Oι αλάνες της ζωής μας

[ELTORO]

Επειδή γουστάρουμε μπαλίτσα.
 
Εκπληκτικές φωτό και δυνατό και το φιλμάκι στο τέλος.

Οι φωτό απο αλάνες απ όλο τον κόσμο. Μπορεί να στείλει όποιος θέλει.

http://www.canchas.org/index.php
 
Για όποιον δεν το χει δει.
 
Το άρθρο απο εδώ
 
http://www.blogmag.gr/football-blabla/canchas-org-i-alanes-tis-zois-mas/



«Σε μια αλάνα, που εμείς τη λέγαμε Μαρακάνα…» τραγουδούν οι αγαπημένοι Locomondo και προσωπικά, κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι, ανατριχιάζω. Δεν θα μιλήσω για ποδόσφαιρο, θα μιλήσω για μπάλα, τη μπάλα που παίζαμε παιδιά, στις αλάνες, στις πλατείες, στα σχολεία και στους δρόμους της γειτονιάς.

Εικόνα όχι τόσο συνηθισμένη πλέον στην Ελλάδα, καθώς οι δρόμοι έχουν γεμίσει αυτοκίνητα «και είναι επικίνδυνο», τα σχολεία έχουν πλέον security να τα φυλάνε (από ποιον άραγε;), ενώ οι αλάνες είναι πλέον, ειδικά στον ελληνικό αστικό ιστό, όνειρο θερινής νυκτός. Άσε που με το playstation έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο.

«Cancha», λέγεται η αλάνα στα ισπανικά και το canchas.org είναι ένα ανοιχτό project που ασχολείται με τις αλάνες όλου του κόσμου και στο οποίο μπορεί να συνεισφέρει οποιοσδήποτε επιθυμεί. Από την Ελλάδα μέχρι τη Γροιλανδία κι από το Θιβέτ μέχρι την Αργεντινή, τα παιδιά (και αυτοί που νιώθουν παιδιά) παίζουν μπάλα στις αλάνες και το project αυτό έχει ως σκοπό να συγκεντρώσει και να μοιράσει στον κόσμο τέτοιες εικόνες. Εικόνες από αλάνες για μπάλα.

Μπορεί να είναι μια κυριλέ δημοτική αλάνα στο Αμβούργο ή μπορεί να είναι δυο κουτιά που να ορίζουν το τέρμα στην άμμο της παραλίας στη Βραζιλία. Ίσως είναι γραμμές βαμμένες σε έναν τοίχο στην παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ, κάποιος άπλετος χώρος στο οροπέδιο του Θιβέτ ή στη Γροιλανδία με φόντο τα παγόβουνα. Η ουσία είναι ότι η αλάνα υπάρχει και το ραντεβού για μπάλα εξακολουθεί να δίνεται ανά τον κόσμο.

«Αν μια λασπωμένη μπάλα ερχόταν κατά πάνω μου, θα έκανα κοντρόλ με το στήθος ακόμα κι αν φορούσα το ακριβότερο κοστούμι του κόσμου» Diego Armando Maradona

Μπείτε στο canchas.org και περιηγηθείτε στη συλλογή από φωτογραφίες. Πατήστε και το play στο “Goal” για μουσική υπόκρουση και απολαύστε… ανέμελα.

http://www.canchas.org/index.php

Συμπληρωματικά, ένα «σχετικό» ωραίο βιντεάκι – πραγματική ιστορία…

TMB Panyee FC short film

[vagge-lakis-buffon]

Ενα παρα πολυ ομορφο κείμενο. Με εκανε να γυρίσω χρόνια πισω, πιστεύω κ εσας.

    Απαγορεύονται οι "καραβολίδες"

Τα "ξερόμυτα" δεν μετράνε, "στα 3 κόρνερ πέναλτι", ο ορισμός του νοητού τέρματος, ο τύπος που είχε την μπάλα και τον είχαμε στα όπα όπα. Το Contra.gr κάνει φλας μπακ στο ποδόσφαιρο που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια. Πάμε να ξεσκονίσουμε μαζί τις αναμνήσεις μας!


Για όσους έχουμε περάσει τα 22-23, το ποδόσφαιρο πλέον έχει ταυτιστεί με το τρίπτυχο πίτσες-μπίρες-Champions League με μερικά "δημιουργικά" διαλείμματα για "Pro" και "Football Manager". Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν πάντοτε έτσι.

Ξεσκονίζοντας τις προάλλες την αποθήκη μου, έπεσα πάνω σε ένα κιτρινισμένο τετράδιο που στο εξώφυλλο είχε κολλημένα ξεθωριασμένα αυτοκόλλητα της Panini με παίκτες που αγωνιζόντουσαν στο ελληνικό πρωτάθλημα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Το άνοιξα με ανυπομονησία για να δω και τα υπόλοιπα αυτοκόλλητα της τότε συλλογής μου, αλλά έπεσα πάνω σε κάτι που δεν περίμενα. Στην πρώτη σελίδα έγραφα “Πρωτάθλημα 1993-1994”. Δεν επρόκειτο για το πρωτάθλημα της τότε Α' Εθνικής, αλλά όπως μαρτύρησαν οι επόμενες σελίδες του τετραδίου, για ένα πρωτάθλημα μεταξύ των δύο ομάδων που είχαμε φτιάξει στην 5η δημοτικού. Υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των συμμαθητών μου και πλάι τους τα γκολ που είχαν πετύχει σε κάθε αγώνα, ενώ υπήρχε και ένας πίνακας με τη βαθμολογία των δύο ομάδων. Τότε η νίκη έδινε ακόμα δύο βαθμούς και η ισοπαλία έναν.

Στην επόμενες σελίδες υπήρχαν και άλλα αντίστοιχα “πρωταθλήματα”, ενώ στη μέση του τετραδίου υπήρχε γραμμένος ένας άλλος τίτλος: “Άλλα σχολεία”. Εκεί είχα περάσει τα αποτελέσματα των αγώνων του δικού μας κόντρα στα υπόλοιπα σχολεία της γειτονιάς. Υπήρχαν σελίδες με τα ονόματα των παιδιών του κάθε σχολείου και πλάι σε αυτά το πόσο καλή μπάλα ήξερε κάθε παιδί και μια υποσημείωση για το δυνατό του σημείο, σε ένα άτυπο σκάουτινγκ της εποχής. Συνέχισα να ξεφυλλίζω το τετράδιο και έπεσα πάνω σε ακατάλυπτα συστήματα και σε σημειώσεις με τα man-to-man κάθε αγώνα. Man-to-man που θεωρητικά έπρεπε να ακολουθήσουν όλοι οι παίκτες της ομάδας.

