Αγαπητοί φίλοι, γεια χαρά.
Επικοινωνώ με ανάμικτα συναισθήματα μαζί σας. Με χαρά για την άνοδό σας, με πίκρα για την ανείωτη και άδικη ταλαιπωρία της δικής μου ομάδας. Αλλά κυρίως, με οργή και απόγνωση για το χάλι του ποδοσφαίρου, που είναι σε αντιστοιχία με αυτό της ελληνικής κοινωνίας. Νομίζω, δε μας αξίζουν ούτε τέτοιο ποδόσφαιρο, ούτε τέτοια κοινωνία. Αφού σας ευχηθώ, να προχωρήσετε με καθαρότητα στο νέο πρωτάθλημα, να ευχηθώ αυτό το πρωτάθλημα να μην είναι πλήρως νοθευμένο όπως και το εφετινό. Και να σας πω ότι σας αξίζει μια ομάδα με συμμετοχή δική σας. Αυτή είναι η λύση και όχι προεδρικά μοντέλα, τύπου Χριστοβασίλη.
Σας παραθέτω κι ένα κείμενό μου (πριν μία εβδομάδα), στον τοπικό τύπο, αλλά και αλλού
www.sambrakos.comΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, 2 πτώματα και 2 πλατείες
Την προηγούμενη Τετάρτη, δύο συγκεντρώσεις ελάμβαναν χώρα στην πόλη μας. Η συγκέντρωση των αγανακτισμένων πολιτών στην πλατεία Ελευθερίας και η συγκέντρωση των αγανακτισμένων ομιλιτών, φίλων του ΟΦΗ, στην πλατεία των Λιονταριών. Πέρασα και από τις δύο. Στην πλατεία Ελευθερίας τα πρόσωπα πιο γελαστά, φωτεινά και χαρούμενα έφεραν πέρα από τη διαμαρτυρία την ευφρόσυνη διάθεση απ΄ αυτήν καθαυτή την αίσθηση της κοινότητας. Στα Λιοντάρια, τα πρόσωπα λίγο πιο ζόρικα, σκοτεινά κι αγριεμένα. Εδώ η κοινότητα φαινόταν πως υπήρχε από καιρό (ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια), αλλά είχε δεχτεί τόσα απανωτά χτυπήματα από τη ζούγκλα του ποδοσφαίρου, που η χαρά που συναντούσα συχνά στο γήπεδο τον τελευταίο καιρό, κινδύνευε να χαθεί και να αντικατασταθεί από την κούραση, την αηδία και την επιθετικότητα.
Οι της Ελευθερίας αγανακτούσαν για το έγκλημα των πολιτικών τα τελευταία 30 χρόνια. Ένα έγκλημα που έφερε τη χώρα στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων. Μια οικονομική κρίση που είναι απλά το μετρήσιμο μέγεθος μιας βαθιά αξιακής, πολιτισμικής και ηθικής κρίσης (ή κατ’ άλλους πολιτικής). Οι των Λεόντων αγανακτούσαν εναντίον των ποδοσφαιρικών ηγετών, για την επαναλαμβανόμενη αδικία εναντίον της ομάδας τους, εναντίον του ποδοσφαιρικού στάτους των τελευταίων 30 χρόνων, που δημιούργησε ένα ποδόσφαιρο που κείται πέραν κάθε νομιμότητας, με καταστρατηγημένους όλους τους κανόνες παιχνιδιού, που διοικείται με τον πιο ωμό και μαφιόζικο τρόπο από τα εκλεκτότερα λούλουδα του νεοελληνικού μπαξέ, από τις πιο τυπικές του μορφές.
Για πολλούς το ποδόσφαιρο, όπως έχει καταντήσει, δεν είναι παρά ένας κοινωνικός παρίας, που όσο λιγότερο ασχολείσαι μαζί του και όσο λιγότερο το αγγίζεις, τόσο λιγότερο λερώνεσαι. Κοινωνικά και αισθητικά. Για μένα αποτελεί την πιο οδυνηρή επιτομή της νεοελληνικής πραγματικότητας και κρίσης, τον πιο διεφθαρμένο και φθαρμένο και συνάμα κρυστάλλινο καθρέπτη της. Όσες φορές έγραψα, υπό αυτήν την οπτική έγραψα, όχι βέβαια για να διασκεδάσω τα αμήχανα ή υποτιμητικά βλέμματα όσων απορούν με όσους καταπιάνονται ή ‘λερώνονται’ με την μπάλα, αλλά γιατί ένιωθα πως δεν μπορείς να μένεις αμέτοχος σε ένα σημαντικό κομμάτι της δημόσιας σφαίρας, που συνεχώς παράγει διαφθορά, αρνητικό καθαρό αλλά πλουσιοπάροχο ‘μαύρο’ οικονομικό αποτέλεσμα για ολίγους, εκμαυλισμό και φαυλότητα, βία και παρανομία. Που κοινωνικοποιεί με το χειρότερο τρόπο ένα σημαντικότατο μέρος νέων και λιγότερο νέων, που όσο κι αν το αποφεύγεις το συναντάς μπροστά σου, συχνά με τον πιο απεχθή και αντικοινωνικό τρόπο.
