Για τους εραστές του Αγγλικού.....

[fon7]

Πώς να διαλύσεις ένα σύλλογο 134 ετών (και πώς να τον αναστήσεις)

Μπορεί τα περισσότερα πρωταθλήματα να μην έχουν ξεκινήσει ακόμα αλλά για μερικές χιλιάδες ανθρώπους σε μια μικρή πόλη λίγο έξω από το Μάντσεστερ το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς διεξήχθη ήδη. Το προηγούμενο Σάββατο το Γκιγκ Λέιν στην πόλη Μπέρι άνοιξε τις πόρτες του για να φιλοξενήσει ένα φιλικό αγώνα ανάμεσα στην τοπική, ομώνυμη ομάδα και τη Μπράντφορντ.

Οι φιλοξενούμενοι επικράτησαν άνετα με 0-6 αλλά για τους περίπου 2500 ανθρώπους που βρέθηκαν στις κερκίδες, το τελικό σκορ δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Το παιχνίδι ήταν από μόνο του μια μικρή γιορτή αφού ήταν το πρώτο που έδωσε η Μπέρι στο γήπεδο της μετά από 1526 ημέρες. Τέσσερα δύσκολα χρόνια κατά τα οποία ο σύλλογος δεν υπήρχε!


Return From The Dead: Πρώτο ματς μετά από τέσσερα χρόνια

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όπως συμβαίνει πολύ συχνά στην Αγγλία, η Μπέρι παρά το σχετικά άγνωστο όνομα της και την εγγύτητα της πόλης με το Μάντσεστερ είναι μια ιστορική ομάδα με πιστό κοινό που προέρχεται από την τοπική κοινωνία. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της 138χρονης ιστορίας της το έχει περάσει στις χαμηλότερες κατηγορίες, στην τροπαιοθήκη της υπάρχουν δυο Κύπελλα Αγγλίας από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μερικά καλά πλασαρίσματα στις πρώτες θέσεις της πρώτης κατηγορίας τη δεκαετία του 1920.

Την… έγχρωμη εποχή η ομάδα δεν έχει να επιδείξει κάποια αξιοσημείωτη επιτυχία και τις λίγες φορές που το όνομα της εμφανίζεται στην επικαιρότητα συνήθως είναι για άσχημους ή περίεργους λόγους. Ή και τα δυο μαζί, στην περίπτωση της διάσημης για κάποιο διάστημα μασκότ της. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2001 όταν η διοίκηση ανακοίνωσε πως ψάχνει εθελοντή για τη θέση της μασκότ. Σαράντα τέσσερις άνθρωποι προσφέρθηκαν να φορέσουν τη στολή του «Robbie the Bobby» και ο Τζόναθαν Πόλαρντ επιλέχθηκε ως ο καταλληλότερος. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι δεν θα μπορούσε να είχε γίνει χειρότερη επιλογή. Ή καλύτερη, αν είσαι θιασώτης των καλτ, γραφικών σκηνικών.

Ο 26χρονος Τζόναθαν, που το κανονικό του επάγγελμα ήταν υδραυλικός, κατάφερε μέσα στους τέσσερις μόλις μήνες που κράτησε τη θέση να αποβληθεί από το γήπεδο. Όχι μια, όχι δυο, τρεις φορές! Πώς γίνεται να αποβληθεί μια μασκότ που είναι εκεί για να διασκεδάσει τον κόσμο και να παίξει με τα μικρά παιδιά; Γίνεται, αν δώσεις το ρόλο σε κάποιον που κάτω από τη στολή αλλά και τα δικά του ρούχα κρύβει έναν θερμόαιμο οπαδό. Στην πρεμιέρα του στο νέο τοο ρόλο έδειξε τα οπίσθια του στους οπαδούς της Στόουκ, λίγο καιρό μετά προκάλεσε αναταραχή όταν έκανε χειρονομίες προς τους εκδρομείς αλλά και τον πάγκο της Μπρίστολ Σίτι ενώ στην καλύτερη παράσταση από όλες ξεκίνησε καυγά που σύντομα περιλάμβανε και αληθινές μπουνιές με τον Μπάρτλει το Γαλαζοπούλι, που όπως φαντάζεσαι από το όνομα είναι κι αυτός μασκότ (της Κάρντιφ)! “Νομίζω πως του έσπασα τη μύτη και είμαι σίγουρος ότι αύριο θα του λείπουν ένα-δυο δόντια” ήταν το θριαμβευτικό σχόλιο που έκανε αργότερα στην τοπική εφημερίδα ο νικητής μποξέρ, που σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ χρειάστηκε εφτά σεκιουριτάδες για να τον απομακρύνουν από αυτή την άτυπη μάχη για τον βαρύγδουπο τίτλο της πιο σκληρής μασκότ του πρωταθλήματος. Το πιο αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι τα έκανε όλα αυτά φορώντας μια στολή αστυνομικού!



Μετά την τρίτη αποβολή η διοίκηση πήρε την απόφαση να τον απομακρύνει αλλά ως τότε είχε προλάβει να γίνει φίρμα χάρη στα αγγλικά ΜΜΕ και είχε αναγκάσει τη διοργανώτρια αρχή να βγάλει μια λίστα με κανόνες σωστής συμπεριφοράς για τις μασκότ όλων των ομάδων. Τις υπόλοιπες φορές που μια είδηση που αφορά το σύλλογο ξεπέρασε τα όρια της επαρχίας του Μάντσεστερ, αυτή περιλάμβανε κάποιο οικονομικό μπλέξιμο.

Η πρώτη έλαβε χώρα στα τέλη της σεζόν 2001-02 όταν κατέρρευσε η ITV Digital. Αυτό προκάλεσε σοβαρούς τριγμούς σε όλο το οικοδόμημα του αγγλικού ποδοσφαίρου καθώς 30 από τις 72 ομάδες της Football League βρέθηκαν ξαφνικά εκτεθειμένες οικονομικά. Οι οπαδοί της Μπέρι ανέλαβαν δράση και κατάφεραν μόνοι τους να συγκεντρώσουν τις χιλιάδες λίρες που χρειάζονταν για να σωθεί η ομάδα από τη χρεοκοπία. Για να το πετύχουν έβγαλαν μέχρι και το κλασικό καλαθάκι για τις δωρεές που έχουμε δει να γυρνάει στις εκκλησίες.

Ένας από τους πρωτεργάτες στην προσπάθεια αυτή ήταν ο πατέρας των αδερφών Νέβιλ, ο Νέβιλ Νέβιλ (δεν κάνουμε πλάκα, αυτό ήταν το ονοματεπώνυμο του). Ο κύριος Νέβιλ², που έχει υπάρξει και μέλος της διοίκησης της Μπέρι, βρήκε συμπαράσταση από τα παιδιά του και χάρη στους διεθνείς τότε Γκάρι και Φιλ μια φανέλα της εθνικής Αγγλίας με τις υπογραφές όλων των παικτών πουλήθηκε σε δημοπρασία, με τα έσοδα να πηγαίνουν στην καμπάνια «Save our Shakers».



Μερικά χρόνια αργότερα, τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Τη σεζόν 2012-13 και ενώ η οικονομική δυσπραγία είχε κάνει την επανεμφάνιση της και η ομάδα δυσκολευόταν να παραμείνει στην τρίτη κατηγορία, ο κτηματομεσίτης Στιούαρτ Ντέι αγόρασε το σύλλογο. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους γάμους, η πρώτη περίοδος ήταν μέσα στα μέλια και τα μεγάλα λόγια. Ο επιχειρηματίας ισχυρίστηκε πως έβαλε στο σύλλογο 1,5Μ λίρες που θα κάλυπταν το άνοιγμα που υπήρχε και ταυτόχρονα θα έθεταν τις βάσεις για ένα 5ετες μεγαλεπήβολο πλάνο, στο τέλος του οποίου ο Ντέι ονειρευόταν την ομάδα στην Τσάμπιονσιπ. Το πλάνο απέτυχε παταγωδώς.

Στο τέλος της πενταετίας η Μπέρι αντί να ανέβει κατηγορία, είχε πέσει στη League Two. Το χειρότερο όμως ήταν πως το άνοιγμα της είχε διογκωθεί επικίνδυνα. Τα μεγαλόπνοα σχέδια του Ντέι απαιτούσαν χρήματα που δεν είχε και τον τρόπο απόκτησης τους δεν θα τον ενέκριναν ούτε σπουδαστές του πρώτου έτους μιας οποιαδήποτε σχολής οικονομικών. Ο ιδιοκτήτης της Μπέρι πήρε μερικά δάνεια με εξωπραγματικά επιτόκια, έβαλε ως υποθήκη το γήπεδο και διοχέτευσε μέρος αυτών των χρημάτων στις υπόλοιπες επιχειρήσεις του. To περίεργο οικονομικό όραμα του περιλάμβανε ακόμα και το πάρκινγκ του γηπέδου, οι θέσεις του οποίου πουλήθηκαν σε επενδυτές που υποτίθεται θα είχαν τεράστια έσοδα από την ενοικίαση τους τα επόμενα χρόνια. (Δεν είχαν.)

Όταν όλα άρχισαν να δείχνουν πως η καταστροφή πλησιάζει, ο Στιούαρτ Ντέι έκανε αυτό που κάνει κάθε σωστός επιχειρηματίας/επενδυτής/εντερπρενέρ. Εξαφανίστηκε. Η επίσημη δικαιολογία ήταν πως “ήθελε να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένεια του”. Η ανεπίσημη πρόσθετε στο τέλος της πρότασης μια παρένθεση που έλεγε “πριν την αποχωριστεί για να πάει στη φυλακή”. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή τον Δεκέμβρη του 2018, οι οπαδοί της Μπέρι ενημερώθηκαν, εκ των υστέρων, πως νέος ιδιοκτήτης του αγαπημένου τους συλλόγου ήταν ο Στιβ Ντέιλ. Πόσο του είχε κοστίσει αυτή η αγορά; Μια λίρα. (Ούτε τώρα κάνουμε πλάκα).



Στις πρώτες του εμφανίσεις ο Ντέιλ υποσχέθηκε να καλύψει όλα τα κενά στις πληρωμές των παικτών και των εργαζομένων και να ρυθμίσει τα ολοένα και αυξανόμενα χρέη. Οι εξαγγελίες και το σοβαρό του ύφος έφεραν μια μικρή ανακούφιση στον κόσμο της ομάδας, που περισσότερο πήγαζε από την καφενειακή λογική “δεν μπορεί να είναι χειρότερος από τον προηγούμενο”. Όπως όμως πιθανόν θα έλεγε και το «Εγχειρίδιο του Σωστού Απαισιόδοξου» στο πάνω μέρος της πρώτης σελίδας: Πάντα υπάρχουν και χειρότερα.

Ο κύριος Ντέιλ με το περιποιημένο μούσι του και το κάπως αριστοκρατικό ντύσιμο του είναι ένας από αυτούς τους… οραματιστές που σε κάθε καταστροφή βλέπουν μια προοπτική για κέρδος. Προσωπικό κέρδος. Όπως έγινε γνωστό αργότερα, στο πλούσιο επιχειρηματικό βιογραφικό του έχει ένα μοναδικό στατιστικό: Οι 43 από τις 51 εταιρείες με τις οποίες σχετίστηκε, κάποια στιγμή «φούνταραν». Κι αν αναρωτιέστε για το αν νιώθει τύψεις κάποιος που δεν έχει πρόβλημα να διαλύσει έναν ιστορικό σύλλογο που εκπροσωπεί μια μικρή πόλη, ο Ντέι έδωσε την απάντηση σε μια από τις αρκετές αμφιλεγόμενες συνεντεύξεις του: “Δεν είχα πάει ποτέ μου στο Μπέρι πριν, δεν ήξερα καν ότι έχει ποδοσφαιρική ομάδα. Δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Γι’αυτό και δεν έχω κανένα δισταγμό στο να τα παρατήσω όλα κάποια στιγμή και να φύγω.”


Πάνω στην απελπισία τους, κάποιοι οπαδοί αλυσοδέθηκαν στα κάγκελα του γηπέδου, ελπίζοντας ότι έστω και την ύστατη στιγμή θα βρεθεί μια λύση και η Μπέρι θα σωθεί, γιατί “η διάλυση της ομάδας θα επηρεάσει την πόλη. Κάθε πόλη πρέπει να έχει ένα σύλλογο, που θα συσπειρώνει όλη την τοπική κοινότητα”.

Οι φίλοι της Μπέρι το κατάλαβαν αυτό την άνοιξη του 2019 όταν ο σύλλογος ξέμεινε οριστικά από λεφτά. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι οι απλήρωτοι και ταλαιπωρημένοι από το όλο μπάχαλο παίκτες, που κάποια στιγμή έμειναν και χωρίς νερό στο προπονητικό κέντρο, κατάφεραν εκείνη τη σεζόν να τερματίσουν στη 2η θέση της League Two και να εξασφαλίσουν την άνοδο! Μια επιτυχία που δεν εξαργυρώθηκε ποτέ. Μετά από αφόρητες πιέσεις του κόσμου και της τοπικής κοινωνίας ο Ντέιλ έβγαλε την ομάδα προς πώληση. Το ποσό που ζητούσε όμως ήταν τόσο υψηλό που οι ενδιαφερόμενοι έκαναν πίσω αμέσως. Η διοργανώτρια αρχή άρχισε να πιέζει ώστε να ολοκληρωθεί η μεταβίβαση μέσα στο καλοκαίρι για να μπορέσει να δώσει άδεια συμμετοχής στη Μπέρι αλλά ο Ντέιλ δεν έδειχνε καμία ιδιαίτερη διάθεση να επισπεύσει τη διαδικασία.

Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και ενώ οι πρώτοι αγώνες της νέας σεζόν είχαν αναβληθεί λόγω του αδιεξόδου, δέχτηκε σχεδόν με το ζόρι να προχωρήσει σε πιο εκτεταμένες συζητήσεις με κάποιους από τους ενδιαφερόμενους. Μερικές εκατοντάδες οπαδοί βρήκαν το κουράγιο να πάνε το πρωινό της ανακοίνωσης της απόφασης στο Γκιγκ Λέιν για να κουρέψουν το χόρτο και να καθαρίσουν τις κερκίδες και τους εσωτερικούς χώρους, ελπίζοντας πως με το που θα ολοκληρωθεί η πώληση, η ομάδα θα πάρει άμεσα την έγκριση για να παίξει λίγες μέρες μετά εκεί το πρώτο ματς της σεζόν. Όπως γράψαμε όμως και στον πρόλογο, αυτό το ματς άργησε τελικά τέσσερα ολόκληρα χρόνια.


Ο μεγαλύτερος εφιάλτης ενός οπαδού: Το πρωί καθάριζαν εθελοντικά το γήπεδο για τη νέα σεζόν στην 3η κατηγορία, το βράδυ έμαθαν ότι η ομάδα τους δεν έχει πρωτάθλημα να παίξει

Η συμφωνία με τους νέους αγοραστές κατέρρευσε, η προθεσμία της ομοσπονδίας έληξε και στις 27 Αυγούστου 2019 η Μπέρι έγινε η πρώτη ομάδα μετά το 1992 που αποβάλλεται από την Αγγλική Football League. Μερικά χρόνια οικονομικής κακοδιαχείρισης και δυο ιδιοκτήτες με διαφορετικά συμφέροντα από αυτά των οπαδών κατάφεραν να διαλύσουν έναν σύλλογο 134 ετών και να στερήσουν από μια μικρή πόλη την ομάδα της. Οι οπαδοί καταλογίζουν σημαντικές ευθύνες και στην ομοσπονδία, που όφειλε να ελέγξει το οικονομικό υπόβαθρο του Ντέιλ όταν αγόρασε την ομάδα. Οι διαρροές μέσα από την ομοσπονδία απαντούν σε αυτό λέγοντας ότι δόθηκε μια βιαστική και κάπως άτυπη έγκριση στην αγοραπωλησία γιατί έτσι κι αλλιώς χωρίς αυτήν η Μπέρι θα είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα.

