Liverpool F.C.

[New]

Σκατά στο τερέν τους...  . .. πως λέμε αλλιώς τον βόθρο.

Με τον Ντερ Ντι Λι τι έγινε... το κάναμε κέρινο?


 


Τι είναι το αλκαλικό νερό που πίνει ο Obama και όλοι οι διάσημοι;

- Ο πρόεδρος ...  8)

[chilly]

Ασχολείστε ακόμα με την Λίβερπουλ? Ομάδα που πήρε τον ΚΥΡΓΙΑΚΟ για αμυντικό ?
Γελάει ο κόσμος...

Αυτή και η Ίντερ ήταν απο τις ομάδες που παρακολουθούσα περισσότερο...
Με την έλευση του Καραβούτα στην Ίντερ και του Κυργιάκου στην Λίβερπουλ σταμάτησα πλέον να ασχολούμαι !
Ευτυχώς που δε πήγα και ο Νίνης στην Μπαρτσελόνα αλλιώς θα την βγάζαμε μόνο με ΘΡΥΛΟ

Θα στο πω ευγενικά. Πάρε τον @λο ρε που θα μιλήσεις για την Liverpool. Άντε με το κωλοχανείο σου, ομάδα βόθρε, πρόεδροι λαμόγια και κλέφτες. Αντε πάρε τον @λο και ασχολήσου με κανα πακιστανικό τηλέφωνο. Θα μιλήσεις εσύ ρε κωλόγαυρε, απόγονε του στόλου για την Liverpool. Στα τσακίδια ρε πρόβατο, πήγαινε κάνε υποκλίσεις και τεμενέδες στον πρεζέμπορα και στον πράκτορα της Στάζι. Ποιός είσαι εσύ ρε που θα μιλήσεις για την Liverpool?Εσύ ο Τσαλουχίδης ρε πρόβατο?Εσύ ο Αμανατίδης ρε πρόβατο?Εσύ ο Ανατολάκης ρε πρόβατο? Άντε στα σκατά να πάρεις το μεροκαματό σου από τον πρόεδρό σου να ψηφίσεις τον ρουφιάνο που έβαλε για δήμαρχο. Στα σκατά ρε σιχαμένε. ΕΤΑΙΡΑΣ ΥΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ. Γαμώ και τον βαζελό σας...μας έχετε κάνει να σιχαθούμε την μπάλα και είστε τα ίδια σκατα.

[RASTA]

LuNaTiC7,είσαι μάλλον πολύ νέος για να μη ξέρεις ότι για πάνω από μια  10ετία,η κόκκινη πλευρά του Μέρσευ,έπαιζε μαγική μπάλα......λίγο σεβασμό,κ στο ζητάω εγώ,που ΔΕΝ υπήρξα ποτέ οπαδός της......

[LuNaTiC7]

 

[RASTA]

o chilly,σε "καταδρομική" στο wembley ,προχτές το βράδυ..... 

[chilly]

Βγάζω MVP τον Lucas στο λιβερπουλ.γιουκέι τώρα. Μου αποσπάς την προσοχή.

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Απίστευτο! Η Λίβερπουλ έβαλε το όνομά της δίπλα σε μία ακόμα επική ανατροπή και πανυγηρίζει την πρόκρισή της στα ημιτελικά του Europa League έχοντας νικήσει με 4-3 τη Ντόρτμουντ στο Άνφιλντ.

Κι αν το τελικό σκορ πιθανώς να μην... λέει τίποτα, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως η Ντόρτμουντ στο 9' προηγούνταν με 0-2 ενώ το σκορ στο 57' ήταν 1-3!

Η ομάδα του Κλοπ όχι μόνο δεν παράτησε ένα παιχνίδι που φαινόταν χαμένο, αλλά ισοφάρισε και στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων ο Λοβρέν έδωσε τη νίκη και την προκριση υπογράφοντας την ανατροπή της σεζόν!

Η Ντόρτμουντ κατάφερε να κάνει ονειρεμένο ξεκίνημα καθώς αρχικά με τον Μχιταριάν στο 5' και εν συνεχεία με τον Ομπαμεγιάνγκ στο 9' πήρε προβάδισμα δύο γκολ και ουσιαστικά αγκάλιασε την πρόκρισή της, σε συνδυασμό με το 1-1 του πρώτου αγώνα. Ακόμα και όταν ο Οριγκί μείωσε στο 48' είχε απάντηση με τον Ρόις στο 57' να κάνει το 1-3.

Η Λίβερπουλ είχε μπροστά μισή ώρα αγώνα και ένα... βουνό να ανέβει, καθώς ήθελε τρία γκολ για να προκριθεί εκείνη. Και το ανέβηκε! Ο Κουτίνιο μείωσε στο 66', ο Μαμαντού Σακό ισοφάρισε σε 3-3 στο 77' και ο έτερος κεντρικός αμυντικός των «κόκκινων», ο Λόβρεν, έγραψε την απόλυτη ανατροπή σκοράροντας στο 90+1' για το τελικό 4-3!

από Sentragoal.gr

[RASTA]

ο chilly ζει το όνειρο του,μην τον ξυπνάτε..... 

[chilly]

ο chilly ζει το όνειρο του,μην τον ξυπνάτε..... 

Μόνο με αυτόν στον πάγκο θα ζούσα το ονειρό μου. Πλάκα κάνω. Όλα βαίνουν καλώς. Λίγο βελτίωση του χρόνου στην άμυνα και στα αμυντικά χαφ και θα πανηγυρίσω πρωτάθλημα.

[vagge-lakis-buffon]

Το χτεσινο ματς ηταν για αλλη μια φορα, τι σημαινει ποδόσφαιρο.
Εναλλαγή συναισθημάτων, γκολ, τρελα, παράνοια.

Χτες ειδε κανεις αν επεσε κανα καπνογόνο? Μπουκαλι? Ή ξερω γω τι?

15/4/1989 96 νεκροί Liverpool vs Sheffield United (Hillsborough stadium)

Σκεφτείτε αν επαιζε ελληνικη ομαδα κ κερδιζε οπως η Ντόρτμουντ κ στο τελος εχανε, τι θα γίνονται απο τους ελληνικους μαο μαο.

Αν αλλαξει η νοοτροπία του Έλληνα φιλαθλου-οπαδου τοτε θα φτιαξουν και οι ομαδες και το ελληνο ποδόσφαιρο

[davelis]

Όποιος παρακολουθεί Super League τον αφήνουν αδιάφορο κάτι ματσάκια τύπου Λίβερπουλ Ντόρτμουντ

[jimakos]

ΘΑΥΜΑ στο Άνφιλντ: Οπαδός σηκώθηκε από το αναπηρικό καροτσάκι στο 4-3!
http://www.sport-fm.gr/article/podosfairo/thauma-sto-anfild-opados-sikwthike-apo-to-anapiriko-karotsaki-sto-4-3-video/3158924

Τελικά ο καλύτερος τρόπος να πιάσεις τους μαϊμού αναπήρους, είναι να τους βάλεις να παρακολουθούν κρίσιμα παιγνίδια της ομάδας τους...
Πώς θεραπεύονται οι πούιστδες...σε χρόνο dt...

[RASTA]

Liverpool Fans Ahead Of The Game! | Liverpool v Sevilla | Europa League Final

All Goals & Extended Highlights ~ Liverpool 1-3 Sevilla ~ 18/5/2016 [Final Europa League]

Incredible Liverpool Fan Park Scenes! | Liverpool v Sevilla | Europa League Final

Liverpool and Sevilla fans fighting before kick off.

Incredible Liverpool Fan Park Scenes! | Liverpool v Sevilla | Europa League Final

κ άλλος χαμένος τελικός για τον Κλοπ....εκτός Ευρώπης πλέον η Liverpool,κ τα πράματα μάλλον θα ζορίσουν για το Γερμανό....απ την άλλη,ξεκούραστη η ομάδα του χρόνου αφού θα χει λιγότερους αγώνες απ εκείνους που θα κυνηγάνε το πρωτάθλημα,δεν είναι απίθανο να κάνει την "έκπληξη".... όμως η ιστορία δε γράφεται,με υποθέσεις....κουράγιο chilly

[RASTA]

image post

[chilly]

Αχχχχ....μας σκλαβώνεις. Όλοι τους και μόνοι μας.

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Μια ωδή στον μεγάλο αδικημένο Στίβεν Τζέραρντ

Μία απόπειρα να βρούμε λογική στο παράλογο και την αδικία αυτής της ζωής.

Αν η ζωή του Στίβεν Τζέραρντ γίνει ποτέ ταινία, τότε θα πρόκεται είτε για μια ιστορία δύναμης και έμπνευσης που θα εστιάζει στον τελικό του Champions League το 2005, είτε θα αποτελεί ένα δράμα με τραγικό τέλος που θα επικεντρώνεται στο μοιραίο του λάθος στο περσινό παιχνίδι με την Τσέλσι. Για τον μεγάλο αρχηγό της Λίβερπουλ τα τελευταία 12 χρόνια, αξίζουν μόνο δάκρυα συγκίνησης και όχι στεναχώριας, όσο κι αν η αδικία της ζωής απέναντί του είναι πολύ μεγάλη για να την αγνοήσω.
Όντας φίλαθλος του Ολυμπιακού στην Ελλάδα και υποστηρικτής της Λίβερπουλ στην Αγγλία, η σχέση μου με τον Στίβεν Τζέραρντ δοκιμάστηκε έντονα τον Δεκέμβρη του 2004, όταν ο αρχηγός των «reds» νίκησε με εκείνο το ασύλληπτο σουτ τον Νικοπολίδη αφήνοντας έξω την -εν Ελλάδι- ομάδα μου. Οκ, δεν θα σου κρύψω ότι ίσως του έριξα και μερικές κατάρες εκείνο το βράδυ, επηρεασμένος από τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής. Κατάρες που όμως μετάνιωσα μόλις λίγους μήνες αργότερα κι ελπίζω να μην λειτούργησαν αναδρομικά με δέκα σχεδόν χρόνια καθυστέρηση.

Ήταν πια Μάιος του 2005 όταν ο μεγάλος Στίβι έπαιρνε από το χεράκι την αγαπημένη του ομάδα, όταν εκείνη είχε βρεθεί πίσω στο σκορ με 3-0 από τη Μίλαν στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Στο ημίχρονο αποφάσισε να διώξει τον Μπενίτες από τα αποδυτήρια και με τον ηγετικό του λόγο ενέπνευσε την ανατροπή, σκοράροντας το πρώτο γκολ και βγαίνοντας MVP του τελικού. Αυτό ήταν, όσα έγιναν τον περασμένο Δεκέμβρη είχαν ήδη ξεχαστεί και ο ποδοσφαιριστής αυτός ήταν στο μυαλό μου ένας τεράστιος μύθος. Ένας αρχηγός με όλη τη σημασία της λέξης, ένας πραγματικός ηγέτης που κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα που αγαπάει στην κορυφή της Ευρώπης, πετυχαίνοντας κάτι που έμοιαζε σε όλους αδύνατο. Ή τουλάχιστον έμοιαζε αδύνατο σε όλους εκτός από εκείνον και τους χιλιάδες οπαδούς της Λίβερπουλ που δεν σταμάτησαν δευτερόλεπτο να τραγουδάνε το «You’ll Never Walk Alone» στις κερκίδες. Οι φωνές αυτές μίλησαν στην καρδιά του αρχηγού που απέδειξε ότι είναι ένας από αυτούς μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Εκείνο το βράδυ ο Στίβεν Τζέραρντ μετατράπηκε από ένας ποιοτικός ποδοσφαιριστής στο κέντρο της Λίβερπουλ, σε μια εμβληματική φιγούρα που λατρεύουν όλοι οι Λιβερπούλιανς -και όχι μόνο- ανά τον κόσμο. Στον παίκτη που όσο βρίσκεται στο γήπεδο γνωρίζεις ότι μπορεί με μια κίνηση, μια πάσα, ένα σουτ, μια κραυγή πάθους, να ανατρέψει τα δεδομένα, ξεσηκώνοντας το KOP, αναγκάζοντας το να τραγουδήσει για ακόμη μια φορά το ανατριχιαστικό σύνθημα προς τιμήν του.

