Νέα Σκεπαστή ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ – ΤΡΙΠΟΛΗ
Φωτο από θέση κονσόλας.
Δε μπορώ να καταλάβω αυτήν την ταύτιση της ν. Σκεπαστής με μπαμπάδες – παιδιά και μπάμπαλα. Κάντε ένα ζουμ.
Κάποιοι προφανώς δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά, δεν είχαν μπαμπάδες και δε θα γίνουν ποτέ μπάμπαλα???
Άσχετα με το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την κερκιδική γέννησή του, όμως όσο η κερκιδική οικογένεια του ΠΑΣ δε σέβεται την οικογενειακή της παράδοση, όσο θα επιμένει να διαφοροποιεί ως κεκριδικές παρουσίες τις γενεές της, όσο η συνθηματολογία (παραδεκτή – απαράδεκτη) θα είναι κριτήριο αφοσίωσης στην ομάδα ανεξαρτήτως συνεπειών, η κερκίδα του ΠΑΣ θα διασπάται προοδευτικά και θα αδυνατίζει επικίνδυνα.
Όσοι πηγαίνουν στο γήπεδο, αν και δηλώνουν υποστηρικτές της ομάδας, δε βλέπουν όλοι μπάλα και κάποιοι δεν πάνε όλοι για τη μπάλα. Ο καθένας έχει φιλοσοφήσει την παρουσία του και είναι δικαίωμα του, από τη στιγμή που δεν είναι παραβάτης και αυτοκόλλητος.
Κάποιοι όμως που υπεραγαπούν την ομάδα με τον τρόπο τους, που νομίζουν ότι βλέπουν μπάλα και που νομίζουν ότι κάνουν ατμόσφαιρα κερκίδας, αμφιβάλω αν έχουν επίγνωση του τι εκπέμπει αυτή η ατμόσφαιρα και πόσο ευεργετική μπορεί να είναι από άποψη υποστήριξης και προστασίας της ομάδας.
Όσοι όμως βλέπουν κανονικά μπάλα και δεν κερκιδογαμούν και δεν περιηγούνται φαντασιωδώς και ποτ πουρί σε άλλα γήπεδα, σε νησάκια και μπουρδέλα, ασφαλώς και θα αντιλαμβάνονται και θα κατανοούν ότι η μπάλα δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένες ηλικίες, αλλά σε αυτορυθμιζόμενο κόσμο, που αφιερώνει χρόνο και χρήμα για υποστηρίζει να απολάυσει ομάδα.
Όπως θα διαπιστώσατε στις κερκίδες μας δεν υπάρχουν παιδιά, όπως παλιά, από 6 – 14 αν και η εφηβία εκδηλώνεται από τα 11 και αν υπάρχουν, μετριούνται στα … δάκτυλα ή τα κρατάνε σφιχτά οι γονείς από τα δάκτυλα. Συνήθως εμφανίζονται στο β’ ημίχρονο και εφ’ όσον κερδίζει η ομάδα και οπωσδήποτε για ευτυχίσουν κάποια στιγμή σε μια νορμαλ σεξουαλική εμπειρία και όχι στην κερκιδιγαμία. Κατανοητό αναλόγως θέσεως και προθέσεως του αναγνώστη. Αδιάφορο.
Και το χειρότερο είναι ότι, τα μικρά παιδάκια παίζουν μπάλα στα τσιμέντα και στις βεράντες (και παιδί που δεν έχει παίξει μπάλα δεν μεγάλωσε ποτέ) και θέλουν να υποστηρίζουν "κτητικά" μια ομάδα, αλλά για να βρεθεί η ομάδα θα πρέπει να υπάρχουν και οι ανάλογες παραστάσεις που θα γίνουν εντυπώσεις και ιδέα στη συνέχεια, αναλόγως.
