τις παρακολουθούσαν πάνω από 50 οπαδοί».

Πώς καταφέρατε να διατηρήσετε την ταυτότητα και την παράδοση της παλιάς Γουίμπλεντον;

«Απλά συνεχίσαμε με τον τρόπο που θεωρούσαμε σωστό και όλα δούλεψαν μια χαρά. Ο σύλλογός μας είχε ανέβει από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες και στο παρελθόν, οπότε μας φαινόταν φυσιολογικό να το κάνει ξανά».



Πόσο εύκολο είναι να ανταγωνίζεσαι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο χωρίς έναν «sugar daddy» να δίνει χρήματα; Πώς καταφέρνετε να κάνετε μεταγραφές;

«Τα καταφέρνουμε δουλεύοντας πολύ στο fundraising και επενδύοντας στα νιάτα. Ο κόσμος που έρχεται στο γήπεδο είναι πολύ καλός για το επίπεδο που είμαστε τώρα και τα εισιτήρια μας αποζημιώνουν, μαζί με τα έσοδα που έχουμε από τις μεγάλες δωρεές».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της AFC Γουίμπλεντoν και γιατί;

«Η δεύτερη χρονιά στο πρωτάθλημα της League Two, όταν αποφύγαμε τον υποβιβασμό την τελευταία αγωνιστική. Έπρεπε να αλλάξουμε προπονητή και τα χρήματα που είχαμε διαθέσιμα έκαναν πολύ δύσκολο τον καταρτισμό ενός ρόστερ με επαρκές επίπεδο. Ο Νιλ Άρντλεϊ έκανε πολύ καλή δουλειά κρατώντας μας στην κατηγορία».

Η Γουίμπλεντον σκαρφάλωνε πρωταθλήματα για να φτάσει τελικά στην πρώτη κατηγορία και στον τελικό του FA Cup. Είναι αυτός ο στόχος της AFC Γουίμπλεντον; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;

«Είμαστε φιλόδοξοι και θέλουν να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Δεν δείχνει και πολύ πιθανό με τον τρόπο που τα χρήματα εξουσιάζουν το ποδόσφαιρο στις μέρες μας, ωστόσο και τότε το να ανέβεις από την ένατη κατηγορία έδειχνε απίθανο. Επομένως απλά πρέπει να ξανακάνουμε το απίθανο πραγματικότητα!».

Η ομάδα επιστρέφει στις ρίζες της, παίρνοντας άδεια για την κατασκευή νέου γηπέδου στο Plough Lane. Πόσο σημαντικό είναι αυτό;

«Είναι τρομερά σημαντικό για δύο λόγους. Αφενός αποτελεί την ολοκλήρωση του ταξιδιού μας πίσω στο Γουίμπλεντον, στο οποίο παίξαμε για τελευταία φορά το 1991. Αφετέρου, η μεγαλύτερη χωρητικότητα (και η αυξημένη δυνατότητα για εμπορική εκμετάλλευση) θα μας επιτρέψουν να αυξήσουμε το εισόδημά μας και να πιέσουμε για περισσότερες ανόδους».



Ποιο είναι το μυστικό ώστε μια οπαδική πρωτοβουλία για την διοίκηση ενός συλλόγου να στεφθεί με επιτυχία;

«Πιθανότατα το μυστικό μας ήταν πως όλοι όσοι συμμετείχαν ήταν απολύτως σύμφωνοι για το τι κάναμε και γιατί το κάναμε. Είχαμε ένα κοινό σκοπό και μια κοινή οργή για αυτά που μας έκαναν. Έτσι διαβεβαιώσαμε ότι θα μείνουμε ενωμένοι μέχρι τουλάχιστον να έχουμε τη δυνατότητα να λειτουργήσουμε περισσότερο "κανονικά" σαν σύλλογος».

Σας έχουν προσεγγίσει άλλα κλαμπς για να ακολουθήσουν το δρόμο σας; Θεωρείτε πως στο μέλλον θα δούμε περισσότερες πρωτοβουλίες λαϊκής βάσης;

«Πολλοί σύλλογοι κάνουν πλέον το ίδιο, ή τουλάχιστον προσπαθούν να είναι προετοιμασμένοι να το κάνουν σε περίπτωση που βρεθούν σε μπελάδες. Εμείς πάντα δουλεύουμε με τους επόμενους. Υπάρχουν ήδη 5 κλαμπ που ακολουθούν το ίδιο μοντέλο στην κατηγορία μας, οπότε γίνεται όλο και πιο σύνηθες».

