Επειδή ζούμε τρελές μέρες στο Ελληνικό ποδόσφαιρο - και ενόψει της απόφασης για το ποιος θα παίζει στην SL θα έλα ότι τα έχω δει όλα ή καλύτερα........
ΕΧΩ ΔΕΙ.....
‘Έχω δει πριν πολλά πολλά χρόνια το Μίμη Παπαιωάννου να κάνει μια απίθανη κεφαλιά ψαράκι με προσποίηση και την απίστευτη απόκρουση του Ρώσου τερματοφύλακα. Ο Τεράστιος Γιασίν,ο κατά πολλούς μεγαλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών, σήκωσε τον μικροκαμωμένο ανθρωπάκο,από το χορτάρι, με μία κίνηση απόδοσης φόρου τιμής και αποθέωσης.
Έχω δει τον ίδιο μικροκαμωμένο ανθρωπάκο να τινάζεται ανάμεσα στους πανύψηλους Άγγλους μπακ και με κεφαλιά να στέλνει τους Ρέιντζερς του Πάρκου της Βασίλισσας στην παράταση και στο χείλος του γκρεμού.
Έχω δει έναν ταβερνιάρη,στην εμφάνιση προπονητή,τον Φάντροκ να κάνει αλλαγή τον τερματοφύλακά του, λίγο πριν τελειώσει η παράταση και να βάζει τον Χρηστίδη στη θέση του Στεργιούδα. Όση ώρα τρίβαμε τα μάτια μας με την κίνηση αυτή, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το τρίψιμο γιατί ο δεύτερος τερματοφύλακας απέκρουσε όσα πέναλτυς έπρεπε για να στείλει χιλιάδες χανούμια στον παράδεισο, τους άγγλους στον αγύριστο κι εμάς ένα βήμα πριν το τρελάδικο.
Έχω δει τον πραγματικά μεγάλο σε ποδοσφαιρική αξία Δομάζο, να παίρνει μεταγραφή στην ΑΕΚ, στα γεράματά του και να δηλώνει φωτογραφιζόμενος για την οπαδική εφημερίδα δικέφαλος, ότι στην αγαπημένη εφημερίδα των οπαδών της ΑΕΚ, δεν μπορώ να χαλάσω χατίρι γι αυτό και ντύθηκα και κάνω μερικά κολπάκια. Ακόμα ξερνάω....
‘Έχω δει το Δεληκάρη τον αποκαλούμενο και Έλληνα Μπεστ, αλλά ποτέ το αντίγραφο δεν ξεπερνάει το πρωτότυπο. Ακόμα και μεθυσμένος, ο Βρετανός έπαιζε καλύτερα.Ο Μπέστ ήταν ο ποδοσφαιρικός μου ήρωας. Ασυμβίβαστος και αυτοκαταστροφικός αλλά πηγαίο ταλέντο συνάμα, δεν δίστασε να τινάξει την καριέρα του στον αέρα για τα δύο πράγματα που λάτρευε περισσότερο στη ζωή του. Το ποτό και τις γυναίκες. Μόνο ο Ντιέγκο τον ξεπέρασε χρόνια αργότερα, αλλά τουλάχιστον αυτός έφθασε στην κορυφή.
Έχω δει τον Αρδίζογλου έναν παίκτη που έκανε ατελείωτες τρίπλες σε ξέφρενες κούρσες αλλά αφού είχε περάσει τους μπακ, τον κήπερ, τα δοκάρια, την γραμμή του άουτ, ποτέ δεν μπορούσε να σταματήσει πριν φτάσει στα αποδυτήρια. Βέγγος του ποδοσφαίρου χάριζε ατελείωτες στιγμές γέλιου σε κάθε αγώνα.
Έχω δει τους Ολλανδούς να διδάσκουν τεχνητό οφσάιντ και τους άλλους να τρέχουν πανικόβλητοι γιατί δεν μπορούσαν να αντιδράσουν στο νέο σύστημα.
Έχω δει τη μεγαλύτερη Ολλανδία όλων των εποχών να κάνει ρόμπα τους Αργεντίνους μέσα στο σπίτι τους και στον τελικό, για τον οποίο η χουντίτσα τους χρειάστηκε να αγοράσει ένα εξευτελιστικό 6-0, σε βάρος της Βραζιλίας, να γλιτώνουν από το έμφραγμα λίγο πριν το τέλος και με το ανάλογο σπρώξιμο, να παίρνουν τελικά ένα τρόπαιο που δεν τους ανήκε.