Οι ομάδες όμως είναι ο κόσμος τους και όσο αυτός και το πάθος του για τη μπάλα παραμένουν ζωντανά, τότε υπάρχει και ελπίδα όσο ζοφερή κι αν είναι μια κατάσταση. Λίγους μόλις μήνες αργότερα μια μερίδα οπαδών δημιούργησε μια νέα ομάδα με όνομα Μπέρι AFC που έγινε αποδεκτή από την ένωση των ομάδων στις Βορειοδυτικές κομητείες. Θα ξεκινούσε κανονικά από τη βάση της ποδοσφαιρικής πυραμίδας και τα ερασιτεχνικά της περιοχής του Μάντσεστερ και θα χρησιμοποιούσε σαν έδρα το γήπεδο της γειτονικής Ράντκλιφ. Μια άλλη ομάδα οπαδών κίνησε όλες τις νομικές διαδικασίες για να καθαρίσει το ιστορικό όνομα του συλλόγου και να ανακτηθεί η κυριότητα του γηπέδου, η ιστορία και τα διάφορα τρόπαια του που ουσιαστικά είχαν κατασχεθεί.

Μετά από κάμποσα δικαστήρια και χάρη στην εθελοντική εργασία αρκετών ανθρώπων ο στόχος επετεύχθη στα τέλη του 2022. Οι δυο ξεχωριστές οπαδικές προσπάθειες ένωσαν τελικά τις δυνάμεις τους αυτή την άνοιξη, η Μπέρι AFC έγινε η γνωστή από το 1885 Μπέρι και με το ξεκίνημα της νέας σεζόν επέστρεψε και στο γήπεδο της. Το έργο της επιστροφής στην παλιά κανονικότητα δεν θα είναι εύκολο ούτε σύντομο, αφού η ομάδα θα αγωνιστεί φέτος στην 9η κατηγορία (γι’αυτό και το ότι μαζεύτηκαν 2500 άνθρωποι για ένα φιλικό μιας ομάδας επιπέδου πρωταθλήματος παμπ αποτελεί μεγάλη υπόθεση). Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια όμως, στα οποία δεν υπήρχε καν ομάδα, ακόμα κι αυτή η προοπτική μοιάζει με ονείρωξη. Εντελώς συμπτωματικά πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε μια οικονομική είδηση που είχε ως τίτλο: “Οι δυο πρώην πρόεδροι της Μπέρι κήρυξαν πτώχευση μέσα σε λίγους μήνες ο ένας από τον άλλον”.
El Sombrero
blog.stoiximan.gr

[fon7]

"Τι είναι μια ομάδα;
Δεν είναι οι εγκαταστάσεις ή οι διοικούντες ή οι άνθρωποι που πληρώνονται για να την εκπροσωπούν.
Δεν είναι τα τηλεοπτικά συμβόλαια, οι ρήτρες αποδέσμευσης, τα τμήματα μάρκετινγκ ή οι σουίτες.
Είναι ο θόρυβος, το πάθος, το αίσθημα του να ανήκεις κάπου, η περηφάνια για την πόλη σου.
Είναι ένα μικρό παιδί που ανεβαίνει για πρώτη φορά τα σκαλιά του γηπέδου, κρατώντας το χέρι του πατέρα του, και κοιτάζοντας με δέος αυτό το αγιασμένο κομμάτι χλοοτάπητα από κάτω του, ερωτεύεται, χωρίς να μπορεί να κάνει διαφορετικά."
Σαν σήμερα το 2009 έφυγε από τη ζωή ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον.

El Sombrero

Τι είναι μια ομάδα;
(…) Σε κάθε περίπτωση, τι είναι μια ομάδα;

Δεν είναι οι εγκαταστάσεις ή οι διοικούντες ή οι άνθρωποι που πληρώνονται για να την εκπροσωπούν.

Δεν είναι τα τηλεοπτικά συμβόλαια, οι ρήτρες αποδέσμευσης, τα τμήματα μάρκετινγκ ή οι σουίτες.

Είναι ο θόρυβος, το πάθος, το αίσθημα του να ανήκεις κάπου, η περηφάνια για την πόλη σου.

Είναι ένα μικρό παιδί που ανεβαίνει για πρώτη φορά τα σκαλιά του γηπέδου, κρατώντας το χέρι του πατέρα του, και κοιτάζοντας με δέος αυτό το αγιασμένο κομμάτι χλοοτάπητα από κάτω του, ερωτεύεται, χωρίς να μπορεί να κάνει διαφορετικά.

Απόσπασμα από το βιβλίο ‘Newcastle: My Kind of Toon’ του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον

Μια μέρα σαν κι αυτή του 1933 σε ένα χωριό της Βόρειο-ανατολικής Αγγλίας γεννιόταν ο Ρόμπερτ Γουίλιαμ Ρόμπσον. Εβδομήντα έξι χρόνια αργότερα, στις 31 Ιουλίου 2009, άφηνε την τελευταία του πνοή στην ίδια περιοχή, έχοντας γίνει γνωστός με το όνομα «Μπόμπι» και έχοντας προσθέσει τον τίτλο του «Σερ» μπροστά από το ονοματεπώνυμο του, απόρροια μιας τεράστιας προπονητικής καριέρας με αρκετές επιτυχίες και στο εσωτερικό αλλά και – παραδόξως για Άγγλο προπονητή – και στο εξωτερικό.

sombrero.gr

[fon7]

Ποδοσφαιρική ανατριχίλα, Made in Scotland
Το Λιθ είναι μια ιστορική περιοχή στα βόρεια του Εδιμβούργου, η οποία έχει προσφέρει στον πλανήτη τη Χιμπέρνιαν και τα δίδυμα αδέρφια, Τσάρλι και Κρέγκ Ρίντ, που κάποιοι ξέρουμε ως “The Proclaimers” και κάποιοι άλλοι ως “εκείνη η μπάντα που λέει εκείνο το γαμάτο, χαρούμενο τραγουδάκι που κάτι λέει για 500 μίλια“. Όπως οι περισσότεροι Σκωτσέζοι (διάσημοι ή λιγότερο γνωστοί), τα αδέρφια Ρίντ είναι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι, στηρίζουν από μικρά παιδιά την αγαπημένη τους Χιμπέρνιαν, ενημερώνονται καθημερινά γι’αυτήν, ακόμα κι όταν βρίσκονται σε περιοδεία, και πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια των οπαδών να αποκτήσουν το 51% της ομάδας, ώστε να μην εξαρτώνται από κανέναν άγνωστο εκατομμυριούχο επενδυτή.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των φιλάθλων μάλιστα, μπορούν να καυχιούνται ότι έχουν έναν ιδιαίτερο δεσμό με την αγαπημένη τους ομάδα, αφού αυτή χρησιμοποιεί σαν ανεπίσημο ύμνο σε αρκετά παιχνίδια ένα τραγούδι τους. Το κομμάτι λέγεται “Sunshine on Leith”, κυκλοφόρησε το 1988 και είναι ουσιαστικά το “You’ll never walk alone” της Χιμπέρνιαν.

Την Τετάρτη οι “Χίμπς” υποδεχόταν για το Κύπελλο Σκωτίας τη μεγάλη αντίπαλο τους, Χάρτς, σε ένα ακόμα ντέρμπι του Εδιμβούργου, που στο παρελθόν έχει χαρίσει μερικές, κυριολεκτικά, αδιανόητες στιγμές. Το τέλος του αγώνα βρήκε τη Χιμπέρνιαν νικήτρια με 3-1 και το γεγονός αυτό δεν μπορούσε να γιορταστεί με καλύτερο τρόπο από αυτόν (που σε αρκετούς παλιούς φίλους του σομπρέρο, πιθανόν θα θυμίσει μια παλιότερη ποδοσφαιρική ανατριχίλα προερχόμενη από ένα ιρλανδικό παραδοσιακό τραγούδι):

“My heart was broken, my heart was broken
Sorrow Sorrow Sorrow Sorrow
My heart was broken, my heart was broken

You saw it, You claimed it
You touched it, You saved it (…)”

Παρ’όλο που το συγκεκριμένο βίντεο είναι αναμφίβολα καθηλωτικό, αυτή δεν είναι η καλύτερη ‘ερμηνεία’ του συγκεκριμένου κομματιού από τους οπαδούς της ομάδας. Κάτι λιγότερο από ένα χρόνο πριν, όταν η Χιμπέρνιαν κέρδιζε το πρώτο της Κύπελλο μετά από 114 χρόνια, νικώντας με 2-3 τους Ρέιντζερς μέσα στη Γλασκώβη, περισσότεροι από 20.000 εκδρομείς-οπαδοί της παρέμειναν στις κερκίδες και μετά την απονομή και τραγούδησαν από την ψυχή τους για την μεγάλη τους καψούρα και τον ‘Αρχηγό’ που φροντίζει να υπάρχει λιακάδα στο αγαπημένο τους Λιθ.

“(…) While I’m worth my room on this earth
I will be with you
While the Chief, puts sunshine on Leith
I’ll thank Him for His work
And your birth and my birth...”
sombrero.gr

[fon7]

Μύθος πως η Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε τον πενταετή αποκλεισμό των αγγλικών συλλόγων και έλυσε οριστικά το πρόβλημα του χουλιγκανισμού
Ισχυρισμός 1
Η Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε τον πενταετή αποκλεισμό των βρετανικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Συμπέρασμα 1
Στις 2 Ιουνίου 1985, η UEFA ανακοίνωσε τον επ' αόριστο αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από την Ευρώπη. Το επόμενο διάστημα ακολούθησαν κάποιες χαλαρώσεις. Τελικά, όλοι οι αγγλικοί σύλλογοι υπέστησαν πενταετή αποκλεισμό, πλην της Λίβερπουλ που αποκλείστηκε για έξι χρόνια. Είχε προηγηθεί ανακοίνωση της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Βρετανίας (FA) στις 31 Μαΐου 1985, με την υποστήριξη της πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι αποσύρει τους αγγλικούς συλλόγους από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σε μία κίνηση που αποσκοπούσε στο να προλάβει την απόφαση της UEFA. Οι αγγλικές ομάδες, ωστόσο, αναμενόταν να αγωνιστούν σε μεγάλες διοργανώσεις την επόμενη χρονιά. Κάτι τέτοιο, τελικά, ανετράπη οριστικά από την απόφαση της UEFA.

Ισχυρισμός 2
Η Μάργκαρετ Θάτσερ έλυσε οριστικά το ζήτημα του χουλιγκανισμού στην Αγγλία.

Συμπέρασμα 2
Η Μάργκαρετ Θάτσερ προσπάθησε να πατάξει τον χουλιγκανισμό μέσα από τη θέσπιση δύο νομοθετημάτων τα οποία κρίθηκαν σε αρκετά σημεία τους αντιπαραγωγικά, χωρίς άλλες ριζικές αλλαγές. Το αγγλικό ποδόσφαιρο άρχισε να αναμορφώνεται χάρη στη μαζική αποδοχή που γνώρισε η τελική αναφορά του δικαστή Peter Taylor, ύστερα από την τραγωδία στο Hillsborough το 1989. Τα μέτρα ασφαλείας που πρότεινε κατέστησαν υποχρεωτική την ανακατασκευή των γηπέδων ώστε, μεταξύ άλλων, να διαθέτουν καθίσματα, μετατρέποντάς τα σε ασφαλείς χώρους. Επιπλέον, η ίδρυση της Premier League το 1992 και η μετατροπή του αγγλικού ποδοσφαίρου σε τηλεοπτικό γεγονός οδήγησε στη διεύρυνση του κοινού και στη μεγάλη εισροή κεφαλαίων προς τους συλλόγους, οι οποίοι με τη σειρά τους συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό του θεσμού.

Στον απόηχο της δολοφονίας του 29χρονου Μιχάλη Κατσουρή, κατά τη διάρκεια συμπλοκής με χούλιγκανς της Ντιναμό Ζάγκρεμπ έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας στις 7 Αυγούστου 2023, επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της πάταξης του φαινομένου του χουλιγκανισμού. Πολλοί χρήστες, αλλά και δημοσιεύματα του ηλεκτρονικού Τύπου, έκαναν λόγο για το παράδειγμα της Αγγλίας, αναφερόμενοι στη Μάργκαρετ Θάτσερ ως την πολιτικό που έλυσε οριστικά το πρόβλημα του χουλιγκανισμού και αναμόρφωσε το βρετανικό ποδόσφαιρο. Συγκεκριμένα, ισχυρίστηκαν ότι “η Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε τον αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από διεθνείς οργανώσεις” και επέβαλε μια σειρά δραστικών μέτρων που οδήγησαν στην πάταξη του φαινομένου. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Ας δούμε αναλυτικά τι ισχύει.

Παραδείγματα αναρτήσεων:

Σε πολλές αναρτήσεις βλέπουμε τον ακόλουθο ισχυρισμό:

Η Σιδηρά Κυρία αποφάσισε χωρίς να υπολογίσει πολιτικό κόστος να λύσει μία και καλή το αιώνιο πρόβλημα του χουλιγκανισμού. Η απόφαση της Θάτσερ προέβλεπε πενταετή αποκλεισμό των βρετανικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Σε άλλες αναρτήσεις συναντάμε την αναφορά σε μια σειρά μέτρων που θεσπίστηκαν από τη Θάτσερ και τα οποία παρουσιάζονται ως αποτελεσματικά στην καταπολέμηση του χουλιγκανισμού:

«Πρέπει να καθαρίσουμε τον χουλιγκανισμό και θα περάσουμε ξανά τη θάλασσα για να παίξουμε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μόνο αν και όταν τελειώσουμε με αυτό το πρόβλημα», είχε πει τότε η Θάτσερ.
Το νομόσχεδιο προέβλεπε
Απαραίτητη χρήση των καμερών στο γήπεδο
Κατάργηση των θέσεων για όρθιους θεατές
Απαγόρευση πώλησης αλκοόλ στο γήπεδο
Κάρτα φιλάθλου που υποχρεούτο κάθε ομάδα να εκδίδει
Κάθε σύλλογος έπρεπε να γνωρίζει τα πλήρη στοιχεία κάθε μέλους των οπαδών που ανήκαν σε σύνδεσμο της ομάδας

Το συγκεκριμένο κείμενο προέρχεται από παλαιότερο δημοσίευμα του ενημερωτικού ιστότοπου iefimerida.gr (8.4.2013), με τίτλο “Οταν η Θάτσερ έδιωξε τους χούλιγκαν από τα γήπεδα”.


Αποσπάσματα του άρθρου που ανακυκλώνονται από τους χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, Πηγή
Τι ισχύει
Στις 29 Μαΐου 1985, στο στάδιο Heysel των Βρυξελλών, 39 οπαδοί της Γιουβέντους έχασαν τη ζωή τους ύστερα από βίαιες συμπλοκές που ξέσπασαν εντός του γηπέδου μεταξύ οπαδών της Λίβερπουλ και των Ιταλών, ενώ συνολικά τραυματίστηκαν 600 άτομα.