Τελικά, ο κόσμος έχει τη δύναμη στο ποδόσφαιρο;

«Το ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς είναι απλά μερικοί άνθρωποι που κλοτσούν μια μπάλα τριγύρω. Εμείς πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι οπαδοί φέρνουν όλα τα χρήματα στο παιχνίδι, οπότε δεν μπορούν να μας αγνοήσουν αν δουλεύουμε από κοινού».

gazzetta.gr

[fon7]

Η Γουίμπλεντον αναστήθηκε χάρη στους οπαδούς της
Βράδυ Τρίτης 28 Μαΐου 2002. Η παμπ ‘The Fox and Grapes’ στο Γουίμπλεντον, στο νοτιοδυτικό Λονδίνο, είναι μισογεμάτη κυρίως από θαμώνες. Σε μια γωνιά μια μεγάλη παρέα σκυθρωπών ανθρώπων ξεχωρίζει. Η επιλογή του μαγαζιού δεν είναι τυχαία. Η παμπ είναι τόσο παλιά που τη χρησιμοποιούσαν για να αλλάζουν ρούχα οι πρώτοι παίκτες της Γουίμπλεντον το μακρινό 1889, όταν και ιδρύθηκε η ομάδα! Είναι επίσης το μέρος που επέλεξαν για να πιούνε μια μπύρα μερικές μπύρες οι παίκτες της φημισμένης ‘Τρελής Συμμορίας’ (όπως έμεινε γνωστή η… κάπως αγριεμένη παρέα του Βίνι Τζόουνς στα τέλη των 80s) πριν τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1988, τελικός ο οποίος έδωσε στη Γουίμπλεντον το μοναδικό τρόπαιο της ιστορίας της.



Σε αντίθεση με πολλά από τα προηγούμενα βράδια, το θέμα συζήτησης εκείνη τη φορά δεν είναι αυτές οι όμορφες ιστορίες του ένδοξου παρελθόντος. Λίγες ώρες πριν, μια ανεξάρτητη επιτροπή τριών ατόμων, η οποία είχε δημιουργηθεί από την Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία αποκλειστικά γι’αυτό το σκοπό, είχε εγκρίνει το αίτημα του προέδρου της ομάδας για μετακόμιση του συλλόγου στο Μίλτον Κέινς, αποδεχόμενη τη δικαιολογία του πως αν η Γουίμπλεντον δεν έκανε αυτή την αλλαγή έδρας τότε θα βρισκόταν μια ανάσα από τη χρεοκοπία. Με πολύ απλά λόγια, η ομάδα που υποστήριζαν από μικρά παιδιά μετακόμιζε!

(Το Μίλτον Κέινς είναι μια νέα πόλη, που δημιουργήθηκε για χάρη της αποκέντρωσης το 1967, σε μια περιοχή περίπου 70 χιλιόμετρα μακριά από το Λονδίνο. Ο Πιτ Γουίνκελμαν, που ως τότε ασχολιόταν με δισκογραφικές εταιρείες, μετακόμισε εκεί το 1993 και κατάλαβε αμέσως ότι τα λεφτά στη συγκεκριμένη πόλη, που εξαπλωνόταν ραγδαία, βρίσκονται στα κτηματομεσιτικά. Έτσι με τη στήριξη της ΙΚΕΑ και μιας θυγατρικής της Walmart, δημιούργησε μια κοινοπραξία που είχε ως στόχο να φτιάξει ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο στα νότια της πόλης, το οποίο θα περιλάμβανε και ένα γήπεδο 30.000 θέσεων. Το πρόβλημα του; Δεν υπήρχε σοβαρή ομάδα στην πόλη για να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο γήπεδο. Έτσι, αντί να επενδύσει στην τοπική ομάδα και να προσπαθήσει να την ανεβάσει επίπεδο, έψαξε να βρει μια έτοιμη από τις γύρω περιοχές.



Αφού έλαβε αρκετές ‘χυλόπιτες’ – μεταξύ αυτών και από τις ΚΠΡ, Λούτον και Κρίσταλ Πάλας -, κατάφερε να βρει κάποιους ενδιαφερόμενους στη Γουίμπλεντον, που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και είχε στο ιστορικό της κι άλλες προσπάθειες μετακόμισης. Κάπως έτσι το 2004 προέκυψε η Μίλτον Κέινς Ντονς, μια ομάδα που προερχόταν από τη Γουίμπλεντον, είχε τη θέση της στο πρωτάθλημα αλλά πλέον έπαιζε σε άλλη πόλη, με άλλα χρώματα, άλλο σήμα και άλλο όνομα. Μόνο το παρατσούκλι ‘Ντονς’ στο τέλος του ονόματος, έμεινε να θυμίζει την ομάδα που μερικές δεκαετίες πριν ‘τρομοκρατούσε’ όλη την Αγγλία με μπροστάρη τον τρελάρα Βίνι Τζόουνς.)

