Ο Βίλα υπήρξε ένας κινηματογραφικός γκαφατζής που η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να γίνει ποδοσφαιριστής και να παίξει στον Μπαζγιάιννα.
Σίγουρα δε θα άντεχα να τον δω στην τηλεόραση, σίγουρα δε θα άντεχα να τον βλέπω μια στο τόσο.
Όντας στο γήπεδο όμως, υπήρξε ο μοναδικός εδώ και χρόνια που με έκανε να σηκώνομαι λίγο ψηλότερα για να δω τι θα κάνει με την μπάλα, ενίοτε και χωρίς αυτήν (όταν δεν την έβισκε καν). Για να γελάσω, να πιαστώ στον ύπνο από κάποιο καινούριο κόλπο, από κάτι που θα έκανε και δεν είχα φανταστεί καν οτι υπάρχει! Τα τελευταία χρόνια, ο μοναδικός που μπορεσε να κάνει το "Ζωσιμάδες" να σηκωθεί στο πόδι, ήταν ο Βίλα και ο Ρέμος.
Κι από τρέξιμο, άστο. Ο άνθρωπος έγραψε τόσα χιλιόμετρα στα χρόνια που έπαιξε εδώ, που έφτασε στο φεγγάρι κι ευτυχώς δεν υπάρχει ομάδα εκεί γιατί θα μας τον είχαν αρπάξει.
Το να συγκρίνεται αυτή η προσωπικότητα με κάτι Γιάκους, Μάκους και Ντάκους κρητικούς, συνιστά -τουλάχιστον- ιεροσυλία.
Ο παίχτης απέπνεε κάτι από παλιό ΠΑΣ Γιάννινα, από Άγιαξ της Ηπείρου. Άξιζε να ΠΑΣ να τον δεις στο γήπεδο! Από μπάλα έτσι κι αλλιώς μηδέν. Αυτός, ήταν ένας καλός λόγος να είσαι εκεί. Να δεις το πάθος, την ένταση, τα χιλιόμετρα, το φιλότιμο και την γκάφα από κοντά.
Στο καλό και καλή συνέχεια στην καριέρα σου παιχτούρα Εμιλιάνο.