Είδα το μεγάλο Κρόιφ και τον εξίσου μεγάλο Νέσκενς να παίζουν. Τον Μπράιτνερ, τον Μπεκενπάουερ ,τον Ρουμενίγκε, τον Γύπα Ελ Μπουτρε, τον Χασάπη Γκοικοετσέα, τον Πλατινί ,τον Ρόσσι, τον Ταρντέλι ,τον Ταρντίνι, το Σιρέα, τον Σίλτον, τον Κήγκαν, τον Νταλγκλίς, τον Καντονά παίκτες που μου έμειναν,για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, στη μνήμη και πολλούς άλλους ακόμα, που δεν φτάνει ο χώρος να αναφέρω..
Έχω δει το χέρι του Θεού, από την απαξίωση της Ισπανίας, στην αποθέωση της Ιταλίας.
Ακόμα και τον προσκυνημένο Πελέ έχω δει .
Έχω δει ακόμη αυτή τη μεγάλη Ολλανδική σχολή, να χρειάζεται πέτσινο πέναλτυ για να μας κερδίσει στο EURO και τον Άνθιμο Καψή, πατέρα του Μιχάλη να τραντάζει το δοκάρι στο 88΄.Όταν είσαι μικρός όλα είναι εναντίον σου.
Έχω δει την εθνική Ελλάδος να κερδίζει 0-1 στη Δανία και να επιστρέφει εκεί για να φάει 7.
Έχω δει τη μεγάλη Βραζιλία με Ζίκο και Σόκρατες να μην μπορεί να κερδίσει τίτλο, γιατί και οι 11 παίκτες της θα μπορούσαν να παίξουν στην επίθεση οποιασδήποτε ομάδας του κόσμου, αλλά από άμυνα δεν είχαν ιδέα και ούτε ήθελαν να έχουν. Έπαιζαν για το κέφι τους ,όπως είχαν μάθει στις φαβέλες του Ρίο και της Μπραζίλια, αλανιάρηδες που καύλωναν να τριπλάρουν τον αντίπαλο σέντερ πάνω στη γραμμή τους τέρματος τους, μόνο και μόνο για να κάνουν τις μουλάτες τους να «μουσκέψουν» και να σαμπάρουν στην κερκίδα και οι υγρές τους φερομόνες, να τους ζαλίζουν τις αισθήσεις,για να σολάρουν ακόμα περισσότερο.
Αργότερα προσαρμόστηκαν και αυτοί…..στους σχεδιασμούς του συγχρόνου ποδοσφαίρου.
Έχω δει και πολύ, κλασσικό Αγγλικό ποδόσφαιρο και δεκάδες τελικούς κυπέλλου Αγγλίας. Μόνο που, όπως κατάλαβα αργότερα, αυτό που έβλεπα δεν είχε σχέση με ποδόσφαιρο.
Έχω δει τον Παναγιώτη Γιαννάκη σε αγώνα ΓΣΛ-Ιωνικός ,όπου και οι δύο ομάδες πέρασαν τους 100 πόντους, να κοντεύει να βάλει μόνος του και τους 100,σε ένα φλεγόμενο καμινοτσαντηράκι πίσω από το Αλκαζάρ. Ο πιτσιρικάς από τη Νίκαια πραγματικός Δράκος από τότε.
Έχω δει το Μάτζικ,να τον βρίζει όλο το γήπεδο,να παίρνει τη μπάλα, να περνάει τους πάντες και τα πάντα σε μια ατομική επίδειξη, να την αφήνει στο καλάθι και στην επιστροφή στην άμυνα, να μας κοιτάει ειρωνικά και να μας κάνει με το δάκτυλο το νούμερο ένα,λέγοντάς μας κατάμουτρα «στ'@%$&@%$&@%$&@%$&@%$&@%$&α μου,σας έχω γραμμένους αλάνια, δοξάστε με τώρα, εγώ είμαι το νούμερο ένα» και εμείς που πριν 30’’ τον φτύναμε, να τον αποθεώνουμε χίλια άτομα εν χορώ, σε μια ξύλινη εξέδρα που τρανταζόταν συθέμελα. Α, ρε μεγάλε Νικόλα….
Έχω δει το Γκάλη σε αγώνα ΓΣΛ-ΑΡΗ να παίζει με αντίπαλο το Χατζή, έναν παίκτη χωρίς ιδιαίτερο μπασκετικό ταλέντο, αλλά με την ικανότητα να σπάζει τη μέση του και να μένει στον αέρα, να μην μπορεί να σκοράρει. Ένα απίθανο ντουέτο. Νόμιζες ότι έβλεπες τη λίμνη των κύκνων στο παρκέ(ο Θεός να το κάνει).Μόνο ο Νουρέγιεφ έλειπε, γιατί απλά αυτός έπαιζε αλλού.
