είδα τυχαία τα σχόλια σας σχετικά με την ΑΕΛ και αφού έψαξα λίγο καλύτερα έχω να πω κάποια πράγματα.
βασικά αντιλαμβάνομαι - παρά τα ειρωνικά σχόλια και κάποιους (θεμιτούς) χλευασμούς - ότι σέβεστε αυτή την οντότητα η όποια λέγεται ΑΕΛ.
ως Λαρισαίος θέλω να σας πω ότι και εγώ όπως και η πλειοψηφία των σκεπτόμενων φιλάθλων σέβεται τον ΠΑΣ και μας αρέσουν τα Γιάννενα. (εδώ να σημειώσω ότι στο μπαράζ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ - ΠΑΣ ήμουν στο αλκαζάρ με τους γιαννιώτες.
όμως για να καταλάβετε τι σημαίνει για μας η ΑΕΛ σας παραθέτω τα παρακάτω.
«….H ελπίδα της Λαρίσης…»
Ζω στη Λάρισα γιατί εδώ γεννήθηκα , γιατί όλα με φέρνουν κοντά της , κυρίως όμως ζω εδώ γιατί το επέλεξα . Και όπως ο καθένας εδώ συνδέω αρκετά την καθημερινότητά μου με την ομάδα μας την ΑΕΛ. Παρακολουθώντας χρόνια τώρα από κοντά την πορεία της ομάδας και κυρίως βιώνοντας με ένταση τις τελευταίες χρονιές της συγκλονιστικής επιστροφής της προς την κορυφή δεν μπορώ να μην παρατηρώ μια σειρά από γεγονότα που με κάνουν με σιγουριά να καταλήγω σε ένα και μόνο συμπέρασμα.
Η ΑΕΛ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΑΕ.
Η ΑΕΛ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.
Βέβαια κοινωνικό φαινόμενο είναι από τη φύση του το ποδόσφαιρο .Αν ωστόσο μελετήσουμε παράλληλα την ιστορία της πόλης και της ομάδας της θα διαπιστώσουμε τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την ΑΕΛ από μια οποιαδήποτε άλλη ποδοσφαιρική ομάδα.
Η Λάρισα των 200.000 κατοίκων, είναι σήμερα μια μεγαλούπολη για τα ελληνικά δεδομένα. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Το 1920 δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια μικρή πόλη των 25.000 κατοίκων ασήμαντη στην ελληνική επικράτεια. Μια αλληλουχία τυχαίων γεγονότων συσσώρευσε με ταχύτατους ρυθμούς πληθυσμό στην καρδιά του κάμπου για οικονομικούς κυρίως λόγους. Η Λάρισα πάντα έδινε ευκαιρίες για ανάδειξη και πιο άνετη ζωή. Άτομα διαφορετικά με άλλες κουλτούρες , συνήθειες, καταγωγές βρέθηκαν να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο. Η εξέλιξη της Λάρισας σε σημείο αναφοράς , λόγω μεγέθους , για ολόκληρη την Ελλάδα συνοδεύτηκε από την απώλεια οποιασδήποτε σχέσης με το παρελθόν της. Αλήθεια πόσων από μας που συζητάμε σήμερα οι παππούδες ζούσαν στην πόλη; Ζούμε λοιπόν σε μια πόλη που δε μας συνδέει το κοινό παρελθόν. Ζούμε επίσης σε μια πόλη χωρίς αστική συνείδηση καθώς η αλήθεια είναι ότι την βλέπουμε σαν την προέκταση των τόπων καταγωγής μας .Για πολλούς από εμάς δεν είναι τίποτε άλλο από πολλά χωριά στη συσκευασία του ενός. Ζούμε τέλος σε μια περιοχή που παρότι στο κέντρο της χώρας είναι σχετικά κλειστή σε επιρροές μια πόλη με παρωπίδες που καυχιέται για τη διασκέδασή της , την αγορά της , τις πλατείες της…χωρίς ίσως οι περισσότεροι κάτοικοί της να έχουν την πολυτέλεια της σύγκρισης. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω παραγόντων , θετικών ή αρνητικών ,οδηγεί στη σημερινή εικόνα της Λάρισας. Ενός πληθυσμιακού γίγαντα σχετικά εύρωστου οικονομικά , σε πήλινα πόδια ωστόσο λόγω έλλειψης σωστής εκπροσώπησης, λόγω έλλειψης οράματος, έκφρασης και προσανατολισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε η μεγαλύτερη πόλη της χώρας χωρίς έναν σοβαρό αριθμό πανεπιστημιακών σχολών και χωρίς πολιτικό αεροδρόμιο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε οποιαδήποτε μεγάλη διοργάνωση δεν έχουμε πείσει ότι δικαιωματικά πρέπει να συμμετέχουμε όπως άλλες πόλεις αντιστοίχου μεγέθους - βλέπε Πάτρα , Ηράκλειο σε Ολυμπιακούς, Πολιτιστική Πρωτεύουσα κλπ –και πάντα εκ των υστέρων κλαιγόμαστε ότι έχουμε αδικηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι γινόμαστε συχνά περίγελος στα πανελλαδικά ΜΜΕ για ροζ σκάνδαλα, κλεισίματα δρόμων με τρακτέρ ,εκκλησιαστικές διαμάχες και όχι για κάτι από τα αντικειμενικά πολλά όμορφα που συμβαίνουν σε αυτή την πόλη. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε η μόνη πόλη χωρίς δικό της αποκλειστικά τηλεοπτικό σταθμό και με ισχνό αριθμό εφημερίδων. Στη Λάρισα του 1964 που μέρα με τη μέρα άλλαζε αποφασίστηκε στις 17 του Μάη να ιδρυθεί η Αθλητική Ένωση Λάρισας με σκοπό την καλύτερη εκπροσώπηση του τοπικού ποδοσφαίρου σε πανελλήνιο επίπεδο. Ούτε ο πιο αισιόδοξος ιδρυτής της δεν φανταζόταν την εξέλιξη της ιστορίας στη συνέχεια. Για μια δεκαετία περίπου ως το 1976 η ΑΕΛ ακολουθεί την πορεία μιας τυπικής επαρχιακής ομάδας με μέτρια παρουσία και πενιχρά αποτελέσματα. Σταθμοί στην πορεία η συγκλονιστική παρουσία του κόσμου σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας και η πρωτοφανής μαζική διαμαρτυρία του 72’ για την αδικία των Σερρών εν μέσω δικτατορίας, όχι για τελευταία φορά…. Από το 1977 ως το 1990 περίπου η ποδοσφαιρική Λάρισα ζει το απόλυτο ΟΝΕΙΡΟ. Η ΑΕΛ του 80 βιώνει μια επιτυχία ασύλληπτη για το μέσο νου. Γίνεται η πρώτη δραστηριότητα με έδρα τη Λάρισα που αποκτά πανελλήνια αποδοχή και αναγνώριση. Γίνεται η αφορμή να στρέψουν όλοι οι Έλληνες το βλέμμα τους με απορία για τα τεκταινόμενα όχι στο χιλιοφορεμένο δίπολο Αθήνας-Θεσσαλονίκης αλλά κάπου αλλού…στον κάμπο που καίγεται για να ανέβει η ΑΕΛ στο θρόνο της. Γίνεται η αιτία η Λάρισα να μπει για τα καλά στον Ευρωπαϊκό χάρτη και να αποτελεί αναγνωρίσιμο μέγεθος έξω από τα σύνορα. Ίσως μια τέτοια επιτυχία να ήταν δυσβάσταχτη για τις άμαθες επαρχιακές πλάτες της Λάρισας. Ίσως ήταν μια επιτυχία βγαλμένη βαθιά από το μέλλον που στάμπαρε ανεξίτηλα όλη τη δεκαετία του 80. Μοιραία λοιπόν έρχεται η παρακμή. Η δεκαετία του 90 συνοδεύεται από την κατρακύλα. Η ομάδα υποβιβάζεται διαρκώς και φτάνει ένα βήμα από την οριστική της εξαφάνιση .Τα eighties ωστόσο δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα. Η γενιά των παιδιών της χρυσής δεκαετίας παίρνει τη ζωή στα χέρια της στις αρχές του αιώνα, και μαζί κατά ένα περίεργο και μοιραίο τρόπο και τις τύχες της ομάδας . Έχουν ζήσει όλη την πορεία από τον παράδεισο ως την κόλαση .