Περίμενα να πεις εσύ πρώτα δυο κουβέντες και μετά να το κάνω εγώ.
Έτσι ήταν άλλωστε το σωστό αφού σου ανήκε αυτή η πρωτεραιότητα από τις 2 Ιουνίου.
Τώρα μπορώ κι εγώ να σου πω δύο λόγια και θα 'ναι λόγια φιλικά.
Δεν θα σου πω άλλα ''ευχαριστώ''.Σου είπα ήδη τόσα αμέτρητα ευχαριστώ μέχρι τώρα
που το ξέρεις κι εσύ κι εγώ ότι μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να νοιώθω για σένα για ό,τι μου
έδωσες να θυμάμαι (εσύ και τα λατρεμένα παιδιά σου).Και θα τα θυμάμαι όλα να είσαι
βέβαιος όπως θα τα θυμάσαι για πάντα κι εσύ.
Δεν θα προσπαθήσω να σε κολακεύσω λέγοντάς σου την πραγματικότητα για το πόσο
εργατικός και άψογος επαγγελματίας ήσουν.
Δεν θα σου πω για το πόσο αταίριαστος έδειχνες σ' ετούτη την πόλη αποτελώντας
μια δυνατή ''παραφωνία'' σε κάθε επίπεδο,αφού το κατάλαβες κι από μόνος σου,
όπως κατάλαβες και πόσο απαραίτητος έγινες τελικά.
Δεν θα μου έπεφτε ασφαλώς κανένας λόγος να γίνω ''δραγάτης'' στην τσέπη σου για να
σου πω πόσα χρήματα θα πρέπει να θέλεις στη ζωή και να σου βάζω διλήμματα για να
τα πάρεις ή όχι.Στην πραγματικότητα όσα και να σου δώσουν πραγματικά τα αξίζεις.
Και είναι άδικο να θέλω να συνεχίζεις να φτύνεις αίμα μέσα στα λασπόνερα και τους
βούρκους εσύ αλλά και κάθε νέος άνθρωπος που δουλεύει,για να μου δίνει κι εμένα μερίδιο
σ' ένα όνειρο ζωής που έχει συγχρόνως κι ο ίδιος.Και που ακόμη βρίσκεται στον ''αέρα''.
Ούτε επρόκειτο ποτέ να σου υποδείξω να πεις ''ευχαριστώ'' σε μία διοίκηση και σε έναν
πρόεδρο που σου έδωσε την ευκαιρία (εν γνώσει ή κατά λάθος) να ανεβείς το
''πρώτο σκαλί''.Καθόλου δεν με νοιάζει.Αυτό είναι δικό σας κουμάντο.
Εμένα με ενδιέφερε να σου είχε εμπνεύσει την ανάγκη να θέλεις ν' ανέβεις και
την υπόλοιπη ''σκάλα'' προς όφελος της ομάδας μου.
Και φυσικά εφόσον θα το ήθελες κι εσύ.Αλλιώς πώς να γίνει?
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου
κάθε επιτυχία στη ζωή σου και δεν θα γίνω Κασσάνδρα,όπως πολλοί άλλοι,γιατί
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΟΤΕ να κακοτυχήσεις όπως εγώ και η ομάδα μου εδώ και μισό αιώνα
ενώ αυτό δεν μου αξίζει.
Αν είχα λοιπόν μια ευχή για σένα αυτή θα ήταν και θα 'ταν απ' την ψυχή μου!
Γιατί η μοίρα και η ιστορία ''αδελφώνουν'' τα χέρια τους πολύ σπάνια κι αν τις
περιφρονήσεις κακιώνουν μαζί σου.
Θα 'θελα μόνο να μην είχες αφήσει αισθήματα ''ενέχειρο'' εδώ πέρα εξ΄αρχής .
Θα 'θελα να μην είχες ''παραβιάσει'' την ''πόρτα'' της ΠΑΣΟΛΕΔΙΚΗΣ καρδιάς με
δηλώσεις αγάπης και συνθήματα ταύτισης σε έναν ''λαό'' χιλιοπροδομένο
και χορταμένο από το μίσος που έχει δεχτεί στη ζωή του,την περιφρόνηση ή την
αδιαφορία.
Γιατί αυτού του είδους τα λόγια φαντάζουν σαν ''υποσχέσεις'' και υπάρχει πάντα
ο κίνδυνος κάποιοι να τα πιστέψουν.
Κι αν όχι εγώ ο ίδιος και αρκετοί σαν εμένα που ανήκουμε στην παλαιά γενιά των
''καταραμένων'' κι έχουμε μάθει πια να μην παραδινόμαστε γρήγορα στις όμορφες λέξεις,
ένα σωρό μικρότεροι Πασολέδες όμως νοιώθαν περήφανοι που κάποιος τους απήυθηνε
τέτοια λόγια.Κι όχι απαραίτητα επειδή ήταν αλήθεια,αλλά γιατί τους γεννήθηκε η
ανάγκη να πιστέψουν σε συναισθήματα που ως οπαδοί του ΠΑΣ δεν είχαν υπολογίσει ΠΟΤΕ
για τον εαυτό τους.
Έτσι λοιπόν το έργο που πρόσφερες ήταν εξ' αρχής απολύτως αρκετό,άριστο και άκρως
ταιριαστό με την ιδέα του AJAX ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ και πραγματικά δεν είχες καμία
συναισθηματική υποχρέωση απέναντί μας,σε αντίθεση με εμάς που αναγνωρίζουμε αμέσως
αυτούς που ''καλεί'' η ιστορία του ΑΓΙΑΞ να δέσουν τη μοίρα τους μαζί μας και τους
αγαπάμε για πάντα.
Αν λοιπόν δεν τα ένοιωθες,τότε κακώς που τα έλεγες.Αν πάλι τα ένοιωθες τόσο το χειρότερο
και για σένα... Εγώ δεν ''διαβάζω'' ψυχές και προτιμάω να μείνω ''χαμένος'' μέσα
στα μαύρα μου μεσάνυχτα...
Σε χαιρετάω λοιπόν σαν φίλο που δυστυχώς δεν κατάφερε,άθελά του ίσως,να αναγνωρίσει
το ''κάλεσμα''... κι αυτό είναι το μόνο που με πειράζει...
