ARGENTINA

[fon7]

''Ο πατέρας μου πέθανε όταν η μητέρα μου ήταν επτά μηνών έγκυος σε μένα,σε μια γειτονιά γεμάτη εγκληματικότητα. Η βιολογική μητέρα μου δεν μπορούσε να με μεγαλώσει επειδή τρελάθηκε και η θεία μου με τον άντρα της με πήραν και με ανάθρεψαν..Το όνομα της μητέρας μου είναι Φαμπιάνα. Απέκτησα ξανά σχέσεις μαζί οταν μιλήσαμε απο κοντά,πριν λίγα χρόνια. Είναι πολύ καλά. Έχω δώδεκα αδέρφια και από την άλλη οικογένειά μου, άλλα πέντε. Είναι όλοι αδέρφια μου. Ένα από αυτά είναι στη φυλακή.Μεγάλωσα με την Αντριάνα και τον Σεγούδο. Ποτέ δεν μου το είπαν. Περνούσα δίπλα από την βιολογική μητέρα μου, η οποία ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα. Ήμουν έξι χρονών..
Όταν πήγα στην Αγγλία, έμαθα αγγλικά. Μου είπαν ότι πρέπει να διαβάσουμε τα ρήματα και απάντησα ''τι είναι τα ρήματα??''
Έφτασα στην όγδοη τάξη χωρίς να ξέρω να διαβάζω. Δεν ήξερα να διαβάζω και έμαθα μεγάλος. Κάθε φορά που επέλεγα ένα βιβλίο, το διάβαζα μια φορά και δεν το καταλάβαινα. Μετά το ξαναδιάβαζα. Μπορεί να διάβαζα τρεις-τέσσερις φορές την ίδια σελίδα, μέχρι να την καταλάβω.Αν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής,θα γινόμουν η οικοδόμος ή ρακοσυλλέκτης. Το σχολείο μου ήταν ο δρόμος. Δεν είχα διδασκαλία από κάποιον καθηγητή.
Πολλοί ασκούν κριτική χωρίς να γνωρίζουν όσα έζησα. Όταν υπέγραψα το πρώτο συμβόλαιό μου με την Κορίνθιανς, άλλαξα επίπεδο. Είπα στον ατζέντη μου ότι δεν ήθελα τα χρήματα. Με τα χρήματα θα έπαιρνα την οικογένειά μου από τη γειτονιά.''Θέλω να αγοράσεις δεκαπέντε σπίτια έξω από τη γειτονιά και να τα δώσεις στην οικογένειά μου..''Ετσι είπα. Η επόμενη γενιά Τέβες πρέπει να ζήσει καλύτερα απο μένα.
Οταν εγκαταλείψω την ενεργό δράση, θα αφοσιωθώ εξ' ολοκλήρου σε φιλανθρωπίες.''
Κάρλος Τέβεζ

Dieci

[RASTA]

Ωδή στο ποδόσφαιρο

Ωδή στο ποδόσφαιρο
Πολλοί έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν το ποδόσφαιρο με λόγια. Αυτό κάνουμε και εμείς εδώ με κάθε κείμενό μας. Στο παρελθόν έχουμε πει ότι το ποδόσφαιρο είναι ήχος και όντως είναι, ήχος που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Δεν παύει να είναι όμως και άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα χορός. Στην Λ. Αμερική το ποδόσφαιρο ενίοτε γίνεται και ποίηση. Το ποίημα που θα διαβάσουμε παρέα αποτελεί ύμνο για το ποδόσφαιρο και προέρχεται (πού αλλού) από την Αργεντινή. Αν και δεν είναι σίγουρο ποιος είναι ο συγγραφέας (ψάχνοντας στο διαδίκτυο αρκετοί το αναφέρουν ως πόνημα του Κίκε Γουλφ παλιού διεθνή αμυντικού της Ράσινγκ, της Ρίβερ και της Ρεάλ και μετέπειτα δημοσιογράφου, αλλά οι περισσότεροι λένε ότι το έχει γράψει ο πολύ καλός δημοσιογράφος Βάλτερ Σααβέδρα και απλά το απαγγέλει ο Κίκε) τα λόγια του αγγίζουν όλους που έχουν παίξει και δει ποδόσφαιρο. Το εντυπωσιακό είναι ότι γράφοντας την μετάφραση, μου ερχόντουσαν συνεχώς εικόνες από κείμενα που έχουμε γράψει στο παρελθόν. Στιγμές που αποδεικνύουν ότι ζώντας με το ποδόσφαιρο, μαθαίνεις να ζεις και εκεί έξω όσο υπερβολικό και αν ακούγεται. Η μετάφραση από τα ισπανικά είναι δική μου οπότε είναι άθλια, αλλά δείξτε οίκτο.

Πώς να ξέρεις τι είναι αγάπη,
αν δεν ήσουν ποτέ οπαδός μιας ομάδας;

Πώς να ξέρεις τι είναι πόνος,
αν ποτέ δεν σου έσπασε ένας αμυντικός την κνήμη και την περόνη
και δεν ήσουν σε ένα τείχος όταν η μπάλα σε βρήκε ακριβώς εκεί;

Πώς να ξέρεις τι είναι ευχαρίστηση,
αν δεν έκανες το γύρο του θριάμβου εκτός έδρας;
Πώς να ξέρεις τι είναι η στοργή,
αν δεν την θώπευσες με φάλτσο, για να την βάλεις με το εξωτερικό
και να την αφήσεις λαχανιασμένη στα δίχτυα;

Άκουσέ με !
Πώς να ξέρεις τι είναι αλληλεγγύη,
aν δεν έχεις βγει μπροστά για έναν συμπαίκτη σου που τον χτύπησαν από πίσω;

Πώς να ξέρεις τι είναι ποίηση,
αν δεν έχεις κάνει μια γκαμπέτα;
Πώς να ξέρεις τι είναι εξευτελισμός,
αν δεν σου έχουν περάσει την μπάλα κάτω από τα πόδια;

Πώς να ξέρεις τι είναι φιλία,
αν δεν έχεις κάνει μια παρέδ;
Πώς να ξέρεις τι είναι πανικός,
αν ποτέ δεν σε εξέπληξαν με μία αντεπίθεση;

Πώς να ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις λίγο,
αν ποτέ δεν πήγες να μαζέψεις την μπάλα από την εστία σου;

Πες μου γέρο,
πώς να ξέρεις τι είναι μοναξιά,
αν δεν έχεις βρεθεί κάτω από τα τρία δοκάρια, στα 12 βήματα από κάποιον που θέλει να σουτάρει και να τελειώσει τις ελπίδες σου;

Πώς να ξέρεις τι είναι λάσπη,
αν δεν έκανες ποτέ ένα τάκλιν στα πόδια του αντιπάλου για να βγάλεις την μπάλα πλάγιο;

Πώς να ξέρεις τι είναι εγωισμός,
αν ποτέ δεν έκανες ακόμα μία, ενώ το 9αρι περίμενε μόνο του την μπάλα;

Πώς να ξέρεις τι είναι τέχνη,
αν ποτέ, ποτέ δεν έχεις κάνει μια ραμπόνα;
Πώς να ξέρεις τι είναι μουσική,
αν δεν έχεις τραγουδήσει ποτέ μπροστά στο πέταλο;

Πώς να ξέρεις τι είναι η αδικία,
αν δεν σου έχει βγάλει μια κόκκινη ένας διαιτητής που παίζει έδρα;
Πες μου, πώς να ξέρεις τι είναι η αϋπνία
αν ποτέ δεν έχεις υποβιβαστεί;

Πώς, πώς να ξέρεις τι είναι μίσος,
αν ποτέ δεν έχεις βάλει ένα αυτογκόλ;
Πώς να ξέρεις τι είναι να κλαις,
αν ποτέ, αν ποτέ δεν έχεις χάσει έναν τελικό Μουντιάλ με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι;

Πώς να ξέρεις αγαπημένε φίλε,
πώς να ξέρεις πώς είναι η ζωή,
αν δεν έχεις παίξει ποτέ ποδόσφαιρο;

https://www.sombrero.gr/2013/10/%cf%89%ce%b4%ce%ae-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%b4%cf%8c%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf-2/

[RASTA]

Επειδή μας έχει φάει ο "αργαλειός" κ η αναμονή της ανόδου,κ σίγουρα επειδή εγώ δεν ξέρω πως γίνεται,να φτιάξει κανας mod ένα poll να δούμε στο Αργεντινή τι ομάδα είμαστε οι θαμώνες του καφενέ;....

[fon7]

Αύριο αν είναι.

[RASTA]

Αύριο αν είναι.

όποτε μπορείς...εγώ μια ιδέα είπα....

[fon7]

Μπήκε και πολ για τις ομάδες.

[RASTA]

Δεν βλέπω συμμετοχή...κ περιμένω άλλη μια ψήφο για τη σεντράλ....

[RASTA]

Το ποδόσφαιρο είναι ήχος, είναι μουσική
Μέρος 1

Το ποδόσφαιρο είναι όραση. Η είσοδος των ομάδων στο γήπεδο, η εικόνα της μπάλας να αναπαύεται στα δίχτυα, οι κιτρινόμαυρες (ή οτιδήποτε άλλο υποστηρίζει ο καθένας) φανέλες να μπαίνουν στο γήπεδο, το πράσινο του χορταριού που αντικρίζεις μόλις  μπεις, τα πολύχρωμα κασκόλ και τα κρεμασμένα πανό. Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να το βιώσεις; Όπως αυτός ο τυφλός οπαδός της Σαν Λορένσο στο ιστορικό 3-2 της ομάδας του Μποέδο επί της Νιούελ΄ς. Βρίσκεται στο γήπεδο και δεν μπορεί να δει τίποτα. Ακούει όμως και νιώθει, καταλαβαίνει από τους γύρω του. Ο ήχος ή η έλλειψη αυτού έχει τον δικό του κώδικα. Αν παίζει καλά η ομάδα, πού βρίσκεται η μπάλα, τι γίνεται στο γήπεδο. Μια έκτη ποδοσφαιρική αίσθηση. Και το ραδιοφωνάκι στο αυτί για να μαθαίνει τις λεπτομέρειες. Και όταν μπαίνει το ιστορικό γκολ, είναι έτοιμος να πανηγυρίσει αγκαλιασμένος με τους γύρω του. Γιατί τότε δεν υπάρχει όραση πλέον, υπάρχει έκρηξη σεροτονίνης, υπάρχει επαφή, αγκαλιά, χάι φάιβ. Υπάρχει το χαμόγελο, υπάρχει και το δάκρυ.

Μέρος 2

Κι ο ήχος γίνεται μουσική. Η μουσική εμπνέεται από το ποδόσφαιρο και το αντίστροφο. Οι Creedence Clearwater Revival δεν έχουν δώσει μόνο το όνομά τους σε ποδοσφαιριστές. Έχουν δώσει και την μουσική τους. Το Have You Ever Seen The Rain έχει γίνει σύνθημα των οπαδών της Ατλέτικο Μινέιρο και το Bad Moon Rising έχει γίνει ένας από τους αγαπημένους ρυθμούς για συνθήματα στην Αργεντινή. Τόσο οι οπαδοί της Ρίβερ, όσο και της Μπόκα το έχουν… διασκευάσει. Αλλά η καλύτερη εκτέλεση είναι στο Νουέβο Γκασόμετρο από τους οπαδούς της Σαν Λορένσο και πάλι, μετά από μια ήττα από την Ιντεπεντιέντε. Δεν φεύγουν, μένουν εκεί και τραγουδούν. Το τι βλέπουν δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει η φωνή και το τραγούδι.

Είμαι από τη γειτονιά του Μποέδο
Τη γειτονιά της μούργκα (σ.Σ. είδος χορού) και του καρναβαλιού
Σου ορκίζομαι ότι στις δύσκολες στιγμές,
πάντα θα σε ακολουθώ

https://www.sombrero.gr/2013/06/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%b4%cf%8c%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%bf-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%ae%cf%87%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba/

[RASTA]

Boca Juniors – River Plate : Το Ντέρμπι Του Πλανήτη


Αν σου ζητήσει κανείς να του κατονομάσεις κάποια ντέρμπι κι ειδικά σπουδαία ντέρμπι, αρχίζεις να σκέφτεσαι, Real – Barcelona, Manchester – Liverpool, Inter – Milan. Όμως στην άλλη μεριά του Ατλαντικού υπάρχει ακόμη ένα σπουδαίο ντέρμπι, που ακόμη κι οι Ευρωπαίοι καταλήγουν πως αυτό είναι το σπουδαιότερο του πλανήτη. Φυσικά η αναφορά γίνεται για το Boca – River. Ένα γεγονός που η Βρετανική εφημερίδα ”The Observer”  το 2004 το έβαλε πρώτο στην λίστα των 50 πραγμάτων που πρέπει να κάνει κανείς πριν πεθάνει. Με τη σειρά του το Βρετανικό περιοδικό ”FourFourTwo” το 2016 το ονομάζει ως το μεγαλύτερο ντέρμπι στον κόσμο ακολουθώντας στην συνέχεια η Βρετανική ”The Daily” την ίδια χρονιά που το έβαλε στην πρώτη θέση της λίστας των μεγαλύτερων ανταγωνισμών μεταξύ συλλόγων παγκοσμίως. Ένα χρόνο αργότερα ακόμη μια Βρετανική εφημερίδα, η ”Daily Mirror” το τοποθέτησε στην πρώτη θέση και πάλι στα κορυφαία 50 ντέρμπι του κόσμου.