Ήθελα να το ζήσω ξανά όλο αυτό. Για κλάσματα δευτερολέπτου φαντάστηκα πως πήγαινα στο σταθερό μου να πάρω τηλέφωνο τον “Μπούμπη”, τον “Τσίλια” και τον “Σαλάτα” για να τους δώσω ραντεβού στις 4 στην πλατεία. “Πάρτε και τον “Ποντικό” και πείτε του να μην ξεχάσει να φέρει την μπάλα”...

Κάποτε παίρναμε μια μπάλα, μαζευόμασταν σε μια αλάνα, πλατεία, σχολείο και παίζαμε ένα διπλό από το μεσημέρι, μέχρι να νυχτώσει. Αυτοί οι ποδοσφαιρικοί "μαραθώνιοι" διέπονταν από κάμποσους κανόνες και είχαν αρκετά χαρακτηριστικά, που τους καθιστούσαν μοναδικούς και τους θυμόμαστε ακόμα με νοσταλγία.

Το "γήπεδο" και η μπάλα

Τα βασικά μέρη που δίνονταν τα ποδοσφαιρικά ραντεβού ήταν προαύλια σχολείων, πλατείες, δρόμοι, γήπεδα μπάσκετ και αλάνες. Τα γήπεδα 5x5 αποτελούσαν ακόμα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Το γεγονός ότι θα παίζαμε ποδόσφαιρο δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα είχαμε και μπάλα ποδοσφαίρου. Ποιος δεν έχει παίξει με πατημένο κουτάκι από αναψυκτικό; Όχι, όμως, πατημένο όπως να ναι. Υπήρχε συγκεκριμένη τεχνική, ώστε το κουτάκι να είναι κατάλληλο για ποδόσφαιρο. Έπρεπε να έχει πατηθεί εντελώς κάθετα και να μην είναι στραβό, ώστε να μπορεί να τσουλάει και να αντέχει.Κάποιες φορές και ειδικά τα καλοκαίρια όλο και κάποιο μπαλάκι του τένις ή κάποια μπάλα του βόλεϊ θα είχε ξεμείνει από την οικογένεια κάποιου από την παραλία, με αποτέλεσμα να αναβαθμίζεται αισθητά το παιχνίδι μας.
Σαν εναλλακτική υπήρχαν και κάποιες μεγάλες μπάλες που πουλούσαν τα περίπτερα της γειτονιάς και είχαν πάνω τα σήματα μεγάλων ομάδων, γνωστές και ως "αερόμπαλες", αφού από τη στιγμή που σούταρες, ο αέρας ήταν εκείνος που αποφάσιζε την κατάληξή του σουτ.
Υπήρχαν και εκείνες οι ευλογημένες μέρες που η παρέα είχε στη διάθεση της κάποια κανονική, ποδοσφαιρική μπάλα. Μία "Select", μια "Mitre" ή κάποια που είχε δέρμα τέλος πάντων. Τότε τα πράγματα σοβάρευαν. Η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο και το παιχνίδι είχε την ένταση και το πάθος που θα ζήλευε και ένας τελικός Champions League. Να παίζεις ποδόσφαιρο με μπάλα της οποίας έχουν φύγει οι ραφές και περισσεύει η σκασμένη σαμπρέλα, αξία ανεκτίμητη.
Ο κάτοχος της μπάλας

 
Το παιδί που διέθετε την μπάλα ήταν για την παρέα ό,τι ο Πλατινί για την UEFA. Μπορούσε σχεδόν να ορίσει τους κανόνες του παιχνιδιού από την αρχή και όχι μόνο δεν έβρισκε αντιδράσεις από τους υπόλοιπους, αντιθέτως μάλιστα τον είχαμε στα όπα όπα.
Αυτός όριζε την ώρα που θα ξεκινήσει, αλλά και θα τελειώσει το παιχνίδι και όλοι μαζευόμασταν και το "διαλύαμε" με βάση το πρόγραμμά του. Αν μάλιστα τον έφερνε ο πατέρας του, καλοπιάναμε και εκείνον, προκειμένου να αφήσει τον φίλο μας να κάτσει περισσότερο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρακαλούσαμε τον πατέρα να μας αφήσει την μπάλα με υποσχέσεις ότι θα την προσέχαμε σαν τα μάτια μας και θα του την επιστρέφαμε σώα την επομένη.
Τα προνόμια του κατόχου της μπάλας πολλές φορές επεκτείνονταν στο να μπορεί να διαλέξει τους συμπαίκτες του, ακόμα και αν δεν του χαμε κάνει ποτέ ξανά αυτή τη χάρη, αφού στην πραγματικότητα ήταν τελείως άμπαλος.
Ο ορισμός του τέρματος

 
Στα γήπεδα που αγωνιζόμασταν μικροί είναι προφανές ότι δεν υπήρχαν τέρματα. Αν υπήρχαν, μάλλον δεν θα είχε και κανένα λόγο ύπαρξης το παρόν κείμενο.
Επομένως, πριν από κάθε αγώνα ορίζαμε νοητά το τέρμα. Τα κάθετα δοκάρια μπορούσαν να οριστούν με διάφορους τρόπους. Με σχολικές τσάντες, με πέτρες, με νοητά σημάδια από γκράφιτι σε κάποιο τείχο, με τις βάσεις από μπασκέτες, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Για να ναι ίσα τα τέρματα μετρούσαμε βηματάκια, ενώ ήταν άπειρες οι φορές πριν από κάποιο, πέναλτι, κόρνερ ή φάουλ που ο εκάστοτε τερματοφύλακας αναπροσάρμοζε τις διαστάσεις του τέρματός του.
Η μαγεία, όμως, είχε να κάνει με τον ορισμό του οριζόντιου δοκαριού. Τις περισσότερες φορές το οριζόντιο δοκάρι ήταν μέχρι εκεί που έφτανε να πηδήξει ο τερματοφύλακας. Όταν, λοιπόν, ο τερματοφύλακας "έτρωγε" κάποιο γκολ με σουτ που πήγαινε ψηλά, ξεκινούσε καβγάς για το πού βρισκόταν το οριζόντιο δοκάρι, συνοδευόμενος από ταυτόχρονα πηδηματάκια με τεντωμένα χέρια από όλους μας για να δείξουμε ότι δεν φτάναμε το σημείο από το οποίο πέρασε η μπάλα.
Πώς χωριζόμασταν σε ομάδες