Ως αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων, η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ προσπάθησε να πείσει τον πρόεδρο της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αγγλίας, Bert Millichip, να αποσύρει τους αγγλικούς συλλόγους από την Ευρώπη προτού αυτοί εκδιωχθούν, όπως αναφέρουν δημοσιεύματα της εποχής.


Πηγή

Πράγματι, στις 31 Μαΐου 1985, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας ανακοίνωσε την απόσυρση των αγγλικών ομάδων από την Ευρώπη για έναν χρόνο.


“Οι Άγγλοι εγκατέλειψαν το Ευρωπαϊκό Ποδόσφαιρο για έναν χρόνο“, Πηγή: The New York Times

Δύο ημέρες αργότερα, στις 2 Ιουνίου 1985, η Εκτελεστική Επιτροπή της UEFA (Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών) συνεδρίασε στη Βασιλεία της Ελβετίας απ’ όπου ανακοίνωσε τον επ’ αόριστο αποκλεισμό των αγγλικών ποδοσφαιρικών συλλόγων από τις διοργανώσεις της Ευρώπης. [πηγή]

“Η απόφαση να αποκλειστούν οι αγγλικοί σύλλογοι από τις διοργανώσεις συλλόγων της UEFA για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ελήφθη σκόπιμα για να δοθεί ευελιξία. Υποψιαζόμαστε ότι η απαγόρευση θα είναι για δύο ή τρία χρόνια, αλλά θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί, διότι προφανώς κάποιοι σύλλογοι μπορεί να αποδείξουν ότι έχουν πολιτισμένους οπαδούς και θα μπορούσαν να τους επιτραπεί να συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στο μέλλον η UEFA δεν θα στέλνει μικρές φωτοβολίδες και πυροτεχνήματα. Όλα θα τιμωρούνται και θα τιμωρούνται με κυρώσεις. Πρέπει να ενεργήσουμε με υποδειγματικό τρόπο. Το οφείλουμε στη μνήμη των 38 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους ως θύματα της βάρβαρης βίας στις Βρυξέλλες”.

Jacques Georges, Πρόεδρος UEFA (1983-1990)

Τελικά, οι αγγλικές ομάδες αποκλείστηκαν για πέντε χρόνια, εκτός από τη Λίβερπουλ, της οποίας η ποινή – αρχικά επ’ αόριστον – καθορίστηκε στα δέκα χρόνια και αργότερα μειώθηκε σε έξι. [πηγή]

Η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ – από κοινού με το υπουργικό συμβούλιο – αποδέχθηκε πλήρως την απόφαση του αποκλεισμού. Στις 3 Ιουνίου 1985, μία ημέρα μετά την απόφαση του αποκλεισμού από την UEFA, η Θάτσερ σε δήλωσή της για την τραγωδία στο Heysel ανέφερε τα εξής:

“Υπό αυτές τις συνθήκες, η Κυβέρνηση χαιρέτισε την αρχική απόφαση της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας να αποσύρει τους αγγλικούς συλλόγους από τη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της επόμενης περιόδου, και κατανοούμε πλήρως την επακόλουθη απόφαση της UEFA να απαγορεύσει στους αγγλικούς συλλόγους τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για αόριστο χρονικό διάστημα, και πιστεύουμε ότι είναι σωστή. Αυτή η απόσυρση δίνει στις αγγλικές ποδοσφαιρικές αρχές την ευκαιρία να εισαγάγουν αποτελεσματικά μέτρα για την καταπολέμηση της βίας και να πείσουν τις άλλες χώρες ότι το έχουν κάνει”.

Συνεπώς, την απόφαση για πενταετή αποκλεισμό των αγγλικών συλλόγων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έλαβε η UEFA και όχι η πρωθυπουργός της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ.

Λήψη μέτρων ενάντια στον χουλιγκανισμό
Η δεκαετία του ’80 ήταν γεμάτη τραγωδίες και πολυάριθμα περιστατικά χουλιγκανισμού, που έφεραν στην επιφάνεια την παρακμάζουσα κατάσταση των αγγλικών γηπέδων και ιδίως την ελλιπή τους ασφάλεια.

Στις 13 Μαρτίου 1985 έλαβε χώρα ένα από τα χειρότερα περιστατικά ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού, τα επεισόδια στο Λούτον, στα οποία συμμετείχαν και οπαδοί της Millwall, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή του γηπέδου.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που επιβλήθηκε το μέτρο της κάρτας μέλους αποκλειστικά για τους φιλάθλους της Λούτον, από τον πρόεδρο της ομάδας, David Evans, προσωπικό φίλο της Θάτσερ.

Στις 19 Μαρτίου 1985, η Θάτσερ επέστρεψε με ένα πακέτο προτάσεων που προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, απαγόρευση του αλκοόλ, κάρτα μέλους για τους φιλάθλους, καλύτερα κάγκελα και κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης.


Οι κυβερνητικές προτάσεις μετά τα επεισόδια στο Λούτον, Πηγή

Ωστόσο, στις 11 Μαΐου 1985 ξέσπασε η πυρκαγιά στο γήπεδο της Μπράντφορντ, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα της τρίτης κατηγορίας, σκοτώνοντας 56 ανθρώπους. Βίντεο ντοκουμέντο της εποχής μπορείτε να δείτε εδώ.

Το τραγικό συμβάν κατέδειξε, μεταξύ άλλων, πως η κυβερνητική πρόταση για υψηλότερα κάγκελα που είχε παρουσιαστεί από την κυβέρνηση Θάτσερ προσέκρουε σε μία από τις σημαντικότερες παραμέτρους ασφαλείας, καθώς στο γήπεδο Μπράντφορντ όσοι βρίσκονταν κοντά στους φράκτες κάηκαν ζωντανοί ή τραυματίστηκαν σοβαρά. [πηγή]

Την ίδια περίοδο είχε συσταθεί ομάδα εργασίας (Working Group) υπό την εποπτεία του τότε Υπουργού Αθλητισμού Neil Macfarlane. Σε αναφορά του, στις 24 Ιουλίου 1985, συμπυκνώνει τις δράσεις που είχαν λάβει μέχρι στιγμής τόσο η κυβέρνηση όσο και οι αθλητικοί σύλλογοι.

Η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση της Θάτσερ για την πάταξη του χουλιγκανισμού εκφράστηκε μέσα από δύο νομοθετήματα: 1) το Sporting Events (Control of Alcohol) Act 1985 (Νόμος περί Αθλητικών Εκδηλώσεων), τον νόμο που απαγόρευσε την κατανάλωση αλκοόλ στα γήπεδα και 2) το Public Order Act 1986 (Νόμος περί Δημόσιας Τάξης), τον νόμο που επέτρεψε στην αστυνομία να ελέγχει τις κινήσεις των οπαδών, να περιορίζει τις συναθροίσεις διαδηλωτών και να συλλαμβάνει για “ανάρμοστη συμπεριφορά” όσους κατά την κρίση της έθεταν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη, ακόμα και αν η συμπεριφορά τους δεν ήταν παράνομη. [πηγή]

Τα δύο αυτά νομοθετήματα αποτέλεσαν τα βασικά μέτρα που λήφθηκαν από την κυβέρνηση Θάτσερ, στα οποία, ωστόσο, έχει ασκηθεί έντονη κριτική από ποικίλες πλευρές. Ο βασικότερος αντίλογος στις πολιτικές της Θάτσερ υποστηρίζει πως η τότε πρωθυπουργός αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο και τον χουλιγκανισμό ως ένα ζήτημα “νόμου και τάξης”, παραγνωρίζοντας τους παράγοντες της ελλιπούς ασφάλειας και της υποβάθμισης των ποδοσφαιρικών γηπέδων, οι οποίοι αποτέλεσαν τις κυριότερες αιτίες για τις τραγωδίες που συνέβησαν εντός των ποδοσφαιρικών γηπέδων τη δεκαετία του ’80. [πηγή] [πηγή]

Παράλληλα, οι περισσότεροι σύλλογοι είχαν αρχίσει να εγκαθιστούν κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης (CCTV), ένα μέτρο που είχε πολλούς εμπνευστές ήδη από το 1984:


Πρόταση Ομάδας Εργασίας του Υπουργείου Περιβάλλοντος, 1984 Πηγή

Σύμφωνα με τα Εθνικά Αρχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα το 2014, μετά το πέρας των 30 ετών, η κυβέρνηση Θάτσερ επιθυμούσε τη γενικευμένη εφαρμογή της κάρτας μέλους, ένα μέτρο που συζητιόταν πολύ έντονα ήδη από το 1985 μεταξύ των κυβερνητικών κύκλων. (Μέρος των αρχείων της εποχής μπορεί να διαβαστεί εδώ).


Δύο επιστολές προς τη Μάργκαρετ Θάτσερ τον Ιούλιο του 1985 για το θέμα της κάρτας μέλους από τον ειδικό σύμβουλό της Hartley Booth (αριστερά) και από τον Υπουργό Αθλητισμού Neil Macfarlane (δεξιά)

Τελικά, η εθνική ταυτότητα μέλους (National Memebership Scheme) θεσπίστηκε το 1989, μέσα από το Football Spectators Act 1989, αλλά αποσύρθηκε πολύ γρήγορα, καθώς κρίθηκε επικίνδυνη για την ασφάλεια, ύστερα από την τελική αναφορά του δικαστή Peter Taylor για την τραγωδία στο γήπεδο Χίλσμπορο του Σέφιλντ, στις 15 Απριλίου 1989, όταν, κατά τη διάρκεια ενός ημιτελικού αγώνα για το Κύπελλο Αγγλίας, 97 άνθρωποι καταπλακώθηκαν μέχρι θανάτου, εξαιτίας του υπερβολικού συνωστισμού και του αποτυχημένου ελέγχου της αστυνομίας.

Αντίστοιχα, η αναφορά ανέδειξε και την αντιπαραγωγικότητα του Νόμου περί Αθλητικών Εκδηλώσεων του 1985 για την απαγόρευση του αλκοόλ:

Η κατανάλωση αλκοόλ πριν από τους αγώνες αυξήθηκε παράλληλα με την αύξηση του χουλιγκανισμού. […] Η έλευση των σούπερ μάρκετ με τα off-licence παρείχε πολυάριθμα σημεία πώλησης κονσερβοποιημένης μπύρας- έτσι έγινε εύκολη η κατανάλωση αλκοόλ στον αγώνα και στο δρόμο προς αυτόν, είτε οι τοπικές παμπ ήταν ανοιχτές είτε όχι. Τέλος, εκτός από τον χρόνο και το αλκοόλ που ήταν διαθέσιμα, αναπτύχθηκε μια στάση απέναντι στο ποτό στο Ηνωμένο Βασίλειο που δεν συναντάται στον ίδιο βαθμό αλλού – μια λατρεία της υπερβολικής κατανάλωσης […] και παραμένει έτσι παρά τη νομοθεσία που απαγορεύει την πώληση ή την κατοχή αλκοόλ σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και τη μεταφορά αλκοόλ σε δημόσια και μισθωμένα οχήματα που κατευθύνονται σε τέτοια γήπεδα.

The Hillsborough Stadium disaster. 15 April 1989. Inquiry by the Rt Hon Lord Justice Taylor. Final Report, σελ. 9.

Οι απαρχές της αναμόρφωσης του βρετανικού ποδοσφαίρου

Η τραγωδία του Χίλσμπορο αποτέλεσε ορόσημο για την αναμόρφωση του αγγλικού ποδοσφαίρου και ανέδειξε πως τα προηγούμενα μέτρα είχαν ελάχιστη πρακτική εφαρμογή και αποτελεσματικότητα.

Η δεκαετία του 1980 ήταν ίσως μεγαλύτερη πρόκληση για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Αγγλία από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Εκείνη η δεκαετία ήταν πραγματικά το ναδίρ με τις τραγωδίες και τον χουλιγκανισμό. Το ποδόσφαιρο κατηγόρησε την κυβέρνηση, η κυβέρνηση κατηγόρησε το ποδόσφαιρο. Αλλά το Χίλσμπορο έβαλε όλους στην ίδια σελίδα. Τα γήπεδα βελτιώθηκαν, το ίδιο και η αστυνόμευση και η επιτήρηση, ήρθε το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης και πήραμε κάποια νομοθετική βοήθεια για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κοινού.

Gordon Taylor, διευθύνων σύμβουλος της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών, The Athletic

Η τελική αναφορά του δικαστή Peter Taylor περιλάμβανε 76 προτάσεις για την ασφάλεια των αγωνιστικών χώρων, μεταξύ των οποίων η υποχρεωτική μετατροπή όλων των σταδίων της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας σε στάδια καθήμενων (all-seated stadia) μέχρι το 1994.


Πηγή

Παράλληλα, ο δικαστής Taylor πρότεινε πως όλα τα γήπεδα που έχουν οριστεί βάσει του νόμου περί ασφάλειας των αθλητικών χώρων Safety of Sports Grounds Act 1975 θα πρέπει να επιτρέπουν στους θεατές να κάθονται μόνο σε καθίσματα, με αντιστοίχιση εισιτηρίων-θέσεων, ενώ κατάργησε τους περιμετρικούς φράκτες.

Όλα τα καρφιά ή παρόμοιες κατασκευές στις περιμετρικές ή ακτινικές περιφράξεις και όλα τα τμήματα που προεξέχουν ή που επιστρέφουν προς τα μέσα προς τους θεατές, πρέπει να αφαιρούνται.

The Hillsborough Stadium disaster. 15 April 1989. Inquiry by the Rt Hon Lord Justice Taylor. Final Report, σελ. 77.

Ως αποτέλεσμα της έκθεσης Taylor, οι περισσότεροι σύλλογοι ανακαίνισαν ή ανακατασκεύασαν τα γήπεδά τους ενώ άλλοι έχτισαν νέα γήπεδα σε διαφορετικές τοποθεσίες. [πηγή]

Στις 20 Φεβρουαρίου 1992 ιδρύεται η Premier League, με την απόσχιση των μεγαλύτερων συλλόγων από τη Football League.

Αρκεί να δείτε πόσο γρήγορα βελτιώθηκαν τα πράγματα – τα γήπεδα, οι εγκαταστάσεις των μέσων ενημέρωσης, η διάθεση εισιτηρίων για τους φιλάθλους εκτός έδρας, ό,τι θέλετε – για να καταλάβετε ότι (η απόσχιση) ήταν το σωστό.

Mike Foster, πρώτος γενικός γραμματέας της Premier League, The Athletic

Η ίδρυση της Premier League συνοδεύτηκε από την οικονομική εκτόξευση των μεγάλων συλλόγων, ύστερα από την εξαγορά των δικαιωμάτων τους από τον σταθμό BSkyB, μετέπειτα Sky, του Rupert Murdoch, με τη συμφωνία τα κέρδη να κατανέμονται ισομερώς μεταξύ των συλλόγων-μελών, κάτι που δεν ίσχυε όσο όλες οι ομάδες βρίσκονταν κάτω από τη Football League.

Εξαιτίας αυτής της πρωτοβουλίας το ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε τηλεοπτικό γεγονός, αυξάνοντας ταυτόχρονα και τη συμμετοχή του κόσμου και αλλάζοντας τη σύνθεση του κοινού.

“Το ποδόσφαιρο είχε ξαναγίνει cool και αυτό έφερε ένα νέο κοινό στο παιχνίδι”.