Ντέρμπι δημιουργούνται είτε για λόγους ιδεολογίας, είτε για ταξικούς, για την κυριαρχία στην περιοχή ή ακόμη και στην χώρα, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Το συγκεκριμένο ντέρμπι υπάρχει για τους περισσότερους από αυτούς τους λόγους κι όπως παραδέχονται κι οι ίδιοι οι Αργεντίνοι, το πάθος των οπαδών είναι κυρίως αυτό που κατάφερε να κάνει αυτό το ντέρμπι το σπουδαιότερο όλων και να υπάρχει διαφορά δυναμικότητας από όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ονομασία του, Superclásico, έχει καταφέρει να γίνει παγκοσμίως γνωστή.

Το πρώτο επίσημο Superclásico πραγματοποιήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1913 στο γήπεδο της Racing όπου η River κέρδισε 2-1 και σφραγίστηκε για πάντα το ”αδελφικό μίσος” όπως το αποκαλούν στην Αργεντινή. Και μόνο αυτό το παιχνίδι φτάνει για να καταλάβουμε για την αντιπαλότητα των δύο ομάδων. Το παιχνίδι ήταν προγραμματισμένο για να γίνει στις 2.30 μ.μ. όμως λόγω της απουσίας του διαιτητή ξεκίνησε στις 3.10 μ.μ.. Σαν να μην έφτανε αυτό κι αφού το παιχνίδι ξεκίνησε, στο 25ο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου, οι δύο ομάδες ξεκίνησαν το γρονθοκόπημα με τον Amoral της River να αποβάλλεται και τα γεγονότα να παίρνουν συνέχεια εκτός αγωνιστικών χώρων, σε μπαρ και μαγαζιά.
Η αντιπαλότητα των δύο ομάδων είχε ήδη ξεκινήσει.

Οι δύο τους εδρεύουν στην ίδια πόλη ενώ τα πρώτα χρόνια, από όταν και ιδρύθηκαν (River 1901, Boca 1905), μοιράζονταν την ίδια γειτονιά, μέχρι που η River το 1925 μετακόμισε στην άλλη μεριά, στην πλούσια γειτονιά Nuñez. Αυτόματα, η μεταξύ τους αντιπαλότητα επεκτάθηκε και σε ταξικό επίπεδο. Η River επέλεξε την πλευρά των πλουσίων ενώ η Boca παρέμεινε στην φτωχογειτονιά της La Boca. Μια γειτονιά που αντιπροσωπεύει την φτωχή κι εργατική τάξη, γειτονιά μεταναστών. Σε ένα ντοκιμαντέρ, το ”Football Rivalries”, αναφέρεται πως η παραμονή στην γειτονιά παίχτηκε σε αγώνα τον οποίο και κέρδισε η Boca. Με την μετακόμιση της στην πλούσια γειτονιά αλλά και με κάποιες ακριβές για την εποχή μεταγραφές, η River απέκτησε το παρατσούκλι ”Millonarios” (Εκατομμυριούχοι) ενώ την εποχή του 1940 όπου κυριάρχησε απέκτησε το παρατσούκλι ”La Maquinita” (Η Μικρή Μηχανή).



Η κόντρα των δύο ομάδων με τα χρόνια μεγάλωνε τόσο που οι ίδιοι οι Αργεντίνοι αποκαλύπτουν πως ολόκληρη η χώρα ζει την κόντρα του Superclásico ακόμη κι αν δεν υποστηρίζουν κάποια από τις δύο ομάδες κι είναι αυτό που κρατάει ζωντανό το αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Το πάθος των οπαδών γέννησε και τα παρατσούκλια των δύο ομάδων. Οι οπαδοί της Boca αποκαλούν αντίστοιχα τους οπαδούς της River ‘‘Papá Noel” (Άγιος Βασίλης) και ”Gallinas” (Κοτόπουλα). Το πρώτο προέρχεται από τον λόγο πως ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει άρα και τα χρώματα του, κόκκινο και άσπρο. Χρώματα που είναι ίδια με της River και με την λογική αυτή δεν υπάρχουν εξίσου. Το Gallinas εμπνεύστηκε από έναν αγώνα του 1966, τον τελικό του Copa Libertadores ενάντια στην Peñarol. Η River προηγήθηκε με 2-0 αλλά έχασε τον αγώνα στην παράταση με τελικό σκορ 2-4. Από την πλευρά τους οι οπαδοί της River αποκαλούν τους οπαδούς της Boca ”Bosteros” (Χειριστές Κοπριάς) και ”Chanchitos” (Μικρά Γουρούνια). Η πραγματική προέλευση του Bosteros είναι από την λέξη ‘‘Boteros” (Καραβοκύρηδες) λόγω της χρήσης βαρκών για τις πλημμύρες. Η παραλλαγή σε Bosteros έχει να κάνει με την ύπαρξη ενός εργοστασίου δίπλα στο La Bombonera που χρησιμοποιούσε την κοπριά αλόγων για να κατασκευάζει τούβλα. Αν και το παρατσούκλι αυτό δημιουργήθηκε από τους αντιπάλους για πικάρισμα, οι οπαδοί της Boca είναι υπερήφανοι και αποκαλούν μόνοι τους τον εαυτό τους Bostero. Όσο για το ”Chanchitos” προέρχεται από μια ιστορία στις αρχές του αιώνα. Οι οπαδοί της Boca ”σοβάτιζαν” στο Buenos Aires αφίσες με λίστες μουσικών γεγονότων που θα πραγματοποιούνταν στο Monumental σημειώνοντας ότι όσο οι οπαδοί της River παρακολουθούσαν μουσική η Boca κέρδιζε τρόπαια. Οι οπαδοί της River που δεν θα το άφηναν έτσι, εμπνεύστηκαν από τους Pink Floyd και σχεδίασαν ένα φουσκωτό γουρούνι με ρουχισμό της Boca.


Το φουσκωτό γουρούνι που “πέταξε” μπροστά από τον κόσμο της Boca

Και οι δύο ομάδες έχουν αναδείξει κι έχουν γεννήσει τεράστιους ποδοσφαιριστές όπως ο Alfredo Di Stéfano για την River και ο Diego Armando Maradona για την Boca. Παράλληλα με τα χρόνια η καθεμία είχε τις δικές της χρονικές περιόδους κυριαρχίας κι αυτό ήταν κάτι που ενίσχυσε αυτήν την κόντρα αλλά και το πάθος, πράγμα που πέρασε ακόμη και στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι ενέργειες του Carlos Alberto Tévez και του Matías Jesús Almeyda. Ο πρώτος στον ημιτελικό του Copa Libertadores το 2004 στο Monumental, όταν και πανηγύρισε κάνοντας την κότα μετά από γκολ που σκόραρε ο ίδιος, ενώ ο δεύτερος όταν αποβλήθηκε σε παιχνίδι του πρωταθλήματος το 2011 και φίλησε το σήμα της River μπροστά στους οπαδούς της Boca στο Bombonera. Μία άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Juan Román Riquelme που είχε πει πως όταν ξυπνάει το πρωί δεν μπορεί να φορέσει τίποτα κόκκινο ή άσπρο.

https://rabona.gr/2019/12/18/boca-juniors-river-plate-to-ntermpi-tou-planiti/

[fon7]

Ο ποδοσφαιριστής των δύο χωρών
Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι απλό ως άθλημα, αλλά κανείς δεν είπε ότι είναι πάντα δίκαιο. Διακρίσεις πάντα υπάρχουν ανάμεσα στις θέσεις του, από τότε που μικροί δεν θέλαμε να κάτσουμε στο τέρμα μέχρι τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που λατρεύτηκαν και ήταν είτε επιθετικοί, είτε δεκάρια. Έχουν υπάρξει σπουδαία μπακ, αμυντικά χαφ, τερματοφύλακες, αλλά πάντα στις συζητήσεις για τους καλύτερους η κουβέντα πάει σε ποδοσφαιριστές που μπορούσαν να βάλουν την μπάλα στο πλεκτό. Αυτό που πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι ότι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Αργεντινή δεν είναι Αργεντίνος. Είναι ο Παραγουανός Αρσένιο Ερίκο γνωστός με πλήθος ονομάτων όπως “ο βασιλιάς των γκολ”, “ο χρυσός Παραγουανός”, “ο βιρτουόζος”, “το κόκκινο ξωτικό (duende)” και διάφορα άλλα.

Ο Ερίκο γεννήθηκε το 1915 στην Ασουνσιόν και ξεκίνησε να παίζει μπάλα στη Νασιονάλ. Ο “πόλεμος του Τσάκο” όμως άλλαξε τη ζωή του. Η Παραγουάη και η Βολιβία ήρθαν σε σύγκρουση για την περιοχή του Τσάκο, καθώς υπήρχαν ενδείξεις ότι είναι πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου. Οι συγκρούσεις ήταν άγριες με τις χώρες να είναι φτωχές και ειδικά την Παραγουάη να προέρχεται από έναν πόλεμο στον οποίο έχασε εδάφη από τη Βραζιλία και την Αργεντινή, με αποτέλεσμα η περιοχή να φαίνεται ως σωτηρία για τα οικονομικά προβλήματα. Ο 17χρονος Ερίκο που είχε αρχίσει να κάνει πράγματα και θαύματα τότε στην Ασουνσιόν κλήθηκε στον στρατό μαζί με άλλους ποδοσφαιριστές. Κι ενώ αρκετοί από αυτούς έγιναν ήρωες του πολέμου, ο Αρσένιο κλήθηκε να συμμετάσχει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα του Ερυθρού Σταυρού που είχε στόχο να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του πολέμου.

Ο Ερίκο έτσι βρέθηκε σε κάποια φάση στην Αργεντινή και η πολύ καλή ομάδα του Ερυθρού Σταυρού έπαιξε παιχνίδια με τις τοπικές ομάδες εντυπωσιάζοντας. Πρώτη τον πλησίασε η Ρίβερ, αλλά η υπόθεση δεν προχώρησε. Η Ιντεπεντιέντε ήταν αυτή που τον προσέγγισε στη συνέχεια (ο αστικός μύθος λέει ότι το έκανε μέσα στα αποδυτήρια της Μπόκα), αλλά ο λοχαγός που ήταν υπεύθυνος απείλησε τον Ερίκο ότι θα τον έβγαζε λιποτάκτη εν ώρα πολέμου. Οι Κόκκινοι επέμειναν, τα βρήκαν με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας της Παραγουάης, έδωσαν ένα ποσό ρεκόρ και ο ίδιος ο Ερίκο έδωσε το μπόνους της μεταγραφής του στον Ερυθρό Σταυρό με αποτέλεσμα η τουρνέ να στεφθεί από πλήρη επιτυχία.



Από εκεί και πέρα άρχισε η απίστευτη πορεία του Παραγουανού. Με ντεμπούτο κόντρα στην Μπόκα το 1934 ξεκίνησε η καριέρα του που τον έβαλε στους θρύλους της ιστορικής Ιντεπεντιέντε και στο hall of fame μαζί με παίκτες όπως ο Μποτσίνι. 293 γκολ έβαλε ο Ερίκο στα χρόνια του στην ομάδα της περιοχής Αβεγιανέδα και εντυπωσίαζε με την εκπληκτική ικανότητα να πηδάει ψηλά και να κερδίζει την μπάλα στον αέρα ακόμα και από τους τερματοφύλακες, αλλά ήταν και πολύ καλός τεχνίτης. Μετά από κάποια προβλήματα τραυματισμών που αντιμετώπισε, το 1937 έκανε την καλύτερη χρονιά του σκοράροντας 47 φορές σε ένα πρωτάθλημα 34 αγώνων. Ακόμα ένα ρεκόρ είναι το 1,43 γκολ ανα παιχνίδι που πέτυχε στο επόμενο πρωτάθλημα ο Ερίκο, μέλος μιας Ιντεπεντιέντε που οι ειδικοί της εποχής την βάζουν στις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, αφού κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1938 και του 1939.

