Ιταλία calcio

[fon7]

Φιορεντίνα: Η επιστροφή στον «Μεσαίωνα»
Ο Θοδωρής Βασίλης γράφει για την απόφαση της οικογένειας Ντέλα Βάλε να βάλει πωλητήριο στην Φιορεντίνα και τον κίνδυνο των «βιόλα» να βρεθούν ξανά στο «Μεσαίωνα» όπως το 2002.

Η ατμόσφαιρα πάνω από το «Αρτέμιο Φράνκι» ήταν βαριά, σχεδόν αφόρητη εδώ και καιρό. Το κλασικό εκείνο καλοκαιρινό αεράκι που είναι μήνυμα ότι ακολουθεί η καταιγίδα. Στην Φλωρεντία και τους οπαδούς της Φιορεντίνα η καταιγίδα αυτή ξέσπασε το απόγευμα της Δευτέρας. Μια καταιγίδα ξαφνική αλλά και αναμενόμενη. Τα σημάδια ήταν εκεί και είχαν φανεί ξεκάθαρα εκείνη την αποφράδα Πέμπτη, στην οποία ο υπογράφων ήταν παρών, κόντρα στην Γκλάντμπαχ για την φάση των 32 Europa. Ένα βράδυ που είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις κι έδειχνε να οδεύει σε άλλο ένα ευρωπαϊκό θρίαμβο όταν η ομάδα του Πάουλο Σόουζα προηγήθηκε με 2-0 πριν ακολουθήσει η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου με τα τέσσερα γκολ των Γερμανών.

Ένα καταστροφικό βράδυ, χωρίς σημείο επιστροφής. Το γυαλί είχε ραγίσει. Μετά το τέλος του αγώνα εξαγριωμένοι tifosi συγκεντρώθηκαν έξω από το γήπεδο όπου εξέφρασαν τον θυμό τους κατά της διοίκησης. H Curva Fiesole, το πέταλο των οργανωμένων, είχε ξεκινήσει τον ανένδοτο αγώνα κατά της οικογένειας Ντέλα Βάλε και των δύο αδερφών κατηγορώντας τους για έλλειψη οράματος οι οποίοι βλέπουν την Φιορεντίνα σαν την κότα η οποία δεν σταματάει να βγάζει χρυσά αυγά.

Για τρεις ολόκληρους μήνες η οικογένεια Ντέλα Βάλε δεν είχε πει κουβέντα αφού φαινόταν ξεκάθαρα ότι βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Μια οικογένεια που την διακατέχει η αστική ευγένεια, η αγάπη της για την ιστορία, μια οικογένεια η οποία ποτέ δεν είχε και δεν έχει συνηθίσει σε μεθόδους που μπορούσες να βρεις σε άλλες περιοχές και ομάδες της Ιταλίας.

Μέχρι το ματς με την Σασουόλο στις 7 Μαΐου όταν και ήρθε η απάντηση. «Δεν καταλαβαίνω αυτή την στάση του κόσμου. Ίσως ήρθε η ώρα για κάποιες βαθύτερες σκέψεις από την οικογένεια», δήλωνε στους ρεπόρτερ ο Αντρέα Ντέλα Βάλε. Στην άκρη του μυαλού τους η σκέψη για αποχώρηση από την ομάδα όλο και ωρίμαζε.
   
«Αυτές οι εβδομάδες με έκαναν να σκεφτώ ότι ήρθε η ώρα να κάνω στην άκρη για το καλό της Φιορεντίνα», δήλωνε λίγες ημέρες αργότερα ο Αντρέα σε μια εκδήλωση προς τιμή του αδερφού του Ντιέγκο ο οποίος συντασσόταν στο πλευρό του μικρού του αδερφού. «Η Φλωρεντία είναι ένας παράδεισος για εμάς αλλά και οι άγιοι κάποιες φορές δεν επιθυμούν να είναι στον Παράδεισο. Θα πρέπει επιτέλους να δούμε που οδηγεί όλη αυτή η κατάσταση, αν αυτό το κακό κλίμα προέρχεται από μια μικρή μερίδα φιλάθλων ή αν είναι η άποψη μιας ολόκληρης πόλης», τόνιζε στην Corriere della Sera ο Mr Τod΄s.

Τα λεγόμενα αυτά όπως ήταν λογικό δεν ήχησαν καθόλου καλά στα αυτιά των tifosi με αποτέλεσμα την περαιτέρω αύξηση της έντασης μεταξύ των δύο πλευρών η οποία εξερράγη με την επίσκεψη στο σπίτι του τεχνικού διευθυντή της ομάδας, Πανταλέο Κορβίνο.

Την ίδια ώρα καθημερινές ήταν οι αναφορές των εφημερίδων για το μέλλον των Μπερναρντέσκι, Κάλινιτς και Μπόρχα Βαλέρο δλδ. της αφρόκρεμας της ομάδας, με την πλειοψηφία των δημοσιευμάτων να τους στέλνει σε Γιουβέντους, Μίλαν και Ίντερ ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το θερμόμετρο της έντασης αφού η διοίκηση δεν είχε πάρει καμία επίσημη θέση έστω για να κατευνάσει τα πνεύματα.   

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η σχέση της ιδιοκτησίας με τον κόσμο αντί να δυναμώνει, δείχνει να παίρνει εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Από το διάσημο πλέον rosiconi (έκφραση αργκό, της καθομιλουμένης, και σημαίνει τον κακό ζηλιάρη, που θέλει ας πούμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα) που είχε ξεστομίσει το 2010 απευθυνόμενος προς τον κόσμο της ομάδας μέχρι και την προ διημέρου επίθεση του διάσημου σχεδιαστή μόδας, και γνωστού για τα βιολετί του αισθήματα, Ρομπέρτο Καβάλι, ο οποίος χαρακτήρισε την παρουσία των Ντέλα Βάλε στον σύλλογο ως ντροπή, τονίζοντας ότι απλά χρησιμοποιούν την ομάδα για να κλείσουν επικερδείς συμφωνίες για τις άλλες τους επιχειρήσεις.

Αλήθεια όμως η οικογένεια Ντέλα Βάλε αξίζει τόσο κράξιμο; Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω το Σεπτέμβριο του 2002 η Φιορεντίνα προσπαθούσε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Το Ιούνιο του ίδιου έτους ο σύλλογος είχε πτωχεύσει μετά τα τεράστια χρέη που είχε αφήσει ο τότε ιδιοκτήτης Βιτόριο Τσέκι Γκόρι. Τότε εμφανίστηκε η οικογένεια Ντέλα Βάλε μετά το κάλεσμα του τότε Δημάρχου της Φλωρεντίας, Λεονάρντο Ντομενίτσι.

Οι ιδέες του Ντιέγκο Ντέλα Βάλε ήταν εξαρχής ξεκάθαρες. Η εταιρία θα πρέπει να βασιστεί στα δικά της έσοδα και να είναι αυτάρκης, καθώς και η δημιουργία ενός υπερσύγχρονου γηπέδου που θα άλλαζε την δυναμική του συλλόγου μια και καλή. Παράλληλα στόχος του ήταν μεγαλύτερο κομμάτι πίτας από τα τηλεοπτικά για τους μικρούς σε σχέση με τους μεγάλους και για τον λόγο αυτό ανέλαβε κι εκπρόσωπός τους με αποτέλεσμα να έρθει σε αντιπαράθεση με τον απόλυτο κυρίαρχο του ιταλικού ποδοσφαίρου, τον γκουρού της Γιουβέντους Λουτσιάνο Μότζι. 

Κάπως έτσι, έφαγε και την πρώτη κρυάδα με το γνωστό σκάνδαλο Calciopolis όταν το 2005 στην πρώτη χρονιά επιστροφής των «βιόλα« στην Serie A βλέποντας τoυς διαιτητές να στοχεύουν στον υποβιβασμό της ομάδας δέχτηκε προτροπές να επικοινωνήσει με την επιτροπή διαιτησίας ζητώντας τον σεβασμό της Φιορεντίνα, της πόλης αλλά και των ίδιων. Τελικά η Φιορεντίνα απέφυγε τον υποβιβασμό, αλλά ένα χρόνο αργότερα μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, παρότι θύμα η Φιορεντίνα αλλά και ο ίδιος ο DDV τιμωρήθηκαν με τον ίδιο να παραιτείται από την θέση του προέδρου.

Η πρώτη μάχη με την αλλαγή στο ποδόσφαιρο χάθηκε, για να έρθει και η δεύτερη κατραπακιά με την κατασκευή του νέου γηπέδου στο χώρο όπου βρισκόταν το κάστρο του γνωστού σόουμαν της Ιταλίας Σαλβατόρε Λιγκρέστι. Μάλιστα το 2008 η οικογένεια Ντέλα Βάλε παρουσίασε ένα πρότζεκτ που αφορούσε το γήπεδο, ενώ επένδυσε περίπου 50 εκατ. ευρώ φέρνοντας στο «Αρτέμιο Φράνκι» ποδοσφαιριστές όπως ο Τζιλαρντίνο.

Αλλά ούτε κι εδώ τα πράγματα πήγαν κατ' ευχήν του κυρίου Tod's. Το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς ξεκίνησε έναρξη διοικητική εξέταση για το αν είχε γίνει με νόμιμους όρους εκ μέρους του Δήμου η συμφωνία με τον Λιγκρέστι για την αγορά της έκτασης σε ένα σκάνδαλο που προκάλεσε την παραίτηση τόσο του Δημάρχου όσο και αρκετών δημοτικών συμβούλων του.

Κάπως έτσι το ταμείο βρέθηκε μείον και από τον Ιανουάριο του 2009 η Φιορεντίνα μπήκε στην διαδικασία να πουλάει τα πολυτιμότερα προϊόντα που είχε στην βιτρίνα της χωρίς να κάνει ανάλογες σπατάλες στο μεταγραφικό παζάρι. Το τέλος της εποχής Πραντέλι που συνδυάστηκε με δύο σεζόν καταστροφικές (κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει το επεισόδιο του τεχνικού Ντέλιο Ρόσι με τον Λιάγιτς ή την καταστροφική παρουσία του Σίνισα Μιχάιλοβιτς στην άκρη του πάγκου) έφερε οικονομικά την ομάδα σε μια κατάσταση όχι ιδανική.

Παρόλα αυτά το 2013 τα αδέρφια Ντέλα Βάλε έκαναν μια τελευταία προσπάθεια αναγέννησης του συλλόγου ανακοινώνοντας νέα πλάνα για την δημιουργία ιδιόκτητου γηπέδου, ενώ παράλληλα έκανα και την μεταγραφή του καλοκαιριού με την απόκτηση του Μάριο Γκόμες από την Μπάγερν Μονάχου έναντι 20 εκατ. ευρώ.

Η παρουσία του Γκόμες όμως αμαυρώθηκε με σοβαρούς τραυματισμούς που σε συνδυασμό με τους αντίστοιχους τραυματισμούς του άλλου μεγάλου αστεριού, Τζουζέπε Ρόσι, είχε ως συνέπεια η ομάδα να μην κάνει το βήμα παραπάνω. Καλά για το γήπεδο ούτε κουβέντα να γίνεται αφού μόλις το Μάρτιο του 2017 κατάφερε η Φιορεντίνα να παρουσιάσει τα σχέδια του νέου της γηπέδου με στόχο να αρχίσουν τα έργα στο δεύτερο μισό του 2019 και ορίζοντα κατασκευής το 2021. Ζήσε Μάι μου να φας τριφύλλι δηλαδή.

Ο κόσμος όμως έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι ίδιο όπως το 2002. Τα ποσά στο ποδόσφαιρο έχουν εκτοξευθεί σε αστρονομικό επίπεδο και στην Ιταλία με εξαίρεση την Γιουβέντους δύσκολα βρίσκεις ανοικτές πόρτες στο ποδόσφαιρο για να δουλέψεις. Κάπως έτσι και η ιστορία της Φιορεντίνα των αδερφών Ντέλα Βάλε μπορεί σύντομα να φτάνει στο τέλος της.

Και μπορεί ορισμένοι να ερμηνεύουν την ανακοίνωση πώλησης των μετοχών του κλαμπ εκ μέρους των ιδιοκτητών ως ένα παιχνίδι για να «κόψουν» αντιδράσεις για τη νέα χρονιά, αλλά κάποιες φορές ορισμένες ιστορίες είναι τόσο διδακτικές που είναι αδύνατον να φέρουν ξανά την Αναγέννηση ακόμα και στην ίδια την πόλη στην οποία συντελέστηκε η πνευματική άνοιξη και η αφύπνιση της ανθρώπινης φύσης από τα δεσμά της χειμερινής νάρκης.

gazzetta.gr

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Θρήνος στη Φλωρεντία, νεκρός στον ύπνο του ο Αστόρι!

Επιμέλεια: Γιώργος Περπερίδης

Σοκ στο ιταλικό ποδόσφαιρο, καθώς η Φιορεντίνα ανακοίνωσε ότι ο αρχηγός της, Ντάβιντε Αστόρι, πέθανε στον ύπνο του. Προ δύο εβδομάδων είχε γίνει για πρώτη φορά πατέρας.
ShareTweet0 Σχόλια
Μια πολύ άσχημη είδηση συγκλονίζει το ιταλικό ποδόσφαιρο εδώ και λίγα λεπτά, καθώς έγινε γνωστό πως ο αρχηγός της Φιορεντίνα, Ντάβιντε Αστόρι, δεν βρίσκεται στη ζωή.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες που έρχονται από τη γείτονα χώρα, ο θάνατος του 31χρονου στόπερ ήρθε στον ύπνο του, στο ξενοδοχείο "La di Moret" του Ούντινε, όπου είχε καταλύσει η αποστολή της Φιορεντίνα. Ο Αστόρι κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε... Καρδιακή προσβολή είναι η πιθανότερη αιτία θανάτου, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των γιατρών.

"Η Φιορεντίνα είναι βαθιά κλονισμένη και στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσει ότι ο αρχηγός της Ντάβιντε Αστόρι απεβίωσε. Για αυτή την άσχημη και λεπτή υπόθεση, και κυρίως από σεβασμό για την οικογένεια του, κάνουμε έκκληση στην ευαισθησία των ΜΜΕ", αναφέρει η ανακοίνωση των "βιόλα".