Στο κέντρο της παρέας βρισκόταν ο Κρις Στιούαρτ, ένας 45αρης οπαδός της ομάδας, ο οποίος θυμάται: “Καθόμασταν εκεί και πνίγαμε τη θλίψη μας και ένας από την παρέα, ο Μαρκ Τζόουνς, έκοβε βόλτες συνέχεια πάνω-κάτω, επαναλαμβάνοντας πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να νικηθούν”. Οι διαθέσιμοι δρόμοι ήταν δυο: ή θα ακολουθούσαν την ομάδα και στη νέα της έδρα, περίπου 90 χιλιόμετρα μακριά (όπως έκαναν κάποιοι ελάχιστοι φίλαθλοι της ομάδας) ή θα ολοκλήρωναν τον κύκλο τους ως οπαδοί, θεωρώντας πως η αγαπημένη τους ομάδα απλά δεν υπάρχει πλέον με τη μορφή που την ήξεραν. Μετά από λίγες ώρες, πολλές κουβέντες και αμέτρητες μπύρες ένας τρίτος δρόμος δημιουργήθηκε. Και είχε ονοματεπώνυμο: AFC Γουίμπλεντον. Ή όπως την αποκαλούσε τότε ο Μαρκ Τζόουνς: “Μια ποδοσφαιρική ομάδα της κοινότητας, στη μέση της απληστίας και της απελπισίας”.

Και συνέχιζε: «Όσο τα λεφτά συνεχίζουν να αποσπούν την προσοχή των προέδρων των ομάδων, σαν νεαρή γυναίκα που παίζει με τα μάτια της κάποιον παντρεμένο, εμείς στεκόμαστε περήφανοι σαν ένα παράδειγμα που κάποιοι καλοί άνθρωποι, έκαναν το σωστό, με τον κατάλληλο τρόπο. Αυτός ο λόγος και μόνο με κάνει να πιστεύω πως δεν γίνεται να αποτύχουμε».



Την επόμενη κιόλας μέρα όλοι έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά. Η ομάδα διοργάνωσε ανοιχτά δοκιμαστικά για να βρει παίκτες. 230 άνθρωποι εμφανίστηκαν, κάποιοι με ελάχιστη εμπειρία από ερασιτεχνικές ομάδες, κάποιοι χωρίς καν αυτή. Λίγες εβδομάδες αργότερα γράφτηκε ιστορία. Μπροστά σε 5000 ανθρώπους η AFC Γουίμπλεντον έδωσε το πρώτο της φιλικό παιχνίδι απέναντι στη Σάτον Γιουνάιτεντ. Και διασύρθηκε. Με 4-0. Ένα αποτέλεσμα απόλυτα λογικό για μια ομάδα που δεν είχε κλείσει ούτε μήνα, που είχε στο ρόστερ της παίκτες που δεν τους ήξερε κανείς (ούτε ο Κρις Στιούαρτ που είχε αναλάβει το ρόλο του προέδρου), που είχε στην επίθεση μια μυστηριώδη φιγούρα που όλοι αποκαλούσαν ‘Τρίγκερ’, ο οποίος δεν είχε δώσει ποτέ σε κανέναν τον αριθμό του τηλεφώνου του και για τον οποίο κανείς δεν ήξερε τι δουλειά κάνει – ούτε καν ο πατέρας του που στην παμπ έλεγε ότι νομίζει πως ο γιος του δουλεύει για ένα πρακτορείο που συνεργάζεται με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας.

Στο τέλος του αγώνα πάντως, δεν υπήρχε ούτε ένας στεναχωρημένος άνθρωπος στο γήπεδο. Το πρώτο βήμα είχε γίνει, οι οπαδοί είχαν δημιουργήσει κάτι δικό τους, κάτι που θύμιζε την παλιά Γουίμπλεντον περισσότερο από την ομάδα που είχε μετακομίσει στο Μίλτον Κέινς, κάτι που άξιζε πραγματικά την αγάπη και την αφοσίωση τους, κάτι που συσπείρωσε ξανά όλη την κοινότητα (το 2012 η ομάδα βραβεύτηκε από τον υπουργό αθλητισμού για τη συνεισφορά της στην τοπική κοινωνία και ειδικότερα στα παιδιά της περιοχής).