Το 1942 επέστρεψε στην Παραγουάη για να πραγματοποιήσει το όνειρό του να κάνει την Νασιονάλ πρωταθλήτρια. Η Ιντεπεντιέντε που είχε νέους ιδιοκτήτες δέχθηκε προτάσεις με μεγάλα χρηματικά ποσά από Ρίβερ Πλέιτ και Σαν Λορένσο, αλλά οι οπαδοί απέτρεψαν την μεταγραφή. Ο Ερίκο επέστρεψε το 1943 στην Ιντεπεντιέντε μεγάλος και βαρύς πλέον και τελικά έκλεισε την καριέρα του στην Ουρακάν παίζοντας 7 φορές χωρίς να σκοράρει. Μέσα στην πορεία του Ερίκο όμως ξεχωρίζουν τρία γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι ο Ερίκο δέχθηκε πρόταση να παίξει στην εθνική Αργεντινής. Η Αργεντινή τότε είχε σπουδαία ομάδα, πρωταθλήτρια Αμερικής και ήταν από τα μεγάλα φαβορί για το Μουντιάλ του 1938 (στο οποίο τελικά δεν πήρε μέρος, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για άλλη φορά). Ο Ερίκο αρνήθηκε τα χρήματα που του προσφέρθηκαν και δήλωσε ότι είναι Παραγουανός. Το γεγονός αυτό έκανε θετική εντύπωση τόσο στην Αργεντινή, όσο και στη χώρα του, όπου δυστυχώς όμως δεν έπαιξε με την εθνική της ποτέ, καθώς απαγορευόταν να κληθεί παίκτης που αγωνίζεται στο εξωτερικό. Έτσι, ο μεγαλύτερος σκόρερ όλων των εποχών στην Αργεντινή και καλύτερος Παραγουανός δεν έγινε ποτέ διεθνής.



Το δεύτερο εντυπωσιακό είναι τα 43 γκολ του που θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Το 1938 η εταιρεία Σιγαρίγιος 43 που πουλούσε πούρα αποφάσισε (πιθανότατα πιστεύοντας ότι είναι ανέφικτο) να υποσχεθεί ένα τεράστιο ποσό σε όποιον θα σκόραρε 43 φορές στο πρωτάθλημα. Ο Αρσένιο κατάφερε να φτάσει τα 43 γκολ δυο αγωνιστικές πριν το τέλος. Με την Ιντεπεντιέντε να δίνει μάχη για τον τίτλο, ο Παραγουανός ήξερε ότι αν σκόραρε ξανά θα έχανε το βραβείο. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει κάποιες εύκολες φάσεις, αλλά και να γίνει υπερβολικά ομαδικός δίνοντας πάσες ενώ ήταν σε πλεονεκτική θέση. Τελικά κέρδισε και το πρωτάθλημα και το χρηματικό ποσό παρά τον κίνδυνο που πήγε ο ίδιος να δημιουργήσει.



Η τρίτη και τελευταία ιστορία είναι η πιο ιδιαίτερη. Ο Ερίκο ταλαιπωρήθηκε από θέματα υγείας που οδήγησαν στον ακρωτηριασμό του αριστερού του ποδιού το 1977. Λίγους μήνες αργότερα πέθανε από καρδιακή ανακοπή. Την επόμενη μέρα η Ιντεπεντιέντε αντιμετώπιζε την Ρίβερ. Με δάκρυα στα μάτια οι οπαδοί της Ιντεπεντιέντε τραγουδούσαν “Se siente, se siente, Erico esta presente” σε μετάφραση “Το νιώθουν, το νιώθουν, ο Ερίκο είναι παρών”. Η Ρίβερ προηγήθηκε με 0-1, αλλά τελικά η αύρα του Ερίκο γύρισε το ματς σε 2-1. Η Ιντεπεντιέντε κάλυψε τα έξοδα της κηδείας και ένα κόκκινο καραβάνι ξετυλίχτηκε από την έδρα της ομάδας ως το κοιμητήριο που ήταν 65 χιλιόμετρα μακρυά. Οι Παραγουανοί είχαν ζητήσει να επιστραφεί στην πατρίδα του, οι Αργεντίνοι αρνήθηκαν (και οι δυο χώρες είχαν δικτατορικά καθεστώτα με άσχημες σχέσεις τότε) και ο Ερίκο θάφτηκε στην Αργεντινή.

Παρ’ όλα αυτά στην Παραγουάη δεν το ξέχασαν και δημιουργήθηκε μια οργάνωση για τον “επαναπατρισμό” του στράικερ. Το 2010 με την Κριστίνα Κίρσνερ (από ποδοσφαιρόφιλη οικογένεια) να διατηρεί καλές σχέσεις με τον πρόεδρο της Παραγουάης οι δυο χώρες ήρθαν σε συμφωνία. Το φέρετρο του Ερίκο με την σημαία της Ιντεπεντιέντε βγήκε από την κρύπτη και το… μακάβριο θέαμα συνεχίστηκε με την μεταφορά του στην Παραγουάη όπου τυλιγμένο στις σημαίες των δύο χωρών και με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί βρήκε το νέο σπίτι του. Κονβόι αυτοκινήτων ακολουθούσε το φέρετρο, παιδάκια ντυμένα με στολές ήταν στην άκρη του δρόμου και οι Παραγουανοί φώναζαν συνθήματα και χειροκροτούσαν λες και υποδεχόντουσαν κάποιον ήρωα. Η μαγική παραφροσύνη του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου που ξεπερνά πολιτική και θρησκεία πολλές φορές σε όλο της το μεγαλείο. Ο Ερίκό από το 2010 αναπαύεται πλέον στην Παραγουάη, ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο η Νασιονάλ και η Ιντεπεντιέντε έχουν ονομάσει αντίστοιχα το γήπεδό τους και το πέταλο και μια από τις σημαντικότερες κερκίδες τους, ο ποδοσφαιριστής που αποτέλεσε ίνδαλμα του τεράστιου Αλφρέντο ντι Στέφανο, ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Αργεντινή.
sombrero.gr

[fon7]

"Βγαίνει ένας μικρός από ένα σπίτι τσίτσιδος, φωνάζει: «Πάμε Σεντράλ, γερά!». Μια αστραπή λάμπει και φωτίζει το μέσα κάποιου. Του στεγνώνει τον λαιμό. Ψελλίζοντας καταφέρνει να ρωτήσει: «Τελείωσε;». «1-1» λέει ο μικρός, «ισοφάρισε η Σεντράλ στο τέλος». Κάποιος περπατά, τώρα μουδιασμένος, λόγω νωθρότητας, λόγω του ότι είναι στον αυτόματο πιλότο. Η Σεντράλ στο τέλος, ρε! Η Σεντράλ στο τέλος! Δεν φωνάζει. Δεν κάνει κάποιον μορφασμό. Δεν σηκώνει το χέρι του. Η κραυγή εκρήγνυται μέσα του σαν βόμβα βυθού. Πάμε, κανάγιες μου, γερά! Μοιάζει ψέμα. Κάποιος θα σκεφτόταν ότι θα χοροπηδούσε ασυγκράτητος· θα καβαλούσε κάνα φράκτη· θα σκαρφάλωνε σε κάνα δέντρο σαν πίθηκος· θα αναρριχόταν σε κάνα μπαλκόνι, μέχρι και σε ταράτσα. Αλλά όχι. Δεν χρειάζονται υπερβολές. Παρ’ όλ’ αυτά, μια αίσθηση χαύνωσης, θαλπωρής, ατέλειωτης εσωτερικής γαλήνης, σιγά σιγά τον κατακλύζει τρυφερά. Ήδη βρίσκεται ένα τετράγωνο από το σπίτι του. Το απόγευμα είναι φωτεινό, γεμάτο ήλιο, ενδεχομένως και πιο δροσερό. Μπαίνει επιτέλους και πάει μέχρι το μπάνιο. Πλένει τα χέρια του, κοιτάζεται στον καθρέφτη. Έχει πάνω από χίλιες νέες άσπρες τρίχες στους κροτάφους του. Υπάρχουν δυο ρυτίδες στο μέτωπό του, καινούργιες και βαθιές. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια του έχουν γίνει πιο μαύροι. Κάποιος έχει γεράσει πάλι πέντε χρόνια, το ίδιο όπως πάντα. Κι όλ’ αυτά για ένα κλάσικο, μόνο. Έναν αγώνα ποδοσφαίρου, απλώς."

(Απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο "Puro Futbol" του Αργεντίνου Ρομπέρτο Φονταναρόσα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Απρόβλεπτες)


Το βιβλίο αποτελείται από 8 διηγήματα για την ποδοσφαιρική και οπαδική κουλτούρα της Αργεντινής και δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρέσει σε κάποιον που του αρέσει το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Περισσότερα στη σελίδα των Εκδόσεις Απρόβλεπτες: http://www.ekdoseis-aprovleptes.gr/index.php/books/puro-futbol/
El Sombrero

[RASTA]

Έπεσα έξω στο πιθανό οπαδικο ενδιαφέρον των θαμώνων του καφενέ για τις αργεντινικες ομάδες....

[fon7]

Μπορεί να βρεθούν και άλλοι και να αλλάξουν τα δεδομένα.

[born_in_drakolimni]

Δεν μπορω να πω οτι υπαρχει καποιος συγκεκριμενος λογος που να με κανει να ειμαι με το μερος καποιας αργεντινικης ομαδας
Απλα ειμαι με ολες ταυτοχρονα
Οποτε αγωνιζονται με βραζιλιανικες και αλλες νοτιοαμερικανικες ειμαι παντα υπερ τους
Οποτε παιζουν διηπειρωτικο με τις ευρωπαικες ειμαι παντα υπερ τους
Οποτε παιζει η εθνικη αργεντινης ειμαι παντα υπερ της

Οταν ειμαστε παιδια δεν υπηρχε πληροφορηση τι γινοταν εκτος ευρωπης
Και μου αρεσε πολυ η αγγλικη ατμοσφαιρα συν το οτι υποστηριζα εθνικη βραζιλιας
Μεγαλωνοντας αλλαξαν τα πραγματα, εμφανιστηκε ο μαραντονα, μπηκε το ιντερεντ στη μεση, αρχισα να νιωθω πιο κοντα στην ιδιοσυγκρασια αυτου του λαου και  αλλαξα γνωμη σιγα σιγα
Ο τροπος που προσεγγιζουν και γιορταζουν το ποδοσφαιρο ειναι κατι το μοναδικο
Ποδοσφαιρο=Αργεντινη
Αυτο το παθος, αυτη η λαχταρα και αυτος ο ρομαντισμος δεν συναντιουνται πουθενα

Η ψηφος παει στην ιντεπεντιεντε γιατι εχει τα περισσοτερα κοπα λιμπερταδορες
Εχει το μυθικο ρεκορ να παει 7 φορες σε τελικο και να κερδισει και τις 7


 

[PAS and stale bread]

Μαστσεράνο: Ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τη δράση!

Στα 36 του χρόνια ο Χαβιέρ Μαστσεράνο λέει «αντίο» στο ποδόσφαιρο ως παίκτης φεύγοντας γεμάτος 100%!

«Θέλω να ανακοινώσω ότι σήμερα αποχωρώ από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Θέλω να ευχαριστήσω αυτόν τον σύλλογο που μου έδωσε την ευκαιρία να τελειώσω την καριέρα μου στην Αργεντινή», μ' αυτά τα λόγια ο Μαστσεράνο έγραψε τον επίλογο μιας γεμάτο επιτυχίες καριέρας.

Η Εστουδιάντες αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό του 36χρονου, ο οποίος είχε μια λαμπρή καριέρα στην Ευρώπη.

Ξεκίνησε τη διαδρομή του στη Ρίβερ Πλέιτ και αφού έμεινε εκεί μέχρι το 2005, στη συνέχεια πήγε στην Κορίνθιανς. Η Γουέστ Χαμ τον έφερε στην Ευρώπη το 2006 και το 2007 τον έκανε δικό της η Λίβερπουλ.


Τα καλύτερά του χρόνια τα πέρασε στην Μπαρτσελόνα, όπου και έμεινε από το 2010 μέχρι το 2018.

Στη Βαρκελώνη κατέκτησε:

- La Liga: 2010–11, 2012–13, 2014–15, 2015–16, 2017–18
- Copa del Rey: 2011–12, 2014–15, 2015–16, 2016–17, 2017–18
- Supercopa de España: 2011, 2013, 2016
- UEFA Champions League: 2010–11, 2014–15
- UEFA Super Cup: 2011, 2015
- FIFA Club World Cup: 2011, 2015

Στη συνέχεια ήρθε η εμπειρία της Κίνας με την Χεμπέι και τέλος η Εστουδιάντες. Mε την εθνική Αργεντινής πήρε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια το 2004 και το 2008 ενώ στο Μουντιάλ του 2014 ήταν παρών όταν η ομάδα πήρε τη δεύτερη θέση.

https://www.gazzetta.gr/football/world/article/1533762/mastserano-anakoinose-tin-aposyrsi-toy-apo-ti-drasi-pic-vids

[fon7]

Ήταν Νοέμβριος του 1903 όταν κάποιοι καθηγητές και μαθητές ενός σχολείου που είχε ιδρύσει στο Ροσάριο ο Άγγλος καθηγητής Ισαάκ Νιούελ, έφτιαξαν μια ποδοσφαιρική ομάδα, που λίγα χρόνια μετά απέκτησε το παρατσούκλι 'λεπροί', επειδή δέχτηκε να παίξει ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι για να στηρίξει μια κλινική λεπρών. Αν και δεν συγκαταλέγεται στις 5 μεγάλες της χώρας, η Νιούελ'ς Όλντ Μποις μπορεί να καυχιέται ότι από αυτήν αναδείχθηκαν ή πέρασαν σε κάποια φάση της καριέρας τους ο Μαραντόνα, ο Μέσσι, ο Μπατιστούτα, ο Μπιέλσα, ο Βαλντάνο, ο Ποκετίνο και αρκετοί ακόμα σπουδαίοι Αργεντίνοι.
El Sombrero (βίντεο)


Το βίντεο γαμάτο

[fon7]

Πέντε δεκαετίες πριν έρθει το 2020 και ο πλανήτης τα δει σχεδόν όλα, οι Creedence Clearwater Revival έγραφαν στο 'Bad moon rising' για την Αποκάλυψη που κάποτε θα έρθει. Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και διασκευάστηκε από πολλούς, μια από τις αγαπημένες μας διασκευές του ομως δεν έχει όργανα, μόνο μερικές χιλιάδες μαντράχαλους που τραγουδάνε "είμαι από τη γειτονιά του Μποέδο, τη γειτονιά της μούργκα και του καρναβαλιού και σου ορκίζομαι ότι στις δύσκολες στιγμές, πάντα θα σε ακολουθώ..."
El Sombrero (βίντεο)

El Sombrero

[dio]

Tο ιδιο συνθημα στα πορτογαλικα απο τους οπαδους της Μπενφικα

&feature=emb_logo&ab_channel=OCantodasTorcidas

[fon7]

Στα 115 χρόνια ιστορίας της η Μπελγκράνο δεν έχει κερδίσει ποτέ τίποτα, ενώ έχει αγωνιστεί ουκ ολίγες φορές στη 2η κατηγορία. "Άτιτλη", "ομαδούλα της σειράς", "λούζερς", που λένε και στο χωριό μας. Εδώ οι οπαδοί της συνοδεύουν την είσοδο της μπάντας στο γήπεδο και απαντάνε έμμεσα στην κλασική ερώτηση "από τις μεγάλες τι υποστηρίζεις;" με ένα τραγούδι που ξεκινάει με τη φράση "Πως γίνεται να εξηγήσω σε κάποιον τι νιώθω για σένα..."
El Sombrero (βίντεο)

Όπως φαίνεται και από τις σημαίες τους, το παρατσούκλι τους είναι 'Πειρατές'.