Φυσικά, η προγραμματισμένη για σήμερα (4/3) αναμέτρηση της Φιορεντίνα με την Ουντινέζε στο "Friuli" αναβάλλεται. Δεν ξεκίνησε ούτε το παιχνίδι της Τζένοα με την Κάλιαρι (η σέντρα είχε οριστεί για τις 13:30), καθώς τα νέα έφτασαν στη Γένοβα τη στιγμή της προθέρμανσης, με παίκτες να ξεσπούν σε κλάματα στην σοκαριστική είδηση. Ο Αστόρι είχε φορέσει για έξι σεζόν τη φανέλα της Κάλιαρι.

Ο κόσμος στο "Luigi Ferraris" παρέμεινε βουβός στις εξέδρες και ξέσπασε σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα μόλις εμφανίστηκε μια φωτογραφία του Αστόρι στα μάτριξ του γηπέδου. Η ιταλική Λίγκα εντέλει αποφάσισε την αναβολή όλων των αναμετρήσεων του σημερινού προγράμματος.

http://www.sport24.gr/football/Italy/SerieA/thrhnos-sth-flwrentia-nekros-ston-upno-toy-o-astori.5105038.html

[RASTA]

http://www.gazzetta.gr/football/serie-a/article/1205860/sygklonistiko-gramma-toy-saponara-ston-astori

[pastakis]

[fon7]

Οριστικά εκτός Ευρώπης η Μίλαν εξαιτίας του Financial Fair Play
Αυτό που φοβόταν η Μίλαν, συνέβη. Το χειρότερο σενάριο έγινε πραγματικότητα και οι Ροσονέρι τιμωρήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία με αποκλεισμό αυτής της σεζόν από τις διοργανώσεις της. Τα οικονομικά των Ροσονέρι δεν τακτοποιήθηκαν ποτέ, ο ισολογισμός που απαιτούσε η UEFA δεν παρουσιάστηκε σωστά και από τη στιγμή που ο φάκελος του club δεν πληρούσε τα απαραίτητα κριτήρια, ήρθε η τιμωρία.

Ουσιαστικά αυτή όριζε ότι μέσα στην επόμενη διετία όταν η ομάδα έβγαινε στην Ευρώπη, δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί για μία σεζόν, δηλαδή αυτήν που έρχεται. Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί να εξηγηθεί και το ότι η Φιορεντίνα που ήταν από κάτω της στη βαθμολογία του Καμπιονάτο, ανακοίνωσε ότι ξεκινάει νωρίτερα την προετοιμασία της. Λογικά αυτή θα πάρει τη θέση της.
gazzetta.gr

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Υπέροχα υπέροχο νέο! Θυμίζει ΠΑΣ - νιονιος όλη η ιστορία!! Και φαντάζεστε και αυτες οι δυο ιταλικές ομάδες να είχαν στο παρελθον παρόμοια ιστορική τριβή όπως εμείς;

[RASTA]

Κόκκινη κάρτα στη μεταγραφή Ρονάλντο στη Γιουβέντους από τους εργαζόμενους της FIAT

http://www.katiousa.gr/politika/diethni/kokkini-karta-sti-metagrafi-ronalnto-sti-giouventous-apo-tous-ergazomenous-tis-fiat/

[fon7]

Ο 43χρονος Φεντερίκο Σκαζόλι μπήκε το πρωί της Παρασκευής σ'ένα λεωφορείο μαζί με δεκάδες ακόμα οπαδούς της Κρεμονέζε για να ταξιδέψει ως τη Φότζια (700 χλμ μακριά!) και να υποστηρίξει την αγαπημένη του ομάδα. Σε μια στάση λίγο πριν τη Φότζια όμως ένιωσε ένα πόνο στην καρδιά και λίγο μετά στο νοσοκομείο άφησε την τελευταία του πνοή. Οι σοκαρισμένοι οπαδοί της Κρεμονέζε αποφάσισαν να μη συνεχίσουν το ταξίδι τους και να γυρίσουν πίσω. Η πληροφορία έφτασε στο γήπεδο αρκετή ώρα μετά τη σέντρα. Όταν οι οπαδοί της Φότζια έμαθαν τι έγινε, σε ένδειξη πένθους και σεβασμού, κατέβασαν όλα τα πανιά τους και σταμάτησαν τα συνθήματα. Οι γηπεδούχοι επικράτησαν με 3-1 αλλά στις κερκίδες δεν υπήρχαν πανηγύρια. Μετά τον αγώνα η Κρεμονέζε ευχαρίστησε τους οπαδούς της Φότζια για τη στάση που κράτησαν.

El Sombrero

[fon7]

Oι Righeira ήταν ένα μουσικό ντουέτο από το Τορίνο που γνώρισε την επιτυχία τη δεκαετία του 80. Το 1986 έβγαλαν το τραγούδι "Το καλοκαίρι τελειώνει" το οποίο έφτασε μέχρι το Νο2 στα charts της Ιταλίας. Δυο δεκαετίες μετά, η μελωδία του αποτελεί τη βάση για ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια στα ιταλικά γήπεδα. Εδώ ακούμε τη ναπολιτάνικη εκδοχή του:
βίντεο
El Sombrero

[fon7]

Ο ultra των ενενήντα ετών


Ήταν το 1937 όταν η Ιταλία του Μουσολίνι αποχωρούσε εν μέσω κατακραυγής από την Κοινωνία των Εθνών (τον προπομπό του ΟΗΕ), δύο χρόνια μετά την εισβολή των Ιταλών στην Αιθιοπία. Για τον 10χρονο Νόνο Τσίτσο (πραγματικό όνομα Φραντσέσκο Μαλτζέρι) στα νότια της Ιταλίας όμως, δεν είχε μεγάλη σημασία αυτό. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε ο μεγάλος έρωτας της ζωής του, όταν ένας φίλος τον έπεισε να κλέψει το ποδήλατο του θείου του και να κάνουν καμιά 50αρια χιλιόμετρα για να δουν τη Φότζια να παίζει. Η Φότζια κέρδισε με 3-0, ο Νόνο δεν θυμάται τον αντίπαλο, αλλά εκείνη την μέρα μια αγάπη γεννήθηκε.

Δυστυχώς για το Νόνο οι πολιτικές εξελίξεις τον πρόλαβαν πριν προλάβει να χορτάσει την αγαπημένη του ομάδα και στάλθηκε στο μέτωπο της Βόρειας Αφρικής. Εκεί τον έπιασαν οι Βρετανοί («κουνούσα μια βρετανική σημαία και έτσι γλίτωσα και δεν με σκότωσαν») και τον έστειλαν ως αιχμάλωτο πολέμου στη Σκωτία, μέρος όχι άσχημο για να είσαι αιχμάλωτος. «Μου φέρθηκαν πολύ καλά εκεί, καλύτερα από ότι φέρεται το ιταλικό κράτος στη σύνταξή μου» δήλωσε στο αφιέρωμα που του ετοίμασε ο Γκάρντιαν πριν μερικούς μήνες. Εκεί φρόντιζε αγελάδες για 18 μήνες. Μπορεί να μη θυμάται το πρώτο του παιχνίδι το 1937, θυμάται το πρώτο μετά τον πόλεμο όμως. Μια κυπελλική ισοπαλία με την Πεσκάρα.

Από τότε η ζωή του είναι ένα συνεχές ταξίδι για τη Φότζια. Για το Νόνο ο πραγματικός ultra είναι αυτός που ακολουθεί την ομάδα μακριά από την πόλη της. Τα ταξίδια είναι αυτά που του αρέσουν. Τα χιλιόμετρα που έχει γράψει μέχρι το Τορίνο, μέχρι το Μιλάνο για να δει τη Φότζια. Έχει γνωρίσει όλη τη χώρα εξαιτίας της ομάδας του και τον έχει μάθει αρκετός κόσμος. Σε ένα Κοζέντσα-Φότζια ήταν ο μοναδικός οπαδός των φιλοξενούμενων και οι γηπεδούχοι τον υποδέχτηκαν με σεβασμό. Τις καθημερινές πηγαίνει και βοηθάει το γιο του στα χωράφια, αλλά τις Κυριακές υπάρχει μόνο η Φότζια. Ήταν Κυριακή άλλωστε κι η μέρα του γάμου του, στο γλέντι πάντως δεν πήγε. Έφυγε κατευθείαν για το γήπεδο. «Μου λείπουν οι εποχές που όλα τα ματς ήταν Κυριακή στις 3. Οι καιροί άλλαξαν, αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω την ομάδα στην τηλεόραση, το γήπεδο δεν συγκρίνεται» δήλωνε πέρσι σε συνέντευξη σε ιταλική εφημερίδα. Ετοιμαζόταν να πάει μέχρι την Κατάνια για ένα παιχνίδι που θα ξεκινούσε στις 20.30 και θα έπρεπε να κάνει ταξίδι 600 χιλιομέτρων και άλλων τόσων για να γυρίσει πίσω μέσα στη νύχτα.



Οι οπαδοί της ομάδας τον τίμησαν με πλακέτα, του έκαναν δώρο ένα διαρκείας και ήθελαν να του πληρώσουν ένα ταξίδι. Ο ίδιος αρνήθηκε. Δεν παρατάει ποτέ την παλιά γκρι Λαγκούνα του. Άλλωστε το ταξίδι είναι ιεροτελεστία. Η προετοιμασία (παίρνει πάντα το φαγητό του και το νερό του γιατί στο γήπεδο είναι ακριβά), η οδήγηση, τα συνθήματα και η μπαλίτσα. Ο Νόνο Τσίτσο είναι σήμερα 90 ετών και συνεχίζει να γράφει χιλιόμετρα μέσα-έξω για να ακολουθεί μια ομάδα που έχει να παίξει στην Ά εθνική από το μακρινό 1995. Από τις Άλπες μέχρι τη Σικελία και από την Α’ εθνική μέχρι τα ερασιτεχνικά που κατέληξε η αγαπημένη του ομάδα. Πέρσι, η Φότζια βγήκε 2η στον όμιλό της στη Γ’ εθνική. Έπαιξε στα μπαράζ μαζί με άλλες επτά ομάδες και έφτασε στον τελικό με την Πίζα όπου σε διπλούς αγώνες έχασε το εισιτήριο για την άνοδο. Ο Νόνο δεν πτοείται και θα συνεχίσει να ακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα μέχρι τέλους, φορώντας την καρφίτσα με το αγαπημένο του «Ειρήνη μεταξύ των ultras».

sombrero.gr

[fon7]

Το 1908 κάποια μέλη της Μίλαν διαφώνησαν με την απόφαση να μην αποκτούνται ξένοι παίκτες, αποχώρησαν από το σύλλογο και ίδρυσαν μια νέα ομάδα που θα ήταν ανοιχτή σε όλους. Την ονόμασαν Internazionale "γιατί σ'αυτόν τον κόσμο είμαστε όλοι αδέρφια".

Προχθές ο Καλιντού Κουλιμπαλί δέχθηκε ρατσιστική επίθεση. Στο γήπεδο της Ίντερ.

El Sombrero

Από το Σκουντέτο, στο... Αουσβιτς


Πρωταθλητής με Ιντερ και Μπολόνια, ο Εβραίος, Αρπάντ Βάις που ανακάλυψε τον Τζουζέπε Μεάτσα και άλλαξε την ιστορία της μπάλας στην Ιταλία, αφηγούνταν μέχρι τελευταίας πνοής τις όμορφες μέρες του Calcio.

Στα παγωμένα βράδια που φλέρταρε με τον θάνατο, του άρεσε να επαναλαμβάνει εκείνη την ιστορία, η οποία ήταν λες και του έδινε λίγη ακόμα δύναμη για να ζήσει. Οσοι ήταν κοντά, έτρεχαν γύρω από τον Αρπάντ Βάις για να την ακούσουν ξανά και ξανά, ταξιδεύοντας μέσα από τη φωνή του στην όμορφη εποχή πριν τον πόλεμο. Ηταν η αφήγηση για το πώς είχε δει πιτσιρικά και αμούστακο ακόμα τον Τζουζέπε Μεάτσα και πώς τον είχε μετατρέψει εκείνος στον ίσως κορυφαίο Ιταλό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

«Ηταν μόλις 16 ετών και κοκαλιάρης. Εγώ ήμουν προπονητής της Ιντερ. Από την πρώτη επαφή του με την μπάλα, κατάλαβα. Αυτός ο μπέμπης δεν ήταν σαν τους άλλους. Αμέσως κανόνισα να ανέβει στην πρώτη ομάδα, αλλά ήταν τεμπελάκος και ήθελε να πάει να δουλέψει σε εργοστάσιο. Του δώσαμε λίγα χρήματα, του βγάλαμε πρόγραμμα με πιο πολύ κρέας, για να παχύνει κάπως και τον ανέλαβα προσωπικά. Επειτα από κάθε αγώνα, τον κρατούσα και τον έβαζα να σουτάρει σε έναν τοίχο με το κακό πόδι του. “Γιατί κρατάς μόνο εμένα”, με ρωτούσε κι εγώ του εξηγούσα πολύ απλά ότι: “Μα επειδή εσύ αξίζεις περισσότερο απ' όλους τους άλλους”».



Ο Αυστριακός προπονητής ήταν ακόμα 32 ετών, όταν ανέλαβε την Ιντερ το 1926 (σ.σ.: την καθοδήγησε σε τρεις διαφορετικές περιόδους: 1926-'28, 1929-'31, 1932-'34) και μαζί της κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1930. Ο Αρπάντ είχε ξεκινήσει ως τεράστιο ταλέντο και με την Εθνική Αυστρίας, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός τον άφησε εκτός γηπέδων σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, μπαίνοντας άμεσα στην προπονητική, έφερε επαναστατικές μεθόδους στην Ιταλία και έμεινε στην ιστορία του Calcio.

Ηταν ο πρώτος τεχνικός που έβγαλε το σακάκι και την γραβάτα και μπήκε με σορτσάκι στο γήπεδο, για να προπονηθεί με τους παίκτες του. Προσέλαβε ειδικούς για τη διατροφή, κανόνιζε να έχει συγκεκριμένο ύψος το χορτάρι και πήρε το θρυλικό σύστημα WM του Χέρμπερτ Τσάπμαν της Αρσεναλ, για να το εφαρμόσει με τους Νερατζούρι και να σηκώσει την κούπα. Εκεί όμως που τρέλανε τους πάντες, ήταν όταν μετακόμισε στην Μπολόνια και πήρε ξανά το Σκουντέτο δύο φορές (1936, 1937). Στη μεγαλύτερη στιγμή του, σε φιλικό στο Παρίσι το 1937, την οδήγησε στο να συντρίψει 4-1 την Τσέλσι, κάτι που εκείνη την εποχή έμοιαζε μυθικό απέναντι σε αγγλική ομάδα.