Η AFC Γουίμπλεντον ξεκίνησε τη δύσκολη πορεία της από τον πάτο του ερασιτεχνικού Αγγλικού ποδοσφαίρου, την 9η κατηγορία. Αλλά ποτέ δεν ήταν μόνη. Εκτός από τους οπαδούς της που γέμιζαν το γήπεδο ακόμα και σε κατηγορίες που οι αντίπαλες ομάδες μάζευαν 50-100 φιλάθλους, το παρών έδιναν και αρκετοί οπαδοί άλλων συλλόγων που ήθελαν να βοηθήσουν και να ενισχύσουν τη φιλόδοξη προσπάθεια. Έτσι, με σωστή διαχείριση και στηριζόμενη αποκλειστικά στα έσοδα από τα εισιτήρια, τις δωρεές και τις χορηγίες από εταιρείες που ήθελαν επίσης να ενισχύσουν το όλο εγχείρημα (μια εξ αυτών είναι και η Sports Interactive, δημιουργός του πολυαγαπημένου Football Manager, το οποίο και διαφημίζεται στις φανέλες της ομάδας), η ομάδα σκαρφάλωνε τις κατηγορίες με απίστευτη ταχύτητα.



Οι 6 άνοδοι σε 13 σεζόν και το ρεκόρ συνεχόμενων αγώνων χωρίς ήττα για το αγγλικό ποδόσφαιρο (78 παιχνίδια!) είναι ενδεικτικά αυτής της ξέφρενης πορείας, η οποία το 2011 την έφερε για πρώτη φορά στις επαγγελματικές κατηγορίες. Το επόμενο μεγάλη βήμα έγινε πέρσι, με την άνοδο στη League One, μια επιτυχία που πανηγυρίστηκε διπλά καθώς την ίδια ακριβώς ώρα η ΜΚ Ντονς υποβιβαζόταν από την Τσάμπιονσιπ. Έτσι για πρώτη φορά οι δυο ‘απόγονοι’ της ιστορικής Γουίμπλεντον (οι οποίοι πάντως έχουν ήδη τεθεί αντιμέτωποι 3 φορές στο παρελθόν, σε παιχνίδια Κυπέλλων, με τους – αναμενόμενα ανώτερους – Ντονς του Μίλτον Κέινς να έχουν 2 νίκες και 1 ήττα) βρίσκονται στην ίδια κατηγορία.

Οι συγκινήσεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε γράφτηκε μια ακόμα χρυσή σελίδα στην σύντομη αλλά τόσο ξεχωριστή ιστορία της AFC Γουίμπλεντον. Η νίκη επί της Όξφορντ Γιουνάιτεντ ανέβασε την ομάδα στη 10η θέση με 16 βαθμούς, έναν βαθμό παραπάνω από την ΜΚ Ντονς! Ο οπαδικός ρομαντισμός πέτυχε μια φαινομενικά μικρή αλλά τεράστια σε επίπεδο συμβολισμού νίκη. Οι οπαδοί της Γουίμπλεντον κατάφεραν μόνοι τους μέσα σε μόλις 14 χρόνια να φτάσουν από τον πάτο και το απόλυτο μηδέν, ένα βαθμό πάνω από την “Franchise F.C.”, όπως χαρακτηριστικά αποκαλούν το δημιούργημα του Πιτ Γουίνκελμαν, ενός ανθρώπου που – όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος – δεν είχε ιδέα από ποδόσφαιρο όταν μπλέχτηκε σ’όλη αυτή την ιστορία.

Φυσικά είναι πάρα πολύ νωρίς στη σεζόν για να κάνει κάποιος φιλόδοξα όνειρα για άνοδο στην Τσάμπιονσιπ. Αλλά αν υπάρχουν αυτή τη στιγμή κάποιοι στο αγγλικό ποδόσφαιρο που μπορούν να κάνουν άφοβα τρελά όνειρα είναι αυτοί οι άνθρωποι, που 14 χρόνια πριν έχασαν την ομάδα τους και παρ’όλα αυτά βρήκαν τη δύναμη και το κουράγιο να την ξαναφτιάξουν μόνοι τους από την αρχή.

sombrero.gr

[fon7]

Η μέρα που η Σίτι έπαιξε με δύο τερματοφύλακες


Στο ποδόσφαιρο βλέπεις πολλά. Βλέπεις κάποιον παίκτη να παίζει τερματοφύλακας όταν δεν υπάρχει άλλη αλλαγή (ή άλλος τερματοφύλακας). Βλέπεις προπονητές να αλλάζουν τερματοφύλακες πριν τα πέναλτι, για να μπει αυτός με το PhD στις αποκρούσεις. Σέντερ μπακ να παίζουν επιθετικοί στα τελευταία λεπτά μπας και εκμεταλλευτούν καμία γιόμα. Και φυσικά τερματοφύλακες να προωθούνται στα κόρνερ στο τέλος. Όλα αυτά γίνονται. Όχι συχνά, αλλά δεν μας εκπλήσσουν.