Όσο κι αν υπάρχουν διαφορές, όσο κι αν ενέχει κινδύνους η μεταφορά σχημάτων από την πολιτική στο ποδόσφαιρο ή η προσπάθεια ιδεολογικοποίησης του ποδοσφαίρου, δεν μπορεί κάποιος να μην παρατηρήσει τις ανατριχιαστικές ομοιότητες και να μη συσχετίσει συνειρμικά.
Και στο χώρο της Πολιτικής και σ’ αυτόν του Ποδοσφαίρου, κυριάρχησε ένα διπολικό μοντέλο (2 κόμματα εξουσίας, 2 κυρίαρχες ομάδες, η ίδια καταστροφή). Και οι 2 πόλοι κυριάρχησαν, διαχειρίστηκαν το κράτος και το ποδόσφαιρο σαν τσιφλίκι τους, πήραν την εξουσία και τους τίτλους/κυβερνήσεις, δημιούργησαν στρατούς ή στρατιές προστασίας, κύκλους εξουσίας με στελέχη δικά τους, ομάδες-δορυφόρους, Μέσα και δημοσιογράφους, παρέβησαν νόμους και δημιούργησαν σκάνδαλα παντελώς ατιμωρητί, εκμαύλισαν και παθητικοποίησαν τον κόσμο στην κερκίδα του τηλεοπτικού καναπέ. Ο κόσμος απομακρύνθηκε αργά αλλά σταθερά από το Δρόμο, την Αγορά, την Εξέδρα, τη χαρά και τη συμμετοχή και κατέληξε μπροστά στην Τηλεόραση να καταναλώνει ένα εν γνώσει του στημένο θέαμα, ειδήσεων, πολιτικών συζητήσεων και αγώνων ποδοσφαίρου. Στο τέλος, η μεν Πολιτική άφησε μια χώρα κατεστραμμένη οικονομικά αλλά με κάποιους πάμπλουτους από μαύρο πολιτικό χρήμα και μίζες, μια χώρα που δεν παράγει τίποτε πλέον, με διερρηγμένο κάθε κοινωνικό ιστό, με ανοιχτά εθνικά και αιμάσσοντα κοινωνικά θέματα, με μηδενική εμπιστοσύνη των πολιτών σε οποιονδήποτε θεσμό. Το δε επαγγελματικό Ποδόσφαιρο κατέληξε ένας άνομος βάλτος, με ομάδες χρεοκοπημένες αλλά παράγοντες πλούσιους, με αισθητική και θέαμα σκυλάδικου εθνικής οδού (Β’ Εθνική και μικρότερες κατηγορίες) ή σκυλάδικου παραλιακής (σούπερ λίγκα- τα βαρύγδουπα ονόματα μας μάραναν, τρομάρα μας)οι θεατές μετατράπηκαν σε οχλοκρατούμενα αδηφάγα πλήθη που ζουν από τους τίτλους, έτοιμοι στρατοί να υποστηρίξουν το αφεντικό-πατερούλη σε οποιαδήποτε δραστηριότητά του ή να ζητήσουν το αίμα του αν τυχόν αποτύχει να τους φέρει στη Γη της Επαγγελίας. Τα γήπεδά του κατάντησαν χώροι τέλεσης κάθε παρανομίας, κατάργησης κάθε κανόνα παιχνιδιού ή ποινικού νόμου, χώροι που η πλειονότητα των αγώνων καθορίζεται από το στοίχημα, από πονηρούς διαιτητές και επιβλητικούς παράγοντες. Πρόεδροι, προεδράρες, παράγοντες, μπράβοι, πούρα, στοιχηματίες, πλυντήρια χρήματος, προσωπικοί ή οργανωμένοι στρατοί, αδηφάγο και ανθρωποφαγικό πλήθος που τρέχει πίσω και θρέφεται από το αίμα της επιτυχίας, σκοποί που αγιάζουν όλα τα μέσα, διαιτητές ακροβάτες ή χειρουργοί, με οσφυικά προβλήματα και όρασης, θεσμικοί παράγοντες σε ...παραγκουπόλεις, πολιτειακοί παράγοντες που είτε δεν λερώνουν τα χέρια τους ή συνεργούν με τον πιο φαύλο τρόπο για ίδιο όφελος. Ανώκοσμος και υπόκοσμος χέρι με χέρι. Προσθέστε κι ένα πλήθος ενδιάμεσων, παράμεσων και λαμογιών, ανακατέψτε το μίγμα και πετάξτε το στην πιο άγρια αρένα, χωρίς κανένα νόμο και κανόνα. Πασπαλίστε το με ζάχαρη, λάσπη και στρας, φωτίστε το και δώστε το στα Μέσα (και τι μέσα), εφημερίδες και κανάλια να μας το σερβίρουν.
