Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΑΔΙΣΤΑΚΤΩΝ
Η βαρύγδουπη κοτσάνα που ταλανίζει τα γήπεδα τα τελευταία χρόνια είναι πως ο αθλητισμός και η πολιτική δεν πάνε μαζί. Προφανώς και για αυτό ο μώραλης δε βγήκε δήμαρχος, προφανώς και για αυτό ο σαμαράς δεν έχει φίλο τον μελισσανίδη, προφανώς και για αυτό ο τσίπρας δε δήλωσε ποτέ πως "από τη λαμία και πάνω είμαι παοκ, αλλά δεν το λέω για να μην στεναχωρήσω τους φίλους μου τους αρειανούς", προφανώς και για αυτό ο καχριμάνης δε βοήθησε ποτέ την ανώνυμη εταιρεία ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΝΑ. Προφανώς και για αυτό η εναρκτήρια πράξη του γιουγοσλαβικού σφαγείου δεν ήτανε το ματς Δυναμό Ζάγκρεμπ εναντίον Ερυθρού Αστέρα στις 13 Μάη 1990. Προφανώς και για αυτό δε συνέβη κανένα έκτροπο στο πρώτο ματς μεταξύ ιταλίας και σερβίας (12-10-2010 στη γένοβα), από τη στιγμή που η ιταλία αναγνώρισε το κόσοβο ως ανεξάρτητο κράτος.
Οι εθνικές ομάδες έχουν πάψει να έχουν σχέση με το ΠΑΙΧΝΙΔΙ που λέγεται ποδόσφαιρο από τη μέρα ίδρυσης τους. Ιδρύθηκαν από τα εθνικά κράτη ως φαντασιακή ελίτ των ανώτερων ικανοτήτων που θεωρητικά περικλείον τα ανώτερα έθνη. Συμπυκνώνουν όλους τους μηχανισμούς ταύτισης, ψύχωσης και παράκρουσης. Συντελούν στην ολοκλήρωση της ιδέας του έθνους, ομογενοποιούν συμπεριφορές και τυποποιούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Αλέθουν το διαφορετικό, μαζοποιούν και εν τέλει κατευθύνουν το θεατή. Η ικανότητα του σύγχρονου αθλητισμού να παράγει αγελαίες συμπεριφορές και η ανάγκη των κρατών για δημιουργία στρατευμένων στην "εθνική υπόθεση" συνδυάζονται υποδειγματικά μέσα από τις εθνικές ομάδες. Οι χούλιγκανς της προπολεμικής γιουγκοσλαβίας μετατράπηκαν σε μια βραδιά σε εθνικούς ήρωες, όταν από τις κερκίδες (που κάνανε τη βασική τους εκπαίδευση...) περάσανε στα χαρακώματα.
Η ιστορία όλων των κρατών έχει μέσα της μπόλικο μεγαλοιδεατισμό. Ο συρρακιώτης Κωλέττης την εισήγαγε στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η οριοθέτηση κάθε κρατικής οντότητας είναι από μόνη της μια επεκτατική πράξη, με την έννοια ότι δεσμεύει εδάφη που πριν δεν της ανήκαν. Η γαλλική επανάσταση μπορεί να έφερε στο προσκήνιο της ιστορίας το έθνος-κράτος, αλλά η ιδεολογία του εθνικισμού είναι αυτή δεσπόζει ως απαραίτητη προϋπόθεση. Κάθε βαλκανικό κράτος γεννήθηκε στο κύκνιο άσμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κάθε αστική τάξη, άρα και το κράτος της, επιθυμεί να επεκτείνει το ζωτικό της χώρο, όπως ο κάθε μαφιόζος προσπαθεί να επεκτείνει τι δουλείες του και στη διπλανή περιοχή, παίρνοντας την περιοχή απ'τα χέρια του διπλανού μαφιιόζου. Αυτή η επέκταση είναι απαραίτητος όρος επιβίωσης. Σε αυτές τις κρατικές δουλειές, στα βαλκάνια, κάποιοι (οι πολλοί) ταυτίστηκαν με τα κράτη και φτάσανε μέχρι του σημείου να αλληλοσκοτώνονται για να μην χάσουν οι προύχοντες και οι αρχόντοι τους ζωτικούς τους χώρους. Κάποιοι άλλοι (δυστυχώς οι λίγοι) αντιστάθηκαν στα κρατικά σχέδια, στις εθνικιστικές κορώνες και στη μιλιταριστική προετοιμασία φωνάζοντας ακούραστα πως "σε ελλάδα, τουρκία, αλβανία ο εχθρός είναι οι τράπεζες και τα υπουργεία".
