Και «Άμα δε τω ήρι αρχομένω, έξω από το Καυτατζόγλειο θα σε περιμένω».
Είναι όμως φορές, όπως αυτή για τη Δόξα, όπου ένας 6μηνος εφησυχασμός μετατρέπεται σε επώδυνη αγωνία και εκστρατεία για το «νυν υπέρ πάντων ο αγών», κάτι που εμένα προσωπικά με κάνει να νοιώθω κάπου στην άκρη του μυαλού μου εντελώς κακομοιράκι …
Αυτό δε σημαίνει ότι αποδέχομαι τον πολυσυζητημένο και ατυχή χαρακτηρισμό «ομαδούλα ο ΠΑΣ», αντιθέτως, καταλήγω στο ευθαρσώς στο «κερκιδούλα ο ΠΑΣ» ... όταν κάποιος κόσμος δεν ομονοεί και δεν κατανοεί τα πράματα ως εντός - εκτός και επί τα αυτά.
Είχαμε μια θετική κερκιδική παρουσία με τον Μπαοκ και μια επεισοδιακή με το Βάζελο.
Και παίξε μπάλα ΠΑΣ.
Ούτε ο ΠΑΣ είναι αυτός, ούτε ο ΠΑΣολές εκείνος.
Σίγουρα όμως υπάρχει κάτι ανάμεσα στους 2, κάτι που αφήνει τα πράματα να κινούνται ανάμεσα στο χαβαλέ και στον ενθουσιασμό.
Έτσι για να εξηγούμαστε και πριν καούν και τα υπόλοιπα λαμπάκια μας, ποιοι τέλος πάντων θα αποφασίζουν σε αυτόν τον μπλε κόσμο, για το πότε θα τα βλέπουμε όμορφα και πότε άσχημα?
Πότε θα παίζουμε για την ουσία και πότε για τη συνουσία?
Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να μας πείθουν ότι είμαστε πότε λίγο ελέφαντες και πότε λίγο μυρμηγκάκια?
Στο τάδε παιχνίδι θέλει υποστήριξη η ομάδα, στο δείνα δεν τη χρειάζεται … εκ των πραγμάτων.
Πέστε το γκρίνια, πέστε το υποκειμενισμό, πέστε το άγνοια των πραγμάτων του ΠΑΣ, αλλά η εναλλακτικότητα και η επιλεκτικότητα δε με εκφράζει.
Κατά τα άλλα όπως αλλού, έτσι και στο Καυτατζόγλειο.
Σόρυ, αλλά «Υπομονή, υπομονή κι ο κώλος γίνεται μ##$% », που λέγανε παλιά στο στρατό.
Ψηφοφορία