Και από την άλλη, θεσμικοί φορείς που λειτουργούν σαν τζουτζέδες, υπηρέτες ή συνένοχοι. Ποδόσφαιρο που όταν οι υπεύθυνοι της ΟΥΕΦΑ για τον παράνομο στοιχηματισμό, ανακοινώνουν ότι ‘όλα ξεκίνησαν από την Ελλάδα’, οι υπεύθυνοι εδώ θεωρούν ότι αναφέρονται στη… Φιλοσοφία και αφήνουν τους αρχιερείς της μαφίας του στοιχήματος να πρωταγωνιστούν διοικητικά και πειθαρχικά. Το λυπηρό είναι πως βλέπεις ακόμα και προοδευτικούς –κατά τ’ άλλα- πανεπιστημιακούς και πολιτικούς να πανηγυρίζουν στα γήπεδα ή να γράφουν και άρθρα υπέρ των 2 μεγάλων ομάδων-βιαστών του ελληνικού ποδοσφαίρου, που διαμόρφωσαν αυτό το αποκρουστικό, ποδοσφαιρικά και κοινωνικά, μοντέλο.
Τώρα, καθώς τα ψέματα για όλους μας τελειώνουν, όσο κι αν αποστρέφουμε το πρόσωπο, δεν μπορούμε να υποκριθούμε ότι δεν βλέπουμε τα 2 πτώματα. Το πτώμα της Ελλάδας, μιας Έρημης Χώρας και το πτώμα του Ποδοσφαίρου. Ετεροβαρής η συσχέτιση αλλά κοινή η νόσος και οι υπεύθυνοι. Και ο κόσμος μαζεύεται αγανακτισμένος, αμήχανος και ανήσυχος στις πλατείες.
Αγανακτισμένος, γιατί τριάντα χρόνια μετά, με το πιστοποιητικό θανάτου μιας χώρας εκδοθέν …υπό των εγκυροτέρων οίκων αξιολόγησης και αυτοψίας ανά χείρας, με το σώμα της να κείται άχαρο, κακοντυμένο, πασαλειμμένο με φτηνό μέικ απ, βιασμένο, μωλωπισμένο και τα μάτια να χάσκουν, τριγυρίζει και αναρωτιέται. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το έγκλημα, το τεκμήριό του (δηλ. το πτώμα) να γνωρίζουμε τους κατά τεκμήριο ενόχους( 2 κόμματα εξουσίας) και να μην τιμωρείται κανείς;
Μα με τον ίδιο τρόπο, που στην επικράτεια του ποδοσφαίρου συμβαίνουν τα αντίστοιχα. Δηλ. έχουμε το έγκλημα και το πτώμα, το σώμα του ποδοσφαίρου, τους κατά τεκμήριο ενόχους (2 κυρίαρχες ομάδες, το εξάρτημά τους ΕΠΟ και το Υπ.Πολιτισμού-Αθλητισμού).
Ένα πτώμα σε αποσύνθεση που παράγει διαρκώς φαυλότητα και διαφθορά, αρνητικό καθαρό οικονομικό αποτέλεσμα –πλούσιο και μαύρο, μόνο για ορισμένους, στρεβλή και επικίνδυνη κοινωνικοποίηση για χιλιάδες νέους, τραγικό κοινωνικό και αισθητικό παράδειγμα. Συγνώμη, μπερδεύτηκα. Μα για το ποδόσφαιρο ξαναμιλώ τώρα ή για τη χώρα.
Αμήχανος, γιατί το παλαιό έχει χρεοκοπήσει και το νέο δεν υπάρχει έτοιμο (αλλά πρέπει να γεννηθεί). Αμήχανος, γιατί βλέπει με απορία και έκπληξη τους βασικούς ενόχους (που όλοι τους ξέρουμε) να κρατούν ακόμα στα χέρια τους το μαχαίρι του εγκλήματος και όχι μόνο να μην τιμωρούνται, όχι μόνο να μην έχουν το σθένος της αυτοκτονίας, όχι μόνο να μη ζητούν έστω μια καθαρή συγνώμη ή έστω να αποσύρονται διακριτικά ελπίζοντας στη λήθη( λίγοι ‘έξυπνοι’ το επιχειρούν), αλλά να μαλώνουν –όταν δεν χαριεντίζονται, για το ποιος κατάφερε τα πιο θανάσιμα χτυπήματα και να επιχειρούν ξανά(!) να μας σώσουν. Αμήχανος, γιατί οι μη βασικοί ή οι καθόλου υπεύθυνοι, πέρα από την αντίδρασή τους, αρνούνται να διατυπώσουν καθαρά την πρότασή τους.
Και όταν ζητάς από τους υπεύθυνους το λόγο, όταν η Ουέφα λέει ότι το ελληνικό είναι το πιο στημένο πρωτάθλημα, αναφέροντας τούς αγώνες, αμφότεροι απαντούν με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο: ναι, αλλά έχουν παραγραφεί, δεν έχουμε απτές αποδείξεις, όποιος έχει ας πάει στον εισαγγελέα, ο διαιτητής έκανε ανθρώπινα λάθη, εσείς κάνατε χειρότερα κ.λπ.
Εν τω μεταξύ, καταντάει για γέλια και για κλάματα να συσκέπτονται για λύση οι φορείς του προβλήματος (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ και λοιποί επίδοξοι σωτήρες για να σώσουν τη χώρα και Πιλάβιος, Μπέος, Μαρινάκης, Μπιτσαξής για να σώσουν το ποδόσφαιρο από τη βία…)
Ανήσυχος, γιατί ως ιστορικός λαός, διαισθάνεται ότι μια τέτοια βαθιά κρίση δεν γίνεται να καταλήξει χωρίς τραγωδία. Κοινωνική, οικονομική, εθνική. Με τεχνάσματα δεν γυρνάει η κατάσταση, ούτε η αναγκαία για αναγέννηση συμπεριφορά του κόσμου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, για να επανεκκινήσουμε πρέπει να φτάσουμε στο σημείο μηδέν κι αυτό μόνο μία τραγωδία το καταφέρνει. Φοβάμαι ότι το σημείο μηδέν θα είναι οδυνηρό, αλλά αναγκαίο.
Καθαρές προτάσεις για λύσεις είναι αλήθεια δεν πολυακούγονται, κυρίως ακούμε προτάσεις για το τι ΔΕΝ είναι λύση. Για να μην πολιτικολογήσω, ας μου επιτραπεί να μιλήσω λίγο για το ζήτημα του ΟΦΗ και του Ποδοσφαίρου…
Ο ΟΦΗ, το Ποδόσφαιρο και μία Λύση
Για το ποδόσφαιρο και την ‘αδράνεια’ της Πολιτείας, είχα ξαναγράψει και πέρυσι, θεωρώντας ότι η επίκληση του Αυτοδιοίκητου του ποδοσφαίρου δεν είναι παρά η δικαιολογία για την απουσία βούλησης να ρυθμίσει στοιχειωδώς την πιο άνομη κοινωνική και οικονομική επικράτεια της χώρας (Μ.Τσελεντάκης: Η ελληνική Πολιτεία, το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου και… η χαμένη βούληση, 4/7/2010,
http://www.cretalive.gr/new/2339/synergates ) όπου πρότεινα πολλά που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία, αλλά και ο Δήμος Ηρακλείου, για να οδηγήσει, ειδικά σε εποχή ΔΝΤ, προς τη νομιμότητα χωρίς να σκοντάφτει στο αυτοδιοίκητο. Τελείως παραθετικά, κάποια από αυτά
- εξονυχιστικός φορολογικός και οικονομικός έλεγχος, των κατά συρροή παρανομούντων ΠΑΕ και μεγαλοϊδιοκτητών ( πλαστές ενημερότητες, διπλά ή μηδενικά συμβόλαια, διπλά ΑΦΜ ή χρήση ΑΦΜ άλλων ομάδων, πόθεν έσχες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, κ.λπ.)
- να μη διαθέσει ούτε ένα ευρώ στον επαγγελματικό αθλητισμό και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Ούτε απευθείας, ούτε μέσω ΟΠΑΠ ή άλλων κρατικών εταιρειών, ούτε μέσω τηλεόρασης. Όταν μισθοί περικόπτονται αγρίως, όταν ασφαλιστικά δικαιώματα εξαφανίζονται εν μία νυκτί, όταν άνθρωποι απολύονται είναι αστείο να μιλάμε για επιχορηγήσεις επαγγελματικού ποδοσφαίρου και μάλιστα αυτής της ποιότητας και προσφοράς… Εκτός αν είναι αυτό ακριβώς που θέλουν.