Είναι η πρώτη γενιά καθαρά βυσσινί οπαδών που στα χρόνια της παρακμής έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της περασμένης επιτυχίας. Είναι μια γενιά με πάθος να αγωνιστεί και με πίστη ότι θα ζήσει παρόμοιες στιγμές. Η πίστη αυτών των οπαδών κρατάει την ομάδα ζωντανή και την οδηγεί στην αντεπίθεση των 2 τελευταίων χρόνων προς την κορυφή. Η ΑΕΛ ξανάρχεται και μαζί της παρασύρει τα πάντα. Μέσα σε δύο χρόνια πέρα από το να βάφει τα γήπεδα όλης της Ελλάδας βυσσινί ο κόσμος της Λάρισας με αφορμή και εξ’ αιτίας της ΑΕΛ ανακινεί θέματα τοπικού ενδιαφέροντος που για χρόνια έμεναν κλειστά. Ζητάει επιτακτικά γήπεδο, ζητάει να ανοίξει το αεροδρόμιο του για να ταξιδέψει επιτέλους άνετα από την πόλη του προς πόλεις μακρινές, ζητάει την αναβάθμιση των τοπικών ΜΜΕ ,απαιτεί το δικό του τηλεοπτικό σταθμό γιατί βαρέθηκε να είναι η ουρά της ενημέρωσης στη Θεσσαλία.. Κυρίως φέρνει με αμείλικτα ερωτήματα τους τοπικούς άρχοντες προ των ευθυνών τους . Με την ΑΕΛ της αντεπίθεσης ποτέ πια αυτή η πόλη δε θα είναι η ίδια. Οι κραυγές «..μοναχά Λάρισα..» που δονούν το Αλκαζάρ διαπερνούν ανατριχιαστικά το συλλογικό υποσυνείδητο αυτής της πόλης. Ναι! Έχουμε κάτι να μας ενώνει και να μας ξεχωρίζει από όλους τους άλλους…Η ΑΕΛ προσφέρει στη Λάρισα το κοινό σημείο αναφοράς που ζητούσε, είναι η αιτία για κουβέντα παντού στην πόλη , η αιτία για σύσφιξη παλιών φιλιών και δημιουργία νέων. Είναι το αμόνι όπου σφυρηλατείται το κοινό μας μέλλον. Κυρίως και σε συνδυασμό με το άφθαρτο παρελθόν δίνει στο Λαρισαίο το προνόμιο να ονειρεύεται ότι μπορεί να ζήσει στην πόλη του και να δημιουργήσει όντας πρωταγωνιστής και όχι θεατής των εξελίξεων.
Η ΑΕΛ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ , ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΕΥΣΤΟΧΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΑΛΚΑΖΑΡ …
«…Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ…»
Όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε τις τρομακτικές προεκτάσεις που η ποδοσφαιρική μας αναγέννηση μπορεί να έχει σε κάθε τομέα της ζωής μας σε αυτή την πόλη , τόσο πιο νωρίς θα είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε στο άμεσο μέλλον για να πετύχουμε τις αλλαγές που τόσο θέλουμε και τόσο δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε.
Υ.Γ. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για το μέγεθος του post. Αν κάποιος νιώθει ότι πολιτικολογώ να μου λείπει δε είναι αυτός ο στόχος μου. Όμως ρε γαμώτο την αγαπάω την πόλη μου και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπω παντού αδιαφορία…Εκτός από ό,τι έχει να κάνει με την ΑΕΛ και τον κόσμό της. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν ένας (1) από όσους αναδείχτηκαν σε καίριες θέσεις είχε την αγάπη για τον τόπο του που δείχνει ο μέσος Λαρισαίος για την ΑΕΛΑΡΑ του τότε όλα θα ήταν πολύ καλύτερα…
__________________
ΠΡΩΤΑ ΑΕΛ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΛΑΡΙΣΑ...
ΔΕΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΗ ΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΜΑΣ...
ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΙΩΤΕΣ
