Brasileiro

[fon7]

Αν είναι να γκουγκλάρεις Σώκρατες δημοκρατία Κόρινθος και να ποστάρεις ότι άκυρο βγάζει,να σου πούμε έχεις δίκιο να σχολάμε.Μην το ζαλίζουμε πολύ.Το θέμα δεν είναι από που προήρθε το όνομα αλλά κάποια πράγματα που είναι σημαντικότερα και μπορεί κάποιος να τα διαβάσει παραπάνω.Μετά απλώς σε βάζουν σε σκέψεις τα κείμενα.Σε προβληματίζουν.

Before I am charged with unfair labeling, let me make clear that I am talking not about ancient Greece but 20th-century Brazil. The Corinthians under discussion rarely, if ever, travel by boat, and this particular Socrates, while given to philosophizing, is a popular soccer player.

"Corinthian Democracy," to come directly to the point, refers to a political movement conceived by team administrators and soccer players in an attempt to alter the managementllabor relations of the "Corinthians," a club in Siio Paulo, Brazil's great southern industrial city. The movement seized headlines for the first time in 1982, on the eve of elections for the club presidency. It did so because of the soccer stars involved and also because of certain resemblances between the club's internal politics and the larger Brazilian political arena.

Από την πηγή του Αγιούτο..

Στο μεταξύ στην αρχαία Κόρινθο δεν είχαν δημοκρατία.

Στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. καταλύθηκε το πολίτευμα της αριστοκρατίας και εγκαθιδρύθηκε Τυραννία με πρώτο Τύραννο τον Κύψελο. Τον Κύψελο τον διαδέχτηκε ο Περίανδρος που χαρακτηρίστηκε ένας από τους επτά σοφούς της Αρχαϊκής περιόδου. Τον Περίανδρο τον διαδέχτηκε ο ανηψιός του Ψαμμήτιχος, ο οποίος δολοφονήθηκε τρία χρόνια αργότερα και επανήλθε το καθεστώς της αριστοκρατίας.

 Τα επόμενα χρόνια η Κόρινθος ανέπτυξε έντονο εμπορικό ανταγωνισμό με την Αθήνα που οδήγησε στο ξέσπασμα του Πελοποννησιακού πολέμου. Η Κόρινθος συγκρότησε συμμαχία με τη Σπάρτη και άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας, εναντίον της Αθήνας, προσφέροντας στη συμμαχία τον ισχυρό της στόλο, το μοναδικό στην αρχαία Ελλάδα που μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Αθηναϊκό.

Μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, στην Κόρινθο ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ ολιγαρχικών και δημοκρατικών. Η επικράτηση των δημοκρατικών έστρεψε την Κόρινθο σε συμμαχία με την Αθήνα, καθώς και με τη Θήβα. Η νέα συμμαχία συγκρούστηκε με τη Σπάρτη και ο πόλεμος αυτός έγινε γνωστός ως Κορινθιακός πόλεμος. Ο πόλεμος αυτός τελείωσε το 386 π.Χ. με την Ανταλκίδειο ειρήνη.

Το 365 π.Χ.  κατέλαβε την εξουσία ο Τιμοφάνης,στην Κόρινθο και κυβέρνησε τυραννικά. Στις παρακλήσεις και νουθεσίες του αδερφού του Τιμολέοντα, ο Τιμοφάνης δεν έδωσε σημασία κι έτσι ο Τιμολέων έλαβε μέρος σε συνωμοσία, που είχε ως αποτέλεσμα τον φόνο του τυράννου. Η Κόρινθος απαλλάχθηκε από την τυραννία και αρκετοί πολίτες θεωρούσαν τον Τιμολέοντα τυραννοκτόνο ενώ άλλοι, μεταξύ αυτών και η μητέρα του, αδελφοκτόνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82

Κανένας φιλόλογος μας βρίσκεται;;;;

[ayuto1966]

Τις αλλες πιο πανω ,που αναφερουνε ομαδες Βραζιλιανικες  με το προθεμα κορινθιανς που εχει παρει το ονομα τους απο την Αρχαια Κορινθο,απαρατηρητες σου περασανε φανταζομαι

[fon7]

Τις αλλες πιο πανω ,που αναφερουνε ομαδες Βραζιλιανικες  με το προθεμα κορινθιανς που εχει παρει το ονομα τους απο την Αρχαια Κορινθο,απαρατηρητες σου περασανε φανταζομαι

Ισχυρίστηκες κάτι συγκεκριμένο.Για έναν αρχαιολόγο που έδωσε το όνομα της Κορίνθου στην Κορίνθιανς.Αν έχεις πηγές για το πολύ συγκεκριμένο θέμα να το δούμε.Αλλιώς να σου πούμε έχεις δίκιο να σχολάμε.
Σε νήμα σαν αυτό....έλεος...

[ΛΟΚΟ]

έναν αρχαιολόγο που έδωσε το όνομα της Κορίνθου στην Κορίνθιανς

Μαναχά ένας;

In 1910, the football in Brazil was an elitist sport. The top clubs were formed by people who were part of the upper classes. Among them were Club Athletico Paulistano, São Paulo Athletic Club,[1] and Associação Atlética das Palmeiras.[2] Lower class society excluded from larger clubs founded their own minnow clubs and only played "floodplain" football.

Buckling the trend, a group of five workers of the São Paulo Railway, more precisely Joaquim Ambrose and Anthony Pereira (wall painters), Rafael Perrone (shoemaker), Anselmo Correia (driver) and Carlos Silva (general laborer)...

ΠΕΝΤΕ αρχαιολόγοι ήντουσαν. Το γράφει καθαρά. Με ονόματα και διευθύνσεις.
Και συνεχίζει και αναφέρει πως εμπνεύστηκαν από την αρχαία Κόρινθο το όνομα

residents of the neighborhood of Bom Retiro. It was August 31, 1910. when these workers were watching a match featuring an London-based club touring Brazil, Corinthians FC.
After the match, while the group returned home, The men spoke of partnerships, business idea's, and general dreams of grandeur. In the mind of each one surfaced a great idea: the foundation of a club, after several exchanges in a lively argument, a common ground led those athletes the same dream. The arguments led to the conclusion that they would meet the next day to make a dream into reality.

September 1, 1910. In anticipation of heavy rains, the group agreed to meet after sundown in public sight. That night at 8:30 pm, on Rua José Paulino ("Rua dos Imigrantes" (Immigrants Street)), underneath the glow of an oil lamp the five workers reunited alongside their guest and neighbors from Bom Retiro. That night the club was founded, alongside its board of directors who elected Miguel Bataglia as the first club president.

September 5, 1910, 8 pm at the residence of President Bataglia, the discussion on a club name began. the first ideas for the name of the club were full of Brazilian national spirit: Carlos Gomes Football Club and Futebol Clube Santos Dumont.
However, these prominent Brazilian names were put aside after the English amateur team they had witnessed a few day earlier Corinthian ,
which donned pink and brown shirts and won all six games in São Paulo and Rio de Janeiro during an exhibitional tour of Brazil. The name would stand Sport Club Corinthians Paulista as an homage to the great British club.

Πόσο πιο καθαρά να το πει?

και συνεχίζει για να επανέλθουμε και στο θέμα, αφού τέλος 5 αρχαιολόγοι π δούλευαν στους αρχαίους σιδηρόδρομους τόδωκαν το όνομα γιατί βρήκαν μια σιδηροδρομική αρχαία γραμμή σε κορινθιακό ρυθμό:

It was then that President Bataglia declared "Corinthians will be a team of the people, by the people and for the people," a claim in reference to the previous "elite"-only football culture in Brazil at the time. The claim stuck and is still used to this day with Corinthians being known as the "Time do Povo" or the "Team for the People".

To buy the first ball, a bill traveled all over the neighborhood, it was necessary raise Rs$6000 to acquire the main instrument of the team. Directors board policy stated that only club associates could donate. This promoted many to officially join the club and forgo their morning coffee to aid the club. Nickel by nickel the money slowly trickled in. Fortune struck when the donations of Rs$200 and a mountain of pennies was all that was required to secure the ball.

On the counter of a shop on Rua de Sao Caetano, directors poured the pennies, two hundred réis, and the haggling necessary for the regulation football. Everyone wanted to get their hands on the cherished ball that would roll across the São Paulo floodplain, parading the sacrifice that led a group of idealists to transform São Paulo Football. Effectively ending the elitism of Paulista Football and initiating its inclusion of all social classes, the beginning of Modern Football in São Paulo. This sport was once solely reserved only for a particular social group. At the time it was not popularly embraced, due to a curtain that divided the rich from the impoverished students and illiterate.[3]

Corinthians played their first match on September 10, 1910, away against União da Lapa, a respected amateur club in São Paulo; and despite being defeated by 1–0, this match would mark the beginning of a successful era as an amateur club.

On September 14, Luis Fabi scored Corinthians' first goal against Estrela Polar, another amateur club in the city, and Corinthians won their first game 2–0.

Ξεροκέφαλε Φον, ΠΑΣ να διαλύσεις κι αυτό το θέμα, έλεος!
Α ρ χ α ι ο λ ό γ ο ι.-

[pastakis]

[ayuto1966]

Σχολασε η κουβεντα νομιζω με την ξεροκεφαλια σου


http://www.desenredo.com.br/Gerais/Corinthians.htm
http://origemdequasetudo.blogspot.com/2010/01/corinthians-origem-do-nome.html


Κανε μεταφραση λοιπον απο Πορτογαλεζικη γλωσσα,και θα βρεις αμετρητες πηγες λοιπον.....Φανταζομαι επιτελους πειστηκες,δεν πιστευω να το συνεχισεις

Και ναι αρχαιλογος θα ητανε εγγλεζος ειπα Βραζιλιανος το ειπα χωρις να δω πηγες.......Αυτο ειναι δεδομενο και το λενε οι ανθρωποι που ασχολουνται με την ιστορια της αρχαις Κορινθου που ειναι κωμοπολη πανω απο την Κορινθο,εσυ τι λες να του καρφωσε στα καλα του καθουμενου να βαλανε ονομα μιας αρχαιας πολης της Ελλαδος

[ΛΟΚΟ]

Είπαμε λήξαν το θέμα.
Οπως αναφέρει ΚΑΘΑΡΑ και το λινκ στα πορτογαλέζικα:

O time foi fundado em 1910 por operários do Bom Retiro, o nome é uma homenagem ao Corinthian Casuals Football Club, time de estudantes ingleses que veio ao Brasil para participar de amistosos e divulgar o esporte pelo mundo

το οποίο μεταφραζόμενο στα Αγγλικά λέει:

The team was founded in 1910 by Bom Retiro workers. The name is a tribute to Corinthian Casuals Football Club, a team of English students who came to Brazil to participate in friendly matches and spread the sport around the world.

δηλαδή στα ελληνικά:

Η ομάδα, ιδρύθηκε το 1910, από εργάτες του Bom Retiro. Το ονομα είναι φόρος τιμής στην Κορινθιαν, μια ομάδα από Αγγλους μαθητές που ήρθαν στη Βραζιλία για να συμμετέχουν σε φιλικά παιχνίδια και να διαδώσουν την ιδέα του αθλήματος στον κόσμο

Τέλος, το ξεκαθάρισε πλήρως ο αγιούτος, μην επανέλθει κανείς αμφισβητώντας τον νονό Αρχαιολόγο.

[thodoris]

ναι αλλα την κορινθιαν την αγγλικη την ονομασαν λογω της κορινθου   

[ayuto1966]

Επειδη ο φον δεν ξερει..

Την ιστορια της Κορινθου επρεπε να την ζηλευει η Αρχαια Αθηνα και η Σπαρτη

Απλα οι τυποι που λογιζονται ως Κορινθιοιοι πλεον ειναι απαραδεκτοι...........Απλως ο Κορινθιος αντιπρωπσωπευει το μεσο ελληνα,μιζα,διαφθορα,σπιτι στι αιγειαλο,λιοστασια σε αρχαιολογικους χωρους,αρχαιοκαπηλοι,και ολα τα κακα που αντιπρωσωπεουμε σαν κρατος

Εχει γινει νουμερο ενα τουριστικος τοπος σε αρχαια η Ακροπολη και οι Μυκηνες που αντικειμενικα δεν φτουρανε μια .αλλα καλα να τα παθουνε γιατι ο Κορινθιος ειναι καβατζοπουστες και ολοι κοιτανε το συμφερον τους με αποτελεσμα το μεγα ναο του Απολλλωνα στην Αρχαια Κορινθο (επιβηλτικο σαν την Ακροπολη)να το ξερουνε μονο οι ντοπιοι και οσοι ξεκαρφωτοι τουριστες που ερχονται

https://youtu.be/6SNlStAcKdM


Πραγαμτικα το βιντεο δεν δειχνει ουτε το 30% απο αρχαιολογια μερη.........Και ας μην ξεχναμε δεν δειχνει Νεμεα,Σικυωνα(κιατο),Ξυλοκαστρο,φενεος,Γκουρα(δηλαδη τον μισο νομο κορινθιας)και και και στο βιντεο απο αρχαιες τοποθεσιες αλλα δειχνει μονο το περιξ της Κορινθου


Σβηστε τα απο πανω

[pagourenko1966]

ναι αλλα την κορινθιαν την αγγλικη την ονομασαν λογω της κορινθου   

Tο πιο πιθανο.

Η ερωτηση που μενει τωρα ειναι μια:
Απο που πηρε η κορινθος το ονομα της?

Ξεκινηστε...