Το 1938 όμως θα ξεκινούσε το δράμα. Η φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι δεν θα μπορούσε να τον αποδεχτεί άλλο σαν Εβραίο. Του απαγορεύτηκε να προπονεί, ενώ τα παιδιά του εκδιώχθηκαν από το σχολείο. Ηξερε ότι έπρεπε να φύγει. Μετακόμισε στο Παρίσι κι από εκεί στην Ολλανδία. Μόνο που το κακό τον βρήκε κι εκεί, καθώς καταλάμβαναν τη χώρα οι Ναζί. Η οικογένεια κατάφερε να κρυφτεί έως τον Αύγουστο του 1942. Τότε τους συνέλαβαν, τους χώρισαν και η γυναίκα του, Ελενα, με τα δύο παιδιά, Κλάρα και Ρομπέρτο θα πέθαιναν ένα μήνα αργότερα στους θαλάμους αερίων.



Ο ίδιος θα άντεχε περισσότερο. Για 16 μήνες στο Αουσβιτς θα μιλούσε διαρκώς για τα μεγαλεία του Calcio, κάνοντας τους όλους να δραπετεύουν έστω και νοερά από την απάνθρωπη πραγματικότητα. Στις 31 Ιανουαρίου του 1944 θα τον έβρισκαν νεκρό από το κρύο και τις κακουχίες σε ηλικία 48 ετών. Το κορμί του δεν θα μπορούσε να παλέψει παραπάνω. Θα ήταν όμως εκείνη η ιστορία για τον Μεάτσα και η εποχή του εκείνος σημάδεψε στο ιταλικό ποδόσφαιρο, που θα έκανε τον Αρπάντ Βάις αθάνατο στα κιτάπια του Campionato και θα οδηγούσε τις δύο μεγάλες αγάπες του, Ιντερ και Μπολόνια να στήσουν ετήσιο φιλικό, τιμώντας την αιώνια μνήμη του.

gazzetta.gr

[fon7]

"Όταν πήγα στη Φιορεντίνα, μόλις τέλειωνε ο αγώνας έφευγα με τα πόδια από το γήπεδο και κανένας δεν με αναγνώριζε. Ο κόσμος μπορεί να μ'εκτιμάει γιατί ψωνίζω από το τοπικό σούπερ μάρκετ ή γιατί κυκλοφορώ κανονικά στην πόλη σαν απλός τουρίστας αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι είμαι προνομιούχος. Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν 12 ώρες κάθε μέρα. Εμείς προπονούμαστε 3 ώρες μόνο. Πρέπει κάποτε να σταματήσουμε να βλέπουμε τους παίκτες σαν σταρ και να αφαιρέσουμε το μύθο που περιβάλλει τη δουλειά μας."

(Μπόρχα Βαλέρο)

El Sombrero

[fon7]

Λούκα ντε Πρα: O «κατάσκοπος» του ποδοσφαίρου


Στην εποχή που ζούμε η λέξη κατασκοπεία δεν πολυχρησιμοποιείται ή δεν χρησιμοποιείται καθόλου στον αθλητισμό, ιδίως στο ποδόσφαιρο. Στην εποχή των social media και της συνεχούς ενημέρωσης στο διαδίκτυο, αυτός που θέλει να μάθει, να ενημερωθεί, να «κατασκοπεύσει» βρε αδερφέ τον αντίπαλο, μπορεί να το κάνει πανεύκολα. Όλα -μα όλα- τα παιχνίδια υπάρχουν διαθέσιμα παντού. Τα στατιστικά έχουν πάει -κυριολεκτικά- σε άλλο επίπεδο και φυσικά ο καθένας μπορεί να βρει και να δει ακόμα και προπονήσεις των κορυφαίων ομάδων του πλανήτη με ένα κλικ στο ποντίκι του υπολογιστή του. Πολλές φορές ακόμα και live μέσω του facebook και του twitter. Όλα αυτά έχουν κάνει τη ζωή των προπονητών, των σκάουτερ και των «κατασκόπων» πολύ ευκολότερη, όπως φυσικά και των κάθε λογής «προπονητών» του καναπέ, του καφενείου και του football manager.

Θυμάμαι διάβαζα πριν χρόνια ένα άρθρο σε γνωστό αθλητικό σάιτ που έλεγε πως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός το 1982 είχε αποκλειστεί στον όμιλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (της σημερινής -κλειστής- Euroleague) επειδή ο τότε προπονητής του, ο Κώστας Πολίτης, έψαχνε μάταια να βρει κασέτες των αντιπάλων, μιας και δεν γνώριζε τίποτα για καμία από δαύτες. Ωραίες, δύσκολες αλλά και, μοναδικά, ρομαντικές εποχές. Στη δική μας εποχή ακούγεται -και είναι- αστείο όλο αυτό αλλά δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ψέμα ή υπερβολή. Τα ίδια πάνω-κάτω συνέβαιναν και στο ποδόσφαιρο εκείνα τα «δύσκολα» χρόνια. Κυρίως σε χώρες όπως η Ελλάδα. Και όμως στη γειτονική χώρα Ιταλία υπήρξε κάποιος που τερμάτισε τον όρο «γραφικός ποδοσφαιρικός κατάσκοπος» και μας χάρισε μια μοναδική cult στιγμή πριν μερικά χρόνια. Από αυτές που αρκετοί αρνούνται να πιστέψουν ακόμα και όταν τους δείχνεις τη δημοσίευση κατάμουτρα. Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω είναι πέρα για πέρα αληθινό και κάνει γραφικές μορφές του επαρχιακού ελληνικού ποδοσφαίρου (όπως ο Λάκης ο Ταπετσέρης για παράδειγμα) να κουλουριαστούν σε μια γωνία και να κλάψουν με σπαρακτικούς λυγμούς.

Οι φανατικοί φίλοι του ιταλικού φουτμπόλ και της Σκουάντρα Ατζούρα λογικά θα έχουν ακούσει για τον σπουδαίο Τζιοβάνι ντε Πρα. Τον κορυφαίο τερματοφύλακα που φόρεσε τη φανέλα της Τζένοα, τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, αλλά θεωρώ δύσκολο έως απίθανο να έχουν ακούσει (ή διαβάσει) για τον ημίτρελο ανιψιό του, τον Λούκα. O Λούκα ντε Πρα τη σεζόν 2013-2014 ήταν προπονητής της ομάδας νέων της Τζένοα και λογικά την ίδια περίοδο είχε λιώσει τις ταινίες του Σιλβέστερ Σταλόνε «Ράμπο» όπως και το κατασκοπευτικό ελληνικό αριστούργημα «Θου-Βου πράκτωρ 000». Άλλη -λογική- εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί σε αυτό που θα διαβάσετε. Τον Σεπτέμβριο του 2013 και λίγο πριν το σπουδαίο ντέρμπι της Γένοβας ανάμεσα στη Τζένοα και τη Σαμπντόρια ο Λούκα είχε μια «καταπληκτική» ιδέα. Ήθελε να κατασκοπεύσει ως άλλος Τζόνι Ίνγκλις την ομάδα του θεούλη Ντέλιο Ρόσι, όπως γινόταν παλιά όμως. Ινκόγκνιτο δηλαδή. Αφού φόρεσε τη στολή παραλλαγής -όπως ο Τζον Ράμπο ή ακόμα καλύτερα όπως ο Τσάρλι Σιν στο Hot Shots:2– κατευθύνθηκε προς το προπονητικό κέντρο των αντιπάλων χωρίς να γίνει αντιληπτός (ίσως ήταν περίοδος κυνηγιού-ποιος ξέρει) και σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο πίσω από κάτι θάμνους, αρκετά μακριά από τον χώρο προπόνησης. Αξίζει να σημειωθεί πως ο κατάσκοπος Λούκα είχε βάψει και το πρόσωπό του όπως κάνουν οι λοκατζήζες σε συνθήκες μάχης. Κοινώς ο Λούκα ντε Πρα απλά το είχε τερματίσει.



Λίγα λεπτά μετά και αφού έχει βγάλει τα κιάλια και έχει φτάσει την κατασκοπεία σε άλλο επίπεδο έγινε αντιληπτός από μερικούς φίλους της Σαμπντόρια που με τη σειρά τους ειδοποίησαν τους ανθρώπους ασφαλείας του προπονητικού κέντρου της ομάδας. Ο Λούκα ντε Πρα άρχισε να τρέχει έντρομος (κάτι που δεν θα έκανε ποτέ ο Τζον ο Ράμπο) και μετά από ένα σύντομο κυνηγητό έγινε τσακωτός και ρεζίλι σε όλα τα ΜΜΕ της Ιταλίας (και όχι μόνο). Οι άνθρωποι της Σαμπντόρια μη μπορώντας να κάνουν κάτι διαφορετικό το έριξαν στην πλάκα και έβγαλαν μια άκρως αστεία ανακοίνωση λέγοντας πως: «O κατάσκοπος απέτυχε να νικήσει την αντικατασκοπεία της ομάδας αλλά δε τον πιάσαμε αιχμάλωτο. Συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος να γυρίσει στη βάση του ως ένδειξη μεγαλοπρέπειας. Τους αντιπάλους μας άλλωστε πρέπει να τους συγχωρούμε μιας και αυτό τους εκνευρίζει περισσότερο». Η Τζένοα απ’ την άλλη δεν πήρε θέση και με μια σύντομη ανακοίνωση δήλωσε πως ο παίκτης είχε λειτουργήσει αυτοβούλως και τον απέλυσε από το πόστο του προπονητή της ομάδας νέων. Λίγο καιρό αργότερα, μη μπορώντας να αντισταθεί στο ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Λούκα τον τοποθέτησε βέβαια σε νέο πόστο. Αυτό του προπονητή τερματοφυλάκων της ομάδας. Η κατασκοπεία από την άλλη θρηνεί ακόμα για αυτή τη μεγάλη απώλεια αυτού του τίμιου «πράκτορα».

sombrero.gr

[fon7]

Φάμπιο Κουαλιαρέλα: Ο καλλιτέχνης από τη Στάμπια

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που ένα γνώριμο όνομα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα χάρη σε ένα γκολ. Η πρώτη αντίδραση διαβάζοντας για το σπουδαίο γκολ που πέτυχε ήταν: “μα καλά παίζει ακόμα μπάλα αυτός;”. Όπου αυτός, ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα. Η δεύτερη αντίδραση ήταν: “τι έβαλε πάλι αυτός”. Το “πάλι” γιατί η καριέρα του είναι γεμάτη καταπληκτικά γκολ, υψηλής τεχνικής, όπως αυτό απέναντι στη Νάπολι με το τακουνάκι. Ένα γκολ-ποίημα, σαν αυτά που μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια ένας αρτίστας που πέρασε μια καριέρα με τεράστιες δυσκολίες που κανείς μας δεν θα πίστευε, αλλά κατάφερε να κερδίσει την αναγνώριση από τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού.

Το μαγικό γκολ απέναντι στη Νάπολι, ως συνήθως δεν το πανηγύρισε.

Γεννημένος σχεδόν πριν από 36 χρόνια στη Στάμπια λίγο έξω από τη Νάπολη, μεγάλωσε εκεί παίζοντας καθημερινά μπάλα στο δρόμο και σπάζοντας πολλές λάμπες από τα φώτα της γειτονιάς. “Το θυροτηλέφωνό μας δεν σταματούσε να χτυπάει”, θυμάται. Ήταν τα παιδιά της γειτονιάς που ήθελαν να παίξουν μαζί του, περιζήτητος από τότε. Το ταλέντό του όμως, μπορεί να μην το είχε μάθει κανείς αν δεν γλίτωνε την τελευταία στιγμή από μία παραλίγο τραγωδία. Ο Φάμπιο ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα αδέρφια της οικογένειας, ένα μωρό που δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν κι έκλαιγε συνέχεια. Ανήσυχο πνεύμα από τότε. Μια σχεδόν μοιραία ημέρα, η μητέρα του τον είχε αφήσει μόνο στο κρεβατάκι του και είχε βγει έξω για ψώνια. Εκείνη την περίοδο γίνονταν εργασίες για την ενίσχυση των κτηρίων με “ενέσεις τσιμένου” μετά από έναν ισχυρότατο σεισμό στην περιοχή. Άγνωστο τι ακριβώς έγινε, τι λάθος συνέβη, αλλά όταν η μητέρα του Φάμπιο γύρισε σπίτι, βρήκε το κρεβάτι γεμάτο με τσιμέντο και το παιδί της σχεδόν καλυμμένο από αυτό. Αν αργούσε λίγο ακόμα δεν θα προλάβαινε.



Κι αν ο Φάμπιο γλίτωσε, δεν γλίτωσε κάποια χρόνια αργότερα ένας καλός του φίλος. Ο Νικολό Γκάλι, ο γιος του ιστορικού τερματοφύλακα της Μίλαν Τζιοβάνι Γκάλι, ήταν ένα από τα πιο ταλαντούχα σέντερ μπακ στην Ιταλία και συμπαίκτης του Κουαλιαρέλα στις μικρές εθνικές της Ιταλίας και στις ακαδημίες της Τορίνο. Τον Γκάλι τον ανακάλυψε κι ο Αρσέν Βενγκέρ και τον πήρε στο Λονδίνο και την Άρσεναλ. Ο Αλσατός τον πίστευε πολύ και τον θεωρούσε τεράστιο ταλέντο. Ο Γκάλι για να ολοκληρώσει τις σπουδές του γύρισε δανεικός στην Μπολόνια και μια μέρα του Φεβρουαρίου του 2001, καθώς επέστρεφε από την προπόνηση της ομάδας με το δίκυκλό του βρήκε τραγικό θάνατο σε τροχαίο. Ο Κουαλιαρέλα δεν τον ξέχασε ποτέ και μόλις βρήκε το νούμερό του ελεύθερο σε ομάδα το πήρε. Τότε δέχτηκε το τηλεφώνημα από τον μπαμπά Γκάλι αμέσως. “Το ξέρεις ότι το 27 ήταν του Νικολό, έτσι δεν είναι;“, ρώτησε ο συγκινημένος πατέρας, γνωρίζοντας ήδη την απάντηση. Ο Κουαλιαρέλα έδωσε την υπόσχεση να το φοράει πάντα και το τήρησε με εξαίρεση τη Γιουβέντους όπου έφτασε λίγο αργότερα από τον Κράσιτς και δεν το πρόλαβε.