Αντίθετα, αυτό που έγινε την τελευταία αγωνιστική της Πρέμιερ Λιγκ του 2004-05 δεν το βλέπεις συχνά. Η Μάντσεστερ Σίτι υποδεχόταν την Μίντλεσμπρο. Πριν μπουν οι λεφτάδες στη Σίτι, η ομάδα έδινε μάχες για τη σωτηρία ή για καμιά έξοδο στην Ευρώπη. Έτσι και σ’ εκείνο το παιχνίδι που οι δυο ομάδες έδιναν μάχη για την 7η προνομιούχο θέση που έβγαζε στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η Σίτι ήθελε μόνο τη νίκη, ενώ η Μπόρο βολευόταν και με ισοπαλία. Οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν με το απευθείας φάουλ του αγαπημένου Τζίμι του Φλόιντ του Χάσελμπαϊνκ και η Σίτι ισοφάρισε με τον Κίκι Μουσάμπα στο 2ο ημίχρονο, αλλά η Μπόρο με ηγέτη τον μπανταρισμένο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ κρατούσε το πολύτιμο 1-1.

Ο Στιούαρτ Πιρς που ουσιαστικά ξεκινούσε την προπονητική του καριέρα εκείνη τη σεζόν, πιθανότατα να έβλεπε μεξικάνικο πρωτάθλημα και να θυμόταν το επίτευγμα του Χόρχε Κάμπος. Δεν εξηγείται αλλιώς η έμπνευσή του. Με το ρολόι να δείχνει 88′ και αρκετές καθυστερήσεις, αποφάσισε να πάρει ένα φοβερό ρίσκο. Απέσυρε τον χαφ Κλαούντιο Ρέινα και στη θέση του πέρασε τον αναπληρωματικό τερματοφύλακα Νίκι Γουίβερ. Ταυτόχρονα προώθησε τον βασικό μέχρι εκείνη στιγμή Ντέιβιντ Τζέιμς σε ρόλο επιθετικού. Φαντάσου να είσαι ο αναπληρωματικός επιθετικός Τζον Μάκεν (μεταγραφή 5 εκατομμυρίων) και να βλέπεις τον κόουτς να προτιμά στα πιο κρίσιμα δευτερόλεπτα της σεζόν τον τερματοφύλακα από σένα (εισαγωγή με πένθιμο βιολί και δάκρυα στο χορτάρι).

Ο Τζέιμς έβγαλε τα γάντια, φόρεσε φανέλα (που έγραφε Γουίβερ 1) και ανέλαβε τη δύσκολη δουλειά. Τα άρθρα της εποχής αναφέρουν ότι γύριζε στο χορτάρι σαν ακεφάλη στρουθοκάμηλος και σαν μεγαλύτερό του επίτευγμα ένα τάκλιν που παραλίγο να κόψει στα δύο τον άτυχο Ντορίβα, αφού έκανε τσαφ αρχικά στην προσπάθειά του να σουτάρει. Ο Πιρς δήλωσε ότι το είχε σκεφτεί, όταν καθόταν Σάββατο βράδυ σπίτι του και αναρωτιόταν τι θα κάνει αν χρειάζεται γκολ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Δεν δήλωσε τι έπινε εκείνο το βράδυ. «Ήθελα να τους αναστατώσω» εξήγησε. Θα μπορούσε κανείς (χαριστικά) να πει ότι τα κατάφερε. Η Σίτι στις καθυστερήσεις κέρδισε πέναλτι, όχι φυσικά χάρη στον Τζέιμς, αλλά ας πούμε ότι ήταν αποτέλεσμα της αναστάτωσης. Ο Ρόμπι Φάουλερ όμως νικήθηκε από τον Σβάρτσερ, το 1-1 παρέμεινε και η Μπόρο όχι μόνο κέρδισε την έξοδό της στο ΟΥΕΦΑ, αλλά έφτασε μέχρι και στον τελικό. Ο Στιούαρτ Πιρς επανέλαβε το ίδιο κόλπο κάποια χρόνια αργότερα ως προπονητής της U21 της Αγγλίας, αλλά το έκανε λόγω τραυματισμών όπως δήλωσε. Σε μια τεράστια καριέρα γεμάτη αρκετές μεγάλες αποκρούσεις, αλλά και πάρα πάρα πολλές γκέλες, ο Ντέιβιντ Τζέιμς έχει να περηφανεύεται και για τα λεπτά που έπαιξε ως σέντερ φορ.

sombrero.gr

[fon7]

Γνώρισε τη χειρότερη ομάδα της Βρετανίας


Για τη Φορτ Γουίλιαμ στα Highlands της Σκωτίας, σημασία έχει το παιχνίδι, καθώς νίκησε έπειτα από 840 ημέρες, ενώ στις 17 από τις 34 πρόσφατες χρονιές τερματίζει στην τελευταία θέση.