[ayuto1966]

Κορη του Ανθους
Δικια μου εποιινοηση μολις τωρα


https://youtu.be/YnOtMo-wdJg


Εχω φαει σουμα σαν πιτσιρικας με το ποδηλατο ακομα το θυμαμαι απο εκει,απο την Ακροκορινθο με λιγα λογια απο την Αρχαια Κοορινθο εφτασα στην συγχρονη Κορινθο που πιανει θαλασσα

[pastakis]

https://youtu.be/6SNlStAcKdM


Πραγαμτικα το βιντεο δεν δειχνει ουτε το 30% απο αρχαιολογια μερη.........Και ας μην ξεχναμε δεν δειχνει Νεμεα,Σικυωνα(κιατο),Ξυλοκαστρο,φενεος,Γκουρα(δηλαδη τον μισο νομο κορινθιας)και και και στο βιντεο απο αρχαιες τοποθεσιες αλλα δειχνει μονο το περιξ της Κορινθου

Κοιτα ανακαλυψεις που εκανε ο Βραζιλιανος αρχαιολογος

[ayuto1966]

Δεν ειναι ουποπια....

Αρχαιολογοι δουλεουνε μεχρι απο τα νησια Παλαου λογου χαρη................Μην σου φαινεται παραξενο Παστακη,εσυ νομιζεις οτι κανω πλακα

Αυτο το καιρο που συζηταμε μιας και γειτνιαζει το επαγγελμα μου με αρχαιλογους(ενα θα σου πω κανω κατι αυτη την στιγμη που θα το δωσω για Ολλανδια εχε υπομονη που θα το βγαλω φωτο εδω μεσα,μην προτρεχεις γιατι μπορει να ειμαι ξεροκεφαλος αλλα θα καταλαβεις γιατι,υπομονη μονο..Το μονο που θα σου πω οτι σχετιζεται με εμας ),εχει σκασει εδω και ενα μισο χρονο γκρουπακι απο Εγγλεζους,Κινεζους και Ινδους και βεβαιως με συνεργασια με εμας,για την  ανακαλυψη του μεγαλυτερου λιμανιου της αρχαιας Ελλαδος που ειναι στο Λεχαιο,δεκα χιλιομετρα εξω απο την Κορινθο

Πως σου φαινεται παραξενο αμα ηταν καποιο Βραζιλιανος αρχαιολογος?


Οι Αρχαιολογοι ειναι χομπι και καψουρα δεν εχει εθνη

[pastakis]

Αμα ειναι κανναβη ξεχνα την Ολλανδια,θα την σπρωξουμε εδω να οικονομησουμε

[ayuto1966]

Μπα θα καταλαβεις,ποσω για το πουτσο νοοτροπια εχουμε......

Και θεοποιουμε καποια πραγματακια ενω δεν αξιζε,και ναι μιλαω για τον ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ

Τελος τα βοηθηματα,και πολλα ειπα
Στο μελλον αυτα οταν και το ποσταρω γιατι θελει διαδικασια , και θα αναφερθω αναλυτικοτερα περι Ολλανδιας

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Επίβεβαιωνω και εγώ ότι ο αγιουτος όντως κάτι ετοιμάζει καλό και σπάνιο κιόλας!!


Το όνομα σου δεν μου είπες ακόμα ρεε

[davelis]

Δεν τα ξερετε καλά
Οι Ανουνάκι φτιαξαν την ομάδα.


https://twitter.com/joankik_1/status/1071136416778936321

[fon7]

Ένα πρωτάθλημα που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους


Πρωτάθλημα 2012.

Η Φλουμινένσε κατακτάει το τέταρτο πρωτάθλημα της ιστορίας της και οι οπαδοί της, που υπολογίζονται περίπου στα τέσσερα εκατομμύρια, ξεχύνονται στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Μεγάλος πρωταγωνιστής και ήρωας της ομάδας αναδεικνύεται ο Φρέντ που πετυχαίνει 20 γκολ και ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Πρωτάθλημα 2013.

Λίγες μόλις μέρες μετά τη συμπλήρωση ενός ημερολογιακού έτους η Φλουμινένσε γίνεται η πρώτη πρωταθλήτρια Βραζιλίας που υποβιβάζεται την αμέσως επόμενη χρονιά στη δεύτερη κατηγορία. Ο Φρέντ δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του παρακολουθώντας από την κερκίδα (όντας τραυματίας εδώ και καιρό) το τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η ομάδα υποβιβάζεται από την πρώτη κατηγορία.

—–

Πρωτάθλημα 2009.

Δέκα μόλις παιχνίδια πριν το τέλος του πρωταθλήματος μια μαθηματική μελέτη που δημοσιοποιείται σε κάποιο Βραζιλιάνικο σάιτ δίνει στην ουραγό της βαθμολογίας Φλουμινένσε 2% πιθανότητα για να σωθεί. Παρά το εντυπωσιακό σερί νικών που ακολουθεί, μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική η Φλου βρίσκεται συνεχώς στις θέσεις υποβιβασμού (την ίδια ώρα που στο Κύπελλο Σουνταμερικάνα έφτανε στον τελικό, τον οποίο και έχανε από μια ομάδα που την είχε κερδίσει μια χρονιά πριν και στον τελικό του Λιμπερταδόρες!). Με μια ισοπαλία στο φινάλε της χρονιάς μέσα στην έδρα της Κορτίμπα το θαύμα ολοκληρώνεται και η Φλουμινένσε παραμένει στην κατηγορία.

Πρωτάθλημα 2010.

Μερικές μόλις μέρες μετά τη συμπλήρωση ενός ημερολογιακού έτους από την περίοδο που βρισκόταν στην τελευταία θέση της βαθμολογίας η Φλουμινένσε πανηγυρίζει το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας της και το πρώτο μετά το μακρινό 1984. Η λογική πηγαίνει περίπατο για μια ακόμα φορά, το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα κερδίζει αρκετούς ακόμα πόντους στον τομέα της προβλεψιμότητας.

—–

Πρωτάθλημα  1997.

Η Φλουμινένσε βρίσκεται σε τραγική αγωνιστική κατάσταση, τελειώνει τη σεζόν με μόλις 4 νίκες και υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της επίσημα και δεύτερη φορά ανεπίσημα, καθώς είχε υποβιβαστεί και την αμέσως προηγούμενη σεζόν αλλά με διάφορες εξώποδοσφαιρικές πιέσεις το σύστημα άλλαξε και η ομάδα παρέμεινε στην πρώτη κατηγορία.

Και μετά από αυτό το γρήγορο πέρασμα από την αλλοπρόσαλλη πορεία της Φλουμινένσε φτάνουμε στη μαγεία:


Πρωτάθλημα 2000 γνωστό και ως ‘Κύπελλο Ζοάο Χαβελάνζε’.

Λόγω νομικών θεμάτων και εκκρεμοτήτων που είχαν προκύψει από το σύστημα υποβιβασμού της προηγούμενης χρονιάς το πρωτάθλημα του 2000 βρίσκεται στον αέρα μέχρι και την τελευταία στιγμή, καθώς η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας αρνείται να το διοργανώσει από τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί κάποια λύση στα δικαστήρια. Μπροστά στον, τεράστιο και βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες, κίνδυνο να μείνει η χώρα χωρίς εθνικό πρωτάθλημα για μια ολόκληρη χρονιά, δεκατρείς από τις πιο ιστορικές ομάδες της χώρας αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και μέσω μιας οργάνωσης που είχαν δημιουργήσει το 1987 να διοργανώσουν αυτές το πρωτάθλημα.

Κάπου σ’ αυτό το σημείο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πρέπει να υπάρχει σε κάποια καφενεία της Βραζιλίας κάποιος θρύλος που να περιγράφει το πως ακριβώς σχεδιάστηκε αυτή η διοργάνωση, θρύλος ο οποίος λογικά θα πηγαίνει κάπως έτσι:

Μια μέρα έντεκα άνθρωποι, μαθηματικοί και φιλόσοφοι, πρώην ποδοσφαιριστές και διαφημιστές, άνθρωποι από πολλούς διαφορετικούς επαγγελματικούς κλάδους και διάφορα κοινωνικά στρώματα, κλειδώθηκαν σ’ ένα δωμάτιο που δεν είχε ούτε τηλέφωνο, ούτε παράθυρα. Εφτά μέρες μετά, όταν οι υπεύθυνοι της ‘οργάνωσης των 13′ ξεκλείδωσαν την πόρτα βρήκαν στο δωμάτιο μόνο έναν άνθρωπο σε κατάσταση τρέλας. Δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, δεν μπορούσε να συντάξει προτάσεις, δεν μπορούσε να εστιάσει το βλέμμα του. Είχε μόνιμα καρφωμένο στο πρόσωπο του το χαμόγελο της μούρλας ενώ κάποιοι πιο θρησκόληπτοι ισχυρίζονται ότι αν τον παρατηρούσες προσεκτικά, στην κόρη του ματιού του σχηματιζόταν το σήμα του Διαβόλου. Το δωμάτιο μύριζε θειάφι. Στο χέρι του κρατούσε μερικές σελίδες με ακατάληπτα σχέδια και βελάκια. Κανένας δεν έμαθε τι απέγιναν οι υπόλοιποι, κανένας δεν έμαθε τι απέγινε μετά ο τελευταίος επιζών, το μόνο που ξέρουν όλοι είναι ότι τα σκαριφήματα που υπήρχαν σ’ εκείνα τα χαρτιά έγιναν λίγο καιρό μετά το ‘Κύπελλο  Ζοάο Χαβελάνζε’.

Το πειραματικό πρωτάθλημα ξεκίνησε τον Ιούλιο και σ’ αυτό συμμετείχαν 116 (εκατόν δέκα έξι) ομάδες και αν κάποιος αναρωτιέται γιατί τόσες η απάντηση είναι, προφανώς, «γιατί δεν υπήρχαν άλλες επαγγελματικές ομάδες στη χώρα για να τις προσθέσουν κι αυτές». Επειδή ήταν χρονικά αδύνατο ακόμα και για τους Βραζιλιάνους να παίξουν όλοι με όλους, οι ομάδες χωρίστηκαν σε τρία γκρουπ κι επειδή είναι τόσο προβλέψιμο και απλό το να υπάρχει ένα κοινό σύστημα για όλους, κάθε γκρουπ είχε το δικό του σύστημα διεξαγωγής, διαφορετικό αριθμό συμμετεχόντων και διαφορετικό αριθμό ομάδων που θα προχωρούσαν στην επόμενη φάση, που με απλά λόγια σημαίνει ότι αν ήθελες να παρακολουθήσεις ένα Σαββατοκύριακο τη συνολική δράση του πρωταθλήματος χρειαζόσουν το λιγότερο μια μέρα ρεπό από τη δουλειά σου και ένα αναλυτικό εγχειρίδιο, ώστε να μπορέσεις να αποκτήσεις εικόνα του τι γίνεται σε κάθε γκρουπ.

Στο πρώτο γκρουπ, το επονομαζόμενο και ‘Μπλε’, μπήκαν όλες σχεδόν οι μεγάλες ομάδες της χώρας, συμπεριλαμβανομένης και της Φλουμινένσε η οποία προσκλήθηκε ουσιαστικά σ’ αυτό με ρουσφετικό τρόπο (για άλλη μια φορά) παρ’ ότι ήταν ακόμα ομάδα της δεύτερης κατηγορίας. Στο γκρουπ συμμετείχαν 25 ομάδες (το οποίο όλοι γνωρίζουμε από το σχολείο ότι είναι μονός αριθμός), εκ των οποίων οι 12 πρώτες μετά από έναν ανέλπιστα απλό και ξενέρωτα φυσιολογικό γύρο αγώνων όπου όλοι αντιμετώπισαν όλους από μια φορά, προχώρησαν στην επόμενη φάση.

Στο δεύτερο γκρουπ, που ονομάστηκε και ‘Κίτρινο’, συμμετείχαν 36 ομάδες οι οποίες χωρίστηκαν σε δυο ομίλους, έτσι για τη διαφοροποίηση και για να μην μπερδέψει κατά λάθος κανένας το γκρουπ αυτό με το μπλε γκρουπ. Οι 8 πρώτοι από κάθε όμιλο προχώρησαν στη φάση των ’16’ απ’ όπου με το κλασσικό σύστημα των διπλών αγώνων και μετά και τη χρήση μικρού τελικού προέκυψαν τρεις ομάδες που θα συνέχιζαν στην επόμενη φάση του πρωταθλήματος, μαζί με τις 12 του μπλε γκρουπ.

Έχοντας ήδη δεκαπέντε ομάδες από τα δυο πρώτα γκρουπ και με δεδομένο ότι ο αλγόριθμος που είχε επινοηθεί σ’ εκείνο το θρυλικό δωμάτιο απαιτούσε 16 ‘φιναλίστ’, έμενε μια ακόμα θέση την οποία καλούταν να διεκδικήσουν όλες οι εναπομείναντες ομάδες, που κατά βάση ήταν οι μικρότερες ομάδες της χώρας που τις παλιές, καλές, παραδοσιακές εποχές αγωνιζόταν στην τρίτη εθνική. Έτσι στο τρίτο γκρουπ, με την πρωτότυπη ονομασία ‘Πράσινο και άσπρο’ (Περίμενες ένα χρώμα στο όνομα ε; Χα! Στην φέραμε. Γιατί; Γιατί έτσι.), συμμετείχαν 55 ομάδες που αρχικά χωρίστηκαν σε δυο υπο-γκρουπ τα οποία με τη σειρά τους ‘έσπασαν’ το ένα σε 4 ομίλους των 7 ομάδων και το άλλο σε 3 ομίλους των 7 κι έναν ‘ψωριάρικο’ όμιλο των 6 ομάδων. Οι 3 πρώτοι κάθε ομίλου προχώρησαν στη δεύτερη φάση, κατά την οποία σχηματίστηκαν 6 νέοι όμιλοι! Οι πρώτοι από κάθε όμιλο καθώς και οι δυο καλύτεροι δεύτεροι προχώρησαν στην τρίτη φάση, κατά την οποία (ακόμα και το άγαλμα του Χριστού του Λυτρωτή στο Ρίο έχει κλείσει τα ανοιχτά χέρια του, τα έχει βάλει στο πρόσωπο και γελάει με δάκρυα) σχηματίστηκαν δυο νέοι όμιλοι. Οι πρώτοι από κάθε όμιλο συναντήθηκαν σε νέο όμιλο σε διπλό τελικό και ο νικητής πήρε το κύπελλο απλά το ένα και τελευταίο εισιτήριο για την επόμενη φάση του πρωταθλήματος.