Ο Κουαλιαρέλα, αν και ουσιαστικά Ναπολιτάνος, έπαιξε κι έμαθε μπάλα στα βόρεια και το Τορίνο. Εκεί έκανε το ξεπέταγμα, εκεί μαθεύτηκε το όνομά του. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι αλλαγής ιδιοκτησίας και δανεισμών που τον ακολούθησε μέχρι και πρόσφατα. Δυο δανεισμοί από την Τορίνο σε Φιορεντίνα (στα πέτρινα χρόνια των υποβιβασμών στη Γ’ εθνική) και σε Κιέτι. Μετά, η οικονομική καταστροφή της Γκρανάτα κι η μετακίνηση στην Άσκολι, η μεταγραφή στην Ουντινέζε που έδωσε το 50% στην Άσκολι και τον έστειλε δανεικό εκεί και τελικά η νέα συνιδιοκτησία της Ουντινέζε με τη Σαμπντόρια. Η κορυφαία σεζόν του το 2006-07 ήταν στη Γένοβα. Η σεζόν που τον έβαλε για τα καλά στον ποδοσφαιρικό χάρτη, όχι απλά επειδή έβαλε αρκετά γκολ, αλλά γιατί όπως και σήμερα, τα περισσότερα από αυτά είναι αξέχαστα. Γιατί όταν ο Φάμπιο σκοράρει, λες και θέλει να τον θυμάσαι.

Σουτ λίγο έξω από το κέντρο, ψαλιδάκια, τακουνάκια, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς…

Με διαβατήριο εκείνη τη χρονιά, είχαμε και την γνωστή (σε όσους παίζουν Μάνατζερ) ιταλική γραφικότητα της συνιδιοκτησίας να οδηγείται σε… πλειστηριασμό για να δουν πού θα καταλήξει όταν οι δυο ομάδες δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν. Ουντινέζε και Σαμπντόρια έκαναν κρυφές προσφορές που ανοίχτηκαν κι αυτή που έδωσε τα περισσότερα (η Ουντινέζε τελικά) τον κέρδισε. Ο Φάμπιο έμεινε στο Ούντινε για δύο χρόνια και στη συνέχεια έκανε ένα όνειρό του πραγματικότητα. Να γυρίσει στην πατρίδα του και να παίξει στη Νάπολι. Μια μεταγραφή που πανηγυρίστηκε από οπαδούς και παίκτες. Μόνο που το όνειρο έγινε εφιάλτης σύντομα.

Για όσους δεν γνωρίζουν τη συγκλονιστική ιστορία και το… μαρτύριο που πέρασε ο Φάμπιο, περιληπτικά έχει ως εξής: Ο Κουαλιαρέλα δεχόταν κάποια ανώνυμα μηνύματα. Το είπε σε έναν φίλο του από τη γειτονιά που κι εκείνος κατά σύμπτωση αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα  και τον έφερε σε επαφή με έναν γνωστό του αστυνομικό. Ο αστυνομικός ανέλαβε να διερευνήσει την υπόθεση διακριτικά. Η ζωή του Κουλιαρέλα όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Έστελναν σε αυτόν και στους γονείς του ένα σωρό γράμματα και μηνύματα που έλεγαν ότι είναι ναρκομανής, ότι έχει σχέσεις με τη Μαφία, ότι παίρνει μέρος σε σεξουαλικά όργια, ότι είναι παιδόφιλος κι ό,τι άλλο άρρωστο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αντί να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο, έπρεπε να βλέπει αυτόν τον οχετό να επηρεάζει την καθημερινότητά του. Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα όταν κάποιες από τις φήμες κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο. Η έρευνα του αστυνομικού προχωρούσε μεν, αλλά χωρίς να βρίσκεται ο ένοχος. Τα μηνύματα έφτασαν τελικά μέχρι τη διοίκηση της Νάπολι και τον ντε Λαουρέντις.


Από τις λίγες χαρούμενες στιγμές στη Νάπολι

Χωρίς βέβαια αποδείξεις, αλλά έστω και με αυτή την επιμονή, οι άνθρωποι της ομάδας κλονίστηκαν. Ο Κουαλιαρέλα δεν μπορούσε να αποκαλύψει τίποτα για να μη χαλάσει η έρευνα, η Νάπολι δεν ενημέρωσε απευθείας τον παίκτη και τελικά ο Κουαλιαρέλα αναγκάστηκε να φύγει από την ομάδα πηγαίνοντας στη Γιουβέντους. Μια μεταγραφή για να μπορέσει ο ίδιος να ηρεμήσει κι η ομάδα να διώξει στα “κρυφά” έναν παίκτη που ίσως να είχε νομικά θέματα. Το κοινό της Νάπολι το είδε σαν μια τεράστια προδοσία. Ο άνθρωπος που έκανε δηλώσεις χαράς για την επιστροφή στην πατρίδα, όχι απλά έφυγε, αλλά πήγε στη μισητή Γιουβέντους. Οι γονείς του παίκτη γίνονταν αντικείμενο ύβρεων από τους τιφόζι, ο Φάμπιο όταν γύριζε πίσω για διακοπές κυκλοφορούσε συχνά μεταμφιεσμένος για να αποφύγει την οργή και κυρίως, το πρόβλημα με τα μηνύματα δεν είχε λυθεί ακόμα και μετά τη φυγή στο Τορίνο. Από μία σύμπτωση τελικά και μετά από καιρό, ο Κουαλιαρέλα ανακάλυψε ότι πίσω από όλα αυτά βρισκόταν ο ίδιος ο αστυνομικός, ο οποίος όχι μόνο δεν είχε κάνει καμία έρευνα, αλλά ήταν αυτός που  έστελνε τα μηνύματα, κάτι που είχε κάνει και σε άλλους ανθρώπους.

Ο Φάμπιο έχασε ίσως μερικά από τα πιο παραγωγικά του ποδοσφαιρικά χρόνια εξαιτίας ενός παράφρονα, έχασε την ευκαιρία να γίνει ίνδαλμα στην αγαπημένη του ομάδα, πέρασε τα πάνδεινα γιατί δεν μπορούσε να πει την αλήθεια. Στη Γιούβε συνέχισε να σκοράρει γκολάρες, αλλά δεν ήταν πρώτη επιλογή, συχνά ήταν και τριτοτέταρτη, ειδικά με τον Αντόνιο Κόντε, ενώ είχε και προβλήματα τραυματισμών. Επέστρεψε στην Τορίνο και από το 2016 ξανά στη Σαμπντόρια. Πάντα σοβαρός, χωρίς να προκαλεί ή να θέλει να εκδικηθεί. Αποφεύγει να πανηγυρίζει απέναντι στις πρώην ομάδες του, ακόμα και γκολ σημαντικά όπως αυτό που έδωσε τη μοναδική νίκη της Τορίνο σε τοπικό ντέρμπι τα τελευταία 20 χρόνια. “Δεν το βρίσκω κακό να πανηγυρίσει κάποιος, απλά εγώ δεν θέλω να το κάνω” είχε δηλώσει. Ένας άνθρωπος που εκτιμούν σχεδόν σε όλες τις ομάδες που έχει περάσει, που χειροκροτούν σε ένα σωρό γήπεδα. Τόσο για τα υπέροχα γκολ του, όσο και για τον χαρακτήρα του.

Κι αν δεν πιστεύετε τα δικά μας λόγια, πιστέψτε την εκτίμηση άλλων ανθρώπων. Των οπαδών της Γιουβέντους για παράδειγμα που τον χειροκρότησαν παρ’ ότι φορούσε τη φανέλα της Τορίνο. Ή την εκτίμηση του Μουρίνιο, που τον έψαχνε μετά από ένα Ουντινέζε-Ίντερ στα αποδυτήρια. Όταν τον βρήκε επιτέλους, του είπε: “Φάμπιο ανέβα στο λεωφορείο να σε πάρουμε μαζί στο Μιλάνο”. Τα λόγια και την αγάπη που του έχει δείξει ο Μπουφόν πολλές φορές. Άλλωστε ο Φάμπιο έχει δηλώσει κι αυτός ότι θαυμάζει τον Τζίτζί κι ότι θέλει να του μοιάσει, να παίζει για όσο θα νιώθει καλά.

Κι όπως φαίνεται νιώθει καλά. Ο προπονητής του ζήτησε να προστατευτεί από την… UNESCO, ο αθλητικός διευθυντής της Σαμπ τον αποκάλεσε “φάρο” της ομάδας, όχι μόνο ως παίκτη, αλλά και ως προσωπικότητα αφού φωτίζει τη Σαμπντόρια. Δεν είναι όμως απλά ένα γκολ με τακουνάκι τον Σεπτέμβριο. Ο Φάμπιο έχει φτάσει τα 12 γκολ στη σεζόν, με τα 10 από αυτά να είναι σε 9 συνεχόμενα ματς, πιάνοντας το ρεκόρ του Νταβίντ Τρεζεγκέ και αγγίζοντας το ρεκόρ του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα από το μακρινό 1994-95 με 11. Κατά διαβολική σύμπτωση, αν θέλει να πιάσει τον Μπατιγκόλ θα πρέπει να το κάνει απέναντι στην τότε ομάδα του Αργεντίνου, τη  Φιορεντίνα, που αντιμετωπίζει η Σαμπντόρια. Έτσι κι αλλιώς όμως, ακόμα και να μη βάλει άλλο γκολ μέχρι το τέλος της χρονιάς, έχει κάνει μια εξαιρετική επίδοση και έχει κερδίσει την ανανέωση του συμβολαίου για ακόμα έναν χρόνο. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει το γεγονός ότι παρ’ ότι πέρασε από τόσες ομάδες, έχει αφήσει παντού φίλους και πανέμορφα γκολ. Κι ότι στα 36 του, γνωρίζει ότι μόχθησε πολύ, ίσως και παραπάνω από όσο έπρεπε με βάση την αξία του. Κι αυτοί οι μικροί ήρωες στο ποδόσφαιρο είναι που μας κάνουν να το αγαπάμε λίγο πιο πολύ.

El Sombrero
blog.stoiximan.gr

[pastakis]

Μπονούτσι βλάκα, σκάσε και σκέψου

Αντί να τον αγκαλιάσει, τον έσπρωξε. Αντί να τον στηρίξει, είπε πως φταίει κι αυτός. Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον Μπονούτσι και τη στάση του λευκού προνομιούχου άντρα απέναντι στο θύμα Μόιζε Κεν.

Ο Μόιζε Κεν ήταν στα αριστερά της περιοχής. Ξεκίνησε το τρέξιμο προς την περιοχή "κρυμμένος" πίσω από τον επιθετικό, ακριβώς όπως το κάνει ο Ρονάλντο. Την κρίσιμη στιγμή πάτησε το γκάζι και βγήκε πρώτος στην μπάλα για την προβολή στο 2ο δοκάρι, όπως το κάνει και ο Ρονάλντο.

Γκολ, 0-2. O 19χρονος πήγε να πανηγυρίσει μπροστά στους οπαδούς της Κάλιαρι. Μπροστά σ'αυτούς που του απηύθυναν ρατσιστικά συνθήματα και κραυγές σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του αγώνα. Στάθηκε μπροστά τους, άνοιξε τα χέρια και έμεινε σταθερός να τους κοιτάει.

Έτσι στέκονται πλέον οι παίκτες μπροστά στο δικό τους κοινό, ζητώντας το χειροκρότημα, την αποθέωση. Ο Κεν στάθηκε μπροστά σ'αυτούς που έβγαζαν τον ρατσισμό τους στο πρόσωπό του. Μετά από 85 λεπτά επιθέσεων σε κάθε επαφή με την μπάλα, είχε έρθει η δική του στιγμή.

Έμεινε εκεί, να τους κοιτάει, με τα χέρια ανοιχτά. Καμία έκφραση, καμία χειρονομία, τίποτα. Οι κραυγές εντάθηκαν. Όμως, οι άνθρωποι στον αγωνιστικό χώρο δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τους ρατσιστές, ήθελαν να ασχοληθούν με τον Κεν.

ΤΟΝ ΕΣΠΡΩΞΕ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ
Ένας-ένας κατέφτασαν στο σημείο παίκτες για να τον απομακρύνουν. Δεν έκανε τίποτα κακό, αλλά για εκείνους έπρεπε να σταματήσει και να φύγει από εκεί. Τον έδιωξε ο τερματοφύλακας της Κάλιαρι και ένας αμυντικός των γηπεδούχων, που έκανε νόημα στον κόσμο να σταματήσει.
Ταυτόχρονα τον απομάκρυναν και οι συμπαίκτες του. Ο Μπονούτσι έφτασε στο σημείο. Δεν τον πήρε αγκαλιά, δεν τον συνεχάρη για το γκολ. Τον έσπρωξε προς το κέντρο, με μια κίνηση "φύγε από εδώ", μάλλον καταδικασμού της στάσης του πιτσιρικά.

50-50, ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Το χειρότερο ήταν αυτό που ακολούθησε μετά το τέλος του αγώνα. Ο Μπονούτσι έκανε δηλώσεις. Δεν μίλησε για τον ρατσισμό, αλλά για την αντίδραση του συμπαίκτη του. "Τα γκολ πανηγυρίζονται με τους συμπαίκτες. Ακόμα και ο ίδιος ξέρει ότι θα μπορούσε να είχε ενεργήσει διαφορετικά. Η ευθύνη είναι 50-50. Ο Μόιζε δεν θα έπρεπε να το έχει κάνει αυτό και το πέταλο δεν θα έπρεπε να έχει αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο".

Ο Κεν στο πρόσωπο του Μπονούτσι δεν βρήκε σύμμαχο, αλλά έναν ισαποστάκια της κακιάς ώρας. Η ευθύνη είναι 50-50, το χειρότερο ξέπλυμα της ιστορίας. Ναι, Λεονάρντο Μπονούτσι, 50-50. Ο ένας φταίει που είναι μαύρος και οι άλλοι φταίνε που είναι ρατσιστές.
Να ήταν ο μόνος; Ο Αλέγκρι στις δικές του δηλώσεις μετά το ματς μίλησε για ηλίθιους που κάνουν ηλίθια πράγματα και χαλάνε την εμπειρία των οπαδών, αλλά στάθηκε και στον παίκτη του. "Δεν έπρεπε να πανηγυρίσει έτσι, είναι μικρός και πρέπει να μάθει, αλλά συγκεκριμένα πράγματα επίσης δεν πρέπει να ακούγονται".

ΑΛΛΟ Ο ΡΟΝΑΛΝΤΟ, ΦΙΛΕ ΜΟΪΖ
Δεν έπρεπε Μόιζ να σταθείς ακίνητος μπροστά σ'αυτούς που σε θεωρούν πίθηκο μετά το γκολ σου. Έπρεπε να πας στους συμπαίκτες σου. Τι; Ο Ρονάλντο; Άλλο ο Ρονάλντο. Ο Ρονάλντο εννοείται πως μπορεί να πάει στους οπαδούς της Ατλέτικο και να τους δείξει τα cojones του, άσχετα αν αυτό που έδειχνε η χειρονομία του ήταν μάλλον κάτι άλλο, πολύ χειρότερο.
Άλλο ο Κριστιάνο, φίλε Μόιζ. Αυτόν τον παίρνω αγκαλιά, δεν τον σπρώχνω. Γι'αυτόν δεν ισχύει ότι τα γκολ πανηγυρίζονται με τους συμπαίκτες, αυτός δεν είναι μαύρος, ούτε νέος που πρέπει να μάθει.  Εσύ πρέπει να μάθεις να το βουλώνεις απέναντι στον ρατσισμό, γιατί αλλιώς έχεις το 50% της ευθύνης.

ΤΟ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΠΑΛΟΤΕΛΙ
Ο Μπονούτσι το είχε κάνει ξανά πριν επτά χρόνια. Στο Euro του 2012, ο Μπαλοτέλι ήταν τότε θύμα τέτοιων επιθέσεων. Μόλις σκόραρε, πήγε να ξεσπάσει. Πραγματικό ξέσπασμα, με βρισιές, όχι η απολύτως παθητική στάση του Κεν. Ο Μπονούτσι έτρεξε τότε να του κλείσει το στόμα.
Τότε ήταν "προστασία του παίκτη και της εθνικής, μην τιμωρηθεί ο γνωστός τρελό-Μάριο", κτλ. Επτά χρόνια μετά, ο Μπονούτσι κρατά ξανά την ίδια στάση. Πενήντα-πενήντα η ευθύνη.

ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΒΛΑΚΑΣ
Θα ήταν απαράδεκτο να πούμε πως ο Μπονούτσι είναι ρατσιστής, δεν έχουμε στοιχεία για κάτι τέτοιο. Όμως είναι σίγουρα το λιγότερο αφελής, αν πιστεύει πως η σωστή στάση απέναντι στον ρατσισμό είναι το "η ευθύνη είναι 50-50".

Και είναι σίγουρα "ρατσιστικό" να τρέχει να μαζεύει, να σπρώχνει ή να κλείνει το στόμα στους "μικρούς, άμυαλους μαύρους", την ώρα που οι "ώριμοι λευκοί" δεν πειράζει να πανηγυρίσουν όπως θέλουν.

Ακόμα και ο ίδιος ο Μπονούτσι μετά το ματς πόσταρε για τη νίκη και το γκολ που πέτυχε. Προφανώς και δεν είπε τίποτα για τον Κεν. Αλλά το tweet είχε και δύο φωτογραφίες. Στη μία εξ αυτών ο Μπονούτσι πανηγυρίζει το γκολ του που άνοιξε το σκορ.

Με τους συμπαίκτες του; Όχι βέβαια. Πανηγυρίζει δείχνοντας τον εαυτό του στον κόσμο της Κάλιαρι. Ο Μπονούτσι μπορεί να το κάνει. Ο Κεν όχι, παρότι είναι ο μόνος στο γήπεδο που δικαιούται 1000% να σταθεί και να απευθυνθεί στους ρατσιστές της κερκίδας.
ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΑ, ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ
Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως ο Κεν δεν έκανε τίποτα το άσχημο ή προκλητικό, αν και θα είχε κάθε λόγο να το πράξει. Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι συμπαίκτες και προπονητής να θεωρούν πως το θέμα που πρέπει να σχολιάσουν είναι η στάση του μικρού, για να τον νουθετήσουν.

Ακόμα και την επόμενη μέρα, ο Κιελίνι έκανε δηλώσεις και το θέμα ήταν ξανά ο πανηγυρισμός του Κεν. "Δεν έκανε τίποτα κακό", είπε ο αρχηγός της Γιουβέντους, "μόνο μια βουτιά ήταν λάθος και είμαι σίγουρος πως δεν θα το επαναλάβει".

Κουβέντα για τον ρατσισμό, όλοι ασχολούνται με παίκτη, όπως στον βιασμό ασχολούνται με το τι φορούσε το θύμα και ποια ήταν η σεξουαλική της ζωή. Ευτυχώς ο Κεν και η λογική βρήκαν συμπαραστάτες αλλού.

Η ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ
Ο Στέρλινγκ χαρακτήρισε για γέλια την ατάκα του Μπονούτσι, ο Μπαλοτέλι έγραψε στο instagram του Κεν: "Μπράβο. Πες στον Μπονούτσι πως είναι τυχερός που δεν ήμουν εγώ μπροστά. Αντί να σε υπερασπιστεί, είπε αυτά; Είμαι σοκαρισμένος".

Παρόμοια ποστ από τον Εβρά, τον Ντεπάι, ενώ την ώρα του αγώνα ο Ματουϊντί ήταν αυτός που ύψωσε το χέρι του προς τον κόσμο και απαίτησε να σταματήσουν.  Ο Τουράμ σήμερα το πήγε παραπέρα, είπε πως "στην ουσία ο Μπονούτσι είπε αυτό που πολλοί σκέφτονται, πως οι μαύροι
αξίζουν αυτά που παθαίνουν".

Μαύροι όλοι τους, Οι μαύροι ξέρουν. Έχουν περάσει αυτό που περνάει τώρα ο μικρός. Μόνο που δεν αρκεί να έχουν ο ένας τον άλλον. Αυτό που χρειάζονται είναι σταθεί δίπλα τους ο λευκός προνομιούχος άντρας.

ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΑΝΤΡΑ
Ο στρέιτ λευκός άντρας, με το προνόμιο. Το προνόμιο του να είναι άντρας, άρα να μην έχει να αντιμετωπίσει σεξισμό ή βιασμό. Το προνόμιο του να είναι στρέιτ, άρα να μην έχει θέματα λόγω της σεξουαλικότητάς του, το προνόμιο του να είναι λευκός, άρα να μην αντιμετωπίζει ρατσισμό για το χρώμα του.

Ο Μπουνούτσι έγινε ο απόλυτος εκπρόσωπος, το πλήρες στερεότυπο. Με περίσσια άνεση κούνησε το δάχτυλο στο θύμα, γιατί δεν μπορεί, κάτι θα έχει κάνει λάθος κι αυτός, κάπου θα έχει προκαλέσει. Ακόμα και την επόμενη μέρα, όταν αναγκάστηκε να κάνει νέες δηλώσεις μετά την κατακραυγή, απέτυχε στο να καταλάβει το λάθος του.

Είπε φυσικά πως καταδικάζει τον ρατσισμό, πως τα λόγια του παρερμηνεύτηκαν, αλλά και πάλι δεν στήριξε τη στάση του Κεν, δεν τον ανέφερε, δεν δήλωσε πως ο μικρός δεν έχει την παραμικρή ευθύνη, που δικαιούται να πανηγυρίσει όπως γουστάρει.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ 50-50, ΜΟΝΟ 100-0
Το ποδόσφαιρο δεν φταίει για τον ρατσισμό, το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να τον εξαλείψει. Μπορεί όμως να ασχοληθεί μαζί του και πρέπει να το κάνει όταν τα κρούσματα πλέον είναι όσο συχνά όσο τα γκολ του Μέσι και του Ρονάλντο. Για να το κάνει θα πρέπει ο λευκός προνομιούχος άντρας να σκάσει και να κάτσει να σκεφτεί. Να σκεφτεί πως δεν αρκεί να μην είναι ο ίδιος ρατσιστής, δεν αρκεί να λέει "καταδικάζω τον ρατσισμό".

Να σκεφτεί πόσο τυχερός είναι που δεν γεννήθηκε μαύρος και να καταλάβει πως δεν υπάρχει 50-50, υπάρχει μόνο 100-0. Οι Κεν αυτού του κόσμου δεν έχουν κανέναν λόγο να περνάνε χειρότερα στο γήπεδο και στη ζωή απ'τους Μπονούτσι αυτού του κόσμου. Κι αυτό που σίγουρα χρειάζονται είναι ένα χέρι που τους αγκαλιάζει, που δεν τους σπρώχνει να φύγουν, λες και είναι προβληματικοί ταραξίες.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΑ ΣΤΑΘΜΟΣ
Δεν είναι μακριά η μέρα που ένας παίκτης θα φύγει από το γήπεδο, που ίσως το ματς δεν θα τελειώσει. Όταν θα συμβεί αυτό, εμείς οι προνομιούχοι Μπονούτσι αυτού του κόσμου, θα πρέπει 100-0 να είμαστε δίπλα στον μαύρο, χωρίς τα 50-50 του βλάκα που δεν ξέρει πόσο τυχερός είναι. Αν δεν το κάνουμε, το όνομα του Κεν θα είναι απλώς ένας ακόμα σταθμός στη διαδρομή από τον Γουέα, στον Λιβεράνι, στον Σισόκο, στον Κουλιμπαλί, στον Μουντάρι, στον Μπόατενγκ, στον Νιάνγκ.

Και αυτοί είναι μόνο οι ποδοσφαιριστές στην Ιταλία. Η λίστα μεγαλώνει αν πάμε σε άλλες χώρες. Αν πάμε σε άλλα αθλήματα. Αν δεν μιλήσουμε μόνο για αθλητές, αλλά για όλους τους ανθρώπους. Δεν πρέπει να υπάρχει 50-50 για κανέναν.

https://www.sport24.gr/Columns/themis-kaisaris/mponoutsi-vlaka-skase-kai-skepsoy.5480295.html?utm_source=News247&utm_medium=BestofNetwork_article&utm_campaign=24MediaWidget&utm_term=Pos3

[fon7]

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΘΕΛΟΥΜΕ .

Ένας απελπισμένος πατέρας ήθελε να σώσει το παιδί του. Και τόλμησε να ζητήσει το αδύνατο: να παίξει η Νάπολι του Μαραντόνα στη μικρή του πόλη για να μαζευτούν χρήματα. Ο πρόεδρος της ομάδας ήταν αρνητικός, μέχρι που ο Ντιέγκο ξεστόμισε: “Θα πάμε. Θα πάμε να παίξουμε”. Και πήγαν. Και το παιδί σώθηκε…

Φανταστείτε την Μπαρτσελόνα και τον Λιονέλ Μέσι να πήγαιναν σε κάποια μικρή πόλη της Ισπανίας. Να αγωνίζονταν απέναντι σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, μέσα στη βροχή, σε ένα γήπεδο με λάσπες απ’ άκρη σ’ άκρη. Με τον κόσμο να βρίσκεται περιμετρικά του γηπέδου, με παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πέντε μέτρα από την πλάγια γραμμή. Μακριά από χορηγούς, μακριά από μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές. Χωρίς να τους πληρώσει κάποιος για να το κάνουν. Αλλά να το έκαναν εκείνοι για χάρη ενός παιδιού.

Όχι, στο 2018 που βρισκόμαστε, αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να συμβούν. Πλέον τα πάντα κινούνται γύρω από το χρήμα. Οποιαδήποτε παρουσία του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του κόσμου σε οποιαδήποτε εκδήλωση, πρέπει να συνοδεύεται από τους χορηγούς. Οι ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται στα καλύτερα γήπεδα του πλανήτη. Τα φώτα να αστράφτουν παντού γύρω. Τα αυτοκίνητα να είναι ακριβά και να φυλάσσονται σε κάποιο πάρκινγκ. Όλα μέσα στη χλιδή. Όλα μέσα στην πολυτέλεια. Όσο για λάσπη; Ούτε λόγος.

Κι όμως, όλα αυτά κάποτε δεν ήταν απίστευτα, όπως ακούγονται τώρα. Κάποτε, ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου και για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, δέχτηκε να πάει σε μια πόλη 40.000 κατοίκων και να γεμίσει από πάνω μέχρι κάτω με λάσπη. Το έκανε για να βοηθήσει ένα μικρό παιδί να σώσει τη ζωή του.

Τον χειμώνα του 1984 ένας απελπισμένος πατέρας από την Ατσέρα, μια μικρή πόλη που αριθμούσε 40.000 κατοίκους και βρισκόταν μερικά χιλιόμετρα βορειοανατολικότερα από τη Νάπολη, έβλεπε πως τα λεφτά που είχε δεν θα έφταναν για να μεταφερθεί ο άρρωστος γιος του του στη Γαλλία.

Ο μικρός έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση και ο πατέρας ζήτησε τη βοήθεια του Πιέτρο Πουζόνε. Ο Πουζόνε ήταν 21 ετών, ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη Νάπολι, με καταγωγή από την Ατσέρα. Την επόμενη μέρα ο Πουζόνε πήγε στην προπόνηση και συζήτησε το θέμα με τους συμπαίκτες του. Ζήτησε από τη διοίκηση άδεια για να διεξαχθεί ένα φιλικό στην Ατσέρα με αντίπαλο την τοπική ερασιτεχνική ομάδα. Τα έσοδα θα ενίσχυαν την οικογένεια του μικρού παιδιού και θα της έδιναν ελπίδα.

Ο Πουζόνε είχε πει πως ο πρόεδρος της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο, ήταν αρνητικός. Φοβόταν για τη σωματική ακεραιότητα των παικτών και ιδιαίτερα του Ντιέγκο Μαραντόνα. Μερικούς μήνες νωρίτερα είχε πληρώσεις και τον είχε μετατρέψει στην ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Όμως ο Ντιέγκο είχε αποφασίσει: «Θα πάμε να παίξουμε», είπε σε πρόεδρο και συμπαίκτες. Η Νάπολι κατέφθασε στο μικρό γηπεδάκι της πόλης ένα κρύο και μουντό απόγευμα και αντίκρισε αυτό ακριβώς που φοβόταν η διοίκηση της ομάδας εξ αρχής: ένα ερασιτεχνικό γήπεδο, χωμένο ανάμεσα σε παλιά, ερειπωμένα κτίρια, με αποδυτήρια που δεν είχαν ούτε τα στοιχειώδη, μια κεντρική, ετοιμόρροπη κερκίδα και έναν αγωνιστικό χώρο γεμάτο λακκούβες, χώμα και λασπουριά. Οι παίκτες έκαναν προθέρμανση μπροστά σε αυτοκίνητα και μέσα στη λάσπη.
Veterans PasGiannina (βίντεο)

[fon7]

Ο επίλογος ενός μικρού παραμυθιού γράφτηκε χθες το βράδυ στην Ιταλία. Η εντυπωσιακή φέτος Αταλάντα τερμάτισε 3η και για πρώτη φορά στην ιστορία της θα βρεθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Μια ομάδα με μικρό μπάτζετ, χαμηλούς μισθούς και κανέναν σούπερ σταρ στο ρόστερ, κατάφερε να προσπεράσει στη βαθμολογία τις μεγάλες ομάδες του Μιλάνου και της Ρώμης και να φτάσει ως τον τελικό του κυπέλλου. Το σημαντικότερο όλων είναι πως το έκανε χωρίς να ποντάρει στη μαζική άμυνα και το 'κλέψιμο' βαθμών, αφού η ομάδα του Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι τέλειωσε τη σεζόν έχοντας την καλύτερη επίθεση στο Καμπιονάτο!

El Sombrero

[fon7]

Τον Ιούλιο του 2006 ο Αντόνιο Κόντε ανέλαβε προπονητής της Αρέτσο στη Serie B. Στα τέλη Οκτωβρίου και μετά από αρκετά άσχημα αποτελέσματα η διοίκηση τον αντικατέστησε με τον Μαουρίτσιο Σάρι. Η ομάδα όχι μόνο δεν βελτιώθηκε αλλά κατρακύλησε κι άλλο στη βαθμολογία κι έτσι τον Μάρτιο πάρθηκε η απόφαση να απολυθεί ο Σάρι και να επιστρέψει άμεσα ο Κόντε! Οι αλλαγές δεν απέδωσαν τελικά καρπούς κι έτσι το τέλος της σεζόν βρήκε την Αρέτσο να υποβιβάζεται στην 3η κατηγορία.

Σήμερα ο Αντόνιο Κόντε είναι προπονητής της Ίντερ και ο Μαουρίτσιο Σάρι, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ετοιμάζεται να αναλάβει τη Γιουβέντους.

El Sombrero

[fon7]

Οριστικό: Υποβιβάστηκε στην Serie D η Παλέρμο
Οριστικά στην τέταρτη κατηγορία η Παλέρμο, αφού απορρίφθηκε η έφεση που άσκησε η ομάδα της Σικελίας που υποβιβάζεται για παραποίηση οικονομικών στοιχείων την τριετία 2014-2017.

Είναι επίσημο πλέον, με την Παλέρμπο να υποβιβάζεται οριστικά από την Serie B στην Serie D στην Ιταλία.

Οι «ροζονέρο» κατηγορήθηκαν για παραποίηση των οικονομικών στοιχείων από το 2014 ως το 2017, όσο δηλαδή ήταν πρόεδρος της ομάδας ο Τζαμπαρίνι που άλλαζε τις καταστάσεις της ομάδας για να εξασφαλίζει πιστοποιητικό συμμετοχής στο πρωτάθλημα.

Η ομάδα της Σικελίας, άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης, αλλά απορρίφθηκε και ως εκ τούτου δεν γλίτωσε τον υποβιβασμό στην τέταρτη κατηγορία.

Τη θέση της Παλέρμο αναμένεται να πάρει η Βενέτσια.
sport-fm.gr

[fon7]

Το σχέδιο για την γιγάντωση του calcio περνά μέσα από τη φορολογία
Ο Θάνος Σαρρής γράφει για τον τρόπο που Ιταλοί θέλουν να δώσουν νέα πνοή στο ποδόσφαιρό τους, παρέχοντας φορολογικά κίνητρα στους ανθρώπους του, αλλά και για τα ρίσκα που ενέχει αυτή η πολιτική.

Πέρυσι, όταν η Γιουβέντους έκανε το «μπαμ» με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Χαβιέρ Τεμπάς ήταν έξαλλος. Ο πρόεδρος της La Liga, ο οποίος έχει μια πολύ business oriented οπτική για το ποδόσφαιρο, υποστήριξε ότι η υψηλή φορολογία ήταν εκείνη που οδήγησε τον Πορτογάλο σούπερ σταρ σε έναν προορισμό, στον οποίο θα μπορεί να παίρνει περισσότερα από ό,τι στην Ισπανία, προσθέτοντας ότι οι φόροι εμποδίζουν την εξέλιξη στο υψηλό επίπεδο της La Liga.

Είναι περίεργο, γιατί το σύστημα φορολόγησης ουσιαστικά βοήθησε το ισπανικό ποδόσφαιρο στην εκτόξευσή του. Με τον περίφημο «νόμο Μπέκαμ», ο οποίος πήρε την ονομασία του από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ διότι συνέπεσε με την ηχηρή μεταγραφή του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Ρεάλ Μαδρίτης, τα οικονομικά κίνητρα προς τους διεθνείς ποδοσφαιριστές αυξήθηκαν. Στις 10 Ιουνίου του 2005 η ισπανική κυβέρνηση έδωσε τη δυνατότητα σε ξένους που ζουν και εργάζονται στα εδάφη της, όπως γίνεται δηλαδή με όλους τους μη γηγενείς ποδοσφαιριστές, να επιλέξουν τη φορολογία ως κάτοικοι της χώρας ή μη. Επιλέγοντας το δεύτερο, ο ποδοσφαιριστής πληρώνει φόρο 24.7% αντί για 48% και μόνο για τα κέρδη και τα περιουσιακά στοιχεία εντός Ισπανίας, αποφεύγοντας έτσι, υπό προϋποθέσεις την επιβάρυνση για τυχόν υπόλοιπα έσοδα. Υπό την κάλυψη του νόμου λοιπόν αρκετοί βρήκαν την ευκαιρία να θωρακίσουν χρήματα από εμπορικές δραστηριότητες και να προκαλούν δεύτερες σκέψεις στις αρχές. Η νομοθεσία άλλαξε το 2015 με δεδομένα τα υπέρογκα έσοδα των ποδοσφαιριστών, εξαιρώντας τους επαγγελματίες αθλητές, όμως είχε ήδη βοηθήσει ώστε να κατατεθούν ελκυστικές προτάσεις σε δεκάδες παίκτες που μεγαλούργησαν στη La Liga και την Ευρώπη. Η υπόθεση φοροδιαφυγής του Κριστιάνο Ρονάλντο είχε να κάνει με ακριβώς αυτές τις δραστηριότητες, αφού κατηγορήθηκε ότι μέσω offshore στις Παρθένες Νήσους «δημιούργησε ένα παραπέτασμα προκειμένου να κρύψει μέρος του συνολικού του εισοδήματος από τις φορολογικές υπηρεσίες». Η μέθοδος αφορούσε κυρίως την εμπορική εκμετάλλευση της εικόνας του και κάποιες real estate δραστηριότητες.

Από την άλλη, ο νόμος σταθερότητας που πέρασε στην Ιταλία το 2017, επιτρέπει στον Ρονάλντο να πληρώνει ένα σταθερό ποσό της τάξης των 100.000 ευρώ για όλα τα κέρδη του εκτός Ιταλίας, όσο και να έφταναν τα έσοδα αυτά. Ο Πορτογάλος πληρούσε τις προϋποθέσεις (όπως π.χ να μένει σε χώρα εκτός Ιταλίας για τουλάχιστον 9 από τις 10 προηγούμενες φορολογικές χρονιές) και έτσι θα φορολογούταν κανονικά μόνο για τα χρήματα που προέβλεπε το συμβόλαιό του, για τα χρήματα δηλαδή που φαίνονται ότι προέρχονται από δραστηριότητες εντός της χώρας.

Φέτος, το καθεστώς έγινε ακόμα πιο ελκυστικό, καθώς ένας νόμος για το brain drain άνοιξε στην ουσία τον δρόμο για μια διαφορετική διαχείριση από τις ποδοσφαιρικές ομάδες της Serie A. Στις 27 Ιουνίου του 2019, η Βουλή πέρασε το «Decreto Crescita», δηλαδή το αναπτυξιακό διάταγμα, προκειμένου να δώσει ώθηση στην ιταλική οικονομία μέσω ελαφρύνσεων σε πτυχιούχους. Στο άρθρο 5, προκειμένου να προσφέρει κίνητρα για δουλειά εντός των συνόρων της, προβλέπεται ένα πενταετές πρόγραμμα φοροελαφρύνσεων σε εργαζόμενους που έμεναν εκτός Ιταλίας για τα προηγούμενα δύο χρόνια και που θα επιλέξουν ως τόπο εργασίας τη χώρα για τουλάχιστον δύο χρόνια. Χωρίς να έχει σημασία αν ο υποψήφιος είναι Ιταλός, ή όχι.

Το σχέδιο νόμου αρχικά στόχευε να δώσει κίνητρα για δουλειά  νέων επιστημόνων, πτυχιούχων ή ακαδημαϊκών στον ιταλικό Νότο, όπου οι εργαζόμενοι δεν θα φορολογούνται για το 90% των κερδών τους, ενώ στο βορρά αφορά στο 70% των κερδών. Στη συνέχεια, αποφασίστηκε να αφορά και επαγγελματίες αθλητές μειώνοντας όχι τον συντελεστή, αλλά το ποσοστό επί των χρημάτων. Στο ποδόσφαιρο, το γεωγραφικό κίνητρο καταργήθηκε κατόπιν παραπόνων των ομάδων από τον βορρά. Έτσι, οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής που τα προηγούμενα δύο χρόνια ήταν στο εξωτερικό και επιλέξει την Ιταλία για τουλάχιστον δύο έτη, θα φορολογηθεί για το 50% των εισοδημάτων του. Τι σημαίνει αυτό; Μέχρι τώρα, για έναν ποδοσφαιριστή με συμβόλαιο 10 εκατομμυρίων, για παράδειγμα, η ομάδα θα έπρεπε να δώσει συνολικά 17.5 εκατομμύρια, καθώς φορολογούταν το 100% του εισοδήματός του με συντελεστή 43.5%. Πλεόν, το κόστος θα φτάνει στα 12.7 εκατομμύρια. Σε συνδυασμό με το σταθερό ποσό για τα κέρδη εκτός Ιταλίας, το οποίο με τις offshore, τα δικαιώματα εκμετάλλευσης εικόνας και τις λοιπές «επενδύσεις» που γίνονται από ποδοσφαιρικούς αστέρες αποτελεί πολύ σημαντικό όρο, το ιταλικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον πλέον γίνεται πολύ ελκυστικό και προφανώς αποτελεί έναν λόγο για μεταγραφικές κινήσεις όπως αυτή του Ντε Λιχτ στη Γιουβέντους, του Πάου Λόπεθ στη Ρόμα, το φλερτ της Ιντερ με Λουκάκου, της Νάπολι για τον Χάμες, κ.ο.κ. 

Είναι δεδομένο ότι τα οικονομικά κίνητρα μπορούν να προσελκύσουν πιο μεγάλα ονόματα στο calcio και αυτό με τη σειρά του να φέρει περισσότερες επιτυχίες στην Ευρώπη, περισσότερο κόσμο στα γήπεδα, καλύτερους αγώνες, περισσότερα τηλεοπτικά έσοδα κτλπ, με μια μέθοδο που έχει αρκετά κοινά με την Ισπανία. Από την άλλη όμως, υπάρχουν μειονεκτήματα. Οι Ιταλοί που παίζουν εκτός Ιταλίας είναι ελάχιστοι, επομένως μακροπρόθεσμα η τροπή που δείχνουν να παίρνουν τα πράγματα δεν θα έχει θετική επίδραση στο ιταλική στοιχείο και άρα στην εθνική και τα εγχώρια ταλέντα. Το κράτος χάνει χρήματα για να προσφέρει διευκολύνσεις σε εκατομμυριούχους και οι αντιδράσεις από τα υπόλοιπα στρώματα της κοινωνίας, μοιάζουν φυσικό επακόλουθο, ενώ το καθεστώς ευνοεί τα σκοτεινά δρομολόγια του χρήματος μέσω εταιρειών φαντασμάτων και φορολογικών παραδείσων, για λόγους φοροαποφυγής.

Η δημοσιοποίηση των Panama Papers τον Απρίλιο του 2016 έδωσε μια πολύ καλή εικόνα για την λειτουργία των υπεράκτιων εταιρειών στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Τα έγγραφα που διέρρευσαν φανέρωσαν την δημιουργία εικονικών εταιρειών σε φορολογικούς παραδείσους από ποδοσφαιριστές, ιδιοκτήτες ομάδων, αξιωματούχους, ατζέντηδες και από τους ίδιους τους συλλόγους. Αν ο δρόμος για την εξέλιξη του calciο περνά από τα ίδια μονοπάτια, υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες για την μακροημέρευση και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
gazzetta.gr

[fon7]

Ερνέστο Χαβιέρ Σεβαντόν: Ένας ερωτευμένος σχιζοφρενής

«Τρέχω συνέχεια να κρυφτώ μακριά από σένα και όλο νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ,
Πάνω σου πέφτω ξαφνικά και απεγνωσμένα στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ να αντισταθώ…»

Το να αγαπήσεις μια ομάδα από παιδί και να κάνεις γι’αυτή ενέργειες που ξεπερνάνε, έστω και λίγο, τη λογική είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στο ποδόσφαιρο. Το να αγαπήσεις μια ομάδα από παιδί, να καταφέρεις να γίνεις μέλος της και να καταλήξεις τελικά θρύλος της, βάζοντας στην άκρη το επαγγελματικό σκέλος της δουλειάς σου, δεν είναι (ειδικά στις μέρες μας) τόσο συνηθισμένο αλλά όταν γίνεται σωστά κερδίζει το χειροκρότημα και την εκτίμηση όλων. Το να μετακομίσεις σε μια άλλη ήπειρο, σε μια μικρή και σχετικά άσημη ομάδα, να την αγαπήσεις και να δώσεις τα πάντα γι’αυτήν, γνωρίζοντας πως ελάχιστοι θα το μάθουν και θα σου δώσουν τα εύσημα που ίσως αξίζεις, είναι πάρα πολύ σπάνιο. Αυτή λοιπόν είναι η πάρα πολύ σπάνια ιστορία του Ερνέστο Σεβαντόν που ερωτεύτηκε τη μικρούλα Λέτσε.