Πριν μπουν τα "αριθμάκια" στη ζωή μας, είχαμε έναν πιο ευφάνταστο τρόπο για να ορίζουμε τις ομάδες. Δυο παιδιά, συνήθως οι καλύτεροι παίκτες ή ο κάτοχος της μπάλας, στεκόντουσαν ο ένας απέναντι στον άλλο και έκαναν "βηματάκια" για να δουν ποιος θα διαλέξει πρώτος παίκτη.
Θυμάστε τι ήταν τα βηματάκια; Στεκόντουσαν τα δύο παιδιά, το ένα απέναντι στο άλλο σε εύλογη απόσταση και έλεγαν εναλλάξ ονόματα ποδοσφαιρικών ομάδων ή παικτών. Για κάθε συλλαβή της λέξης που έλεγαν έκαναν και ένα βήμα προς τον "αντίπαλο". Όποιος πατούσε πρώτος τον αντίπαλό του, είχε το bonus να διαλέξει πρώτος παίκτη. Κι αν νομίζεις πώς τα "βηματάκια" ήταν κάτι τυχαίο, είσαι γελασμένος. Υπήρχε τακτική, αφού χρησιμοποιούσαμε και πλαγιαστά "βηματάκια" προκειμένου να μείνουμε μακριά από τον αντίπαλο, αν θεωρούσαμε πως θα μας πατούσε πρώτος.
Αφού έβγαινε ο νικητής της παραπάνω διαδικασίας, συνήθως επέλεγε τον καλύτερο παίκτη ή αυτόν που ξέραμε πως θα κάτσει τερματοφύλακας σε όλο τον αγώνα χωρίς να γκρινιάξει και χωρίς να ζητήσει να παίξει καθόλου μέσα.
Όσον αφορά τον τερματοφύλακα, αν δεν υπήρχε κάποιος που θα καθόταν με την θέλησή του -πράγμα σπάνιο- τότε μπαίναμε όλοι τέρμα μέχρι να φάμε ένα γκολ. Επειδή, κάποιοι το έτρωγαν επίτηδες για να ξαναμπούν γρήγορα μέσα, βάζαμε άλλους κανόνες όπως "φάμε-βάλουμε δύο" ή χρονομετρούσαμε τη θητεία του καθενός στο τέρμα.
Αν ο αριθμός των παιδιών ήταν μονός, η ομάδα με το πιο αδύναμο "ρόστερ" έπαιρνε τον παίκτη παραπάνω.
Όταν χάναμε την μπάλα

 
Πόσες φόρμες και σορτσάκια έχουν σκιστεί στην προσπάθεια μας να φτάσουμε με τα πόδια την μπάλα που είχε καρφωθεί κάτω από κάποιο αυτοκίνητο ή είχε μπει σε κάποιο χώρο που έπρεπε να πηδήξουμε ένα συρματόπλεγμα; Πόσες κλωτσιές έχουμε ρίξει ομαδικά στους κορμούς δέντρων για να πέσει η μπάλα που είχε σφηνώσει σε κάποιο κλαδί; Τις περισσότερες φορές τα παραπάνω γινόντουσαν ενώ φωνάζαμε εν χορώ: "πού ναι η μπάλα, οέο πού ναι η μπάλα".
Επίσης, άπειρες ήταν οι φορές που η μπάλα πήγαινε σε συγκεκριμένο μπαλκόνι ή έσπαγε τα ποτήρια στα τραπέζια συγκεκριμένης κάθε φορά καφετέριας και εμείς παρακαλάγαμε τον ιδιοκτήτη να μας την δώσει πίσω και υποσχόμασταν για χιλιοστή φορά πως η συγκεκριμένη ήταν η τελευταία που συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Το λεξικό του ποδοσφαίρου