Mike Foster, πρώτος γενικός γραμματέας της Premier League, The Athletic

“Ξαφνικά πολύ περισσότερες γυναίκες έρχονταν στο παιχνίδι. Πριν από αυτό ήταν πολύ ανδροκρατούμενο”.

Chantal Stanley, ατζέντης του David Ginola και του Frank Leboeuf, The Athletic


Η προοδευτική αύξηση του ποσού επένδυσης για τη δικαιώματα της Premier League, Πηγή

Μία ακόμη σημαντική παράμετρος της αλλαγής ήταν η προσωπική πρωτοβουλία των ιδιοκτητών των αγγλικών συλλόγων, οι οποίοι είχαν επενδύσει προσωπικά στο πρωτάθλημα και επιθυμούσαν να ανεβάσουν τα στάνταρ των ομάδων τους σε όλους τους τομείς.

“Ξέρω ότι ο κόσμος εστιάζει στα χρήματα, αλλά στις συναντήσεις τότε υπήρχαν μεγάλες προσωπικότητες, μεγάλες φωνές, όπως ο Σερ Τζον Χολ (της Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ), ο Νταγκ Έλις (της Άστον Βίλα), ο Άλαν Σούγκαρ (της Τότεναμ), ο Κεν Μπέιτς (της Τσέλσι)… όλοι ήθελαν να βελτιώσουν το προϊόν. Τους ανήκαν οι σύλλογοι, οπότε ήταν διαφορετικά από ό,τι τώρα, όπου στις συνεδριάσεις παρίστανται οι υπάλληλοι, η δυναμική ήταν διαφορετική. Είχες πραγματικά την αίσθηση ότι αυτοί οι ιδιοκτήτες είχαν επενδύσει προσωπικά στο πρωτάθλημα”.

Mike Foster, πρώτος γενικός γραμματέας της Premier League, The Athletic

Τέλος, παρόλο που τα τελευταία χρόνια η βία που εκδηλώνεται στα γήπεδα κινείται πτωτικά, τα πιο πρόσφατα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι οι συλλήψεις κατά την αγωνιστική περίοδο 2021-2022 ήταν περίπου 59% υψηλότερες από εκείνες της ποδοσφαιρικής περιόδου 2018-2019 (πριν από την COVID-19) και συγκρίσιμες με τα επίπεδα που παρατηρήθηκαν κατά τις αγωνιστικές περιόδους 2011-2012-2013-2014, υποδηλώνοντας μια ανησυχητική άνοδο της βίας στα γήπεδα, ιδιαίτερα μετά το τέλος της πανδημίας.


Πηγή

Συμπέρασμα
Δεν αληθεύει ο ισχυρισμός ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε τον πενταετή αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από την Ευρώπη. Η απόφαση αυτή λήφθηκε στις 2 Ιουνίου 1985 από την UEFA, η οποία αρχικά επέβαλε επ’ αόριστο αποκλεισμό, με την κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ να στηρίζει την απόφαση αυτή. Στην περίοδο από το 1985 έως το 1989 θεσπίστηκαν δύο νομοσχέδια για την απαγόρευση του αλκοόλ και την ενίσχυση της αστυνόμευσης, χωρίς άλλες ριζικές αλλαγές. Η αναμόρφωση του βρετανικού ποδοσφαίρου τοποθετείται χρονικά ύστερα από τη δημοσίευση των 76 προτάσεων της τελικής αναφοράς του δικαστή Peter Taylor, ο οποίος γνωμοδότησε για την ασφάλεια των γηπέδων, που οδήγησε στην υποχρεωτική ανακατασκευή των γηπέδων ώστε να διαθέτουν καθίσματα. Η ίδρυση της Premier League το 1992 συνέβαλε στη μετατροπή του ποδοσφαίρου σε εμπορικό προϊόν αυξάνοντας τα κέρδη των συλλόγων και βελτιώνοντας τόσο τις συνθήκες όσο και τη συμπεριφορά του κοινού.
https://www.ellinikahoaxes.gr/2023/08/17/mythos-pos-i-margkaret-thatser-apofasise-ton-pentaeti-apokleismo-ton-anglikon-syllogon-kai-elyse-oristika-to-provlima-tou-chouligkanismou/

[PAS and stale bread]

[fon7]

Η ιαχή «γκολ», ο πλημμυρισμένος από ευτυχία εγκέφαλος των επόμενων δευτερολέπτων, η αγκαλιά με τον φίλο δίπλα σου, το χοροπηδηχτό με τον άγνωστο μπροστινό που ίσως ανήκει σε διαφορετική κοινωνική τάξη και σε διαφορετική γενιά, μπροστά στο παιχνίδι και στο γκολ όλοι είναι ίδιοι και ίσοι, το χαι φάιβ που απορρέει χαρά με τον άγνωστο παραδιπλανό, που πιθανόν δεν έχεις ξαναδεί, ούτε θα ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου,
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

- Για τους 5-6 που ίσως δεν το κατάλαβαν, το βίντεο είναι το 2ο γκολ της Λίβερπουλ στο 93' στο χθεσινό 1-2 στο Νιούκαστλ.
- Όπου "γκολ" βάλτε "γιεεεεααα" γιατί... Άγγλοι.
- Το απόσπασμα είναι από αυτό το παλιότερο κείμενο μας: https://www.sombrero.gr/2015/05/this-is-football/
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Ράμπι Χάουελ: ένας ανένταχτος, πρωτοπόρος από το Σέφιλντ

Στα μέσα του 1860 ένα καραβάνι Ρομά έφτασε στην περιοχή Ντορ στο Σέφιλντ. Στις μέρες μας μιλάμε για ένα πολυτελές προάστιο, εκείνη όμως την εποχή η περιοχή ήταν καλή επιλογή μόνο για τους κάθε λογής «απόκληρους» της Αγγλίας. Τον Οκτώβριο του 1867 θα έρθει στον κόσμο ο Ράμπι Χάουελ και θα μεγαλώσει ανάμεσα σε λάσπες και αυτοσχέδιες καλύβες. Πρόσφυγας στον ίδιο του τον τόπο. Ο πατέρας του για να ζήσει την οικογένεια έφτιαχνε αχυρένιες σκούπες, που τις πουλούσε από σπίτι σε σπίτι και ο μικρός θα μαγευτεί από αυτό το νέο σπορ που είχε αρχίσει να διαδίδεται στη χώρα και που εκείνες τις πρώιμες μέρες δεν ήταν για την τάξη του, τους φτωχούς, αλλά για τους πλούσιους και ισχυρούς. Το ποδόσφαιρο είναι το βασίλειο όπου η ανθρώπινη συντροφικότητα εκφράζεται στο φως του ήλιου, έχει πει απολύτως εύστοχα ο Αντόνιο Γκράμσι και κάπως έτσι, κάτω από τον ήλιο του Σέφιλντ και πάνω σε λασπωμένα τερέν ένα μικρό παιδάκι, που μετά βίας έφτανε τότε το 1.50, άρχισε να ερωτοτροπεί με τις πρώτες μπάλες που του έφτιαχνε από κουρέλια ο πατέρας του. Τα χρόνια πέρασαν, ο μικρός δεν πήγε στο σχολείο και δεν έμαθε γράμματα και κάπως έτσι άρχισε να εργάζεται ως ανθρακωρύχος, παίζοντας παράλληλα ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο σε ομάδες όπως η Έκλεσφιλντ (ομάδα του χωριού του) και λίγο αργότερα η αρκετά πιο γνωστή, για εκείνη την εποχή, Ρόδεραμ Σουίφτς, πριν υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ το 1890.

Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα το ποδόσφαιρο που ήταν ένα αριστοκρατικό και αστικό σπορ γινόταν αντιληπτό στο κοινό ως dribbling game (παιχνίδι της ντρίμπλας), κάτι που ήταν απολύτως λογικό μιας και οι αρχικοί του πρωταγωνιστές ήταν αθλητές από τα καλύτερα πανεπιστήμια της βρετανικής αριστοκρατίας με πρώτο τους μέλημα την ατομική προβολή. Τα πρώτα ποδοσφαιρικά άρθρα της εποχής θεωρούσαν μάλιστα ως αδυναμία την πάσα, και την αποδοκίμαζαν, κάτι που άρχισε να αλλάζει σταδιακά όταν το ποδόσφαιρο μεταφέρθηκε στους εργατικούς συλλόγους, από το 1870 κι έπειτα, μετατρέποντας το άθλημα από ελιτίστικο σε λαϊκό. Το dribbling game είχε αρχίσει να γίνεται passing game (ομαδικό παιχνίδι της πάσας). Η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ εκείνης της εποχής ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες που κατάφερε να αποθεώσει αυτό το νέο στιλ, έχοντας ως ηγέτη στον άξονά της τον Ράμπι Χάουελ. Έναν παίκτη με μοναδικό ταλέντο που μπορούσε, χάρη και στις απίστευτες αντοχές του, να οργανώσει άψογα το παιχνίδι πάντα σε τρομερή ισορροπία με τις αμυντικές του αρετές, βάζοντας πάντα το σύνολο κάτω από την προσωπική προβολή. Μαζί με τους θρυλικούς Έρνεστ Νίντχαμ και Τόνι Μόρεν θεωρούνταν ως η καλύτερη μεσαία γραμμή στο πρωτάθλημα, φτάνοντας ακόμα και στην εθνική Αγγλίας (σε μια περίοδο που τα διεθνή παιχνίδια ήταν ελάχιστα και μόνο με χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου) κατακτώντας φυσικά και το πρωτάθλημα της περιόδου 1897-1898, και σφραγίζοντας την εξαιρετική παρουσία τους στα γήπεδα της εποχής. Αν ανατρέξουμε στις σημαντικότερες μορφές του αγγλικού ποδοσφαίρου εκείνης της περιόδου θα διαπιστώσουμε ότι ο Χάουελ μάλλον δεν έχει εισπράξει την προβολή που άξιζε σε συνάρτηση με την ποδοσφαιρική του αξία. Ήταν άλλωστε -εκτός του μοναδικού του ταλέντου- ο πρώτος επαγγελματίας Άγγλος, με καταγωγή Ρομά, ποδοσφαιριστής και ο πρώτος που κατάφερε να φορέσει την φανέλα με τα «Τρία Λιοντάρια». Κι όμως, ακόμα και στη wikipedia η χρονολογία της γέννησής του είναι λανθασμένη. Δεν είναι τυχαίο επίσης πως απολύθηκε από την Σέφιλντ μόλις δύο εβδομάδες πριν πανηγυρίσει το πρωτάθλημα του 1898 ενώ ήταν ο απόλυτος ηγέτης της μεσαίας γραμμής, σε μια απόφαση – σκάνδαλο για την εποχή.



Υπάρχουν πολλές θεωρίες γύρω από εκείνη την απόφαση. Η πρώτη που διέρρευσε και επικράτησε εύκολα στον οργισμένο όχλο, όπως συνήθως συμβαίνει, ήταν πως ο Χάουελ είχε «στήσει» αγώνες κατά της ομάδας του. Υπήρξε μάλιστα ένα παιχνίδι απέναντι στη Σάντερλαντ όπου είχε σκοράρει δύο αυτογκόλ και ήταν αυτά που οδήγησαν στην ήττα. Η δεύτερη ήταν ότι παράτησε τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά για μια άλλη γυναίκα, κάτι που μια ομάδα όπως η Σέφιλντ Γουνάιτεντ που είχε «χτιστεί» σύμφωνα με σκληρές χριστιανικές γραμμές δεν μπορούσε να το συγχωρήσει ακόμα και στο μεγάλο της αστέρι. Μετά από χρόνια, με τον Έρνεστ Νίντχαμ να κυκλοφορεί βιβλίο για εκείνα τα χρόνια, ρίχνοντας φως σε πολλά μελανά σημεία, και να μην κάνει καμία αναφορά περί στημένων αγώνων, και με τον Χάουελ να έχει πάρει μεταγραφή για τους «κόκκινους» του Λίβερπουλ, έχοντας στο πλάι του όχι τη γυναίκα του και τα παιδιά τους αλλά μια άλλη γυναίκα, το μυστήριο είχε λυθεί και οι όποιες θεωρίες, μάλλον, είχαν βρει τις  απαντήσεις τους στην παρουσία δίπλα του.

Με τα χρώματα της Λίβερπουλ ο Χάουελ αγωνίστηκε από το 1898 μέχρι και το 1901 έχοντας ηγετικό ρόλο στις δύο πρώτες του σεζόν. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του απέναντι στην Άστον Βίλα και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε αυτές οι δύο να παλεύουν για το πρωτάθλημα μέχρι και την τελευταία αγωνιστική, με τους «villains» τελικά να το κατακτούν με μόλις δύο βαθμούς περισσότερους. Η επόμενη σεζόν ήταν ένα «ναυάγιο» για τη Λίβερπουλ, τερματίζοντας στη 10η θέση, με το πρωτάθλημα να καταλήγει και πάλι στην εκπληκτική Άστον Βίλα. Οι «κόκκινοι» έφτασαν τελικά στο πρωτάθλημα, που ήταν και το πρώτο της πλούσιας ιστορίας τους, τη σεζόν 1900-1901. Ήταν η τελευταία σεζόν του Χάουελ στο Λίβερπουλ με τον ίδιο να έχει παραγκωνιστεί από τη βασική ενδεκάδα χωρίς ουσιαστικά να έχει συμμετοχές. Πλέον στα 33 του, με τις καλές του μέρες να ανήκουν στο παρελθόν και την καταγωγή του -που δυστυχώς δημιουργούσε αρκετά εμπόδια- σε συνδυασμό και με το επαναστατικό του χαρακτήρα του, η Πρέστον θα τον πιστέψει και θα του δώσει επαγγελματικό συμβόλαιο. Αυτό έμελε να είναι και το τελευταίο του.



Το ιστορικό κλαμπ αγωνιζόταν τότε στην 2η κατηγορία και με βλέψεις για την άνοδο. H παρουσία ενός τόσο σπουδαίου -και έμπειρου- ποδοσφαιριστή θα το βοηθούσε να πετύχει το στόχο του. Ο Χάουελ ήταν όντως εξαιρετικός και ηγετικός αλλά η Πρέστον δεν κατάφερε τελικά να πάρει την άνοδο τερματίζοντας στην 3η θέση (με τις δύο πρώτες ομάδες να ανεβαίνουν). Ο Χάουελ αγωνίστηκε στο Deepdale μέχρι και το 1903 όταν σε ένα παιχνίδι απέναντι στη Μπέρνλι, σε ένα σοκαριστικό τάκλιν, έσπασε το πόδι του. Ο ήχος που ακούστηκε από το σπάσιμο έφτασε να πάρει μυθικές διαστάσεις και να συζητιέται, πάντα με τις απαραίτητες «σάλτσες» για πάρα πολλά χρόνια. Ο τραυματισμός, για κάποιον που ήταν στα 36 και με την ιατρική να βρίσκεται έτη φωτός πίσω από αυτή των ημερών μας, ήταν απαγορευτικός για να του δώσει το δικαίωμα να συνεχίσει το ποδόσφαιρο και κάπως έτσι μπήκαν άδοξα οι τίτλοι τέλους μιας σπουδαίας καριέρας. Με τον πρώην ποδοσφαιριστή να βρίσκεται χωρίς κανένα εισόδημα και με σοβαρό πρόβλημα στο εγχειρισμένο του πόδι, η Πρέστον διοργάνωσε ένα φιλικό παιχνίδι οικονομικής βοήθειας τον Οκτώβριο του 1903 ζητώντας από την πρώτη ομάδα του, εκείνη που μαζί της είχε τις καλύτερες μέρες του, την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ δηλαδή, να αγωνιστεί απέναντί της. Τελικά το μίσος για τον Χάουελ υπερίσχυσε του χριστιανικού της υπόβαθρου και κάπως έτσι η Λίβερπουλ πήρε τη θέση της βοηθώντας να μαζευτεί ένα αρκετά σημαντικό ποσό για να ορθοποδήσει και πάλι ο πρώην σπουδαίος, διεθνής ποδοσφαιριστής. Ο Χάουελ αγάπησε μάλιστα τόσο πολύ το Πρέστον που συνέχισε να ζει εκεί, δουλεύοντας σε ένα μικρό μαγαζάκι ως πωλητής φρούτων μέχρι και το τέλος της ζωής του, λίγο πριν συμπληρώσει το 70ο έτος της ηλικίας του. Πέθανε μάλιστα τόσο άσημος, και μόνος, που στον τάφο του, στο παλιό Κοιμητήριο του Πρέστον δεν υπήρχε πλάκα που να αναφέρει το όνομά του μέχρι και το 2015, όταν μετά από δημοσιογραφική έρευνα και με τη βοήθεια ενός δισέγγονου του, βρέθηκε το σημείο και έγιναν οι ανάλογες ενέργειες ώστε να αποκτήσει το ελάχιστο που αξίζει να έχει κάποιος όταν αφήνει αυτόν εδώ τον κόσμο. Ένα όνομα και μια χρονολογία.