Το καλοκαίρι του 2001 στην πόλη του Λέτσε κατέφθασε ένας 21χρονος κοντοκουρεμένος Ουρουγουανός, με σκοπό να αντικαταστήσει τον Κριστιάνο Λουκαρέλι που είχε πάρει μεταγραφή στην Τορίνο. Το γεγονός ότι ο Λουκαρέλι είχε κάνει δυο εξαιρετικές σεζόν στην κορυφή της επίθεσης της ομάδας, σε συνδυασμό με το ότι ο νεοφερμένος πιτσιρικάς δεν είχε παίξει ποτέ εκτός συνόρων είχαν προκαλέσει ανησυχία στους φίλους της ομάδας. Όπως στις περισσότερες ρομαντικές ιστορίες όμως, ο έρωτας χτύπησε και τις δυο πλευρές από την πρώτη στιγμή.

Πρώτο ματς του Καμπιονάτο, πρώτη επίθεση της Λέτσε, o τερματοφύλακας της Πάρμα μπλοκάρει τη μπάλα και ετοιμάζεται να τη στείλει προς το κέντρο, ο Σεβαντόν βάζει το σώμα του έξυπνα, την τσιμπάει ουσιαστικά μέσα από τα χέρια του και με ένα γρήγορο γυριστό τη στέλνει στην άδεια εστία. Δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε δυο λεπτά πρωταθλήματος! Πριν καν καταλάβει ο Φρέι πως έγινε το μοιραίο, ο Σεβαντόν έχει πηδήξει τις διαφημιστικές πινακίδες, έχει φτάσει μπροστά στο πέταλο των φανατικών και πανηγυρίζει σαν τρελός, φιλώντας τη φανέλα και καλώντας τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι και προσγειωμένοι στις εξέδρες υποψιάζονται πως δεν έχουν να κάνουν με έναν ακόμα ξένο μισθοφόρο.

Ο Ουρουγουανός τελειώνει τη σεζόν με 11 γκολ αλλά η Λέτσε δεν καταφέρνει να σωθεί. Όλοι περιμένουν πως ο υποβιβασμός θα είναι μια ιδανική αφορμή για τον 22χρονο επιθετικό να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του, προς μια καλύτερη ομάδα. Η διάψευση έρχεται άμεσα. Ο Σεβαντόν όχι απλά ακολουθεί την ομάδα στη Serie B αλλά εκεί γίνεται και ο ηγέτης της στην επίθεση. Σκοράρει 16 φορές, σκυλιάζει σε κάθε ματς, πανηγυρίζει έξαλλα κάθε γκολ και στο τέλος της χρονιάς το Λέτσε πανηγυρίζει την πολυπόθητη επιστροφή στο Καμπιονάτο.

Οι ελάχιστοι που έχουν ξεφύγει από τη γοητεία της σχέσης του με την κερκίδα παραδίνονται σ’αυτή ένα απόγευμα του Οκτωβρίου, όταν στο εκτός έδρας τοπικό ντέρμπι με τη Μπάρι εξαπολύει έναν απίστευτο κεραυνό στο παραθυράκι, λίγα μόλις λεπτά πριν το τελευταίο σφύριγμα, και δευτερόλεπτα μετά βρίσκεται, όπως πάντα, μπροστά στο πέταλο των εκδρομέων, με τη φανέλα στα χέρια και τις φλέβες ορατές.

Ακολουθεί μια ακόμα εξαιρετική σεζόν με 20 γκολ, με το συνολικό κοντέρ να φτάνει πλέον τα 49, μερικά εκ των οποίων ιδιαιτέρως εντυπωσιακά (ανάμεσα τους κάποιες υπέροχες εκτελέσεις φάουλ και ένα γκολ από κόρνερ). Το καλοκαίρι του 2004 αποφασίζεται πως είναι για το καλό όλων ο παίκτης να δοκιμάσει την τύχη του κι άλλου κι έτσι η νέα χρονιά τον βρίσκει στο εξωτικό Μονακό.

Έξι χρόνια αργότερα, το 2010, και αφού έχει κάνει ένα πέρασμα από τη Σεβίλλη και ένα πιο μικρό από την Αταλάντα, αποφασίζει να επιστρέψει στο μέρος που αγάπησε περισσότερο απ’όλα. Η σεζόν δεν εξελίσσεται όμως καλά, οι τραυματισμοί δεν τον αφήνουν σε ησυχία και οι σχέσεις του με τον προπονητή είναι κακές, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον δύσκολο χαρακτήρα του (τα δυο παρατσούκλια που του κόλλησαν στη διάρκεια της καριέρας του άλλωστε δεν ήταν καθόλου τυχαία: «el loco» και «el animal»). Παίζει όλα κι όλα 16 παιχνίδια, σκοράρει μόνο 4 φορές και στο τέλος της σεζόν φτιάχνει βαλίτσες για να επιστρέψει στη Λατινική Αμερική. Ο έρωτας τους περνάει κρίση.

Τα δεδομένα όμως αλλάζουν γρήγορα. Ένα μόλις χρόνο μετά η Λέτσε έχει κατρακυλήσει στην τρίτη κατηγορία, μετά και την τιμωρία της για την εμπλοκή στο σκάνδαλο Scommessopoli. Ο πρόεδρος της έχει τιμωρηθεί με απαγόρευση ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο για πέντε χρόνια. Με το κλίμα στην πόλη να είναι τραγικό και την ομάδα σε κατάσταση διάλυσης, οι άνθρωποι της διοίκησης προσπαθούν να βρούνε λύσεις. Ο έμπειρος Ερνέστο Σεβαντόν συμπεριλαμβάνεται στις λύσεις αυτές.

Ο Ουρουγουανός είναι πλέον 32 χρονών και παίζει στην Κολόν στην Αργεντινή αλλά όταν μαθαίνει για την κατάσταση της Λέτσε που καταρρέει δεν το σκέφτεται πολύ. Μπαίνει στο πρώτο αεροπλάνο και επιστρέφει στην Ιταλία. Οι άνθρωποι της διοίκησης του εξηγούν πως τα οικονομικά είναι πολύ στενά αφού η τρίτη κατηγορία δεν σου επιτρέπει καμία υπερβολή. Ο Σεβαντόν τους εξηγεί ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα χρήματα και τους ρωτάει ποιο είναι το κατώτατο που μπορούν, βάσει νομοθεσίας, να του δώσουν. Του απαντάνε: «900 ευρώ το μήνα». Ο Σεβαντόν χαμογελάει και σηκώνει το χέρι για την χειραψία της συμφωνίας. Εννιακόσια ευρώ το μήνα. Λίγο αργότερα θα δηλώσει στους δημοσιογράφους: «O πραγματικός μου μισθός είναι η αγάπη του κόσμου, όχι τα λεφτά. Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’όλα. Ξέρω ότι εδώ οι οπαδοί με αγαπάνε. Ο στόχος μου είναι να ανεβάσουμε την ομάδα στη Serie B και μετά αμέσως στη Serie A. Πρέπει να επιστρέψουμε εκεί που ανήκουμε». Είναι πασιφανές πως ο έρωτας τους έχει πλέον περάσει σε άλλο επίπεδο.



Η Λέτσε θα παλέψει για την άνοδο μέχρι τέλους αλλά θα χάσει το απ’ευθείας εισιτήριο για μια νίκη. Θα αναγκαστεί να παίξει πλέι οφ ανόδου, εκεί όπου θα περάσει το εμπόδιο της Βίρτους Εντέλα, με τον 33χρονο πλέον Σεβαντόν να σκοράρει με ένα εξαιρετικό σουτ στο ‘γάμα’ της εστίας. Στον τελικό των πλέι οφ θα αντιμετωπίσει σε διπλά παιχνίδια την Κάρπι. Θα ηττηθεί εκτός έδρας με 1-0 και, σαν να μην έφτανε αυτό, θα χάσει και τον Ουρουγουανό που θα τραυματιστεί σοβαρά στο χέρι. Ο ‘Loco’ θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προλάβει τη ρεβάνς στο Λέτσε αλλά το χέρι δεν θα φτιάξει. Απελπισμένος και αδυνατώντας να χωνέψει ότι θα λείπει από ένα τέτοιο ματς, θα απαιτήσει από τον προπονητή να τον συμπεριλάβει τουλάχιστον στην αποστολή.

Με το δεξί χέρι μπαταρισμένο κοντά στον αγκώνα θα κάτσει στον πάγκο, προσπαθώντας με την παρουσία του τουλάχιστον να βοηθήσει ψυχολογικά τους υπόλοιπους στην προσπάθεια για τη μεγάλη ανατροπή. Η Λέτσε θα ανοίξει το σκορ νωρίς και θα πάει στα αποδυτήρια με το 1-0. Δεκαέξι λεπτά πριν το τέλος όμως, η Κάρπι θα ισοφαρίσει με γκολ από φάουλ. Το γήπεδο θα ‘παγώσει’. Ο Σεβαντόν δεν τα παρατάει. Εκτός από απλός ψυχάκιας είναι και αποδεδειγμένος μαχητής, για να μην αναφέρουμε και την Ουρουγουανική καταγωγή του. Λίγα λεπτά μετά την ισοφάριση και ενώ όλη η ομάδα πελαγοδρομεί, ζητάει από τον προπονητή άδεια για να μπει. «Μα το χέρι σου είναι σπασμένο». «Θέλω να μπω».

Στο 81ο λεπτό ενός σκληρού αγώνα που κρίνει μια άνοδο ο Ερνέστο Σεβαντόν μπαίνει αλλαγή με το δεξί χέρι σε επίδεσμο και μόνιμα τοποθετημένο σε ορθή γωνία. Ο Ουρουγουανός δεν θα μασήσει να χωθεί σε όλες τις φάσεις, θα πέσει για τάκλιν, θα προλάβει να τιμωρηθεί με κίτρινη κάρτα αλλά το πολυπόθητο γκολ δεν θα έρθει ποτέ. Λίγα λεπτά μετά το τελευταίο σφύριγμα δεν θα αντέξει και θα βάλει τα κλάματα. Δεν έχουν όλες οι ερωτικές ιστορίες ευτυχισμένο φινάλε.



To τελείωμα της τρίτης θητείας του στο Λέτσε θα είναι και ο οριστικός επίλογος της σχέσης τους. Η τελευταία εικόνα με τη φανέλα της ομάδας θα είναι για πάντα αυτή που με το αριστερό χέρι, το καλό, κρύβει το πρόσωπο του για να μη φανούν τα δάκρυα. «Φόρεσα τη φανέλα πολλών ομάδων αλλά τη φανέλα της Λέτσε δεν την έβγαλα ποτέ» θα πει κάποια στιγμή κι αν σκεφτείς ότι με τις άλλες φανέλες κατέκτησε ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ και έφτασε να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ καταλαβαίνεις εύκολα το δέσιμο που δημιουργήθηκε ανάμεσα σ’έναν Ουρουγουανό και μια μικρή ιταλική ομάδα.

«Το 2001 ουσιαστικά υπέγραψα ένα συμβόλαιο εφ’όρου ζωής με τη Λέτσε και τους οπαδούς της. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που έφτασα εδώ».

sombrero.gr

[RASTA]

Cristiano Lucarelli, o comandante της Livorno
Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τον Τσε Γκεβάρα και οι πολιτικές του πεποιθήσεις θα τον ακολουθούσαν σε όλη του την ζωή. Αυτές που τον εναρμόνιζαν με τους οπαδούς της ομάδας που αγαπούσε.

Aπό τα μεγαλύτερα ανέκδοτα που υπάρχουν είναι ότι το ποδόσφαιρο δεν συνδέεται με την πολιτική. Είτε μας αρέσει είτε όχι η πολιτική υπάρχει παντού. Το ποδόσφαιρο ως όπιο του λαού ανέκαθεν προκαλούσε ένα ισχυρότατο μέσο ώστε να εξυπηρετηθούν πολιτικά συμφέροντα και φυσικά από την άλλη ήταν και το μέσο να ακουστεί η φωνή του λαού, όπως π.χ. με τους οπαδούς της Ζανκτ Πάουλι.

Και αν εδώ στην Ελλάδα λίγο πολύ όλες οι ομάδες παίρνουν θέση για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα μέσω των οπαδών τους (χωρίς να εκφράζουν αυτές τον σύλλογο συνολικά πάντα), στην γειτονική μας Ιταλία υπάρχουν δύο σύλλογοι που όχι μόνο είναι γνωστοί για τις πολιτικές θέσεις των φανατικών τους, αλλά εκπροσωπούν και τα δύο πολιτικά φάσματα που είναι εξ’ολοκλήρου αντίθετα: τον κομμουνισμό και τον φασισμό. Οι ομάδες είναι η Λιβόρνο και η Λάτσιο αντίστοιχα. Κάθε παιχνίδι τους ήταν περισσότερο μια μάχη ιδεών, ένας πόλεμος, παρά ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας γεννήθηκε στην πόλη του Λιβόρνο επομένως οι οπαδοί της ομώνυμης ομάδας δεν θα γινόνταν να μην είναι βαμμένοι «κόκκινοι». Αυτό που γουστάρουν να κάνουν είναι να ανεμίζουν ψηλά σημαίες του Τσε Γκεβάρα, να τραγουδούν  τα «Bella Ciao» και το «Bandiera Rossa» και να δείχνουν το μίσος τους προς τον φασισμό. Εννοείται δεν αφήνουν κοινωνικές εξελίξεις αναπάντητες και δεν έχουν ξεχάσει και τα γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί και στην χώρα μας (άνοδος Χρυσής Αυγής, αποδοκιμασίες εναντίον Κατίδη, δολοφονία Παύλου Φύσσα). Το 1999 σχηματίστηκε η “Brigate Autonome Livornesi” (BAL99), η οποία ένωσε τους οπαδούς της ομάδας και ουσιαστικά αντιπροσώπευε τους ultras μέχρι την διάλυσή της το 2003.

Όπως αναφέραμε πριν, κάθε αγώνας της Λιβόρνο και της Λάτσιο ήταν μια μάχη. Κάθε στρατός έχει τον δικό του ηγέτη που βλέπει στο πρόσωπό του όλα όσα αντιπροσωπεύει και περιμένει από αυτόν να τον ανεβάσει επίπεδο. Γι’αυτές τις δύο ομάδες ηγέτες και αντιπρόσωποι των οπαδών στο γήπεδο ήταν ο Κριστιάνο Λουκαρέλι και ο Πάολο Ντι Κάνιο αντίστοιχα.