Μετά από έναν απροσδιόριστο συνολικό αριθμό αγώνων, ο οποίος δεν αποκλείεται να είναι συμπτωματικά ο αριθμός 666, οι δεκαέξι ομάδες που επέζησαν απ’ όλο το παραπάνω κομψοτέχνημα της ανθρώπινης παράνοιας αναμετρήθηκαν σε διπλά παιχνίδια στα οποία σε περίπτωση ίδιου αποτελέσματος ίσχυε το κλασσικό προβάδισμα του εκτός έδρας γκολ για να προκύψει στο τέλος το ζευγάρι του τελικού, το οποίο αποτελούσαν η Σαο Καετάνο και η Βάσκο. Στο πρώτο παιχνίδι, χάρη σ’ ένα γκολ του Ρομάριο (ο οποίος πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι με 20 γκολ ήταν, αλλά και δεν ήταν, πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος – μπέρδεμα που προέκυψε, και θα παραμείνει αιώνια άλυτο, επειδή ποτέ δεν συμφωνήθηκε απ’ όλους αν θα μετρήσουν τα γκολ των αγώνων των γκρουπ που είχαν ομάδες μικρότερης δυναμικότητας) η Βάσκο πήρε πολύτιμο 1-1 και με νίκη στον επαναληπτικό θα περνούσε στην επόμενη φάση κατακτούσε τον τίτλο. Όμως ένα τέτοιο πρωτάθλημα δεν θα μπορούσε να τελειώσει τόσο απλά και φυσιολογικά. Στο 23ο λεπτό του δεύτερου τελικού μετά από επεισόδια στις κερκίδες, ένας φράχτης κατέρρευσε, 168 άνθρωποι τραυματίστηκαν και ο διαιτητής αναγκάστηκε να διακόψει το ματς.

Το παιχνίδι επαναλήφθηκε αρκετές μέρες μετά, στα μέσα Γενάρη του 2001, και με πρωταγωνιστή τον Ρομάριο και τον Ζουνίνιο Περναμπουκάνο η Βάσκο κέρδισε 3-1 και στέφθηκε πρωταθλήτρια της πιο απίστευτης διοργάνωσης που έχει σκεφτεί και υλοποιήσει ποτέ ανθρώπινος νους, μιας διοργάνωσης τόσο γραφικά άρρωστης που θα πρέπει να συμπεριληφθεί με κάποιο τρόπο σ’ ένα dvd δεδομένων το οποίο θα αποσταλεί μ’ ένα διαστημικό σκάφος, απ’αυτά που καταλήγουν να περιπλανιούνται αέναα στο Γαλαξία μας, ώστε αν ποτέ το ανακαλύψει κάποιος εξωγήινος να ξέρει που θα μπλέξει αν αποπειραθεί να επικοινωνήσει μαζί μας.

sombrero.gr

[fon7]

Ο Ζοάο Σαλντάνια και η... Αριστερή επανάσταση των πέντε 10αριών


Παιδί που κουβαλούσε όπλα, πολέμιος του φασισμού και εκείνος που έστησε τη θρυλική Σελεσάο για το Μουντιάλ του 1970. Ο Γιώργος Καραμάνος γράφει για τον πιο αδικημένο στην ιστορία της ποδοσφαιρικής Βραζιλίας.

Ηταν μόλις έξι ετών, όταν μέσα στο παλτό του μετέφερε πιστόλια στα πρωτοπαλίκαρα του Αλεγκρέτε στην επαρχία του Ρίο Μπράνκο ντο Σουλ. Κανείς δεν θα μπορούσε τότε να φανταστεί ότι ο Ζοάο, εκείνος ο μικρός γιος του Γκασπάρ Σαλντάνια, ηγέτη του Επαναστατικού Κόμματος, θα γινόταν μία μέρα ο άνθρωπος που θα έφτιαχνε την Βραζιλία των πέντε 10αριών. Εκείνη που μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970, θα έμενε στην ιστορία ως η κορυφαία Εθνική όλων των εποχών.

Επαναστάτης από την κούνια του γνώρισε τον πόλεμο τόσο ως παιδί, όσο και στα 18 του ως πολεμικός ανταποκριτής βραζιλιάνικων εφημερίδων στην Απόβαση της Νορμανδίας που θα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εμαθε έτσι να λέει και να γράφει την αλήθεια και να μην μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Διαδοχικά θα περνούσε από το πολιτικό γράψιμο στο αθλητικό και τη δεκαετία του 1950 θα θεωρούνταν ο κορυφαίος αρθρογράφος για το ποδόσφαιρο στη χώρα της μπάλας.



Μόνο που θα έμενε πάντοτε δακτυλοδεικτούμενος. Εκείνος ήταν πάντα ένα εξέχων μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας, μα η χώρα μαστιζόταν διαδοχικά από δικτατορίες. Αυτός ήταν και ο σκληρός λόγος που λίγα χρόνια νωρίτερα τον υποχρέωσε να μην μπορεί παίξει ξανά ποδόσφαιρο. Ως παίκτης της Μποταφόγκο δεν υπήρξε κάτι σπουδαίο, μα σε μία αντιδικτατορική διαδήλωση έφαγε σφαίρα στο πόδι και δεν έπαιξε ποτέ στη ζωή του.

Κάποια στιγμή ανέλαβε για δύο χρόνια την Μπότα και την οδήγησε στον Περιφερειακό τίτλο του Καριόκα (ευρύτερο Ρίο ντε Τζανέιρο). Μόνο που οι κομμουνιστικές πεποιθήσεις του δεν του επέτρεψαν να εργαστεί ξανά σε πάγκο από το 1959. Επέστρεψε στο γράψιμο, ώσπου συνέβη κάτι απίστευτο ακριβώς 10 χρόνια μετά. Η Βραζιλία μετά το κάζο στο Μουντιάλ του 1966, βίωνε τεράστια ποδοσφαιρική κρίση. Απαντες ήταν χωρισμένοι σε Ρίο και Σάο Πάολο, σε σημείο να υπάρχει τρομερή κριτική εκατέρωθεν και να μην μπορεί κανείς να ενώσει το χάσμα.



Μία μέρα του 1969 χτύπησε το τηλέφωνο του Ζοάο Σαλντάνια. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο διαβόητος Ζοάο Χαβελάνζε. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας του ζητούσε να αναλάβει την Εθνική για το Μουντιάλ του 1970. Οπως του εξήγησε, οι λόγοι για τους οποίους επιλέχτηκε ήταν δύο: Αρχικά άπαντες εκτιμούσαν τις γνώσεις του για το παιχνίδι και κατά συνέπεια, επειδή ήταν ο Νο1 αρθρογράφος, ο Τύπος δεν θα ασκούσε πλέον τόσο έντονη κριτική στην ομάδα. Ο Σαλντάνια δέχτηκε και ξεκίνησε το στήσιμο.

Μπροστά του είχε μόλις έναν χρόνο για να εργαστεί. Αμέσως έκανε τις επιλογές του. Διάλεξε 22 παίκτες, και μοίρασε ξεκάθαρα τους ρόλους. Θα υπήρχαν 11 βασικοί και 11 αναπληρωματικοί με διακριτούς ρόλους και όλοι μαζί θα έτρεχαν να γίνουν ένα δυνατό σύνολο για τα γήπεδα του Μεξικό. Στα πρώτα εννέα παιχνίδια στην προκριματική φάση και τα φιλικά, μέτρησε ισάριθμες νίκες, ρεκόρ που θα ξεπερνούσε μόνο η Ισπανία του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε το 2009. Ολα ήταν τέλεια. Ο Τύπος αποθέωνε, η χώρα πίστευε πλέον σε μία Εθνική και όλοι ήταν ευτυχισμένοι.



Μόνο που υπήρχε ένα τεράστιο πρόβλημα που δεν γινόταν να αλλάξει. Ο Σαλντάνια ήταν Αριστερός και στη Βραζιλία κυβερνούσε δικτατορικά ο Εμίλιο Γκαραστάζου Μέντιτσι. Ο τελευταίος πίεζε διαρκώς τον Χαβελάνζε να αντικαταστήσει τον ομοσπονδιακό εκλέκτορα, ο οποίος μιλούσε πάντα ανοικτά με συμπάθεια για τον Στάλιν, τον Μάο και τον Τσε. Η αφορμή δόθηκε από τον ίδιο τον δικτάτορα. Ο Μέντιτσι ήθελε στην αποστολή για το Μουντιάλ έναν παίκτη που είχε μείνει εκτός, τον επιθετικό της Ατλέτικο Μινέιρο, Νταρίο.

Ούτε αυτή τη φορά γινόταν να μην μιλήσει φωναχτά ο Σαλντάνια: «Θα συμβούλευα τον Πρόεδρο να αφήσει σε εμένα την επιλογή των παικτών κι εκείνος να φροντίσει καλύτερα την επιλογή του υπουργικού συμβουλίου του». Λίγες ώρες αργότερα ο Χαβελάνζε θα τον καλούσε στο τηλέφωνο και θα του ανακοίνωνε την απόλυσή του. Απέμεναν ελάχιστες μέρες πριν το ταξίδι στο Μεξικό και στη θέση του αναλάμβανε ο ξεκάθαρα πιο politically correct, Μάριο Ζαγκάλο. Ο τελευταίος πήρε μαζί του τον Νταρίο, μα δεν τον έριξε ούτε λεπτό σε αγώνα.



Εκτός αυτού, ο Ζαγκάλο δεν πείραξε απολύτως τίποτα. Η βασική του 11άδα ήταν αυτή που έστησε ο προκάτοχός του: Φέλιξ, Μπρίτο, Πλάζα, Κλοντοάλντο, Εβεράλντο, Κάρλος Αλμπέρτο, Ζαϊρζίνιο, Ζέρσον, Τοστάο, Πελέ, Ριβελίνο, οδήγησαν την Βραζιλία στο να παίξει το ομορφότερο παιχνίδι που έχει παρουσιαστεί ποτέ σε τελική φάση. Μόνο που εκείνη η ομάδα με τα πέντε 10άρια (Πελέ, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο) θα μείνει για πάντα στην ιστορία ως δημιούργημα του Ζοάο Σαλντάνια, του ίσως κορυφαίου προπονητικού μυαλού (σ.σ.: μαζί με τον Τέλε Σαντάνα), που πάντοτε φώναζε υπέρ της ισότητας, κατά του φασισμού και που προσπαθούσε να εξηγήσει σε όλους ότι δεν ήταν... προπονητής.

Και αφού έζησε όλη τη ζωή του μεταξύ μπάλας και πολέμων, την... παρέδωσε όπως της έπρεπε: κατά τη διάρκεια μετάδοσης στα γήπεδα της Ιταλίας το 1990, σχολιάζοντας την αγαπημένη του Βραζιλία στο Μουντιάλ!

gazzetta.gr

[fon7]

O αιώνιος ηγέτης της Κορίνθιανς

“Θέλω να πεθάνω μια Κυριακή που η Κορίνθιανς θα κερδίσει ένα τρόπαιο.”

Σύμφωνα με τις περισσότερες αναφορές, η δήλωση αυτή έγινε το 1983 κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης. Δυστυχώς αυτή η πληροφορία δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ. Οι συγγενείς και οι φίλοι του λένε πάντως πως η ατάκα αυτή ειπώθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά από κάποιο κλασικό ξενύχτι που περιλάμβανε μπόλικο αλκοόλ, πολλά τσιγάρα, καλή μουσική και ατέλειωτες ώρες συζήτησης. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν πράγματι η ευχή αυτή εκστομίστηκε πραγματικά ή αν ήταν ένα ακόμα κομμάτι του τεράστιου μύθου που συνοδεύει τον παίκτη, το σίγουρο όμως είναι ότι ο Σόκρατες Μπραζιλέιρο Σαμπάιο δε Σόουζα Βιέιρα ντε Ολιβέιρα άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 57 ετών σ’ένα νοσοκομείο του Σαο Πάουλο τα ξημερώματα της Κυριακής 4 Δεκεμβρίου 2011.

Το ίδιο απόγευμα η Κορίνθιανς αντιμετώπιζε την Παλμέιρας και ήθελε ένα βαθμό για να πανηγυρίσει το 5ο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Το παιχνίδι ήταν κακό αλλά οι γηπεδούχοι πέτυχαν το στόχο τους και με ένα ξενέρωτο 0-0 κατέκτησαν τον τίτλο. Πριν από την έναρξη του αγώνα (και όλων των αγώνων εκείνης της αγωνιστικής) κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Κατά τη διάρκεια του οι παίκτες της Κορίνθιανς, το τεχνικό της τιμ και όλοι οι οπαδοί στις κερκίδες στεκόταν όρθιοι με τη δεξιά γροθιά σηκωμένη, μια κίνηση που συνήθιζε να κάνει ο Σόκρατες μετά από κάποιο γκολ.