«Να νικάς, να νικάς, να νικάς και... ξανά να νικάς. Για τον θρυλικό προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης και της Εθνικής Ισπανίας, Λουίς Αραγονές, στο ποδόσφαιρο, όπως και γενικότερα στα αθλήματα, υπήρχε ένας και μόνο στόχος: η επικράτηση. Ωστόσο, αυτό το δόγμα δεν είναι σημαντικό για όλα τα club του κόσμου. Κάπου στη Βόρεια Σκωτία, εκεί στα ξακουστά Highlands, υπάρχει μία ομάδα που το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι το να παίζει και να χάνει και είναι πλέον αρκετά υπερήφανη γι' αυτό.

Για τη Φορτ Γουίλιαμ που ιδρύθηκε το 1974, η λέξη και η έννοια της επιτυχίας είναι τόσο ξένη, ώστε να έχουν άπαντες στην περιοχή ξεχάσει αυτό το συναίσθημα. Ο σύλλογος που αγωνίζεται στην 5η και τελευταία επαγγελματική κατηγορία της χώρας, στις 17 από τις 34 τελευταίες χρονιές έχει τερματίσει στην τελευταία θέση. Ωστόσο, στις 31 Ιουλίου συνέβη το θαύμα και νίκησε έπειτα από περίπου 2,5 χρόνια.

Για την ακρίβεια είχαν περάσει 840 ημέρες, 73 επίσημοι αγώνες στη σειρά και η Φορτ Γουίλιαμ δεν είχε πανηγυρίσει ούτε μία φορά. Σε αυτό το διάστημα το μοναδικό που κατάφερε, ήταν την πέρσι να πάρει δύο ισοπαλίες. Το απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι την περσινή σεζόν είχε ξεκινήσει με -9 τη βαθμολογία και όταν ολοκληρώθηκε η αγωνιστική χρονιά, είχε βρεθεί στο -7 (σ.σ.: οι 2 ισοπαλίες της), κάτι που δεν πρέπει να έχει συμβεί ποτέ ξανά στα χρονικά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.



Σε αυτό το διάστημα της περιόδου 2018-'19, στα 34 παιχνίδια της, δέχτηκε το απίθανο νούμερο γκολ που σταμάτησε στα 248, δηλαδή κάτι περισσότερο από επτά ανά ματς. Οι εν λόγω επιδόσεις προκάλεσαν το ενδιαφέρον των μεγάλων Μέσων της Αγγλίας. “BBC” και “Telegraph” έσπευσαν με κάμερες και ανταποκριτές να καλύψουν την περίεργη αυτή λειτουργία μίας μοναδικής ομάδας. Οι δηλώσεις των ανθρώπων της μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο τον μύθο.

«Για εμάς νίκη σε κάθε ματς είναι να καταφέρνουμε να μαζευόμαστε και να παίζουμε. Το να είμαστε 11 στο γήπεδο είναι και μία μεγάλη κατάκτηση κάθε φορά», εξήγησε ενδεικτικά ο μέσος της ομάδας, Σκοτ Χάντερ, ο οποίος δήλωσε έκπληκτος από το φανταστικό ξεκίνημα της φετινής σεζόν: «Ηττηθήκαμε με 6-0 την 1η αγωνιστική και με 4-1 τη 2η. Μας έκανε τεράστια εντύπωση το πόσο έχουμε βελτιωθεί, μιας και συνήθως δεν πέφτουμε κάτω από 8-9 γκολ ανά αγώνα».

βίντεο

Ωστόσο, το τελευταίο παιχνίδι, αυτό για το Κύπελλο των Highlands κόντρα στη Νάιρν Κάουντι ήταν ο απόλυτος θρίαμβος. Αυτό το 5-2 δεν μπορούσε να το εξηγήσει κανείς. Η πρώτη νίκη έπειτα από τον Απρίλιο του 2017. Ξαφνικά έγινε χαμός στα social media και μέσα σε λίγες μέρες οι 6.000 followers έγιναν 17.000. Και έτσι εάν η Φορτ Γουίλιαμ έγινε γνωστή ως η χειρότερη ομάδα της Βρετανίας και οι ήττες την έβαλαν στον χάρτη του ποδοσφαίρου, είναι αυτή η τρέλα των παικτών της να συνεχίζουν να παίζουν και να παλεύουν, που τώρα την έχει καταστήσει τρομερά αγαπητή και διάσημη στο Νησί και όχι μόνο...

gazzetta.gr

[RASTA]

Μπίλι Σαρπ: Ο ποδοσφαιριστής που δεν έχεις συνηθίσει
Ο Μπίλι Σαρπ σκόραρε το βράδυ του Σαββάτου για λογαριασμό της νεοφώτιστης Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ και το england365 θυμάται την τραγική ιστορία του καλύτερου Άγγλου σκόρερ του 21ου αιώνα.