Με τον Τζέραρντ αρχηγό η Λίβερπουλ κατέκτησε και το κύπελλο Αγγλίας το 2006 με τον ίδιο να βγάζει και πάλι τα κάστανα από τη φωτιά σκοράροντας στον τελικό με τη Γουεστ Χαμ δυο γκολ. Πήρε ακόμα το Λιγκ Καπ, το Σούπερ Καπ της UEFA κι οδήγησε τους συμπαίκτες του σε ακόμα έναν τελικό Champions League το 2007. Το χατ-τρικ με αντίπαλο τη «μισητή» συμπολίτισσα Έβερτον το 2012 απλά μεγάλωσε λιγάκι περισσότερο τον ήδη τεράστιο μύθο του.
Για να φτάσουμε στην περσινή σεζόν. Με τον ίδιο να αποτελεί τον απόλυτο ηγέτη τόσο εντός όσο και εκτός και γηπέδου, η Λίβερπουλ παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο και δείχνει ικανή να φτάσει στην κατάκτηση του μεγάλου άπιαστου ονείρου του Τζέραρντ, της Premier League. Είτε είσαι, είτε δεν είσαι φίλος της Λίβερπουλ δεν γίνεται να μην ανατρίχιασες όταν είδες τον Τζέραρντ να αγκαλιάζει τους συμπαίκτες του φωνάζοντας ότι δεν πρέπει να αφήσουν αυτή την ευκαιρία να τους γλιστρήσει, δευτερόλεπτα μετά τη νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι. Εκείνο το απόγευμα ένιωθες ότι μέσα από τις φωνές του Στίβι έβρισκε έκφραση ολόκληρη η πόλη. Μέσα από τον μεγάλο αρχηγό τους έβλεπαν το όνειρο του πρωταθλήματος να πλησιάζει έπειτα από 24 ολόκληρα χρόνια. Ένα πρωτάθλημα που θα ήταν το πρώτο του Τζέραρντ έπειτα από 17 χρόνια στην ομάδα κι εκείνο το ντεμπούτο του σε ηλικία 18 ετών με αντίπαλο τη Μπλάκμπερν. Ένα κερασάκι στην τούρτα, μια δικαίωση για αυτή την τεράστια προσωπικότητα της Λίβερπουλ και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Και τότε, ήρθε το «μαύρο» εκείνο μεσημέρι με αντίπαλο την Τσέλσι και συγκεκριμένα αυτή η φάση που πολύ φοβάμαι ότι θα τον στοιχειώνει πλέον για πάντα:

Ε πες μου τώρα, δεν είναι άδικο αυτό;
Ένα απλό γλίστρημα, κι ο άνθρωπος αυτός αντί να αποτελεί συνώνυμο των λέξεων ποιότητα και προσωπικότητα, έφτασε να μνημονεύεται κάθε φορά που κάποιος γλιστράει. Πέφτει η Madonna πάνω στη σκηνή;; Να ‘τα πάλι τα αστεία με τον Τζέραρντ, τόσους μήνες μετά. Ε όχι ρε παιδιά. Όχι.

Πες μου ειλικρινά, όταν είδες αυτή τη σκηνή, δεν σκέφτηκες ότι ποτέ στη ζωή σου δεν θα ήθελες να βρεθείς στη θέση του Τζέραρντ; Ενός ποδοσφαιριστή και άνδρα που δυο εβδομάδες πριν πιθανώς και να ζήλευες, καθώς έμοιαζε να τα έχει όλα. Έπαιζε στην αγαπημένη του ομάδα, όλοι τον λάτρευαν και έμοιαζε να βρίσκεται μια ανάσα από την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου, ενός ονείρου που ο ίδιος, άθελα του, κλώτσησε.
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο μεγάλος αρχηγός είναι ο Τζέραρντ από τα όσα ακολούθησαν του λάθους του στο παιχνίδι με την Τσέλσι. Ο Στίβι όχι μόνο δεν κρύφτηκε αλλά για ακόμη μια φορά στην καριέρα του βγήκε μπροστά και πήγε να σώσει την κατάσταση. Τον φαντάζομαι να μην βλέπει καν τους συμπαίκτες του αλλά μόνο την αντίπαλη εστία, σουτάροντας διαρκώς προς αυτήν, σαν να σκέφτεται «δεν γίνεται να τελειώσει έτσι, θα δώσω και πάλι τη λύση, θα το διορθώσω». Δυστυχώς δεν τα κατάφερε και ο τίτλος χάθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα. Η λέξη αδικία μοιάζει λίγη για να περιγράψει την κατάσταση.
Κι αυτή δεν υπήρξε η μοναδική αδικία στην μεγάλη καριέρα του Τζέραρντ. Δυστυχώς το ξέρει κι ο ίδιος, ότι έπαιξε στη Λίβερπουλ τη λάθος εποχή, με τους λάθος συμπαίκτες, τους λάθος προπονητές και ιδιοκτήτες. Έπεσε πάνω στην παντοδυναμία της United, την αναγέννηση της Άρσεναλ και τα δισεκατομμύρια των Τσέλσι και Σίτι. Επί αρχηγίας Τζέραρντ, η μισητή για τους «κόκκινους» Γιουνάιτεντ ξεπέρασε τη Λίβερπουλ σε πρωταθλήματα. Όλα στραβά δηλαδή. Πάλι καλά που δεν σήκωσε την κούπα κι η Έβερτον, κερδίζοντας την τελευταία αγωνιστική τη Λίβερπουλ με γκάφα του Τζέραρντ ή δεν γκρεμίστηκε το Άνφιλντ σε κάποιο σεισμό να λέμε.
Ο ίδιος όμως έδινε πάντα αυτό που μπορούσε και με το παραπάνω, υπήρξε για όλους ο ιδανικός συμπαίκτης. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιον ποδοσφαιριστή της Λίβερπουλ να μιλάει με άσχημα λόγια για εκείνον. Ολόκληρος Ζιντάν τον χαρακτήρισε ως έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Πες μου όμως, ειλικρινά. Αν σε ρωτούσα να μου πεις τους μεγαλύτερους παίκτες που έχεις δει να αγωνίζονται δεν θα έβαζες τον Τζέραρντ μέσα, έτσι; Θα τον τοποθετούσες  ανάμεσα στις μεγαλύτερες σημαίες, όχι όμως στους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές. Αν είχε σηκώσει όμως 4-5 πρωταθλήματα, δεν θα το σκεφτόσουν δευτερόλεπτο.
 
Ακόμα και στη σύγκριση με τις υπόλοιπες μεγάλες σύγχρονες σημαίες όμως, ο Στίβεν Τζέραρντ και πάλι αδικείται. Τότι, Πουγιόλ, Ραούλ, Μαλντίνι, Γκιγκς, όλοι τους σήκωσαν έστω ένα πρωτάθλημα με την αγαπημένη τους ομάδα. Ο Στίβι κανένα. Λες και το ήθελε έτσι η μοίρα ώστε να μην δώσει αυτή τη μεγάλη χαρά σε έναν από τους σπουδαιότερους παίκτες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα της Λίβερπουλ. Το γεγονός βέβαια ότι ο Τζέραρντ  αποτελεί ήδη μια από τις σημαντικότερες φιγούρες στην ιστορία της Λίβερπουλ, δίχως να έχει σηκώσει ούτε ένα πρωτάθλημα, δείχνει πόσο σπουδαίος υπήρξε. Ίσως μάλιστα να είναι όλες αυτές οι δυσκολίες που τον καθιστούν ακόμη σπουδαιότερο. Το 2013, οι φίλοι της Λίβερπουλ τον ψήφισαν στην πρώτη θέση των 100 προσωπικοτήτων που κατάφεραν να συγκλονίσουν το KOP. Στην πρώτη θέση, πανω από παίκτες όπως ο Νταγκλίς με πολλά πρωταθλήματα τοσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής. Αυτό για μένα λέει πολλά για την επίδραση του Στίβι που κατάφερε να μιλήσει στην καρδιά και τη ψυχή των οπαδών μιας τεράστιας ομάδας που έχει ζήσει στο παρελθόν τεράστιες στιγμές.
 
Έπειτα από 17 χρόνια ο μεγάλος αρχηγός αποφάσισε να αφήσει τη Λίβερπουλ για τα χρήματα των Λος ‘Αντζελες Γκάλαξυ και νομίζω ότι αφού δεν έμελλε να κλείσει την καριέρα του εκεί όπου την ξεκίνησε, τότε θα έπρεπε να φύγει νωρίτερα. Του άξιζε να δοκιμάσει δίπλα σε κορυφαίους συμπαίκτες, του άξιζε η χαρά ενός πρωταθλήματος. Φυσικά το να σηκώσει το MLS δεν νομίζω ότι είναι μια προοπτική που τον κάνει να ανατριχιάζει. Μέσα σε όλα είχε και την ατυχία να γεννηθεί Άγγλος, αγωνιζόμενος σε μια εθνική ομάδα που έχει πάει την έννοια της γκάφας και του loser σε νέα επίπεδα.
 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τζέραρντ θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους ποιοτικότερους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της Λίβερπουλ και ως μια από τις εμβληματικότερες φιγούρες της. Είναι κρίμα όμως ότι σε όλες τις μελλοντικές αναφορές, ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πάντοτε δίπλα στο όνομα του κάποια μεγάλα «αλλά» (και τη λέξη slip). Σε έναν τόσο μεγάλο ποδοσφαιριστή και άνθρωπο θα άξιζε ένα τέλος που θα βλέπαμε σε ταινίες: Κάποιο από τα πολλά σουτ που εξαπέλυσε τυφλωμένος από το πείσμα στο μοιραίο παιχνίδι με την Τσέλσι θα έβρισκε δίχτυα και θα γινόταν ξανά ήρωας, εκπληρώνοντας το παιδικό του όνειρο. Δυστυχώς όμως άλλο πραγματικότητα κι άλλο οι ταινίες. Ρωτήστε και τον Γιάννη Ιωαννίδη.
 