Τον είδα ακόμα στο ευρομπάσκετ στο Ζάγκρεμπ, στον ημιτελικό,να φεύγει πανηγυρίζοντας προς τη σέντρα,όταν ο Μπέμπης Χριστοδούλου,στο τελευταίο σουτ του αγώνα σηκώθηκε για τρίποντο, πριν ακόμα η μπάλα μπει στο καλάθι. Γεννημένος Νικητής έκανε τον Γκομέλσκι να καταπιεί τα πάντα, όταν τον πέταξε για δεύτερη φορά έξω από τελικό και να του δηλώσει σεβασμό. Στην κυριολεξία, του φίλησε τον βασιλικό κώλο του, σε μια μεσαιωνική κίνηση υποταγής.
Έχω δει το Νίκο Γκάλη να σηκώνεται στον αέρα, μαζί με τρεις Σοβιετικούς Γίγαντες Τκατσένκο, Τιχονένκο και ένας ακόμη που δεν θυμάμαι, να φτάνουν και οι τέσερεις στο μέγιστο ύψος ,οι Σοβιετικοί να παίρνουν την κατηφόρα, ο Νικόλας με εκείνη την κίνηση αιλουροειδούς να τινάζει στιγμιαία τα πόδια και να συνεχίζει να ανεβαίνει ,να ξαπλώνει νωχελικά προς τα πίσω, να σουτάρει, η μπάλα να μπαίνει στο καλάθι, η εξέδρα να τινάζεται παραληρώντας και όταν όλοι, παίκτες και θεατές αποκτούσαν επαφή με το έδαφος ο Νικόλας να μην έχει κατέβει ακόμα.
Έχω να δω μπάσκετ πολλά χρόνια.
Έχω δει μπαρμπάδι να μου σκίζει την μπλούζα τραβώντας με για να καθήσω κάτω σε αγώνα με το γαύρο που πήγαινε πόντο πόντο. Αιωνία του η μνήμη(του μπάρμπα εννοώ).
Έχω δει γαύρους να βγαίνουν από το Αλκαζάρ ,να σπάνε και να τους παίρνουν στο κυνήγι οι πάντες, ακόμα και παππούδια με πι και να παρακαλάνε για βοήθεια τις νοικοκυρές, μπας και τους κρύψουν στις αυλές. Κάποιος προσευχόταν και ικέτευε για λύπηση, κρυμμένος κάπου στα πέριξ. Ήταν τόσο τραγική φιγούρα που δεν τον πείραξε κανείς από όσους τον εντόπισαν. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε να ξεφύγει αλώβητος αργότερα.
Έχω δει δυο Λαρισαίους πιτσιρικάδες ο ένας μόνιμος κάτοικος Αθηνών, επαγγελματίας πυγμάχος και αήττητος μανουρατζής, αλλά ποτέ για επίδειξη ή για ομάδες και άλλες τέτοιες μαλακίες, όπως τις αποκαλούσε, ο άλλος φοιτητάκος, κάπου στη Δυτική Αττική,να δέχονται τσαμπουκά από καμιά δεκαριά αλλόθρησκους γείτονες, μέρα αγώνα.Θυμάμαι πάντα τον ένα να λέει όταν του έβγαλαν μαχαίρι,αν έχετε τα κότσια για μανούρα φροντίστε να με καθαρίσετε, γιατί αν τη βγάλω καθαρή θα ψάξω να σας βρω έναν έναν και θα σας καθαρίσω εγώ και τον φαινομενικά αδιάφορο φοιτητάκο, να βλέπει τη ζωή του να περνάει από μπροστά του σε ρυθμό video clip και την καρδιά του να χοροπηδάει στο στόμα του.Θυμάμαι ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση,πως δύο άνθρωποι πρόθυμοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους, ένας πραγματικά ήρεμος και ένας κατ’ επίφαση,μπορούν να κάμψουν και τον πιο αποφασισμένο και τη στιγμή εκείνη πιο δυνατό.
Έχω δει ανθρώπους με ανοιγμένο το κεφάλι, ανήμπορους να αντιδράσουν, πεσμένους στο χώμα, να τους κάνουν αλοιφή.
Έχω δει αντιπαλες φατρίες να συγκρούονται για λόγους «γοήτρου»,όπως το εννοούν στον κώδικά τους το γόητρο, μέχρις τελικής πτώσεως.