Ο Γουίλιαμ Λούϊς Σαρπ είναι γέννημα-θρέμμα του Σέφιλντ. Εκεί γεννήθηκε, εκεί έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα κι όπως φαίνεται εκεί θα κρεμάσει και τα παπούτσια του. Με την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας την 1η Ιανουαρίου 2019 πέτυχε το γκολ νούμερο 220 στην επαγγελματική του καριέρα, με το οποίο έγινε ο πρώτος Άγγλος σκόρερ του 21ου αιώνα ξεπερνώντας τον Ρίκι Λάμπερτ. Κάπως έτσι έγινε ευρέως γνωστός, αλλά πίσω από το χαμογελαστό και ευγενικό πρόσωπο του Μπίλι, κρύβεται μια θλιβερή ιστορία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το 2004 η Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ αγωνιζόταν στη Τσάμπιονσιπ και για τον 18χρονο Μπίλι Σαρπ δεν υπήρχε χώρος. Έτσι αποφάσισε να ψάξει την τύχη του αλλού και ένα τρελό ταξίδι προς την καταξίωση ξεκίνησε. Η Ράσντεν & Ντάϊαμοντς ήταν η πρώτη ομάδα με την οποία σκόραρε στην Λιγκ 2 και οι καλές του εμφανίσεις του έδωσαν το εισιτήριο για την Σκάνθορπ η οποία έπαιζε στην Λιγκ 1. Στην συνέχεια επέστρεψε στην Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ με την οποία πέρασε τρία χρόνια σκοράροντας όμως μόλις οκτώ γκολ κι έτσι αποχώρησε και πάλι με προορισμό αυτή την φορά την Ντονκάστερ.

Στους «Ρόβερς» ο Σαρπ πραγματοποιούσε καταπληκτικές εμφανίσεις σκοράροντας σχεδόν μισό γκολ ανά ματς. Τότε όμως συνέβη κάτι που θα του άλλαζε την ζωή και μέσω της τραγωδίας του θα κέρδιζε τον σεβασμό όλων στην Γηραιά Αλβιώνα. Τον Οκτώβριο του 2011 η γυναίκα του Σαρπ, Τζέιντ Φερ έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδάκι. Μια σπάνια ανωμαλία που λέγεται γαστρόσχιση όμως αφέρεσε την ζωή του Λούϊ Τζέϊκομπ μόλις δυο μέρες μετά την γέννηση του. Η γαστρόσχιση είναι η κατάσταση κατά την οποία το έντερο και το στομάχι βρίσκονται εκτός του κοιλιακού τοιχώματος του νεογνού. Αυτή η σπάνια συγγενής ανωμαλία είχε προσβάλλει αρκετά νεογνά εκείνη την περίοδο στην συγκεκριμένη περιοχή της Αγγλίας και ο νεογέννητος γιος του Σαρπ ήταν ένα από τα θύματα.

Το σοκ για τον Σαρπ και την σύζυγό του ήταν τεράστιο και ολόκληρη η ποδοσφαιρική Αγγλία θρηνούσε μαζί τους. Ήταν όμως επαγγελματίας και η αγάπη του για το ποδόσφαιρο δεν του επέτρεψε να απέχει. Έτσι, μόλις δυο μέρες μετά την τραγικό θάνατο του νεογέννητου γιου του, ο Μπίλι αγωνίστηκε και σκόραρε το μοναδικό γκολ της ομάδας του στην ήττα από την Μίντλσμπρο. Εκείνος αμέσως έτρεξε στην πλάγια γραμμή, σήκωσε την φανέλα του και το μπλουζάκι από κάτω έγραφε,«Αυτό είναι για σένα γιε μου», προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε όσους παρακολουθούσαν το παιχνίδι ενώ ο διαιτητής συμπονώντας την κατάσταση δεν του έδειξε κίτρινη κάρτα. Λίγο αργότερα, ο Τόνι Μόμπρεϊ, προπονητής της Μίντλσμπρο χαρακτήρισε το γκολ του Σαρπ ως,«ένα γκολ από τον παράδεισο». Την ίδια μέρα όλοι οι παίκτες της Ντέρμπι φόρεσαν μαύρα περιβραχιόνια στο ματς εναντίον της Κάρντιφ ως φόρο τιμής στον αδικοχαμένο γιο του Σαρπ.