Λένε ότι στη ζωή, ό,τι δίνεις παίρνεις. Δυστυχώς ο Τζέραρντ έδωσε ιδρώτα, αίμα, δάκρυα και αγάπη στη Λίβερπουλ κι ενώ πήρε πολλά πίσω, δεν πήρε αυτό που ήθελε περισσότερο. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, ωστόσο το ενδεχόμενο να φορέσει ξανά τη φανέλα της Λίβερπουλ σε κάποια διακοπή του αμερικάνικου πρωταθλήματος δεν είναι μακρινό. Μακάρι τότε, έστω και στα 37, να αξιωθεί να ζήσει ένα πρωτάθλημα και να δακρύσει σηκώνοντας τη μοναδική κούπα που του λείπει στον ουρανό του Άνφιλντ. Τότε δεν θα μιλάμε για έναν αδικημένο ποδοσφαιριστή αλλά για έναν σπάνιο αρχηγό που έζησε το παραμύθι που του άξιζε και δεν είδε την ευκαιρία να γλιστράει μπροστά του. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, θα νιώθω πάντοτε ότι η μοίρα κάτι του χρωστάει. Και δυστυχώς, κάτι μου λέει ότι θα το νιώθει και ο ίδιος.

http://www.oneman.gr/keimena/men_s_only/mpales/mia-wdh-ston-megalo-adikhmeno-stiven-tzerarnt.3337371.html

[RASTA]

http://www.whoateallthepies.tv/liverpool/213670/12-epic-photos-of-liverpool-fans-in-the-20th-century.html

[davelis]

http://www.sport-fm.gr/article/ta-social-media-trolaroun-tin-liberpoul-vids/3247211

Μόνο η ομαδαρα ρε!

[RASTA]

http://footballinprint.com/?s=liverpool&searchsubmit=

[RASTA]

http://www.footballwhispers.com/blog/liverpool-eras-comparing-teams-1978-1987

[chilly]

http://www.footballwhispers.com/blog/liverpool-eras-comparing-teams-1978-1987

Ως γνήσιο Νταγκλ-όσκυλο δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

[RASTA]

http://www.iefimerida.gr/news/369212/i-liverpoyl-timise-ton-keni-ntagklis-edose-onoma-toy-stin-kentriki-kerkida-toy-anfilnt

[pastakis]

Ο γιγαντας της προπονητικης Κλοπ αποφασισε να παρει τερματοφυλακα και μετα απο μεγαλη ερευνα κατεληξε

[fon7]

Ο Άντι Ρόμπερτσον δεν ξεχνάει από που προέρχεται

Το απόγευμα του Σαββάτου 16 Σεπτεμβρίου 2017 η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Μπέρνλι στο Άνφιλντ. Μερικές μέρες πριν από τον αγώνα είχε γίνει κάλεσμα στους οπαδούς των ‘κόκκινων’, να φέρουν στο γήπεδο τρόφιμα και είδη υγιεινής, με σκοπό αυτά να προωθηθούν στις τοπικές τράπεζες τροφίμων που με τη σειρά τους θα τα διέθεταν σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά και εκατοντάδες σακούλες γεμάτα χρήσιμα είδη συγκεντρώθηκαν σε διαφορετικά σημεία έξω από το γήπεδο.

Ο Άντριου (γνωστός και ως Άντι) Ρόμπερτσον δεν μπορούσε να συμμετέχει ενεργά στην κίνηση αυτή πριν το παιχνίδι, καθώς ο Γιούργκεν Κλοπ τον είχε συμπεριλάβει στην αποστολή της Λίβερπουλ. Αυτή θα ήταν η δεύτερη συμμετοχή του με τη φανέλα της ομάδας. Λίγες μέρες μετά όμως, ο Ρόμπερτσον εμφανίστηκε μόνος του σε μια από τις τράπεζες τροφίμων στο βόρειο Λίβερπουλ, κρατώντας στα χέρια του αρκετές σακούλες παραγεμισμένες με κονσέρβες, συσκευασίες με ρύζι, μακαρόνια και διάφορα άλλα τρόφιμα. Αφού βοήθησε τους εθελοντές να γεμίσουν τα ράφια με τα πράγματα που είχε μόλις φέρει, έμεινε μαζί τους για αρκετή ώρα προσπαθώντας να μάθει περισσότερα για το δύσκολο αυτό έργο που επιτελούν.



Οι υπεύθυνοι τον ενημέρωσαν πως δυστυχώς οι άνθρωποι που καταφεύγουν στις τράπεζες τροφίμων της Αγγλίας έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Μόνο σε σχέση με πέρσι καταγράφεται μια αύξηση της τάξης του 13%! Το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι απ’αυτούς δεν είναι άστεγοι, όπως πιθανόν πιστεύουν αρκετοί, αλλά κανονικοί εργαζόμενοι ή οικογένειες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το όλο και αυξανόμενο κόστος ζωής. “Όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος του προβλήματος, σοκάρεσαι” δήλωσε σχετικά ο Ρόμπερτσον. “Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που βασίζονται σ’αυτές τις τράπεζες τροφίμων αλλά εμείς δεν το ξέρουμε. Γι’αυτό είναι απαραίτητο να ενημερώσουμε τον κόσμο, μόνο έτσι θα βοηθηθεί η κοινωνία”.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αριστερός μπακ της Λίβερπουλ βρέθηκε σε ένα τέτοιο μέρος ή που ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο ζήτημα. Η αρχή είχε γίνει λίγα χρόνια πριν, την εποχή που έκλεινε τα 21 του, τότε που ακόμα έπαιζε στη Χαλ. Αντί να γιορτάσει τα γενέθλια του αγοράζοντας ένα νέο αμάξι ή οργανώνοντας ένα μεγάλο πάρτι με πανάκριβες σαμπάνιες, όπως κάνουν οι περισσότεροι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στην ηλικία του, ο Ρόμπερτσον ενημέρωσε όλους τους γνωστούς και τους συγγενείς του ότι αντί για τα κλασικά δώρα θα προτιμούσε να δοθούν όλα τα λεφτά σε μια τράπεζα τροφίμων της περιοχής του στη Γλασκώβη. Το ποσό που συγκεντρώθηκε δεν αποτελεί καμιά περιουσία αλλά οι δεκάδες σακούλες γεμάτες τρόφιμα που αγοράστηκαν με αυτό ήταν ένα ακόμα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια που κάνουν χιλιάδες εθελοντές να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που ζορίζονται οικονομικά.