Όπως αποκάλυψε ο τηλεοπτικός φακός, αρκετοί από τους θεατές, ειδικά οι πιο ηλικιωμένοι, δεν άντεξαν και ξέσπασαν σε κλάματα. Η Κορίνθιανς δεν έχασε απλά έναν σπουδαίο παλαίμαχο, έχασε τον παντοτινό ηγέτη της, που την πήρε από το χέρι και την μετέτρεψε σε κάτι μεγαλύτερο από ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο. Και το έκανε αυτό με τον δικό του τρόπο, έναν τρόπο που δεν μπορούσαν στην αρχή να αποδεχτούν ούτε οι ίδιοι οι οπαδοί της.

Ήταν Αύγουστος του 1978 όταν ο Σόκρατες έμπαινε για πρώτη φορά στο προπονητικό κέντρο της Κορίνθιανς. Η μεταγραφή του από τη Μποταφόγκο είχε προκαλέσει αίσθηση στη Βραζιλία, μιας και στο κυνήγι του παίκτη, που θεωρούταν ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της χώρας, βρισκόταν και η Σαο Πάουλο. Όταν ο 24χρονος μέσος έκανε τις πρώτες του δηλώσεις, η πρώτη ερώτηση ήταν η αναμενόμενη, αυτή που ακούμε ακόμα και σήμερα σχεδόν σε κάθε μεταγραφή: “Ήταν το παιδικό όνειρο σου να παίξεις στην Κορίνθιανς;”

Εκεί λοιπόν, μπροστά από δεκάδες δημοσιογράφους, τις τηλεοπτικές κάμερες και αρκετούς οπαδούς που είχαν πάει για να υποδεχτούν το νέο απόκτημα της ομάδας, ο Σόκρατες απάντησε με απόλυτη ειλικρίνεια, δείχνοντας ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος παίκτης που θα πει αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος: “Όχι, δεν ήμουν ποτέ οπαδός της Κορίνθιανς. Ίσα-ίσα, υποστήριζα πάντα τη Σάντος του Πελέ. Αλλά τώρα είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ήρθα εδώ για να βοηθήσω την ομάδα και να κάνω τη δουλειά μου”. (Όσοι γνώριζαν τον Σόκρατες, δεν παραξενεύτηκαν καθόλου απ’αυτή την… κρίση ειλικρίνειας. Μιλάμε άλλωστε για έναν παίκτη που μετά από ένα πέναλτι που καταλογίστηκε υπέρ του, πλησίασε τον διαιτητή και του είπε ότι δεν υπήρχε καμία παράβαση, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η εκτέλεση.) Το πρώτο ‘χτύπημα’ είχε δοθεί από την πρώτη κιόλας μέρα. Οι οπαδοί της Κορίνθιανς σάστισαν.



Από τη μέρα της ίδρυσης της, η Κορίνθιανς είχε συνδυαστεί με τους φτωχούς, τους εργάτες, τους μετανάστες και τους Αφρο-Βραζιλιάνους της πόλης που προερχόταν συνήθως από τις φτωχές βόρειες περιοχές της χώρας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ιδρύθηκε το 1910 από μια παρέα που περιλάμβανε εργάτες, μπογιατζήδες και τσαγκάρηδες, που για να αγοράσουν την πρώτη τους μπάλα χρειάστηκε να κάνουν έρανο σε όλη τη γειτονιά. Με τα χρόνια η ομάδα μεγάλωσε, απέκτησε τεράστιο κοινό (αυτή τη στιγμή είναι 2η σε οπαδούς στη Βραζιλία, με το νούμερο να ξεπερνάει τα 30 εκατομμύρια!) και κατέκτησε αρκετούς τίτλους στην περιφέρεια του Σαο Πάουλο. Η αγάπη και η τρέλα των οπαδών για την ομάδα ήταν τέτοια, που ακόμα και τη μεγάλη περίοδο που η ‘Τιμάο’ έμεινε μακριά από οποιονδήποτε τίτλο (από το 1954 έως το 1977), οι οπαδοί της αυξάνονταν συνεχώς.

Στο μυαλό των ‘Πιστών’, όπως είναι το όνομα ενός εκ των μεγαλύτερων συνδέσμων, οι παίκτες της Κορίνθιανς πρέπει πάνω απ’όλα να έχουν πάθος, να ζούνε για την ομάδα όπως αυτοί και να δίνουν τα πάντα στο γήπεδο. Η μαγική λέξη γι’αυτούς ήταν η “raça”, που είναι ένας συνδυασμός πίστης, δέσμευσης και θάρρους. Σύμφωνα με ένα δημοσιογράφο της εποχής, στο δίλημμα “Τι προτιμάτε; Έναν ταλαντούχο παίκτη-αρτίστα που θα μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω και ταυτόχρονα θα προσφέρει και θέαμα ή ένα τίμιο παίκτη-εργάτη, με περιορισμένες δυνατότητες που όμως θα τρέχει ασταμάτητα και θα πέφτει σε κάθε φάση με αυτοθυσία;” οι περισσότεροι θα διάλεγαν ασυζητητί τον δεύτερο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ήταν αναπόφευκτο πως ο Σόκρατες έμοιαζε τελείως αταίριαστος. Ένας ψηλός, αδύνατος, τύπος με εμφάνιση χίπη, που δεν πανηγύριζε τα περισσότερα γκολ του, που συνήθιζε να ξενυχτάει ακόμα και πριν από τους αγώνες, που θεωρούσε το ποδόσφαιρο κάτι μεταξύ χόμπι και τέχνης που πρέπει να παίζεται με μαεστρία και να έχει στόχο την ομορφιά, που έδειχνε χαλαρός και άνετος (σε βαθμό που κάποιοι το εκλάμβαναν ως αδιαφορία) ακόμα και στα πιο κρίσιμα παιχνίδια, που μισούσε το τρέξιμο, που μέχρι πριν ένα χρόνο στη Μποταφόγκο εμφανιζόταν μόνο στους αγώνες γιατί οι περισσότερες προπονήσεις έπεφταν πάνω στα μαθήματα ιατρικής που σπούδαζε ταυτόχρονα σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας.



Μέσα στα επόμενα χρόνια, η σχέση του Σόκρατες με αρκετούς από τους οπαδούς της ‘Τιμάο’ θα περνούσε από αμέτρητα κύματα. Κάποιες φορές θα τον λάτρευαν σαν Θεό, ειδικά όταν οδηγούσε την ομάδα σε συνεχόμενες νίκες, κάποιες άλλες θα τον μισούσαν με πάθος, φτάνοντας σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και στο να σπάσουν το αμάξι του και να τον αναγκάσουν να φυγαδευτεί από τα αποδυτήρια με τη βοήθεια της αστυνομίας. “Ο πρώτος καιρός στην Κορίνθιανς ήταν τρομακτικός. Ήταν όλα πολύ επιθετικά. Υπέφερα όσο ποτέ ξανά στη ζωή μου. Ήταν σαν να σε πατάει ένα φορτηγό, ξανά και ξανά. Κάθε μέρα!”

Η πρώτη επιτυχία θα έρθει το 1979, όταν ο Σόκρατες θα πανηγυρίσει τον πρώτο του τίτλο, το Καμπεονάτο Παουλίστα (εκείνη την εποχή τα περιφερειακά πρωταθλήματα με τα πολλά μαζεμένα τοπικά ντέρμπι είχαν ακόμα μεγαλύτερη δυναμική από το εθνικό πρωτάθλημα). Με 25 γκολ σε 52 ματς, εκ των οποίων ένα στον τελικό απέναντι στην Πόντε Πρέτα, ο ‘Γιατρός’ θα κερδίσει για πρώτη φορά τους οπαδούς και θα αποδείξει ότι μπορεί να καθοδηγήσει το σύλλογο χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει το στυλ του. Παρά την τεράστια πίεση του κόσμου αποκλειστικά για νίκες, το παιχνίδι του θα παραμείνει ίδιο: Εγκεφαλικό, χαλαρό, χωρίς πολλές εξάρσεις, με πολλές πινελιές θεάματος. Τα τακουνάκια θα γίνουν το σήμα κατατεθέν του και θα τα τελειοποιήσει τόσο, που σ’ένα φιλικό για φιλανθρωπικό σκοπό θα βγάλει όλο το παιχνίδι ακουμπώντας τη μπάλα μόνο με τακουνάκι!



Οι κόντρες και οι διαμάχες πάντως θα συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια και όχι μόνο με τους οπαδούς. Οι περισσότερες και πιο μεγάλες θα είναι με τον πρόεδρο, Βισέντε Ματέους, που για χρόνια ήταν το απόλυτο αφεντικό στην Κορίνθιανς, έχοντας αποκτήσει και το παρατσούκλι “μικρός δικτάτορας”. Οι διαφωνίες του Σόκρατες με τον Ματέους θα γίνουν ρουτίνα, θα οδηγήσουν ουκ ολίγες φορές τον ‘Γιατρό’ σε διάφορες ριζοσπαστικές αποφάσεις, όπως το να αρνηθεί να προπονηθεί, να αρνηθεί να παραλάβει τα μπόνους του και να απειλήσει να φύγει από την ομάδα και τελικά θα καταλήξουν στο κίνημα που θα τον ρίξει από την εξουσία και θα μεταφέρει την ευθύνη της λήψης όλων των αποφάσεων σε όλα τα μέλη του συλλόγου (από τον αρχηγό μέχρι τον φροντιστή και τη μαγείρισσα, όλοι είχαν δικαίωμα ψήφου), ένα κίνημα που όλος ο πλανήτης πλέον γνωρίζει ως ‘Κορινθιακή Δημοκρατία’.

Όσο η ‘Κορινθιακή Δημοκρατία’ γινόταν πιο γνωστή και ξεπερνούσε τα στενά όρια του ποδοσφαίρου σε μια χώρα που πλησίαζε τα 20 χρόνια κάτω από διδακτορικό καθεστώς, στο χόρτο ο Σόκρατες και οι συμπαίκτες του ανέβαζαν στροφές συνεχώς. Σύμφωνα με αρκετούς εξ αυτών, το ιδιαίτερο αυτό πρότζεκτ επηρέασε και την απόδοση όλων, αφού ένιωθαν πλέον ότι είναι χρέος τους να πετύχουν και αγωνιστικά, μιας και η Κορίνθιανς είχε πλέον στραμμένα πάνω της όλα τα φώτα της προσοχής και ήταν καθημερινό αντικείμενο σχολιασμού και σε αθλητικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Κανένας δεν ήθελε να καταρρεύσει μια τόσο σημαντική προσπάθεια σε μια τόσο κρίσιμη πολιτικά περίοδο για τη χώρα, εξαιτίας μιας αγωνιστικής αποτυχίας.



Μέσα στα επόμενα χρόνια η Κορίνθιανς πρωταγωνιστούσε παντού, αφού εκτός από τα κοινωνικά μηνύματα που περνούσε σε κάθε παιχνίδι της, κέρδισε δυο συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα Παουλίστα, το 1982 και το 1983, συνδυάζοντας το μάλιστα με ωραίο, επιθετικό ποδόσφαιρο. Ο Σόκρατες τέλειωσε και τις δυο χρονιές μέσα στους πρώτους σκόρερ της ομάδας, βρίσκοντας δίχτυα και στους δυο τελικούς με τη Σαο Πάουλο. “Εκείνη ήταν η καλύτερη ομάδα που έχω παίξει επειδή ξέφευγε από το ποδόσφαιρο. Οι πολιτικές μας νίκες είναι πολύ πιο σημαντικές από τις νίκες μας ως παίκτες. Ένα ματς τελειώνει στο 90′ αλλά η ζωή συνεχίζεται”.

Με τα κατορθώματα του εντός γηπέδου και την ηγετική παρουσία του εντός και εκτός του χόρτου, ο ‘Γιατρός’ κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει τον κόσμο της ομάδας αλλά να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και το ποδοσφαιρικό DNA της. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Κορίνθιανς είχε κάποιον που ξεχώριζε τόσο απ’όλους τους υπόλοιπους, κάποιον παίκτη αρτίστα που έκανε τη διαφορά χωρίς να χρειαστεί ποτέ να υπερβάλλει, κάποιον που έβγαινε μπροστά με αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία και έδειχνε το δρόμο. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές κινήσεις του Σόκρατες, εκτός από τον πανηγυρισμό με τη σηκωμένη γροθιά, ήταν αυτή που έπαιρνε τη μπάλα στα χέρια μετά από ένα γκολ που δεχόταν η ομάδα του και την πήγαινε στη σέντρα, κάνοντας νόημα σε όλο το γήπεδο να ηρεμήσει, λέγοντας ουσιαστικά πως όλα είναι υπό έλεγχο.



Λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου τίτλου, την άνοιξη του 1984, ο Σόκρατες είπε ουσιαστικά αντίο στην αγαπημένη του, πλέον, Κορίνθιανς. Η μεγάλη προσπάθεια τόσων ετών ώστε να προκηρυχθούν ξανά ελεύθερες εκλογές είχε φτάσει στο πιο κομβικό της σημείο. Λίγες μέρες πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία, περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Σαο Πάουλο για να υπενθυμίσουν στους εκπροσώπους τους στη Βουλή πως η πλειοψηφία θέλει η χώρα να επιστρέψει στη δημοκρατία.

Ανάμεσα στους ομιλητές βρισκόταν και ο Σόκρατες, για τον οποίο κυκλοφορούσε η φήμη ότι βρίσκεται στο στόχαστρο αρκετών Ιταλικών ομάδων, που του πρόσφεραν πολλά περισσότερα χρήματα από αυτά που έπαιρνε στην πατρίδα του. Μέσα σε κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας, ο αρχηγός της Κορίνθιανς βγήκε μπροστά σ’όλο αυτό τον κόσμο και ανακοίνωσε πως αν η πρόταση υπερψηφιστεί, θα απορρίψει τις προτάσεις που έχει και θα παραμείνει στη Βραζιλία, για να βοηθήσει κι αυτός όπως μπορεί τη χώρα στην προσπάθεια που θα κάνει να επιστρέψει στη δημοκρατία και την κανονικότητα. Η ανακοίνωση συνοδεύτηκε από αμέτρητες κραυγές ενθουσιασμού. Η χαρά δεν κράτησε όμως πολύ.