Σε μια Πρέμιερ Λιγκ που πρωτοστατεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κάθε μορφής ισότητα, εντός των γηπέδων της, η καταγωγή του Ράμπι Χάουελ δεν θα ήταν πρόβλημα για κανέναν. Πριν 100 (και βάλε) χρόνια το να είναι κάποιος τσιγγάνος και να βρεθεί ως κορυφαίος σε ένα άθλημα που ανήκε ακόμα στην «ελίτ» ήταν κάτι σπουδαίο και πρωτοποριακό και είναι πραγματικά λυπηρό που ποδοσφαιριστές όπως ο ίδιος, με το πέρασμα τόσων ετών, δεν έχουν πάρει ακόμα το μερίδιο που πραγματικά αξίζουν στον αγώνα ώστε να αλλάξουν οι λάθος νοοτροπίες, ανοίγοντας παράλληλα δρόμους για ένα σωρό σπουδαίους ποδοσφαιριστές (και αθλητές γενικότερα) που ακολούθησαν και θα συνεχίσουν να ακολουθούν. Απ’ την άλλη, η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ των δικών μας ημερών δεν έχει σχέση με την ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό στα πρώτα χρόνια του αγγλικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, έχοντας ως πρωταρχικό στόχο την παραμονή στα λαμπερά φώτα της Πρέμιερ Λιγκ. O ένας βαθμός, σε πέντε αναμετρήσεις, δεν είναι καθόλου καλή συγκομιδή, ακόμα και για μία ομάδα που έχει ως στόχο την παραμονή, και η αναμέτρηση με την Νιουκάστλ αναμένεται αρκετά δύσκολη όσο και το έργο της ομάδας που κάποτε μεγαλούργησε φορώντας την φανέλα της ένας φτωχός, ταπεινός και καταφερτζής τσιγγάνος.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Πριν από το χθεσινό παιχνίδι της με τη Φλίτγουντ, η Τσέλτεναμ Τάουν μετρούσε 10 αγώνες πρωταθλήματος (3η κατηγορία της Αγγλίας) χωρίς γκολ! Που σημαίνει πως δεν έχει βάλει ακόμα γκολ φέτος, παρ'ότι έχουμε πιάσει Οκτώβριο. 
Γι'αυτό το λόγο οι πιστοί αλλά απελπισμένοι οπαδοί της, που δεν ήθελαν η ομάδα τους να ισοφαρίσει το ρεκόρ αγώνων χωρίς γκολ στο αγγλικό ποδόσφαιρο (που είναι 11), σήκωσαν πίσω από την εστία ένα πλακάτ που έγραφε "Στοχεύστε εδώ".
Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια τους, οι παίκτες τους με το ζόρι σημάδεψαν εστία δυο φορές όλες κι όλες σε 90', η Τσέλτεναμ ηττήθηκε με 0-2 και αυτοί έφυγαν ξανά από το γήπεδο χωρίς να φωνάξουν "γκο...", όχι, άκυρο, Άγγλοι είναι οπότε "γιέεεαα".

Για να είμαστε δίκαιοι, μπορεί η ομάδα να μην έχει βρει ακόμα δίχτυα φέτος στο πρωτάθλημα αλλά οι παίκτες της έχουν πετύχει γκολ στο Λιγκ Τρόφι, στην ήττα με 4-1 από τη Μπρίστολ Ρόβερς. Για την ακρίβεια, όχι οι παίκτες της. Ένας παίκτης της Μπρίστολ το έβαλε στην εστία της ομάδας του: https://youtu.be/u7CIpe6iGNg?si=5sxcAZBTcv4Eg6gG&t=75
El Sombrero (φωτογραφίες)

[fon7]

Αν μπορείς να δεις μόνο ένα βίντεο σήμερα, ας είναι αυτό της Νόριτς για την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας.
#YouAreNotAlone

Για την Ελλάδα:
Η Γραμμή 10306 λειτουργεί δωρεάν και ανώνυμα όλο το 24ωρο.
Απευθύνεται σε πολίτες κάθε φύλου και κάθε ηλικίας για οποιοδήποτε θέμα ψυχικής υγείας τους απασχολεί (π.χ. άγχος, οικογενειακά ζητήματα, πένθος, κρίση πανικού). https://10306.gr/
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Ντόρκινγκ Γουόντερερς: Η ομάδα με τις 12 ανόδους

Ένα από τα θετικά επακόλουθα της ενασχόλησης του Ράιαν Ρέινολντς και του Ρομπ ΜακΕλχένι με τη Ρέξαμ (την οποία έχουμε αναλύσει σε παλιότερο κείμενο που έγινε και επεισόδιο στο podcast «Εl Sombrero stories»), είναι και η προώθηση ενός ποδοσφαιρικού κόσμου, αυτού των πολύ χαμηλών κατηγοριών της Αγγλίας, που σπάνια προβάλλεται παραέξω, πόσο μάλλον σε ένα παγκόσμιο κοινό που παρακολουθεί με ενδιαφέρον το νέο χόμπι των αστέρων του Χόλιγουντ. Κάπως έτσι και χάρη σε ένα μικρό αφιέρωμα που συμπεριλήφθηκε στη δεύτερη σεζόν της σειράς «Welcome to Wrexham» ανακαλύψαμε την ιστορία της Ντόρκινγκ Γουόντερερς, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσαμε μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες.

Μέχρι τώρα είχαμε διαβάσει για περιπτώσεις παικτών ή προπονητών που ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά και κατάφεραν αρκετά γρήγορα να φτάσουν σε ένα πολύ πιο προβεβλημένο επίπεδο, όπως και περιπτώσεις ομάδων που σε κάποια φάση της ιστορίας τους αναρριχήθηκαν ταχύτατα, πετυχαίνοντας μερικές συνεχόμενες ανόδους. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2023 όμως για να συναντήσουμε ένα σενάριο που έχει πρωταγωνιστή έναν τύπο που φτιάχνει μια ομάδα από το τίποτα και την οδηγεί σε κατηγορίες που δεν θα περίμενες ποτέ να φτάσει. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον Μαρκ Γουάιτ και το δημιούργημα του.



Στα τέλη των 90s o Μαρκ, που τότε εργαζόταν στον τραπεζικό τομέα αφού οι δοκιμές που είχε κάνει μικρός στις ακαδημίες της Φούλαμ δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα, και η παρέα του πήραν μια μεγάλη απόφαση. Μιας και η ομάδα που υποστήριζαν, η Γουίμπλεντον, αντιμετώπιζε μια μικρή κρίση ταυτότητας που συνοδευόταν από οικονομικά και διοικητικά προβλήματα (που λίγα χρόνια μετά θα οδηγούσαν στη διάλυση της), η μικρή αυτή κομπανία των ποδοσφαιρόφιλων, με ηλικίες που κυμαίνονταν μεταξύ 25-30 ετών, αποφάσισε να προσθέσει μια ακόμα δραστηριότητα στα ελεύθερα τότε σαββατοκύριακα της. Η σκέψη, που ήταν εξαιρετικά απλή, έπεσε σε μια από τις κλασικές συνάξεις για κατανάλωση αλκοόλ, εκεί δηλαδή που γεννιούνται συχνά οι καλύτερες ή χειρότερες ιδέες: “Μήπως να φτιάξουμε μια ομάδα για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε;”

Έτσι, το 1999 γεννήθηκε η Ντόρκινγκ Γουόντερερς από τον Μαρκ Γουάιτ και τέσσερις ακόμα φίλους του. Τι ήταν η Ντόρκινγκ Γουόντερερς; Μια κλασική ένωση φίλων και γνωστών, από αυτές που στην Αγγλία αποκαλούνται “ομάδες παμπ”, που το μόνο που την ξεχώριζε από τις ομάδες που φτιάχνεις με τους δικούς σου κολλητούς για να παίξετε μια φορά στο τόσο σε ένα 5Χ5 είναι ότι εκεί τα πράγματα ήταν ένα κλικ πιο επίσημα, αφού ο νέος σύλλογος εντάχθηκε στη χαμηλότερη δυνατή κατηγορία της περιοχής του. Όλα τα υπόλοιπα ήταν παρόμοια με αυτά της δικής σου φάσης με το 5Χ5. Η παρέα έψαχνε ουσιαστικά κάτι για να σκοτώνει ευχάριστα την ώρα της και να της δίνει μια καλή δικαιολογία για να κατεβάσει μερικές ακόμα μπύρες στο τέλος της ημέρας. Η γνωστή σε όλους μας λογική: “Αθληθήκαμε και σήμερα άρα δικαιούμαστε να ξεδώσουμε και λίγο το βράδυ”.

Η ενδεκάδα συμπληρωνόταν με όσους γνωστούς και φίλους είχαν διάθεση, κουράγιο και ελεύθερο χρόνο την ημέρα που ήταν προγραμματισμένος ο αγώνας, οι προπονήσεις ήταν από λίγες έως ελάχιστες ενώ σαν ας την πούμε έδρα χρησιμοποιούσαν ένα ανοιχτό, κοινόχρηστο γήπεδο σε ένα χωριό 5 χιλιόμετρα έξω από το Ντόργκινγκ, το οποίο μπορούσες να νοικιάσεις πληρώνοντας 50 λίρες για δυο ώρες, με την προϋπόθεση όμως ότι πρέπει να πας λίγο νωρίτερα για να περάσεις μόνος σου τα δίχτυα στις εστίες. “Όλα ξεκίνησαν ως μια ακόμα μορφή κοινωνικοποίησης. Η αρχική πρόθεση ήταν να έχουμε κάπου να ξεδίνουμε παίζοντας μπάλα και μετά το παιχνίδι να απολαμβάνουμε καμιά μπύρα” δηλώνει ο Γουάιτ, ο μοναδικός από τους ιδρυτές που ασχολείται ακόμα καθημερινά με την ομάδα από αρκετά διαφορετικά πόστα.

Μέχρι εδώ η ιστορία δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιαδήποτε άλλη φρέσκια «Sunday league team», όπως επίσης αποκαλούν αυτές τις ομάδες οι Βρετανοί. Η διαφοροποίηση ήρθε λίγους μόλις μήνες αργότερα όταν η ομάδα άρχισε να κερδίζει. Και να ανεβαίνει κατηγορία. Και μετά συνέχισε να κερδίζει. Και να ανεβαίνει ξανά. Και (σχεδόν) δεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα!


Η απίθανη πορεία προς τα πάνω

Σε αυτά τα 24 χρόνια ύπαρξης, η Ντόρκινγκ Γουόντερερς έχει κερδίσει την άνοδο 12 φορές, ένα εξωπραγματικό νούμερο που αποτελεί και ρεκόρ στην Αγγλία, και δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ. Μια ομάδα που ξεκίνησε από τον πάτο της πυραμίδας του αγγλικού ποδοσφαίρου (πιο πάτος δεν γίνεται, αφού μιλάμε ουσιαστικά για την 17η κατηγορία!), από το λεγόμενο και ποδόσφαιρο πάρκου, βρίσκεται από πέρσι στη National League, δηλαδή την 5η κατηγορία, κοινώς μια άνοδο μακριά από το φουλ επαγγελματικό ποδόσφαιρο και σε επίπεδο που τίθεσαι αντιμέτωπος με ιστορικούς συλλόγους, όπως η Νοτς Κάουντι, και επαγγελματικές ομάδες με γήπεδα που κάποιες φορές ξεπερνούν και τις 10.000 θέσεις.

Πώς το κατάφερε αυτό; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά σε αυτό το ερώτημα. Ακόμα και ο ιθύνων νους της, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από όλα όσα συμβαίνουν στην ομάδα από την πρώτη της μέρας μέχρι και σήμερα, ο πρώην παίκτης-νυν προπονητής-ιδρυτής-ιδιοκτήτης και πρόεδρος της Μαρκ Γουάιτ, δεν έχει κάποια πειστική απάντηση. “Απλώς κερδίζουμε”!

Στις πολλές συνεντεύξεις και αφιερώματα που έχει κληθεί να συμμετάσχει τα τελευταία χρόνια, ο Γουάιτ υποστηρίζει ότι ποτέ κανένας τους δεν μπορούσε να σκεφτεί μια τέτοια εξέλιξη και ότι σταδιακά το χόμπι και η φάση της πλάκας μετατράπηκε σε κάτι αισθητά πιο σοβαρό χωρίς να αντιληφθεί και ο ίδιος το ακριβώς σημείο που πραγματοποιήθηκε αυτή η μετάβαση.


Στα δεξιά ο Μαρκ Γουάιτ

Ένα από τα κομβικά σημεία ήταν σίγουρα η μετακόμιση από το δημοτικό γήπεδο σε ένα δικό τους γήπεδο λίγο έξω από το Ντόρκινγκ το 2007, όταν η ομάδα έφτασε σε μια κατηγορία με μεγαλύτερες απαιτήσεις στο γηπεδικό σκέλος. Μόνο που στη θέση του “γηπέδου” βάλτε τη λέξη “χωράφι”. Ένα χωράφι στη μέση του πουθενά, χωρίς ρεύμα και νερό σε κοντινή απόσταση. Παίκτες, συγγενείς, εθελοντές, γνωστοί και φίλοι δούλεψαν για μήνες εκεί, έφτιαξαν μια μικρή κατασκευή που θα λειτουργούσε ως αποδυτήρια, έστησαν μια μικρή κερκίδα και δημιούργησαν από το τίποτα ένα γήπεδο που το μόνο που είχε αρχικά ήταν ένα σκοινί γύρω-γύρω που οριοθετούσε τον αγωνιστικό χώρο!

Όταν οι προβιβασμοί συνεχίστηκαν και οι απαιτήσεις της ομοσπονδίας έγιναν πιο σοβαρές (μαζί με το επίπεδο των προπονήσεων και τον αριθμό των ανθρώπων και των εθελοντών που ασχολούνταν με το κλαμπ), δηλαδή το 2018 που έφτασαν στην 6η κατηγορία, οι Γουόντερερς εγκατέλειψαν τον χώρο αυτό και μετακόμισαν στο γήπεδο του Ντόρκινγκ, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η ομάδα της μικρής πόλης (17.000 κάτοικοι) είχε διαλυθεί ένα χρόνο πριν. Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση, ο νέος χώρος απαιτούσε αρκετή δουλειά αφού ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένος για μεγάλο διάστημα. Μετά από πολλές ώρες δουλειάς των φίλων, συγγενών και εθελοντών και κάμποσα χρήματα, κατά βάση από την τσέπη του Γουάιτ, μετατράπηκε σε ένα αξιοπρεπέστατο μικρό γήπεδο που σήμερα μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 3.000 θεατές.



Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλη αυτή η επένδυση σε χρόνο και χρήμα (“φυσικά και δεν γίνεται για τα λεφτά, δεν βγάζω τίποτα ενώ βάζω συνέχεια από την τσέπη μου” δήλωσε πρόσφατα ο Γουάιτ, που εκτός από άνθρωπος για όλες τις δουλειές στην ομάδα του είναι και ιδιοκτήτης μιας εταιρείας μάρκετινγκ που δραστηριοποιείται στο γειτονικό Λονδίνο) συνοδεύεται από συνεχόμενες αγωνιστικές επιτυχίες που ενισχύουν το δέσιμο με την τοπική κοινότητα. Οι επιτυχίες προσελκύουν συνεχώς νέους φιλάθλους από μια μικρή πόλη που είχε ξεμείνει από την πατροπαράδοτη, βρετανική, ποδοσφαιρική διασκέδαση και χάρη σε αυτές οι παίκτες του Γουάιτ αγωνίζονταν πέρσι μπροστά σε 2.000 περίπου θεατές σε κάθε αγώνα. Μια εντυπωσιακή εξέλιξη αν σκεφτούμε ότι τα πρώτα χρόνια, που ο νυν προπονητής φορούσε ακόμα τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, έξω από τις γραμμές του γηπέδου μετά βίας στέκονταν 5-10 κοντινοί τους άνθρωποι.

Η νοοτροπία του νικητή, που με κάποιο μαγικό τρόπο έχει ποτίσει εξ αρχής το DNA της ομάδας, έγινε αντικείμενο συζήτησης στη 2η σεζόν του «Welcome to Wrexham», που είναι αφιερωμένη στην περσινή σεζόν της Ρέξαμ στην 5η κατηγορία. Μια σεζόν που η Ντόρκινγκ Γουόντερερς, αν και νεοφώτιστη, έκανε αυτό που ξέρει πολύ καλά. Προσαρμόστηκε εύκολα στις απαιτήσεις της νέας κατηγορίας, κέρδισε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσε, παρ’ότι είχε ένα από τα μικρότερα μπάτζετ του πρωταθλήματος, και τελικά έμεινε μακριά από τη μάχη του υποβιβασμού, τερματίζοντας σε μια χαλαρή θέση λίγο κάτω από τη μέση της βαθμολογίας.



Όλα αυτά με τον κατά τα άλλα βγαλμένο από καλτ καταστάσεις ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, Γουάιτ στον πάγκο να κυκλοφορεί με το αγαπημένο του καπέλο και το γούρικο του τζιν, να εκστομίζει τα “φάκινγκ” προς παίκτες και διαιτητές με ρυθμούς που θα ζήλευε και ο Νιλ Γουόρνοκ και να κερδίζει τα 15′ δημοσιότητας του στον αγώνα με τη Ρέξαμ, όταν μετά τη βαριά ήττα με 5-0 έκανε μια δήλωση που έγινε αμέσως viral: “Η άμυνα μας τα έκανε σκατά σήμερα. Είμαστε σε μια φάση που νομίζω πως αν πέφταμε σε ένα βαρέλι γεμάτο με βυζιά, θα βγαίναμε έξω πιπιλίζοντας τον αντίχειρά μας”.


Φωτογραφία από το ματς με τη Ρέξαμ

Η φετινή χρονιά έχει ξεκινήσει για τους ερασιτέχνες του Ντόρκινγκ (ανάμεσα τους υπάρχει ένας γυμναστής, ένας σοβατζής κι ένας ταχυδρόμος) ακόμα καλύτερα, με την ομάδα να βρίσκεται στη μέση της βαθμολογίας της National League και αρκετά κοντά (4 μόλις βαθμούς) στις θέσεις που οδηγούν στα πλέι οφ ανόδου! Η μετάβαση στον φουλ επαγγελματισμό δεν είναι εύκολη αλλά ο σύλλογος κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει όσο πιο ομαλή γίνεται, αυξάνοντας συνεχώς τις μικρές χορηγίες της, κυρίως από μικρο-επιχειρηματίες της περιοχής.

Μετά από όλη αυτή την ξέφρενη πορεία, από τον σαββατιάτικο χαβαλέ του φουλ ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου μέχρι μια κατηγορία που έχει ομάδες που το μπάτζετ τους πλησιάζει και το ένα εκατομμύριο λίρες, το ενδεχόμενο να τη δούμε κάποτε ακόμα και στη League Two ή τη League One απέναντι σε θρυλικές ομάδες του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ο ίδιος ο Μαρκ Γουάιτ, που έχει χαρακτηριστεί ως “ο άνθρωπος που παίζει Football Manager στην πραγματική ζωή”, δεν θέλει να το φωνάζει αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι το πιστεύει ακράδαντα και το περιμένει να συμβεί κάποια στιγμή. Και όταν έχεις ήδη 12 ανόδους στο βιογραφικό σου ως ιδιοκτήτης-πρόεδρος-προπονητής κανένας δεν μπορεί να σε αποκαλέσει υπερβολικό ή αιθεροβάμων.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Πένθος στην Αγγλία! «Έφυγε» ο μύθος, Σερ Μπόμπι Τσάρλτον

Ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Εθνικής Αγγλίας, Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών.

Ο Τσάρλτον θεωρείται ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών για τους «κόκκινους διάβολους», με τη φανέλα των οποίων πέτυχε 249 γκολ σε 758 εμφανίσεις από το 1956 ως το 1973. Κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1968 και τρεις τίτλους στην First Division. Ο μύθος της Αγγλίας σήκωσε με την Εθνική ομάδα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και έβαλε 49 γκολ, επίδοση που αποτέλεσε ρεκόρ από το 1970 μέχρι το 2015.

«Με μεγάλη λύπη αναφέρουμε ότι ο Σερ Μπόμπι αναπαύθηκε τις πρωινές ώρες του Σαββάτου» αναφέρεται στην ανακοίνωση της οικογένειάς του. «Θέλουμε να πούμε ‘ευχαριστώ’ σε όσους βοήθησαν για τη φροντίδα του και σε όλους τους ανθρώπους που τον στήριξαν. Θα θέλαμε να ζητήσουμε να γίνουν σεβαστές αυτές οι στιγμές για την οικογένεια».

Ανακοίνωση έβγαλε φυσικά και η Γιουνάιτεντ. «Ο Σερ Μπόμπι ήταν ήρωας για εκατομμύρια ανθρώπους, όχι μόνο στο Μάντσεστερ ή στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο σύλλογος στέλνει συλλυπητήρια στη σύζυγό του, Νόρμα, τις κόρες τους και όσους τον αγάπησαν».

https://www.filathlos.gr/podosfairo-premier-league-ethnikes-omades-manchester-united/744613-penthos-stin-agglia-efyge-o

[fon7]

Το Σάββατο περίπου 3.000 οπαδοί της, αγαπημένης αρκετών παικτών του FM, Πλίμουθ έκαναν τα 800 χλμ πήγαινε-έλα στο Λέστερ για να στηρίξουν την ομάδα τους που βρίσκεται κοντά στις τελευταίες θέσεις της Τσάμπιονσιπ. Εκείνο ήταν το 10ο ταξίδι τους φέτος εκτός έδρας. Πόσες φορές γύρισαν σπίτι με τη νίκη; Καμία. Πόσα γκολ έφαγαν το Σάββατο; Τέσσερα και μάλιστα από νωρίς.
Εχθές η ομάδα τους έπαιζε ξανά εκτός. Αν και καθημερινή, κάτι παραπάνω από 2.000 έκαναν κι αυτό το ταξίδι. Άλλα 800 χλμ πήγαινε-έλα ως την έδρα της ΚΠΡ με επιστροφή ξημερώματα Πέμπτης. Εκεί είδαν την ομάδα τους να βγάζει όλο το ματς στα σκοινιά αφού βρέθηκε να παίζει με παίκτη λιγότερο από το 25' (η ΚΠΡ τέλειωσε το παιχνίδι με 29 σουτ και 76% κατοχή). Οι παίκτες κράτησαν το 0-0, η Πλίμουθ πήρε το πονταλάκι, ο κόσμος τους αποθέωσε στο τέλος για την προσπάθεια τους και έδωσε ραντεβού για την επόμενη εκδρομή, για την επόμενη κερκίδα, για την επόμενη πίκρα ή για το επόμενο ηρωικό Χ.


Το βίντεο με τους παίκτες να αποθεώνονται μετά το τέλος του αγώνα:
https://twitter.com/ChrisErrington1/status/1735054846049264061
El Sombrero

[fon7]

Οι οπαδοί της Τσέλσι τραγούδησαν και χθες στο Γκούντισον Παρκ το υποτιμητικό “Feed the Scousers, Let them know it's Christmas time”, στον ρυθμό του “Feed the World” από το Band Aid του 1984. Είναι κάτι που συνηθίζουν οι φιλοξενούμενοι οπαδοί όταν επισκέπτονται το Λίβερπουλ, θέλοντας να πικάρουν τους αντιπάλους τους, κόκκινους και μπλε, θυμίζοντάς τους ότι είναι «φτωχοί» και «δεν έχουν να φάνε».
Η Έβερτον από την πλευρά της, κάθε φορά που το σύνθημα ακουγόταν από τους φιλοξενούμενους έδειχνε στα μάτριξ του γηπέδου το σύμβολο της φιλανθρωπικής οργάνωσης που ίδρυσαν από κοινού οπαδοί της Έβερτον και της Λίβερπουλ το 2015 και πριν από κάθε αγώνα συγκεντρώνει τρόφιμα έξω από τα γήπεδα των δύο συλλόγων για να τα δώσει στις τράπεζες τροφίμων της πόλης του Λίβερπουλ που καθημερινά βοηθούν ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Στον αγωνιστικό χώρο, οι γηπεδούχοι επικράτησαν με 2-0.

El Sombrero

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τις τράπεζες τροφίμων και τη σύνδεση τους με το ποδόσφαιρο, εδώ ένα παλιότερο κείμενο για τη Νιούκαστλ και το "I, Daniel Blake" την ταινία του Κεν Λόουτς:



“Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ποδόσφαιρο”
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος Άγγλος που μετά από το θάνατο της γυναίκας του ζει μόνος του σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Νιούκαστλ. Μετά από ένα έμφραγμα που παθαίνει εν ώρα εργασίας, ο γιατρός του τον ενημερώνει πως οι εξετάσεις του έδειξαν πως πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσει να δουλεύει. Σε αντίθεση με τον γιατρό του όμως, το κράτος τον θεωρεί ακόμα ικανό να εργαστεί και γι’αυτό αρνείται να του δώσει το σχετικό επίδομα για λόγους υγείας. Προσπαθώντας να βρει το δίκιο του, χωρίς όμως να χάσει την αξιοπρέπεια του, και ταυτόχρονα έναν τρόπο να επιβιώσει χωρίς δουλειά ο κύριος Μπλέικ γνωρίζει κι άλλους ανθρώπους στην ίδια θέση μ’αυτόν και μπλέκει με την γραφειοκρατία και ένα σύστημα που αδιαφορεί προκλητικά για την κατάσταση του, όπως ακριβώς κάνει και για χιλιάδες άλλους μη προνομιούχους πολίτες.

Ο Ντάνιελ Μπλέικ δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Είναι ο χαρακτήρας-πρωταγωνιστής της εξαιρετικής περσινής ταινίας “Ι, Daniel Blake” του 80χρονου πλέον Κεν Λόουτς, που για μια ακόμα φορά καταπιάνεται με ένα επίκαιρο κοινωνικό πρόβλημα, παρουσιάζοντας το χωρίς κινηματογραφικές ωραιοποιήσεις και ενοχλητικές δραματικές υπερβολές.



Μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας διαδραματίζεται σε μια τράπεζα τροφίμων του Νιούκαστλ, στην οποία καταφεύγει ο κύριος Μπλέικ και μια άνεργη μητέρα που ψάχνει τρόπος να ταΐσει το παιδί της. Σε μια τέτοια τράπεζα τροφίμων, όλως τυχαίως στην ίδια πόλη, βρέθηκαν στα τέλη Γενάρη οι οπαδοί της Νιούκαστλ (που εκτός όλων των άλλων είναι και γνωστοί χαβαλέδες), οι οποίοι προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν στη συλλογή τροφίμων. Η συνεργασία των δυο πλευρών επισημοποιήθηκε με μια φιλανθρωπική εκδήλωση στις 26 Ιανουαρίου, στην οποία οι παρευρισκόμενοι συγκέντρωσαν χρήματα και παρακολούθησαν την, τόσο σχετική, ταινία του Λόουτς. Αλλά η βοήθεια τους δεν περιορίστηκε σ’αυτό.

Πριν από τα εντός έδρας παιχνίδια της Νιούκαστλ οι οπαδοί συγκεντρώνουν έξω από το γήπεδο τρόφιμα, τα οποία στη συνέχεια παραδίδονται στην τοπική τράπεζα τροφίμων για να διατεθούν σε ανθρώπους που τα έχουν άμεση ανάγκη. Η ανταπόκριση των οπαδών είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ανθρώπων του οργανισμού, στα τρία παιχνίδια, με Ντέρμπι, Μπρίστολ και Φούλαμ, οι φίλοι της Νιούκαστλ μάζεψαν περισσότερους από 8 τόνους φαγητού, μια ποσότητα που βοήθησε περίπου 700-1000 ανθρώπους την εβδομάδα (εκ των οποίων ένα 50% υπολογίζεται πως είναι ανήλικοι) να φάνε ένα ζεστό γεύμα ή να πάρουν ένα δέμα φαγητού για το σπίτι.

Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της συγκεκριμένης τράπεζας φαγητού, Μάικ Νίξον: “Η βοήθεια δεν αφορά μόνο το ότι οι άνθρωποι βρίσκουν κάτι να φάνε. Είναι και μια μορφή κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ένα μέρος όπου νιώθουν ζεστασιά κι ότι δεν είναι απομονωμένοι και ξεχασμένοι από την κοινωνία”. Σύμφωνα με τα δικά του στατιστικά, ένα 60% των ανθρώπων που ζητάνε βοήθεια, το κάνουν μόνο μια φορά (οι περισσότεροι επειδή αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα στη λήψη των επιδομάτων, όπως ακριβώς ο Ντάνιελ Μπλέικ) και μόνο ένα 10% επισκέπτεται συχνά την τράπεζα.



Η στήριξη της Νιούκαστλ δεν σταματάει όμως στην αλληλεγγύη των οπαδών (οι οποίοι πάντως ανακοίνωσαν εχθές ότι θα συνεχίσουν κανονικά τη συγκέντρωση τροφίμων κι αυτό το Σάββατο, πριν από το παιχνίδι με τη Γουίγκαν). Την προηγούμενη εβδομάδα, η τράπεζα τροφίμων φιλοξένησε έναν ξεχωριστό εθελοντή. Ο 22χρονος μέσος της ομάδας, Ισαάκ Χέιντεν, που έχει κερδίσει μια θέση στην 11αδα του Ράφα Μπενίτεθ και είναι διεθνής με όλες τις μικρές εθνικές της Αγγλίας, όταν έμαθε για τη δράση των οπαδών προσφέρθηκε να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε. Κάπως έτσι, επισκέφτηκε ένα μεσημέρι την τράπεζα, βοήθησε στη μεταφορά και τοποθέτηση των κιβωτίων, σέρβιρε φαγητό και τσάι, μοίρασε σακούλες με βασικά είδη σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη και είπε την άποψη του για το θέμα:

“Αυτό που έχουν κάνει οι οπαδοί είναι πραγματικά ξεχωριστό. Πρέπει να υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των οπαδών, των παικτών και της πόλης. Εμείς οι παίκτες είμαστε εξαιρετικά προνομιούχοι και τυχεροί που κάνουμε κάτι που αγαπάμε. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχουν και άνθρωποι λιγότεροι τυχεροί και γι’αυτό θέλουμε να βοηθήσουμε. Όλοι ξέρουμε ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Τη μια στιγμή μπορεί να παίζεις στο ‘Σέντ Τζέιμς Παρκ’ και την επόμενη να χτυπήσεις σοβαρά και να είσαι τελειωμένος. Όπως μπορεί να συμβεί σε κάθε δουλειά. Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ποδόσφαιρο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει ανθρώπους. Θα ήθελα να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες ιδέες”.



“Football can be more than football”. Μια τόσο απλή κουβέντα ενός 22χρονου ποδοσφαιριστή η οποία συνοψίζει όλο αυτό το εγχείρημα των φιλάθλων της Νιούκαστλ, που προσπαθούν να συνδυάσουν την αγάπη τους για την ομάδα της πόλης τους με μια σημαντική βοήθεια προς κάποιους συμπολίτες τους, που μπορεί για διάφορους λόγους να βρέθηκαν σε μια δύσκολη θέση αλλά, πάνω απ’όλα, παραμένουν άνθρωποι. Όπως χαρακτηριστικά λέει άλλωστε ο υπέροχος Ντάνιελ Μπλέικ στην ταινία:

“Δεν είμαι φυγόπονος, απατεώνας, ζητιάνος ή κλέφτης. Δεν είμαι αριθμός ασφάλισης ή μια κουκκίδα στην οθόνη ενός υπολογιστή. Δεν περπατώ σκυφτός αλλά κοιτάω τον γείτονα μου στα μάτια και τον βοηθάω αν μπορώ. Ούτε ζητώ, ούτε δέχομαι ελεημοσύνη. Με λένε Ντάνιελ Μπλέικ. Είμαι άνθρωπος, όχι σκυλί. Απαιτώ να μου φέρονται με σεβασμό. Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ είμαι ένας πολίτης. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο”.

sombrero.gr

[fon7]

"Ξεκίνησα να παίζω Football Manager αρκετά νωρίς, όταν ήμουν στις μικρές εθνικές, γιατί τότε είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Όπως οι περισσότεροι, λάτρευα να παίρνω μικρές ομάδες και να τις πηγαίνω όσο πιο ψηλά γίνεται. Η επιλογή μου ήταν η Σάουθεντ Γιουνάιτεντ, μόνο και μόνο γιατί το όνομα της έμοιαζε λίγο με αυτό της Σάουθ Μέλμπουρν, της ομάδας στην οποία έπαιζα παλιά. Τους έφτασα ως το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά με απέλυσαν έξι μήνες μετά, την ώρα που εγώ περίμενα πως θα μου φτιάξουν άγαλμα.
Έχω δοκιμάσει να πάρω και μεγάλες ομάδες αλλά εκεί η επιτυχία δεν σε γεμίζει τόσο. Γι'αυτό επικεντρωνόμουν στο να ανακαλύψω τον επόμενο σταρ. Εννοείται πως έχω μπει κι εγώ, όπως όλοι, στη διαδικασία να πάρω κάποια στιγμή τον Φρέντι Αντού και η αλήθεια είναι πως ήταν απίστευτος."
(Άγγελος Ποστέκογλου)

El Sombrero

[fon7]

Η Τσέστερ εδρεύει στα βορειοδυτικά της Αγγλίας και αποτελεί τη συνέχεια της ιστορικής Τσέστερ Σίτι που ιδρύθηκε το 1875. Η πιο γνωστή ιδιαιτερότητα της είναι πως το γήπεδο της βρίσκεται ακριβώς πάνω στα σύνορα με την Ουαλία.
Για την ακρίβεια, ο αγωνιστικός χώρος και σχεδόν όλες οι κερκίδες είναι σε ουαλικό έδαφος ενώ στην Αγγλία βρίσκονται η κεντρική είσοδος, το πάρκινγκ και τα γραφεία που στεγάζονται δίπλα. Αυτό κάποιες φορές προκαλεί μπερδέματα, όπως τον Γενάρη του 22', την περίοδο του COVID δηλαδή, τότε που οι Άγγλοι επέτρεπαν στον κόσμο να πάει στο γήπεδο αλλά οι Ουαλοί όχι!
Καθόλου περίεργα, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι μια ουαλική ομάδα, η γειτονική Ρέξαμ, με την οποία μισιούνται αυθεντικά. Οπότε καταλαβαίνετε πόσο αμήχανα και άσχημα θα ένιωσαν το 2020 όταν δυο πολύ διάσημοι αστέρες του Χόλιγουντ αποφάσισαν να επενδύσουν τα λεφτά τους και να κάνουν γνωστό σε όλο τον κόσμο έναν μικρό σύλλογο από μια περιοχή που δεν ήξεραν καν πως υπάρχει κι αυτός ο σύλλογος δεν ήταν ο δικός τους αλλά αυτός των «σιχαμένων γειτόνων» μόλις 19 χλμ μακριά!
Με τα λεφτά των γιάνκηδων η Ρέξαμ επέστρεψε στις επαγγελματικές κατηγορίες και φέτος κυνηγάει την άνοδο στην 3η εθνική την ίδια ώρα που οι φίλοι της Τσέστερ τη μισούν από απόσταση, παραμένοντας κολλημένοι στην 6η κατηγορία. Η οπαδική αγάπη όμως δεν στέκεται σε τέτοιες... ατυχίες.
Το Σάββατο η ομάδα τους έπαιζε στην έδρα της Σκάνθορπ και δεν γινόταν να είναι μόνη της. Πάνω από 1100 οπαδοί της την ακολούθησαν κι εκεί, είδαν ένα χορταστικό 2-2, το γλέντησαν όσο μπορούσαν στα γκολ της και μαζί με τους φίλους των γηπεδούχων έσπασαν το ρεκόρ προσέλευσης: 7511 εισιτήρια σε αγώνα 6ης κατηγορίας!

Εδώ μπορείτε να δείτε ολόκληρο το βίντεο:

El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Το 2001 οι φίλοι της ιστορικής Γουίμπλεντον είδαν μια κοινοπραξία από επενδυτές άσχετους με τη μπάλα να τους κλέβει την ομάδα, να τη μεταφέρει σε άλλη πόλη και να τη μεταμορφώνει σε ΜΚ Ντονς. Ένα χρόνο μετά κάποιοι εξ αυτών αποφάσισαν να ιδρύσουν μια νέα Γουίμπλεντον, σαν αυτή που υποστήριζαν μια ζωή. Μόνοι τους.
Η προσπάθεια τους ξεκίνησε από τον πάτο του αγγλικού ποδοσφαίρου αλλά μέσα σε μερικά χρόνια κατάφεραν και επέστρεψαν στις επαγγελματικές κατηγορίες, έφτιαξαν το δικό τους γήπεδο στον ίδιο χώρο που βρισκόταν το παλιό της και φέτος παίζουν στη League Two. Στην ίδια κατηγορία βρίσκεται και η ΜΚ Ντονς, που δυο δεκαετίες μετά έχει ακόμα πρόεδρο τον τύπο που τους έκλεψε το σύλλογο.
Το Σάββατο οι δυο ομάδες συναντήθηκαν στο νέο γηπεδάκι της Γουίμπλεντον, σε ένα ντέρμπι μίσους διαφορετικό από τα άλλα, που συνήθως καταλήγει με νικήτρια την πιο ισχυρή ομάδα. Αυτή που οι οπαδοί της Γουίμπλεντον δεν καταδέχονται να ονοματίσουν αφού χρησιμοποιεί το δικό τους παρατσούκλι, το "Ντονς". Όχι όμως αυτή τη φορά.
Εχθές οι οπαδοί που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ του Μαΐου του 2002 στην παμπ και πήραν την πολύ δύσκολη απόφαση να φτιάξουν την αγαπημένη τους ομάδα από την αρχή, κέρδισαν. Με 1-0. Με γκολ στο 94'. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε...
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Στα 70s και στις αρχές των 80s το Ίπσουιτς έζησε μεγάλες στιγμές. Μέσα σε μια δεκαετία το καμάρι της πόλης, που είχε προπονητή τον Μπόμπι Ρόμπσον, τερμάτισε εφτά φορές στην πρώτη 4αδα, κέρδισε το κύπελλο Αγγλίας, σήκωσε το ΟΥΕΦΑ και έφτασε ως τα προημιτελικά του κυπελλούχων. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, η ομάδα χάθηκε κάποια στιγμή από το προσκήνιο και βρέθηκε ακόμα και στην 3η κατηγορία.
Σήμερα όμως η πόλη γιορτάζει ξανά. Η Ίπσουιτς επιστρέφει στην Πρέμιερ Λιγκ μετά από 22 χρόνια. Οι παίκτες του Κίραν ΜακΚένα κέρδισαν για δεύτερη σερί σεζόν την άνοδο κι από εκεί που πέρσι έπαιζαν με τη Φόρεστ Γκριν Ρόβερς και την Τσέλτεναμ Τάουν σε λίγο καιρό θα υποδέχονται τη Σίτι, τη Λίβερπουλ και την Άρσεναλ!


Στα 37 του είναι ο 2ος πιο νέος προπονητής στις τέσσερις πρώτες κατηγορίες της Αγγλίας κι όμως έχει 15 χρόνια εμπειρίας. Ο περιζήτητος Κίραν ΜακΚένα που πέτυχε back-to-back ανόδους:
El Sombrero

[fon7]

Το 2019 η Μπέρι, που τότε αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία, έγινε η πρώτη ομάδα μετά το 1992 που αποβάλλεται από την αγγλική Football League. Μερικά χρόνια οικονομικής κακοδιαχείρισης και δυο τραγικοί ιδιοκτήτες κατάφεραν να διαλύσουν έναν σύλλογο 134 ετών και να στερήσουν από μια μικρή πόλη την ομάδα της.
Οι ομάδες όμως είναι ο κόσμος τους και όσο αυτός και το πάθος του για τη μπάλα παραμένουν ζωντανά τότε υπάρχει ελπίδα όσο ζοφερή κι αν είναι μια κατάσταση. Λίγους μόλις μήνες αργότερα μια μερίδα οπαδών δημιούργησε μια νέα ομάδα με όνομα Μπέρι AFC που θα ξεκινούσε από τη βάση της (ατέλειωτης) αγγλικής ποδοσφαιρικής πυραμίδας και τα ερασιτεχνικά της περιοχής του Μάντσεστερ.
Φέτος η Μπέρι αγωνίζεται στην 9η κατηγορία και πριν λίγες μέρες κέρδισε την Τσάρνοκ Ρίτσαρντ με 1-0 και πέρασε στον τελικό των πλέι οφ ανόδου. Το βίντεο με τα πανηγύρια και το «Twist and Shout» των Beatles μετά το τέλος του αγώνα θα μπορούσε κάλλιστα να μπει σε ένα παγκόσμιο, ποδοσφαιρικό λεξικο δίπλα στη λέξη οπαδισμός.
Περισσότεροι από 4.000 άνθρωποι πήγαν το βράδυ μιας Τρίτης (την ίδια ακριβώς ώρα που παιζόταν ένας ημιτελικός Τσάμπιονς Λιγκ) για να στηρίξουν την ομάδα τους σε έναν αγώνα 9ης κατηγορίας. Ένατης κατηγορίας!

Μια μασκότ που προκαλεί αντιπάλους, παίζει ξύλο και αποβάλλεται 3 φορές (!), οπαδοί που δένονται με χειροπέδες στο γήπεδο, ένας απατεώνας ιδιοκτήτης που πουλάει ακόμα και τις θέσεις πάρκινγκ κι ένας δεύτερος που αγοράζει μια ομάδα με μια λίρα!
El Sombrero (βίντεο)

[fon7]

Μια ταινία, ένας διαγωνισμός Football Manager και μια ιστορική άνοδος: η Μπρόμλι στη League Two

Λίγο έξω από το Λονδίνο υπάρχει το Μπρόμλι, μια πόλη που για πρώτη φορά αναφέρεται το μακρινό 862. Περίπου 300 χρόνια αργότερα, το Μπρόμλι απέκτησε άδεια να έχει αγορά, έγινε αυτό που λέγεται market town, ενώ το γεγονός ότι απέκτησε σιδηροδρομικό σταθμό το 1858 βοήθησε ακόμα περισσότερο στην ανάπτυξή του και στο να υπάρχει και σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου. Το Μπρόμλι δεν είναι ιδιαίτερα διάσημο και ψάχνοντας στο λήμμα της Wikipedia αυτό που ξεχώρισε στα δικά μου μάτια είναι ότι το διάσημο σκετσάκι των Monty Python με τίτλο “Spam” (από το οποίο προέρχεται και ο σημερινός όρος για τα ανεπιθύμητα μηνύματα) υποτίθεται ότι έλαβε χώρα σε ένα καφέ του Μπρόμλι. Α, ναι. Κι ότι έζησε εκεί ο μικρός Ντέιβιντ Μπάουι.

Το Μπρόμλι, ως μέρος της Αγγλίας που σέβεται τον εαυτό του, δεν γίνεται να μην έχει και ομάδα ποδοσφαίρου. Και επειδή μιλάμε για Αγγλία, δεν μιλάμε για κάποια καινούρια ομάδα. Η τοπική Bromley F.C. έχει μια ιστορία από το 1892, αλλά δεν θα την έλεγε κανείς ένδοξη. Τα “κοράκια” έχουν περάσει τον σχεδόν 1,5 αιώνα ζωής τους στα χαμηλά. Στα πολύ πολύ χαμηλά. Και αυτό που έζησαν ανήμερα του Πάσχα (για εμάς) του 2024 ήταν κάτι μοναδικό. Ήταν ο τελικός των πλέι οφ της National League. Ο τελικός δηλαδή του κορυφαίου μη επαγγελματικού πρωταθλήματος του αγγλικού ποδοσφαίρου, της 5ης εθνικής κατηγορίας στην Αγγλία, με έπαθλο την άνοδο στη League Two, την αντίστοιχη Δ’ εθνική. Ίσως η σημαντικότερη σε δυσκολία άνοδος μετά από αυτή από την Championship στην Premier League. Ένας τελικός που σε μια χώρα που σέβεται το ποδόσφαιρο, γίνεται με κάθε επισημότητα στο Γουέμπλεϊ κι ας μη γεμίζει. Ο κόσμος που πηγαίνει το ζει σαν να είναι τελικός Τσάμπιονς Λιγκ. Έτσι λοιπόν, η Μπρόμλι αντιμετώπισε στον τελικό της ανόδου των μπαράζ τη Σόλιχαλ Μουρς. Πριν πάμε όμως στο συγκεκριμένο παιχνίδι, θα ταξιδέψουμε σε μια άλλη ιστορία, λίγους μήνες πριν.