- σαν Πολίτης και σαν Δημότης, που πλήρωσα και πληρώνω για την κατασκευή των σταδίων και για τη συντήρησή τους, ΑΠΑΙΤΩ ή ΖΗΤΩ αν θέλετε, ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΟΘΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΧΩΡΟΙ, που είναι για να προάγουν τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, ΠΟΥ ΠΡΟΑΓΕΙ ΤΗ ΒΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.
Ζητώ από το Δήμο, στον οποίο ανήκει πλέον το Παγκρήτιο Στάδιο, να μην παραχωρηθεί σε δραστηριότητες που ουσιαστικά είναι έξω από το πνεύμα για το οποίο κατασκευάστηκαν.
Τώρα στα στάδια, τελούνται παράνομες και αξιόποινες πράξεις, παράγεται αποδεδειγμένα βία και κοινωνικοποιούν με τον χειρότερο τρόπο τη νεολαία. Ας σταματήσει αυτό, γιατί είμαστε και μεις συνυπεύθυνοι.
- ας μην ξαναδιαθέσει η Πολιτεία, την αστυνομία και την πυροσβεστική, για τη διεξαγωγή αγώνων ιδωτικών εταιρειών, οι υπεύθυνοι των οποίων(παράγοντες, διαιτητές, παρατηρητές κ.λπ.) τους καθοδηγούν μάλιστα, στο τι πρέπει να κάνουν μέσα και έξω από το γήπεδο. Ας μην συσκέπτεται το καθ’ ύλιν αρμόδιο υπουργείο με τους ίδιους τους βιαστές του ποδοσφαίρου, για το πώς θα επιβάλλει τη νομιμότητα γύρω και μόνον γύρω από τον άνομο κήπο του ποδοσφαίρου. Το πρόβλημα δε βρίσκεται γύρω, αλλά στον πυρήνα. Κι ας ελπίσουμε ότι πλησιάζει η τήξη του…
Αν λοιπόν η Πολιτεία και η Αυτοδιοίκηση δεν θέλει να καταντάει η ευνομία σαχλό αστείο ή άσκηση επί χάρτου, αν θέλει να πράξει κάτι στην εξυγίανση του ποδοσφαίρου, έχει τρόπους που δε σκοντάφτουν στο περιβόητο αυτοδιοίκητο. Και θα δείτε για πότε συμμορφώνονται άπαντες. Ακόμα κι αυτοί που ζουν αποκλειστικά από το στήσιμο αγώνων.
Όσον αφορά τον ΟΦΗ τώρα και το ιδιαίτερο του εγχειρήματος των τελευταίων 2 ετών είχα γράψει σχετικά πέρυσι (Μ.Τσελεντάκης: ΟΦΗ, a case for study, 7/10/2010,
http://www.cretalive.gr/new/9087/synergates/M.Tselentakis__OFI,_a_case_for_study ). Όσο κι αν το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα ναρκοθετημένο και υπονομευμένο χώρο και το να είναι κάποια ομάδα απόλυτα νόμιμη, είναι τελείως αδύνατο, ο ΟΦΗ τον τελευταίο καιρό επιχειρεί κάτι σχεδόν μοναδικό για τα ελληνικά πρότυπα. Δεν ανήκει στο άρμα κάποιου ισχυρού, δεν εμπλέκεται σε στημένους αγώνες, δεν έχει ανθρώπους στα κέντρα αποφάσεων, δεν έχει κάποιον προστάτη ή κάποιον μεγαλοϊδιοκτήτη, προσπαθεί να είναι απόλυτα νόμιμη.
Μετά από χρόνια ανομίας, ποδοσφαιρικής, ηθικής και αισθητικής απαξίωσης και παρακμής και μετά από ένα σημαντικό αγώνα των φίλων του για καθαρότητα και περηφάνια, η ομάδα ‘απελευθερώθηκε’ και βρίσκεται στον μεγαλύτερο ιστορικά βαθμό στα χέρια του κόσμου της. Ξέρω πολλοί θα χαμογελάσετε ειρωνικά, θα αναφερθείτε στην πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου που σχεδόν σε υποχρεώνει να κυλιστείς στη λάσπη για να επιβιώσεις, σε παιχνίδια πολιτικών και παραγόντων, σε αδιαφανείς ή γκρίζες ζώνες, σε κάποιες ενέργειες οπαδών, σε, σε,...
Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να ακυρώσουν ότι ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ένας πρόεδρος σωτήρας ή πατερούλης, μία ‘αόρατη’ χειρ ή ένας αχυράνθρωπος, μία πηγή χρημάτων που προσφέρει μεν, ορίζει-διορίζει- περιορίζει δε και κρατά το φίλαθλο μπουκωμένο ή αηδιασμένο στον καναπέ της κερκίδας.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, στην ιστορία του ΟΦΗ νιώθουν οι φίλοι τους να τους ΑΦΟΡΑ, με τέτοιο έντονο τρόπο, η ομάδα ΤΟΥΣ. Οι αγώνες του ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ ήταν πέρυσι ένα πανηγύρι, πανηγύρι χαράς και ελευθερίας. Φέτος είναι κάτι σημαντικότερο. Πανηγύρι χαράς, ευθύνης και συμμετοχής. Πρώτη φορά τόσοι άνθρωποι από τον πιο ενεργό πυρήνα του ΟΦΗ, έβαλαν την κεφαλή τους στο ντορβά. Άνθρωποι, παιδιά από αυτούς που ριζοσπαστικοποιήθηκαν με τα αιτήματα της νομιμότητας και της περηφάνιας, μετέχουν ενεργά στη διοίκηση. Με μπροστάρη την πιο εμβληματική, ποδοσφαιρικά, μορφή της ομάδας, το Νίκο Μαχλά, προσφέρουν ΑΜΙΣΘΙ, απίστευτο έργο. Γύρω τους συνειδητοποιημένοι φίλαθλοι που συνεχώς αυξάνονται προσφέρουν εθελοντικά, όπου και όπως μπορούν, στήριξη και ιδέες.
Προσπαθούν στην κυριολεξία να μετακινήσουν ένα βουνό. Τα τρέχοντα προβλήματα τεράστια, κληρονομηθέντα χρέη, σκοτεινές δυσλειτουργίες του παρελθόντος, άγνωστα μονοπάτια και διάφορα κοράκια που παρακολουθούν από απόσταση. Παρόλα αυτά, προσπαθούν να ρίξουν φως, να βρουν λύσεις. Με αξιοπρέπεια και χωρίς να χάσουν την ηθική βάση, τη μόνη που έχουν να πατήσουν στη νέα εποχή του ΟΦΗ.
Σε εποχές μάλιστα ισχνές οικονομικά, υπάρχει ένας διευρυμένος πυρήνας 2000-3000 απλών φίλων της ομάδας που τα τελευταία 2 χρόνια, έχουν διαθέσει ο καθένας τους από 1.500-2.000 ευρώ, αποδεικνύοντας ότι είναι εφικτό το πείραμα μιας πολυμετοχικής ομάδας (ειδικά αν δεν βαρύνεται από απεχθή χρέη του παρελθόντος). Κι αυτό γιατί επιθυμούν μια ομάδα καθαρή και δική τους, μια ομάδα που θα ξεκολλήσει από το κοινωνικό περιθώριο του ποδοσφαίρου και θα αποτελέσει ένα ζωντανό και υγιές κομμάτι της πόλης. Σίγουρα, το πλήθος μιας ομάδας μαζικής είναι ετερογενές και ποικιλόμορφο και κανείς στο ποδόσφαιρο δεν μπορεί να μιλάει με όρους ενός πούρου μικρού κλαμπ, ωστόσο πολλές κινήσεις της διοίκησης και του κόσμου είναι ελπιδοφόρες (η προώθηση των κρητικών προϊόντων στις άλλες ομάδες και περιοχές, η αφιλοκερδής , κοινωνική προσφορά, δράση και προβολή σε οργανισμούς και Μ.Κ.Ο., η τοποθέτηση μεγάλων φωτογραφιών των Ξυλούρη, Καζαντζάκη, Ρασούλη στο γήπεδο, η απρόσμενη για μένα συμπεριφορά και υπευθυνότητα ενός ολόκληρου γηπέδου κατά τη διάρκεια του ιδιαιτέρως τεταμένου αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα, κ.ά. πολλές) και αποτελούν ένα μικρό φως για ένα πείραμα που μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ποδοσφαιρικό.