Μερικά χρόνια αργότερα, έχοντας πλέον στο βιογραφικό του συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ, έστειλε ένα ευχαριστήριο γράμμα σε έναν μικρό οπαδό της Λίβερπουλ που είχε χαρίσει όλο το χαρτζιλίκι του στην τράπεζα τροφίμων της γειτονιάς του. Στο γράμμα ο Ρόμπερτσον τον επαινούσε για την όμορφη πρωτοβουλία του, “που γέμιζε περηφάνια τους πάντες στην ομάδα”. Επιπρόσθετα, για να επιβραβεύσει την κίνηση του, του έστειλε μια υπογεγραμμένη φανέλα του Φιρμίνο, με την αυτοσαρκαστική σημείωση: “Ας είμαστε ειλικρινείς Άλφι. Κανένας δεν θέλει τη φανέλα ενός αριστερού μπακ, γι’αυτό σου στέλνω αυτή του Μπόμπι”.

Μετά απ’όλα αυτά, όταν έγινε γνωστό πριν λίγες μέρες ότι θα υπάρξει νέα συγκέντρωση τροφίμων στο ντέρμπι με την Έβερτον, ο Άντι Ρόμπερτσον ήταν αυτόματα η πρώτη επιλογή των ‘κόκκινων’ για να προωθήσει το εγχείρημα. O 24χρονος Σκωτσέζος πέρασε ένα ολόκληρο απόγευμα συνομιλώντας με τους υπεύθυνους της τράπεζας τροφίμων στο βόρειο Λίβερπουλ, κουβαλώντας κιβώτια και βοηθώντας τους εθελοντές να μοιράσουν τα φαγητά στα διάφορα σημεία διανομής της πόλης. Από αυτή την επίσκεψη έμαθε ότι στο συγκεκριμένο ίδρυμα το 25% των συγκεντρωμένων αγαθών προέρχεται από τις δωρεές που κάνουν οι οπαδοί της Λίβερπουλ και της Έβερτον πριν από κάθε εντός έδρας παιχνίδι!



Η ευαισθητοποίηση του σε αυτά τα θέματα δεν προέκυψε από το πουθενά. Μπορεί να μη χρειάστηκε να καταφύγει σε τέτοιες λύσεις για να επιβιώσει αλλά προέρχεται από μια οικογένεια της εργατικής τάξης της Γλασκώβης ενώ και ο ίδιος ζορίστηκε αρκετά μέχρι να φτάσει στο σημείο να μπορεί να ζει χωρίς την οικονομική υποστήριξη των γονιών του.

Η μετάβαση του από την εποχή που έγραφε απελπισμένα μηνύματα στο twitter ψάχνοντας για μια οποιαδήποτε δουλειά στην εποχή που αποτελεί το βασικό αριστερό μπακ της Λίβερπουλ και της εθνικής Σκωτίας, μετρώντας ήδη και μια συμμετοχή σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, είναι τόσο γρήγορη και εντυπωσιακή που η ιστορία του κυκλοφόρησε σχεδόν παντού μέσα στον τελευταίο χρόνο.



Η αρχή έγινε με μια απόρριψη από την αγαπημένη του Σέλτικ, όταν ήταν 15 (“δεν με δέχτηκαν επειδή ήμουν μικροκαμωμένος κι έκανα πάνω από μισό χρόνο για να το ξεπεράσω”). Η συνέχεια επιφύλασσε ένα δύσκολο πέρασμα από την Κουίνς Παρκ, μια ερασιτεχνική ομάδα της 3ης κατηγορίας της Σκωτίας. Εκεί ήταν που έφτασε μια ανάσα από το να τα παρατήσει και να ψάξει για μια άλλη δουλειά, όταν συζητώντας με τους γονείς του κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πλέον η δυνατότητα να τον στηρίζουν οικονομικά, αφού κι αυτοί τα έβγαζαν πέρα με το ζόρι. “Όταν έπαιζα στην Κουίνς Παρκ δεν πληρωνόμασταν. Γι’αυτό δούλευα στο εταιρικό τμήμα του Χάμπντεν Παρκ. Εκεί σήκωνα τα τηλέφωνα και σημείωνα τις παραγγελίες για εισιτήρια. Κάναμε προπόνηση δυο βράδια την εβδομάδα και παίζαμε τους αγώνες το Σάββατο, έτσι δούλευα κανονικό ωράριο, 9 το πρωί με 5 το απόγευμα, και πήγαινα στην προπόνηση μετά.”