[fon7]

Ο τελικός των εφτά ωρών
Όλοι γνωρίζουν για την μεγάλη ποδοσφαιρική κόντρα Βραζιλίας-Αργεντινής. Αυτό που πολλοί όμως δεν γνωρίζουν είναι ότι αρχικά το “κλάσικο” του Ριο ντε λα Πλάτα μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής ήταν ο αγώνας με την μεγαλύτερη σημασία στη Ν. Αμερική. Η κόντρα μεταξύ Βραζιλίας και Αργεντινής δημιουργήθηκε κυρίως από τη δεκαετία του 1920 και έπειτα και ένας από τους σημαντικότερους λόγους ήταν ο περιβόητος τελικός του Κόπα Αμέρικα του 1946, που τότε λεγόταν ακόμα Καμπεονάτο Σουνταμερικάνο και έγινε στην Αργεντινή. Έξι ομάδες πήραν μέρος σε εκείνη τη διοργάνωση, σε ένα μίνι πρωτάθλημα ενός γύρου. Έτσι όπως τα έφερε η μοίρα, το τελευταίο ματς ήταν το Αργεντινή-Βραζιλία με τους γηπεδούχους να έχουν 4 νίκες σε 4 παιχνίδια και τη Βραζιλία 3 νίκες και μια ισοπαλία, οπότε και με το σύστημα των δύο βαθμών ο αγώνας ήταν ένας πραγματικός τελικός.

Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη τεταμένη καθώς στο Κόπα Ρόκα (που μπορεί να εξηγήσουμε άλλη φορά τι ήταν) λίγους μήνες πιο πριν, o Βραζιλιάνος Αντεμίρ είχε σπάσει το πόδι του Αργεντίνου Μπαταλιέρο. Οι εφημερίδες της χώρας είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο κατηγορώντας τους Βραζιλιάνους για το σκληρό τους παιχνίδι και είχε δημιουργηθεί ένα άκρως εχθρικό κλίμα για την Βραζιλία του Ελένο ντε Φρέιτας. Ο αστικός μύθος λέει ότι οι μικροπωλητές έξω από το Μονουμεντάλ πουλούσαν άγουρα αχλάδια στον κόσμο ώστε να μπορεί να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά αν πετύχουν κάποιον Βραζιλιάνο. Μια μέρα πριν τον αγώνα, ο Αντεμίρ επισκέφτηκε τον Μπαταλιέρο σε ένδειξη μεταμέλειας και ο τελευταίος εμφανίστηκε χαμογελαστός σαν να είχε ξεχάσει το γεγονός. Φάνηκε όμως ότι το χαμόγελο ήταν για το θεαθήναι, καθώς την επομένη ο Μπαταλιέρο έκανε με το πόδι στον γύψο τον γύρο του γηπέδου για να αποθεωθεί σχεδόν ως ήρωας πολέμου από τον κόσμο. Οι Βραζιλιάνοι υποστηρίζουν ότι κάποιος πλησίασε τον επιθετικό Τσίκο και του είπε “καλύτερα να μην βγείτε έξω, θα σας σκοτώσουμε“, για να απαντήσει αυτός ηρωικά ότι δεν μασάνε. Σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει το κλίμα, ο αρχηγός και ίνδαλμα των Αργεντίνων Χοσέ Σαλομόν έδωσε μια ανθοδέσμη στον αρχηγό της Βραζιλίας πριν την έναρξη που ήταν προγραμματισμένη στις 3 το μεσημέρι.


Ο Σαλομόν, ένα από τα καλύτερα μπακ που έβγαλε ποτέ η Αργεντινή

Αυτά όμως ξεχάστηκαν γρήγορα και στο 30′ έγινε η φάση που σημάδεψε τον αγώνα. Ο Σαλομόν πήγε με δύναμη σε μια διεκδίκηση και ο Βραζιλιάνος επιθετικός Ζαΐρ σήκωσε ψηλά και επικίνδυνα το πόδι του. Ο αρχηγός της Αργεντινής έπεσε κάτω σφαδάζοντας, μια που το χτύπημα είχε ως αποτέλεσμα διπλό κάταγμα κνήμης και περόνης, κόβοντας την καριέρα του σπουδαίου αμυντικού. Ο Αργεντίνος ντε λα Μάτα αμέσως επιτέθηκε στον Ζαΐρ, ο Τσίκο πήγε να προστατέψει τον συμπαίκτη του και χτύπησε με τη σειρά του τον ντε λα Μάτα, αλλά γρήγορα βρέθηκε ανάμεσα σε έναν τσούρμο Αργεντίνων που τον έκανε σάκο του μποξ. Ένας μεγάλος αριθμός οπαδών μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και έγινε το έλα να δεις με τους αστυνομικούς να βαράνε και αυτοί όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Οι Βραζιλιάνοι φυγαδεύτηκαν στα αποδυτήρια και τελικά το παιχνίδι ξανάρχισε μια ώρα και ένα τέταρτο περίπου αργότερα (με τους φιλοξενούμενους να μην θέλουν αρχικά να παίξουν), αλλά χωρίς τους ντα Μάτα-Τσίκο που αποβλήθηκαν. Οι Αργεντίνοι σημείωσαν δυο γκολ με τον Μέντες και το ματς έγινε ξανά ροντέο προς το τέλος, όταν κατά το 70ο λεπτό ο Βραζιλιάνος προπονητής αποφάσισε είτε λόγω άγνοιας κινδύνου, είτε (μάλλον) για να προκαλέσει κι άλλο, να βάλει τον Αντεμίρ. Όπως ήταν αναμενόμενο, το ματς έγινε ξανά ροντέο πολύ σύντομα με μπουνιές και κλωτσιές μεταξύ των παικτών.


Η ομάδα της Αργεντινής λίγο πριν τον ιστορικό αγώνα

Ο Ουρουγουανός διαιτητής (βάλανε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα) Βαλεντίνι αποφάσισε να διακόψει και πάλι το ματς μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και οι παίκτες αποχώρησαν πάλι. Μόνο που τα πνεύματα δεν ηρεμούσαν με τίποτα και από τις 5 το απόγευμα περίπου που έγινε η νέα διακοπή χρειάστηκε να περάσουν τρεις ώρες για να έχουμε επανέναρξη. Τελικά το παιχνίδι συνεχίστηκε, παίχτηκαν τα τελευταία 20 λεπτά και τελείωσε σύμφωνα με τις διηγήσεις της εποχής στις 22.00, ένας τελικός που κράτησε περίπου 7 ώρες και βρήκε την Αργεντινή πρωταθλήτρια Ν. Αμερικής.

Όταν ο θρυλικός προπονητής της Αργεντινής Γκιγιέρμο Στάμπιλε πέτυχε τον θύτη Ζαΐρ στα αποδυτήρια του είπε: “Τι έκανες; έσπασες το πόδι του καλύτερου αμυντικού μας”, για να πάρει την απάντηση του αμετανόητου Βραζιλιάνου: “οι καλύτεροι αμυντικοί σας είναι ο ντε Ζόρζι κι ο Βαλούσι”. Μετά τον αγώνα, ο επιθετικός (και λίγο μποξέρ στον τελικό) Τσίκο αποφάσισε να πάει να δει τους γονείς του που ζούσαν στα σύνορα Αργεντινής-Βραζιλίας. Ο κίνδυνος ήταν όμως τόσο μεγάλος που πήγε μέχρι τα σύνορα με συνοδεία 12 στρατιωτών της Αργεντινής για να μην υπάρξει πρόβλημα. Όταν έφτασε στην πόλη του, οι κάτοικοι τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Τριάντα χρόνια αργότερα παραδεχόταν ότι το ρεκόρ του με εννιά αποβολές στα δέκα ματς που έπαιξε απέναντι σε συλλόγους και την εθνική της Αργεντινής ήταν δίκαιο και με ειλικρίνεια δήλωσε: “Ξέρεις κάτι; Τους μισούσα τους Αργεντινούς“. Βραζιλία και Αργεντινή δεν συναντήθηκαν ξανά για δέκα ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνον τον αγώνα, ενώ πιο πριν έπαιζαν μέχρι και τρία ματς κάθε χρόνο και η έχθρα έφτασε στο απόγειό της δημιουργώντας ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά “κλάσικο” σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

sombrero.gr

[fon7]

Η ιστορία ενός πραγματικού αρχηγού

Όταν πριν λίγους μήνες η Εστουδιάντες κατάφερε να κατακτήσει το Κόπα Λιμπερταδόρες, ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν εμφανίστηκε να φορά ένα μπλουζάκι που έγραφε “Ρούσο είσαι μαζί μας”. Για τον περισσότερο κόσμο εκτός Αργεντινής το μήνυμα δεν ήταν κατανοητό, αλλά για τους ανθρώπους που έζησαν τον Εντγκάρδο “Ρούσο” Πράτολα ήταν μια σημαντική στιγμή. Είναι λοιπόν η ευκαιρία να γράψουμε την ιστορία πίσω από αυτόν τον ποδοσφαιριστή, τον αρχηγό της Εστουδιάντες και ένα υπόδειγμα ανθρώπου και δύναμης χαρακτήρα.



Ο Πράτολα γεννήθηκε στην Λα Πλάτα το 1969 και έκανε το ντεμπούτο του με την μεγάλη του αγάπη την Εστουδιάντες σε ηλικία μόλις 19 ετών. Μετά από 6 χρόνια παρουσίας στο σύλλογο, έζησε τον υποβιβασμό της Εστουδιάντες στη Β’ Εθνική, μια ντροπιαστική στιγμή για την πρώτη ομάδα εκτός των “μεγάλων 5” της Αργεντινής που κατέκτησε πρωτάθλημα. Μόνο δύο παίκτες παραμένουν στο ρόστερ, ο ένας είναι ο Πράτολα και την οδηγεί ως αρχηγός ξανά στην Α’ Εθνική την επόμενη χρονιά, την ίδια σεζόν που ξεπετάγεται και ο πιτσιρικάς Χουάν Βερόν.