Από την άλλη, υπάρχει ένα απολύτως διαβρωμένο και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας στο κέντρο του ποδοσφαίρου, που εντελώς κυνικά καθορίζει τύχες και πορείες ομάδων. Πέρυσι, του στέρησε την άνοδο με μεθοδεύσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όταν αυτές δεν αποδείχτηκαν αρκετές με ωμή επίδειξη δύναμης στον τελευταίο αγώνα, ακυρώνοντας κανονικό γκολ. Φέτος η μεθόδευση ήταν διαφορετική. Δεν του επιτρέπουν καν να αγωνιστεί για την άνοδο μέσω των πλέι οφ (αν και βρίσκεται στην πλεονεκτικότερη θέση όλων), μη αδειοδοτώντας τον, τελείως παράνομα, παράτυπα και καταργώντας κάθε έννοια ισονομίας (σχετικά κείμενα πληροφόρησης,
http://www.athleticradio.gr/ofi/41401-edwse-apantiseis-se-ola-o-xr-mixalopouloshttp://www.athleticradio.gr/ofi/41437-epaggelmatiki-sxesi-me-tin-epo-o-k-smailisΠαράνομη απόφαση κατά ΟΦΗ
http://www.ofi.gr/home.aspx)
Ο ΟΦΗ λοιπόν και οι φίλοι του διαμαρτύρονται και οι εντόπιοι πολιτικοί και σύμβουλοι πρωθυπουργού… προστρέχουν. Δεν ξέρω τι θα καταφέρουν. Οι πολιτικοί όμως δεν θα έπρεπε να προστρέχουν για να εξυπηρετήσουν ή να βοηθήσουν εν είδει ρουσφετιού τον ΟΦΗ (άσχετα αν το αίτημά του είναι εμφανώς δίκαιο), αλλά θα έπρεπε να είχαν βοηθήσει, χρόνια τώρα, στην εξυγίανση και στη δημιουργία περιβάλλοντος ευνομίας στο δημόσιο χώρο. Αντ’ αυτού, τρέχουν πάντα να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά ποτέ να επιλύουν με οριστικό τρόπο, καταστάσεις. Ανανεώνοντας διαρκώς το φαύλο κύκλο μιας ρουσφετολογικής αντίληψης της πολιτικής, αλλά ποτέ ουσιαστικής επίλυσης, ανανεώνοντας διαρκώς την πιο ταπεινή εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό.
Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν ο ΟΦΗ δικαιωθεί και τι είδους δικαίωση θα είναι αυτή, ωστόσο το ποδόσφαιρο με αυτούς τους όρους που λειτουργεί στην Ελλάδα δεν είναι βιώσιμο και λειτουργικό. Είναι παράνομο κι επικίνδυνο. Είτε δικαιωθεί λοιπόν είτε όχι, αυτό που θα πρότεινα εγώ, θα ήταν η δημιουργία ενός άλλου πρωταθλήματος. Ενός πρωταθλήματος που θα μετείχαν ομάδες με κόσμο (και όχι ομάδες σφραγίδες), που δεν ανήκουν στο σκληρό πυρήνα της διαφθοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου (είπαμε απόλυτα νόμιμες δεν υπάρχουν, είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί σύρονται σε άρματα και ενέργειες για λόγους επιβίωσης), κι αν είναι δυνατόν ομάδες με δικά τους γήπεδα. Ομάδες που θα ήθελαν να κάνουν μια νέα υγιή αρχή, να στηριχτούν μόνο στον κόσμο τους οικονομικά. Το πρωτάθλημα αυτό δεν θα είχε υποβιβασμούς, παρά μόνο πρωταθλητή και κυπελλούχο. Δεν θα είχε προνομιούχες θέσεις για Ευρώπη, μια και ούτως ή άλλως με τα τωρινά δεδομένα και όσοι πάνε Ευρώπη, πάνε για τουριστικούς λόγους.
Οι νέες ομάδες επειδή θα είχαν διαλυθεί πριν, δεν θα έφεραν χρέη του παρελθόντος, θα πλήρωναν μόνο όσα χρέη θεωρούν ηθικά και δίκαια (π.χ. τις υποχρεώσεις απέναντι στους φετινούς παίκτες), θα ήταν υποχρεωτικά πολυμετοχικές, θα στηρίζονταν σε χαμηλούς προϋπολογισμούς, σύμφωνα με την οικονομική δύναμη του κόσμου τους, θα είχαν σίγουρα τηλεοπτικά δικαιώματα (ως λαοφιλείς ομάδες) και θα εκκινούσαν ένα ποδόσφαιρο χωρίς άρρωστο ανταγωνισμό και βία. Φανταστείτε ένα πρωτάθλημα με ΟΦΗ, ΑΡΗ, ΠΑΟΚ, Λάρισα, Ηρακλή, Πανιώνιο, Ατρόμητο, Δόξα Δράμας, Καρδίτσα, Παναχαϊκή κ.ά. Ομάδες που θα εκπροσωπούσαν πόλεις και κόσμο. Νομίζω ένα πρωτάθλημα 10 ομάδων θα ήταν εφικτό. Έτσι, δεν θα πάλευαν απέναντι σε κάτι τόσο σάπιο συνεχώς, θα απελευθερώνονταν υγιείς δυνάμεις, και θα αφαιρούσαν κυριολεκτικά το έδαφος κάτω από τα πόδια των κυρίαρχων και διαχειριστών. Ας παίζουν μεταξύ τους οι Ολυμπιακός, ΠΑΟ, ΑΕΚ, Βόλος, Καβάλα κ.λπ. Αν και δεν βρίσκονται όλες οι λεπτομέρειες ενός τέτοιου εγχειρήματος εδώ, σίγουρα χρειάζεται κάτι που δεν θα δικαιώνει απλά τον ΟΦΗ, αλλά θα προσφέρει μια διέξοδο στο ποδόσφαιρο, το τόσο ελεγχόμενο, καθημαγμένο και βίαιο. Θα έλυνε το οικονομικό, ηθικό και κοινωνικό του πρόβλημα.