Υπήρχαν μια σειρά από φράσεις και λέξεις που λέγαμε όσοι παίζαμε μπάλα που δεν καταλάβαινε κανείς πλην των συμμετεχόντων.
Φυσικό εμπόδιο: Την συγκεκριμένη φράση την αναφέραμε όταν παίζαμε ποδόσφαιρο σε κάποια πλατεία και η μπάλα έπεφτε σε κάποιον διερχόμενο. Λέγοντας "φυσικό εμπόδιο" εννοούσαμε πως το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά, αφού το να συμβεί κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο.
Περίπτερο/καφενείο: 'Ετσι αποκαλούσαμε τον παίκτη που ελλείψει offside άραζε στην άμυνα του αντιπάλου και δεν το κουνούσε αν δεν ερχόταν η μπάλα στα πόδια του. Προφανώς, το "καφενείο" δεν γυρνούσε ποτέ στην άμυνα.
Παγκότερμα/μπακότερμα: Όχι, δεν είναι ανακάλυψη του Νόιερ. "Παγκότερμα" είχαμε συνήθως όταν στο τέρμα καθόταν κάποιος πολύ καλός παίκτης ή κάποιος που βαριόταν να κάτσει τέρμα. Επομένως όταν η ομάδα του ήταν στην επίθεση έβγαινε και αυτός μπροστά, διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιότητα του τερματοφύλακα.
Γκελάκια/αγγελάκια/ποδαράκια: Με αυτή τη λέξη εννοούσαμε τα χτυπήματα που μπορούσε να κάνει κάποιος με την μπάλα χωρίς να πέσει εκείνη στο έδαφος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε διαγωνισμό για το ποιος έκανε τα περισσότερα.
Καραβολίδα: Το πάρα πολύ δυνατό σουτ. Υπήρχε μάλιστα ο άγραφος κανόνας σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύονταν οι "καραβολίδες" από κοντά, κυρίως μετά από απαίτηση του άτυχου που τον έβαζαν πάντα τέρμα. Παραβίαση του συγκεκριμένου κανόνα ήταν λόγος για καβγά.
Ξερόμυτο: Το πολύ δυνατό σουτ που γινόταν με την μύτη του παπουτσιού.
Μπεκάτσα/τσαρούχι/στα περιστέρια: Το πολύ άστοχο σουτ που δεν έβρισκε στόχο και θεωρητικά πήγαινε στα πουλιά.
Οι κανόνες
Το γεγονός ότι παίζαμε ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει πως οι κανόνες ήταν δεδομένοι. Προφανώς δεν υπήρχε offside, ενώ ένα ξακαθάρισμα που κάναμε από την αρχή του ματς ήταν το αν θα παίζαμε με "τους παλιούς ή με τους καινούργιους κανόνες". Το γεγονός ότι στην προηγούμενη πρόταση χρησιμοποιούσαμε πληθυντικό δεν είχε απολύτως κανένα νόημα, αφού στην ουσία ο μοναδικός κανόνας που άλλαζε ήταν το "έμμεσο".
Σύμφωνα με τους παλιούς κανόνες, μπορούσαμε να γυρίσουμε την μπάλα στον τερματοφύλακα και εκείνος να την πιάσει με τα χέρια, χωρίς να καταλογιστεί έμμεσο. Ενώ, με βάση τους καινούργιους, δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.
Δεν μετράνε οι σπόντες: Ο συγκεκριμένος κανόνας έβρισκε εφαρμογή σε γήπεδα που περιλάμβαναν τείχους, όπως τα προαύλια σχολείων. Με αυτό τον κανόνα ξεκαθαρίζαμε το κατά πόσο θα μπορούσαμε να ντριμπλάρουμε κάνοντας σπόντες με τον τοίχο.
Στα τρία κόρνερ πέναλτι: Αυτός ο κανόνας αφορούσε τα μονά και συνέβαινε αυτό ακριβώς που περιγράφει. Όταν μια ομάδα έβγαζε την μπάλα τρεις φορές άουτ, οι αντίπαλοι χτυπούσαν πέναλτι.
"Αυτό δεν το είχαμε πει από την αρχή": Η ατάκα αυτή λειτουργούσε ως κανόνας πάνω από τους κανόνες. Αν για παράδειγμα δεν είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή αν θα παίζαμε π.χ. με σπόντα ή χωρίς, μόλις κάποιος έλεγε αυτή την ατάκα έθετε θέμα για τους κανόνες του παιχνιδιού από εκείνη τη στιγμή και μετά. Συνήθως ήταν λόγος για να ξεσπάσει σύρραξη στο γήπεδο.
Η "φάση"
Η συγκεκριμένη λέξη αποτελεί την πιο "δημιουργική ασάφεια" του ποδοσφαίρου των παιδικών μας χρόνων. Όταν το παιχνίδι έφτανε χρονικά προς την λήξη του, η ομάδα που καιγόταν να ισοφαρίσει ή να πλησιάσει στο σκορ άρχιζε να φωνάζει "φάση". Λέγοντας "φάση" στην ουσία εννοούσε πως έπρεπε να γίνει ακόμα μια φάση πριν να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Ποτέ, όμως, δεν είχε διευκρινιστεί με σαφήνεια αν η φάση τελείωνε όταν η μπάλα έβγαινε άουτ, πλάγιο, γινόταν φάουλ ή έμπαινε γκολ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές η "φάση" να πλησιάζει σε διάρκεια ολόκληρο το μέχρι τότε παιχνίδι. Κατά τη διάρκεια της "φάσης" έχουν μπει τα πιο επικά γκολ, έχουν γίνει οι πιο εντυπωσιακοί πανηγυρισμοί και έχει πέσει το περισσότερο ξύλο στην ιστορία του ποδοσφαίρου της "αλάνας".
Τα παιχνίδια
Πέρα από το κλασικό "διπλό" υπήρχε μια σειρά ποδοσφαιρικών παιχνιδιών που παίζαμε είτε για "ζέσταμα" είτε γιατί δεν μαζευόμασταν ο απαραίτητος αριθμός ατόμων για "διπλό'.
Πασούλες και σουτ: Μέχρι να μαζευτούμε για να αποφασίσουμε τι θα παίξουμε, όσοι είχαν πάει νωρίτερα στο "γήπεδο" έκαναν πάσες και σούταραν στον τερματοφύλακα. Τόσο απλό!
Μονό ή μονάκι: Στο μονό συνήθως συμμετείχαν 3 ή 5 άτομα. Ένας εναντίον ενός ή δύο εναντίον δύο και ένας τερματοφύλακας. Το παιχνίδι ξεκινούσε με τον τερματοφύλακα να έχει γυρισμένη την πλάτη προς τους παίκτες και να τους πετάει την μπάλα στα τυφλά για λόγους αξιοκρατίας. Στο μονό έβρισκε εφαρμογή ο κανόνας "στα τρία κόρνερ πέναλτι".
Ένας άλλος κανόνας που ίσχυε στο μονό ήταν πως για να μετρήσει ένα γκολ θα έπρεπε η μια ομάδα να έχει περάσει τουλάχιστον έναν από τους αντιπάλους. Ο μοναδικός τρόπος για να μετρήσει το γκολ χωρίς να περάσεις τον αντίπαλό σου ήταν να βάλεις γκολ απευθείας από την επαναφορά του τερματοφύλακα, χωρίς εκείνη να έχει προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος.
Πρωταθληματάκια: Όταν υπήρχαν πολλά άτομα, αλλά βαριόμασταν να παίξουμε διπλό, χωριζόμασταν σε ομάδες των δύο ατόμων και παίζαμε knock-out μονάκια, μέχρι να αναδειχθεί ο πρωταθλητής.
Γερμανικό/άγια: Για το παιχνίδι αυτό χρειαζόταν ένας τερματοφύλακας και δύο έως τέσσερις παίκτες (παραπάνω δεν ήταν βολικό). Σε αυτό το παιχνίδι έπρεπε να σκοράρεις μετά από πάσα χωρίς η μπάλα να πέσει στο έδαφος. Ανάλογα με τον τρόπο που θα έβαζες το γκολ έπαιρνες και πόντους. Για απλό σουτ έπαιρνες έναν πόντο, για κεφαλιά δύο, για ψαλιδάκι -λέμε τώρα- πέντε.

Αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουν να παίζουν στην αλάνα
   

[ayuto1966]

Eκει που ξεψαχνιζα το φορουμ βρηκα αυτο το πολυ ωραιο θεμα.....