H τροπολογία δεν πέρασε για μόλις 22 ψήφους. Περισσότεροι από 100 βουλευτές απείχαν από τη διαδικασία, λόγω άμεσων ή έμμεσων απειλών που είχαν δεχτεί από το καθεστώς όλο το προηγούμενο διάστημα. Η Βραζιλία έπρεπε να περιμένει πέντε ακόμα χρόνια για να ζήσει ελεύθερες εκλογές. Λίγους μήνες μετά από την ιστορική εκείνη συγκέντρωση, ο Σόκρατες έμπαινε στο αεροπλάνο για τη Φλωρεντία. Η αποχώρηση του σήμαινε και το τέλος της ‘Κορινθιακής Δημοκρατίας’, αφού χωρίς αυτόν απέναντι του ο πρώην πρόεδρος Βισέντε Ματέους ανέκτησε γρήγορα την εξουσία στην ομάδα.

Μέσα στις επόμενες δεκαετίες η Κορίνθιανς γιγαντώθηκε κι άλλο και κέρδισε σχεδόν τα πάντα. Εφτά πρωταθλήματα Βραζιλίας, 3 Κύπελλα Βραζιλίας, 30 πρωταθλήματα Παουλίστα, ένα Λιμπερταδόρες και 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Ο μόνος τίτλος που της λείπει είναι το Κόπα Σουνταμερικάνα, το οποίο διεκδικεί φέτος (την Πέμπτη το βράδυ αντιμετωπίζει την Ντεπορτίβο Λάρα και αν προκριθεί πηγαίνει στους ’16’). Πριν λίγους μήνες στο γήπεδο της έκανε ξανά την εμφάνιση του ο μεγάλος Σόκρατες, έστω και με τη μορφή αγάλματος στις κερκίδες. Κάποιοι οπαδοί εκμεταλλεύτηκαν την περίσταση και έφτιαξαν στα γρήγορα ένα πανό, που είχε σηκωθεί για πρώτη φορά τον Δεκέμβρη του 1983 από τον ‘Γιατρό’ και τους συμπαίκτες του. Αυτό έλεγε: “Να κερδίζεις ή να χάνεις, αλλά πάντα με δημοκρατία”.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Λίγο πριν εμφανιστεί ο Σώκρατες, ένας άλλος παίκτης που σπούδαζε ιατρική βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής στη Βραζιλία. Ο Αφονσίνιο κέρδισε τίτλους με τη Μποταφόγκο, φτάνοντας να γίνει ακόμα και αρχηγός της, αλλά μετά από μια έντονη διαφωνία με τη διοίκηση κατέληξε το 1970 δανεικός στην Ολάρια. Όταν επέστρεψε είχε μακριά μαλλιά και γένια, μια εικόνα που δεν ενέκριναν οι άνθρωποι της Μποταφόγκο. Ο Αφονσίνιο δεν δέχτηκε να τα κόψει και η διοίκηση τον έθεσε εκτός ομάδας, αρνούμενη να τον πουλήσει. Σε μια εποχή που στη Βραζιλία υπήρχε στρατιωτική δικτατορία και οι παίκτες δεν είχαν κανένα εργασιακό δικαίωμα, ο Αφονσίνιο δεν μάσησε. Πήγε την υπόθεση στα δικαστήρια και ένα χρόνο μετά, προς έκπληξη όλων, κέρδισε το δικαίωμα να πάει όπου θέλει, μια ιστορική απόφαση για το ποδόσφαιρο της χώρας. Η νίκη του πανηγυρίστηκε από όλους τους αθλητές και έγινε τραγούδι και ντοκιμαντέρ. Λίγο καιρό μετά ο Πελέ τον χαρακτήρισε "τον μόνο ελεύθερο άνθρωπο στη Βραζιλία".

El Sombrero

[fon7]

Το ταξίδι του Θαλή


Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η τρέλα ενός οπαδού για την ομάδα του; Ποιες θυσίες και ποια ταλαιπωρία μπορεί να υπομείνει; Και κυρίως, με τι αντίκρυσμα; Την προπερασμένη Κυριακή είχαμε τα προημιτελικά της Δ’ εθνικής της Βραζιλίας. Ένα πρωτάθλημα που ξεκινάει με 68 ομάδες που παίζουν σε… 17 ομίλους χωρισμένους με γεωγραφικά κριτήρια με τις 32 να προκρίνονται. Από εκεί και πέρα το σύστημα είναι σαν κυπέλλου, με διπλά ματς. Κάπως έτσι έφτασε στους «8» η Εσπόρτε Κλουμπ Σάο Ζοσέ από το Πόρτο Αλέγκρε και αντιμετώπισε την Ατλέτικο Ακρεάνο.

Στο πρώτο ματς στο Πόρτο Αλέγκρε η Σάο Ζοσέ μπροστά σε περίπου 300 οπαδούς της (εκ των οποίων μόλις 122 είχαν πληρώσει εισιτήριο) έχασε με 0-1 μετά από ένα κόρνερ των φιλοξενούμενων. Ανάμεσα σε αυτούς τους οπαδούς βρισκόταν και ο Θαλής Ένγκελ (τουλάχιστον έτσι το προφέρω εγώ γιατί έχει πλάκα να είναι μισό ελληνικό και μισό τραγούδι των Rammstein). Με το 0-1 η πρόκριση για τα ημιτελικά της Δ’ εθνικής ήταν μάλλον χαμένη υπόθεση. Μιλάμε για μια ομάδα με λίγους νοματαίους για οπαδούς που έχει ως μεγαλύτερη επιτυχία δύο πρωταθλήματα Β’ εθνικής του τοπικού Καμπεονάτο Γκαούτσο, το τελευταίο πριν 30κατι χρόνια. Με λίγα λόγια, καμία ελπίδα για κάτι καλό. Κι όμως, ο Θαλής αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να χάσει την εκτός έδρας ρεβάνς για την πρόκριση στα ημιτελικά.


-Μάνα πάω στο ματς
-Εφόδια για τέσσερις μέρες να πάρεις

Πριν πείτε «σιγά ρε μεγάλε, είχα πάει κι εγώ με την ομάδα μου από το χωριό σε εκτός έδρας», ας κάνουμε λίγη Γεωγραφία. Το Πόρτο Αλέγκρε βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χώρας, σχετικά κοντά στην Ουρουγουάη. Η έδρα της Ατλέτικο Ακρεάνο είναι στο Ρίο Μπράνκο της επαρχίας Άκρε, στα βορειοδυτικά της χώρας, κοντά στο… τριεθνές με Περού και Βολιβία. Μιλάμε για μια απόσταση 4.000 χιλιομέτρων με το αυτοκίνητο ή πτήση περίπου 6,5 ωρών με το αεροπλάνο. Ο Θαλής φυσικά δεν έχει αυτοκίνητο, ούτε χρήματα για μια τόσο μεγάλη πτήση. Έτσι, αφού παρακολούθησε το πρώτο ματς, μπήκε την Τετάρτη στο βραζιλιάνικο ΚΤΕΛ από το Πόρτο Αλέγκρε μέχρι τη Φλοριανόπολις της Σάντα Καταρίνα [μικρή σημείωση, ο Θαλής δεν ζει στο Πόρτο Αλέγκρε, είχε ήδη κάνει περίπου 500 χιλιόμετρα για το πρώτο ματς]. Πήγε στο σπίτι του, έφτιαξε τα πράγματά του και έφυγε για τον σταθμό. Μόνο που όταν έφτασε είδε ότι το λεωφορείο ήταν γεμάτο και δεν υπήρχαν εισιτήρια.


Σαν βγεις στον πηγαιμό για το Ρίο Μπράνκο

Οι περισσότεροι στη θέση του θα τα παρατούσαμε κάπου εκεί. Όχι όμως ο 22χρονος ήρωας της ιστορίας μας. Μην έχοντας πολλές επιλογές αναγκάστηκε να πάρει άλλο λεωφορείο για να αλλάξει μετά διαδρομή σε άλλη πόλη. Φυσικά αυτή η 2η επιλογή ήταν με περισσότερα χιλιόμετρα, δεκάδες στάσεις σε κάθε χωριό της βραζιλιάνικης υπαίθρου και είχε και μια βλάβη του λεωφορείου, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να περιμένουν ώρες για να έρθει καινούριο. Ο Θαλής έκανε μπάνιο σε κάποιες στάσεις, έτρωγε ελαφριά σνακ από τις προμήθειές του και έκανε υπομονή. Παρά την ταλαιπωρία, έφτασε στον προορισμό του το πρωί της Κυριακής μετά από 4 ημέρες συνολικά στο δρόμο και πήγε κατευθείαν στο ξενοδοχείο της αγαπημένης του ομάδας. Εκεί βρήκε άλλον έναν συνοπαδό του (που είχε την οικονομική άνεση να πάρει αεροπλάνο) και τους περιποιήθηκαν οι οπαδοί της τοπικής Ρίο Μπράνκο (μεγάλης αντιπάλου της Ατλέτικο που φυσικά στήριζαν τους φιλοξενούμενους) με ένα μπάρμπεκιου με τις ευχές να προκριθεί η Σάο Ζοσέ.

Δυστυχώς για τον Θαλή το ματς δεν είχε καλό αποτέλεσμα. Η Σάο Ζοσέ έφαγε γκολ μόλις στο 6′, ισοφάρισε αργότερα, αλλά με το τελικό 1-1 αποκλείστηκε. Ο Θαλής ετοιμάστηκε να πάρει τον πικρό δρόμο της επιστροφής, κάτι που όλοι όσοι έχουμε ταξιδέψει μετά από ήττα σε εκτός έδρας ματς γνωρίζουμε ότι είναι από τα πιο ζόρικα πράγματα στον κόσμο. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Το επόμενο λεωφορείο έφευγε τη Δευτέρα. Ο φίλος μας, χωρίς λεφτά και με μια βαλίτσα, έπρεπε να μείνει στο δρόμο. Ευτυχώς όμως γι’ αυτόν, κάποιοι ποδοσφαιριστές της ομάδας συγκινήθηκαν από την περιπέτεια και κυρίως την αγάπη του οπαδού για τον μικρό σύλλογο, μάζεψαν χρήματα και του τα έδωσαν μαζί με κάποια τρόφιμα.

Ο Θαλής όχι μόνο κατάφερε να βρει ξενοδοχείο να μείνει την Κυριακή το βράδυ, αλλά χάρη στους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας (μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για παίκτες Δ’ εθνικής Βραζιλίας και για χρήματα από το υστέρημά τους, μια τεράστια κίνηση για φτωχούς ανθρώπους) πήρε μόλις ένα λεωφορείο και στη συνέχεια κατάφερε να βρει αεροπορικό εισιτήριο από το Πόρτο Βέγιο μέχρι την πατρίδα του μειώνοντας κατά πολύ την ταλαιπωρία. Ο Θαλής θα μπορούσε να υποστηρίζει μια από τις δυο τεράστιες ομάδες του Πόρτο Αλέγκρε, ομάδες που σηκώνουν πρωταθλήματα, Λιμπερταδόρες, παίζουν καλή μπάλα, έχουν τεράστιες ποδοσφαιριστές, διάλεξε όμως μια μικρή ομάδα. «Ο πατέρας μου είναι Γκρέμιο, η μητέρα μου είναι Ιντερνασιονάλ και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί υποστηρίζω μια ομάδα Δ’ εθνικής.» Όσο δε για την απορία αν θα το ξαναέκανε, ο Θαλής είναι κάθετος. «Όπου κι αν παίζει η ομάδα, ακόμα κι αν πρέπει να πάω με λεωφορείο, θέλω να είμαι εκεί. Πλέον είμαι ακόμα πιο σίγουρος για την επιλογή μου, διάλεξα τη σωστή ομάδα να υποστηρίζω. Οι ποδοσφαιριστές μού έδωσαν ότι μπορούσαν. Χάρη σε αυτούς βρήκα δωμάτιο και εισιτήριο, συγκινήθηκα από την κίνησή τους και παραλίγο να βάλω τα κλάματα όταν μου το είπαν.»
sombrero.gr

[fon7]

Όταν η Γκρέμιο έπαιξε τρεις αγώνες σε μια μέρα


Αρχές 1994. Στην αίθουσα συνεδριάσεων της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της πολιτείας Ρίο Γκράντε ντο Σουλ δεν πέφτει καρφίτσα. Το βασικό θέμα συζήτησης έχει αποφασιστεί σε μια προηγούμενη συνεδρίαση: Οι ομάδες της 1ης κατηγορίας του Καμπεονάτο Γκαούτσο, του πρωταθλήματος της συγκεκριμένης πολιτείας δηλαδή, πρέπει να μειωθούν. Ο μεγάλος στόχος είναι η διοργάνωση του 1995 να έχει μόλις 14 ομάδες, αντί για τις 23 που συμμετέχουν στο τουρνουά του 1994.