Τα μικρά παιδιά (οικογένειες) που για κάποιους λόγους ευνόητους από ανόητους, δεν έχουν πρόσβαση στο γήπεδο (απογορευτικά και ματαιώσεις ατμοσφαιρικές) και δεν την επιλέγουν την ομάδα "τους" από το χεράκι του μπαμπά που θα τα πάει για μια πρώτη τους στους Ζωσιμάδες όπου το μυαλουδάκι του θα γράψει ΠΑΣ (αν οι Ζωσιμάδες ενδείκνυνται για παιδιά ...), την επιλέγουν από το γυαλί και από ό,τι άλλο γυαλίζει, έχοντας άγνοια στα περί ΠΑΣ.
Και αν το θέλετε, έστω και αν πήγε την πρώτη του ή τη δεύτερη, δε νομίζω ότι υπήρξε τρίτη, ίσως μετά τις Πανελλήνιες, επειδή έτυχε σε γκράφιτι ή πήρε δώρο από τη μπουτικ και αν δεν το πρόλαβαν τα ΠΟΚ – ΠΟθ, ανάλογα και με το πως και πόσο έγραψε η πρώτη εντύπωση στους Ζωσιμάδες, θετικά ή αρνητικά.
Πάντος παιδιά 6 - 14) και κορίτσια ηλικίας ώριμου χαλονιού, δεν κυκλοφοράνε στις "ζωηρές" κερκίδες, εξ' ου και η κερκιδογαμία και όποιος τα βλέπει, βλέπει άνετα και φαντάσματα.
Η προσφορά των εισιτηρίων διαρκείας του Τάσου Πάντου, απευθύνεται στα παιδιά και ενθαρρύνει τα παιδιά να έρθουν στο γήπεδο, να χαρούν το ποδόσφαιρο, να αποφορτίσουν την προβληματική και το άγχος που βιώνουν μέσα στην σοκαρισμένη οικογένεια που παίζει για την επιβίωση στην ξέφτιλη χώρα και άμα λάχει και ευνοήσει το περιβάλλον, να αγαπήσουν γιατί όχι? τον ΠΑΣ.
Αν θα βάζαμε ζήτημα Κερκίδας, δε θα είχε σχέση με την αξίωση του Νέου Πειθαρχικού Νόμου, αλλά μόνο με την απαξίωση του Παλιού Ζωσιμαδικού Νόμου τον οποίο κάποιες γενιές τον εφάρμοσαν εις βάρος των Ζωσιμάδων, είτε ως όμηροι, είτε ως κακόμοιροι.
Ωστόσο όμως πρόκειται για Νόμο και για γνωστοποίηση Νόμου, γιατί υπάρχει και ένας Νόμος για άγνοια του Νόμου και εκείνοι που θίγονται ουσιαστικά και άμεσα από το Νόμο είναι τα αφεντικά της μπάλας και οι κερκιδικοί συνεργάτες τους, που άλλοτε τους συναντάμε ως πωλητές και άλλοτε ως πυρπολητές και με την ανοχή των πρώτων.
Ας μη γελιόμαστε, οι λόγοι του να μη πάει κάποιος στο γήπεδο, είναι περισσότεροι από εκείνους του να πάει, όσο και αν το θέλει.
Για μας, η αρχή έγινε στο ματς με την Τρίπολη, όπου η αναλογία σε νέα και παλιά ήταν 1 άτομο ανά 1 και ½ κάθισμα.
Τελικά, όλοι πληρώνουν από το υστέρημά τους για να δουν την ίδια πουτάνα μπάλα και από διαφορετικές απλές σκεπαστές ή άσκεπες ή προνομιούχες ή παραχωρημένες θέσεις, αλλά δυστυχώς όλοι ξέρουν ότι, άλλοι βλέπουν τη μπάλα και άλλοι γαμούν τη μπάλα.
Αυτά από εμένα, που έκανα την πρώτη μου στο ΠΑΣ - Πίνδος Κόνιτσας το 1966 και την πρόσφατη ΠΑΣ - Τρίπολη 2011 και τα περί Νόμων μου είναι αδιαφόρως αυτονόητα μπροστά στα παγματικά και φίλαθλα κερκιδικά συμφέροντα της Ομαδάρας.