Ανάμεσα στις αρμοδιότητες του στα μεγάλα παιχνίδια ήταν κι αυτή του ταξιθέτη. Η μοίρα το έφερε έτσι που ένας από τους ανθρώπους που εξυπηρέτησε ήταν ο Βίνσεντ Κομπανί. “Θυμάμαι ότι έπαιζε η Σκωτία με το Βέλγιο και ο Κομπανί ήταν τραυματίας και καθόταν στις κερκίδες και χρειάστηκε να του πάω το πρόγραμμα του αγώνα”. Λίγα μόλις χρόνια μετά, οι δυο τους θα βρισκόταν αντίπαλοι και συνδιεκδικητές της Πρέμιερ Λιγκ. “Εννοείται πως δεν θα μπορούσα τότε να το φανταστώ αυτό. Πάντως η  εποχή που τσιμπιόμουν για να δω αν είναι πράγματι αλήθεια αυτό που ζω έχει περάσει. Αυτό μου συνέβη όταν πήγα στη Χαλ και έπαιξα για πρώτη φορά στην Πρέμιερ Λιγκ απέναντι σε τέτοιους παίκτες. Πλέον έχω προσαρμοστεί στις ανάγκες της Λίβερπουλ και απλά απολαμβάνω το ποδόσφαιρο και αυτό που ζω.”



Απόψε το βράδυ η Λίβερπουλ ταξιδεύει στο Μπέρνλι για να αντιμετωπίσει την ομώνυμη ομάδα. Ο Ρόμπερτσον έχει κάνει τόσα βήματα μπροστά στην καριέρα του και έχει εδραιώσει τόσο τη θέση του στην ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ που το γεγονός ότι στο ματς με την Έβερτον τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι (κάτι που καθιστά τη συμμετοχή του στο σημερινό ματς αμφίβολη), αποτελεί ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης στη συνέντευξη τύπου του Κλοπ αλλά και στα ρεπορτάζ.

Αν τελικά αγωνιστεί, ο Σκωτσέζος θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ομάδα που προσπάθησε σε δυο διαφορετικές μεταγραφικές περιόδους να τον εντάξει στο δυναμικό της, όταν εκείνος έπαιζε ακόμα στη Χαλ. Η επιλογή του να αρνηθεί την μεταγραφή αυτή, ελπίζοντας ότι θα έρθει κάποια καλύτερη πρόταση από μια μεγάλη ομάδα, αποδείχτηκε εκ των υστέρων πολύ σωστή, αφού λίγο καιρό μετά έγινε γνωστό το ενδιαφέρον της Λίβερπουλ. Κανείς δεν γνωρίζει πως θα εξελισσόταν η καριέρα του αν τελικά είχε επιλέξει να μετακομίσει στο Μπέρνλι, ούτε φυσικά πως θα εξελιχθεί από εδώ και πέρα αλλά ένα πράγμα είναι μάλλον δεδομένο: Ο Άντι Ρόμπερτσον δεν φαίνεται διατεθειμένος να ξεχάσει από που προέρχεται και πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα μακριά από τα εκτυφλωτικά φώτα της Πρέμιερ Λιγκ.

El Sombrero
blog.stoiximan.gr

[fon7]

O σπουδαίος κύριος Χάουαρντ Γκέιλ και η μάχη του με τον ρατσισμό


Στις 15 Αυγούστου του 2016 ο πρώην παίκτης της Λίβερπουλ (και γνωστός ακτιβιστής) Χάουαρντ Γκέιλ προέβη σε μια κίνηση άξιας θαυμασμού. Κυριολεκτικά. Όταν δέχθηκε την πρόσκληση από τον Γκρεντ Γκέμπυ, του αντί-ρατσιστικού Οργανισμού «Show Racism the Red Card», για να βραβευθεί για το 20ετές του έργο ως πρεσβευτής του Οργανισμού, είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι. Πολλοί απόρησαν στην αρχή αλλά μετά τις δηλώσεις του Γκέιλ όλοι -μά όλοι- κατάλαβαν αυτή του την άρνηση. Ο Γκέιλ για ακόμα μία φορά είχε φανερώσει το μεγαλείο της ψυχής του στηρίζοντας τα ιδανικά του. «Ο πατέρας μου ήρθε στην Αγγλία από τη Σιέρα Λεόνε, μετά τον πόλεμο, για να βοηθήσει κι αυτός στο χτίσιμο αυτής της χώρας. Αν δεχόμουν αυτή τη βράβευση θα ήταν μια σφαλιάρα στα πρόσωπα όλων αυτών που οι πρόγονοι τους ήρθαν σαν σκλάβοι σε αυτή τη χώρα και που τόσα χρόνια μετά -ας μη γελιόμαστε- βιώνουν ακόμα το ρατσισμό. Γεννήθηκα στην Αγγλία και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Έχω φορέσει -και νιώθω μεγάλη τιμή γι’ αυτό- τη φανέλα της εθνικής αλλά η Βρετανική Αυτοκρατορία καταπίεσε τους μαύρους και η Αγγλία δεν έχει αντιμετωπίσει σοβαρά το θέμα του ρατσισμού όλα αυτά τα χρόνια. Δείχνει ακόμη και σήμερα να μην έχει μάθει από τα λάθη της».

Ο Γκέιλ ήταν ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Λίβερπουλ και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του «61 minutes in Munich» όπου -εκτός της ιστορίας για το παιχνίδι του Μονάχου (θα γράψουμε στο μέλλον γι’ αυτή την ωραία ποδοσφαιρική ιστορία)- υπάρχουν πολλά άγνωστα πράγματα για την τότε κατάσταση στην Αγγλία σε θέματα βίας και ρατσισμού. Μιλάμε άλλωστε για τα «εκρηκτικά» 80s. O Γκέιλ μάλιστα παραδέχεται πως εκείνη την περίοδο για να αντέξει τις ρατσιστικές επιθέσεις που δεχόταν σε πολλά γήπεδα (όχι μόνο της Αγγλίας) είχε χρειαστεί ψυχολογική στήριξη. Στη ρεβάνς του Μονάχου (εκεί που τον έμαθε ολόκληρη η Ευρώπη) πολλοί φίλοι των Βαυαρών τον είχαν υποδεχτεί με κραυγές πιθήκων και πετώντας του μπανάνες σε ένα άκρως εχθρικό κλίμα για τους πρωταθλητές Αγγλίας. Και φτάνουμε στο σήμερα και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα σπορ σε ολόκληρο τον κόσμο, οι ποδοσφαιριστές δεν παίρνουν θέση σε θέματα ρατσισμού (και βίας), παρά μόνο σε ομαδικές διαφημίσεις της FIFA και της UEFA που φαντάζουν ως αγγαρεία (μιας και είναι όρος στα συμβόλαια των περισσοτέρων εξ αυτών). Και έχουμε δει πολλές τέτοιες συμπεριφοράς (δυστυχώς) σε αρκετούς σούπερ σταρ ποδοσφαιριστές. Κυρίως σκούρου δέρματος.



