O ΠΑΣ πάσχει από έλλειψη ταυτότητας ...σε όλα τα επίπεδα.
Η μάνα μου Γριά Σαλονικιά.
Ο πατέρας μου Γιαννιώτης Βάζελος, από χωριό.
Φοιτηταριό κι οι δυο της ΑΣΟΕ στον Περαιά, τότε.
Πλάκωσαν μετά, οι συμβατικότητες και οι γαυροσυνήθειες, ήρθαν οι ρετσίνες και γαμηθήκαν άρδην με πολιτικό και δυο φωτογραφίες.
Βγήκα από εκεί εγώ και αφού πήραν τη μετάθεση για Γιάννινα, από ανάγκη πες και αν θες από αντίδραση, είπα να γίνω Πας.
Και να στο σπίτι τα πλυντήρια και να οι εκλογικοί μηχανισμοί και τα εξοχικά με τα ψητά γοφάρια και τις τσούλες.
Και οι φίλοι τους, που χτύπαγαν κουδούνια και τηλέφωνα και μετοχές πουλούσαν μιζαδόρικες, κάποτε τέλειωσαν.
Έκαναν πίσω όλοι, νυχτιάτικα πιτζαμωτοί.
Ένας κύριος μόνο τηλεφώνησε μετά και ζήταγε, να βγει ο Σουλτανίδης πρώτος σκόρερ.
Εγώ τα πήρα στο κρανίο σαν Πας.
Μα πως??? είπα, ο Σαίτας ήταν ο πρώτος σκόρερ.
Δε θυμάμαι τελικά ποιός πήρε τα αργύρια εκείνης της πρωτιάς.
Εμένα με κουβάλησαν στο Τμήμα από το δρόμο, για εξακρίβωση στοιχείων ταυτότητας, είπαν.
Που ταυτότητες ...
Την ίδια ώρα ο μπαμπάς πέθαινε από στοιχηματικό πλουτισμό και από κέρατο.
Η μαμά έμεινε την αλλη μέρα, πάνω στη λιποαναρρόφηση.
Μόνο ο παππούς ήταν Πασολές μέσα σε αυτό το σπίτι... στα ενενήντα έννιά του τώρα.
Θυμάται ακόμα μάγκες μου και της ταυτότητας το νούμερο.
(το κείμενο το έγραψε ένας φίλος το 2009)