Οι συζητήσεις κρατάνε ώρα, οι ιδέες που πέφτουν στο τραπέζι είναι πολλές και όλοι συμφωνούν πως πρέπει να βρεθεί μια δίκαιη διαδικασία ξεσκαρταρίσματος, μιας και οι ομάδες που θα υποβιβαστούν είναι πάρα πολλές. Σε κάποια ανύποπτη στιγμή, ακούγεται μια φωνή από το βάθος της αίθουσας: «Το πιο σωστό είναι να παίξουν όλοι με όλους, μέσα και έξω». Η πρόταση συνοδεύεται από επιφωνήματα επιδοκιμασίας. Όλοι με όλους. Λογικό, σωστό και απλό. Η λύση βρέθηκε, εύκολα και γρήγορα. Μόνο που πάντα υπάρχει ένα πνεύμα αντιλογίας. «Συγγνώμη ρε παιδιά αλλά αυτό που λέτε δεν γίνεται. Μιλάμε για 44 ματς για κάθε ομάδα. Και αρκετές από αυτές συμμετέχουν και σε πόσες άλλες διοργανώσεις φέτος. Πως θα προλάβουν; Δεν βγαίνει το πρόγραμμα».

Οι περισσότεροι σιωπούν. Η λήξη της συνεδρίασης αναβάλλεται προσωρινά. Ένας τύπος, από αυτούς τους μορφωμένους, «που έχουν βγάλει το σχολείο», βγαίνει μπροστά κρατώντας ένα χαρτί γεμάτο πράξεις ανώτερων μαθηματικών και ζητάει το λόγο επιτακτικά. «Συγγνώμη κύριοι αλλά γιατί δεν βγαίνει; Κάνω εδώ τους υπολογισμούς και δεν βλέπω κανένα πρόβλημα. Πόσες μέρες έχει ένας χρόνος;» «365» απαντάει κάποιος. «Τέλεια. Και πόσα περίπου παιχνίδια θα παίξει μια ομάδα που συμμετέχει σε όλες τις διοργανώσεις;» «Κάπου στα 90-100» απαντάει κάποιος άλλος. «Άψογα. Κάνω εδώ τις αφαιρέσεις και βλέπω ότι όχι μόνο προλαβαίνουν αλλά μας μένουν και πάρα πολλές κενές μέρες. Προσωπικά δεν βλέπω κανένα πρόβλημα». Ακολουθεί αποθέωση. Κάποιοι χειροκροτούν όρθιοι, κάποιοι άλλοι φωνάζουν «μπράβο». Η λογική υπερίσχυσε και πάλι, το πρόβλημα λύθηκε, το Καμπεονάτο Γκαούτσο του 1994 ξεκινάει θριαμβευτικά.



Η πρώτη σέντρα έγινε στις αρχές Μαρτίου. Τον πρώτο καιρό όλα κύλησαν ομαλά. Οι μεγάλες ομάδες της περιφέρειας, όπως η Γκρέμιο και η Ιντερνασιονάλ, προσάρμοσαν το ρόστερ τους ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλες τις διοργανώσεις (περιφερειακό πρωτάθλημα, εθνικό πρωτάθλημα, Κύπελλο Βραζιλίας, διοργανώσεις της CONMEBOL). Οι ομάδες δεν έδειχναν διάθεση να αγνοήσουν κανένα τίτλο. Εκείνα τα χρόνια τα περιφερειακά πρωταθλήματα με τα μαζεμένα τοπικά ντέρμπι αποτελούσαν συχνά μεγαλύτερο γεγονός κι από το εθνικό πρωτάθλημα της Βραζιλίας, το οποίο κρατούσε μόνο 4 μήνες.

Όταν όμως το καλοκαίρι έφυγε και τα πανηγύρια από την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη ‘σελεσάο’ κόπασαν (εννοείται φυσικά πως το πρωτάθλημα δεν διακόπηκε κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ των ΗΠΑ) άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια ανησυχίας. Οι ‘μεγάλοι’ του πρωταθλήματος άρχισαν να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του φοιτητή που χρωστάει πολλά μαθήματα από διαφορετικά εξάμηνα. Οι αγώνες των διαφορετικών διοργανώσεων άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον. Στην αρχή οι αναβολές ήταν εύκολες. Με τον καιρό τα περιθώρια άρχισαν να στενεύουν. Και κάπου εκεί στο φθινόπωρο σήμανε γενικός συναγερμός.



Η αίθουσα συνεδριάσεων γέμισε και πάλι. «Κάτι δεν πήγε καλά. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι αλλά το θέμα τώρα είναι ότι το πρωτάθλημα τελειώνει σε λίγους μήνες και κάποιες ομάδες έχουν να δώσουν ακόμα πάρα πολλούς αγώνες. Τι θα κάνουμε;» Η ομοσπονδία έπεσε ξανά σε περισυλλογή. Τότε ο γνωστός μορφωμένος τυπάς, με το μικρό μολύβι περασμένο στο αυτί, βγήκε και πάλι μπροστά. «Συγγνώμη κύριοι συνάδελφοι. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα μας; Δεν μας φτάνουν οι μέρες; Πόσες ώρες έχει κάθε μέρα;» «24» απάντησε κάποιος με σίγουρο ύφος. «Ωραία. Και πόσο διαρκεί ένα ματς;» «2 ώρες το πολύ» πρόσθεσε κάποιος άλλος. «Ακριβώς. Άρα με μερικές απλές πράξεις βλέπω ότι σε μια μέρα χωράνε πολλά παιχνίδια. Χρόνος υπάρχει άφθονος κύριοι, γιατί πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό;». Η επιστήμη είχε μιλήσει πάλι, τα νούμερα δεν γίνεται να κάνουν λάθος, το Καμπεονάτο Γκαούτσο του 1994 θα ολοκληρωνόταν κανονικά στην ώρα του.

Λίγες μέρες μετά από αυτή την αποθέωση του ορθολογισμού, ανακοινώθηκε το πρόγραμμα των τελευταίων αγωνιστικών. Για να καλυφθούν τα κενά κάποιες ομάδες έπρεπε να παίζουν κάθε μέρα κι έναν αγώνα, αρκετές φορές και σε διαφορετικές πόλεις. Κάποιες άλλες καλούνταν να παίξουν δυο αγώνες την ίδια μέρα. Και το αποκορύφωμα: Στις 11 Δεκεμβρίου η Γκρέμιο θα αντιμετώπιζε τρεις (3) αντιπάλους μέσα σε 6 ώρες!



Ακούγεται αδύνατο αλλά δεν είναι. H Γκρέμιο είχε μείνει ήδη πολύ πίσω στη μάχη του τίτλου, άρα τα παιχνίδια εκείνης της μέρας ήταν ουσιαστικά αδιάφορα γι’αυτήν, οπότε οι άνθρωποι της αποδέχτηκαν την πρόκληση με τη λογική «μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει». Ο, άγνωστος τότε, Λουίς Φελίπε Σκολάρι κλήθηκε να κατεβάσει τρεις διαφορετικές ομάδες σε μια μέρα. Η αρχή έγινε στις 2 το μεσημέρι. Αντίπαλος ήταν η Αϊμορέ. Μιας και το καλοκαίρι είχε μπει για τα καλά στη Βραζιλία και η θερμοκρασία είχε ξεπεράσει τους 40 βαθμούς Κελσίου, στη μέση του πρώτου ημιχρόνου ο διαιτητής πήρε την περίεργη απόφαση να διακόψει το παιχνίδι για 3 λεπτά για να δροσιστούν οι παίκτες, μια ενέργεια που μπορεί να είναι συνηθισμένη πλέον αλλά τότε ήταν πρωτάκουστη. Η Γκρέμιο χρησιμοποίησε στο πρώτο αυτό ματς κυρίως πιτσιρικάδες και αναπληρωματικούς και ο αγώνας έληξε 0-0.

Την ώρα που οι δυο ενδεκάδες αποχωρούσαν, στον αγωνιστικό χώρο έμπαιναν 22 νέοι παίκτες. Στις 4 ήταν προγραμματισμένο το Γκρέμιο-Σάντα Κρουζ. Σ’αυτό το ματς ο Σκολάρι χρησιμοποίησε και αρκετούς βασικούς και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το θέαμα να είναι πιο υποφερτό. Η Γκρέμιο κέρδισε με 4-3 χάρη σ’ένα γκολ που μπήκε στις καθυστερήσεις του αγώνα.

Λίγα λεπτά μετά το τέλος κι αυτού του παιχνιδιού, ακούστηκε το πρώτο σφύριγμα του τρίτου αγώνα. Αντίπαλος της Γκρέμιο ήταν αυτή τη φορά η Μπραζίλ ντε Πελότας. Η Μπραζίλ είχε φτάσει στο γήπεδο νωρίς το μεσημέρι αλλά είχε φάει πόρτα στα αποδυτήρια, καθώς δεν υπήρχε ελεύθερος χώρος για να αλλάξουν οι παίκτες της. Για να περάσει η ώρα, οι ποδοσφαιριστές της πήγαν και έκατσαν στις κερκίδες, απ’όπου και παρακολούθησαν το προηγούμενο παιχνίδι, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τα παγωτά που τους κέρασε ο προπονητής τους, Ερνέστο Γκουέδες.



Η Γκρέμιο κατάφερε να κερδίσει και αυτό το ματς, με 1-0, κλείνοντας αυτό το ποδοσφαιρικό φεστιβάλ με απολογισμό δυο νίκες και μια ισοπαλία. Για τις ανάγκες αυτής της περίεργης μέρας, ο Σκολάρι είχε καλέσει 42 παίκτες απ’όλες τις βαθμίδες του συλλόγου. Απ’αυτούς χρησιμοποίησε συνολικά 34 ποδοσφαιριστές. Τρεις εξ αυτών έπαιξαν σε ένα ματς βασικοί και σε ένα άλλο ως αλλαγή. Ανάμεσα τους και ο 18χρονος τότε Έμερσον, που στη συνέχεια της καριέρας του πέρασε από τη Ρεάλ, τη Γιουβέντους, τη Ρόμα και τη Μίλαν. Το ξεκίνημα του τρίτου παιχνιδιού καθυστέρησε λίγα λεπτά εξαιτίας του, καθώς έπρεπε να αλλάξει φανέλα, αφού από απροσεξία είχε ξεμείνει με αυτή που φορούσε στη δεύτερη αναμέτρηση. Όπως θυμάται ο ίδιος: «Χωρίς αμφιβολία ήταν μια πολύ ξεχωριστή μέρα και μια περίεργη εμπειρία. Οι ομιλίες πριν από κάθε αγώνα ήταν πάρα πολύ σύντομες γιατί ήταν τέλος της σεζόν, ο καιρός ήταν ζεστός και τα παιχνίδια δεν είχαν καμία σημασία για εμάς.» (Σε αντίθεση με τη Γκρέμιο, οι αντίπαλοι της είχαν βαθμολογικό ενδιαφέρον, αφού και οι τρεις ήταν κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού.)

Το μαρτύριο των παικτών του Σκολάρι δεν τέλειωσε όμως εκεί. Δυο μέρες μετά χρειάστηκε να ταξιδέψουν στην Πελότας για να αντιμετωπίσουν την ομώνυμη ομάδα. Το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε στις 17 Δεκεμβρίου με τη Γκρέμιο να μετράει 11 αγώνες μόνο μέσα στον Δεκέμβρη και 95 συνολικά εκείνη τη χρονιά. Δεν ήταν όμως η μόνη. Το ίδιο βασανιστήριο πέρασαν κι άλλες ομάδες. Η Ζουβεντούδε, που τερμάτισε 2η, πέντε βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Ιντερνασιονάλ, έδωσε στο φινάλε της σεζόν 11 αγώνες σε 11 μέρες! Το ξεχωριστό κατόρθωμα της Γκρέμιο με τα τρία επίσημα παιχνίδια σε μια μέρα, της χάρισε μια θέση στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ενώ το Καμπεονάτο Γκαούτσο εκείνης της χρονιάς έμεινε γνωστό ως «Το ατέλειωτο πρωτάθλημα».



[Encore]

(Οι αναγνώστες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και αυτοί που προέρχονται από δύσκολο 10ωρο στη δουλειά καλό είναι να αποχωρήσουν σ’αυτό το σημείο. Ας μείνουν μόνο οι μάχιμοι αναγνώστες, τα αρρωστάκια, οι Ι1 και Ι2 του Σομπρέρο, που διαβάζουν για «λατινοαμερικάνικο σύστημα διεξαγωγής» και αμέσως φτερουγίζει η καρδούλα τους.)

Κάποιος μπορεί σ’αυτό το σημείο να ρωτήσει: «Γιατί είπαμε έγιναν όλα αυτά;» Για να μειωθούν οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας. «Και πως έγινε το πρωτάθλημα μετά;» Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Κλείστε τη μουσική, πιείτε μια καλή γουλιά αλκοόλ, πάρτε βαθιά ανάσα, συγκεντρωθείτε και ξεκινάμε. Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το Καμπεονάτο Γκαούτσο του 1995:



Η 1η κατηγορία αποτελείται από τις 14 ομάδες που επέζησαν από το μαρτύριο της προηγούμενης χρονιάς ενώ η 2η κατηγορία έχει 10 ομάδες. Το πρωτάθλημα ξεκινάει τον Φλεβάρη και όλοι παίζουν με όλους, μέσα και έξω. Μέχρι εδώ όλα απλά και ανθρώπινα. Μετά ξεκινάει το γλέντι. Οι 2 τελευταίοι της πρώτης κατηγορίας υποβιβάζονται αυτόματα στη 2η ενώ οι 6 πρώτοι προκρίνονται αυτόματα στην επόμενη φάση, εκεί που ουσιαστικά θα διεκδικήσουν και το πρωτάθλημα. Μια φάση που έχει το όνομα «Οκταγωνικός τελικός». Γιατί οκταγωνικός; Γιατί περιλαμβάνει 8 ομάδες. Μα πως είναι 8 ομάδες, αφού πέρασαν οι 6 πρώτοι; Μην προσπαθήσετε να προβλέψετε την απάντηση. Μάταιος κόπος. Δεν χωράει τόση φαντασία σε έναν μέσο ανθρώπινο εγκέφαλο.