Στις Η.Π.Α, πριν λίγο καιρό, είδαμε τον quarterback (ο playmaker στο Αμερικάνικο Φούτμπολ) των 49s Κόλιν Καπέρνικ να μην σηκώνεται όρθιος στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου, βρίσκοντας έτσι ένα καλό τρόπο για να διαμαρτυρηθεί κατά μιας χώρας (της δικής του) που δεν μπορεί να βρει λύσεις κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων που γίνονται ανάλογα με το χρώμα, την καταγωγή και πολλές φορές -ακόμα- και τις σεξουαλικές προτιμήσεις των πολιτών. Για όσους δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Οι Η.Π.Α είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει. Ο ηγέτης των Νικς της ΝΥ Καρμέλο Άντονι πήρε θέση επίσης εδώ και μήνες (όχι μέσω κάποιου μάνατζερ ή μιας αθλητικής εταιρείας) κατά του ρατσισμού και της βίας με τους Λεμπρόν Τζέιμς και Ντουέιν Γουέιντ (δύο πολύ καλών του φίλων και σούπερ σταρ αθλητών) να τον ακολουθούν. Ο Καρμέλο μάλιστα δεν δίστασε να επισκεφτεί -κατά την παρουσία του ως μέλος της ομάδας μπάσκετ των Η.Π.Α στο Ρίο- μία από τις πιο γνωστές και επικίνδυνες φαβέλες της περιοχής και να συνομιλήσει με πολλούς ανθρώπους για τα προβλήματά τους και την αντιμετώπιση που βιώνουν από ένα κράτος με τεράστιες κοινωνικές ανισορροπίες. Την Κυριακή ο Αντόνιο Μπράουν (ακραίος επιθετικός) των Steelers στο NFL αγωνίστηκε με παπούτσια που είχαν πάνω τη μορφή του «πρώτου των πρώτων σε θέματα ακτιβισμού σε σχέση με τους μαύρους και την αντιμετώπισή τους» Μοχάμεντ Άλι για να τον τιμήσει και για να δηλώσει τη στήριξή του σε όλα τα θύματα ρατσιστικών περιστατικών. Που είναι πάρα μα πάρα πολλά τον τελευταίο καιρό. Τόσοι και άλλοι τόσοι ακτιβιστές αθλητές μα ουδείς από τον ποδοσφαιρικό χώρο. Και αυτό είναι κάτι πραγματικά λυπηρό κατ εμέ και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Αυτή είναι και η αφορμή αυτού εδώ του κειμένου.

Από το 1916 και την αναμέτρηση της Ουρουγουάης με τη Χιλή, μια αναμέτρηση που είχε βρει νικητές τους παίκτες της σελέστε με 4-0 και οι Χιλιανοί είχαν ζητήσει το μηδενισμό των αντιπάλων τους επειδή είχαν δύο μαύρους παίκτες (τους Γκαντίν και Ντελγκάδο) στην 11αδα (αυτό είναι και το πρώτο επίσημο ρατσιστικό συμβάν στον αθλητισμό) μέχρι σήμερα -100 χρόνια μετά- βλέπουμε συνεχώς τα ίδια ρατσιστικά περιστατικά και κανείς δεν μιλά. Σαν να είναι κάτι ασήμαντο. Πολλές φορές βλέπεις και ηλίθια γέλια στο γήπεδο από πολλούς μπροστά σε τέτοιες ηλιθιότητες. Οι δημοσιογράφοι δεν μιλούν (ή το κάνουν σπάνια). Οι ιδιοκτήτες των ομάδων δεν μιλούν. Οι σούπερ σταρ ποδοσφαιριστές δεν μιλούν και οι μόνοι που «μιλούν» είναι μερικοί οπαδοί στις κερκίδες που, συνήθως, ελάχιστοι τους δίνουν και πραγματική σημασία, χαρακτηρίζοντάς τους ακόμα και γραφικούς-ρομαντικούς. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να βοηθήσει κάποιος αν μιλήσει. Δεν γνωρίζω αν τα λόγια μπορούν να γίνουν πράξεις και κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν θετικά τα πράγματα. Ειλικρινά δεν ξέρω ως ένας «ασήμαντος φίλος του ποδοσφαίρου» και των σπορ γενικότερα. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι πως χρειαζόμαστε κι άλλους Χάουαρντ Γκέιλ στο ποδόσφαιρο. Κυρίως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο του twitter, του facebook, του instagram και της συνεχούς ενημέρωσης. Περισσότερους και πιο διάσημους. Όλοι αυτοί μπορούν να κάνουν καλύτερα πράγματα και να «ομορφύνουν» τον κόσμο. Μακάρι το δρόμο όλων αυτών να τον ακολουθήσουν κι άλλοι. Μακάρι να προσπαθήσουμε όλοι να κάνουμε αυτό τον κόσμο καλύτερο. Έστω και λιγάκι.

sombrero.gr