η δεκαετια 80-90 ειναι παντελως σκοτεινη αν εξαιρεσουμε το μπαραζ στη Λαρισα.
Ενω την εποχη των αργεντινων την μαθαμε παπαγαλια που λεει και ο φιλος lemorsero παραπανω
εκεινα τα χρονια τα πετρινα 84-99 ειναι βαθια μες το σκοταδι
μονο απο βιωματα οτι εχει στις μνημες του ο καθενας
και πιστευω πρεπει να κανουμε ενα αφιερωμα στα παιδια που ματωσαν τη φανελα αυτα τα δυσκολα χρονια.
Δίκιο έχεις, εκτός του μπαράζ. Αυτό κι αν παραμένει ακόμη κατασκότεινο...
Το κακό ξεκινάει από τη περίοδο 80-81. Ο Γκμοχ, λέει στη διοίκηση, ότι πρέπει να κοιτάξουμε ακόμη ψηλότερα, με πρώτο στόχο την Ευρώπη. Η διοίκηση, τον αποπαίρνει, ανταπαντώντας, ότι μια χαρά είναι και ο τίτλος της πρώτης επαρχιακής ομάδας.
Ερχεται το τελευταίο (με ερωτηματικό, δεν ανοίγω κιτάπια), παιχνίδι της σεζόν στους ζωσιμάδες, με αντίπαλο τη Κόρινθο που κινδυνεύει. Ο σωσμένος ΠΑΣ, χάνει 1-0 και ο Πολωνός, αποχωρεί από το γήπεδο 10 λεπτά πριν το τέλος. Ηταν η τελευταία του εμφάνιση στο γήπεδο. Η ιστορία λέει, ότι μετά από ένα σύντομο πέρασμα από Απόλλωνα, πήγε στη Λάρισα και από το πουθενά, πήρε πρωτάθλημα).
Χειρότερο κακό μας έκανε η περίοδος 81-82, όπου με σχεδόν μηδενική ενίσχυση παίρνουμε κατά λάθος την 9η θέση...
Η διοίκηση προχωράει σε ανανέωση και οι τελευταίοι των Αργεντίνων αποχωρούν, με το Σάντρο Μανέκι να έρχεται (μύγα μέσ΄το γάλα). Κάπου σ' αυτά τα χρόνια, βρέθηκε ιερόσυλος διοικητικός, να απαγορέψει στον Κοντογιωργάκη να ανεβεί στο πούλμαν της ομάδας! Σε ποιόν; Σ' έναν απ' αυτούς που ήταν η ίδια η ομάδα.
Από προπονητές, ενώ μέχρι τότε ήμασταν στη πρωτοπορεία, αρκούμαστε σε λύσεις ρηχών νερών (Αργύρωφ, Πάκερτ προπονητές χωρίς όραμα), το μπαράζ της Λάρισας είναι η φυσική κατάληξη, ενός άρρωστου, που αργοπεθαίνει.
Αυτού καθ' αυτού το μπαράζ, δείχνει ότι η βρωμιά έχει μπει για τα καλά στα σωθικά της ομάδας. Ακόμα περιμένουμε απαντήσεις.
Η άνοδος του '85, προέκυψε περισσότερο από το φόβο που προκαλούσε στη β το όνομα ΠΑΣ, παρά από τις κινήσεις της διοίκησης, ή το προπονητικό έργο του (Μ... - Α...) Αρχοντίδη. Κι αυτό φάνηκε, αφού τη πρώτη χρονιά ίσα ίσα γλυτώσαμε ενώ την επόμενη πέσαμε πανηγυρικά.
Μια από τα ίδια το '90, που ανεβήκαμε ελέω Σαλευρή.
Γενικά αμα το δούμε τη προρεία του ΠΑΣ μέχρι σήμερα, θα μπορούσαμε να τη παρομοιάσουμε με καρδιογράφημα...
Στην αρχή μια χαρά σφριγηλοί οι χτύποι της καρδιάς όλο υγεία.
Από το '81, αρχίζουν τα προβλήματα, οι χτύποι πέφτουν επικίνδυνα το '84, γίνονται προσπάθειες ανάνηψης (από ασχέτους γιατρούς), έχουμε ενδείξεις ζωής το '85, μια τελευταία αναλμπή το '90 και μετά ...τίποτε.
Από το '96 και μετά, ο οργανισμός δείχνει να προσπαθεί να επανέλθει, αλλά μέχρι στιγμής, μόνο ενδείξεις, ότι υπάρχει φωτιά που σιγοκαίει έχουμε. Και περιμένουμε και περιμένουμε...
Πολλοί από τους παίχτες της περιόδου αυτής, αξίζουν το χειροκρότημα, γιατί το πάλευαν ΜΟΝΟΙ.
Ο ΠΑΣ, από όταν μπήκαμε στην επαγγελματική εποχή, άρχισε να παραπατάει.
Ηταν χτισμένος με πολύ καρδιά και συναίσθημα και δεν άντεξε τον επαγγελματισμό.
Κι ακόμα προσπαθεί να βρει τη μαγική συνταγή, που θα δέσει την αγάπη που ξεχειλίζουμε όλοι για πάρτη του, με τον επαγγελματισμό, που χρειάζεται για να επιβιώσει...
Υ.Γ.1
Δε θα σας μαλώσει κανένας, αν απαντήσετε κι ας είναι και λάθος. Και δεν αφαιρούνται βαθμοί για τα λάθη. ΑΜΑΝ πια τελειομανείς Παγράδες.
Υ.Γ.2
Μην αρπαζεσαι Παντσεράκο. Υπάρχει μια ιδιότυπη κόντρα ερωτωθετών, ερωτωαπαντητών σε κάθε διαγωνισμό. Να περνάμε καλά θέμε.
Υ.Γ.3
Να δω φωτό τη μάκω με ακουσκά στ' αυτιά και να χορεύει "Και ψωμί ξερόοοοο" και τι στον κόσμο.