Μετά από ένα πέρασμα από το Μεξικό και την Ουνιόν Σάντα Φε, το 2000 επιστρέφει στην αγαπημένη του Εστουδιάντες, όμως τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένει.  Αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας, με την πρώτη διάγνωση να μιλάει για πολύποδα. Η υγεία του δεν είναι σε καλή κατάσταση. Στις 11 Μαρτίου του 2001 η Εστουδιάντες αντιμετωπίζει τη Χιμνάσια στο τοπικό ντέρμπι της Λα Πλάτα. Ο Πράτολα είναι καταβεβλημένος, έχει χάσει τέσσερα κιλά, είναι αδύναμος και η συμμετοχή του είναι αβέβαιη μέχρι λίγο πριν το ματς, αλλά τελικά ο ίδιος επιμένει και δίνει το παρών, σαν να ξέρει ότι πρέπει να παίξει οπωσδήποτε για 234η φορά με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Η Εστουδιάντες κερδίζει με 2-1 (σκόρερς ο γνωστός μας Λουτσιάνο Γκαλέτι και ο Ερνέστο Φαρίας) και η μισή πόλη πανηγυρίζει. Ο Πράτολα όμως καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η αποθέωση του αρχηγού

Στις 12 Απριλίου ανακοινώνει δημόσια σε όλο τον κόσμο ότι πάσχει από καρκίνο στο έντερο, ότι έχει κάνει επέμβαση και ότι θα παλέψει για να γίνει καλά, ξεκινώντας χημειοθεραπεία. Παντρεμένος και πατέρας δύο κοριτσιών, δηλώνει ότι στόχος του είναι να επιστρέψει ξανά στα γήπεδα ή στη χειρότερη θέλει να γίνει προπονητής για να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του και ότι θα προσπαθήσει μέσα στο 2002 να το κάνει. “Το όνειρό μου να ξανακούσω τους οπαδούς της Χιμνάσια να με βρίζουν” λέει στα σοβαρά. Παρά την προσωπική του περιπέτεια δεν ξεχνάει την ομάδα, επισκέπτεται τους συμπαίκτες του συχνά, ειδικά πριν από κρίσιμο ματς, δίνοντάς τους κουράγιο. Στις 24 Ιανουαρίου του 2002 η Εστουδιάντες παίζει φιλικό με τη Χιμνάσια για το τοπικό κύπελλο της πόλης και κερδίζει με 3-0. Στα πανηγύρια, οι συμπαίκτες του τον παίρνουν στους ώμους τους για το γύρο του θριάμβου. Ένα ολόκληρο γήπεδο, μαζί και οι οπαδοί της  αντιπάλου Χιμνάσια τον αποθεώνει: “Ολέ, ολέ, ολέ… Ρούσο, Ρούσο”.



Παρά τις δύο χειρουργικές επεμβάσεις και τη χημειοθεραπεία, η κατάσταση της υγείας του δεν βελτιώνεται. Ο Ρούσο μάχεται, αλλά αυτή την μάχη δεν μπορεί να την κερδίσει. Τον Απρίλιο πέφτει σε κώμα για περίπου δύο εβδομάδες, αλλά συνέρχεται. Στις 26 Απριλίου του 2002 λες και από διαίσθηση ξέρει ότι έρχεται το τέλος. Μεταφέρει στη διοίκηση ότι δεν θέλει να αναβληθεί το ματς της επομένης με την Ιντεπεντιέντε αν συμβεί κάτι. Πράγματι, στις 27 Απριλίου ο Πράτολα αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Οι διοικούντες το μαθαίνουν. Πηγαίνουν στο προπονητικό κέντρο και μαζεύουν προπονητή και παίκτες. Τους ανακοινώνουν ότι ο αρχηγός πέθανε. Όλοι ξεσπούν σε λυγμούς. Λίγο πριν πεθάνει, ο Ρούσο λέει στον πατέρα του: “Πες στα παιδιά να το πάρουν ως ένα ακόμα γεγονός της ζωής, να προχωρήσουν μπροστά γιατί μπορούν”. Το μήνυμα του Ρούσο μεταφέρεται στους συμπαίκτες του.

Tο ίδιο βράδυ, οι παίκτες της Εστουδιάντες και της Ιντεπεντιέντε κρατούν ενός λεπτού σιγή αγκαλιασμένοι στο γήπεδο. Οι οπαδοί έχουν λουλούδια και τραγουδούν συνθήματα υπέρ του Ρούσο. Τα πανό γράφουν “Ρούσο πάντα στις καρδιές μας” και “Ο Θεός ήθελε ένα σέντερ μπακ και διάλεξε εσένα”. Την ίδια στιγμή οι οπαδοί της αντιπάλου Χιμνάσια στο δικό τους παιχνίδι έχουν πανό στα οποία αποχαιρετούν τον αρχηγό της Εστουδιάντες, της μισητής αντιπάλου. Το δυνατό σέντερ μπακ, τον ψυχωμένο αρχηγό που έγινε σύμβολο για την ομάδα της Εστουδιάντες. Oι συγγενείς του Πράτολα μετά την αποτέφρωσή του σκορπάν τις στάχτες του στο γήπεδο της ομάδας, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει. Για τον άνθρωπο που δεν τα έβαλε ποτέ κάτω και χαμογελούσε και έσφιγγε τις γροθιές, όπως και όταν έπαιζε.

Ο Παλέρμο σκοράρει με τα χρώματα της Βιγιαρεάλ και αφιερώνει το γκολ στον Πράτολα

Οι οπαδοί της Εστουδιάντες δεν τον ξεχνούν και τα πανό που είναι αφιερωμένα σε αυτόν είναι πολλά. Σε αρκετά παιχνίδια τραγουδάν συνθήματα με κλασικότερο το: “Πάμε Πίντσα δείξε “αυγά”, ο Ρούσο σε υποστηρίζει από τον ουρανό”. Οι παίκτες της ομάδας παρά τα χρόνια που περνούν δεν τον ξεχνάνε στις μεγάλες επιτυχίες. Τόσο στο πρωτάθλημα του 2006, όσο και στο Λιμπερταδόρες του 2009, ο Βερόν, που τον είχε ίνδαλμα, και οι άλλοι φοράνε μπλουζάκια με το όνομά του. Για έναν ηγέτη τόσο στο γήπεδο, όσο και έξω από αυτό.
sombrero.gr

[fon7]

Οι φυλακισμένοι του Ντεβότο

Στα βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες υπάρχει το μπάριο Βίγια Ντεβότο. Είναι μια όμορφη περιοχή, με αρκετό ελεύθερο χώρο, κυρίως γιατί είχε αγοραστεί από μία τράπεζα και τον πρόεδρό της δον Αντόνιο Ντεβότο στις αρχές του περασμένου αιώνα, ώστε να φτιαχτεί εκεί ένας μεγάλος οικισμός. Το αποτέλεσμα είναι να μην μοιάζει με άλλες περιοχές της πόλης και εξαιτίας του πράσινου να λέγεται και “κήπος του Μπουένος Άιρες”. Σε αυτή τη γειτονιά πριν μερικές δεκαετίες, ένας ηλικιωμένος κύριος ρώτησε ένα 11χρονο αγόρι πόσο ήρθε η Λαμαντρίντ. Ο πιτσιρίκος Μαρσέλο πρώτη φορά άκουγε ότι υπάρχει στη γειτονιά του μια ομάδα με το όνομα Κλουμπ Ατλέτικο Χενεράλ Λαμαντρίντ, όπως πρώτη φορά έμαθε ότι στην περιοχή υπάρχουν και φυλακές και μάλιστα το γήπεδο της Λαμαντρίντ είναι δίπλα ακριβώς σε αυτές.



Αρκετά χρόνια αργότερα, ο πιτσιρικάς Μαρσέλο Ισκιέρδο, μεγάλος πια και φανατικός οπαδός της Λαμαντρίντ, θα έγραφε ένα βιβλίο με την ιστορία του συλλόγου και όνομα “Φυλακισμένοι: Λαμαντρίντ, το κλαμπ και η φυλακή”. Οι φυλακές χτίστηκαν στην περιοχή το 1927 και ο σύλλογος φτιάχτηκε το 1950. Οι άνθρωποί του έφτιαξαν το γήπεδο της ομάδας (το Εστάδιο Ενρίκε Σέξτο που χωράει σήμερα 3.500 κόσμο) ακριβώς δίπλα σε αυτές. Από τότε η ιστορία της ομάδας και των φυλακών είναι συνυφασμένες, μια σχέση μίσους και αγάπης όπως λέει ο Ισκιέρδο και όπως δείχνει το παρατσούκλι της ομάδας “Οι Φυλακισμένοι”. Μίσους όταν για παράδειγμα οι άνθρωποι τον φυλακών αποφάσισαν να τις επεκτείνουν παίρνοντας κομμάτι των εγκαταστάσεων του συλλόγου. Βλέπετε, οι άνθρωποι της Λαμαντρίντ είχαν φτιάξει τις εγκαταστάσεις τους σε κρατική έκταση. Μέσα σε μια νύχτα πήγαν κι έχτισαν έναν τοίχο ως χώρισμα μεταξύ της φυλακής και του γηπέδου τους, τόσο κακοφτιαγμένος που έγερνε, έμεινε εκεί όμως για δεκαετίες, το σύνορό τους.

Λίγο καιρό αργότερα, το 1963, οι υπεύθυνοι των φυλακών αποφάσισαν να τους διώξουν. Οι φίλοι και οι διοικούντες του συλλόγου για να υπερασπιστούν το γήπεδο, ταμπουρώθηκαν στα γραφεία και δεν άνοιγαν στους ανθρώπους των φυλακών. Ένας εκ των ιδρυτών, ο Τίτο Λόπες, είχε μάλιστα δανειστεί και όπλο από έναν συγγενή του και ήταν έτοιμος για όλα.  Αποφάσισαν να μην πάνε στις δουλειές τους και να μείνουν εκεί, φωνάζοντας μάλιστα δημοσιογράφους. Τέσσερις μέρες κράτησε η… πολιορκία και τελικά προς έκπληξή τους, οι άνθρωποι της Λαμαντρίντ κατάφεραν να κρατήσουν το γήπεδό τους. Ο αγώνας τους δικαιώθηκε.


Κάποιος θεούλης έφτιαξε το γήπεδο και τις φυλακές για το PES

Η Λαμαντρίντ είχε εκείνα τα χρόνια μέχρι και… κατάσκοπο στις φυλακές. Ο επιθετικός της “Νέγκρο” Ρέινα δούλευε στο ίδρυμα και προσπαθούσε να μάθει κάθε κουτσομπολιό. Έμαθε π.χ. για τα πλάνα που είχαν οι δεσμοφύλακες να σκάψουν ένα τούνελ ώστε να μπορούν να βγαίνουν και να παίζουν στο γήπεδο κρυφά τις νύχτες. Από τότε η Λαμαντρίντ είχε έναν εθελοντή να παραφυλάει για κανένα κρυφό λαγούμι. Με την αλλαγή του διευθυντή των φυλακών, τα πράγματα εξομαλύνθηκαν. Οι σχέσεις όμως της ομάδας δεν ήταν μόνο με τους εργαζόμενους των φυλακών, αλλά και με τους εγκλείστους. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία του Μάριο “Λόκο” Οριέντε που ήταν φυλακισμένος στη δεκαετία του 1950 και οπαδός της Μπόκα. Από το παράθυρο στο κελί του έβλεπε όλα τα ματς της ομάδας και στο τέλος την αγάπησε. Όταν αποφυλακίστηκε έγινε όχι μόνο οπαδός, αλλά και μέλος της, γραμματέας της, διοικητικό στέλεχος και στο τέλος έγραψε και τον ύμνο της. Την αντίθετη πορεία είχε ο ήδη οπαδός της Λαμαντρίντ Πάμπλο Ροντρίγκες που μπήκε φυλακή και οργάνωνε κερκίδα μαζί με συγκρατούμενους, κρεμώντας μέχρι και πανό στο παράθυρο του κελιού του όποτε έπαιζε η “Λάμα”. Όταν μεταφέρθηκε σε άλλη φυλακή ήταν απαρηγόρητος. Όπως φυσικά τύχαινε συχνά κάποιος φυλακισμένος να είναι οπαδός της αντίπαλης ομάδας και να κάνει εξέδρα γι’ αυτή. Άλλοι, λιγότερο ποδοσφαιρόφιλοι, ενοχλούνταν από την εικόνα των “ελεύθερων” οπαδών που φώναζαν τα Σαββατοκύριακα και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε ανταλλαγές όχι κόσμιων χαρακτηρισμών μεταξύ οπαδών και εγκλείστων.



Στο βιβλίο του Ισκιέρδο υπάρχουν πολλές γραφικές ιστορίες. Ο πρόεδρος που ήταν ταυτόχρονα προπονητής και παίκτης, αλλά στο ημίχρονο αντί να δίνει οδηγίες πουλούσε λαχεία στον κόσμο, τα δυο αδέρφια που έπαιζαν αριστερό και δεξί μπακ και τις καθημερινές είχαν το καλύτερο τυροπωλείο της γειτονιάς, ο ποδοσφαιριστής που πριν αρχίσει το πρωτάθλημα έτρεχε γύρω από τη φυλακή για προετοιμασία με τους φυλακισμένους να τον αποθεώνουν ή ο κυριούλης που χτύπησε τον διαιτητή και κρυβόταν για να μην μπει για έναν μήνα στη φυλακή δίπλα στον τόπο του εγκλήματος. Αλλά και το ρεκόρ προσέλευσης κόσμου που έγινε βέβαια σε άλλο γήπεδο και για εντελώς κωμικό λόγο. Στο γήπεδο της Τίγκρε όταν το 1977 η Λαμαντρίντ πήρε το πρωτάθλημα της… Ε’ εθνικής. 15.000 κόσμος είδε την Λαμαντρίντ να κερδίζει 3-2 με πρωταγωνιστές τους αδερφούς Ροσέλ (τους τυρέμπορες που αναφέραμε). Ζήτημα όμως οι 1000 από αυτούς να ήταν οπαδοί της. Όπως ελάχιστοι ήταν και οι οπαδοί της αντιπάλου Ακασούσο. Λόγω όμως κακής συνεννόησης των διοργανωτών, το γήπεδο είχε γεμίσει από… Ευαγγελιστές που είχαν κάποια εκδήλωση αργότερα στο ίδιο γήπεδο και δεν είχαν ενημερωθεί για τη σωστή ώρα. Μπροστά σε 14.000 πιστούς (όχι δικούς της, αλλά του Ύψιστου), η ομάδα πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Ποτέ ξανά δεν έπαιξε μπροστά σε τόσο κόσμο και ποτέ ξανά η έδρα της δεν ήταν “εκκλησία”. Οι αδερφοί Ροσέλ έγιναν είδωλα στη γειτονιά και συνεχίζουν να έχουν το μαγαζί τους στο Ντεβότο.

