Η επόμενη μέρα βρίσκει τον Γιάννη Χριστόπουλο και την ομάδα μας χώρια.
Το χειρότερο σενάριο επαληθεύτηκε.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή: Πρώτα απ’ τη σκοπιά της διοίκησης.
Όταν βλέπεις ότι κάποιος έχει μια θετική προσπάθεια, σου εξασφαλίζει το στόχο που έχεις θέσει, παρά τις αρχικές αρνητικές προβλέψεις των περισσοτέρων, τι περιμένεις για να τον καλέσεις στο γραφείο σου για επέκταση συνεργασίας και αναθεώρηση στόχων(ποτέ δε μίλησαν πρόεδρος-coach για το δεδομένο της Ευρώπης);
Όταν βλέπεις ότι ανεξάρτητα απ’ την έκβαση της φετινής χρονιάς, αυτός ο άνθρωπος με τη δουλειά του σου έχει αφήσει περιουσιακά στοιχεία, που θα μπορέσουν να σε ξελασπώσουν οικονομικά και να εξυγιάνουν την ομάδα απ’ τα δικά σου λάθη, δώστου κάτι παραπάνω, έστω και καθυστερημένα.
Αφού λες ότι τα αιτήματά του τα ικανοποίησες, πράγμα που προσωπικά θεωρώ απίθανο, προσπάθησε να κάνεις ακόμη μια υπέρβαση (και) στο οικονομικό. Θα τα πάρεις πίσω και με το παραπάνω.
Η σκοπιά του προπονητή.
Για μένα, και μόνο που έκατσε να το σκεφτεί ο άνθρωπος, του αξίζουν όλα τα μπράβο και τα ευχαριστώ του κόσμου.
Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ο φετινός άθλος μπορεί να διαγραφεί μονοκονδυλιά με ένα rotation της επόμενης σεζόν σ’ ένα ματς με τον Ολυμπιακό και ο ίδιος να γίνει πάλι δουλοπρεπής, υποτακτικός, στημένος, φυτευτός και άλλα κοσμητικά επίθετα.
Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι η ομάδα που ενδεχομένως τερματίσει 6η την επόμενη χρονιά, θα θεωρηθεί από μερίδα του κόσμου εκτός στόχων και ο προπονητής πυροτέχνημα.
Και πέρα απ’ αυτά, η ευκαιρία του να δείξεις τι αξίζεις στο εξωτερικό -ακόμη και όχι σε τοπ επίπεδο, για αρχή- και η συνεργασία με ένα μάνατζερ(αν και για τον συγκεκριμένο προτιμώ τον όρο λαμόγιο) που έχει λύσει το πρόβλημα και των δισέγγονών του από έναν και μόνο παίχτη, δαγκώνοντας κάθε χρόνο τους άραβες της Σίτι, είναι μεγάλη πρόκληση.
Είναι άτιμο το χρήμα, όσο κι αν λένε ότι η τιμή τιμή δεν έχει.
Καλώς ή κακώς, η επόμενη μέρα είναι αρκετά αμείλικτη για να σταθούμε άλλο σε συναισθηματισμούς, ευχολόγια, μπινελίκια και γενικότερα πρόσθετη φιλολογία γύρω απ’ το θέμα.
Ένα ακόμη ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι ένα ΜΠΡΑΒΟ να προσθέσω εγώ στον άνθρωπο που μας έκανε να χαμογελάμε όλη τη φετινή χρονιά.
Και να του πω επειδή θα διαβάσει διάφορα αυτές τις μέρες να έχει υπόψη του: Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος.
Ο Πρόεδρος των ρεκόρ καλείται τώρα να βρει τον άνθρωπο που θα διαχειριστεί καλύτερα το υπάρχον υλικό, θα δώσει νέο όραμα στο κόσμο και θα μπορέσει να δουλέψει με όλες τις συνθήκες -καλές και κακές- που επικρατούν στην ομάδα.
Απ' τα ελληνικά ονόματα που ακούγονται, ο Αναστασιάδης είναι η χειρότερη επιλογή, μετά το Βλάχο.
Τίμος Καβακάς και Αντώνης Νικοπολίδης είναι για να γελάει ο κόσμος.
Στην αναβάθμιση Θωμαϊδη πολύ επιφυλακτικός, εώς και αρνητικός.
Αυτό που έκανε ο Σέλουκ για τους Ουκρανούς, πρέπει να κάνει κι ο Χριστοβασίλης για τον ΠΑΣ: Να πάει να βρει ένα ξένο, που να δουλεύει με μικρές ηλικίες και μικρό μπάτζετ, να του δώσει πόσα θέλει και να του παραδώσει την ομάδα για άλλη μια χρονιά εν λευκώ. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει προοπτική για του χρόνου, αλλά και γενικότερα.
