Αν υποθέσουμε ότι, θέλαμε πούμε κάτι εδώ και στο in topic, με την αρνητική τροπή που παίρνει η συζήτηση, βάζοντας και τον εαυατό μου, καταντάει συζήτηση κελιού, που δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα πίσω από τους τοίχους που σηκώνονται.
Το πρόβλημα όμως έξω παραμένει το ίδιο, αγγίζει όλους το ίδιο, πλήττει όλους το ίδιο, δε μιλάω για Μωριάννα και Άκηδες... και οξυνόμενο θα πλήξει καταστροφικά κάθε πιθαμή ζωής στη χώρας μας.
Γι’ αυτό, αν έχουμε να πούμε και να αντιτάξουμε κάτι σθεναρά απέναντι στο πρόβλημα, ας το πούμε από εκεί που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει, πριν να είναι αργά, για μας που καταντήσαμε να προβληματιζόμαστε πως θα αποπληρώσουμε ένα εισιτήριο διαρκείας.
Τι να πω τότε για την καθημερινότητά μας και το βιοπορισμό μας ή για το μέλλον των νέων μας;
Το λύση του προβλήματος που ακούσει στο όνομα «πτώχευση» δε υπάρχει πλέον στα μαγικά τσεπάκια των ταχυδακτυλουργών της πολιτικής, του κάποτε 6% ανάπτυξης, του 0,... πληθωρισμού και του 100% ευρωπαϊκής ευθυγράμμισης, αυτές οι πολιτικές είναι που έκρυβαν το πρόβλημα στο τσεπάκι.
Όμως αυτή η λύση, αν υπάρχει λύση, απαιτεί τη συσπείρωση ψύχραιμων και όχι απλά αγανακτισμένων πολιτών, πολιτών που δε θα προσφέρουν άλλο το κεφάλι τους στο οποιοδήποτε κομματικό καπέλο.
Ψυχραιμία και συσπείρωση, όχι Ισπανική υποχώρηση.
Και για να μη πείτε ότι κάνω πολιτική, κάνω ντελιτ στο υπόλοιπο - ενδιάμεσο κείμενό μου, σεβόμενος τους κανόνες του forum μας και την παράκληση του μοντεράτορα, κλείνοντας οριστικά και ανεπιστρεπτί με τα παρακάτω.
(...)
Σχετικά με τις λάσπες και τα σκατά που κάποιοι θέλουν να τα βαφτίσουν συζήτηση σοβαρή από σοβαρούς και απρόσωπους, ο σεβασμός αφ’ ενός δε παραγγέλνεται, αλλά και δεν έχει καμία σχέση με τις εκφραζόμενες απόψεις και τα επιχειρήματα, που διατυπώσαμε αρχικά στο παρόν τόπικ, ώστε να επικαλεστούμε τον αυτονόητο σεβασμό, ως κανόνα.
Η συζήτηση εδώ μέσα, ήθελε να αφορά και μόνο το ανεκδιήγητο κοινωνικό μας κατάντημα, αυτό το έσχατο οικονομικό μας άδειασμα και το δυστυχώς πλέον παλλαϊκό προβλήματα για την επιβίωση των πάντων, εκτός αν το συζητούσα με κάποιο μέλος της Τρόικας που έχει πάρει νικ στο Pas.gr.
Η συζήτηση ήθελε να αφορά το βόλεμα ενός λαού και τη μοιραία την τύχη του, που ενώ κάποτε η ελληνική οικογένεια βγήκε με αγώνες απ’ το ένα δωμάτιο όπου κοιμόταν στρωματσάδα, για να αποκτήσει και ένα δεύτερο, τώρα τη στριμώχνουν πάλι εκεί στο ένα και ενώ αυτή η οικογένεια, βρήκε ένα πιάτο φαγητό και το χόρτασε δίκαια με το παραπάνω, τώρα της ζητάνε να το ξεράσει.
Ο σεβασμός λοιπόν, είναι θέμα πρόθεσης και στην περίσταση αυτή θέμα αδιαλλαξίας και αλλοίμονο αν, αν ο διάλογος που θέλει να εκφράζει την αγωνία μας για το μέλλον της χώρας και τις τύχες παιδιών μας, αλλοίμονο αν σκοντάψει ή ξεστρατίσει πάνω στην περί σεβασμού υποκριτική θεώρηση του καθενός, που θέλει να τα βλέπει όλα ίδια, έτσι απλά για να πηδάει καιροσκοπικά και τυχάρπαστα τη συζήτηση.
Δε κωλώσαμε ποτέ σε καμία μούρη και δε σεβαστήκαμε ποτέ κανένα λεχρίτη (εγώ).
Γιατί να το κάνουμε τώρα;
Τα υπόλοιπα στο δρόμο.
Λήξη.