Οι δυο τελευταίοι που συμπληρώνουν την οχτάδα που θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα προέρχονται από τη 2η κατηγορία! (Επαναλαμβάνουμε την πρόταση γιατί σίγουρα θα προσπαθήσετε να την ξαναδιαβάσετε.) Οι δυο τελευταίοι που συμπληρώνουν την οχτάδα που θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα προέρχονται από τη 2η κατηγορία! Πως προέκυψαν αυτοί οι δυο; Εννοείται πως όχι με τον κλασικό τρόπο «ήταν απλά οι 2 πρώτοι της βαθμολογίας». Οι 6 πρώτοι της 2ης κατηγορίας πέρασαν σε μια δεύτερη φάση. Εκεί, και την ώρα που οι τελευταίοι 4 έπαιζαν μεταξύ τους για το ποιοι θα υποβιβαστούν στην 3η κατηγορία, χωρίστηκαν σε δυο ομίλους των 3 ομάδων που έπαιξαν μεταξύ τους μέσα και έξω. Οι νικητές των 2 αυτών ομίλων δεν κέρδισαν απλά την άνοδο τους στην 1η κατηγορία αλλά αυτόματα μπήκαν στην τελική φάση για να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς! Ανήκουστο; Ναι. Παράλογο; Ναι. Πτοήθηκε κανείς; Όχι.

Έτσι, στο τέλος της σεζόν οι 6 πρώτοι της 1ης κατηγορίας και οι 2 που προέκυψαν από τη 2η κατηγορία χωρίστηκαν ξανά σε δυο ομίλους, όπου όλοι έπαιξαν με όλους, μέσα και έξω. Οι 2 πρώτοι των ομίλων προχώρησαν στην επόμενη φάση, την επονομαζόμενη και ‘Τελική φάση’, εκεί που με διπλά παιχνίδια διεκδίκησαν μια θέση στον, επίσης διπλό, τελικό, τον οποίο για την ιστορία κέρδισε η Γκρέμιο, πιθανόν σαν ανταμοιβή για την ταλαιπωρία που πέρασε την προηγούμενη σεζόν.

Καταλήγοντας, και με μια προσεκτική ματιά των δεδομένων, παρατηρούμε ότι η Εσπορτίβο βρισκόταν την τελευταία αγωνιστική στην 6η θέση της 2ης κατηγορίας, μια μόλις θέση πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Με ένα λάθος αποτέλεσμα θα πάλευε στα μπαράζ για να μην πέσει στην 3η κατηγορία. Με ένα καλό αποτέλεσμα, βρέθηκε στα πλέι οφ ανόδου και από εκεί πέρασε αυτόματα και άμεσα στην τελική φάση της 1ης κατηγορίας, όπου και διεκδίκησε το πρωτάθλημα (!), ένα μόλις μήνα μετά τη μέρα που βρισκόταν μια ανάσα απ’το να υποβιβαστεί στην 3η κατηγορία! Γιατί όπως είπε κάποτε εκείνος ο έξυπνος κυριούλης με τα ατίθασα άσπρα μαλλιά (όχι εσύ Πιερ): «Η λογική μπορεί να σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία σε πηγαίνει παντού».
sombrero.gr

[fon7]

Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, τόσο που κάποιοι λένε ότι έχει σκοράρει περισσότερα γκολ από τον Πελέ. Ο Άρθουρ Φρίντενραϊχ ήταν ο σκόρερ του τελικού στο πρώτο Κόπα Αμέρικα της Βραζιλίας, αλλά στη συνέχεια αντιμετώπισε το ρατσισμό και έμεινε για χρόνια εκτός εθνικής, μέχρι να επιστρέψει και να θριαμβεύσει ξανά.

Ο μιγάς με τα πράσινα μάτια


Το 1919 η Βραζιλία κέρδισε την Ουρουγουάη με 1-0 και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής στα γήπεδα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Αυτός ήταν και ο πρώτος της τίτλος και αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν συνυπολογίσουμε πως το ποδόσφαιρο της χώρας ήταν σε εμβρυακό στάδιο και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Επίσης κουβαλούσε μαζί του και ένα σωρό ταξικά προβλήματα που έκαναν ακόμα δυσκολότερη την όλη κατάσταση. Αυτό φυσικά και δεν επηρέασε τον κόσμο που ξεχύθηκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει το σπουδαίο γεγονός. Μπροστά μπροστά δεν δέσποζε καμία σημαία, και κανένα λάβαρο, αλλά αυτό το ρόλο τον είχε αναλάβει ένα λασπωμένο παπούτσι. Ένα λασπωμένο παπούτσι με μια δεμένη μικρή ταμπελίτσα πάνω του που έγραφε: ο glorioso pe de Friendenreich. Το δοξασμένο παπούτσι του Φρίντενραϊχ. Ο Άρθουρ Φρίντενραϊχ ήταν ο μοναδικός σκόρερ της αναμέτρησης κάτι που τον είχε αναγάγει, όπως και ήταν λογικό, σε λαϊκό ήρωα για το Βραζιλιάνικο έθνος. Το εν λόγω παπούτσι μάλιστα έγινε τόσο διάσημο που μπήκε ως έκθεμα στη βιτρίνα του πιο ξακουστού, και ακριβού, κοσμηματοπωλείου στο κέντρο της πόλης. Εκεί μπορούσε να το θαυμάσει ο καθένας, χωρίς φυσικά να έχει το δικαίωμα να το αγγίξει, όπως δεν μπορούσε να «αγγίξει» και τα κοσμήματα, ως ένα από τα πιο σημαντικά κειμήλια της εποχής. Ίσως και το πιο σημαντικό.

Ο Άρθουρ Φρίντενραϊχ γεννήθηκε το 1892 στο Σάο Πάολο, στη γωνία που σχημάτιζαν οι περιοχές Βιτόρια, που σημαίνει νίκη και η Τριούμφο που σημαίνει θρίαμβος. Γιος ενός Γερμανού επιχειρηματία, που είχε μεταναστεύσει εκεί χρόνια πριν, και μιας φτωχής μαύρης υπηρέτριας, και ήταν ο πρώτος μιγάς ποδοσφαιριστής της Βραζιλίας. Εκείνα τα χρόνια, με το ποδόσφαιρο να είναι ερασιτεχνικό, όπως έγραψα και νωρίτερα, δικαίωμα να παίξουν σε αυτό είχαν μόνο οι προνομιούχοι λευκοί της χώρας. Ο Φρίντενραϊχ δεν είχε γεννηθεί λευκός, ούτε και μαύρος. Ήταν μιγάς. Η καταγωγή και η θέση του πατέρα του στην κοινωνία του έδινε όμως το «ύψιστο δικαίωμα» ώστε να κλωτσά μια μπάλα και να παίζει μαζί της. Η εξαιρετική του τεχνική και η αλεγρία που ήταν εμφανέστατη στο παίξιμό του, σε συνδυασμό με την φοβερή του κορμοστασιά, δεν άργησαν να του δώσουν τα προσωνύμια Τίγρης και Μαύρο Διαμάντι. Αν και αυτό που ήταν ακόμα πιο εύηχο, και ρεαλιστικό, ήταν αυτό που έβλεπαν τα κορίτσια κυρίως της εποχής και δεν ήταν άλλο από το «Ο μιγάς με τα πράσινα μάτια».



Ένας ιδιαίτερος δηλαδή συνδυασμός. Κάποιος γεννημένος από δύο διαφορετικούς στο χρώμα ανθρώπους που, εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν και το πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Κάθε άλλο. Για την ιστορία ο Άρθουρ Φρίντενραϊχ θεωρείται και είναι, ακόμα και στις μέρες μας, ο σπουδαιότερος σκόρερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ακόμα και από τον σπουδαίο Πελέ. Έχει σκοράρει 1329 γκολ σε 1229 παιχνίδια την ίδια ώρα που ο Πελέ μετράει 1279 και είναι επίσης κάποιος που άλλαξε κατά πολύ τον τρόπο που έβλεπαν οι Βραζιλιάνοι και κατ’ επέκταση και ο υπόλοιπος πλανήτης το άθλημα. Ο Πελέ πάντως συνηθίζει αστειευόμενος, ακόμα και σήμερα, να δηλώνει πως τα γκολ του Φρίντενραϊχ είναι 1229 σε 1329 παιχνίδια. Την αλήθεια, επισήμως, δεν πρόκειται να την μάθουμε ποτέ μιας και τα αρχεία χάθηκαν, μυστηριωδώς, την δεκαετία του ’60 όταν και πέθανε ο κολλητός του, και συμπαίκτης του σε πολλές ομάδες, Μάριο ντε Αντράντε. Ο μοναδικός άνθρωπος δηλαδή που είχε καταγεγραμμένα όλα τα παιχνίδια και όλα τα γκολ αναλυτικά σε πλήρη συνεργασία με τον πατέρα του διάσημου ποδοσφαιριστή.

Η ποδοσφαιρική του καριέρα ξεκίνησε το 1909 στην ομάδα «Γερμανία», μια ομάδα που είχαν δημιουργήσει Γερμανοί μετανάστες και που έπαιζε φιλικά παιχνίδια με άλλες ομάδες λευκών, κυρίως, τα πρωινά της Κυριακής. Το σπάνιο ταλέντο του φυσικά και δεν μπορούσε να τον εγκλωβίσει σε μια τόσο μικρή ομάδα και κάπως έτσι δεν άργησαν οι κρούσεις για μεταγραφές από μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες ομάδες. Μέχρι το 1929, όταν και πήγε να αγωνιστεί στην σπουδαία Σάο Πάολο, είχε προλάβει να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ με πέντε (5) διαφορετικές ομάδες στο πρωτάθλημα της περιοχής, κάτι που φυσικά και αποτελεί αξεπέραστο ρεκόρ μέχρι και στις μέρες μας. Αλλά δεν ήταν μόνο η σπάνια αίσθηση, και το ταλέντο του, στο να τελειώνει τις φάσεις σκοράροντας με το τσουβάλι τα γκολ αλλά και η μοναδική του ικανότητα στο να ντριμπλάρει τους αντιπάλους αμυντικούς με τέτοια μάλιστα μαεστρία που θεωρείται από μεγάλη μερίδα βραζιλιάνων καλύτερος ακόμα και από τον θρυλικό Γκαρίντσα. Ο πρώτος παίκτης που καθιέρωσε τον κλασικό βραζιλιάνικο τρόπο παιχνιδιού που στις μέρες μας είναι γνωστός ως Joga Bonito, «το όμορφο παιχνίδι», ήταν αυτός. Το παιδάκι που ήθελε μισή ώρα πριν από κάθε παιχνίδι ώστε να ισιώσει το άφρο μαλλί του για να μην χλευαστεί από το κοινό, εκείνος ο μιγάς που τους χάρισε το πρώτο τους μετάλλιο.

Ήταν ο πρώτος που περιφρόνησε ηθελημένα τις συντηρητικές τακτικές των Άγγλων και το κορυφαίο σύστημα της εποχής, το πασίγνωστο 2-3-5, που είχε φτάσει και στη Βραζιλία και το χρησιμοποιούσαν και οι εκεί ομάδες. Ένα σύστημα που ήθελε στην επίθεση πέντε (5) παίκτες να κυνηγούν κυρίως βαθιές μπαλιές. Αυτός έβαλε τον εαυτό του στην επίθεση, έχοντας όμως τέσσερις παίκτες πίσω του, στην ευθεία, ή έχοντας ως στήριγμα κάποιον με παρόμοια χαρακτηριστικά, σε δυάδα, σε ένα πρώιμο 2-4-2-2. Και αυτό πολύ απλά επειδή ήθελε να βρίσκει περισσότερους χώρους για να ντριμπλάρει στο «ένας με ένας». Μάλιστα αυτό ήρθε σε πλήρη εφαρμογή, για πρώτη φορά, απέναντι σε Άγγλους, στο ντεμπούτο του με τα χρώματα της χώρας, όταν και η εθνική Βραζιλίας έδωσε το πρώτο της διεθνές παιχνίδι απέναντι στην Έξετερ, το 1914, επικρατώντας μάλιστα με 2-0. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ο κόσμος κατάλαβε πως εκτός από ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής ήταν και ένας σπουδαίος μαχητής, μένοντας στην αναμέτρηση ακόμα και μετά από μια βίαιη κλωτσιά που είχε δεχθεί στο πρόσωπο, χάνοντας τα δυο του μπροστινά δόντια και αγωνιζόμενος με αφόρητους πόνους μέχρι και το τελικό σφύριγμα.



Ο Άρθουρ Φρίντενραϊχ ήταν ο πρώτος σπουδαίος σταρ του ποδοσφαίρου μιας χώρας που έχει γεννήσει αμέτρητους από δαύτους. Ο ποδοσφαιριστής που όπου έπαιζε γίνονταν κυριολεκτικά πανζουρλισμός. Αυτός που όταν μάγευε, στα τέλη του 1920, στην Παουλιστάνο, ουσιαστικά ώθησε το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κοινό να  απαιτήσει μια περιοδεία της ομάδας για να μπορέσει να τον δει από κοντά να κάνει τα ζογκλερικά του με την μπάλα στα πόδια. Ο διάσημος αθλητής του ποδοσφαίρου που όταν κυκλοφορούσε, φορώντας τα πανάκριβα κοστούμια του στα καλύτερα νυκτερινά κλαμπ για να πιει τα ακριβά ποτά του και να φλερτάρει δίχως κανένα όριο με κάθε θηλυκό, υπήρχαν γύρω του ακόμα και σωματοφύλακες ώστε να εμποδίζουν τα πλήθη που ήθελαν απλά να τον ακουμπήσουν, ικετεύοντας για ένα αυτόγραφο. Ο μιγάς πρωταθλητής έπεσε όμως θύμα του προέδρου της χώρας, Επιτάσιο Πεσσόα, όταν ο δεύτερος αποφάσισε το 1920 και το 1921 να μην επιτραπεί στους μαύρους Βραζιλιάνους παίκτες να πάρουν μέρος στην εθνική. Ο λόγος; «Να μη χαλάσει η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και να δείξει η Βραζιλία το καλό της πρόσωπο». Τελικά πείστηκε να δώσει «χάρη» στον Φρίντενραϊχ το 1922 κι η Βραζιλία κατέκτησε τον τίτλο.