Ενταξει μου θυμισε λιγο τα νιατα μου σαν πιτσιρικας

Κοντα στην γειτονια μου(στο παλιο μου σπιτι που μεγαλωσα) στην Κορινθο υπηρχε μια αλανα απο τις λιγες στην περιοχη,ηταν επι του δρομου της γειτονιας γυρω στα 80 μετρα χωραφια με δυο κολονες της  ΔΕΗ απο την μια μερια και απο την αλλη........Η γειτονια μου γενικως την τοτε εποχη εσφυζε απο πιτσιρικαρια και σκεφτειτε πως ειμασταν σε μια περιοχη που την θεωρω ως προαστειο της πολης,εεεε λοιπον αποφασισαμε τοτε πιτσιρικαδες να το κανουμε γηπεδο,η χωραφια ηταν λιγο πρανες γενικως ψιλοκατηφορικη αλλα δεν μας πειραζε,στις δυο κολονες της δεη συναρμολογουμε αλλα τρια μαδερια  και να σου δυο τερματα γηπεδου,κοβουμε και τα χορταρια που ειχανε φτασει 2 μετρα στην κυριολεξια με την βοηθεια ενος μπαρμπα που ειχε χορτοκοπτικο και να σου γηπεδο μαρακανα η Φιλολαου(η οδος που λεγοντανε).........

Απο τοτε καθε μερα λιωσιμο στην μπαλα............Νοσταλγικα χρονια


Το μονο που θυμαμαι ειναι,οτι συναντιομασταν μια ακαθοριστη ωρα γυρω στο απογευμα το καλοκαιρι,λες και ειμασταν συνεννοημενοι.....Και ξεκινουσαμε και παιζαμε μπαλα ωσπου νανυχτωσει ,στο μεταξυ τα κοριτσακια σαν πιο ωριμες ως προς την ηλικια μας ενω ειχαμε την ιδια ηλικια  καθοντουσαν σε μια μεγαλη μαντρα για να χαζεψουν τα αγορακια που τους αρεσανε που παιζανε μπαλα και σχολιαζανε με ενα σωρο επιφωνηματα ταχα μου(ειμαι τυχερος απο τοτε χωρις να περιαυτολογησω,,οι πρωτοι ερωτες ντε,ασχετα που με ενδιεφερε μονο η μπαλα ,ωσπου γυρω στις 9 η ωρα που αρχιζε και νυχτωνε ακουγα την φωνη της μανας μου να με φωναζε απο τα 100 μετρα Δημητρηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη ηηηηηη(ακομη δεν ειχε ερθει η τεχνολογια των κινητων τηλεφωνων το90- 94 ),και αναγκαζουνα και πηγαινα μουσκεμα στον ιδρωτα σπιτι μου,με ματωμενα γονατα καθε μερα μα καθε μερα,και αρχιζε το κατσαδιασμα στο σπιτι απο την μανα.Που ησουν και τι εκανε και  ααα αουυυυυυ(Ηπειρωτισα μανα αντε να βγαλεις ακρη )

Ωραια φαση και θεωρω τον ευατο μου τυχερο που εζησα αυτην την εποχη,και δεν εμπλεξα στην γενια των p.c




Και μην ξεχνιομαστε
Χρηστοβασιλη αντε και @@@@@@@@@@(αμα δεν φυγει δεν θα σκασω και ας με διωξετε και απο το φορουμ που με εχετε υπο παρακολουθηση τρομαρα σας),μην μας γαμας την μπαλα και την την καψουρα μας που ειχαμε απο μικροι.........Αλλα θα το καταφερω να με διωξετε που θα παει αμα συνεχισει ετσι ο μπουχεσας


ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΑ

P.S Σε Αυτη την γειτονια επιαζε και ο Βαγγελης Οικονομου που παιζει τωρα στον Πανιωνιο(τον θελαμε και εμεις σε μια φαση,ρε στα καγκελα θα ημουν και του εριχνα μπινελικια στο μαλακηστηρι  αμα ερχονταν σε εμας,ακομα θυμαμαι τον κωλοδαχτυλο με τον Ιωνικο που ειχε κανει,αλλα οταν με ειχε δει στην γειτονια μμπυ εκανε την παπια το νουμερο ),και μαλακας και αμπαλος απο μικρος αλλα να ειναι καλα ο  μανατζαραιος που εχει

[New]

(...)
αντε και @@@@@@@@@@
(...)

@@@@@@@@@@
Π η δ η χ  τ ε  ί  τ ε

Εντάξει μωρέ... ήπιο, θα μπορούσες να γράψεις.
Προτροπή είναι, δεν είναι ύβρις...
 

 

[RASTA]

.....και τα «Ξερόμυτα» – Το «μπακότερμα»

http://antikleidi.com/2015/05/21/podosfairo-alanas/

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Ωραίες ανέμελες εποχές RASTA. Είμαστε τυχεροί όσοι τις ζήσαμε. Τα σημερινά παιδιά έχουν χαζέψει μπροστά σε ένα υπολογιστή και σε PlayStation.

[ΛΟΚΟ]

Και ξέρεις ρε φίλε γιατί απαγορευότανε τα ξερόμυτα;
Δυό οι λόγοι.
Συνήθως τέρμας ήταν ο πιο "μπασμένος" κι αν η βολίδα αντί για γκολ - μπεκάτσες πήγαινε απάνω τ, άιντε βρες ΕΚΑΒ (π δεν υπήρχε κιόλα).
Πιο σοβαρός λόγος όμως, ότι αν (πουχου ζντ Κιάφα) πάαινε η μπάλα αντί για μέσα σιακάτ ...άι κυνήγα τ εσύ, π μπορεί νάφτανε ζντ Καλιούτσα κι ήθελες μια ώρα τρεχάλα για να την επαναφέρεις στον αγωνιστικό χώρο (άσε π δεν είχαμαν ball boys).
Tα τρία κόρνερ - μπέναλτ προέκυψαν μάλλον από την έλλειψη γωνιών στα γηπεδάκια μας. Πότε κάνα δέντρο θα έκοβε την θέα, πότε κανα αμάξ, πότε κάνας τοίχος.
Οι "αερόμπαλες" μπορεί να μην ενδείκνυταν για μπάλα ανάλογη της ποδοσφαιρικής αξίας των συμμετεχόντων, αλλά πρόσφεραν εντυπωσιακά γκολ. Καθώς αλλού ήθελες να πάει η ρημάδα, αλλού πάαινε. Έπαιρνε κάτι φάλτσα κάπ σκόνταβε στν αέρα σταμάταγε κι αποφάσιζε να ακολουθήσει άλλη πορεία, έρμε τερματαφύλακα.
Το μπακότερμα δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως γράφει ο τύπος. Προέκυψε από φλέγουσες ανάγκες.
Άμα πες ήμαστανε έξ σπόρια, άι πάιξε διπλό 2Χ2. Ενώ 3Χ3 ήταν σοβαρή ποσότητα ...γιάτος ο μπακότερμας.