Έχω δει ανθρώπους να παίζουν το ρόλο του δολώματος για να παρασύρουν τους πολιτικά αφελείς και να αρπάξουν το ξύλο της χρονιάς τους και όχι μόνο αυτό.
Έχω δει έμμισθους «ιδεολόγους»,στην ουσία γυμνασμένα και εκπαιδευμένα αποβράσματα με πλήρη εξοπλισμό, να καθαρίζουν τη μπουγάδα, σε επεισόδια που δεν βλέπουν ποτέ το φως, με τη σιωπηλή αν και οδυνηρή συγκατάθεση των θυμάτων.
Έχω δει σχολές παραγωγής μπράβων, να τις κατέχουν δημόσιοι υπάλληλοι ,που είχαν και τη θέση τους σε γραφεία εθνοπατέρων.
Έχω δει μαστουρωμένα παλικάρια, να εντάσσονται σε ομάδες, για να εξασφαλίζουν τη δόση τους μέσω χορηγιών του Προέδρου. Φυσικά η επιθυμία του Προέδρου προσταγή και το κόστος της ανθρώπινης ζωής ανύπαρκτο.
Έχω δει το παλικάρι του ΆΡΗ που έφαγε μπαταρία στο μάτι μέσα στο Αλκαζάρ. Ήρθε ξανά σε αγώνα και καταχειροκροτήθηκε, αλλά το μάτι του είχε πάει περίπατο.
Έχω δει τα χανούμια να εκτοξεύουν πορτοκάλια γεμάτα ξυραφάκια κι όποιον πάρει ο Χάρος..
Έχω δει το παλικάρι να σκοτώνεται με το ξεκίνημα του λεωφορείου έξω από το Σιρινιάν, έχω δει τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Δομοκό καθοδόν για τον αγώνα..
Έχω δει το Μπλιώνα.
Έχω δει το Χέιζελ, τη Θύρα 7,τον άδικο χαμό. Σιχάθηκα τη μανούρα και τη μαλακία που την προκαλεί και τη συνοδεύει και ούτε θέλω να ακούω πια για τσαμπουκάδες σε αλλόθρησκους και άλλες τέτοιες ιστορίες. Δόξα τω Θεώ έχω και το μυαλό και την εμπειρία πια, αλλά και τα κότσια αν θέλετε, για να αδιαφορώ γι αυτά.
Έχω δει στον πρώτο μου τελικό στην Φιλαδέλφεια, έναν άνθρωπο να διοργανώνει μόνος του τον τελικό, να αγοράζει κατά σειρά,το κύπελλο ,το διαιτητή και τη νίκη και τελικά να παίρνει στο σπίτι του το κύπελλο που είχε αγοράσει ο ίδιος(δεν κάνω πλάκα, δεν το πλήρωσε η ΕΠΟ, ο Ρίγκο το πλήρωσε) και να κάνει το γύρο του θριάμβου στα χέρια των οπαδών του. Ακόμα απορώ με εκείνη την εικόνα ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, μέλος μιας οικογένειας που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις.
Έχω δει ακόμα το σεβασμό στα μάτια πολλών, που πριν το 80, νόμιζαν στην πλειοψηφία τους ,ότι εδω το μόνο που παράγεται είναι ο χαλβάς Φαρσάλων.
Ευτύχησα ακόμα, να δω μέσα σε μια οκταετία, δύο μεγάλες ομάδες, (η πρώτη για μένα ήταν η καλύτερη, αλλά ποτέ δεν το πίστεψε αρκετά), 3 τελικούς κυπέλλου, 1 πρωτάθλημα, όπου ο κάτοχος του τίτλου, για πρώτη και τελευταία φορά, έπαιξε όλα τα παιχνίδια πραγματικά εκτός έδρας και μπόλικα παιχνίδια Ευρώπης, με τη βυσσινί φανέλα.
Έχω δει ακόμα ένα πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση να κάνει κωλοτούμπες σε μια πρωτοφανή αναβίωση ημερών Βαρκελώνης και να διορθώνει την αδικία, μη μπορώντας να αντιπαλέψει μια πόλη ενωμένη, αποφασισμένη, οργισμένη και αδικημένη ταυτόχρονα. Μια πόλη με γεννημένους νικητές.
Και τι δεν έχω δει σε αυτή τη ζωή…….(σίγουρα πολύ περισσότερα από κάποιους, πολύ λιγότερα από κάποιους άλλους)