Τον περασμένο Νοέμβριο, το βιντεοπαιχνίδι Football Manager 2024 σε συνεργασία με το Xbox έκανε έναν διαγωνισμό. Δικαίωμα συμμετοχής είχαν όσοι θα κατάφερναν να κατακτήσουν ένα εθνικό πρωτάθλημα στο παιχνίδι και να ξεκλειδώσουν το αντίστοιχο achievement. Έπαθλο; Ένας τυχερός νικητής θα μπορούσε να πιάσει δουλειά στην Μπρόμλι από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο του 2024. Ο τίτλος της δουλειάς ήταν “Support Performance Tactician” και μπορεί να μην ήταν ρόλος πρώτου προπονητή στην Μπρόμπλι (ο Άντι Γούντμαν δεν είχε να φοβηθεί για τη θέση του), αλλά ο νικητής θα γινόταν κανονικό μέλος του επιτελείου της ομάδας. Όπως έλεγε η ανακοίνωση “δεν χρειάζεται κάποιο εντυπωσιακό βιογραφικό ή πτυχίο στην ανάλυση, αλλά ένα βίντεο 1 λεπτού στο οποίο οι συμμετέχοντες θα εξηγούσαν γιατί αξίζουν να προσληφθούν“. Ο διαγωνισμός δεν ήταν κάποιο εμπορικό τρικ, ήταν αληθινός και η Μπρόμλι έκανε και συνέντευξη με τους βασικούς υποψήφιους, πρωταθλητές στο FM.

Από το σαλόνι και την κονσόλα, στους πάγκους

Στον διαγωνισμό μάλιστα υπήρχε βίντεο με τον κόουτς της Μπρόμλι να καλεί τον κόσμο να πάρει μέρος. Νικητής ήταν ο νιγηριανής καταγωγής Νέιθαν Ογοουλάμπι. Ο νεαρός Νέιθαν κέρδισε τον διαγωνισμό από το σαλόνι του σπιτιού της μαμάς του (με την ίδια να γκρινιάζει ότι το μόνο με το οποίο ασχολείται όλη μέρα ο κανακάρης της είναι η μπάλα). Η όλη ιστορία θα ολοκληρωθεί με ένα μικρό ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων, με μόνο το 1ο επεισόδιο να έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής και να είναι αυτό που βλέπετε παραπάνω. Ο Νέιθαν έγινε υπάλληλος της Μπρόμλι με μισθό £13,15 την ώρα, αφού εντυπωσίασε τους ανθρώπους του συλλόγου ανάμεσα στους 10 βασικούς υποψηφίους που πέρασαν από interview. Πήγε στα γραφεία του συλλόγου, γνώρισε συναδέλφους και προϊστάμενους και σήκωσε μανίκια.

Όταν ο Νέιθαν έγινε και επίσημα μέλος της Μπρόμπλι, η ομάδα ήταν σε κρίσιμο σημείο. Βρισκόταν στη 2η θέση του ομίλου της, δύσκολο να ακολουθήσει την πρωτοπόρο Τσέστερφιλντ, η οποία και τελικά πήρε την απευθείας άνοδο, αλλά με σοβαρές πιθανότητες για συμμετοχή στα πλέι-οφ ανόδου. Και μπορεί να μιλάμε για χαμηλό επίπεδο ποδοσφαίρου, αλλά ακόμα και τόσο χαμηλά, στην Αγγλία οι σύλλογοι προσπαθούν να είναι οργανωμένοι. Ο Νέιθαν δεν ήρθε σε κάποια ομάδα που δεν γνωρίζει τι είναι η ανάλυση δεδομένων ή το σκάουτινγκ του αντιπάλου. Είχε υπαλλήλους που εργάζονται σε αυτό και ο νικητής του διαγωνισμού προστέθηκε στο ήδη υπάρχον τιμ.

Μπορεί για τον ίδιο να ήταν μια μοναδική εμπειρία, αλλά για τους ανθρώπους της Μπρόμλι ήταν η πραγματική τους δουλειά και για τον κόσμο της ομάδας η μεγάλη ευκαιρία για μια ιστορική άνοδο. Ο κόουτς Γούντμαν υπήρξε τερματοφύλακας στις ακαδημίες της Κρίσταλ Πάλας, αλλά δεν έκανε ποτέ καριέρα σε υψηλό επίπεδο, παίζοντας σε 11 διαφορετικούς συλλόγους σε μικρότερες κατηγορίες. Ήταν ο Άλαν Πάρντιου που του έδωσε την ευκαιρία για κάτι καλύτερο, όταν τον φώναξε να γίνει προπονητής τερματοφυλάκων στη Γουέστ Χαμ. Ο Γούντμαν τον ακολούθησε στη συνέχεια σε Τσάρλτον, Νιούκαστλ και Κρίσταλ Πάλας, ενώ αργότερα πέρασε και από την Άρσεναλ, μέχρι να αρχίσει καριέρα πρώτου προπονητή το 2017. Εγκατάλειψε το σταφ της Άρσεναλ για να γυρίσει στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αλλά όπως λέει κι ο ίδιος στην Τέλεγκραφ, ήθελε να γίνει πρώτος προπονητής γιατί πίστευε στον εαυτό του. Τον ενοχλούσε όταν του έλεγαν ότι σπάνια οι προπονητές τερματοφυλάκων γίνονται προπονητές και έτσι παράτησε μια σίγουρη δουλειά σε έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους της Ευρώπης για να πάει στα αλώνια των ημι-ερασιτεχνικών της Αγγλίας. Σε αυτό είχε και τη στήριξη του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ με τον οποίο είναι κολλητοί και μάλιστα ο κόουτς της Αγγλίας έχει βαφτίσει τον γιο του.

Στην Μπρόμλι ο Γούντμαν βρήκε έναν συμμαζεμένο και οργανωμένο σύλλογο, αλλά όχι πλούσιο. Η ομάδα έχει από τα χαμηλότερα μπάτζετ της κατηγορίας και ο στόχος είναι να βρίσκει παίκτες διψασμένους για το κάτι παραπάνω. Η πιο διάσημη στιγμή του συλλόγου ήταν πιθανότατα το 2018, όταν κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία The Bromley Boys, βασισμένη στο βιβλίο (με τον όχι και τόσο σύντομο τίτλο) The Bromley Boys: The True Story of Supporting the Worst Football Club in Britain. Και ο τίτλος δεν είναι τόσο υπερβολικός. Είναι η αληθινή ιστορία του συγγραφέα Ντέιβ Ρόμπερτς που με την Αγγλία στο μεθύσι της χαράς του Μουντιάλ του 1966 αποφασίζει να ασχοληθεί πιο ενεργά με το ποδόσφαιρο και την ομάδα της περιοχής του την Μπρόμπλι (τη στιγμή που ο πατέρας του βρίσκει το ποδόσφαιρο εντελώς άχρηστο). Ο Ντέιβ ακολουθεί πιστά την Μπρόμλι που βρίσκεται στη χειρότερη δυνατή κατάσταση, στον πάτο της Isthmian League, κάνοντας ένα τεράστιο σερί με ήττες. Δεν έχουμε δει την ταινία, ούτε έχουμε διαβάσει το βιβλίο, αλλά το δεύτερο έχει σχετικά καλές κριτικές.

Η Μπρόμλι του Γούντμαν όμως δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτή του βιβλίου και της ταινίας, καθώς αγωνιστικά είναι από τις πιο καλές ομάδες τα τελευταία χρόνια. Η καλή δουλειά του Γούντμαν από το 2021 και μετά στον σύλλογο τον έφερε να δέχεται προτάσεις από υψηλότερες κατηγορίες, αλλά ο ίδιος δείχνει ευγνωμοσύνη στον πρόεδρο του συλλόγου και δεν θέλει να φύγει πριν πετύχει κάτι μεγάλο. Έτσι, στο τέλος της κανονικής διάρκειας του φετινού πρωταθλήματος, η Μπρόμπλι τερμάτισε 3η, με κύριο όπλο της την καλή αμυντική λειτουργία, μία από τις καλύτερες στην κατηγορία με 49 γκολ παθητικό σε 46 ματς. Αφού στον ημιτελικό απέκλεισε την Άλτριντσαμ από το Μάντσεστερ έφτασε στον μεγάλο τελικό της 5ης Μαΐου μπροστά σε πάνω από 23.000 φιλάθλους στο Γουέμπλεϊ.

Η Μπρόμπλι προηγήθηκε δυο φορές με τον αρχισκόρερ της Μάικλ Τσικ, αλλά και τις δύο φορές η χαρά κράτησε για λίγο. Εφτά και δέκα λεπτά μέχρι η Σόλιχαλ Μουρς να βρει γκολ ισοφάρισης και τις δύο φορές. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση, κάτι που είναι ο κανόνας τα τελευταία χρόνια στον τελικό ανόδου της Nation League και τελικά στα πέναλτι, καθώς η Μπρόμλι είχε δύο δοκάρια στον έξτρα χρόνο. Στα πέναλτι, ο αρχηγός Μπάιρον Γουέμπστερ έκανε κάτι περίεργο. Άλλαξε περιβραχιόνιο και έβαλε ένα που έγραφε EFL, ένα περιβραχιόνιο της παραπάνω κατηγορίας δηλαδή, θέλοντας να δείξει τη σιγουριά του για την άνοδο και έτσι να επηρεάσει και τους αντιπάλους, ως ο εκτελεστής του κρίσιμου χτυπήματος.

Ολόκληρη η διαδικασία των πέναλτι

Ο αντίπαλος τερματοφύλακας προσπάθησε και αυτός με τη σειρά του να κάνει τα δικά του mind games όταν και του είπε “ξέρω πού θα εκτελέσεις”, αλλά όπως δήλωσε ο Γουέμπστερ μετά το τέλος του αγώνα, αυτό ήταν ψέμα, γιατί ακόμα κι ο ίδιος δεν ήξερε. Δεν είχε αποφασίσει ακόμα. Έστησε την μπάλα, χαμογέλασε με μεγάλη σιγουριά, σήκωσε το φρύδι και έστειλε την μπάλα στο βάθος της εστίας και μαζί της την ομάδα των 132 ετών ιστορίας για πρώτη φορά στη League Two. «Δεν είμαστε η καλύτερη ομάδα, αλλά έχουμε μεγάλη καρδιά. Είμαστε μια τίμια ομάδα με παίκτες που πολεμούν ο ένας για τον άλλον. Ήμουν σίγουρος στα πέναλτι γιατί έχω το καλύτερο τέρμα της κατηγορίας. Γνώριζα ότι θα πιάσει ένα-δύο», είπε ο κόουτς για τον Γκραντ Σμιθ που έκανε δύο αποκρούσεις συνολικά.

twitter
Ο αρχηγός με το περιβραχιόνιο της League Two και το χαμόγελο της επιτυχίας

Η Μπρόμλι έχει τώρα πολλή δουλειά μπροστά της. Η διαφορά στη νέα κατηγορία είναι μεγάλη και θα πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια για να τα καταφέρει. Για αρχή, θα πρέπει να αντικαταστήσει το τεχνητό χορτάρι στο γήπεδό της. Όσο για τον Νέιθαν, το συμβόλαιό του λήγει τον Μάιο και δεν ξέρουμε αν υπάρχει πρόθεση να ανανεωθεί. Σίγουρα πάντως, από το σαλόνι της μαμάς βρέθηκε να ζει την μπάλα στην ίσως πιο αγνή της μορφή και μάλιστα να είναι κομμάτι της πιο ιστορικής στιγμής ενός συλλόγου που ιδρύθηκε το μακρινό 1892. Δεν την λες και άσχημη εμπειρία.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Αυτός εδώ ο κυριούλης

Ben Foster

Τερματοφύλακας που έχει παίξε πρέμιερ λιγκ και στην εθνική Αγγλίας ασχολείται με τα σόσιαλ.Έχει κανάλι στο youtube με αρκετές φάσεις μέσα από το γήπεδο με κάμερο go pro.Γενικά έχει αρκετό περιεχόμενο μέσα από τα γήπεδα,τα αποδυτήρια και διάφορα άλλα.

Foster has a verified YouTube channel called "Ben Foster – The Cycling GK", which he started in 2020 during the UK's COVID-19 lockdown. He posts cycling videos and matchday vlogs, including GoPro footage of the games in the back of his goal;[106][107] he occasionally wears an Insta360 camera fastened to his chest to provide a first-person viewpoint.[108] As of April 2023, the channel has amassed over 1.43 million subscribers and over 138 million views.[109] He also has a podcast called "Fozcast – The Ben Foster Podcast", which he hosts with Tom Ochoa.[110][111] Foster also has a golf channel called "The Golfing GK",[112] and hosts a debate show on his channel called "The Football Fill-In", which began during the 2022–23 Premier League season.[113]

https://www.youtube.com/@thecyclinggk/featured

[fon7]

Match Day Vlog at Man Utd vs Liverpool!

[fon7]

🫶 𝞞𝞘 𝞞𝞟𝞐𝞓𝞞𝞘 𝞟𝞞𝞤 𝞛𝞐𝞕𝞔𝞧𝞐𝞜 𝞚𝞔𝞥𝞣𝞐 𝞒𝞘𝞐 𝞣𝞖𝞜 𝞟𝞞𝞚𝞖 𝞣𝞞𝞤 𝞐𝞜𝞣𝞘𝞟𝞐𝞚𝞞𝞤 𝞣𝞞𝞤𝞢

🏴󠁧󠁢󠁳󠁣󠁴󠁿 Χθες, 750 οπαδοί της Σεντ Μίρεν από την Σκωτία κάνανε ένα ταξίδι μέχρι την Νορβηγία και το Μπέργκεν για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα στην Ευρώπη.

✊ Η Σεντ Μίρεν δεν είναι καμιά υπερδύναμη του Σκωτσέζικου Ποδοσφαίρου. Πέρσι τερμάτισε πέμπτη στο πρωτάθλημα και σε ευρωπαϊκή διοργάνωση είχε να αγωνιστεί από το 1987. Αυτό δεν είχε καμία σημασία, όμως. Οι οπαδοί ήταν δίπλα της σε αυτόν τον ιστορικό αγώνα για το Κόνφερενς Λιγκ εναντίον της Μπραν και, μάλιστα, δεν έμειναν εκεί. Απέδειξαν, γι άλλη μια φορά, ότι το ποδόσφαιρο σε κάποιες χώρες είναι μέσο αλληλεγγύης, οι σύλλογοι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινότητας και της τοπικής κοινωνικής δράσης.

📥 Οι 750 της Σεντ Μίρεν, λοιπόν, διοργάνωσαν παράλληλα με το ταξίδι, έναν έρανο, μαζεύοντας 2800 λίρες (3300 ευρώ), τα οποία και δώρισαν σε ένα τοπικό φιλανθρωπικό ίδρυμα του Μπέργκεν, της πόλης δηλαδή που φιλοξενούσε τον αγώνα της ομάδας τους.

👏 «Ως οπαδοί της Σεντ Μίρεν δεν ταξιδεύουμε και πολύ συχνά, γι'αυτό είχαμε την ιδέα να συγκεντρώσουμε κάποια λεφτά και να τα δώσουμε σε μια τοπική φιλανθρωπική οργάνωση. Έτσι θα βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη και επίσης θα αφήσουμε το σημάδι μας με ωραίο τρόπο στην πόλη που μας φιλοξενεί».

#ποδοσφαιρικόςρομαντισμός
The football Romantics