Mια φωτό από τα (πολύ) παλιά. Οι τσούπρες σε λίγο θα αποσυρθούν να παίξουν τπτ νοσοκόμες τπτ τέτοια χαζά. Τα "πιδιά" θα ανηφορίσουν για Κιάφα, ο Άκης στα δεξιά ίσα ίσα κρατιέται στο κάδρο.



Άλλο αγώνισμα π δεν έχει αναφερθεί στς ιστορίες, ήταν η "Αντοχή".
Αν δεν εμφανιζόταν μπάλα, κάναμαν ...Αντοχή. Το οποίο ήταν τρεχάλα γύρω γύρω τα τετράγωνα. Ποτέ δεν μ' άρεσε το συγκεκριμένο 

Το πιο παράξενο μονό π παίζαμαν ήταν σε μια ανηφόρα πίσω απ' τα Λακώμωτα. Ο τέρμας καθόταν στη κορυφή τς ανηφόρας κι οι παίχτες περισσότερο ιδρώνανε να φτάσουν τη μπάλα κοντά στο τέρμα, παρά να δείξουν τς ποδοσφαιρκές αρετές τους.

Ότ πρέπει να ξεφύγουμε το ποστάκι του "μαλιά".

Έγλιεπα τς προάλλες ένα μωρό (κουκλί ήτανε) να κνιέται περήφανα φορώντας ένα τζιν με κάτι τρούπες ΝΑ. Δηλαδή τρούπες σε σημείο να ανρωτιέσαι πως στα σκατά το παντελόνι στέκεται ενιαίο.
Εμείς όλο κι απο καμία σφαλιάρα τρώγαμαν στς επιστροφές από τα μονά - διπλά, άμα γυρνούσαμαν με τρύπες στα πανταλόνια Πάντως. Τώρα έχω την εντύπωση ότι αν θα πέφτει καμιά σφαλιαρίτσα θα είναι όταν το τέκνο ζητάει φράγγα (και πολλά) για να αγοράσει ήδη τρυπημένο.
Χρυσές δλειές θα κάναμαν αν πουλούσαμαν τα θκά μας μετά απο τς ποδοσφαιρκές μας μάχες λέω!

Κι άμα με γυρνάτε στα παλιά, ταξιδεύει ο νους σε διάφορες υπαρξιακές ανησυχίες....

Πόσοι από σας ας πούμε, έχετε προφτάσει την εποχή της ΜΗ τηλεόρασης;
Με το ράδιο να μη κλείνει σχεδόν ποτέ και τη Βασίλω, μόλις άρχιζαν οι "Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα", να παρατάει τα πάντα και να στήνετα δίπλα ν' ακούει.
Με το ράδιο π' ανέβαζε και θεατρικά!
ή για να μην πάμε τόόόόσο πολύ πίσω...
Πόσοι από σας προφτάκαταν την εποχή της ασπρόμαυρης τουβούς;
Τότε που αν τύχαινε κι οι δυό ομάδες φορύσαν σκούρο χρώμα φανέλες κι άπρα παντελονάκια, ο ΠΑΣλοΚάστορας της εποχής, διευκόλυνε την παρακολούθηση αναφέροντας...
Για να ξεχωρίζετε τις ομάδες η Περαβρεχειακή φοράει άσπρες κάλτσες, ενώ ο Οτναναϊκός φοράει μαύρες.
Με τον μέγιστο Μανόλο (βουλευτής παρακαλώ!) να λέει σε κάποιον άλλον αγώνα (τον άκσα με τ' αυτιά μ)"
Για όσους έχουν ασπρόμαυρες τηλεοράσεις (είχε αρχίσει η εποχή της έγχρωμης ζγα ζγα) η Γουατέβερ φοράει πράσινες φανέλες, ενώ η Ζαμανφού μπλε...

Αλήθεια ρε χαμένα κορμιά, πόσοι από σας έχετε καβαλήσει γαϊδούρι (κανονκό, όχι απ' τ άλλα που παρεπιδημούν στην ομάδα μας), ή στην καλύτερη άλογο, όχι για να βγουν φωτογραφία ή να κάνουν "ιππασία", αλλά γιατί έτσι μπορούσες να φτάκς εκεί π πήγαινες;

Ποιοί από σας έχετε ζήσει την αποχή του "λαμπόγυαλου", τν εποχή που το ρεύμα στα χωριά, ήταν από τις πρώτες προεκλογικές υποσχέσεις;

Πόσοι είχαταν ψυγεία με πάγο, αυτά εκεί τα ξύλινα με το χάι τεκ βρυσάκι στη παγοθήκη, για πίνς παγωμένο νεράκι.
Πόσοι έχετε τρέξει πίσω από τον παγοκολωνοπωλητή για ν' ακουμπησετε τον πάγο π κουβάλαε στο μουλάρι τ;

Δεν δέχομαι απαντήσεις από Ντις-, ξηγημένοι νάμαστε.

Άμα με ξαναπιάκουν τα υπαρξιακά μ ...θα επανέλθω.

[davelis]

Ο παραπάνω:
Έχει ζήσει τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες (π. Χ.),
Τον εβαζε τιμωρία ο Πλάτωνας γιατι ηταν ζαγαρ και εκανε φασαρία, 

[RASTA]

"....Εμείς όλο κι απο καμία σφαλιάρα τρώγαμαν στς επιστροφές από τα μονά - διπλά, άμα γυρνούσαμαν με τρύπες στα πανταλόνια Πάντως. Τώρα έχω την εντύπωση ότι αν θα πέφτει καμιά σφαλιαρίτσα θα είναι όταν το τέκνο ζητάει φράγγα (και πολλά) για να αγοράσει ήδη τρυπημένο.
Χρυσές δλειές θα κάναμαν αν πουλούσαμαν τα θκά μας μετά απο τς ποδοσφαιρκές μας μάχες λέω!..."

