Προσωπικά με εντυπωσιάζει το μύνημα της συγχωρητικότητας που επικοινωνεί η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Για να ζητήσει συγγνώμη κανείς, είτε δημόσια είτε ιδιωτικά, είναι αναγκαίο να θέσει τον εαυτό του στη διαδικασία της προσωπικής ταπείνωσης, και αυτό προσμετράται ως θετικό στην τωρινή στάση του Λίλα.
Η μετάνοια, είναι διαδικασία που χρειάζεται βάθος χρόνου και αλλαγή στάσης, πολλές φορές και ολοκληρωτικής, και δεν ξέρω αν ο Λίλα έχει στη διάθεσή του το χρόνο που απαιτείται πλέον ή την επιθυμία, ώστε να πείσει γι' αυτή την αλλαγή ή την ειλικρινή του μετάνοια, καθόσον ξόδεψε όλον τον προηγούμενο -και ήταν πολύς- προς την αντίθετη στάση.
Δεν νοιώθω την ανάγκη ούτε τώρα, ούτε προ ημερών να (αντ)επιτεθώ με χαρακτηρισμούς ή χωρίς στον Λίλα, διότι έσφαλα στη ζωή μου χιλιάδες φορές, με διάφορους τρόπους.
Απλά, κάνοντας κάποιες διαπιστώσεις σε σχέση με το συμβάν, ίσως περισσότερο θα προτιμούσα να μείνω στα λόγια του Μητροπολίτη Μαξίμου, ως δίδαγμα και για τον εαυτό μου.
Από εκεί και πέρα, και δεδομένων των προεκτάσεων που εμπεριέχει το περιστατικό, αλλά και από τον δημόσιο χαρακτήρα που έλαβε και επιπλέον από προηγούμενα επεισόδια με τον ίδιο τον Λίλα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, φέροντας την ιδιότητα του αθλητή, είναι θέμα της ΠΑΕ πλέον να αποφασίσει για το μέλλον του στην Ομάδα.