Όσοι είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία, όσοι υπηρετούν το εκμεταλλευτικό σύστημα της ανισότητας, δεν είναι βλάκες. Αυτοί οι αδίστακτοι εκμεταλλευτές και καταπιεστές ποτέ δε θα υποδείκνυαν τον εαυτό τους ως υπαίτιο για τα ουσιαστικά προβλήματα των ανθρώπων: ανεργία, μισθοί πείνας, δουλεία ως τα βαθιά γεράματα, έλλειψη υγείας και παιδείας, εμπορευματοποίηση όλων των ανθρώπινων αναγκών, εκμεταλλευση όλων των φυσικών πόρων... Ο εχθρός είναι ο Άλλος. Για την ακρίβεια ο εχθρός προέρχεται από την περιοχή που τα κράτη θεωρούν ζωτικό τους χώρο, την περιοχή που θέλουν να επεκτείνουν τις μπίζνες τους, την περιοχή που θέλουν να κατακτήσουν είτε οικονομικά είτε στρατιωτικά. Στο γήπεδο των "εθνικών θεμάτων" παίζουν μπάλα οι τιμητές του καθεστώτος. Στο γήπεδο των κοινωνικών θεμάτων παίζουμε εμείς: οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι αποκλεισμένοι, από όποια πλευρά των συνόρων κι αν μας έχουν φράξει...
Πόσο καλοστημένο ήτανε το τυρί στη φάκα του βελιγραδίου? Πριν ακόμα κατέβει ο μουσαμάς, το δημοσιογραφικό μελάνι έγραφε ήδη την εθνικιστική αρλούμπα που βολεύει τον εκάστοτε κρατικό σχηματισμό. Οι υδρογονάνθρακες, η ΑΟΖ, τα δρομολόγια των αγωγών φυσικού αερίου, τα κοιτάσματα σπάνιων γαιών, ο αριθμός των τραπεζικών υποκαταστημάτων, το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στα Βαλκάνια. Λίγο εθνικιστικό μίσος μπορεί να είναι καλό χαρτί στο διακρατικό πόκερ... Τα βαλκάνια είχανε τη δυστυχή μοίρα να προικίσουν την ιστορία του ανθρωπίνου είδους με πάμπολους πολέμους. Ο εθνικισμός είναι που γέννησε τον πόλεμο και όχι το αντίθετο. Ο διεθνισμός είναι η απάντηση στον πόλεμο και όχι ο εθνικισμός. Για αυτό και όσοι αντιπαραθέτουν στον Λίλα τον ελληνικό μεγαλοιδεατισμό, έναντι του αλβανικού μεγαλοιδεατισμού, δεν είναι παρά λύκοι με διαφορετικού χρώματος προβιά.
________________________________
Αδίστακτοι είναι όμως και κάποιοι άλλοι. Αυτοί που σπεύδουν να σπεκουλάρουν πάνω στην περίπτωση Λίλα, ελπίζοντας ότι ο καπνός που θα σηκώσουν γύρω από το θέμα θα καλύψει τη βρώμα τους. Όλοι όσοι με ταχύτητα αναδεικνύουν ως πρώτο θέμα στην ατζέντα του ΠΑΣ τον Λίλα, επιδιώκοντας να ξεχαστούν τα φλέγοντα ζητήματα: έξοδος στην ευρώπη, έλλειψη αδιεοδότησης, οικονομικά της ομάδας, ύψος και διάρθρωση χρεών, άτυπη διοίκηση, στημένα ματς, ευρωπουλάκια από το στοίχημα... Αυτοί που από το δημοσιογραφικό εσμό δείχνουν με ευκολία τον Λίλα, είναι οι ίδιοι που δε βρήκαν ποτέ μια ερώτηση να υποβάλλουν σε μια πρεσ κονφεράνς, η οποία θα στρίμωχνε πραγματικά τον μεγαλομέτοχο και θα ξεσκέπαζε το παραμάγαζο της άτυπης διοίκησης της ομάδας,