πόσο δίκιο έχς!!!!!!!!!!
υγ.εγώ ακόμα, ΔΕΝ έχω καν τηλεόραση,όχι ασπρόμαυρη ή έγχρωμη..... 

[pagourenko1966]

Θεωρω τον εαυτο μου τυχερο γιατι η γενια μου ηταν η τελευταια που προλαβε την αλανα.
θυμαμαι φοιτητες18-19 χρονων σταματησαμε το τσιμεντο και πιασαμε τα πλαστικα 5χ5.
Πηγαιναμε πχ στις μπασκετες διπλα στην πυροσβεστικη  στα σφαγεια και αν δεν πηγαινες απο τις 4 το μεσημερι κινδυνευες να μεινεις χωρις γηπεδο.
τωρα οποτε και αν περασω δεν υπαρχει ψυχη.
λιμνοπουλα το ιδιο.
Στην παιδικη διπλα στη Ζωσιμαια το ιδιο. Στο αλσος τιποτα.
Στους αμπελοκηπους εκει που εχει τα τραπεζια τωρα η καφετερια πηγαιναμε για τα εκτος εδρας...
Το ενα τερμα ειχε και λιγο ανηφορα θυμαμαι.. και τα κορνερ δεν μετραγαν απευθειας γιατι απ τα χορταρια δεν ηταν στην ιδια ευθεια.
εκει κοντα  ειχε και ενα οικοπεδο που ηταν σαν γηπεδο 5χ5 αλλα ξερο με 3 τσιμεντολιθα τοιχακι γυρω γυρω. δεν το εχω πετυχει δεν ξερω αν χτιστικε η υπαρχει ακομη
αν εφευγε η μπαλα απο τα ορια επρεπε να μπεις σε ενα μετρο χορταρια
Εξω απο την πυλη του καστρου στην περιοχη της Σκαλας που ειχε και χορταρι ηταν οτι πρεπει για μονο.
και οταν ειχε λασπες απο μεσα σε ενα μικρο πλακωστρωτο με μια μπασκετα
πιτσιρικαδες θυμαμαι δημοτικο ακομη ειχαμε καταφερει να κανονισουμε μια κυριακη να παιξει η ταξη μου με μια αλλη ταξη αλλου δημοτικου
Στις 11 το ματς στο 23ο. Απο τις 9 ειμασταν εκει. μας φαινοταν λες και θα παιζαμε τον τελικο του Τσαμπιονς Λιγκ. Ενιωθες οτι εκπρωσωπουσες 600 παιδια ασχετα που δεν θα ερχοταν κανεις να μας δει.
Η οταν ερχοταν κανενα μιλκο καπ???
Ε ρε πανυγηρια..
2 βδομαδες προετοιμασια, ζυμωσεις για το ροστερ και κυριως για τις θεσεις
τσακωμος για το ονομα της ομαδας
με τα ποδηλατα στο περαμα
αμαθοι στο πλαστικο καναμε ακροβατικα να σταθουμε ορθιοι

Ωραίες ανέμελες εποχές RASTA. Είμαστε τυχεροί όσοι τις ζήσαμε. Τα σημερινά παιδιά έχουν χαζέψει μπροστά σε ένα υπολογιστή και σε PlayStation.

εγω βαζω και τον εαυτο μας μεσα
και εμεις χαζεψαμε απ την τηλεοραση και τον υπολογιστη.
Σαπιοκοιλιασαμε και γιναμε οτι κοροιδευαμε.

[ayuto1966]

Ειμαι σιγουρος οτι η θεση του Pagourenko στην ομαδα της γειτονιας του ηταν το λεγομενο ''καφενειο''


Παντως στην τελευταια προταση συμφωνω και επαυξανω......Γιναμε οτι κοροιδευαμε

[Crimson Glory]

Σαπιοκοιλιασαμε...

Ε ωρέ,
κακό είναι να υπάρχει και λίγο κοιλίτσα??? 
Άιντε βραδιάτικα,σας έπιασαν τα υπαρξιακά σας... 

Εγώ έπαιζα μπάλα στην δεξαμενή *** όταν ακόμη είχε "χόρτο",
στον Φρόντζο,στο 4ο γυμνάσιο και κάποιες φορές πήγαινα στην ακαδημία.

*** Θεϊκές οι σούπες που παίρναμε πέφτοντας από πάνω μετά από αποτυχημένο τάκλιν!
Όσοι έπαιξαν μπάλα στη δεξαμενή και ξέρουν ας στείλουν κανένα πμ.

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Ωραία χρόνια Βαγγέλη. Τυχεροί και ευλογημένοι όσοι τα προλάβαμε. Μας ξύπνησαν όμορφες αναμνήσεις.

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Δυστυχώς οι αλάνες που παίζαμε εμείς πιτσιρικάδες πλεον έχουν εξαφανιστεί.

Έχουν αντικατσαταθεί από PRO και FIFA στη ζωη των παιδιών που είναι βιδωμένα μπροστά απο ενα PC και ένα PLAYSTATION.

Τουλάχιστον εμείς έχουμε τη τύχη ότι ζήσαμε αυτή τηχ γλυκιά εποχή και θα κουαλάμε αυτές τις ωραίες αναμνήσεις.

Τα τωρινά παιδιά πέρα απο το κακό που κάνουν στην υγεία τους με τον μην αθλούνται και να κάθονται πολλές ώρες σε μια καρέκλα μπροστά σε μια οθόνη, θα είναι πάντα απομονώμενα το ένα από το άλλο, κλεισμένα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους.