Υπήρχαν όμως και λιγότερο ωραίες στιγμές. Ειδικά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν ένα στρατιωτικό ελικόπτερο προσγειώθηκε χωρίς καμία ενημέρωση στον αγωνιστικό χώρο και κατέβασε δυο ανθρώπους με κουκούλες για να οδηγηθούν στις φυλακές, μπροστά στους έκπληκτους ποδοσφαιριστές. Η επίδραση άλλωστε ήταν αμφίδρομη. Όπως ό,τι γινόταν στο χορτάρι επηρέαζε τους φυλακισμένους, έτσι και το αντίστροφο. Πώς να μην επηρεαστείς όταν πάνω από 60 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε επεισόδια στη φυλακή είτε από εγκαύματα, είτε από ασφυξία σε μια πολύ βρώμικη υπόθεση που έμεινε γνωστή ως η σφαγή του Παμπεγιόν Σέπτιμο το 1978 και προσπάθησε η χούντα της Αργεντινής να κουκουλώσει. Πώς να μην σε αγγίξει το ζευγάρι μιας δημοσιογράφου και του συντρόφου της αντιστασιακού που για 4 χρόνια επικοινωνούσαν μόνο από τα παράθυρά τους στα κελιά που βρίσκονταν απέναντι, με τη γλώσσα του σώματος και με μικρά καθρεφτάκια που αντανακλούσαν το φως του ήλιου.

Η Λαμαντρίντ είναι μια ακόμα μικρή ομάδα της Λ. Αμερικής με τις δεκάδες ιστορίες που βγάζει το άθλημα εκεί. Αλλά αυτή η ιδιαιτερότητά της να ζει δίπλα σε ένα τέτοιο μέρος την κάνει ξεχωριστή. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τις φυλακές δίπλα της και οι φυλακές δεν θα είναι ίδιες χωρίς αυτή. Για τους φίλους της όμως είναι απλά η ομάδα τους, αυτή που αγαπούν και δεν τους νοιάζει αν το μεγαλύτερό της κατόρθωμα είναι ότι έφτασε στη Γ’ εθνική το 2011 και έμεινε μόλις μια χρονιά και ότι πέρσι βγήκε 19η στους 20 και έπεσε στην Ε’ εθνική και πάλι. Το περιγράφει καλύτερα άλλωστε ο ίδιος ο Ισκέρδο:

Την ημέρα του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ Γιουβέντους και Μπαρσελόνα με τον Τέβες και τον Μέσι να παίζουν αντίπαλοι, παίζαμε με την Χουβεντούδ Ουνίδα. Ούτε το σκεφτήκαμε με τον γιο μου. Πήγαμε στο ματς. Ήξερα ότι το πιο πιθανό ήταν να δούμε ένα 0-0 χωρίς φάσεις και χωρίς καμία τεχνική. Δεν είχαμε όμως καμία αμφιβολία για την απόφασή μας. Τελικά έτσι και έγινε, το ματς ήταν κακό και ήρθε 0-0. Το πάθος για την ομάδα είναι όμως πολύ πιο πάνω από τα αποτελέσματα.
sombrero.gr

[fon7]

Αν θέλεις να απειλήσεις τον Χόρχε Μπερμούδες, προετοιμάσου καλύτερα

Στην Ελλάδα, το όνομα του Χόρχε Μπερμούδες δεν ξυπνά καλές αναμνήσεις στους φίλους του Ολυμπιακού. Ο Κολομβιανός αμυντικός πέρασε το 2001 τον Ατλαντικό για να έρθει στη χώρα μας. Η μεταγραφή του ήταν “βόμβα” (το ίδιο καλοκαίρι ο Ολυμπιακός απέκτησε και τον Κριστιάν Καρεμπέ) και δεν υπήρχε κανείς να αμφισβητήσει την ποιότητά του. Μιλάμε για έναν σέντερ μπακ που μόλις είχε κατακτήσει δύο συνεχόμενα Κόπα Λιμπερταδόρες με την Μπόκα του Κάρλος Μπιάνκι, αρχηγό σε μια ομάδα που είχε Ρικέλμε, Παλέρμο, Κόρδοβα, Ιμπάρα, Σάμουελ και Μπατάλια. Κι όμως, ο μόλις 30 ετών αμυντικός δεν τα πήγε καθόλου καλά στην Ελλάδα και αποχώρησε ως ένα τεράστιο παλτό. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ το στάτους του στη Λ. Αμερική. Ο Μπερμούδες λατρεύεται από τους οπαδούς της Μπόκα και τους Κολομβιανούς ποδοσφαιρόφιλους, καθώς ήταν ένας εξαιρετικός κεντρικός αμυντικός και μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Και αν δεν πιστεύετε εμάς, τότε η παρακάτω ιστορία μπορεί να σας πείσει.

Μετά την αποτυχημένη του σχεδόν διετία στην Ελλάδα, ο Μπερμούδες γύρισε στην Αργεντινή και στους Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ, συναντώντας τους νεαρούς τότε Φερνάντο Μπελούτσι και Νάτσο Σκόκο. Οι “λεπροί” κατέκτησαν την 6η θέση στην Απερτούρα του 2003, αλλά η πορεία τους στην Κλαουζούρα ήταν απογοητευτική, με την ομάδα να κατακτά την 14η θέση. Όπως είναι σύνηθες στην Αργεντινή, κάθε κακή πορεία είναι λόγος “επίσκεψης” των οπαδών στις προπονήσεις της ομάδας. Και όταν λέμε επίσκεψη, δεν εννοούμε “φάτε λίγη από τη χειροποίητη τυρόπιτα που έκανε η μανούλα μου”. Έτσι λοιπόν, ένας από τους γνωστούς μπαραμπράβας των Νιούελ’ς πήγε στην προπόνηση της ομάδας και έτυχε υποδοχής από τους αρχηγούς.



Ο ένας αρχηγός ήταν ο Αργεντινός αμυντικός Σεμπαστιάν Ντομίνγκες, που είχε αρκετά χρόνια στην ομάδα. Είναι αυτός που διηγήθηκε χρόνια μετά, σε τηλεοπτικό σταθμό της Αργεντινής, τη σημερινή μας ιστορία. Με την έλευση του Χόρχε Μπερμούδες, το περιβραχιόνιο στην ομάδα το πήρε ο Κολομβιανός. Μπορεί να ήταν μόλις η πρώτη του χρονιά στον σύλλογο, αλλά η προσωπικότητά του ήταν τέτοια που τον έκανε αμέσως σημαντικό στα αποδυτήρια του συλλόγου. Κάπως έτσι, ο “Σέμπα” και ο “Ελ Πατρόν” άρχισαν να κουβεντιάζουν με τον οργανωμένο οπαδό, σχετικά με τα αποτελέσματα της ομάδας.

Η συζήτηση ξέφυγε σιγά σιγά και ο οπαδός ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κολομβιανό, σε πολύ έντονο ύφος. Μια που ο εποικοδομητικός διάλογος είχε φτάσει σε ένα τέλμα, ο οπαδός είπε στον Μπερμούδες: “Περίμενέ με εδώ, πάω στο αυτοκίνητό μου”. Πράγματι, ο άνθρωπος ήταν ειλικρινής. Πήγε στο αυτοκίνητό του, το άνοιξε και από μέσα έβγαλε μια ματσέτα. Σαν κύριος, άρχισε να επιστρέφει προς τους παίκτες. Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι θα έφευγαν. Ο Χόρχε Μπερμούδες, βγαλμένος από ταινία, γύρισε απλώς στον 11χρονο γιο του που βρισκόταν εκεί και του είπε: “Πήγαινε στα αποδυτήρια” και στον Ντομίνγκες “πάρ’ τον μέσα”. Ο Αργεντινός, έκπληκτος, τον ρωτάει τι πρόκειται να κάνει κι ο Μπερμούδες, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, του λέει: “θα τον αντιμετωπίσω”. Δυστυχώς, ο Σέμπα δεν δίνει παραπάνω λεπτομέρειες, αλλά εμείς φανταζόμαστε τον Κολομβιανό να σηκώνει τα μανίκια και να περιμένει, καθώς ο αέρας του Ροσάριο ανέμιζε την πλούσια μαλλούρα του.



Ο οπαδός πλησίασε με τη ματσέτα στο χέρι κι ο “Ελ Πατρόν” αγέρωχος του είπε. «Τι θα κάνεις; Ξέρεις πού γεννήθηκα; Ξέρεις από πού είμαι; Εγώ γεννήθηκα με αυτές τις ματσέτες; Τι νομίζεις ότι θα κάνεις;» Όλα αυτά χωρίς να κουνιέται σπιθαμή και με τον οπαδό να κραδαίνει το φονικό όπλο. Ο Ντομίνγκες που είχε απομακρυνθεί από το σημείο, παρακολουθούσε από μια σχετική ασφάλεια τα δρώμενα. «Για περίπου 30 δευτερόλεπτα, ο νεαρός τον απειλούσε και ο Μπερμούδες ήταν εντελώς ακίνητος, απαντώντας σε όλες τις βρισιές με τον ίδιο τρόπο. Ήταν σαν να του έλεγε, πήγαινε φέρε ένα μπαζούκα γιατί με τη ματσέτα δεν θα γίνει τίποτα». Και κάπως έτσι, ο οπαδός κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε, πήρε την ματσέτα του, επέστρεψε στο αυτοκίνητό του και αποχώρησε. Υποθέτουμε ότι ο Μπερμούδες τζούνιορ την επόμενη μέρα θα πήγε στο σχολείο γεμάτος περηφάνια για τον πατερούλη του.

Εκτός όμως από τη διήγηση του Σέμπα Ντομίνγκες για εκείνη τη σεζόν, υπάρχει κι η ιστορία που είπε ο ίδιος ο Κολομβιανός το 2010 στο ESPN. Εκεί, αφού μίλησε για τη ζωή του και την καριέρα του (που κάποια στιγμή θα δούμε πιο αναλυτικά), ανέφερε τα εξής. Οι Νιούελ’ς Ολντ Μπόιζ είχαν παίξει στο Μπομπονέρα και ο Μπερμούδες αποθεώθηκε από το κοινό των Μποστέρος. Κατάλαβε τότε ότι δεν άντεχε να παίζει κόντρα στην Μπόκα. «Μόλις τελείωσε το παιχνίδι έκανα δήλωση, ότι στην Αργεντινή μπορώ να παίξω μόνο στην Μπόκα, αλλιώς δεν αισθάνομαι καλά. Είπα ότι στο τέλος της χρονιάς θα έφευγα από τους Νιούελ’ς». Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτό ξεσήκωσε αντιδράσεις ανάμεσα στους οπαδούς του συλλόγου, που το είδαν ως προσβολή.

Η διήγηση του Μπερμούδες για τον οπαδό με το πιστόλι

Ο Μπερμούδες πήγε για προπόνηση και ξαφνικά πέτυχε έναν οπαδό να σουλατσάρει με ένα πιστόλι και να απειλεί τους συμπαίκτες του για τα χάλια της ομάδας. Ο “Ελ Πατρόν” ρώτησε πού είναι ο κόουτς, αλλά ο προπονητής είχε κλειδωθεί στο γραφείο του. «Οι παίκτες να δέχονται απειλές και ο προπονητής να έχει κλειστεί μέσα; Τρελάθηκα, πήγα μπροστά στον οπαδό και του είπα να φύγει. Στην Κολομβία το όπλο δεν το έχεις για να το δείχνεις, αλλά για να το χρησιμοποιείς. Δεν μας φοβίζει η θέα ενός όπλου», δήλωσε ο Μπερμούδες. Ο οπαδός του απάντησε ότι δεν θέλει καν να μιλήσει μαζί του και τον έβρισε, αλλά ο Μπερμούδες δεν σταμάτησε. «Αν θέλεις να με σκοτώσεις, σκότωσέ με», είπε. Όρμησε προς τα πάνω του και τελικά δυο συμπαίκτες του αναγκάστηκαν να τον συγκρατήσουν. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε και ο οπαδός έφυγε γελώντας και λέγοντας ότι όλα είναι καλά.

Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν ήταν. Στο επόμενο ματς, ένα παιχνίδι με την Τσακαρίτα, διάφοροι οργανωμένοι οπαδοί είχαν κάτσει σε “στρατηγικά” σημεία στο γήπεδο, σφυρίζοντας κάθε φορά που ο Μπερμούδες ακουμπούσε την μπάλα και βρίζοντάς τον. Η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη και στο ημίχρονο ο ποδοσφαιριστής ζήτησε από τον κόουτς να τον βγάλει αλλαγή. Ο πρόεδρος δεν τον στήριξε καθόλου, δείχνοντας για μια ακόμα φορά το καθεστώς ομηρίας που υπάρχει για τις ομάδες από την παρουσία των μπαραμπράβας. Ο Μπερμούδες έπαιξε μόνο εκείνη τη σεζόν στην ομάδα και ήταν και η τελευταία του στην Αργεντινή. Συνέχισε για αρκετά χρόνια στη συνέχεια, παίζοντας στο Εκουαδόρ, αλλά και την πατρίδα του την Κολομβία. Σταμάτησε την μπάλα στα 36 του, έχοντας κατακτήσει δύο Λιμπερταδόρες, ένα Διηπειρωτικό και πρωταθλήματα σε Κολομβία, Αργεντινή και Ελλάδα. Είτε οι διηγήσεις του Ντομίνγκες και του Μπερμούδες αναφέρονται στο ίδιο γεγονός με διαφορετικές λεπτομέρειες, είτε πρόκειται για δυο ξεχωριστά γεγονότα, η αλήθεια είναι ότι, όπως είπε και ο Ντομίνγκες στο κανάλι που τον φιλοξένησε, ο Χόρχε Μπερμούδες «είχε πολύ μεγάλα αβγά». Τόσο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όσο και έξω από αυτόν.
sombrero.gr

[fon7]

Ο άρχοντας της παύσης
Μέσα στους διάφορους τεράστιους παίκτες που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, ένας λιγότερο γνωστός εκτός της χώρας, αλλά θρύλος στην πατρίδα του είναι ο Ρικάρντο Μποτσίνι που πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 60 του και έτυχε να πετύχω μια συνέντευξή του στον Τζόναθαν Γουίλσον (αν δεν σας λέει κάτι το όνομά του, διαβάστε εδώ). Ψάχνοντας τα παλιά μας κείμενα ανακάλυψα ντροπιασμένος ότι δεν έχουμε αναφορές ιδιαίτερες εκτός από την συμμετοχή του στην θρυλική ομάδα φάντασμα.

Ο Μποτσίνι γεννήθηκε στην πόλη Σάρατε στην επαρχία του Μπουένος Άιρες και έπαιξε σε όλη τη του τη ζωή σε μια ομάδα, στην ιστορική Ιντεπεντιέντε που φέτος αγωνίζεται στη Β’ Εθνική. Ο “Μπότσα” με ύψος μόλις 1.68 δεν ήταν και ο καλύτερος αμυντικός, ούτε όμως ήταν κάποιος δεινός σκόρερ. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η μαγική του δυνατότητα να αποφεύγει αντιπάλους και να πασάρει με ακρίβεια. Ήταν ακριβώς το στυλ του παίκτη πάνω στο οποίο χτίστηκε το ποδόσφαιρο της Αργεντινής και σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Εντουάρντο Αρτσέτι είχε να κάνει με το γεγονός της μεταλαμπάδευσης του ποδοσφαίρου από τους Άγγλους. Οι Άγγλοι της Αργεντινής με περισσότερη εμπειρία, καλύτερη διατροφή και πιο γερά κορμιά μάθαιναν το ποδόσφαιρο στους Αργεντίνους. Οι τελευταίοι για να τους αντιμετωπίσουν αναγκάστηκαν να παίζουν ένα πιο αυθόρμητο, άγριο ποδόσφαιρο, με πονηριά και μαθημένοι να το παίζουν σε κλειστούς χώρους. Ο Μποτσίνι ήταν ακριβώς αυτό, εμφανισιακά έμοιαζε λίγο με τον Γούντι Άλεν να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά όπως είχε πει ο Χόρχε Βαλντάνο: “Είναι σαν ένας διαρρήκτης που ψάχνει τον συνδυασμό για το χρηματοκιβώτιο, τον βλέπεις να ψάχνει με τα δάχτυλά του και ξαφνικά… κλικ. Μια κίνησή του άνοιγε οποιαδήποτε άμυνα.”

Κάποιος σκάουτ τον είχε πάει στην Μπόκα, αλλά ο τότε προπονητής Ντιέγκο Γκαρσία είπε: “Ναι είναι καλός, αλλά του λείπει κάτι“. Ο Ρικάρντο, οπαδός της Σαν Λορένσο όταν ήταν μικρός, κατέληξε έτσι στην Ιντεπεντιέντε. Ο Μποτσίνι εμφανίστηκε στα 18 του στην έδρα της Ρίβερ ως αλλαγή και αμέσως έγινε ο αγαπημένος των οπαδών. Το κριτήριό τους αλάνθαστο καθώς έπαιξε στους Κόκκινους για 20 σεζόν, 638 επίσημα παιχνίδια, κερδίζοντας 4 πρωταθλήματα, 4 Λιμπερταδόρες, 2 Διηπειρωτικά και σκοράροντας 97 φορές. Κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στα πόδια του, οι αντίπαλοι ένιωθαν ότι μπορεί στο τέλος της φάσης να μπει γκολ, ένας ποιητής στο γήπεδο με μπαλιές διαβήτη, ένας κοντός τύπος που έμοιαζε να δαμάζει το θηρίο που λέγεται μπάλα.

Ο Μποτσίνι ήταν γνωστός για την πάυση, την περίφημη “la pausa” του αργεντίνικου ποδοσφαίρου όταν και το 10αρι που έχει την μπάλα στα πόδια του καθυστερεί ελάχιστα, ίσα ίσα για να πάει στην ιδανική θέση ο αποδέκτης και τότε ο enganche να μοιράσει με ακρίβεια. Μια κίνηση που όμως μας υπενθυμίζει κι ο Γουίλσον στο άρθρό του την βλέπουμε πλέον από τον Ρικέλμε. Ο ίδιος ο Μποτσίνι τη χώρισε σε δυο κατηγορίες. Με την μπάλα να πηγαίνει αργά και τον παίκτη απλά να περιμένει, όπως είχε κάνει σε ένα ματς με την Γκρέμιο και έδωσε ασίστ στον Μπουρουσάγκα και με το 10αρι να κουβαλάει την μπάλα γιατί πολύ απλά αν μείνει ακίνητος θα χάσει την ευκαιρία να πασάρει. Όπως σε ένα ματς με την Ολίμπια της Παραγουάης για το Λιμπερταδόρες, όταν και… περίμενε τρέχοντας με την μπάλα την κατάλληλη στιγμή να πασάρει στον Μπαρμπερόν:

Σαν άνθρωπος ο Μποτσίνι ήταν κάποιος που δεν φοβόταν να τα βάλει με κανέναν. Ποτέ δεν μιλούσε καλά για τους διοικούντες γιατί απλά δεν ένιωθε κανέναν θαυμασμό γι’ αυτούς. Τα έβαζε πάντα με τους μάνατζερ για τους οποίους είχε απέχθεια και πάντα έκανε κριτική στους αμυντικογενείς προπονητές. Αν κάτι όμως του άφησε άσχημη γεύση στη ζωή του, ήταν η σχέση του με την εθνική ομάδα. Μετά τις συμμετοχές του στην ομάδα φάντασμα, έπαιξε κι άλλα παιχνίδια αλλά έμεινε εκτός ομάδας από τον Μενότι (έναν επιθετικογενή προπονητή) τόσο το 1978 (όταν και οι δημοσιογράφοι πίεζαν για να επιλεχθεί ο Αλόνσο), όσο και το 1982 παρ’ ότι ήταν σε τρομερή κατάσταση. Η έκπληξη έγινε το 1986, όταν και τον πήρε στο Μεξικό ο Μπιλάρδο ένας προπονητής που ήθελε απλά να κερδίζει με οποιονδήποτε τρόπο, ένας προπονητής που τα είχε ακούσει από τον Μποτσίνι. Είχε παίξει σημαντικό ρόλο και η επιμονή του Μαραντόνα, που θαύμαζε πάντα τον Μποτσίνι. Ο Μποτσίνι έπαιξε μόλις σε ένα ματς, όταν και μπήκε αλλαγή με το Βέλγιο στον ημιτελικό στο 86′. Ο Ντιέγκο, μεγάλος πρωταγωνιστής σε εκείνο το παιχνίδι, πήγε και του είπε “Πάμε Μάεστρο” και λίγο αργότερα προσπάθησε να του μοιράσει ένα γκολ, αλλά η μπαλιά του για τον Μποτσίνι κόπηκε. Ο ίδιος ο Μποτσίνι σε μια από τις σπάνιες του συνεντεύξεις λίγους μήνες μετά δήλωσε ότι δεν νιώθει παγκόσμιος πρωταθλητής, ούτε ιδιαίτερα ευτυχισμένος γιατί είχε συνηθίσει να είναι πρωταγωνιστής. Δεν φοβήθηκε να πει ότι δεν ενθουσιάστηκε και τόσο από το παιχνίδι της Αργεντινής, παρά μόνο σε μερικά ματς και ότι προτιμάει το παιχνίδι που χτίζεται από πίσω, όπως π.χ. της τότε μεγάλης Γαλλίας.

Στα 60 του πλέον, ο Μποτσίνι παραμένει ένα ίνδαλμα για τους οπαδούς της Ιντεπεντιέντε, αλλά και ένας τεράστιος παίκτης για όσους τους αρέσουν οι εγκεφαλικοί ποδοσφαιριστές, αυτοί που παίζουν με το μυαλό. Και αν δεν πιστεύετε εμάς, πιστέψτε τα λόγια του Ντιέγκο μετά από εκείνο το ματς με το Βέλγιο:

Όταν είδα ότι μπαίνει ο Μποτσίνι μου φάνηκε ότι ακούμπησα με τα χέρια μου τον ουρανό. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάνω μια pared μαζί του. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι κάνω το ένα-δύο με τον Θεό.
sombrero.gr

[fon7]

Το παιδί που έφυγε από το Φουέρτε Απάτσε

Η Σιουδαδέλα βρίσκεται στα όρια της πόλης του Μπουένος Άιρες και ανήκει στην ευρύτερη μητροπολιτική ζώνη της πρωτεύουσας της Αργεντινής. Η ίδια ως ξεχωριστή “πόλη” έχει περίπου 70 χιλιάδες κατοίκους. Εκεί βρίσκεται κι η γειτονιά Φουέρτε Απάτσε, μια υποβαθμισμένη περιοχή με πολύ κακή φήμη. Το Φουέρτε Απάτσε διαφέρει από άλλες αντίστοιχες περιοχές της Λ. Αμερικής γιατί δεν είναι μια παραγκούπολη. Θυμίζει εν μέρει το Σεκοντιλιάνο στη Νάπολη, γνωστό από τη σειρά Gomorrah, σε κάπως μικρότερη κλίμακα. Σε μια έκταση 26 εκταρίων (260 στρεμμάτων) ζουν περίπου 40 χιλιάδες άνθρωποι σε 25 τεράστιες πολυκατοικίες-πύργους (οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι ο αριθμός φτάνει στην πραγματικότητα τους 60.000). Υπάρχουν σχολεία, τρία νηπιαγωγεία, τέσσερα δημοτικά, ένα γυμνάσιο και ένα σχολείο για ενήλικες. Στο Φουέρτε Απάτσε (που ως επίσημο όνομα έχει το Εχερσίτο ντε λος Άντες), πολλά παιδιά δεν φτάνουν μέχρι τα 15. Εξαφανίζονται, σκοτώνονται, φεύγουν. Οι συμμορίες και τα ναρκωτικά κάνουν κουμάντο σε αυτή τη φτωχική περιοχή που χτίστηκε για να μεταφέρει τους φτωχούς ανθρώπους από τις παράγκες, σε καλύτερες κατοικίες. Δυστυχώς, οι ζωές τους δεν είναι πολύ καλύτερες, τα περισσότερα κτίρια έχουν σχεδόν ρημάξει.



Φυσικά, το “μπάριο” δεν θα μπορούσε να μην έχει και γήπεδα ποδοσφαίρου. Η μπαλίτσα είναι μια από τις λίγες ασχολίες των παιδιών. Όχι ότι είναι λιγότερo επικίνδυνη. Οι σφαίρες συχνά περνούν από τα κεφάλια τους, όλοι έχουν ένα φίλο ή συγγενή που σκοτώθηκε και όλοι έχουν ζήσει μια δύσκολη στιγμή. Οι αγώνες εκεί είναι όσο σκληροί θα περίμενε κανείς. Το Φουέρτε Απάτσε πρωτοκατοικήθηκε τον Μάιο του 1973, αλλά ο περισσότερος κόσμος μετακινήθηκε εκεί το 1978 από τη στρατιωτική χούντα που ήθελε να εξαφανίσει τις παραγκουπόλεις κοντά από τα γήπεδα, για να μην εμφανιστεί μια άσχημη εικόνα για τη χώρα στο εξωτερικό κατά τις ημέρες του Μουντιάλ της Αργεντινής. Τα πράγματα δεν έγιναν ποτέ καλύτερα. Δεν είναι λίγες φορές που σελίδες στο Facebook προειδοποιούν τον κόσμο να μη βγει έξω κάποια συγκεκριμένη ημέρα. Πολλές φορές το ίδιο μήνυμα μεταφέρεται μέσω WhatsApp στους κατοίκους: «Όσοι μένουν στο τάδε και τάδε κτήριο, να αποφύγουν να βγουν έξω το βράδυ. Δεν θέλουμε να θρηνήσουμε αθώοους». Όπως γράφει ένα άρθρο της Clarin, παλιότερα έκαναν κουμάντο οι ληστές, τώρα οι έμποροι ναρκωτικών.