Θα μπορούσαν πολλοί να πουν, γιατί ο ΟΦΗ να μη διαλυθεί και να εκκινήσει υγιής και χωρίς χρέη από τη Δ’ Εθνική. Αυτό θα ήταν ίσως επιθυμητό πριν 2 χρόνια (τώρα πάρα πολλοί έχουν δώσει χρήμα και κόπο), αλλά και πάλι δεν θα απαντούσε στο βασικό πρόβλημα. Τι νόημα έχει αυτό όταν κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα ερχόταν αντιμέτωπη με τη μαφία του ποδοσφαίρου. Το πρόβλημα δεν είναι η θέση του ΟΦΗ, αλλά το καθεστώς του ποδοσφαίρου.
Τώρα αν ο ΟΦΗ δεν δικαιωθεί, έστω την ύστατη στιγμή, φοβάμαι ότι η μπάλα θα πάρει πολλούς, δικαίους και αδίκους. Κι αυτό γιατί βλέπω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που βρίσκεται πολύ καιρό στους δρόμους. Κάποιοι 7-8 χρόνια, οι περισσότεροι τα τελευταία 3. Αγωνιζόμενοι για ελευθερία και νομιμότητα, μετά για ισονομία και τήρηση στοιχειωδών κανόνων. Τα τελευταία δε 2 χρόνια, πολύς κόσμος αγωνιά ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ, ΚΑΘΕ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, και τώρα έφτασαν ΚΑΘΕ ΩΡΑ και ΛΕΠΤΟ, χειμώνα καλοκαίρι, για χίλιους δυο λόγους. Το στόμα συνέχεια στη στάχτη, βρίσκοντας διαρκώς δόλο κι απάτη…
Αυτός ο κόσμος λοιπόν είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΣ και αν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του, κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει και από που θα ξηλώσει το πουλόβερ (χώρια που το υπέδαφος της κοινωνίας βράζει από μόνο του). Να ευχηθώ να συγκρατηθεί και να σκεφτεί ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις.
Μια συνάντηση που κόβει την ανάσα…για δύο πτώματα
Όπως διάβασα προ ημερών, αναμένεται επιτέλους συνάντηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου και του προέδρου της ΕΠΟ Σ. Πιλάβιου. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Είναι συγκινητικό.
Χρειάστηκαν σχεδόν 30 χρόνια οι κορυφαίοι θεσμοί και πυλώνες της χώρας, πολιτική και ποδόσφαιρο, να συναντηθούν υπό το βάρος μιας κρίσης και 2 πτωμάτων, να αναζητήσουν λύση, να παρουσιάσουν μια έσχατη παράσταση, να συνεχίσουν να αναδεικνύονται ως το άλλοθι μιας εύρυθμης λειτουργίας. Θεσμών, επιτροπών, νομιμότητας, ποδοσφαίρου, κράτους. Όλα κατ’ επίφαση, όλα σε αφασία.
Όσοι λοιπόν γυρνάτε, γυρνάμε τις πλατείες τον τις τελευταίες μέρες, είτε για τη χώρα είτε για το ποδόσφαιρο, δεν έχουμε μεγάλες διαφορές. Για το ίδιο πράγμα αγανακτούμε. Μπορεί τα πτώματα μπροστά μας να διαφέρουν, όμως οι ένοχοι είναι οι ίδιοι. Και αυτό που μοιραζόμαστε είναι μία κοινότητα, αυτή της οδύνης. Για το που φτάσαμε, ανεπαισθήτως…
Μπορεί οι πορείες να προσέγγισαν αλλά να μην ενώθηκαν τις προάλλες, τα πτώματα όμως κείτονται το ένα πλάι στο άλλο. Και όσο κι αν προσπαθούν/με να τ’ αναστήσουν/με, δεν ανασταίνονται. Φοβάμαι, πως το μόνο που μας μένει είναι να το πάρουμε απόφαση και να τα θάψουμε. Μόνο έτσι θα λυτρωθούμε και θα μπορούμε να ξεκινήσουμε ξανά.
Καμιά φορά, ο αγώνας για Ελευθερία σε κάνει Λιοντάρι…
Ηράκλειο, 29/5/2011