Η ποδοσφαιρική Αγγλία συμπονούσε τον Μπίλι και το έδειχνε έμπρακτα. Τρεις μέρες μετά το ματς με την Μίντλσμπρο, η Ντονκάστερ αγωνίστηκε με την Ίπσουϊτς και ο Σαρπ σκόραρε και πάλι. Τότε οι οπαδοί των «μπλε» έκαναν standing ovation φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα του γιου του Σαρπ. Εκείνος και η γυναίκα του ένιωσαν στο πετσί τους μια μεγάλη αδικία και αποφάσισαν πως κανείς ξανά δεν πρέπει να νιώσει τον πόνο που ένιωσαν εκείνοι. Έτσι, χωρίς να χάσουν χρόνο δημιούργησαν το ίδρυμα Λούϊ Τζέϊκομπ Σαρπ το οποίο είχε σκοπό την έρευνα, την βοήθεια και στήριξη των οικογενειών που αντιμετωπίζουν αυτή την σπάνια ανωμαλία.

Ένα χρόνο μετά ο Μπίλι και η γυναίκα του έκαναν ακόμα έναν γιο, τον Λέο. Αυτή τη φορά όμως όλα πήγαν καλά. «Είμαστε ενθουσιασμένοι που γίναμε γονείς. Καλωσορίζουμε τον Λέο στον κόσμο και είμαστε έτοιμοι να του δώσουμε πολλή αγάπη. Ευχαριστούμε όλο τον κόσμο για την στήριξή του». Αυτά ήταν τα λόγια του λυτρωμένου Μπίλι Σάρπ μετά την γέννηση του δεύτερου παιδιού του. Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 2015, γεννήθηκε και ο τρίτος γιος του Σαρπ εν ονόματι Μίλο Τόμας.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Σαρπ συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει όσο λίγοι, να σκοράρει. Έγινε ο πρώτος Άγγλος σκόρερ του 21ου αιώνα και ανέβηκε στα “σαλόνια” της Πρέμιερ Λιγκ με την αγαπημένη του Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ. Κι επειδή η μοίρα του το χρωστούσε, το βράδυ του Σαββάτου μπήκε στο 82’ ως αλλαγή στην πρεμιέρα της ομάδας του στην έδρα της Μπόρνμουθ και πέντε λεπτά αργότερα σκόραρε μετά από καραμπόλα χαρίζοντας τον βαθμό της ισοπαλίας στους «μπλέϊντς».

Ο Σαρπ είναι ένας «μαχητής» της ζωής. Διένυσε όλη την διαδρομή από την Λιγκ 2 μέχρι την Πρέμιερ, ξεπέρασε τον άδικο χαμό του νεογέννητου γιου του και βγήκε δυνατός. Αναγεννημένος από τις στάχτες, σαν τον φοίνικα. Πλέον, ολοκληρωμένος και ανακουφισμένος μπορεί να απολαύσει την ζωή που ότι του πήρε, φρόντισε ή τουλάχιστον προσπάθησε να του το δώσει πίσω απλόχερα.

Επιμέλεια: Θάνος Κονταξής

http://www.england365.gr/article/209476/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B9-%CE%A3%CE%B1%CF%81%CF%80:-%CE%9F-%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B7%CE%B8%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9

[fon7]

Υπάρχουν αμέτρητοι 16χρονοι που σήμερα σηκώθηκαν με τα χίλια ζόρια για να πάνε σχολείο και υπάρχει και ο Λουκ Μάθισον της Ρότσντεϊλ που λογικά δεν κοιμήθηκε καθόλου, περιμένοντας τη στιγμή που θα περιγράψει γεμάτος περηφάνια στην παρέα του πως είναι να σκοράρεις μέσα στο Ολντ Τράφορντ.

El Sombrero

"Rochdale and the school have been so supportive of me. I love learning; it is what I want to do. Football is not a guarantee. You never know what will happen. You could be the best player in the world but anything is possible. I want to have that back-up plan just in case." https://www.bbc.com/sport/football/49834275

Περισσότεροι από 5.000 οπαδοί της Γκρίμσμπι Τάουν έκαναν εχθές, σε εργάσιμη μέρα, 600 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα, για να υποστηρίξουν την ομάδα τους απέναντι στην Τσέλσι στο Λιγκ Καπ και δεν σταμάτησαν να τραγουδάνε, ούτε όταν το σκορ έγινε 7-1! Αξίζει να αναφερθεί ότι η Γκρίμσμπι Τάουν έχει έδρα σε μια πόλη 39.000 κατοίκων και αγωνίζεται στην 4η κατηγορία της Αγγλίας.

El Sombrero