Το σπουδαιότερο όμως από όλα στην τεράστια καριέρα του «μιγά με τα πράσινα μάτια» ήταν ότι έφερε στο μεγαλοπρεπές στάδιο των λευκών, που ήταν γεμάτο από κανόνες και σκουριασμένες τακτικές, την ασέβεια και τον τρόπο παιχνιδιού των παιδιών σκούρου χρώματος που έμαθαν να διασκεδάζουν κλωτσώντας, σαν να χορεύουν πολλές φορές, μια κουρελιασμένη μπάλα στα προάστια. Εκεί δηλαδή που γεννήθηκε ένα στυλ γεμάτο φαντασία. Ένα στυλ που προτιμά την ευχαρίστηση από το αποτέλεσμα. Ένα στυλ άναρχο που πάντα θα προσφέρει καλύτερο θέαμα ακόμα και από την πιο οργανωμένη επίθεση. Ένα στυλ ποδοσφαίρου που πηγάζει από ένα πλούσιο σε συναισθήματα λαό που όταν τα εξωτερικεύει αυτά μετατρέπονται σε ποίηση. Ποδοσφαιρική ποίηση. Αυτή η πλαστικότητα και η ποικιλομορφία που χαρακτηρίζει τους Βραζιλιάνους και που είναι δυσνόητη πολλές φορές για τους Ευρωπαίους. Τότε που, ευτυχώς για το άθλημα, «καταργήθηκαν όλες οι ποδοσφαιρικές γωνίες» όπως έγραψε και ο Γκαλεάνο, δίνοντας τη θέση τους στην ελευθερία. Σε μια πιο αφηρημένη Τέχνη ενός νέου ποδοσφαιρικού καμβά μακριά από κάθε συμβατική έννοια. Μια ελευθερία που έγινε όμορφη στο μάτι και έρωτας στην καρδιά και στο μυαλό για τον απλό φίλο του αθλήματος και που -ευτυχώς- συνεχίζει να συγκινεί ακόμα και στις μέρες μας.
sombrero.gr

[fon7]

Ο Άλαν Ρούσελ έβαλε γκολ στον θάνατο


Επέζησε στην τραγωδία της Σαπεκοένσε, σηκώθηκε στα πόδια του, έπαιξε μπάλα και σχεδόν τρία χρόνια μετά αφιέρωσε σε εκείνους που δεν τα κατάφεραν το πρώτο του γκολ στο Brazileirao. Ο Θάνος Σαρρής γράφει για τον Άλαν Ρούσελ.

«Οι επιζώντες ήταν ο Φόλμαν, ο Άλαν Ρούσελ και ο Νέτο. Δυστυχώς ο Φόλμαν έχασε το ένα του πόδι, αλλά αυτή την περίοδο κάνει θεραπείες και στο μέλλον θα αποτελέσει μέρος του ποδοσφαιρικού μας τιμ. Ελπίζουμε πως ο Άλαν Ρούσελ και ο Νέτο θα είναι διαθέσιμοι να αγωνιστούν σε 40 μέρες και λόγω αυτή της πεποίθησης που έχουμε τους δηλώσαμε στη λίστα για το Copa Libertadores. Η σκέψη μας είναι και θα είναι να τους δώσουμε τη δυνατότητα να παίξουν ξανά, θα είναι κάτι πραγματικά σπουδαίο». Τον Μάρτιο του 2017 ο Βάγκνερ Μαντσίνι, ο προπονητής που ανέλαβε να οδηγήσει την Σαπεκοένσε στην επόμενη μέρα, μιλούσε αποκλειστεικά στο gazzetta.gr για τον τρόπο που το πνεύμα της «Σάπε» έμεινε ζωντανό μέσω του ποδοσφαίρου, για τους επιζήσαντες της μοιραίας πτήσης 2933 και τον ρόλο τους στην επόμενη μέρα του δυστυχήματος της 28ης Νοεμβρίου του 2016.

Ανάμεσα σε κείνους που η Σαπεκοένσε έμελε να σημαδέψει για πάντα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, ήταν ο Άλαν Ρούσελ.  Ένας από τους μόλις τρεις. Οι υπόλοιποι 71 δεν τα κατάφεραν. Ο αριστερός μπακ της ομάδας εκείνης ήταν ο πρώτος που βρέθηκε στα συντρίμμια. Ο πρώτος που άκουσε ότι ίσως δεν περπατήσει ποτέ ξανά, λόγω της ζημιάς στη σπονδυλική στήλη, του σπασμένου ισχύου και του ποδιού. Πέραν του σωματικού, σε πνευματικό επίπεδο, το βάρος της διαχείρισης από μόνο του ήταν τεράστιο. Όμως ο Ρούσελ δεν τα έβαλε κάτω.

Χρειάστηκε εννιά μέρες για να σηκωθεί, μετά από μια σειρά επεμβάσεων στο Μεδεγίν. Το υποσχέθηκε, όταν είδε πως περπάτησε ξανά: «Θα κάνω τα πάντα για να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο. Θα χρειαστεί υπομονή, αλλά θα δώσω τα πάντα για να κάνω αυτούς τους ανθρώπους χαρύμενους», έλεγε μετά την θριαμβευτική υποδοχή που του επιφύλασσε πίσω στη Σάντα Καταρίνα. Τον Φεβρουάριο ξεκίνησε σιγά-σιγά να προπονείται μαζί με τον Νέτο. Και ο  Βάγκνερ Μαντσίνι τους δήλωσε στη λίστα. Το καλοκαίρι, έβγαζε κανονικά το πρόγραμμα και το φιλικό τουρνουά που είχε προγραμματιστεί στη Βαρκελώνη ήταν για τους διοικούντες ιδανικό για την επιστροφή του. Ο ίδιος, πάντως, ήταν ξεκάθαρος: «Δεν θέλω να με λυπούνται. Αν είναι να συνεχίσω την καριέρα μου, θέλω να είμαι ικανός να αγωνιστώ σε καλό επίπεδο. Αν δω πως δεν είμαι, θα το ξανασκεφτώ. Δεν θέλω να γίνω εργαλείο του μάρκετινγκ, αλλά αθλητής σαν τους άλλους».

Όπως είχε προαναγγείλει ο Μαντσίνι, ο Βραζιλιάνος βρήκε το σθένος να επιστρέψει στα γήπεδα. Πάτησε χορτάρι στο Καμπ Νόου στο Joan Gamper Trophy με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Είχαν περάσει 252 ημέρες. Ο Ρούσελ φόρεσε το περιβραχιόνιο, πήρε βαθιά ανάσα και μπήκε στο γήπεδο, όπου γνώρισε την αποθέωση μαζί με τους συμπαίκτες του. Πήρε ενθύμιο μια φανέλα με αφιέρωση του Μέσι και ένα χειροκρότημα που ζέστανε την ψυχή του. Όπως οι λάμες και οι βίδες στήριξαν το σώμα, η αγάπη και η υποστήριξη που λάμβανε κράτησαν όρθιο το πνεύμα. Μαζί με τη δίψα για να καθιερωθεί ξανά στα γήπεδα. Για τον ίδιο, αλλά και για όλους εκείνους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην Κολομβία. Η ζωή πλέον είχε διαφορετικό νόημα. «Μόνο και μόνο το ότι μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ ξανά. Αυτό είναι το σημαντικό. Θέλω να δείξω στον κόσμο να γιορτάζει τη ζωή, να του δείξω τη χαρά του να ζεις, να δουλεύεις, να κάνεις αυτό που αγαπάς. Τη χαρά του να είσαι ζωντανός».

Ο Ρούσελ συνέχισε. Βρήκε δίχτυα σε φιλικό με την Ρόμα τον Σεπτέμβριο. Σκόραρε τον Φεβρουάριο του '19 στο ματς με την Ερσίλιο Λουζ για το περιφερειακό πρωτάθλημα της Σάντα Καταρίνα. Δεν είχε όμως σκοράρει στο Μπραζιλεϊράο, τη μεγάλη λίγκα.  Και έβλεπε ότι όσο περνούσε ο καιρός, δεν θα είχε και πολλές ευκαιρίες να το κάνει. Γι' αυτο και αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Σαπεκοένσε. «Νομίζω πως πολλοί με βλέπουν ως επιζήσαντα μόνο και όχι ως ποδοσφαιριστή. Εδώ έπαιζα λίγο και δεν μπορούσα να δείξω ότι ότι πραγματικά είχα επιστρέψει. Παρότι έχω παίξει στο Σουδαμερικάνα, στο Μπραζιλεϊράο και στο Λιμπερταδόρες, πολύς κόσμο δεν παρακολουθεί τι γίνεται στο ποδόσφαιρο του Σαπεκό και δεν με έβλεπαν ως "κανονικό" αθλητή. Οπότε ευχαριστώ την Γκόιας για τη νέα πρόκληση που μου έδωσε. Θα κάνω τα πάντα για να δείξω ότι η καριέρα μου είναι και πάλι κανονική».

twitter
Chapecoense captain & survivor of the tragedy; Alan Ruschel pictured with Leo Messi, after last night's friendly.  pic.twitter.com/qFAigol1wy

— Footy Accumulators (@FootyAccums) August 8, 2017

 Ο λόγος που επέλεξε την Γκόιας, ήταν πως στον πάγκο της βρισκόταν ένας παλιός γνωστός. Ο Νέι Φράνκο, ο οποίος πριν ήταν στην «Βερδάο» και είχε δει με τα μάτια του τη δίψα του 30χρονου για ποδόσφαιρο. «Τη χρονιά αυτή έπαιξα περισσότερο από τότε που έγινε το πρωτάθλημα. Από τότε που έφυγε ο Νέι δεν είχα πολλές ευκαιρίες. Νομίζω ότι ήταν το άτομο που με έπεισε να έρθω στη Γκόιας. Θεωρώ ότι είμαι στην καλύτερη στιγμή μου μετά το ατύχημα. Σωματικά και ψυχολογικά. Αυτό με ώθησε στο να φύγω από τη Σαπεκοένσε. Ήθελα ο κόσμος να έχει μια νέα εικόνα για μένα. Ήθελα να συνεχίσω το ποδόσφαιρο». Συνάντησε, παράλληλα και αρκετούς πρώην συμπαίκτες. Η απόφαση είχε ληφθεί. Θα έφευγε από το Νότο για δεύτερη μόλις, φορά στη ζωή του. Με κίνητρο ξανά το ποδόσφαιρο, παρότι υπήρχε κόσμος που του έλεγε πως δεν μπορούσε να φανταστεί την Σαπεκοένσε χωρίς εκείνον. Ο δεσμός του με την ομάδα θα παρέμενε άρρηκτος, όμως έπρεπε να γυρίσει σελίδα.

 H νέα oμάδα του ξεκίνησε εντυπωσιακά στη βραζιλιάνικη Serie A και αυτό βοήθησε την ψυχολογία του, χωρίς να παίρνει αέρα. Ήταν χαρακτηριστικό πως ξεκαθάριζε ότι στόχος είναι η παραμονή, μιας και πέρυσι η «Εσμεραλδίνο» σώθηκε δύσκολα. O Ρούσελ έκανε ντεμπούτο απέναντι στην Ιντερνασιονάλ στα αριστερά της μεσαίας γραμμής, πήρε σερί ματς ως αλλαγή. Έπειτα, έκατσε για λίγο στον πάγκο, πήρε ξανά συμμετοχές. Ήταν μέρος του rotation. Ο στόχος του ήταν να παίξει όσο το δυνατόν περισσότερα ματς.

Έπρεπε να περιμένει μέχρι τον Οκτώβριο του 2019 για να βρει δίχτυα στο Μπραζιλεϊράο για πρώτη φορά μετά την τραγωδία. Με αντίπαλο την Κρουζέιρο, στο πρώτο του ενενηντάλεπτο. «Δουλεύω καθημερινά για να τα καταφέρω. Ήταν το δεύτερο γκολ μου γκολ μετά την τραγωδία», δήλωσε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει: «Ήθελα να βγω έξω και να αναπνεύσω καθαρό αέρα, να δείξω ότι πραγματικά επέστρεψα στις υψηλές προπονήσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος που βοηθάω την Γκόιας, μια ομάδα που με αγκάλιασε και ο καλύτερος τρόπος για να της το ανταποδώσω είναι μέσα στον αγωνσιστικό χώρο».

 Μετά το τέλος του αγώνα, όταν οι σφυγμοί είχαν πέσει, αφιέρωσε το τέρμα στη σύζυγό και τον γιο του, που ήταν συνεχώς στο πλευρό του. Στη Γκόιας που τον δέχθηκε, στον προπονητή και στους συμπαίκτες του. Τη στιγμή που σκόραρε όμως υπήρχαν συγκεκριμένοι αποδέκτες. Ήταν 71. Και τους έδειξε με τα χέρια σηκωμένα στον ουρανό....
http://www.gazzetta.gr/planetfootball/afieromata/article/1401094/o-alan-roysel-evale-gkol-ston-thanato

βίντεο εντός