Γέννημα θρέμμα του Λιβόρνο, ο Κριστιάνο Λουκαρέλι (4-10-1975) θα περίμενε μέχρι τα 28 του να παίξει στην ομάδα της καρδιάς του και να γίνει το παντοτινό της ποδοσφαιρικό είδωλο. Μέχρι να πάει εκεί είχε αλλάξει 8 ομάδες (πέρασε και από Ισπανία) και το 2003 επιτέλους μεταγράφεται στην Λιβόρνο που μόλις είχε ανέβει στην Serie B. Πριν μεταφραφεί εκεί, ενώ έπαιζε στην Τορίνο, προσποιήθηκε τραυματισμό και παρακολούθησε τον αγώνα που εξασφάλισε την άνοδο της Λιβόρνο μαζί με τους φανατικούς οπαδούς στο πέταλο και μετά το τέλος του αγώνα εισέβαλε μαζί τους στο γήπεδο για τα πανηγύρια. To τι θα ακολουθούσε ήταν μαγικό. 29 γκολ σε 38 αγώνες υπογράφουν τον άμεσο προβιβασμό της Λιβόρνο στην Serie A και την επόμενη χρονιά συνεχίζει ακάθεκτος με 24 γκολ και την Λιβόρνο να καπαρώνει την 8η θέση. Tην τρίτη χρονιά την οδηγεί στην 6η θέση και στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Με 92 γκολ σε μια τετραετία γίνεται οριστικά ένας θρύλος του συλλόγου.

Όπως όλα τα παραμύθια, έτσι και του Λουκαρέλι είχε ένα πικρό τέλος, αλλά μόνο ποδοσφαιρικά μιλώντας. Το 2007 η απομάκρυνση του κόουτς Αριγκόνι τον φέρνει σε κόντρα με την διοίκηση και εκφράζει την επιθυμία του να φύγει, προκαλώντας την αποδοκιμασία των οπαδών που τον είχαν σαν θεό. Τελικά μεταγράφεται στην Σαχτάρ, γίνοντας ο πρώτος Ιταλός που αγωνίζεται ποτέ στην Ουκρανία. Το συμβόλαιό του πλέον θα ήταν 10ψήφιο όπως και το επόμενο με την Πάρμα, με την φανέλας της οποίας αποθεώθηκε όταν γύρισε στο Λιβόρνο. Δεν ήταν ποτέ ξανά ο μπόμπερ που ήταν στην Λιβόρνο αλλά αναγεννήθηκε όταν πήγε δανεικός στην ομάδα του το 2009 σκοράροντας 10 γκολ. Το 2012 αποσύρθηκε απο την ενεργό δράση.

Πανύψηλος, παντοδύναμος, με την εξαίρετη αίσθηση του γκολ που έχουν οι Ιταλοί επιθετικοί, μπορούσε να σκοράρει από όπου ήθελε.

Δεν ήταν μόνο τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα και το τατουάζ του σήματος της Λιβόρνο που τον έκαναν θρύλο στην γενέτειρά του. Γεννημένος σε μια φτωχογειτονιά που ονομάζονταν «Σανγκάη», το ποδόσφαιρο ήταν από νωρίς μια δραπέτευση γι’αυτόν. Ο ίδιος περιγράφει τις μέρες του να αποτελούνται από ποδόσφαιρο από το πρωί μέχρι το βράδυ μαζί με τον αδερφό του Alessandro. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τον Τσε Γκεβάρα και οι πολιτικές του πεποιθήσεις θα τον ακολουθούσαν σε όλη του την ζωή.  Αυτές που τον εναρμόνιζαν με τους οπαδούς της ομάδας που αγαπούσε. Αυτές που τον έκαναν έναν τελείως διαφορετικό ποδοσφαιριστή από τον τυπικό εκατομμυριούχο. Αυτές που τον απέκλεισαν από την Εθνική ομάδα της Ιταλίας για 8 χρόνια όταν έπαιξε με την Κ21 και μετά από γκολ φανέρωσε το μπλουζάκι με τον Τσε Γκεβάρα.

Τότε που είχε δηλώσει «ήταν ένα εθνικό σκάνδαλο. Ήθελα απλά να εξηγήσω ότι είναι το σύμβολο των οπαδών της Λιβόρνο και ήταν ο τρόπος μου να πω ευχαριστώ αλλά όλες οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες. Ωστόσο εκείνη την μέρα έγινα κάπως ο ήρωας των οπαδών της και ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα».

Ο Κριστιάνο δεν πουλούσε οπαδιλίκι. Το αίμα του ήταν απλά «πιο κόκκινο» γιατί έτσι γεννήθηκε. Όταν πανηγύριζε σήκωνε την γροθιά ψηλά. Είχε γνωρίσει την κόρη του Τσε Γκεβάρα από κοντά. Η φήμη το χε να έχει το «Red Flag» ή την » Bandiera Rossa» σαν ήχο κλήσης στο κινητό. Να γιορτάζει τα γενέθλια του Στάλιν (πάλι φήμη). Όταν έφτασε στην Λιβόρνο δήλωσε «άλλοι υπογράφουν σε ομάδες για να αγοράσουν μια Φερράρι, ή ένα γιώτ που κοστίζουν εκατομμύρια λιρέτες. Εγώ αγόρασα την φανέλα της Λιβόρνο…». Όταν έπαιζε και έβαζε το ένα γκολ μετά το άλλο δήλωσε:«στην Λιβόρνο παίρνουμε εχθρικά σφυρίγματα επειδή είμαστε κομμουνιστές» . Δεν έμενε στα λόγια φυσικά. Είχε κόψει κατά 50% τον μισθό του για να παίξει στην Λιβόρνο μετά την Τορίνο .Είχε διαλέξει τον αριθμό 99 στην φανέλα του (το έτος ίδρυσης της BAL99), είχε πληρώσει λεωφορείο να μεταφέρει οπαδούς της Λιβόρνο που είχαν εμπλακεί σε επεισόδια, είχε γίνει και γραφικός σε πανηγυρισμό. Γιατί εκεί που άλλοι φιλάνε το σήμα, ο Κριστιάνο έβγαζε την φανέλα του και προσποιούνταν πως έκανε έρωτα μαζί της.

Μεγάλο ποσό της μεταγραφής του όταν πήγε στην Σαχτάρ το έδωσε στην πόλη για να φτιαχτούν θέσεις εργασίας ενώ το 2007 ίδρυσε μια τοπική εφημερίδα, την Corriere di Livorno, η οποία κράτησε μέχρι το 2010. Μαντέψτε τι ημερομηνία κυκλοφόρησε. Ναι 9 Σεπτεμβρίου του 2007 (9/9), που παραπέμπει στο γνωστό 99 που είπαμε πάνω. Στόχος της εφημερίδας ήταν να προσφέρει αντικειμενική ενημέρωση που δεν θα είχε καμία μεροληψία από την πλευρά του βαμμένου κόκκινου Λουκαρέλι.

Άλλες δηλώσεις όπως «δεν ανέχομαι να λέει ένας ποδοσφαιριστής ότι είναι κουρασμένος. Είναι προσβολή για την εργατική τάξη» τον κατατάσουν αυτόματα σαν έναν αθλητή που είχε ξεφύγει προ πολλού από τα ποδοσφαιρικά πλαίσια. Γιατί μπορεί να ναι πλούσιος και διάσημος όπως έχει πει, αλλά δεν έχει ξεχάσει ποτέ τις καταβολές του.

Κάποτε σε ομιλία του είχε τονίσει ότι ο ηρωικός loser είναι κατάρα για τον σύγχρονο ποδοσφαιριστή, σε μια εποχή που η νίκη είναι ταυτόσημη με την επιτυχία. Το παιδί που έφυγε από το Λιβόρνο με το τραίνο κλαίγοντας για την πρώτη του ομάδα έγινε θρύλος. Ένας comandante, ο απόλυτος ηγέτης και είδωλο των οπαδών. Όπως είχε πει και ο Σέρζε Κόσμι μετά από ένα 3-3 της Ρόμα με την Λιβόρνο την αγωνιστική περίοδο 2009-2010 και το χατ-τρικ του πρώτου, ο Λουκαρέλι ΕΙΝΑΙ η Λιβόρνο. Όλα όσα αντιπροσωπεύει αυτός ο σύλλογος, εντός και εκτός γηπέδου. Τόσο ψηλά που ενώ κατηγορήθηκε ακόμη και για συμμετοχή σε στημένα από τους οπαδούς της αγαπημένης του ομάδας, γύρισε και αποθεώθηκε. Οι ιστορίες ποδοφαιριστών σαν αυτόν και τον Χοσέμπα Ετσεμπερία της Αθλέτικ Μπιλμπάο θα αφηγούνται από πατέρες σε γιους στις πόλεις που τους γνώρισαν και τους λάτρεψαν. Τα πρωταθλήματά τους και το κοινό της χώρας τους ωστόσο ίσως θα τους ξεχάσει κάποτε. Η περίπτωση του Λουκαρέλι ίσως είναι διαφορετική λόγω και των πεποιθήσεών του. Τραγικά υποτιμημένοι όπως και να χει. Δεν πήραν τρόπαια με τις ομάδες που αγάπησαν αλλά κέρδισαν μια παντοτινή θέση στην ιστορία τους. Ξεχώρισαν, διέλυσαν άμυνες και ας έπαιζαν σε μικρομεσαίες ομάδες, πράγμα που τους κάνει ακόμη σπουδαιότερους.

Πηγές: http://3pointmagazine.gr, http://thesefootballtimes.co, wikipedia, http://www.sportreview.gr, https://insunandshadow.com

http://www.katiousa.gr/athlitismos/cristiano-lucarelli-o-comandante-tis-livorno/

[fon7]

Τα οικονομικά προβλήματα και οι ατασθαλίες του παρελθόντος έστειλαν την Παλέρμο στην 4η κατηγορία αλλά αυτό φαίνεται πως αποτέλεσε μια ιδανική αφορμή για να αναγεννηθεί η ομάδα. Η ανανεωμένη Παλέρμο, με νέα διοίκηση και νέο σήμα, ξεκινάει την Κυριακή την προσπάθεια της να επιστρέψει στο προσκήνιο και, όπως βλέπουμε, δεν θα είναι μόνη. Σχεδόν 20.000 οπαδοί της πήγαν στο γήπεδο προχθές απλά για να δούνε την παρουσίαση της ομάδας, ενώ περισσότεροι από 6.000 έχουν αγοράσει ήδη εισιτήριο διαρκείας!

El Sombrero

[RASTA]

Αν μη τι άλλο,ένα ενδιαφέρον το έχει σαν άρθρο....αν κανείς ξέρει σχετικά,ας γράψει.. https://www.babylonia.gr/2018/09/27/synentefksi-me-tous-antifasistes-opadous-tis-latsio/

[fon7]

Ίντερ: «Να κλείσει το γήπεδο παρά να μείνουν ατιμώρητοι»!

Νέα τρομερή ανακοίνωση από μερίδα οπαδών της Ίντερ που κοντράρει την Curva Nord, στηρίζει απίστευτα τον Ρομέλου Λουκάκου στη μάχη του κατά των ρατσιστών και ξεκαθαρίζει πως θα ήταν ό,τι καλύτερο να κλείσει το γήπεδο και να διεξαχθούν ματς δίχως φιλάθλους παρά να μείνουν ατιμώρητοι οι ρατσιστές.

Έχοντας διαβάσει και σκεφτεί πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο θα εναντιώνονταν στην πρόσφατη ανακοίνωση που είχε σκοπό να πείσει τον Ρομέλου Λουκάκου ότι οι ήχοι μαϊμούδων από τους οπαδούς της Κάλιαρι δεν ήταν ρατσισμός, αλλά... εκφοβισμός του αντιπάλου, μερίδα των Ultras των «νερατζούρι» έγραψε την εξής ανοιχτή επιστολή:

«Γεια σου Ρομέλου, διάβασες την ανακοίνωση από την Curva. Ήταν αληθινή. Διάβασες αυτό που ορισμένοι άνθρωποι έχουν πραγματικά το θάρρος να δημοσιεύσουν και πιστεύουν σε αυτά τα πράγματα. Αλήθεια.

Ωστόσο, θα θέλαμε να σου πούμε ότι αυτοί δεν είναι Interisti! Δεν μιλάμε για πολιτική, γιατί θα βρεις ανθρώπους που υποστηρίζουν τη δεξιά, την αριστερά, το κέντρο ή ακόμα και αυτούς που δεν ασχολούνται καν με την πολιτική.

Μιλάμε για τις αξίες που πρεσβεύει ο κάθε οπαδός της Ίντερ και ο κάθε άνθρωπος. Αυτή η ανακοίνωση που διάβασες είχε περιεχόμενο που ήταν... ακατανόητη βρωμιά.

Θέλουμε να ξέρεις ότι δεν σε θεωρούμε τρελό, ούτε τρελαίνεσαι... Αυτοί οι ήχοι που ακούς δεν είναι απλά αποδοκιμασίες, αλλά ήχοι μαϊμούδων. Στην Ιταλία, θα έπρεπε να ξέρεις, ότι αρκετοί θεωρούν τους μαύρους ανθρώπους ως μαϊμούδες...

Και όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι μορφή και εκφοβισμού προς τον αντίπαλο για να το αποδεχθείς!

Και σε καμία περίπτωση δεν είναι τρόπος για να υποστηρίζει κάποιος την ομάδα του.

Και όχι, όταν φωνάζει κάποιος “αμάν ρε νέγρε”, δεν είναι απλά πικάρισμα.

Και ναι, ο ρατσισμός είναι τεράστιο πρόβλημα στην Ιταλία, παρά τα όσα μπορεί να σου λένε.

Και όχι, μη σταματάς τη μάχη που είχε το κουράγιο να ξεκινήσεις, επειδή απλά κάποιος προσπαθεί να γλιτώσει την τιμωρία.

Ευελπιστούμε ν' αντιπροσωπεύουμε την πλειοψηφία των Interisti με όσα λέμε, θα προτιμούσαμε να κλείσει το γήπεδο παρά να γίνονται τέτοια εμετικά περιστατικά και να μένουν ατιμώρητα.

Η Ίντερ, δεν είναι για όλους»!
gazzetta.gr