[Crimson Glory]

ΛΑΜΙΑ,
και να θέλουν να στηθούν μπροστά από μία οθόνη,
δεν προλαβαίνουν πλέον...
Τα έχουν ξεσκίσει στη "μελέτη" και ούτε να ξεκουραστούν δεν μπορούνε τα καημένα...
Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι για τον μπούτσο,
επίσης πολλοί εκπαιδευτικοί, όχι όλοι, είναι αμόρφωτοι,
όπως ακριβώς σου το λέω:
ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ, ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ, ΑΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟΙ να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά την γνώση.
Νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμη στα χωριά τους και σαλαγάν τα πρόβατα,
έτσι αντιμετωπίζουν τα παιδιά και όχι σαν προσωπικότητες. 
Τα παιδιά δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο και σκοπός τους είναι να τα κάνουν ρομποτάκια... 
Παιδεία στην Ελλάδα...χα χα χα...ΑΝΕΚΔΟΤΟ._

[vagge-lakis-buffon]

Στα Γιαννενα καθε πλατεια καθε γειτονια καθε σχολικη αυλη έσφυζε απο μπαλα και μπουζαν για δοκαρια.

Τι να πρωτοθυμηθω... το οτι ειχαμε ομαδες Ιντερ Γιουβεντους Μάντσεστερ Γιου. Και παει λεγοντας και καναμε καλοκαιρινο πρωτάθλημα οργανωμενο κανονικα, και πηγαιναμε σε εντος και εκτος εδρας να παιξουμε μπαλα... εχουμε φαει τα τσιμεντα πριν τα γηπεδα ωρεεεε..

Το χωραφακι στα Ζευγαρια δεν ξεχνιέται με αντιπαλους την Παρμα του Αλεξ Μιχαηλ και του Αλεξ Καραμετη απ τς Vic.

Η ακαδημια με αντιπαλο τον Γιουρκα Σειταριδη και τν πατερα του Σκαουτερ απ οξω.

Το σχολειο τς Λεμονιας που παντα στο τελος επεφτε ξυλο; .

Που ειναι ολα αυτα ωρεεεεε

Τα φαγαν τα χαζοκουτια γαμω την πτανα μ.

[Crimson Glory]

Η γηπεδάρα στον Φρόντζο,
από κάτω το γηπεδάκι στην δεξαμενή,
τα διπλά με τις αντίπαλες γειτονιές στην αυλή του 4ου Γυμνασίου (Οικονομικό),
το τσιμέντο της Ν. Πανούση, όπου κάθε τρεις και λίγο διακόπταμε με δυσφορία για να περάσουν τα αυτοκίνητα...
Πάνε αυτά ρε... 

[my8os]

Η αυλή στην παλιά Εργοδηγών πριν χτιστούν οι πολυκατοικίες, δίπλα στους Ζωσιμάδες. 

[PASkal]

Πλατεια Παργης,Κουραμπας,μπασκετες ζγκαλουτσιαν,πλατανακια,Μαρουτσειο το πρωτο σχολειο που φτιαξανε γηπεδο 5Χ5(αν και τωρα φτιαξανε ενα σκεπαστρο το οποιο σκεπαζει το μισο γηπεδο και στηριζεται με κολωνες εντος του γηπεδου.Στην ουσια το κατεστρεψαν,πραγματικα δεν ξερω τι ειχαν στο μυαλο τους οταν φτιαχναν το σκεπαστρο.
Καποτε παιζαμε ολη μερα μπαλα,μετα το σχολειο,μετα το φαγητο,μετα το φροντηστηριο.
Οταν δεν υπηρχε μπαλα ενα μπουκαλακι λουξ ηταν αρκετο.
Σημερα δυστυχως πολυ λιγα παιδια βγαινουν για να παιξουν τις αλανες.
Μονο στα 5Χ5 κατι γινεται και σ αυτα κανα Σαββατο και αν.

[Crimson Glory]

Όταν δεν υπήρχε μπάλα, τα κουκουνάρια μια χαρά την έκαναν τη δουλειά τους! 

[vagge-lakis-buffon]

Ρε η γηπεδαρα ηταν μια 7 Δημοτικό σια παν στο γυμναστηριο που ειχε και προβολης.

Η εδρα μας (Γιουβεντους) η ομαδα μας μια φορα το σηκωσαμαν και γινκε τς πουτανας πρωτη φορα που κρατησα πυρσο στο χερι τοτε.

[Stauros-D]

Εμεις κατ ζγκαλουτσαν απο αλανες αλλο τπτ...αλλα ειχαμε κ κανονικο γηπεδο στον παλιο στρατωνα στο παραλημνιο αλλα λογο ηλικιας το τερματα ηταν μεγαλα.
Οι πιο κορυφεες αλανες π γινοταν τα μεγαλυτερα ντερμπι ηταν οι παρακατω
1.στην μακαριου πισω απ το τοτε καταστημα δωροεπιλογες.
2.μπασκετς πριν την πυροσβεστικη.(καπιοα στηγμη ειχαν βαλει μια ραμπα για BMX κ ειχαμε ξενερωσει τελειως)
3.Μαρουτσιο
4.το "χωραφακι" επι της χρ κατσαρη στη τωρα καφετερια passagio.
Και η κορυφεα θρυλικη οπου λαμβαναν μερος οι τελικοι ηταν η αλανα
5.πνευματικο κεντρο με φυσικο χωρταρι.


ΚΑΛΟΥΤΣΙΑΝΑΡΑ 4 Ever.

[ευρυγένης]

Και δύο "γήπεδα" από δω μεριά: ένα το αγροτικό (τεράστιο) απέναντι από τη Λιμνοπούλα, δίπλα στο σχολείο,   και ένα τα παλιά ΛΥΒ στους Αμπελόκηπους εκεί που τώρα είναι πολυκατοικίες...

[KASABIAN]

ΒΑΛΑΝΕΙΟ ....εκεί που μεγαλούργησε ο μέγας Φάνης Ζαμπακίδης..
ΑΓΡΟΤΙΚΟ, το σχολείο απέναντι από κολυμβητήριο γιατί είχε ....φυσικό χλοοτάπητα

[jimakos]

Επειδή εγώ δεν είχα την τύχη να μεγαλώσω Γιάννενα, έκανα αισθητή την παρουσία μου στην αλάνα του Πεδίου του Άρεως, έξω από την σχολή Ευελπίδων, εκεί που τώρα είναι τσιμεντένια πλατεία και παίζουν κρίκετ τα Πάκια (πακιστανάκια). Όταν ερχόμουν Γιάεννα, η Ακαδημία, τα Ζευγάρια και το γήπεδο δίπλα από το πρώην πανεπιστήμιο έχουν να λένε για ένα αέρινο τύπο, σχετικά άγνωστο στους πολλούς, και τις γκολάρες που έβαζε...

Τι μου θυμήσατε ρε αλάνια...!