Παιδιά που παίζουν στο Φουέρτε Απάτσε

Πολλές από τις συμμορίες ληστών εγκατέλειψαν την περιοχή, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα δέχτηκαν… αποζημίωση από τους ναρκεμπόρους. Σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι έκαναν αλλαγή στην καριέρα τους. Τα λίγα διαθέσιμα χρήματα των κατοίκων, οι κάμερες ασφαλείας και οι βαριές ποινές για ένοπλες ληστείες οδήγησαν στο “ευκολότερο” εμπόριο ναρκωτικών. Φυσικά οι συμμορίες αλληλοσκοτώνονται. Η αστυνομία φτάνει συνήθως πολύ αργά. Κάποιοι παίρνουν χρήματα, άλλοι απλώς φοβούνται να μπουν κάπου που ξέρουν ότι επικρατούν άλλοι νόμοι. Οι κάτοικοι λένε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα, μια που εξαιτίας της ύπαρξης των ναρκωτικών, στις πολυκατοικίες του Φουέρτε Απάτσε πλέον υπάρχουν ένα σωρό τύποι που δεν μένουν εκεί, αλλά έρχονται για να πάρουν τη δόση τους και πολύ συχνά γίνονται επικίνδυνοι για τους κατοίκους. Μέχρι πριν μερικά χρόνια, οι εγκληματίες είχαν τον κανόνα να μην πειράζουν τους κατοίκους. Πλέον με την έλευση… νέων προσώπων αυτό δεν τηρείται. Οι μικροεγκληματίες μπαίνουν στα σπίτια και παίρνουν ότι μπορούν: ποδήλατα, κινητά, στερεοφωνικά, μπαταρίες, λάστιχα αυτοκινήτων, ακόμα και παπούτσια. Το 2018 επιτέθηκαν στον οδηγό του λεωφορείου 146 που περνάει από τα όρια της γειτονιάς. Είναι ο μοναδικός τρόπος για όλους τους κανονικούς κατοίκους, τους εργάτες του Φουέρτε Απάτσε, ώστε να πάνε στις δουλειές τους. Η εταιρεία αναγκάστηκε να αλλάξει τη διαδρομή του.


Ο αληθινός Κάρλος κι ο Κάρλος της σειράς, εκεί που ξεκίνησαν όλα

Όλα αυτά τα κοιτάζει από ψηλά ένα τεράστιο και εντυπωσιακό γκράφιτι 30 μέτρων που βλέπετε στην αρχή του κειμένου. Με τη φάτσα του πιο γνωστού ανθρώπου που έζησε ποτέ στο Φουέρτε Απάτσε. Βλέπετε, στα γηπεδάκια της περιοχής και με τις σφαίρες να περνούν από πάνω, έλαμψε για πρώτη φορά το αστέρι του Καρλίτος Τέβες. Εκεί παραλίγο να χάσει τη ζωή του, όταν μωράκι σχεδόν βρέθηκε κάτω από το καυτό νερό στο καζάνι που είχε η οικογένειά του. Έπαθε εγκαύματα τρίτου βαθμού, έδωσε μάχη για τη ζωή του στο νοσοκομείο και τελικά μετά από παραμονή περίπου δύο μηνών βγήκε. Βγήκε με τα σημάδια στο κορμί του ανεξίτηλα. Η ιστορία και η ζωή του Κάρλος Τέβες πριν γίνει ένας διάσημος ποδοσφαιριστής, δεν διέφερε σε τίποτα από αυτές όλων των φτωχόπαιδων της γειτονιάς.

Δεν γνώρισε ποτέ πατέρα, η μητέρα του ήταν έγκυος στον Κάρλος όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε, θύμα κι αυτός της βίας της γειτονιάς. Και τυπικά δεν γνώρισε και μητέρα, καθώς η βιολογική του μητέρα Φαμπιάνα Μαρτίνες δεν έδειξε ουσιαστικό ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Ο Καρλίτος μεγάλωσε με την αδερφή της Αντριάνα και το σύζυγό της Σεγούντο Ραϊμούντο Τέβες, δυο ανθρώπους που υπεραγαπούσαν τον Κάρλος και δεν τον ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Μεγάλωσε με μια μπάλα, παίζοντας στους σκληρούς αγώνες της γειτονιάς, με έπαθλο λίγα χρήματα με τα οποία αγόραζε σαλάμι και τυρί. Οι αγώνες αυτοί ήταν ντέρμπι, είχαν μεγαλύτερη σημασία από όλους τελικούς. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα τα διηγείται η σειρά Apache: La vida de Carlos Tevez που είναι διαθέσιμη στο Netflix.

Όποιος περιμένει στιγμές ποδοσφαιρικού μεγαλείου, ας το ξεχάσει. Η σειρά ασχολείται κατά κύριο λόγο με τα παιδικά χρόνια του Τέβες με το μήνυμα “βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα” που πάντα αφήνει περιθώριο για λίγη καλλιτεχνική υπερβολή. Ειδικά επειδή είναι λατινοαμερικάνικη είχα μια αμφιβολία για το πόση από τη διάσημη μυθοπλασία τους θα είχε, αλλά νομίζω κυμαίνεται σε νορμάλ πλαίσια. Η σειρά είναι αρκετά καλογυρισμένη, τα μέρη είναι πραγματικά, ο πιτσιρικάς που παίζει τον Τέβες εξαιρετικός (το όνομά του Μπαλτάσαρ Μουρίγιο) κι η ζωή του Καρλίτος παρουσιάζεται με αρκετές λεπτομέρειες. Το αρνητικό είναι ότι η σειρά συχνά ασχολείται με περιφερειακούς χαρακτήρες λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι η ιστορία φιλίας του πρωταγωνιστή με τον συμπαίκτη του “Ουρουγουανό” Ντανίλο Σάντσες δεν είναι αποκύημα της φαντασίας των σεναριογράφων. Μπορεί να μοιάζει το πιο τραβηγμένο κομμάτι, αλλά είναι αληθινό. Μια ιστορία που δείχνει πόσο δύσκολο ήταν αυτό που τελικά κατάφερε ο Τέβες.

Αν θέλετε να δείτε τη σειρά αποφύγετε αυτή την παράγραφο και συνεχίστε με την επόμενη, δεν είναι spoilers της σειράς, αλλά της πραγματικής ιστορίας. Ο Κάρλος Τέβες είχε στην πραγματική ζωή για φίλο τον Νταρίο Κορονέλ. Ο Νταρίο ήταν μαζί στις μικρές ομάδες των Ολ Μπόιζ, συμπαίκτης του Τέβες. Ήταν ο… ωραίος της παρέας και ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, ένα πολύ πιο πλήρες πακέτο από τον Τέβες. Τα παιδιά του 1984 της Ολ Μπόιζ είχαν μια απίστευτη ομάδα που έγραφε ιστορία στις μικρές ηλικίες. Οι περισσότεροι έπαιζαν μαζί από τα 6 ως τα 13 τους, αλλά ο Νταρίο (ο Ντανίλο της σειράς) δεν ήταν απλά συμπαίκτης. Έμενε στο Φουέρτε Απάτσε, πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Τέβες, έπαιζε στα ίδια μικρά γηπεδάκια της γειτονιάς. Οι δυο τους ήταν κολλητοί. Ο Ντανίλο ήταν τεχνίτης, ήταν μαχητής, ήταν αρχηγός, αλαζόνας, αλλά και παικταράς. Δοκιμάστηκε μαζί με τον Καρλίτος και άλλα δύο παιδιά, στη Βέλεζ Σάρσφιλντ, στη διπλανή περιοχή του Λινιέρς. Ο Νταρίο ήταν ο μοναδικός που οι άνθρωποι της Βέλεζ επέλεξαν. Η συμπεριφορά του όμως δεν ήταν η καλύτερη. Μάλωνε με συμπαίκτες, έκλεβε ρούχα, είχε πολλά προβλήματα ως χαρακτήρας, με αποτέλεσμα να τον διώξουν και να μείνει χωρίς ομάδα στα 15 του στο Φουέρτε Απάτσε. Δεν έκανε ποτέ την καριέρα που θα μπορούσε, σε αντίθεση με τον Τέβες, κάτι που τον ενοχλούσε γιατί πίστευε (και μάλλον είχε δίκιο) ότι ήταν καλύτερος. Οι φορές που βρέθηκαν αντίπαλοι ήταν ιστορικές κι η κόντρα στο γήπεδο μεγάλη. Ο Νταρίο όμως έμπλεξε με τα ναρκωτικά και με μια τοπική συμμορία, δεν είχε κοντά του ανθρώπους να τον βοηθήσουν. Μια μέρα πλακώθηκε στο ξύλο με ένα μεγαλύτερο παιδί στο γήπεδο και την άλλη μέρα εμφανίστηκε με ένα όπλο να τον ψάχνει. Η φιλία του με τον Τέβες συνεχίστηκε, αλλά ο ένας ήταν πλέον σε συμμορίες κι ο άλλος στην Μπόκα. Ο Τέβες λίγο πριν φύγει για ένα τουρνουά με την Κ17 της Αργεντινής υποσχέθηκε στον Νταρίο ότι θα του χάριζε τη φανέλα του από το πρώτο παιχνίδι του, σε ένα μπάρμπεκιου που βρέθηκαν μαζί. Τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ. Ο Κάρλος βρισκόταν στο Περού με τον Μαστσεράνο, τον Σαμπαλέτα και τον Μάξι Λόπες. Ο Νταρίο την ίδια στιγμή βοηθούσε τους φίλους από τη συμμορία (με το όνομα Backstreet Boys του Φουέρτε Απάτσε) να ληστέψουν ένα προποτζίδικο. Η αστυνομία τους κυνήγησε, είχαν φτάσει κοντά στο Φουέρτε Απάτσε και ήξεραν ότι εκεί θα ήταν ασφαλείς. Ένα τετράγωνο πιο πριν, ο Νταρίο βοήθησε τους άλλους να σκαρφαλώσουν έναν τοίχο, αλλά είχε ήδη περικυκλωθεί από την αστυνομία. Λέγεται ότι υπήρχε η “λευκή κάρτα” στο όνομά του. Ότι είχε σκοτώσει παλιότερα έναν αστυνομικό και υπήρχε η άδεια να τον πυροβολήσουν. Ούτε σύλληψη, ούτε δίκη. Ο Νταρίο πήρε το όπλο του, το έστρεψε στο κεφάλι του και αυτοκτόνησε για να φύγει με τους δικούς του όρους. Η ζωή του είχε καταστραφεί ήδη εδώ και καιρό.


Ο Νταρίο κι ο Κάρλος

Η σειρά δεν είναι σε καμία περίπτωση ντοκιμαντέρ, είναι μια δραματοποιημένη αληθινή ιστορία και καλύτερα να τη δείτε, ως κάτι τέτοιο. Αρκετές φορές ξεχνάς ότι πρόκειται για τον Τέβες, νομίζεις ότι είναι μια σειρά για τη ζωή σε αυτά τα μέρη. Αρκετοί κάτοικοι έχουν παράπονα. Στην εφημερίδα La Nacion μίλησαν ορισμένοι από αυτούς και είπαν ότι στέκεται μόνο στα δυσάρεστα, ότι δείχνει μόνο τον πόνο, ότι δείχνει πολλή περισσότερη βία και έτσι μεγαλώνει το στίγμα αυτής της περιοχής, των κατοίκων της που ντρέπονται να πουν ότι μένουν εκεί όταν ψάχνουν για δουλειά. Η “Ζωή του Κάρλος Τέβες” δεν είναι η καλύτερη σειρά που έχετε δει στη ζωή σας, αλλά έχει αρκετό ενδιαφέρον για το πώς ο Τέβες κατάφερε να ξεφύγει από μια ζωή χωρίς μέλλον και να φτάσει στην κορυφή, χάρη στο ταλέντο, τη δουλειά, την τύχη (που πάντα παίζει ρόλο για έναν ταλαντούχο ποδοσφαιριστή) και σίγουρα τους γονείς του που ήταν εκεί δίπλα για να τον κρατήσουν στον δύσκολο και σωστό δρόμο. Το αντιπαράδειγμα του πιο ταλαντούχου Ντανίλο/Νταρίο είναι η απόδειξη. Ο Κάρλος με τα χρήματα της μετακίνησής του από την Μπόκα στην Κορίνθιανς μερικά χρόνια αργότερα, κατάφερε να μεταφέρει τους γονείς του σε μια καλύτερη περιοχή. “Δεν με νοιάζουν τα χρήματα, αυτό που θέλω είναι να πάρω την οικογένειά μου από εκεί. Αγόρασε 15 σπίτια μακριά από τη γειτονιά γι’ αυτούς“, είπε στον μάνατζέρ του τότε. Δεν εγκατέλειψε ποτέ την περιοχή όμως. Πηγαίνει συχνά και όλοι πέφτουν πάνω του για μια φωτογραφία. Για τον έναν που κατάφερε να ξεφύγει.
sombrero.gr